หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[krappom]

คุณคนเดียวโดนน้องขลุ่ยตีตั๋วตายใส่เลย
สมน้ำหน้า
 

[urmein]

คุณคนเดียวอ่ะ ทำไมต้องทำเหมือนใจร้าย เหมือนไม่รักล่ะคะ
เจ็บปวดกันทั้งคู่นะ โฮ่ววววว

[Killua]

รัก แต่รักไม่ได้ สงสารทั้งสองคนแต่ ขลุ่ยน่าสงสารมากๆอะ

[OhJa]

สงสารก็แต่น้องขลุ่ยแหล่ะ
ต้องรองรับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของคุณคนเดียวไปอีกนานแค่ไหนน้อ

[PetitDragon]

มาจิ้มไว้ก่อน 


อ่านจากหนังสือพี่เมฆ แล้วชอบมาก   


เดี๋ยวค่อยมาอ่าน


ขอบคุณครับ   

[Bella]

่คุณคนเดียวชอบน้องขลุ่ยแล้วใช่มั้ยล่ะ
 

[ღiสุดขอบiღ]

ชื่อเรื่องนี้มันแนวได้ใจ โดนจริงๆเลย

ว่าแต่มาม่ามาตั้งแต่เริ่มขนาดนี้ รอให้จบเรื่องกอนค่อยอ่านดีมั้ยนะ   ไม่งั้นอิเจ๊ต้องชีช้ำตายแน่ๆเลย


//////////////////////////////////////////

มา edit ใหม่....

และแล้ว..ก็อ่านไปจนได้ โฮ

ก่อนอื่นขอตื้บอิคุณคนเดียวสามทีเถอะ (ตอนละที มี 3 ตอน เอาไป 3 ที)

จะแก้แค้นก็เอาให้มันถูกคนสิเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

นี่มันอะไร~~ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ระวังเถอะจะมารู้ค่าตอนเสียไปแล้วจะรู้สึก หึ 

[chaoyui]

คุณคนเดียว

อีกสักทีเหอะ

[bbyuqin]

เพราะคุณคนเดียวเลย...
น้องขลุ่ยเลยป่วยซะขนาดนี้

[BBChin JungBB]

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะคร้าบบบบบ ทำไงดี

[Seiki]

ตอนที่ 4

“อะ ให้”
หุ่น ยนต์ประกอบร่างขนาดเล็กยื่นมาตรงหน้าสุดแขน ในอ้อมกอดของแขนอีกข้างเป็นกล่องของเล่นกล่องใหญ่ที่คาดว่าข้างในจะต้องมี หุ่นยนต์ชนิดเดียวกันอยู่อีกมากมาย
“หะ ให้ เราทำไม ของเราก็มี”
ใบ หน้าสั่นระริกแต่ในใจนั้นตื่นเต้นจนจะทะลุออกมาประจารความรู้สึกอยู่แล้ว แต่ของเล่นแบบนี้ขลุ่ยก็มี พ่อก็ซื้อให้เหมือนกัน เพียงแต่มันไม่เยอะขนาดนี้ ไม่มีตัวเลือกมากมาย ที่สำคัญมันน้อยเกินกว่าจะสร้างฐานทัพขนาดย่อมๆอย่างที่อยากทำได้ ตาเลยลุกวาวกับของเล่นที่อยู่ตรงหน้า
“พูดใหม่สิ ทีหลังต้องพูดว่าของขลุ่ยก็มี”
คำพูดเหมือนจะเป็นคำตักเตือนบอกกล่าวแต่น้ำเสียงหนักแน่นนั้นบอกได้อย่างเดียวว่าต้องทำตามเท่านั้น
“นั่นแหละ ของเรา เอ้ย ของขลุ่ยก็มี”
พอ จะรู้ว่าลูกชายของเพื่อนพ่อคนนี้เป็นรุ่นพี่ปีสองปี เพราะเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านจึงมีคนดูแลล้อมหน้าล้อมหลัง ทุกคำที่ออกจากปากคุณคนเดียวถึงแม้จะเป็นเพียงการแสดงความคิดเห็น แต่ใครๆก็รู้ว่ามันมีความหมายมากกว่านั้น เพราะมันคือคำสั่ง แต่ขลุ่ยเองก็เป็นลูกคนเดียวของพ่อเหมือนกันนะ ถึงที่บ้านจะมีคนทำงานบ้านแค่คนเดียว บ้านไม่ใหญ่โตขนาดนี้แต่ขลุ่ยก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่นา ของเล่นอะไรที่เพื่อนวัยเดียวกันมี ขลุ่ยก็มีแต่ไม่ได้เยอะมากมายเหมือนที่คุณคนเดียวมีแค่นั้นเอง แต่แค่นั้นขลุ่ยก็พอใจแล้ว ถ้าไม่นับความเหงาที่ต้องเล่นคนเดียว ทุกอย่างที่ขลุ่ยมีเป็นสิ่งที่น่าพอใจทุกอย่าง
“รู้ว่ามี แต่ตอนนี้ขลุ่ยอยู่บ้านคุณคนเดียวก็ต้องเล่นของคุณคนเดียว หรือขลุ่ยก็พกหุ่นกันดั้มมาจากที่บ้านด้วยล่ะ”
“ไม่ได้เอามาหรอก”
“งั้นก็มาเล่นด้วยกันนะ คุณคนเดียวมีเยอะมาก เล่นไม่หมดหรอก มาช่วยกันเล่นเถอะ”
ภาพ เด็กผู้ชายสองคนที่ศาลาหลังใหญ่กลางสวน สองมือสาละวนอยู่กับการเล่นหุ่นยนต์ประกอบตัวจิ๋ว หัวแทบจะชนกัน เสียงหัวเราะดังสนั่นไปทั้งบ้าน  เด็กน้อยที่คุณนมชอบเปรยบ่อยๆจนขลุ่ยยิ้มรับทุกครั้ง ต่อไปขลุ่ยกับคุณคนเดียวจะต้องเดินตามรอยเท้ารุ่นคุณพ่อแน่ๆ
เพื่อนสนิทที่แสนรู้ใจ นึกถึงเมื่อไหร่ก็เรียกรอยยิ้มได้ทุกครั้ง
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ขลุ่ยก็ยังยิ้มได้ ถึงต้องยิ้มไปเอาหลังมือเช็ดน้ำตาไปก็เถอะ
ภาพวันวานก็เหมือนฝนแรกที่ตกอำลาหน้าแล้งนั่นแหละ
สาย น้ำที่ตกลงมากระทบพื้นดินแห้งผากให้ความชุ่มชื้นแก่ดินแตกระแหงและต้นไม้ใบ หญ้าเมื่อไหร่ ก็เหมือนกับใจขลุ่ยตอนนี้ที่ปวดใจเมื่อไหร่ก็ได้แต่คิดถึงภาพวันวาน มันเหมือนน้ำมันที่คอยหยอดให้กล้ามเนื้อหัวใจไม่เสียดสีกันจนเจ็บเกินไป เมื่อคิดว่าอดีตอาจจะไม่หวนกลับคืนมาอีกแล้ว และไม่รู้ว่าวันข้างหน้าต้องพบเจอกับอะไรบ้าง เป็นสิ่งที่ขลุ่ยเอามาปลอบใจตัวเองเล็กๆยามต้องการกำลังใจ
คิดถึงสวน ลีลาวดีหลากสายพันธุ์แถบชานเมืองที่ใช่ฝังกระดูกของพ่อและแม่คุณคนเดียว เป็นสถานที่ที่ขลุ่ยคิดถึงเสมอเมื่อรู้สึกว่าใจกำลังอ่อนแอ ภายนอกคือพื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตาที่มีเพียงต้นลีลาวดีเรียงรายอยู่เต็ม พื้นที่ ถ้าไม่ใช่คนในจะมีใครรู้ว่าสวนสวยนอกเมืองหลวงนั้นเป็นสุสานของตระกูลคุณคน เดียวมานานหลายปี ใต้ต้นลีลาวดีดอกสีขาวมีเถ้ากระดูกของแม่คุณคนเดียวฝังอยู่ และใต้ต้นดอกสีส้มสลับชมพูระเรื่อที่อยู่ไม่ห่างกันนั้นเป็นของพ่อขลุ่ยเอง
ทั้ง แม่ของคุณคนเดียวและพ่อของขลุ่ยอยู่ใกล้กันโดยมีต้นลีลาวดีดอกสีชมพูเข้ม กั้นอยู่ตรงกลาง เพราะต้นนั้นจะเป็นที่ที่ใช้ฝังเถ้ากระดูกของพ่อของคุณคนเดียว ในเมื่อทั้งสองคนคือคนที่พ่อคุณคนเดียวรักเหมือนกัน สุดท้ายของปลายทางก็จะอยู่ด้วยกัน
เคยมีโอกาสติดตามพ่อคุณคนเดียวไปไหว้ หลุมกระดูกพ่อสองสามครั้ง ได้คุยกับดินที่กลบเถ้ากระดูกที่เป็นตัวแทนพ่อทำให้ใจสงบ ทุกครั้งที่คุยกับพ่อขลุ่ยยังทักทายและพูดคุยกับแม่คุณคนเดียวแทนเจ้าตัวที่ ไม่เคยย่างกรายมาเลยตั้งแต่รู้ว่าพ่อให้คนรักอยู่ในบริเวณที่เรียกได้ว่า เป็นของคนใน “ตระกูล” มันจะหมายความไปเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากพ่อคุณคนเดียวยกให้พ่อของขลุ่ย อยู่ในฐานะคนในครอบครัวเหมือนกัน
ป่านนี้ใต้ต้นของพ่อและแม่คุณคนเดียวจะ มีหญ้าขึ้นมาคลุมโคนต้นแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เป็นเดือนแล้วที่คุณลุงไม่ได้ชวนขลุ่ยไปที่นั่นอีก ถึงจะมีคนดูแลอยู่ตลอดแต่ทุกครั้งที่ไปขลุ่ยก็ยังได้มีโอกาสถอนหญ้าต้นเล็กๆ ที่ขึ้นคลุมโคนต้นทุกครั้ง เหมือนจะบอกว่าอย่างน้อยขลุ่ยก็ยังมีโอกาสทำอะไรให้พ่อและแม่คุณคนเดียวบ้าง
นึกถึงอดีตที่ย้อนเวลากลับไปไม่ได้เมื่อไหร่ ต้องจบลงที่อยากไปสวนลีลาวดีทุกครั้ง
ทั้งๆ ที่รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งหัว แต่ภาพบรรยากาศที่คุ้นเคยโดยรอบทำให้ต้องสลัดความรู้สึกนั้นออกไป ไม่รู้เลยว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหนแล้ว ยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน น้ำหนักที่ไปรวมตัวกันอยู่ที่หัวทำให้ต้องล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง ขยับตัวเพียงเล็กน้อยแต่ปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว พิษไข้มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ จำได้ว่าเมื่อก่อนขลุ่ยเป็นเด็กแข็งแรงคนหนึ่งในยุทธจักรไม่แพ้ใคร แต่ตอนนี้รู้สึกความอ่อนแอจะเข้ามาครอบงำซะจนเริ่มเกลียดตัวเองบ้างแล้ว
อด ทนข่มความรู้สึกทางใจไว้ได้ แต่ความอ่อนแอยังฟ้องออกมาทางกายแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร อยากหลุดพ้นไปจากวงจรนี้แต่อะไรบางอย่างบอกว่ายังต้องอยู่ต่อไป
เพื่อพ่อและเพื่อใครอีกคน
นิ้ว โป้งถูกใช้กดขมับทั้งสองข้างบีบคลึงไปมาหวังให้บรรเทาอาการปวดหนึบที่แล่น ริ้วขึ้นมาเป็นจังหวะอยู่ในสมองให้เบาบางลงบ้าง ข่มใจยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง  ทุกอย่างต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปตามสภาพร่างกาย ใครจะไปคาดคิดว่าภาพสโลโมชั่นนี้จะเข้าไปอยู่ในกรอบสายตาเจ้าของบ้าน ใครจะไปรู้ว่ามันจะไปจุดชนวนอารมณ์โกรธเกรี้ยวขึ้นมาได้
คนอย่างขลุ่ยเหรอจะตั้งใจให้คุณคนเดียวโกรธ ในเมื่อรอยยิ้มและคุณคนเดียวโหมดใจดีนั้นเป็นอะไรที่ขลุ่ยใฝ่ฝันจะได้เห็นมันมาตลอด
“ไม่สบายจะเป็นจะตายไม่ใช่เหรอ แล้วลุกขึ้นมาทำไม”
“ขลุ่ยดีขึ้นแล้วครับ”
“แค่ดีขึ้นไม่ได้แปลว่าหายไม่ใช่เหรอ ถ้าอวดดีแบบนี้เมื่อไหร่จะหายสักทีล่ะ หรือจะป่วยไปแบบนี้เพราะจะหลีกเลี่ยงอะไรกันแน่”
ถึง ไม่ได้อยากจะอ่อนแอจนเสียชาติที่เกิดมาเป็นผู้ชาย แต่คำพูดจากคนที่แคร์มันก็มีอานุภาพร้ายแรงเสียจนน้ำตีขึ้นมาคลอหน่วยตาอยู่ เหมือนกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้าไม่เกิดเรื่องนั้น คุณคนเดียวจะแข็งกร้าวได้ขนาดนี้มั้ย ถึงจะไม่ค่อยได้ป่วยต่อหน้าคุณคนเดียวสักเท่าไหร่ แต่ขลุ่ยเชื่อว่าถ้าเป็นแบบวันวานคุณคนเดียวจะต้องใจดีกับขลุ่ยแน่ๆไม่ใช่ ตะคอกเหมือนขลุ่ยทำผิดใหญ่หลวงขนาดนี้
“งั้นจะให้ขลุ่ยทำยังไงครับ”
สิ่ง ที่คิดว่าดีที่สุดในตอนนี้คงหนีไม่พ้นทำตามคำสั่งเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ ถึงมันจะไม่ได้ทำให้คุณคนเดียวให้อภัยแต่อย่างน้อยมันก็พอจะช่วยลดกระแส อารมณ์เชี่ยวกราดของคุณคนเดียวได้บ้าง สักนิดก็ยังดี
แค่พอทำให้หายใจคล่องขึ้นบ้าง ก็แค่นั้น
“นอนลงไปสิ แค่ยันตัวเองจากที่นอนยังไม่ค่อยจะรอด แล้วจะฝืนสังขารทำไม เจ็บคอหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
ตามอารมณ์ที่แปรปรวนตลอดเวลาไม่ค่อยทัน เป็นเรื่องที่ชินเสียแล้ว
“ถึงไม่เจ็บคอก็กินข้าวต้มไปนั่นแหละดีแล้ว รีบๆหายสักที สะ....”
ยัง ไม่ทันจะจบประโยค เสียงเพลงสายเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ขลุ่ยไได้ยินบ่อยจนคุ้นชินว่าน่าจะเป็น สายพิเศษของคุณคนเดียวเพราะมันถูกตั้งให้ไม่เหมือนใคร
‘ฮัลโหล ครับ’
‘ที่ไหนครับ’
‘วันนี้เลยเหรอครับเมย์ อ่า เปลี่ยนเป็นวันหลังได้มั้ย’
‘ครับผม !@#$%&(^()*&___)(*&^’
อาการ เจ็บป่วยทางกายเทียบเท่ากับความทรมานในใจไม่ได้เลย ไม่ได้ตั้งใจจะฟังคุณคนเดียวคุยโทรศัพท์ แต่คุณคนเดียวไม่ได้ไปไหนไกลขลุ่ยเลย เค้านั่งคุยอยู่ใกล้ๆ แค่ชอบเค้าอยู่ฝ่ายเดียวมันก็เจ็บพออยู่แล้วยังจะต้องมาถูกตอกย้ำให้เจ็บ หนักเข้าไปอีก รู้ดีว่าคุณคนเดียวมีแฟนอยู่แล้ว แต่ความชอบและความรักมันห้ามกันไม่ได้นี่นา มันเกิดขึ้นแล้วและมันคงไม่มีวันเป็นไปได้ เพราะคุณคนเดียวเกลียดความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย คุณคนเดียวจะรู้ไม่ได้ว่าขลุ่ยรักเกินพี่ชายมานานแค่ไหนแล้ว แค่เรื่องพ่อคุณคนเดียวก็เครียดจนแทบจะฆ่าให้ตาย แล้วถ้ารู้ว่าขลุ่ยคิดเรื่องอัปยศแบบนี้เมื่อไหร่ คงได้ตามไปอยู่กับพ่อแน่ๆ
แต่ มันก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าไปอยู่กับพ่อแล้วไม่ต้องหายใจ ไม่ต้องปวดหนึบไปทั้งใจแบบนี้ ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพมีแต่ร่างกายแต่แสดงความรู้สึกไม่ได้แบบนี้
ข่มตา หลับอีกครั้งเพื่อหนีจากสิ่งรอบข้าง หยดน้ำอุ่นร้อนล้นออกมาจากขอบตาทันทีที่หลับตาลงไป แต่มันก็ออกมาประจานอาการสาวแตกของผู้ชายอย่างขลุ่ยได้แค่นิดเดียวเท่านั้น แหละ หลังมือก็ปาดมันทิ้งไปแรงๆ
“หลับแล้วเหรอ”
“หลับตาเฉยๆครับยังไม่หลับ”
ต่อให้หลับสนิทจนไปถึงฝันแล้วก็ต้องตื่นนะขลุ่ย
“บอกให้รีบหายก็ต้องรีบหายซะนะ เพราะชั้นออกไปไหนไม่ได้เลยเพราะไม่มีคนจัดเสื้อผ้าให้ ต้องปฎิเสธคนไปกี่คนแล้วรู้มั้ยเนี่ย”
“คุณคนเดียวจะไปไหนเหรอครับ ขลุ่ยพอจะลุกไหว”
“แค่ ลุกนั่งให้หลังตรงก่อนเถอะ แล้วค่อยบอกว่าไหว ห้องแต่งตัวใกล้ๆนี่ก็จริงแต่ถ้าก้าวขาได้เกินสามก้าวได้นี่ให้เหยียบหน้า เลย อวดดีไม่เข้าเรื่อง”
โดนอีกจนได้ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆเลยไอ้ขลุ่ย จริงๆแล้วคุณคนเดียวก็ไม่ได้เลือกเสื้อผ้าได้แย่อะไร ออกจะดูดีเสียด้วยซ้ำ เพราะไม่ใช่คนที่แต่งตัวจัดอะไร เพราะสไตล์การแต่งตัวแบบเรียบๆ บางครั้งก็ออกแนวเท่ห์ แต่บางครั้งก็ออกมาเรียบหรูดูดี ถึงไม่ใช่ขลุ่ยจัดเสื้อผ้าให้ก็คิดว่าคุณคนเดียวสามารถเลือกเสื้อผ้าออกไป ข้างนอกได้ไม่ยากเลย
“แต่คุณคนเดียวมีนัดไม่ใช่เหรอครับ”
“อือ แต่ยกเลิกไปแล้ว”
“ขลุ่ยขอโทษนะครับ”
“เปลี่ยนจากขอโทษเป็นรีบๆหายเถอะ”
“ครับ”
“ทำไมนมยังไม่ให้ใครยกข้าวขึ้นมาอีก ต้องกินยาไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ป้าคงยุ่งเรื่องอื่นอยู่ ขลุ่ยยังไม่หิวเท่าไหร่”
“ไม่หิวก็ต้องกิน ค่อยเก่งตอนหายดีแล้วกัน นี่เพราะอยากออกไปพบปะผู้คนเร็วๆหรอกนะถึงจะลงไปดูให้”
“ขอบคุณครับ”
“หลับไปเลย เดี๋ยวข้าวมาแล้วจะเรียก”
“ครับ”
ถึง ไม่ง่วงแต่ก็ต้องบังคับตัวเองให้หลับ ต่อให้เบื่อที่จะนอนนับแกะแล้ว แต่สภาพตัวเองในตอนนี้นอนนับจังหวะปวดหัวตุบๆไปก็ได้มั้งนะ ยังดีกว่าให้คุณคนเดียวไม่พอใจนะขลุ่ย เพราะเวลาคุณคนเดียวโกรธนั้นมันไม่ใช่แค่ปวดหนึบเข้าไปในหัวเท่านั้น แต่มันทำให้หายใจลำบาก ทรมานยิ่งกว่าอะไรซะอีก
เสียงเคาะประตูห้องเป็น จังหวะสามครั้งบอกมารยาทอันดีของคนมาเยือน ความหนักแน่นในจังหวะไม่ใช่ของป้าแม่บ้านหรือเด็กทำงานบ้านคนไหนแน่ๆ เก็บความสงสัยอยู่ไม่นาน คนที่อยากรู้ว่าใครก็เดินเข้ามาใกล้ๆแล้ว
“ไม่ต้องลุกลูกไม่ต้องลุก”
“สวัสดีครับคุณลุง”
“นอน เถอะ นมบอกว่าขลุ่ยไม่สบายหนัก ลุงเป็นห่วงแต่ก็ไม่ค่อยว่าง เดี๋ยวก็ต้องออกไปอีกแต่อยากแวะมาดูก่อน เป็นยังไงบ้าง เรียกหมอมาตรวจมั้ยลูกจะได้รู้ว่าเป็นอะไร จะได้รักษากันให้ถูกโรคถูกทาง”
“ดีขึ้นแล้วครับ ขลุ่ยแค่เป็นหวัดเฉยๆแหละครับ”
“ตัวร้อนจี๋เลย นมบอกว่าเดี๋ยวก็ตัวร้อนเดี๋ยวก็ตัวเย็น พอจะเรียกหมอก็ไม่ยอมเหรอลูก”
“ขลุ่ยไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“คุณคนเดียวสอนให้ดื้อใช่มั้ยเนี่ย แล้วนี่นอกจากป่วยแล้วยังถูกกักบริเวณอีกเหรอลูก คุณคนเดียวนี่มันร้ายจริงๆนะ”
น้ำเสียงไม่ได้ต่อว่าจริงจังอะไรเลย ออกจะติดตลกในน้ำเสียงด้วยซ้ำ แต่มันก็ทำให้หน้าเห่อแดงขึ้นมาได้เหมือนกัน ไม่รู้ทำไม
ไม่ รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงดีเหมือนกัน เพราะไม่รู้เลยว่าตัวเองมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง สำนึกสุดท้ายมันน่าจะหายไปตั้งแต่ถูกกระชากขึ้นรถแท็กซี่ หายไปตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ได้หลับอยู่บนตักคุณคนเดียว
“แล้วนี่กินข้าวกินยาหรือยังล่ะลูก”
“ยังครับรอป้าอยู่ครับขลุ่ยยังไม่หิวหรอกครับคุณลุง”
“อื้อ ไม่ได้ให้กินเพราะหิวหรือไม่หิวนะ ต้องกินเพราะต้องกินยานะจะได้หายเร็วๆ อยู่กับคุณคนเดียวก็อดทนหน่อยนะลูกนะ ลุงเชื่อว่าสักวันมันต้องดีขึ้น ลุงขอโทษที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่ใช่ความผิดของใคร”
“ลุงขอบใจขลุ่ยมากนะลูก”
มือ คร้ามที่ลูบแผ่วเบาลงมาบนหัวทำให้คิดถึงพ่ออีกแล้ว เวลาไม่สบายพ่อก็ชอบทำแบบนี้ ถึงปากจะบอกว่าเป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งแต่มือที่พ่อใช้ลูบหัวนั้นอ่อน โยนอย่างกับอะไรดี น้ำเสียงเอื้ออาทรห่วงใยของพ่อคุณคนเดียวทำให้ในอกตื้นตันจนน้ำตาเริ่มแล่น รื้นขึ้นมาอีกครั้ง นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่รู้สึกอบอุ่นหลังจากที่ไม่มีพ่ออยู่ข้างๆอีกแล้ว ถึงจะทดแทนกันไม่ได้แต่มันก็ทำให้ความรู้สึกเดียวดายลดน้อยลง
“พ่อมาห้องคุณคนเดียวทำไม”
เสียง ทักทายที่ความดังเข้าใกล้ตะโกนทำให้สะดุ้งตกใจกันไปทั้งสองคน เวลาแม่เหล็กขั้วเดียวกันปะทะแล้วผลักกันยังไงก็คงจะเหมือนตัวเองกับพ่อคุณ คนเดียวตอนนี้ไม่มีผิดสินะ แถมใจเต้นรัวแรงขึ้นมาอีกอย่าง หวั่นใจอยู่ว่าแรงสั่นสะเทือนของหัวใจมันจะดังประจานให้ต้องอับอายนี่สิ
ควบคุมยากทุกอย่างเลยนะทั้งใจทั้งความรู้สึก!!!
“พ่อมาเยี่ยมขลุ่ยสิ นมบออกว่าขลุ่ยไม่สบาย”
“แล้วเยี่ยมเสร็จหรือยังครับ”
“ทำไมเหรอคุณคนเดียว พ่อเพิ่งมาเองนะ”
“เค้าต้องกินข้าวกินยา”
“ตามสบายเลยพ่อไม่รบกวนหรอก”
“ต้องเช็ดตัวด้วย”
“เอาเลย เอาเลย แล้วนมขึ้นมาหรือยังล่ะ”
“ยังครับ กำลังดูเด็กทำข้าวต้มอยู่”
“งั้นยังพอมีเวลาเยี่ยมไข้สินะ กว่าจะกินข้าว เช็ดตัว เรายังคุยกันพอหายคิดถึงได้ใช่มั้ยขลุ่ย”
เป็น สงครามเย็นค่อนไปทางอุ่นที่ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องเลยสักนิด คุณลุงพูดคุยกับคุณคนเดียวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่คุณคนเดียวนี่สิ หน้าบูดสนิทจนน่ากลัว คุณคนเดียวโกรธพ่อมากแต่ดูเหมือนคุณลุงจะแกล้งมองข้ามไป เพื่อลดความรุนแรงหรืออะไรก็ตาม แต่มันก็ทำให้ครอบครัวไม่เป็นครอบครัวอยู่ดี
“คุณคนเดียวจะเช็ดตัวให้ขลุ่ยก่อน”
“อ่า เช็ดตัวแล้วกินข้าวมันจะไม่เปื้อนเหรอ”
“ขลุ่ยอายุ 18 ย่าง 19 แล้ว โตแล้วถ้ากินให้เปื้อนได้ก็ลองดูสิ”
ต้องขอร้องด้วยวิธีไหนคุณคนเดียวถึงจะหยุดลากเข้าไปร่วมวงด้วยสักทีนะ แค่นี้ก็เสียวสันหลังจนขนลุกเกรียวแล้ว
“อ่าฮะ งั้นพ่อก็ควรออกไปก่อนสินะ หรือว่ายังไง”
“ครับ ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น”
“โอเคๆ ลุงไปก่อนนะขลุ่ย หายเร็วๆล่ะ มีคนแถวนี้คลุ้มคลั่งทีไร เด็กในบ้านทำงานไปตัวสั่นไปทุกที”
“ขอบคุณครับ”
ยิ่ง คุณลุงลูบหัวให้กำลังใจเป็นจังหวะเร็วขึ้นเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าสีหน้าคุณคนเดียวจะขึ้งเครียดมากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกของตัวประกันในสงครามเป็นแบบนี้สินะ มันมากกว่าคำว่าลำบากใจจนจะกลายเป็นอึดอัดใจอยู่แล้ว พอดีที่จังหวะมือหยุดชะงักและโยกไปมาสองสามทีก่อนจะถอนออกแล้วยิ้มให้
เป็นการบอกลาที่รู้สึกอบอุ่นใจวูบขึ้นมาในอกเลยทีเดียว
“พ่อไปแล้วนะคุณคนเดียว”
“ครับ”
“คุณคนเดียวโกรธได้ไม่เหมือนใครดีนะ พ่อเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา โกรธแต่ก็หวง ไม่เคยเจอแบบนี้ที่ไหนจริงๆ”
แรง มือที่ตบลงบนบ่าคุณคนเดียวเบาๆจากคนเป็นพ่อส่งผลให้คุณคนเดียวเกร็งตัวหลัง ตรงอัตโนมัติ ถ้าอ่านไม่ผิดแว่บหนึ่งของสายตาบอกว่าตกใจก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นนึ่งขรึม เหมือนเดิมแต่หน้าผากและคิ้วยังขมวนมุ่นไม่เปลี่ยนแปลง
ระเบิดลูกสุดท้าย ที่คุณลุงทิ้งไว้ถึงไม่ได้มีอานุภาพทำลายล้างในทันที แต่มันคงมีผลต่อความรู้สึกของคุณคนเดียวอยู่มาก เพียงแต่ขลุ่ยไม่รู้เลยว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน
ขลุ่ยอ่านใจคุณคนเดียวไม่ได้อีกแล้ว!!!

๐ สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่รู้สึกว่าตัวเองดองแต่ละตอนนานมาก ต้องขอโทษจริงๆที่พอสะสางงานพี่ดินเสร็จก็มีงานใหญ่จ่อตูดมาอีกงาน ตอนแรกที่ตั้งใจจะลง "เด็กป๋า" ควบคู่กันไปก็ต้องหยุดก่อนนะ ไว้คนเขียนสะสมสต็อกไว้เพียงพอเผื่อเวลาที่ติดธุระจะได้ไม่ขาดตอนนะคะ

๐ รู้สึกว่าขยายความเรื่องคุณคนเดียวจากเรื่องสั้น เป็นอะไรที่ยากกว่าแต่งเรียกใหม่มาก คนเขียนเองก็มือสมัครเล่น เลยกังวลมากเหมือนกันว่ามันจะดีหรือแย่กว่าของเดิมที่มีอยู่มั้ย ยังไงก็ติชมกันได้นะคะ

๐ ข่าวฝากสำหรับคนอ่านที่สั่งซื้อหนังสือคุณคนเดียว หรือพี่เมฆรอบเก็บตกรอบที่เท่าไหร่แล้ว  คนเขียนจะอัพเดทไว้ที่กระทู้พี่ดินนะคะ งานอาจจะช้าเพราะแต่ละขั้นตอนใช้เวลานานเหมือนกัน ใจเย็นๆกันนะคะ

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ช่วยตรวจทานนะคะ

๐ TRomance

[noina]

 


เย้ๆตอนสี่มาแว้ว

[roseen]

 :L1:สงสารขลุ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[samsoon@doll]

ปากเเข็ง หรือว่ายังไม่รู้ใจตัวเองนะคุณคนเดียว

[n2]

สงสัยคุณพ่อจะรู้ว่าคุณคนเดียวชอบขลุ่ย

[❝CHŌN❞]

คุณคนเดียวขี้หวง 

[@StaR@]

คุณคนเดียวปากทำด้วยอะไร
นอกจากแข็งแล้วคงจะหนักด้วย
สงสารขลุ่ยตลอดเลยเรา
 

[Maimai]

ปากแข็งจังคุณคนเดียว

[JAROEN]

เรื่องนี้มีทำเป็นเล่มด้วยหรือครับ



นึกว่ามีแค่ตัวอย่างในหนังสือของเมฆอ่ะ

[กว่าจะไร้เดียงสา]

^
^
^
ตอบคุณ JAROEN ค่ะ เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นพิเศษที่อยู่ในหนังสือเรื่อง "เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็นตะวัน"

แต่หลายๆคนบอกว่าสั้นไป คนเขียนเลยขยายให้เป็นเรื่องยาวให้ค่ะ

[BeeRY]

คุณคนเดียวเค้ายอมยกเลิกนัดมาเฝ้าน้องขลุ่ยแบบนี้ไม่ธรรมดาเนอะ
หายป่วยไวๆนะจ๊ะน้องขลุ่ย 

[Killua]

หวงแบบเด็กๆ กร๊ากกกก ยังไงคนเป็นพ่อก็ดูออกอะนะ

[ordkrub]

อ่านแล้วเครียด คุณคนเดียวมันจะตกมันไปอีกนานไหมนะ

[nunamicky]

+1 ให้กำลังใจค่ะ
ชอบอ่านแนวนี้ค่ะ
มันบีบหัวใจดีค่ะ

[zabzebra]

อยากได้หนังสือคุนคนเดียว โฮกฮาก มากๆค่า

[kny]

 +

[✪PATTY✪]

ทำไมปากแข็งอย่างงี้~

[lazewcielo]

ตอนที่ 4 มาต่อแล้วววววววววววววววว เย๊

[A-J.seiya*]

สงสารขลุ่ยนะ
คุณคนเดียวคงเคืองมากนะ แบบโกรธพ่อขลุ่ยมากอ่ะ
T^T
แล้วอย่างงี้จะยอมเปิดใจมั้ยเนี่ย!!

[yayee2]

ทำไมคุณคนเดียวเป็นคนหลอกลวงแบบนี้
หลอกแม้กระทั่งความรู้สึกของตัวเอง
แล้วมีความสุขรึ ที่อยู่กับความหลอกลวงเช่นนี้น่ะ