ลงตอนนี้แล้ว....กลัวโดนอุ้ม(ฆ่า
)
ปล. ได้ข่าวว่าแจ้งล่วงหน้าแล้วนะ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไปอ่านเอาเองเหอะ
==================
บทที่ 39.
"หึ หึ"
ฟังเอาเถอะครับ เสียงหัวเราะแบบนี้ ท่านั่งกระดิกขากอดอก พร้อมกับเหล่มองมาด้วยหางตา กับรอยยิ้มราวพญามาร เนื่องจาก....ไอ้คุณเฮียเป็นผู้ชนะในเกมตามล่าหาของกินมื้อเช้า...ไอ้หมีแพ้เสียแล้วครับท่าน!!
"เฮียขี้โกงอ่ะ รู้อยู่แล้วล่ะซิ ว่าเค้าไม่ขายตอนเช้าน่ะ" เป็ดพะโล้ครับ พูดถึงเป็ดพะโล้เจ้าที่เฮียแกสั่งว่าต้องกินให้ได้ เจ้านี้และเจ้าเดียวเท่านั้น(มันสามารถลักไก่ได้อยู่หรอก ถ้าร้านนั้นเค้าไม่ได้มีถุงใส่ของที่แปะชื้อร้านตัวเบ้อเร่อ)...เจ็บใจ...ต่อไปจะหากินที่ร้านอื่นแล้ว!!
"ใครจะไปรู้ แล้วใครเป็นคนยื่นข้อเสนอทะลึ่งๆกันวะ เดี๋ยวจะโดน" ชิ!! ไม่ต้องมาทำเป็นโหดใส่เลย ไอ้หมีสะบัดบ๊อบใส่ให้อย่างงอนๆ เรารึอุตส่าห์จะเพิ่มรอบ เอ๊ย!! อุตส่าห์เป็นห่วงไปตามล่าหาของกินมาให้ไอ้คุณเฮีย แล้วดู!! ยังมาทำหน้าเยาะเย้ยกันอีก
คนที่รอกินอยู่ที่บ้านกำลังนั่งอมยิ้มกับตัวเอง รู้สึกเหมือนได้รับการเอาใจใส่ ทั้งๆที่พูดออกไปมั่วๆ แค่กะจะแกล้งมันแค่นั้น ไอ้หมีโย่งมันยังไปสรรหามาสังเวยได้เกือบครึ่งค่อน เวลาที่คนเราได้รับการเอาใจมันมีความสุขแบบนี้เอง แต่....มันหมั่นไส้ว่ะ!! เพราะประโยคลงท้ายก่อนมันจะออกไปนั่นแหละ เพราะงั้นก็เลยต้องมีเย้ยกันบ้างเล็กน้อย หึหึ
"ใจร้ายว่ะเหอะ" นายตุลเหล่มองด้วยหางตา ตอนที่กำลังหยิบช้อนตักเครื่องบรรณาการตรงหน้าขึ้นมาชิม(รู้สึกตัวเองขั้นสูงกว่า หึหึ) ยังได้ยินเสียงบ่นพึมพำๆของไอ้หมีโย่งเบาๆ แบบว่ามันเกือบๆจะได้ยิน แต่ก็ไม่ถนัด
"แล้วทำไงไปซื้อมา" ยัง....มันยังทำงอนไม่เลิก สะบัดสะบิ้งจนต้องคว้าเอาหมูปิ้งไม้หนึ่งยัดเข้าปาก จะว่าไปหมูปิ้งอยู่หน้าปากซอย ส่วนข้าวมันไก่กับขาหมูพะโล้นั่นต้องไปถึงซอย3 ซึ่งไม่ใช่ใกล้ๆ
"ปั่นจักรยานไปสิครับ ผมขับรถไม่เป็นนี่" ไอ้หมีไวไวตอบกลับพร้อมกับยื่นมือมาจับไม้หมูปิ้งไปถือเอง ก่อนจะโดนเอาฟาดหัว..เออ!! ไอ้ตอนใช้งานก็ลืมไปว่ามันขับรถไม่เป็น แบบนี้คะแนนความพยายามคงต้องให้เต็มร้อยซะล่ะมั้ง
"ไว้วันหลังเฮียจะสอนให้นะ" ไอ้ไวไวเงยหน้าขึ้นมามองทำตาโตเหมือนไม่เชื่อที่ได้ยิน
"จริงอ่ะ!!" นายตุลพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วดูมันทำหน้าดีใจซะเว่อร์อะไรขนาดนั้น ไอ้หมีที่โตแต่ตัว..มันคงลืมไปแล้วว่ากำลังเล่นบทโกรธอยู่เมื่อกี้
"อืม" ตอบไปสั้นๆแค่นั้น ไอ้ไวไวก็หายงอนได้(ยังไงไม่รู้) จากที่สะบัดหน้าเชิดใส่อยู่เมื่อกี้มันก็ขยับเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ แกล้งส่งสายตาระยิบระยับหวานซึ้งไปทางเฮียของมัน เหมือนจะส่งกระแสจิตอะไรบางอย่างไปถึง แต่ดูเหมือนว่าจิตไอ้หมีคงยังไม่แข็งพอถึงได้แพ้ข้าวมันไก่กับน้ำซุปอุ่นบนโต๊ะนั่น
"เฮียอยากนั่งรถที่ผมเป็นคนขับใช่ไหมล่ะ รู้หรอกน่า" ประโยคเรียกร้องความสนใจสไตล์ไอ้หมี แถมพูดไปก็ทำเป็นยืดอกอย่างภาคภูมิ นึกภาพที่ตัวเองเป็นคนขับ แล้วมีเฮียคอยนั่งเป็นตุ๊กตาหน้าโหดอยู่ข้างๆ มันช่างน่าภูมิใจยิ่งนัก
"เปล่า!! เผื่อคราวหน้าใช้ไปซื้ออีก" อารมณ์แป่ว!!!ทันทีทันใด พร้อมกับเสียงเหมือนหน้าไอ้หมีแตกกระจัดกระจาย ที่แท้ไอ้หมีก็แค่คนใช้....ไอ้เฮียใจร้ายยยยยยยยย
"ใจร้ายจริงๆด้วย คนเรา..." คนที่กำลังกินอาหารเช้าอย่างสำเริงสำราญได้ยินเสียงครางหงุงหงิงจนต้องเหล่มองมาอีกรอบ ขัดใจคนกำลังเจริญอาหาร
"พูดมาก ขี้บ่น กินๆเข้าไปเลย" คราวนี้เป็นน่องไก่ทอดเจ้าอร่อย ที่เอามาจ่อตรงปากไอ้หมี ตามด้วยข้าวเหนียวหนึ่งปั้น พอมันทำท่าจะบ่นก็ตักกับข้าวใส่ปากตามไปอีก ก็เลยกลายเป็นว่าคนป้อน...หลงป้อนถึงปากแบบไม่รู้ตัว
"เฮีย....เอาอันโน้นด้วย" ไอ้ไวไวสั่งได้ดั่งใจ ชี้หมูเป็นหมู ชี้ไก่เป็นไก่ ส่งเข้าปากชิ้นใหญ่ๆ อร๊อย อร่อย
"ตลกละ!! มือพิการรึไง" ป้อนมาเกือบจะครึ่งกระเพาะ ไอ้คุณเฮียเพิ่งจะรู้ตัว ไอ้หมีแกล้งทำเป็นสะบัดสะบิ้งอีกรอบ แล้วก็เกือบจะโดนช้อนในมือเฮียฟาดกบาลเข้าให้อีกที
วายุขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้ แล้วสอดแขนเข้าไปกอดเอวคนที่กำลังกินโน่นนี่เอาไว้หลวมๆ ค่อยๆวางคางลงไปบนไหล่ แม้จะแอบแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่โดนตวาดกลับ แต่ก็อย่าได้ทักท้วง(เดี๋ยวเฮียมันนึกขึ้นมาได้ก็ซวยดิ!!) มันคงจะดีไม่น้อย ถ้าได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องแคร์สายตาใคร
"คงจะดีเนอะ ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปจนเป็นปู่ เป็นตาด้วยกันทั้งคู่" คนที่กำลังกินข้าวเช้าถึงกับสะอึก แทบสำลักของที่กำลังกลืนลงคอแล้วมาออกจมูกแทน ก่อนจะหันมาส่งสายตาอาฆาตให้เจ้าตัวต้นเหตุ แต่มันกลับมองมาด้วยสายตาหวานซึ้งซะนี่
"คะ..ใครจะเป็นปู่เป็นตาด้วย อย่ามาเพ้อนะโว้ย" แม้จะทำเป็นโวยวายออกไป แต่จริงๆแล้วก็เพียงแค่ต้องการกลบเกลื่อนว่าตัวเองกำลังคิดภาพตามคำพูดของไอ้หมีโย่งอยู่ คล้ายจะอมยิ้มตามแต่ด้วยความหยิ่งในตัวที่มีสูงเกินก็เลยแสดงออกมาแบบนั้น....และมัน...ดันรู้ทันนี่ซิ
"ปู่หมีกับตาเฮียไง เราสองคนอยู่ด้วยกันจนแก่" วายุเอานิ้วจิ้มอกตัวเอง แต่แทนที่จะชี้นิ้วมามันกลับยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่
"เป็นเด็กเป็นเล็กคิดอะไรยังกับคนแก่" นายตุลเหล่มองด้วยหางตา รู้สึกเหมือนตัวเองแพ้..แพ้ทางไอ้หมีโย่งมันเต็มๆ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยคิดถึงอนาคตที่ยาวไกลขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เป็นไปตามที่คิด เพียงแต่มองแค่วันนี้พรุ่งนี้ขอแค่ให้มีความสุขก็เพียงพอแล้ว
"ผมพูดจริงนะ รอมาตั้งสิบกว่าปี ไม่มีเปลี่ยนใจหรอก" อ้อมแขนกระชับแน่นกว่าเดิม ไม่ได้ทำให้อึดอัดแต่กลับอบอุ่น...อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงถ้อยคำน้ำเน่า คล้ายจะเชื่อถือไม่ได้ แต่กลับยินดีทุกครั้งที่ได้ยิน ทุกครั้งที่ได้ฟัง ไม่ใช่แค่ไอ้หมีที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั่นต่างคนต่างอยู่เพื่อรอใคร...บางทีคนเราก็ไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบ แต่ต้องการเพียงแค่ใครสักคนเข้ามาเติมเต็ม...ก็เพียงพอ...
นายตุลวางช้อนในมือตัวเองลง ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้หัวฟูๆของไอ้หมีตัวโย่งที่ยังวางคางอยู่บนไหล่ ให้มันยิ่งฟูยุ่งเหยิงเข้าไปอีก แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ต่อต้าน มันกลับยื่นหน้าเข้ามางับเบาๆที่หู หอมแก้มเน้นๆเหมือนจะเอาคืนและแกล้งหยอกกลับเท่านั้น ...ปฏิเสธตัวเองได้หรือว่า หากไอ้หมีที่เลี้ยงไว้ไปทำกิริยาน่าหมั่นไส้แบบนี้กับใครอื่น จะทนมองเฉยอยู่ได้...คงไม่มีทางแน่
"จะคอยดู"
"หืม?" วายุเงยหน้าสบตาไอ้คุณเฮียของมันด้วยความแปลกใจ
"ก็จะคอยดูไง ว่าจะจริงเหมือนที่ปากพูดหรือเปล่า" ฟังผิวเผินดูเหมือนเป็นคำท้าทาย แต่...คงไม่ใช่ไอ้คุณเฮีย เพราะคำท้าที่ว่า'จะคอยดู'มันหมายถึงจะคอยอยู่เคียงข้างตลอดไปต่างหาก
วายุฉีกยิ้มกว้าง รู้สึกว่าตัวเองยิ้มจนปวดแก้ม ณ เวลานี้ตอนนี้ คงไม่ต้องการคำสัญญาหรือคำหวานใดๆแล้ว เพราะได้ตัวเป็นๆของเฮียมากอดไว้แนบกายแบบนี้มันดีกว่าเป็นไหนๆ
"เฮียต้องคอยดู อย่าให้คลาดสายตาเลยนะ" รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนมุมปากแสนเจ้าเล่ห์
"หึหึ ระดับนี้แล้ว รับรองไม่มีพลาด" คำตอบกลับแบบฉบับไอ้คุณเฮีย ยิ่งทำให้ไอ้หมีสุขใจแทบบ้า แกล้งกระชับอ้อมแขนแน่นจนได้ยินเสียงฮึดฮัดมันถึงยอมคลายให้ แล้วซุกหน้าไปกับซอกคอไซ้ให้จั๊กจี้เล่น
"เฮีย..."
"อึ้ยยยย อย่าดิ คนกำลังกิน จะเรียกทำไม"
"รักนะ...."
"เออ..รู้แล้ว!! ก็บอกอยู่ทุกวัน"
"จะบอกทุกวันเลย"
"เออ!! อย่าให้ต้องทวงล่ะ"
"รัก เฮีย ที่ สุด เลย ครับ"
"จบ ดี กว่า เหอะ!!"
ไม่มีใครรู้ว่ารักจะจบลงเมื่อไร ไม่มีใครรู้ว่ารักจะจืดจางเมื่อใด
แต่ที่รู้ก็คือ วันนี้รักเธอ อยากจะทำเวลาที่มีให้งดงาม
ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร
ไม่มีใครรู้ว่ารักจะเปลี่ยนไปเมื่อใด
อาจจะต้องเจ็บปวด หรือรักมากมาย
ก็อยู่ที่ใจสองใจจะเติมใจให้กัน ต่อไป
-----------http://www.youtube.com/watch?v=3Rsg2PK3bys----------------
(เอ้า!!!!!!!ต่ออีกนิดให้คิดถึง.....)
หลายปีผ่านไป (ไวเหมือนนิยายน้ำเน่า!!)
"ไวไว ไอ้หมีโว้ย เร็วๆหน่อยดิ!!!" เสียงตะโกนเข้ามาในครัวแข่งกับเสียงร้องไห้โยเยของเด็กวัยยังไม่เต็มขวบดี ที่เฮียแกกำลังอุ้มอยู่ในอ้อมแขน
"จะเสร็จแล้วคร้าบบบบ มาแล้วๆ" วายุวิ่งพรวดออกมาจากครัว พร้อมกับขวดนมที่เพิ่งชงเสร็จใหม่ อุ่นกำลังพอดี เพราะผ่านการทดสอบมาแล้ว เด็กน้อยยังคงร้องไห้ไม่ยอมหยุด มีเสียงกล่อมของคุณพ่อจำเป็น(นำแสดงโดยเฮีย)ให้ได้ยินอยู่แว่วๆ
ยามเมื่อหนุ่มโสดสองคนต้องรับบทเป็นคุณพ่อจำเป็น เนื่องจากวันนี้ที่โรงเรียนของน้องมิ้นท์มีงาน หลานสาวคนโตได้แสดงละครเวทีเด็ก ทั้งครอบครัวก็เลยยกโขยงกันไปหมดบ้าน ยัยมีนากับคุณยายไปอยู่เป็นกำลังใจให้หลานที่หลังเวที ส่วนคุณน้องเขยก็เตรียมกล้องไปถ่ายวีดีโอ...สรุป!! น้องโมลูกชายคนเล็กที่เพิ่งลืมตามาดูโลกได้ไม่ถึงปีก็เลยตกมาอยู่ในความดูแลของคุณลุงและคุณอาชั่วคราว เป็นเวลา 1 วันเต็ม
"โอ๋ๆ กินนมนะคนเก่ง ไม่เอาไม่ร้องๆ" วายุเอื้อมมือไปรับน้องโมมาอุ้มไว้เสียเอง เพราะดูจากท่าทางเก้ๆกังๆของเฮียแล้ว...ไม่น่ารอด...แอบสงสารเด็กเหอะ
"สาบานได้ว่านี่วันหยุด!!" ไอ้คุณตุลทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง ตั้งแต่เช้า สาย จนบ่ายแก่ๆ ก็ยังไม่ได้พัก ไม่ได้หลับซักงีบ เจอศึกไอ้หมีคึกตอนคืนก่อนวันหยุดเข้าไป เพลียจนแทบจะหลับได้ทั้งยืน แต่....ต้องมานั่งฟังเสียงร้องของหลานกรอกหูจนแทบไม่เป็นอันได้ทำอะไร ...ไม่ใช่ว่ารำคาญ แต่...พอเห็นเด็กร้องแล้วหยิบจับทำอะไรไม่ถูกต่างหาก
"จุ๊ๆ เฮียเบาๆดิ เดี๋ยวลูกเราตกใจตื่นนะ" ลูกเรา!!? ไอ้หมีนี่นับวันมันจะเพี้ยนไปใหญ่ ว่าแต่...ท่าทางเลี้ยงเด็กที่คล่องแคล่วแบบนี้...รู้สึกว่าจะเชี่ยวชาญซะเหลือเกินนะ
"ทำยังกับว่าหมีจะเป็นแม่คนได้เหอะว่ะ" คนที่กำลังอุ้มช้อนตัวเด็กโยกไปมาในอ้อมแขน แล้วกล่อมเบาๆ เหล่มองคนพูดด้วยหางตา ไม่ว่ากี่ปีจะผ่านไป ไอ้คุณเฮียก็ยังคงเหมือนเดิมได้ไม่มีผิดเพี้ยน ไอ้เรื่องที่ชอบท้าทายคนอื่นแต่เข้าตัวเนี้ยะ...ไม่เคยเปลี่ยน..
"ผมยอมรับว่าเป็นแม่ไม่ได้ เพราะ..." ประโยคคำพูดที่แกล้งทิ้งค้างไว้ให้อยากรู้ พร้อมกับสายตากรุ้มกริ่มที่มองมา ทำเอาอยู่เฉยไม่ได้
"เพราะอะไรวะ พูดให้ดีนะ ไม่งั้นโดน!!" ทั้งที่ทำได้แค่ขู่ เพราะไม่เคยทำได้สำเร็จ จนป่านนี้ก็ยังชอบขู่ไม่เลิก
"เพราะผมเป็นคน'ทำ'ลูก เฮียนั่นแหละที่ต้องเป็นแม่ถึงจะถูก" อึ้งดิ!! ไอ้หมีนิสัยไม่ดี มันกล้าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดต่อหน้าเด็ก(ยังไม่ขวบ) ประโยคคำพูดที่เหมือนหมัดตรงสอยเข้ากลางลำตัว มีผลทำให้หน้าร้อนวูบแล้วจากนั้น....ก็กลายเป็น....เหวี่ยง!!
"ไอ้...!!"
"จุ๊ๆ เฮียเบาๆดิ เดี๋ยวลูกตื่นนะ คราวนี้จะให้เฮียมากล่อมเอง" มันขู่!!! มันกล้าขู่ แถมยังเอาเด็กมาเป็นตัวประกัน แล้วยังมาทำหน้ากวนประสาทเยาะเย้ย มันคิดว่าจะทำอะไรไม่ได้ใช่ไหม?
"เอามานี่!!"
"อ้าว...เดี๋ยว...เฮีย!!" ไอ้คุณตุลก้าวยาวๆ เข้าไปหา ก่อนจะสอดมือเข้าไปช้อนตัวน้องโมที่หลับคาอ้อมกอดไอ้หมีไปแล้วมาอุ้มไว้เอง
"จะนอนกับน้องโมสองคน เขตห้ามหมีเข้าโว้ย!!!" พอได้ตัวเด็กมาไว้เป็นตัวประกัน ไอ้หมีมันก็กำลังพะวงอยู่กับผ้าอ้อมและขวดนม ขวดน้ำในมือ ทางนี้ก็เดินไปถึงประตูห้อง ก่อนจะใช้ขาเกี่ยวประตูปิด แล้วกดล็อคทันที
ปัง!!
กริ๊ก!!
"อ้าว..เฮียทำไมทำงี้อะ ขี้โกงอะ น้องโมก็ลูกผมนะ ผมจะนอนกับลูกด้วย เฮียๆๆๆๆ" เสียงตะโกนที่ไม่ดังซักเท่าไหร่ เพราะไอ้คนที่อยู่ข้างนอกมันกลัวว่าเด็กน้อยจะตื่นขึ้นมาร้องให้โยเยอีกรอบแล้วจะต้องเริ่มกล่อมกันใหม่
ให้ตายเหอะ!! อุตส่าห์ได้มีวันครอบครัวเหมือนชาวบ้านเค้าบ้าง อุตส่าห์ไปตกปากรับคำกับพี่มีนาเองว่าจะดูแลน้องให้ไม่ต้องห่วง แล้วดูดิ!! ไอ้คุณเฮียมาชุบมือเปิบเอาความดีความชอบไปเฉยเลย แล้วงี้ตอนลูกชายของเราตื่นขึ้นมาก็รักแม่มากกว่าพ่อหมีของมันนะซิ...ไม่นะ!!
"เฮียอ่า~~ ผมขอโทษก็ได้เอ้า เปิดประตูให้หน่อยเหอะนะ เฮียยยยยยย"
เสียงครางหงิงอ้อนวอนยังคงดังอยู่ที่หน้าประตู แทนที่คนข้างในจะกำลังทำหน้าขึงขังโกรธเคือง แต่ไอ้คุณตุลกำลังอมยิ้มใช้นิ้วเกลี่ยแก้มป่องๆของหลานชายที่กำลังหลับเล่น พาลให้นึกถึงสมัยตอนที่ตัวเองยังเป็นเด็ก ตอนที่ชอบจับแก้มไอ้เด็กขี้แยดึงเล่นไปมา ไอ้เด็กที่โตมาแล้วอวดดีเลี้ยงไม่เชื่อง!!...ไม่รู้ว่ามันจะคร่ำครวญหาอะไรเหอะ ประตูหลังก็ไม่ได้ล็อคซักหน่อย ถ้ามันจะเอะใจแล้วลองเดินอ้อมเอา ไอ้หมีโง่!!
===================================>END<=========================
นู๋ไม่รู้เรื่องงงงงงงงงงง (อีกรอบ) (วิ่งแอบ)
ปล.
แล้วก็มาถึงจนได้ บนสรุปของนิยายหนึ่งเรื่อง
ขอบคุณคำแนะนำดีๆจากเจเจ้ที่คอยตามทวง ตามแก้ให้ทุกตอน
ขอบคุณคุณบูตะที่คอยสะกิดยามพบคำผิดช่วยตรวจทานให้
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกกำลังใจมากมาย
(หวังว่าคงไม่ตามล่ากันนะ หงิง~~)
ไว้พบกันใหม่เรื่องต่อไป ฝากเนื้อฝากตัวไว้ ณ ตอนนี้เลย (เนียนตบกะโหลก 
)
กอดอีกทีก่อนไป
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 541320 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก