หัวข้อ: ผมต้องเหนือกว่าไอ้บ้านั่น!! ▂ ▄ █ up END [18-12-12]

[ლїЯдςLΣϛlθTtεR]

ตอนสิบสี่~
อยู่หนายยย~

[┗◎┗◎]

รอด้วย 

[┗◎┗◎]

 

[CanonDNattari]

 อยากอ่านแล้ว ๆๆๆๆ อยากอ่านแล้ว 

[ლїЯдςLΣϛlθTtεR]

ตอนสิบสี่~
อยุ่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[CanonDNattari]

โล่กลับมาต่อเดียวนี้นะ จงมา  :call:จงมา

[┗◎┗◎]

มาละ 

แต่มารอเป็นเพื่อน 

[anajulia]

หงะ...........



หงิงๆ งื้ดๆ

[ლїЯдςLΣϛlθTtεR]

ตอนสิบสี่~






ตุ้งแช่!!! 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

เว๊ดติ้งๆ
 

[Goodfellas]

มาช่วยดัน

อิอิ

[┗◎┗◎]

ข้ามปีแล้วป้าาาาา   

[getto]

ปีกระต่ายละป้า
 

[┗◎┗◎]

ตอนที่ 14



        เจสัน ▂ ▄ █


   
        ผมค่อนข้างเคอะเขินเล็กน้อยตอนที่พบว่าจริงๆ แล้วนั้นพวกเขาจะไปยูท่าห์โดยเครื่องบินส่วนตัวกัน ซึ่งผมเชื่อมาเสมอว่าการไปไหนมาไหนด้วยเครื่องบินส่วนตัวน่ะเป็นวิธีที่พระเจ้าบอกให้รู้ว่าคุณมีเงินมากเกินไปแล้ว


   ตลอดการเดินทางผมไม่ได้นอนหลับเป็นตายอย่างที่แบรตซึ่งนั่งข้างๆทำ พูดคุยหรือนั่งเล่นเกมส์จนมือเป็นระวิงแบบที่บีเจและแม็กซ์ทำอยู่(แม็กซ์เป็นลูกชายของผู้ช่วยของแซค แม็กซ์น่าจะอายุมากกว่าบีเจราวๆ สองปีแต่พวกเขาก็ดูจะเข้ากันได้ดีล่ะนะ) นั่งวุ่นกับกองเอกสารเหมือนที่แซคและผู้ช่วยของเขาเป็นอยู่ หรือนอนซบไหล่กันโดยไม่สนใจสายตาคนอื่นๆนอกเหนือจากคนในครอบครัวหรือคนใกล้ชิดของพวกเขาอย่างที่เนทกับโอลิเวอร์เป็นอยู่ แล้วผมก็ไม่ได้มีคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งต้องคอยระวังว่าผ้าห่มเขาจะเลื่อนลงมาตอนไหนอย่างที่คาแบลท์ปฏิบัติต่อแกสซึ่งหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว






“แบรต! เขาทำเตียงไว้แค่เตียงเดียวเอง” ผมกับกระเป๋าล้อลากหยุดชะงักกลางคัน หลังจากที่คนขับรถมาส่งเราที่บ้านพัก ผมก็ลากกระเป๋าขึ้นบันไดมาสองชั้นซึ่งผ่านห้องนอนถึงสามห้อง แต่ละห้องมีเพียงแค่ห้องนอนเปล่าๆ จนมาถึงห้องนอนซึ่งพวกเขาจัดไว้ให้อย่างเป็นมิตร แต่มันมีแค่ห้องเดียวน่ะสิ


“อ๋อ...ผมคงจะลืมบอกให้เขาจัดเตียงเพิ่มมั้ง” แบรตเหวี่ยงกระเป๋าลงบนเตียง โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามือผมเจ็บจนเต้นตุบๆ เหมือนที่เขาไม่ได้สังเกตเลยว่ากระเป๋าเดินทางของผมมันคอยแต่จะเหวี่ยงมากระแทกผมตลอดทางที่เราขึ้นบันไดบ้านเข้ามา


“ถ้าตอนนั้นบีเจไม่ได้เปลี่ยนใจไปนอนกับแม็กซ์ล่ะ” ผมถามขณะที่มองผ้านวมขนไซบีเรียนชั้นดีอย่างโหยหา ขนมันขยุกขยุยเล็กน้อยตอนที่แบรตโยนกระเป๋าโครมลงบนเตียง


“อ๋อ...ก็นอนบนเตียงนี่กันสามคนไง” แบรตตอบแล้วนั่งบนปลายเตียงจากนั้นก็ทุ่มตัวลงไปนอนข้างๆ กระเป๋าของเขา ผมจัดแจงยกกระเป๋าของเขาลงหวังจะทำแบบที่เขาทำอยู่ ก็ผ้านวมขนไซบีเรียนกับผ้าปูที่นอนที่ทอด้วยไหมสี่ร้อยเส้นมันยั่วยวนจริงๆ แต่พอหันไปอีกทีก็เห็นแบรตกำลังอ้าแขนแผ่หราจนเต็มเตียง


“มันจะนอนได้ยังไงกันตั้งสามคน” ผมกระแทกก้นลงนั่งข้างๆเขา


“อ๋อ...ผมก็ไม่คิดว่าบีเจจะนอนกับเราอยู่แล้ว” แบรตตอบเอื่อยๆ แล้วปิดตาลงไม่สนใจผมที่นั่งหงุดหงิดอยู่ข้างๆ


“คุณกลายเป็นคนที่ตอบคำถามโดยขึ้นต้นด้วยคำว่าอ๋อตั้งแต่ตอนไหนกันนะ” ผมถามเขาแต่ก็ไม่ได้หวังจะเอาคำตอบจากเขาหรอก เพราะตอนนี้เขาดูเหมือนจะหลุดไปอยู่กับความฝันของเขาไปซะแล้วน่ะสิ


“คุณ..กลาย..เป็น..พวก..ช่าง..ถาม..ตั้ง..แต่..ตอน..ไหล..ล่า” แบรตพูดยานคาง เขาทำผมตกใจเล็กน้อยจากคำถามของเขา และตอนแรกผมก็คิดว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ




   ผมถอนหายใจแบรตอย่างหน่ายๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียง จัดของๆผมให้เรียบร้อยจากนั้นก็ถอดรองเท้าออก  เดินเข้าห้องน้ำ ก้มลงเพื่อเอาจุกปิดอ่างน้ำ หลังจากนั้นก็เปิดก็อกน้ำและไอน้ำก็เริ่มอวลเต็มห้อง เมื่อน้ำเกือบเต็มอ่าง ผมก็จัดการเทบับเบิ้ลบาธจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปแช่ในอ่างอย่างอารมณ์ดี



“เฮ้ๆ” เสียงแบรตตะโกนข้ามประตูห้องน้ำเข้ามาจนทำเอาผมสะดุ้งจนเกือบลื่นจมตายในอ่างน้ำ


“คุณรีบๆหน่อยได้ไหม พวกเขากำลังจะออกไปลานสกีกัน” แบรตยังตะโกนต่อ


โครม! เสียงจากข้างนอกดังขึ้น ผมจึงรีบล้างตัว ห่อผ้าเช็ดตัวไว้อย่างลวกๆแล้วออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว


“แม่งเอ๊ย!” แบรตสบทแล้วใช้เท้าเตะเข้าที่กระเป๋าของเขาอย่างแรง


“คุณโอเคมั้ย?” ผมถามเขา แบรตหันมามองผมแว่บนึงแล้วก้มลงไปเก็บของที่กระจัดกระจายข้างๆกระเป๋าของเขาอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวผิดกับแบรตที่โมโหร้ายแบบเมื่อกี้อย่างลึกลับ
         
         ผมจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ ทั้งห้องจึงได้ยินแค่เสียงกุกกักๆที่แบรตก้มทำอยู่  เมื่อผมแต่งตัวเสร็จก็เดินไปใกล้ๆเขาแล้วช่วยเขาจัดของในกระเป๋า เขาหันมามองผมแว่บนึงแล้วยิ้มให้ จากนั้นก็ก้มไปจัดการกับของๆ เขาต่อ




   เมื่อเราจัดของกันเสร็จก็เดินลงบันไดไปนั่งเล่นกันในห้องนั่งเล่น เพื่อรอรถมารับ ผมเล่าให้เขาฟังว่าแม่โกรธแค่ไหนเมื่อบอกแม่ไปว่าวันขอบคุณพระเจ้าผมจะไม่กลับบ้านแต่จะมายูทาร์กับครอบครัวซึ่งผมทำงานเป็นพี่เลี้ยงอยู่ ส่วนเขาก็เล่าเรื่องสนุกๆ ที่เขาและเพื่อนๆกลุ่มเขาทำกันตอนอยู่มหาลัย ตลอดเวลาที่เขาเล่าผมได้แค่พูดว่า


“นั่นเรื่องจริงเหรอ....คาแบลท์เนี่ยนะ....เฮ้!พวกคุณใช้ชีวิตกันคุ้มจริงๆ”


   ซักพักเมื่อเราได้ยินเสียงรถเราก็พร้อมกันลุกออกจากที่นั่ง ผมล็อคประตูบ้านพักแล้วเก็บกุญแจใส่กระเป๋าสะพายข้างใบสีน้ำตาลของผม ส่วนแบรตนั้นหลังจากที่สวมโค้ทของเขาและช่วยผมสวมโค้ทเขาก็เดินตัวปลิวขึ้นรถไปแล้ว ผมจึงต้องวิ่งเหยาะๆตามเขาไปทันที


   อันที่จริงผมเล่นสกีไม่เป็น ผมจึงหันไปบอกแบรตว่าผมเล่นสกีไม่เป็น เขาจึงสอนให้ผมแบบย่อๆ บทเรียนที่ประกอบด้วยการพูดของเขาที่ว่าคือ “ก็แค่คอยหลบต้นไม้และคน ถ้าไม่แน่ใจว่าต้องทำไงก็ล้มเอาไว้ก่อน”


        หลังจากนั้นเมื่อคาแบลท์ได้ยินที่เราพูดคุยกันเขาก็ให้ข้อคิดอันเฉียบคมกับผมทันที “อย่าทำอะไรหักแล้วกัน ผมเคยมีเซ็กซ์กับผู้หญิงใส่เฝือก ถึงดูเหมือนมันจะวิตถารดี แต่จะว่าไป..ซักพักมันก็ชักจะน่ารำคาญ”

        เขากำลังจะพูดอะไรชวนอาเจียนต่อแต่โชคดีที่แกสกวักมือเรียกเขาไปหาซะก่อน แบรตหันมามองผมยิ้มๆ แล้วเขาก็นึกบ้าอะไรไม่รู้ขึ้นมาก้มมาจูบกระที่แก้มของผมจากนั้นก็กระซิบบอกข้างๆ หูผมว่า“ทำตามที่คาแบลท์บอกละกัน ผมไม่ชอบอะไรที่วิตถาร” แบรตพูดจบก็เดินไปขึ้นลิฟต์เก้าอี้กับแกสและคาแบลท์


   ผมจึงเดินไปหาเนท บีเจ โอลิเวอร์ และแม็กซ์ที่กำลังจับกลุ่มกันอยู่


“คุณเล่นสกีเป็นมั้ยเนท” ผมถามและภาวนาให้เขาตอบว่าไม่และยืนยันให้เราไปเริ่มเล่นที่เนินสำหรับพวกมือใหม่แทน หรือจุดสกีที่ไหนก็ได้ที่ชื่อซอพท์แลนดิ้ง(ลงอย่างนิ่มนวล)หรือดีไปกว่านั้นเอาแค่นั่งดื่มกลูไวน์(*) ในบาร์ที่ตกแต่งเป็นรูปเทือกเขาแอลป์ คอยนั่นขำคนที่สกีล้มก็พอ


“เป็นสิ แม่เห็นว่าการส่งผมเข้าเรียนก่อนเกณฑ์ บังคับไปผมเรียนเปียโน ยังทำร้ายผมไม่พอ” เนทตอบยิ้มๆ แล้วหันไปโบกไม้โบกมือให้โอลิเวอร์ที่เดินไปรอเขาตรงลิฟท์เพื่อรอเขาอยู่แล้ว


“เดี๋ยวผมมานะ” เนทบอกแล้วไปหาโอลิเวอร์ ผมโบกมือให้เขาแล้วหันกลับไปหาบีเจกับแม็กซ์ แต่ดูพวกเขากำลังสนุกกันอยู่ โดยมีแซคและแม่ของแม็กซ์ดูแลอยู่ ผมจึงเลี่ยงๆออกมาคนเดียว


“คุณต้องการให้ผมวาเลส์สกีให้มั้ยครับ” หนุ่มวัยรุ่นที่น่าจะเด็กกว่าผมราวๆปีหรือสองปีถามผม ขณะที่ผมตะเกียกตะกายมาจนถึงสุดเนิน


“ไม่ครับ แต่ผมอยากให้คุณเอามันไปเผาให้หน่อย” ผมตอบกลับไปอย่างขมขื่น เขาหน้าตาตื่น..ความหนาวคงจะทำให้อารมณ์ขันของเขาด้านชาไปซะแล้ว


“วันนี้คุณเล่นสกีเสร็จหรือยังครับ”


“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ผมจะไปหาช็อกโกแลตร้อนดื่มที่คาเฟ่แล้วจะกลับมาบอกคุณละกัน” แล้วผมก็ตัดสินใจจะเล่นแบบตรงไปตรงมาและหยุดแกล้งเขา


“อ้อ เขาวาเลต์สกีกันยังไงเหรอ”


“เราก็รับสกีจากคุณมาทำความสะอาด ลงแว็กซ์และส่งคืนให้คุณเช้าวันถัดไปน่ะครับ” เขาส่งยิ้มให้ผม


“ว้าว เยี่ยมเลย เดี๋ยวผมกลับมานะครับ” ผมพูด หลังจากนั้นผมก็ปักไม้สกีลงพื้นและพยายามจะดันตัวออกไป เพียงแต่มันไม่ขยับเขยื้อนเลย หิมะตอนนี้ดูจะราบๆ และคงไม่ทำให้ผมแล่น 180 ไมล์ต่อชั่วโมงไปประสานงากับต้นสนได้ ซึ่งมันก็ดูจะเป็นโชคดีบนโชคร้ายอยู่ เพราะถึงตอนนี้ผมจะไม่ได้เพราะสกี แต่อาจจะติดแหง็กอยู่ที่นี่จนกว่าหิมะจะละลาย



“เอ่อ ขอโทษนะครับ” ผมร้องเรียกหนุ่มรับฝากสกี “คุณจะช่วย ผลักผมหน่อยได้มั้ย?” แต่เขาดันไปบริการลูกค้ารายอื่นซะแล้ว ผมทิ่มไม้สกีลงอีกครั้งแล้วดันตัวไปข้างหน้า แต่มันไม่ขยับเขยื้อน

“เวร” ผมพูดแล้วหายใจออกเป็นไอ ผมจึงลองลากเท้าไปข้างๆและลองขยับสกีอีกครั้ง




   ผมหกคะเมนตีลังกาลงมา แล้วก็หกคะเมนอีกที แล้วก็เริ่มประสบการณ์หนาวเหน็บเจ็บตัวซ้ำอีกรอบ ถึงแม้แบรตจะเช่าชุดสกีสุดไฮเทคที่ดูยังกับออกแบบมาสำหรับใส่ป้องกันเวลาทำสงครามชีวภาพให้ผมก็ตาม แต่ผมก็ยังอุตส่าห์ทำท่ามหัศจรรย์อะไรก็ไม่รู้ แล้วทำให้ตัวเองจบลงด้วยการมีน้ำแข็งเกาะอยู่รอบๆ หัวเข่าแล้วเข้าไปในเสื้อได้ด้วย



   ตอนนี้ผมอยู่ในมุมกิจกรรมมานานพอแล้ว ผมไม่ประสบความสำเร็จเลยกับการสลับขาแบบกรรไกร ผมเลยหันหลังกลับ ผมคิดว่าจะถอดสกีออกแต่ผมดันมาติดอยู่ตรงทางหลักที่การจราจรขวักไขว่ไม่แพ้ซานตามอนิกาฟรีเวย์ ผมเลยคิดว่าอย่าดีกว่า



“คุณอยากให้ช่วยผลักมั้ยครับ” ผมกำลังจะหันไป คิดว่าหนุ่มรับฝากสกีรีบรุดมาช่วยเหลือผม


“อยากครับ” ผมตอบ แต่เขาไม่ใช่หนุ่มรับฝากสกีเมื่อกี้


“แบรต!!!!!!!!” ผมตะโกน


“เฮ้” แบรตยิ้มแล้วไถลอย่างง่ายดายอ้อมมาหยุดอยู่ตรงปลายสกีผมพอดี


“ผมว่าการขึ้นไปตรงจุดสูงสุดหรือการซุ่มอยู่แถวนี้ รอดูคุณพลาดมันก็สนุกไม่แพ้กันเลย” แบรตบอกแล้วยิ้มล้อๆให้ผม ผมรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยนะ แต่ก็คิดได้ว่าหากไม่ให้เขาช่วยมีหวังผมได้หนาวตายอยู่ที่นี่แน่ๆ


“ไหนๆคุณก็อยู่ตรงนี้แล้ว จะผลักให้ผมก็ได้นะ” ผมยักไหล่บอกเขา


“เราไปที่คาเฟ่กันมั้ยเจสัน” จู่ๆแบรตก็โผล่งขึ้นมา


“ดีสิ ผมอยากกินช็อคโกแลตร้อนๆ” ผมรีบพยักหน้าบอกเขา แบรตยื่นไม้สกีที่ถืออยู่มาทางผม


“จับแน่นๆนะ” แบรตบอก

“คุณจะลากผมไปเหรอ”

“อันที่จริงฉันจะพยายามจะทำแบบนั้นมาตลอดล่ะน้า” แบรตบอกแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผมหน้าแดงแล้วก้มมองปลายสกีของตัวเอง

“เอ้า จับไว้” แบรตพูดขึ้น ผมจับไม้สกีเขาไว้ แล้วเขาก็ลากผมไปทางคาเฟ่อย่างช้าๆ มันน่าอายยังกับเด็กสองขวบที่เห็นได้ตามเนินสกีฝึกหัด

“ผมว่าคุณจงใจทำมันช้า” ผมพูดขณะที่หนุ่มสาวคู่นึงผ่านเราไป

“มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิดนะเจสัน”

“นี่คุณหาว่าผมตัวหนักงั้นเหรอ”

“ผมไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้น” เขาตอบขณะที่ผมไหลตามหลังเขามา


“นี่ไง ถึงแล้ว” แบรตออกแรงดึงครั้งสุดท้าย แล้วเราก็มาจอดที่ม้านั่ง แบรตใช้ไม้สกีกดปลายรองเท้าสกี แล้วก้าวออกมายืนที่หิมะอย่างราบรื่น ผมทำตามบ้างแต่มันไม่ได้ราบรื่นแบบที่เขาทำ เขาจึงเดินมาหาผมแล้วยืนบนที่ล็อครองเท้าสกีของผม แล้วถอดอุปกรณ์กีฬานรกออกจากตัวผม ผมจึงสามารถเดินย่ำด้วยรองเท้าสกีอันหนักอึ้งได้อย่างอิสระ



“โอเค” ผมพูดขณะที่หิมะก้อนใหญ่ร่วงจากขากางเกงลงสู่พื้นดิน

“ขอบคุณนะ มาเถอะให้ผมเลี้ยงเอสเพลสโซ่คุณละกัน” ผมบอกแบรต เพราะจำได้ว่าเขาชอบเอสเพลซโซ่ร้อนๆ

“เราทานมื้อเที่ยงกันเลยมั้ยเจสัน”

“ผมไม่แน่ใจว่าตังค์ยี่สิบเหรียญที่ติดตัวมาจะพอจ่ายหรือเปล่า กระเป๋าผมอยู่ในล็อคเกอร์ที่ใช่รวมกับเนทน่ะสิ  แต่ถ้าเรากินแซนวิชกันมันอาจจะพอนะ” ผมบอกแล้วยิ้มให้แบรต

“โอเค งั้นฉันเลี้ยงเอง” แบรตหยิบเมนูขึ้นมาดู

“แต่คุณลากผมมานะ” อยู่ๆผมก็ยิ้มออกมา และรู้สึกมีความสุขขึ้นมาซะงั้น แม้ว่าตอนนี้หิมะตรงหน้าอกมันเริ่มจะละลาย

“ถูกต้อง นั่นแปลว่าผมต้องเลี้ยงข้าวคุณไง” แบรตบอกยิ้มๆแล้วหันไปสั่งช็อคโกแลตร้อนกับเอสเพลสโซ่กับพนักงาน

“คุณจะทานอะไร” แบรตถามผม ซึ่งคงหมายถึงมื้อเที่ยง

“แซนวิชแฮมชีสแล้วกัน” ผมบอกเขา เขาจึงหันไปสั่งอีกรอบ

“ขอแซนวิชแฮมชีสสองที่ครับ”




   เรานั่งคุยกันอีกซักพักหลังจากที่ฟาดแซมวิชแฮมชีสกันไป แล้วตัดสินใจกลับที่พัก ซึ่งผมลืมไปสนิทว่ากระเป๋าใส่กุญแจอยู่ในล็อคเกอร์ของเนท


“แบรต เราจะทำยังไงกันดี” ผมถามเขาหลังจากที่บอกทุกอย่างให้เขาฟัง แบรตกดโทรศัพท์หาเนท แล้วได้รับคำตอบมาว่าอีกราวๆสองชั่วโมงพวกเขาจะมาถึงที่นี่

“คุณรออีกสองชั่วโมงไม่ได้แน่ๆ มีหวังคุณได้ตายเพราะปอดบวมแหงๆ” แบรตพูดแล้วมองผมที่ตัวสั่น

“ผมขอโทษ ผมไม่เป็นไร” ผมบอกแบรตอย่างรู้สึกผิด

“เข้าไปในรถ” เขาสั่ง ผมจึงทำตามอย่างว่าง่าย


   แบรตสั่งให้คนขับรถขับไปยังโรงแรมสไตน์ เอริคเซน ลอดจ์ เรานั่งรถกันมาเงียบๆและนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ดูภูเขาและต้นสน เดี๋ยวๆเราก็ชี้ชวนกันดูกวางบ้าง เงาของพระจันทร์ที่ทาบทับพื้นหิมะสีขาวโพลนบ้าง


“คุณจะอาบน้ำก่อนมั้ย” เขาถาม ขณะที่เราขึ้นมาถึงห้อง ซึ่งนับว่าเป็นโชคดีของเรามากๆที่ยังมีห้องเหลือให้เรา เนื่องจากมันเป็นช่วงเทศกาล จึงเกือบจะไม่เหลือห้องให้เรา ผมบอกแบรตไปว่าเรานอนห้องเดียวกันก็ได้ เขายิ้มแล้วเปิดห้องห้องเดียวแบบที่ผมบอกจริงๆ


“ก็ดีนะ เพราะถ้าผมต้องรออาบน้ำนานกว่านี้มีหวังตัวผมคงย่นเป็นต้นคริสต์มาสแน่ๆ” ผมดึงถุงมือเปียกๆของผมออกแล้วให้เขาดูมือเหี่ยวๆของผม เขาจับมือผมไปดูใกล้ๆ


“ทั้งตัวคุณเป็นแบบนี้เหรอ” แบรตถาม

“ไม่รู้เหมือนกัน ผมยังไม่ได้ดู” ผมพูด “แต่หิมะมันเข้าไปในเสื้อผมเยอะเลย มันคงน่าเกลียดไม่เลวเลยล่ะ”

“แหยะ” แบรตบอกขำๆ จากนั้นเขาก็เดินไปกดโทรศัพท์แล้วสั่งอะไรบางอย่างผ่านโทรศัพท์อย่างเคร่งเครียด

“ผมสั่งอาหารเย็นให้คุณกับผมทานบนห้องแล้วล่ะ ส่วนเสื้อผ้าเขาคงกำลังหาให้อย่างเร็วที่สุด” แบรตบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำอุ่นให้ผม ส่วนผมก็ถอดเสื้อผ้าที่เปียกแฉะออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดคลุมอาบน้ำแทน

       เมื่อแบรตออกมาจากห้องน้ำเขาก็เปลี่ยนชุดของเขาบ้าง ผมว่ามันคงแฉะเหมือนกันแต่คงไม่มากไปกว่าของผมหรอก จากนั้นเขาก็เดินไปปรับอุณหภูมิห้อง แล้วไล่ผมไปอาบน้ำ หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จผมก็ไล่เขาเข้าห้องน้ำไปบ้าง ขณะที่นั่งเล่นอยู่หน้าทีวีก็มีเสียงกริ่งจากบริกร ผมจึงเดินออกไปเปิดประตูแล้วเปิดรับอาหารเย็นที่เขามาเสริฟและแชมเปญ


“อีกไม่เกินชั่วโมงคุณคงได้เสื้อผ้าสะอาดๆครับ” เขาบอกผมก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องสวีตของแบรต




   เรานั่งละเลียดสเต็กเข้าปากกันอย่างเงียบๆภายใต้ไฟสีเหลืองนวล ไฟมันสลัวจนผมสามารถแกล้งทำเป็นไม่เห็นว่าแบรตกำลังมองผมอย่างมีความหมายได้ เขาจิบแชมเปญช้าๆ ส่วนผมน่ะดื่มเข้าไปอึกเบ้อเริ่มเลยล่ะ แบรตจ้องหน้าผมนิ่งแล้วโน้มตัวข้ามโต๊ะอาหารมาจูบผมที่ปากเบาๆ เราจ้องกันนิ่ง ซักพักเขาก็เดินอ้อมแล้วดึงมือผมไปจับไว้ แล้วจูงผมมาที่เตียง


   เขารุดจูบผมอย่างหนักหน่วงราวกับเสือกระหาย เขาถอดชุดคลุมของผมออกแล้วถอดชุดคลุมของเขาออกไปด้วย มือของเขาลูบไล้หัวเข่าและไล่ยาวมาจนถึงสะโพกของผม ส่วนผมก็ได้แต่โอบกอดเขาไว้และรอรับจังหวะจูบเขา เขาแทรกตัวเขามาระหว่างขาของผม จนทำให้ผมอ้าขารับอย่างอัตโนมัติ




       กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แบรตจิ้ปากอย่างหงุดหงิดแต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แล้วยังมาไล่นิ้วตรงหน้าอกของผมอย่างเนิบนาบ ปากเขาก็กดจูบผมตั้งแต่ซอกคอของผมแล้วไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกของผม




       กริ้ง กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกรอบ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับตอนที่อีกมือของแบรตเข้ามากอบกุมท่อนเนื้อของผมพอดี ผมสะดุ้งแล้วขยับตัวหนีมือของแบรตแล้วกระซิบบอกให้เขาไปรับโทรศัพท์ เขามองหน้าผมอย่างอ้อยอิ่ง ผมจึงพยักหน้าบอกย้ำให้เขาไปรับโทรศัพท์อีกครั้ง
     
       เขาจึงเบี่ยงตัวเอื้อมไปรับโทรศัพท์อย่างช่วยไม่ได้ ผมรีบเขยิบตัวไปอีกข้างของเตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วนอนตะแคงแกล้งปิดตาหลับทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผมกำลังทำเรื่องลามกอะไรกับแบรต




“เขาโทรมาขอโทษที่หาเสื้อผ้าให้เราภายในชั่วโมงนึงไม่ได้น่ะ แต่เขาบอกว่าจะรีบเอามาให้ภายในครึ่งชั่วโมง ผมเลยบอกเขาไปว่าให้เขาเอามาให้ตอนเช้า แล้วปฏิเสธทุกการติดต่อแล้วน่ะ คุณสบายใจได้ ไม่มีอะไรมาขวางเราแล้ว..” แบรตบอกพร้อมกับลูบมือบนหน้าท้องของผมและกระดูกที่โผล่ออกมาตรงเอวผมช้าๆ

     
      เขาเบียดตัวเข้ามาจนหลังของผมติดกับตัวของเขา แบรตถูท่อนเนื้อของเขาอย่างเนิบนาบกับก้นของผมพลางจูบซอกคอของผมไปด้วย ผมแกล้งทำเป็นนอนนิ่งๆหลับตาปี๋ แต่เขาก็ดึงอารมณ์ผมจนได้เมื่อมือของเขากอบกุมท่อนเนื้อของผมแล้วลูบขึ้นลูบลงช้าๆ จนผมอดที่จะครางออกมาเบาๆไม่ได้ และแยกขาเล็กน้อย เพื่อที่เขาจะได้กอบกุมมันได้อย่างสะดวก




“อ้า...บะ แบรต...ระ เร็ว..” ผมกระซิบบอกเขาอย่างอายๆ เขารีบเร่งมือยิกๆ จนผมครางออกมาอย่างต่อเนื่อง


“อ้ะ แบรต ผ..ผม อ้าาาาา” ผมครางออกมาเสียงดังลั่นเมื่อปลดปล่อยออกมา จนเลอะมือของแบรต เขาขยับตัวข้ามตัวผมไปดึงกระดาษทิชชู่ตรงหัวเตียงมาเช็ดมืออย่างลวกๆ


“ที่รัก..คุณยังเวอร์จิ้นใช่ไหม” เขากระซิบถามผมเมื่อพลิกตัวให้ผมนอนหงายและแทรกตัวมาระหว่างขาของผม แล้วเล่นไล้ลิ้นเลียติ่งหูและกรามของผมอย่างหื่นๆ แล้วไล้ลิ้นเลียหัวนมผมเบาๆจากนั้นก็ดูดดึงมันเล็กน้อย จนผมบิดตัวเร่า


“อือ” ผมตอบเขาอู้อี้ ขณะที่เขาเปลี่ยนมาประกบจูบปากผม เขาถอนปากของเขาออกแล้วเบี่ยงตัวไปหยิบหลอดเจลตรงลิ้นชักข้างๆหัวเตียง ผมรู้ได้ทันทีว่าแบรตจะทำอะไร แต่อารมณ์ผมตอนนั้นเกินจะห้ามเขาจริงๆ เมื่อเขาเอาท่อนเนื้อของเขาและของผมมาถูกัน จนผมเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกรอบพลางบีบเจลออกจากหลอด แล้วเขยิบสะโพกออกแล็กน้อย จากนั้นก็ทาลงไปบนท่อนเนื้อของเขา และแหวกก้นผมออกจากนั้นก็ทาลงตรงปากทางเข้าแล้วจากนั้นก็ส่งนิ้วมือเข้ามายังช่องทางของผมต่อ



“อ้ะ” ผมร้องออกมาแล้วขยับสะโพกหนี เมื่อรู้สึกได้ว่าเขาเพิ่มนิ้วเข้ามาแล้ววนนิ้วอยู่ภายในตัวผม แต่แบรตรั้งสะโพกผมไว้จากนั้นก็ค่อยๆ ถอนนิ้วเขาออกมาแล้วยัดท่อนเนื้อของเขาเข้าไปแทนอย่างช้า แบรตทำหน้าหื่นขบกรามแน่นจนเห็นสันกรามอย่างชัดเจน มือสองข้าง จับสะโพกของผมแล้วค่อยๆดึงเข้าหา

     เขาก้มลงมาจูบปากกับผมอีกรอบขณะที่ท่อนเนื้อเขาเข้าไปจนสุด ผมรู้สึกได้ว่ามันเต้นตุบๆอยู่ในช่องทางของผม จากนั้นเขาก็เริ่มขยับสะโพกของเขาอย่างช้าๆ เขาค่อยๆดึงออกมาแล้วสวนมันเข้าไปจนสุด จากนั้นจะเริ่มซอยเข้าๆออกๆเป็นจังหวะของเขา จนผมอดที่จะขยับสะโพกตามจังหวะไม่ได้ โดยที่มือของเขาก็กอบกุมท่อนเนื้อของผมแล้วขยับเป็นจังหวะตามไปด้วย



“อ้ะ อ้า” ผมและแบรตครางออกมาพร้อมๆกัน ผมหน้าแดงจัดขึ้นอีกเมื่อได้ยินเสียงที่ตีกัน“ตั้บๆ” อย่างลามก


“บ..แบรต” ผมเรียกชื่อเขา เมื่อรู้สึกว่าผมใกล้แล้ว และดูเหมือนเขาจะใกล้แล้วเหมือนกัน


“อะ แบรต” ผมครางชื่อเขาออกมาเมื่อผมปลดปล่อยออกมา



“เจสัน อ้า ”เขายังคงขยับต่อด้วยจังหวะที่ช้าลงแล้วถอดมันออกมาจากนั้นก็ใช้มือสาวอีกสองสามครั้งแล้วปล่อยมันออกมาจนเลอะท้องน้อยและขาของผม ผมรีบก้มหน้าหลบสายตาของเขาทันที แบรตดึงคางผมไปรับจูบจากเขาอีกรอบแล้วปล่อยปากผมอย่างอ้อยอิ่ง เขาขยับตัวเล็กน้อยไปดึงทิชชูออกมาซับรอยเลอะที่เขาปล่อยออกมาบนตัวผม ผมมองตามมือเขาอย่างอ้อยอิ่ง


“หึหึ ผมฝึกมาดีน่า” เขาบอกเหมือนจับได้ว่าผมมองตามเขาอยู่


“อีกรอบนะคุณ” แบรตบอกนิ่งๆ แล้วจ้องลึกเข้ามาในตาผมเหมือนสะกดจิต ผมพยักหน้ารับเบาๆ


        



เรื่องโดย SweetSacrifice
...............................................................


Gluwein or Mulled wine = ไวน์ใส่เครื่องเทศ เสิร์ฟร้อนๆ นิยมดื่มกันในหน้าหนาวช่วงคริสต์มาส


 




ขอขอบคุณนุ่นสำหรับคำผิด 

[anajulia]

กรี๊ดก่อน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[anajulia]

พยายามจะแก้ไขข้อความแปะคำผิดหื้อ
แต่มันทำมิได้

เพราะงั้นก็อีกรีเลยแล้วกันนะคะ
..........................มีจุดเล็กๆอีกนิดๆเน้อ

“อย่าทำอะไรหักแล้วกัน ผมเคยมีเซ็กซ์กับผู้หญิงใส่เอก (ใส่เฝือก)
แบรตหันมามองผมยิ้มๆ แล้วเขาก็นึกบ้าอะไรไม่รู้ขึ้นมาก้มมาจูบกระแก้มผม (จูบกระแก้ม? จูบกระที่แก้มเหรอคะ?)
“คุณรออีกสองชั่วโมงไม่ได้แน่ๆ มีหวังคุณได้ตายเพราะปอดบมแหงๆ” (ปอดบวม)
“ผมสั่งอาหานเย็นให้คุณกับผมทานบนห้องแล้วล่ะ (อาหารเย็น)
เรานั่งละเอียดสเต็กเข้าปากกัน (ละเลียด)
แบรตจ้องหน้าผมนิ่งแล้วเนิ่มตัวข้ามโต๊ะอาหารมาจูบผมเบาๆที่ปากเบาๆ  (แล้วโน้มตัวข้าม......มาจูบผมที่ปากเบาๆ แบบว่าตัวเดียวก็พอมั้ย?)
เขาถอดชุดคลุมของผมออกแล้วออกชุดคลุมของเขาออกไปด้วย  (ของผมออกแล้วถอด/ปลด ชุดคลุมของเขาออกไปด้วย)
“เขาโทรมาขอโทษที่หาเสื้อผ้าให้เราภายในชั่วโมงนึงน่ะ (ขอโทษที่หาเสื้อผ้าให้เราภายในชั่วโมงนึงไม่ได้น่ะ)
มือสองข้าง จับสะโพกของผมแล้วค่อยๆถึงเข้าหา (ค่อยๆดึงเข้าหา....>/////<)
จนผมอดจะขยับสะโพกตามจังหวะของไม่ได้ (ตามจังหวะของ?..ไม่ได้)
“อะ แบรต” ผมครางชื่อเขาออกมาเมื่อผมปลอปล่อยออกมา (ปลดปล่อยนิ >/////<)

ปล.คำว่า Utah เห็นในข่าวนิยมเขียนว่า ยูท่าห์ นะคะ

[SweetSacrifice]

ขอบคุณสำหรับคำผิดมากๆเลยคะนุ่น

ผิดแต่ละจุด น่าอับอายยิ่งนัก

อิอิ

[indy❣zaka]

กรี๊ดด้วยค่ะ 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 
หนูเจสันเสียจิ้นแว้วววววว อร๊ายๆๆๆๆๆๆ   

[Goodfellas]

อิอิ ติดไว้ก่อนนะ แล้วจะมาตามอ่าน

ไปแระ

[ณ ที่เดิม™]

เลือดท่วมไปแล้วขอรับ ฉากที่รอคอย 

[CanonDNattari]

  เจสันได้เป็นหม่ามี้ของบีเจ จริง ๆ แล้วนะ มีน้อง(?) ให้บีเจ เร็ว ๆ หละ

“ทำตามที่คาแบลท์บอกละกัน ผมไม่ชอบอะไรที่วิตถาร” แบรตแกคิดว่าจะต้องลองทำอยู่แน่ ๆ 

***********************

รอจนปุ๋ยแก่ เพิ่งจะมาต่อนะโลโล่  +1 ให้ทั้ง 2 จ้า

[┗◎┗◎]

จัดบวก ให้หน้านี้ทั้งหน้า 

[SweetSacrifice]

นัทแก่แรงตล๊อดดดดดดดดดดด

จัดบวกให้ทุกคนในหน้านี้ด้วย

[getto]

หลังปีใหม่ก็มาเลย
ช็อตสกีน่ารักอะ

 

[meduza]

อ๊ายยยยยยน่ารักที่ซู๊ดดดดดดด
ตอนแรกแอบโมโหแบรตที่ทิ้งเจสันให้เล่นสกีคนเดียวใจร้ายอ่ะ
แต่ที่ไหนได้เค้าไปแอบซุ่มดูเจสันนิเองแหมแต่น่าจะมาสอนเล่นมากกว่า
รึว่าที่เค้าไม่สอนมันมีแผนไรป่าวน๊านั้นแน่เค้ารู้นะคูณอิอิ
ชอบคู่นี้จังต่อไปเค้าจะหวานหรือเค้าจะจิกกัดกันยังไงต่อน๊าลุ้นๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนกับคนโพสค่า

[Rhythm]

อ่านตามทันเเล้วค่ะ

อ๊ากกกกกกกก มีNC เเล้ว 

รออ่านนะค่ะ 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

อร๊ายย ในที่สุดด ฮ่าๆๆ
เจสันน่ารักจริงอะไรจริง 
แบรตมีอะไรฝึกมาดีด้วย
ปลื้มมมมๆๆ


+คนแต่งคนโพสค่า 

[ლїЯдςLΣϛlθTtεR]

 

ไม่อยากโฟกัสในจุดไหน
หนูโฟกัสฉากจบนะแม่นะ

หนูแรด
ฮาๆๆๆ

[ლїЯдςLΣϛlθTtεR]

ดัน!!!

[Alone Alone]

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค้า

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ