เสือไบ:the series (ตอน 126)
เช้าวันอาทิตย์แล้ว....ไอ้เกมกับไอ้กายตื่นแล้ว อ้าวมันจะไปไหนกันเหรอนี่ไม่เห็นบอกอะไรผมเลย....
"ไปไหนกันเหรอวะ " ผมเดินออกมาจากห้องนอน....
"ไปบ้านอาเปี๊ยก ไปด้วยกันเหรอวะเอก" ไอ้กายชวนผม แต่บ่ายนี้ผมต้องไปมหาวิทยาลัย ไปลงทะเบียน สองตัวที่เหลือใกล้จบแล้ว.....
"พี่เอกเค้าไม่ไปหรอกพี่กาย...งานนี้ยิ่งนานไปยิ่งทำตัวห่างเหิน" อ้าวเวนผมโดนไอ้เกมกัดอีกแล้ว พักนี้เป็นแบบนี้ตลอดเลย ไม่ผมก็ไอ้เกม มันจะมีการกระแนะกระแหนกันด้วยวาจาบ่อยๆ....
"ใช่ดิ กรูห่างเหินจะให้กรูไปทำหน้าที่ไรล่ะ ตำแหน่งเจ้าสาวเหรอ ก็มีคนเอาไปแล้วนี่....."
"พอๆ เป็นห่าไรกันวะนี่.....กรูละเบื่อพวกมรึงจริงๆ เอาเป็นว่ามรึงจะไปกับพวกกรูเหรอเปล่าวะเอก" ไอ้กายมันคงปวดหัวกับพวกผม แต่ที่กระแนะกระแหน แบบนั้นผมกับไอ้เกมไม่ได้โกรธอะไรกันนะครับ เพียงแต่มันยังไงล่ะเห็นอะไรขัดหูขัดตาไปหมดอะไรแบบนั้นแหละ...
"ไปเถอะหว่ะ เดี่ยว บ่ายกรูจะไปลงทะเบียน ที่มหาลัย ฝากคิดถึงอาเปี๊ยกด้วยนะ...กรูไม่ได้เจอแกนานแล้ว"
"เฮ๊ย ไอ้เอก มรึงยังเรียนอยู่เหรอวะ กรูนึกว่ามรึงจบไปแล้วซะอีก"
"กรูไม่เก่งเหมือนน้องมรึงนี่.....เก่งไปหมด" เอาอีกแล้วเฮ้อความจริงไม่ได้ตั้งใจจะไปว่ามันหรอก แต่บอกตรงๆปากมันพาไป.....
"ใช่ดิ ผมมันเก่ง...."มันจะพูดต่อแต่โดนไอ้กายขัดไปซะก่อน.....
"เออ ไปกันดีกว่า กรูเอารถไปนะเอกเจอกันตอนเย็น เดี่ยวกรูจะไปจองตั๋วไปญี่ปุ่นไม่รู้ใกล้ๆนี้จะมีเหรอเปล่า"
"โอเค เจอกันเย็นนี้นะ......"
"ผมไปหาเบียร์พี่เย็นนี้ คงไม่ได้เจอพี่ตอนเย็น" มันเอาอีกแล้วครับ ....
"เรื่องของมรึงดิวะ....เมียมรึงมรึงก็ไปหาดิ ไม่ต้องบอกกรู"
"เอ๊ย เป็นอะไรกันนี่ ไปได้แล้วไอ้เกม มรึงก็ไปแหย่ไอ้เอกอยู่ได้"
ไอ้กายไอ้เกมเดินออกไปแล้ว ผมมานั่งกุมขมับที่โซฟา เฮ้อ จะเป็นแบบนี้อีกนานมั๊ยนี่ ผมควรจะย้ายกลับไปอยู่บ้านก่อนดีกว่ามั๊ง อยู่แบบนี้มีแต่จะกระทบกระทั่งกันด้วยวาจากันตลอด บางครั้งผมก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่อย่างที่บอกแหละเห็นอาการระริกระรี้กระตือรือร้นของมันเกี่ยวกับเรื่องเบียร์แล้ว ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้......
บ่ายๆ ผมมาถึงมหาวิทยาลัย ช่วงนี้มีการเรียนการสอนไปแล้ว ส่วนผมยังไม่ได้ลงทะเบียนเลย ก็แบบนี้แหละเหลืออีกสองตัวต้องมารอลงเพิ่มตอนที่เค้าจัดให้ลงทะเบียนเพิ่มเติม สองตัวนี้เป็นตัวกว.ด้วย แต่ยังไงเทอมนี้ก็ไม่จำเป็นต้องได้ซีทั้งสองตัวก็ได้ ตัวเดียวผมก็สามารถสอบกว.ได้.......
กว่าจะกลับมาถึงคอนโดก็เกือบสี่โมงเย็น ไอ้กายกับไอ้เกมยังไม่กลับมาเลย ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...ตอนนี้ผมต้องรีบสรุปยอดเงินที่ผมคุมบัญชีมันอยู่... โอนทุกอย่างไปอยู่ในความรับผิดชอบของมันเลย เงินมันจะใช้ยังไงก็ได้นี่ และอีกอย่างช่วงนี้มันคงอยากมีอิสระในการใช้เงินด้วยล่ะมั๊ง...
ผมนั่งทำไปเรื่อยๆ ...... ในใจคิดสาระพัดแหละ จะไม่ให้คิดได้ไงล่ะ ทุกตัวทุกบรรทัดของตัวเลขภาพกิจกรรมที่มันขอเงินหรือให้เงินผมมันคอยหลอนผมตลอดว่ามันเอาเงินมาให้ผมอย่างไง เอาเงินไปใช้ไง....เฮ้ออีกหน่อยคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้แล้ว ไอ้ลูกเจี๊ยบมันจะเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วนี่ทุกอย่างมันต้องควบคุมดูแลรับผิดชอบเอง....
"เมื่อไหร่จะกลับมากันซะทีวะ กรูยิ่งเหงาๆ อยู่" ผมบ่นกับตัวเอง ตอนนี้อยู่คนเดียวมันเหมือนคนบ้าไงไม่รู้...เฮ้อผมเดินเข้าไปในห้องนอน ใช่ดิผมต้องเริ่มเคลียร์ข้าวของแล้วซินะ อีกไม่นานผมก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว...
จะว่าไปของที่มันเป็นของผมจริงๆก็ไม่เยอะเท่าไหร่นะ ส่วนใหญ่มันจะเป็นของที่เราซื้อด้วยกันเสียมากกว่าแต่ไม่เป็นไรของต่างๆเหล่านี้ผมไม่เอาไป ให้มันไปเลย...ไม่รู้จะเอาไปทำไมเหมือนกัน เอาไปก็จะต้องคิดถึงมันติดตาไปตลอด....ผมรื้อลังพลาสติกใบใหญ่...ลังใบนี้ส่วนใหญ่ผมจะเก็บพวกของจิปาถะเช่นอัลบั้มรูปของผมกับมัน สำเนาทะเบียนบ้าน เอกสารต่างๆ เทปเพลง ของที่มันซื้อให้ผม แหวน สร้อย ปลอกรัดมือ ของผมกับมันที่ไม่ใช้แล้ว..ผมก็มักจะเก็บเอาไว้ที่นี่แหละ.... ผมหยิบอัลบั๊มรูปของผมขึ้นเปิดดู รูปมันมีไม่กี่รูปหรอก ส่วนใหญ่ผมกับมันไม่ค่อยชอบถ่ายรูปกันอยู่แล้วถ้าถ่ายป่านนี้คงมีเยอะหลายอัลบั้มแล้ว....
ผมหยิบรูปมันขึ้นมาหนึ่งรูปครับรูปตอนชุดนักศึกษาที่มันถ่ายตอนมันไปเรียนราม....เฮ้อ สี่ปีนี่มันเร็วจังผมยังจำวันที่ผมเคี่ยวเข็ญให้มันไปเรียนหนังสือได้อยู่เลย...(ข้อความสีแดงเป็นข้อความตอนที่ 91 นะครับ)ภาพความทรงจำเก่าๆมันวิ่งมาให้หัวอีกแล้ว
"กรูอยากให้มรึงเรียนต่อน่ะ"
"กรูไม่ได้บังคับ นะ แค่อยากให้มรึงเรียน มรึงคิดดู มรึงจะทำงานแบบนี้ไปได้ถึงไหน หน้าตา รูปร่างคนเรามันเวลาหมดอายุ แล้วถ้าถึงตอนนั้นน่ะ มรึงจะไปทำอะไร แค่รับจ้างวันๆ มันจะได้สักเท่าไหร่ ความรู้แค่ม.6 จะทำงานดีๆ ได้เหรอ..."
"มันก็จริงของพี่...งั้นผมตกลงเรียน."
"เอ๊ย อย่าเพิ่ง มรึงอย่าเพิ่งพูดคำนี้......มรึงต้องคิดให้ดี กรูไม่อยากให้เป็นแบบนี้ พูดแล้วมันต้องทำได้ กรูไม่อยากให้มรึงทำเพื่อกรู กรูบอกให้เรียน มรึงก็เรียน เรียนตามคำบอกคำขอของกรู กรูอยากให้มรึงคิดด้วยตัวของมรึงเอง เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ใช้เวลาแค่วันสองวันนะ มันใช้เวลามากกว่า 4 ปี หรือมากกว่านั้น......"
"ครับ พี่"
"กรูอยากให้มรึงทำแล้วประสพความสำเร็จ ไม่ใช่ทำแล้ว ล้มเหลว ถ้าเรียนแล้ว มรึงต้องตั้งใจเรียน ต้องตั้งใจสอบ ไม่ใช่ไปลงทะเบียนแล้ว ก็ปล่อยๆ ไป ถึงเวลาก็ไปสอบแบบนี้มันไม่ได้ช่วยอะไร...และกรูก็ไม่อยากให้มรึงทำด้วย มันไม่มีประโยชน์อะไร" ไม่รู้ตอนนั้นวิญญานอะไรเข้าสิงน่ะ เรื่องเรียนผมก็ยังมีปัญหาเลย แต่ผมก็อยากให้มันเรียนจบจริงๆ ตอนนี้ ต้องใช้ลูกบ้าฉุดให้มันคิดให้ได้....
"มรึงไม่ต้องให้คำตอบกรูวันนี้หรอก มรึงเก็บไปคิด คิดดีๆ คิดนานๆ มรึงไม่ต้องทำเพื่อกรู แต่กรูอยากให้มรึงทำเพื่อตัวมรึงเอง..... ถ้ามรึงคิดว่ามรึงจะทำมรึงต้องทำให้จริง ต้องทำให้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นสิ่งที่มรึงทำ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เสียเวลา เสียเงิน เสียความตั้งใจไปเปล่าๆ"
"กรูให้เวลา มรึงคิด จนถึงวันอาทิตย์.....แล้วไงกรูจะรอคำตอบนะ คิดดีๆ คิดให้ลึก...ถ้าจะทำต้องทำให้ดีที่สุด"
"จ้า เมียจ๋า" ตอนนี้ผมดีใจนะครับที่มันประสพความสำเร็จ เหลือแค่เทอมนี้เทอมเดียวเอง บอกตรงๆนะครับผมภูมิใจมากเลยที่ทำให้มันได้เรียนจนจบ.....
ผมเก็บรูปไว้ในอัลบั๊มเหลือบไปเห็นเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าที่มันซื้อให้ผมตั้งนานแล้วนะครับ แต่ผมไม่ได้ใส่มันซื้อให้ผมเนื่องจากโอกาสอะไรน่ะเหรอลองมาดูกัน...
"ที่ร๊ากยังไม่เห็นเมียจ๋าใส่เสื้อแขนยาวไปทำงานเลยน่ะ"ไอ้ลูกเจี๊ยบถามผมเช้าวันหนึ่ง....
"ไม่มี เมียจ๋าไม่ชอบใส่เสื้อแขนยาว ร้อน อีกอย่างมันออกจะรุ่มร่าม"
"เชิ๊ดแขนสั้นมันจะเท่ห์ตรงไหนนี่ " มันมองๆผม
"เท่ห์ไม่เท่ห์ก็ตั้งแต่ทำงานมานี่เมียจ๋ายังไม่เคยมีเสื้อแขนยาวสักตัว" จริงๆนะครับ ตั้งแต่ทำงานมานี่ผมมีแต่เสื้อแขนสั้น ผมว่ามันใส่ง่ายและสบายดี ยิ่งตอนเย็นๆ ปลดกระดุมตัวแรกนั่งรถเมลล์เท่ห์ไปอีกแบบ..ฮ่าฮ่า....ผมบอกแล้วผมมันเซอร์จะให้เรียบร้อยได้ไง....วันนั้นหลังจากที่กลับมาจากที่ทำงานเสื้อตัวนี้มันก็มาวางไว้บนเตียง....
"เสื้อใครวะ" ผมถามมัน...ถ้าเสื้อมันคงไม่มาวางอยู่แถวนี้หรอก...
"เสื้อเมียจ๋าแหละ ไซส์เอ็ม คงใส่ได้นะ สีฟ้าด้วยเมียจ๋าคงชอบนะ"
"โหนี่จะให้เปลี่ยนลุ๊กจริงๆเหรอนี่...แต่ไม่เป็นไรเพื่อที่ร๊ากเมียจ๋าทำได้"ฮ่าฮ่าบอกมันไปแบบนั้นแหละครับ แต่ผมก็ไม่เคยได้ใส่สักทีจนมันลืม......ถ้ารู้แบบนี้ผมคงใส่เสื้อตัวนี้ไปแล้ว....น้ำตาผมเริ่มซึมๆอีกแล้ว ทำไมเวลาคิดถึงอะไรดีๆเกี่ยวกับไอ้ลูกเจี๊ยบมันทีไร.....น้ำตาผมต้องเป็นแบบนี้ทุกที.......
http://www.ijigg.com/songs/V2CB4EEP0บางคราวยังเหมือนว่าเธออยู่ตรงนี้
เรื่องราวที่ดีก็ยังฝังใจ
บางความทรงจำเก่าๆ
ก็ยังงดงามไม่คลาย
กระจ่างอยู่ข้างใน เมื่อไรที่คิดขึ้นมา
บางทียังคิดว่าเธออยู่ที่ไหน
แล้วเคยหรือไม่ที่คิดเหมือนกัน
คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ
แล้วยังทบทวนถึงมัน
สิ่งที่ดีกับคืนและวันของฉันและเธอ
* และยังคงยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา
ที่ผ่านไปแล้วไม่หวนคืนมาก็ไม่เสียดาย
แค่เพียงคิดถึงว่าเคยได้มี
บางครั้งก็ยังชื่นใจ
แม้จะมีเก็บไว้แค่ความทรงจำ
อยากเก็บเอาไว้แค่เพียงสิ่งดีๆ
ถึงวันนี้มีแต่ความเหงาใจ
ถึงแม้ว่าเราจะห่าง
แยกคนละทางที่ไป
ก็เป็นเพียงแค่ความสุขใจ
เมื่อคิดถึงเธอ
"กลับมาแล้ว ไอ้เอก มรึงทำอะไรวะ" ไอ้กายมันชะโงกหัวเข้ามาดูผมในห้องนอน ผมกำลังรื้อเสื้อผ้าของผมเก็บใส่กระเป๋า...ผมยังไม่ทันตอบอะไรมันเลย....
"ไอ้เอก มรึงเป็นเหี้ยไรวะ จะเก็บข้าวของไปไหนนี่" มันรีบเข้ามาหาผมเลย..
"กลับไปเลียแผลใจไงวะจะให้อยู่ทำไมล่ะ" ผมบอกมันไป...
"ไอ้เหี้ยหยุดเลย มรึงฟังกรู.....เอกกรูขอให้มรึงอยู่ต่อจนถึงวันแต่งได้เปล่าวะ มรึงก็รู้นิสัยไอ้กายดี มรึงไปแบบนี้กรูกลัวมันจะเขว่น่ะ ไอ้ที่เราทำๆ กันมามันจะจบเอานะ" เฮ้อ ใช่ดิผมรู้นิสัยไอ้ลูกเจี๊ยบดี...แต่ตอนนี้ขอแกล้งไอ้กายก่อนดีกว่า ความจริงผมก็ยังไม่คิดจะไปช่วงนี้หรอกครับแค่เตรียมๆ ไว้....
"มรึงก็คิดถึงแต่ความรู้สึกน้องมรึง แล้วกรูล่ะ มันคอยพูดกระแนะกระแหนกรูตลอดมรึงก็ได้ยิน..กรูคนนะเฟ๊ยจะให้กรูทนไปถึงไหน แค่นี้กรูก็จะไม่ไหวแล้ว" ผมแกล้งทำหน้าเศร้า...
"เออ กรูรู้แต่ทำไงได้ล่ะ เอกนะ กรูขอ...ที่ผ่านมากรูรู้ว่ากรูขอมรึงมาเยอะแล้ว...แต่กรูจะขอมรึงครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ......สัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งมันก่อนจะถึงวันแต่งงาน มรึงจะให้กรูทำอะไรก็ได้กรูยอมทุกอย่าง" มันจับมือผม..ผมอดขำไม่ได้...
"ยอมทุกอย่างจริงเหรอ งั้นมรึงมาเป็นเมียกรูหน่อยดิ.....ฮ่าฮ่า..ใครบอกว่ากรูจะไปวันนี้ล่ะกรูแค่เตรียมๆไว้ มันแต่งงานเมื่อไหนกรูจะไปก่อนหนึ่งวันเข้าใจ....."
"โห นี่แกล้งกรูเหรอ ไอ้สา..................ด" ปั๊ก ผมโดนมันตบกบาลหนึ่งที...
"ก็หมั่นไส้น้องนี่หว่ะ หาเรื่องลงกับมันไม่ได้เลยต้องมาลงกับพี่ เออ แล้วอาเปี๊ยกว่าไงบ้างวะ"
"โอเค อยู่แล้ว ไอ้เกมมันก็หลานแกนะ...กรูให้เงินแกไปเตรียมตัวแล้วหนึ่งหมื่น"
"ฮ่าฮ่า เออแล้วน้องมรึงล่ะ" ผมถามมันต่อเห็นมันมาคนเดียว....
"ไปหาเบียร์ เก็บของเข้าที่แล้วออกมากินเหล้ากันดีกว่า พรุ่งนี้กรูจะกลับก่อนนะ กรูได้ไฟล์ทแล้ว.....ให้ไวเลยกรูหิวเหล้า" มันเดินออกจากห้องไปอีกห้องแล้ว เอาของไปเก็บ....ส่วนผมก็เก็บข้าวเก็บของที่รื้อมาเมื่อกี๊ให้เรียบร้อย
ผมเดินออกมาตั้งวงส่วนไอ้กายเข้าไปอาบน้ำ กินกับมันกลับแกล้มง่ายๆ ไม่ต้องอะไรมากมายไอ้นี่ของมีเหล้ามีน้ำแข็งมีมิกซ์เซอร์มันก็นั่งกินได้.....
"มาแล้ว.....ซองไรล่ะนี่" มันหยิบแก้วเหล้าที่ผมผสมไว้ให้มัน ส่วนผมนั่งตรงข้ามมัน.....อ้าวผมลืมเก็บเอกสาร การเงินของไอ้ลูกเจี๊ยบผม..
"บัญชีรายรับรายจ่ายของมันตลอดที่กรูคบกับมัน เกือบๆ สี่ปี...มรึงเปิดดูดิ" ไอ้กายเปิดเอกสารต่างๆดู..
"นี่มันเก็บเงินได้มากขนาดนี้เลยเหรอวะ ตอนกรูทำงานใหม่ๆ กรูยังไม่มีเงินเท่านี้เลย...สองแสนกว่าบาท" มันบอกผม
"แหม มรึงก็รู้ๆ อยู่ชีวิตคนทำงานแบบมรึง มันคงจะได้เก็บตังส์ได้หรอกนะ ติดสาว หลงแสงสี ติดยา เล่นบอล....เที่ยวเมาไปวันๆ เงินที่ทำงานได้มามันคงจะเหลือหรอก" ผมรู้ไง ผมมีเพื่อนในวงการแบบนี้เยอะเหมือนกัน...ไอ้ที่เก็บๆ จนรวยก็มีนะแต่น้อยมากๆ..
"อย่างไอ้เกมกรูว่ามันไม่น่าจะทำได้ขนาดนี้นะ ต้องขอบคุณมรึงหว่ะที่ช่วยสั่งสอนดูแลน้องกรู เห็นมันแบบนี้แล้วกรูดีใจ ทั้งงานทั้งเรียน "
"ไม่ต้องขอบใจกรูหรอก กรูไม่ได้ทำเพื่อมรึง กรูทำเพื่อคนที่กรูรัก" ผมแกล้งหยอกมัน...
"คนที่มรึงรักมันน้องกรูไม่ใช่เหรอ ไอ้สา.....ดนี่หาเรื่องโดนด่าอีกแล้ว"
"อย่าด่ากรูเลยแค่นี้กรูก็แย่พอแล้ว เออ แล้วมรึงจะมาอีกเมื่อไหร่วะ"ผมถามมันต่อ...
"ไม่รู้หว่ะต้องดูฤกษ์ ถ้าแต่งต้นเดือนธันวา กรูคงมาช่วงนั้นแล้วกลับไปอีกครั้ง กรูว่ายูมิเค้าไม่ได้มาหรอก ถ้าปลายธันวาน่ะจะว่าง มรึงก็รู้ธุระกิจมันเป็นเงินเป็นทอง" มันยกแก้วดื่มครับ..
"เออ กรูรู้แต่ไงกรูก็ว่าคงเร็วๆนี้แหละ ยิ่งนานมันไม่ดีต่อภาพลักษณ์หรอกเจ้าสาวท้องโย้เสียงครหามันจะตามมา"ผมบอกมันตอนนี้ ผมชนแก้วกับมันด้วย..
"กรูยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เกมมันพลาดจนท้องได้ไงนี่"
"ไม่รู้หว่ะ แต่มันบอกรูว่ามันเมา....ช่วงนี้มันเป็นช่วงที่มันโกหกกรูว่ามันจะเลิกกับเบียร์ มันก็เลยต้องมาระวังตัวกรูมากกว่าจะระวังเรื่องของมันกับเบียร์ แต่นี่กรูไม่เสียใจหรอกนะ กรูมาเสียใจตรงที่ว่า ถุงยางมันแพงมากนักเหรอไงวะ แค่บอกบ๋อยไป บ๋อยก็เอามาขายให้แล้ว มันไม่น่าพลาดถึงขนาดนี้เลย....."ผมส่ายหน้า....
"เฮ้อ มันคงคิดว่ามันแน่...เอาน่าเอกผู้ชายไม่ใช่มีคนเดียวหักห้ามใจเถอะ ถ้ามรึงหาไม่ได้เดี่ยวกรูหามาให้จากญี่ปุ่น" มันแหย่ผมอีกแล้ว
"โหไม่เอา หนุ่มญี่ปุ่นที่มรึงเอามาให้กรูดีไม่เห็นหล่อเลยสักคน ไม่แก่อ้วน ก็ดูไม่ได้ ซาดิสอีกต่างหาก ไม่เอาไม่เอา"ผมแกล้งคืนเหมือนกัน มันชอบเปิดหนังที่มันเอามาให้ผมดูผมว่าผู้หญิงญี่ปุ่นน่ะน่ารักคิกขุดี แต่ผุ้ชายนี่ซิ เหนือคำบรรยาย....
"ไอ้สา...........ด เอามาให้ดูแล้วอย่าวิจารณ์.....เออ เรื่องสินสอดกรูให้มรึงจัดการเลยนะ มรึงออกทองเดี่ยวเงินสองแสนกรูจะโอนเข้าบัญชีมรึง แต่เรื่องแหวนให้มันไปจัดการเองล่ะกัน แหวนของเมียมันไม่รู้จะยุ่งไปทำไม"
"เออ ไงมรึงก็ต้องรีบมานะมรึง กรูทำอะไรไม่ถูกหรอ"
"เออ กรูจะมาก่อนสักอาทิตย์...ไม่รู้จะเคลียร์งานได้เปล่าแต่มาแน่ๆ อยู่แล้ว น้องชายกรูทั้งคน"
"ดีมาก" ผมชนแก้วกับมันต่อ.....คืนนี้ผมดื่มไม่เยอะนะครับ พรุ่งนี้ผมต้องทำงาน ลาพักร้อนมาห้าวันแล้ว ผมเลิกวงตอนที่ไอ้ลูกเจี๊ยบผมกลับมา....
"อ้าวพี่เอก รีบเลิกไปไหนล่ะ..." มันคงอยากให้ผมกินต่อแหละ.....
"กินไปสองคนพี่น้องล่ะกัน กรูไม่อยากรับรู้เรื่องผัวเมียใคร" เฮ้อว่าจะว่าจะแล้ว มันอดไม่ได้จริงๆ เห็นมันรื่นๆมาแบบนี้....
"งั้นไปนอนเลย เดี่ยวที่ร๊ากดื่มเสร็จจะไปกวนเมียจ๋านะ กวนทั้งคืนเลย" โหดูมัน ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถึยงครับ เดินเข้ามาอาบน้ำนอนดีกว่า รู้ครับ ไงคืนนี้ผมก็ต้องเจ็บตัวอยู่ดี....
เช้าวันจันทร์ผมออกไปทำงาน ไอ้กายกับไอ้เกมยังไม่ตื่นกันเลย......ผมมาถึงที่ทำงานทำงานเสร็จผมก็จัดการเรื่องๆหนึ่ง บอกตรงๆนะครับ ตอนนี้ผมเหลือเงินติดตัวแค่สามหมื่นกว่าบาทเอง เฮ้อไหนก็ต้องใช้เงินในงานแต่งมันอีก...ผมขอใช้บริการพิเศษของผมล่ะกัน สหกรณ์ออมทรัพย์ไงล่ะครับ ผมมาทำเรื่องกู้...กู้สองแสนไปเลย จะมารอเงินมิสเตอร์เชนคงไม่ทันแหละ กว่าแกจะให้เงินผมก็คงช่วงปีใหม่......กว่าจะได้เงินคงสองอาทิตย์..เฮ้อกว่าจะทำเรื่องเสร็จใช้เวลาเกือบครึ่งวันเหมือนกัน...
เกือบห้าโมงผมมาถึงคอนโด ไอ้กายกำลังอาบน้ำแต่งตัว.....
"ไอ้เกมล่ะ" ผมถามไอ้กาย เห็นมันอยู่ห้องคนเดียว....
"ไปรับแฟนมันกลับหอ เดี่ยวมันจะรีบกลับมารับกรูไปส่งที่สนามบิน"
"เออ..." ผมว่ามันทำแบบนี้ก็ดี อีกหน่อยมันจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันแล้ว ผมไม่น่าจะไปคิดอะไรอีกอย่างยิ่งนานไปผมก็คงเป็นคนนอกมากขึ้น...
ทุ่มกว่าๆ แล้วมันยังไม่มาอีกเหรอนี่...ผมโทรหามัน.....
"อยู่ไหนแล้ววะ ไอ้กายมันจะรอไม่ไหวแล้วนะ"
"ใกล้แล้วพี่ พี่เดินข้ามมารออีกฝั่งได้เลยนะ รถติดมากๆเลย"
"เออ...ให้ไวเลย ไม่งั้นไอ้กายมันจะไปแท๊กซี่แล้ว"
"จ้าเมียจ๋า" อ้าวเวนดูมัน ผมกำลังจะทำใจให้ตัดใจจากมันอยุ่...เมื่อคืนก็ทีแล้ว กวนผมทั้งคืน.....หลังจากที่วางสายกับมันผมก็ชวนไอ้กายออกไปรอมันที่ริมถนนแถวๆ โรงแรมเอเซียแหละครับ...
"เอก มรึงสัญญา กับกรูแล้วนะว่ามรึงจะไม่ทิ้งมันก่อนวันที่มันแต่งงาน" ไอ้กายมันพูดมาก่อนตอนนี้เรากำลังเดินอยู่...
"เออ กรูก็สัญญากับมรึงแล้วไง ย้ำอยู่ได้" ผมรู้ครับว่าทำไมมันถึงพูด.....
"ถ้าเป็นอย่างอื่นกรูไม่ย้ำหรอก กรูสงสารมรึงเหมือนกันตอนนี้ยิ่งมันกับมรึงใกล้กันเท่าไหร่ มรึงก็ยิ่งเจ็บแค่นั้น...แต่กรูก็ไม่รู้จะทำไงล่ะ....ถ้ามรึงหายไปตอนนี้กรูกลัวมันจะทำทุกอย่างให้แย่ลงหว่ะ"
"เออ กรูรู้ มรึงวางใจได้....กรูก็อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับคนที่กรูรักเหมือนกัน แม้จะช่วงเวลาสุดท้ายที่เหลืออยู่น้อยนิดของกรู"
"ขอบใจหว่ะเพื่อน...." มันตบไหลผม
"ไม่เป็นไร หาสาวญี่ปุ่นสวยๆ มาฝากล่ะกัน" ผมแหย่มัน ตอนนี้น้ำตาผมคลอๆอีกแล้ว
"อย่าบอกนะมรึง ว่าอกหักจากไอ้เกมจะเปลี่ยนไปชอบผู้หญิง" มันแซวผม..
"ก็น่าชอบเหรอเปล่าล่ะ หนังที่มรึงเอามาให้กรูดูแต่ละเรื่อง ผู้ชายมันใช้ได้ที่ไหนล่ะ ดูแล้วหมดอารมณ์"
"เออ คราวหน้ากรูจะเอาสาวญี่ปุ่นสวยๆ มาให้ก็แล้วกัน ไอ้เกมมาแล้ว" ไอ้เกมมันแล่นมาจอดข้างๆ แถมยังบิบแตร์ปิ้นๆ อีก..
"ขอโทษทีพี่กาย พี่เอก ถนนเส้นสุขุมวิทติดมาก"
"เออ กรูนึกว่าพวกกรูต้องไป แท๊กซี่กันซะแล้ว อ้อนเมียจนลืมพี่"
"โหพี่เอก อย่ามาแขวะ รถติดเจงๆ"
"พอแล้ว จะแหย่กันถึงไหนวะไอ้เอก เมื่อคืนโดนแหย่ทั้งคืนยังไม่พออีกเหรอ" อ้าวเวนเข้าผมอีก....ผมเลยปิดปากสนิท
"อ้าวเงียบทำไมล่ะพี่เอก บอกพี่กายไปดิว่าโดนทั้งคืนเลยเปล่า เออ พี่กายพี่เอก พ่อเบียร์ได้ฤกษ์แต่งงานแล้วนะวันที่....... ธันวาคน" ต้นเดือนธันวาครับ หลังวันที่ห้า....
"งั้นกรูมาต้นเดือนล่ะกัน มาประมาณวันที่หนึ่ง..."
"ได้ๆ พี่ อย่าลืมชวนพี่ยูมิมาด้วยนะครับ ขาดพี่ยูมิซักคนงานกร่อย"
"แหม ถ้างานมันจะกร่อย มรึงก็บอกไอ้เอกล่ะกันเกม บอกมันรับรองงานไม่กร่อย"
"เกี่ยวไรกับกรูวะ มีกรูดิ งานกร่อย เดี่ยวไอ้เกมมันจะสองจิตสองใจเลือกไม่ถูกว่าจะเป็นกรูหรือเบียร์ ฮ่าฮ่า"
"เออ พี่ ลืมบอกเรื่องเบียร์ไป เมื่อวานเบียร์โดนด่าซะยับเลย แต่ไงเค้าก็คุยกันแล้ว พ่อลูก "
"โห ด่าดิไม่แปลก ก็เล่นซะแบบนั้น ไอ้คนทำมันยังไม่ช่วยโดนเลย" ผมแขวะมันอีกแล้ว
"เออ ช่างเถอะน่ะ เกม เรื่องมันก็โอเคแล้วมรึงเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวล่ะกัน"
"ครับพี่"
หลังจากที่ส่งไอ้กายขึ้นเครื่องแล้ว ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบก็กลับคอนโด ไม่มีไปต่อที่ไหนเหมือนทุกครั้ง มันบอกว่าพรุ่งนี้คงยุ่งทั้งวัน เรื่องที่มันกับเบียร์ต้องไปคุยออร์แกไนเซอร์ ไหนจะเรื่องชุดแต่งงาน สถานที่จัดงาน ของชำร่วย บัตรเชิญอีก เฮ้อสงสารมันเหมือนกัน แต่จะช่วยอะไรมันได้ล่ะ ผมมันคนนอก...ทำได้อย่างมากก็ก็คอยให้คำปรึกษา เป็นกำลังใจให้ห่างๆ และก็ยืนยิ้มให้เมื่อเห็นมันไปได้ดี ส่วนผมก็คงต้องเก็บความเศร้าไว้ในใจแด่ผุ้เดียว เศร้าครับ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
