+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
4
..กอล์ฟกำลังคิดว่าที่มานั่งรออยู่แบบนี้มันเสียเวลาเป็นบ้า! “ไม่แลกเงินเหรอจ้ะ?”
หลังจากยืนเอื่อยราวไร้งานการทำมาได้ครึ่งชั่วโมง พี่พนักงานสาว(ที่เริ่มสนิทกันแล้ว)ถามยิ้มๆคล้ายจะแซว แต่คู่สนทนากลับเม้มปาก..มองไปรอบๆอย่างพิจารณาก่อนจะหยิบแบงค์สีแดงออกจากกระเป๋าตังค์เพื่อบอกว่า
“ร้อยนึงก่อนล่ะกันครับ"
คนฟังเลิกคิ้ว แต่รู้ว่าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะถามอะไรได้นอกไปจาก "วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ?”
“ปิดเทอมแล้วฮะ"
“เอ๊ะ? ทำไมปิดเร็วจัง?”
“ม.6ครับ เค้าปิดเร็วให้เด็กอ่านหนังสือ"
กอล์ฟพูดด้วยรอยยิ้มขณะกวาดเหรียญหนักๆทั้งสิบเหรียญใส่กระเป๋า..ทั้งๆเขายังไม่มีอารมณ์เล่นในตอนนี้...ต่อให้เป็นโอตาคุเกมมากแค่ไหนจะเริ่มเล่นตั้งแต่บ่ายก็ดูจะกระไรอยู่ เพียงแค่ไม่อยากเดินวนไปเวียนมาโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่างนอกจากสอดสายตาอย่างโคตรมีพิรุธแบบนี้ก็เท่านั้น
โชคดีที่มีโซฟาให้นั่งบนชั้นเกมเซ็นเตอร์ ในเวลาปกติแบบนี้ไม่มีใครขึ้นมาใช้บริการมันมากนัก...แต่เมื่อวานคุณOTTOนั่นก็มาตอนบ่ายสอง เลยไม่คิดว่าเขาจะมาเป็นเวล่ำเวลาสักเท่าไหร่..คงมาเอาเวลาว่างเสียมากกว่า
...ก็ได้แต่รอวัดดวงแบบนี้แหละ... “เฮ้ย! นั่นมันไอ้เวรกอล์ฟนี่หว่า! มาทำอะไรวะเนี่ยยย" เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นทำเอาไม่ต้องเดา พอหันไปก็เจอเด็กหนุ่มหน้าทะเล้นผิวเข้มในชุดไปรเวทกระโดดเข้ามาหาเล่นเอาหลบแทบไม่ทัน คนถูกทักไม่ค่อยแปลกใจกับอาการแบบนั้นนัก..พร้อมทั้งยังยิ้มรับ
“มาทำอะไรวะคิม?”
“ซื้อการ์ตูน" เจ้าตัวบอกพลางพยักเพยิดไปทางร้านการ์ตูนที่อยู่ชั้นเดียวกับเกมเซ็นเตอร์ในแบบที่ไม่ห่างไกลกันมากนัก "ที่จริงอาหารกระป๋องแมวกูหมด แม่เลยไล่ให้มาซื้อ...เลยแวะขึ้นมาสักกะหน่อย ไม่คิดว่ามึงจะมาเล่นเกมตั้งแต่เที่ยงอย่างนี้ว่ะ แล้วไม่ไปเล่นเรอะ? เครื่องก็ว่างอยู่นี่....”
คนถูกถามสั่นศีรษะ..ไม่ได้อธิบายต่อ “ว่าแต่มึงเหอะ เค้าหยุดให้อ่านหนังสือยังจะอ่านการ์ตูนอีก"
“พักไงพัก"
“กูว่ามึงก็พักเยอะไปหน่อย....”
คิมเท้าสะเอวทันที "แหมมม ไอ้คนมีที่เรียนแล้วก็ไม่เดือดร้อนอ่ะดิ! จำไว้เลยนะมึง...”
“เฮ้ยยย กูแค่เป็นห่วง"
“ค้าบคุณพ่ออออ"
เพื่อนรักขยับยิ้ม โบกมือปัด “พยายามเข้านะ มีไรให้กูช่วยบอกได้นอกจากเรื่องติว...โยนความรู้ทิ้งไปหมดล่ะ"
“เออออ แล้วมึงจะอยู่อีกนานป่ะ? ไปหาไรแดกมะ?”
คู่สนทนาลังเลเพียงนิด แล้วตอบ “ขอบใจนะ แต่ไม่ล่ะ"
“เอ้า ตามใจ...งั้นกูไปแล้วนะ"
“เออ บาย"
เพื่อนรักทั้งสองประมือกันบอกลา กอล์ฟมองตามร่างสันทัดนั้นไปจนลับมุมเสาก่อนจะหันกลับมาที่หน้าบันไดเลื่อนขาขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ไม่มีใคร..ที่จริงบริเวณนั้นเรียกได้ว่าไม่มีใครเลย
เหรียญที่ตุงอยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้เขากระสับกระส่ายอย่างประหลาด ในที่สุดก็จบลงที่เกมโยนลูกบาสสบายๆคลายกล้ามเนื้อระหว่างรอ ตำแหน่งของเครื่องเกมดังกล่าวตั้งอยู่ตรงปากทางขึ้นบันไดเลื่อนพอดี ดังนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่ 'เป้าหมาย' จะเคลื่อนหลบไปไหนได้พ้น...
สวบ ตึง..
สวบ ตึง..
แกรก ตึง.. เสียงลูกบาสกลมๆลอดเข้าตาข่ายลูกแล้วลูกเล่า บางครั้งจึงจะได้ยินเสียงเจ้าลูกเดิมกระแทกห่วงเหล็กบ้างแต่ก็ไม่มาก ตากับมือของเขาสัมพันธ์กันเสมอ..และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้นักบาสเกตบอลของโรงเรียนชอบชักชวนให้เข้าชมรมนักแล...แต่กอล์ฟเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากเกมบ้าๆบอๆพวกนี้ สุดท้ายอีกฝ่ายก็ทำได้แค่ยืมตัวเนืองๆเท่านั้น
นี่เป็นความสามารถพิเศษที่เด็กหนุ่มค่อนข้างภาคภูมิใจทีเดียว...
ปิ๊งป่องง..~
. . N E X T S T A G E . . อักษรสีแดงวิ่งอยู่ที่หน้าจอ พร้อมเสียงเครื่องจักรภายในทำงานให้ห่วงบาสขยับเคลื่อนไปซ้ายทีขวาทีอย่างมีระบบ นี่ไม่ใช่ด่านที่ยาก..เพียงแค่จับจังหวะให้ได้มันไม่ใช่เรื่องยาก จุดที่สร้างความลำบากคือความเมื่อยล้าที่แขนเสียมากกว่า ชู้ตบาสหนักกว่าการตีกลองเยอะทีเดียว...
แต่นี่มันก็แค่ฆ่าเวลา...
มันเป็นเกมที่ไม่มีการบันทึกชื่อบนไฮสกรอ ไม่ใช่เกมสลักสำคัญอะไรที่กอล์ฟจะเล่นนัก มันเรียกว่าการแข่งขันไม่ได้ด้วยซ้ำ...เพราะกลุ่มที่เล่นส่วนใหญ่ก็ใช้มากกว่า2คนในการทำคะแนนอยู่แล้ว...
...เอ๊ะ? งั้นคุณOTTOก็คงจะเล่นเหมือนกันสินะ? ดูท่าทางบ้าพลังออกขนาดนั้น คงไม่มีทางพลาดอะไรที่ต้องใช้energyเยอะขนาดนี้แน่ๆ..
เพราะงั้นต้องเรียกได้ว่าคิดผิดเสียแล้ว เมื่อลองจินตนาการว่าต่างคนต่างจองคนละเครื่อง หยอดเหรียญเข้าไปเต็มลูกสูบ..แล้วแข่งกันชู้ตลูกประหนึ่งเครื่องจักรกลตุบๆๆแบบนั้น ก็อดคิดไม่ได้ว่าน่าสนุกไม่เลว
ถ้ามีโอกาสได้ทำแบบนั้นล่ะก็นะ...
ปิ๊งป่อง..~
. . N E X T S T A G E . . เด็กหนุ่มผ่อนแรงที่ขาลงข้างหนึ่งแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเบือนสายตาไปมองที่หัวบันไดเลื่อนเป็นรอบที่ล้าน ก่อนหน้านี้ยังไม่มีคนมากนัก ตอนนี้ก็เรียกได้ว่าไม่มีคนเหมือนเดิม ไม่ต่างอะไรกันสักนิด..
...แล้ว...ถ้าไม่มาล่ะ? เขาหันกลับมาหยิบลูกบาสไว้ในอุ้งมือ แล้วเริ่มเกมต่อไปอีกครั้งหนึ่ง
...ช่างเถอะ หวังไปก็คงจะได้อะไรกลับมาไม่มาก.. กอล์ฟไม่ใช่คนเล่นเกมเก่งตั้งแต่เกิด ก่อนจะมาถึงระดับนี้ได้ผ่านการฝึกฝนมาไม่น้อย..แต่เพราะการฝึกฝนจนเรียกได้ว่าเสพย์ติดแบบนี้แหละทำให้เขาไม่ค่อยจะมีเวลาหาเพื่อนเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าอัธยาศรัยไม่ดีหรืออะไร...เพียงแต่การหมกมุ่นเกินไปมันก็เรียกได้อีกแบบว่า 'น่ากลัว' ไม่ใช่คนที่ใครต่อใครอยากเข้าหาสักเท่าไหร่...
..พอหยอดเหรียญ...เกมก็เหมือนพาเราไปสู่อีกโลกหนึ่ง.. เด็กหนุ่มคิดว่ามันเป็นการ 'หนีความจริง' ที่ดี...หนีจนคิดว่านี่เป็นยิ่งกว่าโลกแห่งความเป็นจริงซะอีก
...แต่ความเดียวดายเป็นสิ่งเลวร้าย เขารู้เรื่องนั้นดี... ...ถ้ามี 'เพื่อน' ที่เล่นเกมด้วยความรู้สึกแบบเดียวกัน...สักคนหนึ่งล่ะก็... ปิ๊งป่อง..~
. . N E X T S T A G E . . ตัวอักษรสีแดงวิ่งขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่กอล์ฟถือโอกาสสะบัดมือแกว่งแขนคลายความเมื่อยล้าที่ก่อตัวขึ้นเหมือนกราฟดิ่ง เขาคิดว่าควรจะพักสักหน่อย..เมื่อครู่ทำเวลาไม่ค่อยดีนักเลยเหลืออีกไม่กี่วินาที เล่นให้มันจบๆไปคงจะได้
..นาฬิกาข้อมือบอกเวลาบ่ายสองโมงตรง..
...เวลาเดียวกับเมื่อวาน... และในทันทีที่เบือนสายตาไปทางบันไดเลื่อนก็แทบชะงัก..
.....เมื่อมีดวงตาดุดันคู่หนึ่งมองตรงมาในระยะที่ไม่ห่างเลยสักนิด ร่างที่สูงไม่เกินปลายจมูกยืนอยู่ถัดไปด้านซ้ายมือไม่เกินหนึ่งเมตร..หรืออาจจะแค่หนึ่งก้าวถ้าไม่ติดว่าตนผงะออกมาเสียก่อน แถมยังกอดอกจ้องมองตาจิกยังกะจะกินเลือดกินเนื้อโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าอีกฝ่าย..ยืนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว
“ค-..”
ความตกใจทำให้คนถูกมองพูดไม่ออก รู้ตัวอีกทีตัวอักษรวิ่งสีแดงก็เปลี่ยนเป็นคำว่า GAME OVER อย่างไม่ทันตั้งตัว..
..แต่เอาเข้าจริงๆสติสตังก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก.. ร่างผอมบางที่วันนี้มาแค่เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงแสลคธรรมดาส่งเสียง 'จิ๊' ในลำคอ และพอมองดูดีๆแล้วก็ดูจะอารมณ์เสียอยู่มาก...กอล์ฟไม่รู้ว่าตัวเองแยกแยะอารมณ์ของคนที่ดูจะหงุดหงิดตลอดเวลาอย่างนี้ออกได้อย่างไร ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..เด็กหนุ่มก็ได้แต่ยืนอ้ำๆอึ้งๆ...ลืมเรื่องที่จะชวนเล่มเกมด้วยกันไปเสียสิ้น
“ชื่ออะไร?” คำถามที่ถูกเอ่ยออกมาห้วนๆนั้นทำให้คู่สนทนาละล่ำละลักตอบ
“..ก...กอล์ฟ...ครับ"
“ทำไมวันนี้ใส่ชุดไปรเวท"
“...โรงเรียนปิดแล้วครับ เค้าปิดให้เด็กอ่านหนังสือ"
และข้าวโอ้ตก็ไม่คิดจะถามต่อ "เกือบจำไม่ได้..เมื่อวานก็จำแต่ชุดนักเรียนซะด้วย ฮ่วย! กูมันไม่ถนัดจำหน้าคนซะด้วย คราวหลังทำตัวเด่นๆหน่อยเด่ะ"
คนฟังพยักหน้ารับอย่างงุนงง “ครับผม”
“แล้วนี่กินอะไรรึยัง?”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ไม่แน่ใจว่าควรจะตีความหมายเป็นยังไงเลยได้แต่ตอบไปตามตรง "ยัง..ครับ"
“ดี"
คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าหนึ่งครั้งไม่ขาดไม่เกิน แล้วกวักมือเรียกทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ห่างกันเลย
“ตามมา"
..มันเหมือนจะไม่มีอะไรเพิ่มเติมนอกเหนือไปจากการออกคำสั่งนั้นๆ.. กอล์ฟไม่เข้าใจว่าตัวเองจะยอมเดินลงบันไดเลื่อนตามมาทำไม ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่รู้สึกโกรธกับการกระทำหยาบกระด้างของคนไม่รู้จักมักจี่กันขนาดนี้ด้วย อีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้...จู่ๆก็มาลากไปโน่นไปนี่...ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นแต่ก็ไม่อยากปฏิเสธชอบกล รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในร้านที่มีหม้อสุกี้สีแดงหม้อใหญ่ตั้งอยู่กลางโต๊ะหินอ่อน พนักงานซึ่งอายุไม่น่าเกินมหาวิทยาลัยเดินมารับออเดอร์ด้วยความเร็วแสงเพราะแทบไม่มีลูกค้าในเวลาแบบนี้
คนตรงหน้าสั่งอาหารอย่างรวดเร็วราวลิสต์รายการเอาไว้ก่อน..โดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้อายุน้อยกว่าแสดงความคิดเห็นเลยสักนิด ซึ่งนั่นก็ดี..เด็กหนุ่มที่ยังตกอยู่ในภวังค์แห่งความงุนงงก็ไม่หวังจะสั่งอะไรเท่าไหร่นัก
จนในที่สุดบทสารพันอาหารแสนยาวเหยียดก็จบสิ้นลง กอล์ฟจึงจะได้เปิดปากเป็นครั้งแรก
“เอ่อ...พี่ครั..”
“เออ ลืมบอก" อีกฝ่ายสวนขึ้นมาโดยไม่ฟังให้จบประโยค "พี่ชื่อ
โอ้ต..ครับ"
“ครับ พี่โอ้ต?”
“อ่า ใช่...ครับ...โอย ให้ตาย! ไอ้โจ้บอกให้พูดจาเพราะๆสุภาพกับรุ่นน้องหน่อย แต่ทำได้แค่นี้แหละ...อย่าถือล่ะกันนะ"
“ครับพี่"
“ไอ้โจ้บอกว่าเมื่อคืนแกแบกพี่ไปส่งที่รถ?”
“ครับ รถแท๊กซี่"
“อ่า นั่นแหละ..นั่นแหละ" ข้าวโอ้ตพยักหน้าช้าๆแล้วเบือนสายตามองไปทางอื่น "กินเยอะๆล่ะ"
“ครับ?”
“ก็บอกให้กินเยอะๆไง ไม่เข้าใจเหรอ?”
“กิน? ไอ้นี่น่ะนะ?”
“เอออ"
“MKน่ะนะครับ?”
“เอออ" อีกฝ่ายเริ่มกดเสียงห้วน "ถามจริง...จะให้พูดกี่ครั้งกันน่ะว่าให้กินเยอะๆ งั้นก็กินน้อยๆไปเลยไป กินน้อยๆนะ..กินเยอะเจอหยิกเนื้อเขียวแน่คอยดู....ขำอะไรวะ?"
..เมื่อกี้มันไม่ใช่มุกสินะ?.. กอล์ฟรู้สึกผิดไม่น้อยที่หลุดขำออกไป แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้จริงๆ “เปล่าครับ เปล่า"
“เออดี กินน้อยๆล่ะ"
“ครับ ขอบคุณครับ"
“ครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย" นิ้วชี้จิ้มปั๊กลงมากลางโต๊ะ "จะไม่มีครั้งหน้าอีก"
คนฟังยิ้มกว้าง "คร้าบๆ"
“คร้าบเหี้ยไรเยอะแยะ"
“ครับ!”
“เสียงดังทำไม ไม่ใช่เกณฑ์ทหาร"
“ครับผม"
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ลืมเรื่องต่อล้อต่อเถียงไปได้เลยเพราะไม่ใช่วิสัยปกติ...กอล์ฟถนัดตอบรับให้จบเรื่องมากกว่าการพูดอะไรตามอารมณ์ ซึ่งดูเหมือนจะตรงกันข้ามกับคนตรงหน้า...ที่มองหน้าราวกับว่ากำลังหาเรื่อง
ยังไม่ทันจะพูดอะไร อาหารสดก็แล่นตรงมาเสิร์ฟพอดี ฝาหม้อกระจกใสถูกเก็บไปปล่อยควันลอยฟุ้งจากหม้อเป็นไอ นั่นเป็นจังหวะที่ดวงตากลมโตดุดันนั่นหลุบลงไปไม่จ้องเขม็งเป็นครั้งแรก แต่กอล์ฟเองก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับกิริยาจ้องจับผิดแบบนั้นนัก..จึงได้แต่ช่วยลำเลียงอาหารลงหม้อจนหมดเกลี้ยง แล้วนั่งรอให้น้ำเดือดอีกครั้ง
เสร็จพิธีการข้าวโอ้ตก็วางอาวุธในมือลง แล้วเริ่มด่า
“แกแม่งเงียบชะมัด เป็นโอตาคุอย่างเดียวรึไง?” “ครับ?” คำนั้นทำให้เรียวคิ้วคมเลิกขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะกรอกตา "อา...พี่อยากให้ผมคุยอะไรล่ะครับ?”
“ไม่ได้อยากฟังนักหรอกว้อย แค่คิดว่ามันเงียบ"
“ก็เวลาทานข้าว..."
“นี่แกจะบอกว่าเวลาทานข้าวห้ามพูดรึไงวะ? ยุคไหนแล้วว้อย! ทำตัวเป็นผู้ดีเป็นชนชั้นสูงไปได้"
แต่กอล์ฟเองก็ยังนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดีนอกไปจาก... "แล้วพี่อีกคน..พี่โจ้ล่ะครับ?”
“ทำงาน" ร่างผอมบางไหวไหล่ "มันเป็นแผนกรับหน้าลูกค้า...พี่ไม่ถนัดเรื่องนั้น อีกอย่างไม่ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลาสักหน่อย ลูกผู้ชายมันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง...แต่แกนี่ดูจะมีเวลาส่วนตัวเยอะไปนะ? เพื่อนไม่มีรึไง?”
“เพื่อน?”
..อ้อ..ท่าทางคนตัวเล็กตรงหน้าจะไม่ทันเห็นคิมกับดอยแหะ.. “เพื่อนเค้าหยุดอ่านหนังสือกันน่ะครับ"
“อ้อ แล้วแกล่ะ?”
“ผมสอบตรงติดแล้วน่ะครับ"
“อ้ออ"
กอล์ฟกำลังคาดหวังให้อีกฝ่ายพูดคำว่า
'เก่งดีแหะ' เหมือนที่คนทั่วไปจะพูด..แต่ก็ไม่ได้ยินง่ายๆหรอก
พอน้ำในหม้อเริ่มเดือดปุดๆจนบรรดาลูกชิ้นบวมเป่ง กลิ่นหอมน่ากินก็ลอยขึ้นมา..บางคนอาจจะรู้สึกอืดเพราะแค่มองแต่ดูเหมือนข้าวโอ้ตจะไม่ใช่คนแบบนั้น ตะเกียบไม้ใช้แล้วทิ้งถูกแกะออกมาเตรียมพร้อมรับประทาน...พร้อมเอ่ยคำพูดย้ำชัดเจนอีกครั้งด้วยแววตาเป็นประกาย
“กินเยอะๆล่ะ เติมพลังงานเยอะๆ"
“ครับ?"
เมื่อดวงตาสองคู่สบกัน ดูเหมือนนั่นจะเป็นรอยยิ้มแรกของวันที่กอล์ฟได้เห็น..
“..จะได้ขึ้นไปดวลกันต่อ"+ G A M E R L O V E R +
ตึง ตึง ตึง ตึงๆๆๆ ตึงๆๆๆ แกรก ตึง แกรก ตึง .. !!
(( wowww!!! PERFECT !!!! )) เสียงพากย์สดใสจากเครื่องเกมดังสนั่นพร้อมเสียงจุดพลุจุดประทัด กับการพล่ามยาวเป็นภาษาถิ่นกำเนิดที่ไม่มีใครแถวนั้นฟังรู้เรื่อง..ซึ่งถึงแม้เสียงที่ออกมาจะตอแหลแค่ไหนก็ไม่มีใครหยุดมันได้
มือทั้งสองคู่ยังกำไม้กลองคนละสีไว้อยู่ ระหว่างที่จ้องมองไปตรงกลางหน้าจอ
“โห..” เด็กหนุ่มขยับยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกาย "เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามันบันทึกสกอร์แบบคู่ได้"
คนข้างตัวพยักหน้า “เหมือนกัน"
“เอาชื่ออะไรดีครับ?”
“โอ้ย ชิงถามก่อนกูซะงั้นอ่ะ" ไม้กลองสีแดงเข้มฟาดปั๊กเข้าที่ไหล่ทีเล่นทีจริงแต่เล่นเอาตัวแทบงอ แต่ดูเหมือนคนกระทำจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรนอกจากพยายามคิด "ไม่เคยคิดเรื่องตีคู่เหมือนกันว่ะ เอาไงดี"
“...Minami x OTTO เป็นไงครับ?”
“ยาวไปป่ะ มันพอที่ไหน...แล้วไงเอาชื่อพี่ไว้ข้างหลังละฟะ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว"
“OTTO x Minami ก็ได้ครับ"
“ก็บอกแล้วไงว่ายาวไป!”
“งั้น...พี่ก็คิดดิครับ"
“ประชดหรา ประชดหราาา" ฝ่ามือลุ่นๆฟาดปั่กเข้าที่ท้ายทอยเพี๊ยะใหญ่ๆ ก่อนเจ้าตัวจะหันกลับมาขมวดคิ้วเพ่งมองไปที่จอมอนิเตอร์เหมือนกำลังรับการทดสอบอะไรสักอย่าง..ปล่อยให้คนโดนตบเกรียนต้องลูบหัวป้อยๆแต่ล้างแค้นไม่ได้ "อย่าดูถูกนักคิดไปหน่อยเลย แค่ชื่อน่ะคิดได้ว้อย"
“แต่สกอร์ผมชนะนะ...?”
“เออน่ะ!! ย้ำจริงเลย..! เดี๋ยวปั๊ดเจออีกมะเหงก"
“ล้อเล่นค้าบบบ"
“ลากเสียงทำไมวะ...อ้าวเฮ้ย! เวลาหมด! ฟัคคคคคคคคคคคคคค"
กอล์ฟขยับยิ้ม ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักจากการเสียเวลาเถียงกันไปเมื่อครู่ สุดท้ายไฮสกอร์ไม่ได้บันทึกเป็นอะไรเลยนอกจาก A เรียงกัน7ตัวยาว..ซึ่งในสถานการณ์นั้นมันไร้ค่าสิ้นดี!
ความไร้สาระไม่จบเพียงแค่นั้นเมื่อเด็กหนุ่มต้องทนฟังคนอายุมากกว่าตัวเองบ่นยาวเป็นหางว่าวเรื่องเวลาที่เสียไปเมื่อครู่ แถมเงินที่แลกมาเสือกหมดบลาๆๆแทบไม่ได้เว้นวรรคให้หายใจ ทั้งสองคนสอดไม้กลองกลับคืนเข้าที่เดิมทั้งข้าวโอ้ตก็ยังบ่นได้ไม่หยุดปาก แต่เนื้อความดูไม่ได้โยนความผิดให้คู่ต่อสู้สักเท่าไหร่นัก
เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอยากไปแลกเหรียญเพิ่ม ร่างสูงกว่าก็ถาม
“เล่นต่อมั้ยครับ?”
“......ต้อง...กลับออฟฟิศ" เสียงที่เอ่ยออกมานั้นแผ่วเบาอย่างอิดออด ก่อนจะก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วถอนหายใจยาวเหยียด
“ขี้เกียจชะมัด"
กอล์ฟยิ้มกับท่าทีนั้น ก่อนจะชะงัก
“มือพี่เป็นตุ่มน้ำ?” “อ้อ นี่น่ะหรา?” คู่สนทนาแบมือแดงเถือกสองข้างให้ดู "ชินแล้วล่ะ"
“ไม่เจ็บแย่เหรอครับ เดี๋ยวมันก็แตกหรอก"
“แตกสิดี เจ็บจี๊ดๆสะใจ ฮ่าๆๆ"
“เดี๋ยวเชื้อโรคก็เข้าหรอกครับ"
“เอ๊ะ ตูรู้น่า...ทำมาเป็นเด็กอนามัยจัดไปได้! กลับออฟฟิศค่อยให้ไอ้ป๋องเจาะทำแผลให้ก็ได้ว้อย"
เด็กหนุ่มไม่ได้เถียงอะไรต่อ หยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาเปิด...ขณะที่คนตรงหน้าได้แต่เลิกคิ้วสงสัย ก่อนจะแถลงไขเมื่อพลาสเตอร์ยาถูกเก็บไว้เป็นแพคอย่างดีถูกหยิบยื่นออกมาให้หนึ่งแผงใหญ่
“ปิดไว้ก่อนครับเดี๋ยวแตก พี่ยิ่งดูไม่ค่อยระมัดระวังอยู่ด้วย...” “ใครไม่ระมัดระวังฟะ?” “เปล่าครับ ผมไม่ได้พูด"
“ไอ้ตอแหลลล"
กอล์ฟหัวเราะ แล้วยืนแกะพลาสเตอร์ตรงนั้น
ผู้สูงวัยกว่ายืนแบมือรออย่างวางท่า แถมมีหน้ามายังคิ้วกวนประสาท...ที่ชวนให้คนมองยิ้มตามอย่างเสียมิได้ มือเรียวแข็งจนขึ้นเส้นเลือดปูดๆถูกแปะปฐมพยาบาลเอาไว้เกือบทุกตำแหน่ง บางทีเจ้าของบาดแผลก็เห็นว่ามันเว่อร์ไปมิใช่น้อย -_- แต่ก็เลือกที่จะไม่ทักคนปรารถนาดีอย่างมีมารยาทสุดๆ
“ทำไมแกไม่เป็นบ้างวะ?”
ข้าวโอ้ตถาม อีกฝ่ายสั่นศีรษะ
“มือผมโดนจนด้านแล้วครับ"
“ด้านได้ไงวะ กูเล่นมาทั้งชีวิตยังเป็นแผลอยู่นี่เลย...เออ อย่างว่า...ผิวคนเรามันต่างกัน"
คนฟังหลุบตาลงซ่อนอมยิ้ม ขณะแปะแผลสุดท้าย “เดี๋ยวพี่กลับออฟฟิศเลยป่ะครับ"
“อือ แล้วแกล่ะ? เล่นต่อป่ะ?”
“ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวกลับบ้านแล้ว...เล่นคนเดียวมันไม่ค่อยมันส์...”
“โฮ่ คิดเหมือนกันเลยว่ะ เพื่อนกูแม่งไม่ค่อยเล่นกัน...เซงเลยทีนี้"
คำว่า
'คิดเหมือนกัน' ทำให้ในอกดีใจขึ้นมาดื้อๆ กอล์ฟยกมือเกาแก้มแก้เก้อแล้วเบือนสายตาหลบด้วยความรู้สึกประหลาด
“พี่โอ้ตครับ" “หืม? มี'ไร”
เด็กหนุ่มคงไม่คิดจะมานั่งรอเล่นเกมอย่างนี้ทุกวันโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝายจะมาเมื่อไหร่แน่ๆ เขาเพิ่งรู้สึกถึงความยากลำบากของการทำอะไรแบบนี้ที่เคยเห็นไอ้คิมมันทำบ่อยๆกับสาวๆ
ให้ตาย..ขนาดอีกฝ่ายเป็นผู้ชายนะ... “มีไรล่ะมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ?”
...เพราะเป็นผู้ชาย คู่สนทนาคงไม่เล่นตัวอยู่เป็นแน่
...แล้วจะมามัวขวยเขินอะไรอยู่ล่ะ เมื่อคิดได้ดังนั้นกอล์ฟก็หัวเราะกับตัวเอง แล้วเอ่ยออกไปชัดถ้อยชัดคำ
“...ขอLINEได้มั้ยครับ?”TBC====================
ไม่ดองงงง เรื่องนี้ไม่ดองงง เย้ว เย้ ยิปปี้ จั๊ปปาดับปู้ววววว
ต้องรีบอัพค่ะ เดี๋ยวทุกคนลืมว่ายังมีนักเขียนคนนี้สถิตอยู่บนโลก กร๊ากกกก
แต่แอบอัพนะ -_-'' ไม่บอกใคร จุ๊ๆๆๆ อย่าบอกใครเชียว
พยายามไม่ประกาศตัวและอยู่อย่างสงบเสงี่ยมที่สุดล่ะ(เดี๋ยวโดนทวงเรื่องอื่นจะซวย)
ชอบกอล์ฟค่ะ เห็นตอนนี้อาจจะเหนียมๆดูมีมาด หลังๆจะร้ายอย่าบอกใคร
ส่วนข้าวโอ้ตก็ชอบ ชอบผู้ชายปากอย่างเงี้ย ใช่เลย! 555 มันต้องมาแบบคู่เคมีด้วยนะห์!
เรื่องนี้สั้นนิดนึงทำใจนะคะ
ไม่ได้เขียนเรื่องสั้นๆแบบนี้มานานแล้ว
(จริงๆคือไม่ได้เขียนอะไรมานานแล้ว.... /หลบตา/)
กำลังภาวนาให้ทุกเรื่องที่เขียนไม่ถูกจัดเป็นนิยายดองเค็มค่ะ ฮรือออ ฮึกๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozaka*
Ps. ไม่คาดหวังกับจำนวนคอมเม้นท์นะ! แต่ถ้าแวะมาอ่านก็แวะมาคุยกันบ้างก็ได้ค่ะ เหงาาา 5555
หัวข้อ: GAMER LOVER : แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ! [ SP CAR SCENE!! P.27 // 22.04.2013 ] (อ่าน 278618 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก