ผมต้องเหนือกว่าไอ้บ้านั่น!! ▂ ▄ █ up END [18-12-12]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ผมต้องเหนือกว่าไอ้บ้านั่น!! ▂ ▄ █ up END [18-12-12]  (อ่าน 81188 ครั้ง)

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่



ผมต้องเหนือกว่าไอ้บ้านั่น!!  ▂ ▄ █

 


เรื่องนี้เป็นพาร์ทคู่ของ เจสัน - แบรต ภาคต่อของเรื่อง

"มันจะรู้สึกยังไงนะ ถ้าได้เป็นคนหน้าตาดีกับเขาบ้าง"





เรื่องโดย   SweetSacrifice  
 


[1]  [1.1]  [2]  [3]  [4]  [5]  [6]  [7]  [8]  [9]  [10]

[11]  [12]  [13]  [14]  [15]  [16]  [17]  [18]  [19]  [20]  [END]


 
 
 










Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:21:20 โดย ┗◎┗◎ »

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยาวๆหื้อพี่ปุ๋ย

โลโล่ทำหน้าที่หื้อดีๆนะคะ กอดๆๆๆๆ


(หนีก่อน เดี่ยวถูกดุว่ามาปาด)

ออฟไลน์ เกริด้า(๐-*-๐)v

  • ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +349/-29
อิอิ~ แอบจิ้มก่อนด้วยคน ^^


ปล.เรื่องก่อนยังอ่านไม่จบเลย :laugh:

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
เจสัน -  แบรต


   ตอนที่ 1


         เจสัน
▂ ▄ █


         ผมเกิดและโตในดีซี  ญาติๆและคนรอบตัวของผมล้วนรักและสนใจในการเมือง ทุกคนอ่านไคร์ม แอนด์ พันนิชเม้นท์(Crime And Punishment) ซึ่งผมก็ชอบมันนะ แต่ผมชอบโรเจอร์ คอร์แมนติมากกว่า ถึงแม้ว่าหนังของเขาจะจัดเป็นหนังสยองขวัญเกรดบีก็เถอะนะ แต่เขามีความสามารถ และมีสายตาที่เฉียบคม ผู้กำกับอย่างฟรานซิส ฟอร์ด คอร์ปโปลา มาร์ติน เจมส์ คาเมรอน และอีกมากมายล้วนแต่เคยร่วมงานกับเขามาแล้วทั้งนั้น


         แต่คนที่ทำให้ผมสนใจในภาพยนตร์จริงๆก็คือเดวิด ฟิชเชอร์ เพราะหลังจากที่ผมได้ดูหนังของเขาผมก็ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าผมจะไปแอลเอ ผมอยากเป็นนักเขียน ผมจะเขียนบทภาพยนตร์และผมจะเป็นนักเขียนบทที่ดังมากๆให้ได้ ผมจึงลาออกจากมหาวิทยาลัยหลังจากเรียนด้านการเมืองมาได้หนึ่งปี และมุ่งสู่แอลเอ ผมทำงานเป็นเด็กเสริฟในร้านคอฟฟี่บีนและร้านบิ้กบอยมาได้สองปีแล้ว


        แต่ความตั้งใจในการเป็นนักเขียนของผมมันไม่ได้หายไปหรอกนะ เพราะหลังจากทำงานผมก็จะเริ่มงานเขียนของผมไปด้วย เพเนโลเปเพื่อนของผมที่ทำงานในดิเอเจนซี่บอกกับผมว่าบทหนังที่ผมเขียนนั้นสนุกเอามากๆ เธอแนะนำให้ผมลองไปฝึกที่โรงเรียนการเขียนเพิ่มเพราะมันอาจจะออกมาดีกว่านี้ เพราะผมยังมีช่องโหว่เรื่องภาษา ผมก็เห็นด้วยกับเธอนะ ดังนั้นผมจึงตั้งใจทำงานและส่งตัวเองเรียนไปด้วย


“เจสัน ฉันเอารายละเอียดโรงเรียนนี่มาให้นาย นายต้องส่งโปรไฟล์และงานของนายก่อนสามเดือนนะ”

“ว้าว ขอบคุณมากเพนนี คุณใจดีจริงๆ”

“ฉันว่าสิ่งที่นายทำอยู่น่ะมันทำให้ฉันประทับใจจริงๆ อ้อ ฉันอยากแนะนำให้นายรู้จักกับใครสักคน หลังเลิกงานเจอกันที่เอิร์ธคาเฟ่นะ ฉันต้องไปทำงานต่อล่ะ”

“โอเค ผมจะตั้งตารอเลยเพนนี บ๊าย” เพเนโลเปหันมายิ้มให้ผมก่อนจะยกถาดกาแฟแล้วเดินออกจากร้านไป




   เอิร์ธคาเฟ่เป็นที่ที่ผมโปรดปรานมันมากที่สุดเลยล่ะ เพราะนอกจากมันจะมีของอร่อยๆ มันยังมีบรรยากาศที่เหมาะแก่การนั่งเล่นไปเรื่อยๆ มองดูผู้คนมากมายที่นี่

“ไงเจสัน” เพเนโลเปเดินมากับใครอีกคนที่ดูดีเอามากๆ เขายิ้มให้ผมจนเห็นลักยิ้มตรงแก้ม ผมมองหน้าเขาอยู่แปบนึงแล้วผมก็นึกออกว่าเขาคือลูกค้าที่แวะมาที่คอฟฟี่บีนบ่อยๆ

“ไงเพนนี” ผมลุกขึ้นยืนแล้วโบกมือให้พวกเขา

“เจสันนี่แกส แกสนี่เจสัน พวกคุณคงคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่แล้วที่คอฟฟี่บีน” ผมและแกสพยักหน้าพร้อมๆกัน เพเนโลปีบอกกับผมและแกสว่าเธอจะไปต่อแถวสั่งอาหาร และให้ผมกับแกสนั่งรออยู่ที่นี่

“เพนนีบอกผมเรื่องบทหนังของคุณ เธอให้ผมอ่านก็อปปี้ที่คุณให้เธอไว้...คุณคงไม่ว่าอะไรหรอกใช่ไหมที่ผมจะอ่านมัน” เขายิ้มให้ผม ทำเอาผมแทบละลาย

“ไม่เลย เธอบอกผมเรื่องนี้แล้ว แต่นั่นน่ะผมยังไม่ได้แก้อะไรเลยนะ....มันแบบว่า มีช่องโหว่เยอะ คุณเข้าใจนะ” ผมบอกเขาเขินๆเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ามันไม่ได้ดีอะไรมากมาย

“อืม แต่บทมันเยี่ยมจริงๆ ผมมีคนรู้จักไม่สิเรียกว่าเป็นแฟนของเพื่อนผมดีกว่าที่ทำงานด้านนี้ ไว้ผมจะแนะนำยื่นบทเรื่องนี้ให้เขาอ่านนะ...ผมหมายถึงหลังจากที่คุณแก้มันเรียบร้อยแล้ว”



“โอวพระเจ้า คุณพูดจริงงั้นเหรอ” ผมเผลอดีใจจนออกนอกหน้าไปหน่อย ทำเอาแกสหัวเราะคิกคัก เราคุยเรื่องไร้สาระกันไปซักพักเพเนโลเปก็เดินมาที่โต๊ะ

“แกส คุณหว่านเสน่ห์ใส่เจสันหรือเปล่าเนี่ย” เพเนโลเปหันไปหยอกล้อแกส หลังจากที่เธอสังเกตว่าผมและแกสพูดคุยและหัวเราะคิกคักกันจนหน้าแดงก่ำ

“เปล่าซักหน่อย เพนนี คุณนี่ชอบมองว่าผมเป็นพวกหว่านเสน่ห์อยู่เรื่อย ผมไม่ได้ทำแบบนั้นซักหน่อยน่า” แกสตอบเรียบๆราวกับว่าเขาเจอคำพูดพวกนี้จากเพเนโลเปบ่อยๆ


“โอเคที่รัก คุณไม่ได้ทำหรอกย่ะ แต่รอบๆข้างคุณแทบจะเปลือยกายถวายให้คุณอยู่แล้ว” ผมหันไปมองรอบๆก็เห็นว่าที่เพเนโลเปพูดน่ะเป็นแบบนั้นจริงๆ ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย อืม..อันที่จริงอาจจะรวมผมไปด้วยนะ 

“เฮ้” มีผู้ชายตัวใหญ่ๆหน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรเดินมาที่โต๊ะเรา เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างๆแกสแล้วหันมามองผมด้วยสายตาบอกไม่ถูก แล้วก็ต้องหันกลับไปหาแกสอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงแกส


“เฮ้” แกสดึงมือเขาไปจับไว้ และดึงสายตาเขาให้มองมาที่เขา ผมว่าหมอนั่นมันดูแบดๆ และเพลย์บอยไม่เหมาะเลยจริงๆที่จะรู้จักกับแกส แต่ดูแกสอยากจะเปิดเผยเอามากๆว่าเขากับผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกัน

“คาแบลท์นี่เจสัน เจสันนี่คาแบลท์แฟนฉันเอง” ผมยิ้มทักทายให้เขา เขายิ้มให้ผม...นั่นแหละ ทำให้ผมรู้ว่าทำไมหมอนี่ถึงเป็นแฟนแกสได้ หมอนี่มันมีเสน่ห์ชวนฝันสุดๆตอนที่ยิ้มนี่เอง คุณลองคิดดูสิคนนึงหน้าตาเป็นมิตรยิ้มให้คุณ กับอีกคนนึงหน้าตาไม่ได้ดูเป็นมิตรแต่ยิ้มให้คุณ

        มันให้ความรู้สึกดีนะ แต่คนที่ดูไม่เป็นมิตรยิ้มให้น่ะมันมีแนวโน้มที่ดีกว่ามาก เพราะคุณจะภูมิใจมากๆที่ทำให้คนลักษณะแบดๆไม่เป็นมิตรยิ้มให้คุณได้ ที่สำคัญเมื่อเขายิ้มออกมาแล้วมันดูเป็นยิ้มที่อบอุ่นสุดๆที่คุณจะได้จากแบดบอยคนนึง ผมไม่แปลกใจเลยล่ะว่าทำไมแกสถึงดูหลงเขาซะขนาดนั้น


   




        เราสี่คนนั่งคุยเล่นไร้สาระกันขณะทานอาหารไปด้วย ผมพบว่าจริงๆแล้วคาแบลท์เป็นคนที่ตลกพอสมควรเลยล่ะ แล้วที่สำคัญคือเขาเป็นคนที่ฉลาดเอามากๆ ไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นนักกฎหมายหรอกนะ แต่เขาดูเป็นพวกที่มีความคิดแปลกๆดีน่ะ หลังจากที่เราทานกันเสร็จแกสก็บอกกับคาแบลท์ว่าเขาอยากได้เสื้อผ้าฝ้ายไว้ใส่ตอนไม่สบาย


“โถ่ คุณมีเสื้อผ้าฝ้ายสองตัวแล้ว คุณจำไม่ได้หรือไง”

“ช่าย แต่ตอนผมไม่สบาย คุณออกไปทำงาน ไม่มีใครดูแลผม เหงื่อผมก็ออกมากมาย ผมต้องเปลื่ยนเสื้อบ่อยๆนะฮูแซก” พวกเขาเริ่มเถียงกัน ผมและเพเนโลเปมองหน้ากัน แล้วลงความเห็นกันว่าเราควรจะลุกออกจากโต๊ะปล่อยให้พวกเขาอยู่กันตามลำพังจะดีกว่าไหม? แต่เราก็ตัดสินใจนั่งอยู่ที่เดิมนั่นเพราะไม่มีโต๊ะให้เราย้ายที่ออกไป


“ผมยอมให้คุณซื้อมันก็ได้ แต่ไม่ใช่วันนี้ วันนี้ผมมีนัดต่อนะคุณ เอาล่ะดูเพื่อนๆคุณสิ พวกเขากระอักกระอ่วนแค่ไหนที่มานั่งดูเราเถียงกันเรื่องปัญญาอ่อนเนี่ย” คาแบลท์หันไปยิ้มขำๆกับแกส ผมว่าหมอนี่มันอบอุ่นนะ อบอุ่นแบบแปลกๆ

“เจสัน พรุ่งนี้เราเจอกันอีกได้ไหม แฟนฉันไม่มีเวลาให้ฉันเลย” ผมพยักหน้าให้แกส แม้จะรู้ว่าที่เขาพูดน่ะกำลังแขวะคาแบลท์อยู่ก็เถอะ แต่ผมว่าแกสน่าจะเป็นเพื่อนที่ดี ผมน่าจะลองเป็นเพื่อนกับเขาดู


“อูวววว เพนนีดูสิ หมอนี่ได้เพื่อนเที่ยวเพิ่มอีกคนแล้ว  ดูแฟนฉันสิๆ...”

“เงียบไปเหอะน้าคาแบลท์” แกสหันไปบอกคาแบลท์แบบรำคาญก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา ผมว่าพวกเขาติงต๊องพอๆกันนั่นแหละ หรืออาจจะเป็นเพราะแกสมั้ง คาแบลท์เลยดูเป็นพวกติงต๊อง

เพราะผมคุยกับคาแบลท์เขาไม่ได้ดูติงต๊อง และเป็นมิตรเหมือนตอนที่มีแกสมาร่วมวงด้วยหรอกนะ หรืออย่างที่ผมคุยกับแกส แกสดูเป็นพวกที่เป็นมิตรและดูเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์มากกว่า แต่เมื่อมีคาแบลท์มาร่วมด้วยแกสก็เปลี่ยนไปเป็นอีกอย่าง 


“อ้อเจสัน ฉันมีเพื่อนที่อยากแนะนำให้นายรู้จักด้วย นายต้องคุ้นหน้าเขาแน่ๆ เขาไปที่คอฟฟี่บีนกับฉันบ่อยมากๆ” แกสพูดไปยิ้มไป

“ผู้ชายหัวยุ่งๆหรือเปล่า” ผมหันไปถามแกส เพราะผมจำหนุ่มคนนั้นได้แม่นทีเดียวเลยล่ะ เขายืนจ้อไม่หยุดเรื่องหนังกับผมหน้าเค้าน์เตอร์ตอนไม่มีคน เขาวิจารณ์หนังได้ถูกใจผมมากๆผมเลยเลี้ยงบิสคอตติเขาชิ้นนึง

“ช่าย แล้วเขาก็ไม่สูงมาก” แกสเลี่ยงคำว่าตัวเล็กได้น่ารักมากๆ ทำเอาผมและคาแบลท์หัวเราะออกมาพร้อมกัน

“เขาพูดมากแบบนายด้วยใช่ไหมแกส” คาแบลท์หันไปยิ้มล้อๆให้แกส

“ช่ายเลยล่ะฮูแซก” เพเนโลเปตอบแทนโดยล้อเลียนสำเนียงแกส ทำเอาผมขำจนท้องแข็ง แกสและคาแบลท์ก็ขำไปกับเราด้วย







   หลังจากวันนั้นผมก็เจอแกสทุกวัน เขามักจะมารับผมหลังจากที่ผมเลิกงาน แต่ผมไม่ค่อยเจอคาแบลท์หรอก แกสบอกกับผมว่าคาแบลท์ไม่ชอบออกไปเดินช้อปปิ้งแบบที่แกสชอบเท่าไหร่นัก อีกอย่างคือคาแบลท์กลายเป็นพวกติดงานไปแล้ว

       
        ผมถามแกสว่ามันไม่แย่เหรอที่เขาติดงาน แกสยิ้มแล้วบอกกับผมว่า “ให้หมอนั่นติดงานน่ะดีที่สุดแล้ว นายเห็นเขาในแบบนี้น่ะถือว่านายโชคดีมากๆ” ผมไม่ได้ถามอะไรกับเขาต่อหรอก เพราะเขาเริ่มจมไปกับความคิดตัวเองไปแล้ว สังเกตได้จากเขาขับรถไปแล้วก็ยิ้มไปด้วย ถ้าให้เดาเขาคงกำลังนึกถึงเรื่องเก่าที่เขาเจอกับคาแบลท์มั้ง


   เราไปที่เอิร์ทคาเฟ่กันแล้วตกลงกันว่าจะไปที่โอลด์เนวีต่อเพราะแกสยังไม่เลิกล้มความคิดตามหาชุดผ้าฝ้ายไว้สำหรับตอนป่วยของเขา ขณะที่กำลังมองหาโต๊ะผมก็พบกับหนุ่มน่ารักหัวยุ่งขาประจำร้านคอฟฟี่บีนที่ผมทำงานอยู่


        เขากำลังยื่นขาผิวสีซีดๆของเขาโผล่ออกไปรับแสงแดด ข้างๆ มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักและออกไปทางสวยกำลังทำแบบเดียวกัน  แกสหันมาบอกผมแล้วชี้ไปที่โต๊ะของพวกเขา “ดูเหมือนจะไม่มีโต๊ะ เราไปแจมกับเพื่อนฉันกันไหม” ผมพยักหน้าให้เขา


   แกสเดินไปแตะไหล่เพื่อนของเขา แล้วทักเขา หลังจากที่เราแนะนำตัวกันเสร็จ เขาก็ชวนเรานั่งลงที่โต๊ะแล้วเริ่มบทสนทนากัน ซักพักก็มีผู้ชายหน้าตาดีอีกสองคนเดินมาที่โต๊ะ เนทแนะนำให้เรารู้จักกับพวกเขา คนที่ตัวใหญ่ๆหน้าตาไม่เป็นมิตรซักเท่าไหร่เป็นพี่ชายของเนท


       ส่วนอีกคนที่เป็นมิตรกว่าเป็นเพื่อนของแบรตชื่อแซค แซคเป็นพวกหนุ่มขี้เล่นอัธยาศัยดี แกสหันมากระซิบกับผมว่าเขาจะไปสั่งอาหารให้ผมรออยู่ที่โต๊ะ ผมว่าแกสเป็นคนที่น่ารักมากๆเลยล่ะ เขาเป็นพวกเศรษฐีก็จริงนะแต่เขาให้เกียรติกับทุกคน ผมก็เลยนั่งคุยกับเนทและแซคระหว่างรอแกสกลับมา เพราะแบรตเอาแต่เงียบ


      ซักพักพนักงานก็เสริฟอาหารของพวกเขาหลังจากที่แกสกลับมานั่งไปพักนึง แล้วอาหารของแกสและผมจึงจะตามมา หลังจากที่เรากินกันเสร็จผมกับแกสก็ขอตัวกลับก่อนเพราะเรามีแพลนที่ต้องไปต่อ


“เจสัน นายยังไม่ลืมนัดพรุ่งนี้ใช่ไหม” แกสหันมาถามผมขณะที่เรากำลังไปที่ร้านสตาร์บุ๊ค

“โอววว ฉันเกือบลืมไปเลย มื้อเที่ยงบ้านเนทใช่ไหม”

“ช่าย เนทคงจะไปรับนายเอง” ผมพยักหน้าให้เขา แล้วแยกกันไปหาหนังสือ


   ช่วงบ่ายเนทมารับผมแล้วแวะร้านเบอร์เกอร์ เราลงไปสั่งเบอร์เกอร์ด้วยกันแต่เขาบอกให้ผมสั่งก่อนจากนั้นเขาก็สั่งเมนูเบอร์เกอร์ยาวเหยียดของเขาต่อ แต่ผมก็ไม่ได้ฟังหรอกนะว่ามันมีอะไรบ้าง ผมแค่รู้ว่ามันยาวเพราะเขายืนพูดกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์นานพอควรเลยล่ะ

        จากนั้นเราก็ขึ้นรถ ขณะอยู่ในรถเราพูดคุยกันไปตลอดทางโดยไม่ต้องเปิดเพลงมาทำลายความเงียบ ผมว่าผมกับเนทเข้ากันได้ดีเลยทีเดียวล่ะ เนทเป็นมิตรและน่ารักแบบแปลกๆซึ่งผมว่ามันเป็นเสน่ห์ของเขาเลยล่ะ


“เจสัน นายอาจจะเจอเรื่องปวดหัวนิดหน่อยนะ” เนทหันมาบอกผมตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าบ้านของเขา

“ทำไมล่ะ”

“เดี๋ยวนายก็จะรู้” เนทหันมาขยิบตาให้ผม



“นี่บาร์บีคิวเบอร์เกอร์ของบีเจ โอลิเวอร์และเจสัน” เนทส่งกล่องต่างๆให้เรา ขณะนั้นแบรตก็เดินมาที่เรา

“นี่บาร์บีคิวเบอร์เกอร์ของนาย” เนทยื่นกล่องเบอร์เกอร์ให้แบรตแต่เขาไม่ได้รับมันทันที

“แฮมเบอร์เกอร์ของฉันสุกกลางๆหรือเปล่า”

“ใช่”

“หั่นชิ้นและไม่หวาน”

“ใช่”

“เพิ่มซอสแยกต่างหาก”

“ใช่”

“หอมทอดด้วย”

“ใช่”

“เพิ่มขนมปังด้วย”

“พวกเขาไม่เพิ่มให้ เสียใจด้วยแบรต” เนทบอกเขาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ส่วนผมทำได้แค่มองพวกเขา

“นายประท้วงอย่างขึงขังหรือเปล่า”

“เปล่า”

“งั้นทำไมนายไปนานนัก”

“กินไปเหอะน่า!” คราวนี้เนทเริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย แบรตจึงรับกล่องเบอร์เกอร์นั่นไว้แล้วเดินมานั่งลงข้างๆผม ผมว่าผมได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆจากตัวเขานะ นั่นทำให้ผมคิดไปว่าไอ้การเถียงกันเมื่อกี้อาจจะเกิดจากการเมาของแบรต

       เขาเปิดกล่องเบอร์เกอร์และอีกกล่อง ซักพักเขาก็ลุกออกไป ขณะเดียวกันคาแบลท์และแกสกับผู้ชายอีกสองคนก็เดินเข้ามาทำให้ผมหันไปสนใจพวกเขาก่อนจะเบนสายตากลับมาสนใจกล่องเบอร์เกอร์ของผม




“ว้าวหอมทอด” ผมเห็นอีกกล่องที่แบรตเปิดมันวางไว้ข้างๆกล่องเบอร์เกอร์ของผมและของเขาก่อนที่เขาจะลุกออกไป ผมจึงหยิบหอมทอดขึ้นมาชิ้นนึง ทุกสายตาหันมามองผมราวกับว่าผมเป็นฆาตกร

“โอ้ว ไม่” เนทและบีเจพูดออกมาพร้อมกัน

“ทำไมเหรอ” ผมหันไปถามพวกเขา

“นั่นของแบรต เขาไม่ชอบให้ใครแตะต้องอาหารของเขา”



       คาแบลท์ แกสและเพื่อนๆของพวกเขาพูดออกมาพร้อมกันว่า “ฉันไม่ได้ทำนะ” แล้วหันไปมองอีกทาง

      ผมหันไปมองบ้างก็เห็นว่าแบรตเดินมาพร้อมกับไดเอทโค้กและแก้วน้ำแข็งของเขา เขามองมาที่ผมแล้วจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมจึงวางหอมทอดชิ้นนั้นลงไปที่เดิมแต่เขาหยิบกล่องหอมทอดนั่นขึ้นมาแล้วเอาไปทิ้งลงที่ถังขยะ ผมเดินตามเขาไปแล้วกล่าวขอโทษเขา




“ฉันขอโทษ”

“ฉันไม่ชอบให้ใครมาแตะอาหารของฉัน นายทำอย่างนั้นทำไม” หมอนี่จ้องผมไม่วางตา

“ฉันไม่รู้นี่ แล้วฉันก็หิว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักหน่อย นายไม่เห็นต้องเทมันลงถังขยะทั้งหมดเลยนี่ พ่อจอมเรื่องมาก”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่งั้นเหรอ นายแตะมันแล้ววางมันลงไป นั่นทำให้ชิ้นอื่นเสียหายไปด้วย นายโดนสองสไตรค์”

“ห๊านายว่าไงนะ”

“หนึ่งนายแตะอาหารฉัน สองนายเรียกว่าพ่อจอมเรื่องมาก”

“โอ้ที่รัก นี่บ้านนายไม่มีรถเมล์ผ่านเลยใช่ไหม” หมอนี่มันทึ่มจริงๆ หน้าตาดีๆและหุ่นล่ำๆชวนมองของหมอนี่ไม่ได้ทำให้มันดูดีขึ้นมาเพราะความทึ่มนี่แหละ ผมจึงเดินกลับมานั่งที่ของผม



“เจสัน ฉันคิดว่าฉันอาจจะผ่อนปรนกับนาย แต่ดูเหมือนตอนนี้นายกำลังจะเป็นสมาชิกถาวรกับครอบครัวของฉัน ฉันจึงคิดว่านายควรได้รับมาตรฐานเหมือนคนอื่นๆ” ห๊ะ!ครอบครัวอะไรกัน ผมเป็นแค่เพื่อนกับเนทเองนะ หมอนี่สับสนอะไรหรือปล่าวเนี่ย

“ยินดีด้วย นายได้เป็นสมาชิกอย่างถาวรกับพวกเราแล้ว” คาแบลท์พูดล้อผม

“พวกเรา พวกเรา พวกเรา” เพื่อนของคาแบลท์พูดออกมาพร้อมกัน

“แหม ตื่นเต้นตายล่ะ” ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงบนโซฟา

“นั่นที่ของฉัน” แบรตเดินเข้ามาบอกกับผม ผมยักไหล่ให้เขาแล้วนั่งอยู่ที่เดิม

“นี่นายล้อเล่นใช่ไหม” ผมหันไปถามแบรต มันจะอะไรนักหนากะอีแค่ที่นั่ง

“เนท เขานั่งที่ของฉัน” แบรตหันไปฟ้องเนท


“รู้แล้วๆ เจสันนายช่วยลุกไปนั่งที่นั่งของนายได้ไหม คืองี้นะ ไม่ว่ายังไงฉันคงต้องเป็นน้องของหมอนี่ไปตลอดชีวิตน่ะ” เนทหันมาบอกผมอย่างลำบากใจ

“ฉันไม่สน ฉันจะลุกขึ้นโต้แย้ง”

“ก็ได้ พอกันที นายโดนสามสไตรค์ นั่นหมายถึงนายถูกไล่ออก”

“อูวววววว สไตรค์สามแล้วไงห๊ะ” ผมหันไปถามแบรตล้อๆ

“ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ”

“ไม่” ผมหันไปบอกเขา แล้วเขาก็เข้ามาอุ้มผมพาดบ่า


“ไม่ ไม่ ไม่ นี่ฉันถูกเนรเทศจริงๆเหรอเนี่ย” ผมดิ้นแล้วก็ร้องไปตลอดทาง ทุกๆคนที่อยู่ในห้องนั่นเดินตามออกมาด้วย

“ฉันขอโทษด้วยเจสัน แต่แบรตน่ะ ถ้าเขาเกิดอุบัติเหตุขึ้นในห้องทดลองอีกครั้งหมอนี่ก็จะกลายเป็นจอมวายร้ายที่สุดในโลกแล้วล่ะ” เนทบอกกับผม ยังกับว่าแบรตเป็นจอมวายร้ายจากพวกการ์ตูนดีซี ผมพยักหน้าเขาอย่างเข้าใจ แล้วผมก็ไม่ได้โกรธเขาด้วย

       
        คนที่ผมโกรธเพราะไร้มารยาทกับผมคือแบรต ผมจึงเดินไปประชิดตัวเขา แม้ว่าหน้าผมจะไม่ถึงหัวไหล่เขาด้วยซ้ำ แต่ผมไม่กลัวเขาหรอกนะ...อันที่จริงผมก็กลัวแหละ แต่เขาทำให้ผมอายขนาดนั้นผมจึงลืมความกลัวไปชั่วขณะหนึ่ง


“ไม่เคยมีใครเคยทำกับฉันอย่างนี้ ฉันเจสัน เมลโลวิซขอเปิดศึกกันนาย” แบรตกอดอกแล้วยิ้มเยาะให้ผมหน้าหมอนี่มันวอนส้นจริงๆให้ตายเหอะ


“ก็เอาสิ แล้วจะได้รู้กันว่าสมองระดับไอคิวมากกว่าคนปกติเกือบสามเท่าอย่างฉัน กับบาร์บี้อย่างนายใครจะชนะ”


       เขาส่งเสียงฮึมมมมมน่ารังเกียจในลำคอแล้วเดินกลับเข้าบ้านไปพร้อมกับเพื่อนๆของเขา เหลือก็แต่เนท โอลิเวอร์(แฟนของเนท) แกสแล้วก็คาแบลท์ ผมจึงบอกกับเนทว่าผมคงต้องกลับแล้วจริงๆ และย้ำกับเขาว่าผมไม่โกรธเขา

      “ไม่ต้องกังวลไปหรอกคนแรกที่ถูกเรียกว่าบาร์บี้คือน้องสาวต่างแม่ของฉัน แน่นอนเธอคือแม่ของบีเจ คนที่สองก็คือนาย ยินดีด้วยเจสัน เอาล่ะตามฉันมา ฉันจะไปส่งนายอย่างปลอดภัยเอง”คาแบลท์บอกกับผม หน้าผมตึงไปช่วยขณะ คนอื่นๆก็คงเป็นเหมือนกันกับผม


       
เรื่องโดย SweetSacrifice
............................................................................

นุ่น กับ เกริด้า(๐-*-๐)v   ไวมากกกกกกกกกกกกกก  o13

กร๊ากกกกกกกกกกกกก ชอบ!!!!  o18

+ ไปเร้ยยยย



ขอขอบคุณคำผิดจากนุ่น  :3123: :จุ๊บๆ:





« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:22:32 โดย ┗◎┗◎ »

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
คริ

แบรตมาแร้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


ปล. โล่จุง ตรวจคำผิดอีกนิดจิ นะๆ ว่าแล้วก็กดบวกบ้างไรบ้าง ฮึบๆๆ

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
นุ่นอ่านดูใหม่นะ

เมื่อกี้ลงผิด กร๊ากกกกกกกก

เบลอจัด

เจอตรงไหนผิดบอกมาได้เลยยยยยย   :o8:

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-11-2010 01:02:36 โดย SweetSacrifice »

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆพี่ปุ๋ยขราาาาาาาาาาาา
 :กอด1:

.............ฮึบๆส่งของหื้อโล่จุง
“อืม แต่บทมันนเยี่ยมจริงๆ (น หนูเกินนิ)
หลังจากที่เราทานกับเสร็จแกสก็บอก (ทานกันเสร็จ)
ผมต้องเปลื่ยเสื้อบ่อยๆนะฮูแซก” (เปลี่ยน)
ผมกับแกสก็ขอตัวกลับก่อนเพราะเรามาแพลนที่ต้องไปต่อ (มีแพลนที่ต้องไปต่อ)
เจสัน นายอาจจะเจอเรื่องปวดหัวนิหน่อยนะ” (นิดหน่อย)
เนทบอกเขาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ส่วนผมทำให้แค่มองพวกเขา (ส่วนผมทำได้)
แต่เขาหยิบกล่องหอมทอดนั่นขึ้นมาแล้วเอาไปทิ้งที่ลงถังขยะ (เอาไปทิ้งลงที่ถังขยะ...คำมันสลับที่นิ เดี๋ยวความหมายคลาดเคลื่อน)
ฉันเจสัน เมลโลวิซของเปิดศึกกันนาย (ขอเปิดศึกกับนาย)
หน้ามหอนี่มันวอนส้นจริงๆให้ตายเหอะ (หมอนี่.....อักษรสลับค่ะ)

(เจอเท่านี้ คิดว่าละเอียดแล้วนิ จุ๊บุๆ)

ปล.อิมเมจเจสัน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
^
^
ขอบคุณมากจ้านุ่น

+ ให้เลยขาประจำคนนี้

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
สนุกดี

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
มาลงชื่อไว้ก่อน  กรี๊ดดดดดดดด  กับพระเอกนายเอกมาก ๆ ค่ะ

ออฟไลน์ MiTo™

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-1
เป็นกำลังให้ครับ
 :L2:


โจ๊กกุ้ง

  • บุคคลทั่วไป
น่าสนใจค่ะ ต่อๆ

ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3
มีคนอ่านเยอะแยะเลย
เรารักแบรต หลังจากเกลียดมาหลายเรื่อง
แต่เรื่องนี้มันน่ารักมาก!!!

ได้ข่าวว่าป้าแต่งไว้ในสต๊อกประมาณอีกสองตอนจบ
ป้าเอามาเร๊ว
ฮ่าๆๆๆ

ดันนนน~

getto

  • บุคคลทั่วไป
บาร์บี้มาแล้ว :mc4:
 :z2:

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
         
เจสัน (ต่อ)



        หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้พบกับแบรตอีก ผมถือว่าเป็นโชคดีของผมล่ะนะ แต่ผมก็ออกไปเจอกับเนทและแกสบ่อยขึ้น เราสามคนสนิทกันมากขึ้น เนทลากโอลิเวอร์ออกมาเที่ยวกับเราบ้าง ส่วนคาแบลท์หลังจากวันนั้นผมกับเขาก็แทบไม่ได้เจอกันเลย

        แกสบอกกับเราทุกครั้งที่คาแบลท์ออกมากับเราไม่ได้ว่าเขาติดงาน หรือไม่ก็เขาออกไปกับเพื่อนๆของเขา ซึ่งอย่างหลังทำเอาแกสกังวลใจได้พอสมควรเลยล่ะ เพราะผมสนิทกับแกสมากขึ้น เขาก็เล่าเรื่องคาแบลท์ให้ผมฟัง ผมว่าคาแบลท์นี่สุดขั้วจริงๆ





“เจสัน เซอร์ไพรส์” ผมออกมาเปิดประตูอพาร์ทเม้นท์ก็พบว่าเนท โอลิเวอร์และบีเจยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู

“ว้าว บีเจ นายมาได้ไงเนี่ย” ผมถามพวกเขาขณะที่พาพวกเขามานั่งที่ห้องนั่งเล่นเล็กๆในห้องของผม เนทรีบเอามือปิดตาบีเจเมื่อเห็นว่าบีเจกำลังสำรวจโปสเตอร์หนังสยองขวัญที่มีภาพชวนแหวะไม่เหมาะสำหรับเด็ก ....แน่นอน!ตลอดเวลาที่เรานั่งคุยกันอยู่เขาเอามือปิดตาบีเจไว้ตลอด



“ปิดเทอมฮะ เซอร์ไพรส์ ผมกับพ่อจะมาอยู่ห้องตรงข้ามคุณฮะ” ผมหันไปมองหน้าเนทก็เห็นว่าเขาและโอลิเวอร์พยักหน้าให้ผม

“อู้วววว เซอร์ไพรส์จริงๆ” ผมปั้นเสียงให้ดูสดใส ยังไงซะบีเจไม่ได้เห็นสีหน้ากึ่งร้องไห้ของผมซะหน่อย

“เจสัน นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะไปหาร้านเล็กๆนั่งพูดคุยกัน” เนทถามผมก่อนที่สลับมืออีกข้างมาปิดตาบีเจ

“เอาสิ” ผมตอบเขาไป เนทรีบลากบีเจออกจากห้องไปพร้อมๆกับโอลิเวอร์ทันที







    เนทกับโอลิเวอร์สลับกันเล่าเรื่องแบรตที่ย้ายมาห้องตรงข้ามกับผม พวกเขาบอกกับผมว่า หมอนี่ยอมทุ่มเงินซื้อห้องที่ใหญ่ที่สุดของอพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่ ทำไมถึงทุ่มเงินน่ะเหรอ เพราะเขายอมจ่ายมากกว่าเพื่อให้สองแม่ลูกที่เคยอยู่ย้ายไปอยู่อีกที่ที่ดีกว่า หมอนี่บอกกับเนทว่าอยู่ใกล้กันย่อมทำสงครามกันได้ง่ายกว่า
   


       ผมเอามือไปปิดหูบีเจ ขณะที่บีเจกำลังตักไอติมเข้าปากของเขา


“ไอ้เวรนั่นมันตั้งใจหาเรื่องฉันขนาดนั้นเลยหรือไงนะ ฉันอยากฉีกเนื้อมันให้เป็นชิ้นๆแล้วโยนให้เป็ดกินซะจริงๆเลย ไอ้ลูกหมาเอ้ย” หลังจากพูดจบผมก็เอามือที่ปิดหูบีเจออก

“ใจเย็นๆน่าเจสัน ฉันมีอีกเรื่องจะบอกนาย... นายอยากเป็นพี่เลี้ยงบีเจไหม” ผมมองหน้าเนทแล้วหันไปมองโอลิเวอร์ โอลิเวอร์พยักหน้าให้ผม ผมจึงบอกให้เนทพูดต่อ


“แบรตต้องทำงานที่นี่ด้วยน่ะเขาอาจจะไม่มีเวลาดูแลบีเจ ตอนนี้ฉันก็เปิดคลีนิคแล้วด้วย เขาเลยอยากจ้างนายมาดูแลบีเจ” หลังจากเนทพูดจบผมก็เลื่อนมือไปปิดหูบีเจอีกครั้ง


“ฉันไม่มีวันยอมไปเป็นลูกจ้างไอ้ทึ่มนั่นหรอก ฉันยอมคว้านท้องแล้วลากไส้ตัวเองออกมาพันกับต้นไม้มากกว่าทำงานกับหมอนั่น” พูดจบผมก็ยกมือที่ปิดหูบีเจอยู่อีกครั้ง บีเจหันมามองหน้าผมอย่างสงสัย ผมจึงยักไหล่ให้เขา


“ยี่สิบห้าเหรียญต่อชั่วโมงสำหรับการเป็นพี่เลี้ยงบีเจ หากนายทำงานบ้านอีกนิดหน่อยเขาจะเพิ่มให้นายอีกชั่วโมงละสิบเหรียญ” ผมประมวลผลลัพธ์ที่ได้อย่างรวดเร็วกับการที่ต้องยอมอยู่ใต้เท้าแบรต แมคเทอร์เนอร์


“ตกลง” ผมบอกเนท เนทหันมายิ้มกว้างให้ผม

“อ้อเจสัน นายจะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะเพิ่มข้อตกลงอีกอย่าง” เนทถามผม ผมจึงพยักหน้าให้เขาพูดต่อ

“นายช่วยเอิ่ม..เอาโปสเตอร์หนังพวกนั้นลงได้ไหม บีเจยังเด็ก นายเข้าใจนะ” ผมคิดอยู่พักนึง ข้อตกลงนี้มันทำให้ผมทำใจลำบากพอสมควรล่ะนะ

“ห้าเหรียญต่อโปสเตอร์ถ้านายยอมเก็บมันไว้ในที่ลับ ฉันจ่ายเอง” โอลิเวอร์บอกกับผม เนทหันไปยิ้มให้โอลิเวอร์แล้วดึงเขาเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นก็ฝังจมูกลงบนแก้มของโอลิเวอร์....ผมละเลี่ยนคู่รักหวานชื่นนี่จริงๆให้ตายสิ

“โอเค” ผมตอบตกลง

“เยี่ยม ข้อตกลงอื่นๆแบรตจะบอกนายเอง”

“ห๊ะ มีข้อตกลงอื่นๆอีกเหรอ” ผมหันไปถามเนท เขายักไหล่แล้วส่งสายตาแบบที่สื่อว่า ‘นายก็รู้ว่าหมอนั่นเป็นพวกละเอียด แต่นายถอนตัวได้นะ’ เนทรู้ว่าหากผมตอบตกลงแล้วผมจะไม่ถอยเด็ดขาด หมอนี่ทำผมติดกับจนได้ เพื่อนผมคนนี้นี่แสบจริงๆให้ตายสิ







   สองวันหลังจากที่ผมเจอพวกเขา แบรตก็โผล่หน้ามาให้ผมเห็นถึงห้อง


“ก๊อก ก๊อก เจสัน เจสัน”

“ก๊อก ก๊อก เจสัน เจสัน”

“ก๊อก ก๊อก เจสัน เจสัน” เขาเคาะประตูพร้อมเรียกชื่อผมอยู่หน้าประตู ผมจึงลุกขึ้นออกไปเปิดประตูอย่างเอื่อยเฉื่อย

“นี่เค้กกล้วยหอม” เขายื่นเค้กกล้วยหอมให้ผม ผมบอกขอบคุณ

“เชิญฉันเข้าไปในห้องนายสิ ฉันเอาข้อตกลงมาให้นาย” เขาบอกผมด้วยเสียงแหบๆของเขา

“เข้ามาสิ” เขาเดินนำผมเข้าไปในห้องนั่งเล่น แล้วนั่งลงบนโซฟาสีเขียวของผม

“ฉันควรจะเพิ่มข้อตกลงห้ามนายเปิดหนังพวกนี้ให้บีเจดูอีกข้อ” เขาจดลงไปบนกระดาษเอสี่แผ่นที่ห้าหรือหกนี่แหละ แต่ถึงเขาไม่บอกผมก็ไม่ให้บีเจดูหนังพวกนี้หรอก

“เอาละ แม้ว่านายจะจบแค่ม.ปลาย แต่ฉันให้เกียรตินายพอที่จะเป็นพี่เลี้ยงแก่ลูกชายของฉัน...นายคงสอนเด็กห้าขวบที่ระดับไอคิวมากกว่าคนทั่วไปแบบนายได้ใช่ไหมเจสัน”

“นายว่าไงนะ” ให้ตายสิแบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ

“เอาล่ะว่ากันต่อ นี่คือข้อตกลง นายแค่อ่าน ลงชื่อตรงนี้ ตรงนี้..ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้” เขาเปิดหน้ากระดาษแล้วชี้มันลงไปยังจุดที่ผมต้องลงชื่อ ไอ้หมอนี่มันเรื่องมากจริงๆให้ตายสิ ผมดึงข้อสัญญานั่นมาอ่าน มันมีรายละเอียดหยุมหยิมมากมาย

“บีเจต้องได้รับอ็อกซิเจนเพียงพอต่อสมองของเขา” ผมอ่านข้อนี้แล้วเหยียดยิ้มออกมา หมอนี่มันบ้าจริงๆ

“ห้ามพูดจาหยาบคาย รวมถึงคำศัพท์ชวนสยองจากหนังฆาตกรรม” ไอ้บ้านี่เห็นว่าผมไม่มีจรรยาบรรณหรือไงกันนะ ผมรู้ดีน่า ผมอ่านไล่ไปทุกข้อจนมาถึงข้อนึง

“ฉันต้องออกไปซื้อของให้นายด้วยเหรอ” แบรตพยักหน้าให้ผมนิ่งๆ ผมยกขาขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วเหยียดตัวยาวเพื่อคิดถึงข้อดีข้อเสียอีกครั้ง เขาหันมามองผมที่ลงไปนอนกับโซฟาด้วยสายตาบอกไม่ถูก แต่ผมไม่สนหรอกตอนนี้ผมต้องใช้สมองอย่างหนักนี่นา

“ต้องพูดสุภาพกับนาย ทำตามคำสั่งนาย..อืมข้อนี้มันค่อนข้างยากนะแบรต บอกตามตรงฉันคงทำตามที่นายสั่งไม่ได้” ผมพลิกตัวนอนตะแคงมองหน้าเขา เขายังคงนั่งนิ่งๆอยู่เช่นเคย

“โอเค งั้นก็บอกลาเงินขั้นต่ำชั่วโมงละยี่สิบห้าเหรียญของนายซะ” แบรตดึงสัญญาจากมือผมไปแล้วก้าวขาไปที่ประตู ผมรีบเดินไปไปขวางเขาไว้ทันทีเมื่อคำนึงถึงรายจ่ายของผม ค่าคอร์สเรียนการเขียน ค่าอินเตอร์เนต แล้วก็บ็อกเซตหนังและซีรี่ย์ที่ผมต้องการซื้อเก็บไว้

“ฉันตัดสินใจแล้วๆ ฉันจะทำงานนี้เอง  แต่นอกเวลางานนายจะมาสั่งฉันหรือห้ามฉันไม่ได้นะแบรต” ผมบอกเขา

“เริ่มงานเมื่อไหร่ฉันจะบอกนาย หลีกทางให้ฉันได้แล้ว”

“เดี๋ยวๆ ฉันอยากเริ่มงานเร็วๆ....คือ  ฉะ ฉันยังไม่ได้จ่ายค่าเคเบิลเดือนนี้เลย” แบรตยิ้มแล้วเปิดประตูเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรกับผมด้วยซ้ำ




เรื่องโดย SweetSacrifice
........................................................

 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:23:10 โดย ┗◎┗◎ »

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
 :กอด1: โลโล่จ๋าาาาาาาาาาาาาาา

พร้อมของฝาก และบอกว่า อยากกอดบีเจจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เจสันนี่ เค็มและเขี้ยวนิ แต่ท่าจะสู้แบรตมิได้ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
.........................

รับไปโลดโลโล่
สำรวจโปสเตอร์หนังสยอมขวัญ (สยองขวัญ)
เนทกับโอลิเวอร์สลับกันเล่าเรื่องแบรตที่ย้ายมาห้องตรงข้ากับผม (ตรงข้าม)
“ใจเย็นๆน่าเจสัน ฉันมีอีกเรื่องจะบอกนาย... นายอยากเป็นพี่เลี้ยงบีเจไหม” เป็นมองหน้าเนทแล้วหันไปมองโอลิเวอร์ (ประโยคตามหลังข้อความในเครื่องหมายอัญประกาศมันไม่ใช่นิ แบบว่า “เป็นมองหน้า?”)
“ยี่สิบห้าเหรียญต่องชั่วโมงสำหรับการเป็นพี่เลี้ยงบีเจ (ต่อชั่วโมง)
แต่ฉันให้เกีรยตินายพอ (เกียรติ)

......อีกอย่าง คำว่า apartment ในตอน1นี่ทั้งๆที่เป็นคำเดียวกัน แต่ต่างที่กลับถอดมาเป็นไทยต่างกัน
นุ่นไม่รุ้เหมือนกันแบบไหนที่ถูก แต่อย่างน้อยน่าจะเหมือนกันทุกที่นิ ^o^

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
อพาร์ทเม้นท์

เอาอันนี้ละกันเน๊อะ

โลโล่สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาบวกให้ทุกคนเลยค่า

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
ตอนที่ 2



        แบรต
▂ ▄ █




“เอาล่ะ เราจะไปกินร้านบิ๊กบอยกัน ....บีเจลูกปิดโทรทัศน์ซะ เราจะไปกันแล้ว” ผมตะโกนบอกบีเจ

“แต่นายไม่ชอบอาหารขยะนี่นาแบรต เดือนนี้นายกินอาหารขยะไปสามครั้งแล้วนะ”

“เนท ฉันเพิ่มอัตราส่วนอาหารขยะเป็นสี่ครั้งต่อเดือน.....บีเจ พ่อบอกว่าให้ปิดโทรทัศน์นั่นซะ” ผมตะโกนบอกบีเจอีกครั้ง ซักพักบีเจก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่น วันนี้เขาใส่เสื้อตัว s สีเขียวกับกางเกงขาสั้นสีดำและผ้าใบสีขาวแบบเด็กผู้ชาย

      มันชวนให้ผมนึกถึงตัวผมตอนเด็กจริงๆ ผมชอบซุปเปอร์แมน บีเจโตมาด้วยสภาพแวดล้อมที่มีแต่การ์ตูนดีซีและซุปเปอร์แมน มันก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเป็นแบบนี้ แต่ยังไงซะผมก็อยากให้บีเจเข้าสังคมแบบคนอื่นๆได้ ทางเดียวที่ผมจะทำได้ คือให้เขาอยู่กันคนที่ดูธรรมดาอย่างน้องชายของผม หรือไม่เขาก็ควรจะอยู่กับพี่เลี้ยง





“วันนี้เราจะไปกินที่ไหนฮะพ่อ” บีเจถามผมขณะที่ผมกำลังขับรถอยู่

“เราจะไปบิ๊กบอย”

“ดีฮะ ผมชอบบิ๊กบอย เราจะไปกินสาขาที่เจสันทำงานอยู่ใช่ไหมฮะ”

“ใช่” ผมเห็นว่าเนทอมยิ้มเล็กๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกเพราะหมอนี่มันก็ยิ้มแบบเพี้ยนๆ ตลอดเวลาอยู่แล้ว

“ดีฮะ ผมชอบเจสัน คืนนี้ผมจะไปนอนกับเจสันนะฮะพ่อ เรามีนัดดูซีเอสไอกันฮะ”

“อ้าว หลานจะไม่ไปนอนกับอาเหรอ” เนทหันไปถามบีเจที่นั่งอยู่ข้างหลัง ถ้าผมเดาไม่ผิดเนทมาที่นี่เพื่อมารับบีเจไปอยู่กับเขาอยู่แล้ว

“แต่ผมนัดเจสันไว้แล้วนี่ฮะอา  อามาโดยที่ไม่ได้นัดผมไว้นี่ฮะ”

“โอเค๊ งั้นพรุ่งนี้หลานว่างไหม อาจะมารับ”

“พรุ่งนี้ผมมีนัดกับเจสันช่วงกลางวันฮะ เย็นๆอามารับก็ได้ฮะ”

“พรุ่งนี้ลูกต้องไปสวนสาธารณะกับพ่อนี่นาบีเจ ลูกเป็นคนนัดกับพ่อไว้เองนะ” ถึงตาผมงอนลูกตัวเองบ้างแล้วล่ะ

“อูววว ตายแล้ว งั้นเราไปกันสามคนได้ไหมฮะพ่อ”

“มันก็แล้วแต่เจสันนะ” ผมยักไหล่









►►►►►►►►►►►►►►►►►





       เจสัน ▂ ▄ █



“เจสัน คุณไปสวนสาธารณะกับผมและพ่อวันพรุ่งนี้ได้ไหมฮะ” บีเจถามผมนิ่ง นั่นอาจเพราะเขารู้ดีกว่าผมไม่ชอบคุณพ่อจอมเรื่องมากของเขา

“ไม่ ไม่ บีเจ” ผมตอบพลางเขียนออเดอร์ที่พวกเขาสั่ง

“ผมขอโทษฮะ ผมจำไม่ได้จริงๆว่าผมนัดกับพ่อไว้”

“ไม่เป็นไรบีเจ เราเลื่อนนัดออกไปก่อนก็ได้นะ” บีเจพยักหน้าให้ผม แล้วแบรตก็ทำผมอารมณ์เสียเมื่อเขาส่งเสียงหึหึในลำคอ

“โอเค ทวนรายการนะครับ บาบีคิวเบอร์เกอร์หนึ่ง และเควซาลิลล่า”

“ของฉันล่ะ!”

“โอ้วว ฉันไม่ได้บอกนายเหรอ นายถูกเนรเทศจากบิ๊กบอย”

“ทำไม?”

“นายโดนสามสไตรค์ หนึ่งนายเดินเข้ามา สองนายนั่งลง สามนายส่งเสียงน่ารังเกียจนั่นออกมา”

“นายทำแบบนี้ไม่ได้หรอก นายกำลังละเมิดกฎของร้านอาหาร และละเมิดกฎบิ๊กบอย”

“อ้อ ฉันไม่ได้บอกนายเหรอ มีกฎใหม่แล้ว ห้ามเสื้อผ้า ห้ามรองเท้า ห้ามทุกอย่างของแบรต แมคเทอร์เนอร์”

“เจสันฉันขอคุยด้วยหน่อย” เนทลุกออกจากโต๊ะเดินนำผมไปมุมหนึ่งของร้าน

“ไฮ” เนทเริ่มทักทายแบบกระอักกระอ่วนก่อน

“ไฮ”

“เอาล่ะเจสัน เอ่อ ฉันคุยกับแบรตแล้ว เขารู้สึกแย่มาก”

“เขายอมรับว่าไร้เหตุผลและทำเกินไป”เนทพูดต่อทำเอาผมยิ้มแก้มแทบปริและรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่านิดๆ

“นายก็แค่..เอิ่มเดินไปขอโทษเขาแค่นั้น”

“อะไรนะ! ฉันไม่มีวันขอโทษไอ้บ้านั่นหรอกนะ” ผมเผลอเสียงดังออกไป แต่โชคดีที่บริเวณนั้นไม่ได้มีใครอยู่

“โถ่ไม่เอาน่า มันไม่ยากซักหน่อย เขาจะบอกนายเองด้วยซ้ำว่านายต้องพูดยังไง”

“เนทนายไม่เห็นหรือไง ถ้านายปล่อยตามน้ำกับความบ้าของเขาเท่ากับนายส่งเสริมเขา”

“เราไม่ได้ส่งเสริมเขา...ก็แค่ หยวนๆกันแค่นั้น”

“ฉันชอบเตร่กับพวกนายนะ แต่ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก”

“เอ่อ จริงๆแล้ว ทางเทคนิคนายทำไปแล้วนะ” นั่นมันก็ใช่...วันแรกผมขอโทษเขาแต่นั่นมันเสียศักดิ์ศรีเอามากๆ เลยนะที่เอาเรื่องนี้มาพูดซ้ำเติมผมน่ะ

“เนท...นายโดนหนึ่งสไตรค์” ผมเดินออกมา ส่วนเนทผมสังเกตเห็นว่าเขาเดินคอตกกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม









“มาแล้ว เควซาลิลล่า ..แล้วนี่ก็บาร์บีคิวเบอร์เกอร์ของนายบีเจ”

“และด้วยการถกเถียงที่ร้อนแรงของแบรตกับผู้จัดการของฉัน นี่คือบาร์บีคิวเบคอนชีสเบอร์เกอร์ซอสเบคอนและชีสไว้ข้างจาน” ผมหันไปมองแบรตนิ่งๆ ส่วนแบรตยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ ....หมอนี่มันไม่รู้อะไรซะแล้วว่าผมทำอะไรได้บ้าง

“ขอบใจ”แบรตบอกเรียบๆ ผมจึงยิ้มแบบมีเลศนัยให้เขา

“เอาเลยสิ กินเลย” แบรตเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมจ้องมองเขากลับด้วยใบหน้าที่เหนือกว่า ‘ถ้านายมั่นใจว่าจานนั่นไม่มีอะไรแปลกปลอมก็เอาสิ พ่อหนุ่มรักสะอาด’

“ฉันขอท้า” ผมจ้องหน้าแบรตอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป        ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า....แบรตไม่กล้าแตะอาหารจานนั้นเลย แต่เขาทำให้ผมแค้นยิ่งกว่า








“ขอโทษที่สาย” ผมเดินเข้ามาพร้อมกับถุงต่างๆหลายใบ

“สิบห้านาทีเจสัน นายถูกหักเงินเดือน แต่ถ้าของที่ฉันสั่งไปมันตรงตามที่ฉันต้องการฉันจะหยวนให้แล้วกัน”

“นี่ออมเล็ตผักโขมกับเห็ดของคุณครับแบรต” ผมทั้งกัดฟันทั้งระงับอารมณ์เมื่อต้องพูดดีๆกับเขา

“มีใครแตะมันหรือปล่าว”

“ปล่าวครับ ทุกคนที่เกี่ยวข้องใส่ถุงมือหมด ผมระมัดระวังอย่างดี”

“เยี่ยม” แบรตยิ้มมุมปากให้ผม มันยิ่งทำให้ผมเริ่มเกลียดเขานิดๆ

“เอาล่ะ นายพาบีเจไปอาบน้ำ ให้เขาอ่านหนังสือหนึ่งชั่วโมง จากนั้นก็ให้เขาดูซีเอสไอกับนายได้”

“ครับ”

“เขาต้องเข้านอนก่อนสามทุ่ม”

“ครับ ไม่เกินสามทุ่ม” ผมกวักมือเรียกบีเจออกไป แล้วหันไปมองเขาแล้วแยกเขี้ยวใส่หลังเขา




เรื่องโดย SweetSacrifice
...............................................................


ขอขอบคุณคำผิดจากคุณนุ่น  :pig4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:34:27 โดย ┗◎┗◎ »

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
คงลงเรื่องนี้สุดยอดจริงๆอะ

มาให้กำลังใจคะ

-,-

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






anajulia

  • บุคคลทั่วไป
คนลงขยันยิ่ง งั้นคนเขียนยิ่งต้องขยันนะคะพี่ปุ๋ย
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ทีนี้ก็ถึงเวลานั่งรอตอนต่อไป ฮึบๆๆ  :impress2:

เข้าใจว่าเนทน้อยต้องจับรังสีสายตาแสดงความ "สน" จากพี่ชายที่มีให้เจสันได้แหงๆ ฮี่ๆๆๆ

เอาล่ะ คนบางคนก็ทั้งเรื่องมากและซึนได้ในคนคนเดียวกัน
(ซึ่งนั่นอาจจะเพราะเขาโตมากับมนุษย์ต่างดาวอย่างซุปเปอร์แมนและฮีโร่ดีซีก็ได้ใครจะรู้)
พอๆกับคนบางคนที่ถูกความรู้สึกอื่นที่เกิดง่ายกว่าและสัมผัสง่ายกว่าปิดบังความรู้สึกที่ลึกซึ้งได้ง่ายๆ
(แถมคนคนนั้นยังมีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่ตรงหน้าให้พยายามไขว่คว้าด้วยซิ)

..................ของฝากโลโล่ค่ะ  :กอด1:ไปถึงพี่ปุ๋ย

“เจสันฉันขอคุยด้วยหน่อย” เนทลุกออกจากโต๊ะเดินทำผมไปมุมหนึ่งของร้าน (เดินนำผม)
ผมจึงยิ้มแบบมีเลสนัยให้เขา (เลศนัย)


aekporamai2

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ meduza

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 587
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-0
ชอบบบบบบบบบบบคู่นี้น่ารัก
ชอบแบรตอ่ะหลุดโลกดีเจสันก็น่ารักแก่นเซี้ยวมากบาบี้บอยคิคิ
อยากรู้จิงๆว่าเจสันจะปราบแบรตหรือแบรตปราบเจสันหว่าลุ้นๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนกับคนโพสค่า

ออฟไลน์ rule

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 430
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-2
น่ารักแบบ....ดีคะ

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
ตอนที่ 3



        แบรต▂ ▄ █






        ผมนั่งเล่นเกมออนไลน์อยู่กับเนท ส่วนบีเจออกไปร้านการ์ตูนกับแกสตั้งแต่บ่าย ผมว่าแกสต้องลากลูกชายผมไปเอิร์ธคาเฟ่อีกแน่ๆ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเนท แกส และเจสันชอบไปที่นั่นเอามากๆ




“เรากำลังจะบุกเข้าป้อมอัทเซิล เนื่องจากงานนี้คงอีกยาวดังนั้นจงปัสสาวะให้เรียบร้อยซะสหาย” ผมบอกเนทกับคนอื่นๆในทีมทางไมโครโฟนที่ต่อกับแลปทอปของผม— สมาชิกในทีมนั่นหมายถึงเชลดอน แซค เนทและคาแบลท์


“แบรต ฉันต้องไปฉี่อีกรอบว่ะ” เชลดอนบอกกับผมผ่านไมโครโฟน

“เชลดอน เอาล่ะฉันยอมให้แกไปฉี่อีกรอบ แต่แกควรจะไปหาหมอได้แล้ว” ผมบอกเชลดอน

“ให้ตายสิ ทำไมผมต้องมานั่งเล่นเกมออนไลน์กับพี่ด้วยเนี่ย ผมมีอย่างอื่นต้องทำอีกเยอะนะ” เนทบ่นออกมา

“อย่างอื่นที่นายว่ามันหมายถึงการนอนกลางวัน นั่งกินพิซซ่าดูซีรี่ย์ยันบ่ายหรือมีเซกส์กับโอลิเวอร์หรือเปล่า

       อีกอย่างตอนนี้ทีมของเราขาดคาลอสไปชั่วคราวเพราะฉะนั้นตำแหน่งหมอในการฮีลจึงตกเป็นของนาย อย่าลืมสินายคือหมอฟันจริงๆ นายก็ดูจะเหมาะกับหน้าที่นี้ที่สุดแล้ว ดีใจด้วย ฉันเลือกนาย” ผมบอกเนท


“โอวพระเจ้า น่าภูมิใจจริงๆที่นายเลือกฉัน” เนทบอกผมแล้วถอนหายใจ

“เนท นายลองมีเซ็กส์กับโอลิเวอร์ทุกห้องในบ้านหรือยัง” คาแบลท์เปลี่ยนประเด็นไปตามสไตล์ของเขา ไอ้เวรนี่จะสอนน้องผมทำบ้าอะไรอีกล่ะ

“เงียบเหอะน่าคาแบลท์ แกไม่ควรชักจูงน้องฉันนะว้อย” ผมบอกคาแบลท์

“ไม่ คาแบลท์ ไม่ อย่าบอกนะว่านายกับแกสทำแบบนั้นน่ะ?”

“ใช่ นายน่าจะลองนะเนท นั่นน่ะสุดยอดเลยล่ะ อ้อ! แกก็น่าจะลองนะแบรต ชีวิตแกจะได้มีสีสันบ้าง กับเจสันไง?” คาแบลท์หันมาแหย่ผมแทน ไอ้หมอนี่มันเพื่อนเวรจริงๆ

“ส้นมึงสิ” ผมสบถ

“เชลดอนกลับมาแล้ว” เสียสวรรค์ที่ช่วยตัดบทสนทนาบ้าบอนั่นออกช่วยผมเอาไว้

“เอาล่ะ เราลุยกันเลย” ผมสั่งคนในทีมอย่างเป็นทางการ แต่ดูเหมือนต้องหยุดไว้อีกรอบเมื่อได้ยินเสียงกุกกักหน้าห้อง

“เฮ้เพื่อน เดี๋ยวฉันมา” ผมบอกกับคนอื่นๆในทีม ผมถอดหูฟังและไมค์โดยไม่ฟังเสียงพวกมันร้องโหยหวนและเสียงพรรณนาถึงความล่าช้า








“เจสัน นายโอเคไหม” ผมเห็นเจสันยืนอุ้มถุุงกระดาษสีน้ำตาลใบโตที่บรรจุของไว้เต็มถุงส่วนมืออีกข้างกำลังเขย่าลูกบิดประตูซึ่งตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นถีบประตูแทน

“เจสัน ดูเหมือนนายจะเอากุญแจรถมาไขประตูห้องนะ นายรู้ตัวหรือปล่าว” ผมถามหมอนั่น แต่เขากลับค้อนใส่ผม

“ฉันรู้” เขาหันมาบอกผมเสียงเขียว

“งั้นก็แล้วไป” ผมเดินกลับเข้าห้องแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงโครมครามอีกรอบ เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่าถุงกระดาษของซุปเปอร์มาเก็ตร่วงลงมา ข้าวของต่างๆก็ร่วงออกมาจากถุง

“บ้าจริง บ้าจริง บ้าจริง” เจสันสบถอย่างหัวเสีย ผมจึงเดินไปดูใกล้ๆ

“เฮ้ นายช่วยเงียบๆหน่อยได้ไหม” ผมถามเขา คราวนี้เขาส่งสายตาอาฆาตให้ผมอีกรอบ

“ฉันเอากุญแจนี่ออกไม่ได้ๆๆ” เขาถอดเป้ที่สะพายหลังไว้แล้ววางมันลงพื้น จากนั้นก็เขย่าลูกบิดประตูอีกรอบ ผมว่าไอ้หมอนี่มันอารมณ์ร้ายจริงๆ แต่มันดูตลกมากกว่า

“ไม่น่าแปลกใจเลย ล็อคบอลด์วินที่ประตูนายใช้ร่องกุญแจแบบตัดขอบนอกดั้งเดิม ขณะที่กุญแจรถโฟล์คโบราณของนายใช้ระบบร่องตรงกลาง” ผมแหย่เขานิ่งๆ
ผมชอบเวลาหมอนี่หัวฟัดหัวเหวี่ยงมันดู.....ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าแหย่ให้เจสันโกรธดูจะเป็นกิจวัตรที่ผมทำเป็นประจำไปแล้วเหมือนกัน

“ขอบใจนะแบรต!” เขาหันมาตะโกนใส่ผม ตอนนี้หน้าเขายุ่งอย่างที่ผมคาดไว้

“ยินดีอยู่แล้วครับ” ผมจ้องเขายิ้มๆ

“นายหยุดยิ้มแบบนั้นซะทีเหอะน่า นายรู้ไหมวันนี้ฉันไปเทสหน้ากล้องมาพวกเขาบอกว่าหน้าฉันตะวันตกตอนกลางเกินไป ฉันออกไปอ่านเรื่องสั้นที่ฉันเขียนหน้าคลาสเรียน ทุกๆคนในห้องก็หัวเราะฉัน ดูฉันสิ! ฉันอยู่แอลเอมาสองปีหวังจะได้เป็นนักเขียน แล้วตอนนี้ ฉันเป็นแค่เด็กเสิร์ฟกับพี่เลี้ยงเด็กเนี่ยนะ!” เจสันปล่อยมือจากลูกบิดแล้วเปลี่ยนมาเก็บของที่กระจัดกระจายลงใส่ถุงกระดาษสีน้ำตาลแทน


“ฉันไม่เคยประสบความสำเร็จอะไรเลย...”เขายังบ่นของเขาต่อไป ส่วนผมก็ยืนมองเขาด้วยความขบขัน

“ทำงานก็ไม่เคยได้ขึ้นเงินเดือน แถมวันนี้ยังทะเลาะกับผู้จัดการร้านมาอีก..แม้แต่เซ็กส์ ฉันยังไม่เคยมีเลย พระเจ้า!” ใช่ โอวพระเจ้า! หมอนี่ยังบริสุทธิ์งั้นเหรอ...เยี่ยมสิ


“แล้วพอฉันเดินขึ้นบันได้มา แมลงวันดันบินเข้ามาในปากฉันและฉันยังกลืนมันเข้าไปอีก ฮือๆ ตอนนี้ฉันหายใจยังได้กลิ่นแมลงวันเลย” เจสันเริ่มครวญคราง ส่วนผมก็ได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

“เอ่อ อันที่จริงแมลงก็เป็นอาหารในหลายๆประเทศนะ โปรตีนล้วนๆเลยนะ” ผมเขยิบไปยืนใกล้ๆเขายิ่งขึ้น หวังจะเข้าไปปลอบเขาจริงๆ

 

      เจสันลุกขึ้นยืนอุ้มถุงกระดาษขึ้นมาหลังจากที่เขาเก็บของเสร็จแต่ พรวด! ก้นถุงกระดาษดันขาด ของทั้งหมดที่อยู่ในถุงจึงร่วงลงมาอีกรอบ


“โอ้ ให้ตายสิ!” เขาปาถุงดาษแล้วยืนเท้าสะเอวมองผมนิ่ง นั่นทำเอาผมทำอะไรไม่ถูก..ผมได้แต่คิดว่าถ้าได้เหล้าเข้าปาก ผมคงจะนึกอะไรออกที่ดีกว่าคำนี้

“เอ่อ..ดูเหมือนความชื้นจากอาหารของนายทำให้ถุงอ่อนปวกเปียกน่ะ” ผมว่าคำพูดผมงี่เง่าจริงๆ เจสันยิ่งจ้องผมตาขวางกว่าเดิม

“กลับมาที่เรื่องกุญแจ ฉันว่านายควรจะโทรหาช่างกุญแจนะ เขาจะได้มาเปิดประตูให้นาย” ผมบอกเขา

“ฉันโทรแล้วน่า เขาบอกว่ามาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น”

“นายโมโหขนาดนี้เพราะเขาตอบกำกวมงั้นเหรอ” ให้ตายสิ! ผมอยู่ต่อหน้าเจสันทีไรผมมักจะหลุดคำพูดงี่เง่าออกมาเสมอ

“ปล่าว ฉันโมโหเพราะฉันล้มเหลวในทุกๆเรื่องๆ....” คราวนี้เจสันลงไปนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นอีกรอบ ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ เขาแล้วลูบหลังปลอบเขาเบาๆ

“เอาล่ะ นายอยากนั่งรอในห้องฉันไหม”

“ไม่ล่ะแบรต ฉันอยากนั่งบนพื้นเย็นเจี๊ยบแล้วร้องไห้แบบเด็กสามขวบแบบนี้”

“งั้นก็ตามใจนาย”ผมก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับเดินเข้าห้อง แต่หมอนั่นเร็วกว่า เขาคว้ากระเป๋าเป้ของเขาแล้วเดินตัดหน้าเข้าห้องผมไปเลย


“เห็นแก่พระเจ้าน่าแบรต นายหยุดยิ้มแบบนั้นซักทีเหอะ” เขาบอกผมตอนที่เรานั่งลงบนโซฟา






   ผมนั่งลงบนโซฟา สวมหูฟังแล้ววางแลปทอปลงบนตัก ช่วงที่ผมนั่งเล่นเกมก็รู้สึกว่าเจสันได้ขยับเข้ามานั่งข้างผมมากขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเขาติดกับตัวผม


“นายยังเล่นเกมออนไลน์พวกนี้อีกเหรอ อ้อใช่! แล้วนายยังมีแอ็คชั่นฟิคเกอร์ในตู้อีก บีเจบอกฉันว่านั่นน่ะของนายไม่ใช่ของเขา นายโตขนาดนี้แล้วนะ” ผมหันมาจ้องเขาแวบนึง นั่นทำเอาผมเกือบได้จูบปากร้ายๆ นั่นแล้วแต่เขากลับหลบทันอย่างหวุดหวิด ผมจึงหันไปสนใจเกมของผมต่อ


“แบรต ฉันอยากลองบ้าง” เจสันบอกผมแล้วยิ้มเขินๆ

“หึหึ เอาสิ” ผมบอกทุกคนในทีมว่าผมต้องออกจากเกม เนทโวยวายตามประสาคนเพี้ยนๆ แบบเขา ส่วนคาแบลท์ แซคและเชลดอนถึงกับเหน็บผมซะจนผมหน้าชา

“เจสันอยากเล่นมันบ้าง” ผมบอกพวกนั้น

“นายตั้งใจสร้างความประทับใจให้หมอนั่นแล้วหวังจะได้ฟันหมอนั่นงั้นสิ ไอ้เวรเอ้ย!” คาแบลท์ยังคงเป็นเพื่อนที่รู้ทันเสมอ

“ปล่าว” ผมหันไปมองหน้าเจสันก่อนจะตอบหมอนั่นไป ถ้าให้ผมเดา..เจยังยังไม่ได้ยินคำพูดจากปากหมาๆของคาแบลท์เขาถึงยังจ้องมาที่ผมตาเป็นประกาย

“นายห้ามทำอะไรเจสันนะแบรต เขายังบริสุทธิ์เกินกว่าจะตกเป็นของนาย” คำพูดเพี้ยนๆย่อมมาจากคนเพี้ยนๆ อย่างน้องชายของผมไม่ต้องคาดเดา

“ถูกต้องแล้วเนท คนที่จะฟันหมอนั่นได้มีแต่ฉันคนเดียว”

“หุบปากสวะของนายไปซะแซค” ผมกดออกจากเกมทันทีทั้งๆ ที่กลุ่มของผมกำลังถูกโจมตี








   ผมกินป๊อปคอร์นไป นั่งมองเจสันเล่นเกมไป แอบโอบเอวสำรวจรูปร่างเขาบ้างบางโอกาส ตอนนี้ผมอยากตะโกนให้ทุกคนรู้จริงๆเลยว่า ‘ผมโคตรมีความสุขเลย’

“คลิกที่บู๊ทวิเศษเพื่อใส่มันสิ” ผมเอื้อมมือไปชี้ตรงหน้าจอแล้วถือโอกาสโอบไหล่เจสันไปด้วย....อืม ผมว่าผมได้กลิ่นวนิลาจากตัวของเขานะ

“ไม่รู้สิ ขอเป็นสีอื่นได้มั้ยอ่ะ?” เจสันยังคงจ้องไปที่หน้าจอ

“คลิกไปเถอะน่า” ผมแกล้งบอกเขาอย่างรำคาญ

“ว้าวๆ แบรต ดูนี่สิ! ฉันเป็นนักรบเลเวลสามแล้ว” ผมยิ้มให้เขาแล้วลุกขึ้นกะจะไปหาไอศครีมมานั่งกิน แต่เจสันดึงมือผมไว้จนผมต้องหันกลับไปมอง แล้วยิ้มอย่างมีชัยให้ตัวเอง

“เดี๋ยวๆ นายจะไปไหนน่ะ” เขาส่งเสียงอ้อนๆให้ผม ผมว่าจะชนะหมอนี่น่ะไม่ยากอย่างที่คิดเลยล่ะ

“ฉันแค่จะไปหยิบไอศครีมให้นายไงล่ะ ฉลองให้กับนักรบเลเวลสาม ถ้านายเจอจระเข้ นายก็แค่เตะมันด้วยรองเท้าบู้ทเท่านั้นแหละ” เจสันบีบมือผมแล้วบอกว่า

“นายดีกับฉันจริงๆ” ผมพยักหน้าให้เขาแล้วเดินออกมา



เรื่องโดย SweetSacrifice
...............................................................

ขอขอบคุณคำผิดจากคุณนุ่น น่ารักมาก  :3123:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:34:47 โดย ┗◎┗◎ »

ออฟไลน์ SweetSacrifice

  • I always get,what I aim for
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1759
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +479/-1
เร็วมากกกกกกกกกกกกกกกก

แบบนี้กูปั่นจนหัวหมุนแน่ 555555555555

aekporamai2

  • บุคคลทั่วไป
เร็วจริงๆๆด้วย
 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ ლїЯдςLΣϛlθTtεR

  • มิราเคิ้น
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 729
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +355/-3
พี่โล่สู้ๆ คุณป้าสู้ตาย
น้องเตอร์ไว้ลาย นั่งดันทู้ป้า
เย้เย้เย้




เจสัน น่ารัก
แบรต กวนประสาท
ฮาๆๆๆๆ

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
ตอนที่ 4



        เจสัน
▂ ▄ █



   ผมเคาะประตูเรียกแบรตแต่เขาออกมาเปิดให้ช้า เมื่อผมลองบิดลูกบิดดูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อคไว้ หลังจากที่เปิดเข้าไปก็เห็นว่าแบรตกับบีเจนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ข้างๆ พวกเขามีคู่รักหวานเลี่ยนแห่งปีอย่างเนทและโอลิเวอร์นั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้วย



“เฮ้ๆ ฟังนะ ขอคุยกับแบรตหน่อย”  ผมตะโกนแข่งกับเสียงโทรทัศน์ หลังจากนั้นก็กล่าวขอบคุณโอลิเวอร์ที่กดปุ่มหรี่เสียงโทรทัศน์ให้เบาลง

   เนทกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับโอลิเวอร์ขณะที่แบรตกำลังเดินมาหาผม โอลิเวอร์จ้องมาที่ผมแล้วพูดกับเนทว่า

“ไม่ใช่ เขาพูดว่าแบรตน่ะถูกแล้ว”






“โอเค ผมซื้อเกมมาและกำลังค้นพบเกาะ แต่ผมหาทางผ่านยามไปไม่ได้น่ะ” ผมบอกแบรตเมื่อเขาเดินมาหาผม

“นายมีดาบกายสิทธิ์หรือปล่าว”

“เปล่า แต่ผมมีกฤชสีทองแดง”

“เธอจะฆ่ายามด้วยกฤชไม่ได้....พระเจ้า นี่เหมือนเรื่องกุญแจรถกับประตูห้องนายเลยนะ”

“แล้วผมจะเอาดาบมาได้ไงล่ะ”

“นายไปวิหารแห่งความมืดมาหรือยังล่ะ”

“ใช่อันที่อยู่บนเนินเขาที่มีพระอยู่รึเปล่า”

“ไม่ใช่มัน”

“เห็นแก่พระเจ้าเถอะ เอามานี่มา” แบรตดึงแลปทอปของผมไปวางบนโต๊ะทำงานของเขาใกล้ๆ ชุดโซฟาที่มีเนท โอลิเวอร์ และบีเจ นั่งมองมาทางเราอยู่

“ขอบคุณมาก ผมซึ้งใจจริงๆ”

“นายต้องหัดทำเองซะบ้างนะ”

“เหอะน่า ไม่ต้องช่วยผมหรอก แค่เอาดาบนั่นมาก็พอ!”



“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย” เนทอุทานขึ้นมา

“เมื่อคืนพวกเขาเล่นกันทั้งคืนเลยฮะอา” บีเจบอกเนท



“เอาล่ะ ได้ดาบกายสิทธิ์แล้ว”

“โอเค เอามาได้แล้วๆ ฉันอยากฆ่าหัวหน้ายามเอง” ผมดึงแลปทอปผมออกมาแล้วเดินกลับเข้าห้องของผมไป









   ตกดึกผมมีปัญหากับเกมอีกครั้ง ผมจึงตัดสินใจไปหาแบรตอีกรอบ แต่โชคร้าย...ดูเหมือนเขานอนไปแล้ว ผมจึงตัดสินใจปลดล็อคประตูห้องนอนเขา

“แบรต” ผมกระซิบเรียกเขา แต่เขาไม่ตื่นผมจึงเดินไปข้างๆ ที่นอนเขาแล้วเรียกเขาอีกรอบ

“แบรต แบรต”

“อันตราย อันตราย” แบรตสะดุ้งตื่นขึ้นมา

“ไม่อันตรายๆ ผมเอง เจสัน” ผมบอกเขาแล้วพูดถึงปัญหาของผมต่อทันที

“คืองี้นะ ผมเลเวล 25 แล้ว และไปถึงหนองบัวสีม่วงใช่มั้ย” ผมบอก

“นายอยู่ในห้องนอนฉัน” แบรตบอกเรียบๆ

“ใช่ เอ่อ...บีเจให้กุญแจสำรองกับผมไว้น่ะ”

“ฉันไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนอนของฉัน” แบรตบอกอย่างหัวเสีย

“งั้นเราไปคุยกันในห้องนั่งเล่นได้มั้ย?”

“ฉันไม่ได้ใส่ท่อนล่าง...เจสัน ฉันไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนอนฉัน”

“โอเค ผมแค่จะถามว่าจะเร็วไปมั้ยถ้าจะเข้าร่วมค้นหาปราสาทดำ”

“นายได้รับเชิญค้นหาปราสาทดำงั้นเหรอ”

“ใช่ๆ แต่ผมไม่รู้ว่าเหมาะกับตัวละครของผมหรือเปล่า”

“แน่ล่ะว่าไม่เหมาะ นายเลเวลแค่ 25 เองนะ พวกนั้นหลอกนายไปเป็นเหยื่อมังกรก็แค่นั้น”

“จริงเหรอ ผมดันไปเชื่อพวกนั้นซะได้”

“ได้โปรดเถอะเจสัน พอได้แล้ว ฉันง่วง”

“โอเค นายยอดเยี่ยมจริงๆ ขอบคุณมากๆ” ผมบอกลาแล้วล็อดประตูห้องและอพาร์ทเม้นให้เขาก่อนจะออกไป







►►►►►►►►►►►►►►►►►


        แบรต▂ ▄ █



   ผมตื่นตั้งแต่เช้าไปส่งบีเจที่บ้านของเนทเพราะพวกเขานัดกันเอาไว้ จากนั้นก็ออกไปประชุุมสาขาย่อยเรื่องงบประมาณรวมถึงการเปิดตัวโฆษณาใหม่ในย่านแอลเอ ปกติที่ผมเดินเข้าบริษัทก็แทบไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยด้วยอยู่แล้ว และรวมถึงวันนี้ด้วย

       บางทีวันนี้อาจจะมากกว่าทุกวัน เพราะผมอยู่ในสภาวะที่หงุุุดหงิดจากการนอนไม่พอพร้อมที่จะทำลายล้างทุกอย่างให้ราบคาบได้ตลอดเวลา




“ผมคิดว่าตัวเลขมันน่าจะผิดพลาดนะคุณสมิท ผมอยากให้คุณตรวจสอบมันอีกครั้งนึง”

“แบรต เรากำลังเปิดตัวโฆษณาใหม่นะ ตัวเลขมันต้องสูงขนาดนี้น่ะถูกแล้ว” สมิทผู้ถือหุ้นคนนึงบอกกับผม

“แต่จากสภาวะตอนนี้เราต้องลดค่าใช้จ่ายลงอีก...” ผมกำลังจะพูดต่อแต่ถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์ ผมจึงรีบกดตัวสายทิ้งทันที

“อ่าถึงไหนแล้วนะ ใช่...เรามาฐานที่มั่นคงมากพอ จึงไม่จำเป็นต้องใช้พวกนางแบบชื่อดังมา....”
 
“กริ๊ง กริ๊ง” ผมกำลังจะพูดต่อแต่ถูกขัดด้วยสายโทรศัพท์ด่วนในห้องประชุมอีกครั้ง

“สวัสดีคะ สเตฟานีรับสายคะ” เลขาของผมเป็นคนยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา

“แบรต ของคุณคะ” ผมรับโทรศัพท์จากเตฟานีมาอย่างงงๆ


“ฮัลโหล” ทุกคนในที่ประชุมมองมาที่ผม ผมจึงต้องลดเสียงของผมลงอีกหน่อย

“เจสัน ฉันติดธุระอยู่นะ” ผมบอก

“ฉันบอกนายแล้วไงเจสัน นายไม่พร้อมสำหรับวิหารนั่นหรอก” ผมหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับทุกคนในที่ประชุม แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่เจสันพูดแต่ผมคิดว่าพวกเขาเดาจากสิ่งที่ผมกำลังพูดอยู่ได้

“นายต้องอยู่ในกลุ่มอย่างน้อยห้าคน มีแพทย์เลเวล 35 ในกลุ่ม”

“ไม่เจสัน  ฉันล็อคอินเข้าไปช่วยนายไม่ได้”

“ไว้กลับบ้านค่อยคุยกัน” ผมรีบวางสายแล้วตีหน้านิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นก็เริ่มการประชุมต่อ








   หลังเลิกงานผมรีบขับรถไปรับบีเจ และตั้งใจจะไปขอความช่วยเหลือจากเนทอย่างจริงจัง


“เนท ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” ผมบอกเขาตอนที่เขานั่งสอนเรขาคณิตให้บีเจอยู่ เขาจึงเดินตามผมมาจนไกลพอที่คนอื่นจะไม่ได้ยินเสียงเราพูดคุยกัน

“นายต้องไปคุยกับเจสัน หมอนั่นรบกวนเวลานอนของฉัน เวลาทำงานของฉัน ถ้าฉันมีมิติอื่นฉันแน่ใจว่าหมอนั่นต้องมารบกวนอีกแน่”

“ทำไมต้องฉันด้วย นายเป็นคนสอนเขาเล่นเกมออนไลน์เองนี่นา” เนทบอก

“ใช่ แต่นายเป็นคนที่แนะนำให้ฉันรู้จักกับหมอนั่น หากนายไม่ทำตัวเป็นมิตรฉันคงไม่ต้องวุ่นวายขนาดนี้”

“งั้นก็บอกให้เจสันเลิกยุ่งกับนายสิ” เนทยักไหล่ให้ผม

“ฉันบอกเขาไปแล้ว ส่งข้อความให้ด้วย ฉันตั้งสถานะเฟสบุคว่า ’แบรตหวังว่าเจสันจะเลิกยุ่งกับเขา’ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” ผมบอกเนทอย่างหัวเสีย

“งั้นจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”

“ไม่รู้ แต่ฉันขอเตือนถ้านายยังไม่รีบจัดการล่ะก็ฉันจะกลายเป็นคนที่อยู่ด้วยยากมากๆ”

“หมายความว่าเดี๋ยวนี้เราพบกับแบรตผู้สนุกสนานร่าเริงงั้นเหรอ”

“ใช่”

“โอเค งั้นฉันจะไปพูดกับเจสันเอง”




เรื่องโดย SweetSacrifice

...............................................................


ขอขอบคุณคุณนุ่นสำหรับคำผิด  :pig4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-12-2012 11:24:51 โดย ┗◎┗◎ »

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
มาจองที่ไว้ก่อนนะ  ตามเก็บตอนที่มานี๊ดดดนึงก่อน

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด