ตอนที่แล้วเกิดอาการสับสนเล็กน้อย
เกิดอาการเอ๋อ เพราะทำงานหนักมากเกินไป
น่าสงสารจะตาย ใครอยากรับเลี้ยงบ้างอ่ะ
**********************************************************************
ตอนที่ 4ในที่สุด กลุ่มผมก็โดนรุ่นพี่เรียกไปจนได้ กูว่าแล้วเพราะเมิงคนเดียวเลย ไอ้แวน
“แล้วจะเอาไง พวกมันบอกให้ไปเจอหลังโรงอาหารตอนเลิกเรียน” ไอ้เคนเริ่มถามคนในกลุ่ม
“กูอ่ะ ยังไงก็ได้ พวกเมิงเอาไงกูก็เอางั้น” ผมตอบกลับไป จริงๆผมก็ปอดนะ เพราะเพิ่งขึ้นม. 4 ก็มีเรื่องล่ะ
แต่งานนี้ไม่มีทิ้งเพื่อนอยู่แล้ว เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
หลังโรงอาหารวันนั้นเป็นวันที่ผมเจอ teen เยอะที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เพราะไปๆมาๆ พวกรุ่นพี่มันเอาคนมาเยอะกว่า แถมพวกมันยังเล่นผมก่อน เนื่องจากตัวใหญ่สุดในกลุ่มมั๊ง เลยโดนไปซะ ทั้งหมัด ทั้งถีบ
(งานนี้ไม่มีการตบนะ ฮิอิ) ผมเล่นพวกมันไปเยอะเหมือนกัน จำได้ว่า ตอนนั้นเริ่มมาไอ้แวนมันเถียงกับรุ่นพี่ ประมาณว่าพวกรุ่นพี่หาว่าพวกผมทำเก๋า ทำเด่นเกินหน้า ประมาณนั้น ไอ้แวนก็อารมณ์ร้อนตอกกลับไป พวกเมิงทำไม่ได้ก็อย่ามายุ่ง เถียงกันไปมา รู้อีกที โดนถีบเข้าอกแล้วกู พอผมล้มลงเท่านั้น นัวกันเลยครับงานนี้ ใครล้มก็โดนซ้ำ ยำ teen กันเลย ผมดิซวยล้มเป็นคนแรก แม่มตามมากะจะกระทืบ ผมก็ยังจุกอยู่ โดนไปหลายดอกเหมือนกัน
แล้วตอนที่กลุ่มผมกำลังแย่ๆอยู่ (ก็พวกมันมีเกือบ 10 กว่าคน พวกผมมีแค่ 5) ก็มีเสียงตะโกนสวนมา
“เฮ้ย พวกเมิงทำ H อะไร”
จากนั้นพวกรุ่นพี่ก็หันไปนัวกับกลุ่มที่มาใหม่ พอผมลุกได้ ก็ถีบพวกมันไปเต็มๆหลังเลยครับ แม่มมะกี้เล่นกู ขอเอาคืนหน่อยเหอะ แค่พวกมากกว่าเลยเล่นพวกกูได้ โคดโกดเลย อัดกันนัวแบบไม่นับหมัด ตอนนั้นยังเด็กอ่ะครับ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเรื่องแค่นี้มันโคดงี่เง่าเลยที่จะมามีเรื่องกัน จนได้ยินเสียงตะโกนบอกว่า อาจารย์มา ถึงได้แตกฮือกันไปคนละทาง
“เฮ้ยไอ้ต๋อง ทางนี้” เสียงนึงเรียกผมขณะที่ผมยังลังเลอยู่ ไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนดี ใครเรียกไม่รู้ กูเผ่นก่อน เพราะโทษทะเลาะกันในโรงเรียนเนี่ย หนักครับ อย่างน้อยก็พักการเรียน จนถึงขั้นไล่ออกเลยทีเดียว
ผมวิ่งตามคนนั้นมาสักพักจนคิดว่าพ้นจากอาจารย์ฝ่ายปกครองแล้ว เลยหันไปดูว่าคนที่ช่วยผมวิ่งมาทันรึเปล่า คือผมวิ่งนำมันอ่ะครับ เรื่องหนีเนี่ยของถนัดอยู่แล้วใส่เต็ม teen เลย
“ขอบใจนะ บาส ที่มาช่วย ไม่งั้นพวกกูกิน teen พวกแม่มอิ่มเลย แสรดด พวกมันเล่นรุมนี่หว่า เกือบเดี้ยงแล้วมั๊ยล่ะ กู” ผมขอบคุณไอ้บาสที่มันพากลุ่มมันมาถูกจังหวะพอดี ถ้าช้ากว่านี้อีกนิด พวกผมคงแย่
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกัน”
แค่คำๆนั้นก็เล่นเอาผมอึ้งเลยครับ เพราะตลอดเวลากว่า 3 อาทิตย์ พวกกลุ่มผมไม่เคยคิดจะใส่ใจไอ้บาสมันเลยแม้แต่น้อย ไม่สิ ต้องบอกว่าทั้งกลุ่มมันนั่นแหละ ที่พวกผมไม่สนใจ
“แล้วเมิงกลับบ้านไหวมั๊ยเนี่ย รอย teen เต็มตัวเลย” บาสมันพูด ทำให้ผมเริ่มสังเกตตัวเอง โห จริงอย่างที่มันว่า ตัวผมไม่บอกก็รู้ว่า ต้องไปฟัดกันมาแน่ๆ ทั้งฝุ่น ทั้งรอยรองเท้า เซ็งเลย
“ไม่เป็นไรหรอก บ้านกูอยู่ใกล้ๆ เด๋วรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อ แม่คงไม่สังเกตมั๊ง”
“กูว่าเมิงเอาเสื้อบาสกูไปใส่ก่อนดีกว่า เดินกลับบ้านทั้งรอย teen แบบนี้ เดินผ่านห้องฝ่ายปกครองก็ซวยแล้ว” ไอ้บาสเสนอ
“ก็ดีเหมือนกัน ขอบใจว่ะ” แล้วมันก็ควักเอาเสื้อบาสในกระเป๋าขึ้นมาส่งให้ผม
“เหม็นว่ะ ซักมั่งป่ะเนี่ย 5 5 5” ผมเริ่มแซวมันตามประสาคนปากดี
“อ่านะ ก็เพิ่งถอดมาเลยนี่หว่า พวกกูเพิ่งเล่นบาสเส็ด ไอ้เอมันวิ่งมาบอกว่า พวกเมิงมีเรื่องกับรุ่นพี่ พวกกูเลยวิ่งไปดู เห็นเมิงนอนดม teen พวกรุ่นพี่อยู่ เลยขอขัดจังหวะซะหน่อย อย่าเรื่องมาก ใส่ๆไปเหอะ เหงื่อกูอ่ะ ใครก็ชมว่าหอม มีแต่คนอยากดมนะ เมิง” ไอ้บาสแอบแซวผมกลับ
ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าไอ้บาสมันพูดได้ด้วย แถมกวนไม่แพ้ผมเลย ก็ตอนแรกมันดูหยิ่งๆ ผมคุยด้วยมันก็ไม่คุย ผมเลยไม่อยากคุยกับมันอีก ผมเพิ่งสังเกตว่า เวลามันหัวเราะเนี่ย ดูโลกมันสว่างดีครับ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันน่ารักดีเหมือนกันนะ อิอิ
“ไม่รู้พวกไอ้แวนเป็นไงมั่งนะเนี่ย” ผมเริ่มเป็นห่วงเพื่อนซะแล้วดิ ก็ตอนวิ่งไม่ได้สังเกตอะไรเลย วิ่งท่าเดียว
“คงไม่เป็นไรหรอก พวกมันก็โดนบ่อยๆอยู่แล้วไม่ใช่หรอ เห็นวิ่งหนีฝ่ายปกครองเป็นประจำนี่”
“เออ จริงของเมิง” ผมลืมนึกไปว่าไอ้แวนมันโดนแบบนี้ประจำอยู่แล้ว รู้ทางหนีทีไล่ดีกว่าผมอีก
“แล้วเมิงเอาไงต่อเนี่ย” ไอ้บาสถามผม เพราะตอนนั้นมันเลิกเรียนแล้วครับ แต่ทุกวันผมจะกลับบ้านค่อนข้างเย็นมากๆอยู่แล้ว เพราะบ้านผมใกล้โรงเรียนมาก แบบเดินไปได้อ่ะ
“ไม่รู้ดิ เด๋วหลงทางอ่ะ ไม่เคยกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตก ไม่คุ้นทางว่ะ ”
“งั้นไปกิน”เหงาหลับ”เป็นเพื่อนหน่อยดิ กูหิวว่ะ” ไอ้บาสชวนผมไปหาอะไรกิน
ไอ้ร้านเหงาหลับเนี่ย เป็นชื่อร้านก๋วยเตี๋ยวที่เปิดอยู่ข้างๆโรงเรียน จริงๆมันไม่ได้ชื่อนี้หรอกครับ พวกผมเรียกกันเองครับ อันเนื่องมาจากเวลาสั่งว่าจะกินอะไรเสร็จแล้ว รอไปได้เลยครับ นานโคดๆ คุยก็แล้ว เฮฮาก็แล้ว เหงาก็แล้ว จนบางคนถึงขั้นหลับอ่ะครับ
เลยเรียกร้านนี้ว่า “ร้านเหงาหลับ” แต่ชื่อร้านจริงๆมันชื่ออะไร ไม่มีใครรู้ครับ
“เออ เอาดิ กูก็หิวๆเหมือนกัน เดี๋ยวไปเอาของที่โต๊ะก่อน”
ผมเดินไปกับไอ้บาสเพื่อที่จะไปเอาของที่วางอยู่ที่โต๊ะประจำของกลุ่มผม แต่ไม่เห็นกระเป๋าของพวกไอ้แวนแฮะ สงสัยกลับไปแล้ว จากนั้นเราก็เดินไปที่ร้านเหงาหลับด้วยกัน โดยที่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่า เราจะได้เดินคู่กันไปแบบนี้ตลอด จนผมและบาสเรียนจบ ม.ปลาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
