หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[Seiki]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออก ไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ดโดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคล ที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

▲▼  กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ ▲▼  

***=================================================***

๐ สวัสดีค่ะทุกคน ตั้งแต่เปิดจองคุณคนเดียวและ Box set โปรเจคพิเศษ รวมผลงาน 3 เรื่องมา ไม่ค่อยได้อัพเดทข่าวสารผ่านหน้าบอร์ดสักเท่าไหร่ นอกจากเป็นการแจ้งข่าวสารระหว่างเมลล์กับคนซื้อเท่านั้น และมีคนอ่านตอบกลับมาน้อยมากเหมือนเดิม คนเขียนเลยไม่แน่ใจว่าจะได้รับเมลล์กันทั่วถึงหรือเปล่า เพราะเป็นไปได้ว่าส่งถึงจำนวนเยอะๆนั้น บางคนอาจจะตั้งค่าเมลล์ลักษณะนี้เป็นสแปม เพื่อความไม่ประมาท คนเขียนขออัพเดทข่าวสารไว้ที่นี่นะคะ

๐ ตอนนี้เรื่องหนังสือและ Box set มาถึงปลายทางแล้วนั่นคือขั้นตอนการแพ็คและจัดส่งค่ะ  

๐ ข่าวดีสำหรับคนที่สั่งเฉพาะคุณคนเดียวแต่เราสองคนเพียงเรื่องเดียว หรือ พี่เมฆกับพี่ดิน แบบสั่งแยกออกมา คนเขียนจัดส่งให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะคะ 3-06-11 ช่วงบ่าย


ตรวจสอบหมายเลขพัสดุ Click ที่นี่ค่ะ

๐ สำหรับคนที่สั่ง Box set คนเขียนกำลังแพ็คอยู่ค่ะ เพราะกล่องมาส่ง 4 ทุ่มของวันที่ 3-06-11

๐ Box set น่าจะจัดส่งได้ไม่เกิน วันอังคารที่ 7 นี้นะคะ  

๐ คนเขียนสั่งหนังสือมาเผื่อเหลือเผื่อขาดนิดหน่อย ถ้าสนใจเมลล์มาได้ที่ romancefic [at] hotmail.co.th ค่ะ

๐ ถ้าใครสะดวกจะมี Box set ไปวางที่ร้าน @Quartette จำนวน 10 ชุดถ้วน และหนังสือแยกเป็นเรื่องๆ อีกนิดหน่อยค่ะ (พี่ดินหมดเกลี้ยงแล้วนะคะ) ถ้าหมดจากที่สั่งเผื่อมากับที่วางร้านแล้ว Box set คนเขียนจะไม่สั่งทำแล้วนะคะ เนื่องจากเป็นโปรเจคพิเศษ คนเขียนเลยให้เป็น limited edition แต่เพียงเท่านี้ ถ้าในอนาคตมีคนอ่านสนใจอยากเก็บ หรือมีรีพริ๊น ก็จะไม่ Box หรือแพ็คเกจนะคะ ไว้คนเขียนค่อยทำให้ใหม่ในโปรเจคใหม่อื่นๆ(ถ้ามี) ในโอกาสหน้าค่ะ

๐ วันนี้คงแจ้งข่าวแต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ  

๐ ถ้าได้รับหนังสือแล้วแจ้งข่าวที่หน้ากระทู้กันบ้างนะคะ ลุ้นมากๆ หรือจะรีพลายทิ้งไว้ที่หน้าเพจสำหรับตรวจสอบหมายเลขพัสดุได้ค่ะ

๐ ขอบคุณค่ะ TRomance

[Seiki]

จับเข่าคุย กับ TRomance

สวัสดีคะทุกคน หลายๆคนที่เคยตามอ่านนิยายอาจจะแปลกใจว่าทำไมวันนี้ทอล์คมาก่อนเนื้อหา
เหตุผลคือคนเขียนเองมีเรื่องอยากจะชี้แจงให้ทุกท่านทราบว่า ความจริงแล้วนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น
ที่คนเขียนแต่งให้เป็นเรื่องพิเศษในรวมเล่มของพี่เมฆ ”เมื่อแหงนมองจันทร์ผมเห็นตะวัน” และเคยประกาศเอาไว้ว่า
จะไม่ลงเรื่องนี้ในเล้า แต่มีคนอ่านหลายๆท่านที่ซื้อหนังสือชุดนี้ไปแล้วได้อ่านสอบถามผ่านทางหน้ากระทู้และmail
ว่า อยากกจะให้เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว บอกตรงๆว่าคนเขียนเองลำบากใจและเกรงใจคนที่ซื้อหนังสือพี่เมฆมากๆ ปรึกษากับเซมากูเตะเรามีความเห็นตรงกันว่าจะทำโพลขึ้นมาสอบถาม ซึ่งผลของโพลปรากฎอยู่ในกระทู้เรื่องพี่ดิน [ภูตะวัน vs เพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง คนเขียนจึงขอเลือกที่จะทำตามมติส่วนใหญ่ นำเรื่องนี้มาปรับปรุงให้เป็นเรื่องยาวนะคะ ต้องขอโทษทุกๆคนที่ซื้อหนังสือแล้วหวังว่าจะมีส่วนพิเศษเก็บไว้เป็นที่ระลึก จริงๆคนเขียนแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาแทนคำขอบคุณ ไม่ได้ต้องการให้เรื่องนี้เป็นส่วนเพิ่มเติมพิเศษทางการตลาดเพื่อเอื้อ ประโยชน์ทางธุรกิจใดๆทั้งสิ้น ขอให้ทุกคนที่มีหนังสือพี่เมฆอยู่ในมือเข้าใจและคิดว่าเรื่องที่คนเขียนนำมา ปรับให้เป็นเรืองยาวนี้ เป็นของขวัญพิเศษให้ก็แล้วกันนะคะ เพียงแต่ว่าเป็นของขวัญพิเศษที่แบ่งปันให้เพื่อนๆชาวเล้าซึ่งเป็นนักอ่าน นิยายทุกคนได้มีส่วนร่วมด้วย และขอโทษจริงๆถ้าสิ่งนี้ไปกระทบความรู้สึกของคนอ่านคนใดที่เสียเงินซื้อ หนังสือนะคะ
ขอบคุณที่เข้าใจคะ


๐ นิยายเรื่องนี้ อาจจะบีบหัวใจใครหลายๆคน แต่ถ้ามีหนังสือในมือ รู้กันแล้วใช่มั้ยคะ ว่าตอนเจ็บแฮปปี้แค่ไหน ^__^
๐ เพราะเป็นเรื่องที่นำมาปรับปรุงใหม่ เนื้อหาทั้งหมดจึงไม่เรียงตามเนื้อหาในหนังสือนะคะ ส่วนเติมเต็มอาจจะสอดแทรกปะปนอยู่กับเนื้อหาในหนังสือ เพราะฉะนั้นใครที่มีหนังสืออยู่ในมือ เริ่มอ่านใหม่ก็ดีนะ
๐ หลายคนที่ติดตามผลงาน อาจจะยกให้คนเขียนเป็นนักเขียนแนวตลกโปกฮา แต่เรื่องนี้ฉีกเลยนะคะ เพราะฉะนั้นเชิญปวดใจไปพร้อมๆกันนะ
๐ ส่วนเรื่องเด็กป๋า ขอให้คนเขียนจัดการกับรวมเล่มพี่ดินให้เรียบร้อยก่อนนะค่ะ อยากมีโอกาสลงนิยายพร้อมกันทีละสองเรื่องบ้างอะไรบ้างเหมือนกัน
๐ ความคืบหน้าหนังสือนักเลงใหญ่อย่างพี่ดิน เพราะมีตอนพิเศษหลายตอนมากกกกกกกกกกก คนเขียนเลยวุ่นวายกับการจัดรูปเล่มและปรับปรุงเนื้อหาจนหัวยุ่งผมพันกันเป็น ยายเพิ้งงง (แต่ก็ยังปลีกตัวไปหลั่นล้าและเมากับชาวคณะอย่างสม่ำเสมอ 55)
๐ ไม่ค่อยได้อัพเดทข่าวคราวเรื่องพี่ดิน หากใครมีข้อสงสัยหรือสอบถาม เมลล์มาถามได้นะจ๊ะ หรือลงคำถามไว้ที่กระทู้พี่ดินเลยก็ได้ ช่วงที่วุ่นวายอยู่นี้ ขอตอบคำถามเป็นกรณีๆไปเนอะ
๐ สำหรับคนที่แจ้งโอนเงินเรื่องพี่ดินมา ธรรมเนียมเดิมนะคะ ถ้ามีเมลล์ตอบกลับไปว่า “ขอบคุณคะ” นั่นหมายถึงคุณเป็นเจ้าของพี่ดินโดยสมบูรณ์แบบ ให้ใจเย็นๆรอพี่ดินอยู่ที่บ้านนะ (อีกตั้งนาน อิอิ.....คนเขียนตื่นเต้นล่วงหน้า)
๐ พี่ดินมีแพ็คเกจ คอนเซปคล้ายๆเดิมแต่ไม่เหมือนเดิมจ้า.....คนเขียนขอเอาส่วนที่ผิดพลาดจาก เรื่องพี่เมฆมาปรับปรุงในแพคเกจของพี่ดินนะคะ (กลายเป็นว่าหนังสือของ TRomance ต้องมีแพ็คเกจทุกเรื่องไปเสียแล้ว หาเรื่องจริงๆ T_T แกล้งบ่นไปอย่างนั้นแหละ จริงๆแล้วตั้งใจและเต็มใจแถมให้เน้อ)

๐INTRO๐คุณคนเดียวแต่เราสองคน


เพราะพ่อของผมเป็นต้นเหตุ
ครอบครัวของเขาถึงต้องล่มสลาย
เพราะพ่อของผมเป็นต้นเหตุ
แม่ของใครคนนั้นถึงต้องตาย
มันไม่ใช่ความผิดของใคร ผมรู้
เมื่อไหร่........
ที่คุณคนเดียวจะเข้าใจว่าความรักไม่ใช่ความผิดของใคร
ผลพวงจากความสูญเสียทั้งหลาย ไม่มีใครทำ
แต่มันเป็นวิบากกรรมที่เราทำร่วมกันมา
จะมีวันไหนที่คุณคนเดียวจะเข้าใจบ้างมั้ยนะ
ขลุ่ย.....ต้องทำแบบไหน ต้องทำยังไง
ถึงจะได้คุณคนเดียวคนเดิมกลับมา

;
;
;
;
พอดีเซมากูเตะนางจะไปซื้อของ ดึกๆเราค่อยมาเจอกันในตอนแรกนะคะ ๐๐๐๐๐๐>TRomance

[iforgive]

มาปูเสื่อรอ

[roseen]

 

[@StaR@]

เข้ามารอด้วยคน
 

[manami1155]

ปูเสื่อ+นอนรอด้วยคนค่า
 

[aorpp]

 

ผ้าเช็ดหน้าและทิสชู่พร้อมค่ะ
มาตีตั๋วรออ่าน
ชอบจริงชอบจัง น้องขลุ่ยผู้สวมวิญญาณอีเย็นปี 2011

[ishiya]

ในที่สุดก็ได้อ่านเเบบยาว ๆ ซักที มาปู่เสื่อรอด้วยคน  

[heefever]

ในที่สุดก็เอามาลงตามคำเรียกร้อง 

นอนรอ มาลงแล้วปลุกด้วยนะคะ 

[anterosz]

อยากอ่านเรื่องนี้แบบเป็นเรื่องยาวมากกกกกๆ ที่อ่านเป็นเรื่องสั้นในหนังสือ เหมือนกับว่ามันยังไม่สุดอ่ะ

ดีใจครับที่คุณ TRomance นำมาทำเป็นเรื่องยาว

รออ่านนะครับ

 

[cynthia]

เข้ามาลงชื่อรอค่าาา~~~~~~~~~~~~

รออ่านนะคะะ

[Killua]

ที่บ้านไม่มีเสื่อ เอาหนังสือพิมพ์มาปูรองนั่งรอได้ป่ะ  

[จันทร์ผา]

อร๊ายยยยยย มาแล้วววววว

อ่านแล้วอ่านอีก 

[โจ๊กกุ้ง]

มารอด้วยคน

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ว๊าววววววววว ทำเป็นเรื่องยาวสินะ ดีๆๆๆ 

[YELLOWSTAR]

ขอรอด้วยคนค่ะ

เรื่องนี้มาม่าหรอค่ะ??

[kokikung]

มารอด้วยคนนนนนนนนนน

อ๋อที่ลงในของพี่เมฆ

เพิ่งจะนึกออก
 รอๆๆแบบยาววววววว

[darajoy]

เข้ามารอด้วยคน

[dea]

มาจองที่~~

น้องขลุ่ยแบบเต็มม ทำไมเห็นเเววดราม่ามาแต่ไกลเลยล่ะ

[samsoon@doll]

รอจนเช้าเลยยังไหว

[N.T.❁]

 

[zatamare]

555 ได้อ่านยาวๆแว้ว

[JkrR]

รอด้วยคนครับ

ว่าแต่จะว่าผมบ้ามั้ย ถ้าบอกว่าอยากอ่านพี่ไม้กับน้องบ้านข้างๆแบบยาวๆมั่ง แหะๆ

[indy❣zaka]

กรี๊ดดดดดดดดดด  
น้องขลุ่ยได้ฤกษ์เปิดกล้องแว้ววววววว  
รอด้วยอีกหนึ่งคนค่ะ  

เรื่องนี้ท่าทางได้กินมาม่าเป็นโอ่งแน่ๆอ่ะ 

[Seiki]

ตอนที่ 1

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นจาก “รัก”

 

เสียงลอยหวือของก้อนกระดาษที่ขยำจนยับยู่ยี่ผ่านหัวเกรียนๆนับสิบหัว ผ่านโต๊ะนับสิบโต๊ะ

ถึงมันจะลอยมาไกลขนาดนั้นแต่กลับไม่ผิดเป้าหมายเลยสักนิดเดียว

“โอ๊ยยย”

มือเล็กยกขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองบรรเทาความเจ็บที่เกิดจากแรงปะทะของก้อนกระดาษที่ถูกขยำจนแน่น

สมัยนี้เค้ามี BB ใช้กันแล้ว แต่ทำไมคนส่งสารมันยังเลือกใช้การเขียนจดหมายลงในเศษกระดาษวะ แล้วที่สำคัญมันเสือกโยนข้ามหัวเพื่อนนักเรียนต่อหน้าอาจารย์ที่ยังยืนสอนอยู่หน้าห้องเนี่ยนะสิ

“นายวายุ มีอะไรเกิดขึ้น”

“เปล่าครับ”

คอตก หน้าหงอย สองมือประสานกันไว้ด้านหน้าตามประสาของคนที่รู้สำนึกว่าตัวเองผิด

“งั้นเธอมีอะไรสงสัยจะถามครูหรือเปล่าเห็นเธอยกมือขึ้นนี่”

คนที่ถูก “ครู” ยัดเยียดให้ว่าเป็นเด็กขี้สงสัยคือคนที่เรียนได้อันดับหนึ่งของชั้นเรียน ที่สำคัญได้โควตาเข้าเรียนในมหาลัยตั้งแต่ยังไม่จบปีการศึกษาของชั้นมัธยมปีที่ 6 เลยเถอะ

“ปะ เปล่า ครับ”

ไม่ใช่น้ำเสียงที่ติดอ่างเพียงอย่างเดียว ดวงตากลมโตที่ขยายใหญ่มากกว่าปกติให้รู้ว่ากำลังตกใจ ขลุ่ยไม่ได้ตั้งใจจะยกมือเพื่อตั้งคำถาม แต่เขายกมือขึ้นเพื่อจะลูบหัวตัวเองบรรเทาความเจ็บปวดต่างหาก

“งั้นก็นั่งลงได้ ครูกำลังคิดว่าถ้าวายุสงสัย ครูจะนัดเรียนเสริมให้ในวันเสาร์-อาทิตย์”

น้ำเสียงราบเรียบที่พูดออกมาพร้อมปลายนิ้วที่เลื่อนขึ้นไปขยับกรอบแว่นทำให้เกิดเสียงโห่ร้องขึ้นมารอบห้อง มันก็ควรต้องเป็นอย่างนั้นในเมื่อขลุ่ยเป็นนักเรียนดีเด่น ถ้าครูคนไหนที่สอนแล้วนักเรียนดีเด่นยังมีประเด็นที่ต้องสงสัย สาเหตุอาจเกิดมาจากครูยังสอนให้นักเรียนเข้าถึงเนื้อหาน้อยเกินไปก็ได้

กระดาษ ก้อนกลมๆของคลี่ออกเพื่อดูข้อความที่เพื่อนสนิทหลังห้องส่งผ่านหัวเพื่อนมา ให้อ่านตอนที่สถานการณ์ในห้องเรียนกลับสู่ภาวะปกติแล้ว

[ทำอะไรอยู่วะ ขยุกขยิกไปมา มดกัดไข่หรือไง]

ถ้า ไม่ใช่ไอ้แซคเพื่อนสนิทตัวร้ายหลังห้องที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นเพื่อนสนิท ของนักเรียนหัวกะทิได้คงไม่มีใครที่คิดจะถามคำถามแบบนี้กับขลุ่ยหรอก

ก้อนกระดาษถูกขยำเหมือนเดิมก่อนที่ขลุ่ยจะยัดมันลงไปในกระเป๋ากางเกง สิ่งที่ถูกหยิบขึ้นมาแทนที่ก้อนกระดาษก้อนนั้นคือโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด แป้นพิมพ์ถูกปลายนิ้วกดรัวส่งข้อความไปหาเจ้าของคำถามนั้นอย่างรวดเร็ว

[เก็บของอยู่]

ส่งข้อความไปแล้วก็หันไปเช็คทางปลายทางเสียหน่อยว่าคำตอบส่งไปถึงแล้วหรือยัง ไม่ใช่อะไรขลุ่ยกลัวว่าถ้าช้าเกินไปจะไม่ทันใจเพื่อนเวร กลัวใจมันจริงๆว่าจะทำอะไรแบบเมื่อกี้ให้ขลุ่ยต้องเดือดร้อนอีก  ปลายตาเหลือบเห็นเพื่อนเวรล้วงของขยุกขยิกออกมาจากกระเป๋ากางเกงทำให้โล่งใจว่าข้อความส่งไปถึงปลายทางแล้วจริงๆ สักพักโทรศัพท์ที่ยังติดอยู่คามือสั่นขึ้นมาอีกครั้ง บ่งบอกว่ามีข้อความเข้า

[รีบเก็บไปไหนวะ ยังไม่หมดชั่วโมงเรียนสักหน่อย ไอ้เว่อร์]

เห็นข้อความที่โต้ตอบกลับมาแล้วต้องส่ายหน้าด้วยความระอา ยังไม่หมดเวลาเรียนก็จริงแต่นาฬิกาบอกว่าเหลืออีกไม่กี่นาทีก็จะหมดแล้ว มันจะแปลกตรงไหนถ้าขลุ่ยจะเก็บของที่เกะกะไม่ได้ใช้บนโต๊ะเข้ากระเป๋านักเรียนไปก่อน แต่คำตอบที่ส่งกลับไปมันตรงกันข้ามกับที่ใจคิดหมดเลยนี่สิ

[วันนี้คุณคนเดียวมารับ ไม่อยากให้เค้ารอนาน]

ปลายนิ้วกดคำว่า sent ส่งกลับไปแต่คราวนี้ขลุ่ยไม่ได้หันไปเช็คดูว่าข้อความส่งไปถึงอีกฝ่ายหรือไม่ เพราะหางตามองไปหน้าห้องเรียนเห็นว่าอาจารย์มองมาทางเขาแล้ว และตลอดเวลาจนหมดคาบเรียนก็ไม่มีข้อความไหนส่งมาจากไอ้แซคอีก ในเมื่อมันรู้เหตุผลที่แท้จริงแล้ว การที่มันจะหยุดการโต้ตอบกันผ่านข้อความมือถือก็ควรจบเหมือนกัน ในเมื่อไม่กี่อึดใจเราก็พูดคุยกันได้ตามปกติ

ป๊าบบบบบ!!!

“โอ้ยย ไอ้แซค เจ็บนะเว้ย เมื่อกี้ก็กระดาษมาตอนนี้ยังมาตบหัวอีก”

มือเล็กถูกยกขึ้นมาลูบหัวตัวเองเป็นครั้งที่สองของวันโดยการกระทำจากคน คนเดียวกัน

“กูหมั่นไส้ พอพี่ชายต่างสายเลือดมารับทีไร มึงตื่นเต้นยิ่งกว่าสอบได้ 4.00 ติดกันทุกเทอมอีกนะ”

อย่าหวังเลยว่าขลุ่ยจะโต้ตอบอะไรกลับไป ขลุ่ยฉลาดพอที่จะไม่หาเรื่องเข้าตัวเองในเมื่อไอ้แซครู้ดีว่า “พี่ชาย” ที่พูดถึงคือคนสำคัญขนาดไหนยิ่งพูดไปก้เหมือนกับขว้างงูไม่พ้นคอตัวเองนั่นแหละ

“น่าอิจฉาจริงๆเลยโว้ย นายวายุสุดหล่อ เลิศเลอเพอร์เฟคของโรงเรียน นอกจากเรียนดี กีฬาเด่นแล้ว ยังมีผู้ชายมหาลัยหน้าตาดีมารับที่โรงเรียนบ่อยๆอีกต่างหาก”

“หุบปากไปเลยไอ้แซค นั่นพี่ชายกูนะเว้ย แล้วมันน่าดีใจตรงไหนที่ผู้ชายมีผู้ชายมารับวะ”

“พี่ชายจริงเหรอวะ”

“เออ ไปละ”

ตัดบทสนทนาไอ้แซคไปแค่นั้น ไม่รู้จะยืนให้มันล้อให้เปลืองตัวทำไม ไอ้แซครู้ดีว่าตามสถานะจริงๆแล้ว คุณคนเดียวก็เหมือนพี่ชายนั่นแหละ ลูกชายของเพื่อนสนิทพ่อรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ผิดแต่เพราะอายุที่ต่างกันคุณคนเดียวเลยอยู่ในฐานะพี่ชายโดยปริยาย

แต่สำหรับความรู้สึกจริงๆในใจแล้วขลุ่ยรู้ดีว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น

ความรู้สึกที่ขลุ่ยมีให้มันมากกว่าพี่ชายมาหลายปีแล้ว

แต่มันเป็นความรู้สึกของขลุ่ยแค่คนเดียว ในเมื่ออีกฝ่ายเขามีใครอีกคนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วทั้งคน

ได้แค่น้องชายคนสนิทมันก็ดีเท่าไหร่แล้วสำหรับคนที่กำพร้าแม่และมีแค่พ่อเพียงคนเดียวอย่างขลุ่ย

เสียง ดังแซงแซ่ที่ดังมาจากใต้อาคารเรียนลอยมากระทบหู มันไม่แปลกหรอกที่จะมีเสียงดังแบบนี้ในเวลาเลิกเรียน แต่ที่มันต่างไปจากปกติก็เพราะว่าหน้าอาคารเรียนมีรถหรูสีดำจอดเด่นเป็นสง่า พร้อมภาพผู้ชายผิวขาวตัวสูงที่ยืนพิงรถในท่าทางสบายๆปล่อยควันออกจากมวน บุหรี่แบบที่ไม่สนใจเลยว่าตัวเองนั้นเด่นเป็นจุดรวมสายตาของนักเรียนหญิงชาย ในโรงเรียนนี้แค่ไหน

“คุณคนเดียวครับ”

บุหรี่ถูกปล่อยทิ้งลงพื้นก่อนปลายเท้าจะขยี้ดับไฟแดงวาบที่ปลายมวนบุหรี่มวนนั้น ร่างที่ยืนหันหลังให้ค่อยๆหันมาประจันหน้ากันคนที่เรียกชื่อตัวเอง

“ทำไมลงมาช้า”

ช้า ของคนตรงหน้าคือห้านาทีหลังจากหมดคาบเรียน แต่ขลุ่ยไม่แปลกใจเลยเพราะคนที่โวยวายคือคุณคนเดียว เพราะเป็นลูกโทนถึงได้ชื่อว่า “คนเดียว” และเพราะเป็นคุณหนูเพียงคนเดียวของบ้านทุกคนถึงได้เรียกกันติดปากว่าคุณคน เดียวไม่เว้นแม่กระทั่งพ่อและแม่ การที่เกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์เพียบพร้อมทุกอย่างได้มาง่ายๆเพียงแค่เอ่ย ปากแสดงความต้องการออกไป ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักคุณคนเดียวมานานเหมือนขลุ่ยก็ต้องพูดออกมาเป็นเสียง เดียวกันว่าคุณคนเดียวนั้นเอาแต่ใจตัวเองและเป็นเพลย์บอยหาตัวจับยากคนหนึ่ง

“ห้านาทีเองนะครับ พออาจารย์ปล่อยขลุ่ยก็ลงมาเลย”

“งั้นกลับกันเถอะ พี่หิวแล้ว”

“คุณคนเดียวไม่โกรธใช่มั้ยครับ”

“ถามแบบนี้มัดมือชกพี่ชัดๆ ถ้าจะถามแบบต้องการคำตอบจริงๆต้องถามว่าโกระหรือเปล่าสิ แต่นี่พูดว่าไม่โกรธใช่ไหมถ้าให้พี่ตอบกลับไปว่าโกรธพี่ก็คงดูใจดำมากเลยนะ ใช่เปล่า”

“ไม่ได้ตั้งใจจะมัดมือชกนะ แค่ไม่อยากให้คุณคนเดียวโกรธ”

“ทำไมล่ะ”

“เวลาคุณคนเดียวโกรธแล้วน่ากลัว”

“ทุกคนบอกว่าพี่หล่อ”

“ก็เค้าไม่ได้เห็นตอนคุณคนเดียวโกรธนี่”

“งั้นขลุ่ยก็พิเศษกว่าคนอื่นสิ ได้เห็นพี่ทุกอารมณ์”

“เฮ้ยยยยยยยยยยยเฟิร์น วันนี้มึงพกยาฉีดมดมาป่าววะ”

“อะไรของมึงวะแซค ยาฉีดมดอะไรของมึง”

“มึงไม่รู้สึกเหรอว่ามดเต็มหน้าตึกเลยเนี่ย เฮ้ยยยไต่มากัดขากูด้วยแล้วมั้งเจ็บๆคันๆไปถึงหัวใจเลยว่ะ”

“อะไรของมึงวะ อย่าว่าแต่รู้สึกเลย มดสักตัวกูก็ไม่เห็น ประสาทแดกแล้วมึง”

ไม่น่ายืนคุยนานให้เพื่อนมาแทงข้างหลังได้เลยจริงๆ คุณคนเดียวเริ่มขมวดคิ้วมุ่นไม่รู้ว่าสงสัยหรือโกรธกันแน่

“ขึ้นรถเถอะครับคุณคนเดียว เดี๋ยวรถติด”

“น่าอิจฉาจริงๆเลยน๊าาาาาาาาา อยากมีพี่ชายบ้างจังเลย”

ขนาดหนีแล้วเสียงเพื่อนเวรยังตามมาหลอกหลอน จนรถเคลื่อนตัวออกจากหน้าอาคารเรียนนั่นแหละเสียงนั้นจึงค่อยๆสลายไปกับสายลม

อย่าว่าแต่ไอ้แซคจะแกล้งทำเป็นอิจฉาเลย ขลุ่ยเองยังอดอิจฉาตัวเองไม่ได้ ที่ทุกอย่างดูสวยงามขนาดนี้เพราะคุณคนเดียวไม่รู้ว่าในใจขลุ่ยคิดอะไรอยู่ แต่ความใจดีเหล่านั้นมันห่างหายไปจากชีวิตขลุ่ยนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้

เพราะตอนนี้เวลาในแต่ละวันผ่านไปยาวนานราวกับวันเวลามันหมุนอยู่กับที่ไม่ไปไหนเลย

มันเกิดขึ้นตั้งแต่วันนั้น.......จนถึงตอนนี้

 

 

 

ปัง !!!!!!........โครม!!!!


เสียงดังตึงตังโครมครามมันเกิดขึ้นทุกวัน นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเสียงที่เกิดจากอารมณ์เกรี้ยวกราดของลูกชายเพียงคนเดียวของบ้าน เจ้านายตัวน้อยเพียงคนเดียวที่เรียกรอยยิ้มให้ทุกคน

บ้านหลังใหญ่ของครอบครัวเล็กๆ สามคนพ่อแม่ลูก

บ้านที่มีคนรับใช้มากกว่าเจ้านาย

บ้านที่เคยอบอุ่นยิ่งกว่าบ้านไหนๆ คุณคนเดียวที่อ่อนโยนยิ่งกว่าใครๆ

ทุกสิ่งทุกอย่างมันเลือนลางจางหายไปนานแค่ไหนแล้ว

โอ๊ยยยย!!

เสียงร้องเพียงคำเดียวสั้นๆ แต่กรีดความรู้สึกของคนที่ได้ยินจนต้องห่อไหล่ด้วยรู้สึกใจหาย

สงสาร เป็นห่วง แต่ช่วยอะไรไม่ได้

ในเมื่อมันเป็นวิบากกรรม แม่บ้านวัยกลางคนจึงได้แต่ทอดถอนใจ โบกมือไล่ให้เหล่าแม่บ้านภายใต้การควบคุมไปพักผ่อนห้องใครห้องมัน

“เรื่องของเจ้านาย”

เพียงแค่ประโยคสั้นๆ กลุ่มเด็กทำงานบ้านถึงได้แยกย้ายจากไปด้วยความเสียดาย

“อดทนนะคะคุณขลุ่ย ป้าเชื่อว่า สักวันคุณคนเดียวต้องเข้าใจ”

ชายเสื้อยกขึ้นซับน้ำตา ถอนหายใจทอดอาลัยด้วยความจนใจ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเรื่องของเวลา

ร่าง เด็กผู้ชายที่ลอยหวือไปกระแทกผนัง แรงปะทะที่ไม่ทันได้เตรียมตัวทำให้ฟันกระแทกริมฝีปากจนเลือดไหล มือทั้งสองข้างยกขึ้นขยำตามเนื้อตัว บรรเทาอาการเจ็บปวดจากบานประตูที่กระแทกเข้าไปเต็มแรง ตั่วสั่นเทาเพียงเพราะเดาไม่ได้ว่าต่อจากนี้จะเจออะไรที่ต้องเจ็บปวดกว่านี้ อีกบ้าง

รู้ว่าคนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้กำลังโกรธ แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ถามมีหรือที่เขาจะกล้าอธิบาย แม้แต่สายตายังต้องกดต่ำมองพื้น อย่าว่าแต่จะโวยวายเลย แค่เพียงจะหาญกล้าช้อนตาขึ้นสบกับอีกสายตา ขลุ่ยเองยังไม่กล้าคิดที่จะทำเลย

“ทำไมมาช้า”

คำถามที่เป็นเหมือนเหตุของการกระทำที่ผ่านมา ถ้ามันถูกใช้ก่อนหน้านี้ เหตุการณ์แบบเมื่อกี้จะเกิดขึ้นมั้ยนะ หรือว่าโอกาสมันไม่ได้มีตั้งแต่ต้นแล้ว ที่ถามไปเพราะต้องการลดกระแสความแรงของอารมณ์คนถามเท่านั้นก็ไม่รู้

“ทำรายงานครับ ผมต้องทำรายงานก่อน เพราะต้องส่งก่อนแปดโมงเช้า”

“แล้วทำไมไม่ให้ใครมาบอก หรือว่าหน้าที่ตรงนี้มันไม่สำคัญ”

“ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเสร็จก่อนที่จะต้องขึ้นมาบนนี้ ไม่คิดว่ามันจะยากจนเลยเวลามาแบบนี้”

ตอบความจริงทั้งๆที่หลบตาอยู่นั่นแหละ ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าหรอก คนอย่างขลุ่ยไม่ชินกับการมองหน้าคุณคนเดียวตอนเกรี้ยวกราดแบบนี้

คุณคนเดียวที่ขลุ่ยเคยมองมีแต่รอยยิ้มของเพื่อนหรือพี่ชายที่ใจดี แต่เรื่องที่มันผ่านไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้ เวลามันย้อนกลับไม่ได้เหมือนสายน้ำนั่นแหละ

ไม่มีเสียงใดๆ หลังจากคุณคนเดียวได้คำตอบแล้ว ไม่รู้เป็นคำตอบที่น่าพอใจแค่ไหน สายตาที่ถูกบังคับให้มองแต่พื้นห้องจึงค่อยกวาดมองไปรอบๆ ไม่มีปลายขาที่ยังมองเห็นผ่านกรอบสายตาอีกแล้ว ไม่นานคำตอบที่กำลังสงสัยก็เผยออกมาผ่านเสียงของสายน้ำจากฝักบัว

เสียงพรูลมหายใจดังออกมาพร้อมเสียงซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวด ปลายนิ้วที่ไล้ไปรอบๆบริเวณที่รู้สึกเจ็บมีเลือดสีสดติดออกมาเป็นคำตอบ

“อาาาาาาาา อูยยยยยย”

ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยังจะขยับปากตอกย้ำความเจ็บให้รู้ว่ามันคือเรื่องจริงไม่ใช่แค่ฝันไปเหมือนที่ใจอยากให้เป็น รู้สึกตึงๆตั้งแต่ขอบปากจนลามไปทั่วทั้งหน้า ทำอะไรไม่ได้นอกจากขยับทุกส่วนของใบหน้าให้น้อยที่สุด ถึงแม้ร่องรอยความเจ็บปวดยังเล่นริ้วทุกครั้งที่ขยับตัวก็เถอะ

เจ็บจนชิน !!!

จิตใต้สำนึกบอกแบบนั้น แต่ปฎิกริยาของร่างกายกลับตรงกันข้าม

เจ็บตามเนื้อตามตัวทุกวัน จนลืมความรู้สึกของร่างกายที่ปกติเหมือนคนอื่นๆเค้าไปแล้ว

ขลุ่ยเป็นผู้ชาย ที่โตตามวัยเหมือนผู้ชายทั่วไป ไม่ได้บอบบางเก้งก้าง แต่ก็ไม่ได้บึกบึนมีมัดกล้ามเหมือนผู้ชายที่เล่นกีฬา เตะต่อยต่อสู้ได้ ช่วยเหลือตัวเองได้

แต่กับคุณคนเดียว......ขลุ่ยไม่คิดจะทำ

ยอมเจ็บ.....

ถ้ามันช่วยให้คุณคนเดียวรู้สึกดีขึ้นกับความรู้สึกโกรธแค้นที่มีต่อเขา

ยอมถูกด่า....

ขอเพียงแค่ไม่ก้าวล้ำไปถึงบุพการีเพียงคนเดียวที่ขลุ่ยเคยเห็นหน้า

ต่อให้ใครๆตอกย้ำว่าพ่อของขลุ่ยชั่วช้า แต่ในสายตาขลุ่ยแล้วพ่อก็คือทุกสิ่งทุกอย่างเสมอ

เสียงสายน้ำที่กระทบพื้นกระเบื้องเงียบลง เหมือนเรียกสติให้กลับมาอีกครั้ง สลัดความเจ็บปวดที่เริ่มรุนแรงขึ้นทุกเวลาออกไปก่อน ถ้าไม่อยากเจ็บซ้ำที่เดิมมากไปกว่านี้ เสื้อผ้าที่คุณคนเดียวถอดทิ้งไว้เรี่ยราดตามพื้น ถูกเก็บเข้าที่ของมันตามหน้าที่

ชุดนอนอย่างดีถูกหยิบออกมาวางไว้ให้ที่ปลายเตียง เสื้อและกางเกงทั้งแบบแขนขาสั้นและยาวถูกวางเอาไว้เผื่อคนหยิบใช้จะเลือก ผ้าคลุมที่นอนถูกดึงออก พร้อมทั้งดึงผ้าปูให้เรียบตึง ทั้งๆที่มันก็ตึงอยู่แล้ว แต่ก็ต้องทำเหมือนเป็นขั้นตอนที่บันทึกเอาไว้จนกลายเป็นความเคยชิน

ประตูห้องน้ำถูกเปิดพร้อมไอความร้อนที่ลอยตามตัวออกมา กลิ่นหอมสดชื่นของเครื่องอาบน้ำลอยกระทบจมูกทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยตามขั้นตอน ที่เหลือคือรอ ถ้าคุณคนเดียวเลือกชุดนอนแขนสั้นก็หมายความว่าอุณหภูมิห้องเย็นสบายพอดีแล้ว แต่ถ้าเป็นชุดแขนยาว ขลุ่ยต้องปรับอุณหภูมิของแอร์ขึ้น แล้วก็รอจนกว่าจะมีคำสั่งอีกครั้ง

คุณคนเดียวเลือกใส่แขนสั้น

อาการพรูลมถอนหายใจถูกใช้เมื่อรู้สึกว่าโล่งอกจนกลายเป็นนิสัยไปแล้วสินะ ไอ้ขลุ่ย!!

“อาบน้ำหรือยัง”

“ยังครับ”

“สกปรก ทำไมไม่อาบ”

“ผมกลัวจะช้าไปกว่านี้ ทำงานเสร็จก็เลยรีบขึ้นมาเลยครับ”

ไม่กล้ามองหน้าอีกแล้ว ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ทีไร ขี้ขึ้นหัวทุกทีไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

“ทั้งๆที่รู้ว่าจะไม่ได้ลงไปจนกว่าจะเช้าอะนะ มีแผนอะไรหรือเปล่า”

“คะ ครับ แผนอะไรครับ”

“ช่างมันเหอะ ยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี เอ้า..นี่”

ผ้าขนหนูเปียกชื้น ลอยผ่านอากาศมาตกที่หัวขลุ่ยแบบพอดิบพอดีเหมือนจับวาง คลี่มันออกมาพร้อมกับสะบัด ก่อนจะเดินไปที่ที่มันควรจะต้องอยู่

“ทำอะไร”

“เอาผ้าขนหนูไปตากครับ”

อากาศข้างนอกระเบียงกับอากาศข้างในห้องให้ความรู้สึกเย็นจนสั่นพอกัน ถึงจะเย็นคนละแบบ แต่ก็รู้สึกปวดตามเนื้อตัวมากขึ้นกว่าเดิมจะข้างในหรือข้างนอกสำหรับขลุ่ยแล้วค่าของมันเท่ากัน

“ตากทำไม ชั้นหมายถึงให้นายเข้าไปอาบน้ำ หรือว่าชั้นสื่อสารผิด นายเลยไม่เข้าใจ”

ทั้งสองอย่างนั่นแหละ แต่ใครจะกล้าพูดออกไปล่ะ ถึงแม้ทุกครั้งหลังจากอาบน้ำเสร็จ คุณคนเดียวจะไม่ได้เหวี่ยงผ้าอย่างที่ทำวันนี้ นอกจากเสร็จตรงไหนก็วางไว้ตรงนั้น แล้วขลุ่ยก็จะตามเก็บไปตากให้

ใครจะไปตรัสรู้ว่าอาการแบบนี้คือคำสั่งให้ขลุ่ยเข้าไปอาบน้ำกันล่ะ ก็ในเมื่อครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ขลุ่ยขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่อาบน้ำ

“ผมคิดว่า ถ้าทำตรงนี้เสร็จแล้วขออนุญาตกลับไปบ้านนู้นอะครับ”

“เดี๋ยวนี้เริ่มมีข้อเรียกร้องเหรอ ชั้นใจดีกับนายมากไปหรือเปล่า ถึงได้ลืมว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไร”

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเถียงไปก็เท่านั้น มันแพ้ตั้งแต่ขยับปากออกไปแล้ว

ริมฝีปากที่เตรียมจะยกพูดประโยคถัดไปจึงถูกเม้มกลับไปที่เดิม ปิดประตูระเบียงเหมือนเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแบบเสียไม่ได้

รู้สึกผ่อนคลายตั้งแต่โดนสายน้ำอุ่นย้ำลงตรงหัวไหล่และแนวกล้ามเนื้อที่ปวดตุบๆ ถึงได้ลืมตัวอาบน้ำยาวนานไปหน่อย กลับออกมาอีกที คุณคนเดียวก็หลับปุ๋ยเฝ้าพระอินทร์ไปแล้วเรียบร้อย

ระเบียงถูกเลื่อนเปิดให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ กลับเข้ามาในห้องก็ต้องหันรีหันขวางว่าจะเอายังไงต่อไประหว่างไปหยิบฟูกมาวางแล้วนอนอยู่ด้านล่างของเตียง หรือหลบกลับออกไปเงียบๆดี สมองกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างสองทางเลือก มันตัดสินใจยากมากทั้งสองทาง เพราะไม่รู้อย่างไหนจะทำให้คนที่หลับไปแล้วพอใจมากกว่ากัน เพราะทั้งสองทางเลือกเป็นทางที่ขลุ่ยไม่เคยทำเลยทั้งสองทาง

เพราะที่ผ่านมา มันไม่เคยมีทางให้เลือก นอกจากคำสั่ง

“หมุนตัวไปมาทำไม มานี่สิ”

ยกเลิกทั้งสองทางเลือก  คำสั่งเกิดขึ้นแล้วตอนนี้

“บอกว่าให้มานี่ มันจะอะไรนักหนาห๊ะ ตัวสั่นทำไม ทำเป็นไม่เคยไปได้ “

ถึงไม่ใช่ผู้หญิง แต่มันก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแบบช่วยไม่ได้ ในเมื่อรู้ว่ากำลังจะเจอกับอะไรที่ไม่อยากเจอมากที่สุด ไม่ได้อยากจะยอม แต่มันขัดขืนไม่ได้ มันฝังใจเพราะครั้งแรกที่เจอมันเลวร้ายยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดมารวมกัน

แรงกระชากมากพอที่จะทำให้ร่างผู้ชายวัยสิบเก้าปีคนนึงลอยมานั่งลงบนตักแบบพอดีๆ แต่แรงกระแทกนั้นทำให้อาการปวดที่เพิ่งบรรเทาเบาบางกลับมาเด่นชัดอีกครั้ง

“โอ้ย”

เสียงร้องถูกเก็บกลืนเอาไว้เพียงเพราะกลัวไปกระตุ้นอารมณ์ให้ใครบางคนต้องโหดร้ายอีก

แค่นี้ก็สั่นจนควบคุมอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

ทุกอย่างเป็นเหมือนทุกวันที่เคยพบเจอ ไปเรียน กลับบ้าน ทำงานรับใช้คุณคนเดียว

แล้วก็เป็นตัวอะไรก็ได้ที่คุณคนเดียวใช้ระบายอารมณ์

บนเตียง

ซอกคอถูกฟันคมขบย้ำ ถึงแม้ไม่เกิดรอย แต่มันก็เจ็บแสบมากพอจนต้องซี๊ดปากระบายความเจ็บ จมูกที่ฝังและลากผ่านไปมาตามใบหน้า ซอกคอและลำตัว ไม่มีส่วนไหนได้รับความอ่อนโยนทะนุถนอม มีแต่ทำตามอารมณ์ดิบเถื่อนของตัณหาที่มันพาไปเท่านั้น มันเกิดจากความใคร่ ไม่มีอะไรที่บ่งบอกขลุ่ยได้ว่ามีส่วนไหนที่รู้สึกได้ถึงความรัก น้ำตามันไม่ได้ไหลเพราะมารยาหรือความอ่อนแออะไร แต่มันไหลเพราะสมเพชตัวเอง

เจ็บแต่ทำอะไรไม่ได้ อยากจะสะบัดตัวให้หลุดจากพันธนาการป่าเถื่อนดุร้าย แต่นั่นก็ได้แต่คิด ในเมื่อร่างทั้งร่างยังนิ่งให้คนตรงหน้าทำตามความพอใจ เสียงครางที่ประสานคลอกันไป มาจากความพอใจของห้วงอารมณ์ของคุณคนเดียวและมาจากความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจใครอีกคน

แต่แปลก มันดันกลายเป็นเสียงเดียวกัน เพียงแค่ต่างความรู้สึกกันก็เท่านั้น

ทุกอย่างยาวนานในความรู้สึก

ร่างเปล่าเปลือยปวดหนึบทุกครั้งที่ขยับ คราบขาวขุ่นหลังจากกิจกรรมนั่นเริ่มใสและเริ่มเหนียวเกรอะกรัง แต่จะให้จัดการอะไรในตอนนี้นั้น มันก็เพลียเกินกว่าจะลุกขึ้นไปจัดการไหว

เหนื่อยและกดดันมาทั้งวัน มันยิ่งกว่าวิ่งรอบประเทศไทยอีกมั้งเนี่ย

ในเมื่ออะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด ในเมื่อเจ็บปวดมาจนชาและเริ่มชิน

หากตื่นขึ้นมาแล้วต้องเจอกับอะไร ขลุ่ยก็ขอให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ก็แล้วกัน

เป็นผู้ชายจะร้องไห้กับทุกเรื่องจนแยกไม่ได้ว่าเรื่องไหนสำคัญกว่ากัน มันก็ไม่ใช่ผู้ชายอย่างขลุ่ย

ไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะต้องมาอ่อนแอเอาตอนนี้ ในเมื่อตลอดชีวิตที่ผ่านมาขลุ่ยก็ใช้ชีวิตแบบลูกผู้ชายกับพ่อมาตลอด ถูกสอนให้เข้มแข็งตั้งแต่รู้ว่าไม่มีแม่แล้ว

ต่อสู้กับความสูญเสียและคำครหาตั้งแต่ พ่อตาย

แล้วการที่ขลุ่ยจะต่อสู้ เพื่อผู้ชายแสนดีอีกคนหนึ่งในชีวิตของขลุ่ยให้กลับมาจะกลัวอะไร ในเมื่อในชีวิตที่เหลือ ขลุ่ยมีเพียงแค่ “คุณคนเดียว” คนนี้

ถึงแม้สิ่งที่ทำอยู่จะเป็นวิธี โง่ๆ ในสายตาใครๆ

แต่เรื่องแบบนี้ มันจะพิสูจน์ความจริงได้ ก็ต่อเมื่อใช้ ความรักเท่านั้นหละ

 

[Jimmeiiii*]

,,,,,,,,,,,

มาเต็ม

น้องขลุ่ย ผู้น่าสงสาร..

[indy❣zaka]

น้องขลุ่ย ยยยยยยยย!!!!!!  
คุณคนเดียวใจร้ายยยยยยย   รังแกน้องขลุ่ยยังงี้ขอให้ได้อยู่คนเดียวไปทั้งชีวิตเหมือนชื่อเหอะย่ะ  

 :กอด1:กอดทั้งคุณเซกับคุณทีเลยค่ะ

ของแถมฝากคุณเซกิและคุณทีโรมานซ์  

"ต่อหน้าอาจารย์ที่ยังยืนสอนอยู่หน้าห้องเนี่ยนะสิ"     ---> น่ะสิ  (นะ-เสียงสูง/น่ะ-เสียงต่ำ)
"ยิ่งพูดไปก้เหมือนกับขว้างงูไม่พ้นคอตัวเองนั่นแหละ"     ---> ก็
"เสียง ดังแซงแซ่ที่ดังมาจากใต้อาคารเรียนลอยมากระทบหู"     ---> เซ็งแซ่
"ถ้าจะถามแบบต้องการคำตอบจริงๆต้องถามว่าโกระหรือเปล่าสิ"     ---> โกรธ

[YELLOWSTAR]

สงสารขลุ่ยจังเลยย

พ่อของขลุ่ยไปทำอะไรครอบครัวคุณคนเดียวหรอ??

อาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันรึป่าว???

[icyblue]

แค่เปิดเรื่อง ก็เศร้ามาแระ

ดูท่าขลุ่ยต้องทรมานทรกรรม อีกนาน แหง๋ 

  คุณ seiki

[samsoon@doll]