หัวข้อ: ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา โดย คุณบอย~

[krappom]

เออ....คุณน้องคะ

ต่อมันเริ่มท้องอ่อนๆ หรือไงเคอะที่บอกว่าปิดๆม่มิดนะ

จ้องตากันมากเกินไปหรือเปล่าคะ  จ้องกันไปจ้องกันมา  ท้องซะงั้น 

^
^
^
สงสัยจิเป็นปลากัด

ชิมิคะ??
 

[Poes]

ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ 

[Jingjoh]

สั้นแต่โดน
 

[~ScAreD:SAcreD~]

มาลงเผื่อไว้ก่อน 2 วัน (เสาร์-อาทิตย์) เนื่องจากต้องไปขอนแก่นค๊าบบบบ
ขอลงเผื่อเอาไว้ 2 ตอนเลย
โควต้าของวันเสาร์
**********************************************************
“กูไม่อยากเถียงกะมึงแล้ว มึงกะกูก็ดูๆกันไปละกัน จับกูแน่นๆนะกูจะซิ่งแล้วนะ”

เอ็มบอกเขารู้ว่าจิตใจตัวเองมันกำลังวุ่นวายอยู่เหมือนกันในสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นมาได้ เขาไม่เคยรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆใครมาก่อนไม่ว่าใครจะเข้ามายังไงเขาก็แค่ทักๆไปตามมารยาท แต่กับต่อมันไม่ใช่ เขาคิดว่าเขารู้สึกมากกว่านั้นแต่ต่อมันจะคิดยังไงเขาเองก็ไม่กล้าที่จะเดาก็แค่หยั่งเชิงลองแหย่ๆไป แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากแค่นี้เขาก็วุ่นวายพออยู่แล้ว

เอ็มเร่งความเร็วไปเรื่อยๆตามอารมณ์ที่วุ่นวายของตัวเองจนต่อตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจำเป็นต้องกอดเอวเอ็มไว้เมื่อเอ็มไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนความเร็วลงเลย

“ไอ้เอ็มมึงบ้าหรือเปล่าวะ”

ต่อตะโกนด่าแข่งกะเสียงแผดกล้าของรถที่เอ็มเร่งขึ้นเรื่อยๆ สองร่างปะทะแรงลมจนหน้าเริ่มชา ดีที่ถนนค่อนข้างโล่งถ้ามีอะไรมาตัดหน้าแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เอ็มก็คงจะเบรกไม่อยู่เป็นแน่ เขาเริ่มลดความเร็วลงเมื่อต่อเริ่มกอดเขาแน่นขึ้นจนเขาเริ่มรู้สึกผิด

“เฮ้ยกลัวเหรอต่อขอโทษว่ะ” เอ็มเอ่ยเมื่อรถมันกลับมาวิ่งช้าๆเหมือนปกติ ต่อจึงตะคอกกลับด้วยความโมโหคิดว่าเอ็มแกล้งจริงๆ

“มึงจอดรถเลยไอ้เอ็ม กูไม่ไปกะมึงแล้วมึงเล่นบ้าอะไรของมึง เกิดมีรถสวนมาไม่ตายโหงไปทั้งคู่หรือไง”

“กูบอกแล้วไงกูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจ ก็มึงบังคับรถอยู่คนเดียวบอกไม่ได้ตั้งใจไปหลอกเด็กอมมือเหอะมึง”

“ต่อ นี่มึงโกรธกูจริงๆเหรอ”

“เออสิวะ ชีวิตกูไม่ได้เกิดมาเพื่อเสี่ยงกับเรื่องอย่างนี้นะ กูไม่ชอบไอ้พวกคนองมึงรู้ไว้ด้วย”

“เฮ้ยกูขอโทษจริงๆ” เอ็มเริ่มเครียดเมื่อต่อมันไม่ยอมหายโกรธง่ายๆ

“ไม่ต้องพูดกูบอกให้มึงจอดรถไง”

เอ็มจำต้องจอดรถเผื่อต่อมันจะอารมณ์เย็นขึ้นบ้าง สองหนุ่มจ้องกันพักหนึ่งก่อนที่ต่อจะเอ่ยออกมา

“มึงหาทางไปไร่มึงเอาเองละกัน กูจะกลับหอ”

เขาผลักเอ็มออกจากรถเอ็มเริ่มหน้าเสีย

“เฮ้ยทำไมอ่ะกูขอโทษมึงแล้วไง”

“ถ้ากูโกรธก็คือโกรธ มึงคิดดูสิถ้ารถมันเกิดเสียหลักหน่อยเดียว มึงจะมีโอกาสมาขอโทษกูแบบนี้หรือเปล่า”

“แต่มันก็ไม่เกิดไม่มีเหตุผลเลยนะโว้ย ที่มึงจะมาโกรธกูเอาเป็นเอาตายแบบนี้”

“กูมีเหตุผลของกูแล้วกัน”

“แล้วอะไรล่ะถ้ามึงไม่บอกกูมึงก้ออย่าหวังว่ามึงจะไปไหนได้”

เอ็มคว้าเอากุญแจรถมาถือไว้มองหน้าต่ออย่างท้าทาย

“เอากุญแจกูมา” ต่อบอกเสียงนิ่งไม่ยอมหลบตาเอ็มเหมือนกัน

“กูไม่ให้มึงกำลังพาลกูอยู่”

“กูจะไปพาลอะไรมึง”

“นั่นดิ กูก้ออยากรู้เหมือนกัน เรื่องแค่นี้ลูกผู้ชายจริงเขาไม่ถือสากันหรอก กูเล่นกะไอ้พีหนักกว่านี้มันยังไม่เห็นโกรธ แล้วมึงเป็นอะไรของมึง”

“นั่นมันไอ้พีไม่ใช่กู”

“ก็เพราะเป็นมึงไงกูถึงอยากรู้ว่ามึงเคืองอะไรกูนักหนา”

“แล้วมึงจะรู้ไปทำไม”

“ก็กูแคร์ความรู้สึกมึงไง”

ความเงียบเข้ามาเยือนอีกครั้ง

“มึงบังคับให้กูพูดเองนะ”

 เอ็มบอกออกมาเบาๆรู้สึกอายต่ออยู่เหมือนกัน ที่เขาต้องบอกความรู้สึกตัวเองออกมาแบบนี้ ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งที่เขาพูดเพราะแววตาสีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่าเขาล้อเล่นเลยซักนิดจนต่อเริ่มมีอาการเย็นลง

“มึงกะกูมันก้อไม่ต่างกันหรอก”

ต่อเอ่ยออกมาในที่สุดแล้วก็ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสู้สายตาคู่นั้นของเอ็ม เขาเองก็เจอคนมาเยอะมาไม่น้อยไปกว่าเอ็ม แต่ความรู้สึกบางอย่างมันกลับเกิดขึ้นกะเอ็มเป็นคนแรก ทั้งๆที่รู้ว่าเอ็มก็เป็นผู้ชายเหมือนๆกับเขา แต่ความรู้สึกบางอย่างมันยากที่จะเข้าใจเหมือนกัน

[~ScAreD:SAcreD~]

ตอนของวันอาทิตย์ค๊าบบบบบบ 
เจอกัน เด็กขอนแก่น หุ หุ 

**********************************************************************

“เมื่อใหร่”
เอ็มถามถึงความรู้สึกที่มันก่อตัวขึ้น
“ไม่รู้และกุก็ไม่อยากจะคิดด้วย”
ต่อบอกนิ่งๆจนเอ็มต้องเอ่ยถามอีกครั้ง
“ทำไม”
“มึงก้รู้ว่ามันเป้นไปไม่ได้กูตลกตัวเองคนเข้ามาหากูตั้งเยอะตั้งแยะแล้วทำไมกุต้องไปรุ้สึกบ้าๆกะมึงด้วย”
“แล้วกุมันไม่ดีตรงใหนล่ะ”
“มึงเป็นผู้ชายเหมือนกูไง”
คราวนี้ต่อหันมาจ้องเอ็มที่ยิ้มหยันๆออกมา
“นั่นดิกุกะมึงไม่น่ามาเจอกันเลยจริงๆ”
“เจอได้ก็จากได้”
เอ็มหรี่ตามองนึกตามคำพูดของต่อ
“มึงหมายความว่าไง”
“มึงกะกูเพิ่งเจอกันได้ไม่ได้ถือซะว่าแค่ผ่านมาเจอกันก้แล้วกัน”
“แปลว่ามึงจะเลิกคบกู”
“เรายังไม่ทันได้คบกันต่างหากล่ะและมันก้ไม่มีทางจะเกิดขึ้นด้วยกุไม่อยากให้อะไรมันแย่ไปกว่านี้”
“อะไรที่มึงว่าแย่”
“มึงก็รู้คำตอบ”
“แม้แต่ความเป็นเพื่อนมึงก็คบกูไม่ได้งั้นเหรอ”
ต่อส่ายหัวช้าๆ
“มึงกะกูอย่าใกล้กันเลย”
“กูไม่เข้าใจ”
“กูไม่ได้รู้สึกกะมึงแค่เพื่อนความรู้สึกกูเริ่มได้กูก็จบมันได้ขอแค่มึงช่วยกูเอ็มมึงกะกูไม่ต้องติดต่อกันดีที่สุด”
“มึงกำลังจะหนีความจริงในใจมึงนะต่อ”
“กูยอมรับเพราะความจริงที่ว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นระหว่างมึงกะกู”
“แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วมึงหนีมันไม่พ้นหรอก”
“มันเพิ่งเริ่มและมันก็ไม่มีทางจะไปต่อ”
“มึงคิดเอาเองฝ่ายเดียวอ่ะดิ”
ต่อมองเอ็มนิ่งเริ่มไม่เข้าใจ
“มึงหมายความว่าไงเอ็ม”
“ความรู้สึกมึงกะกูเป็นคนเริ่มขึ้นมึงนึกอยากจะจบมันไม่ได้ง่ายอย่างที่มึงคิด”
“กูไม่เข้าใจ”
“มึงหนีความจริงแต่กูจะสู้ความจริงอย่างน้อยๆมึงกะกูก็ไม่น่าจะเลิกคบกันเพราะมึงเป็นคนตัดสินใจ”
ต่อเริ่มส่ายหัวอีกครั้ง
“มึงอย่าทำเรื่องให้มันวุ่นวายเลยเอ็มกูขอร้องมันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างไปอย่างที่เคยเป็นๆมาแล้ว
มึงจะนึกขอบใจที่กูตัดสินใจแบบนี้”
“ไม่แน่มึงอาจจะเสียใจก็ได้ที่มึงตัดสินใจอย่างนั้น”
ต่อสบตาเอ็มนิ่งถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจในคำพุดของเอ็มแต่เขาได้ตัดสินใจยุติความรู้สึกที่เขากำลังจะเริ่มรักผู้ชายด้วยกัน
แล้วทุกอย่างมันจะเลือนหายไปได้เองถ้าเขาไม่ต้องเจอกับเอ็มอีก

“ไม่มีทางที่กูจะเสียใจกูเลือกแล้วกูควรที่จะตื่นจากฝันร้ายซะที...โชคดีนะมึง…”
ต่อคว้าเอากุญแจรถออกสตาร์ตขับหนีเอ็มไปอย่างเร็วคงมีแต่สายลมที่พัดใบไม้ตามขุนเขาให้ร่วงหล่นโรยตามทางที่ต่อ
เลือกที่จะหนีไปจากเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งมองตามร่างเขาจนลับสายตา……………..

******************************************************************
ใครๆว่าฟ้าให้คนได้รักกัน
ก็น่าให้ฉันกับเธอชิดใกล้
ทำไมล่ะใจที่ให้เธอไป
ไม่เคยถึงเธอซักที

ไม่โทษว่าฟ้าไม่ให้เรารักกัน
ไม่โทษอย่างนั้นเพราะว่ามันไม่ดี
คงเพราะว่าฟ้าไม่ค่อยจะมี
เวลาให้เราผูกพัน

แต่จะนานแค่ไหน
และเท่าไร ในหัวใจไม่ท้อ

จะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ
ขอรอ รอจนกว่า
จนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน
เก็บคำว่ารักที่ฉันมี
ไม่ให้ใครตราบนานเท่านาน
ไม่เคยหยุดหวัง
วันไหนสักวันจะให้กับเธอ

ในความอดทน ไม่เคยลดไป
ในความตั้งใจ ไม่เคยสิ้นสุด
ในความห่วงใยไม่เคยจะหยุด
ในใจที่มีแต่รัก

แต่จะนานแค่ไหน
และเท่าไร ในหัวใจไม่ท้อ

จะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ
ขอรอ รอจนกว่า
จนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน
เก็บคำว่ารักที่ฉันมี
ไม่ให้ใครตราบนานเท่านาน
ไม่เคยหยุดหวัง
วันไหนสักวันจะให้กับเธอ

“ไงเอ็มคิดถึงบ้านเหรอมึง”

เสียงที่ทักมาทำให้เอ็มเงยหน้าขึ้นมอง กลุ่มเพื่อนๆที่เล่นบาสด้วยกันนั่นเองที่เดินมาทักเขาที่ปลีกตัวออกมานั่งเงียบๆหลังจากเลิกเล่นกันแล้ว

“เปล่ากูจะคิดถึงทำไมกูเพิ่งกลับมาได้ไม่ถึงอาทิตย์”

“อ้าวพวกกูจะไปรู้กะมึงเหรอ ก้อเล่นมานั่งเหงาแบบนี้ วันนี้มึงเล่นห่วยมาก สาวๆนี่ส่ายหัวเลยว่ะ”

“เออกูไม่มีอารมณ์จะมาเล่นโชว์ใครทั้งนั่นแหละ พวกมึงจะกลับก้อกลับกันไปดิ”

“อ้าวไอ้นี่แซวหน่อยเดียวทำเป็นหงุดหงิด แล้วมึงจะไม่กลับหรือไง เย็นมากแล้วนะมึง”

“เดี๋ยวกูก็กลับพวกมึงกลับไปก่อนเหอะ”

“เอองั้นพวกกูไปล่ะ”

กลุ่มเพื่อนๆเดินจากไปแล้วเอ็มถึงได้ลุกเดินไปล้างหน้าล้างตามั่ง

“แม่งเอ้ยมึงจะมานั่งคิดถึงมันทำไมวะ มันเองยังไม่แคร์มึงเลย”

เอ็มบ่นกับตัวเองเขากลับกรุงเทพมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว เรื่องราวที่เขาไปเจอะเจอมา เขาเองก้ออยากจะทิ้งมันเอาไว้ที่ต่อเดินแยกจากเขาไปโดยไม่มีการติดต่อกลับมาแม้สักครั้ง

แต่ความจริงมันก้อคือความจริง ถึงแม้เขาอยากจะทิ้งความรู้สึกนั่นไว้เพียงใดเขาก็ทำได้แค่อยากเท่านั้น เมื่อเขาไม่อาจลืมช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาได้รู้จักกับต่อได้เลยทั้งที่มันไม่มีอะไรให้น่าจดจำ แต่เขาก็ไม่ได้ลืมมันไปง่ายๆเหมือนอย่างที่ต่อมันลืม

เขายังจำวันที่เขาจะกลับกรุงเทพได้ อย่างน้อยเขาคิดว่าต่อมันน่าจะรับรู้บ้าง เขาจึงโทรไปหามันตั้งแต่ตอนเช้าที่เขาจะเดินทาง
แต่คำพูดที่ต่อมันตอบกลับมามันช่วยย้ำความรู้สึกของต่อได้ดี

“มึงจะโทรมาหากูทำไมอีกเอ็ม”

“กูจะกลับกรุงเทพแล้วคงไม่ได้เจอมึงอีก”

“ก็ดีแล้วนิ ที่จริงมึงไม่จำเป็นต้องบอกกูก็ได้”

“นี่มึงกะจะลืมกูจริงๆเหรอ”

“มึงกะกูควรจะต่างคนต่างลืมกันไปเลยต่างหากล่ะ”

“ทำไมวะแค่จะเป็นเพื่อนกันมันก็ยังไม่ได้หรือไง”

“กูบอกไม่ได้ก็ไม่ได้ดิ มึงจะอยากเป็นเพื่อนกูไปทำไม”

“แล้วเหตุผลที่มึงไม่อยากเป็นเพื่อนกูล่ะ”

“ไม่มีเหตุผลแค่กูไม่อยากคบมึงมันก็เท่านั้น อย่าโทรหากูอีก กูขอร้อง ถ้ามึงไม่อยากให้กูสมเพชมึงมากกว่านี้”

ต่อตัดสายไปแค่นั้นทิ้งให้เอ็มนึกตามคำพูดทิ้งท้าย เขากลายเป็นคนน่าสมเพชในสายตาของต่อ….

[Poes]

ช่วงค้นใจ ขอให้เจอไวไว 

[Jingjoh]

อ่า รอป้อมมาต่อเย็นวันอาทิตย์ 

[oaw_eang]

มันเป็นเรื่องเศร้ามากๆ หากเราต้องตกกลายเป็นคนที่น่าสมเพชในสายตาของใครสักคน

[THIP]

เง้อ ไหงพลิกล็อคกลายเป็นแบบนี้ไปได้       

[krappom]

เขากลายเป็นคนน่าสมเพชในสายตาของต่อ….

 

[gobgab]

..........ถ้าต้องอยู่อย่างสมเพชในสายตาเขา

..........ยอมออกไปจากชีวิตเขาดีกว่า..........

[มูมู่น้อย]

ต่อคิดงั้นจริงเหรอ  ที่ว่าเอ็มเป็นคนน่าสมเพชนะ ไม่อยากเชื่อ

รออ่านต่อนะป้อม 

[MiLCH]

ไม่ค่อยเข้าใจต่อเลยอะ

[Junrai_Hyper™]

ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[Lucifer]

 

[meeza31]

  ง่าทำใมต่อถึงพูดแบบนั้นละ

แล้วทำใมรักกันไวจังเจอกัน2-3วันเอง - -"

[aumzaa]

   :impress2:คุ้นๆว่าเคยอ่านครับ
  o4แต่อ่านไม่จบ :impress:มาต่อไวไวนะครับ

[zandwizz]

 

อดทนไว้เอ็ม อีกไม่นานหรอกน่า

รอต่อไปคับ

 

[しろやま としんや]

ต่อนะต่อ

เอาเถอะเอ็มตอนนี้ต่อยังคงแค่สับสน รออีกสักนิดนึง รับรอง

[ตามมาดู]

 เหมือนกับกระโดดระหว่างไปหน่อยๆ เลยเอามาต่อให้คับ.. รอตอนต่อไปอยู่เน้อ..




edit by blueboyhub

ย้ายไปไว้ข้างบนแว้ว

เรย์

[Jingjoh]

 

ขอบคุณครับพี่ตามที่เอามาลงให้
มันเป็นตอนก่อนตอนล่าสุดที่ป้อมเอามาลงใช่มั๊ยครับ
ถ้าอย่างนั้น ถ้าป้อมมาแล้วช่วยนำไปโพสข้างบนด้วยนะคับ
จะได้ไม่งงกัน
 

[meeza31]

ลงเยอะๆหน่อยจินิดเดียวเอง

[zandwizz]

 

ทำมายต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่า

ไม่เอาอ่ะ ต่อใจร้าย โกรธ

มาต่อไว ๆ นะ

 

[~ScAreD:SAcreD~]

Thanks krub K.tam-pai-doo for repost the story.

+1 na krub.

I'll correct it on monday na krub.

ขอบคุณนะครับ คุณตามไปดู  พอดีใช้ถือ หมือเช็คอ่ะ เลยต้องกระแดะเขียนภาษาอังกฤษ

ตามกันต่อไปนะค๊าบบบ

[krappom]

ต่อกะลางหนีใจตัวเองอยู่หรือเปล่า??
 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

แก้ไขรีพลายที่ 94 ตอนของวันอาทิตย์ให้สมบูรณ์แล้วนะครับ
แทรกส่วนที่เป็นสีฟ้าครับ
 


ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ คนรักกันกว่าจะเจอกันก็ยากแล้ว ยังต้องคิดอะไรกันอีก
 

[~ScAreD:SAcreD~]

Thanx so much krub Ray

[gobgab]

..........คนโพสเมาหรอจ้ะ.........

[ตามมาดู]

 เฮ่อๆๆ ไม่เป็นไรมิได้คับ.. แอบอ่านมาของคุงป้อมมาหลายเรื่องหลายตอนเลยมาช่วยๆ กันทำมาหากินหน่อย เดี๋ยวบอร์ดเหงา ... มาต่อให้ไวเลยคับ... 
ปล. อยากบวกให้ซ้าก 2-3 แต่เดี๋ยวเจ้าพ่อเจ้าแม่คุมบอร์ดจะหาว่ามีซัมซิงรองกะคุงป้อม...
 

[~ScAreD:SAcreD~]

ปล. อยากบวกให้ซ้าก 2-3 แต่เดี๋ยวเจ้าพ่อเจ้าแม่คุมบอร์ดจะหาว่ามีซัมซิงรองกะคุงป้อม...
 

เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาของเจ้าพ่อ - เจ้าแม่  งั้นเรามามี ซัมติ้ง รองกัยเลยจริงๆดีกว่า ครับ อิอิ 

กลับมาแล้วครับ ขอโทษด้วยค๊าบบที่ข้ามตอน เบลอไปหน่อย เลยลงข้ามเฉยเลย 
มึนๆ ไม่สบาย ใครช่วยปลอบที 
ขอบคุณ K. ตามไปดู ที่มาลงแก้ให้นะค๊าบบ 
ขอบคุณตาเรย์ที่มาช่วยย้ายให้อ่านรู้เรื่องค๊าบบบบบบบ 
ต่อกันเลยดีกว่า สำนึกผิด ลง 2 ตอนเลย วันนี้
**************************************************************************************
“เอ็ม”

เสียงใสๆดังขึ้นมาข้างหลัง เอ็มหันไปมองแก้วกำลังยืนส่งยิ้มหวานให้เขา เขาเลยต้องยิ้มตอบก่อนทัก

“ยังไม่กลับเหรอครับแก้ว”

“รอพ่อมารับแน่ะป่านนี้ยังไม่มาเลยอ่ะแล้วเอ็มล่ะ”

“เพิ่งเลิกจากเล่นบาสเมื่อกี้เองเนี่ยกำลังจะกลับ”

“ว้านึกว่าจะมีเพื่อนคุยจะกลับแล้วเหรอ”

แก้วทำหน้าผิดหวังนานๆจะมีโอกาสอยู่คุยกะเอ็มแบบนี้ ปกติแก้วก็เห็นเอ็มอยู่แต่กะกลุ่มเพื่อนๆ แต่วันนี้แปลกแยกตัวมาคนเดียว

“ผมก็ไม่ได้รีบอะไร ให้อยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะครับ พ่อแก้วมาผมค่อยกลับก็ได้”

“จริงเหรอเอ็มดีจัง งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งคุยรอทางโน้นดีกว่า แก้วนัดพ่อไว้ทางโน่นแน่ะ” เอ็มออกเดินตามแก้วไปไม่รู้อารมณ์ไหนวันนี้เขาก้อไม่อยากกลับห้องเร็วเหมือนกัน

“แล้วทำไมวันนี้เอ็มแยกตัวมาคนเดียวล่ะ ปกติเห็นอยู่กับเพื่อนๆ” แก้วเอ่ยถามเมื่อหาที่นั่งได้เรียบร้อยแล้ว

“ก็ไม่มีไรครับแค่อยากอยู่คนเดียวมั่ง”

“อ้าวอย่างงี้แก้วมากวนหรือเปล่าอ่ะ”

“เฮ้ยไม่เกี่ยวครับผมคุยได้”

“อืมแต่ท่าทางเอ็มมีเรื่องให้คิดดูไม่ค่อยร่าเริงเลย”

“เหรอผมคงเหนื่อยมั้งครับ”

“งั้นเดี๋ยวพอพ่อแก้วมารับ เอ็มก้อกลับพร้อมแก้วก้อได้เดี๋ยวให้พ่อแวะไปส่ง”

“อย่าเลยเกรงใจ”

“เกรงใจไรล่ะอุตส่าห์คุยเป็นเพื่อนแก้วเหอะนะ” แก้วทำท่าอ้อนจนเอ็มเออออตาม เขาจึงได้นั่งคุยกับแก้วจนพ่อแก้วมารับ


เอ็มรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องนั่งรถร่วมมากับแก้วที่เอาแต่คุยจ้อไม่หยุด เขาอยากที่จะไปถึงห้องให้เร็วที่สุด แต่ต้องเซ็งขึ้นมาหน่อยเมื่อพ่อแก้วบอกจะขอแวะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลแถวที่เป็นทางผ่านไปห้องเขา ไอ้ครั้นที่เขาจะขัดมันก็ยังไงๆอยู่ก็เลยปล่อยเลยตามเลยไหนๆก็หลวมตัวมากะแก้วแล้ว

“เราสองคนจะรอในรถก็ได้นะ พ่อไปไม่นานหรอก”

“ให้แก้วขึ้นไปเยี่ยมด้วยสิคะพ่อ เบื่อตายเลยรออยู่ในรถ” แก้วรีบขัดขึ้นเมื่อพ่อบอกให้รอในรถ

“แล้วเพื่อนเราล่ะ”

เอ็มสบตาพ่อของแก้วยังไม่ทันเอ่ยอะไรแก้วก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“ก็ไปด้วยกันไงคะ นะเอ็มนะพ่อแก้วเวลาเจอเพื่อนคุยนานนะ”

“ครับ ไปก็ไป”

เอ็มตอบออกมาเสียไม่ได้ นึกรำคาญแก้วอยู่ในทีเพราะปกติเขาไม่ได้ให้ใครมาสั่งให้เขาทำอะไรได้ง่ายๆ แต่ครั้งนี้เขาแค่เกรงใจผู้ใหญ่ที่เขาติดรถมาด้วยเท่านั้น

“จะเข้าไปหรือเปล่าหรือรออยู่ข้างนอก” พ่อของแก้วเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเดินมาจนถึงหน้าห้องที่ต้องการที่จะมาเยี่ยม

“ไหนๆก็มาแล้วเข้าไปกับพ่อละกันจะได้รู้จักเพื่อนพ่อด้วยไงคะ”

แก้วจัดแจงทุกอย่างอีกตามเคย เอ็มแอบถอนหายใจอย่างเบื่อๆแต่ก็เดินตามพ่อลูกเข้าไปในห้อง

เสียงทักกันดังขึ้น เอ็มก็ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆเพราะเขาไม่รู้จักใครในห้องเลยจะให้เขาทำตัวยังไงก็ทำไม่ถูก ดีที่พ่อของแก้วบอกว่าเขามากับแก้วเป็นเพื่อนของแก้ว เขาจึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนแปลกหน้าไปเท่าไหร่

“อืมเห็นไอ้หนุ่มนี่แล้ว ก็อดนึกถึงลูกชายไม่ได้เนอะ”

ร่างชายวัยกลางคนที่นอนซมอยู่บนเตียงผู้ป่วยกล่าวยิ้มๆมองมาที่เขา เอ็มเลยยิ้มตอบเจื่อนๆ

“แล้วลูกชายไปไหนล่ะ” พ่อของแก้วเอ่ยถาม

“เห็นโทรบอกกำลังจะมาถึง รายนั่นน่ะห่วงพ่อน่าดู พอรู้เรื่องว่าพ่อเข้าโรงพยาบาลเท่านั่นแหละรีบลงมาจากเชียงใหม่เลยเชียว”
ผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่เป็นคนเอ่ยตอบพลางมองที่เขายิ้มๆ

“แล้วลูกคุณอาเรียนที่เชียงใหม่เหรอคะ” แก้วเอ่ยถาม

“จ๊ะเดี๋ยวหนูแก้วรอเจอก็ได้นิเนี่ยเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว”

“อันนี้คงแล้วแต่คุณพ่อค่ะ”

แก้วบอกอย่างอายๆ เอ็มเห็นท่าว่าทุกคนจะคุยกันยาวจึงคิดจะออกไปรอข้างนอก แล้วอาจจะแวบกลับเดี๋ยวค่อยโทรมาบอกพ่อลูกก็ได้เขาเริ่มเบื่อกับบรรยากาศขึ้นมา

แก้วบอกจะตามไปด้วยแต่เอ็มห้ามไว้ก่อน

“อย่าเลยแก้ว”เซ้าซี้ไปก็ไม่เป็นผลดี แก้วจึงฟัง

เอ็มจึงเดินไปเปิดประตูอย่างโล่งอกที่เขาจะได้หายอึดอัดเสียที แต่เขายังไม่ทันที่จะได้แตะที่ประตูด้วยซ้ำประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงๆของเด็กหนุ่มที่ก้าวเข้ามา

เอ็มต้องชะงักกับภาพตรงหน้าเด็กหนุ่มหน้าตี๋ตัวสูงราวๆกับเขา ใบหน้าใสๆบ่งบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยมาบ้าง แต่ยังคงความดูดีในแบบเซอร์ๆ ดูเหมือนว่าสองคนจะจ้องกันนานอยู่พักหนึ่งในเมื่อต่างคนต่างชะงักจนมีเสียงทักทางด้านหลัง จึงดึงสายตาคนทั้งสองให้ละจากกันได้