บทที่ 20.
วายุเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิด ทั้งที่รู้ว่าทำคนอื่นงอนแต่ก็ยังไม่ยอมมาง้อซักคำ..คนใจดำ!! ไม่น่าทำยำลูกชิ้นให้กินเลยเหอะ!! กลับมาถึงก็สั่งเอา ๆ จะกินโน่นนี่ ไอ้คุณเฮียนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจ!!
เจ้าของบ้านที่กำลังเอาช้อนส้อมจิ้มลูกชิ้นเข้าปากเหลือบมองผู้ร่วมโต๊ะที่กำลังนั่งหน้างอ ทำปากขมุบขมิบเหมือนบ่นอะไรพึมพำกับตัวเอง..เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ ตั้งแต่แวะไปรับขึ้นรถมาจากป้ายรถเมล์มันก็พยายามจะทำงอนตลอด แล้วคนอย่างไอ้คุณตุลเคยง้อใครเป็นมันก็น่าจะรู้ จะแกล้งซ้ำซิไม่ว่า..ยังจะมาทำให้เห็น..มันน่าไหม!!
"เฮียอ่ะ!! ไม่คิดจะง้อกันซักนิดเลยเหรอ..."
"...." ที่นั่งเงียบไม่ใช่ว่าตั้งใจ แต่กำลังพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลังต่างหาก ...มีอย่างที่ไหนคนงอนมาขอให้ง้อตัวเอง
"เดี๋ยวผมก็จะไม่อยู่ตั้ง 3 วันเลยนะ เฮียใจร้ายว่ะ..อุ๊บ!!" ยังไม่ทันจะได้ต่อว่าให้จบประโยค ไอ้คุณเฮียใจร้ายที่ไม่ยอมง้อไม่พอยังจิ้มลูกชิ้นยัดเข้าปากไอ้ไวไวอีก
"บ่นเป็นคนแก่อยู่ได้ รู้ว่าไม่ง้อยังจะมีหน้างอนอีกนะ อายไหม!!?" อ้าว..!! ดูไอ้คุณเฮียดิคร้าบบบบ ทำมายิ้มให้อีก...อารมณ์ดีบนความทุกข์ของคนอื่นเหอะ
"ผมก็งอนเฮียคนเดียวแหละ...ไม่ยอมง้อกันบ้างเลย ไอ้ไวไวก็น้อยใจเป็นนะ" คำต่อว่าเสียงปนเศร้าแบบทีเล่นทีจริง พร้อมกับก้มหน้าลงคุ้ยเขี่ยของกินในจานตัวเอง ไหล่กว้างของไอ้เด็กโย่งห่อเหี่ยวลงทันตาเห็น..ก็ไม่รู้ว่ามันจะขยันงอนอะไรนักหนา เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ ๆ
นายตุลถอนหายใจออกมายาวเหยียดรวบช้อนวางไว้ข้างจานพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่มกลั้วคอ ไอ้หมีโย่งมันก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง จนกระทั่งลุกขึ้นจากเก้าอี้มันก็ยังคงห่อเหี่ยวอยู่ท่าเดิม เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้..รู้สึกเหมือนตัวเองไปทำผิดอะไรร้ายแรงเอาไว้ ประหนึ่งว่าฆ่าคนตาย หรือไม่ก็ไปวางเพลิงเผาบ้านใครมา
"ไอ้ไวไว คราวนี้คิด 100 นะ!!"
"ร้อ...หือ!!!?.......เฮีย!!! เดี๋ยวก๊อนนนนนน"
ปัง!!
ผู้กระทำผิดซ้ำสองกระแทกประตูห้องปิดสนิทไปแล้วเรียบร้อย ปล่อยให้ไอ้หมีไวไวขี้งอนที่เพิ่งจะรู้ความหมายว่าไอ้หนึ่งร้อยที่ว่ามันคืออะไร..สายไปเสียแล้ว..มัวตกตะลึงอยู่นะซิ.ก็เลยคว้าตัวเอาไว้ไม่ทัน ไอ้คุณเฮียวิ่งพรวดเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงกดล็อคประตูแน่นหนาชนิดที่ว่าถ้าจะเปิดคงต้องพังเข้าไป...คงเหลือทิ้งไว้แค่ความรู้สึกนุ่มนิ่มที่ข้างริมฝีปาก กับความรู้สึกอบอุ่นในอก ไอ้หมีขี้งอนกำลังลิงโลดอยู่คนเดียว...โดนไอ้คุณเฮียจู่โจมเสียได้...
"เฮียอ่ะ ค้ากำไรเกินควร!!" 100 ที่ว่าคงเป็นจำนวนครั้งที่เคยขอเอาไว้ ทั้งที่แค่แตะผ่านเรียกว่าจูบยังไม่ได้ด้วยซ้ำยังคิดราคาตั้งแพงขนาดนั้น...คนขี้งอนก็เลยคลี่ยิ้มออกมาจนได้ ทั้งที่ปากต่อว่าแต่กำลังโดดดีใจเหมือนคนบ้าอยู่นอกห้อง
ที่จริง..ทำเป็นแกล้งงอนไปอย่างงั้นเอง ความทรงจำในวัยเด็กที่ยังจำได้ ต่อให้ผิดต่อกัน หรือทำให้ใครโกรธ คนอย่างเฮียตุนเคยง้อใครเป็นที่ไหน นึกอยากจะพูดด้วยก็พูดทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิด..แล้วสุดท้ายคนที่กำลังโกรธก็จะลืมแล้วก็หายโกรธไปเองในที่สุด แค่ตอนนี้...ไอ้ไวไวแค่อยากเป็นคนสำคัญ อยากเป็นคนเดียวที่เฮียง้อ ทำดีด้วย...ถ้ารู้ว่าจะง้อแบบนี้ แกล้งงอนซักหลาย ๆ รอบก็ดีหรอก
.
.
คนที่อยู่ในห้องกำลังยืนเอามือลูบหน้าตัวเองแรง ๆ ให้มันหายร้อนวูบวาบ ไม่รู้ว่าทำลงไปได้ยังไง แบบนั้นไอ้หมีมันก็ยิ่งได้ใจใหญ่ แล้วมัน...!! ค้ากำไรเกินควรบ้าบออะไรใครเป็นคนเริ่มวะ ไม่ได้อยู่ในกติกาซักหน่อย คราวหน้าจะคิดหลักพันเลยคอยดู..ไอ้หมีบ้า!!...โคตรจะเสียหน้าเลยวะ..ไอ้คุณตุล!!
.
.
.
ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ต้องไปส่งไอ้หมีมันที่มหาลัยแต่เช้า เพราะมันต้องไปขึ้นรถเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมออกค่าย นายตุลก็คงหลบอยู่ในห้องจนกว่าไอ้เด็กหน้าทะเล้นมันจะออกไปเรียน...แล้วก็เดาพลาดซะที่ไหน..ไอ้หมีมันมานั่งรอหน้าระรื่นอยู่ที่โซฟาพร้อมกับเป้ใบเก่งวางอยู่ข้างๆ สลัดคราบหมีหงอยทิ้งไปราวกับเป็นคนละคน
"เฮียหิวไหม กินอะไรก่อนหรือป่าว นมหรือกาแฟเดี๋ยวผมชงให้..." คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องส่ายหน้าแทนคำตอบ แค่คิดถึงเรื่องที่ตัวเองทำลงไปเมื่อวานก็ตาสว่างได้ไม่ยาก
"เตรียมตัวพร้อมรึยัง เอาของใช้จำเป็นติดไปครบรึป่าว" ไอ้หมีโย่งพยักหน้ารับ รอยยิ้มสดใสยังประดับอยู่บนใบหน้าจนคนมองอดหมั่นไส้ไม่ได้
"เป็นห่วงผมเหรอ...?" ไม่ถามเปล่า ดันยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้ เล่นเอาคนที่กำลังจะสตาร์ทรถแทบทำกุญแจร่วงหลุดมือ..ขยันหาเรื่องมาทำให้ใจแกว่งอยู่เรื่อยไอ้เด็กบ้านี่!!
"เป็นห่วงคนที่ไปด้วย กลัวว่าไอ้คนแถวนี้มันจะไปเบียดเบียนนะซิ" นายตุลแกล้งทำเป็นส่ายหัวอย่างระอา แต่ไอ้คนข้าง ๆ มันก็ยังไม่ทำหน้าสำนึก ยังคงฉีกยิ้มหน้าบานอยู่อย่างงั้น ไม่รู้ว่าจะดีใจอะไรนักหนา
"ตอนผมไม่อยู่ เฮียอย่านอนดึกนะ""อือ!!"
"ต้องกินข้าวให้ครบด้วยนะเฮีย อดข้าวบ่อย ๆ จะไม่สบายเอา""รู้แล้วน่า!!" สั่งเยอะยิ่งกว่านายแม่อีกวุ้ย
"แล้วผมจะโทรหานะ..""เออ..อยากโทรก็โทร ใครเค้าจะไปห้ามล่ะ" คนที่กำลังตั้งใจว่าจะขับรถไปให้ถึงที่หมายโดยไม่เสียจิตตอบรับทุกคำสั่งของไอ้เด็กโย่งโดยไม่หันไปมองที่อื่นนอกจากถนนข้างหน้า
"อย่าลืม..คิดถึงผมด้วยอ่ะ""อืม..จะคิดถึง........ไม่ใช่ล่ะ!!!" ไอ้เด็กเวรนี่...ชอบเล่นทีเผลอ
"ฮ่า ๆ เฮียรับปากแล้วนะคร้าบบบ ห้ามคืนคำด้วย!!" ทำได้แค่ขยับแว่นบนหน้าตัวเองอย่างหงุดหงิด เข้าข่ายโดนเด็กหลอก ไม่ใช่หลอกเด็กแล้วแบบนี้..จะหลอกได้รึ!! ว่าไม่ได้คิดอะไร
"เดี๋ยวก็ได้ลงเดินไปเองอ่ะ!!" ไอ้เด็กโย่งฉีกยิ้มทะเล้น ก่อนจะนั่งนิ่งทำตัวสงบเสงี่ยมทันที ...ก็แน่ล่ะ..ไอ้ไวไวได้ของที่ต้องการแล้วนี่คร้าบบบบ..แต่ยังขาดอีกอย่าง...
วันนี้ไอ้คุณเฮียใจดีวนรถเข้ามาส่งถึงหน้าตึกคณะ รถของมหาลัยคันใหญ่สองคันจอดรออยู่ที่หน้าตึก กำลังเช็คความพร้อมของตัวเครื่องและยางรถอีกรอบเพื่อความปลอดภัย แล้วก็เหมือนสวรรค์เข้าข้างที่รถของไอ้คุณเฮียขับเข้ามาจอดในตำแหน่งที่พอเหมาะพอดี ของอีกอย่างที่ไอ้ไวไวคนนี้อยากได้...ก็ต้องอาศัยจังหวะนี้แหละ
"เฮีย..." แก้มเนียนที่เล็งไว้ตั้งแต่ที่บ้านแต่ไม่มีโอกาสถูกฟัดด้วยจมูกโด่งของไอ้หมี ก่อนสูดลมหายใจเอาความหอมเข้าเต็มปอด เหมือนจะกักเก็บเอาไว้ยามที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน
"ไอ้ไวไว...อยากตายรึไงหา!!!!!?"
เวรล่ะครับท่าน!!....ตั้งใจว่าพอได้ของที่ต้องการแล้ว จะพุ่งตัวออกไปนอกรถทันทีเพื่อหนีเอาชีวิตรอด แต่ด้วยความเพลินกับกลิ่นกายหอมกรุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานานมันก็ดันอดใจไม่ไหว ยิ่งแก้มนุ่ม ๆ เนียน ๆ ยิ่งทำให้อยากอยู่แบบนั้นนานขึ้นอีกนิดซักเสี้ยววินาที แล้วความคิดก็หยุดลงปั๊บ...เมื่อโดนคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อ พร้อมกับหมัดขวาของไอ้คุณเฮียที่เฉียดเบ้าตาไปอย่างน่าหวาดเสียว
"เดี๋ยว ๆ เฮียคงไม่อยากให้ผมตาเขียวขึ้นรถหรอกนะ!!?" คงหรอก...คงใจดีขนาดนั้น..ถ้าไม่ใช่ไอ้คุณเฮียโหดตรงหน้ากระผม....ตายแน่!!
"ไม่อยากตาเขียว..งั้นจัดไป!!"
"อุ๊ก!! เฮียอ่ะ...ทีเมื่อคืนยังจู่โจมผมได้เลย" หมัดขวาที่เพิ่งจะสอยพุงไอ้ไวไวไปเมื่อกี้ชะงักค้าง พร้อมกับใบหน้าเจ้าของที่กำลังเปลี่ยนสีจัด ด้วยความที่เป็นคนขาวซีดอยู่แล้วก็ยิ่งเห็นชัด จนคนมองชักอยากเสี่ยงตายลองดูอีกรอบ
"มะ...เมื่อคืนไม่ได้ตั้งใจเว้ย..ก็แค่มีไอ้เด็กบ้าคนหนึ่งมันทำเป็นงอนไม่เลิก ทุเรศลูกตาต่างหาก" นายตุลปล่อยคอเสื้อของไอ้เด็กโย่งที่จับเอาไว้ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ว่าแก้ตัวยังไงตอนนี้ก็ฟังดูเหมือนเข้าทางไอ้หมีบ้ามันไปซะทุกเรื่อง...เจ็บใจ!!
"ถ้าเฮียจะง้อผมบ่อย ๆ จะดีมาก ๆ เลย" ไอ้หมีหันมายิ้มประจบตอนที่เห็นว่าเฮียของมันอ่อนลง..แม้จะเบือนหน้าหนีไปอีกทางก็คงเป็นเพราะความเขินจัด
"ฝันเหอะ!! รีบ ๆ ลงไปเลยป่ะ เดี๋ยวก็โดนทิ้งหรอก" ทำเป็นวางมาดเฮียสุดโหดก็จริง แต่ก็ยังไม่กล้าหันไปมองหน้าสบตาไอ้หมีโย่งอยู่ดี ทำได้แค่ยกมือผลักไสหัวฟู ๆ ออกห่างก่อนที่มันจะยื่นหน้าเข้ามาหากำไรอะไรได้อีก..ยิ่งเผลอไม่ได้อยู่ด้วย
“ขออีกรอบได้ไหมอ่ะ แบบเมื่อคืน....เย้ยยยยย!!!” ขอแบบเมื่อคืนแต่ดันได้ฝ่ามือพิฆาตมาแทน เกือบกบาลแยกแล้วไหมล่ะ ดีว่าหลบทันนะ
“เดี๋ยวจะโดน..ไอ้เด็กทะลึ่ง!!” โดนว่าแทนที่จะสำนึก แต่ไอ้หมีดันหัวเราะชอบใจ
“ผมไปนะครับ จะโทรหา จะคิดถึง เฮียก็ด้วยนะ..คิดถึงซักนิดก็ยังดี...” น้ำเสียงอ้อนวอนที่ได้ยินก่อนที่ไอ้หมีโย่งมันจะเปิดประตูรถออกไป แล้วยังหันกลับมายิ้มให้อีกทีพร้อมกับโบกมือให้
นายตุลถอนหายใจออกยาวเหยียดกับตัวเอง ยิ่งนับวัน...ภูมิคุ้มกันยิ่งลดลงอย่างไม่น่าเชื่อ ทุกคำหวานคำหยอดออดอ้อนที่ได้ยิน เหมือนจะทำให้ใจหวั่นไหวได้ง่ายดายกว่าปกติ แค่เห็นแผ่นหลังกว้างเดินหายไปอีกฟากของรถบัสคันใหญ่..ทำไมถึงได้รู้สึกใจหายได้ขนาดนี้
.
.
.
วายุเดินยิ้มกริ่มมาทางกลุ่มเพื่อนที่นั่งรออยู่ใต้ตึกคณะ แต่ที่น่าแปลกคือ..มีบุคคลต้องสงสัยนั่งปนอยู่ด้วยอย่างเนียน ๆ จะเป็นใครไปได้..นอกจากคุณหมอที่ดันมาตกหลุมอยู่ข้างๆ
“พี่ขิมสวัสดีครับ” คนที่เพิ่งมายกมือไหว้เพื่อนเฮียตามมารยาท แต่ดูเหมือนทางนั้นจะไม่ได้สนใจ มัวแต่ชวนไอ้คุณชายเอิงคุยอะไรกันสองคน ไอ้คุณป๋ากับหญิงหยกก็เลยหันมาขยิบตาพยักหน้าให้เหมือนจะรู้
“ยิ้มกริ่มมาเลยนะไอ้วา ปล่อยให้เพื่อนรออยู่ได้!!” เสียงทักของไอ้คุณป๋าไม้มาพร้อมกับรอยยิ้มรู้ทันจนมองดูน่าหมั่นไส้ สาเหตุหนึ่งที่ไม่อยากบอกให้พวกมันรู้ ก็เพราะมันจะปากแมวแซวกันไม่เลิกแบบนี้แหละ แล้วก่อนที่มันจะว่าทางนี้ ช่วยหันไปดูใครบางคนที่นั่งทำตาหวานฉ่ำอยู่ตรงนั้นก่อนเหอะ
“ธรรมดาเว้ย..ไม่ได้เจอตั้ง 3 วัน เพราะใครกันล่ะวะ!!” นี่..!! ต้องด่ากลับให้มันสำนึก คนยิ่งกำลังข้าวใหม่ปลามัน ดันมาชวนไปออกค่าย ไอ้ไวไวต้องนอนเดียวดายมันทรมานนะเว้ยเฮ้ย..(ทุกวันนี้นอนมองผนังห้องเอา)
“เอ่อ...วายุพอดีพี่แวะเอายามาให้เรานะ..เกือบลืม..” จู่ ๆ คุณหมอแปลกหน้าก็หันมาพูดเป็นงานเป็นการด้วย เล่นเอาวายุทำหน้ามึนเนื่องจากไม่ได้เตรียมการกันมาก่อน.. แต่ดูจากแววตาจริงจังที่มองสบมาทำให้รู้ว่าไม่น่าจะปฏิเสธได้
“ยา!!?...ครับ..!!?” ถึงแม้จะยังมึนแต่ด้วยเกียรติของผู้ร่วมอุดมการณ์ ไอ้ไวไวก็เลยพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ แถมคุณหมอแผนสูงยังแอบมีหลักฐานสำคัญด้วยการยื่นซองยามาให้...เม็ดสีส้มมาเชียว(ถึงจะเป็นเด็กศิลป์แต่ไอ้ไวไวก็รู้จักวิตามินซีนะเฮ้ย!!!)
“ขี้โรคว่ะ!!” ไอ้คุณชายเอิงชะโงกหน้าเข้ามาดู...อยากจะเอาวิตามินซีที่ได้มายัดปากมันซักเม็ด เผื่อจะฆ่าเชื้อหมาแมวในปากมันได้ซักตัวสองตัว
“เออ!! ไอ้วาคนนี้มันขี้โรค...ก็ได้วะ” วายุเหล่มองไปทางคุณหมอที่ส่งสายตาขอโทษขอโพยมาให้ นึกจะเอาคนอื่นเป็นข้ออ้างก็ไม่มีอ่ะ...นัดแนะกันก่อนซักคำก็ยังดี
“ฉุกเฉินนะ” พี่ขิมกระซิบบอก ตอนที่เดินตามมาส่งพวกเราไปขึ้นรถ
“คราวหน้าบอกก่อนก็ดีนะครับ เกือบตั้งรับแทบไม่ทัน..” คุณหมอหัวใสหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับมา เพราะวันนี้ไอ้ไวไวอารมณ์ดีมากหรอกนะ สมองถึงได้แล่นเร็วกว่าปกติรับได้ทุกช็อต
“ฝากดูด้วยล่ะ” ฝ่ามือใหญ่ตบหนัก ๆ ที่ไหล่ให้พอรู้ว่าของที่ฝากดูคือสิ่งมีชีวิตหน้าขาว ผมยาว และกวน... ที่กำลังเดินขึ้นรถไปพร้อมเพื่อนอีกสองคน..ใครจะไปทำอะไรมันได้ ดูผู้ติดตามแต่ล่ะคนดิ..ใช่ย่อยที่ไหน
“ก็ได้ครับ แต่ต้องแลกกัน” หมอขิมขมวดคิ้วเข้าหากันมองเด็กหนุ่มรุ่นน้องตัวโย่งที่กำลังยืนขมวดคิ้วมองถุงยาวิตามินซีที่ตัวเองเพิ่งให้ไป ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอ่ยถามเสียเอง
“...เป็นอะไรล่ะ?”
“แวะไปดูอาการเฮียของผมให้หน่อย เมื่อเช้าเหมือนจะตัวร้อน ๆ ถ้าเป็นอะไรมากช่วยโทรบอกผมด้วยนะครับ” ก็ที่ขโมยหอมแก้มมานั่นแหละ ไอ้ไวไวไม่ใช่ขโมยธรรมดานะขอบอก ต้องสำรวจเจ้าของบ้านด้วย เกิดป่วยขึ้นมาตอนไม่มีใครอยู่ดูแลจะแย่เอา
“ห่วงกันจริ๊ง!!! ก็ได้ ๆ เดี๋ยวแวะไปดูให้เลยโอเคไหม?” วายุพยักหน้ารับ ก่อนจะยกมือไหว้เป็นการขอบคุณ แล้ววิ่งตามเพื่อน ๆ ขึ้นไปบนรถ
หมอขิมยืนโบกมือให้ใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างกระจก ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเอง รอจนกระทั่งรถบัสคันใหญ่เคลื่อนออกไปนั่นแหละ ตัวเองถึงจะสตาร์ทรถแล้วขับตามออกไป...
.
.
.
“ป่วยเป็นอะไรอีกวะ พี่หมอเค้าถึงต้องเอายามาให้ถึงที่”
“เออนั่นดิ ไหนว่าหายแล้วไง”
“ตัวก็โต ไม่น่าจะป่วยง่าย ไม่เข้ากับหน้าตาว่ะ ฮ่า ๆ ” ดูพวกมันแต่ล่ะคน เริ่มที่ไอ้ชายเอิงเปิดคำถามด้วยความสงสัย ต่อด้วยหญิงหยก แล้วมาจบที่ไอ้คุณป๋าไม้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ วายุถอนหายใจเฮือกก่อนจะยัดถุงยาเจ้าปัญหาลงในเป้...แล้วถึงจะหันไปตอบทุกคำถามด้วยสีหน้าเซ็งชีวิต...ประหนึ่งเป็นโรคร้ายโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
“เป็นโรคเลือดออกตามไรฟันว่ะ!!”============================
หวาน ๆ เลี่ยน ๆ สไตล์ไอ้หมีโย่ง หลังจากที่หายงอนได้อย่างง่ายดาย
งานนี้ไอ้คุณเฮียได้กำไร(รึป่าวหว่า 
)
ส่วนเรื่องตอนขัดดอกที่ 3 ดูเหมือนจะได้ฤกษ์เอาลงอีกไม่นาน(ย้อนรอยนะ)
ในที่สุดแล้วหนุ่มสองวัยใจเดียวกันก็เป็นพันธมิตรกันไปซะล่ะ
แล้วก็ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม 
กอดรวบทุกคนแน่น ๆ
ปล. ไม่รู้ป่านนี้คุณนายตื่นรึยัง อย่าลืมเอาก๊วนแก็งค์คุณหมอมาฝากนะ...คิดถึงจะแย่ 555 (แอบทวงเนียน ๆ)::ช่วงโฆษณาฟรีไม่คิดตังค์::
ใครไม่เคยอ่านวายฉบับไฮโซขอเชิญ เรื่องเล่าจากความฝัน ตอนใหม่ : เบื้องบรรพกาล
พร้อมคำแปลตอนท้าย (ฮาได้อีก) ดาด้าขอการันตี 
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 490541 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก