จิ้มทุกคนที่มาเกาะขอบจอรอ 555
มาช้าบ้างอะไรบ้างขออภัย...
ขอบคุณคุณนายที่ช่วยมาตอบให้ 
ว่าแล้ว....ก็ไปตามล่าหมีกันเต๊อะ!!! 
-------------------
บทที่ 25.
ใครบางคนกำลังนั่งจ้องกระดานวาดรูปตรงหน้าอย่างเหม่อลอย หลายวันมาแล้วที่ไม่มีแบบร่างอยู่ในหัว ถึงแม้ว่าจะคิดออกมาได้ก็เป็นแค่แบบร่างที่ดูเหมือนจะเดาทางไม่ออกว่าจะไปสิ้นสุดเป็นรูปร่างอะไร สุดท้ายก็จำใจต้องฉีกออกขยำเป็นก้อนกลมแล้วก็โยนใส่ตะกร้าขยะข้างๆ เสียงถอนหายใจดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่รู้จะลุกขยับตัวไปทางไหน ก็เลยได้แต่นั่งหายใจทิ้งไปวันๆตรงหน้าระเบียงห้องของเพื่อน ที่ไม่รู้ว่าวันนี้พวกมันสามตัวหายหัวไปไหน ทิ้งให้อยู่เฝ้าห้องที่เงียบเหงาอยู่คนเดียว
วายุจับดินสอขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะลงมือร่างสิ่งที่อยู่ในหัวตัวเองออกมาอีกรอบ คราวนี้ดูเหมือนเป็นโครงหน้าของใครบางคน ลายเส้นที่บรรจงวาดลงบนกระดาษและไม่เคยฉีกหรือถูกขยำทิ้ง กลับถูกม้วนเก็บเอาไว้อย่างดี...สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเหมือนวันก่อนๆ ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้คืบหน้าหรือลดน้อยถอยลงไปเลย
เสียงก๊อกแก๊ก ที่หน้าห้อง ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังร่างรูปแบบรู้สึกตัว หรือว่าหันมามองข้างหลัง มือที่จับดินสอยังคงลากเส้นไปมาตามที่ใจคิด
"นี่รึ!! ที่บอกว่ามาทำงานส่งอาจารย์!!" น้ำเสียงคุ้นหูที่ได้ยินเพียงครั้งเดียวก็รู้ทันทีว่าเป็นของใคร แต่ที่วายุยังไม่ยอมหันกลับไปก็เพราะคิดว่าตัวเองกำลังฝันหรือไม่ก็นึกคิดไปเอง กลัวว่าเสียงที่ได้ยินจะเป็นเพียงแค่จินตนาการหรืออะไรก็ตามแล้วแต่ตอนนั้นจะคิดออกมาได้ แต่เงาที่ทอดผ่านมาทางด้านหลังกำลังทำให้หัวใจในอกมันกำลังเต้นแรง
"คิดจะเป็นศิลปินไส้แห้งรึไง แล้วนี่เอาใครมาเป็นแบบ บอกเจ้าตัวเค้ารึยัง" ชัดแล้วแบบนี้!!! เจ้าของเสียงกับใบหน้าของคนในภาพ คนที่อยากเจอ คนที่คิดถึงจนอยากจะพุ่งเข้าไปกอด
"เออเว้ย เพิ่งจะรู้ว่าไม่ได้เจอแค่ไม่กี่วัน เป็นใบ้ไปซะแล้ว ไม่อยากพูดด้วยก็ไม่เป็นไร งั้นกลับล่ะ!!"
หมับ!! ด้วยความโมโหและหงุดหงิด ทิฐิตัวเองก็มากพออยู่แล้วยังมาเจอไอ้คนเรื่องมากเข้าอีก แต่พอทำท่าจะหันหลังกลับชายเสื้อก็โดนรั้งเอาไว้เสียก่อน เจ้าของมือที่ยอมหันกลับมายังคงก้มหน้ามองพื้นที่เท้าตัวเองนิ่ง ....ไอ้หมีใหญ่ที่เคยทำทะเล้นไปไหนซะแล้วล่ะ ไหนไอ้คนที่ชอบส่งสายตาวิบวับเจ้าเล่ห์มาให้ มีแต่เจ้าของไหล่ห่อเหี่ยวที่นั่งหมดหวังอยู่ตรงหน้า เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
"ผมขอโทษ" คำแรกที่หลุดออกมาจากปากเสียงเบาจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
นายตุลยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด นึกเคืองนายแม่เล็กน้อยตอนที่เห็นสภาพคนตรงหน้า นี่ถ้าเกิดเจ้าตัวมาเห็นเองว่าทำให้หลานชายสุดโปรดเป็นไปได้ถึงขนาดนี้จะรู้สึกอะไรไหม แล้วก็นึกโมโหที่ไอ้หมีบ้ามันช่างเชื่องได้เชื่องดีกับคนอื่น ยกเว้นกับเจ้าของ!! ส่วนหนึ่งก็เพราะว่ามันเชื่อคนง่ายนี่แหละถึงได้เป็นแบบนี้
"กลับบ้านกันเถอะ" คนที่ยังคงก้มหน้ามองพื้นอยากจะรั้งคนตรงหน้าเข้ามากอดให้หายคิดถึง แทนที่จะจับเอาไว้ได้แค่ชายเสื้อแบบนี้ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ไอ้วายุคงจะดีใจแทบตายที่ไอ้คุณเฮียเป็นฝ่ายก้าวมาหา แต่ก็ติดที่คำสัญญายังคงค้ำอยู่ที่คอ
"ไม่ได้..ผมกลับไม่ได้.." พูดปฏิเสธออกไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง รู้สึกได้ถึงฝ่ามือใหญ่ที่วางลงบนหัวแล้วลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน.....ตรงไหน!!!!
"แว้กกกกกกก!!!!" คนกำลังทำซึ้งไอ้คุณเฮียมันเล่นดึงเส้นผมบนหัว จับให้คนที่กำลังก้มหน้ามองพื้นเงยหน้าขึ้นมา....อย่าได้ฝันถึงแววตาอ่อนโยนที่ทอดมองมาเลยครับท่าน เหมือนกับจะฆ่าให้ตายอย่างไงอย่างงั้น....ชะ...ช่วยกระผมด้วย!!!
"บอกให้กลับก็กลับซิโว้ย!! โดนหลอกแล้วรู้ตัวไหมไอ้หมีโง่!!"
"ฮะ...เฮียอ่ะ ง้อผมดีๆหน่อยซิคร้าบ เจ็บนะ!!" โดนดึงผมไม่พอ เฮียแกยังด่าสาดมาอีกระลอก คนยิ่งกำลังเศร้าๆ ลืมไปได้เลย...เพราะไอ้เฮียมันไม่แคร์!!
"ใครมาง้อไม่ทราบวะ มาตามให้กลับบ้านโว้ย จะกลับไหม!!?"
"ผมยังกลับไม่ได้...!!" เอาซิ!! ไอ้วายุจะเล่นตัวแล้วคราวนี้ ไอ้เราก็คิดว่าจะมาง้อกันบ้างอะไรบ้าง จุ๊บเบาๆที่แก้มซักทีสองทีไอ้ไวไวก็พร้อมจะยอมทำตามคำสั่งอยู่แล้ว แล้วดูเหอะคนเรา..ยังกับจะมาขู่เอาชีวิต
“ไอ้ไวไว!!!” ไอ้คุณเฮียยืดตัวตรงเอามือกอดอกพร้อมกับเหล่มองมาด้วยหางตา... มาดแบบนี้ไอ้ไวไวถอดความมาได้ว่า’อย่าได้คิดขัดขืน’ แต่จะให้ทำยังไงล่ะคร้าบบบบ ก็ในเมื่อนายแม่มีอำนาจกว่า...จะให้กระผมทำยังไง!!!
นายพรานที่ออกล่าหมีหรี่ตามองไอ้หมีใหญ่ดื้อด้านอย่างหงุดหงิด คนอย่างไอ้คุณตุลเคยมาง้อใครถึงที่แบบนี้ที่ไหน แล้วดูมันยังมาทำสะบัดหน้าหนีทำงอนใส่ ทั้งที่ฝ่ายที่โกรธมันสมควรจะเป็นทางนี้ต่างหาก!! ก็มันเล่นหายไปไม่บอกกล่าว ไปฟังใครเค้าพูดอะไรมาก็เชื่อเค้าไปหมด แถมยังมาทำเล่นตัว เดี๋ยวปั๊ดจับมัดถ่วงน้ำซะนี่!!
"ให้เวลาอีกสองสามวัน ถ้า...หาทางกลับบ้านเองไม่ได้ ก็อย่าได้มาให้เห็นหน้าอีก!!" คำขาดที่ได้ยินทำเอาคนฟังใจหายวาบ เงยหน้ามองคนพูดที่ยืดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงอย่างไม่เข้าใจ มีแววตาภายใต้กรอบแว่นแค่เพียงเหล่มองมาด้วยหางตา ประหนึ่งจะบอกว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริง ขอบตาของผู้ชายตัวโตๆคนหนึ่งร้อนผ่าวขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ตอนที่เห็นแผ่นหลังของใครบางคนกำลังจะเดินหายออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย...
คำขู่ที่ดูเหมือนจริงจัง...แต่ใจจริงเจ้าของคำพูดก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้ พูดออกไปวัดใจไปอย่างงั้นเอง หากครบตามกำหนดแล้วไอ้หมีบ้ามันไม่ยอมกลับมา...คงต้องมาลากตัวมันกลับไปอีกคราวนี้
พอเข้าไปนั่งในรถก็จำต้องยกมือนวดขมับตัวเองที่กำลังปวดหนึบ ภาพของไอ้เด็กโย่งตัวโตที่เห็นเมื่อกี้ยังคงติดตาตามมาหลอน แววตาสับสนปนเศร้า ทั้งที่อยากเข้าไปปลอบ แต่คงไม่ใช่ที่นี่... หมดกัน!! มาดที่อุตส่าห์เก๊กนิ่งเดินมาได้จนถึงในรถ ในอกมันปวดแบบนี้นี่เองเวลาที่เห็นคนสำคัญเจ็บปวด
ให้เวลากับตัวเองได้หายใจเข้าปอด ผ่อนระบายความโมโหน่าอึดอัดทั้งหมดทิ้งไป ไม่อยากจะขับรถออกไปในสภาพนี้ แต่อีกเดี๋ยวคงต้องแวะกลับไปคุยกับนายแม่ให้รู้เรื่องอีก
ผลัวะ!!
ยังไม่ทันจะได้ตั้งสติสตาร์ทเครื่องยนต์ ประตูอีกฝั่งก็ถูกกระชากออกอย่างแรง ก่อนที่ร่างของใครบางคนจะเบียดเข้ามานั่งประจำที่ เจ้าของรถเพียงแค่เหลือบมองด้วยความแปลกใจในคราแรก ก่อนจะทำเป็นเหมือนไม่สนใจ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บิดกุญแจแล้วขยับเคลื่อนรถออกไปจากหน้าหอ ไม่มีถ้อยคำหรือคำถามใดๆ ประหนึ่งว่าในรถไม่ได้มีผู้ใดอาศัยนั่งมาด้วย ได้ยินแค่เสียงลมหายใจหอบหนักในบางคราว กับใบหน้าที่จงใจซุกซ่อนให้พ้นจากสายตาเหมือนไม่อยากให้เห็น
จวบจนกระทั่งถึงหน้าบ้าน และขับเข้าไปจอดสนิทในที่จอดรถ เจ้าของบ้านก็เปิดประตูรถเดินเข้าบ้านเหมือนปกติ มีเพียงเงาดำมืดของใครบางคนที่เดินตามมาต้อยๆ โดยไม่พูดไม่จา จนก้าวเข้ามายืนในบ้าน...บ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย ได้ยินเสียง'ตุ้บ'ทางข้างหลังแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง
มีเพียงอ้อมแขนแข็งแรงที่สอดเข้ามาเกี่ยวเอวเอาไว้ไม่ให้เดินต่อ พร้อมกับหัวยุ่งเหยิงของใครบางคนที่วางซบลงบนไหล่ ก่อนจะรั้งตัวเข้าไปกอดแน่นจนแทบจะรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปาก มีเพียงหยดน้ำอุ่นที่รู้สึกได้ว่าซึมอยู่แถวหัวไหล่...
"ฮะ..เฮีย...เฮีย...ผมคิดถึง คิดถึงมากๆเลย ฮึก!!" ไม่รู้ว่าจะสมเพชหรือสงสารมันดี ไอ้หมีตัวโตที่กลับไปสะอื้นเหมือนตอนเป็นเด็กอีกครั้ง ว่าจะอยู่นิ่งๆไม่ถามหาเอาความมันแล้วเชียว ปล่อยให้มันนั่งทำใจมาตลอดทาง แล้วก็จนได้..ไอ้หมีบ่อน้ำตาตื้น!!
"รู้แล้วๆ" ทำได้แค่ยื่นมือไปลูบหัวฟูๆของมันเบาๆ อยากจะปลอบใจให้มากกว่านี้อยู่หรอก แต่มันก็เกาะติดหนึบไม่ยอมปล่อยให้ขยับออกห่างไปไหนเลย
"เฮีย...เฮีย..."
"ก็อยู่นี่แล้วไง เลิกร้องเหอะ ทุเรศลูกตาว่ะ!!" ไอ้หมีไวไว มันยังคงก้มหน้าสะอึกสะอื้นไม่ยอมเลิก หมดปัญญาจะสรรหาคำใดมาปลอบ ที่ยอมให้มันกอดมันไซ้ป้ายขี้มูกน้ำตาอยู่นี่ก็มากพอแล้วเหอะ
"เฮียผอมไปนะ กินข้าวบ้างรึเปล่า" วายุทำเป็นหูทวนลมกับเสียงต่อว่าที่ได้ยิน สูดน้ำมูกฟืด ก่อนจะก้มลงงับแถวต้นคอของไอ้คุณเฮียโหดอย่างหมั่นเขี้ยว เลยงับหัวไหล่เบาๆไปอีกที ต่อด้วยการหอมแก้มอีกหนึ่งฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึงทั้งหมดทั้งมวล
“พอเลย!! สกปรกว่ะ!! เอาขี้มูกมาป้ายอยู่ได้” ห้ามไปก็เท่านั้น มันยอมหยุดตามคำสั่งที่ไหน เลยปล่อยให้มันงับมันทำตามใจ เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองก็ไม่ได้รังเกียจสัมผัสของมันตามที่ปากพูด...สรุปว่าเลี้ยงหมีหรือหมากันแน่วะเนี่ย!!
“เฮียไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมเตรียมข้าวเย็นให้..” วายุกระซิบบอกที่ข้างหูทั้งที่ยังไม่อยากปล่อยเอวที่รั้งเอาไว้ นานทีปีหนที่เฮียแกจะปล่อยตัวให้ได้ชื่นใจขนาดนี้ อยากกอดให้นานแต่จากนี้ยังมีเวลาอีกมาก แค่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้ก็ดีมากพอแล้ว
“เออ!! แล้วก็ล้างหน้าล้างตาซะด้วยล่ะ กินไม่ลง!!” นะ...ยังมีการหันมาสั่งอีกเหอะคนเรา!! วายุยกแขนเสื้อขึ้นปาดหน้าตัวเองแบบลวกๆ แล้วก็ได้กลิ่นฉุนของสีวาดรูปที่ติดตามตัว คงเพราะก่อนหน้านี้กำลังวาดรูปอยู่..คงต้องล้างตัวก่อนจริงๆ
"หือ!!?" เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
ล้างตัว!!? = อาบน้ำ...!! น่ะสิ!!.
.
.
คนที่เดินหนีเข้ามาในห้องยังคงเอามือป้ายตามหน้าของตัวเองอย่างหงุดหงิด รอยสัมผัสตรงที่ไอ้หมีมันทำเอาไว้ยังคงร้อนผ่าวพาให้ใจเต้นแรง ทั้งอย่างงั้นริมฝีปากก็คลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว บ้านหลังเดิมดูจะไม่เงียบเหงาเหมือนสองสามวันก่อนอีกต่อไปแล้ว
แว่นตาถูกถอดออกมาวางไว้ที่โต๊ะหนังสือ ก่อนที่เสื้อผ้าอาภรณ์จะถูกปลดออกจากตัวโยนใส่ตะกร้า แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปเพื่อหวังชำระล้างร่างกาย กลิ่นสีวาดรูปจางๆ คงติดมาจากตัวไอ้เด็กศิลป์ตอนที่โดนกอดเมื่อกี้
“อ๊ะ..บ้าจริง!!” สระผมเองมาตั้งแต่เล็กจนโตป่านนี้ยังทำจะให้แชมพูมันเข้าตาตัวเองได้ คงเพราะมัวเหม่อคิดถึงเรื่องโน่นนี่อยู่ นายตุลควานหาที่เปิดฝักบัวทั้งที่ยังหลับตา แต่แล้วก็คว้าไปเจอผ้าขนหนูเข้าเสียก่อน คิ้วขมวดเข้าหากันตอนที่รู้สึกว่าทำไมที่แขวนผ้ามันเหมือนมือคน
“ขอบใจนะ” ปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัติยามที่มีคนยื่นของเข้ามาช่วยเหลือตอนลำบาก...
แต่...เฮ้ย!!!!!!!! มันต้องไม่ใช่ตอนนี้สิวะ!!! พอลืมตาขึ้นมาได้ก็ถึงกับอึ้ง บ้านหลังนี้ยังจะมีสิ่งมีชีวิตที่ไหนอีก...นอกจาก...ไอ้หมีโย่ง...ที่ยืนฉีกยิ้มล่อนจ้อนไม่อายฟ้าดินอยู่ตรงหน้า(ไอ้นี่ก็มองซะ..สำรวจละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า) ไม่ทันคิดว่าตัวเองก็อยู่ในสภาพเดียวกัน...นี่มันห้องน้ำนะเว้ย!!!
“ไอ้..ออก...อืมมมมม” คำสั่งที่ออกมาได้แค่นั้น เพราะไอ้หมีโย่งมันดันตัวเข้ามาจนหลังติดกับกับกำแพงข้างหลัง แขนสองข้างถูกกดให้แนบอยู่กับลำตัวพร้อมกับปากที่ประกบลงมา แตะลงมาซ้ำๆ ย้ำๆ เหมือนจะร้องขอ สายตาที่ช้อนมองมาในระยะประชิดทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ..รู้สึกเหมือนเหนื่อยจนคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
“ผมไม่ทำอะไรหรอก แค่อาบน้ำ...นะ...” ลมหายใจอุ่นยังคลอเคลียอยู่แถวใบหน้า ปลายลิ้นร้อนยังลากอยู่แถวริมฝีปากไม่ยอมห่าง จะอ้าปากร้องประท้วงก็ดันเผลอลืมตัวปล่อยใจคล้อยตามมัน ไอ้คนที่ปากพูดว่าจะไม่ทำอะไรมันก็สอดลิ้นเข้ามาดูดกลืน รุกไล่ และเรียกร้องตักตวงเอาความหอมหวานของอารมณ์จนพอใจ
“อะ..อย่านะ...โว้ย...!!” ทางนี้ก็ยังจะปากดีไม่เลิก ทั้งที่หอบหายใจด้วยจมูกตัวเองยังไม่พอต้องหอบเอาอากาศเข้าทางปากช่วยอีกแรง ฝ่ามือสองข้างที่เป็นอิสระไร้เรี่ยวแรงที่จะผลักไสใครออกไปจากตัวได้ ปล่อยให้ท่อนขาแข็งแรงที่สอดเข้ามาตรงกลางช่วยรับน้ำหนักเอาไว้ไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น
“ไอ้..ไวไว..!!” เสียงเรียกชื่อพร้อมกับกัดฟันกรอด ตอนที่ร่างกายร้อนผ่าวตรงกลางลำตัวถูกรวบเอาไว้ด้วยฝ่ามือของมัน ทั้งอับอายที่ตัวเองดันไปมีอารมณ์ร่วม กับนึกเจ็บใจที่ห้ามไม่ได้เลยจำต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ใจลึกๆ อยากให้เป็น
“อื้อ...เฮีย..” วายุคว้าเอวเจ้าของห้องเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะจับแขนข้างหนึ่งให้คล้องไว้ที่คอของตนเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าให้ช่วยพยุงตัว ส่วนมืออีกข้างยังรวบของร้อนทั้งสองเอาไว้...พร้อมกับรูดไปมาตามแรง เส้นผมเปียกชื้นซบลงบนไหล่เหมือนจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆ กับลำตัวที่บิดเกร็งตามแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้นสูงตามกัน ยิ่งอ้อมแขนที่โอบอยู่รอบคอเริ่มรัดแน่นเท่าไหร่ วายุก็ยิ่งเร่งมือขึ้นเหมือนกับจะรับรู้ความรู้สึกซึ่งกันและกันโดยไม่ต้องมีคำพูดใด
“อ่า...อึก!!” เสียงครางแผ่วเหมือนเจ้าตัวกำลังอดกลั้นเต็มที่เพื่อไม่ให้มันเล็ดลอดออกมาแต่ก็สุดจะห้ามได้ เมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด หยาดน้ำอุ่นถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน ฝ่ามือที่โอบรอบยังขยับอีกสองสามครั้ง ก่อนที่ไอ้หมีบ้ามันจะก้มลงมาจูบที่ขมับแรงๆ อีกหลายครั้งจนมันพอใจ
“โอ๊ย!!..ซี้ดดดดด” คราวนี้เป็นวายุที่ครางเพราะไอ้คุณเฮียมันเล่นงับเข้ามาเต็มแรงที่ไหล่ ฝังฟันคมลงบนเนื้อเปล่าแถมไม่ยอมปล่อย...เป็นการเอาคืนแบบฉบับคนหมดแรงที่เล่นเอาเจ็บ..แต่ก็ต้องทนจนอีกฝ่ายปล่อยเอง
“สม!!” ง่ายๆ สั้นๆ แค่นั้น แต่ไอ้ไวไวก็ยังยิ้มออกมาได้อยู่ดี
“ผมอาบน้ำให้นะ” เหมือนจะเป็นคำถามเชิงขออนุญาต นายตุลตอนนี้ทำได้แค่สะบัดหน้าบึ้งตึงเบือนหนีไปอีกทาง กลบเกลื่อนทุกสิ่งทุกอย่างและการกระทำน่าอายที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ ยิ่งมองเห็นใบหน้ายิ้มกริ่มของไอ้เด็กเวรตรงหน้าก็ยิ่งโมโห..โมโหตัวเองที่ชอบเผลอตัวเผลอใจไปกับความทะเล้นที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนนั่น..
แม้ว่าจะไร้ซึ่งคำตอบกลับใดๆ จากปากไอ้คุณเฮีย แต่วายุก็ยังคงยิ้มออกมากับตัวเองได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดน้ำออกมาชำระล้างร่างกายทั้งสองคนโดยไม่มีอาการขัดขืนหรือปฏิเสธ...มีแต่มนุษย์หน้าบูดคนหนึ่งที่สามารถจับพลิกตัวไปทางโน้นทีทางนี้ทีได้ ขนาดว่าเดินจูงมือออกมาจากห้องน้ำ เฮียแกยังไม่ยอมพูดด้วยซักคำ
วายุหยิบผ้าขนหนูที่เตรียมไว้ซับน้ำที่ร่างกายอีกคนให้ ก่อนจะใช้พันเอวไว้ให้เสร็จสรรพ เพราะขืนปล่อยทิ้งไว้...มีหวังไอ้ไวไวได้โดดจับเฮียทุ่มลงบนเตียงแน่ล่ะคราวนี้ สมรภูมิพร้อมรบ แถมคู่ต่อสู้ก็ยังไม่ขัดขืนขนาดนี้ แต่กลัวว่าหากทำตามใจไปมากกว่านี้จะกลายเป็นว่าไปเหยียบย่ำสิ่งที่อุตส่าห์สั่งสมมา....เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้...
“เช็ดผมให้แห้ง แล้วออกไปทานข้าวนะครับ” ไอ้หมีบ้ามันออกคำสั่งทั้งที่มือยังคงเช็ดผมให้ แล้วยังก้มหน้าลงมาหอมแก้มทั้งสองข้างอีก พอยกมือผลักหัวมันออกห่างกลับหัวเราะชอบใจอีก...ไอ้หมีบ้า!!
ก่อนออกไปยังถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าคนอื่น เลือกหยิบชุดนอนมาวางไว้ให้ที่ปลายเตียง ก่อนที่ตัวเองจะฉวยเอากางเกงของคนอื่นที่อยู่ในตู้ไปสวมได้หน้าตาเฉย..ไอ้หัวขโมย..ขากางเกงมันลอยเห็นไหมนั่น!!
“เฮีย...’
รัก’ที่สุดเลยครับ!!” คำหวานทิ้งท้ายก่อนที่ไอ้คนพูดมันจะผิวปาก เดินกางเกงขาลอยออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี
คนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงกัดริมฝีปากตัวเองแน่น กลัวจะเผลอใจปล่อยตัวเองแบบเมื่อกี้อีก
“บ้าเอ๊ย!!!” คำสบถที่ออกมาจากปากเหมือนกำลังด่าตัวเองมากกว่า เพราะมือสองข้างกำลังจับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ถูกทิ้งไว้บนหัว แล้วออกแรงเช็ดผมอย่างแรง เหมือนจะหงุดหงิดแต่ก็อายมากกว่า คล้ายจะโกรธแต่ก็ดันโมโหตัวเองซะอย่างงั้น...เป็นแค่ไอ้หมีไวไวแท้ๆ ...มาทำหวานให้หัวใจคนอื่นเต้นแรงแบบนี้ได้ยังไง...เสียท่ามันจนได้...เจ็บใจจริงๆ!!!
==========================
นะ....ในที่สุดการล่าหมีก็สำเร็จไปได้ด้วยดี...ซะ...
ส่วนเรื่องนายแม่..ยังต้องเคลียร์อีกหน่อย เอาไว้ตอนหน้าจะเอามาแฉ เอ๊ย!! เอามาให้ได้อ่าน คึคึ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ก่อนไป
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 541260 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก