หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[OhJa]

อ่านภาคขยายแล้ว ก็พอจะเข้าใจอิตาคุณคนเดียวอยู่นะ
แต่ความรู้สึกหมั่นไส้มีมากกว่า ชิชิ
อยากเห็นอิตาคุณคนเดียวมันเจ็บเยอะๆ

[indy❣zaka]

  :z10:มาช่วยดันค่ะ

[indy❣zaka]

เตะขึ้นมากดดัน.....

ร่วมด้วยช่วยเตะช่วยดัน 

[Little Devil]

... Happy New year 2011...

[aimaim]

Happy New Year

[PRiiNZE]

คุณคนเดียววววววววววววว!!! ฮึ่มๆๆๆ 

ขอเหยียบหน้าซักทีเหอะ

[minmin96]

อีตาคุณคนเดียว..จะเอาแต่ใจมากเกินไปแล้ว..อย่างงี้ต้อง

[tatar*]

สงสารขลุ่ย

คุณคนเดียว ชื่อโคตรจะเท่ห์

แต่การกระทำนี่ไม่เท่ห์สมชื่อเล้ยยยยย

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[passcandy]

น้องขลุ่ยทำทุกอย่างไปเพราะ...รัก

แล้วคุณคนเดียวหล่ะ ทำแบบนี้ลงไปเพื่ออะไร

เพื่อทำให้น้องขลุ่ยเจ้บงั้นหรอ....ทั้งที่คุณคนเดียวต้องเจ็บไปด้วย

 

ชีวิตรักรันทด  มาม่ารสน้ำตาจริงๆ

ขอให้คุณคนเดียว เข้าใจตัวเองเร้วๆนะค่ะ

จะได้ไม่ต้องเจ็บกันต่อไป

[✪PATTY✪]

 


สงสารขลุ่ย~

TT_TT

[aphanite]

Happy New Year' 2010
Starting,,,
good healthy
good richful and
lucky in game lunck in love ^^

[tarkung]

ขอต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยความยิืนดี

จะติดตามต่อไปนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้นะ

หวังว่าจะได้อ่านจนถึงตอนจบนะครับ

[กว่าจะไร้เดียงสา]

^
^
คนเขียนกำลังปลุกปล้ำกับรวมเล่มพี่ดินอยู่ค๊า

คิดว่าน่าจะจบนะ เพราะเค้าต้องรวบเล่มให้คนที่ประมูลหนังสือพี่ดินได้อะ

แต่ข่าวว่าไม่รวมเล่มขายนะ เรื่องยาวอ่ะค่ะ

[Mize]

อ่านแล้ว สงสารขลุ่ยจับใจเลย คุณคนเดียวใจร้าย

สงสัยขลุ่ยยังต้องทรมานอีกเยอะ  คุณคนเดียวก็ช่วยเห็นใจขลุ่ยด้วยนะ 

รออ่านต่อไปจ้า 

[chae]

TT น้องขลุ่ย!!!

น้องขลุ่ยเจ็บไหม......

ไรเตอร์ ขอตอนที่ 3 ด่วนคับ!!

[krappom]

เรียกร้องหาน้องขลุ่ย
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
 

[DraCo_SLa13]

คุณคนเดียว ก็รู้ตัวนิ ไม่ใช่ไม่รู้
แ่ไม่ยอมรับความจริงแค่นั้นและ รีบๆทำความเข้าใจกับตัวเองละกัน  ก่อนที่จะเสียขลุ่ยไปนะ

[aphanite]

Hello,,,

 

[creator]

 

ทวงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[THIP]

ตามมาอ่านคุณคนเดียว หุหุ

[PRiiNZE]

เมื่อไหร่จะมาต่อน้าาาาาา

[donutnoi]

มานั่งรอ ขลุ่ย กับคุณคนเดียว 

[minmin96]

  :sad2

มานอนรอคุณคนเดียว

[senli_87]

เข้ามากระดึ๊บรอขลุ่ยกับคุณคนเดียวด้วยคน

[Heisei]

อยากบอกว่า

"รอคุณคนเดียว"

แต่อย่าใจร้ายกับน้องขลุ่ยมากนะ  ไม่งั้นจะกลายเป็น "อยาก...คุณคนเดียวแทน" 

[Seiki]

ตอนที่ 3


ห้องสโมกลายเป็นบ้านหลังที่สองของนักศึกษา หนุ่มหน้าหล่อแห่งวิศวะคอมคนนี้ไปเสียแล้ว ระเบียงกว้างมีกระถางต้นไม้ใส่ทรายเอาไว้ มีร่องรอยก้นบุหรี่อยู่ทุกอณูของพื้นที่ทราย บอกได้ว่าคนที่นอนรับลมและกลิ่นควันบุหรี่ของตัวเองสิงอยู่ที่นี่นานมากแล้ว แต่จะนานแค่ไหนถ้าไม่ถามก็คงจะหาคำตอบจากคนที่มีโลกส่วนตัวสูงชนฝ้าเพดานคน นี้ไม่ได้แน่ๆ

“เฮ้ย คนเดียววันนี้มึงเข้าเรียนกี่ตัววะ”
ไม่มีคำตอบจากปาก ได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้คนถามต้องเกาท้ายทอยบรรเทาอาการเซโรงังจนหนังหัวหลุดติดปลายเล็บออกมาจนแสบไปหมดทั้งกบาล

“ไม่รู้ ไม่ได้นับ หรือว่า...”

“ไม่ได้เข้า”
ขอบคุณมากสำหรับคำตอบที่โพล่งขึ้นมาก่อนที่จะพูดจบ
 
“ไม่เข้าสักวิชาเลยเหรอวะคนเดียว”

“เออ”

“ทำไมวะ จะมิดเทอมแล้วนะเว้ย”

“เบื่อ”

“เบื่ออาจารย์ หรือเบื่อรายวิชาวะ”

“เบื่อไปหมดทุกอย่างนั้นแหละ เบื่อเรียน เบื่อเพื่อน เบื่อโลก”

“กูอนุญาติให้มึงเบื่อทุกอย่าง แต่อย่าเบื่อเพื่อนเลยนะคุณคนเดียว”

“ทีม กูขอบุหรี่ตัวดิ”

“พอเหอะ มึงสงสารปอดบ้าง มึงดูดไปหมดซองยังไม่ทันจะข้ามวันเลยนะคนเดียว”

บุหรี่ เริ่มเป็นสิ่งที่น่าสยดสยองสำหรับผู้พบเห็น เมื่อซากซองบุหรี่ที่วางอยู่เกลื่อนกลาดและก้นบุหรี่ที่แออัดยัดเยียดจนบาง ตัวขี่กันเองอยู่ในกระถางแล้ว ผวาแทนปอดคนดูดเสียจริงๆ ถึงแม้ตัวเองจะดูดก็เถอะ

“วันนี้มึงไม่มีนัดกับน้องเมย์ นางเอกสาวของมึงเหรอ”

“มี วันนี้เมย์นัดไปดูหนัง เมื่อวานก็เบี้ยวไปเพราะนัดกับพวกมึง”

“อะไรกัน นัดเมื่อวานก็ล่มนี่หว่า กูนึกว่ามึงจะไปซบอกน้องเมย์แก้เซ็งซะอีก”

“เปล่า พอดีช่วงนี้เบื่อๆไม่อยากอออกไปไหน”

“เฮ้ย อย่าบอกนะว่ามึงเบื่อน้องเมย์แล้ว สวยขนาดนั้น หุ่นดีขนาดนี้ นางฟ้าดีๆนี่เองนะเว้ยคนเดียว มึงนี่ใช่ผู้หญิงเปลืองจังวะ น้องเมย์นี่ยังไม่ถึงสามเดือนเลยนะเว้ย หมดโปรโมชั่นแล้วเหรอ”

ป๊าบ!!
ฝ่ามือส่งไปนาบหน้าคนถามแบบไม่มีสัญญาณเตือนภัยใดๆทั้งสิ้น

“มึงเพ้อเจ้ออะไรมากไปป่ะทีม กูแค่เบื่อ ไม่ได้หมายความว่ากูจะทิ้ง”

“ก็ ใครจะไปรู้ล่ะวะ เห็นมึงเลิกเสพย์นารีตอนที่น้องชายมึงเข้าม.ปลายแล้วต้องวุ่นๆเรื่องหาที่ เรียนติวให้น้องอะไรของมึงนั่นน่ะ ทำตัวดีได้ไม่นาน มึงก็หันมาฟาดผู้หญิงไม่ยั้งอีกแล้วนี่หว่า”

“กูบอกมึงแล้วนะทีมว่าอย่าพูดเรื่องเด็กคนนั้นอีก”

“ทำไมวะ มึงปล่อยวางบ้างเถอะคนเดียว เมื่อวานกูก็ไปเจอน้องเค้าที่ห้าง ถึงว่าพอเจอกูเค้ามีท่าทางตกใจ คงคิดว่าจะเจอมึงอยู่ด้วยมั้ง”

“ไม่ใช่เรื่องของมึงว่ะทีม ไม่เป็นกูมึงไม่เข้าใจหรอก”

บางทีก็ต้องขอบคุณโชคชะตานะที่ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบมัน

ห้อง สโมยังคงเงียบต่อไปจนถึงช่วงเย็น หลังจากหมดเวลาของช่วงบ่ายแล้ว ห้องที่สงบเหมาะกับการปล่อยอารมณ์กลายเป็นตลาดสดย่อยๆ ให้คนที่ไม่มีบุหรี่สูบแต่ขี้เกียจเดินไปซื้อหงุดหงิดขึ้นมาครามครัน

“เบาๆกันหน่อยได้มั้ย จะเสียงดังกันไปไหนเนี่ย”

“อ้าว คนเดียวอยู่เหรอ แล้วไปอยู่ที่ระเบียงทำไมไม่ร้อนเหรอ โทษทีนะ พอดีน้องๆมายืมอุปกรณ์ของสโมน่ะ”

“อือ ช่างมันเหอะเป้า พอดีหงุดหงิดไปหน่อยไม่มีอะไรหรอก”

“บุหรี่มั้ย”

“ก็ดี”

ทุก สิ่งพร้อมใจกันสงบนิ่งอีกครั้ง ระยะหลังมานี้คนที่อารมณ์ดี ยิ้มง่าย มนุษยสัมพันธ์สุดจะบรรยายอย่างคุณคนเดียว กลายเป็นคนเก็บตัวเงียบ ขี้หงุดหงิด และเอาแต่ใจตัวเอง เพื่อนๆเข้าใจว่าการสูญเสียใครสักคนด้วยการตายจากกันมันทรมานและยากจะทำใจ แค่ไหน โดยเฉพาะคนๆนั้นคือคนที่ให้กำเนิดเรามา แต่นี่เวลาผ่านไปนานหลายเดือนแล้ว คนเดียวไม่ได้นั่งเหม่อลอยแบบเมื่อก่อนก็จริง แต่ไอ้อาการนอนอยู่นิ่งๆบนเตียงผ้าใบที่ระเบียงของห้องสโมพร้อมใช้บุหรี่ เป็นเพื่อนตายนั้นมีให้เห็นจนชินตา

เหมือนความเศร้าหมองจะทุเลาลงไป แล้ว แต่คนเดียวเหมือนมีเรื่องอะไรให้ต้องคิด ก้นบุหรี่กองพะเนินบอกได้ดีว่า ตอนนี้คุณคนเดียวของวิศวะไม่เป็นตัวของตัวเองแค่ไหน

บานเลื่อนประตู ระเบียงถูกเลื่อนออกแล้วก็ปิดทันทีที่พาตัวเข้ามาในห้องได้ นอกจากเป้าและสมาชิกของสโมแค่ไม่กี่คนแล้วก็ไม่มีใครอยู่สร้างความรำคาญทาง เสียงให้ต้องหงุดหงิดอีก

“อ้าว คนเดียวจะกลับแล้วเหรอ”
เสียงร้องทักจากผู้กล้าคนเดิมที่กล้าเสียงร้องทักตอนคุณคนเดียวเก็บข้างของใส่เป้ไม่เป็นระเบียบนัก

“อืม นัดเมย์เอาไว้ ไปก่อนนะ”

“แล้วเจอกัน”

ทั้งๆ ที่บอกเพื่อนว่านัดแฟนสาวเอาไว้ แต่จุดหมายปลายทางกลับไม่ใช่สถานที่ที่เมย์นัดไว้สักนิด หน้าโรงเรียนมัธยมที่คุ้นเคยไม่ต่างจากมหาลัยตัวเอง เด็กๆเลิกเรียนกำลังจะกลับบ้าน จึงได้กรูกันออกมาออเต็มหน้าโรงเรียนขนาดนี้

หนีซุปเปอร์มาเก็ตมาเจอตลาดสดของแท้

กลุ่มเด็กมากมายที่เดินผ่านไปมาหน้ารั้วโรงเรียนทำให้ลำบากที่จะมองหาใครบางคน เด็กสมัยนี้กินอะไรถึงได้โตเกินมาตรฐานเด็กไทยกันนัก
โกรธตัวเองที่ทำตัวเหมือนพวกสโตรกเกอร์ไปได้

มันไม่ใช่น้องชายอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่เด็กผู้ชายน่ารักคนนั้นอีกแล้ว

คนที่กำลังมองหาฝ่าฝูงนักเรียนร่วมร้อยอยู่นี้เป็นศัตรู

เค้าคือลูกของคนที่ทำให้แม่ต้องตาย ถ้าไม่มีแม่พ่อก็คงอยู่ได้
แต่ถ้าไม่มีพ่อของขลุ่ยแล้ว พ่อเหมือนหุ่นยนต์ เป็นคนแค่ร่างกายเท่านั้น่หัวใจตายตามพ่อขลุ่ยไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว

แล้วนี่จะยังมามองหามันที่หน้าโรงเรียนทำไม จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่างมันสิ

ต้องการให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคุณคนเดียว

หรือ เพราะคนที่นอนร้องครางอยู่ใต้ร่างเมื่อคืนตัวรุมร้อน และบนโต๊ะกินข้าวเด็กคนนั้นหน้าเผือดขาวเหมือนไม่มีเลือด หลังๆมานี่เหมือนขลุ่ยจะสำออยอย่างกับผู้หญิง เจ็บไข้ได้ป่วยบ่อยเสียจนไม่รู้ว่าแกล้งทำเพื่อให้ไม่ต้องขึ้นมาหาหรือเปล่า
เพราะฉะนั้นที่มาในวันนี้ก็จะมาดูว่าทาสผู้ชดใช้คนนี้ยังสบายดีให้ทรมานได้อีกนานใช่มั้ย

แล้ว ไอ้ที่โซซัดโซเซประคองกันเดินออกมา คนที่โดนพยุงมองแต่ระยะไกลแบบนี้เหมือนโอบกอดกันไม่มีผิดนั่น หนึ่งในนั้นคือคนที่ร้องว่าอย่าๆอยู่เมื่อคืนหรือเปล่า เมื่อคืนขลุ่ยมีแรงพยศไปตั้งเยอะ ถึงจะยอมแต่ก็ไม่ให้ความร่วมมือ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ดูไร้เรี่ยวแรงอย่างนั้นล่ะ

“มานี่”

ทน ดูอยู่นานแต่เห็นแล้วมันหงุดหงิดรำคาญจนทนไม่ไหว ไม่ได้เรื่องทั้งคนประคองทั้งคนไม่สบายนั่นแหละ แทนที่จะจัดการอะไรสักอย่าง กลับเดินไปมาหน้าโรงเรียนอยู่ได้

หงุดหงิดรำคาญใจชะมัดเลย

ร่าง เด็กผู้ชายที่ดูจะบอบบางลงไปเยอะตั้งแต่สูญเสียพ่อไปครั้งนั้น กระตุกข้อมือนิดเดียวร่างทั้งร่างก็ลอยหวือเข้ามาในรถแท็กซี่แทบไม่ต้องออก แรงอะไรเลยด้วยซ้ำ

ไม่เจียมตัวเอง รู้ว่าไม่สบายจะมาโรงเรียนทำไมให้เป็นหนักกว่าเดิมวะ

แขนขา ไร้เรี่ยวแรง ตัวเย็นชืด หน้าซีดเผือด ปากสั่นเหมือนร่างไร้วิญญาณแบบนี้ยังจะอวดดีมาโรงเรียนอีก ให้ตายเถอะอยากจะบีบคอเด็กคนนี้ให้แหลกคามือเลยจริงๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน

แค่ คุณคนเดียวบอกให้พักผ่อนอยู่บ้านเวลาไม่สบาย ขลุ่ยก็ทำตามอย่างว่าง่ายนี่นา เด็กชายผู้เชื่อฟังคนนั้นหายไปไหน หายไปพร้อมกับพี่ชายที่แสนใจดีตั้งแต่วันนั้นด้วยหรือเปล่า

วันนี้ เราสองคนถึงได้เหมือนคนไม่รู้จักกันขนาดนี้ ทั้งๆที่ใครคนหนึ่งกำลังนอนหนุนตัก และมีใครอีกคนกำลังลูบหัวให้ผ่อนคลาย ทั้งๆที่กำลังมองหน้าขลุ่ยอยู่ตลอดเวลา

แต่ทำไมนะ ทำไมเราถึงเหมือนคนไม่รู้จักกัน

คำตอบง่ายๆ...ขลุ่ยคือศัตรูไม่ใช่น้องชายอีกต่อไปแล้ว

มือ เล็กขยำมือที่วางไว้บนหน้าขาเบาๆ ดูก็รู้ว่าคงรวบรวมกำลังและความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อทำอย่างนี้โดยเฉพาะ ริมฝีปากยกขึ้นน้อยนิดเหมือนจะพูดอะไรออกมา

“นอนซะ จะตายอยู่แล้วยังจะอวดดี”

“มะ มารับผมเหรอครับ”

“อะไรนะ บอกให้นอนไง”

“คะ คุณคนเดียวมารับขลุ่ยเหรอครับ”

“ใครว่า ผ่านมาต่างหาก บอกให้นอนไง”

“ขะ ขอบคุณมากนะครับ”

“พูดไม่รู้เรื่องเหรอขลุ่ย บอกให้นอน ถ้าไม่ทำตามที่สั่งจะจูบให้พี่แท็กซี่ดูเป็นไง เก่งนักนี่  ดีมั้ย”

ใบหน้าส่ายระริก ริมฝีปากเม้มแน่น หลับตาปี๋ เป็นซะอย่างนี้ทุกที พูดจาด้วยดีๆแล้วเหลิงก็ต้องขู่กันแบบนี้แหละ
ไม่ รู้คนที่นอนหนุนตักหลับไปเพราะสู้ไม่ไหว เหนื่อย หรือเพราะพิษไข้ ลมหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่า ถึงจะซมเพราะพิษไข้แต่ก็ยังหลับสบาย และมันจะสบายกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังแผดเข้ามาในหู

“ฮัลโหล ขลุ่ย เป็นไงบ้างถึงบ้านหรือยัง ไหวมั้ย แซคไปเยี่ยมนะได้หรือเปล่า”

“ขลุ่ยหลับอยู่ แค่นี้นะ”

มัน จะอะไรกันนักหนาวะ ก็ในเมื่อขลุ่ยถึงมือผู้ปกครองแล้วจะห่วงใยอะไรกันเว่อร์มากมายขนาดนี้ เป็นแค่เพื่อนกันแล้วแถมทั้งคู่ยังเป็นผู้ชาย จะห่วงใยอะไรจนน่าหมั่นไส้ขนาดนี้วะ ก็ได้แค่ห่วงแต่ก็ไม่เห็นจะช่วยเหลืออะไรขลุ่ยได้เลยสักอย่าง มันน่าโมโหจริงๆ

เสียงเพลงสากลร่วมสมัยแผดดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ขลุ่ย แต่เป็นเสียงเรียกเข้าของเครื่องตัวเองที่ตั้งเอาไว้สำหรับคนรู้ใจ

“ครับ”

“คุณคนเดียวอยู่ไหนค่ะ”

“อยู่บนแท็กซี่ครับ”

“แล้วรถละค่ะ เสียเหรอ”

“เปล่าครับ ขี้เกียจขับเลยจอดไว้ที่คณะ”

“เหรอค่ะ เมย์คิดว่ารถเสียซะอีก เห็นเลยเวลานัดมานานมากแล้วนะค่ะ ทำไมคุณคนเดียวยังไม่มา เมย์รอนานแล้วนะ”

“น้องเมย์พี่โทษทีนะ วันนี้พี่คงไปไม่ได้แล้วล่ะ เด็กที่บ้านไม่สบาย”

“คะ แล้วยังไงคะ เด็กที่บ้านไม่สบายก็ให้ใครสักคนมารับไปก็ได้นี่คะ ทำไมต้องเป็นคุณเดียว ทำไมต้องเป็นตอนที่มีนัดกับเมย์ เราไม่ได้เจอกันมาสองอาทิตย์แล้วนะคะ”

“น้องเมย์มีเหตุผลหน่อยสิครับ ไปเที่ยวไปดูหนังเราไปวันไหนก็ได้”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณคนเดียวจะนัดเมย์ทำไมคะ นัดล้วไม่มา ให้ความหวังเมย์ทำไม ให้เมย์รอทำไม”

“น้องเมย์ครับ เพราะพี่ไม่รู้นี่ครับว่าเด็กที่บ้านจะไม่สบายขนาดนี้”

“ไม่รู้ละคะ เดี๋ยวเมย์ไปหาคุณคนเดียวที่บ้านนะคะ คงไปถึงพร้อมกันพอดี”

ร่างที่นอนหนุนตักเริ่มจะขยับท่านอน ไม่รู้ว่าเพราะไม่สบายตัวหรือเพราะเสียงพูดคุยโทรศัพท์ไปรบกวนคนนอนกันแน่ก็ไม่รู้
แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจใส่ใจไม่ใช่เหรอ แค่เอากลับบ้านมาด้วยก็ถือว่าคุณคนเดียวปราณีมากแล้ว

“ไว้วันหลังแล้วกันครับ วันนี้พี่ไม่สะดวก”

“ทำไมคะ คุณคนเดียวไม่ได้เป็นหมอนะ ส่งเด็กนั่นถึงบ้านแล้วก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนอื่นสิคะ นะคะเราไปดูหนังกัน”

“ถ้าน้องเมย์พูดไม่รู้เรื่อง เราค่อยคุยกันดีกว่านะครับ สวัสดี”

“ขลุ่ยเป็นอะไร”

“เปล่าครับ ผมแค่เมื่อยตัว”

“ทนเอาหน่อย จะถึงบ้านแล้ว”

“ครับ”

รถ เทียบจอดหน้าบ้านปุ๊บ คนใช้ก็กรูเข้ามาเข้าแถวรอรับเหมือนงานพิธีอะไรสักอย่างนำทีมด้วยหัวหน้าแม่ บ้านที่รับตำแหน่งแม่นมพ่วงไปด้วยอีกตำแหน่ง จะโวยวายกับความเอิกเริกที่ไม่จำเป็นก็ไม่ได้ ถ้าด่านมก็เหมือนกันด่าแม่ตัวเองนั่นแหละ

“คุณคนเดียว อุ๊ย คุณขลุ่ย เกิดอะไรขึ้นคะ”

“นมถามใครครับ ถามผมหรือถามขลุ่ย”

“ถามคุณคนเดียวสิคะ ก็คุณขลุ่ยแทบจะสลบอยู่แล้วนี่นา แล้วไปเจอกันได้ยังไงคะเนี่ย มาค่ะนมช่วย”

“คุณขลุ่ยของนมไม่สบาย ดูเหมือนจะไม่สบายมากด้วยมั้ง เจอกันที่โรงเรียนเค้านั่นแหละ คุณคนเดียวผ่านไปพอดี”

“เห ผ่านไปพอดีเหรอคะ ไปทำธุระแถวนั้นเหรอ ทำไมนมไม่เคยทราบเลยคะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนไปแถวนั้นทีไรเพราะแวะไปหาคุณขลุ่ยทุกทีนี่นา”

“เดี๋ยวนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนนี่ครับนม จะให้พยุงไปไหนเนี่ย คุณคนเดียวหนักนะ คุณขลุ่ยของนมไม่ได้ตัวเล็กๆเบาเหมือนปุยนุ่นนะ”

“ไป ที่เรือนนมสิค่ะ เอาเธอไปนอนที่ห้องนอนเธอเลยค่ะ เดี๋ยวนมเช็ดตัวหาข้าวหาปลาให้กินแล้วจะได้้กินยา ถ้ายังไม่ดีขึ้นนมจะโทรตามหมอแล้วนะคะ ช่วงนี้คุณขลุ่ยอ่อนแอแล้วก็ป่วยบ่อยเหลือเกิน”

“อะไรนะ เรือนนมเลยเหรอ ไกลไป กว่าจะไปถึงทั้งนมทั้งคุณคนเดียวเป็นลมกันพอดี”

“งั้น เดี๋ยวนมจะเรียกธงมาช่วยพยุงนะคะ คุณคนเดียวจะได้ขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน เดี๋ยวตั้งโต๊ะแล้วนมจะเรียกลงมากินข้าว วันนี้ทานคนเดียวนะคะ คุณผู้ชายไม่อยู่ คุณขลุ่ยเดี๋ยวป้าจะให้ทานที่ห้อง

“ไม่ต้องหรอกเอา ขลุ่ยขึ้นไปบนห้องคุณคนเดียวนี่แหละ ใกล้ดี นมจะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาเรือนโน้นทีเรือนนี้ที ไม่ใช่ 18 เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะครับนม”

“ก็ใช่สิค่ะ คุณคนเดียวโตขนาดนี้แล้ว จะให้นมยัง 18 อยู่ได้ยังไง”

“แต่ยังค้อนเหมือนตอนสาวๆไม่มีผิดเลยนะครับ”

“คุณ คนเดียวก็ มาค่ะถ้าจะให้ไปห้องคุณก็มาช่วยกันพยุงค่ะ โถคุณขลุ่ย เมื่อเช้าป้าก็บอกแล้วว่าพักอยู่บ้านก็ได้ ไม่เชื่อกันเลย นี่คงไปโหมเรียนหนังสือด้วยสิท่า”

คนที่ถูกต่อว่าไม่มีสติพอที่จะโต้ ตอบหรือแก้ตัวอะไร ขลุ่ยไม่สบายแบบไหนก็ไม่รู้ ตัวไม่ได้ร้อนเหมือนไฟอย่างที่คุณคนเดียวเคยเป็นไข้ ตัวกลับเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง ตัวสั่นปากสั่นตลอดเวลา

“เฮ้อออ”

“เหนื่อยเหรอคะ คุณคนเดียวไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี่ยวทางนี้นมจัดการเอง”

“เรื่อง อะไรละครับนี่มันห้องผม ต้องทำอะไรให้ขลุ่ยบ้างล่ะเดี๋ยวคุณคนเดียวจัดการเอง นมไปดูข้าวเย็นเถอะครับ คงต้องหาอาหารอย่างอื่นให้คนป่วย”

“ต้องเอา น้ำอุ่นเช็ดตัวคะ แต่เดี๋ยวเวลาเอาน้ำอุ่นโดนตัวคุณขลุ่ยก็จะบอกว่าร้อน แต่ตอนถอดเสื้อเธอก็จะบ่นว่าหนาว นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังป่วยนะคะ คุณขลุ่ยงอแงเป็นเด็กแบบนี้น่ารักดีค่ะ”

ขลุ่ยมีช่วงเวลางอแงเป็น เด็กๆด้วยเหรอ ตอนที่ขลุ่ยยังเป็นน้องชายที่น่ารักไม่เคยมีช่วงเวลาอ่อนแอให้ได้เห็นเหมือน ตอนที่เป็นศัตรูกันแบบนี้เลย ไม่รู้เลยว่าเวลาขลุ่ยงอแงจะน่ารักอย่างที่นมบอกมาขนาดไหน

แต่จะไปอยากเห็นทำไม ในเมื่อสิ่งที่ต้องการคือความทรมานของสายเลือดคนที่ฆ่าแม่ไม่ใช่เหรอ

“นี่ค่ะน้ำ”

คน ใช้คนหนึ่งในบ้านยื่นน้ำมาให้อย่างรู้หน้าที่ แต่ที่ควรต้องรู้แต่แกล้งทำไม่รู้คือเอาน้ำมาให้แล้วก็ออกไปกันสักทีสิ ไหนว่าขลุ่ยต้องเช็ดตัวไม่ใช่เหรอ

“ขอบใจ ออกไปได้แล้วล่ะ”

เป็นอันว่าใช้ได้ คำสั่งคุณคนเดียวย่อมประกาศิตเสมอ แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้กับหัวหน้าแม่บ้านที่เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่ทารกคนนี้

“นมด้วยครับ”

“ทำไมละคะ คุณคนเดียวไม่เคยทำเผื่อไม่ถนัดป้าจะได้ช่วย”

“ไม่เป็นไรครับคุณคนเดียวทำได้”

“จะดีเหรอคะ”

“ดีครับ เพราะเดี๋ยวขลุ่ยจะต้องแก้ผ้านะ”

“อุ๊ย นมเคยเห็นของคุณขลุ่ยหมดแล้วล่ะคะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไม่ต้องพึ่งยาหอมยาหม่องด้วยนะคะ   คะๆแหม นมล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้ ไปเดี๋ยวนี้ละคะ”

กว่าจะพูดจากันรู้เรื่องต้องใช้สายตาปรามไปไม่น้อย คงไม่บาปไปกว่านี้แล้วละนะ เพราะมันคงจะบาปหนาตั้งแต่ใจไม่สงบมัวแต่คิดจะแก้แค้นแทนความเสียใจของแม่ แล้วล่ะ

คนเจ้าปัญหาพอหลังถึงที่นอนก็หลับเป็นตาย ไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นประเด็นให้เค้าพูดคุยกันไปถึงไหนต่อไหน ทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าให้เกลียดเด็กคนนี้ แต่ตอนนี้ก็ต้องมานั่งเช็ดตัวลดพิษไข้ให้ นอกร่มผ้าขาวซีดเหมือนในตัวไม่มีเลือดไหลเวียนอยู่เลย พอแตะที่เนื้อตัวก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะตัวขลุ่ยเย็นเฉียบ เหมือนน้ำที่ทิ้งไว้ในห้องแอร์ไม่มีผิด

กระดุมเสื้อนักเรียนถูกริด ออกทีละเม็ด เม็ดแรกไม่เท่าไหร่แต่พอเม็ดล่างๆลงไปมือเริ่มสั่น ผิวเนื้อด้านในเผยให้เห็นผิวขาวซีดไม่ต่างจากด้านนอก แต่เนื้อตัวก็ไม่ได้เพลนขาวซีดเป็นไก่ต้มเพียงอย่างเดียว เพราะตั้งแต่หน้าอกลงมายังเหลือร่องสีแดงคล้ำ เข้มบ้างจางบ้างอยู่ประปรายไปทั้งตัว ร่องรอยที่คุณคนเดียวบรรจงฝากไว้และตั้งใจให้มันติดตัวขลุ่ยไปทุกคืนวัน

ถึงแม้ร่องรอยนั้นจะไม่ซับสีเลือดสดใส แต่มันก็ยังคงดูดีในสายตาคนมองอยู่ดีแหละ โดยเฉพาะคนที่ตั้งใจทำมันขึ้นมา
ผ้า ชุบน้ำอุ่นค่อนไปทางร้อนถูกบิดจนหมาด ค่อยแตะไปตามท่อนแขนเพื่อให้คนป่วยสร้างความคุ้นชินกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้ รับ แรงสะบัดตอบกลับมาจนผ้าเปียกหลุดจากมือบุรุษพยาบาลจำเป็นทำให้คนที่พยายามทำ ดีมานานต้องโมโหอีกจนได้สิน่า

“เฮ้ย ชิส์“
ขนาดป่วยยังพยศกับคุณคนเดียวขนาดนี้ ถ้าปกติดีนี่ต้องซ่ามโซ่เอาไว้เลยมั้ย

“เป็นอะไรอ่ะ อยู่นิ่งๆสิจะเช็ดตัว อยากตายหรือไงห๊า”

“ยะ อย่าครับ ระ ร้อน ร้อน”

ริม ฝีปากแห้งผากยกขึ้นเพื่อพูดประโยคต่อต้านแทบจะไม่ได้ยินว่าหลุดรอดออกมาจาก ปากซีดตอนไหน ในเมื่อจะยกริมฝีปากสีกทียังลำบาก มันแห้งผากจนยึดติดกันขนาดนี้ทั้งปากบนปากล่าง

“อยู่นิ่งๆนะ อย่าอวดดี ห้ามตายใส่ นายยังไม่ทันจะทำอะไรเพื่อไถ่โทษเลยนะ รีบๆหายได้แล้วรู้มั้ย”

หายมาให้คุณคนเดียวแก้แค้นเสียดีๆ เจ็บป่วยแค่นี้ไม่หนักหนาสาหัสเท่ากับความตายหรอก ยังต้องอยู่ให้คุณคนเดียวทรมานไปอีกนานเลยล่ะ



๐ สวัสดีค่ะ ทิ้งเรื่องนี้ไปนานแบบไม่เคยมาก่อน ตอนนี้กลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้วนะคะ หนังสือพี่ดินได้จัดการส่งงานทุกอย่างไปโรงพิมพืและร้านรวงต่างที่เกี่ยว ข้องเรียบร้อยหมดแล้ว....ทีนี้ก็เหลือแต่รอไปพร้อมๆกับคนอ่านแล้วล่ะค่ะ

๐ เรื่องคุณคนเดียวถึงจะมาต่อตามปกติแต่ไม่ใช่ทุกวันแล้วนะคะ มีภารกิจหายอย่างที่ลนก้นอยู่เหมือนกัน ใครที่ไปงานมิตติ้งเล้าก็อย่าลืมทักทายกันนะ

๐ ขอบคุณ rakza สำหรับของฝากจากเชียงใหม่นะคะ ถูกทั้งใจถูกทั้งปากเลยคะ ขอบคุณมากๆ

๐ วันที่ 17-23 คนเขียนกลับใต้นะคะ ถ้าสามารถต่อเน็ตได้จะมาต่อเรื่องให้นะคะ

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมคะ TRomance

[a_tapha]

ขอบคุณค่ะที่มาต่อให้ได้อ่าน   

[Heisei]

คุณคนเดียวปากแข็ง  แต่สุดท้ายก็ใจดี

น้องขลุ่ยไม่สบายอยู่  อย่าหักโหมมากนะคะ หึหึ

[iforgive]

แข็งนอก  อ่อนในนะ  คุณคนเดียว

[yayee2]

 ดีใจจังที่ที่คุณคนเดียวกลับมาแล้ว
น้องขลุ่ย จะต้องทนเจ็บไปอีกนานไหมนี่
กว่าคุณคนเดียวจะปากกับใจตรงกันน่ะ