พาร์ทนี้สาว ๆ แอบแรงกันนิด ๆ
PT 2 สาวป่วย ๆ บรรยาย :
นังตัวร้ายกำลังนั่งพิถีพิถันแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เริ่มต้นจากการปัดอายแชโดว์สีดำอ่อน ๆ ใต้ตาให้แลดูเหมือนคนตาคล้ำเพราะอดนอน พวงแก้มก็ถูกแต่งให้ดูมีมิติจนดูซูบตอบคล้ายผีดิบ ริมฝีปากนั้นก็ทาลิปชนิดด้านสีเนื้ออ่อน พร้อมกับเอาแป้งเด็กแต่งแต้มนิด ๆให้ดูซีดขาวและลอกเป็นขุย.....อ๊ะจริงสิ.....ยีผมให้กระเซอะกระเซิงอีกซักนิดดีกว่า เทคนิคแต่งหน้าพิสดารนี้พลอยจำมาจากเพื่อนกะเทยสมัยมัธยมปลาย เอาไว้ใช้แอ๊บป่วยในชั่วโมงพละศึกษา
หญิงสาวถอดเสื้อตัวที่สวมอยู่ออก แล้วคว้าเอาผ้าขี้ริ้วผืนใหม่ที่พึ่งใช้ไปแค่สามครั้งเอามาสะบัด ๆ แล้วสวมทับลงไป
ป่วย.....และโทรม
สมจริงสุด ๆ......แต่ก็คันนิด ๆ
ว่าแล้วแม่สโรชาก็ขอยืมมุขนังเรยาในละครดอกทองสีส้มมาใช้หน่อย เอาไดร์เป่าผมเป่าจ่อที่ใบหน้า เปิดลมร้อนระดับสูงสุด......
“อ๊ากกกกกกกกกกก ไอ้เหี้ยยยยเอ๊ยยยยย ร้อนนนนนนนน รูขุมขนชั้นกว้างหมด”
ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะห้องทำให้เธอรีบเคลียร์ข้าวของอุปกรณ์ที่ใช้ทุกสิ่งอย่างภายในสามวิ โดยเอามือกวาดลงตะกร้าใส่ผ้า แล้วซุกไว้ในตู้
พี่บู้มาแล้วสินะ.....พี่บู้ขา.....คืนนี้พี่บู้จะต้องเสร็จพลอยเหมือนกับที่คุณใหญ่เสร็จนังเรยา....พลอยจะยัดเยียดความเป็นสามีให้พี่บู้ อ๊างงงง.......อ๊ะ.....โอ๊ววววว เฮ้ย นี่ไม่ใช่เวลามาลูบไล้ตัวเองนะอีบ้าเอ๊ย!!!!
“ฮ่ะแฮ่มมม แค่ก ๆ ๆ ๆ”
มือของหญิงสาวจับลูกบิดประตูด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก สูดลมหายใจลึกเข้าไป พร้อมกับตั้งมั่นสวดภาวนา
...
...
...
...
“.........”
“ตัวพี่ชอบกินตับหวาน ส่วนตัวน้องนั้นชอบทานตำไทย
ตำมั่ว ตำซั่ว ตำแตง จะมัวออกแรง นั่งตำทำไม
ตับหวานน้องสนใจไหม ตับหวานน้องสนใจไหม
ตับหมูตับไก่อยากให้น้องกินตับ ตับตับ ตับตับ ตับตับ ตับตับ กรู๊วววววว!!!!!”
พลอยแทบหงายหลังล้มทั้งยืนเมื่อเปิดออกไปเจอนายบู้กำลังทำท่าออกสเตปสุดรั่ว ทั้งเซิ้งทั้งเด้า โดยมีนายราเชนทร์หรือกี๋(ที่ย่อมาจากบุ้งกี๋)คอยปรบมือเชียร์ให้เข้าจังหวะ
“คืนนี้พี่จะพาน้องพลอย ไปกิน.....ตับ...ตับ....ตับ.....ตับ....ตั่บ”
คนตัวเล็กกระแทกกระทั้นบั้นเอวอย่างไม่กลัวเคล็ด.....ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ คนสวยคงขำน้ำตาเล็ด พร้อมกับลงไปแถกชักดิ้นชักงอที่พื้น
“อยากให้คนป่วยอารมณ์ดีครับผม.....พี่พาลิ่วล้อรองมือรองเท้ามาด้วย จำได้ใช่มั้ย....เชนนี่ไง”
จำได้สิ.....ฮึ่ม......พลอยใสกริ้วยกกำลังสิบ....ไหงมันถึงสะเออะมาอยู่ตรงหน้าห้องของชั้น ไอ้ปลวกหน้าหล่อ......อะไร!!! ก็ตอนนี้มันเหมือนจะหล่อนี่.....แต่ก็นะ.....ยังไงพี่บู้ก็น่ารักที่สุดในโลก....หญิงสาวมองดูคนตัวเล็กเต้นแล้วก็หื่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก็ท่าเต้นมันส่อซะขนาดนั้น ใครไม่คิดก็คงแปลกน่ะดู
“พี่ซื้อยาให้น้องพลอยด้วยนะมียาลดไข้ ยาแก้แพ้ ยาลดน้ำมูก ยาฆ่าเชื้อ แล้วก็ยาแก้ไอ.....แบบน้ำก็มีนะ.....อ้อ....ส่วนวิตามินซีน่ะไม่ให้นะ ของพี่”
นายบู้ส่งถุงยาให้หญิงสาว พร้อมกับยิ้มแฉ่ง
“เข้ามาก่อนสิคะพี่บู้ มานั่งคุยเป็นเพื่อนพลอยหน่อย พลอยเหงา พลอยต้องการเพื่อน”
พลอยเอ่ยปากชวน แล้วเดินกลับเข้าห้องโดยเปิดประตูอ้าเอาไว้ หญิงสาวทรุดตัวนอนลงบนที่นอนปิคนิคที่สำหรับใช้นอนเล่น ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ
“ตัวรุม ๆ เหมือนกันแฮะ” มือเล็กทาบแตะที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา อ่อนโยน จนหญิงสาวรู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ ที่กำลังโกหกคน ๆ นี้
“เช็ดตัวมั้ย เดี๋ยวพี่เช็ดให้ เชนนี่....”
“ครับ”
คนตัวเล็กตั้งใจจะหันไปสั่งลิ่วล้อ แต่แล้วก็เกิดเปลี่ยนใจ.....อยากจะบริการหญิงสาวด้วยตัวเองครบถ้วนทุกขั้นตอน เพื่อลบคำสบประมาทของใครบางคนที่ชอบหาว่าเค้าทำตัวเหมือน.........เด็ก
“ไม่มีอะไรหรอก อยู่กับพลอยแปบนะ พี่จะไปเอาน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้คนป่วย”
ว่าแล้วนายบู้ก็ลุกพลุ่บพลั่บออกไป
เหลือแค่ศัตรู.....กับ.....ศัตรู ที่แทบจะกินหัวกัน
“นี่ไอ้หอยหลอด แกเสนอหน้ามาด้วยทำไมยะ แกอยากให้แผนเราพังรึไง”
“ถ้าผมไม่ตามออกมา ป่านนี้ลูกพี่ก็คงจะยังมาไม่ถึงห้องคุณพลอยหรอกนะครับ เพราะว่าพี่เค้าน่ะจำทางมาที่นี่ไม่ได้”
“แกไม่ต้องมาอ้าง กลับไปเดี๋ยวนี้ แล้วคอยรับโทรศัพท์จากไอ้เป็ด”
“เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้ลูกพี่อยู่กับคุณพลอยล่ะครับ ขืนคุณเกิดหักหลังพวกเราขึ้นมาแล้วคิดจะ....”
“พลอย......น้ำอุ่นพี่เอาในห้องน้ำได้เลยใช่มั้ย” เสียงแหบ ๆ ของรุ่นพี่ร่างเตี้ยดังออกมาจากในครัว พลอยใสตะโกนตอบโดยที่ลืมตัวว่าตัวเองจะต้องคอเจ็บ แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจอะไรซักเท่าไหร่.....
“ค่า......เปิดเอาที่ก๊อกน้ำร้อนเลยค่ะพี่”
“แล้วถ้าเพื่อนชั้นถูกทำอะไรขึ้นมาแล้วใครจะช่วย” เธอหันกลับมาเม้งต่อด้วยเสียงกระซิบ
“นั่นมันก็ไม่ใช่ปัญหาของผมนี่ครับคุณพลอย ปัญหาของผมคือลูกพี่จะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่อง ปราศจากมลทิน”
“ชั้นขอร้อง แกกลับไปเถอะ”
“ไม่ครับ”
“มาแล้ว....ไม่รู้ว่าน้ำร้อนไปมั้ยนะนี่” คนตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมกับกะละมังเล็ก ๆ ใส่น้ำอุ่นกับผ้า เดินถือมาอย่างประคับประคอง ดูแล้วก็น่ารักดี......ดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่คนทั้งสองคิดตรงกัน
“พี่บู้คะ.....พลอยยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยอ่ะ พี่บู้ไปเวฟข้าวให้พลอยหน่อยได้มั้ยคะ”
“อ้าว ไม่เช็ดตัวก่อนเหรอ”
“เดี๋ยวพลอยทำเองก็ได้ค่ะพี่ คือ จะได้เอาผ้าซับ ๆ ข้างในตัวด้วยน่ะค่ะ”
“อ๋อ....จริงสินะ น้องพลอยเป็นผู้หญิงนี่นา”
กรี๊ดดดดดดดด ก็ผู้หญิงน่ะสิคะพี่บู๊!!!!.....ทำไมทุกอย่างมันถึงได้ผิดพลาดแบบเน้ ไม่ได้ตั้งใจจะรักนวลสงวนตัวซักนิด อยากจะถอดเสื้อโชว์อึ๋มมันซะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ไอ้ตัวปัญหาอีกตัวนึงมันนั่งหัวโด่เป็นก้างอยู่เนี่ย!!!!
โห่......กะจะให้พี่บู้น้อยเช็ดตัวให้ซักหน่อย.....กรรมของสวย
รุ่นพี่เดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง มือของหญิงสาวก็ขยุ้มไปที่คอเสื้อของชายหนุ่มหน้ามึนอย่างเหลืออด
“ฟังนะ......ชั้นมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่เล่นลูกไม้สกปรก แกกลับไปแล้วก็คอยช่วยเพื่อนชั้น ชั้นเป็นห่วงมัน ไม่อยากให้มันเสร็จอีพี่บิ๊กไปจริง ๆ แกเข้าใจใช่มั้ย ชั้นสัญญา.....ด้วยเกียรติของยุวกาชาติตอนม.ต้น ชั้นจะไม่....ทำอะไรที่นอกเหนือไปจากแผนการที่วางไว้”
“ยังไงผมก็ไม่ไปหรอกครับ หึหึหึ อย่ามาพูดให้เปลืองน้ำลายเลย”
“แกฟังชั้นนะ ชั้นมีเพื่อนรักอยู่แค่คนเดียว แล้วชั้นก็ฝากเพื่อนรักของชั้นไว้ในกำมือของแกแล้ว ขอร้องล่ะ ฮึก.....กลับไปก่อนเถอะนะ.....เชื่อชั้นสิ.....ฮึก.....ชั้นไม่อยากให้มันต้องแปดเปื้อน ได้โปรดเถอะ”
น้ำเสียงอ้อนวอนและน้ำตาของผู้หญิง ใช้ได้ผลดีเสมอ.....
“ข้าวมาแล้วน้องพลอย แหะ ๆ สองจานนะ พี่กินด้วย พี่หิว”
คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวา มองหาพ่อคนรองมือรองเท้า แต่ก็ไม่เจอแม้เงา
“อ้าวและเชนนี่ล่ะ ไปไหนแล้ว แล้ว....น้องพลอยร้องไห้ทำไมครับ”
“เค้ากลับไปแล้วล่ะค่ะพี่บู้....ฮึก....พลอยปวดท้อง.....สงสัยจะเป็นไข้ตอนมีประจำเดือน”
ชิส์ ไอ้หน้าโง่.....เรื่องอะไรล่ะ ชั้นจะยอมพลาดโอกาสแอ้มหวานพี่บู้น่ะฮึ.........ฝันไปได้เลย ไอ้หน้าสิวสะท้านพิภพ....................................................................
เอาล่ะนะ.....แค่ผสมลงไปในน้ำ หนึ่งหยด.....ไม่....เอาอีกหยด....สอง.....อีกหยด.....สาม.....แล้วอัพอึ๋มสาวผิวแทนจัดนมของตัวเองให้เข้าที่ด้วยมือทั้งสองข้าง ตบ ๆ ๆ ก่อนจะใช้ต้นแขนหนีบให้ร่องอกกระชับ ดูเซ็กซี่......
“ทานน้ำค่ะพี่บิ๊ก”
ท่าทางการเดิน และการประคับประคองถาด......ไม่ต่างจากเด็กเสิร์ฟแถวพัฒน์พงศ์.....ดูแร่ดอย่างที่เจ้าตัวก็คาดไม่ถึง
“ขอบใจนะ.....พักหน่อยนึงก็ดีเหมือนกัน”
“พี่บิ๊กเป็นอะไรรึเปล่าคะ.....เป็ดไม่ได้มารบกวนใช่มั้ย”
“อ๋อ.....ไม่หรอก....แต่หลังจากนี้พี่ก็คงไม่สะดวกแล้วล่ะ ต้องอ่านหนังสือบ้างน่ะ....พี่ยังไม่ได้อ่านเป็นจริงเป็นจังเลย ได้แต่ทำสรุป ๆ เอาไว้คร่าว ๆ”
ร่างสูงพยายามข่มซ่อนอารมณ์หงุดหงิดในใจเอาไว้ เมื่อเห็นพี่ชายวิ่งผลุนผลันออกไป
พี่นะพี่ กลับมาล่ะโดนดีแน่ ๆ.......ทำไมถึงชอบหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวนักนะ.....หงุดหงิด.....หงุดหงิด......เค้าอุตส่าห์ยอมปล่อยมือจากน้องเปาแล้วนะ เค้าทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับมาหาพี่แล้ว ทำไมพี่ถึงไม่ยอมปล่อยมือจากคนพวกนั้นบ้าง
ปลดปล่อยคนพวกนั้นออกจากคำสาปของพี่ซะ....
แค่เค้าคนเดียวที่ต้องมนต์ดำของพี่ก็เกินพอแล้ว
มือใหญ่คว้าแก้วน้ำเย็นเฉียบกระดกรวดเดียวหมด.....น้ำรสชาติแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก ไม่เชิงเฝื่อน......แต่มัน....ปะแล่ม ๆ
“พี่บิ๊กคะ”
“หืม?”
“ติวกันต่อมั้ยคะ.....เป็ดทำโจทย์ข้อนี้เสร็จแล้ว ช่วยตรวจให้หน่อย”
“ได้สิ”
มือหนาคว้าเอากระดาษในมือของหญิงสาวไปดู มือของทั้งคู่สัมผัสกัน ราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ วิ่งจากร่างกายของอีกคน...........ไปสู่อีกคน
บิ๊กรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก.....เมื่ออย่าเริ่มจะค่อย ๆออกฤทธิ์......หลังจากนั่งพักอยู่ชั่วครู่
ร่างสูงไม่มีสมาธิกับกระดาษตรงหน้า แต่กลับนึกถึงร่างกายเปลือยเปล่าของพี่ชาย.......ร่างขาว ๆ ที่ถูกตรึงด้วยมือแกร่ง.......ใบหน้าดูหวาดกลัวราวกับเด็ก ๆ กำลังมองมาอย่างอ้อนวอน เสียงร้องครางด้วยความทรมานเมื่อถูกขบกัดไปตามร่างกายนุ่มนิ่ม
ซี๊ดดดดดดดดดดดดดด อะไรกันเนี่ย
อยู่ดีดีก็ตื่นตัวหญิงสาวลอบกดโทรศัพท์ใต้โต๊ะ.....ทีแรกตั้งใจจะถ่ายด้วยตัวเอง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ.....ให้บุคคลที่สามถ่ายให้ มันคงจะดูสมจริงกว่า.....ทั้งมุมกล้องและท่าทางขณะถูกอีกฝ่ายปล้ำ
เอาวะ.....มีของดีอยู่กับตัวกลัวอะไรมือของเป็ดดึงชุดเดรสเกาะอกให้ต่ำลงไปอีก......จนเกือบจะเห็นหัวจุกอยู่รำไร.....ใช่แล้ว หญิงสาวโนบรา.....ที่อีกฝ่ายจะได้เห็นคือเนื้อหนังมังสาของจริง ไม่อิงสตั๊นท์ มือเรียวกดโทรออกหานายราเชนทร์
“พี่บิ๊กคะ เป็นอะไรรึเปล่า” เป็ดชะโงกหน้าเข้าไปเสียใกล้ จนหน้าอกหน้าใจนั้นล้นทะลักออกมาค่อนเต้า กองอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
“ม่ะ.....ไม่ได้เป็นอะไร....ตะโกนทำไมน่ะเรา พูดเบา ๆ ก็ได้อยู่กันแค่นี้”
ไม่ทันขาดคำริมฝีปากของหญิงสาวก็ทาบทับลงไปอย่างรวดเร็วที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม มือเรียวจับไหล่ทั้งสองข้างของรุ่นพี่เอาไว้ และพยายามจะสอดลิ้นเข้าไป แต่กลับถูกอีกฝ่ายดันออกจนกระเด็นไปนั่งปุอยู่ที่เดิม บิ๊กมองหน้าหญิงสาวอย่างโกรธ ๆ
“พี่บิ๊กคะ.....เป็ดชอบพี่บิ๊กค่ะ”
“น้อง......เป็ด”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่ง......เธอจึงต้องงัดไม้ตายสุดท้ายออกมาใช้
“เป็ดมีอะไรจะให้ดู ดูนี่นะคะ ฮึ่บบบบ”
พรึ่บ!!!!!
คัพบี....ไม่สิ.....คัพซี
นายบิ๊กตาค้าง.....อ้าปากหวออย่างตกตะลึงเมื่อรุ่นน้องสาวสวยจู่ ๆ ก็ดึงทีเดียว ชุดเดรสก็ลงไปกองที่เอว เห็นสองเต้าอิ่มชูชัน หัวจุกสีออกน้ำตาลอ่อนดูเซ็กซี่เข้ากับรูปร่างแบบนักกีฬาของเจ้าหล่อนเป็นนักหนา.....ผิวเนื้อนั้นก็แทนสวยราวกับน้ำผึ้ง แต่ทว่า.....
“พี่บิ๊กรู้มั้ย ว่าเจ้าสิ่งนี้น่ะ มันยังไม่เคย......ผ่านมือของผู้ชายคนไหนเลยนะคะ มันรอ.....ใครซักคนที่จะมา......สัมผัส”
ร่างสูงไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น......ภาพในหัวยังคงเป็นร่างกายขาว ๆ ของพี่ แม้ว่าจะมีอารมณ์อย่างว่ามากแค่ไหน แม้ว่าจะมีสาวสวยผิวแทนมาเปลือยหน้าอกหน้าใจให้ดูกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้
บิ๊กแปลกใจที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกต้องการร่างกายของสตรีเพศเลย.....แม้แต่นิดเดียว.....ทั้ง ๆ ที่เจ้าสิ่งนั้นกำลังพองก๋าท้านรกอยู่ใต้กางเกงขาสั้นก็ตามที
“พี่ขอโทษ.....แต่พี่ไม่ได้ชอบเรา”
“ก็.....ไม่ต้องชอบก็ได้นี่คะ แค่สัมผัสมัน นะค๊า.....อั๊ง.....อิคึอิคึ” ศศิกานต์รู้สึกว่าตัวเองไร้ยางอายชอบกล แต่เพื่อหนุ่มร่างเล็กอีกคนหนึ่ง....งานนี้ยอมพลีกายถวายตัว โชว์ของสงวนครึ่งบน.....ที่แม่ให้มาอย่างไม่เกรงหน้าอินหน้าพรหม
นึกถึงมาดอนน่าตอนสมัยสาว ๆ สิยะนังเป็ด เค้ายังกล้าถ่ายรูปโป๊กลางถนนเลย.....แกเรียนการแสดงอยู่นะ คิดซะว่ามันเป็นการแสดงสิ.....นี่เป็นหนังเรื่องหนึ่ง.....หนังอาร์ตน่ะประตูห้องของนายบิ๊กค่อย ๆ เปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มหน้าตี๋ในกล้องวิดีโอ
“กลับไปเถอะ.....กลับไปซะ”
“ทำไมล่ะคะ มันก็แค่เซ็กซ์”
“พี่ทำไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้”
“พี่บิ๊กเป็นเกย์เหรอคะ”
“พี่ไม่รู้จะพูดยังไง แต่เรากลับไปซะเถอะ......ถ้าไอ้บู้มันรู้ว่าเราทำแบบนี้ รู้มั้ยว่ามันจะเสียความรู้สึกแค่ไหน พี่จะไม่บอกมัน เพราะฉะนั้นใส่เสื้อ แล้วก็ลืมมันซะ ถือว่าทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น”
“พี่บิ๊ก เป็ดขอโทษ”
“ช่างเถอะพี่ขอตัว.....แล้วถ้ายังไงก็บอกไอ้บู้ด้วย ว่าให้รีบกลับห้องได้แล้ว ดึกแล้ว”
ประตูห้องค่อย ๆ ปิดสนิทอย่างเงียบเชียบ ราเชนทร์ถอนหายใจเฮือก
“พี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนี่”
ผมเองซะอีกที่เลวน่ะชายหนุ่มกดลบภาพที่ถ่ายเอาไว้อย่างไม่ลังเล
ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นหญิงสาวผมสั้นก้าวเท้าออกมาจากห้องด้วยขาอันสั่นเทา และกำลังร้องไห้ เธอเหลือบไปเห็นชายหนุ่มกำลังยืนพิงกำแพงกำลังมองจ้องมาด้วยสีหน้าเห็นใจ เป็ดโผเข้าหาราเชนทร์และกอดเขาไว้เสียแน่น
“เรากำลังทำอะไรกันเนี่ย ชั้นกำลังทำอะไรลงไป”
“........”
“ชั้นรู้สึกแย่จังเลยเชนทร์ พาชั้นไปจากที่นี่ทีได้มั้ย ไปไหนก็ได้”
“งั้นรอผมเดี๋ยวนะครับ”
ชายหนุ่มวิ่งกลับไปที่ห้องของตน แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำ ก่อนจะบรรจงสวมทับให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน
“คืนนี้ ผมมีเวลาให้คุณทั้งคืนเลย คุณเป็ดรีบไปกันเถอะครับ”
มือนุ่ม ๆ ของทั้งคู่กุมกันไว้ แล้วนายหน้าตี๋ก็ค่อย ๆ จูงมือหญิงสาวให้เดินไปด้วยกัน
..................................................................................
To be con
ตอนนี้ไม่มีโมเม้นท์ บู้-บิ๊กเลย หึหึหึ สาวป่วยยังมีอีกพาร์ทนะเคอะ ยังเหลือพ่อตัวเล็กอีกคนที่ยังไม่ปลอดภัย......ช่วยเป็นกำลังใจให้สาวพลอยกดพี่บู้ให้สำเร็จด้วย......พี่บู้จะได้เปิดซิงของความเป็นชายซะที จะได้โตเป็นผู้ใหญ่กับเค้าอีกสเตป เหอ ๆ ๆ
มีตรงไหนผิดพลาดบอกเค้าด้วยงุงิ......อยากจะให้มันรักกันเลยก็ดูจะง่ายไปหน่อย มันต้องมีคนมาขัดขวาง เป็นมารซักนิด
รักคนอ่านและคนเม้นท์เสมอนะคะ
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 394990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก