เสือไบ:the series (ตอน 119)
เช้าแล้ว....ผมตื่นนอนแล้ว....วันนี้ผมต้องไปทำงาน.....ไอ้ลูกเจี๊ยบผมยังไม่ตื่น มันยังนอนคุดคู้อยู่เลย ผมเดินออกมาอาบน้ำอย่างเงียบๆ ..ตอนนี้ทุกอย่างที่ผมทำอะไรพยายามให้มันดังน้อยที่สุดครับ กลัวมันจะตื่น.......หลังจากอาบน้ำผมก็มาแต่งตัว...มันก็ก็ยังหลับสนิทเลย..... สงสัยจะเพลียจริงๆ......
ผมมาถึงที่ทำงานแล้ว.... วันนี้ผมคงไม่มีอารมณ์ทำงานเท่าไหร่หรอก ผมตัดสินใจหยิบใบลาพักร้อนมาเขียน ลาสัก 4 วันล่ะกัน ลาไปสงบสติอารมณ์หน่อย อีกอย่างผมอยากใช้เวลาช่วงนี้ อยู่กับมันให้มากที่สุดมากที่ผมจะทำได้....
"ลาพักร้อนอีกแล้วเหรอมรึง ไอ้นุ่ม....." พี่พีครับ แกเห็นผมเขียนใบลา....
"ครับ พี่ ช่วงนี้อกหักนิดหน่อยขอทำใจ" ผมพูดความจริงไป ตอนนี้กำลังเศร้าๆ ไม่มีอารมณ์ต่อความยาวสาวความยืดกับแก....
"ก๊าก ก๊าก หน้าอย่างมรึงเหรอวะ ไอ้นุ่มอกหัก เออ ถ้ามรึงอกหักนี่กับผู้ชายผู้หญิงวะ" หัวเราะผมอีก....ไม่เลิกแหย่ผมอีก..พี่พี...นี่น้องกำลังเศร้าๆ....
"น้องแค่ไปพักผ่อนพี่ เบื่อๆ พักนี้" ผมทำหน้าขึงขัง
"อะไรของมรึงวะ ยังหนุ่มยังแน่ กรูไปด้วยดิ " อ้าวเวนแล้ว ตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่พีแม้จะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนหมดทีเดียวนะครับ ผมไม่ค่อยได้ไปไหนตอนเย็นๆกับแก..
"ไม่ได้พี่.....น้องกลับบ้าน กลับไปซบลงบนตักอุ่นๆแม่" ผมยังทำหน้าเครียดเหมือนเดิม...ไม่มีอารมณ์หยอกเย้าแกจริงๆ
"เออ กลับมาอย่าลืมของฝากล่ะ มากรูเซ็นรักษาการณ์ให้" โหผมซึ้งเลยนะนี่....
หลังจากที่ส่งใบลาพักร้อน...ช่วงบ่ายผมโดดงาน ไม่มีสมาธิทำงานจริงๆ ผมมาถึงคอนโดประมาณบ่ายสอง...เปิดประตูห้องเข้าไป..เอ๊ย มันหายไปไหนนี่ ผมเดินเข้าไปดูที่ห้องนอน ไม่อยู่ โทรศัพท์มันก็เอาไป กระเป๋าเป้มันหายไปด้วย.....เหลือบไปมองรองเท้าผ้าใบที่มันใส่ประจำ หายไปครับ แต่กุญแจรถผมยังอยู่..... ตอนนี้ผมเข่าอ่อนแล้ว มันหนีไปแล้วเหรอนี่ หนีความจริงไปแล้ว......
ผมเข่าอ่อนทรุดทรงที่โซฟา....ทำไมมรึงเป็นคนแบบนี้นี่.....ทำไมต้องหนีความจริง ทำไมต้องหนีทุกอย่างไปแบบนี้......มรึงจะให้กรูอยู่แก้ไขปัญหาคนเดียวเหรอไง.......น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว ความจริงวันนี้ผมว่าผมจะเลิกร้องไห้แล้ว ร้องมันก็ไม่ได้อะไร แต่ตอนนี้มันเหลืออดจริงๆ ผมอัดอั้นตันใจเต็มแก่แล้ว.....
"มรึงๆๆ" ผมทุบหมัดไปที่โซฟา......ตอนนี้ไม่รู้จะระบายกับใครแล้วครับ.......ผมฟุบหน้าลงที่โซฟา ร้องไห้ ร้องออกมาอย่างคนเสียสติ....ผมร้องร้องจนผมหมดแรง......
"พี่เอก ผมขอโทษ พี่ไม่ต้องตามผมมาหรอก" ผมกำลังวิ่งไล่มันมาครับ ตอนนี้มันวิ่งหนีผมอยู่ สะพายเป้ วิ่งมาทางพันธ์ทิพ....
"หยุดนะ มรึงจะหนีทำห่าทำไม หนีความจริงแบบนี้เพื่ออะไร" ผมยังวิ่งตามมันอย่างไม่ลดละ เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ก็ต้องวิ่งตาม....เจอตัวมันแบบนี้จะปล่อยได้ไง...
"ปล่อยผมไปเถอะนะ พี่เอก ผมไม่อยากรับผิดชอบ ผมไม่พร้อม ผมกลัวพี่...."
"ไม่ได้ มรึงจะหนีไปแบบนี้ไม่ได้ กรูบอกเบียร์ไว้แล้ว ว่ากรูจะช่วยพูดให้เค้า พูดให้มรึงรับผิดชอบ"
"พี่ไปรับปากเค้าทำไม พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่ไม่คิดถึงตัวเองเลยเหรอ พี่รักผมไม่ใช่เหรอ พี่จะส่งผมให้เบียร์ทำไม...น่านะ เราไปเริ่มต้นใหม่กันนะพี่ เริ่มต้นไหม่...."
"สา........ด นี่ ที่กรูพูดๆ มามรึงไม่เข้าใจเลยเหรอ หนีไปมันก็ไม่พ้นตราบาปที่มันจะวิ่งตามเรามาตลอดหรอก กรูเหนื่อยแล้วเกม หยุดเถอะ" มันหยุดจริงๆ ครับ ผมน่ะแฮ่กๆๆๆ เหนื่อยจริงๆ แต่ผมไม่ยอมให้มันหนีไปหรอก..
"พี่เอกปล่อยผมไปเถอะนะ ผมขอร้อง ถ้าพี่ไม่ไปด้วย พี่ก็ไม่ต้องมาห้ามผม..."
"แล้วมรึงจะทิ้งกรูไปแบบนี้เหรอ มรึงบอกกรูไม่ใช่เหรอวะว่ามรึงรักกรู มรึงทำกับคนรักมรึงแบบนี้เหรอ"
"ก็พี่ไม่ให้ทางเลือกผมเลยนี่"
"แล้วกรูล่ะ กรูมีทางเลือกเหรอวะ "
"ไม่รู้ล่ะพี่ ผมหายเหนื่อยแล้ว ผมจะวิ่งต่อแล้วนะ พี่เหนื่อยพี่ก็ไม่ต้องตามมา" โหมันไปจริงๆ ผมเหรอตอนนี้ยังไม่หายเหนื่อยเลย....จับได้จะจับมันมัดโซ่ไว้เลย.....
"เอ๊ย รอกรูด้วย" ผมออกวิ่งตามครับ ตอนนี้มันขึ้นไปบนห้างพันทิพแล้ว..
แก๊กๆ เสียงคนไขลูกบิดข้างนอก....ผมลืมตา อ้าวนี่ผมเสียใจจนผมหลับฝันไปเลยเหรอนี่....ผมเช็ดคราบน้ำตาที่อยุ่บนหน้า....... หลับไปเกือบสองชั่วโมงเหมือนกัน...
"เข้ามาก่อนชัย" อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบผม กับไอ้ชัย อะไรนี่ ผมนึกว่ามันเผ่นแนบหายไปในกลีบเมฆแล้ว.....ผมดีใจมากเลย...... ดีใจสุดๆ เฮ้อ..
"พี่เอก สวัสดีครับ เห็นหน้าผมถอนหายใจเลยเหรอ ผมแวะมาเยี่ยมพี่" ไอ้ชัยมันยกมือไหว้ผม ไอ้ลูกเจี๊ยบผมยังเงียบเหมือนเดิม
"ตามสบายนะเดี่ยวขอกรูเอาของไปเก็บก่อน"....ไอ้ลูกเจี๊ยบเดินไปในห้องแล้ว....
"ไปไหนกันมาวะ" ผมถามมัน ตอนนี้แค่เห็นไอ้ลูกเจี๊ยบผมก็ดีใจแล้ว ....
"มหาลัยพี่ ไปลงทะเบียน....พอดีเย็นนี้ผมนัดสาวดูหนังแถวๆ นี้เลยขอมาเที่ยวห้องมัน"
"อือ ตามสบายนะ น้ำในตู้อยากกินอะไรก็กินตามสบายล่ะกัน"
"ครับๆ ขอบคุณครับ"
ผมเดินเข้าไปในห้องตามไอ้ลูกเจี๊ยบ . กะจะไปเปลี่ยนชุดทำงานเหมือนกัน....มันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่..
"ไปไหนไม่ยอมบอกเลยนะมรึง" ผมพูดกับมัน..
"ขอโทษครับ พี่เอก ผมลืมไปว่าวันนี้ผมต้องไปมหาลัย เมื่อเช้าผมตื่นสาย ตื่นมาก็ไม่เห็นพี่เอกแล้ว ความจริงผมก็ไม่อยากไปหรอกครับ แต่......"มันจะพูดต่อแต่ผมขัดจังหวะก่อน..
"ดีแล้ว อนาคตมรึงนะ เหลืออีกไม่กี่เล่มมรึงก็จะจบแล้ว....ดีแล้วที่มรึงคิดได้"
"พี่เอกตาแดง ร้องไห้เหรอพี่ ร้องไห้อีกแล้วนะ" ผมตาแดงช้ำมาก... เพราะผมกลัวจริงๆ.. กลัวมันจะหนีไป
"เออ กรูร้อง....กรูเผลอคิดไปว่า ใครบางคนมันหนีกรูไป ทิ้งปัญหาให้กรูแก้คนเดียว "
"โห พี่เอก ถึงผมจะชั่วจะเลว แต่ผมก็ไม่คิดจะทิ้งปัญหาให้พี่แก้ตามลำพังนะครับ"
"เออ กรูขอโทษ มรึงไปคุยกับไอ้ชัยเถอะ มีเพื่อนคุยมรึงจะได้ไม่เหงา เดี่ยวกรูอาบน้ำก่อน"
"ครับพี่ เดี่ยวมันคงไปแล้วพี่ มันนัดเด็กไว้ที่มาบุญครองตอนเย็น" มันเดินออกไป ผมเดินออกไปอาบน้ำแต่งตัว ตอนนี้ผมรู้สักดีขึ้นมาหน่อยแล้ว ได้เห็นหน้ามัน ผมส่องกระจกโหตาแดงช้ำจริงๆ ใครที่ไม่เป็นอย่างผมคงไม่รู้หรอก ว่า ความรู้สึกมันเป็นไง คนเสียใจผิดหวังอยู่และมารู้อีกว่าโดนทรยศจากคนที่ทำให้ตัวเองเสียใจและผิดหวังนั้น ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร มันคับแค้นใจจนแทบกระอัก...ตอนนั้นผมร้องไห้สุดๆจริงๆ......
ผมแต่งตัวเสร็จแล้วผมยังไม่ออกไปคุยกับพวกมันข้างนอกนะ ปล่อยไอ้เกมไอ้ชัยคุยกันแบบนั้นน่ะดีแล้ว มันจะได้ได้คุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผมบ้าง ผมจะจากมันไปแล้วไม่อยากให้มันสะเทือนใจเมื่อเห็นผม....
ตอนนี้ผมนึกถึงไอ้กายค ถ้าไอ้กายอยู่ด้วยก็คงดี ผมคงมีคนคอยปลอยใจ มีคนคอยรับฟังปัญญาต่างๆ แทนผมบ้างไม่ใช่เจอปัญหาเต็มๆแบบนี้ เออ ผมคงต้องโทรหามันหน่อย แต่ผมมาคิดอีกที ยังดีกว่า ผมจะรอจนกว่าที่ไอ้เกมมันจะตัดสินใจก่อนว่ามันจะเลือกทางเดินมันอย่างไร แล้วผมค่อยโทรหาไอ้กาย.......
ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย.....ตอนนี้มันเหนื่อยมันล้าเหลือเกิน.... แค่นี้ผมก็แทบจะแบกรับปัญหาที่ไอ้เกมก่อไว้ไม่ไหวแล้ว.... ผมเอาหูฟังเสียบที่หูครับ เปิดเพลงฟังดีกว่า....โหดูเปิดเพลง...
http://www.geocities.com/nangmarn99/mp3ss19.htmเหนื่อยและท้อเหลือเกิน..
..... รู้ไหม…….
....... หมดแรงจะสู้ต่อไป…..อีกแล้ว..
………..คลื่นลมยิ่งโถมเท่าไร….
เสียงหัวใจยิ่งแผ่ว
……….หมดแรงไม่เหลือใครนอกจากเธอ…..
** เธอเป็นเพียงสิ่งเดียว………
……….เป็นเหมือนไม้หลักสุดท้าย……
……….ให้ฉันได้เกาะได้พักหายใจ
……….มีเพียงเธอผู้เดียว
ที่ฉันมอบหัวใจ……..
..รักเธอเหลือ เกิน…
และรักยิ่งกว่าสิ่งใด……
……….อย่าจากไปไหน..โปรดอยู่กับฉัน ………
……….ชีวิตของฉัน
ฝากไว้อยู่ในมือ…… ของเธอ
……….ทุกทุกนาที….
ที่ยังหายใจ……
……….เพราะฉันมีเธอ
ขาดเธอไปสักคน………
……… ฉันจะทนอยู่อย่างไร...
... ไม่รู้จริงๆ....
เฮ้อ ตอนนี้ผมไม่เหลือใครจริงๆ แม้กระทั่งเธอ.....เธอของผมคนนี้ก็กำลังจะจากผมไป....คิดอะไรไปได้เรื่อยเปื่อยจริงๆตอนอกหักนี่........ไอ้ชัยเปิดประตูเข้ามา.....
"พี่เอก ผมกลับก่อนนะ" ไอ้ชัยมันบอกผม.....
"รีบกลับไปไหนวะ " ผมเอาหูฟังออกเดินตามมันออกไป......
"อือ อือ ตามสบายล่ะกัน" ผมไม่มีอารมณ์ที่จะสนุกสนานกับมันหรอก ....
ไอ้ชัยออกไปแล้ว.....ไอ้เกมเดินไปส่ง...ไม่กี่นาทีไอ้ลูกเจี๊ยบก็กลับเข้ามา.....ตอนนี้ผมมานั่งที่โซฟา นั่งเฉยๆแหละครับ ไม่ได้เปิดโทรทัศน์ หรือฟังเพลง.....แค่นั่งเฉยๆ แบบนี้ภาพต่างระหว่างผมกับมันก็เต็มหัวผมไปหมดแล้ว.....
"พี่เอกครับ...." มันเดินเข้ามานั่งที่โซฟา ผมไม่ได้ยินหรอกครับทีแรก.....
"พี่เอกครับ" เสียงมันดังขึ้น ผมหันมองมัน ตอนนี้ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว...
"เออ มีไรวะ เสียงดังเชียว" เฮ้อ .....
"พี่เอกครับ ผมตัดสินใจแล้วครับ" ผมมองหน้ามัน.....
"เรื่องของเรา.....เรื่องที่พี่ขอ"
"เออ ว่าไงล่ะ" ถึงเวลาแล้วซินะ ผมจะรู้ว่ามันเลือกทางเดินชีวิตมันอย่างไร.....
"ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้เจอพี่ และได้ใช้ชีวิตกับพี่จนถึงวันนี้ ผมรู้สึกดีมากๆเลยครับ ผมไม่เคยได้รับความอบอุ่น ไม่เคยได้รับความเข้าใจ ไม่เคยได้รับการดูแลแบบนี้จากใครมาก่อน" มันเงียบไปครับ ตอนนี้เสียงมันไม่สั่นและไม่มีน้ำตานะครับ....
"แล้วไงต่อล่ะ....."
"ที่พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อให้ผมมีความสุข....เพื่อให้ผมเป็นคนดี......พี่รักผมและผมก็รักพี่ แต่ผมกับทำลายความรักของเราด้วยตัวผมเอง....." อ้าวเสียงมันสั่นอีกแล้วผมนึกว่ามันจะใจแข็งพูดได้ตลอด....
"พี่เอกครับถึงเวลาแล้วที่ผมควรรับผลกรรมที่ผมก่อ ผมพร้อมแล้วพี่ ผมจะทำตามที่พี่บอก อย่างน้อยสิ่งพี่บอกก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผมไม่ใช่เหรอ" มันร้องไห้อีกแล้วครับ เฮ้อ.....
"ผมพร้อมแล้วครับ ผมจะทำตามที่พี่ขอ ผมจะแต่งงานกับเบียร์....พี่จะได้สบายใจสักที.....ผมอยากให้พี่สบายใจ" เฮ้อผมควรดีใจดีหรือเสียใจดีล่ะครับที่มันพูดแบบนี้.......ผมส่ายหน้า...
"ไอ้เกม มรึงไม่ต้องมาทำแบบนี้เลย...มรึงคิดเหรอว่ามรึงทำแบบนี้กรูจะดีใจ ....การแต่งงาน การใช้ชีวิตครอบครัวมันไม่ใช่เล่นขายของนะ หรือเล่นแต่งงานตอนเด็กๆ นะ....มรึงจะมาทำแบบนี้ไม่ได้....มรึงแต่งงานไปมรึงต้องรับผิดชอบ ดูแลเค้า ไม่ใช่มรึงแต่งงานเพื่อให้ทุกอย่างมีทางออก แต่งงานเพื่อให้กรูสบายใจ...งั้นมรึงไม่ต้องแต่งเลย มรึงไปบอกเบียร์เลยว่ามรึงไม่รับผิดชอบเรื่องเด็กในท้องของเค้า" ผมเสียงดังใส่มัน....
"ครับ ผมรู้ ผมจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด....ผมจะดูแลลูกเมียผมอย่างดี ไงพี่"
"แล้วมรึงพูดทำไมว่าอยากให้กรูสบายใจ...มรึงคิดเหรอวะ.....ว่ากรูสบายใจถ้ามรึงแต่งงาน...มรึงก็รู้ว่าเพราะอะไรแต่มรึงแต่งงานกับเบียร์ก็ดีแล้วแหละ ทุกอย่างมันจะได้ดีขึ้น คนเจ็บมันก็จะได้น้อยลง...."
"มันจะมีทางไหนดีกว่านี้อีกล่ะพี่เอก...ผมขอโทษนะครับ ที่ผมทำให้พี่เจ็บพี่เสียใจอีกแล้ว"
"ไม่หรอก.....กรูไม่เสียใจ.....กรูไม่เจ็บหรอก เพราะกรูเจ็บมาจนกรูไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว..แต่กรูก็ดีใจนะที่มรึงทำให้ทุกอย่างง่ายลง กรูดีใจกับมรึงด้วยนะที่มรึงเลือกแบบนี้"
"ก็เพราะพี่นั่นแหละที่ทำให้ผมคิดได้....... ผมเคยบอกพี่ว่าผมต้องการครอบครัวแบบนี้.......ครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูก และผมก็มีมันแล้ว ผมจะไปทำลายครอบครัวที่อบอุ่นด้วยมือผมได้ไง...และอีกอย่างผมไม่อยากให้พี่เอาชีวิตของพี่มาแลกกับชีวิตครอบครัวผม....ผมรักพี่ผมไม่อยากให้พี่ทำแบบนั้น" โหมันคิดไปไกลขนาดนั้นเชียวเหรอ ผมเพียงแค่จะหนีมันไปให้ไกลก็แค่นี้เอง
"โห สาดนี่ กรูคงไม่ฆ่าตัวตายหรอก....กรูแค่จะหายตัวไปเท่านั้น"
"อ้าวพี่ หลอกกันนี่"
"กรูไม่ได้หลอก...แต่ก็ดีแล้วที่มรึงคิดได้....มรึงไม่ต้องห่วงอะไรกรูหรอก แค่นี้กรูทนได้ขอให้ทุกอย่างมันดีขึ้น...ถึงกรูจะเจ็บที่ต้องเสียมรึงไปแค่ไหน.....กรูก็ยอม...เจ็บคนเดียว ยังดีกว่าต้องเจ็บอีกหลายคน"
"ผมขอโทษนะพี่ มันมีทางออกแค่ทางนี้จริงๆ"
"ดีแล้ว แม้มันจะเศร้าจะเสียใจ กรูก็พร้อมที่จะทน....คงไม่นานหรอก....เดี่ยวกรูก็หาย"
"เฮ้อ พี่ พี่ทำเพื่อผมอีกแล้ว....ผม....."
"ไม่เอาน่า.....กรูชินแล้ว..." ผมฝืนยิ้ม ตอนนี้ผมคงต้องทำใจครับ มีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดจบ....เพียงแต่ผมไม่นึกว่ามันจะมาจู่โจมผมได้เร็วขนาดนี้.....
"แล้วผมต้องทำไงบ้างล่ะ" หน้าตามันมีรอยยิ้มบ้างแล้ว ผมไม่ว่าหรอก ทุกอย่างมันกำลังคลี่คลายไปสู่ทางที่ดีขึ้น....
"โทรบอกเบียร์ไง แล้วก็นัดวันไปหาคุยกับพ่อเบียร์ ทำลูกเค้าท้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ...ลูกนายทหารด้วย.เฮ้อ กรูยังสงสัยไม่หายเลยน่ะว่าถุงยางมันแพงนักเหรอไงวะ"
"เปล่าพี่ มันเมา...พี่เอกโทรให้ผมหน่อยได้เปล่าครับ ผมไม่กล้า ผมทำอะไรไว้กับเบียร์ไว้เยอะ"
"อะไรของมรึงวะ เฮ้อ มาๆเดี่ยวกรูโทรให้"
"เดี่ยวพี่....ผมมีเรื่องจะขอพี่อีกอย่าง"
"อะไรของมรึงวะ เรื่องของมรึงทั้งนั้น มรึงจะมาขออะไกรู บอกมาดิ กรูทำให้มรึงได้เสมอแหละ ถ้ากรูทำได้"
"พรุ่งนี้วันอะไรพี่" มันถามผม....ผมรู้ความหมายมันครับว่ามันถามทำไม...
"วันเกิดมรึง จะให้กรูทำอะไรให้ล่ะ"
"เราไปเที่ยวเสม็ดกันนะพี่ ไปสักสองวัน ผมอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้เต็มที่น่ะ....."
"เอาดิ กรูก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกัน.....งั้นไปพรุ่งนี้เช้าล่ะกัน แล้วเรื่องเบียร์ล่ะจะให้กรูโทรเลยเหรอเปล่า...." มันพยักหน้า...ผมกดไปหาเบียร์
"งั้นรอแป๊บ เดี่ยวกรูคุยให้" ผมเดินออกไปคุยนอกห้อง.....
"สวัสดีค่ะ พี่เอก"
"เกมตกลงแล้วนะเบียร์ มันรับผิดชอบเรื่องของเบียร์แล้ว"
"เหรอคะพี่เอก...ดีใจจังเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะพี่เอกขอบคุณมาก" คงจะดีใจจริงๆแหละน้ำเสียงผมรู้สึกถึงความดีใจ ...เฮ้อแต่นี่ทำไมเศร้าจัง....
"จะให้มันไปหาเบียร์หรือว่าไง "
"เดี่ยวเบียร์ไปหาพวกพี่ที่ห้องล่ะกันค่ะ แค่นี้นะคะ เบียร์จะไปเลย" อ้าวตัดสายไปแล้ว.....เฮ้อ ผมไม่เห็นจะดีใจด้วยเลยความดีใจของคนอื่นบนความทุกข์ของผมแบบนี้.....แต่จะทำไงได้ล่ะ แบบนี้น่ะดีแล้วทุกอย่างจะได้จบๆ...
ผมเดินกลับเข้าห้องมา ...ไอ้เกม มันคอยคำตอบอยู่......
"ว่าไงครับพี่เอก เบียร์เค้าว่าไงบ้าง"
"เดี่ยวเค้าจะมาหามรึง....มรึงหาข้อแก้ตัวไปเถอะ กรูไม่สนนะเฟ๊ย " ผมทำหน้าเศร้า....ผมเดินเข้าไปในห้องแล้ว(ห้องนอนอีกห้องนะครับ) มันเซ็งๆไงไม่รู้ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ผมนั่งลงกับเตียงก้มหน้ากุมขมับ.....ตอนนี้ผมคงต้องพยายามทำใจแล้ว....ทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้น....ผมเองก็ต้องการแบบนี้ด้วยแต่ทำไงล่ะ เรื่องแบบนี้มันทำใจง่ายๆซะที่ไหนล่ะ.....ไอ้เกมเดินเข้ามา....
"ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่นะครับ....แต่พี่จะให้ผมทำไงล่ะ"
"เออๆ กรูขอโทษ ขอเวลากรูหน่อยนะ มรึงคงเข้าใจนะ ความรักของเรามันไม่ใช่แค่วันสองวัน มรึงจะให้กรูทำใจง่ายๆ มันยากหว่ะ มรึงไปเตรียมตัวอาบน้ำเถอะ กรูขออยู่คนเดียวสักพัก"
"พี่เอก พี่อย่าทำแบบนี้ดิครับ ผม...ผม..." เอาอีกแล้วมัน....เฮ้อ ผมก็ไม่น่าจะทำแบบนี้เลย แต่ผมไม่ไหวจริงๆ
"เกม กรูขอนะ....ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ของกรู.... ต่อไปกรูจะไม่ทำอีกมรึงออกไปเถอะ กรูขออยู่คนเดียวสักพัก นะ เกม" ผมแทบไม่มีแรงจะพูด ตอนนี้ก้อนน้ำตามันมากระจุกตัวที่ตาอีกแล้ว
"ครับ พี่เอก ผมเข้าใจ" มันเดินออกจากห้องไปแล้ว น้ำตาที่มันกระจุกอยู่มั....นไหลออกมาแล้ว ไหลออกมา ตอนนี้ผมขอร้องไห้..... จะขอร้องไห้ครั้งนี้อีกครั้งเดียว.....ครั้งเดียวจริงๆ.....ความรู้สึกคงเหมือนเพลงนี้แหละ....
http://mywebpage.netscape.com/korn3401/Tamdao_03.wmaรู้ว่าเธอเปลี่ยนไป แต่เพิ่งรู้สึกตัวไม่นาน
รู้เมื่อวันที่สายเกินไป
เมื่อมันมาสุดทาง ไม่มีทางที่จะเริ่มใหม่
ก็จำยอมเข้าใจอย่างนั้น
แต่วันนี้ตอนนี้ ขอทีอย่าเอ่ยอะไร
ยังไม่ทันเตรียมใจจะฟัง
ก็ไม่ทันตั้งตัว กลัวใจรับไม่ทัน
เมื่อจะลาร้างกัน ขอให้ฉันทำใจ
ให้เวลานิดเดียวได้ไหม
แค่ให้พอลบเธอจากใจ
เมื่อเธอเดินลับไป จะไม่มีน้ำตาให้เธอ
ขอเวลาตั้งตัว อยากจะขอเวลาตั้งใจ
พร้อมเมื่อไรเธอค่อยพูดจา
ขอเวลาข่มใจ ก็คงใช้เวลาไม่นาน
แล้วเราจึงจากกันได้ไหม
เกือบครึ่งชั่วโมงผมหยุดร้องไห้ตอนนี้ปวดตาไปหมดแล้ว ร้องหนักขนาดนี้วันนี้ผมก็ร้องมาสองครั้งแล้วด้วย พอแล้วสำหรับน้ำตา ผมเอามือมาปาดครับ แต่ก็ยังมีเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ ผมรอสักพัก ผมถึงเปิดประตูออกจากห้องไป อ้าวมันนั่งที่โซฟาครับ เอามือกุมขมับ...มันคงรู้สึกผิดแหละครับที่เห็นผมเป็นแบบนี้..ผมเดินเข้าไปหามัน
"กุมขมับทำไมวะ กรูหายแล้ว เตรียมตัวได้แล้วเดี่ยวเมียมรึงมาแล้ว หาข้อแก้ตัวได้เหรอยังวะ" มันเงยหน้ามาโหน้ำตาพรากเหมือนกัน....
"โหไรวะ ผู้ชายเหรอเปล่าวะร้องไห้แบบนี้ ไปๆ...ล้างหน้าเลยเดี่ยวเมียมรึงมาคิดว่ากรูทำอะไรมรึง....ไปไป.."
"ว่าแต่เค้า...พี่ก็เหมือนกันแหละ " เฮ้อ เถียงไม่ออก....
"เออ มรึงไปล้างก่อนเดี่ยวกรู ล้างของกรูเอง.." มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ส่วนผมล้างที่ซิงค์ทำครัวเหมือนเดิม....
อีกสิบนาทีครับ เสียงเคาะประตูดังขึ้น...ผมกับไอ้เกมนั่งอยู่ที่โซฟา... ตอนนี้เราไม่ได้เปิดโทรทัศน์หรือเครื่องเสียง...กำลังทำใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ไอ้เกมคงคิดหาคำพูดหวานๆ ที่จะบอกเบียร์บอกเหตุผลว่าทำไมต้องทำแบบนี้ส่วนผมกำลังนั่งบื่อ ผมไม่อยากเห็นอะไรแบบนั้น.....
"มรึงไปเปิดดิ" ผมบอกมัน
"ครับพี่เอก" มันสูดลมหายใจลึกๆ เดินไปเปิดประตูครับ ผมเฝ้าดูห่างๆ...พอเปิดประตูเบียร์กับไอ้เกมมองตากันเบียร์วิ่งเข้ากอดเกมเลยครับ
"เค้าดีใจจริงๆ ที่ตัวเองไม่ทิ้งเค้ากับลูก เค้า" อ้าวนี่ร้องไห้มาเหมือนกันเหรอนี่ ผมเห็นตาเค้าแดงๆ ช้ำๆครับ ผมนั่งไม่ไกลนะครับห้าเมตรแต่ผมก็เห็น...
"อือ เข้ามาก่อนดิ เค้าขอโทษด้วยนะ ที่ทำแบบนั้นมันสับสน จริงๆ เค้าไม่เคยเจอไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้"
"เค้าเข้าใจ " เบียร์นั่งลงที่โซฟา ไอ้เกมก็นั่งลง..
"ขอบคุณค่ะพี่เอก ที่ช่วยเบียร์"
"พี่ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอก เกมเค้าตัดสินใจของเค้าเอง คนกำลังสับสนก็แบบนี้แหละ เบียร์จะให้พวกพี่ไปคุยกับพ่อเบียร์วันไหนล่ะ.....ต้องรีบแล้วนะ"
"วันเสาร์ นะพี่เอก เดี่ยววันศุกร์เบียร์จะกลับบ้านไปบอกพ่อ"
"ได้ๆ งั้น วันเสาร์พี่จะพาเกม ไปพบพ่อเบียร์นะ....คุยกันไปก่อนนะ เดี่ยวพี่ลงไปทำธุระข้างล่างแป๊บหนึ่ง...." ผมไม่อยากเป็นก้างหรอก ตอนนี้อยากให้สองคนนี้ปรับความเข้าใจกัน ....ผมขอห่างมาดีกว่า
แม้จะเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใดผมก็ต้องทนครับ มันไม่มีทางออกให้ผมเลือกเลยนี่ ผมไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้เลยเลือกได้อย่างเดียว คือ ยอม ยอมเดินจากไปด้วยใจที่แตกสลาย......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
