##พิเศษ (ไวไวใส่ไข่)##
.
.
.
.
เมื่อตอนเป็นนักศึกษาก็เข้ามาทำงานเป็นกะ พอเรียนจบก็เลยเข้ามาเป็นลูกจ้างของบริษัทพี่พิชเสียเลย อย่างน้อยๆตอนเช้าก็ได้ตื่นออกมาพร้อมเฮียทุกวัน แล้วตอนเย็นก็กลับบ้านด้วยกัน ดูเป็นครอบครัวที่มีความสุขดีไหมล่ะ....
"น้องวายุ พรุ่งนี้พวกพี่ว่าจะไปขับรถเล่นหาของทะเลอร่อยๆทาน ไปด้วยกันไหม หนุ่มๆแผนกช่างก็ไปกัน" เสียงสาวๆที่แผนกหันไปถามความคิดเห็นใครบางคนตอนบ่ายหลังอาหารมื้อเที่ยง คงจะไปสุมหัวตกลงปลงใจกันมาตอนนั้น
คุณบอสพิชกับเพื่อนตุลที่เพิ่งกลับผ่านเข้ามาได้ยินพอดี มันคงจะเป็นบทสนทนาที่แค่ผ่านหูไปเฉยๆ ถ้าหากไม่ได้ยินชื่อใครบางคนตรงต้นประโยค ใครบางคนไม่รู้ตัวว่าได้ก้าวฝีเท้าให้ช้าลงเหมือนจะรอฟังคำตอบทั้งที่ไม่ใช่คำถามของตัวเองและไม่ได้เอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลยซักนิด
"เอ่อ..ผมไปไม่ได้หรอกครับ" เสียงไอ้หมีโย่งตอบกลับ
"ทำไมล่ะ หรือว่ามีเดท? พาแฟนไปด้วยก็ได้นะ" คนที่เดินนับก้าวอยู่แถวนั้นอดสะดุ้งใจหายวาบไม่ได้ กลัวจะได้ยินคำตอบทะลึ่งตึงตังของมันเข้า
"ฮ่าๆ ไม่ใช่แฟนหรอกครับ.." จากที่ใบหน้าคล้ายจะอมยิ้ม ก็กลับเป็นหน้าชา เพราะดันมองโลกในแง่ดีเกินไป ลืมไปว่าความสัมพันธ์แบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ใช่ว่าจะมองดูธรรมดาจากสายตาของคนอื่น จะ'ปิดบัง'ก็คงช่วยไม่ได้ ...แต่ทำไมเหมือนมีก้อนหนักๆจุกอยู่ในอก
"อ้าว...!! งั้นคนที่บ้านว่าเหรอ?" สาวๆในแผนกยังไม่เลิกถามเซ้าซี้ เหมือนรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่มาแอบฟังคนอื่นพูด เรื่องบางเรื่องถ้าไม่ได้ยินไม่ได้รับรู้ก็คงจะดีกว่านี้ แต่...ดันไปแส่หาเรื่องเจ็บใส่ตัวเองมันก็ช่วยไม่ได้
"ที่บ้านก็ไม่ได้ว่าหรอกครับ แต่ผมมีคนที่ต้องดูแล" น้ำเสียงของคนพูดยังคงฟังเหมือนอารมณ์ดีนักหนา อยากจะหันไปเห็นหน้ามันตอนที่ได้ยินเสียงโห่ของพี่ๆในแผนกราวกับว่าหมั่นไส้จัด
"แล้วบอกไม่มีแฟน ไอ้เด็กขี้โม้!!"
"ทำหน้าแบบนี้อยากอยู่กับแฟนสองต่อสองก็บอกมาเหอะ!!"
"เรื่องนั้นผมไม่เถียงก็ได้ แต่ไม่ใช่แฟนนะครับ พี่ๆกรุณาเข้าใจเสียใหม่" เสียงไอ้หมีพูดนักแน่นเสียงดังจนคนในแผนกเริ่มเงียบแล้วหันมาตั้งใจฟัง ...และแน่นอนว่าคุณบอสทั้งสองคนที่กำลังเดินผ่านไปก็เหมือนจะหยุดชะงักตามไปด้วย แต่ไอ้คนที่กำลังจะพูดมันไม่ทันรู้ตัวเท่านั้นเอง
"ไม่ใช่แฟนแล้วใครล่ะจ๊ะ อย่าบอกนะว่าต้องดูแลแม่กับน้องสาวที่ป่วยหนัก เกาหลีไปแล้วล่ะ ไม่เชื่อหรอก!!" พี่สาวแผนกบุคคลที่เดินถือแก้วกาแฟผ่านมาเอ่ยปากเแซว แล้วทำเป็นแกล้งชายหางตามอง เรียกเสียงหัวเราะเกรียวกราว
"ก็ผมไม่แฟนนี่ครับ..มีก็แต่
'คนรัก'รอให้ดูแลอยู่ที่บ้าน" พอมันพูดจบเท่านั้นแหละ เสียงอาเจียนตามมากันเป็นแถว เดาเอาว่ามันคงทำหน้าทะลึ่งทะเล้นตามประสาหมีเพี้ยนไปด้วยตอนที่พูด
ประเด็นคือ...'ใครไปรอให้มันดูแลกันวะ!!' ไอ้หมีขี้โม้ อย่ามาพูดเอาดีเข้าตัวเลยดีกว่า รอยแค้นที่มันฝากไว้ทั่วตัวยังไม่หาย(ไอ้คุณตุลมันเรียกรอยจูบด้วยความแค้นฝังใจ!!) แถมยังปวดหลัง แต่ก็ต้องทำเป็นแกล้งเดินตัวตรง ใส่เสื้อเชิ้ตติดกระดุมคอในหน้าร้อน เพราะใครกัน!!? อย่ามาทำปากดี กลับไปถึงบ้านไอ้ตุลจะเอาคืนคอยดูดิ!!
"...ตุล!! ไอ้คุณตุลคร้าบบบ"
"อะไรว่ะ!!?" ไอ้เพื่อนบ้านี่ก็ชอบมาเรียกข้างหูตอนคนกำลังคิดอะไรเพลินๆ
"จะเดินไปไหน ห้องทำงานเพื่อนอยู่โน่นครับ" อ้าวเวร!!...ดีนะด่ามันในใจ ไม่งั้นอาจจะหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ส่วนเรื่องห้อง...ก็แค่...เดินเพลินไปหน่อยไอ้นี่ก็ดันตะโกนเรียกซะดัง พวกที่กำลังเม้าท์เรื่องเที่ยวกันก็เลยหันมามองทางนี้กันเป็นตาเดียว...รู้สึกหน้ามันร้อนวูบๆว่ะ!
"เออ!! รู้แล้ววะครับ!!" ไอ้คุณบอสหัวเราะคิก ส่งยิ้มกวนส้นมาให้แถมยังเดินตามมาอีก ตามมาหาป้ามันเรอะ!! แม้ว่าไอ้พวกนั้นมันจะสลดกลับไปนั่งประจำตำแหน่งแต่ก็ยังมีสายตาของใครบางคนแหละที่ยังคงมองมา หวานเยิ้ม อ้อยอิ่งแบบไม่มีปิดบังความรู้สึก ไอ้เด็กเวร!! เดี๋ยวก็โดนจับได้กันพอดี
"ตอนเดินเข้าประตู ระวังด้วยนะเว้ย" คำเตือนจากไอ้คุณเพื่อนที่ทำให้ต้องหันมาขมวดคิ้วมอง
"ระวังอะไร!!?"
"ก็ยิ้มหน้าบานขนาดนั้น ระวังจะเดินเข้าประตูไม่ได้ไง ฮ่าๆ" ชิ้ง~~~ ทุกอย่างอยู่ในความสงบ ไอ้คุณตุลยืนเอ๋อมองเพื่อนบอสเดินหันหลังจากไปพร้อมเสียงหัวเราะ ลืมไปว่าตอนที่ไอ้หมีโย่งมันพูดประโยคชวนเลี่ยนเมื่อครู่ออกมา ไอ้คุณพิชญะมันก็ยืนอยู่ข้างๆ หมดกัน!! ไอ้บ้านี่มันยิ่งฉลาดอยู่ด้วย
นายตุลปรายตามองไปยังแผนกต้อนรับที่ใครบางคนยังยืนมองมา มันไม่คิดจะหลบสายตากลับส่งยิ้มกริ่มอารมณ์ดีมาให้ สงสัยอยู่ว่ามันไปติดสินบนอะไรไอ้คุณเพื่อนบอสเอาไว้ ทำไมทุกคนถึงได้เข้าข้างมันนัก ยังมีไอ้คุณหมอขิมอีกคนรายนั้นมีโทรมาคุยกระหนุงกระหนิงกันด้วย...!!
"เฮียครับ..."
"เฮ่ย!! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่เคาะประตูวะ!!" รู้ตัวว่าหงุดหงิดใส่ แต่มันก็ยังไม่รู้สึก เอกสารปึกหนึ่งถูกยื่นมาวางบนโต๊ะเช่นเคย ตอนแรกนึกว่ามันแค่เอกสารหลอกๆมุขเดิมที่ไอ้หมีมันใช้ทุกครั้งยามที่มาเยือนที่ห้องทำงาน แต่คราวนี้เป็นงานเป็นการ มันจะเล่นมุกอะไรอีก ไอ้หมีเจ้าเล่ห์ตัวนี้!!
"ผมเอาออร์เดอร์ของลูกค้ามาให้ คราวที่แล้วยังไม่ได้อนุมัติก็เลยยังไม่ได้ผลิตเลยครับ ลูกค้าโทรมาเร่ง..." วายุทำขรึมพูดเรื่องงานอย่างเป็นทางการ ทั้งที่ในใจกำลังนึกอยากยิ้มกว้างๆ ..ก็ไอ้คุณเฮียที่น่ารัก กำลังหงุดหงิดหน้าแดงไปหมดแล้วนะซิ
"เสร็จแล้ว!!" เอกสารปึกเดิมถูกเลื่อนกลับคืนไป หลังจากที่ตรวจเช็คและลงชื่ออนุมัติเรียบร้อยแล้ว ไม่กล้าเงยหน้ามองพนักงานตรงหน้าด้วยหลายเหตุผล
"ขอบคุณครับ เอ่อ..แล้วก็พี่เลขาของพี่พิชฝากมาบอกว่าลูกค้ากำลังเดินทางมา เชิญที่ห้องประชุมด้วยครับ" หน้าบูดสนิท ไอ้คุณเฮียของไวไวหน้าบูดชนิดกู่ไม่กลับ
"เพิ่งรู้ว่าควบตำแหน่งเลขา!!" พอเงยหน้าขึ้นไปมองสบตาก็ได้เห็น รอยยิ้มสนุกสนานของไอ้หมีพอดี .....กำลังสนุกซินะ เห็นทางนี้หงุดหงิดมันกำลังสนุก!! ไอ้เด็กเวร!! ชอบยั่ว...บาทาอยู่เรื่อย
วายุเรียกวิญาณไอ้หมีไวไวของเฮียมาเข้าร่างดั่งเดิม ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งหน้าตาเฉย ที่จริงก็ใช่ว่าอยากจะเห็นเฮียหงุดหงิดซะเมื่อไหร่ แต่ต้องทำแข็งใจเพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้าน..แตะต้องไม่ได้ แกล้งเฮียก็ไม่ได้(แปล:แกล้งแล้วกลัวหยุดไม่ได้) ก็เลยต้องทำเป็นวางฟอร์มเป็น'วายุ'พนักงานในบริษัท
"เฮียอ่ะ ผมก็แค่อยากลองเป็นงานเป็นการดูบ้าง ดูดิ ทำเสียภาพพจน์หมดเลย" ไอ้หมีทำหน้าเศร้า สลับกับยิ้มทะเล้นเหมือนเคย
"ตลกเหอะ!!"
"เฮียไหวรึป่าว เดี๋ยวต้องออกไปข้างนอกอีก" เข้าใจว่าถามเพราะเป็นห่วง แต่....คนทางนี้จะตอบยังไงวะครับ!! ถึงขั้นสะดุดลมหายใจตัวเอง หน้าร้อนวูบวาบเพราะดันไปคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้'ไม่ไหว' เข้านะซิ
"อย่ามาถามด้วยสีหน้าแบบนั้นนะ เดี๋ยวจะโดนเตะ" คนฟังแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ทั้งที่เป็นคำขู่แต่กลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แถมยังพอใจที่ได้เห็นสีหน้าของเฮียมันอีกต่างหาก ถ้าลุกมาเตะไหวก็แสดงว่ายังมีแรงยังพอไหวอยู่ซินะ
"ผมเป็นห่วงเฮียหรอก" นายตุลเหล่มองคนพูดด้วยหางตา นึกอยากจะเอาดินสอร่างแบบในมือจิ้มตามันซักที คำว่า'ห่วง' ได้ยินแล้วก็อบอุ่นหัวใจดีหรอก แต่อย่าได้เผลอเชียว ยิ่งตอนที่มันทำตาหวานเยิ้มระยิบระยับแบบนี้ เชื่อไม่ได้เหอะ!! เผลอแป๊บเดียวโดนรวบหัวรวบหางอีกแน่
"วันนี้กลับไปก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอกินข้าวด้วย"
"อ้าว..ทำไมล่ะเฮีย!!?" จากที่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ดีๆ ไอ้หมีก็กลายเป็นทำหน้าเสีย แม้จะชอบแกล้งชอบแหย่ให้เฮียหงุดหงิดเล่น แต่มันก็ไม่อยากโดนโกรธจริงๆจังๆ ยิ่งถ้าโดนเย็นชาใส่ก็กลายเป็นหมีหงอยได้ภายในเสี้ยววินาที
"ก็เพิ่งจะรายงานอยู่เมื่อกี้ไม่ใช่รึไง เดี๋ยวต้องออกไปกับลูกค้า คงกลับดึก" เพราะไอ้คุณเพื่อนมันต้องไปรับลูกค้าอีกคน ก็เลยต้องให้บอสรองอย่างไอ้คุณตุลออกไปแทน ลูกค้าเก่าแก่ที่ทำการค้าด้วยกันมานานตั้งแต่รุ่นคุณพ่อของไอ้คุณพิช...แต่...เจ้าตัวมันดันหายหัวไปนี่ซิ
"แล้วลูกค้าเฮียเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ทำไม!!?" ถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่ไว้ใจแบบทันทีทันใด
"ผมจะได้เลือกถูกไง"
"เลือกไรวะ อย่ามาทำเป็นเล่นนะไอ้นี่!!" ดูมันทำเป็นยิ้มหน้าทะเล้น น่าแจกมะเหงกเป็นรางวัลซักทีสองที
"ก็ถ้าเป็นผู้หญิงผมจะแค่หวง แต่ถ้าเป็นผู้ชายผมจะหึงไง โอ๊ยๆๆ เฮียอย่าซิ...!!" กระบอกใส่กระดาษวาดแบบหยิบมาได้ก็ฟาดกะโหลกไอ้หมีทะลึ่งไปที
"อย่ามาทำทะลึ่งในที่ทำงาน!!" ชักเอาใหญ่แล้ว ไอ้หมีที่เลี้ยงไว้มันเริ่มดื้อขึ้นทุกวันๆ ฟาดมันไปก็ไม่สำนึก ยังมีหน้ามาทำยิ้มทะเล้นใส่ แบบนี้มันต้องหาทางกำราบไม่งั้นมันจะได้ใจไปใหญ่ แต่กว่าจะคิดแผนได้มันก็หอบเอกสารวิ่งหนีออกไปนอกห้องพร้อมเสียงหัวเราะ ปล่อยให้คนที่มีอาวุธในมือยืนฟอร์มหลุดถอนหายใจอยู่ในห้อง แปลกใจตัวเอง...ทำไมถึงโกรธไอ้เด็กเวรตรงหน้าจริงจังไม่ได้เลยซักครั้ง ทั้งที่มันชอบทำให้หงุดหงิดชอบทำให้โมโหอยู่เรื่อย แถมยังแอบยิ้มออกมาได้ตอนอยู่คนเดียวอีก
คนที่โดนไล่ตีจนต้องวิ่งหนีออกจากห้อง กำลังเดินยิ้มกริ่มออกออกมาจากห้องคุณบอสรองของบริษัท เอาเอกสารในมือนั่นแหละปกปิดรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้ ที่ชอบยั่วโมโห ที่ชอบแกล้งให้หงุดหงิด ก็เพราะอยากให้เวลาที่ไม่ได้เจอกัน ในหัวของเฮียเอาแต่คิดถึงไอ้ไวไวคนนี้ ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์แบบไหน ก็จะค่อยๆจับจองพื้นที่ว่างในใจเฮียที่ละนิดหน่อยให้หมดไม่มีเหลือ อาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่ไอ้หมีตัวนี้แค่อยากจะเป็นผู้เดียวที่ได้ครอบครอง
วายุเบี่ยงตัวหลบให้คุณลูกค้าสาวสวยที่กำลังเดินขึ้นมา มองผิวเผินยังกับนางแบบหลุดออกมาจากนิตยสารยังไงยังงั้น กลิ่นน้ำหอมราคาแพงฉุนกึกเฉียดจมูกไปตอนที่เดินผ่าน ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องรับรองตามหลังพี่เลขาหน้าห้องของพี่พิชไป
"แหม่ๆ น้องวายุมองตาเป็นมันเชียวนะค่ะ" วายุหันไปยิ้มให้แทนที่จะตอบกลับ ไม่เถียงหรอกว่ามองเหลียวหลัง เพราะที่สนใจมองไม่ใช่พี่สาวสุดสวยคนนั้น แต่เป็นคุณบอสรองที่เดินออกมาจากห้องแล้วหายเข้าไปในห้องรับรองตามหลังพี่สาวคนนั้นต่างหาก ...เพราะเถียงกลับไม่ได้ก็เลยได้แค่ยิ้มตามเรื่องตามราวไปอย่างงั้นเอง
"เพิ่งรู้ว่าบริษัทเราจะจ้างนางแบบมาเป็นพรีเซ็นเตอร์เหรอครับ" แกล้งถามติดตลกไปงั้น เผื่อจะได้รู้ข้อมูลอะไรเพิ่ม
"นางแบบที่ไหนกัน ลูกค้าคนนี้เป็นคนพิเศษจ๊ะ ลูกค้าประจำของคุณตุลเค้าล่ะ" ไอ้หมีหูตาลุกวาวซิงานนี้ ...ไม่เห็นเฮียเคยเล่าให้ฟังว่ามีลูกค้าสุดสวยขนาดนี้ในครอบครอง (ถ้าเฮียพูดถึงคนอื่นก็แปลกล่ะ เจ็บใจกว่าอีกเหอะ!!)
"พิเศษยังไงครับ" แสร้งทำหน้าสอดรู้(จริงๆก็อยากรู้นั่นแหละ)
"ก็เวลาที่คุณรินเข้าบริษัทที่ไรนะ คุณตุลต้องเป็นคนรับหน้าทุกที" พี่สาวฝ่ายประชาสัมพันธ์กระซิบบอก
"ใช่ๆ พี่ยืนยัน แต่แปลกนะ คุณตุลแกออกจะเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใคร" ตามด้วยพี่แผนกธุรการที่ยื่นหน้าเข้ามาร่วมวง แล้วทำเนียนเดินไปทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆที่เครื่องถ่ายเอกสาร
...เมื่อหัวข้อประเด็นสนทนาถูกเปิดขึ้นอย่างเป็นทางการ แต่ไอ้คนเปิดหัวข้อมันกลับย่อตัวกลับไปนั่งที่เดิมด้วยสีหน้าครุ่นคิด สายตามองตรงไปยังประตูห้องรับรองแน่นิ่ง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงได้เกิดอาการ'กังวล'ขึ้นมา แม้จะมั่นใจว่าคนที่กอดอยู่ทุกคืนคงไม่เปลี่ยนใจแล้ว แต่....มันก็อดคิดไม่ได้ รู้สึกอิจฉาใครต่อใครที่ไอ้คุณเฮียรู้จักตลอดสิบปีกว่าที่ไม่ได้เจอกันขึ้นมาเสียเฉยๆ
.
.
กว่าจะเคลียร์ธุระ ติดต่อเรื่องงานวางโครงการเสร็จเรียบร้อยก็เล่นเอาเกือบค่อนคืน(เพราะโดนชวนไปต่ออีก) แถมซวยกว่านั้น..คือไอ้ตุลลืมโทรบอกไอ้หมีที่บ้านว่าจะกลับดึก หวังว่ากลับไปถึงมันคงจะหลับไปก่อนแล้วนะ..นั่นปะไรไฟบ้านปิดมืด แสดงว่า...รอดการซักฟอกไป..
“เฮ้ย!!!” ตกใจดิ ไอ้ตุลหัวใจจะวาย เปิดประตูบ้านเข้าไปมีผีผ้าคลุมมานั่งรออยู่ตรงหน้าประตู ไอ้หมีเพี้ยน!!
“เฮีย หนี เที่ยว กลับ ดึก” ดูมันเจือกทำเสียงหลอนอีก โตแต่ตัวจริงๆให้ตายเหอะ
“แล้วมานั่งทำบ้าอะไรมืดๆ ไฟก็ไม่ยอมเปิด” ไอ้หมีทำตาหยี ตอนที่ไฟทั้งบ้านเปิดพรึบ แต่มันก็ยังคงนั่งเอาผ้าห่มคลุมตัวอยู่ที่เดิม ไอ้ท่าทางแบบนี้...ประท้วงซินะ มันยังคิดจะประท้วงทั้งที่ไม่เคยสำเร็จ
นายตุลแกล้งเดินเลี่ยงเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจ ได้ยินเสียงฟึดฟัดเหมือนหมีโดนขัดใจอยู่ข้างหลัง ..ไม่ได้หันไปมองเดี๋ยวมันจะได้ใจ
“เฮียยยยยยย ไม่ง้อเลย น้อยใจนะ” คนกำลังจะกินน้ำแทบสำลักพุ่งออกจมูกเมื่อไอ้หมีที่นั่งนิ่งอยู่ตรงประตูหน้าบ้านมันวิ่งเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง หน้าแทบจะทิ่มเข้าไปในตู้เย็น
“น้อยใจอะไรล่ะ ไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวเล่น” เอาขวดน้ำที่หมดแล้วเคาะหัวฟูๆของมันไปสองสามที ไอ้หมีทำหน้างอแล้วก้มหน้าทำจมูกฟุดฟิดเหมือนหมาเวลาดมกลิ่น
“มีกลิ่นพิรุธ ไม่รู้ล่ะ เฮียทิ้งผมเฝ้าบ้านคนเดียว ไม่โทรบอกด้วย” มันยกมือที่กอดอยู่ตรงเอวขึ้นมานับจำแนกเป็นข้อๆ ...ไม่ใช่ซิ...จะมายืนฟังมันเพ้อหาอะไรล่ะ
“แค่วันเดียวอย่ามาหาเรื่อง แล้วจะกลายพันธุ์เป็นหมารึไง”
“ก็คนมันหวงอ่ะ กลัวว่าเฮียได้ผมแล้วเขี่ยทิ้ง โอ๊ยๆ” เสียงไอ้หมีร้อง ก่อนจะกระโดดหลบให้พ้นรัศมีการทำลายล้าง พร้อมกับยกมือขึ้นลูบพุงไปมา โดนหยิกเต็มแรงขนาดนั้นเนื้อเขียวแน่
“สม!!” ดูเหอะคนเรา ทำร้ายร่างกายคนอื่นแล้วยังมาทำเป็นยิ้มเยาะ ไอ้คุณเฮียโหด!!
นายตุลเบี่ยงตัวเดินหลบเข้าห้อง โดยมีไอ้หมีหน้างอเดินลากผ้าห่มตามหลังมาติดๆ นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ตู้หนังสือถูกย้ายกลับไปไว้ห้องเดิม ส่วนข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของไอ้หมีก็ถูกย้ายถ่ายเทมาไว้ที่ห้องนี้แทน
สายตาของไอ้หมีที่มองมาทำไมจะไม่เห็นว่ามันกำลังกังวลอะไรบางอย่าง แม้ว่ามันจะแกล้งทำเป็นทะเล้น ทะลึ่งแต่ก็กลบเกลื่อนไม่มิดอยู่ดี ...ยอมให้ตั้งมากมายขนาดนี้ไม่รู้ว่ามันจะต้องกังวลอะไรอีก แล้วดูมันทำเข้า เดินตามต้อยๆเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด นี่ถ้าลองอนุญาตให้มันทำแบบนี้ข้างนอกได้ คงได้มีเงาตามตัวเป็นไอ้หมีโย่งแน่
“จะเอาอะไรอีกล่ะคราวนี้ เลิกประท้วงด้วยท่าหมีจำศีลซะทีเหอะว่ะ ขอร้อง!” ใครจะไปทนมองมันไหว ลองคิดสภาพดูซิ มีผู้ชายตัวโตเยี่ยงหมีควายมานอนเอาผ้าห่มห่อตัวโผล่มาแค่หน้า แล้วก็จ้องมองมาแบบไม่ยอมให้คลาดสายตาไม่ว่าเราจะขยับไปทางไหน....พร้อมกับเสียงครางหงิงๆไม่ยอมหยุด ที่พูดนั่นไม่ได้เห็นใจแต่ไอ้ตุลรำคาญลูกตาเต็มทน
“เฮียรักผมไหม บอกให้ชื่นใจก่อน” กึก!! คนที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำโดนดึงชายเสื้อเอาไว้ แล้วดูคำอ้อนของมัน
“ก็รู้ๆอยู่จะมาถามทำไมบ่อยๆ” ต้องแกล้งหันไปโหดใส่ แต่....มันกลับไม่สลดลุกขึ้นมานั่งทำตาปริบๆ รั้งเอวเข้าไปกอด เอาหน้ามาถูไปมากับพุงเล่นเอาจั๊กจี้จนต้องยกมือฟาดกบาลมันไปที
“ก็อยากฟังอีก..นะๆ บอกหน่อย” เพลีย!!หมดปัญญาจะเคลียร์กับมัน
“เออ‘รัก’ชัดยัง แล้วก็ปล่อยเลย จะไปอาบน้ำ” ไอ้หมีไวไวเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มกริ่ม
“เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ เฮียมาฟังผมบอก‘รัก’ก่อนนะ”
“เฮ้ย!!” ไอ้ตุล!! กระบวนท่ายูโดหรือวิชาการต่อสู้ที่เคยร่ำเรียนมาไม่เป็นผลเมื่อโดนไอ้หมีมันเล่นทีเผลอจับทุ่มลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม
“ผมนะ...รักเฮียมากกว่าอีก เดี๋ยวจะพิสูจน์ให้ดู”
“ไม่ต้องเว้ย ไม่ได้อยากรู้ขนาดน้านนนนนนนน.......” คำปฏิเสธคงไม่ทันการ เมื่อไอ้หมีมันจับเฮียลอกคราบ ยินยอมและพร้อมใจมอบบทพิสูจน์ความรักให้เฮียของมันแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เอ๊ย!!! เบื่อหน่าย....
‘หรือว่า....ที่มันประท้วงบ่อยๆ ก็เพื่อการนี้’ ================> จบตอนพิเศษใส่ไข่
แวบมาส่องข้างบ้าน เอ๊ย!! ข้างใจ...ยังอยู่ที่เดิม 
เอาตอนพิเศษมาลงซะเลยนิ ช่วงนี้ข้าวใหม่ปลามัน อิจฉา 
กอดทุกคน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
