หายไปวันเดียว เรื่องของเราตกวูบเลยแฮะ แอบมาดัน โพสตอนใหม่ค๊าบบบ
******************************************************************
ตอนที่ 9เรื่องราวระหว่างผมกับไอ้บาสมันคงไม่เกิดขึ้นหรอกครับ ถึงช่วงนี้ผมจะอยู่กับมัน 6 วันต่อสัปดาห์ก็เหอะแต่ช่วงสั้นๆของสัปดาห์อย่างชั่วโมงพละมากกว่าที่ทำเรื่อง ก็วิชาพละของโรงเรียนผมมันต้องมีการเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะสิครับ ต้องหอบกางเกงพละซึ่งเป็นกางเกงวอร์มมาจากบ้านแล้วมาเปลี่ยนที่โรงยิม จากนั้นค่อยเข้าเรียน
แต่เนื่องจากความขี้เกียจที่ขึ้นชื่อของผมและสมาชิกกลุ่มบางคน แทนที่จะรีบไปเปลี่ยนกางเกงก็มักจะนั่งคุยกันก่อน แล้วค่อยเดินไปเรียน ตอนแรกผมก็ใส่ทับกางเกงนักเรียนไปเลย ทำได้ไม่กี่อาทิตย์ก็ทนไม่ไหวหรอกครับ เพราะมันร้อนและอับมาก ตอนหลังๆเลยต้องไปที่ห้องเปลี่ยนชุดในโรงยิม
ในนั้นมันไม่มีอะไรมากหรอกครับ มีล็อคเกอร์วางอยู่มุมนึง นอกนั้นก็เป็นที่โล่งๆแถมบรรดายอดชายในห้องผมเวลาเปลี่ยนกางเกงก็ไม่มีอะไรเกรงใจกันหรอกครับ ผู้ชายเหมือนๆกันทั้งนั้น (หึ หึ หารู้ไม่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกซ์ ถึงตอนนี้ก็เสียใจไม่ทันแล้วล่ะ บาสเอ๋ย) แต่ละคนมาถึงก็ถอดกางเกงนักเรียนพรวด คว้ากางเกงวอร์มมาใส่ทันที ไอ้บาสก็เหมือนกันครับ แต่วันนี้ที่มันไม่เหมือนทุกที เพราะวันนี้ผมเข้าไปเปลี่ยนด้วยน่ะสิ
“ไอ้ต๋อง วันนี้ทำมาเปลี่ยนกางเกงวะ ทุกทีใส่ทับไม่ใช่หรอ” ไอ้อาทแซวทันทีที่เห็นผมเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ
“ไม่ไหวว่ะ มันร้อนอ่ะ เล่นบาสไม่ถนัดด้วย”
“ใส่กางเกงวอร์มก็เล่นกับเราไม่ถนัดหรอก ต้องถอดกางเกงดิ ถึงจะมันส์” ไอ้บาสพูดแบบขำๆ แต่ได้ยินกันทั้งห้อง เรียกเสียงหัวเราะทั้งจากในกลุ่มและคนอื่นๆในห้อง
“เวน กูหมายถึงบาสเกตบอลเว้ย ไม่ใช่เมิง แสรด” ผมเซ็งที่พวกมันแซวเรื่องของผมกับไอ้บาสไม่เลิกซะที ยิ่งไอ้บาสเพื่อนรักผมดันเป็นคนปล่อยมุกเอง ยิ่งพูดไม่ออก ผมขอเงียบดีกว่า
ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำกับพวกมันครับ ขอเปลี่ยนกางเกงดีกว่ายิ่งช่วงนี้ผมโดนอาจารย์พละเล็งอยู่ด้วย เลยไม่อยากเข้าสายเท่าไหร่ ผมถอดกางเกงนักเรียนออกแบบไม่สนใจใครเท่าไหร่ ซึ่งทุกๆคนในห้องก็ทำเหมือนกัน
ผมไม่ได้กะจะมองไปที่ไอ้บาสหรอกครับ แต่มันดันยืนอยู่ข้างหน้าผมตอนผมก้มลงไปเก็บกางเกงนักเรียนน่ะสิครับ เห็นห่อหมกมันเต็มๆเลย ตุงอยู่ในกางเกงในสีขาวที่อยู่ตรงหน้าผม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ หัวใจไหวหวั่นทันทีเลย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นของใครใกล้ๆขนาดนี้มาก่อนเลยครับ ตื่นเต้นหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่ม หุ หุ แล้วยิ่งที่เห็นมันเป็นของไอ้บาสอีกด้วย แทบจะลืมหายใจกันไปเลย ขาขาวโคดๆ ขนหน้าแข้งที่มีอยู่ประปรายลามไปจนหายไปในห่อหมกสีขาวยิ่งทำให้ผมคิดไปไกล อารมณ์เตลิดเลย กรู
แต่แค่ชั่วเสี้ยวนาทีแค่นั้นแหละครับที่ผมมองห่อหมกมัน มองนานๆไม่ได้หรอก (ทั้งๆที่อยากมอง) เด๋วคนอื่นในห้องจับได้ว่าผมก้มเก็บกางเกงนานผิดปกติล่ะยุ่งเลย
“H บาส มายืนตรงหน้ากูทำไม สงสัยต้องไปล้างตาล่ะกู” ผมทำฟอร์มโวยวาย
“ก็เอาสินค้ามาให้ดูก่อน เผื่อจะอยากกินไง” โห พูดมาได้ไม่อายปาก เด๋วกูอยากกินจริงๆแล้วจะหนาว เหอ เหอ
“เฮ้ย พวกเมิงนิ กินกันทุกเช้ายังไม่พออีกหรอ” ไอ้แวนแซวต่อ ได้ทีเลยนะเมิง
“น่ากินตายแหละ ยืนอ่อยกูอยู่ได้นะไอ้บาส นี่กะจะไม่ใส่กางเกงพละใช่มะเนี่ย” ผมว่ามันที่ไม่ยอมใส่กางเกงพละซะที ปล่อยให้คนอื่นเห็นขาขาวๆของมันอยู่ได้ แล้วผมก็รีบเดินออกไปเข้าแถว เพราะกลัวจะโดนแซวอีกรอบ
“หวงกูก็ไม่บอก จะรีบใส่เดี๋ยวนี้แหละ” ไอ้บาสมันเล่นไม่เลิก ตะโกนมาจากในห้องเปลี่ยนเสื้อพร้อมกับวิ่งตามมาเข้าแถวต่อจากผมทันที ไอ้นี่เปลี่ยนกางเกงเร็วโคด
“ต๋อง โกรธกูหรอ” มันถามผมหลังจากที่เห็นผมทำหน้าตาแบบเซ็งๆ
“เปล่า ไม่ได้โกรธ กูแค่รำคาญ แม่มแซวเรื่องกูกับเมิงไม่เลิกซะที เมิงก็อีกคน เล่นกับพวกมันอยู่ได้”
แต่ก่อนที่มันจะตอบ อาจารย์พละก็แบ่งนักเรียนให้เป็นทีม เพื่อวอร์มร่างกายและแข่งเกมย่อยกัน ผมกับไอ้บาสอยู่คนละทีมกันครับ เป็นโชคร้ายของมันที่จะต้องมาเจอกับทีมผม เพราะทีมผมแต่ละคนมีผม ไอ้แวน แล้วก็ไอ้เคน ที่สูงเกิน 175 กันทั้งนั้น (เด็ก ม.4 ก็ถือว่าสูงนะ แต่ตอนนี้ผม 185 แล้ว แฮะ แฮะ)
ทีมมันก็รู้ใจครับ ส่งมันมาประกบผมซะงั้น เหมือนรู้ความในใจว่าอยากใกล้ชิดกับมัน อิอิ แล้วเวลาเล่นกันเนี่ยมันต้องถึงเนื้อถึงตัวกันพอสมควรนะครับ ยิ่งเวลาผมเลี้ยงลูกเข้าไปจะเลย์ แล้วมันต้องกันเนี่ย ไอ้ฝ่ายผมที่ต้องเลี้ยงลูกไปใกล้ห่วงมันต้องหันหลังให้คนกันเพื่อไม่ให้มันแย่งลูกใช่ม๊า (น่าจะคิดกันออกนะ)
ทีนี้ไอ้บาสมันดันเบียดเข้ามาจนน้องห่อหมกมันโดนด้านหลังผมแบบเต็มๆ งานนี้เกือบได้เสีย เล่นเอาผมเสียสมาธิ เลี้ยงลูกต่อเกือบไม่ได้เลยต้องส่งลูกให้ไอ้เคนชู๊ต สรุปเกมนั้นทีมผมชนะครับ แต่ไม่มากแค่ห่าง 5 คะแนนเท่านั้น แต่ทีมมันต้องเลี้ยงเหงาหลับทีมผม
“เฮ้ย บาส เมิงอ่ะ กันเก่งชิบเป๋งเลย หาช่องหลบไปชู๊ตไม่ได้เลย”
ผมบ่นกึ่งชมกับไอ้บาสให้คนในทีมฟัง ก็มันจริงนิครับ มันตามประกบทุกก้าวเลย ขนาดมันตัวเล็กกว่าผมนะ แต่แม่มไวชิบขยับหลอกไม่สำเร็จเลย ทำให้วันนั้นผมช่วยทำคะแนนให้กับทีมผมไม่ได้เลยสักแต้ม ก็เพราะมันนี่แหละ
“คนมันเก่งก็งี้แหละเว้ย แถมตามประกบเมิงง่ายจะตาย จะหลบไปไหนกูก็ตามทันหมดแหละ” ไอ้บาสมันตอบผมยิ้มๆ
ถ้าไม่คิดอะไรมากมันก็คงเป็นแค่ประโยคธรรมดาๆประโยคหนึ่ง แต่ไอ้บาสมันก็พิสูจน์แล้วเหมือนกันว่า ไม่ว่าผมจะหลบมันไปที่ไหน ไอ้บาสมันก็สามารถตามประกบผมไม่ปล่อยเลยจริงๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
