+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
5
...ไลน์คือเหี้ยอะไรวะ!?! ข้าวโอ้ตนั่งขยี้หัวอยู่บนโซฟาในบริษัท ตรงหน้าเป็นซัมซุงเอส3เครื่องหิ่วที่ตัวเองใช้ตั้งแต่มันเพิ่งออกมาใหม่ๆแต่เล่นเหี้ยอะไรไม่เคยเป็นวางอยู่บนโต๊ะคู่กับแก้วกาแฟหอมฉุย..ที่ไม่มีความอยากกระหายเลยสักนิด
คำถามนั้นวนเวียนไปมาอยู่ในหัว และถึงแม้เขาจะยืนฟังคำอธิบายดังกล่าวจากคนที่ขอเมื่อกลางวันรอบแล้วรอบเล่าเขาก็ยังไม่เข้าใจ สิ่งเดียวที่รู้ก็คือไอ้นี่แหละเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กวัยรุ่นสมัยนี้เอาแต่จดจ่ออยู่กับหน้าจอมือถือ...สุดท้ายก็ตัดบทด้วยการโยนเบอร์ให้เป็นอันจบกัน
“ไอ้สัสเอ้ยยย" ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียแล้วสะบัดขาขึ้นพาดบนโต๊ะ เล่นเอากระป๋องน้อยรุ่นน้องในออฟฟิศสะดุ้งขึ้นมาเฮือกหนึ่งแต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไร ด้วยไม่รู้จะทำให้รุ่นพี่ใหญ่โมโหอะไรอีกรึเปล่า
..หน้าตาบอกบุญไม่รับขนาดนั้น.. “ป๋อง"
เฮือก! ยังไม่ทันจะทำใจ เจ้าตัวเสือกเรียกระบุชื่อมาเสียขนาดนั้น..เล่นเอาเจ้าของนามละล่ำละลักตอบแทบไม่ทัน
“ค-ครับพี่!”
“ตกใจเหี้ยอะไร เอามือถือมึงมาดูดิ"
“มือถือ?”
“เออ มึงใช้รุ่นอะไร?”
คนถูกถามกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะล้วงกระเป๋าโชว์มือถือตัวเองให้ดู "Sony Xperia ครับ"
..พูดไปนั่น..คนฟังแม่งก็ไม่รู้จักอยู่ดี.. ข้าวโอ้ตเริ่มสัมผัสได้ถึงความโลว์เทคของตัวเองขึ้นมากระจึ๋งหนึ่ง แล้วโบกมือปัด
“ช่างมัน กูไม่อยากรู้ล่ะ"
“มีอะไรเกี่ยวกับมือถือเหรอครับพี่?”
“บอกว่าช่างมันไม่ได้ยินรึไงไอ้ฟายยยยยย"
..เท่านั้นแหละ..กระป๋องน้อยตัวหดเหลือสองนิ้วได้ในพริบตา.. “กลับมาแล้ววว" แต่ดูเหมือนเทพยดาจะไม่ได้ใจร้ายกับคนถูกด่าเท่าไหร่นัก เมื่อประตูเปิดออกพร้อมร่างสูงโปร่งของรุ่นพี่ที่แสนจะใจดีเหมือนพ่อพระมาโปรดอย่างโจ้ถลาหมุนตัวเข้ามาในห้องพร้อมเด็กฝึกงานที่ลากสังขารหน้าตาซูบซีด กระป๋องนึกขอบคุณพระเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่การอยู่ด้วยกันสองต่อสองกับรุ่นพี่จอมโหดจบลงเสียที
ข้าวโอ้ตไม่ได้ขยับตัวตื่นเต้นเท่าที่ควร ขณะหรี่ตามองวีรบุรุษผู้ออกรับศึกกับลูกค้าคนนั้น
“เป็นไงบ้างวะโจ้"
“ฉลุย ใช้ความหล่อของกูจัดการเสียอยู่หมัด..สาวโสดก็เงี้ย"
เขาพูดติดตลกขณะโยนเสื้อสูทกองไว้บนเก้าอี้ วางกระเป๋าเอกสารและปลดเนคไทพร้อมศัพท์
“แล้วเด็กล่ะ เป็นไงบ้าง?”
“มึงถามน้องเค้าเองดิวะถามกูทำไม"
ดวงตาคมกริบเบือนไปหาเด็กฝึกงานร่างผอมที่ทรุดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย
“กังหัน เป็นไงบ้าง?”
“เหนื่อยสุดๆเลยครับพี่ เครียดจนจะร้องไห้...พี่โจ้เก่งมากจริงๆ"
โจ้ไหวไหล่ “ออกสนามครั้งแรกก็เงี้ย ทำเป็นชมกู"
“ผมไม่ไหวแล้วครับพี่ ผมขอสิงอยู่แต่ในออฟฟิศจนวันตายเลยก็ได้"
“ไอ้บ้า เดี๋ยวก็เป็นแบบไอ้โอ้ตมันหรอก...อย่าเอามันเป็นตัวอย่างนะว้อย"
“มึงพูดให้มันดีๆนะไอ้สัสส" “เอออ ล้อเล่นน่า..." อีกฝ่ายยกมือแลบลิ้นแสดงอาการยอมแพ้แบบทีเล่นทีจริง ก่อนจะหันไปหารุ่นน้อง "เฮ้ยป๋องเป็นไงวะ อยู่กับเสือสองคนในถ้ำ"
“....ผมไม่อธิบายดีกว่าครับพี่"
“เลิศ เอาตัวรอดเก่งนะเดี๋ยวนี้ ฮ่าๆๆๆ"
“สัสโจ้ หุบตูดแล้วมานี่เดี๋ยวดิ" ข้าวโอ้ตตีหน้าเคร่งแล้วกวักมือเรียก เจ้าของนามหยุดหัวเราะทันที
“อะไรวะมึง หน้าเครียดเชียว"
“มานี่ก่อน"
“อะไรล่ะ?”
“เออ มาใกล้ๆ"
สุดท้ายก็ต้องยอม ร่างสูงโปร่งหันไปมองคนที่เหลือแล้วตัดสินใจเดินมาตามรับสั่ง เจ้าของร่างผอมบางกวักมือเรียกไม่ได้หยุด จนในที่สุดก็ต้องนั่งลงข้างๆ
“ทำไมมึงต้องทำตัวลึกลับขนาดนี้ด้วยวะ แล้ววันนี้ไปเล่นเกมมาป่ะเนี่ย"
คู่สนทนาพยักหน้าหงึก "ไป"
“เป็นไง"
“เจอไอ้เด็กนั่นด้วย"
“โอ้เจ๋งดิ แล้วไง..นัดนี้ใครชนะ"
เท่านั้นแหละเสียง
'จิ๊' ด้วยความไม่พอใจก็ดังขึ้นทันที "เรื่องนั้นช่างมันเหอะ..!”
..แพ้มาชัวร์.. “โอเคร โอเคร~ แล้วไง? มีอะไรวะ?”
“คือ....แม่งเป็นเรื่องที่ซับซ้อนมาก"
“ว่ามา"
“กูว่าจะให้มึงช่วย"
ประโยคนั้นทำให้คนฟังเลิกคิ้วสูง แล้วหมุนตัวมานั่งขัดสมาธิจ้องหน้าอย่างเต็มรูปแบบ
“ช่วยอะไรวะเพื่อน ใจเย็นๆ...เล่าดิ๊"
คู่สนทนาเบือนสายตาไปมองรุ่นน้องอีกสองคนที่เหลือ แม้จะเห็นว่าไม่มีใครสนใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะป้องปากทำท่าจะกระซิบ ไอ้เรื่องความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่ตัวเองไม่เข้าใจมันก่อให้เกิดความกระดากอายขึ้นมานิดหน่อย..
“...สอนกูเล่นLINEหน่อยดิ"+ G A M E R L O V E R +
...คุณจะทำยังไง..เมื่อคุณไปขอLINEหรือพินใคร
แต่เสือกได้เบอร์มือถือมาแทน?
ถ้าเป็นสาวๆคงจะคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากการอ่อยแบบไว้ท่า...
แต่นี่....... ..เอาน่ะ..สุดท้ายก็ได้มาแล้ว.. กอล์ฟหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะรู้สึกขำอีกเมื่อคิดได้ว่าอารมณ์ดีแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่ที่แน่ๆว่าเขาคงไม่กดโทรไปหาหรอก ไม่ใช่ไม่กล้า...เพียงแต่ว่าไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร..
เด็กหนุ่มเพิ่งรู้ข้อเสียของการเป็นคนคุยไม่เก่งครั้งนี้ก็ครั้งแรกเนี่ยแหละ..
ร่างสูงนอนเหยียดกายอยู่บนเตียงมองมือตัวเอง ที่ยังคงเจือรอยแดงจางๆจากการหวดไม้กลองไปสารพัดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ จริงอยู่ที่มือคู่นี้ค่อนข้างหนาจากการกำศึก(เกม)หนักตั้งแต่ประถม แต่ความหนักหน่วงมันก็ทำให้ขึ้นสีเลือดได้ง่ายๆ ผิดกับมือคู่ที่เขาเพิ่งเห็นว่ามันเต็มไปด้วยตุ่มน้ำเมื่อครู่...
ที่ติดจะมีผิวบางกว่าเยอะ.. ...อาจจะเพราะไม่ค่อยได้ออกมาโดยแสง...? ทำงานในออฟฟิศแบบโหมหนักตลอดเลยสินะ?
..หรือจะส่งข้อความไปแทน?
…......ทำไปเพื่ออะไรล่ะ? หลังจากคิดสรตะเช่นนั้นมาได้สักพัก เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงวินาทีเดียวกับที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ครับ?”
เด็กหนุ่มตอบรับไปขณะตวัดเท้าลงบนพื้น ประตูเปิดออกโดยหญิงวัยกลางร่างท้วมอย่างไม่ต้องสงสัย อีกฝ่ายรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นใครเลยไม่แปลกใจอะไรเท่าไหร่นัก
“ป้ากลับก่อนนะคะคุณหนู มะกะโรนีผัดมะเขือเทศอุ่นทานได้เลยนะคะ"
“ครับผม" กอล์ฟพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม "เดินทางดีๆนะครับ"
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นโทรเรียกป้าได้เลยนะคะ"
“ครับ ขอบคุณมากครับ"
คู่สนทนาดูจะลังเลอยู่ไม่น้อยก่อนจะปิดประตูลง ทิ้งให้ความเงียบเข้าครอบงำบ้านหลังนี้อีกครั้งหนึ่ง...
เจ้าของบ้านคนเล็กยังคงยิ้มอยู่แม้ดวงตาจะไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย ก่อนจะขยับกายบิดขี้เกียจ..เบือนสายตาไปมองมือถือที่ยังคงแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วเอนตัวนอนลงไปอีกครั้งผิดกับความตั้งใจเดิม..
...อยาก...เล่นเกมอีกจัง... เปลือกตาสีเข้มปิดลงช้าๆ มือเรียวได้รูปยกมือแตะที่ท้องตัวเองแผ่วเบา
...ยังอิ่มMKอยู่เลยแหะ...
...เก็บมะกะโรนีไว้กินมื้อดึกดีกว่า... แต่ไอ้ครั้นจะเดินไปเซ็นทรัลอีกรอบก็ดูจะไม่ใช่ที กอล์ฟวางแผนจะเปิดคอมพิวเตอร์...ทั้งๆที่เขาโคตรเบื่อมัน ความจริงที่ว่าเกมออนไลน์ใหม่ๆออกมาแทบทุกเดือนไม่ได้ทำให้เขาคลายเครียดได้มากอย่างที่คิด เกมเก็บเลเวลตีมอนสเตอร์พวกนั้นเล่นไปได้ไม่นานก็เบื่อ...ขาดการระบายออกโดยสิ้นเชิง ยิ่งเล่นยิ่งรู้สึกว่าสะสมความเครียด นั่นเป็นสาเหตุที่เขาเกลียดมัน..
หรือจะเล่นwii...เล่นXbox...? แผ่นใหม่ๆอยู่เต็มบ้านยังไม่ได้แกะก็มี...ทุกทีที่พ่อซื้อกลับมาให้ก็ต้องรอให้คิมกับดอยมาแกะเปิดซิงทุกที...
เล่นคนเดียวงั้นหรือ? ไม่ใช่เรื่องมั้ง.. เด็กหนุ่มสนุกกับการไม่พูด สนุกกับการคิดไปเรื่อย...และไม่ได้ต้องการทำอะไรนอกจากการนอนอยู่นิ่งๆในเวลาแบบนี้ เขาคิดได้ว่าควรจะปล่อยให้เวลาเดินไปเรื่อยๆ...ในห้องนอนนี้มีแต่นาฬิกาดิจิตอล จึงไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มนาฬิกา..ที่ไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่นัก...
ครืดดด...ครืดดด.... จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นให้ดวงหน้าคมชันคอขึ้นมามอง มือถือเจ้ากรรมสั่นไม่หยุดอยู่บนโต๊ะไม้..แถมยังทำท่าจะดังต่อไปเรื่อยๆถ้าหากว่าเขาไม่ลุกขึ้นไปดู แรกทีเดียวเด็กหนุ่มขี้เกียจแม้กระทั่งจะลุกขึ้นไปรับ...แต่พอมองผ่านๆไม่ได้ขึ้นภาพหน้าจอเป็นใครที่เคยบันทึกไว้ก็ต้องขมวดคิ้ว
ร่างสูงขยับตัวขึ้นมานั่งท่าปกติ พอหยิบขึ้นมาดูถึงได้กระจ่าง
'P' OTTO' เพราะคิดว่าจะขอถ่ายรูปมาบันทึกเป็นหน้าเลยมันคงจะดูล่วงละเมิดไปหน่อย เลยขึ้นมาแต่หน้าจอเปล่าๆแบบนี้เองสินะ...
เด็กหนุ่มยิ้มกับตัวเองอีกครั้ง แล้วกดรับสาย
“ครับพี่"
((รับไลน์กูด้วย))
ปิ๊บ ..คำเดียว..แล้วกดตัดไปประหนึ่งกลัวเงินมือถือจะหมดก็มิปาน..
นั่นทำให้กอล์ฟหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเริ่มเช็คไลน์ครั้งแรก...เห็นชื่อ OTTO ขึ้นมาทำให้เขาดีใจอยู่ลึกๆ แถมยังไม่ได้เปลี่ยนรูปดิสเพลย์แบบนี้แปลว่าเพิ่งสมัครใหม่สดๆซิงๆแน่ๆ
เขาไม่ลังเลเลยที่จะกดรับ แล้วก็เพิ่งเห็นว่ามีเพื่อนๆทักมาเป็นจำนวนมากเช่นกัน....มีคิมกับดอยนัดวันจะมาป่วนเกมใหม่บ้านเขา...มีหัวหน้าที่เรียกเตือนวันรับใบประกาศจบการศึกษา...และก็พวกสาวๆ2-3คนที่เคนมาขอไลน์ตอนเดินเซ็นทรัล กอล์ฟใช้เวลาพอสมควรในการตอบทุกคนอย่างเท่าเทียม ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นประโยคสั้นๆตามวิสัยเคย..
จนกระทั่งข้อความหนึ่งเด้งขึ้นมา...
OTTO: ฮัลโหล
OTTO: เทสต์
OTTO: มันขึ้นป่ะวะ ใช้ไงเนี่ย ไม่ใช่ของใครเลย..คนที่ยังไม่ได้เปลี่ยนหน้าดิสเพลย์นั่นเอง
กอล์ฟหัวเราะอีกครั้งกับเจ้ามนุษย์สีเทาขาวที่ขึ้นเป็นรูปภาพแทน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
GOLF: ถึงแล้วครับถึงแล้ว
GOLF: ใจเย็นๆ ค่อยๆเล่นเดี๋ยวก็เป็นเอง ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา
OTTO: ไอ้โจ้สอน แค่พิมพ์ก็ยากกลับบเกดยาอสวหสว่ก
OTTO: เหี้ย
OTTO: มันขึ้นคำแปลกๆว่ะเห้ย
GOLF: ใจเย็นๆ
GOLF: ค่อยๆพิมก็ได้ครับ
GOLF: ผมรอได้
OTTO: ไม่เอาไม่เล่นแล้ว
GOLF: เฮ้ย
GOLF: ใจเย็นๆครับ! กอล์ฟสะดุ้งกับคำพูดนั้นไม่น้อย และยิ่งทวีความตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบกลับมาเลย เขาหันซ้ายหันขวาอย่างจนมุมสุดกำลัง...แต่ก็รู้ว่ามันไม่มีตัวช่วยอะไรสักเท่าไหร่....แถมยังมีหน้ามาคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายคงยุ่งอยู่ เลยออกมาตอบไลน์คนอื่นแทนฆ่าเวลา
...แต่การฆ่าเวลาดังกล่าวไม่ได้เสียเวลานานอย่างที่คิด...
ไม่ใช่เพราะเหตุอะไรเลย..ความเป็นคนคุยไม่เก่งของเขาสร้างปัญหาอีกครั้ง...
เด็กหนุ่มกลับมาที่ช่องแชทกับOTTO และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบเหมือนเคยก็ลังเลอยู่นาน
ก่อนจะส่งสติ๊กเกอร์รูปคุณหมีนั่งหงอยไปให้...อย่างไร้ความนัยใดๆทั้งสิ้น
มันขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว
...แต่ก็ยังไม่ตอบ ที่จริงแล้วกอล์ฟเองไม่ใช่คนติดแชทอะไรขนาดนี้ ที่มีไว้ก็ให้เพื่อนกับตามงานต่างๆเท่านั้น...มันประหยัดกว่าส่งข้อความหรือกดโทรออกเยอะ แต่กรณีนี้เขาแค่อยากจะขอนัดเล่นเกมกันอีกจะได้ไม่ต้องไปรอเก้อ เผื่อวันไหนอีกฝ่ายยุ่งๆจะได้ไม่สงสัยว่าหายไปไหน
เขานั่งเพ่งหน้าจอมือถือ กดส่งสติ๊กเกอร์รูป
คุณหมีกอดน้องกระต่ายไปให้...อย่างไร้ความนัยอีกครั้งหนึ่ง
กอปรกับคำพูดที่ว่า...
GOLF: ใจเย็นๆครับ ค่อยๆเล่น
GOLF: กลับมาคุยกันก่อนนนนนน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมส่งข้อความตอบกลับมาง่ายๆแน่กอล์ฟก็ถอนหายใจสั้นๆ แล้วโยนมือถือวางไว้บนโต๊ะ
อย่างน้อยเมื่อครู่ก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย พออารมณ์ดีเลยคิดว่าจะทำอะไรสักอย่าง...อาทิเช่นลงไปเช่าหนังบลูเรย์มาดูสักสองสามเรื่องตลอดคืนนี้ เป็นต้น เป็นการสังหารเวลาที่ไม่เลวที...
ครืดดดด ครืดดดดดดดดดด อีกครั้งที่เสียงมือถือร้องดังก่อนที่เขาจะก้าวไปถึงประตู เด็กหนุ่มชะงักโดยพลัน ก่อนจะเดินหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง...หน้าจอมือถือพบว่าเป็นสายเดิมที่เขาเพิ่งรับไปเมื่อครู่
มันแทบไม่ต้องคิดอะไรเพิ่มเติมนอกเหนือไปจากการกดรับสาย
“ฮัลโหลครับพี่"
((ไม่พิมพ์แล้วสัส ยาก เล่นยาก!))
อีกฝ่ายตะคอกกลับมาทางสายโทรศัพท์ กอล์ฟหัวเราะ
“ครับ ครับ ไม่เล่นก็ไม่เล่นครับ"
((เด็กๆอย่างพวกแกชอบเล่นกันใช่มั้ยเนี่ย ไม่เห็นสนุกเลย..อะไรวะ))
“มันเป็นแอพที่เอาไว้คุยกับเพื่อนน่ะครับ"
((คุยเหี้ยอะไรเยอะแยะ))
“ก็แบบ....” เด็กหนุ่มจนมุม กรอกตาไปมา
"...แบบว่าคิดถึง" อีกฝ่ายเงียบไปแปปนึง ((คิดถึงหาหอกอะไรกันทั้งวันวะ))
“คุยธุระก็มีครับพี่"
((ไอ้โจ้มันบอกเอาไว้ออฟสาว))
“...หลายคนก็เอาไว้แบบนั้นครับพี่ เพื่อนผมก็ทำ"
((อ้อหราาา มึงก็ทำสิท่า))
“ผ-ผมมีสาวที่ไหนกันล่ะครับบบบบ!?”
ปลายสายดูจะไม่ได้เอาความอะไรเพิ่มสักนิด ((เออ พี่ติดใจอยู่เรื่องนึง))
“ครับ? มีอะไรครับ?”
มันเป็นห้วงจังหวะที่กอล์ฟลุ้นขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ แต่คำพูดถัดไปไม่ใช่อะไรนอกจากเรื่องที่ทำให้คนฟังแทบล้มทั้งอย่างนั้น
((...ทำไมกูถึงเป็นกระต่ายวะ?))TBC============================
สั้นๆ ถี่ๆ อัพไวสะใจชิมิล่าาา
ตอนแต่งนี่ลืมเรื่องไลน์ป็อปไปเลยค่ะ 5555 ทั้งๆที่ตัวโอเองก็ติดมากแท้ๆ
แต่มือถือตัวเองไม่มีให้เล่นนะ ยังอนาล็อคอยู่ เล่นมือถือเพื่อนไปก่อน...orz
เห็นคนทักมาเยอะก็ชักอยากให้ทั้งคู่เล่นแล้วแหะ
เรื่องแข่งอะไรช่างมันเถอะ โอนึกไปถึงตอนหนุ่มๆเอาหัวชนเล่นจอเดียวกันแล้วล่ะ..วรั๊ยยยยย น่ารักที่สุด!
ตอนนี้ไม่มีเกม ว่างๆจะไปถ่ายรูปเครื่องเกมกลับมาฝากและแนะนำให้รู้จักทีละเกมนะคะ
เพราะต่อจากนี้นอกจากไทโกะกับเบิร์นเอาท์มันเยอะมากๆๆ 555
((แต่ส่วนใหญ่ก็เกมดังทั้งนั้น...น่าจะเคยได้ยินกันมาบ้างนะ!))
ว่าแล้วก็อยากไปเล่นเก็บทริคพิเศษมาให้ทั้งสองคนใช้บ้างแล้วล่ะ!
ตอนนี้มีละครช่องสามเรื่องแรงปรารถนาอยู่ ณเดชเล่นเป็นสถาปนิก
เลยมีกระแสตอกกลับมาจากหลายสำนักว่า "ชีวิตจริงมันยิ่งกว่าละคร!" เออ โอฝากเตือนน้องๆมัธยมกันด้วยแล้วกันนะคะ 55
แต่เพื่อนโอคนนึงก็มีความเห็นขัดแย้งนะ
ว่า "สถาปนิกก็คงเนี๊ยบคงหล่อได้ แต่ที่ไม่เป็นอย่างนั้นน่ะพวกมึงทำตัวเอง!"
อืม...ก็เป็นอีกแง่มุมนึงเหมือนกัน.....ดังนั้นที่บางครั้งข้าวโอ้ตจะโทรมก็เพราะทำตัวเองสินะ...!?!
ตาย ทอล์คเยอะกว่านิยายอีก!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozaka*
หัวข้อ: GAMER LOVER : แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ! [ SP CAR SCENE!! P.27 // 22.04.2013 ] (อ่าน 278550 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก