A Time for Us
ช่วงเวลาที่มองสบตากันเป็นช่วงเวลาที่คนทั้งสองต่างพินิจสีหน้ากันและกันหลังจากห่างเหินการพบเจอกันนานหลายเดือน
“แชมป์สบายดีนะ” ที่สุดเต็นจึงเป็นฝ่ายถามก่อน เด็กหนุ่มยิ้มจางๆ ส่งให้หลังถามเสร็จ ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกรธแค้นคนๆ นี้ในการกระทำของเจ้าตัวที่มีต่อตน เรื่องของหัวใจมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาบังคับกัน ที่ผ่านมาค่อยๆ ยอมรับสภาพความเป็นจริงที่เกิดขึ้น จนมีแรงต้านพอที่จะไม่ทำตัวอ่อนแออ่อนไหวได้อีก ที่ได้เอ่ยทักทายคนตรงหน้าเมื่อครู่ก็เพียงแค่ฐานะคนเคยรู้จักกัน หากฝ่ายนั้นจะคุยด้วยหรือจะเดินหนีก็ไม่มีผลกระทบต่อจิตใจเท่าแต่ก่อนได้
“ก็ดี” แชมป์ตอบออกมาอย่างไว้เชิงนิดๆ การเจอกับคนที่ตนทำร้ายจิตใจอย่างกะทันหันแบบนี้ทำให้วางตัวยังไม่ค่อยจะถูกนัก
“มาทำธุระแถวนี้เหรอ” เต็นยังคงคุยต่อ จริงๆ ก็อยากจะเดินหนี แต่ทำไปจะเกิดประโยชน์อะไรล่ะ เด็กหนุ่มไม่ต้องการทำตัวคล้ายการประชด เพราะทำให้ตายยังไงผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ไม่มีทางสะท้านใจได้ หัวใจยังไม่ลืมหรอกว่าเจ้าตัวไม่มีใจให้ตนแล้ว
“อยู่ถึงวงเวียนใหญ่ ถ้าไม่มีธุระผมจะถ่อมาที่ที่ทำไม” แชมป์ตอบอย่างยียวนเพราะคิดว่าการถามไถ่ของคนตรงหน้าเกิดจากการที่เจ้าตัวน่าจะยังตัดใจไม่ลง พอเจอหน้าตนอีกครั้งก็คงจะมีความหวังขึ้นมาใหม่สินะ คิดอีกทีกลับมาปั่นหัวไอ้เกย์นี่อีกครั้งแก้เซ็งแก้เบื่อจากการถูกบอกเลิก มันก็น่าจะพอทำให้เวลาของแต่ละวันผ่านไปได้อย่างไม่รู้สึกห่อเหี่ยวเท่าไหร่
“จริงสินะ ผมไม่น่าถามโง่ๆ เลย” เต็นเรียกแทนตัวเองในสรรพนามใหม่ แม้มันจะไม่ชินนัก แต่จากสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่มันก็แน่ชัดอยู่แล้วว่าคนตรงหน้ายังคงไม่ต้องการให้ตนทำตัวสนิทอยู่อีก
แชมป์มองพินิจคนเรียกแทนตัวเองในสรรพนามห่างเหิน นิ่งคิดว่าคนๆ นี้กำลังประชดตนอยู่ คิดว่าเขาจะสะท้านใจอย่างงั้นเหรอ ฝันไปเถอะว่ะ
“ประชดเหรอ แทนตัวซะห่างเหิน” เด็กหนุ่มถามออกไปตรงๆ
“ประชดอะไร เปล่านี่” เต็นรีบปฏิเสธ
“อย่าปากแข็งหน่อยเลยว่ะ แค่มองตาฉันก็รู้แล้วว่านายลืมฉันไม่ได้ง่ายๆ หรอก” แชมป์บอกออกไปอย่างหมั่นไส้ แกมมั่นใจว่าตนยังมีอิทธิพลอยู่เหนือจิตใจคนอย่างเต็นอยู่
“อืม นั่นก็แล้วแต่แชมป์จะคิด เต็นขอตัวนะ” เต็นเอ่ยบอกตามสรรพนามเดิม รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อโดนอีกฝ่ายพูดแทงใจ จิตใจกำลังจะดีขึ้นอยู่แล้วแท้ๆ ทำไมคนๆ นี้จะต้องมาย้ำให้ต้องคิดอีก ไม่เข้าใจ
“รีบไปไหนล่ะ ไม่เจอกันตั้งนาน หาอะไรทานด้วยกันหน่อยไม่ดีเหรอ” แชมป์รีบรั้งคนกำลังจะเดินหนีเอาไว้ ในเมื่อต้องการกลับมาปั่นหัวคนๆ นี้เป็นการคั่นเวลาให้หายเจ็บปวดอีกครั้ง เวลานี้ก็ไม่น่าปล่อยให้เจ้าตัวรอดมือไปได้
“ตอนนี้เต็นยังไม่อยากไปไหน อยากกลับหออ่านหนังสือ จะสอบแล้ว” เต็นบอกออกไปตามตรง แชมป์รู้สึกเสียหน้าที่โดนปฏิเสธ ทำเป็นเล่นตัวให้ดูมีราคาหรือไงไอ้เกย์หูเบา เด็กหนุ่มแอบว่าฝ่ายนั้นในใจ แต่คำพูดที่เอ่ยออกมาช่างต่างกับความคิดนัก
“เต็นไม่คิดถึงแชมป์ อย่างที่แชมป์คิดถึงเต็นบ้างเหรอ”
เต็นชะงักในคำพูดและสรรพนามเดิมที่เคยได้ยิน นี่มันอะไรกัน แชมป์ต้องการเล่นตลกอะไรกับเขาอีก
“มันไม่ตลกนะแชมป์ เลิกล้อเล่นกับความรู้สึกเต็นเถอะ” เต็นบอกออกไปอย่างสะเทือนใจ ยอมรับว่ารู้สึกหวั่นไหวในถ้อยประโยคออดอ้อนของแชมป์อยู่ไม่น้อย ติดแต่เพียงมีความระแวงมาเป็นกำแพงกั้น จึงไม่อาจเชื่อคำนั้นได้ง่ายๆ อีก
“แชมป์ไม่ได้ล้อเล่น แชมป์เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าแชมป์เหงาเวลาที่ห่างกับเต็น” แชมป์รีบเล่นละครตบตาต่อ เห็นได้ชัดว่าคนตรงหน้ากำลังหวั่นไหว ผู้ชายมายืนออดอ้อนขนาดนี้ไอ้เกย็นี่จะไม่อ่อนระทวยก็ให้มันรู้ไป
“ลืมแล้วเหรอว่าแชมป์เคยพูดอะไรกับเต็นไว้” เต็นตั้งสติย้อนถามถึงคำพูดที่ผ่านมาของคนออดอ้อน
“แชมป์ไม่ลืมหรอก เพราะสิ่งที่แชมป์ทำไปใช่ว่าแชมป์จะไม่เจ็บปวด” แชมป์เตรียมสร้างเรื่องตบตาหลังเอ่ยจบ เต็นนิ่งมองสบตาเอ่ยถาม
“หมายความว่ายังไง”
“เรื่องมันยาว เราไปหาที่คุยกันดีกว่านะ” แชมป์บ่ายเบี่ยงเพราะยังคิดคำโกหกไม่ออก เด็กหนุ่มออดอ้อนคนลังเลให้ตามตนไปยังร้านๆ หนึ่งซึ่งเป็นร้านบริการเครื่องดื่มมึนเมาที่ตนและเพื่อนเคยไปตั้งโต๊ะเฮฮาเป็นประจำ เหตุที่เลือกร้านนี้เพราะใจหนึ่งก็อยากดื่มน้ำเมาให้จิตใจได้ลืมความเศร้า ความเสียใจที่ต้องกลายเป็นคนอกหักรอบสอง
*****************************************************************************
“ไม่เป็นไร เราไม่ดื่มขอน้ำอัดลมแล้วกัน” เต็นปฏิเสธที่จะสั่งเครื่องดื่มมึนเมาเมื่อแชมป์ถามว่าจะดื่มอะไรตอนมีพนักงานบริการมายืนรอรับเมนู อยู่ในคนหมู่มากเช่นนี้ เต็นไม่กล้าที่จะรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ ไม่ต่างกับแชมป์ ที่แสดงออกชัดเจนถึงท่าทีห่ามๆ ประหนึ่งว่าตัวเองมากับเพื่อนในกลุ่ม เด็กหนุ่มใช่สรรพนามกู-มึงกับคนตรงหน้าได้อย่างสนิทปาก แถมเอ่ยแซวอย่างคะนองปากเมื่อเห็นเจ้าตัวไม่ยอมสั่งเครื่องดื่มมึนเมา
“เชี่ย กูชวนมาแดกเหล้า ดันสั่งน้ำอัดลม แต๋วแตกนะมึงไอ้เต็น”
เต็นไม่ค่อยพอใจคำล้อนั้นเท่าไร แต่ก็เข้าใจว่าคนล้อต้องการให้ใครต่อใครเห็นว่าตนเป็นเพื่อนเจ้าตัวจริงๆ เลยไม่โต้แย้งอะไรออกมา
“มึงก็รีบสั่งเถอะ เชี่ยพูดมาก” เด็กหนุ่มเอ่ยตามน้ำออกไป อยากให้เขาหยาบคายนักก็จะจัดให้
แชมป์ลอบมองคนใช้สรรพนามหยาบคาย นึกถึงภาพตอนที่รู้จักกันวันแรกขึ้นมา เวลาไอ้นี่มันห่าม ดูมันเท่พิกลแฮะ เด็กหนุ่มแอบคิดในใจ รู้สึกโล่งอกที่เจ้าตัวไม่พูดจาภาษาเกย์ให้ได้อายโต๊ะรอบข้าง
“ไม่แดกเหล้าจริงๆ เหรอวะ” แชมป์เอ่ยถามขึ้นใหม่ในตอนที่พนักงานรับเมนูเดินหายเข้าไปในร้านแล้ว เต็นเพียงแต่ส่ายหน้า ไม่เข้าใจตัวเองว่ายอมตามคนๆ นี้มายังร้านที่อึกกระทึกนี่ทำไม เพียงเพราะเจ้าตัวจะอธิบายเรื่องราวในอดีตให้ฟังอย่างนั้นเหรอ จะอยากรู้ไปทำไมนะหัวใจ อุตส่าห์ยืนขึ้นได้จนเกือบจะเป็นปกติแล้ว อย่าวอนหาเรื่องให้จิตใจต้องเจ็บปวดอีกเลยน่า เพราะคนตรงหน้าตอนนี้ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายไม้ใช่เกย์
“ดื่มไปนะ ขอตัวก่อน” เมื่อคิดได้เต็นจึงเตรียมจะลุกเดินออกจากร้าน แต่ช้ากว่าอีกคนที่คว้าแขนไว้ก่อน
“ได้ไงวะ มาด้วยกันจะชิ่งก่อนได้ไง นั่งลงเลย วันนี้ไม่เมากูไม่ให้มึงกลับ” แชมป์ออกคำสั่ง เรื่องอะไรจะให้คนๆ นี้ไหวตัวทัน ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ใกล้นายนี่ทีไรความปวดใจ ความเศร้าใจมันคลายลงได้ทุกที หรือในสมองมันมีแต่คิดเรื่องที่จะปั่นหัวเจ้าตัวเล่นนะ ใช่แล้วล่ะ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
“ใครเมา ก็บอกแล้วไงว่าไม่ดื่ม” เต็นปฏิเสธ แชมป์นึกคะนองจึงตะโกนลั่นร้าน
“เฮ้ย! ทุกคน ดูเพื่อนผมให้หน่อยสิ มันเป็นตุ๊ดหรือเปล่า ชวนกินเหล้าแม่งจะกลับบ้านท่าเดียว” เสียงหัวเราะเฮฮาจากคอสุราดังลั่นร้าน เต็นหน้าชาทั้งแถบ ไม่เข้าใจว่าคนแกล้งต้องการอะไร
“ว่าไง จะนั่งลงหรืออยากจะอายหนักกว่านี้ไอ้ตุ๊ด” แชมป์เอ่ยขู่ ไม่สนหรอกว่าคนฟังจะรู้สึกน้อยใจ เสียใจ ในการกระทำและคำพูดตนเท่าใด แต่ก่อนพูดหนักกว่านี้มันยังทนเป็นผู้เป็นคนอยู่ได้จนถึงวันนี้ คำพูดแค่นี้คงไม่ทำให้มันนึกอยากวิ่งออกจากร้านไปให้รถชนตายข้างถนนหรอกมั้ง
เต็นยอมนั่งลงแต่โดยดี นึกอยากลองดูสักตั้งว่าแชมป์จะเผยธาตุแท้ใดๆ ออกมาอีก เผื่อจะได้ตั้วรับได้ทัน เพราะดูแล้วคนๆ นี้ทำคล้ายจะกลับเข้ามาข้องแวะในชีวตตนอีกครั้ง จะด้วยการอันใด หัวใจก็ยังไม่ได้คำตอบที่แน่ชัด
“เออว่าง่ายๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” แชมป์เอ่ยว่ายิ้มๆ แต่แลดูคล้ายเยาะซะอย่างนั้น ขณะนั้นเป็นเวลาที่น้ำเมาที่สั่งไปได้ยกมาเสิร์ฟพอดี พร้อมๆ กับน้ำอัดลมซึ่งเป็นของเต็น
ทันทีที่ได้เครื่องดื่ม อารมณ์อยากเมาก็แล่นเข้าสู่ตัวแชมป์ทันที เด็กหนุ่มยกแก้วเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ยกดื่มแก้วต่อแก้วจนเริ่มออกอาการมึน
“ชงเหล้าเป็นมั้ยที่รัก ชงให้สามีหน่อยดิ” เมื่อเมาได้ที่จึงเริ่มส่งเสียงอ้อแอ้ใส่คนที่มาด้วย เต็นถอนหายใจ ไหนล่ะคำอธิบายที่เจ้าตัวบอกจะเล่าให้ฟังว่าสิ่งที่ทำไปในสามสี่เดือนที่ผ่านมามันหมายความว่ายังไง
“พอเถอะแชมป์ กลับกันดีกว่ามั้ย” แม้จะระอาใจแต่ข้างในก็ยังอดห่วงไม่ได้ บางทีก็นึกสงสัยว่าเจ้าตัวไปเจออะไรกระทบใจมาหรือเปล่า คนปกติทั่วไปไม่น่าจะหลับหูหลับตาดื่มของมึนเมาได้ขนาดนี้ สังเกตดูจากคนรอบข้างก็ไม่เห็นมีใครเมามายจนไม่ได้สติอย่างคนๆ นี้เลยนี่นา
“กลับไปหนาย ไม่โว้ย กูไม่กลับ กูจะเมา เมาให้มันลืมทุกอย่างไปเลย” คนตรงหน้าออกอาการโวยวายให้เห็น เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้บางส่วน เต็นไม่รู้จะทำยังไงจึงเรียกพนักงานมาเคลียร์ค่าเครื่องดื่ม เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจเมื่อเห็นราคาที่ตนจะต้องชำระให้กับทางร้าน ซึ่งมันสามารถเบียดเบียนค่าหอพักที่เตรียมไว้จ่ายตอนสิ้นเดือนได้อย่างไม่ต้องคิด เอาเหอะ เรื่องของอนาคตค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ขอพาคนที่เมาไม่รู้เรื่องออกจากสถานที่แห่งนี้ให้ได้ก่อนดีกว่า
เต็นจัดการค่าเครื่องดื่มเสร็จก็หิ้วปีกแชมป์ออกจากร้านเพื่อไปขึ้นแท็กซี่ที่จอดรอเป็นแถวยาว เลือกได้หนึ่งคันจึงจัดการพาตัวเองและคนที่ตนหิ้วมาไปนั่งที่เบาะหลัง พร้อมกับการเคลื่อนตัวของรถ
ภายในรถแท็กซี่ที่วนรถเพื่อออกสู่ถนนใหญ่ คนที่เมามายอย่างแชมป์เริ่มละเมอพร่ำเพ้อถึงคนรักที่ทิ้งตนไปออกมา แสดงถึงความอาลัยอาวรณ์ เต็นที่นั่งดูอาการอยู่ได้ยินในทุกถ้อยคำ เด็กหนุ่มรู้สึกใจกระตุกขึ้นมาหน่อยๆ ครั้งหนึ่งเคยรักคนๆ นี้จนหมดหัวใจ มาได้ยินคำพูดที่เจ้าตัวพร่ำเพ้อถึงคนอื่นแบบนี้ อาการสะเทือนใจก็ย่อมเกิดขึ้นบ้างเป็นธรรมดา เด็กหนุ่มคิดว่าคนชื่อมิวที่แชมป์เอ่ยชื่ออกมาคงเป็นคนเดียวกันกับที่ตนเคยได้ยินชื่อในวันแรกที่ได้รู้จักกับแชมป์ หากนับจากวันนั้น สองคนนี้ได้เลิกรากันไปนานแล้วนี่นา แล้วทำไมแชมป์ถึงได้ละเมอและเพ้อคล้ายคนเพิ่งอกหักมาแบบนี้ หรือมันมีเรื่องราวหลายอย่างที่ตนไม่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของสองคนนี้ แต่ก็ช่างเถอะ จะมีอะไรซับซ้อนซ่อนเงื่อนก็ช่างมัน เลิกสนอกสนใจผู้ชายคนนี้ได้แล้ว ตัดใจจากเจ้าตัวซะเถอะ เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะเอาปลายมีดมากรีดแผลเก่าที่กำลังจะตกสะเก็ดให้เลือดโชกขึ้นมาอีก
“ยังไม่ได้บอกเลยนะครับว่าจะไปไหน” เสียงโซเฟอร์แท็กซี่เอ่ยถาม ทำเต็นตื่นจากภวังค์ความคิด ใช่สินะเขายังไม่ได้บอกจุดหมายที่จะไปเลยนี่นา เอาไงดีล่ะ คนข้างกายก็เมายมายไม่ได้สติแบบนี้ จะจัดการกับเจ้าตัวยังไงดีนะ จะพาไปส่งบ้านงั้นเหรอ เกิดคนที่บ้านเห็นสภาพเละเทะของเจ้าตัวแบบนี้ เจ้าตัวจะไม่โดนต่อว่าหรอกเหรอ แต่ก็ช่างสิ คนๆ นี้จะเป็นจะตายยังไงก็ไม่เห็นจะต้องใส่ใจเลยสักนิด
“วงเวียนใหญ่ครับ” เมื่อคิดได้ เต็นจึงบอกโซเฟอร์แท็กซี่ไปแบบนั้น แต่จู่ๆ ฝ่ายนั้นกลับเปรยขึ้นมาให้ต้องคิดอีก
“น้องนี่ดีเนอะ ไม่เมาจนหมดสภาพอย่างเพื่อน สภาพแบบนี้พ่อแม่เห็นจะว่ายังไงล่ะเนี่ย”
เต็นนึกตามคำพูด ขนาดคนทั่วไปเจอสภาพคนข้างตัวตนตอนนี้เข้าไปยังรู้สึกระอา แล้วหากที่บ้านเจ้าตัวได้เห็นล่ะ มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
“เปลี่ยนไปส่งผมที่รัชโยธินดีกว่าครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยเปลี่ยนเส้นทางเมื่อใจแข็งได้ไม่จริง โซเฟอร์แท็กซี่ทำตามคำสั่ง พอรถส่งถึงหน้าหอ ร.ป.ภ. ที่รู้จักวิ่งเข้ามาช่วยพยุงร่างของแชมป์อีกแรงตอนเด็กหนุ่มพาร่างลงจากรถแท็กซี่
“ฉลองอะไรกันมาครับ ถึงเมาขนาดนี้” ร.ป.ภ. เอ่ยทักตอนแท็กซี่เคลื่อนตัวออกไป เต็นเพียงยิ้มไม่ทันได้ตอบคำถาม คนเมามายก็มีอาการให้ต้องตกใจปนหนักใจคือเจ้าตัวได้อาเจียนออกมาจนเลอะตัว
“รีบพาขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตัวเถอะครับ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่” ร.ป.ภ. เอ่ยแนะนำ พลางอาสาพาคนเลอะคราบอาเจียนขึ้นไปบนห้องพัก
“ขอบคุณมากครับลุง เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง” เต็นเอ่ยบอกคนช่วยเหลือเมื่อพาแชมป์เข้ามายังห้องพักได้สำเร็จ เด็กหนุ่มพาร่างนั้นไปนอนคอพับตรงโซฟามุมห้อง คิดต่อว่าจะเริ่มจัดการกับเจ้าตัวยังไง อันดับแรกคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และทำความสะอาดตัวให้ก่อนล่ะ เลอะเทอะแบบนี้คงปล่อยให้นอนเลยไม่ได้ เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเรียกกำลังใจ เมื่อคิดว่าตนจะต้องถึงเนื้อถึงตัวคนที่หมดใจให้ตนแล้ว
****************************************************************************
อากาศที่เย็นฉ่ำภายในห้องจากเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดเอาไว้ ทำให้ต้องดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างตอนรู้สึกตัวขึ้นมา สองสามนาทีผ่านไป ร่างทั้งร่างก็ต้องดีดตัวลุกนั่ง สะบัดศีรษะสองสามครั้งไล่อาการมึนงง ก่อนยกมือเสยผมมองรอบห้อง
“นี่มันห้องไอ้เกย์เต็นนี่” แชมป์เอ่ยออกมาเบาๆ เมื่อเริ่มชินตากับสิ่งรอบตัว ห้องนี้แม้จะเปลี่ยนมุมวางเฟอร์นิเจอร์บ้าง แต่เขาก็ยังจำได้ว่ามันเป็นห้องของใคร
“แล้วตอนนี้มันไปไหนวะ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นตัวเองนั่งอยู่บนที่นอนเพียงลำพัง สายตาก้มมองสำรวจร่างกายตัวเอง เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงนอนขาสั้นที่สวมอยู่ มันมาอยู่บนตัวเขาได้ยังไง จำได้ว่าสำนึกสุดท้ายตอนเมื่อคืนที่ยังรู้สึกตัวอยู่ ร่างเขาไม่ได้อยู่ในชุดๆ นี้นี่นา ใช่สินะ เขาน่าจนหมดสติไปตอนหนึ่ง
“ไอ้เชี่ยเต็น ถือโอกาสนะมึง” เด็กหนุ่มนั่งทบทวนเหตุการณ์ได้สักพักเข้าใจได้ทันทีว่าเจ้าของห้องนี้คงพาตนมาที่นี่ และคงเป็นคนจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตนแน่ๆ เลวมาก ถือโอกาสตอนเขาไม่ได้สติมาถึงเนื้อต้องตัวเขาได้ขนาดนี้เลยเชียวหรือ สันดานเกย์จริงๆ เด็กหนุ่มสบถต่อในใจ จับเนื้อจับตัวของตนเองสำรวจร่องรอยว่าโดนแทะโลมส่วนไหนหรือไม่ แม้ทุกส่วนจะยังปกติดี แต่พอคิดถึงนาทีที่มีผู้ชายนิสัยเกย์มาเปลื้องผ้าให้ก็นึกฉุนขึ้นมา
“ไมน่าพลาดเลยกู หวังว่ามันคงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้านะ” แชมป์เอ่ยออกมาอีก นาทีนั้นประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพอดีจากคนข้างนอก ร่างของเจ้าของห้องเดินเข้ามาพร้อมถุงอะไรบางอย่าง
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” เต็นเอ่ยทักคนที่นั่งมองตนอยู่บนที่นอน เด็กหนุ่มส่งรอยยิ้มให้จางๆ เป็นการทักทายแก้เก้อ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้า
“หิวมั้ย ไปซื้อโจ๊กมาให้แน่ะ” เต็นเอ่ยต่อพลางเดินจะเอาสิ่งที่ตนถือมาไปเก็บที่ชั้นวางมุมห้อง ตอนแรกที่รู้สึกตัวขึ้นมาก็คิดจะไม่ใส่ใจคนๆ นี้แล้ว แต่ก็อีกตามเคย ยืนมองหน้าเจ้าตัวที่หลับอยู่ได้สักพัก หัวใจก็กลับคิดว่าตื่นมาอาจจะหิว เลยต้องลงไปซื้อโจ๊กมาเตรียมไว้ให้แบบนี้
“เดี่ยว” แชมป์เอ่ยเรียกเจ้าของห้องเสียงแข็ง ก้าวลุกลงจากเตียงเมื่อเห็นเจ้าตัวหยุดหันมาสนใจตน
“เมื่อคืนนายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเหรอ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามตอนเดินไปหยุดตรงหน้า เต็นพยักหน้ารับ กำลังจะอ้าปากบอกว่ามันจำเป็น เพราะสังเกตเห็นแววตาที่ไม่พอใจของคนถาม แต่ก็ช้าไป เมื่อฝ่ายนั้นถามขึ้น
“คิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนั้น ฉวยโอกาสใช่มั้ย แย่มากเลยนะ สันดานเกย์มันเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า” แชมป์เอ่ยออกไปเพราะรู้สึกรับไม่ได้ที่สัดส่วนของตนมีคนเป็นเกย์ได้เห็นหรือสัมผัส
“เฮ้ย เต็นเปล่าฉวยโอกาสนะ” เต็นพยามจะอธิบาย แต่แล้วต้องตกใจเมื่อถุงโจ๊กที่ซื้อมาโดนกระชากไปจากมือ คนกระชากจัดการเหวี่ยงมันลงบนพื้นห้องจนแตกกระจาย
“ทำไมทำแบบนี้ล่ะแชมป์” เด็กหนุ่มเอ่ยถามทั้งๆ ที่ใจยังสั่นอยู่
“มึงจะได้รู้ไงว่ากูไม่ชอบการกระทำของมึง” แชมป์ตอบออกไปตามความรู้สึกจริง เพราะไม่อาจฝืนเล่นละครต่อไปอีกได้ รู้สึกเสียศักดิ์ศรีจนอยากจะชกหน้าคนตรงหน้าเสียด้วยซ้ำ ดีที่ยั้งสติไว้ได้ ถุงโจ๊กนั่นจึงรับเคราะห์แทน
“เสื้อผ้ากูอยู่ไหน” แชมป์เอ่ยถามขึ้นใหม่ ในขณะที่เต็นตกใจและช็อคในสิ่งที่ได้ยินจนหน้าซีด
“ตากอยู่ระบียง” แม้จะตกใจแต่ก็ตั้งสติตอบออกไปถึงที่อยู่ของเสื้อผ้าชุดนั้นที่ตนจัดการซักและรอปั่นจนแห้งนานนับชั่วโมง ก่อนรีดให้เรียบร้อย นำไปแขวนรับลมที่ระเบียง
แชมป์เดินชนร่างคนที่ตนนึกชิงชังการกระทำ จัดการคว้าเอาเสื้อผ้าของตนมาผลัดเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว โดยไม่คิดสนใจว่ามันมีสภาพเรียบร้อยแบบนี้ได้ยังไง เปลี่ยนเสร็จจึงเดินหายเข้าไปห้องน้ำ สักพักกลับออกมาพร้อมสภาพใบหน้าที่ดูดีขึ้น เอ่ยบอกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“เป็นผู้ชายคนอื่นเขาต่อยหน้ามึงไปแล้ว จำเอาไว้” เอ่ยเสร็จก็เก็บของส่วนตัวของตนที่วางบนโต๊ะหัวเตียง แล้วพาร่างสูงเดินหายออกไปจากห้อง ถึงตอนนี้เต็นถึงพอมีแรงขยับร่างกาย ก้มมองเศษโจ๊กที่เลอะเต็มห้อง เด็กหนุ่มหลับตาข่มความเสียใจ ต้องไม่รู้สึกอะไร ต้องไม่เป็นอะไร ต้องไม่เจ็บ ต้องไม่น้อยใจ มันแค่ฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องจริง มันไม่ใช่เรื่องจริง เด็กหนุ่มพยามบอกตัวเองแบบนั้น ข่มใจไม่ให้ร้องไห้ แต่มันยากเหลือเกิน ที่สุดจึงนั่งลงปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบสองแก้มเพราะการกระทำของคนที่เพิ่งจากไปอีกครั้ง
ข้างล่างตึก ขณะที่แชมป์กำลังจะก้าวออกจากประตูหอ เด็กหนุ่มชะงักเท้าเมื่อมีเสียงทักไว้
“สร่างเมาแล้วเหรอหนุ่ม” คนทักเป็น ร.ป.ภ. ซึ่งเดินเข้ามาสำรวจร่างกาย
“นี่มันชุดเมื่อคืนนี่นา ใครซักให้เนี่ย ดูคนละเรื่องกับเมื่อคืนเลย” สำรวจเสร็จก็เอ่ยต่อ เด็กหนุ่มเลยต้องถาม
“หมายความว่าไงลุง”
สิ้นคำถามลุง ร.ป.ภ ก็ให้ความกระจ่างทั้งหมดถึงภาพที่ตนเห็นเมื่อคืน แชมป์ตัวชาหน่อยๆ เมื่อฟังเสร็จ ค่อยๆ มองสำรวจชุดตัวเองถึงได้รู้ว่ามันผ่านการซักแห้งและก็รีดจนเรียบอย่างเสร็จสรรพ
“เต็น” เด็กหนุ่มเอ่ยครางชื่อนี้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว นึกถึงภาพใบหน้าซีดๆ ของเจ้าตัวขึ้นมา ละล้าละลังว่าจะเอายังไง สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินเกมวิ่งกลับไปทางเดิม ยังไม่รู้ว่ากลับไปทำไม แต่ตอนนี้หัวใจมันเรียกร้องว่าอยากเจอหน้าเจ้าของห้องอีกครั้งแค่นั้นเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: Love Story Ten & Champ ตอนที่ 33-34 อวสาน พร้อมเปิดจองหนังสือ : 25.04.54 (อ่าน 161389 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก