-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
= = = = = = = = = = = = = = = = =
แต๊ะไว้เผื่อประกาศอะไรต่อมิอะไรค่ะ
-
:mc4: แวะมาฉลองเรื่องใหม่ก่อนละกัน 555
คิดถึงเอ็กซ์กะไวน์ 555
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เย้ เย้ เย้ เรื่องใหม่ๆ
มานอนรอ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ข้อควรระวังในการอ่านเรื่องนี้
* GAMER LOVER *
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
1. บุคคล สถานที่ และเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
2. ตัวละครบางตัวเอามาจากเรื่องจริง ไร้การปรุงแต่ง ทั้งชื่อ นามสกุล และนิสัย หากเจอผู้ใดคุ้นๆ ให้สันนิษฐานได้เลยว่าคนๆนั้นต้องมีความสัมพันธ์กับผู้เขียนไม่มากก็น้อย
3. นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความจรรโลงใจ ไม่ได้ใช้เป็นการค้าหรือโฆษณาแต่อย่างใด (แต่คนเขียนชอบ..)
4. อ่านเพื่อความบันเทิงใจในที่พักอาศัยเท่านั้น หากอ่านในออฟฟิศก็อย่าให้กระเทือนถึงงานนะจ้ะ
5. หนึ่งคอมเม้นท์ หนึ่งกำลังใจ สู่คนเขียนนะคะ ^^ ถ้าไม่ติดธุระอะไรแล้วชอบเรื่องนี้ ก็รบกวนเวลานิดหน่อยเท่านั้นค่ะ
6. เรื่องนี้แอบสั้นนะจ้ะ จูบุๆ
7. ผู้เขียนเคยดองฟิคเรื่องหนึ่งถึง3ปี..ไม่มีหลักประกันว่านิยายเรื่องนี้จะไม่ดองนะคะ
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
GAMER LOVER
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
1
แกรก..
"ร้อยนึงครับพี่"
พนักงานสาวเงยหน้าขึ้นมองแล้วลอบถอนหายใจอย่างปลงหนัก แต่ก็หยิบแบงค์สีแดงกับเหรียญสิบบาททั้งสิบเหรียญออกมาให้โดยไม่ได้พูดจาว่ากล่าวอะไร
"เฮ้ยกอล์ฟ เล่นไรวะ?"
เด็กหนุ่มผู้ถูกถามกวาดเหรียญหนักๆนั่นเก็บใส่กระเป๋ากางเกง แล้วหันไปตอบ
"กลองว่ะ"
"..โหยเชรี้ยนี่ กลองอีกละ กลองตลอด!" ใครสักคนค่อนแคะขึ้นมา "เล่นจนเซียน ตีทีตามองตามแทบไม่ทัน..วันก่อนกูอยู่ดูมันเล่นนะไอ้สัส...ทำได้ไงวะแม่งง"
"โหย เบๆว่ะ พวกมึงอ่อนเอง"
เจ้าของนาม 'กอล์ฟ' หัวเราะสะใจ ไม่ได้มีท่าทางเขอะเขินเลยสักนิด
"งั้นวันนี้จัดเลยนะมึง ต้นไม้สิบดาว"
"..ไอ้ดอย มึงไปลิปซิงค์มันดิ กูอยากเห็น"
"โอ้ย ไม่ไหวว่ะไอ้สัส ต้นไผ่เจ็ดดาวกูก็ตายห่าละ!"
สามหนุ่มเดินสบายๆออกมาระเบียงด้านนอก เครื่องเกมเป้าหมายยังว่างเปล่าไร้ผู้คนจับจอง ร่างสูงที่สุดเดาะลิ้นยินดี..นี่ถ้าไม่มีคนมาต่อเขาคงจะได้ซ้อมมืออีกยาว
"งั้นมึงตีสีแดงกูตีสีฟ้า คนละไม้"
"โหยเหี้ยคิม สีฟ้ามาบ่อยตายห่าล่ะ"
"โอ้ยย ก็พอกันน่ะแหละ พวกกูเอาสีแดงนะ"
ที่คิมพูดหมายถึงกลองสีแดงด้านซ้าย กอล์ฟยิ้มๆแต่ไม่ได้พูดอะไรเพื่อไปต่อด้านขวา โยนเป้โรงเรียนแหมะอยู่ในซอกระหว่างสองกลองแล้วหยอดเหรียญสองเหรียญยี่สิบบาทตามใจเฉิบ
"กูเลือกเอง" คิมยื่นไม้สีแดงไปตีเลือกเพลงกลองสีฟ้า(ที่เล่นอยู่) "ต้นไม้สิบดาว"
คนที่รู้ตัวเองว่าถูกแซวยักคิ้วเข้มๆให้ แล้วว่า "แล้วมึงจะหนาว"
"โฮ่! พ่อคนมั่นใจในตัวเอง! ตีให้ได้สัก50คอมโบก่อนค่อยว่ากัน"
กอล์ฟกระชับไม้สองอันในมือตัวเอง เลือกที่จะไม่ต่อความว่า 'เบสิคว่ะๆ' กับเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนจะจ้องมองจังหวะห้องเสียงที่วิ่งเร็วปร๊าดๆอย่างกะจรวด
ตึงๆๆๆ แกกๆๆๆตึงๆๆๆแกกตึงแกกตึง..
"เชรี้ย!!!"
ไม่ต้องเกินสองห้องเพลง คิมเพื่อนรักจอมโวยวายถึงกับสบถอย่างหัวเสีย
"เร็วแบบนี้ใครมันจะไปตีได้วะ! มึงลิปซิงค์ไปคนเดียวเลยไอ้ดอย"
"ไอ้สัสสส กูก็ไม่ทันเหมือนกันว้อย" เจ้าของผิวสีแทนสวนกลับด้วยใบหน้าหน่ายๆ ใจนึงก็ชักจะเริ่มชินกับอากัปกิริยาเอาแต่ใจตัวเองที่ไม่ยอมแก้สักทีของเพื่อน
…แกกๆๆๆๆๆตึงๆๆ แกก แกก แกก ตึงๆๆๆๆๆๆ....แกก ตูมๆๆ ตูม ตูม แกกกๆๆๆ
หลังจากที่ดอยถอดถอนใจแล้วยอมศิโรราบสอดไม้กลับคืนช่องเก็บ รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่มีปัญญาตีรัวและเร็วแบบคนข้างตัว
ยิ่งมองไอ้กอล์ฟเล่นเกมแบบสบายๆไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อน แค่อาการส่ายหัวเมื่อตีพลาด..ซึ่งอันที่จริงด้วยปฏิกิริยาเชื่องช้าของเขานั้นพูดตามตรงว่า...ตรงไหนตีโดนตีไม่โดนมองแม่งไม่ทันหรอก
เพราะเสียงดนตรีที่บรรเลงหนักและเร็วขึ้นเรื่อยๆพลันเรียกความสนใจจากสมาชิกคอเกมโดยรอบให้เริ่มเข้ามาชุมนุมกันแออัดเต็มระเบียงทางเดิน คิมขยับตัวเข้าใกล้นายยอดดอยด้วยความรู้สึกประหม่า แต่ตาก็จ้องตัวเลขบนหน้าจอที่ยังวิ่งไม่หยุด
เจ้ากลองสีฟ้าด้านบนพ่นตัวแพคแมนออกมาหลายแสนตัวจนกลายเป็นเส้นสีเหลืองเพียงแถบเดียว มีบ้างที่หลุดปลาหมึกยักษ์ออกมาบ้าง..แต่ก็น้อยเสียเหลือเกิน
ตัวเลขคอมโบด้านซ้ายขยับขึ้นเรื่อยๆจนมองเห็นแค่เลขหลักสิบด้านหน้า ที่เปลี่ยนจาก..5..เป็น6..เป็น7..เป็น8...เป็น9...และใช้เวลาช่วงสุดท้ายของรอบเพื่อพุ่งสู่คอมโบหลัก150อัพ
ใครบางคนด้านหลังส่งเสียงซี๊ดซ๊าด หากแต่ผู้ตีกลองกลับไม่ได้มายด์อะไรมากมายนัก
..ตากับมือของเขา..สัมพันธ์กันไวเสมอ..
ร่างสูงโปร่งสั่นศีรษะตัวเองเพียงเล็กน้อยเมื่อพลาดตรงจุดคอมโบ159..แต่ก็ตีต่อจนจบเพลงในอีกไม่กี่ตัว
เสียงเพลงบรรเลงได้กรอกHighScoreดังขึ้นพร้อมกับเสียงวี๊ดว๊ายจากนักศึกษามหาวิทยาลัยด้านหลัง(ที่ครึ่งนึงเป็นสาวเทียม) ดอยยกมือก่ายหน้าผากอย่างไม่ต้องสงสัย..ไอ้หน้าเป็นตรงหน้ามีความสามารถแปลกๆที่จะล่อสายตาพวกนั้นตลอดจนน่าจะ...เคยชิน..
"ไหนๆ มึงใช้ชื่อว่าอะไรวะ?"
คนถูกถามไหวไหล่ ตีกลองเลือกตัวอักษรอยู่ไม่นานก็ได้ความ..
'MINAMI'
gamer lover * gamer lover * gamer lover
"ไอ้กระป๋อง มึงมาดูนี่เลย..ตรงนี้มันผิดเนี่ยเห็นมั้ย? เอาไปแก้!"
"…เอ๋? ค-ครับพี่..แค่ตัวเลขตรงนี้ใช่มั้ยครับ?"
"ไม่ใช่แค่ตัวเลขว้อย แหกขี้ตาดูหน่อยดิ๊ว่าตรงนี้มันผิด! ไอ้เหี้ยนี่กี่องศา?"
"…เอ๋? เออะ..เอ่อ..."
"ทำไมไม่วัด? กูบอกแล้วใช่มั้ยว่า52องศา..!"
"ค-ครับ! พี่โอ้ตบอกผมแล้ว!"
"เอาไปเช็ค"
ร่างโปร่งฟาดเอกสารทั้งหมดทั้งมวลลงกลางหน้ารุ่นน้องตัวดีข้อหาทำงานผิดพลาดแบบไม่น่าให้อภัย
"..เฮียโจ้ พี่โอ๊ตเค้าไปกินรังแตนที่ไหนมาอ่ะ? หงุดหงิดแต่เช้าเลย..?"
เด็กฝึกงานคนนึงเอนหน้าไปกระซิบถามเสียงแผ่ว เจ้าของนามเอนตัวกลับมาเพื่อบอกกล่าว
"ไม่ได้นอนมา4วัน เมื่อวานไปเล่นเกมเซ็นเตอร์ฯแล้วโดนพิชิตไฮสกรอมา..มันเลย'รมณ์เสีย"
"เอ๋??? เกมหรอเฮีย?"
"เออ เมื่อวานกูก็ไปกับมัน แม่งช็อคยกใหญ่ว่าไอ้ที่มันสร้างสรรค์ทำมาตั้งนานน่ะมลายหายไปกับตา เศร้าหนักกว่างานไม่เดินอีกมั้ง"
"เห..ผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่โอ้ตเค้าชอบเล่นเกมนะเนี่ย"
"เข้าขั้นโอตาคุเกมเลยล่ะรายนั้น ถ้ามึงไปเดินเกมเซ็นเตอร์ที่เซ็นปิ่นนะ..ไม่อยากจะพูด..ชื่อOTTOแปะหราแม่งทุกเกม เกมไหนไม่มีชื่อมันแสดงว่าตัวเครื่องเพิ่งเข้าได้ไม่กี่วันแน่ๆ"
"เฮ้ยยย งั้นก็เก่งอ่ะดิ"
"เก่งสุดๆ" โจ้กดก้นบุหรี่ลงกับขอบหน้าต่าง ผิวปากชิวๆ "กูเห็นมันเล่นก็เมพสัสแล้วนะ ไอ้คนที่มาพิชิตมันเสือกเก่งกว่า..มันได้แปดแสนแปด..อีกคนได้แปดแสนเก้า กูจะบ้า ห่างกันแค่หมื่นเดียว!"
"อาจจะเป็นเพราะพี่โอ้ตไม่ค่อยได้นอนปะพี่? สายตาเลยไม่ค่อยดี"
"ก็ถูก แต่เชื่อเหอะว่าเย็นนี้มันก็ไปอีก พอไม่ได้นอนมากๆเข้าแล้วจะบ้าๆ..หาอะไรคลายเครียดไปวันๆ นั่นแหละมันละ"
เพื่อนสนิทที่สุดของOTTOอธิบายจนแจ่มแจ้ง แต่ยังไม่ทันที่เด็กฝึกงานหน้าใหม่จะร้อง 'อ๋อออ' ออกมาเต็มปากเต็มคำ เสียงเข้มก็จัดดุ
"…มึงคุยเหี้ยอะไรกัน? งานมึงเสร็จแล้วหรอไอ้โจ้"
เด็กหนุ่มนักศึกษารีบหันกลับมาจ่อหน้าคอมเพื่อสะสางงานกับโปรแกรมที่ทำค้างไว้พร้อมเหงื่อตกพลั่กๆ ส่วนคนถูกด่าอีกคนกลับผิวปากหวือ
"กูเสร็จชาตินึงละ รออยู่ว่ามึงจะว่างมาตรวจให้กูเมื่อไหร่"
"ไหนดูดิ"
เรียวคิ้วบางขมวดเข้าหากันแน่นแล้วเคลื่อนตัวเองพร้อมๆกับเก้าอี้เลื่อนมาประชิดโต๊ะทำงานของเพื่อนซี้ ร่างสูงกว่าหมุนหน้าจอคอมพิวเตอร์imacชั้นดีรีบพล่าม
"มึงดูมึงจะรู้! ไม่มีที่ติ!"
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองหน้าไอ้คนขี้โม้ แล้วก้มลงไปเพื่อกวาดรายละเอียดของเนื้องานอย่างละเอียดถี่ถ้วน
"..ทำไมตรงนี้มันเป็นแบบนี้ ไม่เห็นเหมือนที่ตกลงกันไว้นี่หว่า"
"ก็มึงดูสิไอ้สัส ตำราฮวงจุ้ยบอกไงก็ว่าตามนั้น เหตุผลดีมีชัยไปกว่าครึ่ง..พรีเซนท์อาทิตย์หน้าแม่งไม่ให้ผ่านก็บรมโคตรโง่ววววว"
แกล้งลากเสียงยานพร้อมชี้นิ้วป้าบๆๆ นี่ถ้าหากผู้จัดการแผนกเสือกเดินเข้ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงคงโดนตัดทั้งเงินเดือนทั้งโบนัสแน่ๆ แต่โชคร้ายที่คำภาวนาของ 'ข้าวโอ้ต' ไม่ได้ผล..เพราะทั้งห้องก็ยังคงมีแค่ซากกองงานเก่าๆและถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นลังๆเท่านั้น
เรียวแขนเปราะบางยกขึ้นมาท้าวคางมองซ้ำแล้วซ้ำอีก จนในที่สุดก็ตัดสินใจ
"ไอ้เหี้ยป๋องงง"
"ค-คร้าบพี่~!!"
เจ้าของร่างอวบท้วมรีบวิ่งออกมาจากหลังฉาก
"มึงแก้ตรงนี้ด้วย เอาแบบที่ไอ้โจ้มันคิด"
"เอ๋..!! แต่มันจะ...!"
"กูบอกให้แก้ก็แก้ ทำได้มั้ย? ทำไม่ได้ก็เอามาให้กูทำ!!"
สายตาคาดคั้นดุจพญาเหยี่ยวจ้องจะจิกหนูนาให้ตายห่าคาทุ่งแบบนั้นทำเอากระป๋องน้อยตัวสั่นสะท้าน ต้องเก็บมาคิดหลายตลบทีเดียวเชียวว่าคนตรงหน้าอายุห่างกับตัวเองแค่ปีเดียวหรือเป็นสิบปีกันแน่..
หลังจากด่าไปเป็นที่เรียบร้อย..คนพูดเพิ่งได้สติ เลยรีบขมวดคิ้วหนักโบกไม้โบกมือ
"งั้นทำตรงที่กูบอกก่อนหน้านั้นให้เสร็จก่อน เดี๋ยวกูขึ้นCADหลังนี้ให้"
"เอ๊ะ ข-ขอบคุณครับ!"
"…แล้วก็...ทีมเราจะเลื่อนตารางไปดูพื้นที่จากวันอาทิตย์ขึ้นมาเป็นวันศุกร์ ไม่มีใครขัดค้านนะ?"
..ใครจะกล้าไปคัดค้านท่านกันละขอร้าบบบ!
ชายหนุ่มวัย25เดินไปที่ปฏิทินแผนงานที่ใหญ่ราวกับอยากให้คนอีกฝากของสนามฟุตบอลเห็น หยิบมาร์คเกอร์สีแดงสดวงกลมวันศุกร์ที่ว่าตัวบะเฮ้ง แล้วเขียนหวัดๆว่า 'ดูพื้นที่' ก่อนจะรีบหมุนตัวกลับมานั่งประจำล็อคตัวเองต่อ
"วันเสาร์ทำโมฯ ทำไม่เสร็จต้องต่อวันอาทิตย์"
"เอ๋! อาทิตย์นี้อีกแล้วหรอครับ! อาทิตย์ที่แล้วผมก็...."
"…งั้นมึงก็ไม่ต้องมาอีกเลย ดีป่ะ?"
เป็นอีกครั้งที่กระป๋องต้องหลบสายตาโหดหินของเจ้านายตัวเอง โดยไม่ทันคิดว่าไอ้คนตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้มีอำนาจสั่งการถึงขั้นนั้นหรอก..แต่ถึงอย่างนั้น..อำนาจที่มีก็ดูเหมือนจะทำอะไรๆได้ตามใจชอบชอบกล..
เรือนร่างโปร่งเล็กผอมแห้งจนเหมือนจะหักได้ถูกซ่อนไว้ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับสูทสีเทาดำตลอดเวลาที่อยู่ข้างนอก แต่พอกลับเข้ามาให้ห้องทำงานส่วนตัวของบริษัทก็แทบจะถอดผ้าผ่อนทุกชิ้นที่ประดับร่างกายออกไปจนหมดเผื่อคืนสภาพในการทำงาน ไม่น่าแปลกใจที่คนสนิทจะรู้ดีว่า 'ไอ้จอมเบ่ง' ตรงหน้าก็แค่ 'ไอ้ขี้ก้าง' ที่กระโดดเหยียบมดยังไม่ตาย ผิวก็ขาวจนเกือบซีด ไหนขอบตาดำคล้ำจนดวงตากลมๆยิ่งโตเข้าไปอีกแบบนั้นด้วย ท่าทางประดุจพวกฮิคิโคโมริอย่างไงอย่างงั้น..ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่ออฟฟิศละก็นะ..
แต่พูดตามตรง..ตั้งแต่ที่กระป๋องน้อยทำงานกับพี่เค้ามาตั้งแต่จบเกียรตินิยมจากสถาบันชั้นนำมา..ยังไม่เคยเห็นพี่โอ้ตกลับบ้านเลยสักครั้ง
..ได้ยินพี่โจ้แซวบ่อยๆว่ามันกินนอนที่บริษัท วันๆเอาแต่ทุ่มเทให้กับงานจนได้ก้าวหน้าขึ้นพรวดพราดชนิดทิ้งพวกสามสิบต้นๆแบบไม่เห็นฝุ่น แล้วก็ลากเอาเด็กรุ่นใหม่ที่ถูกใจเข้ามาร่วมทีมตอนทำงานใหญ่ๆสักปีละหนสองหน พาลให้เขาได้หน้าได้ตาไปด้วย..
….เพราะฉะนั้น..ถ้าคิดว่าเวิร์คกิ้งแมชชีนอย่างข้าวโอ้ตจะมีงานอดิเรกอย่างไปทำลายสถิติเกมเนี่ย...ไม่น่าแปลกนักหรอก...
"…กี่โมงแล้ววะ!?!?!"
ทุกคนในห้องพลันสะดุ้งเฮือกจนต้องลุกขึ้นยืนพร้อมเพรียงกัน เนื่องจากจู่ๆหัวหน้าทีมที่เงียบไปได้4ชั่วโมงเต็มก็ตะโกนถามเสียงดังอย่างกับฟ้าผ่ากลางโรง
"จะสองทุ่มละ"
เจ้าหน้าที่เสี่ยงตายจำเป็นอย่างโจ้ก็ต้องเอ่ยตอบแทนเด็กๆทั้งหลาย
"…โอ้ย! แม่งเอ้ยยย!!!"
ร่างโปร่งเล็กยังคงสบถต่อไปแบบไม่หยุดยั้ง แต่ก็ทิ้งตัวลงแกรกๆคีย์บอร์ดต่ออย่างหงุดหงิดงุ่นง่านใจ
"เกมเซ็นฯปิดสามทุ่มว้อย แม่งงง ขึ้นCADให้ไอ้ป๋องยังไม่เสร็จเลย!!!"
"…พ-พี่โอ้ตไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมทำต่อเอง"
"ไม่ๆ มึงสองตัวกลับบ้านไปนอนไป"
หัวหน้าทีมลุกขึ้นออกคำสั่งกับทั้งลูกน้องคนสนิทและเด็กฝึกงานผู้โชคร้ายที่ทำงานล่วงเวลาโดยไม่ได้OTสักแดง
"..พรุ่งนี้มาทำต่อ กลับบ้านได้แล้วแม่ง..ป๋อง มึงเอารถกูไปส่งเด็กดิ กลับบ้านดีๆอย่าให้หม่ามี๊เป็นห่วงละ ส่วนไอ้โจ้ มึงต้องมากับกูละ.."
"เออๆ รับรอง กูเหยียบ180ให้มึงเลยอ่ะ"
"ขอสัก220 กูต้องรีบไปพิชิตไฮสกรอแล้วว้อยย แม่งงง เครียดดด!!!"
คนโวยวายรุดตัวมาคว้าเสื้อเชิ้ตสวมทับเสื้อกล้ามเก่าๆของตัวเอง พ่นสเปรย์ดับกลิ่นสักนิดแล้วใส่ถุงเท้าร้องเท้าหนังอย่างดี หวีผมไปด้านหลังไม่ปล่อยให้ตกลงมารกรุงรัง เพียงแค่นี้ก็แทบจะเปลี่ยนเป็นคนละคน..แต่ก็เป็นหนุ่มหล่อมาดเนี๊ยบสมบทบาทหัวหน้าทีมยิ่งนัก
"เร็วๆ! ล็อคห้องให้กูด้วยป๋อง! พรุ่งนี้รีบมาอย่าสายนะว้อยยย"
gamer lover * gamer lover * gamer lover
..ตึง..ตึง…….
…..
สองหนุ่มสุดซี้ทิ้งตัวลงนั่งกับเกมรถแข่งฝั่งตรงข้าม แต่เมื่อเสียงตีกลองหายไปก็ต้องหันกลับไปมองอีกรอบ
"ไม่เลือกเพลงวะไอ้สัสกอล์ฟ กูรอฟังอยู่เนี่ย"
คนถูกถามนิ่งไปแปปนึง แล้วตอบเสียงแผ่ว
"มีคนทำลายสถิติกูว่ะ.."
..ต้นไม้สิบดาว..
กับคะแนนเก้าแสนสามที่เขาเห็นเองยังตกตะลึง..
'OTTO'
จะว่าไป..เหมือนเห็นชื่อนี้ในหลายๆเกมที่เล่นมาแล้วชะมัด..
เด็กหนุ่มมัธยมปลายสั่นศีรษะ ก่อนจะกดเลือกเพลงเดิมหมายจะทำลายสถิตินี้อีกสักครั้ง..หรืออาจจะหลายๆครั้ง..เพราะคนเก่งอย่างOTTOคงไม่ยอมให้ใครมาทำลายสถิติกันง่ายๆแน่ๆ...
..อย่างน้อยก็ต้องกลับมาแก้เกม..
แต่แทนที่ภายในใจจะรู้สึกอิจฉา โกรธ หรือเกลียด กับเป็นความรู้สึกปรีดาถึงขั้นที่ทำให้คนหน้าเป็น(อย่างที่ไอ้คิมเรียกบ่อยๆ)อย่างเขากระตุกยิ้มที่มุมปากได้ละน่า..
…อย่างนี้สิดี...
……ถ้ามีแต่เราคนเดียวที่ทำไฮสกรอได้..มันจะไปสนุกอะไรละ?
TBC
===================
GAMER WRITER
คนเขียนเป็นโอตาคุเกมครับ!
(เฮ่ย! ผิดคิว!)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เกมตีกลอง เราก็ติด 555
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
อ่าาาา
โอตาขุเกมส์ทั้งคู่ ฮ่าๆๆ
แก้สกรอ กันไปมา เดี๋ยวก็ได้กัน
ก๊ากกกกกก
โฮะๆ
-
มาตามอ่านเรื่องใหม่น้องโอค่ะ...หลังวันที่ 1 คงเม้นบ่อยๆ ไม่ได้เเละ งานจะเข้าเเล้ว
ปล.รักษาสุขภาพค่ะ :L2:
-
เข้ามาอ่านครับ
พอดีอยากเข้าใจความรู้สึกพวกที่ติดเกมส์นี่จริงๆ
จะเหมือนพวกติดเหล้าไหมครับ
แหะๆ
-
เกม สือ รัก
รอๆต่อไป จะเป็นยังไง
-
โอ๊ะ เรื่องใหม่!!!~
ยังตามอ่านไม่หมดเลย เหอๆๆๆๆ
จะบอกว่าคนอ่านนั้นเล่นเกมแนวนี้ไม้เป็นหรอกค่ะ
แต่แค่เห็นชื่อคนแต่งก็เข้ามาแล้ว
จะพยายามไม่งงนะคะ(เล่นเกมไม่เป็นและไม่คิดจะเล่นด้วยเหอๆๆๆๆ)
สู้ๆค่ะ
-
:mc4:
สนุกดีค่ะ
ถ้ามีเสียงตีกลองให้ได้ยินด้วยคงอารมณ์ดีพิลึก
:L2:เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ
ปล. อย่าดองนะจ๊ะ อิอิ
-
เรื่องใหม่+1เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า
-
ว้ายๆๆ ติดเกม :z1: แต่เราก็ติดนี่หว่า ก๊ากกก
แต่ไม่ถึงขั้นสองคนนี้เลย หุหุ ถ้าเจอกันตัวๆจะเป็นไงน้าา :o8:
-
แปะก่อน อ่านทีหลังค่า ^^
อ่านจบแล้วมาเม้นท์ต่อแล้วค่า
เป็นธรรมชาติของคนเล่นเกมจริงจังนะเนี่ย
แบบมันต้องมีคู่แข่ง ไม่งั้นจะเบื่อ เกมบ้านตัวเองก็มี แต่หอบอุปกรณ์ไปเล่นบ้านเพื่อนไรงี้
ไม่งั้นไม่เร้าใจ 555+
-
โว้ว~~~~~ ตอนแรกก็ยาวได้ใจ
อืม~~~ บ้าเกมทั้งคู่ สมกันจริงๆ ราวกิ่งทองใบหยก คิกๆ
-
ตอนรับเรื่องใหม่ :mc4: :mc4: :mc4:
เซียนเกมสินะ ฮ่าๆๆๆ ปะทะ(ฝีมือ) กันมันส์แน่ๆ
:z1: ต้องลอง(?) กันสักตั้ง คึคึ
-
ฉลองเรื่องใหม่โอซัง :mc4: :mc4: :mc4:
ติดเกมเรอะ ฮ้า~
เราก็ติดเกมนะ เเต่ติดเป็นบางช่วง อย่างนี้เขาเรียกติดเปล่าหว่า
มีลางสังหรว่าคราวนี้เด็กจะกินผู้ใหญ่... :z2:
รอตอนต่อครับ รักโอซังนะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
เนื้อเรื่องแลดูคุ้นๆ
เหมือนคุณโอเอามาจากชีวิตคุณโอเอง ฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากกกกกก จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
ปล. รายละเอียดเกมส์เป๊ะมากก !!
-
:L1:
-
ว้าวว วว วเรื่องใหม่
น่าติดตามสุด ๆ ๆ คนติดเกมส์มาเจอกันนน
ปอลอ : รออ่านตอนต่อไปนะค้าา
ปอลอสอง : คิดถึงน้องกลอนอ่าค่ะคุณโอออ ~~
-
สงสัยว่า จะมาจ๊ะเอ๋กันตอนทำไฮสกอทั้งคู่ป่าวเนี่ยะ
คงทะเลาะก่อนได้กันรึเปล่า 555+ เดาเอา
น่ารักอีกแล้ว :L2: :L2:
-
เกมส์คุ้นๆ ฮิๆ
แอบอยากอ่านตอนต่อไปมากมาย
พีเอส.คิดถึงน้องกลอนอ่าาาา T^T
-
ว่าแต่พี่ปีใหม่กับกลอน มาอัพบ้างน๊า
-
ตอนแรกก้อนั่งคิดว่าใครในโรงเรียนเกษรจะติดเกมส์แบบนี้วะ??
แต่ก็พบว่า ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น... รึป่าว???
รออ่านต่อนะคร้าบบบบบ :กอด1:
-
:laugh: :laugh: เกมส์นี้โอก็ติดนี่ เห็นเวลาเขียนทอร์คทีไรพูดถึงเกมส์นี้บ่อยนะ
ไอว่าเกมส์นี้มันส์จริงๆแหละ บางทีไอก็ไปตีเหมือนกันนะที่เซนต์ปิ่นอ่ะ แต่ไม่เคยติดอันดับได้โชว์ชื่อกับเขาหรอก
ไอเป็นคนที่เล่นเกมส์ไม่เก่งเอาซะเลย (แต่ใจรักนะ) แต่ไม่ได้เล่นมาพักใหญ่แล้วล่ะ ดันมาเรียนอีกที่แล๊ะ ฮ่าๆๆๆ
ถามหน่อยๆ ตัวละครเรื่องนี้ไม่มีเกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นๆเลยใช่ไหม? หรือเกี่ยว?
เรื่องนี้ท่าจะสนุกแห๊ะ กร๊ากกกกกกกกกกกก :z1: มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
เคยเห็นคนเล่นเก่งเกือบเทพคน อยู่ร.ร.มัธยมดังซะด้วย แต่ก็ยังมีพลาดบ้าง
ตามอ่านต่อค่าพี่โอ
-
!!!!!!!!!!!!!!!!!
เรื่องใหม่
พี่ขอมาอ่านพรุ่งนี้ละกัน วันนี้แปะจองไว้ ไม้ไหวแย้ววว
:เฮ้อ:
-
:mc4: สำหรับเรื่องใหม่ และที่สำคัญข้าพเจ้ามาทันเป็นครั้งแรก อุอุ
อ่านแล้วท่าทางจะต้องต่อสู้ (ในเกม)กันน่าดู เหมือนจะชอบเอาชนะทั้งคู่เลย
ตอนแรกอ่านจบ คิดเหมือนหลาย ๆ คน ว่า ชื่อแต่ละคนอยู่ เกษรวิทยากันบ้างเป่า
แป่ววว..เค้าไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ใช่มั้ยเอ่ย หรือว่าจะมาเกี่ยวทีหลังเนี่ย
-
:m20: :m20:
-
ตามมาอ่าน (เป็นคนไม่เล่นเกมส์ จึงไม่ค่อยรู้เรื่องเกมส์ที่เค้าเล่นกัน) แต่ชอบการดำเนินเรื่อง และชอบเรื่องที่ผ่าน ๆ มามาก ทั้งสีคราม+กานดา และ เอ็กซ์+ไวน์ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ตามมาให้กำลังใจน้องโอ สู้ๆนะจ๊ะ :mc4:
เรื่องใหม่สนุกมากเลย o13
-
:mc4: อร๊ายยยยยย พี่โอคลอดเรื่องใหม่ด้วยอ่ะ!!!!
+1 ฉลองๆ
โอตาคุเกม ฮ่าๆ ไอ้เราก็นึกว่าพวกไฟนอล ไบโอฮาซาร์ดไรงี้ซะอีก เป็นเกมเซ็นเตอร์ซะงั้น
แบบนี้ก็น่าสนใจไปอีกแบบนะ
-
แวะมาอ่านขอรับ :a3:
-
เรื่องใหม่ :z2:
:call:
-
ตามมาให้กำลังใจคุณโอค่ะ เรื่องใหม่โอตาคุเกม เล่นไม่เป็นดูอย่างเดียวก็ได้ :m31:
-
แปะไว้ เดี๋ยวมาอ่านต่อ :กอด1:
-
คุณโอแอบมาลงเรื่องใหม่ก็ไม่บอก :mc4:
-
โอ๊ะ เรื่องใหม่คุณโอ
แอบมาลงตอนไหนหว๊า าา เพิ่งเห็นๆ ๆๆ
ไอ้เราไม่เล่นเกมซะด้วย ไม่รู้เรื่องกะเขาซะเท่าไหร่
+1 เป็นกำลังใจให้คุณโอ
-
อ๊ากกกกกกกกกก
เรื่องนี้น่าติดตาม
:L1:
OTTO
น่ารักอ่ะ
-
มาเล่นเกม นี้... ด้วยคน ติดดอทเออะ รุมกันเลือดสาด.....
-
เคยเล่นนะเกมนี้ ไม่ไหวเลย มือ ตา หู คนละทางเลย
ส่วนใหญ่เล่น เฮ้่าออฟเดอะเดท
สองนี้จะขับเคี่ยวกันอีกนานไหมเนี่ยยย
ตอนเจอกันคงเขม่นกันน่าดู
อย่าลืมน้องกลอนนะคะ
-
ไอ่เราก็นึกว่าเป็นพวกเกมPC หรือ Xboxไรงี้
เกมเซ็นซะงั้น...
ปอลอ. คนอ่านก็โอตาคุนิยายคุณโอคับ
:laugh:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามดีนะครับ
:L1:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะที่รักกกกก :z1:
-
โอ้..เรื่องใหม่
เป็นแนวเกมส์หรือเนี่ย ถ้าเป็นแนวโอตาคุการ์ตูนเนี่ยจะเข้าตัวอย่างแรง :impress2:
ปกติไม่ค่อยเล่นพวกเกมส์ตามเกมส์ซ็นเตอร์นะเพราะไม่สามารถ
แต่ด้วยความที่น้องรักชอบเล่น เลยต้องไปนั่งรอเขาเล่นบ่อยๆ
เข้าใจความรู้สึกเวลาเห็นเมพเล่นเกมส์เลยคะ
ขอแอบเล่าว่าตอนนั้นไปเที่ยวญี่ปุ่นแล้วก็เข้าไปในเกมส์เซ็นเตอร์ แบบว่าที่นั่นเขาจะมีแปะรูปคนที่ทำคะแนสูงสุดของเดือนขึ้นฝาด้วยคะ
แล้วตอนเราเข้าไป จ๊ะเอ๋เจอคนในรูปเล่นเกมส์อยู่พอดี งานนี้เกมเมอร์มุงกันเป็นสิบ เห็นความเมพขิงๆของเขาจนช็อค o22
มือคนเหรอนั่น กดเข้าไปได้
เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่คะ ><
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบบบ ^^
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะมีวันไหนไหมที่บังเอิญมานั่งเล่นข้างๆกันแบบไม่รู้ตัว 555555555
สนุกมั่กกกกกกกกก รอ ~~~~~~~~~
:L2:
-
อ่านตอนแรกก้อลุ้นแล้วค่ะ สนุกดี
แอบตื่นเต้นตอนเค้าแข่งกันทำไฮสกอร์ (ทำตัวเหมือนเล่นซะเอง)
ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
25 กับเด็กม.ปลาย อิอิ
แค่คิดก็น่าสนุกแล้ววววว
ที่สำคัญพ่อหนุ่มน้อยม.ปลายดูท่าจะเมะซะด้วย
555+
ปล.คนอ่านไม่เคยเล่นเกม เลยนึกภาพไม่ออกเลยว่าเกมตีกลองมันเป็นยังไง เหอๆ
-
เรื่องใหม่ของน้องโอ ยังน่ารักน่าลุ้นเหมือนเดิม
เอ... นี่ยังเป็นเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนเกษรวิทยาอยู่รึเปล่าเนี่ย??
คิดถึง สีคราม กานดา XY และก็พี่ปีใหม่กับน้องกลอนด้วยอ่า
-
ไรเตอร์มาอัพหน่อยเร็วววววววววววววว
-
ชอบเรื่องนี้จัง ลุ้นตอนต่อไป อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:music:
-
:call:
-
อุ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย !
เซ็นปิ่น ฮ่า ๆๆๆ
เดี๋ยววันพรุ่งนี้ไปหาดูดีกว่า ><
-
ดันๆๆๆๆๆ :m13: อยากอ่านเรื่องนี้จังเลยอ่ะโอ แต่งลงต่อทีสิ นะ นะ นะ
-
:call::call::call:
-
โอ้ว เกมส์สื่อรักสินะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ ^^
-
โฮะ โฮะ โฮะ พระเอกอายุน้อย ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
กรุบกรอบดีนักแล แล้วเมื่อไหร่จะได้ป๊ะกันหว่า
-
โฮ้ววววววววว
น่าสนุก
เกมตีกลองเนี่ย วันไหนเล่นตีจนปวดแขน ก๊ากๆๆๆๆ
ติดมาก ฮ้่าๆๆๆ
-
กรีสสสสส เรื่องใหม่ จะรอต่อไปค่ะ
-
ว๊าว เรื่องน่าสนุกจัง
ชอบๆ :man1:
-
เปิดเรื่องน่าสนใจดีค่ะ รอๆ (รอทุกเรื่อง :laugh:)
-
มาติดตามเหมือนเคย...
ถ้าไม่เซียน เขียนไม่ได้นะเนี่ย :L2:
-
น่าสนุกมากเลยค่ะ
อยากอ่านต่อ มาต่อหน่อยจ้า
-
มารอค่ะ :L2:
-
ท่าทางงานนี้คงจะตี(กลอง)กันมันส์น่าดู :laugh:
-
ไหนๆก็ไปตีกลองเล่นมาแล้ว มาเล่นต่อในนี้ด้วยสิคะ ^^
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะโอ
ท่าทางจะสนุกไม่เเพ้เรื่องอื่นๆๆเลย
มาต่อตอนต่อไปไวไวนะ
รออ่านอยู่จร้า
-
GAMER LOVER
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
2
…หนึ่งสัปดาห์แห่งความทรมาน...
กริ๊ก..กริ๊ก..
ชายหนุ่มหยอดเหรียญสิบสองเหรียญลงในช่อง ไม่นานกลองสีแดงน่ารักก็เด้งขึ้นมาให้เห็น เขาตีเร็วๆไม่กี่ทีเพื่อรีบๆเข้าไปเช็คคะแนนสูงสุดของเครื่อง..
…เก้าแสนแปด..
……ยังเป็นชื่อของ OTTO..
ข้าวโอ้ตสั่นศีรษะอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดเลือกเพลงอื่นๆเพื่อเล่นฆ่าเวลาแทน เพิ่งรับรู้ว่าการทำลายสถิติของตัวเองมันช่างเป็นอะไรที่..น่าเบื่อขนาด..
"เป็นไรวะไอ้โอ้ต หน้ามุ่ยเชียว"
ร่างสูงกว่าเดินเข้ามาทักพร้อมถ้วยไอติมDQในมือ ข้างหลังเป็นลูกน้องทั้งสองคนที่กำลังทานโคนยี่ห้อเดียวกัน
"..ไอ้MINAMIมันไม่มา"
"หา?" โจ้เลิกคิ้ว ก่อนจะสรุปได้ความ "ทำไม ยังเป็นOTTOอีกรึไง?"
"เออ"
เสียงเพลงห้องแรกเริ่มบรรเลงขึ้นช้าๆ เป็นจังหวะละมุนละม่อมที่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็น..เพลงแฮมทาโร่!? ถึงเพลงจะน่ารักๆคิขุแต่ไอ้ลูกกลมๆสีแดงสีฟ้าที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาในระยะสายตาก็ทำเอาคนมองหนาวไปตามๆกัน
เพื่อนรักที่เคยเห็นอีกฝ่ายเล่นเกมทำนองนี้มานับต่อนับไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร ในขณะที่แบคอัพสองคนด้านหลังกลับเริ่มซุบซิบให้ความสนใจกันเป็นอย่างมาก
"เฮียโจ้ พี่โอ้ตเค้าเคยเล่นดนตรีมาก่อนหรอ ตีเก่งชะมัด!"
รุ่นน้องนักศึกษากล่าวชมอย่างออกหน้าออกตา ทำท่าตะลึงพรึงเพริดพร้อมเขมือบโคนคำสุดท้ายเข้าปากในทันที
"ไม่หรอก มันไม่ได้เล่น ไอ้ที่เก่งก็เพราะเป็นเกมต่างหาก"
"จริงดิ!"
"ผมว่าพี่โอ้ตเค้ามีพรสวรรค์นะ!"
"..ไอ้พรสวรรค์น่ะมี! แต่ต้องเรียกว่าไม่มีใจเล่นต่างหาก ดู..ดูมันสิ..กูว่าไอ้ที่ยังเป็นOTTOอยู่อาจเป็นเพราะไอ้MINAMIอะไรนั่นทำลายสถิติมึงไม่ได้มากกว่า"
"แต่มันอาทิตย์นึงแล้วนะ!"
อีกฝ่ายที่ยังรัวมืออยู่ตะโกนลั่น
"..ระดับมันไม่หยุดมืออยู่แค่นี้หรอก! กูฟันธงว่ามันไม่ได้มาเล่น!"
"เฮ้ยๆ เค้าอาจจะเบื่อไปแล้วก็ได้ เลยเลิก"
"ชิ" คนผิวซีดพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ "ไอ้คนเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ กะอีแค่เจอคนเก่งกว่าทำเป็นหมาหงอย.."
แกรก! ตูมๆๆๆ!
เสียงเพลงบรรเลงตอนจบดังขึ้นด้วยความยินดี ก่อนชายหนุ่มจะกดกรอกชื่อตัวเองใส่ลงไป คะแนนทิ้งห่างกับอันดับที่แล้วมากโข..จนนึกกระหยิ่มใจว่า 'MINAMI' ไม่ได้เล่นเพลงนี้...
…แล้วนี่มันวันอะไร? เด็กม.ปลายแม่งเยอะชะมัด
เขาเหล่สายตามองนาฬิกาที่ข้อมือ พบว่าเพิ่งเวลาบ่ายสองกว่าๆ..เวลาประมาณนี้โรงเรียนน่าจะยังไม่เลิก เพราะเขาก็พุ่งตรงมาจากบริษัททันที
พวกเด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่ส่งเสียงเอะอะโวยวายน่าหนวกหู แถมยังชู้ตบาสกันรุนแรงจนพนักงานแลกเหรียญได้แต่สั่นศีรษะระอา ทว่าทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั้นยังเป็นกลุ่มเด็กผู้หญิงม.ต้นปากแดงแจ๊ดนุ่งสั่นเต่อเหนือหัวเข่า ซอยผมเท่าติ่งหูทั้งหน้าม้าปัดเป๋ไปข้าง แล้วไอ้ที่รกหูรกตาก็คงจะเป็นโทรศัพท์มือถือที่พวกหล่อนต้องเย็บติดกับหูไว้ตลอดเวลา
…เด็กสมัยนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดวะ...
…..ท่าทางจะอินเทรนกันแบบแปลกๆซะด้วย....
ส่งเสียงดังโวยวายเพื่อให้ได้อะไร เอาเสื้อออกนอกกางเกงคิดว่ามันโก้หรูนักหรอ เออ ยอมรับก็ได้ว่าตอนเด็กๆก็เคยทำเหมือนกัน แต่พอโตขึ้นมาถึงรู้ว่าแบบนั้นมันไร้มารยาทสิ้นดี..
คิด..ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกฉุนเฉียวในใจ พาลให้นึกไปถึงหลานสนิททั้งสองของตัวเองที่เลยวัยนั้นมาหน่อย ยังดีที่ทั้งคู่โตมาโดยไม่ได้มีรสนิยมประหลาดแบบนั้น...จริงอยู่ที่คนโตอาจจะเป็นทอม คนเล็กอาจจะเงียบๆ..แต่ก็เป็นเด็กดีด้วยกันทั้งคู่ละกัน..
ข้าวโอ้ตเสียบไม้กลองกลับเข้าคืนตำแหน่งเดิมพร้อมสั่นศีรษะอย่างหัวเสีย นี่ถ้าไม่ติดว่าพรีเซนท์แบบวันนี้ดำเนินไปได้ด้วยดีละก็คงเป็นวันที่อัปรีย์ที่สุดของสัปดาห์เลยละ..
gamer lover * gamer lover * gamer lover
…ถูกนินทา..
ดวงตาคู่คมเบือนสายตากลับไปมองเครื่องเล่นตัวโปรดที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลออกไป มือซ้ายวางคร่อมอยู่บนพวงมาลัยส่วนมือขวาก็กระชับอยู่กับเกียร์ เท้าเหยียบคันเร่งเอี๊ยดอ๊าดแต่ก็หักเลี้ยวได้แทบจะทุกทีไป
…แต่ไอ้สิ่งที่ดึงดูดใจไม่ใช่ค่าเบิร์นนิ่งที่พุ่งพรวดพราดๆบนหน้าจอ
…..แต่กลับเป็นเจ้าของร่างโปร่งบางในชุดสูทสมบูรณ์แบบที่เพิ่งละจากเกมตีกลองหรรษานั่นซะมากกว่า...
แม้เสียงเพลงจะดังกลบหรือระยะทางที่ไกลไปหน่อยก็เหอะ แต่ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่ดีเกินมนุษย์มนาของเด็กหนุ่มนาม 'กอล์ฟ' หรือ 'MINAMI' ก็พอจะจับใจความได้ลางๆว่า...โดนนินทาอยู่...
…โดยใครสักคนที่ใช้ชื่อเดียวกับคนที่เขาฟาดฝีมือด้วยเมื่ออาทิตย์ก่อน..
ไม่สิ..หรืออาจจะเป็นคนเดียวกัน..เพราะฝีมือก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเขาเองเลย...
..OTTO..
ไอ้ที่น่าแปลกใจกว่านั้น..คือการได้เห็นพนักงานบริษัทกินเงินเดือนออกมาเล่นเกมคลายเครียดซะมากกว่า..
รอยยิ้มน้อยๆขยับขึ้นที่มุมปาก แล้วหันกลับมาสนใจกับเกมต่อ
"อ้าวเวร..ตายห่าตอนไหนวะ"
เด็กหนุ่มบ่นอุบเมื่อเห็นว่าตัวเลขContinuedนับถอยหลังเรื่อยๆ พลันหน้าจอก็กลายเป็นสีดำสนิทไป
ก่อนจะนึกขำตัวเองอยู่ในใจ...ข้อหาเหม่อลอยจนไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่ตัวเองรักมากที่สุด
ร่างสูงผอมลุกขึ้นจากเก้าอี้ ล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อเดินไปแลกเหรียญมาเพิ่ม
"ร้อยนึงครับพี่"
..พูด..พร้อมรอยยิ้มละไม จนพนักงานสาวต้องยิ้มกลับ แล้วถามเพื่อกรณีฉุกเฉิน
"เล่นขนาดนี้แล้วมีเงินกลับบ้านมั้ยเนี่ย?"
คนถูกถามทำเพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไร
..ก็เพราะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นสัปดาห์สอบปลายภาคมหาโหดน่ะสิ พูดตามตรงคนอย่างเขาที่ติดตรงวิศว-คอมพิวเตอร์ม.ดังไปเมื่อเดือนก่อน ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเลขเกรดหรืออะไรขนาดนั้นก็ได้ เอาแค่ไม่ตกก็เป็นพอ..วันนี้เลยต้องมาระบายคลายเครียดไอ้ที่อัดอั้นตันใจมาตั้งนาน
กลับไปทำลายสถิติรถแข่งเมื่อกี้ก่อนแล้วค่อยไปตีกลองละกัน..
…อันที่จริง..ก็อยากดวลกับ 'คนเมื่อกี้' นัดต่อนัดเหมือนกันแหะ....
"เฮ้ยกอล์ฟ! เล่นไร!"
หนุ่มร่างสูงผิวแทนเดินเข้ามาทักก่อน เจ้าของนามไหวไหล่ โบ้ยไปทางเครื่องเกมที่ตัวเองหมายมาดตั้งแต่เมื่อครู่
"โหยแม่ง เกมยากอีกละไอ้สัส งั้นเดี๋ยวกูกะคิมไปเล่นตรงโน้นก่อนนะ"
"เออๆ เดี๋ยวกูเอาให้ไฮสกรอก่อนแล้วค่อย......ไป..."
ท้ายเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
เมื่อพบสายตาดุจัดของคนแปลกหน้าที่เหลือบมองมาจากเครื่องเล่นเกมดังกล่าว ด้วยสายตาพิฆาตเย่อหยิ่งเหมือนหมีกินผึ้ง
…คนๆนั้น...OTTOรึเปล่านะ...
มาคนเดียวซะด้วย...
กอล์ฟเดาะลิ้น ผิวปากทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งเครื่องข้างๆ กองเศษเหรียญจำนวนมากไว้บนหิ้ง แล้วก้มหยอดเริ่มเลือกคาร์ที่จะใช้..
..แอบเหลือบมองหน้าจอคนข้างๆนิดหน่อย..
….เลือกรถน้ำหนักมาก ความเร็วปานกลางแบบนี้...กะจะบี้อย่างเดียวสิท่า..
……..ไม่เข้ากับตัวเลยแหะ ตัวก็ออกจะเล็ก..
เด็กหนุ่มคิดในใจอย่างนึกขัน ก่อนจะรีบหลบกลับมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสังเกตได้
"อะไร?"
..อ้าว..ทักก่อนเฉยเลย..
แต่คนถูกทักเลือกที่จะไม่ตอบ พยักหน้าน้อยๆให้แทน
ดวงหน้าขาวจนเกือบซีดออกอาการบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด เอื้อมเรียวแขนไปกดปุ่มenterรัวๆประหนึ่งกลัวจะไม่ได้เล่น
เห็นดังนั้นเลยต้องเอาตามบ้าง..นี่ไม่ได้จะล้อเลียนนะ...แต่ท่าทางแบบนั้นมันก็..น่ารัก..ดีน่ะแหละ..
"…เด็กวัยรุ่น"
เสียงทุ้มพึมพำกึ่งสบถ ไม่ได้ดัง แต่เพราะเขาเป็นคนหูดีเลยเจาะเต็มเข้าสองรูหู..
..อย่างกับว่าตัวเองแก่นักแหละ..
ดูจากรูปร่างหน้าตาเข้าเค้าว่าไม่น่าเกิน27...25ด้วยซ้ำ หน้าก็ละอ่อนใส..ถ้าไม่ติดว่าขอบตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้าละก็นะ..ผอมซะจนนิ้วที่กำรอบพวงมาลันปูดโปนขึ้นข้อ แต่ก็ดูเล็กๆบอบบางดี..
อะ..ออกสตาร์ทแล้ว..
เพราะว่าเครื่องเกมทั้งสองไม่ได้เชื่อมสายกันทั้งที่เป็นเกมส์เดียวกัน ทำให้การที่เขาออกสตาร์ทช้ากว่าอีกฝ่ายนิดเดียวนั่นไม่มีผลอะไร การคิดสกรอก็ขึ้นกับแข่งกับตัวเกมเสียมากกว่า เด็กหนุ่มเดาะลิ้น เหยียบคันเร่งจนสุดไม่มีรั้ง
คันที่1...2..3........
ไลฟ์ทั้งหมด4...ถมเถๆ..ถ้าไม่มัวเหม่ออยู่ละก็นะ...ระดับนี้แล้วขึ้นไฮสกรอสบายๆ...
เขาชอบเล่นเกมนี้ตรงที่ว่ามันไม่เสียเงินฟรี สามารถเล่นไปได้เรื่อยๆจนกว่าจำนวนไลฟ์จะหมด ถ้าอย่างไปเล่นกลองหรือกีต้าร์ฮีโร่หรือเกมจิ้มอื่นๆจะคิดเป็นตาๆ...ซึ่งจากการคาดคะเนแล้วพบว่ามันไม่เวิร์ค..
…33..
ร่างสูงกว่าเหลือบสายตากลับไปมองอีกคนนึง ที่ตัวเลขขึ้นว่า35อย่างสบายๆทั้งที่จำนวนไลฟ์เต็มเอี๊ยด
…เก่งแหะ...
พลันต้องชะงักคำชมเพียงชั่วอึดใจ เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมามองบ้าง
"มองอะไร?"
..กับคำถามที่ชวนหาเรื่องมากกว่าชวนคุย..
เด็กหนุ่มยิ้ม ไหวไหล่หวือ
"คว่ำแล้วครับ"
"อะ" ข้าวโอ้ตหันกลับไปมองหน้าจอของตัวเอง แล้วขมวดคิ้วไม่พอใจ "ดูของตัวเองด้วย ชนตั้งนานแล้ว"
"อ่อ ขอบคุณครับ"
อีกครั้งที่โดนดวงตาโตกลมนั่นเหล่มองมาดุๆ แต่ก็ต้องหันกลับมาใส่ใจกับเกมต่อ
"เฮ้ยกอล์ฟ! กูไปหาไรแดกก่อนนะ"
แต่เสียงเรียกของเพื่อนรักทั้งสองคนก็ทักอีกรอบ คราวนี้สองนายเดินเข้ามาเท้าแขนกับพนักพิงดูเอาดื้อๆ
"..เฮ้ยแม่ง ยังไม่ตายห่าอีก เออ เล่นเสร็จแล้วโทรมาด้วย"
"ค้าบๆ" เด็กหนุ่มยิ้มยิงฟันทีเล่นทีจริง เปลี่ยนเกียร์หักหลับชนบดบี้จนเสียงกรีดร้องของล้อรถดังเอี๊ยดอ๊าด
ไอ้สองตัวนั้นไปไหนแล้วไม่รู้..
รู้แค่ว่า 'คู่แข่ง' ข้างๆเผลอชนเกาะกลางไปอีกรอบ เหลืออีกเพียงชีวิตเดียวให้พิชิตกันนัดต่อนัด กับจำนวนเบิร์นนิ่งที่ขึ้นไปถึง67
…ส่วนเขา65..
ยังตามอยู่แหะ..
เสียงขยับตัวทำให้รู้ว่าร่างเล็กข้างๆถอดเสื้อสูทออกเรียบร้อยแล้ว เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เขาปาดหน้ารถ3คัน ได้สกรอเพิ่มเป็น68..
..หึ..
ปกติแล้วจะทำได้แค่70กว่าๆ...แต่เหลืออีกตั้งหนึ่งชีวิตขนาดนี้คงไปได้อีกนิดหน่อย
..นี่เป็นผลพวงของการแข่งกันเล่นสินะ..
เมื่อตัวเลขกำลังจะขึ้นสู่หลักร้อยทั้งสองเครื่อง พาลให้พี่พนักงานสาวเดินมามุงดูด้วยความตื่นตาตื่นใจ พร้อมๆกับรอลุ้นว่าเครื่องไหนจะดับก่อนกัน
…lifeสุดท้าย…
หางตาคมเหลือบมองเครื่องข้างๆ เพื่อพบว่าอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่แตกต่างกันมากนัก
…อีกฝ่ายใช้เครื่องความเร็วต่ำ แต่อึดทนทายาดขนาดนั้น...บางทีนี่อาจจะเป็นกลเม็ดพิชิตศึกให้ได้เล่นนานกว่ารถน้ำหนักเบาก็เป็นได้...
…ไม่หรอก....
มันต้องอยู่ที่ฝีมือสิ...
ปึง!!!
"แม่งเอ้ย!!"
สบถกร่นดังลั่นอย่างขัดอกขัดใจ ชั่ววูบหนึ่งที่เสียงนั้นดึงความสนใจไปทำเอารถตรงหน้าพุ่งตกสะพาน 'ตู้มมม!!' เสียชีวิตไปตามๆกัน
"..ชิบหาย.." เด็กหนุ่มพึมพำแผ่วเบา เมื่อหน้าจอขึ้นContinued?หรา ตัวเลขนับถอยหลังที่ลดลงเรื่อยๆ แต่ก็ยอมตัดใจไม่เล่นต่อ เพราะสกรอก็ได้ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งอยู่ดี
คนข้างๆก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก ร่างโปร่งบางหมุนพวงมาลัยบันทึกชื่ออย่างคล่องแคล่วว่า OTTO ตามที่ตนชอบใช้
..103..
ไม่เลวนี่..
กอล์ฟผิวปากหวือ หันมาบันทึกชื่อตัวเองบ้าง
"..ชิ.."
เสียงพ่นลมหายใจอย่างคับแค้นดังขึ้นอีกครั้งให้เขาหันกลับไปมองทั้งๆที่เพิ่งขึ้นไปได้แค่ M-I เลยเจอสายตาดุดันของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
"ครับ?"
"..แพ้"
ชายหนุ่มอธิบายเรียบๆง่ายๆ เมื่อเห็นตัวเลขที่เชือดเฉือนไปเพียง1คันอย่าง104
"เล่นใหม่เลย"
..คิดไปเองได้ใช่มั้ยว่านี่เป็นคำชวน?
"ครับ ตามนั้น"
คนตอบรับทำได้เพียงกลั้นเสียงหัวเราะไว้ในใจ แล้วพูดเพราะๆสุภาพๆออกไปหมายจะได้เลื่อนจาก 'คู่แข่ง' เป็น 'คนรู้จัก' สักที
…ไอ้เด็กนี่มันอะไร...
ชายหนุ่มคิดอย่างหัวเสีย..หรือบางที..อาจจะเป็นเพราะอารมณ์ไม่ดีตลอดเวลาเลยคิดแบบนี้กระมัง..
…ชอบทำหน้านิ่งๆกวนๆ...รู้อยู่แก่ใจว่ากูด่าแต่ก็ยังยิ้มรับง่ายๆ นี่มันอะไร? วัยรุ่นสมัยนี้มันต้องใจร้อนๆท้าตีท้าต่อยไม่ใช่รึไง? หรือไอ้หมอนี่มันแค่คนส่วนน้อย?..
……แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากจะลงสนามกันสักตั้งกับอีกฝ่ายหรอกนะ ดูตัวสิ..สูงกว่าเขาคงประมาณคืบกว่า โตไวเป็นบ้า(หรือกูตัวเล็กเอง?) หน่วยก้านที่แขนก็มีเส้นเลือดขึ้นเหมือนออกกำลังกายไม่ก็ทำงานมาหนัก ซัดทีคงลงไปนอนหยอดน้ำเกลือเรียบร้อยแน่ๆ...
..แต่..ยอมไม่ได้ว้อยยย...
….เรื่องเกมเท่านั้นที่ยอมไม่ได้!!
……ไอ้เวรนี่ก็แค่เด็กบ้าๆที่มีดีแค่หน้าตากับรูปร่าง! กูไม่ยอมว้อยยย!!!
ข้าวโอ้ตเคาะนิ้วบนพวงมาลัยรอจนกว่าอีกฝ่ายจะพร้อม เหลือบตามองบันทึกคะแนนสูงสุดเป็นระยะๆ..
ก่อนจะแทบสำลักพร้อมเบิกตากว้าง เมื่อชื่อที่เห็นแม่งไม่ใช่ใครอื่นบนหน้าจอเกม
MINAMI
TBC
=================
เจอกันแล้ว :-[
มาต่อละจ้ะ ;p อัพช้าไปนิด..ต้องเก็บข้อมูลเกมเพิ่ม
(เก็บข้อมูลจริงๆนะ..ไม่ได้ไปเล่น จริงๆนะ T_T)
หลังจากนี้คงต้องมีอีกหลายเกมที่ผุดขึ้นมาตามน้ำ
ก็อย่างว่า..ทั้งคู่ไม่ได้เล่นเก่งแค่ตีกลองนี่นา แต่เล่นแม่งทุกเกม!
วู้วววว!! ต้องหาข้อมูลอีกเยอะเลยเรา :z1:
มีหลายคนถามมาว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับ 'รักร้าย' มั้ย?
เกี่ยวนะ นิดหน่อย แต่ตัวเอกทั้งคู่ไม่ได้จบจากเกษรวิทยาเท่านั้นเองค่ะ : )
แต่เหมือนเดิม คือตัวละครจะเจอะกันโดยบังเอิญบ้างอะไรบ้าง
ส่วนใครจะจบจากที่นั่น..แล้วจะคุ้นหน้าคุ้นตาหรือไม่..ต้องติดตามตอนต่อไปแล้วละ! 5555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
Ps. ลองทายกันมาก็ได้ โอว่าน่าจะมีสักคนที่ทายถูก ฮ่าๆๆๆๆ
Ps2. แต่ไม่มีรางวัลให้นะ XP
Ps3. เอาใจไปแทนละกัน<3
-
+1 โอจ้า
รู้แล้วสินะว่าเป็นใครกันบ้าง กิกิ
เพราะงั้นก็ทำความรู้จักกันเสียทีสิ ฮี่ฮี่
-
ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว 555
-
เจอกันซะที
+1
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทีนี้ก็รู้จักกันแล้วสินะ :o9:
นายกอล์ฟนี่จะนิ่งไปไหน - -"
ส่วนข้าวโอ็ตนี่ไม่มียอมแพ้เลยแห๊ะ :laugh:
มาต่อเร็วๆน๊าาาาาาา อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้วววววววววว :z3:
ปล.ไปเล่นเกมส์เพลินนนนก็บอกมาเหอะ ไม่ต้องฟอร์มว่าไปเก็บข้อมูลหรอก อิอิ :m12: (ล้อเล่นนะ)
ปล2.เล่นเกมส์ตีกลองอีกสิ เกมส์นั้นมันส์อ่ะ โอบรรยายซะตื่นเต้นตามไปด้วยเลย (รู้สึกเหมือนเป็นคนมุงดูเลย) :z12:
-
เจอกันแล้วๆๆ :m11:
สงสัยจะแข่งกันจนห้างปิดแน่ๆเลย :laugh:
ยิ่งอ่านยิ่งตื่นเต้นค่ะ รอตอนหน้านะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โอ้ นานเลยค่ะกว่าจะมาต่อ
ช่างเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกันดีจังเลย5555
คนนึงแก่แต่ใจร้อนอีกคนเด็กแต่เยือกเย็น
แหม ทำไมเรารู้สึกว่ามันช่างเหมาะสมกันจัง555
ถึงเราจะไม่ค่อยเล่นเกมแบบนั้นแต่พอคุณโอเขียนก็พยายามนึกภาพตาม
จะได้ไม่งง ก็เข้าใจอยู่นะคะ
ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าทั้งสองคนจะมาเจอกันยังไงน้า
ในที่สุดก็เจอกันแล้ว
เย้ จุดผลุฉลอง5555
เดาทางไม่ค่อยถูกเลยค่ะว่าไปยังไงต่อ
ดังนั้นรออยู่นะคะ
สู้ๆค่ะ
-
เย่ เจอกันแล้ว เรื่องนี้ขอน่ารักๆบ้างนะ ไรท์เตอร์จะทำได้มั้ย :laugh:
-
เจอกันแล้วๆๆๆ
แข่งกันดุเดือดได้อีก555
เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย
รอตอนหน้าๆอิอิ
-
ในทึ่สุดก็เจอกันจนได้
:z2: :z2:
-
ฮ่าๆๆๆ ข้าวโอ๊ต อึ้งเลยอ่ะดิ
เจอคนที่อยากเจอแล้วนี่นะ
แล้วอย่างนี้ รอบสองใครจะชนะ เอ่ยย
-
แว๊บมาดูเด็ก กับผู้ใหญ่ติดเกมส์ เข้าขั้น ติดงอมแงมเลยทีเดียว
แหม๋นี่ถ้าคนเขียนไม่ติดเกมส์ด้วย คงเขียนไม่ได้นะเนี่ย :laugh:
-
นานมากเลย
-
เค้าเจอกันแล้ว ดีใจๆ ลุ้นแทบแย่
ผู้ใหญ่ติดเกมช่างน่ารัก
-
นึกว่าตาฟาดเห็นวันที่รีบกดเข้ามาเลย
ฮ่าๆๆ
ในที่สุดก้อเจอกันเลยที ปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว
-
วิ๊วววว ว เจอกันนแล้วว ฮ่าๆ
ข้าวโอ้ตน่ารักอ่า ดูเป็นผู้ใหญ่ที่จริงจังทั้งกับเกมและการงาน ฮ่าๆ
กอล์ฟใจเย็นจริงๆ เยี่ยมม ;]
-
ว้าวววว
เจอกันแล้ว
พี่ข้าวโอ๊ตอ่ะตกใจจนตะลึง
แต่น้องกอล์ฟไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยอ่ะ
-
:laugh:เอาเข้าไป
บ้าเกมส์กันทั้งคู่เลยเนี่ยยยย
ว่าแต่
ใครจะชนะหล่ะเนี่ยยยย :pigha2:
-
:m4:เจอกันแล้ว
-
เจอกันแล้ววว
แนะนำให้ไปยิงผีแข่งกันด้วย คงสนุกดีแท้
แล้วก้เกมมอไซด้วยยย
อิอิ
-
อู้ว รู้จักกันแล้วววว
-
และแล้วทั้งสองคนก็ได้พูดคุยประสานสายตากันซักที >.<
ปล. รู้สึกว่าคุณโอจะมีความสุขกับการเก็บข้อมูลมากเลยนะเนี่ย 555
ปลอีกที. อยากให้คุณโอเอารูปเกมแต่ละเกมมาแปะให้ดูจังเลยค่ะ
แบบว่าเค้าไม่เคยเล่นเกมแบบนี้เลยไง พอบอกชื่อเกมมาก็เลยนึกภาพไม่ออก
-
อยากเล่นเกมเก่ง ๆ แบบนี้บ้างจัง :กอด1:
-
เริ่ด!!!
:laugh:
วันหลังต้องไปด้อมๆมองๆตู้เกมเซ็นปิ่นมั่งละ เผื่อจะเจอไรท์เตอร์ 555555+
-
มันเล่าสลับกันไปๆ มาๆ รึป่าวอ่ะครับ
อ่านแล้วงง เล็กน้อย T T
แต่เนื้อเรื่องสนุก น่าติดตามครับ
ติดเสียอย่างเดียวคือ... มาต่อช้า
แต่ก็เข้าใจเพราะว่าอ่านอีกเรื่องของคนแต่งอยู่ อิอิ :กอด1:
รออ่านนะคร้าบบบบบ :L2:
-
เอาละสิเจอหน้าตัวเป็นๆ
อย่างนี้มีดวลเกมกันต่อไหมเนี่ย
-
วินนิ่งกันสิครับ
สนุกดี
หึหึ
o3
-
เจอกันแล้ว... ไม่ยอมกันเลย :กอด1:
ชอบ ชอบ ชอบ
-
ผ่างงง ง!!
อยากลองเดานะว่าใคร แต่ขอพี่ไปเก็บข้อมูลก่อน นึกไม่ออก
อย่าลืมแวะไปเหรียนเกมส์คอนโซลอย่าง PS2 PS3 บ้างเด้อ
พี่ชอบ 555+
*คิดถึงจัง♥
-
กร๊ากกกกกกกกกก
มาเล่นข้างกันจริงด้วย lol!
แข่งนัดต่อไปนี่ ความจริงจังเกินร้อยกว่าเดิมแหงๆ XD
รอต่อไปน้อคุณโอ
:กอด1:
-
รัีกระหว่างรบ :laugh:
-
ติดเกมส์อยู่สินะ หึหึ หาข้อมูลเกมส์ ก็ต้องไปเล่น แน่นอนว่า~~~ ไรท์ติดเกมส์!!!
-
เจอกันแล้ว :-[
คุณโอ แอบคิดเกมส์รึเปล่าคะเนี่ย เขียนได้เป็นเรื่องเป็นราวเชียว
-
เจอกันแล้วววววว
แล้วจะได้เจอกันนอกจากร้านเกมส์มั้ยเอ่ย
-
ว้าวววท่านโอ มีเรื่องใหม่แล้ว :a9:
......เอ๊ะ o22 นี้มันฟิคดองนี้หว่า
แต่ยิ่งดองยิ่งอร่อยนะ เอิ๊กๆ แต่อย่าดองเลยดีที่สุด บังเอิญชอบของสด :laugh:
พระเอก นายเอก เจอกันแล้ว...ในฐานะคู่แข่ง อีกหน่อยก็เป็นคู่รักแล้วเนอะ :-[
-
พบคู่แระ
-
แอ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพิ่งเห้นว่ามาต่อ
ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ววว วว โฮกกกกกกกก!
ยังไงต่อละเนี่ย ยังไงละเนี่ยยยยยย
ตื่นเต้นน่าติดตามจิงๆเลยค่า!
แอบฮา นายเอกของเราเป้นหมีแพนด้า หมีๆแพนด้าซะแล้ว
รักต่างวัยแบบนี้ชอบค่า!!!!
-
สนุกมากค่ะ แล้วจะติดตามผลงานเรื่อยๆนะคะ
-
ตามๆตอนแรกเห็นอะไร ดอยๆเเวบๆ
มีตัวละครชื่อดอยใช่มั๊ย อ่านไปก็นะ....มันชื่อน้องสาวเค้าง่ะ
ยิ่งตอนอ่านสีครามนะ ชื่อเล่นกานดามันชื่อเค้าชัดๆเลยอ่ะ อ่านไปก็เขินไป(คิดว่าเป็นตัวเองซะงั้น)
กะลังคิดอยู่ว่าจะอ่านเรื่องนี้ดีมั๊ย(แต่ก็เข้ามาอ่านแล้วอ่ะนะ)อัพเดือนละครั้ง :a5:
แต่ก็เจอกันแล้ววอ๊ายยย ทีนี้ก็ต่อด่วนๆเลยนะจ๊า :pig4:
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านค่ะ เลยได้มาเม้นท์ก็ของตอนที่ 2 แล้ว
ไอตอนแรกก็นึกว่าไม่พระเอกก็นายเอกของเราคนใดคนนึงที่เป็นโอตาคุเกม
แต่ที่ไหนได้เป็นทั้งคู่เลย 555+
อยากบอกว่าชอบสไตล์การแต่งของพี่โอมากค่ะ ยังไงมาต่อเร็วๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ +1 :L2:
-
ต่อเรื่องนี้มั่งสิจ๊ะ! โอจ๋าาาา :impress2:
-
เรื่องนี้เป็นการสนอง Need ส่วนตัวของไรท์เตอร์ใช่มั๊ยจ๊ะ
ไหนๆ ก็ชอบเล่นเกมอยู่แล้ว
เลยแต่งนิยายแนวนี้เลยซะเลย
คนอ่านก็ชอบนะคะ
เพราะไม่ค่อยมีแนวนี้เท่าไหร่เนอะ
สนุกดีค่ะ
+1 ให้โอจ้า
:กอด1:
-
คนแต่งเอาชีวิตจริงตัวเองมาเขียนเลยรึเปล่าเนี่ย 555+
-
ตามมาอุดหนุนจ้า
-
อยากอ่านต่อแ้ล้วจ้า
จะเป็นไงต่อ
-
กลอฟน่ารัก :-[
ชอบเล่นน้ะเกมส์เบินแต่เล่นทีไร ได้คะแนนแค่
30-32 ทุกที เกมส์กลองก็ห่วยแต่ก็ชอบเล่น
เล่นบ่อยมือบวมจับด้ามปากกาไมได้กันเลยทีเดียว 55555 55
พี่โอ อย่าลืมเกมส์ยิงผีนะเอ้อ ห้ามพลาด
มันส์สุดๆ กินเงินสั_ๆ เลยพะยะค่ะ
555555555555 55
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
สนุกดีอ่ะ เราชอบเรื่องแนวๆนี้
เจอกันแล้วว เมื่อไหร่จะได้ทำความรู้จักกันซะทีีน๊า ..
รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ ฮะๆ พลาดได้ไงเนี้ย!!
รู้สึกอยากอ่านตั้งแต่เห็นศัพท์เฉพาะอย่างคำว่าโอตาคุแล้ว (ก๊ากกกก)
เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมากจากเกมเซ็นที่เซ็นปิ่นเลยสินะฮะ...ใกล้ตัวดี...จิ้นได้ง๊ายง่าย หึๆ
น้องกอฟเมะนี้ ที่แรกที่อ่านก็แอบคิดไปแล้วนะว่า เกรียนเกมดีจัง
แต่พอตอนสองที่ข้าวโอ๊ตมางุ่งงิ่งท้าให้เล่นต่อตอนแพ้นี้...อะหือ...เคะเกรียนกว่าอะ 555
เรื่องนี้พี่โอแต่งได้ไหลลื่นดีมากกก คิดว่าต่อให้ไม่เคยเล่นไทโกะมากก่อนก็อ่านรู้เรื่อง
ว่าแต่ตีได้คะแนนขนาดนั้น...คนหรือเทพฮะ ;w; เล่นที่เป็นกลองใหญ่ๆมันยากกว่าใน psp กับ ds ตั้งไม่รู้กี่เท่า
แถมเกมไล่บี้รถนั้นอีก อิลุเคยบี้ได้มากสุดแค่ 5-6 คันเอง!!
อ่านแล้วอิจฉาตะหงิดๆ(ด้วยความเกรียน แฮะๆ) ตอนนี้กำลังนั่งคิดนอนคิดลุ้นอยู่ว่า ตอนหน้า OTTO จะทำยังไงกับไอ้ท่าน MINAMI นะ อ่า...ชอบอิมเมจของสองคนนี้จัง ชอบเคะที่แบบบอบบางๆ กับเมะที่แบบกวนๆขรึมๆแบบนี้ หะๆ
ว่าแต่เกี่ยวข้องกับคนในรักร้ายด้วยหรอ..
หรือข้าวโอ๊ตจะมีน้องชายอยู่ในรักร้าย?(<มั่วไปเรื่อย)
รอพี่โอมาเฉลยอยู่นะฮะ
:z2: :z2: :z2:
ปล.รู้สึกว่าจะมีศัพท์เฉพาะแอบแฝงมาสองสามคำ หะๆ
ปล.แต่งยาวๆก็ได้น้าาาาา สไตท์นี้เก๊าปลื้มมมมมมมมม ><
-
เกรียนเทพ 5555+ :laugh:
-
พบกันแล้วๆๆ
พระเอก นายเอก
รอตอนต่อไปค้าบ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงประโยคนี้ค่ะ :laugh:
ยามศึกเรารบ :fire:
ยามสงบเรารัก :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้วแทบสลบ
นี่จะเป็นเรื่องที่เคะอายุเยอะกว่าเมะรึเปล่า เค้าชอบง่ะ >//< โอ๊ยย ไม่ไหวววว เพ้อออออ
มาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ
-
กอล์ฟ*ข้าวโอ๊ต :-[ พึ่งเห็นเรื่องนี้ของโอ แหะๆ
เรื่องนี้นี่ based on true story ออฟ ไรท์เตอร์ สินะ ฮา..
ตามมาหลอกหลอนที่เรื่องใหม่นี่ด้วยคนจ้า ฮา.. เป็นกำลังใจให้จ้า♥ :กอด1: :กอด1:
-
อ๋า
เพิ่งเห็นว่าเปนของพี่โอ
ฮ่า ๆๆ
อยู่ซะหน้าสามเลยอ่ะ
หนุกอ่ะ แปลกดี ๆ ชอบ ๆๆ
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง
มาต่อๆ
-
เรื่องนี้ต้อง based on writer story ชัวร์ๆเลย 555
ทั้งเรื่องหนุ่มสถาปนิกแล้วติดเกมส์ อิๆ :z1:
ในที่สุดก็เจอกันแล้ว ในสถาณการณ์เกรียนๆสไตล์คนติดเกมส์ 555
เมพขิงๆกันจริงๆค่า o13
เรื่องนี้เคะอายุมากกว่าใช่มั้ยเนี่ย แต่ยังคงตัวเล็กหน้าขาวปากแดง :haun4:
ชื่อโอ๊ตตอนแรกอ่านแล้วรู้สึกแมนจัง พอเป็น'ข้าวโอ๊ต'เลเวลน่ารักพุ่งพรวดพราด :jul1:
เกมไทโกะเราก็เคยเล่นล่ะค่ะ ที่ลงตามเครื่องเพลย์ไรงิ
สงสัยต้องไปเล่นที่เซนปิ่นบ้างละ เผื่อจะเจอโอ 555 o22
-
โอ หายไปไหนนะ
คิดถึงพี่โอ๊ตกับน้องกอล์ฟจะแย่อยู่แล้ว
-
:call:
-
พี่โอหาย !
มาทวงนิยาย หยุดน่ะ ! ส่งนิยายมาซะดี ๆ
555555555555555555555555555
-
ตามมาอ่านแล้วค๊า อ่านแบบแอบๆ ช่วงนี้ไม่ได้เม้นเลย เข้ามาอ่านๆแล้วจากไปอย่างเดียวเลย
-
พี่โอขาอยากอ่านตอนใหม่แล้วววว
มาต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลยค่ะ
มาต่อๆ
-
กรี๊ดด หนุ่มซึน ฮะๆ ถูกใจมากค่า o13
น้องกอล์ฟดูเป็นผูใหญ่กว่าข้าวโอ๊ตอีกนะเนี่ย อิอิ ชอบบ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ :กอด1:
:call: (แอบจุดธูป + ปูเสื่อรอจองบัตร 4500)
-
มาตามติดติดตามต่อนะค่ะ
-
แอบคิดว่าข้าวโอ๊ตน่ารักแฮะ
แถมกอร์ฟยังดูเป็นผู้ใหญ่กว่าด้วย
คู่นี้เขาน่ารักเน๊าะ
-
ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะพี่โอ :call:
-
โอ๊ะโอ ชื่อเรื่องน่าจะเป็น คู่รักโอตาคุ นะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
แต่อายุห่างกันเท่าไหร่น้า >.< :z1:
รออ่านตอนต่อไปค่า ^____^ สู้ๆน้า
-
ชอบเรื่องนี้ กะลังบ้าเกมส์กีตาร์อยู่พอดี ตีกลองเมพเกิน สนุกๆๆๆ มาต่อนะ
-
Happy New Year' 2010
Starting,,,
good healthy
good richful and
lucky in game lunck in love ^^
-
Happy ปีกระต่ายทองนะคะโอ :กอด1:
ขอให้มีความสุขตลอดปี และสุขสมหวังในทุกๆเรื่องที่หวังไว้นะคะ
ปล.ยังรอตอนใหม่อยู่เสมอนะคะ
-
อ่านแล้วอยากไปเกมส์เซนเตอร์แหะ ห่างมือมานาน
อยู่บ้านมันไม่สะใจเท่าเล่นที่ตู้หรอกเนอะ !!!!
(แล้วกลองที่ซื้อมาต่อเครื่องวีที่บ้านหล่ะอะไร???/// ไม่รู้ไม่ชี้ 5555)
อีกอย่าง เล่นที่บ้าน ไม่มี เด็กมอปลาย กับ ผู้ชายวัยทำงาน ให้ส่องซะด้วยสิ
เรื่องนี้น่าติดตามอย่างยิ่ง
ชอบค่ะ (เหมือนดองนานแล้ว 5555 แต่เราพึ่งเห็น)
รอนะคะมาต่อไวๆ
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่โพสไว้ก่อน อิอิ
-
อยากอ่านต่ออ่ะที่รัก มาต่อหน่อยสิจ๊ะ :impress:
-
ชีวิตจริงหรือเปล่าคะ พี่โอ :z2: :z2:
-
น่าสนใจอ่ะ!
ไม่ค่อยชอบเล่นเกม เพราะไม่รุเรื่องกับคำอธิบายแฮะ 555
กะเป็นดังคาด เมื่ออ่านแล้วแอบงงๆ ฮะๆ แต่อ่านๆไปกะเริ่มเข้าใจอ่ะนะ -*-
อยากเห็นข้าวโอ๊ตอ่า พนักงานหนุ่มร่างเล็ก น่ารัก อร๊าง :o8:
ติดตามตอนต่อไปค่า~ :bye2:
-
ตามมาอ่านค่า~~
ปกติไม่ค่อยเล่นเกม ยืนดูเพื่อนเล่นมากกว่า (แบบว่า..คนมันเสียดายตัง เอาไปซื้อการ์ตูนเอยนิยายเอยมานอนกกอยู่ที่บ้านคุ้มกว่า><)
แต่เล่นกันเมพจริงๆเลยทั้งกอล์ฟทั้งข้าวโอ้ต สุดยอดดดด :call:
-
อยากให้คุณโอมาต่อเรื่องนี้จัง
แต่เรารอได้ค่ะ รอให้เรื่องนั้นจบไปก่อนก็ได้
อยากอ่านตอนต่อไปจังน้อ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อเรื่องนี้น๊าาาาาาาาาาา อยากอ่านต่อจัง คุณโอยังมาหายตัวไปอีก :z3:
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักใช่มั๊ยล่ะ หืม ว่าไงกอล์ฟ ?
ทั้งๆที่ทั้งคู่ยังไม่ได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ
แต่อ่านให้ให้ความรู้สึกว่าทั้งคู่สื่อถึงกันได้
คงเป็นเพราะความชอบที่เหมือนกัน ทำให้เกิดเป็นความรักขึ้นมาสินะคะ ?
55555555555555555555555555555.
I'm waiting for you : )(http://i603.photobucket.com/albums/tt118/icezii_bucket/suika2.gif)
-
โอ้!!! ประสบการ์ณจริงของพี่โอ อะจ้ากกก!!!!ล้อเล่นค้า :z2:
ไอเกมตีกลองนี่เคยเห็นคนเล่น มันส์มากเลยยังกับไปโกรธแค้นใครมา
ใส่ไม่ยั้งเลย เป็นเรื่องที่ใกล้ตัวมากเลยของพวกนี้
ชอบกอล์ฟจังเลย ชอบหนุ่มแบบนี้
แต่ว่าพี่โอมาต่อได้แล้วววว รออยู่น้า
-
ชอบอะ :z3:
มารอค้า :z2:
-
ชอบเหมือนเดิมอ่ะ :กอด1:
ฉลองเรื่องใหม่ๆ :mc2:
-
ผู้ใหญ่เสร็จเด็กอีกแล้วใช่มั้ยเรื่องนี้?
ที่ถามไม่ใช่อะไร
..
.
.
.
ชอบบบบ :o8:
-
ชอบอ่าา :o8: :o8:
มารอค่ะ ^^
-
ชอบแนวนี้มาก :impress2:
-
พี่โอแอบหนีมาแต่งเรื่องใหม่ :a5:
แต่ก็ยังชอบเรื่องที่พี่โอแต่งเหมือนเดิมนะค้า :กอด1:
-
เปิดเรื่องได้น่าสนใจดีนะ
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
จริงๆ พูดตรงเลยนะคะ อ่านไปงงไป 555
เพราะส่วนตัวแล้วไม่มีความรู้เรื่องเกมส์เลย(กะว่าคงจะได้จากการอ่านเรื่องนี้เนี๊ยะหล่ะ )
จริงๆแล้วโอแต่งเรื่องนี้สนองนีดตัวเองป่ะเนี๊ยะ??? :angry2:
อยากบอกว่าเค้าก็ไปเซ็นปิ่นบ่อยเหมือนกัน แต่ไม่ได้ไปโซนเกมส์เท่าไหร่ เสียงดัง
แต่ว่าไปกินข้าวอ่ะบ่อย ก็แถวๆนั้นหล่ะ กรั๊กๆๆ(ขำเพื่อ??)
-
อ่านแล้วถึงจะงงๆไปบ้างตอนเล่นเกมส์(เพราะเล่นไม่เป็น และไม่เคยเล่น ...อาย)
แต่ก็ชอบบบบบบบบบบบบบบอ้ะ
ชอบแนวเด็กกินผู้ใหญ่(?) :-[
o18 มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ง่า คุณโอไปต่ออีกเรื่องแล้ว แล้วเรื่องนี้อะ แง่มๆ
-
มีคนขุดเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ...เลยแวะมาเวิ่นด้วย 5555
คิดถึงเรื่องนี้เบาๆนะค้าาาาา ><"
ปล.เท่าที่รื้อความได้ว่า...ผู้ใหญ่จะโดนเด็กกินนิ?
-
ถึงจะไม่รู้เรื่องเกมเท่าไหร่
แต่อ่านแล้วบอกเลยว่าชอบ....
ติดตามๆๆ มาต่อเลยนะ
-
ว๊ายๆ เจอกันแล้ว กิ๊วๆๆ :impress2:
มาต่อไวๆนะคะ :call: :call: :call:
-
ติดเกมเหมือนกันครับ ชอบๆๆ มาติดตามอีกคน
-
ตามอ่านมาเรื่อยๆ ไม่ค่อยได้เม้นเลยย
อิอิ เรื่องใหม่น่าติดตามมากเลยค่ะ อิอิ
เห็นชื่อเรื่องไม่เท่าไหร่ แต่เห็นชื่อคนแต่งนี้
เลี้ยวเข้ามาอ่านเลยย ฮ่าๆๆ :laugh:
สนุกมากก อยากอ่านต่อ
หวังว่าคงไม่นานมากนะค่ะ
:กอด1: :L2:
-
ไหวมั๊ย? คนแก่มาเล่นเกมแข่งกับเด็ก ฮ่าๆ
แต่เด็กมันก็ปืนเกลียวอยู่นา
คิดจะจีบหนุ่มออฟฟิศน่ะ!!
รู้จักกันซะที ทีนี้ก็ไปแข่งกันไปเตียงไป๊! (คิดอะไร?)
ถ้าคบกันแล้วไม่ตีกันตายเรอะ
เพราะคงต้องแข่งกันแต่เกม ยอมแพ้กันไม่เป็นแน่ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :)
ปล.คิดถึงรักร้ายอ่ะ! (มากบอกอะไรในนี้ฟ๊ะ :z6:)
-
คุณโอ แต่ง
เด้วต้องมาอ่านแล้ว แต่ตอนนี้รอไปแปปนะจ้า
-
ตามมารอตอนต่อไปด้วยคนค่ะ^^
-
:-[ เรื่องใหม่ๆ เปิดตัวโดนใจจริงๆ
ผลพวงจากเกมตีกลองที่น้องโอแอบไปติดใจหรือเปล่านี่? คิกๆ
-
เจอกันแล้ว
บี้กันซะตั้งนาน
สมหวังละ
-
โอ๊ะ โอ....เจอกันแล้วสินะ หนุ่มโอตาคุทั้งสอง
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป :really2:
-
ThankS
-
เราก็ชอบกลองไทโกะ แต่ไม่ค่อยได้เล่นที่เกมเซ็นเตอร์เท่าไหร่
กดนิ้วจะหงิกเอาแต่ในดีเอสอะ ๕๕๕
แล้วนี่..แหม เกมเซ็นเตอร์ที่เซ็นปิ่นด้วยนะ
เดินผ่านบ่อยมากกก (เพราะจะไปร้านการ์ตูน ฮา)
เดี๋ยวบ้าจี้ไปกดดูไฮสกอร์หน่อยดีกว่าว่ามี OTTO กับ MINAMI แย่งกันอยู่มั้ย ๕๕๕
ขอสารภาพว่ายังอ่านรักร้ายไม่จบเลยจ้า .. พอดีเพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบจัง เรื่องที่ตัวละครจะชอบโยงกันไป เกี่ยวกันมา ^^
เป็นกำลังใจให้มินามิล้มแชมป์
และคนแต่งค่ะ :-[
-
o22
เจอกันแล้วอะ ข้าวโอ๊ตน่ารัก
-
:t3:
miss
-
o13
คิดถึง
-
อยากอ่านต่อเเล้วๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
:call:
-
เรื่องใหม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!! เอิ๊กกก อยากอ่านต่ออ่ะค่าาาาาาาาาาา
มาต่อได้แล้วน๊าาาา >O<♪♪♥
-
GOooooodddddD
-
อ่านไปก็แอบกรี๊ดเบาๆ แอร๊ยยย :o8:
โอตาคุทั้งคู่ น่ารักจัด แอบเชียร์ในใจเพราะเคยไปดูเพื่อนเล่นเกมเหมือนกัน ว่าแต่สถิติ 104 !
สุโค่ยมากกกก มาต่อเร็วๆนะคะ อ่านไม่สะดุดเลย :o8:
>/////////<
-
อยากอ่านต่ออ่ะโอจัง เมื่อไหร่จะมาต่อสักทีล่ะจ๊ะ :sad4:
-
อยากอ่านต่อออ อ แต่ก็อยากอ่านปีใหม่กลอนเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
-
พี่ ลงได้แล้วมั้งพี่
-
ยาวข้ามปี นั่งรอคนแต่ง
-
เราไม่ค่อยรู้เรื่องเกมส์ไม่เคยเล่นเลยอ่ะ
เอาเป็นว่าเรียนรู้จากเรื่องนี้แล้วกันเนอะ
อ่า~เจอกันแล้วจะเป็นไงต่อไปน๊า
ดวลเกมส์กันอย่างเมามันส์ อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8:
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆนะคนเขียน :L2:
ชอบอิมเมจพระเอก ไม่ใจร้อน ดูน่ารักดี เขินนนน :กอด1:
-
ปูเสื่อรอเลยค่า
ถึงปกติจะไม่ค่อยเล่นเกมส์เท่าไหร่ ออกแนวเป็นคนไปยืนมุงเทพๆมากกว่า
แอบเข้าใจความรู้สุึกเลยเวลาเห็นคะแนนขึ้นแล้วชอบไปเล็งชื่อคนที่ได้ที่หนึ่งพลางคิดในใจว่าอะไรจะเล่นได้เทพขนาดเน้
เทพเกมส์สองคนนี้เมพจริงๆ น่าร้ากกก จะได้รู้จักกันแล้ว
-
รอแล้วว รออีกก
:เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เฝ้ารอตอนใหม่ :impress:
-
เจอกันแ้ล้ววว ตื่นเต้นนนนนนนนนนนนนนนน
><
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนมีส่วนร่วมแฮะเรื่องนี้ สงสัยเพราะเคยเล่นเกมเดียวกัน (ฮา)
Taiko เนี่ย เมพไปไหนครับเพ่!!? แต่ก็เคยเห็นพวกบอทตีอยู่เหมือนกันนะ เมพมาก!! บางคนพกไม้กลองมาเองด้วย!!
แต่ 10 ดาวเนี่ย มันมองแทบไม่ทันจริงๆนะเออ ตีทันได้ไงฟระครับ!!? (แทบไม่ต้องพูดถึงพวกปลดระดับปีศาจขึ้นมาเล่นเลยล่ะ!!)
ส่วนบี้รถเนี่ย... เคยลองเล่นเมื่อสมัยไปเรียนขับรถ เพราะคำสบประมาทของอาจารย์สอนขับรถแท้ๆอ้ะ!! "ขนาดเกมขับรถยังไม่เคยไปเล่นเหรอ"
ทำให้ฮึดมาก กุไปลองเล่นก็ได้ฟะ!! ที่ไหนได้... เกมมันให้ไล่ชนรถคันอื่นนี่หว่า!!? คือเรียนขับรถต้องขับให้มันปลอดภัยไม่ใช่เรอะ!!? แถมเล่นไปได้สองตา น้องประถมหัวเกรียนข้างๆหันมาชม... โอ๊ยพี่ เทพมาก (ได้ข่าวว่ากุเพิ่งเหยียบไป 8 คัน =_=") ก็เลยเลิกเล่นไปเลย (ประมาณว่า... เอ่อ กุกากขนาดนี้เมิงยังว่ากุเทพได้อีกดิ? เอาจริงดิ? #หรือกุโดนเด็กประชดฟะ)
อ้าว... พิมพ์ซะยาว พูดแต่เรื่องตัวเองซะงั้น
กอล์ฟกับข้าวโอ๊ตเนี่ยชื่อคุ้นๆแฮะ กอล์ฟใช่เพื่อนเอ็กซ์รึเปล่านะ?
ปล.โอคุงมาเล่น Jubeat กันเถอะ!! มันออนไลน์ไปเจอเครื่องอื่นๆได้ด้วยนะเออ!! (ชอบฟีลตอนสองเครื่องเพลงเดียวกันมาก!! #ทำไมมันเอามาลงแค่สองตู้ฟร้าาาาาา)
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมันส์ จริงๆ!!
555 คือแบบพี่โอเขียนซะเห็นภาพจนคนอ่านเริ่มลุ้นตัวโก่งเลย555
แอบแปลกใจ เรื่องนี้ เคะ ทำงานแล้ว??
ให้อารมย์เหมือนเอากลอนมาสลับกับพี่ปีใหม่ 555
อายุเหมือนกันเลย แถมคาแรคเตอร์สลับกันอีก น่อร๊อคอ่ะ >////<
แต่พี่โอ๊ตจะชอบเด็กม.ปลายได้อย่างไรกัน 55
เหมือนพี่แกติดจะแค้นซะมากกว่า ก๊ากกก ก
ิติดตามต่อไปค้าาา าา อ่านแม่งทุกเรื่องอ่ะค่ะของพี่โอ ฮ่าๆๆๆ
-
คุณโอขาาาาาาาาาา
มาต่อเถอะค่ะ
ร้อรอ อิอิ
-
o13 o13 o13
-
นึกว่าพี่โอมาอัพ
ตกใจหมด
:z3:
-
สนุกมากเลย
มาต่อเร็วๆน้า
ในที่สุดเซียนทั้ง2ก็ได้เจอกันแล้ว
-
เรื่องนี้จะมาไหมนะ เกือบสองปีแล้ว
-
รีบๆมาอัฟนะค่ะ กำลังสนุกอยู่เลยค่ะ ^^
-
ยังรออยู่นะ พี่นักเขียน o13
-
:z13: :z13:
มาต่อหน่อยจิพี่โอ
-
อ้ากกกกกก ค้างคา :z3: มาต่อเร็วๆน่ะค่าาา คุณคนเขียน คิดถึงโอ๊ต-กอล์ฟ :o8:
-
หนุ่มโอตาคุทั้งสอง ได้เจอกันแล้ววววววว :กอด1:
-
ทั้งสองคนปร๊ะกันแล้ว
-
อ่านแล้วก็อยากเล่นไทโกะกับเบิร์นเอาท์ 555555555555
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากค่ะ o13
อย่าลืมมาต่อน้าาาาาาาา
-
จนจะขึ้นปีใหม่อีกปีเข้าไปแล้วนะ..... :sad2: ...เมื่อไหร่จะมาต่อคะ..?
-
พึ่งได้มาอ่านได้ข่าวว่าหายไปนานแล้ว :z3: :z3: :z3:
สนุกดี
-
เพิ่งมาอ่าน ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:call: :call: :call: :call:
ชอบอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ในที่สุดก็เจอกันแล้ว :laugh:
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
3
"เฮ้ย..ทำไมคนมันเยอะขึ้นวะ?"
เด็กหนุ่มร่างสันทัดหันไปถามเพื่อนพลางดูดเปปซี่จ๊วบจ๊าบราวไม่ได้ใส่ใจกับคำถามนั้นมากนัก อีกฝ่ายก็อยู่ในระหว่างเพลิดเพลินกับชานมไข่มุกที่อร่อยสมราคาเลยตอบได้แค่ว่า
"…ไม่รู้ว่ะ"
"มึงก็ชะโงกดูหน่อยสิฟะไอ้ดอย! โง่ป่ะเนี่ย!"
"อ้อกูลืมไป" ยอดดอยเหลือบสายตามองคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะว่า "…มึงเตี้ย"
"สาดดดดดดดดดดดดด"
"ว้อยยย!! อย่าเหยียบเท้ากู แล้วนี่เราจะไปถึงตัวไอ้กอล์ฟเมื่อไหร่ฟะ คนเยอะยังกะหนอน ปกติมันไม่เยอะงี้นี่"
“ก็เมื่อกี้กูก็พูดแบบนี้อะ!”
“ครับนายน้อย กูผิดเอง"
"แล้วมันเล่นอะไรอยู่วะเนี่ย....?"
"แปปดิ คนเยอะขนาดนี้กูจะ…เฮ้ยๆ! มึง เสียง…ฟังเสียงดิ๊~"
ท่ามกลางเหล่ากองเชียร์ที่เบียบดเสียดแออัดและเริ่มส่งเสียงเซ็งเซ่แข่งกับคู่ดวลที่อยู่ตรงเครื่องเกมคุ้นเคยที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก ก็ยังอดไม่ได้ที่จะได้ยินเสียงรัวไม้สองเอคโค่ที่แทบจะพร้อมเพียงกัน แล้วจึงเห็นได้ว่ากลุ่มคนดูกระจายจากตู้เกมนั้นนั่นเอง
ตึงๆๆๆๆแกรกแกรกแกรกตึงๆๆๆๆๆตูมๆ..แกรกตูมแกรก..ตึง...!!
คิมปล่อยให้เฟรนซ์ฟรายด์ในมือร่วงลงไปอยู่ที่พื้น แล้วกล้ำกลืนฝืนพูด
"..ให้มึงทาย"
"…….กางเกงน้ำเงินนั่นไอ้กอล์ฟชัวร์" ดอยไหวไหล่ รู้สึกเสียดายเฟรนซ์ฟรายด์นิดๆ
"…แล้วอีกคนใคร?"
"…….ถ้ากูรู้กูก็พูดไปแล้วไอ้แสรดด"
"เด็กม.ปลายคนนั้นชื่อ 'กอล์ฟ' หรอ?"
เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นจากด้านหลังให้สองหนุ่มต้องหันควับไปมอง ปะทะสายตาหนุ่มเจ้าทะเล้นที่ยังฉีกยิ้มกว้างอยู่เบื้องหลังพอดิบพอดี
แน่นอนมันเป็นหน้าที่จอมโวยวายที่จะหาเรื่อง
"แล้วมันเรื่องอะไรของ......"
"อ้อ ฮะ เพื่อนโรงเรียนเดียวกัน" นายยอดดอยอธิบายใช้มืออุดปากเพื่อนปากเสียของตัวเองได้ทันท่วงที เคราะห์ดีที่โจ้เองก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรมากนัก
"ฮะๆ ไม่เป็นไร อีกคนนั่นก็เพื่อนพี่เหมือนกัน ชื่อ 'ข้าวโอ้ต'.."
"เอ๊ะ? ข้าวโอ้ต?" คิมแย้งเสียงหลง "ใช่คนที่ใช้ชื่อว่า OTTO ป่าววะ? ที่ดวลกับไอ้กอล์ฟมันบ่อยๆเมื่อสัปดาห์ก่อน"
"เอ๊ะ? งั้นกอล์ฟนี่ก็ 'MINAMI' เองหรอกหรอ?"
ชายหนุ่มทวนคำอย่างไม่เชื่อหู แต่ก็ต้องหลุบยิ้มออกมาอย่างเสียมิได้เมื่อพบว่าโลกเรานี่มันช่างกลมเกินคาด..ไม่สิ...ถ้าคนรักเกมเหมือนกันมาเล่นที่เดียวกันบ่อยๆก็คงมีบ้างที่จะบังเอิญเจอกันนั่นแหละ แต่ก็ไม่น่าเชื่ออยู่ดี
…คิดไปเองรึเปล่าว่าเหมือนพรหมลิขิตบันดาลชักพา?
……….
….ไม่หรอกมั้ง...
ตึง!!!
"ชนะ!!"
ร่างโปร่งบางตะโกนออกมาสุดแรงเกิดเมื่อจังหวะ 'ตึง' สุดท้ายกับสกอร์ที่ห่างกับกลองสีฟ้าไปไม่ถึงหนึ่งพัน กระนั้นคนที่คว้าชัยก็ยังเป็นเขาอยู่ดี
เสียงเพลงบรรเลงจบดังขึ้นพร้อมๆกับคำว่า Perfect! จากทั้งสองฝ่าย แทบคะแนนสีทองวิ้งวับเด่นหรา แม้ตีไม่ได้100%เต็มแต่ครั้งนี้บรรเลงถึงความยากระดับ 'แมวผี' ที่ไม่ใช่เพียงต้นไผ่ต้นไม้อีกต่อไป อันที่จริงทั้งคู่ก็เพิ่งลองเล่นระดับนี้เป็นครั้งแรก..ทำได้เกิน80%นับเป็นความเก่งกาจที่ยากหาใครเทียมแล้ว
หลังจากนั้นไม่นานเสียงปรบมือให้กำลังใจทั้งสองฝ่ายก็ดังกระหึ่ม บ้างเริ่มสนใจจะต่อคิวตี ไม่เว้นแม้แต่พนักงานแลกเหรียญที่หยิบจับทำการค้ามือเป็นระวิง
กอล์ฟยิ้มให้กับความพ่ายแพ้ครั้งยิ่งใหญ่ หยาดเหงื่อเม็ดบางผุดพรายตามไรผมและแผ่นหลังกว้างใต้ชุดนักเรียนมัธยมปลาย พร้อมสอดไม้กลองเก็บทั้งยังไม่ละสายตาจาก 'คนชนะ' ที่หัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่ข้างๆกันเลยแม้แต่น้อย..
…ตัวก็นิดเดียว..แต่ถึกชะมัด...
ร่างสูงกว่าสะบัดข้อมือตัวเองหวังจะให้หายเคล็ด ในขณะที่ผู้สูงวัยกว่าหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาไม่สมวัยเลยสักนิด
"…อีกรอบป่ะ!"
..กับคำท้า..ที่ทำเอาเกือบหลุดหัวเราะ..
เด็กหนุ่มส่ายหน้า "พักหน่อยก็ดีครับ"
ผิดคาด แทนที่ร่างเล็กกว่าจะเป็นฝ่ายพูดคำว่า 'โหยย อ่อนว่ะ' ออกมา ข้าวโอ้ตกลับถลาไปซบเก้าอี้แข่งรถตู้ถัดไปซะเอง
"ก็ดี"
..ถ้าทำได้คงอยากสบถออกมาไม่เป็นภาษา ติดอยู่ที่ว่านี่มันที่สาธารณะและคนก็..เยอะมากกว่าทุกๆครั้ง..
….แฮ่ก…โอ้ย...
ชายหนุ่มใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้า ความอ่อนล้าหลังเล่นเกมที่ต้องใช้ประสาทตาและสัมผัสมือเยอะเป็นพิเศษ ไอ้อาการตาพร่าลายแบบนี้คงไม่ได้คิดไปเองจริงๆ...
..เหนื่อยชะมัด..
….ไม่ใช่แค่เพราะออกแรงไปมากหรอก...เพียงแต่........
พรืดดดดดด!!!!!
หมับบ!!
"เฮ้ยย ไอ้โอ้ต!!"
โจ้แหวกฝูงชนสาวเท้าเข้ามาแทบจะในทันทีที่เห็นร่างเล็กๆของเพื่อนสนิทตนเองทรุดฮวบลงไปต่อหน้าต่อตา แล้วจึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่า 'คู่แข่ง' คนนั้นคว้าตัวไว้ก่อนที่จะถึงพื้นได้อย่างทันท่วงที
เด็กหนุ่มร่างสูงเบือนสายตาขึ้นมามองอาคันตุกะผู้เข้ามาใหม่ แล้วพยักหน้าน้อยๆทักทาย
"เพื่อนผมเอง" โจ้อธิบายทั้งรอยยิ้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายดึงแขนข้าวโอ้ตขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้อย่างรวกๆ "ขอบคุณมากนะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
..ท่าทางไหวไหล่สบายๆแบบนั้นดูกวนตีนได้ที่..แต่โจ้กลับนึกขำกับอุปนิสัยลึกๆนั้น..
กอล์ฟไม่ได้ใส่ใจกับรอยยิ้มเลศนัยของอีกฝ่าย แล้วทำท่าอึกอัก
"ท่าทางพี่เค้าจะเหนื่อย..มาก.."
"อ้อออ อาการแบบนี้มันเป็นบ่อยแล้วละ เรียกว่า 'บ่วงหลุด'.." ชายหนุ่มร่างสูงอธิบายพร้อมรอยยิ้มหวาน "เวลามีอะไรกลุ้มๆไม่เคลียร์สักทีหมอนี่จะนอนไม่หลับ นี่ก็อดหลับอดนอนมาอาทิตย์นึงได้เพื่อปิดโปรเจค แล้วก็....เพิ่ง 'ชนะ' แบบ 'ชัดเจน' อีก"
ท้ายประโยคทำให้คนฟังเลิกคิ้ว "เมื่อกี้พี่เค้าก็เบิร์นเอาท์ชนะไปแล้ว.."
"ถ้าร่างกายมันไหวมันก็คงเล่นแม่งทุกเกมละ ฮ่ะๆ"
..ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน..
กอล์ฟยิ้มบาง หลุบสายตามองคนนอนหลับตาพริ้มพิงผนักอยู่บนเก้าอี้เครื่องเล่น ดวงหน้าขาวซีดดูเหมือนจะซีดยิ่งขึ้นไปอีก..พลันให้กลีบปากสีส้มแบบนั้นเข้มขึ้นถนัดตา คิ้วดกโก่งสวยรับกับเรือนผมสั้นแบบมีไสตล์..นี่ถ้าข้อมือบางๆนั่นใหญ่กว่านี้นิดหน่อยคงฟาดไม่เลี้ยง..
…อดนอนหรอ..
……นี่ถ้าสภาพสมบูรณ์พร้อมจะเก่งสักแค่ไหนกันเชียวนะ...
"อ้อ พี่ชื่อ 'โจ้'....นี่ 'ข้าวโอ้ต' ทำงานบริษัทเดียวกันน่ะ"
เสียงทุ้มขัดขึ้นเรียกให้อีกฝ่ายละสายตาจากร่างโปร่งนั่นได้ ก่อนจะเอ่ยบ้าง
"กอล์ฟครับ"
"รู้แล้วล่ะ ดอยกับคิมบอก"
สองนามคุ้นหูทำให้คู่สนทนาหันกลับไปมอง เจอสองหนุ่มเพื่อนซี้โบกมือทักทายมาแต่ไกล ก่อนจะหันกลับไปปาลูกบอลต่อ
"แล้วนี่พี่จะกลับกันเลยป่ะคับ?"
"อ้อ…คงกลับบริ-.....เฮ้ยแย่ละ! ไอ้กระป๋องกับกังหันมันเอารถไป.....! อ่า…ช่างเหอะ แท๊กซี่ก็แท๊กซี่...." โจ้ลูบศีรษะตัวเองแล้วตัดสินใจได้ในประโยคเดียว(แบบที่ใครฟังก็ไม่ค่อยเก็ทเท่าไหร่) เขาหันกลับไปดึงแขนเพื่อนรักให้กึ่งยืน แล้วว่า "ช่วยเอามันขึ้นหลังพี่หน่อยดิ"
"อ้อ ฮะ"
เด็กหนุ่มขยับตัวช่วยยกคนหลับขึ้นมาตามคำว่า
"…ฮึบ"
เมื่อเห้นท่าทางเซซัดขนาดหนัก เด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะถาม "ไหวเปล่าครับ?"
"…..ไม่ไหว....-_-''.."
โจ้สารภาพผิด ปล่อยให้อีกฝ่ายลงไปนั่งตามเดิม
"ไม่ได้หมายความว่ามันหนักหรอกนะ...พอดีพี่ก็อดนอนพอๆกับมันน่ะแหละ...หน้ามืดเลยเมื่อกี้.....โอ้ย..ควานดันตก....แปปนึง...มีน้ำปะ?..."
กลายเป็นลงไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆด้วยเสียอย่างนั้นพร้อมยกมือนวดขมับตัวเอง ประจวบเหมาะที่เด็กหนุ่มกางเกงน้ำเงินอีกสองคนเดินเข้ามาพอดี จัดแจงยื่นเปปซี่ที่เหลือก้นๆให้
"แต้งส์~"
..มันโคตรจะเป็นสภาวะจำยอมที่ทำให้พูด..
"ผมช่วยพาไปถึงแท๊กซี่มั้ยฮะ?"
"อ่อ ไม่เป็นไร...รบกวน.....เอ้ย! ไม่สิ ก็ดีนะ ฮ่าๆๆ"
..กลับคำอย่างรวดเร็ว..
กอล์ฟหัวเราะ รู้สึกถูกชะตากับหนุ่มสถาปนิกอารมณ์ดีคนนี้อย่างน่าประหลาด ไม่ว่าจะด้วยรอยยิ้มตลอดเวลาหรือท่าทางบ้าๆบอๆนั่นก็ตาม ที่สำคัญ..เป็นเพื่อนกับ 'คนๆนี้' ซะด้วยสิ...
คราวนี้ถึงตาเด็กหนุ่มสองคนต้องช่วยนำข้าวโอ้ตขึ้นหลังเพื่อนตัวสูง เขาย่อตัวเล็กน้อยกระชับอีกฝ่ายบนหลัง
"ไหวเปล่าวะ?" ดอยถามด้วยความเป็นห่วง
"ไหวๆ"
..ข้อมือเคล็ดจากตีกลองเมื่อกี้อยู่เลยแหะ..
แต่เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เพราะไอ้คนที่อยู่บนหลังที่ก็ผอมซะแทบเหลือแต่กระดูก น้ำหนักไม่ได้มากไปกว่าลูกพี่ลูกน้องที่บ้านสักเท่าไหร่ ทว่าเรื่องความขายหน้าน่ะอีกเรื่อง เนื่องจากแบกคนสลบออกจากห้างสรรพสินค้าน่ะมันยังไงๆอยู่..ใช่ คนมองเต็มที่เลยละ!
แต่งานถนัดของกอล์ฟคือการตีหน้าตาย จนคนที่อายน่ะคือคนที่มองเสียมากกว่า
"เหนื่อยเปล่ามึง ผลัดกับกูมะ?"
"ไม่เป็นไรๆ สบายๆ"
"กูก็ถามไปงั้นแหละ..พอเป็นพิธี"
“ฟายยยย ไม่คิดจะช่วยเพื่อนเลยรึไงวะ?”
“มึงก็ช่วยสิไอ้สัส"
“ไม่เป็นไร"
คำพูดที่ทำให้เพื่อนรักทั้งสองชะงักงัน ด้วยไม่เคยคิดว่าคนพูดจะพูดขัดบทสนทนากับใครเขาเป็น
เด็กหนุ่มขยับยิ้มกว้าง กระชับคนตัวเล็กบนแผ่นหลัง
“กูไหว สบายมาก"
“ขอโทษทีที่รบกวนนะน้องกอล์ฟ" โจ้ว่า "แต่ไม่ไหวจริงๆว่ะ ความดันตกล่ะ..ไว้เจองวดหน้าเจอกันต้องทักนะเดี๋ยวพวกพี่เลี้ยงข้าวตอบแทนเอง"
เพื่อนรักทั้งสองตาลุกวาว “จริงเหรอครับ!!”
“พี่หมายถึงกอล์ฟน่ะ ไม่ใช่คิมกับดอย"
“เฮ้ยยย"
“ล้อเล่นน่ะ ฮ่าๆๆ"
“เดี๋ยวนะ" คิมชูนิ้วสองนิ้วแล้วยกขึ้นทาบที่ตา "ผมขอแสกนหน้าจดจำพี่โจ้ไว้ก่อน บัญชีนี้ต้องเก็บทบต้นคิดดอกเป็นรายชั่วโมง...”
“ไม่ต้องจำมากหรอก! ฮ่าๆๆ คนอายุรุ่นพี่ที่เดินแถวเกมเซ็นเตอร์มีไม่มากนักหรอก เชื่อสิ..."
“ไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ครับ ไม่เป็นไรหรอก" กอล์ฟรีบแจ้ง "แค่นี้เอง ช่วยกันได้"
“ไม่หรอก กอล์ฟน่ะเป็นถึง 'MINAMI' เชียวนะ!”
โจ้หัวเราะร่วน ก่อนจะอธิบาย
"ก็ต้องมีบริการพิเศษให้กับคู่แข่งตัวฉกาจของเพื่อนพี่สักหน่อยอยู่แล้วน่ะ..อุตส่าห์ทำให้มันลืมตาตื่นทำงานเป็นเครื่องจักรได้ตลอดวันโดยอารมณ์ไม่ขุ่นมัวมาตั้งหลายครั้ง เป็นหนี้ชีวิตของพี่กับน้องๆในบริษัทอีกเยอะ"
คนฟังไม่เข้าใจ แต่เลือกที่จะไม่ถาม
ผิดกับคนแอบฟังที่ไม่เข้าใจ กลับถามชัด
“ผมไม่เข้าใจอ่ะพี่โจ้?"
เด็กหนุ่มร่างผอมสูงถอนใจ “...มึงไม่ต้องเข้าใจสักเรื่องก็ได้ว่ะคิม"
“ขัดลาภกูจริงว่ะไอ้ดอย!”
“พวกพี่ทำงานกันหามรุ่งหามค่ำน่ะ" สถาปนิกหนุ่มดูไม่ลำบากใจที่ต้องอธิบายสักนิด ซ้ำยังยิ้มกว้างยินดี "อดนอน3-4วันนี่เรื่องปกติมากเลย และทุกครั้งที่อดนอนไอ้โอ้ตมันก็จะหงุดหงิด ต้องมาเล่นเกมเซ็นเตอร์คลายเครียด...แล้วพอเจอ MINAMI เล่นกับมันด้วย มันก็หายเครียดไงล่ะ"
“อ้ออออ"
“...ถ้ามึงไม่เข้าใจก็ไม่ต้อง 'อ้อ' ตามน้ำหรอกนะ..”
“มึงเลิกแซวกูสักสิบนาทีเหอะไอ้ดอย"
“กูจับผิดมึงได้นี่ทำมาโกรธกลบเกลื่อนนะ"
“โอ้ยไอ้...!!”
“เอาน่าเด็กๆ มันเข้าใจยากเกินไปจริงๆล่ะนะ ฮ่าๆๆ"
ดูเหมือนทั้งสามคนที่ต่างวัยกันจะเข้าขากันได้มากกว่าที่คิด โจ้เองก็ให้บรรยากาศสบาย เพราะความอารมณ์ดีเป็นกันเองในระดับที่ไม่ว่าใครเห็นก็อยากจะเข้าใกล้..นี่อาจเป็นสาเหตุนึงที่ทำให้คนหน้าบูดอย่างข้าวโอ้ตกลายเป็นเพื่อนสนิทด้วยก็เป็นได้ ส่วนนายคิมกับนายยอดดอยก็ขึ้นชื่อเรื่องตลกดูโอประจำโรงเรียน ไม่ใช่เรื่องยากถ้าคนอัธยาศรัยดีๆ2-3คนจะสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว..
กอล์ฟไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินแม้จะเป็นคนพูดไม่เก่ง เขามักจะหาความสุขจากการถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวได้อย่างน่ามหัศจรรย์ เพียงแค่ครั้งนี้มีใครบางคนที่เขาเพิ่งเจอเป็นครั้งแรกอยู่บนหลังเท่านั้นเอง..
“...เอา...อีก...ตา....”
เสียงแหบพึมพำอยู่บนไหล่ทำให้เด็กหนุ่มเบือนสายตาไปมอง ถึงได้หลุดยิ้มกับคำละเมอที่โคตรจะส่องานอดิเรกแบบนี้
..น่าสนใจชะมัด..
..ทำอะไรมา..ถึงได้เล่นเกมเก่งขนาดนี้นะ...
พนักงานบริษัทนิสัยแปลกๆในชุดสูท รูปร่างผอมบางเหมือนเด็กขาดสารอาหาร โครงหน้าก็เรียกว่าดูดีใช่เล่น...ถ้ามีกล้ามกว่านี้หน่อยสาวๆคงกรี๊ดได้สบาย(ถ้าแก้นิสัยดุชิบหายนั่นไปได้น่ะนะ)..แถมยังเกรียนเกมเหมือนเด็กรุ่นๆไม่ได้เข้ากับเครื่องแต่งกายและนิสัยเลยสักนิด
เด็กหนุ่มรู้ดีว่าคู่แข่งแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ และเขาก็ซ่อนความดีใจไว้ไม่มิด
ก่อนจะกระซิบกลับไป
“ไว้แก้มือครั้งหน้านะครับ คุณOTTO”
+ G A M E R L O V E R +
[/i]
..อย่างไรก็ตาม..ข้าวโอ้ตรู้สึกไม่พอใจนักที่ตื่นมาบนโซฟาของบริษัท..
ชายหนุ่มสอดสายตาไปรอบๆห้องทำงานที่ว่างเปล่า และรู้ดีว่าเพื่อนร่วมงานทั้งหมดคงกลับไปนอนพักผ่อนเรียบร้อยแล้วหลังจากทำงานหามรุ่งหามค่ำมาเป็นอาทิตย์ การพักฟื้นต้องใช้เวลาก็จริง..แต่พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นขึ้นมาเริ่มวันอันแสนโหดร้ายอีกครั้ง เป็นเรื่องน่ายินดีที่เขาตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบรุ่งสางเพราะท้องร้องเสียก่อน
การทำงานล่วงเวลาเช่นนี้พวกเขาไม่เคยได้รับOT หรือบางทีเงินจำนวนนั้นอาจจะนำไปแลกกับค่าไฟที่ต้องกินนอนอยู่บริษัทก็เป็นได้ ข้อดีคือค่าอาหารช่วงนี้เบิกได้เนี่ยแหละ..
“คุณโอ้ต!”
เจ้าของนามหันไปตามเสียงเรียก พี่ยามประจำตึกที่เดินขึ้นมาตรวจตราแต่เช้าตรู่เปิดประตูเข้ามาในห้อง แล้ววางถุงน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไว้บนโต๊ะที่เยื้องโซฟาไปหน่อย
“คุณโจ้แกวานให้ผมซื้อให้คุณน่ะครับ"
“โอ้ ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยังไม่ลุกขึ้นจากโซฟา "….เงินไอ้โจ้มันจ่ายแล้วใช่มั้ยฮะ?”
“เรียบร้อยแล้วครับ อ้อ! คุณโจ้เตือนว่าให้อาบน้ำด้วยครับ"
“ครับ..ครับ.."
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนอนอยู่แถมตอบรับแบบขอไปทีเช่นนั้น ยามเฝ้าประตูก็อึกอัก
“..เอ่อ..คุณโจ้บอกให้ผมเห็นกับตาครับว่าคุณโอ้ตเข้าห้องน้ำแล้วครับ"
“โอยยยย เพื่อนหรือแม่กูวะเนี่ยยย" คนโดนสั่งอิดออด ดิ้นอยู่นานกว่าจะลุกขึ้น "แล้วนี่โจ้มันไปไหนอ่ะครับ?”
“กลับไปนอนบ้านสิครับ! ใครจะกินนอนที่บริษัทแบบคุณโอ้ตกัน”
ข้าวโอ้ตไม่เถียง หรืออันที่จริงคือเขาไม่รู้จะเถียงว่ายังไง ที่จริงก็เคยตั้งใจว่าคงจะเปิดเช่าห้องคอนโดที่ตัวเองซื้อมา และย้ายสำมะโนครัวมาที่บริษัทแทนเสียท่าทางจะคุ้มค่ามากกว่า พอจะกลับบ้านค่อยไปบ้านพี่สาวคนสนิท...ใช่ แผนนี้ดูเหมือนจะดีถ้าไม่โดนใครต่อใครด่าเอาเสียก่อน
ร่างผอมบางเคลื่อนตัวไปหน้าห้องน้ำอย่างยืดยาดโดยพาดผ้าขนหนูไว้บนบ่า หันกลับมาพยักหน้าให้ยามกะกลางคืนที่ผันตัวมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กตัวโตอย่างเขาเล็กน้อยเป็นเชิงยืนยัน และเข้าปฏิบัติภารกิจส่วนตัวของตัวเองต่อไป
“อุ๊บ...”
เมื่อน้ำอุ่นสัมผัสมือ..ความแสบก็แล่นริ้วขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว
พอเขาก้มลงไปก็เจอแผลพองเป็นตุ่มน้ำที่มือทั้งสองข้าง จึงได้ถอนหายใจ..เมื่อวานคงจะตีมันเพลินจนลืมตัว ดีนะที่ไม่ทำแตกเหวอะหวะจะได้โดนเชื้อโรครุมทึ้ง ไว้ไอ้กระป๋องน้อยมาค่อยให้มันเจาะและก็ทำแผลให้..รุ่นน้องคนนั้นชอบทำอะไรแปลกๆแบบนี้แหละ..
..แย่ชะมัด..
..ถ้าเอาผ้ามาพันมือตอนไปตีนี่จะดูโอเว่อร์ไปมั้ยนะ..
..หรือจะไปซื้อถุงมือมาใส่?
…....ไม่นะ..ยังไงก็ดูเว่อร์เกินไปอยู่ดี..
“อาาา อยากตีอีกจริงว้อยยย ไม่น่าเผลอหลับก่อนเลยยย!!”
เขาทึ้งหัวตัวเองอย่างเหลืออดแล้วสะบัดหน้าไปมา นึกแค้นใจพลังชีวิตที่เหลือน้อยเสียเหลือเกินเมื่อวาน ที่หลับไปไม่ใช่เพราะสาเหตุอะไรเลยนอกไปจากทำงานหนักมาหลายวัน แล้วปลดปล่อยสุดพลังจนหมดลม
...หืม?
ชายหนุ่มขมวดคิ้วทำจมูกฟุดฟิด กลิ่นอะไรบางอย่างติดจมูก..และดูท่าทางจะไม่หายไปง่ายๆแน่ๆ..
...กลิ่นอะไรฟะ?
จะบอกว่าเป็นกลิ่นโคโลญจน์ก็ไม่ใช่ มันไม่ได้ฉุนแรงขนาดนั้น..เพียงแต่เป็นกลิ่นเหงื่ออ่อนๆผสมน้ำยาปรับผ้านุ่มยี่ห้ออะไรสักอย่างที่...ประหลาด..นิดหน่อย..
ข้าวโอ้ตขยี้จมูกตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำให้มันหายไปเสียเท่าไหร่ ไม่นานเขาก็เลิกคิดเรื่องนั้น และเปลี่ยนเป้าหมายเป็นการคิดเรื่องง่ายๆซึ่งทำเป็นกิจวัตรประจำวันที่ว่า...
..เย็นนี้ไปอีกสักทีดีกว่า..
TBC
==========
เค็มจนเปรี้ยวแล้วค่ะเรื่องนี้ ดองไว้ปีกว่า ขออัพหน่อยน้า 55555
ไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ งานเยอะสุดๆ ;-; เรื่องอื่นพับเก็บไว้ก่อนแล้วกันนะคะ แง้
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มจึก // กำลังเค็มได้ที่ // สงสัยว่าเอาเวลาไหนส่งรวมเล่ม? 555555555555
งานยังไม่เสร็จแต่ขอสครีมกับเคะข้าวโอ๊ต
กอล์ฟรุกๆๆๆๆ ><
-
/บีบคอโอคุง/
ฉันยังเขียนรายงานไม่เสร็จ แต่ต้องมานั่งสครีมกอล์ฟกับข้าวโอ๊ต..!!
/กลับมาบีบคอตัวเองแทน/
-
โหหหหหห เคะแตกมากกกก ชอบอ่ะซึนได้ใจ
-
กริ๊ดด อัพแล้ว / อ่านก่อนนะ จุ้บๆ
-
เย้ ดีใจที่กลับมาอัพนะคะ><
-
นึกว่าจะไม่มาอัพเรื่องนี้อีกซะแล้ว คิดถึงมากเลยค่ะ
ตอนเห็นว่าอัพ ตกใจสุดๆ จนต้องอ่านซ้ำหลายๆรอบเลย นึกว่าตาฝาดซะแล้ว
ชอบน้องกอล์ฟกะพี่โอ๊ตมาก มาอัพอีกนะคะ ดองนานไม่ว่าแต่อยากให้ต่อให้จบจังค่ะ
-
อัพแล้วววววว
ดีใจสุดๆๆๆๆๆๆ
-
มาต่อแล้ววววว!! เห็นครั้งแรกนึกว่าตาฝาด 5555
ทำไมกอล์ฟกับข้าวโอ๊ตน่ารักแบบนี้เนี่ยย ชอบท่าทางแบบกอล์ฟอะ ดูนิ่งๆเย็นๆสบายๆกวนตีนๆ 5555
คุณ ozaka ยังเขียนตัวละครได้มีเสน่ห์เหมือนเดิมเลยค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ดูท่าข้าวโอ๊ตจะบ้าเกม+บ้างานขั้นสุด
อย่างนี้ต้องหาคนมาคอยดูแลแล้วละ :impress2:
-
มาอัพแล้วววววว <3
แอบนึกว่าตัวเองตาฝาดไปแวบนึงเลยค่ะ 555 *โดนบีบคอ*
แต่ข้าวโอ้ตนี่แอบทึก ตีจนมือพอง ตุ่มขึ้นเลย ; - ;
แบบนี้ต้องให้กอล์ฟมาดูแลด่วนๆ!
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เขามาต่อแล้ววววว มาต่อแล้วววววววววววววววว :z3:
คุ คุ คุ กอล์ฟน่ารักอ่ะ :-[
-
มาต่อแล้วววววววววววววววววววววววววว
เย้ๆๆๆๆๆๆ ข้าวโอ๊ตนี่น่ารักมากอ่ะ
หลับกลาวอากาศได้ด้วย อิอิ
-
ดีใจที่สุดที่มาอัพ o7
รอต่อไปค๊าบป๋มมม
-
โอ้ นึกว่าตาฝาด มาอัพแล้ว
-
กรี๊ดดดด โหลยาดองแตก 555
หายไปนานมากค่ะคุณโอ ลืมสองตอนแรกไปแระ 555
-
ข้าวโอ๊ตนี่แนวเกรียนแฮะ o13
-
ข่อยรู้สึกดีใจเหลือหลายที่พี่โอมาต่อ 5555555555
ได้ยินมาว่าตีพิมเรียบร้อยแล้ว จะมีไปออกบู๊ทงานไหนมั้ยคะเนี่ย จะรีบเคลียร์คิวไปซื้อเลยยย
ฝังใจเรื่องนี้มากกก เพราะมันเป็นเกมส์ ก๊ากกกกกกกก
นายเอกแอบให้ฟิลเหมือนกานดาเล็กน้อย แต่คนนี้ดูออกแนว ถึงตัวจะเป็นเด็ก แต่กร่างอย่างผู้ใหญ่ #โดนข้าวโอ๊ตถีบปลิว
รอติดตามอย่างจดจ่อ พี่โอสู้ๆนะฮว๊าฟฟฟ
-
ดีใจมากค่าที่เปิดมาเจอเรื่องนี้อัพแล้วอ่ะ รอตอนต่อไปค่า
-
อ่านสองตอนแรกเมื่อนานมากแล้ว จนต้องวนกลับไปอ่านใหม่
ชอบบบบบบบบบ ชอบทั้งสองคนเลย
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :-[ :-[
-
:-[ ข้าวโอ้ตน่ารักดีนะ... อิอิ เหมือนเด็กเลย ทำงานเเล้วยังมาบากบั่นทุ่มเทกับการเล่มเกมซะอีก
เล่นจนน็อค... ดูไปดูมาเหมือนว่ากอล์ฟจะเป็นผู้ใหญ่กว่าซะอีกเเฮะ... :impress2: เหมาะเเก่การดูเเลคนเเก่หัวใจเด็ก555
อิอิ... ไม่รูัทำไมแอบปลื้มๆเชียร์โจ้ด้วยอีกคน เห็นประคบประหงมเพื่อนตัวเล็กใช่เล่น :กอด1:
-
มันส์มากค่ะพี่โอ อ่านไปลุ้นไปประหนึ่งเล่นเกมส์อยู่เอง ๕๕๕๕
รู้สึกว่ากอล์ฟกับข้าวโอ๊ดนี่จะนิสัยสลับกัน กอล์ฟนี่นิ่งๆดูเป็นผู้ใหญ่ แต่พี่โอ๊ตดันขี้โวยวายเป็นเด็ก(ติดเกมด้วย ๕๕๕ )
อ่านแล้วก็อยากลองไปตีไทโกะบ้างเลยค่ะ เผื่อจะเมพๆแล้วไปท้าตีกับกอล์ฟกับพี่โอ๊ต ได้ตีกับคนหล่อคงฟิน ๕๕๕(บ้าไปแล้ว :-[)
-
โอ๊ย แทบกรีี๊ด พี่โอมาอัพ แง 555555
ไม่รู้จะเม้นอะไรดี กรี๊ดมาก ชอบกอล์ฟอคะค่ะ ดูเป็นเด็กม.ปลายที่สุขุมมาก55555
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
สนุกมว๊ากกกกกกกก
อยากอ่านต่อเยอะๆๆๆเลยคร๊าาาาาาาาาา
-
o22 คิดว่าตาฝาดไปนะเนี่ยเห็นโออัฟเรื่องเนี๊ย!!? :laugh: คงไม่หายไปเป็นปีๆอีกใช่ไหมคะตอนต่อไป? o18
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
4
..กอล์ฟกำลังคิดว่าที่มานั่งรออยู่แบบนี้มันเสียเวลาเป็นบ้า!
“ไม่แลกเงินเหรอจ้ะ?”
หลังจากยืนเอื่อยราวไร้งานการทำมาได้ครึ่งชั่วโมง พี่พนักงานสาว(ที่เริ่มสนิทกันแล้ว)ถามยิ้มๆคล้ายจะแซว แต่คู่สนทนากลับเม้มปาก..มองไปรอบๆอย่างพิจารณาก่อนจะหยิบแบงค์สีแดงออกจากกระเป๋าตังค์เพื่อบอกว่า
“ร้อยนึงก่อนล่ะกันครับ"
คนฟังเลิกคิ้ว แต่รู้ว่าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะถามอะไรได้นอกไปจาก "วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ?”
“ปิดเทอมแล้วฮะ"
“เอ๊ะ? ทำไมปิดเร็วจัง?”
“ม.6ครับ เค้าปิดเร็วให้เด็กอ่านหนังสือ"
กอล์ฟพูดด้วยรอยยิ้มขณะกวาดเหรียญหนักๆทั้งสิบเหรียญใส่กระเป๋า..ทั้งๆเขายังไม่มีอารมณ์เล่นในตอนนี้...ต่อให้เป็นโอตาคุเกมมากแค่ไหนจะเริ่มเล่นตั้งแต่บ่ายก็ดูจะกระไรอยู่ เพียงแค่ไม่อยากเดินวนไปเวียนมาโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่างนอกจากสอดสายตาอย่างโคตรมีพิรุธแบบนี้ก็เท่านั้น
โชคดีที่มีโซฟาให้นั่งบนชั้นเกมเซ็นเตอร์ ในเวลาปกติแบบนี้ไม่มีใครขึ้นมาใช้บริการมันมากนัก...แต่เมื่อวานคุณOTTOนั่นก็มาตอนบ่ายสอง เลยไม่คิดว่าเขาจะมาเป็นเวล่ำเวลาสักเท่าไหร่..คงมาเอาเวลาว่างเสียมากกว่า
...ก็ได้แต่รอวัดดวงแบบนี้แหละ...
“เฮ้ย! นั่นมันไอ้เวรกอล์ฟนี่หว่า! มาทำอะไรวะเนี่ยยย"
เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นทำเอาไม่ต้องเดา พอหันไปก็เจอเด็กหนุ่มหน้าทะเล้นผิวเข้มในชุดไปรเวทกระโดดเข้ามาหาเล่นเอาหลบแทบไม่ทัน คนถูกทักไม่ค่อยแปลกใจกับอาการแบบนั้นนัก..พร้อมทั้งยังยิ้มรับ
“มาทำอะไรวะคิม?”
“ซื้อการ์ตูน" เจ้าตัวบอกพลางพยักเพยิดไปทางร้านการ์ตูนที่อยู่ชั้นเดียวกับเกมเซ็นเตอร์ในแบบที่ไม่ห่างไกลกันมากนัก "ที่จริงอาหารกระป๋องแมวกูหมด แม่เลยไล่ให้มาซื้อ...เลยแวะขึ้นมาสักกะหน่อย ไม่คิดว่ามึงจะมาเล่นเกมตั้งแต่เที่ยงอย่างนี้ว่ะ แล้วไม่ไปเล่นเรอะ? เครื่องก็ว่างอยู่นี่....”
คนถูกถามสั่นศีรษะ..ไม่ได้อธิบายต่อ “ว่าแต่มึงเหอะ เค้าหยุดให้อ่านหนังสือยังจะอ่านการ์ตูนอีก"
“พักไงพัก"
“กูว่ามึงก็พักเยอะไปหน่อย....”
คิมเท้าสะเอวทันที "แหมมม ไอ้คนมีที่เรียนแล้วก็ไม่เดือดร้อนอ่ะดิ! จำไว้เลยนะมึง...”
“เฮ้ยยย กูแค่เป็นห่วง"
“ค้าบคุณพ่ออออ"
เพื่อนรักขยับยิ้ม โบกมือปัด “พยายามเข้านะ มีไรให้กูช่วยบอกได้นอกจากเรื่องติว...โยนความรู้ทิ้งไปหมดล่ะ"
“เออออ แล้วมึงจะอยู่อีกนานป่ะ? ไปหาไรแดกมะ?”
คู่สนทนาลังเลเพียงนิด แล้วตอบ “ขอบใจนะ แต่ไม่ล่ะ"
“เอ้า ตามใจ...งั้นกูไปแล้วนะ"
“เออ บาย"
เพื่อนรักทั้งสองประมือกันบอกลา กอล์ฟมองตามร่างสันทัดนั้นไปจนลับมุมเสาก่อนจะหันกลับมาที่หน้าบันไดเลื่อนขาขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ไม่มีใคร..ที่จริงบริเวณนั้นเรียกได้ว่าไม่มีใครเลย
เหรียญที่ตุงอยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้เขากระสับกระส่ายอย่างประหลาด ในที่สุดก็จบลงที่เกมโยนลูกบาสสบายๆคลายกล้ามเนื้อระหว่างรอ ตำแหน่งของเครื่องเกมดังกล่าวตั้งอยู่ตรงปากทางขึ้นบันไดเลื่อนพอดี ดังนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่ 'เป้าหมาย' จะเคลื่อนหลบไปไหนได้พ้น...
สวบ ตึง..
สวบ ตึง..
แกรก ตึง..
เสียงลูกบาสกลมๆลอดเข้าตาข่ายลูกแล้วลูกเล่า บางครั้งจึงจะได้ยินเสียงเจ้าลูกเดิมกระแทกห่วงเหล็กบ้างแต่ก็ไม่มาก ตากับมือของเขาสัมพันธ์กันเสมอ..และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้นักบาสเกตบอลของโรงเรียนชอบชักชวนให้เข้าชมรมนักแล...แต่กอล์ฟเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากเกมบ้าๆบอๆพวกนี้ สุดท้ายอีกฝ่ายก็ทำได้แค่ยืมตัวเนืองๆเท่านั้น
นี่เป็นความสามารถพิเศษที่เด็กหนุ่มค่อนข้างภาคภูมิใจทีเดียว...
ปิ๊งป่องง..~
. . N E X T S T A G E . .
อักษรสีแดงวิ่งอยู่ที่หน้าจอ พร้อมเสียงเครื่องจักรภายในทำงานให้ห่วงบาสขยับเคลื่อนไปซ้ายทีขวาทีอย่างมีระบบ นี่ไม่ใช่ด่านที่ยาก..เพียงแค่จับจังหวะให้ได้มันไม่ใช่เรื่องยาก จุดที่สร้างความลำบากคือความเมื่อยล้าที่แขนเสียมากกว่า ชู้ตบาสหนักกว่าการตีกลองเยอะทีเดียว...
แต่นี่มันก็แค่ฆ่าเวลา...
มันเป็นเกมที่ไม่มีการบันทึกชื่อบนไฮสกรอ ไม่ใช่เกมสลักสำคัญอะไรที่กอล์ฟจะเล่นนัก มันเรียกว่าการแข่งขันไม่ได้ด้วยซ้ำ...เพราะกลุ่มที่เล่นส่วนใหญ่ก็ใช้มากกว่า2คนในการทำคะแนนอยู่แล้ว...
...เอ๊ะ? งั้นคุณOTTOก็คงจะเล่นเหมือนกันสินะ?
ดูท่าทางบ้าพลังออกขนาดนั้น คงไม่มีทางพลาดอะไรที่ต้องใช้energyเยอะขนาดนี้แน่ๆ..
เพราะงั้นต้องเรียกได้ว่าคิดผิดเสียแล้ว เมื่อลองจินตนาการว่าต่างคนต่างจองคนละเครื่อง หยอดเหรียญเข้าไปเต็มลูกสูบ..แล้วแข่งกันชู้ตลูกประหนึ่งเครื่องจักรกลตุบๆๆแบบนั้น ก็อดคิดไม่ได้ว่าน่าสนุกไม่เลว
ถ้ามีโอกาสได้ทำแบบนั้นล่ะก็นะ...
ปิ๊งป่อง..~
. . N E X T S T A G E . .
เด็กหนุ่มผ่อนแรงที่ขาลงข้างหนึ่งแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเบือนสายตาไปมองที่หัวบันไดเลื่อนเป็นรอบที่ล้าน ก่อนหน้านี้ยังไม่มีคนมากนัก ตอนนี้ก็เรียกได้ว่าไม่มีคนเหมือนเดิม ไม่ต่างอะไรกันสักนิด..
...แล้ว...ถ้าไม่มาล่ะ?
เขาหันกลับมาหยิบลูกบาสไว้ในอุ้งมือ แล้วเริ่มเกมต่อไปอีกครั้งหนึ่ง
...ช่างเถอะ หวังไปก็คงจะได้อะไรกลับมาไม่มาก..
กอล์ฟไม่ใช่คนเล่นเกมเก่งตั้งแต่เกิด ก่อนจะมาถึงระดับนี้ได้ผ่านการฝึกฝนมาไม่น้อย..แต่เพราะการฝึกฝนจนเรียกได้ว่าเสพย์ติดแบบนี้แหละทำให้เขาไม่ค่อยจะมีเวลาหาเพื่อนเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าอัธยาศรัยไม่ดีหรืออะไร...เพียงแต่การหมกมุ่นเกินไปมันก็เรียกได้อีกแบบว่า 'น่ากลัว' ไม่ใช่คนที่ใครต่อใครอยากเข้าหาสักเท่าไหร่...
..พอหยอดเหรียญ...เกมก็เหมือนพาเราไปสู่อีกโลกหนึ่ง..
เด็กหนุ่มคิดว่ามันเป็นการ 'หนีความจริง' ที่ดี...หนีจนคิดว่านี่เป็นยิ่งกว่าโลกแห่งความเป็นจริงซะอีก
...แต่ความเดียวดายเป็นสิ่งเลวร้าย เขารู้เรื่องนั้นดี...
...ถ้ามี 'เพื่อน' ที่เล่นเกมด้วยความรู้สึกแบบเดียวกัน...สักคนหนึ่งล่ะก็...
ปิ๊งป่อง..~
. . N E X T S T A G E . .
ตัวอักษรสีแดงวิ่งขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่กอล์ฟถือโอกาสสะบัดมือแกว่งแขนคลายความเมื่อยล้าที่ก่อตัวขึ้นเหมือนกราฟดิ่ง เขาคิดว่าควรจะพักสักหน่อย..เมื่อครู่ทำเวลาไม่ค่อยดีนักเลยเหลืออีกไม่กี่วินาที เล่นให้มันจบๆไปคงจะได้
..นาฬิกาข้อมือบอกเวลาบ่ายสองโมงตรง..
...เวลาเดียวกับเมื่อวาน...
และในทันทีที่เบือนสายตาไปทางบันไดเลื่อนก็แทบชะงัก..
.....เมื่อมีดวงตาดุดันคู่หนึ่งมองตรงมาในระยะที่ไม่ห่างเลยสักนิด
ร่างที่สูงไม่เกินปลายจมูกยืนอยู่ถัดไปด้านซ้ายมือไม่เกินหนึ่งเมตร..หรืออาจจะแค่หนึ่งก้าวถ้าไม่ติดว่าตนผงะออกมาเสียก่อน แถมยังกอดอกจ้องมองตาจิกยังกะจะกินเลือดกินเนื้อโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าอีกฝ่าย..ยืนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว
“ค-..”
ความตกใจทำให้คนถูกมองพูดไม่ออก รู้ตัวอีกทีตัวอักษรวิ่งสีแดงก็เปลี่ยนเป็นคำว่า GAME OVER อย่างไม่ทันตั้งตัว..
..แต่เอาเข้าจริงๆสติสตังก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก..
ร่างผอมบางที่วันนี้มาแค่เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงแสลคธรรมดาส่งเสียง 'จิ๊' ในลำคอ และพอมองดูดีๆแล้วก็ดูจะอารมณ์เสียอยู่มาก...กอล์ฟไม่รู้ว่าตัวเองแยกแยะอารมณ์ของคนที่ดูจะหงุดหงิดตลอดเวลาอย่างนี้ออกได้อย่างไร ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..เด็กหนุ่มก็ได้แต่ยืนอ้ำๆอึ้งๆ...ลืมเรื่องที่จะชวนเล่มเกมด้วยกันไปเสียสิ้น
“ชื่ออะไร?”
คำถามที่ถูกเอ่ยออกมาห้วนๆนั้นทำให้คู่สนทนาละล่ำละลักตอบ
“..ก...กอล์ฟ...ครับ"
“ทำไมวันนี้ใส่ชุดไปรเวท"
“...โรงเรียนปิดแล้วครับ เค้าปิดให้เด็กอ่านหนังสือ"
และข้าวโอ้ตก็ไม่คิดจะถามต่อ "เกือบจำไม่ได้..เมื่อวานก็จำแต่ชุดนักเรียนซะด้วย ฮ่วย! กูมันไม่ถนัดจำหน้าคนซะด้วย คราวหลังทำตัวเด่นๆหน่อยเด่ะ"
คนฟังพยักหน้ารับอย่างงุนงง “ครับผม”
“แล้วนี่กินอะไรรึยัง?”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ไม่แน่ใจว่าควรจะตีความหมายเป็นยังไงเลยได้แต่ตอบไปตามตรง "ยัง..ครับ"
“ดี"
คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าหนึ่งครั้งไม่ขาดไม่เกิน แล้วกวักมือเรียกทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ห่างกันเลย
“ตามมา"
..มันเหมือนจะไม่มีอะไรเพิ่มเติมนอกเหนือไปจากการออกคำสั่งนั้นๆ..
กอล์ฟไม่เข้าใจว่าตัวเองจะยอมเดินลงบันไดเลื่อนตามมาทำไม ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่รู้สึกโกรธกับการกระทำหยาบกระด้างของคนไม่รู้จักมักจี่กันขนาดนี้ด้วย อีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้...จู่ๆก็มาลากไปโน่นไปนี่...ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นแต่ก็ไม่อยากปฏิเสธชอบกล รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในร้านที่มีหม้อสุกี้สีแดงหม้อใหญ่ตั้งอยู่กลางโต๊ะหินอ่อน พนักงานซึ่งอายุไม่น่าเกินมหาวิทยาลัยเดินมารับออเดอร์ด้วยความเร็วแสงเพราะแทบไม่มีลูกค้าในเวลาแบบนี้
คนตรงหน้าสั่งอาหารอย่างรวดเร็วราวลิสต์รายการเอาไว้ก่อน..โดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้อายุน้อยกว่าแสดงความคิดเห็นเลยสักนิด ซึ่งนั่นก็ดี..เด็กหนุ่มที่ยังตกอยู่ในภวังค์แห่งความงุนงงก็ไม่หวังจะสั่งอะไรเท่าไหร่นัก
จนในที่สุดบทสารพันอาหารแสนยาวเหยียดก็จบสิ้นลง กอล์ฟจึงจะได้เปิดปากเป็นครั้งแรก
“เอ่อ...พี่ครั..”
“เออ ลืมบอก" อีกฝ่ายสวนขึ้นมาโดยไม่ฟังให้จบประโยค "พี่ชื่อโอ้ต..ครับ"
“ครับ พี่โอ้ต?”
“อ่า ใช่...ครับ...โอย ให้ตาย! ไอ้โจ้บอกให้พูดจาเพราะๆสุภาพกับรุ่นน้องหน่อย แต่ทำได้แค่นี้แหละ...อย่าถือล่ะกันนะ"
“ครับพี่"
“ไอ้โจ้บอกว่าเมื่อคืนแกแบกพี่ไปส่งที่รถ?”
“ครับ รถแท๊กซี่"
“อ่า นั่นแหละ..นั่นแหละ" ข้าวโอ้ตพยักหน้าช้าๆแล้วเบือนสายตามองไปทางอื่น "กินเยอะๆล่ะ"
“ครับ?”
“ก็บอกให้กินเยอะๆไง ไม่เข้าใจเหรอ?”
“กิน? ไอ้นี่น่ะนะ?”
“เอออ"
“MKน่ะนะครับ?”
“เอออ" อีกฝ่ายเริ่มกดเสียงห้วน "ถามจริง...จะให้พูดกี่ครั้งกันน่ะว่าให้กินเยอะๆ งั้นก็กินน้อยๆไปเลยไป กินน้อยๆนะ..กินเยอะเจอหยิกเนื้อเขียวแน่คอยดู....ขำอะไรวะ?"
..เมื่อกี้มันไม่ใช่มุกสินะ?..
กอล์ฟรู้สึกผิดไม่น้อยที่หลุดขำออกไป แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้จริงๆ “เปล่าครับ เปล่า"
“เออดี กินน้อยๆล่ะ"
“ครับ ขอบคุณครับ"
“ครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย" นิ้วชี้จิ้มปั๊กลงมากลางโต๊ะ "จะไม่มีครั้งหน้าอีก"
คนฟังยิ้มกว้าง "คร้าบๆ"
“คร้าบเหี้ยไรเยอะแยะ"
“ครับ!”
“เสียงดังทำไม ไม่ใช่เกณฑ์ทหาร"
“ครับผม"
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ลืมเรื่องต่อล้อต่อเถียงไปได้เลยเพราะไม่ใช่วิสัยปกติ...กอล์ฟถนัดตอบรับให้จบเรื่องมากกว่าการพูดอะไรตามอารมณ์ ซึ่งดูเหมือนจะตรงกันข้ามกับคนตรงหน้า...ที่มองหน้าราวกับว่ากำลังหาเรื่อง
ยังไม่ทันจะพูดอะไร อาหารสดก็แล่นตรงมาเสิร์ฟพอดี ฝาหม้อกระจกใสถูกเก็บไปปล่อยควันลอยฟุ้งจากหม้อเป็นไอ นั่นเป็นจังหวะที่ดวงตากลมโตดุดันนั่นหลุบลงไปไม่จ้องเขม็งเป็นครั้งแรก แต่กอล์ฟเองก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับกิริยาจ้องจับผิดแบบนั้นนัก..จึงได้แต่ช่วยลำเลียงอาหารลงหม้อจนหมดเกลี้ยง แล้วนั่งรอให้น้ำเดือดอีกครั้ง
เสร็จพิธีการข้าวโอ้ตก็วางอาวุธในมือลง แล้วเริ่มด่า
“แกแม่งเงียบชะมัด เป็นโอตาคุอย่างเดียวรึไง?”
“ครับ?” คำนั้นทำให้เรียวคิ้วคมเลิกขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะกรอกตา "อา...พี่อยากให้ผมคุยอะไรล่ะครับ?”
“ไม่ได้อยากฟังนักหรอกว้อย แค่คิดว่ามันเงียบ"
“ก็เวลาทานข้าว..."
“นี่แกจะบอกว่าเวลาทานข้าวห้ามพูดรึไงวะ? ยุคไหนแล้วว้อย! ทำตัวเป็นผู้ดีเป็นชนชั้นสูงไปได้"
แต่กอล์ฟเองก็ยังนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดีนอกไปจาก... "แล้วพี่อีกคน..พี่โจ้ล่ะครับ?”
“ทำงาน" ร่างผอมบางไหวไหล่ "มันเป็นแผนกรับหน้าลูกค้า...พี่ไม่ถนัดเรื่องนั้น อีกอย่างไม่ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลาสักหน่อย ลูกผู้ชายมันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง...แต่แกนี่ดูจะมีเวลาส่วนตัวเยอะไปนะ? เพื่อนไม่มีรึไง?”
“เพื่อน?” ..อ้อ..ท่าทางคนตัวเล็กตรงหน้าจะไม่ทันเห็นคิมกับดอยแหะ.. “เพื่อนเค้าหยุดอ่านหนังสือกันน่ะครับ"
“อ้อ แล้วแกล่ะ?”
“ผมสอบตรงติดแล้วน่ะครับ"
“อ้ออ"
กอล์ฟกำลังคาดหวังให้อีกฝ่ายพูดคำว่า 'เก่งดีแหะ' เหมือนที่คนทั่วไปจะพูด..แต่ก็ไม่ได้ยินง่ายๆหรอก
พอน้ำในหม้อเริ่มเดือดปุดๆจนบรรดาลูกชิ้นบวมเป่ง กลิ่นหอมน่ากินก็ลอยขึ้นมา..บางคนอาจจะรู้สึกอืดเพราะแค่มองแต่ดูเหมือนข้าวโอ้ตจะไม่ใช่คนแบบนั้น ตะเกียบไม้ใช้แล้วทิ้งถูกแกะออกมาเตรียมพร้อมรับประทาน...พร้อมเอ่ยคำพูดย้ำชัดเจนอีกครั้งด้วยแววตาเป็นประกาย
“กินเยอะๆล่ะ เติมพลังงานเยอะๆ"
“ครับ?"
เมื่อดวงตาสองคู่สบกัน ดูเหมือนนั่นจะเป็นรอยยิ้มแรกของวันที่กอล์ฟได้เห็น..
“..จะได้ขึ้นไปดวลกันต่อ"
+ G A M E R L O V E R +
ตึง ตึง ตึง ตึงๆๆๆ ตึงๆๆๆ แกรก ตึง แกรก ตึง .. !!
(( wowww!!! PERFECT !!!! ))
เสียงพากย์สดใสจากเครื่องเกมดังสนั่นพร้อมเสียงจุดพลุจุดประทัด กับการพล่ามยาวเป็นภาษาถิ่นกำเนิดที่ไม่มีใครแถวนั้นฟังรู้เรื่อง..ซึ่งถึงแม้เสียงที่ออกมาจะตอแหลแค่ไหนก็ไม่มีใครหยุดมันได้
มือทั้งสองคู่ยังกำไม้กลองคนละสีไว้อยู่ ระหว่างที่จ้องมองไปตรงกลางหน้าจอ
“โห..” เด็กหนุ่มขยับยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกาย "เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามันบันทึกสกอร์แบบคู่ได้"
คนข้างตัวพยักหน้า “เหมือนกัน"
“เอาชื่ออะไรดีครับ?”
“โอ้ย ชิงถามก่อนกูซะงั้นอ่ะ" ไม้กลองสีแดงเข้มฟาดปั๊กเข้าที่ไหล่ทีเล่นทีจริงแต่เล่นเอาตัวแทบงอ แต่ดูเหมือนคนกระทำจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรนอกจากพยายามคิด "ไม่เคยคิดเรื่องตีคู่เหมือนกันว่ะ เอาไงดี"
“...Minami x OTTO เป็นไงครับ?”
“ยาวไปป่ะ มันพอที่ไหน...แล้วไงเอาชื่อพี่ไว้ข้างหลังละฟะ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว"
“OTTO x Minami ก็ได้ครับ"
“ก็บอกแล้วไงว่ายาวไป!”
“งั้น...พี่ก็คิดดิครับ"
“ประชดหรา ประชดหราาา" ฝ่ามือลุ่นๆฟาดปั่กเข้าที่ท้ายทอยเพี๊ยะใหญ่ๆ ก่อนเจ้าตัวจะหันกลับมาขมวดคิ้วเพ่งมองไปที่จอมอนิเตอร์เหมือนกำลังรับการทดสอบอะไรสักอย่าง..ปล่อยให้คนโดนตบเกรียนต้องลูบหัวป้อยๆแต่ล้างแค้นไม่ได้ "อย่าดูถูกนักคิดไปหน่อยเลย แค่ชื่อน่ะคิดได้ว้อย"
“แต่สกอร์ผมชนะนะ...?”
“เออน่ะ!! ย้ำจริงเลย..! เดี๋ยวปั๊ดเจออีกมะเหงก"
“ล้อเล่นค้าบบบ"
“ลากเสียงทำไมวะ...อ้าวเฮ้ย! เวลาหมด! ฟัคคคคคคคคคคคคคค"
กอล์ฟขยับยิ้ม ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักจากการเสียเวลาเถียงกันไปเมื่อครู่ สุดท้ายไฮสกอร์ไม่ได้บันทึกเป็นอะไรเลยนอกจาก A เรียงกัน7ตัวยาว..ซึ่งในสถานการณ์นั้นมันไร้ค่าสิ้นดี!
ความไร้สาระไม่จบเพียงแค่นั้นเมื่อเด็กหนุ่มต้องทนฟังคนอายุมากกว่าตัวเองบ่นยาวเป็นหางว่าวเรื่องเวลาที่เสียไปเมื่อครู่ แถมเงินที่แลกมาเสือกหมดบลาๆๆแทบไม่ได้เว้นวรรคให้หายใจ ทั้งสองคนสอดไม้กลองกลับคืนเข้าที่เดิมทั้งข้าวโอ้ตก็ยังบ่นได้ไม่หยุดปาก แต่เนื้อความดูไม่ได้โยนความผิดให้คู่ต่อสู้สักเท่าไหร่นัก
เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอยากไปแลกเหรียญเพิ่ม ร่างสูงกว่าก็ถาม
“เล่นต่อมั้ยครับ?”
“......ต้อง...กลับออฟฟิศ"
เสียงที่เอ่ยออกมานั้นแผ่วเบาอย่างอิดออด ก่อนจะก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วถอนหายใจยาวเหยียด
“ขี้เกียจชะมัด"
กอล์ฟยิ้มกับท่าทีนั้น ก่อนจะชะงัก
“มือพี่เป็นตุ่มน้ำ?”
“อ้อ นี่น่ะหรา?” คู่สนทนาแบมือแดงเถือกสองข้างให้ดู "ชินแล้วล่ะ"
“ไม่เจ็บแย่เหรอครับ เดี๋ยวมันก็แตกหรอก"
“แตกสิดี เจ็บจี๊ดๆสะใจ ฮ่าๆๆ"
“เดี๋ยวเชื้อโรคก็เข้าหรอกครับ"
“เอ๊ะ ตูรู้น่า...ทำมาเป็นเด็กอนามัยจัดไปได้! กลับออฟฟิศค่อยให้ไอ้ป๋องเจาะทำแผลให้ก็ได้ว้อย"
เด็กหนุ่มไม่ได้เถียงอะไรต่อ หยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาเปิด...ขณะที่คนตรงหน้าได้แต่เลิกคิ้วสงสัย ก่อนจะแถลงไขเมื่อพลาสเตอร์ยาถูกเก็บไว้เป็นแพคอย่างดีถูกหยิบยื่นออกมาให้หนึ่งแผงใหญ่
“ปิดไว้ก่อนครับเดี๋ยวแตก พี่ยิ่งดูไม่ค่อยระมัดระวังอยู่ด้วย...”
“ใครไม่ระมัดระวังฟะ?”
“เปล่าครับ ผมไม่ได้พูด"
“ไอ้ตอแหลลล"
กอล์ฟหัวเราะ แล้วยืนแกะพลาสเตอร์ตรงนั้น
ผู้สูงวัยกว่ายืนแบมือรออย่างวางท่า แถมมีหน้ามายังคิ้วกวนประสาท...ที่ชวนให้คนมองยิ้มตามอย่างเสียมิได้ มือเรียวแข็งจนขึ้นเส้นเลือดปูดๆถูกแปะปฐมพยาบาลเอาไว้เกือบทุกตำแหน่ง บางทีเจ้าของบาดแผลก็เห็นว่ามันเว่อร์ไปมิใช่น้อย -_- แต่ก็เลือกที่จะไม่ทักคนปรารถนาดีอย่างมีมารยาทสุดๆ
“ทำไมแกไม่เป็นบ้างวะ?”
ข้าวโอ้ตถาม อีกฝ่ายสั่นศีรษะ
“มือผมโดนจนด้านแล้วครับ"
“ด้านได้ไงวะ กูเล่นมาทั้งชีวิตยังเป็นแผลอยู่นี่เลย...เออ อย่างว่า...ผิวคนเรามันต่างกัน"
คนฟังหลุบตาลงซ่อนอมยิ้ม ขณะแปะแผลสุดท้าย “เดี๋ยวพี่กลับออฟฟิศเลยป่ะครับ"
“อือ แล้วแกล่ะ? เล่นต่อป่ะ?”
“ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวกลับบ้านแล้ว...เล่นคนเดียวมันไม่ค่อยมันส์...”
“โฮ่ คิดเหมือนกันเลยว่ะ เพื่อนกูแม่งไม่ค่อยเล่นกัน...เซงเลยทีนี้"
คำว่า 'คิดเหมือนกัน' ทำให้ในอกดีใจขึ้นมาดื้อๆ กอล์ฟยกมือเกาแก้มแก้เก้อแล้วเบือนสายตาหลบด้วยความรู้สึกประหลาด
“พี่โอ้ตครับ"
“หืม? มี'ไร”
เด็กหนุ่มคงไม่คิดจะมานั่งรอเล่นเกมอย่างนี้ทุกวันโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝายจะมาเมื่อไหร่แน่ๆ เขาเพิ่งรู้สึกถึงความยากลำบากของการทำอะไรแบบนี้ที่เคยเห็นไอ้คิมมันทำบ่อยๆกับสาวๆ ให้ตาย..ขนาดอีกฝ่ายเป็นผู้ชายนะ...
“มีไรล่ะมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ?”
...เพราะเป็นผู้ชาย คู่สนทนาคงไม่เล่นตัวอยู่เป็นแน่
...แล้วจะมามัวขวยเขินอะไรอยู่ล่ะ
เมื่อคิดได้ดังนั้นกอล์ฟก็หัวเราะกับตัวเอง แล้วเอ่ยออกไปชัดถ้อยชัดคำ
“...ขอLINEได้มั้ยครับ?”
TBC
====================
ไม่ดองงงง เรื่องนี้ไม่ดองงง เย้ว เย้ ยิปปี้ จั๊ปปาดับปู้ววววว
ต้องรีบอัพค่ะ เดี๋ยวทุกคนลืมว่ายังมีนักเขียนคนนี้สถิตอยู่บนโลก กร๊ากกกก
แต่แอบอัพนะ -_-'' ไม่บอกใคร จุ๊ๆๆๆ อย่าบอกใครเชียว
พยายามไม่ประกาศตัวและอยู่อย่างสงบเสงี่ยมที่สุดล่ะ(เดี๋ยวโดนทวงเรื่องอื่นจะซวย)
ชอบกอล์ฟค่ะ เห็นตอนนี้อาจจะเหนียมๆดูมีมาด หลังๆจะร้ายอย่าบอกใคร
ส่วนข้าวโอ้ตก็ชอบ ชอบผู้ชายปากอย่างเงี้ย ใช่เลย! 555 มันต้องมาแบบคู่เคมีด้วยนะห์!
เรื่องนี้สั้นนิดนึงทำใจนะคะ :กอด1: ไม่ได้เขียนเรื่องสั้นๆแบบนี้มานานแล้ว
(จริงๆคือไม่ได้เขียนอะไรมานานแล้ว.... /หลบตา/)
กำลังภาวนาให้ทุกเรื่องที่เขียนไม่ถูกจัดเป็นนิยายดองเค็มค่ะ ฮรือออ ฮึกๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
Ps. ไม่คาดหวังกับจำนวนคอมเม้นท์นะ! แต่ถ้าแวะมาอ่านก็แวะมาคุยกันบ้างก็ได้ค่ะ เหงาาา 5555
-
:pig4: รอตอนต่อไปฮะ
-
เดี๋ยวนี้เขาขอไลน์กันแล้วสินะ!!!
ตอนแรกแอบคิดว่าจะขอเบอร์
ครือๆกันแหละนะคะ *ฮา*
แอบตกใจอีกแล้วที่มาอัพเร็ว
รอตอนต่อไปอยู่เหมือนเดิมค่ะ <3
-
อยากเห็นกอร์ฟร้ายค่ะคุณโอ *-*
สงสัยต้องรออีกนาน แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็รอเรื่องนี้มาตลอดอยู่แล้ว
ข้าวโอ๊ตดูเป็นคนเอาแต่ใจมาก เคมีเข้ากันดีกับกอร์ฟนะคะคู่นี้ คนนึงตามใจอีกคนก็เอาแต่ใจ
-
แน่ะ.. มีขอลงขอไลน์ กึกึ
ฮิ้วววววว :laugh:
-
ตอนแรกก็งงๆเหมือนรีบน เอ๊ะ ขอไลน์ทำไมหว่า?
อ่อๆ ขอไลน์เท่ากับขอเบอร์นี่หว่า
ฟิน><
กอล์ฟดูขี้อายไม่กล้าพูดอ่ะ โอ๊ตมันก็ทำดุ
อยากให้กอล์ฟแกล้งกลับบ้างจัง โอ๊ยๆๆ แค่จิ้นในหัวก็ฟินไปสามโลกแล้ว :-[
คนเขียนขา กลับมาเร็วๆน้า เอากอล์ฟโอ๊ตกลับมาให้เราจิ้นกันต่อ
รักคนเขียน จุ๊บๆ :กอด1:
-
:-[ ขอไลน์ไปแล้วววววว... โอ๊ตรีบให้เลยเร็วๆ เดี๋ยวไม่มีเพื่อนเล่นเกมนะ... มีเท่าไหร่ให้ไปให้หมดเลยยยย
วอทเเอ๊พ เบอร์โทร...ให้ไปให้หมดดดดด (อิอิ ในอนาคตอาจได้เล่นด้วยกันไปตลอดชีวิตเลยนะ)
เด็กน้อยกอล์ฟมีเขินเเล้วนะนั่น... แม้เจ้าตัวจะยังไม่รู้อาการตัวเองก็เถอะ :impress2: พี่โอ๊ตน่ารักใช่ป่ะล่ะ
แพนด้าน้อยๆขี้หงุดหงิด ขี้บ่น ขี้เกียจ... ประกาศหาคนดูเเลลลลลล(ชื่อกอล์ฟฟฟฟฟ) :o8: คู่นี้น่ารักดีจัง
เหอะๆ... ถ้าเป็นเกมออนไลน์มีหวังต้องขอเป็นเเฟนกันในกล่องเเช็ทเกมเเน่เลย...
-
ขอไลน์ไว้แข่งไลน์ป๊อปใช่มะ? :laugh:
แข่งกันต่อไปเน้อ อิอิ
-
ตอนสามตอนสี่มาติดๆกันเลย คุณโอซากะมาอัพบ่อยๆนะคับ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ
น้องกอล์ฟน่ารัก ขอไลน์ด้วย ก้าวหน้าๆๆ พี่โอ๊ตจะให้น้องป่าว น้องกล้าขอแล้วนะ ๕๕๕
-
ชอบประโยคสุดท้ายสุดๆไปเลยยยยยยยย ขอไลน์ได้ไหมครับ นี่มันจีบนี่คะ จีบนี่คะ จีบนี่ค่าาาาาา
อร๊ายยยยย =///= พี่เขินน้องกอล์ฟ เอาไลน์พี่ไหมคะน้องกอล์ฟ ถึงพี่จะไม่ค่อยเล่นเกมส์เซนเตอร์
แต่พี่ถือพู่ปอมๆไปเชียร์ได้ทุกวันเลยนะคะ บ่ายสองเดี๋ยวออกจากออฟฟิสไปหาคะ ฮ่าๆๆๆๆ
เพ้อเจ้อมากกกกกก ชอบน้องกอล์ฟอ่ะ แลดูพี่โอ้ตจะไฮเปอร์ค้างเนอะ ฮ่ืาๆๆๆ ปั๊มไม่ได้น้ามาเลยยยยย
เงียบกริบ ส่วนน้าก็ไฮเปอร์เว่อ แต่ชอบแบบนี้ละ อยากเห็นตอนกอล์ฟจีบโอ๊ต คงโคตรน่ารัก กรี๊ดๆๆๆ
-
ฮึๆๆๆๆๆ
ท่าทางต่อไปเค้าจะเจอกันบ่อยนะเนี่ยๆๆๆๆ
-
ชอบทั้งคู่เลยยยยยย ><
พี่โอ๊ตก็กวนๆนะ ขี้บ่นพูดมาก กอล์ฟก็เงียบๆนิ่ง แต่จริงๆน่าจะร้ายลึก หึหึ
พออยู่ด้วยกันแล้วมันเคมีตรงกันจริงๆ 555555
-
สมัยนี้ต้องขอไลน์กันสินะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องกอล์ฟรุกแล้วหรอจ๊ะ อิอิ
อยากเห็นน้องกอล์ฟร้ายจะแย่แล้ว
-
พี่โอ๊ตไปว่าน้องเป็นโอตาคุได้ไง น้องแค่พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจนะ ๕๕๕๕
ชอบโมเมนต์แปะพลาสเตอร์จังเลยค่ะ ผู้ชายสองคนยืนแปะพลาสเตอร์กัน น่ารักกกกกก :-[
หนูเชื่อพี่โอค่ะว่าเรื่องนี้เรื่องสั้น เพราะตอนนึงสั้นเชียว #โดนพี่โอเตะ ๕๕๕
-
หึหึ แข่งไลน์ป๊อป แอบฮา
นึกสภาพคนตัวโตสองคน(?) นั่งจิ้มโทสัพหันหน้าเข้าหากัน
อั้ยย่ะ คิขุเกินไปแล้ว..... :jul3:
-
นึกว่าขอเบอร์นะเนี่ยยยย
-
กำลังคิดว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่เริ่มอ่านเรื่องนี้ ผ่านไปสองปีมาอัพสองตอน อิอิ
แซวเล่นนะครับ
ชอบโอ๊ตอ่ะ ชอบนายเอกปากร้าย อารมณ์ร้าย ๆ แบบนี้
แล้วเจอกับพระเอกกวนประสาทแบบไม่ตั้งใจ เข้ากันสุด ๆ
ที่สำคัญคือชอบที่พระเอกเด้กกว่าด้วย ชอบไปหมด
แต่ก็คงต้องทำใจ อาจจะไม่ได้อ่านบ่อยเท่าไหร่ แต่ก็เต็มใจรอนะครับ
-
นั่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องเค้าขอไลน์แล้วววววววววว
วู๊ววววววววววว
รอตอนต่อไปคร๊าาาาาาาาา
ค้างเติ่งๆๆๆเลยยยยยยยยย :z1: :-[ :impress2:
-
สงสารกอล์ฟว่ะ
โดนดองนานมาก
กว่าจะกล้าขอline พี่โอ๊ต กี่ปีแล้วเนี้ยะ
ก๊ากกกกกกกกกก
เขาแซวนะ นักเขียน
ว่าแต่ว่า line pop สองคนนี้ สกอร์อยู่กี่ล้านแต้มละ ??? :z2:
-
:-[ :-[ :-[
-
เค้าขอไลน์กันด้วยล่ะ คิคิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน หนุกมากๆค่ะ :o8: เค้ารออ่านต่อนะ o13 มาเร๊วๆนะคะ :-[
-
แหม เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ คุณพี่ข่มน้องน่าดู 555 เกรียนอะ
-
คู่นี้บุคลิกน่าสนใจมาก
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก
ชอบเคะแบบโอ๊ตที่สุด ;///////////;
ติดตามค่าาาาาาาา
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
5
...ไลน์คือเหี้ยอะไรวะ!?!
ข้าวโอ้ตนั่งขยี้หัวอยู่บนโซฟาในบริษัท ตรงหน้าเป็นซัมซุงเอส3เครื่องหิ่วที่ตัวเองใช้ตั้งแต่มันเพิ่งออกมาใหม่ๆแต่เล่นเหี้ยอะไรไม่เคยเป็นวางอยู่บนโต๊ะคู่กับแก้วกาแฟหอมฉุย..ที่ไม่มีความอยากกระหายเลยสักนิด
คำถามนั้นวนเวียนไปมาอยู่ในหัว และถึงแม้เขาจะยืนฟังคำอธิบายดังกล่าวจากคนที่ขอเมื่อกลางวันรอบแล้วรอบเล่าเขาก็ยังไม่เข้าใจ สิ่งเดียวที่รู้ก็คือไอ้นี่แหละเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กวัยรุ่นสมัยนี้เอาแต่จดจ่ออยู่กับหน้าจอมือถือ...สุดท้ายก็ตัดบทด้วยการโยนเบอร์ให้เป็นอันจบกัน
“ไอ้สัสเอ้ยยย"
ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียแล้วสะบัดขาขึ้นพาดบนโต๊ะ เล่นเอากระป๋องน้อยรุ่นน้องในออฟฟิศสะดุ้งขึ้นมาเฮือกหนึ่งแต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไร ด้วยไม่รู้จะทำให้รุ่นพี่ใหญ่โมโหอะไรอีกรึเปล่า
..หน้าตาบอกบุญไม่รับขนาดนั้น..
“ป๋อง"
เฮือก!
ยังไม่ทันจะทำใจ เจ้าตัวเสือกเรียกระบุชื่อมาเสียขนาดนั้น..เล่นเอาเจ้าของนามละล่ำละลักตอบแทบไม่ทัน
“ค-ครับพี่!”
“ตกใจเหี้ยอะไร เอามือถือมึงมาดูดิ"
“มือถือ?”
“เออ มึงใช้รุ่นอะไร?”
คนถูกถามกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะล้วงกระเป๋าโชว์มือถือตัวเองให้ดู "Sony Xperia ครับ"
..พูดไปนั่น..คนฟังแม่งก็ไม่รู้จักอยู่ดี..
ข้าวโอ้ตเริ่มสัมผัสได้ถึงความโลว์เทคของตัวเองขึ้นมากระจึ๋งหนึ่ง แล้วโบกมือปัด
“ช่างมัน กูไม่อยากรู้ล่ะ"
“มีอะไรเกี่ยวกับมือถือเหรอครับพี่?”
“บอกว่าช่างมันไม่ได้ยินรึไงไอ้ฟายยยยยย"
..เท่านั้นแหละ..กระป๋องน้อยตัวหดเหลือสองนิ้วได้ในพริบตา..
“กลับมาแล้ววว"
แต่ดูเหมือนเทพยดาจะไม่ได้ใจร้ายกับคนถูกด่าเท่าไหร่นัก เมื่อประตูเปิดออกพร้อมร่างสูงโปร่งของรุ่นพี่ที่แสนจะใจดีเหมือนพ่อพระมาโปรดอย่างโจ้ถลาหมุนตัวเข้ามาในห้องพร้อมเด็กฝึกงานที่ลากสังขารหน้าตาซูบซีด กระป๋องนึกขอบคุณพระเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่การอยู่ด้วยกันสองต่อสองกับรุ่นพี่จอมโหดจบลงเสียที
ข้าวโอ้ตไม่ได้ขยับตัวตื่นเต้นเท่าที่ควร ขณะหรี่ตามองวีรบุรุษผู้ออกรับศึกกับลูกค้าคนนั้น
“เป็นไงบ้างวะโจ้"
“ฉลุย ใช้ความหล่อของกูจัดการเสียอยู่หมัด..สาวโสดก็เงี้ย"
เขาพูดติดตลกขณะโยนเสื้อสูทกองไว้บนเก้าอี้ วางกระเป๋าเอกสารและปลดเนคไทพร้อมศัพท์
“แล้วเด็กล่ะ เป็นไงบ้าง?”
“มึงถามน้องเค้าเองดิวะถามกูทำไม"
ดวงตาคมกริบเบือนไปหาเด็กฝึกงานร่างผอมที่ทรุดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย
“กังหัน เป็นไงบ้าง?”
“เหนื่อยสุดๆเลยครับพี่ เครียดจนจะร้องไห้...พี่โจ้เก่งมากจริงๆ"
โจ้ไหวไหล่ “ออกสนามครั้งแรกก็เงี้ย ทำเป็นชมกู"
“ผมไม่ไหวแล้วครับพี่ ผมขอสิงอยู่แต่ในออฟฟิศจนวันตายเลยก็ได้"
“ไอ้บ้า เดี๋ยวก็เป็นแบบไอ้โอ้ตมันหรอก...อย่าเอามันเป็นตัวอย่างนะว้อย"
“มึงพูดให้มันดีๆนะไอ้สัสส"
“เอออ ล้อเล่นน่า..." อีกฝ่ายยกมือแลบลิ้นแสดงอาการยอมแพ้แบบทีเล่นทีจริง ก่อนจะหันไปหารุ่นน้อง "เฮ้ยป๋องเป็นไงวะ อยู่กับเสือสองคนในถ้ำ"
“....ผมไม่อธิบายดีกว่าครับพี่"
“เลิศ เอาตัวรอดเก่งนะเดี๋ยวนี้ ฮ่าๆๆๆ"
“สัสโจ้ หุบตูดแล้วมานี่เดี๋ยวดิ"
ข้าวโอ้ตตีหน้าเคร่งแล้วกวักมือเรียก เจ้าของนามหยุดหัวเราะทันที
“อะไรวะมึง หน้าเครียดเชียว"
“มานี่ก่อน"
“อะไรล่ะ?”
“เออ มาใกล้ๆ"
สุดท้ายก็ต้องยอม ร่างสูงโปร่งหันไปมองคนที่เหลือแล้วตัดสินใจเดินมาตามรับสั่ง เจ้าของร่างผอมบางกวักมือเรียกไม่ได้หยุด จนในที่สุดก็ต้องนั่งลงข้างๆ
“ทำไมมึงต้องทำตัวลึกลับขนาดนี้ด้วยวะ แล้ววันนี้ไปเล่นเกมมาป่ะเนี่ย"
คู่สนทนาพยักหน้าหงึก "ไป"
“เป็นไง"
“เจอไอ้เด็กนั่นด้วย"
“โอ้เจ๋งดิ แล้วไง..นัดนี้ใครชนะ"
เท่านั้นแหละเสียง 'จิ๊' ด้วยความไม่พอใจก็ดังขึ้นทันที "เรื่องนั้นช่างมันเหอะ..!”
..แพ้มาชัวร์..
“โอเคร โอเคร~ แล้วไง? มีอะไรวะ?”
“คือ....แม่งเป็นเรื่องที่ซับซ้อนมาก"
“ว่ามา"
“กูว่าจะให้มึงช่วย"
ประโยคนั้นทำให้คนฟังเลิกคิ้วสูง แล้วหมุนตัวมานั่งขัดสมาธิจ้องหน้าอย่างเต็มรูปแบบ
“ช่วยอะไรวะเพื่อน ใจเย็นๆ...เล่าดิ๊"
คู่สนทนาเบือนสายตาไปมองรุ่นน้องอีกสองคนที่เหลือ แม้จะเห็นว่าไม่มีใครสนใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะป้องปากทำท่าจะกระซิบ ไอ้เรื่องความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่ตัวเองไม่เข้าใจมันก่อให้เกิดความกระดากอายขึ้นมานิดหน่อย..
“...สอนกูเล่นLINEหน่อยดิ"
+ G A M E R L O V E R +
...คุณจะทำยังไง..เมื่อคุณไปขอLINEหรือพินใคร
แต่เสือกได้เบอร์มือถือมาแทน?
ถ้าเป็นสาวๆคงจะคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากการอ่อยแบบไว้ท่า...
แต่นี่.......
..เอาน่ะ..สุดท้ายก็ได้มาแล้ว..
กอล์ฟหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะรู้สึกขำอีกเมื่อคิดได้ว่าอารมณ์ดีแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่ที่แน่ๆว่าเขาคงไม่กดโทรไปหาหรอก ไม่ใช่ไม่กล้า...เพียงแต่ว่าไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร..
เด็กหนุ่มเพิ่งรู้ข้อเสียของการเป็นคนคุยไม่เก่งครั้งนี้ก็ครั้งแรกเนี่ยแหละ..
ร่างสูงนอนเหยียดกายอยู่บนเตียงมองมือตัวเอง ที่ยังคงเจือรอยแดงจางๆจากการหวดไม้กลองไปสารพัดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ จริงอยู่ที่มือคู่นี้ค่อนข้างหนาจากการกำศึก(เกม)หนักตั้งแต่ประถม แต่ความหนักหน่วงมันก็ทำให้ขึ้นสีเลือดได้ง่ายๆ ผิดกับมือคู่ที่เขาเพิ่งเห็นว่ามันเต็มไปด้วยตุ่มน้ำเมื่อครู่...ที่ติดจะมีผิวบางกว่าเยอะ..
...อาจจะเพราะไม่ค่อยได้ออกมาโดยแสง...? ทำงานในออฟฟิศแบบโหมหนักตลอดเลยสินะ?
..หรือจะส่งข้อความไปแทน?
…......ทำไปเพื่ออะไรล่ะ?
หลังจากคิดสรตะเช่นนั้นมาได้สักพัก เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงวินาทีเดียวกับที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ครับ?”
เด็กหนุ่มตอบรับไปขณะตวัดเท้าลงบนพื้น ประตูเปิดออกโดยหญิงวัยกลางร่างท้วมอย่างไม่ต้องสงสัย อีกฝ่ายรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นใครเลยไม่แปลกใจอะไรเท่าไหร่นัก
“ป้ากลับก่อนนะคะคุณหนู มะกะโรนีผัดมะเขือเทศอุ่นทานได้เลยนะคะ"
“ครับผม" กอล์ฟพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม "เดินทางดีๆนะครับ"
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นโทรเรียกป้าได้เลยนะคะ"
“ครับ ขอบคุณมากครับ"
คู่สนทนาดูจะลังเลอยู่ไม่น้อยก่อนจะปิดประตูลง ทิ้งให้ความเงียบเข้าครอบงำบ้านหลังนี้อีกครั้งหนึ่ง...
เจ้าของบ้านคนเล็กยังคงยิ้มอยู่แม้ดวงตาจะไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย ก่อนจะขยับกายบิดขี้เกียจ..เบือนสายตาไปมองมือถือที่ยังคงแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วเอนตัวนอนลงไปอีกครั้งผิดกับความตั้งใจเดิม..
...อยาก...เล่นเกมอีกจัง...
เปลือกตาสีเข้มปิดลงช้าๆ มือเรียวได้รูปยกมือแตะที่ท้องตัวเองแผ่วเบา
...ยังอิ่มMKอยู่เลยแหะ...
...เก็บมะกะโรนีไว้กินมื้อดึกดีกว่า...
แต่ไอ้ครั้นจะเดินไปเซ็นทรัลอีกรอบก็ดูจะไม่ใช่ที กอล์ฟวางแผนจะเปิดคอมพิวเตอร์...ทั้งๆที่เขาโคตรเบื่อมัน ความจริงที่ว่าเกมออนไลน์ใหม่ๆออกมาแทบทุกเดือนไม่ได้ทำให้เขาคลายเครียดได้มากอย่างที่คิด เกมเก็บเลเวลตีมอนสเตอร์พวกนั้นเล่นไปได้ไม่นานก็เบื่อ...ขาดการระบายออกโดยสิ้นเชิง ยิ่งเล่นยิ่งรู้สึกว่าสะสมความเครียด นั่นเป็นสาเหตุที่เขาเกลียดมัน..
หรือจะเล่นwii...เล่นXbox...? แผ่นใหม่ๆอยู่เต็มบ้านยังไม่ได้แกะก็มี...ทุกทีที่พ่อซื้อกลับมาให้ก็ต้องรอให้คิมกับดอยมาแกะเปิดซิงทุกที...
เล่นคนเดียวงั้นหรือ? ไม่ใช่เรื่องมั้ง..
เด็กหนุ่มสนุกกับการไม่พูด สนุกกับการคิดไปเรื่อย...และไม่ได้ต้องการทำอะไรนอกจากการนอนอยู่นิ่งๆในเวลาแบบนี้ เขาคิดได้ว่าควรจะปล่อยให้เวลาเดินไปเรื่อยๆ...ในห้องนอนนี้มีแต่นาฬิกาดิจิตอล จึงไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มนาฬิกา..ที่ไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่นัก...
ครืดดด...ครืดดด....
จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นให้ดวงหน้าคมชันคอขึ้นมามอง มือถือเจ้ากรรมสั่นไม่หยุดอยู่บนโต๊ะไม้..แถมยังทำท่าจะดังต่อไปเรื่อยๆถ้าหากว่าเขาไม่ลุกขึ้นไปดู แรกทีเดียวเด็กหนุ่มขี้เกียจแม้กระทั่งจะลุกขึ้นไปรับ...แต่พอมองผ่านๆไม่ได้ขึ้นภาพหน้าจอเป็นใครที่เคยบันทึกไว้ก็ต้องขมวดคิ้ว
ร่างสูงขยับตัวขึ้นมานั่งท่าปกติ พอหยิบขึ้นมาดูถึงได้กระจ่าง
'P' OTTO'
เพราะคิดว่าจะขอถ่ายรูปมาบันทึกเป็นหน้าเลยมันคงจะดูล่วงละเมิดไปหน่อย เลยขึ้นมาแต่หน้าจอเปล่าๆแบบนี้เองสินะ...
เด็กหนุ่มยิ้มกับตัวเองอีกครั้ง แล้วกดรับสาย
“ครับพี่"
((รับไลน์กูด้วย))
ปิ๊บ
..คำเดียว..แล้วกดตัดไปประหนึ่งกลัวเงินมือถือจะหมดก็มิปาน..
นั่นทำให้กอล์ฟหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเริ่มเช็คไลน์ครั้งแรก...เห็นชื่อ OTTO ขึ้นมาทำให้เขาดีใจอยู่ลึกๆ แถมยังไม่ได้เปลี่ยนรูปดิสเพลย์แบบนี้แปลว่าเพิ่งสมัครใหม่สดๆซิงๆแน่ๆ
เขาไม่ลังเลเลยที่จะกดรับ แล้วก็เพิ่งเห็นว่ามีเพื่อนๆทักมาเป็นจำนวนมากเช่นกัน....มีคิมกับดอยนัดวันจะมาป่วนเกมใหม่บ้านเขา...มีหัวหน้าที่เรียกเตือนวันรับใบประกาศจบการศึกษา...และก็พวกสาวๆ2-3คนที่เคนมาขอไลน์ตอนเดินเซ็นทรัล กอล์ฟใช้เวลาพอสมควรในการตอบทุกคนอย่างเท่าเทียม ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นประโยคสั้นๆตามวิสัยเคย..
จนกระทั่งข้อความหนึ่งเด้งขึ้นมา...
OTTO: ฮัลโหล
OTTO: เทสต์
OTTO: มันขึ้นป่ะวะ ใช้ไงเนี่ย
ไม่ใช่ของใครเลย..คนที่ยังไม่ได้เปลี่ยนหน้าดิสเพลย์นั่นเอง
กอล์ฟหัวเราะอีกครั้งกับเจ้ามนุษย์สีเทาขาวที่ขึ้นเป็นรูปภาพแทน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
GOLF: ถึงแล้วครับถึงแล้ว
GOLF: ใจเย็นๆ ค่อยๆเล่นเดี๋ยวก็เป็นเอง
ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา
OTTO: ไอ้โจ้สอน แค่พิมพ์ก็ยากกลับบเกดยาอสวหสว่ก
OTTO: เหี้ย
OTTO: มันขึ้นคำแปลกๆว่ะเห้ย
GOLF: ใจเย็นๆ
GOLF: ค่อยๆพิมก็ได้ครับ
GOLF: ผมรอได้
OTTO: ไม่เอาไม่เล่นแล้ว
GOLF: เฮ้ย
GOLF: ใจเย็นๆครับ!
กอล์ฟสะดุ้งกับคำพูดนั้นไม่น้อย และยิ่งทวีความตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบกลับมาเลย เขาหันซ้ายหันขวาอย่างจนมุมสุดกำลัง...แต่ก็รู้ว่ามันไม่มีตัวช่วยอะไรสักเท่าไหร่....แถมยังมีหน้ามาคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายคงยุ่งอยู่ เลยออกมาตอบไลน์คนอื่นแทนฆ่าเวลา
...แต่การฆ่าเวลาดังกล่าวไม่ได้เสียเวลานานอย่างที่คิด...
ไม่ใช่เพราะเหตุอะไรเลย..ความเป็นคนคุยไม่เก่งของเขาสร้างปัญหาอีกครั้ง...
เด็กหนุ่มกลับมาที่ช่องแชทกับOTTO และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบเหมือนเคยก็ลังเลอยู่นาน
ก่อนจะส่งสติ๊กเกอร์รูปคุณหมีนั่งหงอยไปให้...อย่างไร้ความนัยใดๆทั้งสิ้น
มันขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว
...แต่ก็ยังไม่ตอบ
ที่จริงแล้วกอล์ฟเองไม่ใช่คนติดแชทอะไรขนาดนี้ ที่มีไว้ก็ให้เพื่อนกับตามงานต่างๆเท่านั้น...มันประหยัดกว่าส่งข้อความหรือกดโทรออกเยอะ แต่กรณีนี้เขาแค่อยากจะขอนัดเล่นเกมกันอีกจะได้ไม่ต้องไปรอเก้อ เผื่อวันไหนอีกฝ่ายยุ่งๆจะได้ไม่สงสัยว่าหายไปไหน
เขานั่งเพ่งหน้าจอมือถือ กดส่งสติ๊กเกอร์รูปคุณหมีกอดน้องกระต่ายไปให้...อย่างไร้ความนัยอีกครั้งหนึ่ง
กอปรกับคำพูดที่ว่า...
GOLF: ใจเย็นๆครับ ค่อยๆเล่น
GOLF: กลับมาคุยกันก่อนนนนนน
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมส่งข้อความตอบกลับมาง่ายๆแน่กอล์ฟก็ถอนหายใจสั้นๆ แล้วโยนมือถือวางไว้บนโต๊ะ
อย่างน้อยเมื่อครู่ก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย พออารมณ์ดีเลยคิดว่าจะทำอะไรสักอย่าง...อาทิเช่นลงไปเช่าหนังบลูเรย์มาดูสักสองสามเรื่องตลอดคืนนี้ เป็นต้น เป็นการสังหารเวลาที่ไม่เลวที...
ครืดดดด ครืดดดดดดดดดด
อีกครั้งที่เสียงมือถือร้องดังก่อนที่เขาจะก้าวไปถึงประตู เด็กหนุ่มชะงักโดยพลัน ก่อนจะเดินหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง...หน้าจอมือถือพบว่าเป็นสายเดิมที่เขาเพิ่งรับไปเมื่อครู่
มันแทบไม่ต้องคิดอะไรเพิ่มเติมนอกเหนือไปจากการกดรับสาย
“ฮัลโหลครับพี่"
((ไม่พิมพ์แล้วสัส ยาก เล่นยาก!))
อีกฝ่ายตะคอกกลับมาทางสายโทรศัพท์ กอล์ฟหัวเราะ
“ครับ ครับ ไม่เล่นก็ไม่เล่นครับ"
((เด็กๆอย่างพวกแกชอบเล่นกันใช่มั้ยเนี่ย ไม่เห็นสนุกเลย..อะไรวะ))
“มันเป็นแอพที่เอาไว้คุยกับเพื่อนน่ะครับ"
((คุยเหี้ยอะไรเยอะแยะ))
“ก็แบบ....” เด็กหนุ่มจนมุม กรอกตาไปมา "...แบบว่าคิดถึง"
อีกฝ่ายเงียบไปแปปนึง ((คิดถึงหาหอกอะไรกันทั้งวันวะ))
“คุยธุระก็มีครับพี่"
((ไอ้โจ้มันบอกเอาไว้ออฟสาว))
“...หลายคนก็เอาไว้แบบนั้นครับพี่ เพื่อนผมก็ทำ"
((อ้อหราาา มึงก็ทำสิท่า))
“ผ-ผมมีสาวที่ไหนกันล่ะครับบบบบ!?”
ปลายสายดูจะไม่ได้เอาความอะไรเพิ่มสักนิด ((เออ พี่ติดใจอยู่เรื่องนึง))
“ครับ? มีอะไรครับ?”
มันเป็นห้วงจังหวะที่กอล์ฟลุ้นขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ แต่คำพูดถัดไปไม่ใช่อะไรนอกจากเรื่องที่ทำให้คนฟังแทบล้มทั้งอย่างนั้น
((...ทำไมกูถึงเป็นกระต่ายวะ?))
TBC
============================
สั้นๆ ถี่ๆ อัพไวสะใจชิมิล่าาา
ตอนแต่งนี่ลืมเรื่องไลน์ป็อปไปเลยค่ะ 5555 ทั้งๆที่ตัวโอเองก็ติดมากแท้ๆ
แต่มือถือตัวเองไม่มีให้เล่นนะ ยังอนาล็อคอยู่ เล่นมือถือเพื่อนไปก่อน...orz
เห็นคนทักมาเยอะก็ชักอยากให้ทั้งคู่เล่นแล้วแหะ
เรื่องแข่งอะไรช่างมันเถอะ โอนึกไปถึงตอนหนุ่มๆเอาหัวชนเล่นจอเดียวกันแล้วล่ะ..วรั๊ยยยยย น่ารักที่สุด!
ตอนนี้ไม่มีเกม ว่างๆจะไปถ่ายรูปเครื่องเกมกลับมาฝากและแนะนำให้รู้จักทีละเกมนะคะ
เพราะต่อจากนี้นอกจากไทโกะกับเบิร์นเอาท์มันเยอะมากๆๆ 555
((แต่ส่วนใหญ่ก็เกมดังทั้งนั้น...น่าจะเคยได้ยินกันมาบ้างนะ!))
ว่าแล้วก็อยากไปเล่นเก็บทริคพิเศษมาให้ทั้งสองคนใช้บ้างแล้วล่ะ!
ตอนนี้มีละครช่องสามเรื่องแรงปรารถนาอยู่ ณเดชเล่นเป็นสถาปนิก
เลยมีกระแสตอกกลับมาจากหลายสำนักว่า "ชีวิตจริงมันยิ่งกว่าละคร!" เออ โอฝากเตือนน้องๆมัธยมกันด้วยแล้วกันนะคะ 55
แต่เพื่อนโอคนนึงก็มีความเห็นขัดแย้งนะ
ว่า "สถาปนิกก็คงเนี๊ยบคงหล่อได้ แต่ที่ไม่เป็นอย่างนั้นน่ะพวกมึงทำตัวเอง!"
อืม...ก็เป็นอีกแง่มุมนึงเหมือนกัน.....ดังนั้นที่บางครั้งข้าวโอ้ตจะโทรมก็เพราะทำตัวเองสินะ...!?!
ตาย ทอล์คเยอะกว่านิยายอีก!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อัพไวอีกแล้ว!!!!!!
ดีใจมากกกกกกกกก :o8:
สรุปกอล์ฟก็ได้เบอร์มาแทนไลน์ *ขำ* 555
โทรคุยกันเนี้ยแหละค่ะ เบสิกและก๊าวสุดยอด!
/พี่โอ้ตนี่แอบน่ารักนะคะ อย่างงี้ต้องส่งสติกเกอร์ให้รัวๆ
รอตอนต่อไปค่ะ <3
-
อัพถี่อ่ะ ชอบ 555555555
-
((...ทำไมกูถึงเป็นกระต่ายวะ?))
ประโยคนี้ ฮามากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วนั่งขำนานมากกกกกกกกกกกกกก
ต้องบอกให้กอล์ฟไปโหลดสติ๊กเกอร์แบบอื่นมาใช้ส่งแทนละล่ะ
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆ
ชอบมากๆๆๆๆๆๆ o13
-
แอร๊ยยยย :-[ :-[
พี่โอ๊ตน่าร้ากอ่ะ ส่วนกอล์ฟนี่ อิอิ :o9: :o9:
คนเเต่งสู้ๆนะ o13 o13
:bye2: :bye2:
-
โอ๊ตน่ารักอ่ะ
กอล์ฟโชคดีเลยได้เบอร์แทนไลน์55555555
ว่าแต่กระต่ายในไลน์มันตัวผู้ตัวเมียอ่ะ อยากให้เป็นตัวผู้จัง
-
ก็เป็นกระต่ายให้น้องหมีกอดไง :-[
คุณโอมาอัพไวสะใจมากๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ ชอบเรื่องนี้มากมาย ><
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักจัง
-
อัพเร็วมากค่ะว้ากกกกก ดีใจ 55555
ชอบสองคนนี้อะ น่ารัก อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลย พี่โอ๊ตก็ซื่อๆโหดๆน่ารักดี ส่วนกอล์ฟ ชอบเมะเด็กกว่าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเมะเด็กกว่าที่เป็นเด็กกางเกงน้ำเงินและเนียนๆแบบนี้ ฟินตายค่า 55555555
ฮาพี่โอ๊ตเรื่องไลน์อะ 555555 ประโยคสุดท้ายนี่ฮามาก 555555555 จะว่าไปก็อยากเห็นพี่โอ๊ตกับน้องกอล์ฟนั่งเล่นฟรุตนินจานะ พี่โอ๊ตคงฟัน(ผลไม้)มันส์น่าดู
ยังไงก็รอตอนต่อไปนะคะะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ :กอด1: :3123:
-
เอ เด็กฝึกงานที่ชื่อ กังหัน นี่...
ใช่คนเดียวกันหรือเปล่าน้าาาาา
ใช่มั้ยคะพี่โอสุดสวย
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักอ่ะ ค่อยๆเล่นไป line ก็สะดวกอยู่นะ
-
:impress2: หลงรักพระนายเรื่องนี้ขั้นรุนแรง
ชอบมากมาย นายเอกแบบว่าไร้เดียงสาไม่รู้ตัว เด็กมากอ่ะ
เจอนายเอกเด็กกว่าแต่เป็นผู้ใหญ่กว่า จิ้นไปฉากงอนกันก็สนุกเองคนเดียวละ 5555
เรื่องอย่าเอาเค็มมากนะครับ อิอิ สู้ ๆ นะครับ
-
หึหึ น่ารักอ่ะ
-
55555555555555555555555 พี่ข้าวโอ๊ตนี่โคตรจะเด็กเลยให้ตายเหอะ
นอคเอ้าท์กับประโยคสุดท้าย
((...ทำไมกูถึงเป็นกระต่ายวะ?))
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา กระต่ายน้อยไร้เดียงสาาาา :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ประเด็นที่มากที่สุดก็คงเป็นเพราะอยู่ใกล้เซนปิ่นนิดเดียว เป็นความบันเทิงที่ใกล้ที่สุดของเรา
ประเด็นที่สองคือแอบเป็นเกรียนเกมเหมือนกัน แต่กาก ทุนทรัพย์ไม่เอื้อ และเวลาไม่ค่อยมี
(ชอบพวกเกมยิงปืนมากกว่า แต่คราวหน้าลองเกมตีกลองแน่นอน ปกติเคยเล่นแต่ในPSPก็สนุกดีนะ)
ประเด็นที่สาม คู่นี้มันน่ารัก พี่โอ๊ตฮามาก มึนมาก ประโยคสุดท้ายอะ ได้ใจสุดแล้ว
กรี๊ดดังๆ รอคอยตอนต่อไปนะคะ : ))
-
ทำไมคุณหมีกับคุณกระต่ายน่ารักจัง
-
เอ๊ย มาอัพแว้วววววววววว เปิดหน้าไว้ตั้งแต่ตอนอัพแล้ว
แต่ไม่ได้อ่าน มัวแต่งมทวิต
จนตอนนี้ เริ่มติดคู่นี้แล้วอ่ะ ><
เขิลอ่ะ เขาไม่ได้คิดอะไรกันหรอก(เหรอ??)
เราคิดแทน กอฟท์ ข้าวโอ้ต ไปแล้วววววววววววว
:กอด1:
ยิ่งตอนทอร์คนี้ ขนาดยังไม่แต่งนะ ฟินไปแล้วววววววว
เห็นพูดถึง สติกเกอร์ เลยอัพรูปมาฝาก ให้ฟินขึ้นไปอีก
ไม่รู้คุณโอ ใช้รูปนี้ป่ะ
แต่ เจ้า brown cony รูปไหนก็โมเอ้ร อ่ะ
(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/Photo-Jul-26-9-35-56-AMbrown_zps51a67f23.png)
(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/image619_zps241c47b2.jpg)
ขอบคุณที่มาอัพนะค่ะ ตอนต่อไปก็รบกวนด้วยนะ
-
อร๊ายยยยยยยย พี่โอ๊ตน่ารักอ่ะ
ขำประโยคสุดท้ายสุดละ ฮ่าๆๆๆ
-
ฮาประโยคลงท้ายอะ แล้วรู้ได้ไงว่าตัวเองเปนกระต่ายนิ 555
สถาปนิกจริงๆไม่หล่อเหรอคะ ในนิยายออกจะหล่อน้า 555
-
เอิ่มคือว่าโอ๊ตเนี่ย
ถามตรงดีนะ
แล้วแบบนี้กอล์ฟจะสื่อสารกับโอ๊ตรู้เรื่องมั๊ยเนี่ย
-
กรี๊ดดดด สองคนนี้น่ารักไปแล้วววว
หลงรักพระนาง(?)คู่นี้แล้วค่า
ช่วงนี้คุณคนแต่งไฟแรง มาต่อซะเร็วเลย
อยากช่วยเอาฟืนมาสุมไฟให้มันแรงอย่างนี้ไปนานๆเลยค่า 5555
-
:o8: คนส่งไม่คิด แต่คนรับคิดนะเฮ้ย!!!!!!!... เอ๊ะ!!! หรือจริงๆเเล้ว เเค่ไม่ทันคิดอ่ะ555
เป็นกระต่ายได้ไง ต้องเป็นเเพนด้าต่างหากล่ะ ฮี่ฮี่ :laugh: พี่โอ๊ตนี่น่ารักจริงๆ ดูเด็กน้อยไงไม่รู้
เพื่อนโจ้เป็นเหมือนพี่เลี้ยงเด็ก บางทีก็ดูเหมือนพยายามจับปูใส่กระด้ง ...กอล์ฟนี่ก็ อิอิ น่ารัก
จริงๆแล้วเเอบรอพี่โอ๊ตทักไลน์ใหญ่เลย ส่งอะไรมาก็ไม่รู้ อิอิ เดี๋ยวพี่โอ๊ตก็เขินหรอกกกก :-[
-
อ่านแล้วจิ้นอยากเห็นพี่ข้าวโอ๊ตกับกอล์ฟเล่น Line Pop ผ่าน Ipad
หัวชนกันทำลายสถิติโลก !! o13
คงจะน่ารักน่าเขินไม่หยอกฉากนี้ แต่ไม่มีไลน์ป็อบแน่เยย
ตามที่คุณโอบอกว่าลืม :z3:
คนนึงไม่เก่ง technology
อีกคนพูดไม่เก่ง กลับของ LINE มา chat กันซะงั้น :a5:
คิดอยู่ว่าถ้าไม่มีเรื่องคุยเวลา chat กันมันจะมาคุขนาดไหน o22
พี่ข้าวโอ๊ตเลือกถูกแล้วที่เลิกแชทแล้วมาคุยโทรศัพท์กันแทน !!
เยี่ยมมมมม !!
สงสารน้องกระป๋องอยู่รับความกดดันของคนตัวเล็ก
ขี้วีน ! ผู้ไม่รู้จักการเล่นไลน์ กร๊ากๆๆๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ปล. ถ้ามีรูปเครื่องเกมจะดีมากค่ะ จริง ๆ ก็พอนึกออก
เคยผ่านไปพวกเกมเซ็นเตอร์ เคยเป็นเด็กติดเกม แต่หลัง ๆ
ไม่ได้เล่นแล้ว =_=''
-
ชอบตอนพี่โอ๊ตไปกระซิบให้พี่โจ้สอนไลน์ดูท่าทางเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับพี่โอ๊ต แค่เล่นไลน์ไม่เป็นไม่เห็นต้องอายเลยพี่โอ๊ต หนูก็เล่นไม่เป็น ๕๕๕ :-[
แล้วก็ประโยคสุดท้าย ถ้าพี่โอ๊ตจะน่ารักขนาดนี้ พี่โอ๊ตดูใสซื่อมากกกก พี่เป็นกระต่ายเพราะพี่น่ารักไง ตอบไปเลยกอล์ฟ ๕๕๕๕
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
6
“I'm at the Payphone, trying to call home.
All of my chance I spent on you~”
ร่างสูงโปร่งนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่พร้อมฮัมเพลงอารมณ์ดี บนตักมีโทรศัพท์มือถือไอโฟนวางแหมะอยู่ราวกับรอคอยอะไรสักอย่าง โดยมีหูฟังเสียบฟังเพลงอีกต่อหนึ่ง ส่วนในมือคือหนังสือการ์ตูนเล่มที่30กว่าๆว่าด้วยเรื่องโจรสลัดชื่อดังที่กำลังฮอตฮิตของโลก..ที่เจ้าตัวรื้อออกมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้
เพื่อนรักสองคนที่นั่งอยู่หน้าทีวีพาโนรามาจอใหญ่ยักษ์ถึงกับหันมามองเมื่อเห็นว่าเจ้าบ้านท่าทางรื่นเริงขนาดนัก ก่อนจะหันมามองหน้ากัน..ไหวไหล่..แล้วกลับไปจดจ่อกับเกมตีเทนนิสด้วยkinectเหมือนเคย...
สักพักก็หยิบมือถือขึ้นมากดอะไรสักอย่าง ขยับยิ้ม..วางเหมือนเดิมแล้วก็ฮัมเพลงต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...ราวกับว่าอยู่คนเดียว...
“Where have the times gone. Baby, it's all wrong.
Where are the plans we made for two...~”
งานถนัดของกอล์ฟคือการสร้างโลกส่วนตัว..สร้างกรอบขึ้นมา..เพื่อไม่รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบด้านใดๆทั้งสิ้น
...แต่ดูเหมือนครั้งนี้คิมกับดอยจะเอะใจขึ้นมาอย่างประหลาด...
“กูว่ากอล์ฟมันแปลกๆนะ..?”
ดอยเอ่ยขึ้นในที่สุด ขณะหวดลูกเสิร์ฟความเร็วแสงส่งให้อีกคน
“...กูนึกว่ามึงจะไม่เอะใจซะล่ะ...”
“มึงคิดว่าไง?”
“ประหลาดมาก..ฮึบ!”
“ไอ้เหี้ย ยังโต้ได้อีกนะ!”
“ระดับกูว้อยย มึงตายแน่"
สิ้นคำลูกเทนนิสก็วิ่งเฉียดไม้ไปไม่ถึงหนึ่งนิ้ว คิมอ้าปากค้างกับความพ่ายแพ้ของตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงแหมะกับพื้น และก่อนที่อะไรๆมันจะออกทะเลไปเรื่อยนายยอดดอยก็กดพอสเกมไว้ได้ทัน แล้วเท้าสะเอวพยักเพยิดไปทางคนที่นอนเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่บนโซฟาบ้านมันเอง
“มึงคิดว่าไง?"
คิมยกมือ "ไม่คิดไง ก็แปลก..ก็แค่แปลก แต่เดิมไอ้สัสนี่ก็ประหลาดอยู่แล้วป่ะ?”
“ตอนแรกกูก็คิดงั้น แต่เห็นว่ามันอารมณ์ดี...”
“คนที่มีที่เรียนแล้วมันก็อารมณ์ดีทั้งนั้นแหละว้อย!”
“โอ้ยไอ้เหี้ย ตอนมันรู้ตัวเองว่าติดมหา'ลัยนะกูเห็นมันทำแค่กระตุกมุมปากนิดนึง หน้าเป็นจะตายห่า...” ดอยพูดพร้อมทำท่าทางเลียนแบบได้เหมือนเด๊ะ คนฟังพยักหน้าตามทันที "แต่วันนี้ยิ้มร่าตั้งกะเปิดบ้านรับพวกเราล่ะ...”
“เออว่ะ กูเพิ่งสังเกต"
“เอาไง?”
คิมพยักหน้าจริงจัง แล้วอาสา “กูจัดเอง...ไอ้สัสกอล์ฟ!"
“I've wasted my night,
You turned out the lights.
Now I'm paralyzed, still stuck in that time.....~”
ดอยหันมามอง "มันกำลังอยู่ในวิมานสถาน"
“กูว่ามันแค่ไม่ได้ยิน"
“เอาอีกดิ"
“เฮ้ยไอ้กอล์ฟ!!"
“When we calls it love,
but even the....โอ๊ะ!”
สุดท้ายร่างสูงโปร่งก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาจนได้เมื่อหูฟังถูกกระชากออกจากหูโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะเอียงคอเลิกคิ้วเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยจนกระทั่งดอยกอดอกพูดว่า
“กูเรียกตั้งนานไอ้สัส ทำเป็นไม่ได้ยิน"
“แล้วมึงทำเหี้ยไรเนี่ย...ฟังเพลงไปด้วย อ่านการ์ตูนไปด้วย...แล้วก็ยัง...” คิมฉวยมือถืออีกฝ่ายขึ้นมาเปิดดูอย่างถืออภิสิทธิ์ "แล้วยังเสือกเล่นไลน์ออฟสาวไปด้วยเหรอวะ!?”
กอล์ฟหัวเราะ "เฮ้ย สาวเสิวที่ไหน...กูก็ให้พวกมึงเล่นเกมแล้วนี่ไง"
“ไอ้สาดดดด เห็นมึงอารมณ์ดีมันก็ดีหรอกนะ แต่กูแปลกใจว่ะ"
เพื่อนรักตัวสูงโย่งทิ้งตัวนั่งลงโซฟาตัวข้างๆ แล้วหันไปพยักหน้ากับอีกคนที่โยนมือถือมาวางบนตักคืนดังเดิม
“....มึงแอบมีแฟนป่ะวะ...?”
พรวดดดดด!!!
เท่านั้นแหละคนถูกถามถึงกลับสะดุ้งพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงแด่ว แต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากมายเท่าที่อีกสองคนอยากเห็น..อย่างไรก็ดี..ปฏิกิริยาดังกล่าวทำให้เพื่อนรักทั้งคู่มองหน้ากันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากแซวคนตรงหน้าเป็นอันต้องเอ่ยแก้ตัวก่อน
“แฟนเฟินอะไรวะ กูก็อยู่แต่กับพวกมึงเนี่ย...แทบไม่ได้ออกจากบ้านเลยด้วย"
“แหมะ~ ไม่ได้ออกจากบ้านเหี้ยไรกัน...เซ็นทรัลน่ะไปแทบทุกวันไม่ใช่หราาาาา"
“ติดพนักงานสาวคนไหนของห้างรึเปล่าวะ"
“กิ๊บกิ้วววววววว~”
“พ่องสิครับ...เอ้า เอ้า ถึงตากูยัง?”
ว่าแล้วเจ้าเพื่อนตัวดีก็เปลี่ยนเรื่องด้วยการลุกขึ้นไปหยิบไม้เทนนิสแก้เก้อ แล้วกวักมือหยอยๆเรียกอีกสองคนไปร่วมเล่นด้วย ส่วนคนถูกชวนน่ะหรือหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่กัน แล้วก็เลิกตอแยเรื่องส่วนตัวของเพื่อนไป
..รู้หรอกว่าโอตาคุเกมอย่างกอล์ฟน่ะ..จะหาแฟนได้ง่ายๆที่ไหน...
ไอ้ที่ไปเซนทรัลน่ะก็ไปเล่นเกมเท่านั้นแหละ ไม่ได้จะจีบเด็กสาวมัธยมหรือล่อพนักงานที่ไหนหรอก จะมีก็แต่พี่สาวพนักงานแลกเหรียญที่หน้าตาออกไปทางประเทศเพื่อนบ้านเรานิดๆเท่านั้นแหละที่คนอย่างมันคงจะคุยด้วย ซึ่งตัดเรื่องเป็นสเปคไอ้นี่ไปได้เลย...ถ้าไม่ใช่พวกที่เล่นเกมด้วยกันล่ะก็เอามันไม่อยู่หรอก..
...และก็ไม่ค่อยเห็นสาวที่ไหนเล่นเกมที่ต้องใช้พลังงานมากอย่างที่มันเล่นด้วย...
ความที่พวกเขาทั้งหมดเรียนโรงเรียนชายล้วนกางเกงน้ำเงินที่ขึ้นชื่อเรื่องความป็อบปูล่านิดหน่อย กอปรกับความจริงที่ว่าไอ้เพื่อนรักหน้าเป็นตรงหน้าก็หน้าตาดีน้อยซะเมื่อไหร่แบบนี้แหละ...ที่ทำให้เวลาไปเที่ยวไหน มีปาร์ตี้นัดกับสาวโรงเรียนฝั่งตรงข้ามหรืออะไรก็ตามแต่ละที...เป็นอันต้องมีสาวหมายตาไว้ตลอด แต่เพราะความเป็นโอตาคุเกมฝังอยู่ในกระแสเลือดแบบนี้แหละถึงได้คบๆเลิกๆกับผู้หญิงหลายคน บางรายแค่คุยๆไม่ได้คบ...แต่อีกฝ่ายก็เอือมระอาไปเองตลอด
'...ระหว่างเรากับเกม กอล์ฟเลือกอะไร?'
คำถามที่ถูกถามบ่อยมากถึงมากที่สุด และสิ่งที่เด็กหนุ่มทำไม่ใช่อะไรเลย...นอกจากการขยับยิ้มแบบเดียวกับรอยยิ้มที่ทำให้สาวๆพวกนั้นหลงรัก กับประโยคเด็ดที่ว่า 'ขอโทษนะ เราเลือกไม่ได้' ซึ่งร้อยทั้งร้อยเป็นคำโกหกเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ..อย่างไร 'เกม' ก็สำคัญกับไอ้บ้าตะกร้าตรงหน้านี่มากที่สุดอยู่แล้ว
แรกทีเดียวเพื่อนรักทั้งสองก็แอบหมั่นไส้หมั่นเขี้ยวไอ้เหี้ยนี่อยู่ไม่น้อย แต่พอคบไปนานๆถึงได้ระอาใจ..และยังมีแนวโน้มว่าจะค่อนไปทางสมเพชนิดหน่อยกับงานอดิเรกที่ค่อนข้างเสียเวลาแบบนั้น
...แต่ก็เรื่องของมันเถอะ..หัวดีบ้านรวย..สรรพคุณสองข้อนั้นตัดปัญหาไปได้แทบทุกอย่าง
แถมท่าทางอีกฝ่ายก็ดูจะไม่ใช่คนที่ถวิลหาความรักบ้าบออะไรมากขนาดนั้น..เลยคิดอยู่แล้วล่ะว่าคง 'ไม่จริงจัง' มาก
“ไอ้สัส! กูเกลียดเซียนเกมว้อย!!”
เกมเทนนิสที่มีคิมเป็นคู่แข่งดำเนินไปได้ไม่นานนัก ในที่สุดเจ้าของร่างสันทัดก็ออกปากก่อนอย่างหมดอารมณ์ แทบจะเขวี้ยงไม้เทนนิสปลอมสีขาวในมือทิ้งไปแล้วถ้าไม่ติดว่าบุคคลที่สามมาห้ามไว้ได้ทัน
คนถูกค่อนแคะขยับยิ้มเหมือนที่ทำเป็นปกติ แล้วโยนอุปกรณ์ดังกล่าวไว้บนโซฟา
“เปลี่ยนเกมเหอะ เบื่อล่ะ"
“เออ กูก็เบื่อ...ไม่ได้เบื่อเกมนะ เบื่อมึงว่ะ" คิมยังคงบ่นอย่างต่อเนื่อง ระหว่างที่เดินไปเปลี่ยนแผ่น...แต่คนฟังก็รู้ดีว่าคนพูดไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก "..เอาไรดี แข่งรถเป็นไง?”
ดอยชะงัก แล้วยกมือ “เดือนก่อนมึงเพิ่งโวยวายเพราะแพ้กูนะ เกมนั้นน่ะ"
“หุบปากไอ้ดอย อิท-อิส-มาย-เทิร์น-!! กูมาทวงความแค้นนั้นแล้ววววว"
“ได้เสียซี่! ใครแพ้เลี้ยงอากะ!"
“งั้นมึงเตรียมถังแตกได้เลย"
เสียงหัวเราะเฮฮาครื้นเครงดังอยู่ภายในห้องนั่งเล่น และถึงแม้มันจะดังแค่ไหนก็ไม่ได้ไปรบกวนใครเขาเท่าไหร่นักเมื่อสามหนุ่มสามมุมถือครองบ้านหลังนี้ไปเสียแล้ว เจ้าบ้านตัวดีหัวเราะตามบทสนทนานั้นๆขณะหยิบหนังสือการ์ตูนเล่มต่อ มือถือ หูฟัง ประกอบหลอมรวมร่างกับมาอีหรอบเดิม..ซึ่งครั้งนี้มั่นใจเถิดว่าคงไม่มีใครมารบกวนรอบสอง
กอล์ฟกำลังพลิกหน้ากระดาษอีกครั้งตอนที่มือถือที่วางอยู่บนตักสั่นขึ้นมาอีกรอบ
หลายวันมานี้เขาเช็คมือถือบ่อยมากทั้งๆที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนั้น คุยกับเพื่อนใหม่ที่มหาวิทยาลัยบ้าง เพื่อนต่างโรงเรียนบ้าง ใครคนโน้นคนนี้คละๆกันไป..แต่จริงๆแล้วก็รอเพียงอย่างเดียวคือประโยคที่เปิดเจอพอดีเนี่ยแหละ
OTTO : อีกครึ่งชม.ถึงเซ็นปิ่น
OTTO : สักตามั้ยไอ้น้อง
กับสติ๊กเกอร์รูปกระต่ายสวมนวมพร้อมรบต่อยตุบๆโชว์หนึ่งรอบ เป็นสัญญาณว่าอีกฝ่ายเริ่มชินกับแอพพลิเคชั่นแชทแบบนี้เป็นแน่แท้
เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ มือก็พิมพ์ตอบรับไปประโยคสั้นๆขณะวิ่งทั่กๆขึ้นบันไดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมออกจากบ้าน...ที่เห็นคงไม่เกินกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินกับเสื้อยืดสบายๆตัวหนึ่งเป็นแน่ หลังจากพบกันกี่ครั้งอีกฝ่ายก็เอาแต่บอกว่า 'จำหน้าคนไม่เก่งๆ' ทุกครั้งไปเลยคิดว่า...ทำอะไรให้สะดุดตาก่อนเห็นจะเป็นดี
พอลงมาอีกครั้งเพื่อนรักทั้งสองยังคงเล่นเกมกันอย่างเมามันไม่ทันได้สนใจ
ร่างสูงยัดกระเป๋าเงินและมือถือลงกระเป๋ากางเกงขณะที่พูดว่า
“ฝากเฝ้าบ้านแปปดิ"
“เฮ้ย!” ดอยร้องขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากหน้าจอ "ไปไหนวะ? เดี๋ยวพวกกูกะจะกลับแล้วเนี่ย...ทุ่มนึงแล้ว เดี๋ยวดึก"
“พวกมึงก็ค้างเลยดิ"
“ไอ้บ้า!"
คิมรีบแทรกระหว่างหมุนพวงมาลัย “ก็ดีนะมึง กูขี้เกียจกลับอยู่...”
“ไอ้สัสคิมครับ พวกเรามีสอบวันเสาร์นี้นะขอรับ...”
“เออออ เดี๋ยวให้ไอ้กอล์ฟติวฟิสิกส์ให้คืนนี้ไง"
“โหยเหี้ย ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากค้างหรอกนะแต่เกรงใจไอ้กอล์ฟมันว่ะ"
“เกรงใจเหี้ยไร คนกันเอง"
“มึงก็เป็นซะอย่างเงี้ย"
ระหว่างที่สองหนุ่มกำลังถกเถียงกันอย่างไม่จริงจังนัก เจ้าของบ้านก็เคลื่อนตัวไปถึงหน้าประตูใส่รองเท้าเรียบร้อยแล้ว พอเสียงปิดประตูดังขึ้นเท่านั้นแหละอีกสองคนที่เหลือถึงกับหยุดการเล่นเกมด้วยความตื่นตระหนก แล้วกระโดดตามไปเพื่อตะโกนเรียก
“ไอ้เหี้ยยย จะไปไหน เอาจริงดิ!?”
“เซ็นทรัล" กอล์ฟหัวเราะ ยกมือบอกลา "พ่อแม่กูไม่กลับกันหรอก ฝากบ้านด้วยว้อย"
และประตูรั้วก็ปิดลง..ปล่อยให้เงาหลังไหวๆลอดผ่านช่องไม้ตีตามนอนจนลับสายตา
คิมกับดอยมองหน้ากัน ยกมือเท้าสะเอวพร้อมกัน..เลิกสนใจหน้าจอที่แสดงรถทั้งสองคันชนตูมตามโครมครามเกมโอเว่อร์ด้วยกันทั้งแผงไปเสียสิ้น สุดท้ายก็โยนพวงมาลัยที่ถือติดมือมาทิ้งแล้วเริ่มถกเถียงกันใหม่
“มันรีบไปหาเหี้ยอะไรวะ?”
คิมทำหน้าเหยเก "ไอ้สัส ถามกูกูจะไปถามใครวะ?”
คู่สนทนาเริ่มคิดได้ว่าหาคำตอบไปก็คงไร้บอย จะสะกดรอยตามไปก็ดูจะไม่ใช่ที จึงได้แต่ตัดสินใจ
“มา อีกตา”
+ G A M E R L O V E R +
“ช้าชิบ ไหนบอกว่าบ้านใกล้ไง"
คำแรกที่เหมือนคำบ่น..แต่พอได้ทำความรู้จักแล้วถึงจะเข้าใจว่าเป็นคำทัก
กอล์ฟที่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้นดีก็รีบแก้
"เดินมานะครับ ไม่ได้นั่งแท๊กซี่มา"
“นี่ใกล้ขนาดเดินมาได้เลยรึ?”
“อ่า...ไม่เกินร้อยเมตรน่ะครับ"
“อ้อ" ข้าวโอ้ตรับสั้นๆ ไม่คิดจะถามไถ่อะไรเพิ่มเติม "กินไรยัง?”
“ยังครับ พี่โอ้ตเพิ่งเลิกงานเหรอ?”
“อือ วันนี้ว่าจะกลับไปนอนคอนโดน่ะ"
..เหมือนจะเคยได้ยินเค้าๆว่าพี่แกกินนอนที่บริษัท..งั้นการกลับไปนอนก็คงเป็นเรื่องแปลก?..ใช่มั้ย?..
เด็กหนุ่มคิดว่าไม่ควรถามเพิ่มเติม เช่นกัน..เหมือนเช่นที่อีกฝ่ายรักษาระยะห่างเอาไว้ได้อย่างลงตัว ความที่เป็นแค่เพื่อนเล่นเกมด้วยกันทำให้ไม่ได้คุยเรื่องอะไรมากนักนอกจากเกม แล้วก็วิถีชีวิตประจำวันปกติว่าวันนี้หงุดหงิดเรื่องอะไรมาบ้าง(ซึ่งส่วนใหญ่เขาทำหน้าที่รับฟังน่ะนะ) ไอ้ที่รู้ว่าทำงานเป็นสถาปนิกก็เก็บเล็กผสมน้อยจากเรื่องที่คุยมาปะติดปะต่อ ไม่เคยถามโดยตรงด้วยซ้ำ
จริงๆแล้วเขาแอบแปลกใจ..ที่เห็นว่าวันนี้คนตรงหน้าไม่ได้อยู่ในชุดคนทำงานเหมือนเคย..
เสื้อยืดเข้ารูปสีเขียวมะกอกกับกางเกงยีนส์ทรงตรงและรองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าเป้ใบโตสีเข้มที่สันนิษฐานว่าใส่เสื้อผ้าเตรียมส่งซักพาดอยู่บนบ่าข้างหนึ่ง ผิวสีขาวจัดราวกับคนไม่ค่อยได้ออกแดดตัดกับผมสีดำสนิทปัดไปด้านหนึ่งเหมือนเด็กเกาหลี...จริงๆแล้วข้าวโอ้ตเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาไม่เลวทีเดียวในชุดไปรเวทแบบนี้ และบรรดาคนทั้งหมดที่มองก็คงคิดแบบนั้น
….หน้าเด็กเหมือนอยู่มหาลัยเสียมากกว่าคนทำงานมาหลายปีแล้วซะอีก
กอล์ฟรู้สึกว่าทั้งคู่ช่างเป็นเป้าสายตาเสียเหลือเกินเมื่ออยู่ท่ามกลางพลาซ่าโล่งกว้างหน้าร้านขายเครื่องเขียนแบบนี้ และถ้าเขายังไม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่างเด็กสาวโรงเรียนพาณิชย์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไปต้องเดินมาขอพินขอไลน์เป็นแน่
..กันไว้ก่อนเห็นจะดีกว่า..
“ทานไรกันมั้ยครับ?”
“หืม?”
เด็กหนุ่มชะงักกับคำตอบรับเช่นนั้น “เอ๊ะ หรือว่าพี่โอ้ตทานมาแล้ว?”
“อ้อ ยัง" คนถูกถามก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ "ยังพอมีเวลาก่อนเกมเซ็นฯจะปิด..อยากกินไรล่ะ? คราวนี้ไม่เลี้ยงแล้วนะว้อย"
“ฮะจิบังมั้ยครับ?”
“ไม่เอา ไม่ชอบกินเส้นๆ"
“ฟูจิ?”
“ไม่เอา เพิ่งกินเมื่อวาน"
“ชาบูชิ?"
“ไม่เอา เสียเวลาไปป่ะ"
“งั้นพี่โอ้ตอยากกินอะไรล่ะครับ?”
“เอ้า! ก็กูถามมึงก่อนมึงก็ตอบกูมาก่อนสิวะ....เฮ้ย ซิสเลอร์เป็นไง? ไม่ได้กินนานล่ะ"
ยังพูดไม่ทันจบประโยคผู้สูงวัยกว่าก็ชี้นิ้วเดินนำฉับๆไปยังเป้าหมาย ส่วนคู่สนทนาน่ะรึได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วเดินตามมาต้อยๆ เริ่มจะชินกับพฤติกรรมจอมเผด็จการเช่นนี้เข้าซะแล้ว
พวกเขาเจอกันไม่กี่ครั้ง..ส่วนใหญ่คือการที่ข้าวโอ้ตส่งมาเรียกให้มาเล่นเกมเป็นเพื่อน..บางครั้งก็จะมีโจ้แอนด์เดอะแก๊งค์พ่วงตามมา...แต่ก็นั่นแหละ อยู่ด้วยแค่ไม่นานเท่านั้น ส่วนใหญ่แค่เล่นเกม...แบบเล่นเกมจริงๆจังๆจนเหงื่อชุ่มหลัง จนปวดแขนปวดขาปวดมือในวันถัดไป ดังนั้นนี่ถือเป็นครั้งที่สองที่เขาได้มีโอกาสร่วมโต๊ะอาหารกัน ถึงแม้อีกฝ่ายจะเอนจอยกับสลัดบาร์มากกว่าก็เหอะ..
กอล์ฟพยายามจะวิเคราะห์ความชอบของอีกฝ่าย แต่ก็ดูเหมือนที่สั่งสเต็กมานั้นเป็นเพราะอารมณ์ 'อยาก' มากกว่าคำว่า 'ชอบ' อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นพี่โจ้คงรู้ทุกอย่างของคนตรงหน้า...แต่เอาน่า ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา..
หลังจากตักสลัดมาเสียพูนจาน ในที่สุดข้าวโอ้ตก็วนกลับมาที่โต๊ะซะที
เด็กหนุ่มหยิบส้อมเตรียมทานของตัวเองบ้าง พอเห็นดังนั้นร่างเล็กกว่าก็ว่า
“รอทำไมวะ กินไปก่อนได้เลยนะคราวหลังอ่ะ"
คนฟังยิ้ม “ผมไม่ชอบทานคนเดียวน่ะครับ"
“ถึงอย่างนั้นก็เหอะ" เป็นอีกครั้งที่น้ำเสียงและการหลุบตาแบบนั้นแสดงให้เห็นชัดว่าคนพูดไม่ค่อยใส่ใจกับประโยคเมื่อครู่มากนัก "แกกินไปก่อน พี่กินแปปเดียวก็ตามทันแล้วเฟ้ย..อย่ามาดูถูกนะ...แล้วนี่อะไรวะ ตัวใหญ่ยังกะควายกินนิดเดียว ซิสเลอร์มันต้องตักสลัดบาร์เยอะๆว้อย แล้วห่อสเต็กกลับบ้าน"
“ก็....”
กอล์ฟกรอกตา ขยับยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วใช้ช้อนงัดสลัดในจานอีกฝ่ายมาใส่ของตัวเอง
"เห็นพี่โอ้ตตักเยอะ ผมช่วยกินดีกว่าไง~”
คนฟังตาโต “อ้าวเฮ้ยไอ้น้องเวร! ของกูว้อย!!”
“ฮ่าๆ หยวนๆน่าพี่"
พอเห็นว่าอีกฝ่ายจะจิ้มคืน คนแกล้งก็ชักจานหนีหลบโดยไว..แถมยังถือโอกาสยักคิ้วกวนประสาทแบบที่นานน๊านจะได้ทำสักครั้งหนึ่งให้
แต่สิ่งที่ทำให้จานแทบหลุดมือคืออาการที่มีน้ำใสๆจางๆคลออยู่ในเบ้าตาคนตรงหน้า และเม้มปากแน่นจนบางเฉียบ...ก่อนจะหลุบตาลงมองสลัดพร้อมคำพูดง่ายๆที่ว่า.....
“......ขนมปังกรอบ......ตักไปหมดเลย....”
...ความหมายเหมือนจะไม่ใช่ประเด็น...
…..เสียงกลองที่ดังก้องในอกของคนฟังนั่นแหละที่สำคัญกว่า...
กอล์ฟรู้สึกเหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้ตรงนั้น ทันทีที่รู้สึกตัวก็ต้องสะบัดศีรษะไล่ความรู้สึกแปลกๆออกไป
ก่อนจะเอ่ยทันควันด้วยน้ำเสียงที่บังคับอย่างสุดความสามารถให้ไม่กระตือรือร้นจนเกินไป
“ผม..ผมขอโทษ..ครับ...”
คนฟังถอนหายใจสั้นๆ แล้วแยกเขี้ยวใส่ "ไปตักมาเพิ่มให้เลยนะมึง"
“คร้าบๆ แต่พี่โอ้ตต้องกินให้หมดชามก่อนนะ"
คู่สนทนาแลบลิ้น "หมดอยู่แล้วน่า"
..เด็ก..จริงๆ..
ความคิดนั้นทำให้กอล์ฟหลุดขำออกมาหนึ่งพรืด แล้วต้องแสร้งทำเป็นยกแก้วน้ำดื่มเมื่อตาเขียวปั๊ดมองตรงมา ข้าวโอ้ตไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม..และเริ่มมีความสุขกับการกินสลัดอีกครั้ง
..ทำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่ซะเต็มประดา..แต่ท่าทีที่แสดงออกไม่ต่างกับเด็กเอาแต่ใจสักนิด..
ไม่นานสเต็กจานหลักก็ถูกยกขึ้นมาเสิร์ฟ ข้าวโอ้ตเองก็เก็บไว้ทำอย่างที่ตัวเองพูดเมื่อครู่คือห่อกลับบ้าน เล่นเอากอล์ฟที่ไม่เคยชินกับการกระทำเช่นนั้นต้องเผลอทำตามไปด้วย แถมยังต้องทำหน้าที่ลุกไปตักพาสต้าเพิ่มอีกสองรอบใหญ่ โดนย้ำนักย้ำหนาให้ใส่เบคอนทอดกับขนมปังกรอบให้ล้นๆ ที่เห็นก็คงนึกเลี่ยนตาม
เด็กหนุ่มหยิบทิชชู่มาเช็ดปาก ก่อนตัดสินใจเอ่ยขึ้นอย่างเสียมิได้
“พี่โอ้ต...ไปอดอยากมาจากไหนกันน่ะครับ..?”
“น้อยๆหน่อย เค้าเรียกว่ากินให้คุ้มว้อย" คนฟังทำท่าราวกับว่าถ้าไม่ติดว่าช้อนเลอะครีมซอสล่ะก็จะเอามาเคาะหัวให้รู้แล้วรู้รอด "ล้อเล่น จริงๆพี่ไม่ได้กินข้าวเที่ยงว่ะ แอบหิว...ปกติไม่ได้กินเยอะขนาดนี้ร๊อก"
“เหรอครับ?”
ยักษ์แยกเขี้ยวทันที "กวนตีนนะมึง..”
“...ผมกวนตีนตรงไหนเนี่ย...”
“ต่อปากต่อคำนะ เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำนะ"
กอล์ฟยิ้มอีกครั้ง ไม่คิดจะพูดอะไร
แน่นอน อีกฝ่ายไม่คาดหวังจะให้เขาพูดหรอก
ร่างผอมบางก้มมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง พลันทำตาโตผนวกท่าทางกระตือรือร้นขึ้นมาดื้อๆ หยิบน้ำมาดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วทิชชู่เช็ดปากแบบพอเป็นพิธี ตบท้ายด้วยการออกปากสั่ง
“ไปเร็ว สองทุ่มกว่าแล้ว....ซิสเลอร์แม่งกินเวลาเป็นบ้าให้ตายเหอะ!”
แน่นอน..คนฟังจะตอบอะไรไปได้ล่ะนอกจาก..
“ครับพี่"
TBC
===========================
ทีละเล็กทีละน้อย...ค่อยๆรู้ใจตัวเอง : )
อัพไวเนอะ 555555555 เป็นเรื่องที่สต็อคไว้เยอะเกินจนไม่รู้จะดองไปทำไม...
((แต่ละตอนก็สั้นเหลือเกินจะบ่น โฮกฮาก แต่ที่ยังไม่บ่นกันก็เพราะอัพถี่ชิมิล่า!))
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อัพอีกแล้ว! *กระโดดเต้นรอบบ้าน*
ที่แอบนัดกันออกมานี่เหมือนไปเดทกันมากค่ะ 555
กินข้าวแล้วกระหนุงกระหนิงกัน(?)
แต่ไม่คิดว่าข้าวโอ้ตจะชอบกินสลัดนะคะเนี้ย
นึกว่าจะชอบกินผักอะไรทำนองนี้ คิดผิดไปมากเลย 555555
-
โอ๊ยยยย น่ารัก!!!! :impress2:
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :impress2:
พี่โอ้ตตตตตต จุ้บ จุ้บ จุ้บ
-
หยั่งกะไปเดทแน่ะ :impress2:
-
พี่ข้าวโอ๊ตตตตตต
น่าย้ากกกกกกก
:กอด1: :o8:
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากเลยค่ะพี่โอ
กอล์ฟเริ่มชอบพี่โอ้ตแล้วใช่มั้ยล่ะ
ตอนกินซิสเลอร์พี่โอ้ตเหมือนเด็กๆเลย น่ารักมากกกกก><
ชอบตอนที่ขอLineอ่ะ แบบพี่โอ้ตเล่นLineไม่เป็นแต่ก็ให้เพื่อนสอน
แสดงว่าก็อยากคุยกับกอล์ฟล่ะซิ ใช่ม๊า~
มาต่อเร็วๆนะคะ :-[
-
555555 2คู่นี้น่ารักมาก :-[
-
งื้อออออออออออ~~~~
พี่โอ๊ต งอแง จะกินขนมปังกรอบ นึกว่ากอล์ฟจะดึงตาเข้ามาจูบปลอบซะแล้ว
มโน :z6:
แอบคิดว่าเขาน่าจะชวนกันกลับไปเล่นเกมส์ต่อบ้าน ท่านกอล์ฟ แล้ว แนะนำ(ว่าที่)แฟนให้เพื่อนรู้จักอย่างเป็นทางการ
จากนั้นปิดประตู
*ชิ้ง*
มโน ++++++++ ฮิฮิ :beat:
กอล์ฟสู้เข้านะ พี่เป็นกำลังใจ
ขอบคุณคนแต่ง :กอด1:
-
:-[ อิอิ... พัฒนาไปอีกขั้นเเล้วนะ พี่โอ๊ตเหมือนเด็กจริงๆ... กอล์ฟคงรู้สึกเหมือนเลี้ยงเด็ก
พี่โอ๊ตน่ารัก555... แต่งตัวเเบบนี้คงดูเด็กลง ว่าเเต่ไม่มีใครเข้ามาจีบบ้างเหรอ...
หรือว่านอกจากสาวพาณิชย์กลุ่มนั้น มีกลุ่มอื่นที่เล็งๆสองคนนี้ไว้ แต่ถูกกอล์ฟตัดไฟตั้งเเต่ต้นลมไว้
กินข้าวด้วยกันครั้งที่สองเเล้ว อิอิ... แต่ดูท่าคราวนี้กอล์ฟจะรู้จักพี่โอ๊ตดีขึ้นแล้วล่ะเน๊อะ มีเเอบใจเต้นอีก
พี่โอ๊ตน่ารักอ่ะดิ๊!!!... :laugh: พี่โอ๊ตกลับคอนโดเเล้ว *0* ...จะได้อาบน้ำเเล้วสินะ
-
พี่โอ๊ตจะน่ารักไปไหนนนนนนนนนนน แค่โดนแย่งขนมปังกรอบก็น้ำตาคลอเลย นึกภาพตามแล้วถ้าหนูเป็นกอล์ฟหนูจะไม่ทน ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
พึ่งรู้วิธีกิเซสเลอร์ที่ถูกต้องจากพี่โอ๊ตวันนี้นี่ล่ะ ปกติกินสเต๊กจนอิ่มเลยไม่ค่อยได้กินสลัดบาร์ คราวหน้าหนูจะไปทำบ้างนะพี่โอ๊ต ๕๕๕ o13
-
พี่โอ๊ตดูเด็กจริงๆ 5555555555 กอล์ฟดูเป็นผู้ใหญ่มากกกกก
กอล์ฟเริ่มใจเต้นขึ้นมาละะ 55555 ค่อยๆรู้สึกตัวไปเรื่อย ๆ
รอตอนต่อไปค่าาา เป็นกำลังใจให้ อัพถี่มาก ชอบบบบ :กอด1: :กอด1:
ปล. บ้านกอล์ฟอยู่แถวเซ็นปิ่นหรอเนี่ย บ้านใกล้กันเบย 555555555 อย่างนี้ต้องแว้บไปเซ็นปิ่นบ่อยๆเผื่อเจอกอล์ฟกับพี่โอ๊ต :z1:
-
แอบน่ารักอีกแล้ววว กอล์ฟอ่ะ ชอบกอล์ฟอ่ะ :z3:
-
อ่านรวดเดียวทันตอนปัจจุบันเลยทีเดียว
เรื่องนี้มัน อะฮิ๊ง มากกกกกกก :3123:
ทีหลังเวลาไปห้างคงต้องไปส่องแถว ๆ เกมโซนบ้างแล้ว
เผื่อว่าจะเจอแบบน้องกอล์ฟกับพี่โอ๊ตบ้าง
อิคึ ! o22
-
ชอบประโยคนี้อ่ะ
แต่สิ่งที่ทำให้จานแทบหลุดมือคืออาการที่มีน้ำใสๆจางๆคลออยู่ในเบ้าตาคนตรงหน้า และเม้มปากแน่นจนบางเฉียบ...ก่อนจะหลุบตาลงมองสลัดพร้อมคำพูดง่ายๆที่ว่า.....
“......ขนมปังกรอบ......ตักไปหมดเลย....”
เหมือนกับเด็กๆๆเลย แบบว่าถูกแย่งของชอบ
แล้วก็ให้ความรู้สึกน่าทะนุถนอมด้วย
ซึ่งแตกต่างจากอิมเมจปกติของโอ๊ตจริงๆๆ
แบบนี้กอล์ฟต้องขยันเอาใจนะ
^o^
อิอิ
-
งื้อออออออ
ตอนขนมปังกรอบนั่นคืออะไร ทำไมน่ารักแบบนี้อ่ะ
แล้วโจ้จะเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงรึเปล่านิ
ป.ล. เดี๋ยวนี้ฝั่งเซ็นทรัลมีซิซเลอร์แล้วเหรอนี่ สมัยตอนเรียนที่ศาลายาเข้าเมืองมาที่ต้องไปกินฝั่งเมเจอร์
หรือเราแก่เกินไป ไม่ได้ไปนานแล้วหว่า
-
อ้ายยยยย อ่านแล้วฟิน :impress2:
เราก็เคยเจอแบบนี้นะที่เดอะมอล์บางกะปิ
ผู้ชายวันรุ่นหน้าตาดี2คนเค้าดวลกลองกันอยู่-..-
เราเคยเห็นหลายครั้งเลยอ้ะ แต่ดูเค้าน่าจะเป็นเพื่อนกันมากกว่า เพราะมากับเพื่อนอีกหลายคน (เสียดายTT)
แต่หลังจากเราเลิกเรียนที่วิสุธฯ ก็ไม่เคยไปเดอะมอล์อีกเลย อ่านแล้วก็แอบคิดถึงพี่2คนนั้น :o8:
มาอัพต่อไวๆนะตัวเอง เค้ารออ่านนะ ^___^
-
อัพถี่อ่ะ. อ๊ากกก ชอบ!!! >< #ใกล้กันอีกนิดชิดๆอีกหน่อย~♥
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักจริงๆเลยอ่ะ อิอิ
-
รักกันเพราะเกม น่ารัก ฮ่าๆๆๆ
-
สองหนุ่มน่ารักจริงๆนะ ว่าแต่แบบนี้เมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนกันนะ สามปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก 555
-
แวะมาเม้นท์ทิ้งไว้ก่อนจะรีบกลับมาอ่านนะค่ะ :กอด1:
-
เค้ารอนานเเล้วนะ เค้ารอนานเเล้วนะ เค้ารอนานเเล้วนะ เค้ารออ่านอยู่นะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รออ่านต่อครับ....ผมชอบโอตาคุ o18 o18 o18 o18
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
7
“เดี๋ยวนี้มึงติดเด็กนั่นจังวะ..."
คำนั้นเรียกให้ข้าวโอ้ตเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอมอนิเตอร์เป็นครั้งแรกของวัน ด้วยรอยหยักกลางหว่างคิ้วจนแทบจะผูกกลายเป็นโบว์...ก่อนจะทวนประโยคด้วยคำสั้นๆ
“ห๊ะ?”
“เปล๊า"
คำตอบรับที่สวนมาทันทีด้วยเสียงสูงปรี๊ด พร้อมกาแฟหอมฉุยแก้วที่3ถูกยกมาวางตรงหน้า
ร่างสูงโปร่งของเพื่อนรักเท้าสะโพกกับโต๊ะทำงาน แล้วยืนไขว้ขาผิวปากยืนรอ...ส่วนคนจะถูกแซวน่ะมีหรือจะรู้ตัว หยิบกาแฟแห่งความปรารถนาดีขึ้นไปจิบสบายๆ ขณะเพ่งสายตากลับเข้าไปสู่โลกแห่งโปรแกรมชวนปวดหัวนั่นอีกหนหนึ่ง
“มึงลืมกูแล้วใช่มั้ย?”
โจ้พยายามเรียกร้องความสนใจอีกครั้งด้วยท่าทางเหมือนจะร้องไห้
แต่ก็ยังเรียกให้การง้อเกิดขึ้นไม่ได้นอกจากประโยคที่ว่า
“เป็นเหี้ยอะไร?”
โดยที่แแทบไม่หันมามองเลยด้วยซ้ำ...
..ลืมไป..ไอ้สัสนี่เป็นมนุษย์ประเภทที่พูดจาอ้อมค้อมด้วยไม่ได้..
..ถ้าคนจิตตกได้ฟังอาจจะไปผูกคอตายเดี๋ยวนั้น..
“ก็จะอะไรวะ"
ในที่สุดคนจะพูดก็ต้องเริ่มเข้าเรื่องสักที หลังจากยืนเก้ๆกังๆมานานสองนาน
"เดี๋ยวนี้ไม่เห็นชวนกูไปเซ็นปิ่นเลย จะไปก็ฉายเดี่ยวตลอด....”
“...นั่นเพราะกูเกรงใจมึงได้ป่ะ...”
"ทำเป็นพูดดี บางทีกูก็อยากไปหาไรกินในนั้นบ้างนะว้อย อยู่ในออฟฟิศมาสามชาติเศษล่ะ บัตรลดบาบิก้อนแม่งจะหมดอายุแล้วด้วย ไหนจะชาบูอีก.........เอ้อ......แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน กูว่ามันชักจะออกทะเลเกินไปล่ะ"
คนพูดยกมือเกาศีรษะแกรกๆ แล้วสรุป
"ที่กูอยากรู้ก็คือ...น้องกอล์ฟเค้าว่างมาเล่นกับมึงทุกครั้งเลยรึไงวะ?”
ประโยคต้นๆเป็นเพียงแค่บริบท ไคลแมกซ์ดูเหมือนจะอยู่ที่ทิ้งท้ายมากกว่า
และข้าวโอ้ตก็ไม่ใช่คนที่บื้ออะไรขนาดนั้น ในที่สุดดวงตากลมโตก็ตวัดมาหรี่จ้องอย่างจับผิด
“ว่างไม่ว่างไม่รู้แต่มันก็มาว่ะ....บ่นเหี้ยไรของมึงเนี่ย มึงไปกะกูได้เล่นกะกูที่ไหนวะ"
“เอ้า! มึงเซียนขนาดนั้นคนธรรมดาอย่างกูไม่อาจสู้หรอกว้อย!”
“งั้นก็เลิกบ่น แล้วกลับไปทำงานไป"
“โธ่พ่อคุณ นี่พักเที่ยงได้ป่ะ...มึงดูเวลาบ้าง เดี๋ยวไอ้ป๋องก็เอาข้าวกล่องมาให้ล่ะ"
คู่สนทนากรอกตา แล้วมองนาฬิกาข้อมือ..เวลาเที่ยงครึ่ง...นี่หมกมุ่นจนลืมเวลาอีกแล้วให้ตาย...
“ตอนบ่ายสองกูต้องไปคุยกะวิศวกรว่ะ พอถึงเวลาแล้วเตือนกูด้วย"
“คร้าบบบเจ้านาย"
“เออ มึงต้องไปกะกูด้วยนี่หว่า...? หรือจะให้ใครไป?”
“ไม่อ่ะ วิศวกรชายไม่ใช่เรอะ" โจ้ปฏิเสธทันที "ให้ไอ้กรังไปเหอะ เอามันไปดูงานบ้าง"
“เมื่อวานผมก็ไปครับพี่" อีกเสียงหนึ่งตะโกนข้ามมา "พี่โอ้ตกับพี่วิศวกรเค้าคุยอะไรกันไม่รู้ผมไม่รู้เรื่องเลย"
เท่านั้นแหละคนเป็นใหญ่สวนกลับไปทันที "มึงกลับไปเรียนสตรัคเจอร์ใหม่เลยไป๊!!”
“....ผ...ผมกำลังศึกษาอยู่"
โจ้มองน้องนักศึกษาฝึกงานที่ตัวหดลงอย่างรวดเร็วนั้นด้วยสายตาละเหี่ยใจ และรับรู้หน้าที่ผ่อนหนักให้เป็นเบาของตัวเองในบัดดล
“มึงแม่งดุอย่างกะเสือ สงสารเด็กบ้างอะไรบ้างเหอะ...”
คนถูกปรามเลิกคิ้วสูง “กูเนี่ยนะดุ? ปกติว้อย”
"ใจเย็นดิ ใครแม่งจะไปเก่งเหมือนมึงกะกูหมดวะ”
“มันไม่ได้โง่เลยสัส ไอ้กังหันอ่ะ...เสือกไม่ตั้งใจฟังวิศวกรพูด"
“เอออ กูรู้แล้ว กูรู้แล้ว” โจ้โบกไม้โบกมือยอมแพ้ “...แล้วนี่มึงไปปากร้ายด่าน้องกอล์ฟเค้าร้องไห้บ้างป่ะวะเนี่ย"
“กูก็เป็นแบบนี้ของกูเนี่ยแหละ ไม่เห็นตัวหดนั่งร้องไห้สักกะหน"
คนฟังตาโต “จริงดิ แม่งทนดีว่ะ..อย่างงี้กูค่อยสบายใจหน่อย"
“สบายใจเหี้ยอะไร?”
“ดุอย่างกะลอร์ดไวเลอร์แบบมึงอ่ะ ตามตรงนะ...กูเป็นห่วงน้องเค้าว่ะ"
เท่านั้นแหละอารมณ์ก็ปรี๊ดปรอทแทบแตก ไอ้เป็นห่วงใครคนอื่นน่ะไม่ใช่เรื่อง...ติดใจแค่ยกตัวเองไปเปรียบดั่งสุนัขพันธ์อหังการแบบนั้นซะนี่ ข้าวโอ้ตนึกอยากจะชูนิ้วกลางใส่ให้รู้แล้วรู้รอด
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยไอ้เพื่อนเวร! ทำเป็นห่วงมันนะ..แม่งไม่เห็นกลัวกูเลยไอ้สัส เอาแต่ยิ้มๆ...แล้วก็พูด 'ครับพี่' 'ครับผม' 'คร้าบๆ' นั่นแหละ นอกจากไอ้นิสัยที่ชอบชอบยักคิ้วกวนประสาท..ไม่เห็นจะเรื่องมากอะไร เล่นเกมกับกูได้ทัดเทียม ว่านอนสอนง่าย ท่าทางเป็นเด็กดีด้วย แถมยัง........”
..กึก..
ดวงตากลมดุจ้องมองไปตรงหน้า เพียงแต่ไม่ได้มองเข้าไปในหน้าจอคอมพิวเตอร์ อะไรบางอย่างในห้วงความคิดทำให้เขาชะงักงันลง และรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลในความเห็นนั้น...
“แถมยัง?”
ดูเหมือนโจ้จะรอฟังประโยคต่อไปเสียเต็มประดา
คู่สนทนาอึกอักเล็กน้อย แล้วบอกปัด
"ช่างเหอะ ไม่มีอะไร"
“เอ๊ะ? มึงนี่ 'ไม่มีอะไร' บ่อยจังเว้ย"
“เอ๊ะ ก็บอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิวะ ไปเลยไป ทำงานไป!"
…..ไม่เห็นจะเรื่องมากอะไร....แถมยัง.......
ข้าวโอ้ตถอนหายใจเมื่อพบว่าเพื่อนรักท่าทางจะไม่ติดใจเอาความเท่าไหร่ ประจวบเหมาะกับที่กระป๋องน้อยหิ้วกล่องข้าวขึ้นมาให้พอดี..ทุกคนจึงแยกย้ายกันไป ยกเว้นก็แต่ร่างผอมบางที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม...วางมือลงบนเม้าส์คอมพิวเตอร์...โดยไม่คิดจะเคลื่อนเคอร์เซอร์ไปตำแหน่งไหนเลยโดยมีสาเหตุจากอาการเหม่อลอยที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก...
เขารู้สึกไม่สบายใจที่เผลอคิดแบบนั้นออกไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกระวนกระวายอยู่ลึกๆ..
...แถมยัง...
…...คอยตามใจ...อย่างเกินพอดีซะด้วย...
+ G A M E R L O V E R +
...หนึ่งวัน...
…ไร้การติดต่อกลับมาหนึ่งวันเต็มๆ...
กอล์ฟส่งไลน์รูปหมีนั่งหงอยไปรอบที่สิบเห็นจะได้ รอสักพักใหญ่ก็ยังไม่มีการตอบกลับมา...เขารู้ว่านี่คงเป็นสถานการณ์ปกติ และทำใจโยนโทรศัพท์มือถือไว้บนเตียง หันกลับมาสนใจกับการเก็บเสื้อผ้าอีกครั้งหนึ่ง
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เจ้าของห้องตอบกลับไปด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ
“ครับ"
แรกทีเดียวเผลอคิดว่าคงจะเป็นแม่บ้านมาบอกลาทุกหัวค่ำแบบที่ทำเป็นประจำของทุกวันเสาร์ แต่เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดนานสองนานก็ยังไม่มีเสียงพูดใดๆดังขึ้น...มันทำให้กอล์ฟเงยหน้าขึ้นจนได้
บุรุษร่างสูงยืนอยู่ตรงนั้นนในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงแสลคสีโทนเดียวกัน...ดวงตาที่มองลอดแว่นกรอบทองไม่ได้สื่ออารมณ์ใดๆ แถมยังกอดอกพิงกำแพงทำหน้านิ่งงันอยู่ตรงนั้นมาได้นานสองนาน คนมองใช้พลังไปมากที่จะทำหน้าตายแบบเดียวกัน แล้วเอ่ยทักออกไปตามมารยาท
“กลับมาแล้วเหรอครับ?"
“อืม"
คำตอบรับสั้นๆโดยไม่เปลี่ยนท่าทีแบบนั้นชวนให้คนมองแข็งไปทั้งตัว ซึ่งใช้เวลาไม่นานในการปรับตัวให้ชินชา แล้วจึงก้มลงมารูดซิปกระเป๋าปิดท้ายเหมือนกับว่าอีกคนไม่ได้มีตัวตนอยู่ในห้อง
“ได้ยินจากแม่บ้านว่าจะไปหัวหิน?”
กอล์ฟเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง..ด้วยถูกสอนว่าให้สบตาคนพูดเสมอ “ครับ"
“กี่วัน"
“สามวันครับ กลับวันจันทร์"
“ไปยังไงน่ะ?”
“นั่งรถไฟฟรีไปครับ"
“ที่พักล่ะ?”
“จองเรียบร้อยแล้วครับ ทางอินเตอร์เน็ท"
“บอกพ่อกับแม่รึยัง?”
“บอกแล้วครับ"
“มีเงินไปรึเปล่า?”
“แม่ให้มาแล้วฮะ"
“เท่าไหร่?”
“สามพันครับ"
คนฟังถอนหายใจ ขยับตัวล้วงกระเป๋าเงินของตัวเองออกมา "จะไปพออะไร พี่ให้อีกสองพัน...อย่ากินเหล้าให้มากนักนะ"
เด็กหนุ่มเรียนรู้มาว่าไม่ควรปฏิเสธให้เรื่องมันบานปลาย จึงได้แต่รับและยกมือไหว้
“ขอบคุณครับพี่เก็ต"
“มีอะไรก็โทรมา พี่รู้จักตำรวจแถวนั้นบ้าง"
..จริงๆแล้วกอล์ฟไม่คิดว่าตัวเองจะมีธุระกับตำรวจ แต่ก็ตอบรับไป.. “ครับ"
“โอเค ดี" ชายหนุ่มใช้นิ้วชี้ดันแว่นด้วยท่าทีธรรมชาติ "งั้นพี่ไปก่อนนะ มีเวรดึก"
“ครับ ขับรถระวังทางด้วยนะฮะ"
“อืม รีบนอนด้วย"
“ครับ"
บทสนทนาของสองพี่น้องมักจะสั้นเสมอ สั้นราวกับว่าไม่มีอะไรจะพูด...และเด็กหนุ่มเองก็พอใจอยู่แค่นั้น ไม่สิ..ต้องบอกว่า 'ทั้งคู่' พอใจอยู่แค่นั้น และไม่คิดจะเยิ่นเย้ออะไรไปมากกว่านี้
'สเก็ต' เป็นพี่ชายที่อายุมากกว่าสิบสี่ปี..ทำงานด้านกฏหมายที่กอล์ฟเองก็ไม่ค่อยเข้าใจรายละเอียดมากนัก ปัจจุบันยังครองตัวโสด...แต่อย่างไรก็ดี ครอบครัวของเขาไม่จำเป็นต้องหาทายาทสืบสกุลเพราะ 'กี้' หรือ 'กรีฑา' พี่สาวคนโตรับสามีแต่งเข้าใช้นามสกุลเดียวกัน แยกตัวไปอยู่ต่างบ้านแล้ว...ธรรมดาคนทั่วไปจึงเรียกกอล์ฟว่าเป็น 'ลูกหลง'
เก็ตและกี้ไม่ค่อยกลับมาเยี่ยมบ้านมากนัก และความที่อายุห่างกันไม่น้อย..พี่น้องจึงไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรเหมือนบ้านอื่น ความเหมือนที่น่าประหลาดคือถูกเลี้ยงมาด้วยความเชื่อที่ว่า 'พูดให้น้อยลง ผิดให้น้อยลง' ทำให้พวกเขาทั้งหมดดูจะเป็นคนเข้าถึงยากอย่างน่าประหลาด และพี่ชายคนนี้แหละที่มีสิ่งนั้นรุนแรงที่สุด...
'พี่ชายมึง..น่ากลัวนิดๆว่ะ...'
นั่นเป็นคำพูดที่คิมจะพูดทุกครั้งที่เจอกัน แต่ก็เป็นเรื่องที่คนเป็นน้องต้องยิ้มและปฏิเสธให้ทุกครั้ง
“กอล์ฟ"
นั่นคล้ายกับว่าเป็นเสียงเรียก
“...เดินทางระวังด้วย ต่างจังหวัดมันอันตราย มีปัญหาโทรหาพี่ก่อน เข้าใจนะ?"
..พี่เก็ตใจดีจะตาย..
..ไม่รู้อะไรซะแล้วไอ้คิม..
+ G A M E R L O V E R +
...สามวัน...
…ไร้การติดต่อกลับมาสามวันเต็มๆ...!?!
ตรูดด....ตรูดดดดด......
((หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ..))
“บ้าเอ้ย! แม่งไม่รับโทรศัพท์!! เอาไปยัดรูตูดซะไป!!!”
คำที่ตะโกนออกมาทะลุจากระเบียงเข้ามาถึงในออฟฟิศ ทุกคนในที่นั้นสะดุ้งเฮือกตื่นตระหนกเข้าไปอีกเมื่อเสียงคำรามดุจเสือโคร่งพิโรธดังตามมาติดๆ ก่อนประตูระเบียงจะเปิดออกพร้อมร่างผอมบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายตัวจะสาวเท้าฉับๆเข้ามาโดยมีไอมาคุตามเป็นกระพรวน
ทั้งกังหันและกระป๋องต่างหันควับมาที่หน่วยกล้าตายเพียงหนึ่งเดียวของห้อง
ซึ่งแน่นอน รุ่นพี่ผู้แสนดีของน้องๆก็ยกมือเสยผมอย่างระอา แล้วเอ่ยถามในที่สุด
“ใครไม่รับโทรศัพท์วะโอ้ต วิศวกรเรอะ?”
“เปล่า"
“รึว่าผู้รับเหมา?”
“เปล่า"
“ถ้าบอสไม่รับก็ขึ้นไปหาดิวะ เรื่องง่ายๆ”
“กูบอกว่าเปล่าก็เปล่าสิวะ เหี้ยเอ้ย! มันเป็นบ้าอะไรของมันวะเนี่ยยยย!!”
หลังปฏิเสธ เจ้าตัวกลับโวยวายเสียยาวเหยียด
"อย่าให้กูบ่น....แม่งส่งรูปหมีนั่งหงอยมาวันเดธไลน์เป็นสิบๆตัว กูก็ทำงานอยู่ไม่ทันเช็คไลน์ป่ะ....เสร็จสรรพวันต่อมากูก็ส่งกลับไป กลายเป็นไม่ตอบกู! สามวันแล้วนะว้อย!! กูโทรไปวันนี้ก็ปิดมือถือ!!”
“....ป๋องว่ามันน่าจะแบตหมดมากกว่าครับพี่"
“ไม่ต้องเถียง!!”
“......ขอโทษฮับ....”
โจ้ตบบ่ากระป๋องน้อยอีกครั้ง ท่าทางคงจะลืมกันไปจริงๆว่าน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง
“ใจเย็นๆไอ้โอ้ต ธุระสำคัญขนาดนั้นเลยรึไง?”
“...ก-ก็....” คลื่นลมสงบลงเล็กน้อยแล้ว "ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น...”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก"
คนฟังเลิกคิ้ว “แล้ว...ใครวะ?”
“อ-เอาเหอะน่า"
“แล้วมันเป็นใครกันล่ะวะ?”
“แล้วมึงจะเอาอะไรกันล่ะวะ?!”
“เอ้า ก็เห็นมึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกูก็แค่นึกสงสัยว่ะ...มึงจะคุยกับใครได้อีกนอกจากพวกกูวะ?”
“ม-มีก็แล้วกัน"
นั่นทำให้ทุกคนในที่นั้นมองหน้ากันด้วยความฉงน "ใครวะ?”
“เออน่า"
“นี่มึงไม่รีบบอกยิ่งมีพิรุธนะว้อย" มือใหญ่แปะปุบลงบนบ่าเปราะแข็ง แล้วทำท่าจะสะกดจิต "...บอก-ความ-จริง-มา"
“ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกน่า"
“...บอก-ความ-จริง-มา"
“ช่างมันเห๊อะ"
“...บอก-ความ-จริง-มา"
หลังจากพยายามทำทุกวิถีทางทั้งสะบัดมือก็แล้ว หันไปจิบกาแฟก็แล้ว ตรงมาที่โต๊ะทำงานก็แล้ว..เพื่อนรักจอมแสบก็ดูเหมือนจะพูดเป็นอยู่คำเดียว แถมติดจะหลอกหลอนมากขึ้นทุกที
...สุดท้ายคนตัวเล็กกว่าก็ตบโต๊ะ 'ป้าบ' แล้วตอบ
“จะใครซะอีก...ก็ไอ้กอล์ฟไงเล่า!!”
ผ่างงงงงงงงงง
ประหนึ่งทุกคนในที่นั้นแข็งค้างไปชั่วขณะ
ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวผู้พูดเอง ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะหน้าร้อนผ่าวไปทำไม
ในที่สุด คนที่ขยับตัวก่อนในที่นั้นก็คือโจ้..ผู้รับบทแก้สถานการณ์ทุกอย่างตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ
ด้วยการดีดนิ้วเป๊าะ
“อ้อหรา...เอาเถอะ กลับไปทำงานได้แล้วพวกเรา"
นั่นเป็นคำพูดที่ทำให้ข้าวโอ้ตเผลอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วหมุนเก้าอี้กลับไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกรอบหนึ่ง..ซึ่งถึงแม้จะอยากทำงานแค่ไหนแต่สมองในตอนนั้นก็เบลอรวนไปเสียหมด
….อาการอึดอัดหายใจไม่ค่อยสะดวกแบบนี้มันอะไร..
....ตื่นเต้น?
..ไม่เห็นมีอะไรต้องตื่นเต้นทั้งนั้นนี่ ก็แค่พูดออกไปตามความจริง..แค่นั้น เรื่องทั้งหมดมีแค่นั้น เอาล่ะข้าวโอ้ตเอ๋ย..หน้าที่หลักของแกคือทำงาน ถึงจะไม่ได้OTแกก็ต้องทำงาน เลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องคุณหมีนั่งหงอยอะไรบ้าๆนั่นได้แล้ว มันไม่ได้ทำให้เรื่องราวดีขึ้นมาเท่าไหร่หรอก เชื่อโอ้ตเถอะ..มันก็แค่ไลน์ แค่โปรแกรมแชท..แล้วก็เบอร์โทรกับคอลเซ็นเตอร์ แค่นั้นแหละ...
ชายหนุ่มพยายามกล่อมตัวเองด้วยกระแสจิต ก่อนที่เสียงลากเก้าอี้จะดังขึ้นข้างๆ
“น้องกอล์ฟเค้าคงติดธุระ มึงไม่ต้องคิดมากหรอก"
ประโยคนั้นแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ และมันทำให้คนฟังไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง
“กูรู้น่า"
“อยากเล่นเกมขนาดนั้นกูไปเป็นเพื่อนก็ได้เอ้า"
“ไม่เอา เล่นคนเดียวไม่หนุก"
“กูเล่นด้วยไง"
“ไม่เอา มึงห่วย"
“โหยไอ้เหี้ย อย่างอแงเป็นเด็กๆไปหน่อยเลยว่ะ"
“กูไม่ได้งอแงว้อย"
พอละสายตาจากคอมพิวเตอร์ไปสบตาด้วย ข้าวโอ้ตก็รู้ตัวเดี๋ยวนั้นว่าคิดผิด
เมื่อแววตาของอีกฝ่ายส่อประกาย 'รู้ทัน' มาอย่างชัดเจน
...แถมยังฉวยโอกาสนั้นพล่ามซะยาว
“กูน่ะไม่ได้สนิทกับน้องกอล์ฟเค้าหรอกนะ แต่เห็นว่าเป็นนักเรียนเตรียมสอบมหา'ลัย..ถึงหน้าตาจะฉลาดแต่ก็คงมีเครียดเคริดอะไรกันบ้างน่ะแหละ คงจะแค่ลืมชาร์จมือถือ หรืออะไรก็เหอะ..ไม่ได้ปิดเครื่องหนีมึงหรอก ทำตัวเป็นผู้ใหญ่..อ้อ..กูไม่ได้จะว่าเรื่องที่มึงอายุมากกว่าเค้าหรืออะไรหรอกนะ เพียงแต่...”
ดวงตาที่ทอดมองลงมาราวกับมีความนัยอะไรบางอย่าง และคนมองก็สัมผัสได้แทบจะในทันที..
“....จะอ้อนก็อ้อนให้มีขอบเขตหน่อยก็แล้วกัน"
TBC
====================
อัพถี่จุงเบยยย 555
พูดถึงเรื่องเด็กม.ปลาย มีประเด็นที่กำลังดังอยู่ตอนนี้คือเรื่องทรงผมของนักเรียนสินะคะ!
นักอ่านที่น่ารักของโอก็มีเด็กมัธยมปะปนอยู่บ้างใช่มั้ยล่ะ
หลายคนก็คงมีความเห็นเรื่องนี้ที่แตกต่างกันไป
จริงๆไม่อะไรมาก โอไม่ใช่คนแหกกฏอะไรอยู่แล้วเลยคิดว่า กฏมายังไงก็ทำแบบนั้น ไม่ต้องคิดมากหรอก!
((แต่ตอนเด็กๆนี่ก็แอบซอยนะ.....สุดท้ายก็เล็มกันไป....))
อา....พูดแบบนี้เหมือนผ่านช่วงชีวิตนั้นมาหลายปีแล้วเลยแหะ o22
เออ!! ที่จะพูดก็คือ...ทรงผมน่ะไม่เป็นไร แต่อย่าเปลี่ยนเครื่องแบบเลยนะขอร้องงง
ไม่อยากจะบอกว่าชอบชุดนักเรียนมัธยมรัฐมาก ทั้งม.ต้นม.ปลายเลย ;;[];;/// แบบ มัน ก๊าว อ่ะ
ตอนเราใส่เองก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะคะ
พอโตขึ้นมาจุดๆนึงมองกลับไป โอ้ย น่ารักค่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์ 55555
(ยิ่งชุดนักเรียนชายที่เป็นกางเกงขาสั้นนะ...แซ่บเว่อร์!!)
((มันมีไม่กี่ประเทศหรอกนะคะที่เอากางเกงนักเรียนมาใส่กับเสื้อยืดแล้วเดินไปเดินมาน่ะ!! :haun4:))
ทุกวันนี้ไม่ค่อยได้ใส่ชุดนศด้วยค่ะ คือชุดผู้หญิงมันต้องกลัดกระดุมใช่ม้ยคะ
แค่เรียนแค่ทำงานก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องมากลัดกระดุมอีก!! โอย จะบ้าตาย สุดท้ายก็ใส่เฉพาะวันสอบกับส่งไฟนอล...
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คิดว่า 'ยูนิฟอร์ม' มันไม่เลวนะ!
อา....คำว่า 'เครื่องแบบ' มันทำให้หัวใจลุงๆสดชื่นขึ้นจริงๆ!!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คุณโอมาไวมาก ผมแฮปปี้ครับ อิอิ คือหลงตาโอ๊ตเต็ม ๆ
อยากรู้ว่าพอกลับมาแล้วกอล์ฟเจอตาโอ๊ตกระหน่ำขนาดนี้
จะงอนแบบไหน กอล์ฟจะง้อยังไง
และโจ้เนี่ยะ มองเพื่อนทะลุหมดแล้วสินะ 55 งอแง ง้องแง้ง อ้อนเป็นเด็ก น่ารักเหอะ
เรื่องทรงผม ผมว่าก็ไม่ต้องให้สั้นเท่าเดิม ออกมาใมห่จะเอาทรงไหน ไม่ให้มันเกรียนก็น่าจะโอเคป๊ะ
แบบไม่ปล่อยฟรี แต่กำหนดไม่ให้มันเกรียน ไม่ให้ติ่งก็น่าจะเวิร์คน้าาาา
ขอให้คุณมีแรงบันดาลใจและเวลาในการอัพด้วยสปีดนี้บ่อย ๆ นะคร้าบบบบบ
-
กรี๊ดน่ารักมากกกกกกกกกก
เริ่มติดน้องกอล์ฟแล้วอ่ะเด่ะ กิ๊วๆๆๆ
-
ก๊ากกกกกกก
น้องข้าวโอ๊ตค่ะ
สงสัยต้องเอาพี่กอล์ฟมาผูกไว้ข้างโต๊ะทำงานแล้วจะได้ไม่หายไปอีก
แล้วที่พี่กอล์ฟชมพี่ชายกะที่พี่ชายเป็นห่วงอ่ะ
ซึนได้อีก
นั้นชมแล้ว #ห๊ะ
ขอบคุณสำหรับตอนต่อๆไปด้วยนะ อัพเลยๆๆ
-
อ่านทีเดียวถึงตอนล่าสุด อยากอ่านต่ออีกละ o13
ค่อย ๆ รู้ใจตัวเองแล้วแหละ ไม่ได้คุยกันเล่นด้วยกันเหงาอะดิ๊ ฮี่ๆ
กอล์ฟทำอะไรอยู่ หัวหินไร้สัญญาณโทรศัพท์เหรอ o18
-
โอ้ตน่ารักเว่อร์อ่ะ :o8: :o8:
-
อื้อหือ แต่ละคนเริ่มอาการหนัก =..= #รักกันๆ
ข้าวโอ๊ตน่ารักอ่ะ(?) กอล์ฟรีบกลับมาง้อคนขี้อ้อนไวๆเบยยย =3=
รอตอนต่อไป♡
-
ทั้งสองคนเริ่มเป็นส่วนที่สำคัญของกันและกันขึ้นมาแล้วววววววว
พี่โอ๊ตน่ารักอะ 55555 รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่าาา
-
:o8: ข้าวโอ๊ตเริ่มรู้สึกตัว เอะใจเเล้วสินะ... ฮี่ฮี่ อยากเห็นโอ๊ตเขินอาย555
น้องกอล์ฟนี่น้า ไม่ชาร์ตมือถือใช่มั้ยเนี่ย... หรือว่าเครื่องตกน้ำ พี่ข้าวโอ๊ตที่น่ารัก จะคลั่งเเล้ว ติดต่อกลับมาด่วน!!!
แต่นี้ก็วันที่สามเข้าไปแล้ว เดี๋ยวก็กลับมาเเล้วล่ะ พี่โอ๊ตก็เตรียมตัวรออ้อนน้องไว้เเล้วกัน มือถือใช้งานได้เมื่อไหร่เดี๋ยว
ก็ติดต่อมาให้พี่โอ๊ตอ้อนให้หนำใจ... พี่ของกอล์ฟนี่ดูขรึมมากมาย ไม่แปลกใจเลยทำไมกอล์ฟถึงดูค่อนข้างหน้าตาย
นิ่งเฉย จนเกือบเฉื่อยชา ถ้าไม่ใช่เรื่องพี่ข้าวโอ๊ต(ของน้องกอล์ฟล่ะก็นะ) หมีหงอย ตอนนี้รีบกลับด่วน กระต่ายเหงาหงอยรออยู่...
ปล. ว่าด้วยเรื่องทรงผม จริงๆให้ไว้ยาวก็ได้นะผู็ชายเนี่ย แต่ให้อยู่ในกรอบที่กำหนดหน่อย เเบบทรงมาตรฐาน รองทรงสูงไม่เกิน
เท่านี้ หรือรองหวีเบอร์ไม่เกินเบอร์นี้... แบบเนี้ย! ลองนึกภาพเด็กผู้ชายชุดนักเรียนตัดผมเเบบไถลายสิ คนอ่านว่ามันดูแปลกๆนะ
สิทธิมนุษยชนมีได้ แต่อยู่ภายกรอบที่กำหนด ส่วนชุดมาเรียน อือ... ชุดนักเรียนเราอ่ะดีเเล้ว... ไม่งั้นพ่อเเม่คงต้องซื้อชุดไปเที่ยว
ให้ลูกเยอะๆ เพราะเด็กเดี๋ยวนี้เเต่งตัวเก่ง ขนาดไปเรียนกลับมายังซื้อเสื้อผ้าติดมือ ถ้าขืนใส่ชุดอื่นไปเรียนได้ มีหวังช็อปแหลก...
การเเข่งขันเรื่องเรียนมันจะถูกปันไปให้เรื่องเเฟชั่นน่ะสิ... แค่ทุกวันนี้ หัวเกรียนๆชุดนักเรียนเหมือนกัน ยังเอาเวลาเรียนมานั่งพับ
กระโปรงถกกางเกง หวีผมปัดเป๋ ทาอุทัยพอกแป้งผัดหน้า... ไม่เป็นอันเรียนหรอก :เฮ้อ:
-
ข้าวโอ้ตเริ่มแสดงอาการแล้ว!
3 วันก็กระสับกระส่าย คิดถึงน้องกอล์ฟแล้ว 5555
อยากให้น้องกอล์ฟมาเห็นตอนนี้จริงๆเลย
เจ้าตัวคงจะดีใจน่าดู
-
มีคนตามใจจนเคยตัวแล้วใช่มั๊ย
ติดใจน้องเค้าแล้วละซิ :L1:
-
ประโยคสุดท้ายนั่น
ตายได้นะข้าวโอ๊ต :-[
-
น่ารักครับ
-
555 น้องกอล์ฟกับพี่โอ๊ต มะไหร่จะได้เจอกันเนี่ย มีแอบคิดถึงกันตลอดเวลา อิอิ
-
ว้าวววววววว อัพถี่มาก (ในรอบข้ามปี 55555 :laugh:)
ได้เคยบอกไปรึยังนะ ว่าชอบการอธิบายเนื้อความของพี่โอจริงๆ มันดูมีสาระทุกคำพูด เหมือนคำพวกนั้นถูกคิดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ที่ชอบจริงๆเลยคือ มุขของพี่อะ ที่แทรกๆให้เห็นแว็บๆ ให้ทุกตอน นิยายมันบอกลักษณะนิสัยของคนแต่งจริงๆ
อ่านเรื่องของพี่โอมาทุกเรื่อง แล้วมันทำให้รู้เลยว่า พี่ไม่เคยทำไรที่มันขี้ๆ คือแต่งๆให้มันจบๆแล้วให้คนอ่าน อ่านกันไปเฉยๆ นิยายพี่เหมือนมันถูกวางโครงสร้างเอาไว้แล้ว(วางไว้เยอะมาก แปะเวอร์) พี่แค่มาเขียนอธิบายให้มันอ่านสนุก แต่บางทีนะพี่ บางทีมันรู้สึกว่า มันแปะจนเกินไป เหมือนโดนขีดเส้นให้เดินอะ แต่ถึงยังไง การที่พี่อธิบายให้มัน สนุก แล้วใส่ใจทุกคำพูดของตัวละคร ทำให้คนอ่านไม่อยากอ่านข้ามตัวอักษรเลย เพราะมันมีปม และความหมายทุกคำพูด ไม่เหมือนนักเขียนหลายๆคนที่ใช้คำพูดการบรรยายเปลืองๆ แต่เนื้อหาที่ได้รู้อะ มันนิดเดียวเอง แบบนั้นมันทำให้เรื่องมันยาน แล้วมันขี้เกียจอ่านอะ
เฮ้ยยยยนี่ตูเขียนไรได้ยาวขนาดนี้ด้วยหรอวะ ยังไงพี่ก็เป็นไอดอลของคนอ่านเสมอจ้า (ถึงจะไม่รู้จักกัน (นี่มึงบ้ารึเปล่า))
ไม่รู้ มันรู้สึกได้เองอะ
เฮ้ยที่ว่ามานี่มันไม่เกี่ยวกะเรื่องเลยนะเว้ย สปอยซะออกนอกทาง กร็ากกกก
สู้ๆจ้าพี่ จะคอยติดตามผลงานเรื่อยๆจ้า :z2: :z2:
รักคนเขียน
:L2: :L2: :L2:
-
อัพไวนะค่ะเนี่ย o13
โอ๊ตน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากเห็นตอนอ้อนจัง :-[
เรื่องชุดนิสิตเหมือนกันเลยค่ะใส่แค่ตอนส่งงานกับไปสอบ
แรกๆเวลามีพ่อแม่ใครมาหาที่มอ จะถูกถามว่า นี่ใส่ชุดนี่ไปเรียนกันเหรอ
ชุดที่ว่าก็เสื้อยืดกางเกงยีนส์แบบชิลม๊ากกกกก 555555555
-
พี่โออัพเร็วมากกกกกก><
พี่โอ้ตเริ่มอารมณ์เสีย ทำไมกอล์ฟไม่รับโทรศัพท์ห๊ะ!!!
พี่โอ้ตหลุดปากแถมมีใจเต้นด้วย
น่ารักอ่ะงื้อออ~
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ~
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ต้องกดไลค์ให้โจ้
พูดได้โดนใจจริงๆๆๆ
o13 o13 o13 o13 o13
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยย พี่โอ๊ตน่าร้ากกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ววววววววววว
;___________________________;
พี่โอ๊ตเด็กน้อยมาก อยากอ่านต่อไว ๆ จัง
อยากเห็นน้องกอล์ฟง้อพี่โอ๊ต
อยากเห็นพี่โอ๊ตอ้อนน้องกอล์ฟ
รอค่าาาา
-
พี่โอไม่น่าทำร้ายน้องด้วยความเขินอย่างนี้เลย อร๊ายยยยยยยยย
อยากจะสารภาพว่าอ่านล่าสุดคือตอน 3 แล้วคิดว่าอีกสักอาทิตย์ค่อยมาดู
ไม่คิดว่าเปิดมาแล้วแบบ... เขร้ตอน 7 แ้้ล้วหรอวะ!!! พี่โออัพเร็วม๊ากกกกกกกกกก
ช๊อบบบบบบบบบบบบบบ น่ารักจังเลยยยย ><////
อยากเห็นพี่สเก๊ทมีคู่จังเลย 55555555 สงสัยบ้านนี้จะยากแท้หยั่งถึงกันทั้งนั้น T_T
โจ้น่ารักมากอ่ะค่ะ ขอให้พี่แกมีคู่เร็วๆนะ เป็นฮีโร่ให้เหล่าน้องๆเสมอเลย
ชอบสายตาและคำพูดรู้ทันมาก อ่านประโยคสุดท้ายจบ เขินเลย อ๊ากกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปฮว๊าฟฟฟฟ xD
-
เขาเริ่มคิดถึงกันแล้วๆ อ่ะๆ ๆ ๆ
-
ข้าวโอ๊ตน่ารัก กอล์ฟนิ่งได้ใจจริงๆ
-
พี่โอ๊ตเริ่มติดน้องแล้วนะ หึหึ
เจอหมีนั่งหงอยเข้าไปถึงกับสติแตกเลย น่ารักจริงๆ ><
ถ้าน้องกอล์ฟรู้ต้องดีใจมากๆอะ :o8:
-
แก้เกมส์กันไปมา เพราะชอบท้าทายสินะนี่
ทำไมทำมา เลยอยากแ้ก้อย่างอื่นแน่ๆเลย
แก้อะรายยย เปล่า้น้า ไม่ได้คิดอะไรลึกเลย อิๆ
ชอบดูคนเล่นเกมเก่งๆเหมือนกัน
มันส์หยดติ๋งจริงๆ สกิลเทพขนาดนี้ มือกับสายตาสัมผัสกันเสมอ
คือตอนนี้จิ้นไปไกลนอกโลก
จิ้นเรื่องอะไร ขอละไว้ 5555
ขอบคุณที่มาต่อนะค่า
:z2:
-
"จะอ้อนก็อ้อนให้มีขอบเขตหน่อยละกัน" ชอบบบบบบบบบบบ อยากรู้ว่าข้าวโอ๊ตจะทำหน้ายังไง!!! :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่โอ๊ตน่ารักแบบไม่ไหวจะเคลียร์แล้วค่ะ ติดต่อไม่ได้ส่มวันมีหงุดหงิดประหนึ่งประจำเดือนไม่มา นี่ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกันนะเนี่ย ๕๕๕
น้องกอล์ฟนี่ก็หนีไปเที่ยวไม่ฝากข่าวไว้เลย รู้ไหมใครคิดถึง :-[
ชอบพี่โจ้จังเลยค่ะ ดูรู้ทันเพื่อนอย่างพี่โอ๊ตดี พอพี่โอ๊ตรู้สึกตัวปุ๊ปว่าตัวเองกำลังมีความรู้สึกอะไรแปลกๆอยู่ พี่โจ้ก็รู้ทันปั๊ป เมพขิงไปเลยค่ะพี่ o13
ปล.เรื่องทรงผมนี่เป็นปัญหามาช้านานทุกคนก็ผ่านมันมาได้ พอถึงจุดๆนึงก็ได้มองย้อนกลับไปว่าครั้งนึงเราเคยไว้ผมแบบนี้ด้วยตลกดี ถ้ายกเลิกไปเด็กรุ่นหลังคงไม่ได้ประสบโมเมนต์แบบนี้แล้ว เสียดายแทน ๕๕๕
ส่วนชุดนักเรียนนี่ก็ไม่อยากให้ยกเลิกเหมือนกันค่ะ เด็กๆในชุดนักเรียนน่ารักกิ๊บกิ้วจะตาย ยังอยากใส่ชุดนักเรียนไปเรียนมหาลัยเลยค่ะ มันทำให้ดูละอ่อนตลอดเวลา ๕๕๕๕
แล้วยิ่งการได้ส่องเด็กนักเรียนกางเกงดำ กางเกงน้ำเงิน กางเกงน้ำตาลนี่มันหาที่ประเทศไหนไม่ได้แล้วจริงๆค่ะ ว่าแล้วก็อยากไปส่องเดี๋ยวนี้เลย ๕๕๕
สุดท้ายเลยได้เมนท์เรื่องผมกับชุดนักเรียนยาวกว่าเนื้อเรื่องอีก แหะๆ
-
ดูพี่ข้าวโอ๊ตจะแอบงอนเจ้าหมีหน้าหงอย :laugh:
สมควรอยู่ส่งคุณบราวด์มาตีหน้าเศร้าใส่ตั้งหลายวัน
พอผู้ใหญ่ตัวโตว่างงานจากเดดไลน์ ติดต่อกลับ
ดันไม่สามารถติดต่อไปซะนี่ o22
ไม่งอนไม่งอแงแล้วจะเรียกว่าอะไร แต่น่ารักไปไหม
แอบสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างพี่โอ้ตกับโจ้นิด ๆ
บางทีดูเหมือนโจ้จะตามใจพี่โอ้ตสุด ๆ เหมือนกัน
ดูแลให้จิ้นดี :z3:
จะอ้อนก็อ้อนให้มีขอบเขตหน่อย ประโยคนี้กรี๊ดตายยยย >///<
อัพถี่จุงเบย แต่ชอบนะคะ ! :z2:
-
ขอแอบฟินล่วงหน้าตอนทั้งคู่มาป๊ะกัน :o8:
ข้าวโอ๊ตเริ่มรู้ตัวละสินะ กึกึ
:pig4:
-
งอนหรือน้อยใจกอล์ฟล่ะสิ อิอิ
-
...ค้างระดับ 18...
อยากจะบอกพี่ข้าวโอ๊ตเหลือเกินว่าน้องกอล์ฟมันไปหัวหิน 555 พี่ผิดเองแหละที่ไม่เช็คไลน์ -3-
ส่วนประโยคสุดท้ายที่พี่โจ้ทิ้งไว้มันทำให้ค้างจริงๆนะคะ :a5:
รีบมาต่อ เร่ะเร้วววววว~
-
อัพถี่ๆ น่ารักที่สู้ดดด
อ้อนเหรอ อยากรู้ว่าพี่โอ๊ตจะอ้อนอะไร หรือจะด่ากันแน่ 5555
-
:jul1:
แวะมาเม้นท์ต่อจากเมื่อวาน
จบค้างอะ
อยากอ่านตอนต่อแหละ
สามวันจากกัน นารีเป็นอื่นๆใช่ปะ
OTTO มีแอบกลัว MINAMI เป็นอื่นอะเปล่า
แต่ความห่างไกลทำให้รู้ใจตัวเองมากขึ้นนะ
ดูเหมือนจะรู้ไปแล้วด้วย
อาจรู้ว่ากอล์ฟจะร้ายตอนหลัง อะไร ยังไง
ทำยังไงถึงมัดใจคนที่เอาแต่ใจได้โมเอะแบบนี้ได้
อ่านไปยิ้มไปอีกแหละ
ฟินจริงๆให้ดิ้นตาย :z3:
-
พี่ข้าวโอ๊ตน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กอล์ฟก็แลดูเป็นผู้ใหญ่(ทั้งที่เด็กกว่า5555) อบอุ่น ใจเย็น เอ็นดูพี่โอ๊ต
แบบเวลากอล์ฟยิ้มขำความวีนของพี่โอ๊ตแล้วบบ อร๊ากกกกกกกกกก น่ารักว้อยยยยยย
พี่โอ๊ตเด็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
ส่วนตัวชอบพระนายที่พระเอกเด็กกว่าอยู่แล้วนิดนึง เจอแบบนี้ยิ่ง..
>////<
มา่ต่อเร็วๆน้า
-
พี่อ๊ตโตะน่ารักมาก....ขาดน้องหมีไม่ได้แล้ว ถึงกับจะลงแดง.... :man1:
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักอ่ะๆ
:-[ :-[
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o18
-
รอตอนต่อไปนะครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
กรี๊ด!!!! อ้อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่โจ้พูดได้กระแทกใจมากเลยค่ะ
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
8
บ้านหลังเดิม..เงียบเชียบเหมือนเดิม
..แต่เด็กหนุ่มก็วิ่งเข้าบ้านอย่างตื่นตระหนกทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครอยู่
“บ้าชิบ อยู่ไหนกันนะ"
กล่องแล้วกล่องเล่าที่เปิดออก ลิ้นชักแต่ละลิ้นชักที่ถูกรื้อค้น กอล์ฟพึมพำออกมาแผ่วเบา..สะกดให้เสียงที่เปล่งออกไปไม่ได้มีความกระวนกระวายอย่างลำบาก แถมยังนึกเกลียดตัวเองที่ขี้หลงขี้ลืมอะไรได้ขนาดนี้
“...จำได้ว่าครั้งสุดท้าย....”
ดวงเนตรคู่คมเบือนจากโต๊ะเขียนหนังสือลงไปที่ปลั๊กไฟ แล้วจึงได้แจ้งแถลงไขเมื่ออุปกรณ์ชาร์จไฟทรงเหลี่ยมมนสีขาวล้วนคาอยู่ที่เดิม ที่ๆเขาเสียบเอาไว้เมื่อคืนก่อนที่จะเดินทางไกล
ร่างสูงถอนหายใจรอบสุดท้ายด้วยรอยยิ้มอ่อน แล้วสะบัดศีรษะเล็กน้อยขณะเดินไปยังที่หมาย
..ลืมเอาที่ชาร์จมือถือไป..
….แทบจะกลายเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต..
จริงๆแล้วเขาไม่ได้กังวลมากมายเท่าไหร่ เพราะพี่เก็ตและทางบ้านเองก็รู้เบอร์ไอ้ดอย...มีเรื่องอะไรก็ติดต่อกันผ่านทางนั้นได้ แต่ความกังวลมันอยู่ที่ว่าเขายังไม่ทันได้รายงานเรื่องที่จะไปหัวหินกับคุณOTTOที่เคารพรัก สิ่งแรกที่เขาจะทำหลังจากสามารถเปิดมือถือได้นั้นคือการเปิดเบอร์ของอีกฝ่าย และใช้สมองดีๆของตัวเองจดจำตัวเลขทั้ง10หลักนั้นให้ขึ้นใจ ส่วนสิ่งที่สองคงไม่ใช่อะไร...นอกจากกิจกรรมที่เริ่มติดทำเป็นประจำ...คือการเช็คไลน์
..จะโทษที่โทรศัพท์ราคาแพงบ้าอะไร แบตหมดเร็วชิบหาย.....ก็ดูจะไม่ใช่เรื่อง..
..มันเป็นปัญหาที่ความสะเพร่านี่ต่างหาก..
2days ago
OTTO : (กระต่ายไฟลุกพรึ่บ)
OTTO : โทษที
OTTO : งานหนักมาก
OTTO : อยากไปตีกลองแล้วว่ะ รอแปป
OTTO : กำลังเคลียร์งาน
OTTO : เบื่อโคตรพ่อโคตรแม่
yesterday
OTTO : เฮ้ย ทำไร
OTTO : ว่างแล้ว ไปกัน
OTTO : เฮ่ย
OTTO : 'ไมไม่ตอบวะ สาดด
OTTO : …..
OTTO : เหี้ย ไปไหนเนี่ย
OTTO : โทรไปทำไมปิดเครื่องวะ
OTTO : (กระต่ายโกรธ)
OTTO : ไอ้กอล์ฟ
OTTO : ไอ้กอล์ฟ..
OTTO : (กระต่ายโกรธมาก)
OTTO : จะตอบไม่ตอบวะ สาดดดด
OTTO : (กระต่ายต่อยหมีกระเด็น)
OTTO : (กระต่ายกระโดดถีบหมี)
OTTO : (กระต่ายฆ่าหมี)
OTTO : เออออ!!
OTTO : ….เล่นคนเดียวก็ได้ว้อย!!
today
OTTO : มารึยัง
OTTO : โทรไปเป็นล้านรอบแล้วนะ
OTTO : หายหัวไปไหนไม่บอกกันบ้างวะ
OTTO : ไปเล่นกันเหอะ
OTTO : อยากตีกลอง
OTTO : (กระต่ายร้องไห้งอแง)
OTTO : ไปไหน กลับมาก่อนนนนนน
OTTO : ได้
OTTO : ไม่คุยแล้วใช่มั้ย ได้
OTTO : กูจะตามจองล้างจองผลาญมึงไปตลอดชีวิต!!
1hour ago
OTTO : …...อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
OTTO : สามวันแล้วนะว้อยยยยย
30minutes ago
OTTO : ไปไหนวะ
OTTO : ตายไปแล้วรึไง?
OTTO : (กระต่ายโกรธ)
หลังจากนั่งไล่อ่านเป็นวรรคเป็นเวร กอล์ฟก็ทั้งขำทั้งระอาตัวเองไปในขณะเดียวกัน...เขาเลื่อนกลับไปจ้องสติ๊กเกอร์ต่างๆที่อีกฝ่ายส่งกลับมารอบแล้วรอบเล่า...ใบหน้าของคนส่งในท่าทีนั้นๆก็ฉายขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ช่างเหมือนกันอย่างกับอะไรดี..
เขาคิดว่าควรจะตอบอะไรกลับไป เลยเลื่อนไล่มาเรื่อยๆจนถึงประโยคสุดท้าย
10minutes ago
OTTO : ไม่ได้อ้อนนะ
OTTO : พี่ไม่ได้อ้อนนะ อย่าเข้าใจผิด
..มีบางอย่างผิดปกติในประโยคนั้น..
และมันทำให้เรียวคิ้วคมเลิกขึ้นด้วยความฉงน เมื่อนึกถึงคำว่า 'อ้อน' ที่ติดจะหน่อมแหน้มไปหน่อยสำหรับคู่สนทนา...แต่รวมๆแล้วข้อความดังกล่าวก็ทำให้เขายิ้มออกมาอีกจนได้..ก่อนจะกดพิมพ์ส่งตอบกลับไป
GOLF : กลับมาแล้วครับ
GOLF : ไปหัวหินมา3วันครับ ลืมเอาที่ชาร์จไป
ประโยคต่อไปกำลังจะพิมพ์คำว่า 'ขอโทษครับ' ตามประสา แต่ยังไม่ทันจะกดส่ง อีกฝ่ายก็ส่งสติ๊กเกอร์กลับมาอย่างรวดเร็วเป็นรูปกระต่ายสวมนวมต่อยรัว ชนิดที่ว่าถ้าเป็นคนจริงๆเขาคงน่วมไปอย่างหมดท่า..แต่ก็นั่นแหละ มันทำให้คนมองถึงกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขณะที่ตัวนั่งข้างปลั๊กไฟ
OTTO : ไม่บอกชาติหน้าไปเลยล่ะฟะ
OTTO : ไม่ได้รอหรอกนะ แค่เบื่อๆ
OTTO : อย่าเข้าใจผิดล่ะ
...พิมพ์เร็วขึ้นจมเลยแหะ...
กอล์ฟคิดแบบนั้น และเริ่มพบว่าตัวเองด้อยพัฒนาการมากเมื่อเทียบกับอีกฝ่าย...ทั้งที่เคยคิดว่าประสาทสัมผัสของตัวเองเร็วมากแล้วแท้ๆ แต่อย่างว่า...ถ้าไม่เรียนรู้ไวก็คงเล่นเกมที่ต้องใช้ทักษะพวกนั้นเก่งไม่ได้ ต้องขอยอมรับว่าข้าวโอ้ตเก่งจริงๆ
แต่ความจริงที่ว่า...เขาคงยอมไม่ได้ถ้าหากว่าตัวเองต้อง 'พ่ายแพ้' น่ะ...มันไม่เลือนหายไปหรอกนะ...
เด็กหนุ่มคิดว่าเขาควรจะ 'เลิก' ทำความรู้จักกับคนๆนี้ผ่านทางแอพพลิเคชั่นแชทไร้สาระแบบนี้สักที ถึงสติ๊กเกอร์อีโมติค่อนพวกนั้นน่ารักดีเวลาที่อีกฝ่ายส่งมาก็เถอะ...
GOLF : อาบน้ำแปปนะครับ
GOLF : เดี๋ยวโทรไป
+ G A M E R L O V E R +
ครืดดดด ครืดดดดดดดดด...
ปิ๊บ
“...เอะอะก็โทรมาๆ...พ่อเป็นเจ้าของเสาสัญญาณมือถือต้นไหนวะ"
การทักทายแบบนั้นติดจะหยาบคายเกินไปหน่อยก็จริง แต่ปลายสายก็ชินแล้ว
((โทรฟรีหลังห้าทุ่มน่ะครับ พี่โอ้ตสมัครโปรโทรฟรีตอนกลางวันรึยัง?))
“........ยัง.....”
((เอ๊ะ? ทำไมล่ะ?))
คนถูกถามกรอกตา ไม่อยากประจานความล่าสมัยของตัวเองเท่าไหร่นัก.. “.....ทำ...ไม่เป็น"
((ฮะๆ โอเค...งั้นเดี๋ยวเจอกันครั้งหน้าผมสมัครให้นะ))
“ไม่ต้อง! สอนมาเดี๋ยวนี้แหละทำเองได้..! แค่ไม่เคยทำเท่านั้นเฟ้ย!!...คนมันโลว์เทคนิดๆหน่อยๆจะเป็นอะไรตาย”
((คร้าบ คร้าบ...ก่อนอื่นก็กดดอกจันทร์......))
“แปป หากระดาษก่อน....”
..ตั้งใจเกินไปรึเปล่านะ?..
ชายหนุ่มจดขั้นตอนที่อีกฝ่ายกำลังพล่ามบอกมาให้ แล้วอ่านทวนอีกรอบจนได้ดั่งใจ..ทั้งๆที่รู้ว่าการผลัดกันโทรแบบนี้มันทะแม่งๆ...แถมพฤติกรรมดังกล่าวไม่ค่อยชอบมาพากลสักเท่าไหร่..แต่ก็ยัง 'ตั้งใจ' ทำ
พวกเขาคุยไลน์กันน้อยลง..และน่าประหลาดตรงที่อีกฝ่ายจะโทรมาทุกเวลาห้าทุ่มตรง..เป็นอย่างนี้มาอาทิตย์กว่าแล้ว..โดยที่ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นอ้างแค่เพียงว่าขี้เกียจพิมพ์ เพราะพิมพ์เร็วสู้เขาไม่ได้ โอเค..นั่นถือเป็นคำชมก็แล้วกัน แต่ทุกวันนี้เขาเองก็ไม่เคยเข้าใจว่าทั้งๆที่รำคาญเสียเต็มประดาแต่ก็ยังรับสายอยู่ได้
เพื่อไม่ให้เป็นการกลืนน้ำลายตัวเองที่เคยว่าเด็กวัยรุ่น(ที่ชอบเหน็บมือถือติดไว้กับหู) ข้าวโอ้ตเลยไปคุ้ยหาสมอลทอล์คจากกองอะไรสักอย่างออกมา อย่างน้อยมันก็ดูน่าเกลียดน้อยกว่าก็แล้วกัน...
((ทำงานอยู่รึเปล่าครับ?))
อีกฝ่ายถามขึ้นในที่สุด ร่างผอมบางขมวดคิ้วตอกกลับไปอย่างฉุนเฉียว
“ก็ทำอยู่สิวะ"
((อยู่ที่ออฟฟิศ?))
“อือ ใช่...ไอ้พวกบ้านั่นกลับไปหมดแล้วด้วย เซงชิบ"
((แล้วพี่โอ้ตไม่กลับบ้างเหรอครับ?))
“ไม่ล่ะ กลับทำไม...พรุ่งนี้ก็ต้องมาอีก"
((ตรรกะนั่นพิกลอยู่นะ....))
“เอาเหอะน่า อยู่อย่างนี้ก็สบายดีออก...ค่าน้ำค่าไฟไม่ต้องจ่าย เดี๋ยวพอมึงทำงานก็จะรู้!"
ถึงแม้จะไม่เห็นหน้า แต่ก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายคงตีหน้าหล่อๆ..ระบายยิ้มหวานๆอยู่เป็นแน่ ((แล้ว...งานหนักมั้ยครับ?))
“ไม่เท่าไหร่หรอก" คนพูดฉวยช่วงเวลานั้นหันกลับไปที่ตารางงานใบโตตรงผนังห้อง "ไม่งั้นไอ้พวกนั้นคงกลับบ้านไปนอนไม่ได้....เออ แล้วแกไม่หลับไม่นอนบ้างรึไงวะ?"
((ไม่ล่ะครับ รอพี่โอ้ตนอนก่อน))
“....ตรรกะนั่นพิกลอยู่นะ"
((เอาน่า ถือว่าผมอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าพี่โอ้ตจะทำงานเสร็จก็แล้วกันครับ))
..แล้วที่คุยโทรศัพท์อยู่เนี่ย..มีสมาธิทำงานตายห่าแหละ..
เรื่องที่น่าประหลาดใจมากกว่านั้น คือข้าวโอ้ตพูดไม่ออกสักครั้งว่าให้อีกฝ่ายวางสายไปซะ
ถึงแม้จะทำงานเพลินๆจนลืมคุย รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงลมหายใจดังเป็นจังหวะจากอีกฝ่าย...ถึงได้รู้ว่าเจ้าเด็กบ้านั่นหลับไปแล้วก็จะกดวางสาย...แล้วจึงคิดได้ว่าควรจะนอนตามไปบ้าง..ก็จะย้ายร่างจากโต๊ะทำงานไปสิงที่โซฟา
...เป็นแบบนี้...มาสักพักแล้ว...
พอเริ่มโปรเจคงานใหม่ การออกภาคสนามก็ถี่ขึ้นกว่างานเดิม...จนเขาไม่มีเวลาแวะไปเล่นเกมมาร่วมอาทิตย์ แต่เหมือนความเครียดจะผ่อนลงไปบ้างเมื่อพบคนที่คุยถูกคอ เพียงแค่บอกเล่าประสบการณ์การเล่นเกมที่สั่งสมมาชั่วอายุคนสลับกันก็รู้สึกเหมือนได้เล่นไปด้วย ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่เขาจะวางสายด้วยเหตุผลโง่ๆเพียงแค่ว่า 'เปลืองตังค์' หรืออะไรเทือกนั้น..
ได้คุยเรื่องที่คุยกับคนอื่นไม่ได้ พอตะคอกใส่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะโกรธหรือตัวหดไปเหลือสองนิ้วแบบที่คนอื่นเป็น..จะเรียกว่าความอดทนสูงหรือไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็ไม่รู้ล่ะ แต่ด้านๆอยู่ทนแบบนี้ก็ไม่เลวนัก...
นาฬิกาบอกเวลาสองนาฬิกาตรง
ข้าวโอ้ตได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะจากปลายสายในช่วงเวลานั้น จึงได้รู้ตัวว่าตนลืมคุยอีกแล้ว..
“...หลับแล้วเหรอ?”
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบ แต่คู่สนทนาก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนัก
….เด็ก...ก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำ...
และเพราะอะไรบางอย่าง..บางทีอาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าอุปทานหมู่ พอเห็นหรือได้รับรู้ว่าคนใกล้ตัวทำอะไรก็จะอยากทำไปเสียทุกเรื่อง...ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือความง่วงที่เข้าครอบงำอย่างเฉียบพลันในขณะนี้
เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาพร้อมจะตัดจบงาน ร่างผอมบางลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาที..แล้วเปิดโปรแกรมเรนเดอร์คาไว้ตั้งใจว่าจะมาเก็บตอนเช้า ส่วนตอนนี้...เป็นช่วงเวลาที่แรงดึงดูดของโลกทำงานอย่างขมีขมัน ด้วยการดูดเขาลงบนโซฟาหนังเก่าๆเหมือนเช่นทุกคืนปกติ..
เพียงแต่คืนนี้ไม่ปกติ..ตรงที่ว่าเขาหยิบมือถือมาวางข้างๆพร้อมเสียบสมอลทอล์คคาไว้พร้อมสรรพ..
...มันบอกเองว่าโทรฟรีหลังห้าทุ่ม...
…ไม่มีเหตุผลที่จะวางก่อน...
ชายหนุ่มทอดกายหลับตา ขยับยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับว่าจะฝันให้ดี
...ถ้าหมดโปรโมชั่นจะดูดเงินให้หมดตัวเลย...คอยดู!...
+ G A M E R L O V E R +
ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนตีสาม..
...แก้มที่แนบกับแขนในสภาพไม่สบายตัวนักแดงเป็นรอยปื้นใหญ่ แถมยังมีอาการปวดคออย่างแสนสาหัส...ที่สาเหตุไม่ใช่อะไรนอกจากการทิ้งศีรษะลงผิดท่าแบบนี้...
“อา...เผลอหลับไปอีกแล้วเหรอเนี่ย...”
เขาบ่นกับตัวเองขณะกวาดสายตาไปรอบห้องที่ยังไม่ได้ปิดไฟ ขณะกำลังจะลุกจากเก้าอี้จึงได้พบว่าบลูธูธตัวเดิมยังเสียบคาไว้ที่หู และสิ่งที่สัมผัสได้ต่อมาคือเสียงจากปลายสาย...ที่ไม่ได้วางลงไป..
..เสียงลมหายใจ..ดังเป็นจังหวะ..
..หนักหน่วงมั่นคง..ตามสไตล์ของคนที่มั่นใจในตัวเอง..
กอล์ฟนิ่งกับเสียงที่ได้ยินนั้น นานพอที่จะขยับยิ้มบาง..แล้วก้มมองมือถือที่วางอยู่ไม่ไกล อีกฝ่ายยังไม่ได้วางสาย นั่นดูราวกับเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทำให้ในอกพองโตอย่างน่าประหลาด
“พี่โอ้ตครับ?”
เมื่อลองส่งเสียงเรียก ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมานอกจากเสียงเสื้อผ้าเสียดสียามพลิกตัว
“หลับแล้วเหรอครับ?”
..ไม่เห็นต้องถามเลยแหะ..โง่จริง..
มันเป็นเรื่องน่าแปลก...ปกติแล้วข้าวโอ้ตมักจะเป็นฝ่ายวางสายไปก่อนทันทีที่รู้ว่าตนเผลอหลับ แต่ครั้งนี้กลับหลับไปด้วยกันทั้งๆที่ยังอยู่ในสาย ความรู้สึกประหลาดก่อขึ้นในอกชั่วครั้งหนึ่ง..และกอล์ฟเองก็รู้ว่าความรู้สึกนี้ไม่สู้ดีนัก นั่นทำให้เขาถึงกับยืนค้างไปชั่วขณะ
นี่เป็นครั้งที่สอง..ที่เขารับรู้ว่าอีกฝ่ายนอนอยู่..
..เป็นครั้งที่สองที่สัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย..
นั่นทำให้เขานึกถึง 'ครั้งแรก' ที่มีเจ้าของร่างผอมบางนั่นอยู่บนหลัง มันเป็นความบังเอิญที่เขาไม่ทันพิจารณาถึงสถานการณ์นั้นนัก..และนึกเสียดายที่ทำไมตัวเองถึงไม่ทันได้เก็บเกี่ยวมันเอาไว้
..เขาควรจะบอกราตรีสวัสดิ์...เหมือนเช่นที่เคยบอกไปในครั้งแรก..
แต่สิ่งที่เขาทำคือการปิดไฟ แล้วเอนหลังทอดยาวลงบนเตียง ห่มผ้าห่มอยู่ในท่านอนเรียบร้อย...ในความมืดมิด..ด้วยความเงียบสงัด เสียงหัวใจที่เต้นระรัวแบบนี้ทำให้เขารู้ตัวว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะนอน...ตราบเท่าที่เสียงลมหายใจจากปลายสายยังคงดังอยู่แบบนี้เขาก็คงยังไม่พร้อมที่จะนอน...
พรุ่งนี้...
ใช่...พรุ่งนี้...
กอล์ฟคิด ไม่เชิงวิตก..เขากลับยิ้มออกมาทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเท่าไหร่นัก..
..จากพรุ่งนี้เป็นต้นไป...
….ต้องเริ่มต้นทำอะไรสักอย่างกับ 'ความรู้สึกแบบนี้' ซะแล้ว...
TBC
====================
ตอนหน้าข้าวโอ้ตตายแน่!! 555555
อยู่ดีๆก็เหมือนเวลาหายไปเลยค่ะ วูบบบบเดียว หายไปร่วมอาทิตย์ เพลียชีวิตเหลือเกิน :z10:
ทำงานส่งวันต่อวันแบบนี้มันคืออะไร ไม่ไหวไม่อยากทน
อากาศก็เปลี่ยนแปลงบ่อย ท้องไส้ก็ไม่ค่อยจะดี ร่างกายทรุดโทรมแย่ลงทู๊กกกวัน -_-''
((แต่ก็ไม่เจียมตัวอยากจะอัพนิยายอ่ะ!! อริอริอริ :กอด1:))
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ!!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอร๊ย!! อยากรู้ว่ากอล์ฟจะทำอะไร 5555555 :-[
เริ่มพัฒนาแล้วค่า! ข้าวโอ๊ตน่ารักมากเบย
-
จิ้ม #อริอริ
คู่นี้ชักจะน่ารักขึ้นทุกวัน #อ้อนอีกแบ๊ววว ><
รอตอนต่อไป
##ขอถี่ๆอีก 555555555
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักมากเลยอ้า
เริ่มลุ้นแล้วล่ะว่ากอล์ฟจะทำยังไงกะข้าวโอ๊ต
อ่านไปยิ้มไปเลย :-[
-
จะจัดการยังไงหรอคะน้องกอล์ฟฟฟฟฟฟ :o8:
แหม อยากรู้จริงจัง
มีการมานอนฟังเสียงหายใจของอีกฝ่ายตอนนอน
โรแมนติกกันจริงเลยนะ อ่านแล้วเขินแทน...... :m25:
-
:o8: ดูโรมานซ์ยังไงชอบกล... ว้ายยยย :-[ เขิน การได้นอนฟังเสียงคนที่เรา...อยู่ข้างๆหู มันก็เหมือนเขานอนอยู่ใกล้
ไม่รู็ว่าคิดไปไกลเองรึเปล่า??? แต่มันรู้สึกเเบบนั้น... โอ้ยๆ พี่โอ๊ตน่ารักนะเนี่ย ไม่ค่อยรู้สึกตัวเองเท่าไหร่ ประมาณรู้เเค่ว่า
มีอะไรแปลกๆ... เหมือนน้องกอล์ฟจะรู้สึกตัวก่อน เเม้จะไม่มั่นใจว่าความรู้สึกนั้น แต่รู็สึกมากกว่าคำว่าเเปลกไปแล้วเเน่ๆ
อย่างน้อยๆก็อยากได้ยินเสียงลมหายใจของพี่โอ๊ต อยากพูดอยากคุย... พี่โอ๊ตเองก็เป็นนะ แต่ไม่รู้สึกตัวเท่าไหร่555
ซึนได้น่ารักมาก :impress2:
-
รอตอนหน้าค่าาาา กรี๊ดดดดดดดด น้องกอล์ฟจะเริ่มรุกแล้เหรอจ๊ะ
พี่โอ๊ตเตรียมใจเลยน้าาาา เตรียมรับเอาใจน้องโอ๊ตไปเลย ฮาๆๆๆๆ
-
ฟินมาก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:มันน่ารักทั้งคู่เลยแฮะ :กอด1:
-
แอร๊ยยยยย น้องกอล์ฟจะรุกพี่โอ๊ตแล้วหรอ :o8:
ดีใจที่กอล์ฟรู้ใจตัวเองเร็วแบบนี้ แต่พี่โอ๊ตนี่ดิ เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่นะ
แต่จริงๆนิสัยเด็กมากเลย :m20:
-
จะช้าอยู่ใย รับทุำการบุก อย่าให้ข้าศึกรู้ตัว เดี๋ยวข้าศึกจะรู้ตัวแล้วถอยทัพกลับ
-
งานนี้กอล์ฟจะรุกพี่ข้าวโอ๊ดแล้วสินะ :a5:
จัดเต็มเลยนะคะ รออยู่ค่าาา !! o13
เคยทำแบบนี้กับเพื่อนสนิทเหมือนกันนะ
คุยโทรศัพท์กับเพื่อนโปรโทรฟรีครั้งละ 3 บาท PCT
บางทีก็ต่างคนต่างอ่านหนังสือ ไม่ต้องมีคำพูด
ไม่ได้ต้องคุยตลอดเวลา แต่ก็รู้สึกว่ายังมีอีกฝ่าย
อยู่ตลอด อบอุ่น :กอด1: แต่ไม่ได้เป็นเลสนะคะ อิอิ
ขำพี่ข้าวโอ๊ต ไม่ได้อ้อนนะ ! น่ารักสุด ๆ เลย :-[
-
มาต่อแล้วววววววววววววววววววววววววววว กรี๊ดพี่ข้าวโอ๊ต น่ารักมากอะ กอล์ฟจะทำอะไรน๊าา อยากรู้ >< :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
รุก!!!!
:จุ๊บๆ:
-
น่ารักอ่ะ นี่ขนาดคุยกันผ่านโทรศัพท์ยังฟินขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ถ้าเจอหน้ากันนะ อร๊ายยยย >///<
น้องกอล์ฟรุกหนักๆหน่อย
-
กอล์ฟรู้ตัวแล้วววววว
ข้าวโอ๊ตเตรียมตัวตั้งรับดีๆๆล่ะ
กอล์ฟจะเดินหน้าลุยแล้วนะ
อิอิ
-
จีบกันซะทีเซ่ 5555 จีบแบบเปิดเผยอะ อยากดูๆ อิอิ
-
:-[ เขิลลลลลลลลลล
นึกถึงตอนคุยโทสัพเลยยย 555+
กอล์ฟรุกเข้าไปลูก อีกนิดพี่เค้าก็ใจอ่อนแร้วววววว :z2:
-
ฮื้ออ เขิลลลลลลลลลลลล เขินตั้งแต่อ่านไลน์ข้างเดียวของอ๊ตโตะแล้ว :laugh: :-[:z3:
น้องกอล์ฟจะจีบพี่โอ๊ตแล้วใช่มั้ย :impress2:
คุณโอรักษาสุขภาพด้วยน๊า
-
รักสองคนนี้อ่ะ :o8:
เหมือนเกิดมาเพื่อกันและกันจริง ๆ โดยเฉพาะคนพี่ผู้น่ารัก
ตอนหน้าโดนรุกสินะ น่าติดตามสุด ๆ
รอนะคร้าบบบบ :impress2:
-
o13
-
คิดถึงอักษรมากเลยค่ะเดือนกว่าแล้วค้างมากก
แอบมาส่องเรื่องอื่นแต่ยังไม่ได้อ่าน
เพราะคาใจกับอีกเรื่องมาก (คนเขียนลืมรึเปล่า)
-
อัพตอนต่อไปเลยเถอะ
เราิอยากอ่านแล้ววววววววววว
อยากรู้จริงๆว่า กอล์ฟจะทำยังไงงงงงงงงง
-
ค้างมากคร๊า ~~~ อ๊ากกก ~~~~ รอดูการรุกของน้องกอล์ฟอยู่นะค๊าา
-
เตรียมตัวเขินไว้รอ คึคึ :o8: :o8:
-
น่ารักอ่ะ อ้อนแบบไม่รู้ตัว อิอิ
อยากจะรู้ว่าตอนหน้ากลอ์ฟจะทำยังไงนะ
ปล.คุณโอรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
รอดู "อะไรสักอย่าง" ของกอล์ฟ 5555
-
เเอร๊ยยยยย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
พออ่านแรกของช่วงพูดคุย
"คราวหน้า นายโอ๊ตตายแน่"
แล้วหลุดขำเลยครับ 555+
โอยยยย น่ารักทั้งสองคนเลย
:z3: :z3: :z3:
เจอแบบนี้ใครไม่รักก็บ้าแล้ว TwT
มีโมเม้นท์นอนฟังเสียงหายใจกันด้วย
อ่อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หวานโดยไม่รู้ตัวสินะครับเนี่ย ^^
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบบบ
-
เอาแล้วๆ กอล์ฟจะเริ่มรุกแล้ว
-
รู้สึกว่าข้าวโอ๊ตจะเสร็จโจรหล่ะ กร๊ากกกก><
กอล์ฟจะรุกแล้วๆ อิ อิ อย่างนี้โอ๊ตจะรอดมั้ยเนี่ยยย
อัพต่อน้าาา
-
พี่โอ๊ตไลน์ไปหากอล์ฟน่ารักได้อีก "พี่ไม่ได้อ้อนนะ" น่ารักกกกกกกกกกก
เริ่มรู้สึกตัวกันทีละนิดๆละ ใครจะจัดการใครก่อน รอวันพรุ่งนี้อยู่นะคะ
ไม่สบายหายไวไวนะคะพี่โอ :กอด1:
พาตุ๊กตากระต่ายพี่โอ๊ตมาทักทายค่ะไปจับมาได้จากตู้จับตุ๊กตา ไว้จะไปตามหาหมีมาอยู่คู่กัน :-[
(http://upic.me/i/7k/arcsoft_image68.jpg)
กระต่ายหลับ >w<
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยย น้องกอล์ฟรุกพี่โอ๊ตใหญ่แล้วลูกกกกกกกกก
o13 o13 o13
-
เพิ่งอ่านค่ะ
ชอบมว้ากกกกก
น่ารักๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ
ป๋อง แม่ง ใช้ Sony Xperia เหมือนกันเลยนะ!! //ตีมือกับป๋อง 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ที่ทำกันอยู่นี่มันข้ามขั้นไปถึงขั้นคนเป็นแฟนกันเค้าทำกันแล้วค่ะ!
แถมกอล์ฟคุงจะรุกหนักแล้วใช่ม้าาาาา
อดใจรอตอนหน้าไม่ไหวแย๊วววววววววววว
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
9
..ของขวัญที่ดีที่สุดจากพระเจ้า...ก็คือตู้เกมเครื่องนี้นี่แหละ..
…....
….ปัญญาอ่อนเป็นบ้า
...ถ้าจะขอบคุณล่ะก็..ต้องขอบคุณบริษัทนัมโค ประเทศญี่ปุ่นต่างหาก...
ข้าวโอ้ตอยากจะร่ายประวัติเกม 'ไทโกะโนะทัตสึจิน' ออกมาเสียแล้วถ้าไม่ติดว่าได้ยินเสียงเดินดังมาจากด้านหลัง และไม่ต้องเดา...จากมุมที่เขายืนอยู่แทบไม่มีใครผ่านไปผ่านมาด้วยซ้ำ เพราะงั้นทันทีที่หันไปเขาถึงได้พูดเต็มปากเต็มคำเลยว่า..
“ช้า.."
แต่ยังไม่ทันจะสิ้นหางเสียง อีกฝ่ายกลับยื่นมือมาตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
นั่นทำให้ต้องเลิกคิ้วมอง ก่อนเด็กตัวสูงกว่าจะเอ่ยขึ้นมา
“แบมือสิครับ"
“อะไร?”
“น่า แบมือหน่อย"
“ก็บอกมาก่อนสิว่าอะไร?"
ชายหนุ่มไม่มีทางยอมแพ้เป็นแน่ ความจริงข้อนั้นทำให้คนมองต้องหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วถือวิสาสะดึงมือของอีกฝ่ายให้หลุดออกจากการกอดอก บังคับแบมือเสร็จสรรพก่อนจะวางของร้อนดังกล่าวลงไป
เจ้าตุ๊กตารูปกลองสีแดงขนาดเท่าหัวแม่โป้งกลิ้งอยู่กลางฝ่ามือ ไม่ต้องมองดูดีๆก็รู้ว่าช่างคล้ายกับเจ้าตัวละครในเครื่องเกมที่อยู่ข้างๆเสียเหลือเกิน หรือพูดให้ถูกก็คือเป็นตัวเดียวกันด้วยซ้ำ...คนรับขมวดคิ้วหมุ่นราวกับไม่เข้าใจ คนให้เลยต้องแบสิ่งที่อยู่ในมือของตัวเองออกมาให้ดูตาม เจ้าตุ๊กตารูปกลองสีฟ้าที่เป็นฝาแฝดกันนั่นเอง..
และสิ่งแรกที่ร่างผอมบางถามก็คือประโยคที่ว่า
"ทำไมต้องคู่กันด้วย?"
กอล์ฟเลือกที่จะไม่ตอบ "ติดเป็นมั้ยครับ?”
“ทำไมต้องติด เห็นคนอื่นห้อยกันเป็นพวง...เกะกะจะตาย"
“แต่นี่มีแค่ตัวเดียว ไม่ได้เป็นพวงสักหน่อยนะ" ร่างสูงกว่าแจง "อีกอย่าง..ที่เค้าห้อยไว้น่ะเพื่อที่โทรศัพท์ของเราจะได้ไม่ไปซ้ำกับคนอื่นไงครับ พี่โอ้ตไม่ได้ใส่เคสด้วยนี่"
“ก็พอใส่เคสแล้วมันหนาเกินไปนี่หว่า...”
“มา ผมติดให้ครับ"
คนถูกสั่งส่งเสียง 'จิ๊' ในลำคอ แต่ก็ยอมล้วงกระเป๋าหยิบมือถือของตัวเองออกมาให้อยู่ดี
เด็กหนุ่มใช้เวลาไม่นานที่จะสวมมันลงไป และติดให้โทรศัพท์ของตัวเองเช่นเดียวกัน...เสร็จสรรพจึงได้ยกทั้งสองเครื่องขึ้นมาโชว์ด้วยรอยยิ้มกว้าง
ขณะที่คนมองจ้องตาเขียวปั๊ด แต่น่าแปลกที่ไม่อาละวาด
“...เอามาจากไหน?”
“ฝากพ่อซื้อมาครับ"
“ซื้อมาให้พี่ด้วยน่ะนะ?”
“ฝากซื้อมาสองอันครับ ลิมิตเต็ดอีดิทชั่นด้วย พ่อเค้าเพิ่งกลับจากญี่ปุ่น..ของฝากเยอะแยะเลย"
น้ำเสียงที่เล่าผ่านนั้นดูเรื่อยๆไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นนัก และคนฟังก็รู้ได้ว่าผู้พูดไม่ค่อยอยากอธิบายอะไรเท่าไหร่ ข้าวโอ้ตถอนหายใจ..มองเจ้ากลองสีแดงที่แกว่งไปแกว่งมาอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วจึงพูด
“เออ ขอบใจ"
คู่สนทนายกหลังมือเช็ดแก้ม “.....ครับ"
“หน้าแดง'ไมวะ?”
“เปล่าครับ พี่โอ้ตทานไรมายัง?”
“......ยังเลย.....เปลี่ยนเรื่องลื่นยังกะปลาไหลเลยนะมึง"
“ผมเปล่าเปลี่ยนเรื่องนะ ฮะๆ งั้นไปทานไรกันก่อนมั้ยครับ? กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะ"
แรกทีเดียวข้าวโอ้ตคิดจะหาเรื่องต่อเหมือนกัน แต่พอมองเวลาเลยรู้ว่าไม่ได้เร่งร้อนอะไร...กว่าเกมเซ็นเตอร์จะปิดก็อีกสองชั่วโมง ถือเป็นเวลาปกติของการรับประทานอาหารเย็นซะด้วย อีกอย่าง..เหตุผลที่อ้างมาก็ดูมีเค้ามูลอยู่ไม่น้อย ถือว่าสกิลตอแหลมันอัพเกรดขึ้นเยอะ
..ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
“ได้"
คนฟังยังไม่ทันจะร้องดีใจ คนพูดรีบยื่นข้อเสนอ
"คราวนี้แกเลือกร้านนะ"
..ชะงักเพราะเดจาวูเลยทีเดียว..
คู่สนทนาอึกอัก คิดได้ว่าถ้าหากพูดอะไรออกไปคงจะโดนอ้างว่า 'ไม่อยากกินเส้นๆ' 'เบื่ออาหารญี่ปุ่น' หรือสารพัดอะไรเทือกนั้นเหมือนครั้งที่แล้วเป็นแน่ ที่สำคัญ...สิ่งที่เขาอยาก 'พา' ไปกินน่ะดูท่าว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมตกลงด้วยง่ายๆ
ดังนั้น...เหลืออยู่เพียงตัวเลือกเดียว...
“ผมว่า...ให้พี่โอ้ตเลือกดีกว่านะ"
“อะไร? พี่บอกให้แกเลือก แกก็เลือกดิวะ"
“เผื่อว่าพี่โอ้ตอยากกินอะไรไง..."
“เออน่า วันนี้กูไม่ได้มีอะไรอยากกินเป็นพิเศษสักหน่อย....อะไรก็ได้ เบาๆหน่อยล่ะกัน"
..นี่ขนาดบอกว่าไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษ ยังอุตส่าห์มีข้อกำกับมาอีกนะ..
“ไม่หิวเหรอครับ?”
“เปล่า" คนถูกถามสั่นศีรษะ "เมื่อคืนไม่ได้นอน...เลยกินอะไรไม่ค่อยลงฟ่ะ..."
“งานเยอะเหรอครับ?”
“อื้อก็..นะ...อะไรวะ เมื่อคืนก็ถามแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ไม่เบื่อบ้างรึไง แกก็โทรมาตอนพี่ทำงานอยู่น่ะแหละ"
อีกฝ่ายยิ้มอ่อน “ผม...รบกวนรึเปล่า?”
“ไอ้นี่...” ผู้สูงวัยกว่ายกมือกอดอก "พี่ไม่เคยพูดคำนั้นนะ แต่ถ้าคิดเองเออเองว่ารบกวน...คราวหลังก็ไม่ต้องโทร!”
การพูดแบบนั้นทำให้กอล์ฟหัวเราะ นึกไม่ออกว่าจะขำเพราะมันน่าขันดีหรือเพราะดีใจกันแน่...เทคนิคการพูดของคนตรงหน้าช่างมีความสามารถที่จะอ้อมค้อมได้เหลือเกินประดา แถมยังวางท่าจัดซะไม่มี...สรุปสุดท้ายก็เป็นแค่คนขี้เขิน ไม่กล้าพูดอะไรออกมาตรงๆเท่านั้นเอง
..ปากร้าย..แต่ไม่ใช่ว่าไม่ตรงกับใจ..
...เพราะฉะนั้นเรื่องตีความจากคำพูดดังกล่าวจึงไม่ได้ยากเลย..
“หัวเราะหาหอกไรวะ แล้วตกลงจะกินร้านไรเนี่ย?"
คำนั้นทำให้คู่สนทนายกมือปิดปากยอมแพ้ ดวงตาคมพราวระยับขณะก้มมองคนตรงหน้า...ที่ทำท่าพร้อมจะต่อยเขาทันทีถ้าเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูออกไป...
“พี่โอ้ต...ชอบของหวานมั้ยครับ?”
“กินได้ ทำไม?”
“...ถ้าผมเลือก...ครั้งนี้พี่ห้ามปฏิเสธแล้วนะ"
คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงักด้วยความชอบกล แล้วหันไปมอง "แกเลือกร้านไหนล่ะ?”
“บอกมาก่อนว่าห้ามปฏิเสธ"
“แกจะกินร้านไหน?”
“พี่โอ้ตให้ผมเลือกแล้วนะ ห้ามปฏิเสธไง"
“ไม่ได้ กูต้องรู้ก่อนว่าร้านไหน"
“มันไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็เคยกินกับ...เพื่อน...ใช้ได้เลยนะ!”
ชายหนุ่มนึกลังเลอยู่นาน มันเป็นความลังเลที่ค่อยๆคล้อยตามด้วยตาเป็นประกายของคนตรงหน้า...และคิดได้ว่าร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้คงไม่มีการวางยาพิษเกิดขึ้นเป็นแน่ ดังนั้นไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ
เพียงแต่มองท่าทางเจ้าเล่ห์เกินพอดีแบบนั้นมันก็อดวิตกจริตไปเองไม่ได้ ดังนั้นคนจะตอบตกลงก็ได้แต่สองจิตสองใจอยู่นาน...นานพอที่ริมฝีปากหยักตรงหน้าจะขยับยิ้มกว้าง นานมากพอที่จะเบือนสายตามองไปทางอื่น แต่แน่นอนว่าคนอย่างข้าวโอ้ตไม่มีทางยอมแพ้ใคร
“ถ้าไม่บอกมาก่อนก็ไม่กิน"
..นั่นไง..
..เอาแล้วครับ..หนุ่มน้อยเอาแต่ใจ..
กอล์ฟสันนิษฐานอยู่แล้วว่าตัวเองคงเล่นลิ้นแบบนั้นอยู่ได้เพียงไม่นาน และมันก็จริง...เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจุดจบของเกมจะมาถึงเร็วปานฉะนี้ แต่สิ่งเดียวที่ควรทำคือห้ามหุบยิ้ม..ซึ่งเป็นหลักฐานของความพ่ายแพ้ชัดเจน
อย่างน้อยเด็กหนุ่มก็ยังคงยิ้มอยู่ ขณะชี้นิ้วลงไปที่ร้านอาหารร้านหนึ่งด้านล่าง
อีกฝ่ายมองตาม ก่อนจะทำหน้าตะลึงจนตาเบิกโพลง
“ฮ...”
ยังไม่ทันจะอุทานออกมา38ภาษา...ปลายนิ้วเรียวยาวก็แตะลงบนกลีบปากสีส้มให้ชะงักคำพูด
พร้อมประโยคคำสั่งที่เผด็จการน้อยกว่าฮิตเลอร์นิดหน่อย...
“...ห้ามปฏิเสธเด็ดขาดนะครับ"
+ G A M E R L O V E R +
โทนส่วนใหญ่คือวินเทจสไตล์ สีชมพูไล่โทนตั้งแต่บานเย็นยันนมเย็น ขลิบขอบครีมลายลูกไม้กุ๊กกิ๊กแทบทุกระแหง โซฟาสีน้ำตาลแก่ไล่เรียงไปตามโต๊ะเข้ากับเครื่องประดับร้าน จะมีก็แต่เก้าอี้เดี่ยวที่หุ้มด้วยผ้าลายเดียวกับผนังเพียงเท่านั้น พนักงานส่วนใหญ่เป็นสาวสวยไม่ก็หนุ่มรูปงามผอมบางละม้ายคล้าย..เพศที่สาม แต่ไคลแมกซ์ที่ดูเหมือนจะเป็นจุดเด่นมากที่สุดคือท่ามกลางบรรดาคู่รักวัยรุ่นที่นั่งกระจายไปตามมุมต่างๆของร้านนั้นเองที่มี...ผู้ชายหน้าตาจัดไปทางดีสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน
คนนึงตัวแข็งโป๊กปล่อยรังสีอำมหิตออกมา...พร้อมฆ่าทุกคนที่ปรายสายตามามองโดยตั้งใจ..
อีกคนกลับทำท่าเหมือนกลั้นขำอย่างทรมาน ขณะเลือกเมนูอาหารให้ตามที่ตนได้อาสามา..
“แก เห็นโต๊ะนั้นมั้ย? น่ารักดีเนอะ"
“มาด้วยกันไง สงสัยเป็นแบบ...อ่ะนะ~”
“อกหักตั้งแต่ยังไม่ทันจะเริ่มเลยแก"
“โอย แค่ได้เห็นก็ฟินล่ะ"
“เคะอายุมากกว่าเหรอ? น่ารักดีนะ"
“ส่วนรุกก็แบบ...หล่ออ่ะ ขาวน่าเจี๊ยะสุดๆ"
“เฮ้ยๆ ชั้นเคยเห็นบ่อยๆ...อยู่ข้างบนไงแก ที่ตีกลองเล่นเกมเก่งๆอ่ะ"
“ชั้นก็เคย มาตีด้วยกันบ่อยจะตาย...เห็นแมนๆเท่ๆทั้งคู่ไม่นึกว่า....ว้ายยย~"
“จริงป่ะ ทำไมชั้นไม่เคยรู้เลยวะ"
“แกเคยขึ้นไปข้างบนที่ไหนเล่า นั่น! ดูสิ! สบตากันแล้ว!”
“โอ้ยยย ฟินมรั่กมรั่ก!”
บทสนทนานั้นไม่ได้ดังนัก แต่คนประสาทสัมผัสดีทั้งสองก็กระแทกเข้าไปเต็มสองรูหู
ข้าวโอ้ตทำท่าเหมือนจะแดกหัวพนักงานเสิร์ฟจอมอู้พวกนั้นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ต้องคุมอารมณ์สั่นขาดิกๆ...ราวกับว่าจะรอให้คนตรงหน้าสั่งอาหารเสร็จก่อนค่อยกระโดดข้ามไปขย้ำให้ตายอย่างไงอย่างงั้น..!
ผิดกับอีกฝ่าย...ที่ขยับยิ้มพอเป็นพิธีให้คนรับออเดอร์...ที่ดูยังไงก็รู้ว่ากำลังโปรยสเน่ห์(!?)แบบไม่ได้ตั้งใจ แถมยังทำตัวสบายๆเหมือนอยู่บ้านตัวเองซะอย่างนั้น ยังมีหน้ามายิ้มหน้าบานให้อีกนะ...
“เกิดมาทั้งชีวิต...กูยังไม่เคยเข้าร้านแบบนี้เลยเหอะให้ตาย!”
ผู้สูงวัยกว่ากร่นออกมาจากลำคอ น้ำเสียงกลั่นจากความคั่งแค้นล้วนๆจนคนฟังแทบจะขำตาย
“ไม่เห็นต้องเกร็งขนาดนั้นเลยนี่ครับ"
“จะไม่ให้เกร็งยังไงไหววะ ดู..ดูสิ ไอ้พวกนั้นก็นินทาเราอยู่เมื่อกี้น่ะ!”
“อ้อ? เรื่องที่เค้าบอกว่าพี่หน้าตาดีน่ะหรือครับ?”
“......ประเด็นมันอยู่ตรงนั้นที่ไหนล่ะไอ้บ้า!!”
“ไม่เห็นต้องแคร์สายตาคนอื่นเลยนี่ครับ เรามาทานข้าวเฉยๆนี่" กอล์ฟระบายยิ้มหวาน ฉวยกระดานเมนูที่แทบจะถูกย่อยสลายเป็นผุยผงออกมาจากมือคนตรงหน้าโยนไว้ที่โต๊ะข้างๆ "คนทั่วไปเค้าก็ทำกันทั้งนั้น..."
“แต่ไม่ใช่ในร้านแบบนี้!”
“พี่โอ้ตจะบอกว่าคนอื่นที่นั่งทานในร้านแบบนี้ทุกคนประหลาดเหรอครับ? ไม่ใช่สักหน่อย"
“อย่ามากวนประสาทว้อย!! เดี๋ยวปั๊ดเจอสองทีสี่รู!!”
คำขู่พร้อมอาวุธในมือนั้นไม่ได้ทำให้กลัวเลยสักนิด ติดจะใจเต้นตูมตามเสียมากกว่า
เด็กหนุ่มนั่งสงบจิตทำสมาธิอยู่พักใหญ่ แล้วเอ่ยถามออกไป
“แล้วเวลาพี่กับแฟนมาทานข้าวกันเนี่ย...นั่งร้านไหนกันน่ะครับ?”
…...ไม่มีคำตอบ
ความเงียบนั้นทำให้คนพูดประหม่าขึ้นมาดื้อๆ ยิ่งสายตาคู่นั้นเงยขึ้นมาสบแบบไร้ประกายใดๆมันทำให้คิดแล้วคิดอีกว่าตนละลาบละล้วงมากเกินไปรึเปล่า คำถามแบบนี้เขาเข้าใจว่ามันค่อนข้างส่วนตัว...แต่ทั้งคู่ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันเท่าไหร่นักถ้านับจากจำนวนชั่วโมงที่ได้คุยกันมา...
...อืม..การนับค่าความสนิทแบบนั้นคงแปลกน่าดู...
กอล์ฟกำลังทบทวนคำพูดเมื่อครู่ และคิดว่าควรจะเอ่ย 'ขอโทษ' ออกไปดีรึเปล่า...วินาทีนั้นเองที่อีกฝ่ายเบือนสายตาออกไป แล้วตอบคำถามนั้นด้วยจังหวะพูดเนิบๆ
“....เคยมีที่ไหนล่ะ...แฟนน่ะ"
...เจ๋งเป้งที่สุด!!!
เด็กหนุ่มใช้พลังทั้งหมดในการหักห้ามใจไม่ให้ชูมือขึ้นแล้วหมุนๆ ก่อนจะกระแอมกระไอแล้วถามต่อ
“จริงเหรอครับ?”
“...เออ จริง"
“อย่างพี่โอ้ตเนี่ยนะจะไม่เคยมีแฟน?”
“ไม่เห็นจำเป็นต้องมีนี่หว่า แกดูพี่ดิ...ผู้หญิงที่ไหนทนคนอย่างพี่ได้แม่งไปเกิดเป็นนางฟ้าแล้ว!”
พอพูดประโยคติดตลกด้วยหน้าเหยเกแบบนั้นทำเอาอยากจะขำก็ต้องสะอึก คนฟังรู้ตัวเองว่ายังไม่พร้อมจะไปเกิดเป็นนางฟ้าที่ไหนในตอนนี้ แล้วจึงคิดจะถามไปว่า 'ถ้าเป็นผู้ชายที่ทนได้..จะไปเกิดเป็นเทวดารึเปล่า?'
แต่ไม่เอาดีกว่า...
...มันดูจะ...รุก...มากเกินไปหน่อย...
ร่างสูงกลัดกลุ้มได้ไม่นานนัก พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอดวงตากลมโตของอีกฝ่ายจ้องเป๋ง
“.....ครับพี่?”
“แกมีเยอะแล้วอ่ะดิ...หน้าอย่างงี้อ่ะ?"
ทั้งสองจ้องหน้ากันอีกครั้ง กอล์ฟกำลังใคร่ครวญว่ารูปประโยคและน้ำเสียงเมื่อครู่หมายถึงอะไร จะตีความอย่างเข้าข้างตัวเองว่า 'หึง' ก็คงจะไม่ใช่ที่ ดูจากนิสัยแล้วน่าจะถามแบบขอไปที..แต่แววตาจริงจังนั่นมันอะไรกัน..
….ให้ตายเถอะ....
จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็เถอะ...แต่เวลาทำหน้าเหมือนจับผิดแบบนี้มันช่างน่า...............เป็นบ้า!
ตอนนั้นเขารู้ตัวแล้วว่าจะตอบอะไรตอนนี้ก็ดูเหมือนจะช้าไป เรื่องที่ว่าต้องพิจารณาให้ถี่ถ้วนก่อนพูดมันเป็นไปแทบไม่ได้เลยในชีวิตจริง ในเมื่อเรามีคู่สนทนาอยู่ตรงหน้า...และเขาก็รอที่จะฟังคำตอบจากเราโดยไม่ต้องการการเสแสร้ง...
ดังนั้นไม่แปลกที่ดวงตาคู่นั้นจะก้มหลบ แล้วไหวไหล่
“ช่างมันเหอะ ก็พอเดาได้อยู่"
“...พี่...สนใจด้วยเหรอครับ?”
“เปล่านี่ ก็แค่ถาม......ไม่อยากเปลี่ยนบทสนทนาเนียนๆแบบแกหรอกโว้ย"
ไม่ว่าคนตรงหน้าจะพูดแบบนั้นด้วยสาเหตุอะไร แต่คนฟังกลับดีใจอยู่ลึกๆ
..ใช้ชีวิตมาเกือบ18ปี กอล์ฟเพิ่งรู้เดี๋ยวนั้นว่าตัวเองเป็นอะไรที่คล้ายๆกับมาโซคิสต์..
“ผมก็ไม่เคยเหมือนกันครับ แฟนน่ะ"
ในที่สุด..เขาก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
ส่วนคนฟังน่ะถึงกับเลิกคิ้วสูงคล้ายอยากจะถาม แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปาก...ออเดิร์ฟที่สั่งไว้ก็ยกมาเสิร์ฟขัดจังหวะเสียแล้ว
กลิ่นเห็ดเข็มทองจนอดไม่ได้ที่จะหยิบตะเกียบพร้อม แรกทีเดียวข้าวโอ้ตยังติดใจอยู่ แต่ก็ตระหนักว่ามันจะจาบจ้วงเกินไปหน่อยมั้ยถ้าเขาจะยิงคำถามอะไรออกไปเดี๋ยวนั้น.....
“ผู้หญิงทนไม่ได้หรอกครับ ถ้าผู้ชายเล่นแต่เกม"
และคนตรงหน้าก็เป็นฝ่ายอธิบายมาก่อน..
“ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนด้วยแหละครับ ไม่ค่อยมีผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิตสักเท่าไหร่"
เรื่องนั้นอีกฝ่ายก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่.. “เดินห้างบ่อย...มันก็ต้องมีบ้างแหละ ใช่มะ?”
“ถูกครับ ก็มีบ้าง...แต่ผู้หญิงที่คุยด้วยเค้าก็ไม่ค่อยอยากจะมายืนรอดูผมเล่นเกมสักเท่าไหร่หรอก" กอล์ฟอธิบาย บรรจงแกะเห็ดเข็มทองผัดเนยออกเป็นคำๆไว้พอดี..แล้วจัดการมันเข้าปาก "...สุดท้ายยังไม่ทันจะเป็นแฟน ก็เบื่อๆเลิกๆกันไปเอง"
..อาหารจานหลักถูกยกมาเสิร์ฟ..
ข้าวโอ้ตรู้สึกดีกับสถานการณ์ขัดจังหวะแบบนั้น เพราะน้ำเสียงที่แทบจะไร้ความรู้สึกของคนตรงหน้ามันอ่านไม่ออกเลยว่าอยู่ในอารมณ์ใด และควรจะตอบรับแบบไหนออกไป..
ทั้งๆที่ค่อนข้างจะสนิทกันแล้ว..แต่ก็ยังมีระยะห่าง..เหมือนเส้นบางๆกั้นอยู่
ชายหนุ่มรู้สึกแบบนั้น และคิดว่าไม่ควรจะพูดอะไรละลาบละ....
“แล้วตอนนี้พี่โอ้ต 'คุย' กับใครอยู่บ้างรึเปล่าครับ?”
….ล้วง...
คำถามนั้นทำให้คนฟังเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ จึงได้พบว่าคนตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีปิดกั้นอย่างที่ตัวเองคิดเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย ละลาบละล้วงกว่าที่ตัวเองคิดเสียอีก!! ..แถมยังคลี่ยิ้มน้อยๆกับการท้าวคางตั้งใจฟัง เรียวคิ้วคมเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่งจากการรอคำตอบ..มันทำให้คนมองเผลอหลุบสายตาลงอย่างช่วยไม่ได้ แล้วประเดิมกินคำแรกเข้าไปก่อน
“จะไปมีได้ยังไงกันล่ะ"
ทิ้งจังหวะ..มันเป็นจังหวะที่นานจนหัวใจเต้นขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
“...ก็มีแต่แกเนี่ยแหละ"
“จริงเหรอครับ?”
คำสวนควับประหนึ่งรอพูดอยู่ก็มิปานแบบนี้ทำให้คู่สนทนาชะงักทันควัน แล้วต่อ
“ก็จริงดิ ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตขนาดนี้จะมีเวลาที่ไหนไปคุยกะใครวะ"
“แล้ว...ไลน์?”
ข้าวโอ้ตชูนิ้วขึ้นมา "ไอ้โจ้ รุ่นน้องที่ออฟฟิศสองคน หลานชาย หลานสาว แล้วก็แก...หกคนไม่ขาดไม่เกิน"
ไม่รู้ทำไม..คนพูดถึงแอบสะกิดใจกับมุมปากที่กระดกขึ้นมากกว่าปกติของคนตรงหน้านั่นจังนะ..แต่ชายหนุ่มก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เมื่อคู่กรณีตั้งคำถามต่อ
“แล้วโทรศัพท์..ล่ะครับ?”
“ก็มีแต่แก"
“แค่นั้นเหรอครับ?”
"อืม...แล้วก็คุยเรื่องงานไง ทั่วๆไป"
“แล้วเมสเซสล่ะครับ?"
“.......ถามมากงี้เอามือถือกูไปเช็คเลยดีกว่าป่ะ? เอาป่ะ?”
คำพูดพร้อมท่าทางจริงจังอยากจะควักออกมาปาใส่หน้าแบบนั้นทำให้กอล์ฟหัวเราะหน้าแทบหงาย ก่อนจะยกมือโบกปัดเป็นเชิงปฏิเสธ...แล้วลงมือจัดการเจ้าอาหารชุดตรงหน้าอย่างอ้อยอิ่ง...ไม่ได้มีท่าทีเร่งร้อนสักนิด
คนมองขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย ยิ่งมองไอ้คนทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนแบบนี้ก็ยิ่งขัดใจ
...หรือมีแต่เขาที่คิดไปเองคนเดียวว่า 'คำถาม' เมื่อครู่มันแปลกๆ...?
จะเรียกว่าอยากรู้อยากเห็น ภาษาปากว่าเสือก หรือมีความนัยแฝงอะไรรึเปล่าเขาก็ไม่รู้...แต่นั่นมันใช่บทสนทนาของลูกผู้ชายคุยกันที่ไหน..ถ้าคิดจากการที่เขาเป็นลูกผู้ชายมาทั้งชีวิตแล้วล่ะก็นะ...
….
...สงสัย..อยู่อย่างนึง...
มือเรียวผอมแบยื่นออกไปตรงหน้าด้วยจุดประสงค์หลัก อีกคนเงยหน้ามองกระพริบตาปริบๆ พยายามพิจารณาตีความหมายจากรูปการณ์ ทั้งตะเกียบทั้งส้อมก็วางเรียบร้อยคล้ายกับว่าไม่อยากทานต่อ ดวงตากลมโตนั่นก็กดดันอยู่ลางๆ พอสบตากันสักพัก...เรียวคิ้วดุก็ยักขึ้นทีนึง...ราวกับต้องการจะบอกอะไรสักอย่าง..
...ที่คนมองแม่งไม่เข้าใจ...
กอล์ฟกลืนน้ำลาย..เป็นวินาทีที่เขาตัดสินใจเก็บตะเกียบบ้าง แล้วยื่นมาไปแตะมือข้างนั้นแผ่วเบา...จึงได้รู้ว่าผิวสัมผัสนั้นหยาบกระด้างกว่าที่คิด...แต่อันที่จริงมันก็ไม่ได้น่าแปลกใจอะไรนัก ก็โหมเกมหนักขนาดนั้น..ไหนจะงานอีก......
“ทำเหี้ยอะไร กูให้เอามือถือมา"
คำพูดนั้นทำให้เด็กหนุ่มชะงักทันที แล้วยิ้มแผล่
“ถ้าไม่บอกนี่จูบมือไปแล้วนะเนี่ย ฮะๆ"
คนตรงหน้าขมวดคิ้วหรี่ตา "...อะไรของแกวะ? มีความลับอะไรปกปิดไว้ใช่มั้ย?"
“ความลับอะไรกันครับ?”
“เอามือถือมา"
“พี่โอ้ตมีอะไรรึเปล่า?”
“เอามือถือมาเหอะน่า!"
ท่าทางคนตัวเล็กตรงหน้าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหากไม่ได้รับของที่ต้องการเป็นแน่ กอล์ฟขำน้อยๆขณะล้วงกระเป๋ากางเกง...แล้วหยิบวัตถุร้อนดังกล่าวออกมาวางไว้ให้
“เช็คได้เลยครับ...ทั้งเครื่องมีแต่พี่โอ้ต"
...จริงของมัน...
ข้าวโอ้ตเริ่มรู้สึกว่าตัวเองอีเดียทซะเหลือเกินที่ทำอะไรแบบนี้ แต่ก็กดดูอะไรผ่านๆไปเรื่อย
นอกจากบันทึกการโทรออก ไลน์ แอพพลิเคชั่นเกมที่เล่นแล้ว....ที่เหลืออยู่ที่ทุกคนแม่งต้องเช็คก็คือรูปภาพในมือถือ ซึ่งในส่วนนี้ก็เป็นเหมือนวัยรุ่นทั่วไป มีรูปตัวเองประปราย ถ่ายกับเพื่อนฝูงประปราย แล้วก็ถ่ายแลคเชอร์ประปราย...และส่วนใหญ่จะเป็นรูปที่เหมือนเพื่อนหยิบไปถ่ายมากกว่าตั้งใจถ่ายด้วยตัวเอง..
เงามืดทอดลงมาใกล้ ทำให้ชายหนุ่มรู้ตัวว่าอีกฝ่ายชะโงกมามองจนหัวแทบจะชนกัน
..มันเป็นความใกล้ที่ทำเอานิ้วแข็ง ไม่กล้าขยับเขยื้อน..ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ความหมาย..
“คิมชอบเอาไปถ่ายครับ สาวๆพวกนี้ก็เด็กคิมมัน"
คนตรงหน้าอธิบาย คล้ายกับไม่ได้มีความรู้สึกแปลกๆปะทุอยู่ในอกแบบเดียวกัน
คนฟังจึงทำได้แต่พยายามลืมเรื่องนั้นไป
“...แล้ว...แฟนเก่าล่ะ?”
“บอกไปแล้วไง..ว่ามีที่ไหนล่ะครับ แฟนเก่าน่ะ"
คู่สนทนากรอกตาเบ๊ปาก "คารมแบบนี้...สำเร็จไปกี่ครั้งแล้วล่ะ?”
เด็กหนุ่มขยับยิ้มบาง ดวงตาเป็นประกาย
“แล้วครั้งนี้ล่ะ...สำเร็จมั้ยครับ?”
เท่านั้นแหละคนฟังแทบทำมือถือหลุดจากมือ แต่ก็ตั้งสติไว้ได้ทัน...น่าเสียดายตรงที่ตนเป็นประเภทไม่หนีใคร เลยทำได้เพียงเงยหน้าสบตาโดยไม่ผละออก...ดวงหน้าของอีกฝ่ายอยู่ห่างออกไปไม่เกินหนึ่งช่วงไม่บรรทัด และจากระยะดังกล่าวไม่ได้ช่วยให้เห็นความนัยจากนัยน์ตาคู่นั้นเลยสักนิด
ข้าวโอ้ตรู้สึกใจเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ออก รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่อเอาซะเลย..จึงตัดสินใจตัดบท
“ตลกหรา?”
“ไม่ตลกครับ" อีกฝ่ายสั่นศีรษะ "...จริงจังเลยล่ะ"
...ไปต่อไม่ถูกเลยกู...
“กิน...ข้าวเหอะ" ชายหนุ่มยัดมือถือกลับคืนไป "เดี๋ยวเย็นหมด"
“พี่โอ้ต"
“...อะไร?”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิครับ"
“อะไร? เปลี่ยนเรื่องอะไร? กูหมายถึงกินข้าวก่อนค่อยว่ากัน”
“นั่นแหละที่เรียกว่าเปลี่ยนเรื่อง"
“... 'เปลี่ยนเรื่อง' คือการกระทำของคนที่ทำได้แต่ 'หนีปัญหา' เฟ้ย แล้วมึงมองหน้ากูนะ...หน้ากูเหมือนเป็นคนแบบนั้นมั้ย?”
คนฟังยิ้มกว้าง "ไม่ครับ"
“...เออ เข้าใจก็ดี"
“พร้อมจะฟังต่อรึยังครับ?”
“ไอ้สัส! กูบอกกินข้าวก่อน!”
“พี่โอ้ตทานเสร็จผมก็ยังพูดไม่จบหรอกครับ เชื่อเถอะ"
ข้าวโอ้ตไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าเหตุการณ์อะไรกำลังจะเกิดขึ้น และชายหนุ่มก็กำลังจะพยายามทุกอย่างเพื่อไม่ให้ 'มัน' เกิดขึ้น อย่างน้อยก็คงพอจะลบความรู้สึกประหลาดแบบนี้ออกไปได้..ใช่..เขาหวังว่ามันควรจะเป็นเช่นนั้น..
..แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ช่วยอะไรเลย..
“ผม...”
“กู-ไม่-ฟัง"
..เล่นมันดื้อๆเนี่ยแหละ!
หนทางการเอาตัวรอดเดียวของเขาดูเหมือนจะเป็นการยกมือขึ้นมาอุดหูตัวเอง ตั้งใจว่าจะใช้สายตาดุๆของตัวเองกดดันให้อีกฝ่ายหุบปากเงียบแต่ก็ดูจะไม่เป็นผล เมื่อพบว่าตนนั่นแหละที่เป็นฝ่ายหน้าร้อนผะผ่าว
เขาหลับตาปี๋ อยากจะปิดประสาทสัมผัสทั้งห้าได้ดั่งใจชอบกล
..ให้ตาย..ใครให้มันมองมาด้วยสายตาแบบนั้นกันวะ..!
“โอเค โอเค"
หลังจากสงครามที่ไร้เสียงพูดผ่านไปสักระยะ น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะยอมแพ้นั้นทำให้ข้าวโอ้ตเหลือบสายตามองข้างหนึ่ง เด็กหนุ่มยกมือสองข้างขึ้นด้วยรอยยิ้ม และยอมผละออกไปจนพิงพนักเก้าอี้เต็มหลัง
“พี่โอ้ตจะฟังหรือไม่ฟังก็ไม่มีผลอะไรมากหรอกครับ เพราะยังไงซะ...”
..มันไม่มีทางที่จะไม่ฟังอยู่แล้ว ต่อให้ไม่อยากได้ยินมากแค่ไหนก็เถอะ..
“...ผมก็ชอบพี่อยู่ดี"
…....พระเจ้า...
..ลืมเรื่องไอ้เด็กโอตาคุบ้าแต่เกมนั่นไปได้เลย..
….ไอ้หนุ่มปากหวานฟีโรโมนแผ่พุ่งตรงหน้า...มันเป็นใครกันวะ!?!
TBC
================
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่าา
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอร๊ยยย! ! เขินอ่ะ 555555 พี่โอ้ตจะทำไงต่อไปดี.
อ่านไปก็ยิ้มไป กอล์ฟน่ารักจริงๆ :impress2:
-
กอล์ฟรุกแล้ววววววว :-[
รอตอนต่อไปค่าาาา :กอด1:
-
แว้กกกกกกกกก ชอบพี่โอ๊ตมากกกกกมากกกก
:z3: :z3:
บอกไปแล้ววว กอล์ฟบอกชอบไปแล้วววว
อยากรู้ตอนต่อไปพี่โอ๊ตจะตอบยังไง
55555555555555
-
โอ้ว ฟิน 5555 หนุ่มกอล์ฟได้ใจพี่มากค่ะ อิอิ
-
กอล์ฟรุกฆาต!! :-[
ไหนบอกว่าจะไม่รุกเกินไปไง เล่นซะเขินแทนข้าวโอ๊ตเลย
-
เจ้าเล่ห์~~~~นักนะ!!!!! -3-"
#ไหนว่าจะไม่รุกเกิน? #ใจสั่งมาสินะ
:laugh:
-
แลท่าว่าอีกไม่นานกอล์ฟคงสมหวัง
พี่โอ๊ตยังคงน่ารักเช่นเดิม
-
น้องกอล์ฟเริ่มรุกแล้ว!!!
รุกหนักมาเลยนะคะ อิ v อิ
แถมมีให้ห้อยที่ห้อยเหมือนกันด้วย กิ๊วก๊าวมากค่ะ
-
กอล์ฟจัดไปลูก!!
แพ้เรื่องเกมส์ได้. แต่เรื่องความรัก+เรื่องบน...><อย่าแพ้นะลูก!!!!
-
กอล์ฟรุกพี่โอ๊ตเร็วมากอะ รีบๆทำคะแนนเข้านะน้อง ดูท่าทีว่าพี่โอ๊ตของเราน่าจะใจอ่อนในเร็ววัน 5555
คู่นี้เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ o13
-
กรี๊ดดดด
กอล์ฟรุกแล้ว ฮ่าๆ
ข้าวโอ๊ตน่ารักเหมือนเคย
:กอด1: :กอด1:
-
ฟินคร้าบ ฟินที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักมากๆ ไอ้พี่โอ๊ตก็ซึนได้ใจสุดๆไปเลย
-
วุ้ยยย แรงเว่อออออ กอล์ฟฟฟๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบอ่ะๆ ชอบๆๆๆๆ
พี่โอ๊ตตตตตตตตตตต ตอบรับรักไปเล้ยยยยยยย 555++
เค้าอยากเห็นคนบ้าเกมคบกัน แบบว่าจะกุ๊กกิ๊ก งุ้งงิ้งกันยังไง หุหุหุ
-
นั่งบิดไปบิดมาอยู่หน้าคอม :impress2:
เขินโว้ยยยยยยยยยย -/////-
-
:o8: ชูมือขึ้นเเล้วหมุนๆ ชูมือขึ้นโบกไปมาาาาาา... อิอิ กอล์ฟร้ายมาก ไม่น่าเชื่อว่านี่คือโอตาคุเกมที่สาวๆทนไม่ไหว ปากนี่ผสม
น้ำตาลหรือเคลือบช็อคโกเเลต... ว๊ายยยยยๆ ทำไมมันหวานอย่างนี้ (สะบัดผ้าห่มพรึ่บๆ ทิ้งผงช็อคโกเเลต555)... ข้าวโอ๊ตไม่
อยากฟัง เเต่สงสัยจะได้ยินเต็มสองรูหู ทำไงล่ะเนี่ย เด็กมันรุกขนาดนี้ นี่ขนาดกอล์ฟปลอบใจตัวเองให้ใจเย็นๆ ค่อยๆรุกเเล้วนะ
เนี่ยเล่นวันเดียวทำเอาพี่ข้าวโอ๊ตจอดสนิทขนาดนี้ นี่ไม่เรียกใจเย็นๆ ค่อยๆรุกเเล้ว 555 :impress2: ข้าวโอ๊ตโดนเด็กมันมือชก
จับเข้าร้านสีหวานเเหวว พูดเรื่องส่วนตั๊ว ส่วนตัว แล้วปิดท้ายด้วยคำพูดโพล่งๆที่เเสนหวานเลี่ยน โอยยยย!... หนีไม่พ้นเเล้วมั้งง
สงสัยต้องยอมรับไปพิจารณา... แต่จริงๆคุยกันมานานขนาดนี้เทียบได้กับคนรู้ใจเเล้วล่ะ :laugh:
-
o13 o13 o13
-
อ่านแล้วเขินนนนนน
กอล์ฟอย่ารุกแรง เดี๋ยวคนแก่(?)ตกใจ
55555555555
พี่โอ๊ตน่ารักอ่ะ ชอบ จุ้บๆ <3
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
แอบขำตอนน้องกอล์ฟจะชูมือขึ้นแล้วหมุนๆ แบบว่าเด็กน้อยอ่ะ ฮ่าาา
น้องรุกแล้ว เต็มๆ ตรงๆ ไม่กั๊ก ไม่ต้องตีความให้ปวดหัว มันต้องอย่างนี้สิ!
ดูท่าทีพี่โอ๊ตก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรนะ เริ่มมีความหวังแล้ว ปิ๊งๆ
-
ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก *ล้มโต๊ะ* *กรีดร้อง* *ทุบโต๊ะ* *ดิ้น*
อ้ากกกกกกกกก ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กอลฟ์เอ็งงงงงงงงง
โอ๊ยยยยยยยยยยย *แดดิ้น* //สิ้นชีพ
ไม่ไหวแล้ววววววววววว บทรุกนายม่างงงงสุดยอดดดดดดดดดด *ตาย*
-
ตบเข่าฉาด! กอล์ฟรุกพี่โอ้ตได้จริงจังและน่ารักที่สุด :z3:
อาการเขิน ๆ ของพี่โอ้ตด้วยการโวยวายเห็นแล้วอยากเข้าไปกอด :กอด1:
รุกอีกเยอะ ๆ
บทสนธนาในร้านของคนสองคนฟังดูจีบกันชัด ๆ
เช็คมือถือ เช็คเมสเซส ไลน์
ดูเหมือนจะแอบหึงเล็ก ๆ ยังไม่เป็นแฟนกันยังซะขนาดนี้
ถ้าตกลงเป็นแฟนกันเหมือนพี่โอ๊ตจะแอบขึ้หึง
อยากให้รุกหนัก ๆ อยากรู้ว่าพี่โอ้ตจะทนเจ้ากอล์ฟอ้อนได้ไหม
พูดซะตรงเผง จนอายแทน >///<
-
น้องกอล์ฟยังไม่ได้ใจพี่โอ๊ต เอาใจพี่ไปก่อนเลย
รุกไวมากกกกกกกกก ช้าๆหน่อย เดี๋ยวคนแก่หัวใจวาย ฮ่าๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ย
คุณลุงสุดยอดดดดดดด ด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ย คุณลุงโมเอ้ที่สวด ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาคุณลุงอีก :z2: :z2: :z2: :z2:
จะหาเรื่องที่โดนใจแบบนี้อ่าน หายากหาเย็นจริงๆ (เป็นโอจิค่อนช่างเศร้าจาย) :sad11:
แทบจะเข้ามาส่องทุกวันว่า เมื่อไหร่คุณลุงจะมา :mc4:
-
อ้าย น่าร็อคอ่ะ :o8:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่โอ้ตกับกอล์ฟน่ารักมาก งื้อ><
เหมือนแฟนกันเลยมานั่งเช็คโทรศัำำพท์กับถามเรื่องแฟนเก่า~
น้องกอล์ฟรุกหนักมากเลยค่า คนอ่านชอบ คิคิ
มาต่อเร็วๆนะคะพี่โอ~
-
ว๊ากกกกกกกกกกกก
ค่อย ๆ รุกเหรอ นี่ค่อย ๆ รุกเหรออออออ :z3:
//เป็นลม
หัวใจจะวายตามข้าวโอ๊ตไปด้วย จีบกันดื้อ ๆ แบบนี้ยกขันหมากมาขอเลยเหอะ :-[
หลังจากนี้จะเป็นอีท่าไหนล่ะเนี่ย อยากรู้อยากติดตามอยากอ่านอยากเชียร์ แอร๊ย :man1:
-
น้องกอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ โคตรเจ๋งเลยเฟ้ยยยยยยย อร๊ายยยยยยย :call: :mc4:
แหล่วๆๆๆๆๆ พี่ข้าวโอ๊ตโดนเด็กรุกหนักแน่ กรี๊ดดดดดดดด เอาอีกๆๆๆๆ :-[
น่ารักมว๊ากกกกกกกกกก :-[
-
ทำไงดีล่ะพี่โอ๊ต
น้องเค้าบอกชอบต่อหน้าอย่างนี้
เราต้องไม่ยอมแพ้นะ บอกรักกลับไปเลยเหอะ
-
:pig4: :pig4:
-
อั๊ยย่ะ!!!!
:o8:
-
กลอฟ์รุกรวกเร็ด อิอิ แล้วข้าวโอ๊ตจะทำไงดีเนี่ย 555
-
กิสสสสสสสสส น้องกอล์ฟรุกแล้วค่าาา :-[
พี่เชียร์สุดใจขาดดิ้น ค่อยๆรุกแต่ไม่ปล่อยให้มีโอกาสหลุด
เอาให้พี่โอ๊ตเขินเยอะๆเลยนะคะ
-
เขินแทนจังเลย
-
กอล์ฟรุกกกกเข้าไป555+
เขินนน
-
กรี้ดดดดดด เขินมาก ชอบมาก
นึกว่าจะไม่มาต่อแล้ว ;_;) รอตอนต่อไปน้า
-
อู่ย เขินจนความดันแทบขึ้น กรามแทบค้าง ฉีกยิ้มซะเมื่อยเลย
ข้าวโอ๊ตไม่น่ารอดอ่ะ ดูเด็กมันรุกเข้าสิ ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว 555555555
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้อ่าาา ย๊ากกกก
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ทำให้แนนติดเกมส์ตู้อ่ะ ต้องไปหยอดเหรียญเล่นตลอด
ทั้งตู้คีบ ตู้ดัน ตู้ตัก ชู๊ตบาส ตีกลอง บ้ามากกกก
พี่โอรักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
ติดตาม >[]<//
-
อ่านไปเพ้อไป :impress2:
ทุบโต๊ะคอมปั้กๆจนแม่แทบจะเอามีดคว้างเข้ามาในห้อง :z3:
เขิน!!!!!!!!!! :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กอล์ฟเริ่มจีบแล้วววววว
-
โอ๊ยกรี๊ดดดดดดด เขินแทนพี่โอ๊ตตตต บรรยากาศสาววายรอบข้างเหมือนประหนึ่งได้เข้าไปนั่งเม้าส์อยู่ด้วย
รอคำตอบๆๆ
ปล ชอบพวงกุญแจกลองคู่จังเลย หวานแหววแบบโอตาคุ หุหุ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วมาต่อด้วยนะ
กอล์ฟนี้มันเล่ห์เหลี่ยมจัดซินะ
พี่โอ๊ต รับมือไหวป่ะ
*FIN*
-
วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า งานนี้โอ้ตเสร็จกอล์ฟเเน่ๆ o13 o13
-
ไอ้หนุ่มนี่เป็นใครน่ะเหรอ?? หนูตอบให้เลยพี่ ว่าที่แฟนพี่โอ๊ตในอนาคตเลย นี่พูดเลย 555555 :laugh:
เสร็จมันแล้ว เสร็จน้องกอล์ฟแล้ว ฮิ้วววววว
นั่งอ่านไปยิ้มไป กลั้นยิ้มแก้มจะปริเลยค่ะพี่โอ ไม่ไหวๆ น่ารักเกินไปแล้วคู่เนี้ย
อยากเกิดเป็นสาววายในร้านนี้บ้างอ่ะ เค้าอิ๊อ๊ะกันให้เห็นเต็มสองตา :-[
นี่หลังจากเค้ากินข้าวกันเสร็จ ทำไมไม่มีใครปล่อยคลิปโมเม้นนี่ไม่เข้าใจ (ฮาาา)
กอล์ฟรุกเข้าไปลูก ฟีโรโมนกระจายแบบนี้ อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเอง #คร่อมเลยลูก #เฮ้ย!
ต่อตอนต่อไปเร็วๆนะค้าาา จุ๊บๆๆๆๆ :กอด1:
-
o13 กอล์ฟ เอาใจเจ๊ไปเลยยยยย
-
รุกฆาต!!! 5555
รอลุ้นๆ
-
รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่อเอาซะเลย // เรื่อง
กอล์ฟเริ่มรุกหนักเข้าแล้วล่ะ สงสัยโอ๊ตจะไปไหนไม่รอดแล้วละ
-
อร๊ากกกกกกกกกกกก
รุกเลย ๆ ๆ ๆ สู้ๆ ชายกอล์ฟ o13
-
รอติดตามตอนต่อไปฮะ
กอลฟ์รุกหนักเลยอ่ะ พี่โอ้ตไปไม่เป็นเลย สู้ๆ
-
หมัดฮุค!! ยิงตรง!! น็อค!!
:-[
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
10
แกรก..แกรก..แกรก...
นั่นคงจะเป็น...จังหวะการคลิก
แกรก..แกรก..แกรก..แกรก...แกรก..แกรก..แกรก...แกรก..แกรก..แกรก...แกรกๆๆๆๆๆ......
“ไอ้สัสโอ้ต!! มึงบอกให้พวกกูนอน...แล้วมึงจะรัวเม้าส์ทำซากอ้อยอะไรครับ!?!”
สุดท้ายหน่วยกล้าตายก็ไม่ใช่ใครเลย นอกจากรุ่นพี่ใจดีติดอันดับท็อปทรีของบริษัทอย่างโจ้...ร่างสูงเปิดผ้าห่มขึ้นมาชี้หน้าอย่างหัวเสียโดยมีแบ็คอัพเป็นหนอนน้อยในถุงนอนทั้งสองที่ผงกหัวรัวๆเป็นตุ๊กตาเปะโกะจัง
คนถูกด่าเบือนตาคล้ำดำปื้นมาควับ ไฟจากมอนิเตอร์จับฉายเห็นเป็นเงาโค้งนูนชัดเจนจนดูน่ากลัวขึ้นมาทันตาเห็น
แต่แทนที่จะพูดด่าอะไรสักอย่าง เขากลับหันกลับไปเพ่งคอมพิวเตอร์ตามเดิม
หมับ!
“พ-พี่โจ้ ผมว่าเรานอนต่อกันเถอะครับ"
“แค่เสียงรัวเม้าส์ผม..ผมทนได้ จะจินตนาการว่าเป็นเพลงกล่อมนอนเอา....”
“....พี่โอ้ตอดนอนแล้วหน้าหลอนสัส....”
“ใจเย็นๆไว้หนุ่มๆ"
โจ้พูดทั้งๆที่ตัวเองก็กลัวไม่ได้แพ้กัน แต่ก็ยังจำทนปลอบขวัญน้องรักทั้งสองเรียกสติ
“นอนไปเหอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง"
..คำพูดของอีกฝ่าย..ไว้ใจได้เสมอ..
ร่างสูงลุกขึ้นจากผ้านวมผืนใหญ่ที่หอบมาเก็บไว้เผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้เพื่อเดินตรงมายังโต๊ะทำงานของเพื่อนรัก ชะเง้อหน้ามองก็ไม่เห็นจะได้แก้อะไรมากเกินไปกว่าจุดเดิมๆซ้ำๆกลับไปกลับมา แถมท่าทางคนทำจะดูไม่เต็มเต็งยิ่งรู้สึกประหลาดขึ้นมาจับใจ เท่าที่จำความได้...ต่อให้ข้าวโอ้ตเหนื่อยเพลียอดนอนมากแค่ไหนก็ไม่เห็นประสิทธิภาพในการทำงานจะตกต่ำลงเท่านี้...
...หรือบางทีเรื่องที่เขาควรกังวลไม่ใช่เรื่องเสียงรัวเมาส์เมื่อครู่..
...ที่น่าหนักใจที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องสุขภาพจิตสุขภาพร่างกายของคนๆนี้เสียล่ะไม่ว่า...
“...กูว่า...มันถึงเวลาแล้วล่ะที่มึงจะลาพักร้อน"
กึก
คำพูดที่ดูเหมือนไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนั้นทำเอาจังหวะการคลิกเม้าส์ชะงักลงไป คนฟังเงยหน้ามอง
“หา?”
“มึงอาการหนักแล้ว กูว่ามึงน่าจะหาเวลาไปโรงพยาบาลนะ...ถ้าจู่ๆป่วยหนักไปมันจะยุ่ง"
“กู...ไม่ได้ป่วย"
โจ้กระพริบตาปริบๆ "เสียงมึงเมามาก เมาดิบป่ะวะ"
“เมาเหี้ยอะไร? กูทำงาน....”
“พอเลยมึง คืนนี้พอก่อนเลยมึง งานไม่ได้เร่งเหี้ยอะไรนักหนา...ไปนอนเลยสัส โซฟารอมึงอยู่แล้ว"
ไม่พูดเปล่าขยับตัวดันเก้าอี้อีกคนให้เลื่อนหลบไป แล้วถือวิสาสะกดออกเซฟงานปิดคอมให้เรียบร้อยโรงเรียนโจโจ้วิทยา โชคดีที่เพื่อนรักอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้วการลากไปหาที่บรรทมนี้เลยดูจะไม่ยากเย็นสักเท่าไหร่ ซึ่งข้าวโอ้ตเองก็ไม่ได้ขัดขืน ขึ้นไปนอนห่มผ้าดิบดีไม่มีบ่นสักคำ
เมื่อเห็นว่าสภาพการณ์ดีขึ้นแล้ว ตีสี่และทุกคนพร้อมนอน...ท้ายสุดคือการปิดไฟให้เรียบวุธ แล้วเอนหลังลงบ้าง
“โจ้"
ยังไม่ทันที่แผ่นหลังกว้างจะถึงพื้น คนนอนบนโซฟาก็ทักมาก่อน
“หืม?”
คนจะพูดเงียบไปสักพัก "….ไม่มี..อะไร"
นั่นยิ่งสร้างความข้องใจให้ทั้งสามคนที่เหลืออยู่นัก แต่สองรุ่นน้องเองก็รู้ตัวว่าไม่ใช่กงการอะไรที่จะไปยุ่งกับพี่ เลยมีสิทธิแค่สะกิดให้คนข้างตัวถามต่อ ซึ่งโจ้ก็น้อมรับความไว้วางใจนั้นไว้
“มีไรป่ะวะ?...2-3วันมานี่มึงแปลกๆนะ?”
….ไม่มีเสียงตอบรับ...
“ถ้าเครียดมากๆ มึงจะหนีงานไปเล่นเกมบ้างก็ไม่มีใครเค้าว่ามึงหรอกไอ้สัส"
ฉึก..!
เหมือนศรแทงลงกลางใจ คู่สนทนาอึกอัก..แต่ก็ตอบ
“...กูยังไม่พร้อม"
“พร้อมอะไร?”
“.....เกม และ.....หลายๆเรื่อง"
โจ้ไม่ใช่คนโง่ แล้วจากสถานการณ์ดังกล่าวหลักการวิเคราะห์ก็แล่นปรู๊ดปร๊าดเข้ามาในสมอง
...พอปะติดปะต่อเรื่องกันได้ก็เห็นจะไม่มีอะไรร้ายแรงเกินไปกว่า...
“....น้องกอล์ฟเค้าทิ้งมึงไปแล้วอ่ะดิเงี้ย....?”
พรวด!!
คำนั้นทำให้คนที่เหมือนจะซังกะตายจนถึงเมื่อครู่สะดุ้งพรวดเด้งขึ้นมาได้ทัน แน่นอนว่าอีกสองคนที่แอบฟังอยู่ก็หันมามองด้วยความสนใจใครรู่คือกัน
คนพูดยักคิ้วรู้ทัน แล้วพูดต่อไม่ให้เสียเวลา "ถ้าเผลอด่าอะไรแรงๆออกไปแล้วสำนึกผิด...ก็ขอโทษไปดิวะ เบอร์ก็มี ไลน์ก็มี...ทิ้งไว้นานๆเดี๋ยวเสียเพื่อนเล่นเกมไปหรอกมึง.....กูไม่เล่นกับมึงด้วยนะเอ้อ"
“............ก็ดีสิ..”
“ห๊ะ?”
“กูบอกว่า...ถ้าทะเลาะกันอย่างที่มึงว่าจริงๆก็ดีน่ะสิ!!!”
“หา!?!”
“โอ้ย! กูไม่คิดแล้วว้อยสัส!!"
“เหี้ยไรมึงเนี่ย?"
“ปล่อยกูไปเหอะ!”
...กูสับสนทางเพศ!!!
…..จ้างสิบล้าน...ก็ไม่พูดหรอกว้อย!!!
ข้าวโอ้ตพลิกตัวซ่อนใต้ผ้าห่ม รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาดื้อๆทันทีที่คิดคำนั้น...ชายหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์ สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกเพื่อระบายความเครียด แต่เห็นจะไม่ได้อะไรมากเกินไปกว่าอาการอึดอัดในอกที่บังเกิดจากความตื่นเต้นแบบนี้
พอหลับตา ไอ้ความทรงจำเมื่อสามวันที่แล้วก็ลอยมาจากขั้วโลกไหนไม่รู้...แถมยังจดจำได้ดีทุกกระเบียดนิ้วชนิดที่ว่าทุกการขยับของริมฝีปากหยักนั่นด้วยซ้ำ น้ำเสียง คำพูด และท่าทางไหลย้อนมาเป็นภาพสโลว์โมชั่น...นั่นเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เขาหลับไม่ลง และเป็นบ้ามาถึงเวลาย่ำรุ่งปานนี้
'พี่โอ้ตจะฟังหรือไม่ฟังก็ไม่มีผลอะไรมากหรอกครับ เพราะยังไงซะ...ผมก็ชอบพี่อยู่ดี'
คำที่ดูเหมือนจะรีรันหลายรอบมากที่สุดไหลเข้ามาในสมอง เป็นประโยคที่ทำให้เขาอึ้งไปไม่น้อย...และตอบอะไรออกไปไม่ได้มากเกินไปกว่า...
'ช-ชอบอะไรกันละเว้ยเฮ้ย...'
'…. 'คำรัก' นี่...พี่โอ้ตชอบฟังบ่อยๆงั้นเหรือครับ?'
..ความพยายามบ่ายเบี่ยงไร้ผลโดยสิ้นเชิง..
'มึงพูดอะไรวะไอ้กอล์ฟ กูไม่อยากฟังแล้ว กูไม่รู้เรื่อง...กูจะกินข้าว'
'พี่โอ้ต'
'กูไม่ฟัง กูเป็นเก๊าท์'
'เก๊าท์เกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับนั่น?'
'ไม่เกี่ยวแต่ก็จะเป็น ทำไม? มีปัญหาป่ะ? เงียบแล้วกินข้าว!'
'ถ้าผมเงียบแล้วกินข้าวพี่ก็จะยอมใช่มั้ยครับ?'
'ยอมอะไร?'
ชายหนุ่มนึกเสียใจ และอยากจะกัดลิ้นตายตรงนั้น
เมื่อเห็นชัดเลยว่ารอยยิ้มกว้างๆนั่นไม่ได้มีความเสแสร้งเลยสักนิด
'….ให้ผมจีบพี่ได้มั้ยครับ?'
ตูม..!!
ยิ่งนึกทวนประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมากลับรู้สึกหายใจไม่ออกเอาดื้อๆ..ในอกปั่นป่วนอย่างเห็นได้ชัด...เบาโหวงบ้าง แน่นจนอึดอัดบ้างสลับกันไป...อุณหภูมิที่หน้าก็ขึ้นๆลงๆจนเหมือนจะไม่สบาย ชนิดที่ว่าถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้จะโทรเรียกรถพยาบาลให้รู้แล้วรู้รอด!
บางที.....
...ไอ้การที่เขายังคิดถึงภาพเดิมๆแบบนั้นมันโคตรจะ..งี่เง่า..เลยว่ะครับ!!!
+ G A M E R L O V E R +
...บอกไปแล้ว...
…และ...ขาดการติดต่อไปสามวันเต็มๆ...
สิ่งแรกที่กอล์ฟทำหลังจากบิดขี้เกียจตอนเช้าคือการหยิบโทรศัพท์มือถือมาเช็คไลน์ แน่นอนว่ายังไม่มีข้อความอะไรอัพเดทหรือการติดต่ออะไรกลับมา ซึ่งนั่นไม่น่าประหลาดใจเท่าไหร่...คงเป็นเรื่องปกติ...
...แต่ผู้ชายชอบผู้ชายด้วยกันคงไม่ใช่เรื่องปกติเท่าไหร่
…..........มั้ง...
เด็กหนุ่มวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะตามเดิม แล้วตัดสินใจลุกไปอาบน้ำแต่งตัว
เขาไม่ได้ร้อนใจเท่าที่ควรเพราะรู้อยู่แล้วว่า สิ่งเดียวที่ความรักต้องการคือ 'เวลา' ...ดังนั้นการปล่อยให้ฝั่งตรงข้ามได้คิดพิจารณาก่อนสักนิดมันก็ไม่ได้ลำบากอะไร เวลาทำให้เราได้ทบทวนเรื่องต่างๆ เหมือนที่เขาเองก็ได้ใช้เวลาสักพักก่อนจะตัดสินใจ...รุกหนัก...แบบเมื่อวันก่อน...ซึ่งมาคิดได้ทีหลังว่ามันคงจะหนักไป...
เห็นแบบนี้เขาก็จีบใครไม่เป็นหรอกนะ ไม่รู้เทคนิคทำให้อีกฝ่ายใจสั่นหวั่นไหวด้วยซ้ำ เรื่องของหัวใจมันเหมือนเกมที่ไหน...แต่ถ้าจะบุกเห็นจะได้แต่ลูกตรงแบบนี้เนี่ยแหละ...
...อย่างไรคนที่เป็นฝ่ายทรมานกับการรอคือตัวเขาเอง ไม่ใช่อีกคน
…............มั้ง...
มันเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจ
..และ..เขาพร้อมจะรอ..
กอล์ฟรู้สึกขอบคุณตัวเองอย่างเหลือล้นที่เป็นคนใจเย็น(เกินพอดี) ดังนั้นเขาจึงใช้ชีวิตสามวันที่ผ่านมาได้อย่างไม่ทุกข์ร้อน และรอการติดต่อกลับมาของอีกฝ่ายด้วยความสงบ...ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นรู้คงอยากตบหัวแล้วไล่ให้ไปเอาคำตอบตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนไปแล้ว อีกข้อดีของเขาคือไม่ค่อยได้สนทนาเรื่องส่วนตัวแบบนี้กับใครนี่ล่ะ
แต่ก็อีกเหมือนกัน...ไม่มีใครที่จะใจเย็นไปได้ตลอด...
จากการพิจารณา...ข้าวโอ้ตเองก็ไม่ใช่คนที่แอนตี้เกย์หรืออะไรผิดเพศนั่นเท่าไหร่ ต่อให้ปากร้าย หัวโบราณ หรือเอาแต่ใจ..แต่เขาก็เคารพกับการตัดสินใจของแต่ละคนพอสมควร คือเรื่องของใครก็คือเรื่องของเขา...แต่ถ้าเรื่องของเขามันดันเกี่ยวกับเราด้วยเนี่ยก็...ไม่รู้เหมือนกัน
...เชื่อว่าต่อให้อีกฝ่ายไม่รับรักอย่างเด็ดขาด ก็ไม่มีทางตัดพี่ตัดน้องกันเป็นแน่
แน่นอนว่าเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ฟันธงว่าตัวเองเป็นพวกรักร่วมเพศไปซะทีเดียว...แค่นานๆครั้งจะมีใครสักคนผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วสนิทสนมกันจนเกิดความหวั่นไหว...ในแบบที่ไม่ใช่เพียงเพื่อนผู้ชาย
ชอบก็คือชอบ
...ไม่มีอะไรที่มากไปกว่านั้น...
ที่ชิงพูดก่อนเพราะกังวล อีกฝ่ายก็อายุไม่น้อยนัก...เกิดแต่งงานแบบฉุกละฮุกเขาคงอกแตกตายทันทีที่ได้รับการ์ด
...เจอและจองไว้ก่อน...น่าจะได้เปรียบมากกว่า...
ครืดดด ครืดดดดดดดด.....
เสียงมือถือสั่นกระทบโต๊ะไม้อย่างดีดังทันทีที่เขาก้าวเท้าออกจากห้องน้ำ ร่างสูงไม่รีรอที่จะกระโจนมาดูหน้าจอโทรศัพท์....เบอร์ไม่คุ้นทำให้กำลังใจลดฮวบฮาบ เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจสั้นๆก่อนจะกดรับ
“สวัสดีครับ"
((น้องกอล์ฟ! น้องกอล์ฟใช่มั้ย? นี่พี่โจ้เองนะครับ จำได้มั้ย?))
..เอาล่ะ กำลังใจที่ไปนอนแน่นิ่งอยู่ก้นบ่อเมื่อครู่เต็มตื้นขึ้นมาแล้ว..
“ครับพี่โจ้ มีอะไรเหรอครับ?”
((พี่ไม่อ้อมค้อมนะ...ทะเลาะอะไรกับไอ้โอ้ตมันน่ะ?))
กึก..
นั่นทำให้คนฟังต้องกระพริบตาปริบๆ ไม่ใช่เพราะคำถามเจาะตรงกลางเป้าหรืออะไร...แต่ส่วนสำคัญมันอยู่ที่ว่า...เขาไปทะเลาะกับคนๆนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ...?!
“เปล่านี่ครับ ไม่ได้ทะเลาะ"
((อ้าว งั้นเหรอ...แล้วมันเป็นอะไรล่ะเนี่ย...))
“พี่โอ้ต..เป็นอะไรไปงั้นหรือครับ?”
((อ้อ เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ เสียงเป็นห่วงเชียวนะแก))
ปลายสายหัวเราะร่วน และจากน้ำเสียงทีเล่นทีจริงนั่นคู่สนทนาเดาว่าคนๆนี้คงยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น
((ก็ไม่มีอะไรหรอก เห็นมันเหม่อๆ...ปกติเครียดอะไรจะวิ่งไปอ้อนแกล่ะ เมื่อวานโปรเจคโดนล้มน่ะนะแต่ก็ไม่เห็นว่าจะอะไรเลย นอนเปื่อยทั้งวันแล้วเนี่ย....ตอนบ่ายๆเย็นๆเลยว่าจะลากมันไปเล่นเกมแก้เซ็งสักหน่อย ให้ชวนแกมันก็ไม่ชวนว่ะ เลยคิดว่าทะเลาะอะไรกัน....ปกติไอ้โอ้ตมีอะไรจะพ่นๆออกมาหมด ตอนนี้มันเงียบอย่างเดียวพี่เลยคิดว่าโทรถามกอล์ฟดีกว่า...))
...พี่โอ้ตไม่ได้เล่าที่เขาบอกชอบไปให้พี่โจ้ฟัง...?
...แถมยังทำตัวปากหนักไม่เข้ากับนิสัยซะอีก...
((เอ้อ ว่าแต่ พี่ไม่ได้กวนใช่มั้ย?))
“อ้อ" กอล์ฟเลิกคิดคนเดียวทันที "เปล่าครับ ไม่ได้กวน...ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พวกพี่โจ้จะไปเซ็นทรัลกันกี่โมงล่ะครับ?”
((เอ...ไม่รู้เหมือนกันแหะ ถ้าพี่ตกลงเวลาได้แล้วจะโทรไปบอกล่ะกัน))
“เอ้อ พี่โจ้ครับ"
((ครับ?))
“...ถ้าพาพี่โอ้ตออกมาก็อย่าบอกนะครับว่าผมจะไป ไม่งั้นเค้าไม่ยอมมาแน่"
((หา? เฮ้? นั่นไง..ทะเลาะกันจริงด้วย)) น้ำเสียงคนพูดเหมือนจับผิดได้ ((ไม่ต้องห่วงนะกอล์ฟ โอ้ตมันสำนึกผิดแล้วล่ะ))
“มันไม่ใช่แบบนั้นครับพี่ พี่โอ้ตเค้า...ไม่ใช่คนผิด...”
((..? หรือน้องกอล์ฟไปทำอะไรไว้?))
“เปล่าครับพี่ เรื่องนี้มันไม่มีคนผิดหรอก...แค่แบบ..เอ้อ...ยังปรับความเข้าใจกันไม่ได้"
((…..เอ็งพูดเหมือนสามีภรรยาเพิ่งแต่งงานแล้วทะเลาะกันเลยว่ะ ฮ่าๆๆ))
...ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็ดีน่ะสิครับ อย่างน้อยก็มีทะเบียนสมรสค้ำประกัน...
กอล์ฟพยายามหัวเราะแหะๆตาม ว่ายน้ำไปตามกระแสเป็นงานถนัดของเขาอยู่แล้ว
ไม่นานอีกฝ่ายก็ขอวางสายลงเพราะเอาเวลางานมาอู้ เด็กหนุ่มก็รับๆเออๆออๆไปอยู่แล้วไม่ได้หาความเพิ่มเติม เขาวางมือถือไว้ตรงตำแหน่งเดิม เดินมาสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย...ไอ้ครั้นจะไปรอที่เซ็นทรัลเลยตั้งแต่ตอนนี้มันก็กระไรอยู่ คงต้องหาอะไรทำในช่วงเช้าและรอพี่โจ้โทรมาก็แล้วกัน
...นี่ไม่ได้ไปเพื่อกดดันนะ...
…...แค่อยากเจอเท่านั้นแหละ...
+ G A M E R L O V E R +
ความเงียบ และจิตที่พุ่งตรงอยู่ที่สิ่งใดสิ่งหนึ่ง...คือการคงไว้ซึ่งสติ
กอล์ฟชอบช่วงเวลาที่ได้ 'รอ' ...มันทำให้ใจสงบ และได้คิดอะไรไปพลางๆระหว่างที่อยู่ตัวคนเดียว ดังนั้นเขาไม่เคยโทษสักครั้งที่เวลานัดเที่ยวคิมจะมาสายเป็นชั่วโมงๆ หรือต้องไปนั่งรอดอยหน้าบ้านเพราะมันต้องต่อคิวอาบน้ำหลายช่วงคน แต่ความจริงคือเขาไม่ชอบให้ใครมารอ...และไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะมาสาย
แต่ 'คนๆนี้' จะมาก่อนเวลานัดเสมอ...นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาได้รับประโยคทักว่า 'ช้า' ทุกครั้งที่มาเจอ
ทว่าครั้งนี้ไม่เป็นเช่นนั้น...
ร่างสูงนั่งเหยียดกายอยู่เงียบๆด้านหลังของเครื่องเล่นใหญ่ยักษ์มากมาย ป้ายติดประกาศปิดปรับปรุงในอีกไม่กี่สัปดาห์ถัดไปแปะไว้แทบทุกช่วงเสาร์ นั่นทำให้เขารู้ว่าเวลาที่เหลืออยู่มีไม่นานนัก หากเขาไม่คิดจะต่อความสัมพันธ์ให้ถึงขีดสุด...สถานที่แห่งนี้อันเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงพวกเขาทั้งสองต่างหากที่จะพังลงไป และกว่ามันจะกลับมาพร้อมใช้งานได้เหมือนเดิม...อะไรๆ...ก็คงไม่เหมือนเดิม...นั่นเป็นสิ่งที่เขากำลังกังวล
ปัจจัยหลายๆอย่างราวกับกำลังกลั่นแกล้งคนชอบรออย่างเขา...ให้รีบรุกหนักหรือไม่ก็ตัดใจไปเลย...อย่างไรชอบกล
กอล์ฟผ่อนลมหายใจหนัก ไม่นานโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมา...เป็นสัญญาณอันดีว่า 'เป้าหมาย' ใกล้จะเดินทางมาถึงแล้ว
เขาชะโงกหน้ามองบันไดเลื่อนที่อยู่ถัดช่วงเสาไปสองช่วง เป็นดังคาด...ชายหนุ่มในชุดพนักงานบริษัทที่มีสูทวางพาดอยู่บนบ่าสองนายถูกลำเลียงขึ้นมายังชั้นลอยเหนือโรงหนัง มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นแท้ๆ...แต่เขาก็ใจสั่น
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเป็นฝ่ายเห็นเขาก่อน จึงพยักหน้าให้น้อยๆไม่ทันผิดสังเกต ส่วนอีกคนก็ก้มมองโทรศัพท์ในมือตัวเองอยู่นั่น แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีจะทำอะไรกับมันสักที
ด้วยอะไรบางอย่างทำให้กอล์ฟตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหลบที่มุมเสา อาการใจเต้นรัวในอกทำให้เขาหายใจไม่ถนัดนัก...ไม่ได้เจอกันสามวันเขารู้สึกเหมือนไม่ได้เจอกันเป็นชาติ ความใจเย็นที่เป็นนิสัยเดิมหายไปทันที จึงได้รู้เดี๋ยวนั้นว่าตัวเองไม่ได้แค่ 'ชอบ' เจ้าของร่างผอมบางนั่นแล้วล่ะ แต่ติดจะ CRAZY เลยด้วยซ้ำล่ะมั้งแบบนี้...
“...กู...”
เสียงพูดนั้นไม่ได้ดัง แต่ก็ไม่เบาเกินกว่าคนแอบฟังจะได้ยิน
“หืม? ไรวะไอ้โอ้ต?”
“........ว้อย มึงจะเล่นกับกูไหวได้ไงวะสัส ไม่เอาแล้ว! กลับ!”
“อะไรเล่า!?” โจ้แย้ง สายตาพยายามมองหาคนที่นัดไว้เต็มที่ "ปกติก็เห็นเล่นคนเดียวได้นี่ กูพามาคลายเครียดนะเว้ย"
“เล่นคนเดียวมันไม่สนุกแล้ว"
“กูเล่นด้วยไง"
“มึงแม่งอ่อนอ่ะ พอเลย...สัสเอ้ย"
ความเงียบเกิดขึ้นสักพัก ผู้แอบฟังบทสนทนาดังกล่าวเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจลึกๆด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้
ในที่สุด...ก็มีประโยคของเพื่อนคนสนิทที่ต่อว่า
“..จะเก๊กทำซากอ้อยอะไร ก็โทรหาเลยดิวะ"
......พระเจ้า..!!
ไม่ทันขาดคำ...มือถือเจ้ากรรมในกระเป๋าสั่นครืดๆกระทบต้นขายังกะไวเบรเตอร์ก็มิปาน กอล์ฟรู้สึกตัวเองฉลาดชะมัดที่ไม่ได้เปิดเสียงไว้ตั้งแต่ต้น เพราะถ้ามันดังตอนนี้เขาคงไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน
แย่ล่ะ..ตื่นเต้นเกินไป...
สองมือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าลูบตาตั้งสติ ก่อนเสียงทุ้มห้าวที่อยู่หลังเสาอีกฝากจะสบถ
“แม่งไม่รับ!! สัสเอ้ย!! เล่นตัวนักเดี๋ยวปั๊ด....”
“ฮ-เฮ้ย ใจเย็นเพื่อนรัก น้องกอล์ฟเค้าอาจจะแบบ...ไป...เอ่อ...ไปเข้าห้องน้ำ!”
“เข้าห้องน้ำบ้าอะไรตอนกูโทรไปวะ รู้มั้ยว่ากว่าจะกดโทรออกได้นี่กูแทบตายเลยนะ บ้าชิบ! ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เลย”
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเข้ามาใกล้ ใกล้จนรู้ได้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าพวกเขาต้องปะทะสายตากันเป็นแน่
“อะไรน่ะ...ปิดRenovate?”
..ท่าทาง..อีกสองคนคงจะหยุดที่ป้ายแปะประกาศข้างเสานี่กระมัง..
“อีกสองอาทิตย์? อะไรวะ? ปิดปรับปรุงทำไมไอ้ที่มีอยู่นี่ก็ดีตายห่าแล้ว กูยังเล่นไม่ครบทุกเครื่องเลย"
อีกคนรีบทำหน้าที่สงบอารมณ์ให้ “เฮ้ย ก็คงมีพัฒนาบ้างแหละ มึงอย่าเดือดกับคำนี้ได้ป่ะวะ...แค่โปรเจคrenovateตึกไม่ผ่านอย่าพาลดิ มาบุญครองก็มีให้เล่น"
“ไกลไปป่ะสัส แล้วแบบนี้กูจะไปเล่นเกมที่ไหน?”
บทสนทนาพวกนั้นดังไม่ได้ไกลเลย กอล์ฟหลับตาสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง เขารู้ว่านี่เป็นจังหวะที่ฟ้าประทานออกมาให้ เขาลืมตา..สาวเท้าออกมาปรากฏตัว
“...บ้านผมมีwiiครับ"
...นั่น...ดูไม่เหมาะจะเป็นคำทักทายเท่าไหร่...
อย่างไรก็ดี การที่ขัดจังหวะไปแบบนั้นทำให้คนฟังอ้าปากค้างราวกับตกใจนักหนา แต่ก็อีหรอบเดิม...ข้าวโอ้ตไม่ใช่คนประเภทหนีปัญหาที่จะหันหลังวิ่งหนีไป จึงได้แต่ยืนเฉยๆทำหน้าตะลึงงันแล้วก้มหลบตาอย่างรวดเร็วเท่านั้น ปฏิกิริยาไม่ได้เกินคาด...และท่าทางแบบนั้นทำให้คนมองควบคุมความตื่นเต้นนี่ได้ทัน
เด็กหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้จนห่างไม่เกินหนึ่งช่วงตัว ยกมือสวัสดีพี่ๆทั้งสองด้วยความเคารพ แล้วพูดต่อ
“ถ้าพี่โอ้ตเครียด...จะไปเล่นที่บ้านผมบ้างก็ได้ครับ.......ถ้าพี่ไม่ว่าอะไรล่ะก็นะ"
“โอ้!” จอมเนียนอันดับหนึ่งรีบยกมือแปะบ่า "ไงกอล์ฟ มาได้ไงวะเนี่ยโคตรบัง......”
“ไอ้โจ้"
“....ครับผม...”
“มึงหักหลังกูใช่มั้ยเฮ้ย!!!!”
“ว๊ากกก อย่าทำกูเลยยยยยยยยยยยยย"
“ไม่ใช่ครับพี่โอ้ต ผมมาเองต่างหาก...ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โจ้เค้า...เท่าไหร่หรอก"
กอล์ฟขัดขึ้นอย่างเก้ๆกังๆ พยายามห้ามเหตุฆาตรกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ได้อย่างทันท่วงที
แต่เพราะอะไรไม่ทราบทำให้คนฟังหยุดชะงักได้ทัน แล้วก้มหน้าก้มตาจ้องพื้นเม้มปากแน่นไม่ได้พูดอะไร...กอล์ฟรู้ว่าอาการแบบนี้คือไม่กล้าสบตา แต่ดูจากเวลาที่เหลือเขาไม่มีทางเลือกมากนัก....
“ผม...อยากคุยกับพี่โอ้ตครับ"
… 'รุกหนัก' ต่อเลยก็แล้วกัน...
TBC
=========================
ผมว่ามันยังหนักไม่พอนะ...ชุดใหญ่ไปเลยลูกพ่อ
ตายล่ะ ตอนที่แล้วเรตติ้งดี 55555 สงสัยนักอ่านจะคึกคักเพราะเค้าเริ่มกุ๊กๆกิ๊กๆกันแล้วววว~ (จริงๆคือนานแล้ว...)
อิมเมจกอล์ฟเป็นคนเงียบๆง่ายๆยิ้มๆแล้วก็ยอมคนค่ะ
ที่อยากให้เห็นคือความเป็นเด็กม.ปลายที่ไม่ค่อยมีเพื่อน(ก็เป็นโอตาคุเกม) เลยไม่ถนัดกับเรื่องแบบนี้
การแสดงออกเลยทื่อๆตรงไปตรงมา ไม่ค่อยมีลูกเล่นอะไรเท่าไหร่(หรา...) การคิดอ่านก็จะจริงจังนิดหน่อยเพราะไม่ค่อยพูด
แต่นั่นแหละ..รุกแบบนี้ก็ไม่เลวเนอะ :o8:
ส่วนเคะแบบข้าวโอ้ตนี่ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้วล่ะค่ะ 55555 <<ฉันชอบเคะแบบนี้ .///.
เพราะงั้นเวลาเขียนโหมดข้าวโอ้ตจะเอาฮายังไงก็ได้ สนุกดีค่ะ เอิกส์ :กอด1:
เม้นท์เยอะแบบนี้คนเขียนรักตายเลยค่ะ >w<
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์มากๆๆๆจริงๆๆๆนะคะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. พรุ่งนี้จูลี่งานค่ะ เพลียมาก ไม่อยากทำแล้ว บลาๆๆ หนีความจริงด้วยการอัพนิยายดีกว่า... :laugh:
ปล2. เราเชื่อว่ามีคนหนีความจริงด้วยการอ่านนิยายเหมือนกันด้วย..............
-
ช่วงนี้น่ารักกันจริงๆ มีเรื่องให้ยิ้มตลอด o13
-
รุกเลยๆ ให้คนแก่ช๊อคไปเลย ฮ่าๆๆ
ชอบพี่โอ๊ตเวลาที่ทำตัวไม่ถูกจัง น่ารักๆอ่ะ
-
ย้ากกกกก อ่านตอนนี้แล้วอยากจิพ่นไฟฟฟ
อยากเห็นสองคนคุยกันนนน
..... ใช่เลยคะ หนีความจริงสุดๆ
พรุ่งนี้สอบฟิสิกส์ ยังไม่ได้อ่านเลย
:z3: :z10:
-
น่ารักม๊ากกกกกก ข้าวโอ๊ตไม่กล้าสบตาน้องกอล์ฟเลยเหรอ
เขินอะจิ อิอิ :z2: :z2:
-
เอาอีกแล้ว...
เพ้ออีกแล้ววววว :z3:
อ่านเรื่องนี้แล้วเพ้อหนักกว่าเรื่องอื่นๆเลยนะเนี่ยยยยย :z2:
-
:-[ :-[
จัดหนักๆเลยกอล์ฟ ชอบบบ
-
กร๊ากกกกกกกกกก อยากรู้จริงๆว่าจะถอยหลบยังไง
โดนหมัดตรงไม่ยั้งแบบนี้
แต่น่ารักเนอะ ^__^
-
พอเริ่มรุกแล้วนี่ก็ตั้งหน้าตั้งตารุกเลยนะคะน้องกอล์ฟ
อ่านแล้วหัวใจจะวายแทน :z3: :z3: :z3:
-
รุกเข้าๆๆๆๆๆ 555+
-
จัดเลยค่ะน้องกอล์ฟ รุกให้หนักไปเลย เอาให้พี่โอ๊ตเขินตายกันไปข้าง 55555
ชอบคู่นี้จริงๆ เคะแบบพี่โอ๊ตนี่มันน่ารักน่าฟัดมากอะ 55555
-
รุกเข้าไปไอ้น้อง...
อ่านแล้วนั่งอมยิ้มไปหัวเราะหึหึไป โอ๊ย!! มันน่ารักอ่ะ
-
อว๊ากก อันตรายสุด
น้องกอลฟ์แรง เดี๋ยวพี่โอ๊ตก็หัวใจวายตาย :really2:
-
เอาให้หนักเลย แบบนี้กอล์ฟต้องจัดเต็ม!!!
ข้าวโอ๊ตเวลาเขินนี่น่ารักสุดๆอ่ะ ชอบจัง อิอิ
-
กรี้ดดดดดดดดด รุกหนักๆอย่างเร่งด่วน จัดไปให้ไวๆเลยค่ากอล์ฟ :impress2: :impress2: :impress2:
-
รุกเข้าไปเยอะๆ อย่าให้พี่โอ๊ตมันตั้งตัวทัน
มันยิ่งอดหลับอดนอน คิดอะไรไม่ทันเราหรอก
รวบรัดขอเป็นแฟนไปเลย เชื่อพี่ :teach:
-
โอ้..เราพลาดของฮาไปได้อย่างไร ขำจนน้ำตาเล็ด เรื่องนี้ขาดโจ้ไม่ได้อย่างแรง ชงมุขฮาได้ใจ :pigha2: :pandalaugh: :pandalaugh:
-
:-[ :o8:
-
เอาเลยนุ้งกอล์ฟๆๆๆๆๆ รุกเข้าไปปปป อิอิ
พี่โอ๊ตโดนแน่
:-[
-
นี่หรือเรียกว่าจีบไม่เป็น เป็นคนเงียบ ๆ หงิม ๆ ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยมีเพื่อน :z3:
แบบนี้มันโปร!! สุด ๆ แล้วนะเนี่ย ทำเอาพี่ข้าวโอ๊ตโหมงานเป็นซอมบี้ซะขนาดนี้
ขำที่บอกว่าสับสนทางเพศ ! o13
ดูท่าถึงจะโกรธแล้วเข้าหน้าไม่ติดยังไง จากลักษณะนิสัย
ของพี่ข้าวโอ๊ตแล้วก็ไม่มีทางตัดกอล์ฟขาดหรอก
เสนอตัวชวนไปเล่น Wii ถึงที่บ้าน ! เริ่ดได้อีกอ่ะกอล์ฟ
ใครจะเชื่อว่าจีบใครเขาไม่เป็น พูดมาแต่ละคำเป๊ะได้อีกอ่ะ
งานนี้โจ้เป็นพ่อสื่อพ่อชักให้สองคนปรองดองกัน
หาแฟนให้เพื่อนสินะ อารมณ์แบบคุณพ่อเป็นห่วงลูกสาว :-[
บุคลิกของทั้งสองคนเป็นความขาดเกินที่ลงตัว
เรียกว่า Balance จริง ๆ
รอฉากหวาน ๆ นะคะ.... พี่โอ๊ตจะยอมหวานกับกอล์ฟไหม?
รุกหนักซะขนาดนี้ เขินแทน :o8:
-
ค้างๆ โอ๊ตตายแน่ โดนลุกขนาดเน้
:impress2:
-
:-[ โอ้ยๆ น้องกอล์ฟรุกใหญ่เเล้ว กะเอาให้พี่โอ๊ตม้วนเป็นกุ้งไม่กล้าสบตาเลยใช่มั้ยเนี่ย... แค่นี้พี่เค้าก็สับสนมากๆเเล้วนะ
เอ๊ะ!... หรือว่าวิธีกอล์ฟจะได้ผล ข้าวโอ๊ตอาจจะหายสับสน แต่เปลี่ยนเป็นใจเต้นเเรกหน้าเเดงไม่หยุด มือสั่นจับไม้กลองไม่ไหว
แบบอาการนี้เป็นเฉพาะต่อหน้ากอล์ฟอ่ะนะ :impress2: พี่โจ้นี่สุดยอดจริงๆ เอาชนะท่านชายตาดำ ช่างเอาเเต่ใจ แถมตอนนี้
มึนๆอึนๆอีกตะหากได้ด้วย 555... :z3: ข้าวโอ๊ตจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเองเมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย... น้องกอล์ฟคงต้องกระตุ้นหนักๆ
แล้วงานนี้ โอ๊ตตตตรับรักน้องมันเถ๊อะ :กอด1:
-
คึ คึ รุกเต็มสูบเลยลูกกอล์ฟ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
-
รุกไปเลยยยยยน้องกอล์ฟ ให้เวลาพี่เค้าตั้งตัวมาสามวันแล้ว
หลังจากนี้ก็จัดไปอีกซักชุด ให้พี่โอ๊ตแกตั้งตัวไม่อยู่ไปอีกซักรอบ ฮ่าๆๆ
แหม นี่ขนาดบอกว่าจีบไม่เป็นนะเนี่ย พี่โอ๊ตยังเป็นซะขนาดนี้
โฮะๆๆ เค้ามีชวนไปเล่มเกมส์กันที่บ้านด้วยแหละ
-
รุกอีก
-
น้องกอล์ฟสู้ๆ อิอิ
คุณโอก็สู้ๆ 555
-
ย๊ากกกกกกกกกกก ค้างงงงเติ่งๆเลยยยยยยยย :serius2:
-
น้องคะะะะ วีเวอรไม่ต้องเล่นมันแล้ววว ลากเข้าบ้านได้แบบนี้!!!!!!
-
โอยยยย น่ารักอ่ะ นี่ขนาดเค้าไม่พูดกันสักคำในตอนนี้ นี่ยังฟินเบยยยย
น้องกอล์ฟคิดในใจเยอะมากกกก ชั้นล่ะเหนื่อยแทนแกจริงๆ 555
แต่ว่ารุกหนักอย่างนี้ดีแล้วค่ะลูก พี่ข้าวโอ้ตแค่สับสนเท่านั้นแหละ จริงๆก็ยอมขนาดนั้นแล้ว 555
นี่ถ้าหลวมตัวไปเล่น Wii ที่บ้านนี่คือไม่ต้องขอคบแล้วพูดจริงๆ
พี่โจ้น่ารักมากๆเลยค่ะ จับเพื่อใส่พานให้น้องมันจริงๆ สมรู้ร่วมคิดสุดๆ :z2:
ขอให้ตอนหน้ามาต่อเร็วๆ หนูจะได้มีฟิคไว้อ่านหลังทำงานเครียดๆอีก o13
-
กอล์ฟลูก ลูกอยากได้ของบำรุงในการรุกมั้ยลูก
แบรนด์สักโหลมั้ย เดี๋ยวส่งไปให้ อิอิ :กอด1:
-
ทุ่มสุดตัวไปเลยกอล์ฟ รุกหนักๆๆๆๆ อย่าให้ข้าวโอ๊ตได้ตั้งตัว
เราเชียร์เต็มที่
อีกอย่างโจน่าจะเป็นตัวช่วยที่ดีนะ
และ....................
+1 คุณโอจร้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กอล์ฟรุกต่อเลยหรอลูก?
โดนใจอ่ะ ผู้ชายแบบนี้ 55555555
พี่โอ้ตเอ้ย เสร็จเด็กมันแน่เลย ฮิฮิ
-
กดบวกปล่อยเป็ดให้กอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟ
นายแน่มาก
ข้าวโอ๊ตก็น่ารักกกกกก สุดยอด
ตอนกินข้าวร้านนนั้นคงหวานน่าดู
แต่ดูท่าจะต้องจำไปตลอดชีวิต 555
เขินจนกอล์ฟมันลืมเกมหมดแล้ว
ข้าวโอ๊ตตตตตตๆๆๆๆ (ชูป้ายไฟ)
-
อ่านตอนล่าสุด อ๋อยยยยยยย
น้ำตาลหก
กอล์ฟๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(ชูป้ายไฟอย่างสูงๆๆๆ)
-
การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เขินนนนนนนนนนนนนนนน
อิพี่โอ๊ตน่ารักมาก อร๊ายยยยยยยยยย
อยากได้ไปเลี้ยงที่บ้าน
555555555
น้องกอล์ฟก็น่ารักดูอบอุ่น น่าถลาเข้าไปซบอก หื่อๆ
><
มาต่อก็พร้อมจะอ่านล่ะค่า อยากให้มาอัพทุกวันเลย วันละหลายตอนยิ่งดี กร๊ากกกก
-
"กูไม่ฟัง กูเป็นเก๊าท์...."
โอ้ยย ฮาไปละนะ555 o13
-
5555 ขำโจ้อ่ะ
กอล์ฟสู้ๆ
-
ให้มนัเป็น ศีชมพู >,< :กอด1:
ชอบๆๆๆๆ
...เจอและจองไว้ก่อน...น่าจะได้เปรียบมากกว่า...
ถูกต้องมากไอ้น้อง พี่แบบ มันสุดยอดอ่ะ
'ถ้าผมเงียบแล้วกินข้าวพี่ก็จะยอมใช่มั้ยครับ?'
'ยอมอะไร?'
'….ให้ผมจีบพี่ได้มั้ยครับ?'
ตูม..!!
*FIN*
-
น่ารักสุดสุดไปเลยท่านผู้ชมมมมมมมมมมมม ><
-
อ่าห์ ชอบข้าวโอ๊ตมากๆ! อรั๊ย!
กอล์ฟรุกหนักๆ! มีชวนมาบ้านเสียด้วย =..= ฮุฮุ
ดีใจจัง! มาต่อแล้วขอบคุณมากๆเลยค่า
คนเขียนจงมาต่อโดยไว! ขอแบบรุกหนักๆ 555
ชอบต่อข้าวโอ๊ตเขินมากๆ โอ๊ย หลงรักนะเนี่ย!
อ่านแล้ว เขิน เขิน เขิน! :z3:
-
รุกให้หนักไปเลยไอ้น้อง
-
ข้าวโอ๊ตตายแน่ :z1:
-
น่ารักที่สุดดดดด
อ่านเรื่องนี้ทีไร ต้องได้มาตอบเมนท์ด้วยคำนี้ตลอดเลย 555 ของเค้าดีจริง
ตอนหน้าจะรุกหนักกว่านี้อีกหรอ อ๊ายยย พี่ข้าวโอ๊ตได้หัวใจวายพอดี
รอตอนหน้านะคะ :impress2:
-
รุกอีกๆๆๆ ไปเล่นเกมที่บ้าน!!! หึหึหึ
รออ่านคร่า
-
เอาเลยจ้า รุกจัดเต็มไปเลย o3
-
เฮ้ยยยยยยยยยย ฮึ้ยยยยยยยยยยยยย แอร๊ยยยยยยยยยยย :z3: :z3:
น่ารักเกินไปแล้วนะ โอ๊ย ช่วงแบบนี้แหละอ่านแล้วอยากจะดิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด เพราะมันลุ้นนน (ช่วงสับสน? 555)
น้องกอล์ฟคะ รุกเข้าไปอย่าหยุดยั้ง คนเชียร์ทั้งกระดาน :กอด1:
ข้าวโอ๊ตน่ารักดีขี้โวยวาย จินตนาการเวลาอยู่กับกอล์ฟแล้วก็ :impress2: คนนึงเอาแต่ใจ อีกคนชอบตามใจ :laugh:
-
แค่รู้สึกว่า T-T
มันเป็นการรุกที่ซื่อตรง
แต่ในอีกแง่นึง มันก็สุดแสนจะลูกเล่นแพรวพราวครับ
เคลิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
o13
-
น้องกอล์ฟรุกได้ใจมากจริงงงๆ :-[
-
ข้าวโอ๊ตสู้เค้าน้าาา อย่าไปยอม. คิคิ (wii เรยนะเฟร้ยยยยย)
-
เขินนนนนนนน
ชอบจังเวลาโอ็ตโดนรุกหนักๆเนี่ย
แต่ขอหนักขึ้นไปเรื่อยๆเลยนะ น่ารักมากกกก
หวังว่าโอ็ตจะยอมไปเล่นwiiที่บ้านว่าที่แฟนนะ
:z1:
-
รุกเข้าไปเลยค่ะน้องกอล์ฟ
หวั่นไหวแล้วแหละน่า
แค่ยังไม่กล้า หุหุ :z1:
-
:-[ พี่ข้าวโอ๊ตหวั่นไหวมาสักพีกเเล้วล่ะจริงๆ กอล์ฟล่อเล่นเเทรกซึมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเเบบเนียนๆ ชนิดที่เจ้าตัวยัง
สะกิดใจเป็นพักๆ สงสัยเเต่ไม่เป็นไร ไม่ได้รำคาญ ไปๆมาๆ ดูจะเคยชินกับการมีกอล์ฟอยู่เเล้วด้วยซ้ำ พอกอล์ฟหายไปก็คิดถึง
ถึงจะบอกตัวเองว่าเเค่อยากหาเพื่อนเล่นเกมก็เถอะ... มาตอนนี้คงเเค่ไม่รู้จะทำหน้ายังไง ไม่มั่นใจความรู้สึกตัวเองว่าใช่รัก
รึเปล่านี่สิ... กอล์ฟรุกเลย ไหนๆก็ไหนๆเเล้ว เอาให้หน้าดำหน้าเเดงกันไปเลย (เอ้ยๆ!!! ไม่ใช่รู้ดำรู้เเดงจริงๆนะ เเต่เป็นหน้า
พี่ข้างโอ๊ตน่ะหน้าเเดงไปเลย555) ไม่มีใจไม่กังวลหรอก ที่สำคัญคงไม่มานั่งเหม่อคิดถึงเเต่เรื่องเขาหรอก ไม่ชอบอย่างดีก็คง
ปฏิเสธ แถมพี่ข้าวโอ๊ตเเกก็ดูอารมณ์รุนเเรงดีออก ไม่ชอบคงเจอด่า เเทบประทับลายฝ่าเท้ากลางสัญญาใจเเหงๆ :impress2:
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
11
มันเป็นความเงียบเนิ่นนานที่คนพูดแทบจะหยุดหายใจ
กอล์ฟยังคงรอ...รอให้อีกฝ่ายโต้ตอบอะไรกลับมา รอด้วยความสงบใจอย่างน่าเหลือเชื่อ...แต่เป้าหมายก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากก้มหน้าก้มตาพิจารณาหาเศษเหรียญบนพื้น จนบุคคลที่สามที่เป็นคนนัดหมายเริ่มหงุดหงิดและรู้งานขึ้นมาเอง
“...โอเค งั้นน้องกอล์ฟคุยกับมันไปก่อนนะเดี๋ยวพี่รออยู่ตรง.....”
หมับ..
การเคลื่อนไหวไม่ได้มีอะไรมากเกินไปกว่าใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งจับชายเสื้อคนพูดไว้ แต่เพราะมันเป็นการขยับตัวครั้งแรกล่ะมั้งที่ทำให้ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้งหนึ่ง บางสิ่งทำให้กอล์ฟรู้สึกอึดอัดในอก...และเขารู้ดีว่ามันคืออะไร ยิ่งเมื่ออีกสองคนตรงหน้าหันมามองหน้ากันอย่างสื่อความหมาย ก็อดไม่ได้ที่จะคิดไปเอง
“...ไม่ดีมั้ง...” โจ้เป็นฝ่ายพูดก่อน
...ขณะที่คนฟังพยักหน้าสองทีไม่เปิดโอกาสให้ได้เถียงเพิ่มเติม
ชายหนุ่มร่างสูงหันมายิ้มแหยๆให้คนอายุน้อยกว่า แล้วผายมือดันเพื่อนรักให้ขึ้นไปด้านหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว ข้าวโอ้ตอ้าปากจะพูดอะไรอีกสักครั้งหนึ่ง...แต่พอสบตากัน ก็หุบปากฉับ...ก้มหน้างุดๆเหมือนเดิม
เมื่อเห็นท่าทีดังกล่าว เพื่อนรักเองก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเหตุการณ์นี้ไม่ชอบมาพากล
“...งั้น..งั้นกูยืนเงียบๆอยู่ตรงนี้ล่ะกัน ใจเย็นๆนะ ทั้งคู่เลย..."
ข้าวโอ้ตพยักหน้ารับ กลับกัน..เด็กหนุ่มกลับโคลงศีรษะช้าๆ
“จะให้ผมพูดตรงนี้เหรอครับ?”
เท่านั้นแหละคนฟังถึงกับเงยหน้าถลึงตาแยกเขี้ยวใส่ แล้วกดเสียงแหบ "อย่าพูดอะไรบ้าๆนะ”
เพียงแค่ประโยคที่ดูเหมือนจะเป็นคำขู่แบบนั้นถูกเอ่ยออกมา กอล์ฟก็อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มยินดี...อย่างไรเสียคนตรงหน้าก็ยอมปริปากออกมาแล้วถึงแม้จะอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดก็ตาม
แม้จะรู้ดีว่าทำแบบนั้นคงจะเป็นการกวนโทสะไปเปล่าๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะ...
“อะไรล่ะครับที่เรียกว่าบ้า"
“แก...!” ข้าวโอ้ตขึ้นเสียงออกมาอย่างเหลืออด "ก-ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่รึไงว่าเรื่องอะไร!?”
คู่สนทนาไหวไหล่ง่ายๆด้วยรอยยิ้มกว้าง "ทั้งๆที่พี่โอ้ตรู้อยู่แล้วแต่ก็จะให้คนอื่นอยู่ด้วยงั้นเหรอครับ?”
สิ้นคำคนฟังเม้มปากฉับ ดวงตาคู่นั้นดูมีแววลังเลใจอยู่ไม่น้อย..หลังจากใช้เวลาหนึ่งชั่วอึดใจเพื่อพิจารณาสถานการณ์ตรงหน้าก็หันไปมองเพื่อนรัก
“มึง...ไปรออยู่ไกลๆหน่อยดิ๊"
“กูเหรอ? เออ...ก็ได้ ว่าแต่กูเป็น 'คนอื่น' ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ....”
แม้จะพูดเสียงเบาท้ายประโยคก็อดจะค่อนแคะเล็กน้อยไม่ได้ เด็กหนุ่มนึกอยากจะยกมือไหว้เป็นเชิงขอโทษสักหน่อยแต่คนคัวเล็กที่สุดกลับพูดขึ้นมาก่อน
“...ไม่ต้องไปไกลมากนะ...”
“มึงจะกลัวเหี้ยอะไรวะ กูอยู่ตรงนั้นนะ หน้าร้านการ์ตูน"
“อื้อ"
ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย นึกอยากจะวิ่งไปร่ำเรียนวิชาอ่านปากจากสำนักไหนสักแห่งให้รู้แล้วรู้รอด กอล์ฟผงกศีรษะให้โจ้หนึ่งครั้งตอนที่เดินสวนกัน และนั่นเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นคงไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก และเขาก็ไม่ควรเสือกไปมากกว่านี้
ทั้งสองคนที่เหลืออยู่มองตามแผ่นหลังกว้างจนหยุดยืนอยู่ตำแหน่งที่รายงานเมื่อครู่ ร่างสูงที่เดินไปถึงตำแหน่งดังกล่าวหันมาโบกไม้โบกมือให้หนึ่งหน คนหนึ่งมีแววตาพึงพอใจ ส่วนอีกคนทำหน้าคล้ายกับนักโทษประหารมองญาติสนิทเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตายอย่างไรชอบกล
แต่เมื่อเด็กหนุ่มหันกลับมามองที่ตนเอง เจ้าของร่างผอมบางถึงกับสะดุ้งถอยหลังไปก้าวใหญ่ๆ แล้วตัดบท
“ม-มีอะไรก็รีบพูดมา"
“ผมชอบพี่"
จ๊าดง่าววววววว...!!
เท่านั้นแหละคนฟังแทบอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตายตรงนั้น ลงทัณฐ์ที่เสือกพลั้งปากสั่งให้มันพูดอย่างตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม...และความผิดก็ตกอยู่ที่คนที่หน้าขึ้นสีระเรื่อนี่เนี่ยแหละ
ชายหนุ่มคิดผิดที่ตัวเองใจแข็งไม่หลบตา แต่ก็ปากค้างจนพูดไม่ออกเช่นกัน
คนมองอารมณ์ดีกับท่าทางแบบนั้น
“ให้ผมจีบพี่อย่างตรงไปตรงมาสักทีเถอะครับ"
...นี่มึงจะบอกว่ายังไม่ 'ตรงไปตรงมา' อีกรึไงวะ!?!
คนฟังคิดอย่างคับแค้นใจ แถมไอ้อาการหายใจหายคอไม่ค่อยออกแบบนี้มันชวนหงุดหงิดชะมัด..หงุดหงิดที่ว่าตัวเองเผลอหวั่นไหวไปกับคำพูดทื่อๆแบบนั้นน่ะแหละ
..ลูกตรงแบบนี้มันไม่อาจปัดทิ้งได้ ถ้าจะป้องกันมีทางเดียวคือตั้งรับเต็มพลัง..
นี่เป็นหนึ่งในทริคการเล่นของผู้รักษาประตู(หลัง)..!
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อตอบกลับไปว่า
“ไม่"
“ทำไม......”
“อยากให้กูพล่ามใช่มั้ย ได้!”
..หนทางที่จะหนีต่อไป..ไม่มีอีกแล้ว..
ข้าวโอ้ตรู้ความจริงข้อนั้น และแม้ว่าตนจะอึดอัดในอกหรือตื่นเต้นมากน้อยแค่ไหนแต่มันก็คงจะ 'หนี' ไปไม่ได้ตลอด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งเพื่อพยายามคุมสติและจังหวะหัวใจ ก่อนที่จะปล่อยให้อะไรๆเตลิดไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบก็ควรตั้งมั่นใน 'ความเป็นตัวเอง' เอาไว้ก่อน
ร่างตัวเล็กกว่าเดินนำไปนั่งที่เก้าอี้เกมขับรถด้วยท่าทางที่จงใจให้สง่างามสมชายชาติทหารที่สุด อีกฝ่ายเห็นดังนั้นก็นึกขัน แต่ก็ทำได้แค่เดินตามไปนั่งเครื่องข้างๆ
ชายหนุ่มเคาะนิ้วกับพวงมาลัย2-3ครั้ง ดวงตากลมกรอกไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าคล้ายกับกำลังใช้สมาธิ..ก่อนจะอธิบาย
“ข้อแรก....เป็นประเด็นที่ค่อนข้างจะ..เอ่อ..สำคัญมาก ถึงแม้สมัยนี้เรื่องแบบนั้นมันจะเป็นเรื่องปกติไปแล้วแต่กูก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้ แกเป็นผู้ชาย พี่ก็เป็นผู้ชาย...เข้าใจตรงนี้มั้ย?"
กอล์ฟยิ้ม พยักหน้ารับ "ครับ"
"ข้อสอง....อายุ ใช่ เรื่องอายุมาก่อนเลย แกยังไม่บรรลุนิติภาวะ เรื่องแบบนี้ไม่คิดว่ามันเร็วไปหน่อยหรือ? ที่จะหาแฟนหรือเอ่อ...คู่ชีวิตทั้งๆที่ยังหางานทำไม่ได้น่ะ”
"ครับ" กอล์ฟยังคงยิ้มอยู่
และนั่นทำให้คนพูดต้องเบนสายตาไปมองที่จอมอนิเตอร์แทนแก้เขิน
“ข้อสาม...พี่เป็นสถาปนิก...อื้ม แกคงเคยได้ยินมาบ้างแต่ก็ขอบอกให้รู้นะว่าพี่ไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่ งานมันเยอะต้องโต้รุ่งบ่อย บางทีอาจจะไม่ได้ออกจากออฟฟิศเป็นอาทิตย์ๆเพราะงั้นเลยยังไม่คิดจะหาแฟน...เพราะไม่มีเวลา"
“ครับ ผมรู้"
...ทำไม...ถึงไม่เถียงเลยสักคำกันนะ...
นี่เป็นอีกครั้งที่คนพูดเป็นฝ่ายหงุดหงิดใจแทน แต่ก็พล่ามต่อไป
"ข้อสี่...ที่จริงเรายังไม่รู้จักกันดีพอนะ จะมาบอกช่งบอกชอบได้ยังไง แค่มีงานอดิเรกเหมือนกันเท่านั้นเอง"
“ครับ ใช่"
“...รู้แล้วยังยืนยันคำเดิมอยู่อีกรึเปล่า?”
กอล์ฟยิ้มกว้าง "จบแล้วเหรอครับ?”
“ยังว้อย!!”
“งั้นต่อเลยครับ ผมฟังอยู่"
..ทำไมถึงกวนเส้นประสาทได้ขนาดนี้วะเนี่ยยยย!?!?!...
"ข้อห้า!!” ครั้งนี้คนพูดกระแทกเสียงดังฟังชัด “....มึงยังเป็นวัยรุ่น ยังเด็กอยู่มาก...ตอนนี้อาจจะแค่สับสนหรืออะไรเทือกนั้นกูเข้าใจนะ เราสองคนเป็น...เอ่อ...คนเล่นเกมเหมือนๆกัน โอตาคุเกมแบบนี้มันไม่ค่อยมีใครผ่านเข้ามาอยู่แล้วเพราะฉะนั้น....อาจจะแค่...เหงา ….เอ่อ..อารมณ์วัยรุ่นมันพาไปหรืออะไรเทือกนั้น......”
“พี่โอ้ตครับ"
น้ำเสียงอีกฝ่ายที่สอดเข้ามากลางคันทำให้เขาต้องเว้นระยะฟัง
ดวงตาคู่นั้นมองตรงมา และมีพลังมหาศาลจนเขาไม่อาจหลบตาได้
“ถ้าผมแค่ 'สับสน' หรือ 'เหงา' ล่ะก็...ผมจะจีบใครก็ได้ครับ....ที่ไม่ใช่พี่"
..อึก..
นอกจากอาการชะงักแล้ว..ความหมายที่ลึกซึ้งของมันทำให้คนฟังเริ่มหายใจติดขัดอีกครั้ง ดวงหน้าขาวร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆกับคำนั้น เขารู้ว่าที่เป็นอยู่มันคืออะไร...และใช้พลังงานทั้งหมดในการหักห้ามมัน
และเมื่อไม่เห็นว่าข้าวโอ้ตจะพูดอะไรต่อ เด็กหนุ่มก็ยิ้มรับ
“ข้อหนึ่ง...ผมคิดว่าผมคงไม่แปลงเพศ...ดังนั้นก็ทนๆไปก่อนจนกว่าพี่โอ้ตจะยอมไปยันฮีก็แล้วกันครับ"
“ห๊ะ!?”
“ข้อสอง...ผมคิดว่าอายุไม่ใช่ระยะห่าง แต่ผมตั้งใจว่าจะตั้งใจเรียนแล้วหางานดีๆทำ สัญญาแบบนี้ใช้ได้มั้ยครับ?”
“....อะไรนะ!?”
“ข้อสาม....เรื่องไม่มีเวลาน่ะไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชอบรอ...นานแค่ไหน อาทิตย์ สองอาทิตย์ เป็นเดือนหรือมากกว่านั้น...เพียงแค่พี่โอ้ตบอกว่าจะ 'มา' ...ผมก็จะ 'รอ'"
ดวงตาคู่นั้นปรือสบ มันทำให้คนมองต้องโวยวายโดยพลัน
“ม-...มันใช่ประเด็นที่ไหนกันล่ะโว้ยย!?”
“ข้อสี่!"
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจกระแทกเสียงเลียนแบบ แถมด้วยรอยยิ้มตามสไตล์แบบนั้นอีก!?
“ผมชื่อ 'กอล์ฟ' ครับ 'คมพิพรรธน์ วราติกุล' อายุจะ18แล้ว...เกิดวันที่6มิถุนา กรุ๊ปเลือดO โรงเรียนกับมหา'ลัยพี่โอ้ตรู้อยู่แล้ว บ้านอยู่ถัดจากเซ็นทรัลไปแค่สองซอย พ่อกับแม่เป็นนักการฑูต ฐานะทางบ้านค่อนข้างดี มีพี่น้องสามคนผมเป็นลูกคนสุดท้อง พี่สาวพี่ชายอย่างละคน...ทำงานด้านกฏหมายทั้งคู่ งานอดิเรกคือเล่นเกม งานถนัดคือเล่นเกม วิชาที่ชอบฟิสิกส์กับคณิต วิชาที่ไม่ชอบคือศิลปะ เกรดเฉลี่ย3.68 โดนวิชารองฉุดลงไปซะเยอะ แล้วก็.....”
“หยุดดดด!!!”
“ครับ?”
“พูดอะไรของแกวะ?”
“อ้าว ก็เห็นพี่โอ้ตบอกว่ายังไม่รู้จักผมดีพอผมก็เลย....”
ถ้าแค่ฟังประโยคพูดยังไม่รู้สึกกวนประสาทมากมายเท่าไหร่ แต่ถ้ามาได้มองหน้าเป็นๆซื่อๆของมันไม่ว่าใครก็คงต้องหงุดหงิดเป็นแน่ ชายหนุ่มทุบพวงมาลัยปึงๆคล้ายกับจะเป็นบ้า แล้วว่า
“ไม่ต้องมาประชดเลยไอ้บ้านี่ หมายความอย่างนั้นที่ไหนฟะ....แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามันหมายถึงอะไร"
คนฟังยิ้มหวาน
“ถ้าพี่โอ้ตรู้ว่าหมายถึงอะไร...ก็รู้ไม่ใช่เหรอครับว่าของแบบนั้นมันต้องใช้เวลา"
มือที่เอื้อมมาจับมืออย่างถือวิสาสะนี่ทำเอาคู่สนทนาสะดุ้งสุดหัวใจ แต่ก็ไม่มีแรงมากพอจะชักมือออก แถมร่างสูงก็ไม่ได้ละลาบละล้วงอะไรเกินไปกว่าการสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา...พร้อมใช้ดวงตาคมสวยพิจารณานิ้วมือนั้นด้วยสายตาที่จัดไปทางว่าทะนุถนอมจนเกินพอดี
“พี่โอ้ตครับ...”
“อ...อื้อ..”
ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยเถียงไม่ออก ความรู้สึกเขินแปลกๆในอกมันไม่สู้ดีเอาซะเลย
อีกฝ่ายช้อนดวงตาขึ้นมาสบ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ความรู้สึกของผมอาจจะเป็นแค่ 'หวั่นไหวชั่ววูบ' อย่างที่พี่พูดก็ได้ แต่ผมไม่คิดจะปล่่อยให้สิ่งนี้ผ่านไปเฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยแน่ๆ พี่โอ้ตไม่ใช่แค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป...พี่จะรู้จักผมดีพอเมื่อไหร่...พี่จะรู้สึกชอบผมบ้างไหม...ถ้าเราคบกันจะไปรอดรึเปล่า....”
“...ของแบบนี้...ไม่ลองไม่รู้หรอกครับ"
+ G A M E R L O V E R +
มันเป็นความเงียบเนิ่นนานที่คนพูดแทบจะหยุดหายใจ
ทั้งๆที่ข้าวโอ้ตไม่ใช่คนชอบรอ แต่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไป...เมื่อความเงียบวิ่งเข้ามาคั่นตรงกลาง มันช่างน่าอึดอัดใจจนเขาต้องทบทวนอยู่หลายตลบว่าไอ้ที่ตัดสินใจเล่าไปหมดเปลือกเมื่อครู่นั้นคิดดีแน่แล้วหรือ แน่นอนว่าอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะตั้งใจฟังเป็นอย่างดี...แถมยังตั้งใจคิดนานซะจนอยากจะกระโจนเข้าไปบีบคอสังหารมันแก้เครียด
ในที่สุด...โจ้ก็เอ่ยปากรับคำ
“...กูว่าล่ะ"
….คำตอบนั้นสั้นเกินไป...ไม่ได้ดั่งใจคนเล่าเอาซะเลย...
เพื่อนรักไม่ได้มีท่าทีแปลกอกแปลกใจอะไรนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้ข้าวโอ้ตหงุดหงิดใจขึ้นมาอีกครั้ง...และอารมณ์ก็ทำให้ดวงหน้านั้นบูดบึ้งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ไอ้สัส! พูดอะไรบ้างดิ!!"
นั่นทำให้คู่สนทนามีสีหน้าแปลกใจนัก “พูด? พูดอะไรล่ะ?”
“กูมาขอคำปรึกษา"
“มึงอยากได้คำปรึกษาแนวไหนล่ะ?”
“...ให้ๆกูมาเหอะ"
“ถ้ากูตอบไม่ตรงใจมึงก็ซวยกูดิ...”
“โอ้ยไอ้เหี้ย! เลิกเล่นลิ้นสักทีเหอะ!!”
คำตะโกนนั้นสั่นจนรู้เลยว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ร่างผอมบางยกมือเสยผมปรกตาด้วยหน้าตาคล้ายกับว่าจะร้องไห้
“กูสับสนจะตายห่าอยู่แล้ว ช่วยพูดอะไรก็ได้...อะไรก็ได้น่ะเข้าใจมั้ย!?”
ความจริงจังนั่นทำให้คนมองหรี่ตาแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ได้ค้นพบอะไรที่ทำให้คนตรงหน้าแปรปรวนขนาดนี้....ไม่สิ ไม่เคยพบเคยเห็นอาการแบบนี้เลยด้วยซ้ำ...จึงอดไม่ได้ที่จะแซว ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมอยากปลอบใจเพื่อนชายเลยแม้แต่น้อย
“มึงชอบน้องเค้าป่ะ?”
“ไอ้บ้า!!”
สวนควับ..จนเหมือนเตรียมคำด่าเอาไว้ก่อน
โจ้อึ้งกับคำด่านั้นนิดหน่อย เลยเท้าสะเอวย้อน
“อ้าวไอ้เหี้ย กูถามมึงดีๆนะเนี่ย"
“แล้วมึงพูดเหี้ยอะไรออกมาวะ งี่เง่าจริง"
“กูแค่ถามว่ามึงชอบน้องเค้า....”
“ไอ้บ้า!!”
“....มึงด่ากูบ้าสองรอบแล้วนะเว้ย!"
“กูจะด่ามึงรอบที่สามก็ได้ถ้ากูจะทำ เอาล่ะสัส...กูซีเรียสมาก ในฐานะที่มึงผ่านเรื่องแบบนี้มามากกว่ากู...มึงคิดว่าไง"
ข้าวโอ้ตสะบัดขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิกอดอก ใช้ดวงตาดุดันจ้องตรงมายังกับหมาป่าจ้องเหยื่อ
คนฟังกลับยิ้มระรื่น "ชอบก็คบ ไม่ชอบก็เซย์กู๊ดบายยย"
อีกคนหรี่ตาจิก “กูถามดีๆ"
“กูตอบมึงไม่ดีตรงไหนฟะ....”
“ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดีน่ะสิ!”
“กูเลยถามมึงไงว่ามึงชอบน้องเค้ารึเปล่า...”
“ไอ้บ้า!”
“....ที่มึงด่าๆนี่มึงเขินใช่มั้ย? กูจับได้ล่ะ...”
“ไม่ใช่! กู....ว้อยยยย!!!” คนถูกจับผิดแถมอยากจะทึ้งหนังหัวตัวเองออกมาให้รู้แล้วรู้รอด "กูจะไม่โกหกนะ แต่กูตอบไม่ได้ว่ะ กูไม่เคยคิดกับมันแบบนั้นแล้วก็เลยแบบ...แบบ....มันสับสนอ่ะมึงเข้าใจป่ะ?”
คนฟังพยักหน้าหงึก ทุบมือป๊อก “โอ้ เข้าใจ"
“..........มึงกวนประสาทกู"
“ฮ่าๆๆๆ ได้ๆ กูซีเรียสตามมึงล่ะ" โจ้หัวเราะร่วนขณะขยับตัวมานั่งท่าเดียวกันเป๊ะๆ แถมยังตีสีหน้าจริงจังตามฉบับเหมือนซ้อมมา ทำเอาคู่สนทนาอยากจะตั๋นหน้าไอ้ขี้เล่นนี่สักสองสามล้านที "น้องเค้าก็ไม่ได้รีบอะไรนี่?”
อีกคนทำเสียง 'จิ๊' ในลำคอ “เออ มันบอกว่ารอได้"
“แล้วมึงจะรีบคิดทำไมวะ? เวลามีตั้งเยอะ...”
“ก็กูอึดอัดนี่!!"
“อึดอัดเพราะชอบเค้าหรืออึดอัดเพราะไม่รู้จะทำหน้ายังไงเวลาเจอเค้าล่ะ?”
“....จับผิดกูจังนะ อย่างหลังว้อย อย่างหลัง"
“มึงก็แค่ทำตัวเหมือนเดิม"
“แต่มันทำไม่ได้แล้ว มึงก็รู้นี่"
“โอเค แค่ทำตัวคล้ายๆเดิม"
“ยังไง?”
“ก็แบบ..ไปเล่นเกมกันเหมือนเดิม อะไรเงี้ย...ถ้ามึงไม่ได้รังเกียจเค้ากูว่ามึงก็น่าจะลองนะ"
ข้าวโอ้ตขมวดคิ้ว “ลองอะไร?”
เพื่อนรักยักคิ้วหลิ่วตา ตอบชัดถ้อยชัดคำ
“ลองให้น้องเค้าจีบ"
“ไอ้.....”
“เอ้า ก็ถ้าน้องเค้ายืนยันแบบนั้นมึงก็น่าจะลองนี่หว่า ไม่ใช่ง่ายๆนะที่จะได้เจอกับคนแบบนี้....” โจ้หัวเราะอีกครั้ง "ท่าทางเป็นเด็กดี แต่งตัวสะอาดสะอ้านแล้วก็มารยาทดี ชอบเล่นเกมเหมือนกัน งานอดิเรกเหมือนกัน...กูว่าลงตัวออก"
“แต่กูกับมันเป็นผู้ชาย..!!”
“โป๊ะเช๊ะ! นี่คือประเด็นเดียวที่ค้ำคอมึงอยู่ใช่มั้ย?”
..อึก..
จากการชะงักแบบนั้นทำให้เพื่อนรักรู้ทันทีว่า 'จับได้' อีกแล้ว
โจ้อยากจะหัวเราะออกมาสักสามล้านทีถ้าทำได้ จากสภาพการณ์มันก็เห็นชัดๆอยู่แล้วว่าคนตรงหน้ารู้สึกยังไง...ชอบอ้อนเค้า ชอบให้เค้ามานั่งเอาใจ...พอถึงเวลาก็บอกว่าไม่ชอบอย่างนั้น ไม่ชอบอย่างนี้ เออ มันก็ดูเป็นคาแรคเตอร์คนหัวแข็งที่สมเหตุสมผลดี แต่จะให้พูดแทงใจแบบนั้นเห็นทีจะไม่รอด...
...ดังนั้น 'ตะล่อม' ดูจะเป็นหนทางที่ง่ายที่สุดแล้ว...
"กังวลอะไรขนาดนั้นวะ...? จริงๆมึงก็แหกคอกกับที่บ้านมึงอยู่แล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรงไปกว่านี้ป่ะวะ มึงอินดี้อยู่แล้วไม่มีใครกล้าว่ามึงหรอก...ส่วนพวกกูน่ะหรือ? กูรับได้นะแค่เพื่อนเป็นเกย์ เพื่อนกูหลายคนก็เป็น....อ๊ะ หรือถ้ามึงกลุ้มใจจริงๆการแพทย์สมัยนี้มันช่วยได้เยอะ อย่างเช่นผ่าตัดแปลงเพศ.......”
“ไอ้สัส! กูไม่ได้ชอบมันขนาดที่จะยอมแปลงเพศหรอกว้อย"
“นั่นไง มึงยอมรับแล้วว่ามึงชอบน้องเค้า"
“เปล๊า!!” ..ทันที..ด้วยเสียงสูงปรี๊ดและท่าทางลุกลี้ลุกลน.. “กูหมายถึง...ชอบแบบเพื่อน พี่น้อง แบบ...นั่นแหละ! อ่ะ"
“เอออออ" คนฟังเท้าคาง ลากเสียงยาว "ตอนนี้มึงคงชอบแบบนั้น...กูเลยคิดว่าให้น้องเค้าจีบก็ไม่เห็นเป็นอะไร"
“เป็นสิว้อย!”
“มันจะอะไรวะ...ก็มีแค่สองตัวเลือกหลังถูกจีบป่ะ? รำคาญรึไม่ก็ชอบตอบไปเลย?”
“ก-กูบอกว่ากูไม่ได้ชอบน้องเค้าแบบนั้นไง"
“ไอ้โอ้ต มึงเด็กกับเรื่องแบบนี้จังวะ?”
“อะไร?”
โจ้ยักคิ้วให้ทีนึงคล้ายกับว่าจะแซวผู้อ่อนหัดกว่า ก่อนจะอธิบาย
“ไม่มีทางที่ความรักจะเกิดขึ้นโดยไม่มีใครสักคนเริ่มทำอะไรสักอย่างหรอก ถ้าน้องเค้าจีบเผลอๆมึงอาจจะชอบน้องเค้าก็ได้ โบราณว่าไว้...อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละ พอถึงตอนนั้นอะไรๆมันก็ง่ายขึ้นเอง"
ข้าวโอ้ตเม้มปาก ความเป็นนิวบี้ทำให้เขาเถียงไม่ออกจริงๆดั่งที่เพื่อนรักว่า ในหัวจึงไม่มีอะไรมากเกินไปกว่าความคิดบ้าๆ...
...นั่นแหละ...ที่กูกังวลล่ะ....
TBC
=============================
อีกไม่นาน อีก ไม่ นานนน 5555
อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นอาทิตย์ที่หนักหน่วงจริงๆค่ะ 5555
ส่งงานแม่มทุกวันเลย ใกล้ปิดเทอมทุกชิ้นเลยกลายเป็นงานไฟนอล ;;___;;
นี่ก็เพิ่งตื่นหลังจากอดนอนมาหลายคืน โชคดีที่พรีเซนท์คนแรกนะเนี่ยเลยได้กลับบ้านเร็ว อริอริอริ
เพื่อนก็เคยพูดๆเหมือนกัน ว่า "ถ้าชีวิตพวกเราเป็นเดอะซิมส์ สเตตัสทุกอย่างคงสีแดงหมดเสียอย่างเดียว...ไม่ตาย" 55555
((ยกเว้นค่าความหิวนะ กินตลอดค่ะ สั่งแมคเช้าทุกวันเลย -_-'' #อ้วนแผละ))
ตั้งใจว่าถ้าปิดเทอม..จะต้องรักษาสุขภาพตัวเองแล้วล่ะค่ะ
อากาศเดี๋ยวนี้ก็ร้อนๆหนาวๆด้วย ร่างกายปรับสภาพไม่ทัน ภูมิต่ำ กลัวหวัดเล่นงานเหมียนกัลล์นะนี่...
อาทิตย์หน้าก็เป็นวัฏจักรอีก คงไม่ต่างกับอาทิตย์นี้เท่าไหร่
คิดว่าหลายคนก็คงหนักหน่วงเหมือนๆกันนะ กร๊ากกกกก อย่าเอาแต่อู้อ่านนิยายล่ะ!
((ส่วนดิฉันก็อู้แต่งนิยาย....ฟร๊ากกกกส์))
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อุ้ยๆๆๆๆ มาแล้วมาแล้ว เม้นก่อนๆ
-
ยอมให้น้องเขาจีบซะ
-
ยอมรับไปเถอะว่าชอบน้องเค้าไปแล้ววววววว :laugh:
-
เหมือนข้าวโอ้ตจะไม่ยอมรับว่าชอบเค้าไปแล้ว5555 :really2:
-
คิดอะไรมากอ้ะโอ้ต..ไม่ลองไม่รู้ ..ลองสักนิดอาจติดใจนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
o22 สุดท้ายก็หลุดออกมาจนได้นะพี่ข้าวโอ๊ตตตตต... ที่ลังเลไม่เเน่ใจเนี่ย สรุปแล้วคือกลัวใจตัวเองสินะว่า จะเผลอไปรัก
ไปชอบน้องมันเข้าจริงๆ แต่อันที่จริงก็เริ่มชอบมาพักใหญ่ๆเเล้วนะ ถ้าจะยอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้น่ะ... อย่างที่พี่โจ้ว่า ไม่เริ่ม
ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอว่ารักได้หรือไม่ได้... ไอ้รักอ่ะคงรักๆกันไปบ้างเเล้ว แต่ไม่ลองจะรู้เหรอว่าจะไปรอดมั้ย??? ถ้ามัวเเต่กลัว
เเล้วเมื่อไหร่จะได้รัก ถ้ามัวเเต่กลัวเเล้วเมื่อไหร่จะมีความสุข... :o8: ถ้ามันไม่ดี หรือมันไม่ใช่ยังไงจะได้ถอยทัน ไม่ใช่รักกันไป
แบบต่างฝ่ายต่างไม่บอก ไม่รู้ตัว จนสุดท้ายวันนึงมารูก็เมื่อสายเกินไป คนเล่นเกมเป็นบ้าเป็ฯหลังทำไมจะไม่มีคนชอบ ในเมื่อ
น้องกอล์ฟยังชอบพี่ข้าวโอ๊ตได้ พี่ข้าวโอ๊ตยังมีใจให้กอล์ฟได้ แล้วทำไมคนอื่นที่เเตกต่างจะมาชอบบ้างไม่ได้ ถึงตอนนั้นเกิด
อะไรขึ้นมันจะเเย่เอานะ โอกาสอยู่ตรงหน้า เเน่ใจว่าถ้าทิ้งไปแล้วจะไม่เสียดาย... ใจพี่โอ๊ตตอนนี้ยังไงหันกลับไปก็คงยากแล้วล่ะ
ให้น้องมันไปค่อนดวงเเล้วนะ ไม่งั้นไม่นั่งคิดถึงหรอก... แล้วกอล์ฟเองไม่รักคงไม่รอหรอกนะ นานขนาดนี้ :impress2:
-
เซย์เยสไปเลยโอ็ต เคมีออกจะเข้ากันได้ดีขนาดนี้เลยนะ
ชอบโจ้อะ จับไต๋โอ็ตได้ตลอด เป็นกามเทพโดยแท้
:z1:
แล้วตกลงจะได้ไปเล่น wii ที่บ้านกอล์ฟมั้ยอะ
o18
-
ชอบมากเลยอ้า
กอล์ฟแย้งคืนได้ทุกข้อเลยเจ๋งจริง
ส่วนข้าวโอ๊ตนี่จริงๆแล้วก็ชอบน้องมันใช่ป่ะล่ะ
-
อีกไม่นานนน
แววเริ่มมาละพี่น้องงงงงงงง =[]=!
-
อีกไม่นานแล้ววว o3
-
สับสนล่ะซี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โอ๊ตสับสนล่ะซี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m12:
ส่วนกอล์ฟนี่จัดเต็มเลยอ่ะ
โจ้ก็ให้คำปรึกษาซะพี่โอ๊ตไปไม่เป็นเลย หุหุหุ :laugh3:
-
:z2:ข้าวโอ๊ตเอ๊ยยยยยยยยยย แกโดนแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โจ้นี่น่ารักจริงๆ 5555555 :man1:
-
ไม่ลองไม่รู้นะ
-
พี่จะรู้จักผมดีพอเมื่อไหร่...พี่จะรู้สึกชอบผมบ้างไหม...ถ้าเราคบกันจะไปรอดรึเปล่า....”
“...ของแบบนี้...ไม่ลองไม่รู้หรอกครับ"
.........................................
ที่สุดอ่ะ ทึ่สุด
อีกไม่นานเขาจะจุ๊บกันป่ะ นักเขียน
เขารอฟินมากกว่า และมากกว่านะ
กอล์ฟใจรู้ไหม ว่าทำให้ใจโอ้ตเปลี่ยนไปมากมาย
555555555555555555
-
อรั๊ย! เขินแทนข้าวโอ๊ตทุกทีสิเรา!!! :z3:
รู้ใจตัวเองเร็วๆเน้อ พ่อหนุ่มซึน! :z2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักข้าวโอ๊ต
นี่คือคาแรคเตอร์ของนายเอกในฝันอย่างที่เคยบอก น่ารักมาก เหวี่ยง ๆ หน่อย แต่ขี้อ้อน อยากได้อ่ะ อิอิ
สับสนเพราะอะไร เพราะชอบไง บุคลิกแบบโอ๊ต ไม่ชอบนี่ด่าเปิงไปแล้ว
-
ที่ลังเลอยู่นี่ไม่ใช่อะไร แค่เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
ใจจริงก็ชอบเค้า แต่ก็ไม่กล้ายอมรับ ฮิ้ววววววว
แอบซึนจังเลยนะคะพี่โอ้ตตต :o8:
-
พี่โอ๊ต ให้โอกาสน้องเห๊อะ
ลองแล้วจะคิดใจ หุหุ
-
พี่โอ๊ตไม่ลองไม่รู้จริงๆแหละนะ น้องออกจะเป็นเด็กดีน่ารัก แถมชอบเล่นเกมส์เหมือนกันด้วย
ให้โอกาสใจตัวเองไปเลย
ชอบกอล์ฟมากเลยนะ แบบ....ตรงได้อีก 55555 รุกเข้าไปไอ้น้องงงงงง o13
-
หึหึ โอ้ตเอ๊ย จะซึนไปไหน ไห้กอล์ฟจีบไปเถอะ ก๊เห็นๆอยู่ว่าตัวเองก๊ชอบเค้า ขี้ซึนจิงๆเลย :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
กอล์ฟสุ้ๆ 555
-
o18 ท่าจะไม่รอดนะพี่โอ๊ต
กอล์ฟเครมเร็วมากกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทำไมเพิ่งเห็นเรื่องนี้นะ
ยอมๆไปเถอะโอ๊ต :impress2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2:
ไม่ไหวๆๆๆๆ ถ้ามันจะฟินตายกันนขนาดนี้ :z2: :z2:
โอ๊ตตต เอาจริงๆนะ นายนี่เป็นพวกคิดมากป่ะเนี่ยยยย :m31: (จริงๆแล้วไม่เกี่ยวหรอก อยากให้มันยอมๆกอล์ฟไปซักที)
พี่โอนี่แบบ แต่งใช้คำได้ชวนฟินชิบอ่ะ
ทั้ง 'ชอบอ้อน' มั่งล่ะ 'ผมชอบพี่' มั่งล่ะ 'ของแบบนี้...ไม่ลองไม่รู้หรอกครับ' (กร๊าซซซซซ ไอประโยคสุดท้ายเนี่ยแหละๆ ลองอะไรจ๊ะกล์อฟ ลองอะร้ายยยยย :-[ :-[ :-[
-
ที่ี่ใดมีรักที่นั่นมีรุก ก๊ากกกกกกกกกกก
ของอย่างนี้มันต้องลองนะข้าวโอ๊ต!! แล้วนายจะรู้ว่าทางสีม่วงนั้นฟินขนาดไหน :-[
เรื่องชักจะเข้มข้นขึ้นจริงๆ รักเฮียโจ้ที่สุดในโลกเลยยยยย
เฮียแกสุดยอดจริงๆ
น้องกอล์ฟรอหน่อยนะ เดี๋ยวก็ได้จีบแบบ "ตรงไปตรงมา" ล่ะ
คนแบบกอล์ฟนี่อยากเจอมากค่ะ ชอบผู้ชายกล้าๆ ตรงๆ เด็ดๆ และบ้าเกมแบบนี้!!! สเป๊คมว๊ากกกกก
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกจนต้องอ่านรวดเดียวมาถึงตอนสุดท้าย
ชอบมากๆเลย เนื้อเรื่องน่ารักมาก ชอบการพูดแบบกอล์ฟนะ จีบทื่อๆแบบนี้น่ารัก ละมุนละไมดี
พี่ข้าวโอ๊ตเวลาโกรธน่ารัก นึกภาพตามเวลาเล่นไลน์กันแล้ว เขิลแทน ^/////^
แถมสถานที่เกิดเหตุนั้น เคยไปบ่อยเลยนึกภาพตามออกเป็นฉากๆเลยทีเดียว(แวะไปซื้อการ์ตูนไม่ได้ไปเล่นเกมส์นะ ไม่เซียน5555+) อ่านเรื่องนี้แล้ว สงสัยวันหลังต้องไปสังเกตบ้างแล้วเผื่อเจอฉากฟินๆ :z1:
จะรอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะค๊าบบบ :L2:
-
ตะล่อมไว้โจ้ พูดให้โอ๊ตใจอ่อนยอมให้กอล์ฟจีบให้ได้นะ
-
กลัวใจตัวเองก็บอกมาเห้อพี่โอ๊ต
น้องกอล์ฟเค้ารุกเก่งอย่างนี้ เตรียมเก็บตังค์ไปยันฮีดีกว่า :laugh:
-
ยังจะพูดอีกว่าไม่ได้ชอบน้องเค้า 5555 ปากแข็งจริงๆเลยน้า ><
เชียร์น้องกอล์ฟสุดใจนะคะ เด็กแบบนี้ พี่ชอบ 555555
รอตอนต่อไปนะคะ ลุ้นๆๆๆๆๆ :z2:
-
เพื่อนชงเข้มๆๆๆๆ
สู้ๆนะคุณน้อง
-
ที่พี่กอล์ฟไม่กล้าให้น้องจีบเพราะกลัวใจตัวเองล่ะสิๆๆ ๕๕๕
กอล์ฟเป็นคนพูดน้อยแต่ถึงเวลารุกจริงๆนี่จัดหนักจัดเต็มเหลือเกินพี่โอ๊ตถึงกับสตั๊นท์ แต่ชอบกอล์ฟโหมดนี้ๆๆ กดดันด้วยรอยยิ้มและฟีโรโมน ๕๕๕
ถ้าเป็นพี่โอ๊ตได้เองนี่จะยอมทุกอย่างเลยนะ :-[ (โดนพี่โอ๊ตเหยียบ :z6:)
วันนี้พาหมีน้องกอล์ฟมาทัทายพี่โอบ้าง ได้ตัวมายากกว่ากระต่ายพี่โอ๊ตนิดนึง รอบกระต่ายพี่โอ๊ตพนักงานแอบมาช่วย ๕๕๕
(http://upic.me/i/xs/dsc04114640x479.jpg)
หมีน้องกอล์ฟนี่หน้านิ่งได้อีก ๕๕๕
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ค่า LV(LoVe) ทะลุสเกลมากค่าคุณน้อง o13
-
รออยู่นะคะ^^~
รักคนแต่งมากมาย :กอด1:
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักอ่ะ หึหึ ยังไม่รู้ใจตังเองสินะ คิกคิก
น้องกอล์ฟก็รุกเต็มพิกัดเลย อิอิ
-
โอ๊ตยอมไปเถ้อ เด็กมันยั่วขนาดนี้ กรั่กๆๆๆ :z1:
แอบฮาตอนกอล์ฟบอกว่าจะรอจนกว่าพี่โอ๊ตจะไปยันฮีนี่สิ
ไม่ได้กวนใช่มั้ยยยย~~~~555+
อ่านต่อๆๆ อัพน้าๆ :call:
:z13:
-
รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด o18
หมายได้หมายความถึง กอล์ฟที่บอกว่า รอได้
แต่หมายถึงรอให้คนแต่งมาลงต่อ
มันค้างงงง อะ
น่ารักจริงๆให้ดิ้นตาย :z2:
-
มายังเว้~~
-
รอคนแต่งอยู่นะคะ :call:
รักคนแต่งมากมาย :กอด1: :L2:
-
รออยู่ รอข้าวโอ๊ตกับกอล์ฟ :z13:
-
พี่โอออออออออออออออออออออออออออออออออออ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อยู่ไหนนนน :sad4: :sad4: :sad4:
มาต่อเถอะนะ จะสามอาทิตย์แล้วว เข้ามาดูทุกวัน ไม่อัพซักวัน ฮืออออ :m15:
-
รอ......
หายไปนานแล้ว คิดถึงเรื่องนี้จังเลยยยยยย
คิดถึงน้องกอล์ฟ คิดถึงพี่โอ๊ตตตต
-
ชอบทุกประโยคที่แต่ง
อ่านแล้วมันสื่อได้ถึงอารมณ์ ความรู้สึก ของเพื่อน ของพี่ ของคนที่ขอจีบ :m20:
จะว่าไปแล้ว จิ้นถึงพี่โจ้กะคุณพี่สเก็ต นะ มันคงมันดี
-
โอ๊ตนี่เป็นญาติกับปั้มใช่ป่ะพี่โอ
พอกลับไปอ่านแล้วเลยจับสังเกตได้ ใช่มะๆๆๆ :z2: :z2:
-
โอ้ววว ตามอ่านทันแล้วววว ><
ชอบจังๆๆ :o8: :-[ :impress2:
พี่โอ๊ตคิดดีๆนา เดี๋ยวเสียน้องกอฟไปแล้วจะหาว่าไม่เตือนนนน
รอคนเขียนค้าาาา :mc4: :mc4:
-
คิดถึงจังเลยคร๊าาาาาาาาาา
-
ไม่นานแล้ว ไม่นาน
โดน(จีบ)แน่!!!
รออ่านต่อจ้า
-
อ่านตอนแรกก็งงๆเพราะไม่ได้เล่นเกม และงงด้วยว่ามครเป็นใครกันบ้าง
-
MINAMI and OTTO เจอกันแล้ว ฮะฮ่า!! :laugh3:
-
อูยยยยย กอล์ฟกับข้าวโอ้ตน่ารักจริงๆ :-[
-
ข้าวโอ้ตน่ารักนะ หนุ่มซึนเดเระจริงๆ ถึงจะปากแข็ง พูดจาไม่ดี แต่ใจนี่อ่อนยวบ ยอมให้เธอหมดใจ 55
มาอัพอีก เค้าชอบบบบบ
-
หายไปอ้อนกันที่ไหน กลับมาเร็วข้าวโอ้ต
-
โอ้ยยย เพิ่งมาอ่านค่ะ น่ารักมากกก น่ารักไปไหนนนน ><
ข้าวโอ๊ตแบบ ฮึ่ยยยย น่าฟัดซักทีสองที
-
กอล์ฟวางแผนรุกพี่โอ๊ตถึงไหนแล้วเนี่ย
ยังไม่มาซักที
:z3:
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
12
..เวลานอนมีเต็มอิ่ม..แต่หลับไม่ลง..
ใช่..นานแล้วที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาบนเตียง และความเหนื่อยล้าจากการใช้สมองมากเกินไปทำให้เขานึกด่าตัวเองอยู่นานสองนานกับเวลาที่เสียไปนี้ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟัน
...เพราะใคร..?
สาเหตุแรกเลย...เป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เพื่อนรัก...ที่เสือกให้คำปรึกษาแสนดีจนอยากผูกคอตายแบบนั้น
ส่วนสาเหตุหลัก(ทำไมไม่ใช่สาเหตุแรกฟะ)...ก็จะใครซะอีก..
….ไอ้เด็กบ้ากวนส้นตีนที่ทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนในท้องแบบนี้น่ะสิ...!!
….กูไม่ได้เกิดมายี่สิบกว่าปีเพื่อจะรู้ตัวตอนแก่ว่าเป็นเกย์หรอกนะว้อยยย...!?!?!
คอนโดที่อยู่ไม่ได้ห่างจากออฟฟิศมากนัก นั่งรถเมล์ไปเพียงสองป้ายเท่านั้นก็ถึง...และถึงแม้ข้าวโอ้ตจะมีรถส่วนตัวแต่เขาก็เลือกที่จะจอดมันไว้ที่บริษัท เพราะเวลาในช่วงชีวิตอยู่กับที่ทำงานมากกว่าบ้าน...มันจึงจำเป็นกับงานมากกว่าเรื่องความสำราญ แค่ค่าจอดรถ300บาทต่อเดือนไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งเขาร่วงหรอก
ชายหนุ่มกำลังคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน...มันเป็นรอบที่หมื่นหรือสองหมื่นเนี่ยแหละที่เขาคิดถึงมัน พอย้อนกลับไปถึงจุดไคลแมกซ์ทีไรหัวใจก็เต้นแรงทุกที อาการแบบนี้แถวบ้านเรียก 'หวั่นไหว' ...เขาจึงหยุดคิดมันที่จุดนี้ทุกทีไป
รู้สึกตัวอีกทีเขาก็ลงจากรถเมล์สายประจำแล้ว เวลาเก้าโมงครึ่งเรียกว่าสาย...แต่เมื่อวานฝากโจ้ไว้แล้วไม่น่ามีปัญหา ดังนั้นเขาจึงตอกบัตรเดินเข้าบริษัทได้อย่างสง่าผ่าเผย เอ่ยสวัสดีทักทายเพื่อนร่วมงานต่างกรุ๊ปไปตลอดทางเดินจนกระทั่งถึงประตูกระจก แต่ยังไม่ทันจะเปิดมันก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกมาจากห้องผู้จัดการ เลยต้องเดินไปทักทายท่านก่อน...ถือเป็นฤกษ์ดีไม่เลว...
เขาหมดเวลาไปร่วมชั่วโมงเพื่อฟังเจ้านายตัวเองบ่นเรื่องลูกสาวที่กำลังจะเข้ามหา'ลัย แถมยังให้คำปรึกษางูๆปลาๆเรื่องเรียนต่ออีก ข้าวโอ้ตเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าที่จริงตัวเองก็เรียนจบมาได้แค่ไม่กี่ปี...งานหนักขนาดนี้เวลาเลยดูผ่านไปช้าชอบกล...
“พี่โอ้ต! สวัสดีครับ!”
ชายหนุ่มเจอน้องนักศึกษาฝึกงานตอนเดินออกมาจากห้องผู้จัดการพอดี และถึงแม้จะรู้สึกปวดศีรษะนิดหน่อยแต่ก็ยอมทักกลับ "เออไอ้กรัง ไปไหนมาวะ?”
“พี่โจ้วานให้ไปซื้อเฉาก๊วยฮะ ซื้อมาเผื่อพี่โอ้ตด้วยนะ"
“เออ แล้วมีน้ำเต้าหู้ป่ะ?”
“เอ๋? พี่อยากกินน้ำเต้าหู้เหรอฮะเดี๋ยวผมลงไปซื้อให้?”
“เปล่า" เสียงเนือย "กูแค่เสี้ยนอยากกินเฉาก๊วยน้ำเต้าหู้ ไม่มีก็ไม่เป็นไรอ่ะ...กินเย็นๆก็ได้"
“อ้อ...” เด็กหนุ่มพยายามไม่นึกสงสัยกับรสนิยมการกินนั้น "แล้วมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“หืม? เมื่อกี้หรอ? ผู้จัดการแค่คุยด้วยน่ะ...ไม่ใช่เรื่องโปรเจคหรอก"
“หูยยย ผมหลงนึกว่าต้องแก้งานอีกอ่ะ ใจหายเลย"
“กูคงลาพักร้อนเลยล่ะถ้าต้องแก้อีก"
“ฮ่าๆๆ พี่โอ้ตลางานบ้างก็ได้นะครับ"
“กูไม่อยากให้พาร์ทไทม์อย่างมึงมาแซวกูเรื่องนี้หรอกสาดดดดด"
เขาด่าด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงขณะเปิดประตูกระจกประจำห้องตัวเอง เสียงหัวเราะและพูดคุยที่ยังคงดังอยู่จนถึงเมื่อครู่เงียบลงแปปนึง เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มปรายสายตาเข้ามามองในห้อง ทันใดนั้นก็แทบจะผงะหนี
เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์น้ำตาลอ่อนพับขา และรองเท้าหัวแหลม..การแต่งตัวมีไสตล์แบบที่วัยรุ่นสมัยนิยมใส่กันมันก็ดูดีอยู่มิใช่น้อยเพราะแต่เดิมก็มีหน้าตาเป็นทุนหลัก อย่างไรก็ดี...ชุดแบบนี้ก็ดูเรียบร้อยกว่าเสื้อยืดกางเกงนักเรียนที่เคยเห็นมันใส่บ่อยๆ...แต่ดูเหมือนการพิจารณาเรื่องเสื้อผ้าจะไม่ใช่ประเด็นอะไรในตอนนี้นัก....
คนถูกจ้องยังไม่รู้ตัว แถมยังคลี่ยิ้มบานเป็นจานกระด้งขณะเอ่ยทัก
“สวัสดีครับพี่โอ้ต"
“........เอ็งมาทำเตี่ยอะไรที่นี่!?!”
ฟาดปากไปหนึ่งคำให้พอหอมปากหอมคอ กอปรกับการสะบัดนิ้วชี้หน้าอย่างโคตรไร้มารยาทหนึ่งทีเหมือนจะช่วยลดโทสะและความตระหนกใจนี้ไปได้หน่อยนึง
กอล์ฟเอียงคอเล็กน้อย แล้วตอบตรง “ก็มาหาพี่โอ้ตยังไงล่ะครับ"
..อึก..
ครั้นเมื่อรู้ตัวว่าจ้องหน้ามันต่อไปไอ้คนจะเสียทีคือเขาเอง ก็ตวัดฉับเล็งเหยื่อถัดไปทันที
“ก....แก ไอ้โจ้ มึงใช่มั้ย?”
เจ้าของนามสะดุ้งสุดใจ “เฮ้ย กู....”
“ผมเองครับ ผมเป็นคนถามพี่โจ้เอง...ว่าถ้ามาได้ผมก็จะมา"
เด็กหนุ่มห้ามทัพอีกครั้ง...ซึ่งดูเหมือนจะเป็นหน้าที่ประจำไปเสียแล้ว
"ถ้าพี่โอ้ตบอกว่านี่เป็นการรบกวน...ผมพร้อมจะกลับไปครับ ดังนั้นอย่าโทษพี่โจ้เลย พี่เค้าแค่ทำตามที่ผมขอ"
“.....” คนฟังเถียงไม่ออกสักคำ ไอ้อารมณ์ที่ต้องเข้ามาอธิบายความจริงอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้นี่แหละที่เขาแพ้ทาง...จนทำอะไรไม่ได้นอกจากตอบรับกลับไปด้วยคำพูดฮิตสุดตลอดปีว่า... "เออ"
กอล์ฟเลิกคิ้ว “ผมรบกวนพี่รึเปล่า?”
"ไม่เลยมั้ง!! มานี่!!"
ข้าวโอ้ตถลึงตาใส่ เดินตรงไปกระชากคอเสื้อลากอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างห้าวหาญ...ก่อนจะกึ่งลากกึ่งเดินข้ามห้องตามมาจนถึงระเบียง ปิดม่าน ปิดประตูเสร็จสรรพ โยนร่างสูงกว่าให้เกาะขอบระเบียงเอาไว้ แล้วมองซ้ายมองขวาสำรวจพื้นที่ทุกกระเบียดนิ้วจนมั่นใจว่าคงไม่มีใครได้ยินแล้ว ถึงได้หันกลับมาพูดต่อเสียงเข้ม
“มาทำไม!?”
อีกคนกลับมีท่าทางอารมณ์ดีกับคำดุนั้น
“...ผมบอกไปแล้วว่าผมอยากเจอพี่..."
...ทำไมมโนภาพสุนัขตัวโตๆกำลังนั่งหงอยถึงฉายวูบเข้ามาได้นะ
ชายหนุ่มรีบสั่นศีรษะตั้งสติ เขาค่อนข้างเกลียดสัตว์ตัวเล็กเป็นพิเศษแต่สัตว์ใหญ่เรียกได้ว่าเป็นภูมิแพ้เลยล่ะ แต่อย่าให้ความเอ็นดูเอาชนะการห้ามปรามเด็ดขาด..!
“คราวหลังต้องบอกก่อน อยากเจอก็โทรมานัด...ไม่ใช่ตามมาแบบนี้"
“ถ้าโทรมานัดพี่จะไปกับผมเหรอครับ?”
..เออ มันฉลาด.. “ก็...ต้องดูก่อน"
“ผม...ขอโทษสำหรับวันนี้นะครับ คราวหน้าจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว"
...แถมยังฉลาดรู้มาก...ประพฤติตัวดีจนอดไม่ได้ที่จะใจอ่อน...
“อื้อ...รู้ก็ดี"
คำพูดอ้อมแอ้มเสียงค่อยแบบนั้นทำให้คนฟังรู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายเริ่มจะคล้อยตามเล็กน้อยแล้ว กอล์ฟปรือตามองร่างผอมบางที่ยังทำตัวหัวแข็งตรงหน้า อดคิดไม่ได้ว่าน่ารักไม่เลว...ก่อนจะถามอีกครั้ง
“งั้นวันนี้ผมนั่งรอได้ใช่มั้ยครับ?”
“รออะไร?”
“เย็นนี้เราไปตีไทโกะกันนะครับ เมื่อวานไปก็ไม่ได้ตี"
ข้าวโอ้ตกำลังจะแปลงร่างเป็นยักษ์ "...แล้วมันเป็นเพราะใครกันล่ะ!?”
“....เพราะพี่โอ้ตต่างหาก เดินฉับๆๆหนีไปเฉยเลย"
“ไอ้....!!”
“ครับๆ ผมผิดเอง ยอมแพ้แล้วนะ"
…...
..ไอ้อาการแบบนี้คืออะไร..
….ไอ้ที่แบบยิ้มๆ พูดจาน่ารักๆ แล้วก็ยอมเขาตลอดแบบนี้มัน...คืออะไร?
…....ไม่สิ..ที่เอาใจคงเป็นเรื่องปกติ...
…..เพียงแต่ตอนนี้ 'ความรู้สึก' มันไม่ปกติก็เท่านั้น
“พี่โอ้ตครับ"
..อึก..
เสียงเดิม เสียงเดียวกัน..ทั้งน้ำหนักคำพูดแทบไม่ได้แตกต่างจากตอนก่อนหน้านี้เลยสักนิด แต่ตอนนี้ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัวว่าทุกครั้งที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองแบบนั้นมันทำให้ลมหายใจตัวเองติดขัดแค่ไหน ทั้งๆที่เป็นคำพูดสุภาพๆเหมือนไม่ได้คิดอะไรแท้ๆ
กอล์ฟดูเหมือนจะจับอาการนั้นได้ เขาระบายยิ้มกว้างแล้วกระซิบเสียงเบา
“..ชอบนะ"
...สิ่งแรกที่ข้าวโอ้ตคงจะได้ทำหลังจากเปิดคอมพิวเตอร์...
…...กดสั่งซื้อปืนสักกระบอก แล้วยิงไอ้หน้าเป็นนี่ทิ้งไปซะ...!!!
+ G A M E R L O V E R +
“โอ้ตๆ"
“อะไร?”
“วันนี้คนเยอะ สั่งพิซซ่ามั้ยมึง?”
คนถูกถามกรอกตา "มึงจะสั่งก็สั่ง ไม่ได้จะถามความเห็นอะไรกูแต่แรกอยู่แล้วนี่ไอ้สัส"
รู้ได้เลยทันทีว่า...แม่งงอน...
โจ้เอาสองมือแปะหน้าตัวเองไปทีนึง เพื่อนรักจอมดื้อยังนั่งหลังตรงคอแข็งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เช้า จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่มันขยับคอคือเมื่อไหร่ด้วยซ้ำ สาเหตุก็ไม่เห็นต้องเดา...คงจะเป็นอะไรไม่ได้นอกจากเด็กหนุ่มที่นอนกดมือถืออยู่บนโซฟา ที่พอละสายตาจากจอโทรศัพท์ได้ก็ส่งยิ้มหวานๆให้อีท่าเดียว...
เขามองเวลา อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะเที่ยงตรงซึ่งเป็นเวลาพักปกติ แต่ก็อย่างว่า...ออฟฟิศชิวๆแบบนี้ไม่ได้กำหนดอะไรตายตัวขนาดนั้น...ประกาศิตมันก็อยู่ที่ปากของพวกรุ่นพี่เนี่ยแหละ
“หนุ่มๆ"
น้องที่น่ารักรีบขานรับ “ครับพี่"
“พักกลางวัน"
เท่านั้นแหละเสียงขยับของเก้าอี้ล้อเลื่อนถึงได้ดังขึ้นมาบ้าง รุ่นน้องนักศึกษาฝึกงานลุกขึ้นบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีตอนที่ว่า
“ผมเอาฮาวายเอี้ยน"
กระป๋องหันควับ "อีกครึ่งเป็นซีฟู๊ดคอกเทล!"
“ขอบชีสด้วยฮะ!”
“ใช่เลย ลืมได้ไงเนี่ย"
“เบรดสติ๊ก!”
“ไก่นิวออร์ลีน!"
“สปาเกตตี้คาโบนาร่า!”
“ลาซานญ่าหมู"
“สลัดทูน่า"
“ขนมปังกระเทียม"
ตึง!
“พอเลยไอ้พวกเวรนี่! แข่งต่อชื่ออาหารกันรึไงวะครับ สั่งขนาดนั้นแล้วใครจะเป็นคนจ่าย!?”
พอข้าวโอ้ตโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง(ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนชินชากันไปแล้ว) โจ้ก็ชูนิ้วโป้งอย่างมั่นสุดใจ
“ไม่ต้องห่วงเบบี๋ ดัดแปลงบัญชีนิดหน่อยแล้วขอยื่นบริษัท"
“เจ๋งที่สุดเลยพี่โจ้!”
“โอ้ยยยย รักออฟฟิศนี้จังหนอออ~”
“พวกมึงนี่นะ......-_-”
“น้องกอล์ฟ พวกพี่จะสั่งพิซซ่า...เอาอะไรป่ะคับ?”
วินาทีนั้นข้าวโอ้ตคิดผิดที่หันไปทางเดียวกับโจ้ จึงได้เจอหนุ่มน้อยหน้ามนเงยหน้าขึ้นยิ้มให้...เขาก็แทบอยากจะกระโจนไปกระชากหลอดคอมันออกมาเป็นพวงไม่ต้องแดกอาหาร ข้อหาทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะแบบนี้
“สั่งเลยครับ ผมทานได้หมด"
“เด็กดี เลี้ยงง่าย มารยาทงาม" โจ้หัวเราะ เหล่สายตามาทางเพื่อนรัก "เสียอย่าง...หลงผิดจังเบอร์"
“มึงว่าไงนะไอ้สัสโจ้?”
“กูว่าน้องเค้า กูไม่ได้ว่ามึง"
พอโดนย้อนเข้าคนถูกค่อนแคะก็หุบปากฉับ สะบัดบ๊อบกลับมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม เรียกเสียงหัวเราะเฮฮาจากเบื้องหลังกันครื้นเครง ทำได้เพียงกัดฟันแค้นอยู่ในใจ คาดโทษเอาไว้เสร็จสรรพ...อย่าให้เผลอนะพวกมึง ยิงดับให้หมด!
“....AutoCADเหรอครับ?”
เฮือก!!
เคร้ง! เคร้ง! พั่บ!!
เสียงกระซิบระยะประชิดทำเอาสติสตังค์ที่มีอยู่จนถึงเมื่อครู่กระเจิงหายไปหมดพร้อมๆกับวินาทีที่แขนกวาดของเล็กของน้อยที่อยู่บนโต๊ะเทลาดลงมากระแทกพื้นด้วยอารามตกใจ ดวงหน้าขาวหันควับไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะสะดุ้งดันเก้าอี้ถอยหลังจนชนฉากกั้น 'โครม' แบบที่ไม่เคยเกิดอุบัติเหตุแบบนี้มาก่อนในบริษัท
“ข..เข้ามาทำไมไม่ให้สุ่มให้เสียง!!”
จริงอยู่ที่เหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้สร้างความเสียหายจนน่าตกใจมากนัก แต่เจ้าขวัญตัวดีนี่สิกระพือปีกบินหนีไปไกลตั้งแต่เสียงทุ้มหวานนั่นกระซิบอยู่ข้างหูแล้ว และท่าทางคงจะไม่กลับมาง่ายๆหากอีกฝ่ายยังอยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้!
กอล์ฟกระพริบตาปริบๆ นึกประหลาดใจกับการสะดุ้งเมื่อครู่มิใช่น้อย
“ขอโทษครับ ไม่นึกว่าพี่จะตกใจขนาดนี้....”
“ก-ก็ต้องตกใจอยู่แล้วสิวะ!"
คู่สนทนายิ้มหวาน “..แอบโก๊ะนะครับ"
“ใครโก๊ะวะเฮ้ย!! พูดให้มันดีๆหน่อย!!”
อยากจะสาดคำด่าใส่มันซักหนึ่งกระด้ง แต่พอเจอรอยยิ้มอิ่มสุขประหนึ่งคนเป็นมาโซคิสต์แบบนั้นกลับมาก็เบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน กลายเป็นว่าถ้ายิ่งด่า...ตัวเองนี่สิจะยิ่งเขินหนักกว่าเดิม
ข้าวโอ้ตยกมือปัดผมด้านหน้าเล็กน้อยปิดสีหน้ามีพิรุธของตัวเอง "….ล-แล้ว-แล้วมีอะไรล่ะ?”
“เอ่อ...ก็แค่....อยากเห็นตอนที่พี่โอ้ตทำงานเฉยๆ"
“ไม่เคยเห็นก็ยกมือไหว้ดิ"
“เอาจริงมั้ยครับ? ผมยอมนะ"
“ไอ้บ้า!!!”
"ว่าแต่...พักกลางวันแล้วไม่ออกไปยืดเส้นยืดสายบ้างเหรอครับ? ทำงานมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ"
คนถูกถามกรอกตา "ก็...งานมันยังไม่เสร็จดี...”
เด็กหนุ่มยิ้ม ไม่คิดจะต่อปากต่อคำอะไรเพิ่มเติม...มือใหญ่อ้อมมาจับที่พนักพิงเก้าอี้ข้างหนึ่ง ทำให้ปกเสื้อเชิ้ตโค้งลงมาตามแรงโน้มถ่วงเผยแนวไหปลาร้าและแผ่นอกกว้าง...ใกล้ชนิดที่ว่าคนถูกกระทำหลับตาปี๋ด้วยอารามตกใจสุดหูรูด เส้นประสาททุกเส้นตรึงเขม็งพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
..ทำไมต้องเข้ามาใกล้ขนาดนั้นด้วยล่ะ!!
..จะทำอะไรวะ กูก็สู้คนนะเฮ้ย!!
ด่าทอในใจไปเสียมากมายจนจับได้ว่าทุกอย่างเงียบผิดปกติ ก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกเลื่อนให้กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิมคือหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แถมพอลืมตาขึ้นมาอีกฝ่ายก็ไม่ได้อยู่ในระยะใกล้อะไร ซ้ำยังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายเหมือนเดิมที่ว่า...
“ขอโทษที่รบกวนนะครับ ทำงานต่อไปเถอะ"
“อะ..."
...แค่นี้เรอะ..!?
มือเรียวเผลอคว้าชายเสื้ออีกฝ่ายไว้อย่างลืมตัว อย่าว่าแต่คนถูกจับเลย..คนทำเองก็ดูจะตกใจไม่แพ้กัน
“ครับ?”
คนถูกถามอึกอักทันที นึกอยากจะบีบคอตัวเองให้ตาย “ป-เปล่า ไปเถอะ"
“มีอะไรรึเปล่า?”
“เปล่าน่า ไปเถอะ"
“พี่โอ้ตครับ...?”
แต่ไม่ว่าจะแกล้งเนียนแค่ไหนก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล...
...เจ้าหน้าเป็นกลับหันมาถามเสียเป็นเรื่องเป็นราว จนเขาแทบอยากจะโขกฝาตาย
“เปล่า แค่...เอ่อ....อยากดูก็ดูได้นี่ ไม่ได้ว่าอะไร"
..เฉไฉไปก่อนล่ะกัน..
“เก้าอี้ว่างตั้งหลายตัวจะลากมาก็ได้ แต่ถ้ากลัวเมื่อยก็ไปนอนโซฟาไป...แล้วก็อย่าเข้ามาทางด้านหลังเงียบๆอีก ไม่ชอบ"
...นั่นไม่เรียกว่า 'เฉไฉ' แล้วเพื่อน..!! แถวบ้านเรียก 'เชิญชวน' ว้อย!!
โจ้กำลังกลั้นขำอย่างเป็นบ้าเป็นหลังตอนกดโทรสั่งพิซซ่า ขณะที่กอล์ฟกระดิกหาง(!?)ระริกระรี้ลากเก้าอี้มานั่งเท้าคางมองข้างๆ ข้าวโอ้ตน่ะหรือ...โคตรรู้สึกผิดที่ตัวเองเผลอใจอ่อนไปเมื่อครู่ จนทำให้แต่เบนศีรษะเอาหน้าแดงๆของตัวเองซ่อนก็เท่านั้นแหละ
..มันพลาดตั้งแต่ที่ปล่อยให้อีกคนเข้ามาวุ่นวายในชีวิตแล้วล่ะ..
ชายหนุ่มร่างสูงโคลงศีรษะน้อยๆหันกลับมาหาวงสนทนาอีกวงที่กำลังลิสต์รายการอาหารที่จะสั่งอยู่อย่างขมักขเม้น ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าอีกสองคนที่ตกอยู่ในภวังค์ส่วนตัวนั้นกำลังเริ่มบทสนทนาแบบไหนและต่างคนต่างรู้สึกอย่างไร ทั้งหมดทั้งมวลไม่ยากเกินคาดเดาได้...เพียงแต่...
“มึงพนันกับกูมั้ยไอ้กรัง"
“พนัน? พนันอะไรครับพี่โจ้?”
“คู่นั้น"
รุ่นพี่ที่แสนใจดีพยักเพยิดไปอีกทาง
“กูว่าได้กันแน่...ไม่เกินอาทิตย์"
เท่านั้นแหละคนที่อยู่ข้ามไปถึงครึ่งห้องถึงกับปรี๊ดแตก หน้าแดงจนไม่รู้จะเอาศีรษะไปมุดอยู่หลุมไหนดี
“หุบปากไปไอ้สัสโจ้!!”
TBC
===================
มาแล้วจ้า หลังจากหายไปนาน...
แอบเม้าท์ว่าตัวเองโก๊ะตามข้าวโอ้ตค่ะ ตะกี้เกือบกดอัพตอนที่15ละ...ข้ามไปแม่งเลยสามตอน.... #ไม่ย์
จะอัพทุกวันแล้วค่า ถ้าไม่ลืมนะ ;;_;; วุ่นๆวายๆแทบไม่มีเวลาเปิดคอมเลยจ้ะ
จริงๆวันนี้นั่งคิดอยู่
การที่เราจะ 'รัก' ใครสักคน..มันอาจจะไม่ใช่เรื่องยากเลยก็ได้นะ
แต่การที่เราจะ 'คบ' ใครสักคน..มันอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อคิดเลยก็ได้นะ
การคบกันแปลว่าเราต้องรู้ทุกเรื่องของเขารึเปล่า?
การคบกันแปลว่าเราต้องยอมรับเขาได้ทุกเรื่องรึเปล่า?
ทุกๆคนต่างก็มีด้านดีและด้านแย่...เราพร้อมจะรับในเรื่องนั้นของเขาได้รึเปล่า?
ทุกวันนี้เราผ่านเรื่องรักๆมามากมาย แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่า...คนที่เค้าจะยอมรับเราได้ทุกอย่างน่ะ มีอยู่จริงหรือ?
((อินเนอร์ไปนิดไม่ว่ากันเนอะห์ 5555555))
ก็ช่วยไม่ได้...เขียนนิยายรักนี่หว่า...."OTL
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาต่อแล้ววววว ไม่เปลี่ยนหัวกระทู้อ่ะ เกือบไม่กดเข้ามาอ่านแล้วนะคะเนี่ย ><!!
-
น่าร๊ากกกกกกก พี่โอ๊ตตตน่ารักมากกกกกก !!!
โดยเฉพาะตอนดึงเสื้อกอล์ฟ.. แบบ... อยากฟัดดด >////<
น้องกอล์ฟพอรู้ใจตัวเองปุ๊ปก็รุกเอารุกเอาเลยน้าา! 5555
แอบสงสัยนิดนึง xD
ชื่อกรังนี่คุ้นๆ ใช่กังหันป่าวคะ ? หรือคนละกรังกัน ? 5555555
-
แทบกรี๊ดลั่นบ้าน อร๊ายยยยย พี่โอ๊ตอัพแล้วๆ >//////////<
เข้ามาอ่านอย่างไว แล้วก็ยิ้มไม่ยอมหุบได้สักพักและ ><
ขอบคุณนะคะคนเขียน รักที่สุดเลยอ่ะ :man1:
แบบว่ายิ้มไม่ยอมหุบ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ คนอ่านขอสละชีพคาหน้าจอค่ะ !!!!
-
“กูว่าได้กันแน่...ไม่เกินอาทิตย์"
พนันด้วยคนดิว่ะ :o8: 5555 น่ารักดี
รอตอนต่อไปค้าบบบบ :mc4:
-
เพื่อนรักนี่รู้ใจไปทุกอย่าง
พูดอะไรก็ทำเอากระอักกระอ่วนได้ตลอด
ส่วนน้องน่ามลหนุ่มมัธยมปลายก็รุกเอ้า รุกเอา...
อย่างนี้จะไปไหนรอดหนอพ่อ otto ตัวน้อย o18 o18
ยิ่งอ่านๆไป ทำไมมันโมเอะเยี่ยงนี้
ข้าวโอ๊ต บอกน้องไปสักทีสิว่ามีใจ
เพื่อนสนิท "คิดแทนให้ซื่อๆ" เขามั่นใจขนาดพนัน
"อาทิตย์นึงได้กันแน่ๆ" แล้วนะ
(แหมๆๆๆๆๆ คนอ่านแทบจะรออาทิตย์หนึ่งไม่ไหว)
แต่นายเอกของเราก็อาละวาดแก้เขินตลอด
อีกคนก็เอาแต่ยิ้มแบบหล่อให้หลอมละลาย
อืมมม เอ็มแท้
แหนะ ข้าวโอ๊ตตอนเขามาพันพัวนัวเนีย มีคาดหวังอะสิ ทำไมทำแค่นี้ :z3: มีคว้าชายเสื้อไว้ด้วย
อยากให้เขาทำอะไรเหรอข้าวโอ๊ต :z1:
เหมือนนายเอกจะเปิดห้องในหัวใจให้พระเอกก้าวเข้าไปแล้วเต็มๆ
รอแต่น้องจะรุกให้ถูกที่ถูกเวลาก็แค่นั้นเองละน้า คริๆ
o18
ว่าแต่ตามมาถูกถึงที่ทำงานแล้ว ต่อไปจะบุกคอนโดใช่อะเปล่า อิๆ :impress2:
-
น่ารักกกกกกก รุกอีกๆๆๆ
พนันกับพี่โจ้ด้วยคนได้มั้ย อยากได้แบบนั้น ฮ่าๆๆๆ
-
เย่ มาต่อแล้วๆ ข้าวโอ๊ตก็ยังฮาเหมือนเดิม หุๆ
-
มาแล้ว น่าติดตามอีกเช่นเคย :กอด1:
-
ข้าวโอ๊ต เคะซึนที่สุดในสามโลกกกกกกกกกกกกก~~~
เอาใจช่วยกอล์ฟนะ ขอให้สมพรปากพี่โจ้ 55555 -..-
-
น่ารักเบยๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คิดถึงงงงงงงงงงงงงงง กอดหมับ!! :กอด1:
คึ คึ คึ :z1: นั่งพนันกะเฮียโจ้ด้วย ไม่เกินอาทิตย์!!!!
-
พี่โอ๊ตจะน่ารักไปแล้วววว เขินรุนแรงสุดๆอะ :-[
น้องกอล์ฟก็รุกเร็วมากเลย ชอบๆๆ ไม่เกินอาทิตย์ชัวร์ ขอพนันด้วย o18
-
เห็นด้วยเลยพี่โอ รักอ่ะง่ายๆ แต่คบสิยาก :z3:
ตอนนี้น่าร้ากกก (ก็น่ารักทุกตอนป่ะวะ?) กอล์ฟแม่งก็ขยันจีบจริงวุ้ย แต่ทำดีละลูก พี่โอ๊ตนี่อ่อนเป็นขี้ผึ้งเลย 5555
ต้องอัพทุกวันนะคะ :impress2: อัพนี่ตอนนึง แล้วสลับไปอัพปรารถนารักก็ได้ อันนี้ไม่ว่ากัน :laugh:
รักคู่นี้อ่ะ :กอด1:
-
พี่โอ๊ตน่าย้ากกกกกกกกก
:-[ :จุ๊บๆ:
กอล์ฟสู้ๆ :ped149:
-
พี่โอ๊ตจะน่ารักไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนน :impress2: :impress2:
-
เป็นตอนที่เรียบๆ
แต่ทำไมอ่านแล้วยิ้มแบบเขินๆ ตอนอ่านก็ไม่รุ้ อะคริๆ 5555
คู่นี้แอบหวานแบบเรื่อยๆนะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะคะ
คุณโออัพสองเรื่องแล้ว อย่าลืมอัพน้องเอ็กซ์สุดหล่อเขาเราด้วยน้าาาาา
:L2:
-
อ้ายยยยยยยย
โอ๊ตน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. คิดถึงคุณโอมากกกกกกกก
-
ถ้าถามว่าเขินมั้ย ขอตอบเลยว่า มากกกกกกกกกก!!!
ชอบเรื่องนี้อย่างนึงคือตรงที่สองคนเป็นเหมือนจิ๊กซอว์ที่เข้ารูปกันพอดี มีความชอบบางอย่างเหมือนกัน และบางสิ่งบางอย่างที่ต่างคนต่างขาดและต้องการอยู่ //กรี๊ดๆๆๆๆ ><"
ติดตามมากๆเลยนะพี่โอ
ปล. จะบอกว่าตอนนี้กลายเป็นเด็กติดตู้เกมไปแล้วเพราะเรื่องนี้จริงๆนะ ไปเล่นเกมบาสที่ mbk เซนปิ่น พระราม9 เอสพลานาด พารากอน เล่นมาหมดแล้วเนี่ย บ้าไปแล้วววว โทษเรื่องนี้ ทำอินๆๆ 55555555
-
พี่โจ้ ขอพนันด้วยคนนนนนนนนนนนนนน
ไม่เกินอาทิตย์ได้กันชัวร์!
-
ที่พนันกันไม่เกินอาทิตย์...?.....
มันคือ 1 อาทิตย์ หรือวันอาทิตย์ของคนอ่านหนอ....
ก็นี่วันเสาร์ พรุ่งนี้ก็อาทิตย์ไง......
ระหว่างรอ กลับไปอ่านกานดาอีกรอบที่ 3.......
น่าจะมีรักร้ายภาค 2 นะ คิดถึงกานดากับเจ้าชายมาก ๆ o13
-
น่ารักจังทั้งคู่เลย โจ้เป็นเพื่อนที่ดีมาก :laugh:
-
เทหมดหน้าตักว่าได้กันชัวร์!!! :laugh:
-
โอ๊ยชอบบบบบบบบบบบบ
เจอ.. จะลากเก้าอี้มาก็ได้เค้าไป
:z3:
กอล์ฟบันไซมากขร่ะ
:z1:
-
จะมาอัพทุกวันจริงไหม
เขาจะรอนะ
><
บางคนซึน ชิ สวยเลือกได้เหรอย่ะ
ขอให้สมพรปากพี่โจ้ เพี้ยงๆๆๆๆ
-
แอร๊ย//~ น่ารักเกินบรรยายคู่นี้ ขอลาตายก่อนเพราะเลือดสูบฉีดเยอะเกินไป 5555
ฟินนนนนนนน มว๊าก >////////<~
-
เดี๋ยวนะพี่โจ้ ได้กันกรณีไหนคะ!? #ได้คือได้หรือแค่คบกันนนนน
อย่ามาทำให้ดีใจนะ!? ถถถถถถถถถถถถถถถ
รอตอนต่อไปค่าาา ><
-
:o8: ข้าวโอ๊ตน่ารักกกกก... อายตลอด เขินเเล้วชอบทำเป็นเสียงเเข็ง แต่จริงๆใจอ่อนมากเลยนะนั่นน่ะ กอล์ฟพูดดีดีด้วย ตามใจ
โอ๊ตนิดหน่อยก็ขี้คร้านจะใจอ่อนเเล้ววววว... น้องกอล์ฟจับจุดพี่ข้าวโอ๊ตได้จั๊งหนับ อิอิ อย่างนี้ไม่พ้นอาทิตย์จริงๆอย่างที่ว่า ตอนนี้
น้องกอล์ฟรุกหนัก ชนิดมาให้เห็นหน้ากันทั้งวันเเบบนี้ ไม่เขินจนเลือดขึ้นหัวก็ออกจะเกินไป :impress2: น้องกอล์ฟช่างน่ารักน่าชัง
พี่ข้าวโอ๊ตหนีไม่พ้นเเล้วล่ะ ยิ่งเพื่อนรักสนับสนุนด้วยเหตุผล แถมยังดูจะสนับสนุนน้องกอล์ฟให้กินเพื่อนตัวเองซะขนาดนี้ ชาตินี้
น้องกอล์ฟจะไม่ได้คู่กับพี่ข้าวโอ๊ตได้อย่างไร... :m20: พี่ข้าวโอ๊ตเขินเเล้วปากเสีย ชอบตะคอก แต่จริงๆก็ใจอ่อนยอมให้น้องมาอยู่
ใกล้ๆตลอดเเหละ น้องกอล์ฟก็มาโซ โดนดุเเล้วยิ้ม รู้ว่าใจพี่โอ๊ตไม่ได้คิดเเบบนั้นสินะ อิอิ... ปากเเข็ง แกล้งทำปากเสียไปงั้น
-
โอ้ตคล้ายพี่ปีใหม่เลยอ่ะ ปากร้ายใจดี แพ้เด็ก
กอล์ฟก็คล้ายกลอนเลยอ่ะ ลูกตื้อแพรวพราว เข้าหาเก่ง
-
ข้าวโอ๊ตซึนเว่ออออออ555555
กังหันนี่ใช่กรังในเซตรักร้ายรึเปล่าค่ะ-..-
-
"อุบร๊ะ"
-
คิดถึงพี่โอ๊ตตตตต :o8:
ดันให้พ้นหน้า 19 :z2:
-
พี่โอ๊ตเป็นเคะสายซึนยกกำลังสิบอ่ะ 555 แพ้ทางน้องสุดๆ อย่างที่โจ้ว่า อีกไม่นานๆ 555
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่า. :z2:
-
น่ารักอ่ะ อิอิ เขินรุนแรงมากกก
-
น่าร๊าาาาาาาาาาากมาาาาากกก>/////////////////<
-
พนันด้วยคนนนน
ไม่เกินอาทิตย์หรอกก
-
น่ารักที่สุด!!!
อีกอาทิตย์ดียวใช่มะ ไม่ขาด ไม่เกิน กร้ากกก
ชอบมาก รออ่านต่อจ้า
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
13
..ได้กัน..
...ได้กัน...
ตึงตึงตึง แกรกๆ ตึงๆๆ ตึงงงงงงง
เสียงไม้กระทบหนังกลองดังเป็นจังหวะประกอบเพลงเหมือนเช่นเคย เพลงสบายๆคุ้นหูตีง่ายๆราบรื่นแทบไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น เด็กหนุ่มแอบแปลกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายเลือกเพลงนี้...จริงๆแปลกใจตั้งแต่ที่คนตัวเล็กกว่าทำดวงหน้าเหม่อลอยตั้งแต่เมื่อครู่แล้วล่ะ
ข้าวโอ้ตเคาะไม้กลองด้วยมือเดียวเพราะนี่ไม่ใช่เพลงเร็วอะไร และไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องเลือกเพลงนี้
ส่วนในหัวน่ะ...มีแต่คำว่า...
…..ได้กัน.....
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
เท่านั้นแหละทั้งเสียงกลองเสียงว๊ากลั่นก็ดังขึ้นพร้อมๆกันจนคู่ต่อสู้อดตกใจไม่ได้ พอเห็นว่าไม้กลองสีแดงรัวไม่ยั้งบนแป้นชนิดที่ว่าไม่ได้มองหน้าจอหรือตีไปตามจังหวะเลยด้วยซ้ำจนเหล่าผีหน้ากลมสีเทาอ่อนวิ่งกันให้ควั่กตรงหน้าไม่มีแต้มโผล่สักกะผีก จบสุดท้ายจึงต้องโยนไม้กลองตัวเองทิ้งแล้วยื้อยุดคนข้างตัวไว้ก่อน
“ด-เดี๋ยว!! พี่โอ้ตครับ ใจเย็นๆครับ!!”
“โอ้ยแม่ง! ไอ้โจ้ มึง...ตาย! มึงตายยย!!”
“อะไรครับ? พี่โจ้ทำอะไร?”
“มันทำอะไรน่ะเหรอ!? ก็มันพูดว่า....................”
ครั้นตั้งสติได้ เจ้าตัวก็เงียบเสียงลงไปในบัดดล
เมื่อพบว่าตนอยู่ในท่วงท่าที่ไม่งามนักในอ้อมแขนของอีกฝ่าย...จริงๆจะเรียกว่ากอดกันเลยก็ไม่ถูก เพราะมือใหญ่ด้านกำลังคว้ามือตัวเองเอาไว้ และเพราะแรงขัดขืนกิริยาปฏิกิริยาทำให้ตัวทั้งคู่ติดกันหนึบจนหันไปจมูกก็แทบจะชนแก้มมันอยู่ล่ะ...
มันคงจะไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ถ้าไม่ติดว่า....
….ได้กัน...
พลั่ก!
เท่านั้นแหละมือเรียวบางก็ผลักอีกฝ่ายออกจนสุดช่วงแขน เล่นเอาทั้งคนทำคนถูกทำตกใจด้วยกันทั้งคู่ ข้าวโอ้ตเผลอปล่อยไม้ตีกลองลงกระแทกพื้นอย่างไม่ตั้งใจแล้วถัดขาถอยหลังด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ
ความเงียบก่อตัวขึ้นในทันที ชายหนุ่มรู้ดีว่าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ๆ
“...'โทษที...”
อีกฝ่ายสั่นศีรษะด้วยรอยยิ้ม “ไม่ครับ ผมผิดเอง...ลืมไปว่าพี่โอ้ตเคยบอกว่าไม่ชอบให้เข้ามาทางด้านหลัง"
..อุ๊บส์..เสียวตูดทันทีเลยกู...
แต่จะแสดงท่าทีสันหลังวาย..เอ้ย! สันหลังวาบออกไปไม่ได้ ชายหนุ่มเลยพยายามตีเนียนด้วยการก้มลงหยิบไม้กลอง ส่วนอีกมือไพล่หลังไปหลวมๆเป็นการป้องกันระดับที่หนึ่ง..ซึ่งรู้ดีอยู่แล้วล่ะว่ามันป้องกันอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่หรอก หลังจากฟังคำไอ้โจ้แซวก็อดจะคิดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่ได้ จบด้วยการทำตัวประหลาดแบบนี้ยังไงล่ะ
“แล้วเป็นอะไร..รึเปล่าครับ?”
“อ้อ เปล่า" ..ด้วยน้ำเสียงห้าวประหลาดสุดๆ.. “พอดีว่า..เอ่อ...หงุดหงิดไอ้โจ้นิดหน่อย"
“พี่โจ้?”
“อือ ก็มันน่ะสิ...จะใครล่ะ"
อารมณ์ในตอนนั้นทำให้ข้าวโอ้ตไม่มีกระจิตกระใจที่จะเล่นต่อเท่าไหร่ จึงได้แต่สอดไม้กลองเก็บเข้าที่..แถมยังทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยมด้วยการเก็บให้อีกฝ่ายด้วย เสร็จพิธีก็คว้ากระเป๋าสะพายเรียบร้อย
ไม่ได้ทันรู้ตัวว่าคนข้างๆเงียบเสียงลงไปเลยจนกระทั่งคำๆหนึ่งเอ่ยขึ้นมา..
“พี่โอ้ตนี่...สนิทกับพี่โจ้ดีนะครับ"
คนฟังเลิกคิ้ว “หืม? ก็ใช่"
“รู้จักกันตอนไหนเหรอครับ?”
“ก็เห็นหน้ากันตั้งแต่ประถม เรียนคนละห้องน่ะ..แต่มันป็อบปูล่า ใครๆก็รู้จัก" ชายหนุ่มตอบไปตามตรง "เพิ่งมาคุยกันจริงๆจังๆตอนมหา'ลัยนี่แหละ"
“แล้วก็มาทำงานด้วยกัน?”
“อื้อ ก็ทำงานด้วยกันได้...แล้วรุ่นพี่ที่คณะก็แนะนำบริษัทมา"
“อ้อ ครับ"
ควายก็ยังรู้ว่าน้ำเสียงนั้นมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ข้าวโอ้ตขมวดคิ้วหรี่ตามองอย่างจับผิด แล้วถามเสียงหนัก
“.....มีอะไรรึเปล่า?”
อีกฝ่ายกรอกตาหนี “เปล่าครับ แค่คิดว่า...สนิทกันดีจัง..."
“แค่นั้น?”
“ครับ แค่นั้น"
“แค่นั้นจริงๆนะ?”
“...ก็เห็นว่าอยู่ด้วยกันบ่อยๆ...”
“เพื่อนกัน อยู่ด้วยกัน..ก็ธรรมดาป่ะ...แต่ไม่ได้ตัวติดกันสักหน่อย พี่เคยบอกแล้วนี่?”
“ครับ ใช่"
..เงียบ..
นี่เป็นอีกอย่างที่เจ้าของร่างผอมบางต้องทำความรู้จักกับคนตรงหน้า ส่วนที่เพิ่มเติมมาคือเรื่องที่ว่า..การรับคำด้วยประโยคสุภาพที่สั้นสุดฤทธิ์สุดเดชแบบนี้มันค่อนข้างที่จะ...กวนอารมณ์สิ้นดี...!!
เขาหรี่ตาลง ความที่มักจะเป็นคนแสดงออกทางสีหน้าท่าทางอย่างตรงไปตรงมาเสมอนั้นเองที่ทำให้เขาเริ่มจะรู้สึก 'หงุดหงิด' อย่างน่าประหลาด เมื่อไอ้เด็กตรงหน้านี่ก็เสือกทำสีหน้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ถ้ามันปิดตาปิดหูปิดปากได้ก็คงทำไปแล้ว..แต่ก็เห็นชัดๆว่ามันไม่ใช่ 'ไม่มีอะไร' เกิดขึ้นแน่ๆ...เพราะฉะนั้น...
“พี่ไม่ชอบเดา มีอะไรก็พูดกันตรงๆไม่ต้องอ้อมค้อม ลูกผู้ชายอ่ะเข้าใจป่ะ?"
...กอดอกอย่างมาดแมน แฮนซั่มสุดฤทธิ์...
และท่าทางเช่นนั้นทำให้คนมองหลุดยิ้มออกมาจนได้
“ผมแค่ไม่สบายใจ"
“นั่นกูรู้ แต่ที่ถามน่ะต้องการจะรู้ว่า...อะไรทำให้แกไม่สบายใจ?”
“นิดหน่อยเองครับ"
“โอย นิดหน่อยกูก็อยากจะรู้ครับ"
“นี่หรือว่าพี่โอ้ต....” เด็กหนุ่มปรือตาลง "… 'แคร์' ผมด้วย?”
กึก..
“ม-ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยไอ้บ้า!! ถ้าจะแหย่ให้พี่เขินแล้วเอาสีข้างเข้าถูขนาดนี้..ไม่เอาตีนซัดหน้าพี่ไปเลยล่ะวะ!!”
“ฮะๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ"
...ล้อเล่นทีนึงเล่นเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ อยากจะฆ่ามันจริงๆ
ข้าวโอ้ตพักความอาฆาตพยาบาทเอาไว้ก่อน “แล้วสรุปไม่สบายใจเรื่องอะไร?”
..แถไม่ได้...จริงๆแหะ...
ร่างสูงกว่ากรอกตา นึกอยากจะกระโดดมุดตัวหายไปกับผังฝ้าเพดานสีทะมึนด้านบนให้รู้แล้วรู้รอด แต่คิดอีกทีว่าต่อให้ตนทำจริงๆอีกฝ่ายก็คงคว้าข้อเท้ากระชากลงมาเป็นแน่..ไม่มีทางรอด..
เขาสูดลมหายใจ “ถ้าบอกแล้ว...พี่โอ้ตอย่าโกรธนะครับ"
“เอ๊ะไอ้นี่...อย่าลีลา..."
“ห้ามโกรธนะครับ"
พอโดนย้ำถาม คนฟังก็คลายคิ้วที่ขมวดลงเล็กน้อยแล้วยอมเออๆออๆไปตามเรื่อง "เออ ไม่โกรธ"
“จริงนะ?”
“จริง"
“จะด่าจะว่าอะไรผมก็ได้ แต่ห้ามโกรธนะครับ?”
"เออออ ก็บอกอยู่นี่ไงว่าไม่โกรธ! บอกมาสักทีสิวะ"
เด็กหนุ่มรู้ดีว่าตัวเองคงจะยึกยักอยู่แบบนี้ได้อีกไม่นาน สุดท้ายจึงทำได้แต่ถอนหายใจแล้วตอบตรง
“...ผมอิจฉาพี่โจ้"
คู่สนทนาได้ยินดังนั้นก็หันควับทันที “อิจฉา? อิจฉาอะไร?”
“อิจฉา...เอ่อ..." คนถูกถามกรอกตา "….....เรื่องแบบนี้ต้องให้ผมพูดด้วยเหรอครับ..."
“ก็บอกมาสิวะว่าอิจฉาอะไร?”
กอล์ฟสูดลมหายใจ รู้สึกกระดากไม่มากก็น้อยที่จะต้องพูดออกไป...แต่ถ้าไม่พูด...ก็ดูท่าจะโดนคนที่ยืนเท้าสะเอวจิกกัดอยู่คนนี้แหวกอกเอาเป็นแน่...
“........ถ้าพี่โอ้ตจะเลือกระหว่างผมกับพี่โจ้....พี่โอ้ตจะเลือกใครครับ?”
คำถาม..ที่ทำเอาลมหายใจสะดุดกึก
ราวกับแบตเตอร์รี่ในสมองกำลังวิ่งติ้วๆๆทำการวิเคราะห์ถ้อยประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ทีละน้อยๆ จนเมื่อเริ่มจับใจความได้...ปริมาณเลือดทั้งหลายก็สูบฉีดมาที่ใบหน้ามากกว่าปกติเสียแล้ว
ข้าวโอ้ตเผยอริมฝีปากพะงาบขึ้นลงไม่เกินสามที อะไรบางอย่างในอกมันพองโตจนหายใจได้ติดขัดนัก...พอสบตากับคนตรงหน้าก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองลืมปกปิดไอ้อาการผิดปกตินี่ไปสนิทใจ แถมยังทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนเขินไปสามสิบวินาที...ก่อนใจตัดสินใจเอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน
“ก-...แก...แกหึง?”
เด็กหนุ่มเบือนสายตาหลบ "ก็...นะ"
“หึงทำไม!?”
“...ก็...ผมชอบพี่"
"ร-รู้แล้ว!!" คนฟังอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายจริงๆ "ไม่ต้องย้ำได้ป่ะ!!”
“นึกว่าพี่โอ้ตจะชอบฟังซะอีก"
“ใครจะชอบฟังกันวะไอ้บ้า!”
“ผมก็รอฟังอยู่นะ"
ป๊าดดดดดดดดด...ดอกที่หนึ่ง..!
ชายหนุ่มอยากจะวิ่งร้อยเมตรพุ่งทะยานเข้าใส่เสาต้นบักควายนั่นประหนึ่งมันจะสามารถทะลุไปชานชาลาที่เก้าเศาสามส่วนสี่ก็มิปาน หรือวิงวอนให้ศาสตราจารย์มักกอลนากัลทำให้เขาสามารถวาร์ปจากสถานการณ์ตึงเครียด(!?)แบบนี้ได้!
หนำซ้ำยังไม่ทันจะพูดอะไร อีกฝ่ายก็มองมาด้วยสายตาทำนองว่า 'รู้นะว่าเขินอ่ะห์' แถมอธิบายต่อ
“...ก็...วันๆนึง..พี่โอ้ตก็อยู่แต่กับพี่โจ้นี่นา"
“ไอ้บ้า โจ้มันเพื่อน"
คำสวนทันทีนั่นผิดถนัด เมื่ออีกฝ่ายหันมายิ้มให้
“แล้วผมเป็นอะไรล่ะครับ?”
ป๊าดดดดดด
...โดน โดนรอบสอง!
ครั้งนี้คนฟังถึงกับตะลึงงันคิดไม่ออกว่าจะทำสีหน้ายังไงดีระหว่างโกรธ โมโห สับสน อาย..หรือขนลุก แต่ก็เอาเถอะ! ถ้ามัวแต่คิดเยอะเดี๋ยวได้โดนมันตุ๋ยจริงๆเป็นแน่!
ดังนั้นต้องสงวนท่าทีแล้วด่ามันก่อน...!
“ไม่ต้องหลอกถามเลยสัส! เรื่องไอ้โจ้น่ะไม่มีอะไร ไม่ต้องคิดมาก"
“แต่...พี่โอ้ตพูดให้คิดนี่ครับ"
“พูดอะไร?”
“ก็เห็นพี่โอ้ตหงุดหงิดพี่โจ้ เอะอะๆก็พูดแต่เรื่องพี่โจ้"
“กูมีเพื่อนอยู่คนเดียว ไม่พูดเรื่องมันให้กูพูดเรื่องใครวะ?...บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร มันกับมึงอยู่ใน 'ฐานะ' ต่างกัน...ยังต้องให้พูดซ้ำอยู่ได้...อ้าวสัส ขำเหี้ยอะไรมึง!?”
คนตัวเล็กแหวขึ้นมาทันทีที่จับสังเกตได้ ก็ไอ้เด็กหน้าเป็นตรงหน้าเสือกกระตุกยิ้มขึ้นมาเฉย..จริงๆแล้วมันก็แค่ยิ้มนั่นแหละ แต่ดวงตาคู่นั้นกลับมาประกายระริกระรี้จนรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังกลั้นขำอยู่..!!
คนโดนด่ารีบยกมือปิดปากพลัน แต่แววตาไม่ได้มีความสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย
แถมยังแก้ตัว
“เปล่าครับ...แค่...”
“..'แค่'อะไร!?”
“แค่รู้สึกว่า....”
ดวงตาคู่คมปรือลงมองคนตรงหน้า..รู้สึกยินดีไม่น้อยที่จะเห็นอีกฝ่ายตื่นตระหนกขนาดนี้
“...ที่พี่โอ้ตพยายามพูดถึงขนาดนี้...ผมจะเข้าข้างตัวเองบ้าง...ได้มั้ยครับ?”
ป๊าดดดดดดดดดดดดด
...รอบสาม...
และรอบนี้เป็นรอบที่คู่สนทนาถึงกับหันหลังควับ เดินหนีละอองความเขินอายตรงนั้นแทบไม่ทัน
+ G A M E R L O V E R +
..ครืดดด ครืดดดด...
หมับ!
ดวงตากลมดุสอดส่ายสายตาไปมาโดยรอบอย่างระแวดระวัง...หลังจากสังเกตการณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่มีใครคนอื่นอยู่ในบริเวณนั้นนอกจากตัวเองถึงค่อยหยิบโทรศัพท์เจ้ากรรมขึ้นมาช้าๆ จ้องตรงไปยังหน้าจอกระพริบไฟสว่างไสวกับรายชื่อเมมไว้ง่ายๆเลยว่า 'MINAMI' ซึ่งเป็นเบอร์ที่โทรเข้าบ่อยที่สุดแล้ว
ปิ๊บ..
“ฮัลโหล...”
((ครับ?)) ปลายสายขมวดคิ้ว ((...พี่โอ้ตอยู่ไหนน่ะครับ?))
“ออฟฟิศไง...ถามมาได้”
((เปล่าครับ แค่...เอ่อ....กระซิบทำไมน่ะ?))
ข้าวโอ้ตเดาะลิ้นอย่างไม่พอใจ "จะทำไมล่ะ ก็เดี๋ยวใครเค้าจะแอบฟังน่ะสิ!”
((…..ใครล่ะครับ?))
“ไอ้โจ้ ไอ้ป๋อง ไอ้กรัง"
((อ้าว วันนี้อยู่กันครบเหรอครับ?))
“เปล่า" ชายหนุ่มว่า "แต่เดี๋ยวนี้เวลาโทรคุยกับมึง แม่งชอบมาแอบฟังกัน"
..จริงดั่งที่พูด..
เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เจ้าลูกล้อสามตัวนั่นชอบมานั่งใกล้ๆเขาเวลาที่คุยโทรศัพท์กับอีกฝ่าย ทั้งๆที่เวลาปกติแม่งไม่เคยมีใครอยากจะเฉียดเข้ามาใกล้ด้วยซ้ำ แถมพอหันไปด่าก็หัวเราะเอิ้กอ้าก...จนตนเองเนี่ยแหละที่เป็นฝ่ายหน้าแดงแล้วเดินหนีไปเอง และถึงแม้จะเดินออกไปคุยนอกระเบียง....ไอ้พวกเวรก็เสือกไปนั่งกันสลอนรอรับตรงประตู ไม่บอกก็รู้ว่าสัญชาตญาณเสือกมันรุนแรงกว่าความเกรงกลัว ต้องหาความโหดใหม่ๆมาคุมความประพฤติพวกมันซะแล้ว
ยังไม่ต้องนึกไปถึงโซ่ แส้ กุญแจมือ เทียนไข..หรืออะไรแนวฮาร์ดคอร์พวกนั้นหรอก ข้าวโอ้ตแค่คิดว่าตัวเองคงกำลังอ่อนกำลังลงกระมัง...สาเหตุไม่ใช่อะไร...ไอ้เด็กบ้าที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นขี้ผึ้งเหลวๆนี่น่ะแหละ...
ห้าทุ่มทุกวัน..
บางวันก็แวะมาหา..
ไอ้ที่น่าประหลาดน่ะคือเรื่องที่บางวันเดินลงไป...เจอมันนั่งคุยกับยามหน้าตึกนั่นแหละ!?
….มันจะมาตีซี้เร็วไปม๊ายยยยยย..!?
แต่ชายหนุ่มก็เก็บความเหวี่ยงพวกนั้นไว้ในใจ แล้วก้มหน้ารับชะตากรรมว่าแท้จริงแล้ว..เขาเองก็ไม่ได้รำคาญอีกฝ่ายอย่างที่พยายามพูด หนำซ้ำยังแอบเฝ้ารอให้ถึงเวลาห้าทุ่มของทุกวันเร็วๆด้วยซ้ำไป
….....นี่มัน...เป็นลางที่แย่สุดๆ..
แทนที่เขาจะวางแผนทำให้พวกที่บริษัทเกรงกลัว...
...สู้เอาเวลาทั้งหมดไปหักห้ามใจตัวเอง...มันจะดีกว่าไหม???
((พี่โอ้ตครับ?))
“หืม?” ชายหนุ่มสะดุ้งจากภวังค์ ถึงได้รู้ว่าสติตัวเองเผลอหลุดลอยไป "'โทษที เหม่อนิดหน่อย...ว่าไงนะ?”
((เหนื่อย..เหรอครับ?))
คนฟังเลิกคิ้ว “เปล่านี่ ถามทำไม?”
ปลายสายเงียบไปสักพัก ถึงกระนั้นก็ไม่ใช่เวลานานพอที่คู่สนทนาจะเอะใจ...อย่างน้อยก็ไม่สะกิดใจเลยสักนิดจนกระทั่งอีกฝ่ายพูดขึ้นมาว่า
((งั้น...แค่นี้ก่อนก็ได้....))
คู่สนทนาขมวดคิ้ว “....ว่าไงนะ?”
((พี่โอ้ตทำงานเถอะครับ ผมไม่กวนแล้ว))
“เดี๋ยว อะไรของแก...?”
((ฝันดีล่วงหน้า อย่าลืมนอนนะครับ))
น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นแทบไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แถมยังติดว่าอ่อนโยน..และแผ่วเบามากด้วยซ้ำไป ข้าวโอ้ตขมวดคิ้วกับประโยคเหล่านั้น และพูดอะไรตอบกลับไม่ได้นอกจากคำที่ว่า
“..อือ ฝันดีเหมือนกันนะ..."
...ที่เขาไม่เคยคิดจะเอ่ยบอกใครออกมาก่อนในชีวิต...
เขาไม่รู้ว่าพูดคำนั้นออกมาได้ยังไง แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเมื่อปลายสายเงียบลงชั่วอึดใจ กับคำพูดต่อมาที่ว่า
((….ผมชอบพี่โอ้ตนะ แล้วจะโทรไปใหม่ครับ))
…..
ปิ๊บ..
ชายหนุ่มยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่แบบนั้นในตอนที่อีกฝ่ายวางสาย
เขายังคงอาการช็อคอยู่ สติสตังทั้งหมดเลือนหายไปกับเสียงหัวใจที่ดังระรัวอยู่ในอก มันไม่ได้รู้สึกแย่อย่างที่เคยคิด..กลับกัน..เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองนั่งไม่ติดพื้น คล้ายกับลูกโป่งโดนอัดแก๊สจนลอยละล่องหายไปที่ไหนไม่รู้ แถมยังมีของเหลวอะไรบางอย่างล้นปรี่แทบจะทะลักออกจากสมองด้วย...
เอาเป็นว่าเขาได้แต่นั่งหน้าแดงอึ้งอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ กว่าจะได้สติกลับมาทำงานก็ปาเข้าไปสิบนาทีเห็นจะได้
..ลืมเรื่องพฤติกรรมแปลกๆของอีกฝ่ายเมื่อครู่ไปได้เลย...
…..ไอ้อัตราการเต้นของหัวใจนี่สิ ที่น่าเป็นห่วงมากกว่าหลายเท่า...
ข้าวโอ้ตหลุบสายตามองโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ..เจ้าวาดะดนยิ้มแฉ่งห้อยต่องแต่งอยู่ตรงหน้า พอนึกไปถึงวาดะคัตสึของอีกฝ่ายก็หน้าร้อนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ความกระวนกระวายแบบนี้ไม่ยากเกินการคาดเดา และเขา..ที่ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเจอกับเรื่องแบบนี้มาก่อนก็รู้ได้แทบจะในทันที
“...ซวยแล้วไง...”
ร่างผอมบางรำพึงรำพันกับตัวเอง หลับตา..คว่ำโทรศัพท์เจ้ากรรมลงบนโต๊ะ
เสร็จสรรพก็ยกมือสองข้างขึ้นมานวดขมับตัวเอง
“.......ยิ่งกว่าหวั่นไหวเลยแหะกู..”
+ G A M E R L O V E R +
กี่วัน..กี่สัปดาห์...หรือเป็นเดือนกันนะ..?
...นับตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับคนๆนั้น...
กอล์ฟกำลังครุ่นคิดหนักเรื่องนาฬิกาที่จะไปหามาเปลี่ยนใหม่..การที่ปล่อยให้ห้องเงียบสงัดขนาดนี้มันให้ความรู้สึกประหลาดที่เขาเพิ่งสังเกต อย่างน้อยถ้าหากมีเสียงเข็มนาฬิกาขยับบ้างเขาก็คงไม่รู้สึกโหวงในอกขนาดนี้
..น้ำลดทุกวันหินมันยังกร่อน..
...แต่ให้ตาย..มันกร่อนจริงรึเปล่าใครเล่าจะรู้...
เด็กหนุ่มพลิกตัวอยู่บนโซฟาตัวเล็ก ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆและปฏิกิริยาที่อีกฝ่ายมอบให้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา
หน้าแดงตอนเข้าใกล้ ลนลานเหมือนกระต่ายตื่นตูม ชอบพูดจาแรงๆดุๆ บางครั้งก็อ้อมแอ้มก้มหน้างุดๆ บางทีก็พูดเหมือนพยายามจะรักษาน้ำใจอย่างสุดซึ้งด้วยคำพูดหยาบกระด้าง..ซึ่งเขาไม่เคยนึกโกรธเลยสักครั้ง กลับกัน..ยิ่งอีกฝ่ายแสดงท่าทางเช่นนั้นใส่กลับยิ่งรู้สึกว่า 'น่ารัก' มากขึ้นทุกที..
อีกฝ่ายไม่ได้บอบบางอรชรแท้ๆ ไม่ได้มีดวงหน้าหวานสวยหน่อมแน้มแท้ๆ
..ก็แค่ตาโต คิ้วเข้มๆดุๆ จมูกตรงแน่วเชิดตรงปลาย ริมฝีปากหยักไม่ได้อวบอิ่มอะไร รูปร่างผอมบางก็จริงแต่แขนก็มีกล้ามอยู่นิดๆหน่อยๆ(ก็เล่นบ้าพลังขนาดนั้นนี่หว่า...) ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาแทบจะเป็นชายชาตรีทุกสัดส่วน..ที่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยสำรวจด้วยมือตัวเองก็เถอะ..
….....แต่การกระทำน่ารักชิบหาย...
“..อยากเจอจริงเว้ย...”
เขารำพึงรำพันแล้วมุดหน้าลงหมอน เพิ่งจะเคยรู้ว่า 'ความรัก' ที่ใครว่ามันสวยงามน่ะ..ทรมานได้ขนาดนี้..
...แต่ถ้าพูดกับเจ้าตัวตรงๆว่า 'คิดถึง' น่ะ...อีกฝ่ายคงไม่พอใจเป็นแน่..
วาดะคัตสึ(กลองสีฟ้า)ฉีกยิ้มแฉ่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ตรงหน้า ยิ่งเห็นยิ่งนึกถึงเจ้าวาดะดนตัวคู่กันที่อยู่กับอีกฝ่าย แล้วก็ยิ่งคิดถึงมากเข้าไปอีก เขารู้ดีว่าช่วงเวลานี้เรียกว่า 'อาการหนัก' ซึ่งแปลความได้ว่าการกระโจนครั้งสุดท้ายก่อน 'อกหัก' ก็เป็นได้..
..จะรำคาญรึเปล่า..?
..จะเบื่อรึเปล่า..?
..จะเกลียดรึเปล่า..?
พอถึงตรงนี้..เรื่องที่กังวลก็ดูเหมือนจะเยอะไปหมด...
ดังนั้น...
…..ที่ทำอยู่ทุกวันนี่...ดีรึเปล่านะ....?
TBC
===========================
อดทนไว้ อดทนไว้นะกอล์ฟฟฟฟ
เม้นท์เยอะแบบนี้คนเขียนรักตาย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า >w<
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มก่อนอ่าน!!
-
ดีแล้วกอล์ฟฟ จีบต่อไปป! อย่าเพิ่งยอมแพ้!!
พี่โอ๊ต 'ยิ่งกว่าหวั่นไหว' แล้วนะ xD 555555555
พี่โจ้กับพี่โอ๊ตนี่ทำตัวน่าหึงจริงๆ! จะสนิทอะไรกันนักหนาา! 55555
แต่น้องกอล์ฟอย่าหึงพี่โจ้เลยน้าา พี่โจ้นี่แหละเป็นพ่อสื่อและตัวกระตุ้นที่โคตรดี -..-b
-
โอ๊ตซึนนนน :m12: :m3:
มาต่อไวๆนะเค้อออติดตาม :กอด1:
-
ฐานะต่างกัน ฐานะต่างกันด้วยอะ
เข้าข้างตัวเองไปได้เลย
ก็อีกคนไปไม่เป็นขนาดนั้น
แต่เพื่อนแซวซะเซียนเกมเล่นเกมต่อไม่ได้เลยนะั่นั่น
อากัปกริยาขนาดนี้
หวั่นไหวขนาดนี้
ท่าทางจะไม่ถึงอาทิตย์น้า
ว่าแ่ต่สันหลังวาย นี่อยากจะจับจัง 555 :really2:
-
คุณ ozaka คึก อัพติดกันอย่างที่ไม่ค่อยเ็ป็น 555
อย่าลืมรักร้ายนะคะ ดองมาเกือบปีแล้ว T^T (เว่อร์!)
-
กร่อนอยู่แล้ว แค่นี้พี่เค้าก็เสียศูนย์ไปเยอะแล้วกอล์ฟเอ๋ย
-
o22 น้องกอล์ฟอย่าพึ่งท้อตอนนี้นะ... รู้ใช่มั้ยว่าพี่ข้าวโอ๊ตเเกน่ารักเเต่ไหน แต่ที่ทำตัวน่ารักเเบบนั้น ถ้าสังเกตดีดีก็จะเห็นนะว่า
นอกจากกับกอล์ฟเเล้ว พี่ข้าวโอ๊ตไม่เคยทำท่าทางเเบบนี้กับใครเลยไม่ว่าเพื่อนหรือน้องๆที่ทำงาน... มีเเค่กอล์ฟเท่านั้นจริงๆนะ
คนรำคาญเค้าไม่พูดว่า "ฝันดีเหมือนกันนะ" หรอก จริงมั้ย???... :-[ ตอนนี้พี่ข้าวโอ๊ตเเกรู้เเล้วด้วยว่า ตัวเองรู้สึกยังไงกับกอล์ฟอ่ะ
อดทนอีกนิด... พี่ข้าวโอ๊ตเค้าใจอ่อนง่ายกว่าหินที่โดนน้ำเซาะเยอะเลย... เหมือนฟองน้ำที่ดูดซับน้ำเข้าไปทุกวันมากกว่า อิอิ นุ่มนิ่ม
-
กอล์ฟอย่าพึ่งท้อนะ
โอ๊ตหวั่นไหวแล้วววววว
ปล. อัพสองวันติดอ่ะ :mc2: :mc2: :mc2: :mc2: :mc2:
-
อดทนไว้นะกอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
อีกนิดเดียวเท่านั้น ฮ่าๆๆ รอลุ้นด้วยคน น่ารักอะคู่นี้
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ถ้าคู่นี้จะน่ารักกันขนาดนี้ รักตายเลย :m3: :m3:
ชอบอาีรมณ์เรื่องนี้มากๆ ให้ตายเถอะ
-
อร๊ายยย ตอนใหม่มาเร็วเชียว กอล์ฟสู้ๆอ
-
ตายและ พิ่งเม้นท์ไปเมื่อกี้ อีกตอนมาแย้ววววว
ลงถี่แบบนี้ คนอ่านรักตายเลยจ๊ะ 555
จะกร่อนแล้ว(ข้างใน)อ่อนจะแน่แล้วจ้า รุกเลยๆๆ
รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อดทนอีกนิดนะกอล์ฟ อย่าเพิ่งถอย
แต่ถ้าถอยก็อยากรู้นะว่าตาโอ๊ตจะทำยังไง อิอิ
-
ดี ดี ดี ดี ดี!!!!!
เดินหน้าต่อไปน้องกอล์ฟฟฟฟ พี่เอ็งกำลังใจอ่อนระทวยยยยย :o8: :-[ :impress2:
เรื่องนี้น่ารักโพ่ด ๆ ใสปิ๊ง ชอบอ้ะ :z3:
-
ติดตามอย่างต่อเนื่องค่ะ สนุกมากกกก :กอด1:
-
กอล์ฟอย่ายอมแพ้นะลูก พี่โอ๊ตมันซึนไปงั้นแหละ
ไม่ชอบเค้าไม่เขินขนาดนี้หรอก สู้ๆๆๆ :-[
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย อัพถี่! ปลื้มมมมมมมมมมม
พี่โอ๊ตน่ารักไปนะ #อาการหนักทั้งคู่ 5555555555555
แล้วมันจะต้องมีจุดๆหนึ่งที่เรียกว่า 'ดราม่า' มะ? ถถถถถถถถถถถถถถ
รอตอนต่อไปน้าาาา จุบุๆ
-
อ้าว ไหนว่ารอไหว
เด็กน้อยท้อแล้ว
:o12:
ไม่เป็นไรนะ โอ๊ต ถ้ากอลฟ์ไม่รอ เขาจะรอเธอเอง
-
อัพถี่แบบนี้คนอ่านรักตายเลย :L2:
แบบว่า อดทนไว้นะกอล์ฟ อีกนิดก็พิชิตใจได้แล้ว ฮ่าๆๆๆ
พี่ข้าวโอ๊ตอย่างน่ารักอะ ทำตัวงี้มันน่าฟัดนะเอ้อ
-
กอล์ฟอย่ายอมแพ้ สู้นะ o13
-
ถ้ามาอัพทุกวันคนอ่านก็รักตายเบยยย! :-[
หนูกอล์ฟ เธอทำดีแล้ว ทำต่อไปเรื่อยๆ
จะรอวันที่พวกเธอได้กัน (?) 555555555555
-
ดีแล้วเว้ยกอล์ฟฟฟฟฟ อย่าท้อนะเว้ย อีกนิดเดียว จริงๆ อีกนิดเดียววววว
รออ่านพรุ่งนี้นะเค๊อะ ลุ้นอ่ะ ลุ้นนนน :z2:
-
อย่านะโว้ยยย กอล์ฟ ไอโอ๊ตกำลังรู้ใจตัวเเล้วววววว !
สู้ๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
น่ารักแม่งทั้งคู่เลยคะ!!!
“กูว่าได้กันแน่...ไม่เกินอาทิตย์"
ไม่เกินจริงป่ะโจ้ๆ!
กรี้ดดดดดด ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไป
-
วันนี้เพิ่งเม้นไป ออกไปภารกิจ กลับมาได้อ่านอีกตอน...
ชอบ แบบนี้ชอบที่สุด......น้องกอล์ฟใจร่ม ๆ ค่อยเป็นค่อยไป
เดี๋ยวพี่โอ๊ตหัวใจวายแย่เลยนะ.....รอตอนใหม่ต่อไป.. o13
-
หนุ่มซำนก็งี้แหละ อดทนไว้กล์อฟ อดทนไว้ (อันนี้ไม่ชอบ) ถ้าทนไม่ไหว จับปล้ำแม่มเบย (อันนี้ช้อบชอบ) 5555555
-
กอล์ฟอย่าท้อสิแค่นี้พี่โอ๊ตก็หวั่นไหวจะแย่แล้ว
ใจเย็นๆหน่อยพี่แกแก่แล้วเดี๋ยวหัวใจวายตายก่อนพอดี 55555
-
จัดหนักๆ :impress2:
-
ข้าวโอ๊ตเขินน่ารักอะ :bye2: :bye2: o13
-
อยากได้แบบน้องกอล์ฟนี่ ต้องไปสิงตู้เกมแถวไหนดีน๊าาาาาา
ข้าวโอ๊ตเขินน่ารักมากกกกอ่ะ สู้ต่อไปนะกอล์ฟเอ้ย o13 o13
-
พี่โอ๊ตอย่าซึนให้มันมากนัก
น้องเริ่มท้อแล้วนะ :sad4:
กอล์ฟสู้ๆ :ped149:
แต่จริงๆก็แอบอยากให้จัดมาม่าแก้ซึนให้พี่โอ๊ตซักชาม(เล็กๆ)เหมือนกันนะ :m26:
-
น้องกอล์ฟละมุนน่ารักมากกกกกก :impress2: :-[
ค่อยๆปะล่อมๆพี่เค้าอีกน๊าาาาาา :3123:
สู้ๆ
-
เป็นแฟนกันได้แล้ว :o8:
-
พี่โอ๊ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต หวั่นไหวอ่ะดิ๊ :-[
กอล์ฟเอ๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ต้องกังวลไป เฮียเขาใจอ่อนเกินครึ่งล่ะ หุหุหุ :z1:
-
กอล์ฟไม่ต้องคิดเยอะจ๊ะ
ที่ทำอยู่นี้มาถูกทางแล้ว เพราะว่าหินที่ว่ากร่อนมันใกล้จะทลายลงมาแล้วละ
-
เป็นกำลังใจให้น้องกอล์ฟ อย่าลังเลซิคะหนู
ห้ามห่างหายไปเด็ดขาด ไม่งั้นข้าวโอ๊ตแอบชอกช้ำระกำใจแน่ๆ :sad4:
-
โอ๊ะ!! ตอนใหม่มาเร็วมากกก 555 อาการหนักพอๆกัน เขินหนักๆกับคิดถึงหนักๆ คิกคิก
-
กร๊าซๆๆๆ เขินแทน อิอิ
-
พึ่งมาเห็นเรื่องนี้ ดีใจมากๆๆๆๆๆ
.........……………………………
กอลฟ์ สู้สู้นะ อดทนไว้
คู่อื่นๆกว่าจะได้รักกันแทบกระอักเลือด
ดูอย่างสีคราม&กานดา เป็นตัวอย่างนะ
พี่โอ้ตมีใจอยู่แล้ว แค่ยังไม่กล้ายอมรับใจตัวเอง
เอาใจช่วยนาาาาาาาาาาา
-
เพื่อนโจ้ตัวกระตุ้นความเขิน
-
อ่านไป หัวใจเต้นแรงไป :50a
มันได้อารมณ์จริงๆ มันทำให้หวนคิดถึงวันเก่าๆ
กอล์ฟเอ้ยย อย่่ายอมแพ้นะลูก o18
:L2: :L2: :L2:
-
เอาคอมโบเป็ดไปเลยค่ะ
น้องกอล์ฟรุกเยอะๆ จัดหนักๆ พี่โอ๊ตมันแอบซึน ปากแข็ง
อิอิ
-
กอล์ฟฟฟฟ น่ารักไปแล้วน้าาาา เขินแทนข้าวโอ๊ตเจงๆ5555 :-[
ปล รักคนแต่งมากมาย มาต่อเร็วๆน้าาา :กอด1:
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่โอ๊ตน่ารักไปปปปปป
:hao5: :hao5: :z3:
-
โอย อ่านไปเขินไป ข้าวโอ๊ตไม่หัวใจวายแย่หรอเนี่ยย :m25:
-
ตายเหมือนกัน :o8: พี่แต่งอย่างนี้หนูก็ตายเหมือนกัน :ling1:
-
โอ่ยยยยย อยากจะได้ผู้ชายแบบน้องกอล์ฟมาจีบบ้างงงงงง
ทำไมถึงน่ารักและตรงไปตรงมาอย่างนี้ อร๊ายยยยย เขินมากกกกกก
กร่อนแน่ๆ เชื่อพี่นะน้องกอล์ฟ อดทนไว้!!
รู้สึกพี่โอ๊ตจะุ้รู้ใจตัวเองแล้วนะ แต่ยังคงซึน(??)
ติดตามค่ะะะ!! ลุ้นนน >///<
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
14
ไอบรรยากาศมาคุลอยตลบอบอวลจนแทบไม่เหลือพื้นที่ไว้หายใจ ที่แย่ไปกว่านั้นคือการที่เครื่องปรับอากาศเสียฉุกเฉินและยังไม่มีใครว่างพอจะไปโทรตามช่างซ่อม...ความร้อนและความตึงเครียดแผ่ขยายไปทั่วบริเวณ แม้จะเปิดหน้าต่างกี่บานก็ไม่อาจลดระดับความอึดอัดนี้ลงไปได้
แกรก..แกรก..แกรก...
ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงคลิกเม้าส์และการละเลงคีย์บอร์ด มันเป็นเช่นนี้มาร่วมสี่วันแล้ว...ที่จริง...เวลาทำงานติดต่อกันเป็นระยะเวลายาวนานเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกนักสำหรับออฟฟิศสถาปนิก เพียงแต่....
...ไอ้หัวหน้าทีม...ที่เอาแต่ทำหน้าบูดเป็นตูดกอริลล่าอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ...ที่ทำให้ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะกระดิกตัว...
กระป๋องน้อยกำลังเฝ้าสังเกตการณ์อย่างลับๆ ด้วยโต๊ะทำงานของตนเองหันไปทางทิศของรุ่นพี่จอมโหดนั้นพอดีแล้วด้วย
แล้วก็ไม่มีอะไรจะสุนทรีย์เกินไปกว่าการเพ่งมองเรียวคิ้วของอีกฝ่ายที่ขมวดเข้าหากันแข็งจนเหมือนกับว่า...ไม่ได้คลายมาหลายชั่วโมงแล้ว...
..มันไม่เรียกว่าสุนทรีเท่าไหร่หรอก...จริงๆแล้วน่ะนะ...
พวกเขาทั้งหลายเคยคิดว่าสถานการณ์ 'เปลี่ยนแปลง' ไปบ้างแล้ว...อย่างน้อยพวกเขาก็เห็นคนอย่างข้าวโอ้ตยิ้มบ้างหน้าแดงบ้างให้รู้สึกเหมือนกับว่านั่นไม่ใช่หุ่นยนต์ทำงาน คงไม่ต้องอธิบายสาเหตุว่ามาจากอะไรหรอกนะ....แค่รู้สึกว่า 'น่าคบ' มากขึ้น
...แต่ก็นั่นแหละ ความสนุกมักไม่จีรังนัก
....และถ้าพวกเขาสันนิษฐานไม่ผิด....
…..เพราะเมื่อคืน....ไม่มีเสียงโทรศัพท์มือถือจากที่ไหนดังเลยสักกะพีก...
ครืดดดด....
เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังสนั่นจนทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือกไปตามๆกัน หันไปหาต้นเสียงก็รู้ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน...นอกจากคนจริงจังที่ยอมผ่อนเรียวคิ้วขมวดนั้นอย่างเสียมิได้ ต่อด้วยเสียงเอนหลังเอี๊ยดอ๊าด...กับคำพูดสั้นๆที่ว่า..
“ร้อน"
คำเดียวนั่นแหละที่ทำให้ทุกคนลุกพรวดจากเก้าอี้ เมื่อสบตากัน...ทุกคนในที่นั้นก็รู้ได้ถึงสำนวน 'คนพูดไวกว่าได้เปรียบ' ทันที
“งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อกาแฟเย็นๆมาให้พี่โอ้ตนะครับ คาปูชิโน่เนอะ?”
“เดี๋ยวผมไปด้วยดีกว่า ไอติมเสาวรสออกใหม่อร่อยมากๆนะ น่าจะพอดับกระหายได้..เนอะๆ"
“..ชิ ไอ้พวกนี้แย่งงานหมด....งั้นเดี๋ยวกูไปยกพัดลมมาตั้งให้มึงล่ะกัน"
ความเงียบตามมาโดยไม่มีใครกล้าขยับตัว แถมยังอุตส่าห์กลั้นหายใจมองหัวหน้างานที่ยังไม่ละสายตาจากคอมพิวเตอร์ มันใช้เวลาไม่นานนักหรอกก่อนที่เจ้าของร่างผอมบางจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อพูดคำว่า
“พัก...สิบนาที"
...และทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ 'พักผ่อน' ของตัวเองโดยพลัน
ข้าวโอ้ตถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วยกมือขึ้นมานวดกลางหว่างคิ้วตัวเอง ดวงตากลมโตยิ่งทวีความดุดันขึ้นไปอีกเมื่อบวกกับรอยคล้ำเป็นจ้ำใต้ตา เขารู้ตัวดีว่าพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นยังไง...จริงๆแล้วที่เขาไม่รู้คือ 'การพักผ่อนให้เพียงพอ' มันเป็นอย่างไรเสียมากกว่า
แถมยัง....
ดวงตาคู่นั้นอีกนั่นแหละที่เหลือบไปมองมือถือเจ้ากรรมที่ยังแน่นิ่งอยู่ ไม่มีไฟกระพริบเตือนอะไรเลยสักอย่าง...มันทำให้เขารู้สึกอยากจะคว้ามันมาหักแล้วเขวี้ยงออกนอกหน้าต่างเสียจริง...
...หงุดหงิดเป็นบ้า...
ห้าทุ่ม..
..ใช่ ห้าทุ่ม...
มันเป็นวันที่เท่าไหร่แล้วที่เขาได้แต่รอให้เวลานั้นมาถึง รอให้รู้ว่าไม่มีใครโทรมา รอไปด้วยทำงานไปด้วยจนถึงเช้า...แล้วก็กลับมารอเวลาเดิมใหม่ เป็นแบบนี้มากี่วันแล้ว..!!
..ไม่สิ...
จริงๆก็แค่สามวัน...
ชายหนุ่มรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาโดยพลันที่คิดแบบนั้น แถมยังเกลียดที่ตัวเองอารมณ์เสียด้วยเรื่อง 'ไร้สาระ' แบบนี้
..ก่อนหน้านี้ไม่ได้ติดต่อเป็นอาทิตย์ยังสบายดี..
..พอตอนนี้แค่สามวันจะเป็นบ้าอะไร ทำมาจะเป็นจะตายเพื่ออะไร..
เขาไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกอึดอัดในอกแบบนี้เรียกว่าอะไร มันติดอยู่ที่ปาก..แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก แม้กระทั่งหลับตาลงเพื่อคิดความหมายของมันก็ยังใช้เวลานาน ไอ้จะพักสายตาคลายความเครียดแบบหลับไปเลยยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่...ในสถานการณ์ที่ว้าวุ่นใจแบบนี้ด้วยแล้วล่ะก็...
“...แย่..ชะมัด...”
“อะไรแย่?”
...บางที...เขาก็แอบคิดเหมือนกันว่าไอ้สัสนี่จะมาได้ยินอะไรตอนเขารำพึงรำพันตลอดวะ!?
“เปล่า" คนถูกถามไหวไหล่ เลื่อนมือขึ้นมาจับเมาส์เหมือนเดิม "ไม่มีอะไรนี่"
โจ้กระพริบตาปริบๆ วางพัดลมเสียบปลั๊กเปิดบริการให้อย่างดี "หรา?”
“......กวนประสาทนะมึงอ่ะ"
ร่างสูงตบบ่าป้าบ “เดี๋ยวปิดโปรเจคRenovateอันนี้ก็สบายแล้วมึง ใจเย็นๆ"
“เออออ รู้แล้วล่ะ"
“มึง..ใจเย็นนะ"
“ใจเย็นอยู่"
“...ตอนนี้มึงเหมือนจะลุกเป็นไฟได้อยู่แล้วว่ะ"
คนตัวเล็กส่งเสียง 'จิ๊' ในลำคอ “ก็...แบบ...ร้อน อากาศมันร้อน...ยังไม่เดือนเมษาเลยมึง"
“เออ กูไปแจ้งแล้วว่าแอร์เสีย พรุ่งนี้ช่างคงมามั้ง..อดทนหน่อยๆ"
“ทนอยู่ว้อย"
“เย็นนี้ไปตากแอร์เซ็นทรัลมะ?"
แม้จะเอ่ยชักชวนด้วยความหวังดี แต่คนฟังกลับแยกเขี้ยวใส่
“ไม่!!”
“อะไร?” โจ้เลิกคิ้ว "อ้อ งอนที่เมื่อคืนน้องกอล์ฟไม่ได้โทรมาน่ะนะ?”
ข้าวโอ้ตกรอกตา คิดอยู่แล้วว่าจะกลบเกลื่อนต่อไปเพื่อนรักก็อ่านใจออกได้หมดอยู่ดี...เลยได้แต่อ้อมแอ้ม "ไม่ใช่เมื่อคืน..”
“หืม?”
“สามคืนแล้ว...ที่มันไม่โทรมา...”
..เบาจนเหมือนเสียงกระซิบ..
..ตามมาด้วยเสียงคลิกเมาส์รัวอย่างกับกำลังจะกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน...ที่น่าจะรู้ตัวดีว่าซ่อนยังไงก็ซ่อนไม่มิด..
ดวงตาคู่กลมดุเหมือนจะเจือด้วยน้ำใสจางๆแต่เจ้าของก็ทำให้มันหายไปอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายตรงที่โจ้เองก็เป็นคนสายตาดีมิใช่น้อย รายละเอียดพวกนั้นเก็บได้เต็มเม็ดเต็มเหนี่ยว...แถมยังฉลาดพอที่จะตีความต่อได้ว่าอะไรเป็นอะไร
“แล้วติดต่อกันบ้างรึเปล่า?”
คนถูกถามโคลงศีรษะ "เปล่า"
“ได้ทักไปรึเปล่า ไลน์ล่ะ?”
เพื่อนรักหลุบตาลง "ไม่"
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
“ใครจะกล้าวะ....”
“ทำไมอ่ะ? อย่างมึงเนี่ยนะจะไม่กล้า?”
“ก-ก็..ก็มันต้องติดต่อมาสิวะ ปกติก็ติดต่อมาก่อน..." คนพูดเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุดจะตะกุกตะกัก "...จู่ๆ..ห-หายไปแบบนี้ควายยังรู้เลยว่ามีอะไรผิดปกติ!! ล..แล้วแบบนั้น..!! ใครมันจะกล้า.....เอ่อ....กล้า....”
“เออ"
เพื่อนรักยกมือ
"ควายยังรู้เลยว่ามึง 'คิดถึง' เขา"
เท่านั้นแหละคู่สนทนาตาโตอ้าปากแว้ดทันที “ไอ้บ้า!”
“อะฮร้าาา มึงพลาดแล้วไอ้สัสโอ๊ต!”
“ไอ้เชรี้ยนี่! กูไม่ได้....”
“ไม่ต้องมาปากแข็ง เขินก็บอก...”
“กู........!!!!”
เสียงที่พยายามจะแก้ต่างทั้งหลายแหล่กลืนหายลงไปในลำคอ ยิ่งเมื่อคู่สนทนาเผลอนิ่งทำท่าตั้งใจฟังแบบนั้นยิ่งพาลให้ดวงหน้าขาวเปลี่ยนมาขึ้นสีจัด ก่อนจะก้มหน้าหลบทันทีที่รู้ว่าไอร้อนพวกนั้นไม่ชอบมาพากลสิ้นดี
โจ้คิดได้ว่าทุกอย่างที่เงียบลงไปนั้นมันกำกวมนัก และในฐานะแบบนี้เขาเองเนี่ยแหละที่ต้องกลบเกลื่อน
“...งั้นกูไปทำงาน....”
หมับ!
มือเรียวผอมกระชากชายเสื้ออีกฝ่ายไว้ทัน ชายหนุ่มร่างสูงหันกลับมามองอีกครั้งเหมือนไม่ค่อยเข้าใจ
ข้าวโอ้ตก้มหน้าลงไม่พอ ยังเบนสายตาหนีไปอีกทางอย่างเห็นพิรุธ...กลีบปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยแล้วหุบลงครั้งหนึ่ง...ทั้งไหล่และมือสั่นระริกคล้ายกับไม่มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำอยู่สักเท่าไหร่ แต่มันก็ใช้เวลาไม่นานที่คนหัวแข็งจะสลัดความลังเล แล้วกระซิบเสียงเบาที่สุดเท่าที่เคยทำมาก่อนในชีวิต...
“...แล้วถ้า 'คิดถึง' จริงๆ.....ต้องทำยังไง?”
+ G A M E R L O V E R +
ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดดดดด....
มันไม่นานหรอก...ไม่นานเลยก่อนที่อีกฝ่ายจะรับสาย แต่คนที่โทรไปน่ะ 'ใกล้ตาย' เต็มทน
ปิ๊บ
((ว่าไงเพื่อนรัก ยังไม่ตายอีกเรอะ?))
ปลายสายยังปากคอเลาะร้ายเหมือนเดิม..แถมยังหยอกเล่นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะไม่ได้มีท่าทีจริงจัง กอล์ฟรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนยังไง และที่จริงเขาก็ไม่เคยคิดมากกับคำล้อเล่นแบบนั้นสักครั้ง
((เป็นไงบ้างวะมึง หายหัวไปนานเลยนะ...เฟสบ๊งเฟสบุ๊คก็ไม่ออน ไลน์ไปก็ไม่ตอบ...ห้องเรานัดเลี้ยงวันเสาร์นี้อ่ะมึงเห็นบ้างป่ะ ร้านประจำที่เคยไปกินกันนั่นแหละ บอกมึงไว้ก่อนยังไงกูกับดอยก็ไปรับมึงที่บ้านอยู่ล่ะ ไอ้ดอยเพิ่งไปสอบใบขับขี่มาซะด้วยต้องใช้งานมันให้เละ อย่าว่าแหละ...รถเพื่อนเท่ากับแท๊กซี่ มึงคิดเหมือนกันป่ะ? ฮ่าๆๆๆ))
เด็กหนุ่มยังคงยิ้มกว้างฟังคำทักทายพล่ามยาวแบบนั้น เขาอยากจะใช้อะไรสักอย่างตักตวงความอารมณ์ดีของเพื่อนรักมาแปะไว้กับตัวเสียเหลือเกิน..
มันคงจะประหลาดถ้าหากคนโทรไปไม่เริ่มพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาเองก็ไม่สันทัดด้านนี้ จึงได้แต่เรียก
“คิม"
((เออ จริงด้วย มีอะไรล่ะพ่อหนุ่ม?))
อีกฝ่ายหยุดพล่ามเพื่อตอบรับทันควัน กอล์ฟยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าเพื่อนรักจอมทะเล้นที่คาดว่ากำลังเท้าสะเอวทำท่าเหมือนกระเทยสาวอยู่เป็นแน่
“เวลาอกหัก...ต้องทำยังไงวะ?”
...เงียบ...
แต่น่าแปลก...ความเงียบที่เกิดขึ้นมันทำให้กอล์ฟรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด เขาพยายามสูดลมหายใจเข้าและถอนออก รู้สึกได้ว่าที่ตัวเองยิ้มไปเมื่อครู่ไม่ได้มีความน่าอายอะไรเลย เขาไม่ถนัดสื่ออารมณ์นัก...และการจะทำให้คนอื่นรู้ว่าตนเสียใจนั่นแหละงานช้าง
ในที่สุด..ปลายสายก็พูด...
((...เวลาคุยกับมึงนี่กูตั้งตัวไม่ทันทุกที เกริ่นนำอะไรหน่อยไม่ได้รึไงวะ?))
“ฮะๆ 'โทษที"
((ยังจะมาขำ กูไม่ขำตามด้วยนะไอ้สัส))
“อืม" กอล์ฟปรือตาลง "กูรู้"
คิมรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องตลก ((...แล้วเป็นไงมาไง? ถ้ายาวเดี๋ยววันนี้กูไปค้างมะ?))
“ไม่เป็นไรหรอก กูแค่อึดอัด"
((เล่าให้ฟังบ้างก็ดี กูอยากเสือก))
“ฮะๆ ไม่มีอะไรหรอก"
((เจอกันที่ไหนล่ะ?))
“...เซ็นทรัล"
((กูว่าล่ะ)) เพื่อนรักดีดนิ้วเป๊าะ ((แล้วไปทำอีท่าไหน เขาสลัดรักมึงเหรอ?))
“เปล่า แค่...แบบ...”
((แบบ? แบบอะไรวะ!?))
“ก็ไม่มีอะไร....”
ก็รู้อยู่หรอกนะว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนช่างพูด แต่พอได้ฟังคำเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ปลายสายเองก็ชักหงุดหงิด
((มึงเอาเบอร์เค้ามา เดี๋ยวกูโทรไปถามเอง))
“ฮะๆ ขำนะมึง"
((งั้นมึงก็รีบเล่าสิวะ กูลุ้นจนตับปลิ้นอยู่แล้วเนี่ย!!))
“ไม่มีอะไร มึงก็เคยเจอเค้าแล้วไง"
คำตอบที่ทำเอาฉงนหนักกว่าเดิม ((หา? คนไหน?))
กอล์ฟยิ้ม เจ้าตัวรู้ดีอยู่แล้วว่าเพื่อนรักคนนี้ไม่มีทางตามทัน...อันที่จริง...ไม่มีใครเคยตามเขาทันเสียมากกว่า
“พี่โอ้ตอ่ะ ที่ตีกลองด้วยกันอ่ะ...จำได้ป่ะ?"
...เงียบ...
คราวนี้...สงัดยิ่งกว่าเดิมนัก...
คนพูดนึกทบทวนประโยคเมื่อครู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากที่รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเบลอสิ้นดี หรือบางทีที่เอื้อนเอ่ยออกไปอาจไม่กระจ่างแก่ใจนัก? แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามไอ้ที่ระลึกได้ไม่ใช่อะไรนอกจากประโยคที่ว่า 'กูไม่น่าพูดอย่างนั้นหรือ?'
แต่เด็กหนุ่มเองก็ไม่ใช่คนที่จะสาธยายความยาวเหยียด หรือบางที..เขาแค่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากประโยคเดิมมากกว่า จึงได้แต่คิดทบทวนอีกครั้งว่าจะเพิ่มประโยคไหนลงไปเป็นรูปบริบทดี....
((เดี๋ยวนะ...))
ไม่ต้องอะไรมาก..สุดท้ายคิมก็เป็นคนค้านขึ้นมาก่อน
((พี่โอ้ตเนี่ย...เป็นผู้ชาย...ใช่มั้ย?))
“อื้ม" กอล์ฟไม่เห็นข้อดีของการเฉไฉ "ใช่"
((…....ขอเวลาแปปนึง))
แน่นอน กอล์ฟชอบรอ
และมันเป็นการรอที่ไม่นานนักหรอก เสียงหัวใจดังโครมครามอยู่เพียงไม่กี่ทีเท่านั้นที่ปลายสายพูดต่อ
((กูจำหน้าพี่เค้าไม่ค่อยได้ แต่...เค้าไม่ได้แบบ...ออกแนวตุ๊ดเลยนะเว้ย...?))
คนฟังเลิกคิ้ว "ใช่ พี่เค้าไม่ใช่ตุ๊ดไง"
((…...มึงก็ดูไม่ใช่ตุ๊ดนี่....? เอ๊ะ? หรือกู.....))
“ฮะๆๆ พอเลยคิม...กูก็ไม่ใช่"
((อ้อออออ)) เจ้าของนามลากเสียงยาวเหยียด ((เดี๋ยวนะ กูพอเข้าใจละ...ไอ้เรื่องระหว่างผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยไม่จำเป็นต้องมีใครคนใดคนนึงเป็นตุ๊ดเสมอใช่ป่ะ?))
“หืม? เรื่องนั้นกูไม่รู้ว่ะ...แต่กูกับเค้าคงไม่ใช่แบบนั้นด้วยกันทั้งคู่อ่ะ"
((กูคงสับสนเอง แล้วไงต่อ?))
“อะไร?”
((ก็แล้วไงต่อไง? วุ้ว เรื่องมึงกะเค้าน่ะ))
คู่สนทนาฉีกยิ้มขึ้นมานิดหน่อย แต่เดิมเคยคิดว่าเรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาในการทำใจพอสมควร แต่เขาก็ไม่ได้ใช้เวลารอนานอย่างที่คิด...หรืออันที่จริง...สันดานเสือกมันดันออกมาก่อนศีลธรรมน่ะนะ...น้ำเสียงดันกระตือรือร้นจนน่าหัวเราะขนาดนั้น
“ก็...ไม่มีอะไรหรอก...”
((ไม่มีอะไรแล้วมึงอกหักได้ไงวะ?))
“ก็แบบ...กูก็พยายามจีบเค้าไง แต่กูก็จีบใครไม่เก่งเท่าไหร่...มันก็เลย....เอ่อ....อาจจะเพราะว่าเค้ารับไม่ได้เรื่องผู้ชายกับผู้ชายล่ะมั้ง? มึงคิดว่าไงอ่ะ ไม่รู้ดิ เค้าก็แก่กว่า อาจจะรำคาญเด็กๆแบบกูก็ได้....”
((เค้าบอกมึงรึไง?))
“ก็เปล่า...”
((แล้วเค้าทำอะไร?))
“ก็...เปล่า...”
((กอล์ฟ กูพูดตรงๆนะ))
ได้ยินเสียงอีกฝ่ายถอนหายใจ มันทำให้คนฟังกระพริบตาปริบๆ
((มึงแค่ 'ท้อ' ….แต่ยังไม่ได้อกหักเฟ้ย!! จะหงอเหี้ยไรของมึงเนี่ย!?!))
ปิ๊บ ปิ๊บ
ไวทันตาเห็น
สิ้นประโยคมือถือในมือก็สั่นมาครืดหนึ่ง พอก้มดูถึงได้รู้ว่ามีสายซ้อน
...และ...ไม่ใช่ใครเลย...
เด็กหนุ่มดูแล้วดูอีก มองแล้วมองอีก..ให้แน่ใจว่าตาตัวเองไม่ได้ฝาด ตลอดสามวันที่เขาไม่ได้ติดต่อไป..อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทางจะติดต่อกลับมา และถึงจะพูดว่าไม่ได้คาดหวัง...แต่พออยู่ในสถานการณ์แบบนั้นก็อดที่จะใจเต้นรัวไม่ได้ กว่าจะรุ้ตัวอีกทีภาพหน้าจอวาดะคัตสึก็หายไปเสียแล้ว
“..คิม"
((อะไร?))
“พี่เค้าโทรมาว่ะ"
((ห๊ะ ก็รับดิวะ!!))
“....เค้าวางไปแล้ว"
((โทรกลับสิเฟ้ย โทรกลับ!! กูวางก่อน..เรื่องเป็นยังไงบอกกูด้วยนะ!!))
“อ-อื้อ"
((แค่นี้ โชคดีเว้ยเพื่อน!))
ปิ๊บ
โชคดี โชคดี
โอย พระเจ้า...ตื่นเต้นยิ่งกว่าทำข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกเว้ยเฮ้ย!
หลังจากวางสาย กอล์ฟรีบโทรหาสายไม่ได้รับทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาไตร่ตรอง เขาไม่รู้ถึงเหตุผลหรอก...แต่เดิมแล้วเวลาเขาโทรหาคนๆนี้ เขาแทบไม่ต้องเสียเวลารอที่อีกฝ่ายจะรับสายเลยด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้เสียงสัญญาณรอสายช่างยาวนานเหลือเกิน และดูเหมือนเขาจะไม่ได้คิดไปเอง
'...กรุณาฝากข้อความหลังจากได้ยินสัญญาณ.....'
ปิ๊บ
เขากดวางก่อนที่คำกล่าวของโอเปอร์เรเตอร์คนเดิมๆจะจบด้วยซ้ำ
..ทำไมล่ะ?
คำตอบ..เหตุผลดังกล่าวคงไม่ใช่อะไรนอกเหนือไปจากเรื่องที่ว่า..งอนชัวร์..
น่าแปลกที่เขากลับไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยสักเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึก กอล์ฟยิ้ม..หยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขารอนาน...แต่ไม่นานเท่าครั้งก่อน...
((ปิ๊บ))
((…..........))
“.........?”
...เอาล่ะ...อย่างน้อยๆเขาก็ได้ยินเสียงกดรับสายล่ะวะ...
ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจด้วยซ้ำ อีกฝ่ายเผลอกดรับสายหรือระวังตัวอยู่ก็ไม่ทราบ แต่การกระทำนั้นทำให้คนโทรปากแข็งขึ้นมาดื้อๆ ร่างสูงลุกขึ้นยืนโดยไม่ทราบสาเหตุ...อ้าปาก กำลังพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง...แต่ก็ไม่ได้อะไรนอกไปจากคำคลาสสิคที่ว่า..
“ฮัลโหล?”
..ช่างเป็นคำพูดที่ไม่เท่เอาซะเลย..
เด็กหนุ่มอยากจะเอาหัวโขกฝาตายอยู่ตรงนั้น เขาเป็นเด็กอายุจะ18 ที่ค่อนข้างเก็บตัวและติดเกม..ไม่มีเสน่ห์ทั้งด้านการพูดการจาหรือรูปร่างหน้าตา แถมยังขยันทำตัวเห่ยแบบนี้จะทำให้อีกฝ่ายมาประทับใจได้ยังไง!? ถ้าเป็นไปได้...ไอ้คำรับโทรศัพท์ว่า 'ฮัลโหล' น่ะ...แม่งควรจะเก็บเข้าลิ้นชักให้สิ้น!!
“...สวัสดีครับ"
..อืม..ค่อยเข้าท่าหน่อย..
แต่นั่นดูจะไม่เข้าท่าเท่าไหร่ถ้าอีกฝ่ายยังเงียบอยู่แบบนี้น่ะสิ...
((….......))
“...พี่โอ้ต?”
((เมื่อกี้คุยกับใคร?))
...ชะงัก
คำทักแรกด้วยน้ำเสียงปนหงุดหงิดนิดๆ..และเสือกเป็นคำถามออกมาขนาดนี้ไม่น่าแปลกเลยที่คนฟังจะตะลึงไปเล็กน้อย
“ครับ?”
((พี่ถามว่าเมื่อกี้คุยกะใคร!?))
น้ำเสียงที่ดังขึ้นจนเกือบเรียกได้ว่าตะคอนั้นยิ่งทวีความงุนงงมากขึ้นไปอีก
และกอล์ฟไม่เสียเวลาทำให้อีกฝ่ายคลางใจ "คิมครับ เพื่อน...ชื่อคิม"
((คนไหน?))
..ความสามารถในการจำชื่อและหน้าของอีกฝ่ายค่อนข้างต่ำ และเขารู้ดี..
“คิม...เอ่อ..เพื่อนที่โรงเรียน พี่โอ้ตเองก็น่าจะเคยเห็นครับ ถามพี่โจ้ก็ได้ พี่โจ้ก็รู้จัก"
((อ้อ)) คู่สนทนารับคำสั้นๆ ((ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ?))
คนฟังเลิกคิ้ว "ผู้ชาย...ครับ"
((ทำไมตอบตะกุกตะกักแบบนั้น!?!))
“เอ๊ะ? เปล่าครับ? แล้วพี่โอ้ตถามทำไม........”
((อะไร? อะไรเล่า!?)) อีกฝ่ายยิ่งหงุดหงิดหนักเข้าไปอีก ((ก็แค่คิดว่าแกโทรคุยกับเพื่อนคนอื่นแล้วใช่มั้ย? ไม่ต้องโทรหาพี่แล้วใช่ป่ะ? ก็ขอโทษแล้วกันที่โทรไปรบกวน ไม่ได้อยากโทรนักหรอก แค่...แค่....))
..โอ..ให้ตายเถอะ..........
..ทั้งๆที่เป็นประโยคประชด..แต่ทำไมคำพูดคำจามันช่างน่ารักอะไรขนาดนี้....!?
"พี่โอ้ต......"
((อะไร?))
“...รอสายผมอยู่...อย่างนั้นเหรอครับ..?”
((…......))
เงียบ..อะเกน..
..แต่ครั้งนี้เด็กหนุ่มกลับรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นเรื่อยๆ เขาเหลือบสายตาหันไปมองตัวเองในกระจก..และรู้ว่าไม่ได้อยู่ในสภาพที่แย่อะไรมากนักพร้อมออกจากบ้านได้ทุกเมื่อ วินาทีนั้นเขาอยากจะวิ่งออกไปถึงออฟฟิศของอีกฝ่ายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก่อนหน้านั้น...
“พี่โอ้ตยังอยู่ที่ออฟฟิศรึเปล่าครับ?”
((เปล่า))
เกือบแป้ก แต่ไม่เป็นไร..ยังกู้หน้าได้อยู่ "แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ?”
((บนรถ))
“เอ๊ะ ขับรถอยู่เหรอครับ?”
((ก็เออดิ))
“จะไปไหนรึเปล่าครับ?.....”
((…......ขับรถเล่นมั้งไอ้สัส))
“เปล่าคือ...ผมแค่จะถามว่าพี่โอ้ตทำงานอยู่รึเปล่าครับ?”
((ก็บอกว่าขับรถไง))
..อ้อมค้อมแบบนี้ไม่ใช่งานถนัดเอาซะเลย..
“ผมจะไปหา"
กอล์ฟพูด รู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมาดื้อๆ
“บอกได้มั้ยครับว่าจะไปไหน?”
((….......))
มันเป็นความเงียบ...ความเงียบที่ยิ่งทวีความอึดอัดในอกอย่างน่าประหลาด
ระหว่างรอกอล์ฟก็เดินไปหยิบกระเป๋าเงินเก็บใส่กระเป๋ากางเกง เปิดประตูออกมาจากห้องนอนแล้วสาวเท้าทั่กๆลงบันได เขาแทบจะทนรอให้อีกฝ่ายตอบไม่ไหวด้วยซ้ำ
แต่ยังไม่ทันที่ร่างสูงโปร่งจะก้าวถึงบันไดขั้นสุดท้าย
ปลายสายกลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คล้ายกับการพึมพำมากกว่าคำถาม..
((แล้วบ้านแก...อยู่ตรงไหนล่ะ?))
TBC
======================
อร๊ากกกก กดพลาดไปรอบนึง อย่าเพิ่งอ่านกันนะ!! :katai4:
รู้สึกอับอายเหลือแสน จนลืมไปแล้วสิ้นว่าจะทอล์คอะไร... /ทรุด/
พูดเรื่องเรื่องนี้กันดีกว่า!
เกมเมอร์เลิฟเวอร์ หรือ #GMLV (ที่เห็นแทคบ่อยๆในทวีตเตอร์นั้น...) เป็นนิยายที่ถูกเขียนขึ้นมาจากจิตวิญญาณล้วนๆค่ะ
((ซึ่งหลายคนคงทราบดี...ในอดีตโอนั้นเกรียนเกมอย่างมหันต์...เฉพาะเกมตู้ด้วยนะ!!))
เลยแบบไม่ได้คิดเรื่องดราม่งดราม่า ไม่ได้คิดความเข้มข้นเลย
เอาให้หวานจนตัวบิดกันไปข้างเลยอ่ะ จริงๆนะ เหมือนเป็นเรื่องแห่งความฝัน 555555
//ซึ่งแน่นอนว่าอิฉันโคตรพ่อโคตรแม่ชอบเรื่องแบบนี้เลยเค่อะ :hao7:
เอ้อ จะบอกว่าอีกไม่นานก็จะจบแล้วนะคะ
แต่แน่นอนว่าตอนพิเศษนี่อื้อเลย -_-'' แบบว่าโมเม้นต์คู่นี้มันเหมาะกับเขียนตอนแถมมากกว่าเรื่องหลัก
#ความไม่มีดราม่ามันชวนให้เป็นอย่างงี้นี่เอง
เขียนดราม่ามาเยอะแล้ว เพลาๆบ้างเนอะ >3< แอบโฆษณานิดนึงว่าเทียนไขอักษร(ปรารถนารักฯ)ตอนนี้กำลังเข้มข้นเลยจ้ะ 5555
<<<<แต่ก็ไม่ได้อัพมานานแล้วเช่นกัน...
ดองนิยาย คือ ความสามารถพิเศษ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ :mew1:
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. สิวขึ้นในจมูก เจ็บมาก เจ็บมากๆ ใครเป็นบ้าง -..-'''
ปล2. อีโมให้น่ารักมาก อดใจไม่ใช้ไม่ได้แว้วววว :hao6: :hao6: :hao6:
-
กลายร่างเป็นปลวก แทะขอบโต็ะ.....
ฟินเกิ๊นนนนนน :-[
โอ็ตก็ช่างซึนได้น่างับอะไรอย่างงี้ :heaven
อีเดียต ไม่ทันแล้วค่ะ อ่านไปสามรอบแล้ว :laugh:
-
:ling1: อะไรมันจะน่ารักกันปานนี้....
สองจอนซึนจะเป็นไงน๊ออออออออออออ.....
-
มาหาเค้าถึงบ้านเลยเหรอพี่โอ๊ต
แสดงว่าคิดถึงมากจริงๆๆ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
-
:katai2-1:
-
กลายเป็นว่าที่ท้อนี่มาถูกทาง
แต่แบบว่างอนน่ารักไปไหมมมมมม :hao7:
ตอนนี้ไม่อยากโทรหาพี่แล้วใช่ไหม
แหมๆๆๆ
นึกภาพตามแล้วมัน
น่าร็อคอะ
แต่ที่ถามเยอะขนาดนั้นนี่เรียกว่าหึงแอนด์หวงนะจ๊ะโอ๊ต
(ว่าแต่นี่พี่ หรือ เมีย :hao3:) ดอกที่....
ปาดด ขี้เกียจนับดอก เพราะเรื่องนี้ไม่รู้ดอกที่เท่าไหร่แ้ล้ว ปล่อยเยอะเหลือเกิน
ตอนจบ อุเหม่ แทบรออ่านตอนต่อไม่ไหวเลยละ มีขับรถตามไปหาเขา ถามหาบ้านเสร็จสรรพ
สรุปว่า ไม่เกิน อาทิตย์หนึ่ง "ได้กัน" จริงๆสินะ
กอล์ฟเอ๋ย ฟินแทนนายเลยวะ บอกตรงๆ 555
-
อร๊ายยย ข้าวโอ๊ตน่ารักอะ
-
อื๊ออออออออออออออร์ย์ญ์ฐ์ธ์ธ์ญ์ญ์ :hao5:
(ร้องแบบนี้พร้อมตีมือพั่บๆลงบนเตียงรัวๆ)
ไอ้ประโยคสุดท้ายของพี่โอ๊ตนั่นมันอร๊ายยยยยยยยย :impress2:
โอยยยยยย ตอนนี้มันบีบหัวใจเบาๆนะ เหมือนบีบแล้วก็ปล่อย แล้วก็แบบ ติดปีกขึ้นสวรรค์เลย 55555
โอ๊ยยยย รอฉากที่บ้านน้องกอล์ฟนะเค๊อะ :heaven
-
เอาวะไม่เสียทีที่เราช่วยกันลุ้นเนอะโจ้
เพื่อนคิมมาถูกเวลาแฮะ
-
โอ๊ยยยยยยย ถ้าพี่โอ๊ตจะน่ารักขนาดนี้ :hao6:
ถูกต้องแล้วค่ะพี่ คิดถึงก็ต้องไปหา น้องกอล์ฟอย่าเพิ่งท้อนะลูก :mew1:
-
น่ารักอะไรอย่างงี้ กรี๊ดดดดๆๆ
อ่านไปยิ้มไป รอฉากที่บ้านไม่ไหวแล้ว :mew3:
-
อูยยยยย ขอเอ็นซีได้มั้ย........ :jul1:
ข้าวโอ๊ตน่ารักอะฮึ่ยยยย หมั่นเขี้ยววว
ไว้อาลัยตนเองสักครู่.. :heaven
รอตอนต่อไป..
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สงสัยคำพูดของโจ้จะเป็นจิงดังว่าเป็นแน่แท้
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย พี่โอ๊ยจะน่ารักเกินไป๊!
แต่ตัดฉับแบบนี้เหมือนเอาปืนมาจ่อหัวกันเลยค่าาาาา า :katai1:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สามตอนรวด ดีใจได้อ่านเยอะๆ ฮ่าๆๆ
กอล์ฟนะกอล์ฟบอกว่าอย่าพึ่งท้อ โถๆๆ ทำพี่เค้าเสียใจเลย อิอิ
ชอบคะ รออ่านนะคะ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลาตาย TTwTT !!!!! ตอนนี้นี่มันสุดยอดจริงๆฮะ
:katai5:
อ่านแล้วโคตรรู้สึกเขินเลยฮะ TTwTT
คนคิดถึง กับ คนท้อ
โฮรกกกก ทำไมทั้งสองคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้ !!!
แถมเพื่อนเจ้าบ่าวและเจ้าสาว(?) ก็ดั๊นเป็นตัวกระตุ้นที่ดีอีก มีเพื่อนที่ดีทั้งสอลฝ่ายเลยนะคะ 55555++
:katai1:
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้า แอร๊ยย!
-
พี่โอ๊ตตตตตต ทำไมน่ารักแบบนี้!!
ชอบตอนพี่โอ๊ตน้ำตาคลอๆที่สุดเลยยยยยย!!! น่ารักโฮกกกกกกกกกกกก ><
หนูจะเอา อยากได้แบบพี่โอ๊ตตตตตตต!! :ling1:
แล้วพี่โอ๊ตจ้ะมาบ้านกอล์ฟจิดีเหรอออ!
ที่พี่โจ้พนันไว้สงสัยจะเป็นจริงซะแล้ว :z1:
ปล. อีโมน่ารักจริง ชอบตัวนี้ >> :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่โอ้ตพาร์ทนี้น่ารักเมิกกกกกกกกกกกกกกกกก เอาใจน้องไปเลยเต็มๆสิบดวง
อ่านไปก็เขินไป จิกเสื้อตัวเองไป ทำไมมันน่ารักเยี่ยงนี้ โอตาคุ เวลาอินเลิฟนี่ก็ไม่ใช่ธรรมดานะคะ
ประโยคสุดท้ายของตอนทำเอาคนอ่านใจเต้นมากกกกกกกกกกก นี่คือขับรถมาหากอล์ฟช่ายหมายยย
ที่โทรหาก็คือจะมาหาที่บ้าน กรี๊ดดดดดดดดดดด น่ารักเว่อออออออออออ ชอบตอนพี่โอ๊ตหึงอ่ะ
แบบว่าจับผิดน้องกอล์ฟแอบคุยกับใคร มีงอนกดโทรศัพท์ทิ้งอีก นี่มันคือที่สู๊ดดดดดดดดดด
แหมะๆๆ น้องกอล์ฟขา ถ้าหนูจะบอกว่าตัวเองไม่มีเสน่ห์ทั้งด้านการพูดการจาหรือรูปร่างหน้าตา
พี่อยากจะบอกว่าน้องก็ชนะใจพี่อยู่ดีนะคะ ดู๊วววว ดู ดู !! ถ้าไม่ใช่น้องกอล์ฟใครจะยอมพี่โอ๊ตขนาดนี้!!!
พ่อคุณซึนสะขนาด เป็นคนอื่นไปนานแล้ว ไม่อยู่ในพี่โอ๊ตซึนใส่ จนจิตตก ท้อแท้ขนาดนีหร๊อกกก
อยากบอกว่าโคตรอยากอ่านตอนต่อไป น่ารักมากกกกกก เขินนนนนนนน =////=
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: พี่โอ๊ตตตตต น่ารักอ่าาาา :ling1: :ling1:
-
:hao7:
คลั่งกับพี่โอ๊ต
โมเอ้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก~
-
โอ้ พี่โอ๊ตทนไม่ไหว บุกถึงบ้านกันเลยทีเดียว o13
-
กรี๊ดดดดดดด ตอนนี้ข้าวโอ๊ตน่ารักงุ๊งงิ้งๆมากกกกกกกกกก :-[
อ๋อยยยยยยยยยย น่ารักๆๆๆๆๆ :mew1:
คิดถึงจนจะไปหาน้องที่บ้านเองเลยคร๊าาาาา ฟินนนนนน
-
ตอนแรกคิดว่าจะมีดราม่าเล็กๆ (เล็กมาก)
5555555
พี่โอ๊ตน่ารักอีกและ
ไม่ซึนแล้วโว้ยยยยยยยย :heaven :katai5: :z2:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกก
ถ้าจะตัดจบกับตรงนี้ .... ฆ่ากันเลยดีกว่าาาาาา !!!!!!
แต่พอมาอ่านแนบท้าย แทบช้อค จะจบแล้วจริงๆหรอครับ
รักน้องกอล์ฟกับพี่โอ้ตไปแล้วอ่าาาาาาาาา
-
ว้าวววววววววว
พี่โอ๊ตพัฒนาแล้ววววววว
ไปหากอล์ฟเองเลยด้วยยยยย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เจอดราม่ามาเยอะ รู้สึกเลยว่าเรื่องหวานไส้บิดกันไปข้างนี้ ชุ่มชื่นหัวใจชะมัดเลย .///.
-
เราเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ มาช้ายังดีกว่าไม่มา ~~
ชอบพี่โอ๊ตตตตตตตตต ทำไมเป็นคนน่ารักแบบนี้
ชอบเคะแบบนี้มาก ทั้งห่ามทั้งปากเสีย เสป๊กข่าาาา
อ่านไปกรี๊ดไป ทึ้งหัวตัวเองไปด้วย อยากได้พี่โอ๊ตตต
เอาตอนต่อไปมาเสิร์ฟโดยเร็ววว เค้าไปหากันที่บ้านแล้ววว ;_;
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ทวีความน่ารักขึ้น ทุกตอนๆเลยเฮ้ย! ชอบบบบบ อิอิ >//////<
ไม่เหมือนอีกเรื่องเบย ดราม่าจะขั้นโคม่าละ 'OTZ #อัพเถอะเพร่~
รอตอนต่อไป..รอเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ..อาเมน
-
กรีสสสสสสสสสส
เค้าง้อกันแล้ว ต่างคนต่างคิดมากไปเอง
ต้องอาศัยผู้ช่วยกระตุ้น ยังดีที่ยังเชียร์ขึ้นทั้งคู่
-
o13 แหล่มเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao6:
-
อย่าเพิ่งจบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :serius2: :m31: :ling1:
ชอบเรื่องนี้มากกกกก แต่งต่อไปเถิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:katai1:
-
โอยยย วันๆนั่งอ่านเรื่องนี้ เสียเลือดเยอะมาก เขินนนนนน :ling1:
-
พี่โอ๊ตจะรุกบ้างแล้วนะ เขินอ่ะ :-[
-
สั้นๆ นะ "ฟินน !!"
-
ฟินกับประโยคสุดท้ายของพี่โอ๊ตจริงๆ
-
กรี้ดดดดดด จะไปหาถึงบ้านกันเลยทีเดียว กรี้ดดดดดด กรี้ดดดดดด
ข้าวโอ๊ตน่ารักจัง น่ารักอ่าห์
กรี้ดดดดดด
-
คือ...น่ารักอ่ะ น่ารักมากๆ
เขินแทนเด็ก จิกหมอนแทนผู้ใหญ่ อร้ายยย รออ่านต่อละกันจ๊ะ
-
ฟิน อะเกน :hao6:
ข้าวโอ๊ตยังคงน่ารักแบบต่อเนื่อง ฮ่าๆ
คู่นี้เค้าเหมาะจะหวานๆน่ารักเนอะ อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดดด พี่โอ๊ตน่ารักจังเลย :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกยันตอนล่าสุด ขอบอกเลยว่าเรื่องนี้ น่ารักอ่ะ :-[ อ่านแล้วหยุดยิ้มหยุดเขินไม่ได้อ่ะ ทำไงดี โคตรฟินมากมายอ่ะ :hao5: :m3: อ๊ากกกกก :a6: : 222222: :oni1:
-
โอ้ บุกถึงบ้าน :hao6:(?)
-
พี่โอ๊ต ระวังจะตกหลุม .. จนโงหัวไม่ชึ้นเข้าล่ะ :hao3:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่โอ๊ตโคดน่ารักเลยอะ ฟัดๆๆๆๆๆๆ :man1:
คนซึน แต่ซึนไม่เนียน มันน่าโฮกอย่างนี้เอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :mew3:
-
พึ่งตามอ่านจนทัน :เฮ้อ:
แหม รอบนี้พี่โอ๊ตไม่รอให้กอล์ฟรุก แต่ พี่แกเล่นไปรับเองถึงบ้านเลย :hao7:
-
อ่านตามทันแล้ววววว ข้าวโอ๊ตน่ารักมากกกก ซึนได้ใจจริงๆเบย รอนะคะรอ อิอิ
-
ข้าวโอ็ตน่ารักอ่ะ ซึนสุดๆ
-
บุกๆๆๆๆ รออยู่นะค้าาา
-
กรี๊ดด เค้าจะเปิดใจกันแล้วใช่ไหมคะ
-
ข้าวโอ๊ตเป็นนายเอกที่ค่อดดน่ารักเลย แบบไม่เคยเห็นนายเอกบุคลิกแบบนี้อ่ะ
ดุเหมือนหมา แต่เหมือนเด็ก ขึ้โวยวาย ซึน ใส
ชอบบบบบบบบบ
-
เรื่องนี้เบาสมอง แต่ใช้งานหัวใจหนักมากกกกกก
อ่านทีไรใจเต้นแบบ อ๊ากกกกกกก อะไรมันจะหวานขนาดเน้ ไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย เขินนนน 5555555555
โอ่ยๆๆๆ บุกบ้านขนาดนี้ จบแน่พี่โอ๊ต หึหึหึหึ
รอลุ้นมากกกกก >///<
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
15
เฟียสต้าสีแดงสดรุ่นลิมิตเต็ดแล่นปร๊าดมาจอดหน้าประตูบ้าน ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดคอวีกับกางเกงนักเรียนยืนรออยู่นานแล้ว...แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้มีท่าทีหงุดหงิดกับการรอเท่าไหร่นัก เขาพยายามก้มตัวมองในรถ...แต่ไม่เห็นอะไรนอกจากฟิล์มสีมืด กอล์ฟกำลังคิดว่าสถานการณ์ที่มีแต่เสียงเครื่องยนต์แบบนี้จะทำยังไงดี
รถคันนั้นไม่มีท่าทีจะขยับ คนมองสูดลมหายใจ ทำท่าจะเปิดประตูเหล็กดัดหน้าบ้าน
“เดี๋ยว"
และกระจกรถก็เลื่อนลงมา
เจ้าของหน้าบูดเป็นตูดเป็ดทำปากยื่น ไม่ได้หันมามอง
“ขึ้นรถ"
กอล์ฟไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เขางับประตูปิดลงไปเหมือนเดิม ก่อนจะเดินอ้อมมาที่ที่นั่งด้านข้างคนขับ แล้วเปิดประตูเสือกกายเข้าไปประจำบนเบาะหนังในทันที
เจ้าของรถยังคงมุ่ยหน้าอยู่ตอนที่ถาม "มีคนอยู่บ้านป่ะ?”
“หืม?” เด็กหนุ่มเอียงศีรษะ "ไม่มีครับ"
“พ่อกับแม่ล่ะ?”
“ไม่อยู่ครับ"
“พี่น้อง?...จำได้ว่าแกเหมือนจะเคยบอกว่ามีพี่นี่?”
“แยกย้ายกันไปแล้วล่ะครับ"
“อ้อ" ชายหนุ่มเบือนสายตาออกไปนอกรถ "งั้นก็แสดงว่าไม่มีใครอยู่บ้าน"
“ครับ ใช่" กอล์ฟยังคงงุนงงอยู่ "พี่โอ้ตจะเข้าบ้านมั้ยครับ?”
“ไม่!!”
..อึ้งกิมกี่..
คำสวนชัดเจนแบบนั้นสร้างความประหลาดใจไม่น้อย แต่คนฟังก็ยังใจเย็น
“...แล้ว...จะไปไหนมั้ยครับ?”
อีกฝ่ายหลบตา “ก็ไม่...”
“จะนั่งอยู่บนรถ?”
“เหอะ" เสียงพ่นลมออกจากจมูก "ก็ยังดีกว่าเข้าบ้านกับแกสองต่อสองล่ะวะ"
..อ้อ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง..
เด็กหนุ่มยิ้มกับคำตอบนั้น แล้วขยับตัวให้ตนนั่งอยู่ในท่วงท่าที่สบายกว่าเดิม เขาเริ่มที่จะผ่อนคลาย...แม้ในตัวรถคันนี้จะไม่มีกลิ่นอะไรให้สังเกตเลยก็เถอะ ลึกๆแล้วเขาอยากจะสวนกลับออกไปว่า 'แล้วอยู่ในรถสองต่อสองกับผมมันต่างอะไร?' แต่ก็คิดได้ว่าไม่พูดเสียจะดีกว่า
อีกฝ่ายเปลี่ยนท่ามาเป็นกอดอก แต่ดวงหน้าขาวยังบึ้งอย่างเห็นได้ชัด
และท่าทางจะไม่ยอมพูดอะไรออกมาง่ายๆ
กอล์ฟเคาะนิ้วลงบนตัก2-3ครั้ง ขณะพยายามสอดส่ายสายตาหาเรื่องคุยไปเรื่อย...จะให้เจาะประเด็นเรื่องที่คุยกันคาไว้ในโทรศัพท์ก็เห็นจะไม่ใช่ที หรือจะพูดเรื่องรถ..ไม่หรอก..เขาเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ คุยไปเดี๋ยวจะวอดวายตายม้วนซะเปล่าๆ...
นาฬิกาในรถช้ากว่านาฬิกาในมือถือเขาไป2นาที...แต่นั่นไม่ได้มีความแตกต่างอะไรสักเท่าไหร่..ตะกุดต่างๆก็ติดห้อยไว้ทั้งกับพวงมาลัยและแผงบังแดด จริงๆมันก็เหมือนกันทุกคันน่ะแหละ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดูจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายในยามคับขัน...ตุ๊กตาหรือ?...เท่าที่เขาพยายามส่องดูน่ะไม่มีสักตัว แต่จะให้คนอย่างข้าวโอ้ตประดับตุ๊กตาอาโนเนะมันก็ใช่ที...สรุปรวมๆแล้วรถคันนี้แทบไม่ได้มีการตกแต่งเพิ่มเติม...ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่...
….เดี๋ยวก่อนนะ....
นี่เขากดดันขนาดมานั่งพิจารณาสิ่งประดับรถเลยรึไงกัน?
แอร์เย็นเฉียบ แต่มือที่วางอยู่บนตักกับชื้นเหงื่อ กอล์ฟเริ่มรู้ตัวว่านี่คือ 'ความกระวนกระวาย' ที่ตนเองไม่ได้เป็นบ่อยนัก เขาเหลือบสายตามองอีกฝ่าย...อีกฝ่ายไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ แถมหันออกไปข้างตัวไม่เปิดโอกาสให้เขาได้เห็นหน้า
….คอ...เล็กจังแหะ....
จากมุมนี้เขาเห็นอวัยวะส่วนนั้นที่โผล่พ้นคอเสื้อขึ้นมาชัดเจน...มันขาวและเนียนกว่าที่เขาคิดไว้...เคยได้ยินว่าเด็กสถาปัตฯไม่ค่อยอาบน้ำดูท่าจะไม่จริง จริงๆแล้วการชอบผู้ชายด้วยกันมันก็มีบางจุดที่ดูเหมือนน่าซีเรียสอยู่ แต่อย่างน้อยคนๆนี้ก็ไม่มีขี้ไคลล่ะวะ...ค่อยโล่งใจหน่อย...เพราะฉะนั้นตรงอื่นก็น่าจะ...........
พอเผลอจินตนาการเรื่องต่างๆก็ต้องกลืนน้ำลายเอื้อกอย่างช่วยไม่ได้ ตั้งแต่ที่ตกหลุมรักอีกฝ่ายมา...เขาไม่เคยคิดเรื่องอย่างว่าเลยด้วยซ้ำจนได้มาอยู่ในสถานที่ปิดแบบนี้ นี่คืออิทธิพลของการอยู่ด้วยกันสองต่อสองจริงๆอย่างที่คนตรงหน้ากลัวเป็นแน่...
….ดีแล้วที่ไม่ได้เข้าบ้าน...ดีแล้วที่ไม่ดึงดันให้อีกฝ่ายไปที่ห้อง....ดีแล้ว....
...ให้ตายเถอะ.......
เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของเกย์แล้วสิ.......
“ม-มองเหี้ยไรอยู่ได้!! กูเห็นนะว้อยย!!”
เจ้าของร่างผอมบางกัดฟันกรอดพร้อมหันมาดันหน้าอีกฝ่ายไปสุดแขน ไอ้คนถูกกระทำน่ะเพิ่งคิดได้ว่าอีกฝั่งเป็นกระจก คงได้สะท้อนภาพและสายตาเขาออกไปแล้วเป็นแน่แท้
กอล์ฟรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว...ให้ตายเถอะ...เมื่อครู่เขาเผลอคิดอะไรไปจนได้นะ!?
อีกฝ่ายเห็นอาการดังนั้นก็ขมวดคิ้ว ไอ้เด็กหน้าเป็นตรงหน้าแทบไม่เคยแสดงอารมณ์อะไรออกมาให้เห็นชัดเท่าครั้งนี้
“เป็นไร?”
..อืม..ทั้งๆที่คำพูดคำจาและการกระทำของอีกฝ่ายห้วนสั้นและแมนเกินร้อยแบบนี้แท้ๆ..
“เปล่า..ครับ"
“คิดไรอยู่?”
“เปล่าครับ!”
“อะไร? เสียงดังทำไมน่ะ?”
“เปล่า" ..ตายห่า..เผลอทำตัวมีพิรุธ "ไม่มีอะไรครับ"
แต่ข้าวโอ้ตไม่ทันคิดไปถึงเรื่องนั้น ถึงแม้ว่าจะแอบหรี่ตามองก็เถอะ
"งั้นก็ไปกัน"
“เอ๊ะ? นึกออกแล้วเหรอครับว่าจะไปไหน?”
ชายหนุ่มส่งเสียง 'จิ๊' ในลำคอ
“ถามได้ เล่นเกมไง"
+ G A M E R L O V E R +
เซ็นทรัลที่ประจำปิด renovate เฉพาะส่วนของเกมเซ็นเตอร์
...นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่พวกเขายอมฝ่ารถติดขนัดมาจนถึงสุขุมวิท
“บ้าเอ้ย จะสองทุ่มแล้ว!”
นั่นเป็นคำสบถแรกที่เกิดขึ้นขณะปิดประตูรถดัง 'โครม' ก่อนจะสะบัดบ็อบเดินไปด้วยกดรีโมทล็อครถไปด้วยนำไปที่ประตูทางเข้า..ความฉุนเฉียวทำให้ร่างผอมบางนั้นดูราวกับประกอบขึ้นจากอนุภาคปรมาณูก็มิปาน
ร่างสูงกว่าสาวเท้าตามไปห่างไม่เกินสองก้าว และใช้ระยะห่างนั้นพิจารณา...อีกฝ่ายอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเข้ารูปและกางเกงแสลค...ค่อนข้างดูดีในมาดพนักงานบริษัท...กอล์ฟคิดแบบนั้นแล้วก้มดูรองเท้าแตะของตัวเองก่อนจะถอนหายใจ บางทีเขาควรจะเริ่มโละการแต่งตัวเด็กๆแบบนั้นทิ้งไปแล้วบริหารสเน่ห์ตัวเองดูบ้าง...ถ้าคิดจะทำให้คนตรงหน้าสนใจล่ะก็นะ...
“เร็วสิ เดี๋ยวเกมเซ็นฯก็ปิดก่อนหรอก"
“อะ..ครับ"
“รถติดชะมัด สยามนี่ติดแบบนี้ทุกวันเลยรึเปล่านะ"
“วันนี้มันเย็นวันศุกร์น่ะครับ"
“อ้อ นั่นสินะ" ชายหนุ่มดูไม่พอใจเท่าไหร่ "ลืมไปเลย ให้ตายเหอะ วันนี้แม่งวันสิ้นโลก...."
กอล์ฟไม่ถือสากับคำบ่นพล่ามยาวเป็นกระบุงแบบนั้น เขารู้สึกว่าการใส่อารมณ์ในเรื่องแบบนี้ช่างลื่นหูนัก...บางครั้งเขาก็คิดว่าตนเองคงเกินเยียวยาแล้วกระมังถึงเป็นได้ขนาดนี้ ทั้งที่จริงไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลของมันสักเท่าไหร่...
“พี่โอ้ตจะหาอะไรกินก่อนรึเปล่าครับ?”
“..........อยากกิน...เปปเปอร์ลันช์...”
เสียงอ่อยแบบนั้นทำให้คนฟังอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา เขาเข้าใจว่าเวลาอีกฝ่ายทำเสียงเบาๆง้องแง้งแบบนั้นเรียกว่า 'อ้อน' ซึ่งก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวใจเต้นแรง เลือดสูบฉีด และเปล่งประกายออร่าแห่งความสุข
...ได้เลย จัดมาเลย เขายอมทุกอย่างล่ะ..
“งั้นก็กินเปปเปอร์ลันช์กันนะ?”
“....แต่เดี๋ยวเกมเซ็นฯปิด...”
..ไอ้ที่ช้อนตามองขนาดนั้นมันคืออะไร?!
กอล์ฟพยายามสงบสติอารมณ์ "ไม่ปิดหรอกครับ กินแปปเดียวนะ"
“อื้อ ก็ได้"
พยักหน้ารับ...พยักหน้ารับ..!!!
อยากจะควักหัวใจออกมาปาใส่ให้รู้แล้วรู้รอด..ให้ตายเถอะ!!..ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ล่ะก็..!!!
แต่เป็นที่แน่นอนว่ากอล์ฟเก็บอาการเก่งเสมอ เขาแค่กระแอมกระไอพอเป็นพิธีแล้วผายมือให้อีกฝ่ายเดินนำไปก่อน ข้าวโอ้ตเองก็เหมือนจะไม่ได้ติดใจอะไร เดินดุ่มๆนำทางไปข้างหน้าเหมือนเช่นปกติ
ที่จริง...ชายหนุ่มเองไม่ค่อยได้มาย่านนี้บ่อยนัก(นอกจากเรื่องงาน) เขาไม่ชอบสถานที่ๆคนเยอะๆ เด็กวัยรุ่นก๋ากั่นเยอะๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าประเทศไทยมีเจ้าเครื่องไทโกะอยู่เพียงแค่5เครื่องล่ะก็เขาคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่ ขึ้นชื่อว่ามาบุญครอง...ก็เป็นสถานที่สิงสถิตของพวกโอตาคุเกมอยู่แล้ว....เพียงแต่เขาไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้น...อย่างน้อยเขาก็เกรียนคนเดียว ไม่ได้เกรียนเป็นกลุ่มใหญ่จนน่ากลัวล่ะวะ...
แล้ว....ไอ้เด็กข้างตัวนี่มันมาบ่อยรึเปล่าวะ?
...ไม่กล้าถามแหะ...
มันยังวัยรุ่น ถ้าพูดถึงวัยรุ่นก็ต้องพูดถึงสยาม..อืม คงไม่แปลกถ้ามันจะมากับเพื่อนหรือใครบ้างอะไรบ้าง ท่าทางจะรู้เส้นทางในห้างแห่งนี้มากกว่าเขาด้วยซ้ำ...จำได้แค่ว่าร้านดังกล่าวมันอยู่ชั้นบนๆ สุดท้ายก็ต้องให้อีกฝ่ายมาเดินข้างๆ แล้วอาศัยการเบี่ยงตัวกลบเกลื่อน เหมือนจะเนียน...แต่ไอ้คนข้างๆยิ้มขนาดนั้นน่ะแสดงว่าจับได้แล้วชัวร์ๆว่าเขาไม่ชินเส้นทาง...
ภายในร้านมีคนแน่น แต่ไม่ถึงกับไม่มีที่ว่าง มันเป็นปกติของเวลายามค่ำที่ทุกคนแย่งกันหาอาหาร ร้านดังๆบางร้านคนเข้าคิวยาวเป็นหางว่าวด้วยซ้ำ พวกเขามองหน้ากัน...และก็ทำอย่างอื่นไม่ได้นอกจากทำใจว่าอาหารจะมาช้า
ข้าวโอ้ตมุ่ยหน้าระหว่างรอ ความที่กระเพาะอาหารยังว่างเปล่าทำให้เขาหงุดหงิด หรืออันที่จริง...เขาหน้าบูดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และอีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีจะทัก ดังนั้นไอ้การ 'นั่งบูด' ต่อไปดูท่าจะไม่เวิร์ค มันเคยบอกว่าชอบ 'รอ' ดังนั้นแม่งคงจะไม่มีทางหาเรื่องอะไรมาคุยเป็นแน่
ร่างเล็กกว่ายกแขนขึ้นมาเท้าคาง กระตุกคิ้วกวนส้นตีนใส่คนที่นั่งฝั่งตรงข้าม..ที่ถึงรู้ว่ามันไม่เอะใจ
“ช่วงนี้ยุ่งเหรอ?”
เปิดบทสนทนาแบบนี้มันตรงประเด็นไปรึไงกันนะ...ทำไมต้องเต้นแรงด้วยฟะไอ้หัวใจบ้านี่!
อีกฝ่ายเอียงศีรษะ(ที่มันทำบ่อยๆ...แต่กวนตีนกว่าโดยไม่ได้ตั้งใจ) “ครับ?”
“พี่ถามว่า 'ยุ่ง' รึไง?”
“เปล่านี่ครับ"
“แล้ว...เอ่อ...เรื่องพวกแบบ...รับน้อง เข้ามหา'ลัย อะไรพวกนั้นล่ะ?”
“ครับ ก็....เอ่อ...ไปนัดบอดมาเมื่อวันก่อน"
เท่านั้นแหละคนฟังตบโต๊ะถลึงตาใส่ทันที “ห๊า!?!”
“เฮ้ย เปล่า ไม่ใช่นัดบอดแบบนั้น!!” กอล์ฟหัวเราะ ท่าทางตื่นตะลึงของอีกฝ่ายช่างอ่านง่ายเสียนี่กระไร "แบบ...นัดเจอเพื่อนที่ติดตรงด้วยกันน่ะครับ ไม่มีอะไรมาก ส่วนรับน้องเห็นว่าเริ่มตอนใกล้ๆเปิดเทอมโน่นเลย สักปลายๆเดือนพฤษภา..."
“อ๋อหรา..."
เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว “...พี่โอ้ต...ถามทำไมน่ะครับ...?”
...ดูเหมือนมันจะดำเนินมาถึงจุดที่ยากที่สุดของการสนทนาแล้ว...
…...มันไม่ได้ยากเย็นอะไรนักหรอก ถ้าเขาไม่รู้สึกว่า 'เหตุผล' นั้น...มันช่างงี่เง่าสิ้นดี
“ก็เปล่า...”
ข้าวโอ้ตพยายามเส แต่ก็อดไม่ได้ที่จะค่อนแคะ
“...ก็แบบ...เห็นว่าไม่ค่อยโทรมา.....ถ้ายุ่งนักก็ไม่เป็นไร...”
...รอสายผมอยู่...อย่างนั้นเหรอครับ..?
คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบกลับมาดังก้องอยู่ในหัวอีกครั้ง ครั้งนี้มันช่างกังวาล...และ...ทำให้หัวใจเต้นรัวนัก
ทั้งสองคนสบตากันเหมือนแข่งขัน โดยมีความเงียบเข้ามาเป็นกรรมการ...ส่วนตัวแล้วข้าวโอ้ตเองปรารถนาอยากให้อีกฝ่ายพูดอะไรขึ้นมาสักอย่าง แต่จากหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกของมันทำเอาเขาไม่อยากจะคิดเกินอื่น บางครั้ง..นอกจากการกระทำที่แอบร้ายของมันแล้วเขาก็ไม่เข้าใจ.......
….ใบหน้าที่แทบไม่แสดงความรู้สึกภายใน......
…....รอยยิ้มบางๆที่มีให้เสมอ...จนชายหนุ่มอดคิดเล่นๆไม่ได้ว่าตนกำลังถูก 'ปั่นหัว'
ทรมานด้วยการกระทำ ด้วยคำพูด ด้วยท่าทีที่แสดงเหมือนกับว่า 'ชอบ' มาก...ด้วยความรู้สึกกำกวม ด้วยถ้อยคำสวยหรูที่อาจโกหก ด้วยใบหน้าที่ไม่มีทางรู้เลยว่าอีกฝ่าย 'จริงจัง' รึเปล่า......
และในเวลาไม่นานนัก...อีกฝ่ายก็ยิ้มออกมา
คนมองไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นหมายความว่ายังไง และพอคิดไปคิดมาในอกก็ปวดแปลบ...จนต้องเป็นฝ่ายหลบตาลงมาก่อน
“ช่างมันเหอะ ช่างมัน...อย่าใส่ใจเลย"
ข้าวโอ้ตไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเป็นคนบอกปัดก่อนด้วย
...เหมือนบ้าไปเอง...ยังไงชอบกล...
ความเจ็บปวดต่อมาเกิดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร...
การรับประทานอาหารมื้อนั้นดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ...เงียบจนน่าอึดอัด...เพียงเสียงช้อนกระทบขอบกระทะร้อนก็คงจะมากพอที่จะเรียกร้องความสนใจได้ เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น...จึงทำได้แต่เกร็งข้อนิ้วจนขึ้นขาว และทานต่อไปโดยรักษาความเงียบเหมือนเดิม
ตลอดเวลา...ไม่มีสักครั้งที่ดวงตากลมโตนั่นจะช้อนขึ้นไปมอง...
ชายหนุ่มรู้ดีว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี่มันเกิดจากความงี่เง่าส่วนบุคคล เขารู้ดีว่าที่ทำอยู่นี่มันไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย เขารู้ดีถึงขนาดนั้น...รู้ดีถึงขนาดนั้นแท้ๆ...แต่ก็ยังทำ
อ้อยอิ่งจนถึงคำสุดท้าย...
…..และเขาเองก็รู้สึกตัวแล้วว่า...ที่ทำอยู่นี่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย...
พอเงยหน้าขึ้น คนตรงข้ามกำลังหยิบทิชชู่มาเช็ดริมฝีปากพอดี และในตอนนั้นชายหนุ่มก็คิดอะไรแทบไม่ออก ไอ้ที่กระปรี้กระเปร่าก่อนหน้านี้หายไปแทบสิ้น
“...กลับ...กันเหอะ"
ในที่สุด...คนตัวเล็กกว่าก็ตัดสินใจพูดขึ้น
“เอ๊ะ?”
“ช่างเถอะ...ไม่อยากเล่นแล้ว"
ทำไมก็ไม่รู้...
...ที่คิดว่า...ถ้าอยู่กับ 'คนตรงหน้า' นานกว่านี้อีกสักนิด...ต้องเสียน้ำตาออกมาแน่ๆ...
….…....โคตรพ่อโคตรแม่ไร้สาระเลยจริงๆ...
“พี่โอ้ต...โกรธอะไรเหรอครับ?”
ในที่สุด...คำที่เขารอมานานก็ถูกเอ่ยขึ้นมา
ส่วนคนรอนั้นก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก... “เปล่านี่"
“ผมขอโทษ...”
“...? ขอโทษทำไม?”
“ก็พี่โอ้ตโกรธ...”
“ถ้าไม่ได้คิดว่าตัวเองผิด ก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษ...เพราะแกไม่ผิด"
“ผิดสิครับ" มือใหญ่เอื้อมมาแตะที่หลังมืออีกฝ่าย..และไม่มากเกินไปกว่านั้น "ผิดที่ทำให้...พี่โอ้ตเสียใจ...?”
..อึก..
วินาทีนั้นเขานึกโกรธตัวเอง...โกรธที่ตัวเองเป็นคนประเภทแสดงทุกอย่างออกไปทางสีหน้าจนหมด...จนเหมือนจะได้กลายเป็น 'ผู้แพ้' ในเกมแบบนี้...
ชายหนุ่มกลับก้มหน้าจนคางชิดอก เขารู้ว่าสิ่งที่ตัวเองควรกลืนลงไปไม่ใช่น้ำลาย....แต่เป็นน้ำตา..
และท่าทางแบบนั้น...เป็นไปไม่ได้ที่จะเล็ดลอดสายตาของคนที่จ้องมองอยู่
“พี่โอ้ต...”
“......แก........”
..เสียงนั้น..แผ่วเบาเหลือเกิน..
“...ครับ?”
“บอกได้มั้ย...ว่าทำไมถึงไม่ 'โทร' มา....”
เขาก้มหน้าอยู่ จึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแสดงสีหน้าเช่นไรหลังจากจบคำถาม
และการที่เว้นระยะนานเกินกว่าจะตอบ มันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตายตรงนั้น...ข้อหาถามอะไรไร้สาระออกไป นั่นทำให้การเพียรพยายามพูดจาอ้อมค้อมมาโดยตลอดนั้นสูญเปล่าสิ้นดี
“ผมชอบพี่โอ้ตนะครับ...”
...กูไม่ได้...อยากได้ยินคำนั้น...
...ไม่ใช่ในตอนนี้...
“แล้วพ่ีโอ้ตล่ะ...รู้สึกยังไงกับผม...?”
..ชะงัก..
คำพูดนั้นทำให้คนฟังไม่ลังเลเลยที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตา ถึงได้รู้ว่าแววตาของอีกฝ่าย...แทบไม่ได้ต่างกับตัวเองเลย...
...แววตา...ที่เจือไปด้วยความไม่มั่นใจ...
“อะ...” ดวงหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อขึ้นมาดื้อๆ "....พี่....”
อีกฝ่ายถอนหายใจ "...ผมขอโทษ ผมไม่ได้อยากเร่งรัดพี่นะ...ผมรอได้ ทุกวันนี้ผมก็ยังยืนยันว่าผมรอได้...แต่....มันก็มีบางทีเหมือนกันที่ผมรู้สึก......นะ”
“...........” คนฟังกลืนน้ำลาย "...ไม่อยากรอ...แล้วรึไง?”
คนสองคนสบตากันอีกครั้ง..และครั้งนี้ความรู้สึกต่างจากของเดิมมากนัก ประกายในดวงตาเปลี่ยนไป...ก่อนเจ้าของร่างสูงกว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกทั้งหมดเป็นรอยยิ้ม และค่อยดึงมืออีกฝ่ายบังคับให้ลุกขึ้น
คนถูกกระทำกระพริบตาปริบๆ แต่ก็ต้องลุกตาม “เฮ้...”
“รีบไปเถอะครับ ก่อนเกมเซ็นเตอร์จะปิด"
“อะไร? เฮ้ ไปไหน..!” ชายหนุ่มกึ่งวิ่งกึ่งถูกลากออกจากร้าน "เดี๋ยวสิ ใจเย็นๆก่อนก็ได้! ว้อย!!”
“ผมไม่อยาก...เห็นพี่โอ้ตทำสีหน้าแบบนั้นอีกแล้ว...”
“....เอ๊ะ?”
ความน่าหงุดหงิดกลับเพิ่มทวีขึ้น...เมื่อคนถูกถามไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่หันมายิ้มเล็กๆให้เท่านั้น มันเป็นรอยยิ้มที่คนมองอ่านออก..มันต้องการให้เขาสบายใจ เพียงแต่หลายๆอย่างกลับทำให้รู้สึกเคลือบแคลงมากกว่า...
ไม่นานพวกเขาทั้งสองก็มาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะแลกเหรียญ รอบด้านประกอบไปด้วยเกมเมอร์มากมายประจำตามตู้ต่างๆ บ้างมาเป็นกลุ่ม บ้างก็มาโชว์สเต็ปเทพคนเดียว และส่วนใหญ่พวกที่เล่นได้เก่งขนาดก็มักจะมีผู้ชมเฝ้ามอง ข้าวโอ้ตเข้าใจ..มันก็เป็นแบบนี้เหมือนกันแทบทุกที่ แต่ครั้งนี้เมื่อคู่แข่งของเขาดูกระตือรือล้น มันช่วยไม่ได้ที่เขาเองจะลนลาน
แกรก..
เสียงเหรียญกระทบกันดังแผ่วเบา ชายหนุ่มหันกลับมาอีกครั้ง...วินาทีเดียวกับที่มือใหญ่จับลากเขาเดินอ้อมไปยังเครื่องเกมเจ้าปัญหาที่ยังไม่มีใครมาจับจอง แล้วปล่อยมือเขาลงตรงนั้นเป็นครั้งแรก
“มาแข่งกันครับ"
เด็กหนุ่มว่า พลางหยอดเหรียญลงเครื่องตามความคุ้นมือ...อีกคนมองตาม
“อ-อืม...”
“คราวนี้ไม่เหมือนเดิมนะครับ" ร่างสูงหันมายิ้มให้ "แต่เป็นการแข่ง...แบบมีเดิมพัน...”
คนฟังขมวดคิ้ว “เดิมพัน?”
รอยยิ้มนั้นเป็นลางที่ไม่ดีเอาซะเลย แต่ข้าวโอ้ตก็ยอมที่จะหยิบไม้กลองสีแดงขึ้นมากระชับไว้ในมือโดยไม่หลบตา มันเป็นความงุนงงระคนประหลาดใจ....ก่อนที่ทุกอย่างจะกระจ่างเมื่ออีกฝ่ายตอบว่า
“...ถ้าผมชนะ...พี่ต้องยอมเป็นแฟนผม”
...พระเจ้า..!!
“นี่!!”
คู่สนทนายกมือกลองจิ้มกลางแผ่นอกกว้าง
"กูไม่ได้โง่นะว้อย จะบอกว่า 'ถ้าพี่แพ้ ผมจะยอมเป็นแฟนพี่' รึไง! ไอ้บ้านี่.....”
“เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น"
กอล์ฟโคลงศีรษะปฏิเสธ ดวงตาคู่คมปรือลงเล็กน้อย
“จากเวลาที่ผ่านมา...ผมเริ่มไม่มั่นใจว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ถูกรึเปล่า ผมไม่เคยจีบใคร..เอ่อ...เรื่องนี้ผมบอกพี่ไปแล้ว มันเป็นครั้งแรก...ดังนั้นเวลานี้ผมเริ่มลังเล ผมเริ่มกลัวใจตัวเอง ผมท้อ...นั่นแหละ...ผมคิดว่าตัวผมเองใจเย็นมาตลอดจนเจอพี่ พี่ทำให้ผมรู้สึกว่า...ไม่ว่าจะทำอะไรก็กลัวไปหมด และพี่พูดถูก...ผมรอต่อไปไม่ได้แล้ว"
...ผมชอบพี่โอ้ตนะ...
...แล้วพี่โอ้ตล่ะครับ...รู้สึกยังไงกับผม...?
ดวงตาคู่นั้นไม่ได้ปิดบัง แม้รอยยิ้มนั้นจะพยายามยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง
“ถ้าผมแพ้....”
ข้าวโอ้ตแทบจะกลั้นหายใจ
วูบหนึ่งที่รู้สึก 'กลัว' ขึ้นมา...กลัวที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดคำนั้นออกมาด้วยความรู้สึกแบบไหน
“...ผมจะไม่รบกวนพี่อีก...ผมสัญญา"
TBC
====================
อริ้วววว อดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวเลยทีเดียวเชียว :katai2-1:
ช่วงนี้ชอบกลิ่นมะลิมากค่ะ ติดสุดๆ ติดจนต้องซื้อพวงมาลัยทุกเช้าเย็น
((ซึ่งกุว่าพวงมาลัยสี่แยกนั้นต้องใส่ยาแน่ๆ...=_=))
เวลาจุดอโรม่ามันไม่หอมเหมือนมะลิสดๆเลยเนอะ
เมื่อก่อนในสวนที่บ้านมีต้นมะลิอยู่ริมรั้วค่ะ ยายชอบเอามาแช่น้ำในกระติก เย็นๆหอมๆชื่นใจมากๆ กินแล้วหายเหนื่อยเลยล่ะ
แต่หลังจากน้ำท่วมปี54ก็ตายกันหมดเลย ไม่ใช่แค่มะลินะ ตายยกสวน ;;__;; เศร้าจริงๆ
ชักคิดถึงน้ำหอมมะลิแล้วสิ :sad4:
วันศุกร์จะเป็นวันที่ดีมากถ้ารถไม่ติดค่ะ
เดินทางเหนื่อยล่ะเกิน.....
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozk*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. ทอล์คไม่ได้เกี่ยวกะเรื่องเล้ย 55555
-
จิ้มก่อนอ่าน แฮฮฮฮฮ
-
อร๊ายยยยยย นี่สินะ! จุดหนึ่งที่เรียกว่าฮึด! # ฮะ?
เอิ่ม...จำชื่อพระเอกไม่ได้ กอล์ฟป้ะ? เออ ช่างเหอะ
กอล์ฟกล้ามาก แอบเสี่ยงนะ..แต่แบบคือจะลองใจด้วยใช่ป้ะ?
อย่างถ้าพี่โอ๊ตไม่มีใจก็จะพยายามเอาชนะ แล้วแกจะอ่อนให้พี่เค้าเพื่อลองใจใช่มะะ
-
:hao7:
น้องกอล์ฟพนันแบบนี้ไปเลยก็ดี มัดมือชกไปเลย พี่โอ๊ตจะได้เสร็จน้องภายใน 1 อาทิตย์สมพรปากพี่โจ้ 555+
-
พี่โอ๊ตอย่าให้กอล์ฟแพ้นะ!! ไหนๆก็หวั่นไหวไปแล้วคบมับน้องมันเลย
เด็กมันเสียความมั่นใจแล้วนั่น :hao3:
-
อุ้ยๆๆๆ ข้าวโอ๊ตตตต จะแกล้งแพ้น้องรึเปล่าเนี่ยยยยย หุหุ :katai2-1:
-
อ้ากกกกกกกกกกก โอ๊ตแพ้แพ้แพ้แพ้แพ้ :sad4:
บอกทีเรื่องนี้ไม่มีมาม่า โฮฮฮ
-
พี่โอเอามีดมาแทงคนอ่านเถอะครับ ถ้ามันค้างขนาดนี้
ทำซะอยากอยากอ่านต่อต่อไปแล้ววว :laugh:
ปล. ยังสนุกเหมือนเดิม แค่ทำคนอ่านค้างเท่านั้นเอง 55+
-
ชะฮิ้ววววววววว :hao7:
คราวนี้ไม่แทะโต็ะแล้วค่ะ แทะเม้าท์แทน(?)
ดูซิๆ ตอนต่อไปโอ็ตจะเอาไง :hao6:
-
ข้าวโอ๊ตแกล้งแพ้ไปโลดข่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:sad4: :mc4:
-
คราวนี้ใครจะแพ้ใครจะชนะกันนะ........
แต่บอกได้คำเดียวเลยว่า ค้าง มากค่ะพี่โอ :ling1: :ling1: :ling1:
-
เอาละเส่ะ
ถ้าพี่โอ้ตแน่จริงก้อตั้งใจตีกชองให้เต็มที่เลยนะ
แล้วถ้าพี่โอ้ตชนะขึ้นมาจริงๆ ขอให้ต้องเป็นฝ่ายตามจีบน้องกอล์ฟบ้าง
คนอ่านจะคอยสมน้ำหน้า 5555555555
-
ใจเต้นตึกตักตอนชวนเข้าห้อง แอร้ย ขึ้นบ้าน
แต่หลุดความในมาหมดเลยตรงกลัวอยู่กันสองต่อสอง
กลัวใจตัวเองมากกว่าอย่างอื่นเลยใช่ไหมโอ๊ต
แต่ไหงไปเล่นเกมแล้วโยงไปเรื่องโทรไม่โทรมา
โอ๊ตเหมือน ผญ ได้อีก ณ จุดนี้
ตัดบทกันเลย
ไม่อยากรอแล้วอะสิ เห็นต้นคอขาวๆแล้วไม่อยากทนแล้วใช่ไหมไอ้น้อง
ท้าด้วยเกมอย่างงี้
คุณพี่เขาก็อยากแพ้กันพอดี
ไอ้ที่บอกจะไม่มารบกวนน่ะ
พี่เขาไม่ได้ห้าม
เขาบอกอยู่ว่าทำไมหายไป ทำไมไม่โทรมา คิดถึงตะเองใจจะขาด
ไม่ได้ยินเสียงในใจพี่เขาเลยเรอะ เชอะๆๆๆ
แต่ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล
เอาเป็นว่าเล่นให้ชนะพี่เขาให้ได้
แล้วลากเข้าห้อง แอร้ย กลับบ้านให้ได้นะ
จะบ้านก็ตา่มแต่จะตกลงเหอะ
แต่ให้อยู่กันสองต่อสองเป็นใช้ได้
ว่าแต่มีเช็คขี้คงขี้ไคล
ไอ้ที่สงสัยว่าตรงนั้นตรงนี้ไม่มีขี้ไคลน่ะ
ตรงไหนหราาาาาา
อยากจะรู้บ้างงงจัง!! :hao7:
-
ข้าวโอ้ต..จงรีบยอมแพ้โดยด่วน!!
-
ถ้าจะเดิมพันกันแบบนี้ ขอแพ้บายไปเลยดีกว่าไหม!!!
กระชากหัวใจอ่ะ
รออ่านต่อจ้า
-
เฮ้ยยย แอบน้ำตาคลอ :hao5:
โอ๊ตเอ้ยยยย หยุดปากแข็งสักที เสียเขาไปแล้วจะรู้สึก :hao3:
กอล์ฟ ห้ามแพ้นะแก !!! :serius2:
มาอัพไวๆๆๆน้าา :mc4:
-
คุณโอ เราจะร้องไห้
สงสารน้องกอล์ฟ อย่าเพิางท้อนะลูก
-
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยยย น้องกอล์ฟจ๋า สุดโต่งไปมั้ยจ๊ะ :z3:
โอ๊ย เดิมพันหัวใจไว้กับเกม แอร๊กก :ling1:
-
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
เดี๋ยวเฮียโอ๊ตก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเล่นเลยซิเนี่ยยยยย หุหุหุ :hao3:
-
ตื่นเต้น
-
รอลุ้นนะ อิน้องขยันหยอดวุ้ย
-
ไม่ต่องแข่งละ พี่โอ๊ตยอมแพ้เลยดีกว่า 5555
-
พี่โอ๊ตคงอยากขอยอมแพ้ตั้งแต่ฟังเดิมพันแล้วละ :hao3:
-
น้องกอล์ฟน่ารักไปแล้ววววว :-[
มาต่อเร็วๆนะคะ รักพี่โอ พอๆกะรักน้องกอล์ฟเลยนะ จุ้บ 5555 :กอด1:
-
โอ๊ตยอมแพ้เลย 555
-
เง้อออออ
กอล์ฟไมวางพนันสูงขนาดน้านนนนนน
ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาจริงๆๆจะทำยังไง
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:call: :call: :call:
แช่งให้พี่โอ้ตแพ้
:hao7:
-
โอ๊ตแกล้งแพ้ไปเลยยยย :hao3:
สงสารกอล์ฟ :hao5:
-
อยากอ่านต่อออออ ค้างมากกกก
พี่โอ๊ตคงต้องเสียประวัติแล้วหละ ฮุฮุฮุ
กอล์ฟนายแน่มาก วัดกันไปเลย ไม่ร้อยก็ศูนย์ กรี๊ดด แต่อยากให้แข่งเกมกันตามปกติ แต่ยังไงพี่โอ๊ตก็ยอมเป็นแฟนกอล์ฟอยู่ดี ฮ่าๆๆๆ ลุ้นคะลุ้น
รออ่านนะคะ
ปล ชอบประโยคนี้มาก น่ารักอะ
"อยากจะควักหัวใจออกมาปาใส่ให้รู้แล้วรู้รอด..ให้ตายเถอะ!!..ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ล่ะก็..!!! "
-
ยอมแพ้เลยเฮีย ยอมแพ้ซะะะะะ
พ่อจอมหยอดของแม่ยกก็อย่าแพ้นะ
อร้ายยยย ฟินมากกก อ่านแล้วบิดไปบิดมาไม่หยุด (ปาดน้ำลาย)
คนไม่เคยจีบใครมาจีบมันน่ารักแบบนี้นี่เอง (ขูดโต๊ะ) แอร้ย รอๆๆๆ
-
เอาแล้ว :katai4:
กอล์ฟโยนไพ่ใบสุดท้ายแล้วนะ
พี่โอ๊ตบอกยอมแพ้เลยมั้ย
หรือจะยังไง
:hao7:
-
ถ้าคุณโอทำให้กอล์ฟแพ้
ระเบิดจะไปลงที่บ้านทันที
-
โอ๊ยยย
ชอบจังเลย พี่โอ๊ตซึนมากอ่ะ
เอางี้นะพี่โอ๊ต
ยอมแพ้ไปเลย
ไม่ก็แกล้งให้ตัวได้คะแนนน้อยกว่า เชื่อดิๆ >w<
-
พี่โอ๊ตจะยอมอ่อนข้อให้ไหมน๊อ
ถ้ากอล์ฟแพ้ขึ้นมา พี่โอ๊ตจะทำยังไง :katai1:
:katai5:
:เฮ้อ:
:L2: :L2: :L2:
-
ขอให้ข้าวโอ๊ตแพ้!
น้องท้อแล้วนะ!
:katai1:
-
ไม่ได้ืหื่นนะ ปกติเป็นคนไม่ชอบเอนซีพร่ำเพรื่อด้วยไม่ได้หื่นจริงจิ๊ง
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านเอนซีมากกกกกก
คือพี่โอ๊ตน่าฟัดน่าขย้ำมากอ่ะ
อยากรู้ว่าตอนนั้นจะเป็นยังไง
พูดแล้วเขินวุ้ย ><
มาต่อๆๆๆ
-
เงิบ อ่านมาถึงตอนนี้แล้ว เค้าก็รอไม่ไหวแบ้วเหมือนกัน...เมื่อไหร่จะจับกดกันซะที รอนานเเล้วน้า นักเขียนมาต่อไวๆเลย :katai4:
-
การเขียนของพี่โอนี่ทำร้ายหนูจริงๆ เข้าใจอารมณ์กอล์ฟ เข้าใจอารมณ์พี่โอ๊ตจนอยากร้องไห้ตามเลยค่ะ
พี่โอ๊ตยังดูเด็กกับเรื่องแบบนี้มาก ในขณะที่กอล์ฟเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูกกับเรื่องแบบนี้ ต่างคนต่างประสบการณ์ด้านความรักน้อยเหลือเกิน ต่างฝ่ายเลยเข้าใจผิดกันไปเองต่างๆนานา สุดท้ายเลยต้องตัดสินด้วยเกมนี่สิๆ อยู่ที่พี่โอ๊ตแล้วนะ พี่โอ๊ตต้องเป็นคนตัดสินใจแล้วนะ ซื่อสัตย์กับตัวเองกว่านี้แล้วทุกอย่างจะง่ายขึ้นนะพี่โอ๊ตตตตต จนถึงตอนนี้ถ้าไม่ได้เจอน้องกอล์ฟอีกพี่โอ๊ตทนได้แน่เหรอออ
รอติดตามตอนต่อไปด้วยใจลุ้นระทึกค่ะ :katai1:
-
ลุ้นต่ออออ อ้ากกกกก
-
โอ้ยตายๆๆๆๆๆๆแล้วถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาจะเป็นยังไงเนี่ย พี่โอ็ตแพ้ไปเถอะนะๆๆๆ
ยังชอบให้พี่โอ็ตอ้อนกอล์ฟอยู่เลย ถ้าโชคดีได้เป็นแฟนกันจริงๆจะจุดพลุฉลองเล้ยย!!!!!
-
:z3:ค้างจนอ่านนิยายเรื่องอื่นต่อไม่รู้เรื่องมาทั้งวันแล้วววว
พี่โอรีบมาต่อเถอะๆๆ :laugh:
-
ค่อดลุ้นเลย โอ้ยๆรีบมาต่อเร็วๆเถอะค่าา :katai1:
-
โอ้ยยยยย
อ่านทันซะที!!
ต้องอ่านใหม่หมดตั้งแต่ต้น ฮาาาาาาา
คือเรื่องนี้ไม่ดราม่า
แต่มีที่พี่แอบน้ำตาไหลบ้างว่ะ
แบบ...สงสารกอล์ฟ
ความรู้สึกคือ...คนตรงหน้ามันก็ดูมีใจกับเราชัดๆ
แต่มันก็เหมือนบางทีที่เขาหนี
แบบนี้มันเจ็บกว่าปฏิเสธตรงๆอีกนะ โถ่~~~
อินไปมะ?
รอตอนต่อไปน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
โอ๊ตแพ้เลยยย ขอเถอะ!!!
ลุ้นๆๆๆๆ
-
จะชนะหรือยอมแพ้ดีเนี่ยพี่โอ๊ต คนอ่านน้ำตาจะไหลแล้ว :mew6:
-
ยอมๆ ไปเตอะะะ ฟินนนนนเสมอ :-[
-
งั้นไม่ต้องแข่งแล้วววว. แพ้เลย. ฮ่าๆๆๆ. :katai2-1:
-
:L2: :L2: :L2:
:mew1: :mew1: :mew1:
กอล์ฟสู้ๆ ชนะข้าวโอ๊ตให้ได้น้า
รักคนแต่งที่สุดเลย ชอบมากๆเลย
:katai2-1: :katai2-1:
-
กลัว :ling1:
-
o13 รุกได้แจ้มแจ๋ว ใครจะแพ้จะชนะล่ะเนี่ย อ๊ายยยย
-
ลุ้น.....ให้พี่โอ้ตแพ้/โดนตบ
เอ๊ะ...หรือให้น้องกอล์ฟแพ้ดี?/โดนตบซ้ำ
:hao5:
-
55 ไม่มีทางทีดีให้พี่โอ๊ตเลือกเลย 555
-
อ่านทันแล้วววววววววว
บอกเลยนะ นี่ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกก >.<
เลิกซึนเหอะพี่ข้าวโอ๊ตจะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน
-
อ่านจบทุกตอนก็จะเฝ้ารอตอนต่อไปเป็นเรื่องปกติ
แต่พออ่านตอนนี้แล้ว ก็ต้องตั้งตารอตอนต่อไปว่าเมื่อไหร่จะได้อ่าน T_T
-
+ G A M E R L O V E R +
แฟนผมเป็นโอตาคุเกมครับ!
16
วัยรุ่นกับโทรศัพท์มือถือยังคงเป็นของคู่กันได้ไม่ขาด อย่างน้อยตอนนี้ชายหนุ่มก็เลิกความคิดเรื่องจะเอาเข็มร้อยพวงมาลัยมาเย็บมันติดกับหูแล้วล่ะ....เพราะตอนนี้เขาเองก็ไม่ต่างกันนัก...เริ่มจากการเอาแต่นั่งมองหน้าขอซัมซุงกาแลคซีS3ของตัวเองมาได้ราวๆสามชาติเศษ อ่านแชทล็อคในไลน์ซ้ำไปซ้ำมา ทั้งๆที่มันไม่ได้มีเนื้อหาอื่นใดนอกไปจากเรื่องเดิมๆ
OTTO : เลิกเรียนกี่โมง?
GOLF : อีกครึ่งชั่วโมงเลิกแล้วครับ
GOLF : ไปหาได้มั้ย?
GOLF : (สติ๊กเกอร์หมีเขิน)
OTTO : (สติ๊กเกอร์กระต่ายละเหี่ยใจ)
OTTO : ไม่ต้องอ่ะ
OTTO : รออยู่แมคชั้นล่าง
OTTO : มาให้ไว
เมสเซจขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่ยังไม่ได้รับการตอบกลับ
ข้าวโอ้ตมองนาฬิกา...สี่สิบนาทีผ่านไปแล้ว...ดูเหมือนมันจะเป็นระยะเวลาที่ยาวนานพอสมควรในการรอ แต่อยู่กันมาหลายเดือนทำให้เขาชักติดนิสัย 'ชอบรอ' ของอีกฝ่ายมานิดๆหน่อยๆ
...แต่ก็ไม่ได้รอไปเสียทุกคนหรอกนะ มันต้องเลือกด้วย
“เฮ้อออ"
ว่าแล้วก็ขอดูดน้ำอัดลมที่น้ำแข็งละลายจนเจือจางนี่สักหน่อยก็แล้วกัน...ดูเหมือนนั่นจะเป็นการฆ่าเวลาที่สดชื่นที่สุดแล้ว
ช่วงนี้ เขาเองก็ยุ่งๆกับออฟฟิศใหม่....อย่างที่รู้กันอยู่แล้วว่าข้าวโอ้ตไม่เหมาะกับงานในบริษัทใหญ่สักเท่าไหร่นัก หลังจากทำงานปรับตัวอยู่ไม่นานถึงได้รู้ว่าการไต่ระดับแบบพนักงานบริษัทช่างไม่เหมาะกับตัวเขาเลย จึงลากไอ้โจ้(เหมือนเคย) ออกมาทำออฟฟิศดีไซน์เล็กๆของตัวเอง....มันเป็นเวลาเดียวกับที่อีกฝ่ายเปิดเทอมใหม่ๆพอดี ต่างคนต่างยุ่งๆ หลายๆเรื่องก็ไม่ค่อยได้คุยกัน
นี่เป็นการพบกันครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์ ที่เขาพยายามหลอกตัวเองว่าไม่ได้ตื่นเต้นอยู่...
เรื่องแบบนี้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
ศักดิ์ศรีของนักกีฬา...จะไม่มีทางล้มมวย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...
ศักดิ์ศรีของเกมเมอร์...จริงๆแล้วก็ไม่ได้ต่างกัน...
….............แต่.......
ยิ่งนึกก็ยิ่งหงุดหงิด แต่พออยู่คนเดียวมันก็อดจะนึกเรื่องเก่าๆไม่ได้สักที นี่สินะที่เรียกเป็นอาการของคนที่แก่ตัวลงแล้ว...และก็ต้องมานั่งคิดแล้วคิดอีกว่าทำไม 'วันนั้น' ตนจึงยอมเสีย 'ศักดิ์ศรี' ลงไปได้ถึงขนาดนั้น...
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มเศร้าๆที่เห็น...มันเป็นครั้งแรกที่ข้าวโอ้ตอ่านความรู้สึกของอีกฝ่ายได้จากสีหน้า
บางทีมันอาจจะเป็นคำพูดที่ตระหนักได้ทีหลังว่าโคตรมัดมือชก...ที่อีกฝ่ายยอมเสี่ยงโดยไม่ทราบถึงผลลัพธ์มาก่อน
หรือบางทีมันอาจจะเป็นตั้งแต่ครั้งแรก...
...ครั้งแรกที่เห็นชื่อ MINAMI อยู่บนไฮสกรอ...
..แกรก..
“ขอโทษที...รอนานมั้ยครับ?”
ถาดเบอร์เกอร์ถาดหนึ่งวางลงตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มแทบจะลื่นตกจากมือที่เท้าคางอยู่ ก่อนจะเงยหน้ามองอีกคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาชื้นเหงื่อ กับดวงหน้ายิ้มอ่อนๆแบบที่มันทำประดับหน้าไว้เสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่
คนถูกถามก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วพูดชัดเจน "45นาที"
“....ผมรีบออกมาก่อนเวลาเลยนะเนี่ย"
“ล้อเล่นน่ะ" ข้าวโอ้ตโบกมือปัดเหมือนไม่ใส่ใจ "พี่เองก็มาเร็วไปเหมือนกัน ไม่ได้นัดก่อน...ยุ่งอยู่รึเปล่าวะ?”
“ไม่ครับ วันนี้ว่างพอดี"
“แน่ใจ?”
“แน่ดิ"
“แล้วเรื่องรับน้องล่ะ?”
“อ้อ" กอล์ฟกรอกตา ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "โดดมาครับ...วันเดียวเอง"
“ไอ้บ้านี่!”
“ก็นานๆทีจะได้เจออ่ะ จะให้ผมเบี้ยวนัดพี่โอ้ตรึไงกัน...คิดถึงเป็นเหมือนกันนะ”
เท่านั้นแหละคนฟังหยิบถาดมาทำท่าจะฟาดทันที...แต่ก็ทำได้แค่ท่า ก่อนจะโยนถาดเปล่าไว้ที่โต๊ะข้างๆแทน
เมื่อเห็นการกระทำแบบนั้นคนมองก็ได้แต่อมยิ้ม "พี่โอ้ตทานไรยังครับ?”
“กูแดกแม่งจะทุกเมนูอยู่ล่ะ"
“รอนานเลยสิเงี้ย....”
“ไม่ได้ว่า" คนตัวเล็กกว่าสวนควับ "รอได้"
เด็กหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะตัดสินใจลงมือทานชีสเบอร์เกอร์เนื้อที่ซื้อมาตรงหน้า นี่สิถึงค่อยคุ้มกับที่โบกวินมอเตอร์ไซค์จากมหา'ลัยมาหน่อย มาเพื่อฟังคำหวานๆที่อีกฝ่ายไม่ตั้งใจจะพูดเนี่ยแหละ
ข้าวโอ้ตยกสองแขนขึ้นมาเท้าคางแล้วพิจารณาคนตรงหน้าช้าๆ...ตั้งแต่ปลายนิ้วที่กำลังจับเบอร์เกอร์ลงมาถึงนาฬิกาข้อมือมียี่ห้อรับกับท่อนแขนที่มีกล้ามเนื้อกำลังดีอย่างคนออกกำลังกายหลุบเข้าไปในแขนเสื้อที่พับไว้เหนือศอก...เขาไม่ค่อยได้เห็นอีกฝ่ายในชุดแบบนี้เท่าไหร่นัก...ทั้งเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่ชายเสื้อรุ่ยออกจากกางเกงแสลคสีดำนิดหน่อยก็ดี เรือนผมสีดำสนิทที่ยาวกว่าตอนอยู่ม.ปลายนี่ก็ดี...มันช่างดูไม่คุ้นตาเอาเสียเลย...
…..แย่ชะมัด...
…..เล่นเอาใจเต้นไปหมดเลยแหะ...
เคยมีคำกล่าวที่ว่าพอขึ้นมัธยมต้น ก็จะหันไปมองเด็กประถม...พอขึ้นมัธยมปลาย ก็จะหันไปมองเด็กมัธยมต้น...พอขึ้นมหา'ลัย ก็จะหันไปมองเด็กมัธยมปลาย......แล้วพอทำงาน....ก็จะหันไปมองเด็กมหา'ลัยสินะ....
ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแก่ชะมัดเลยว่ะ!
ชายหนุ่มถอนหายใจหนึ่งครั้ง เลิกเปรียบเทียบอายุตัวเองกับคนตรงหน้าไปตั้งแต่ปีมะโว้
แต่ยังไม่ทันถอนหายใจจนสุด...รอยยิ้มที่อีกฝ่ายมอบให้ก็ฉุดสติตัวเองกลับมาก่อน
“อะไร?”
“เปล่าครับ" คู่สนทนายิ้มกว้าง "แค่คิดว่า...พี่โอ้ตในชุดไปรเวทเหมือนเด็กมหา'ลัยเลย"
“อุ 'โทษทีนะที่แก่"
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย แค่จะบอกว่า 'น่ารัก' เท่านั้นเอง"
สิ้นประโยคเรียวแขนเล็กก็ตวัดไปจะคว้าถาดอาหารมาฟาดใส่มันแบบจริงจังสักครั้ง แต่พนักงานก็เก็บเรียบไปเสียชิบ จึงได้แต่หลบตาแล้วด่า
“ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวจะโดน!”
“ออฟฟิศใหม่เป็นยังไงบ้างครับ?”
..แหม..เปลี่ยนเรื่องเก่งเชียวนะไอ้นี่...
“ก็เรื่อยๆอ่ะ ขลุกขลักอยู่บ้างพอสมควร...แต่ได้พวกรุ่นพี่รุ่นน้องสมัยมหา'ลัยมาช่วยบ้าง วันนี้ก็เพิ่งว่างแล้วก็คิดว่าไม่ได้ตีกลองมานานเหมือนกัน.....ไม่ได้คิดถึงอะไรหรอกนะบอกไว้ก่อน"
..แหม..บอกไว้ก่อนทีเดียวเชียว...
กอล์ฟยิ้ม "แต่ผมคิดถึงนะ"
“ถ้าแกยังไม่เลิกพูดคำนั้นกูจะ..............”
“ครับ ครับ ยอมแล้วครับ"
“แล้วหัวเราะอะไร!?!”
“เปล่าครับ แค่คิดว่า....”
คู่สนทนาปรือตามอง จนอีกฝ่ายรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาดื้อๆ
“เป็นแฟนกันมากี่เดือนแล้ว...ทำไมพี่โอ้ตยังไม่ชินสักทีนะ?”
….ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด.....!!
ความดันเลือดแทบจะพุ่งทะลุปรอท(?!) สูบให้ใบหน้าขาวขึ้นสีจัดจนเกือบจะกลายเป็นสีเดียวกับซอสมะเขือเทศ ข้าวโอ้ตก้มซุกหน้าลงกับมือทั้งสองข้างด้วยไม่รู้จะหลีกหนีไปทางไหน แถมยังทำอะไรไม่ได้นอกจากการนั่งอยู่เฉยๆปล่อยให้มันมอง...แล้วก็ปล่อยให้มันหัวเราะเหมือนกับเขาเป็นดาวตลก!
“....ถามจริงๆเถอะ!!” เขาโพล่งขึ้น "เป็นอะไรวะ ทำไมอยากเป็น.........กับพี่นัก!!”
กอล์ฟเลิกคิ้ว “เป็น..........อะไรน่ะครับ?”
“.........ก็ฟ............” คนถูกถามหน้าแดงแปร้ด "….ฟ-.....”
“ฟ-?”
“แฟ.........ฟ.......”
“แฟ?”
ป้าบ!
“...ไม่ต้องมายียวนว้อย!!”
“ฮะๆ" เด็กหนุ่มหัวเราะ ยิ้มกว้างจนแก้มแทบจะปริ...ไม่ได้คิดจะกวนประสาทจริงๆจังๆนักหรอก แต่พอเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงพูดจาตะกุกตะกักแบบนั้นมันอดไม่ได้จริงๆนี่หว่า "ก็ผมชอบพี่...”
“เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วน่า!”
“รู้แล้วถามทำไมน่ะครับ?”
“บ้าเอ้ย ไม่ถามแล้ว!”
“ผมล้อเล่นน่า ถามมาเถอะครับ...ผมอยากตอบ"
..เกลียดที่สุดเลยว้อย!!
เมื่อคิดแล้วคิดอีกว่าไอ้การนั่งอยู่แบบนี้มีแต่จะโดนมันแกล้ง จึงได้แต่จบเรื่องที่ตัวเองเป็นคนเริ่มด้วยคำพูดที่ว่า
“ก-กินเร็วๆสิ! อยากตีกลองแล้ว!”
“ครับ!”
คนถูกสั่งหัวเราะ ก่อนจะก้มลงไปกัดเบอร์เกอร์คำหนึ่ง...นาน...ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“พี่โอ้ตครับ...”
“อะไร?”
“... 'เดิมพัน' กันอีกรอบได้มั้ยครับ?”
นั่น..เป็นประโยคที่คนฟังไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยินมาก่อน
ไอ้ 'เดิมพัน' ครั้งที่แล้วของมันสร้างความเจ็บแสบเอาไว้มากนัก ดังนั้นครั้งนี้เขาเชื่อว่ามันต้องวางแผนอะไรเอาไว้สักอย่างเหมือนครั้งที่แล้วแน่ๆ และข้อเสนอที่แสนจะสุดโต่งขนาดนั้นทำให้เขาใจอ่อน...ใจอ่อนขนาดที่ยอมแพ้ง่ายๆกับเพลงง่ายๆที่เขาถนัดที่สุด และไอ้เจ้าบ้านี่ที่รู้อยู่เต็มอกก็เลือกเพลงนี้..! เพื่อลองใจเขา....เพื่อ-ลอง-ใจ-เขา-!!
...ครั้งนี้เขาไม่มีทางแพ้เกมบ้าๆนี่กับมันอีกแล้ว!!
จมูกรั้นเชิดขึ้นเล็กน้อยตอนที่ถาม “จะเอาอะไร?”
“เปล่า....” คนจะยื่นข้อเสนอทำเสียงหงอลงไปเล็กน้อย "แค่คิดๆดูแล้วพวกเราก็คบกันมานานแล้วนะ...เลยคิดว่า....”
“ว่าอะไร?”
“.....ผมไม่เอาดีกว่า"
“อะไรของแกเนี่ย!”
“ไม่เอา ผมเขินเป็นเหมือนกันนะ"
“เขิน?”
ข้าวโอ้ตเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะขมวดคิ้วเพ่ง ถึงได้เห็นว่าดวงหน้าคมนั้นขึ้นสีเล็กน้อย...เพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเมื่อไตร่ตรองหาความน่าจะเป็นในข้อเสนอดังกล่าวแล้วก็นึกไม่ออกนอกจากเรื่อง........
…......ได้กัน......
“ไอ้บ้า!! ลามก!! คิดอะไรอยู่!!”
“หา? เดี๋ยวก่อนครับ...ผมไม่ได้.....”
“ไอ้วิกลจริต! บัดสีบัดเถลิง!”
“อะไรครับ? ฟังผมก่อนสิ...นี่พี่นึกถึงเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย....?”
“ไม่ฟัง ไม่สน ไม่เดิมพันแล้วด้วย"
“พี่โอ้ต ฟังผมก่อน”
ในที่สุดเหตุการณ์ก็สงบลงได้ด้วยการเอามืออุดปากอีกฝ่ายก่อนจะโวยวายไปมากกว่านี้ เคราะห์ดีแค่ไหนที่ทำเลที่นั่งไม่ได้อยู่ใจกลางร้านท่ามกลางผู้คน และค่อนข้างเป็นส่วนตัวเกินกว่าจะปล่อยให้ใครต่อใครคิดไปกันเอง เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจ...ดูท่าทางแล้วเขาจะใจเย็นและเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกฝ่ายมากพอสมควร
แต่ถึงแม้มือใหญ่จะอุดปากไว้แค่ไหน ใครว่าอีกฝ่ายจะสิ้นฤทธิ์ง่ายๆ ยังมีการส่งเสียงอู้อี้ๆเล็ดลอดผ่านมา...แถมยังใช้สายตาดุดันจนแทบจะยิงเลเซอร์ออกมาได้อยู่แล้วแบบนั้นอีก
“ฟังผมก่อนนะ"
กอล์ฟไม่ค่อยอยากใช้กำลังเท่าไหร่ แต่พอคิดถึงเรื่องที่อีกฝ่าย 'คิด' มันก็อดจะหน้าแดงไม่ไหวจริงๆ
“....ผมน่ะ...แค่อยากหอมแก้มพี่โอ้ตเท่านั้นเอง....”
คำพูดง่ายๆแบบนั้นทำให้คนฟังแดงลงไปถึงคอ ก่อนจะผลักมืออีกฝ่ายออกแล้วปฏิเสธชัด
“ไม่"
“ผมคิดอยู่แล้วล่ะว่าถ้าขอพี่คงไม่ให้...”
“ไม่"
“ก็เลยว่าจะขอเดิมพันดูอีกสักครั้ง...”
“ไม่"
“แต่เราก็คบกันมาหลายเดือนแล้วนะครับ...”
“ไม่!”
“แถมยังไม่ค่อยได้เจอกันอีก ผมคงจะชื่นใจ...”
“ไม่!”
ตึง!
เหมือนมีเสียงอะไรบางอย่างในเส้นสมองขาดผึงลง ก่อนที่คนขอจะเผลอตะคอกใส่อย่างลืมตัว
“งั้นก็หยุดทำตัวน่ารักแบบนี้ซะทีสิ!!”
...กริบเลยทีเดียวเชียว...
ดวงตาสองคู่สบกัน หนึ่งกำลังแสดงอาการตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ส่วนอีกหนึ่งกลับรู้สึกผิดเหลือครณา...และเมื่อตั้งสติได้ คนพูดก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
คนฟังเม้มปาก "อะไรของแก...”
“ไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดังใส่....”
“อะไรของแก...” คนตัวเล็กกว่าทวนคำเดิม แล้วหลุบตาลง "….น่ารักตรงไหนกันวะ....”
กอล์ฟกระพริบตาปริบๆ "เอ่อ...ผมแค่....”
“แค่หอมนะ?”
..ซวยแล้ว..จะน่ารักไปไหนเนี่ย...
“ครับ" เขากลืนน้ำลาย "แค่หอม"
“ไม่เอาอย่างอื่นนะ?”
“อย่างอื่น?”
“ตอบว่า 'ครับ' ก็พอ"
“เดี๋ยวก่อนนะ...” เด็กหนุ่มยกมือ "คำว่า 'ไม่เอาอย่างอื่น' ของพี่โอ้ตนี่หมายถึงตลอดไปเลยรึเปล่าครับ?”
อีกฝ่ายดูลังเล แต่ก็พยักหน้าช้าๆ "มีปัญหารึไง?”
“มีครับ" เขาตอบตรง "เยอะด้วย"
“ตอบว่า 'ไม่มีครับ' ก็พอ..”
“ผมรอพี่โอ้ตพร้อมได้ แต่ให้รอตลอดไปน่ะ.....”
“อะไร?”
“เอ่อ...ผมขอไม่อ้อมค้อมนะครับ"
กอล์ฟหน้าแดง แต่ก็ประสานมือไว้บนโต๊ะด้านหน้าเพื่อถามไปตามตรง
“พี่โอ้ตเคยคิดบ้างมั้ยครับว่าสักวัน...เราสองคนต้องมีอะไรกันน่ะ?”
กึก..
“ไม่เคยว้อย!!!!”
“ผมรอได้ครับ รอได้ คือจนกว่าพี่โอ้ตจะพร้อม"
“ไอ้บ้า!!”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่โอ้ตกลัว"
“พูดอะไรของแก!?!”
“และคงจะมีเวลาเรียนรู้ จะได้ไม่ทำให้พี่โอ้ตเจ็บ.."
“หยุด!!!”
ในที่สุด ชายหนุ่มก็เริ่มทนไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นยืนพร้อมเท้าแขนดันโต๊ะแทบคว่ำ เมื่อพบว่าคำพูดคำจาของอีกฝ่ายเริ่มจะไม่เข้าหูขึ้นเรื่อยๆ แถมความที่เป็นคนจินตนาการเก่งและไม่ใช่ว่าไม่เคยศึกษามาก่อน...ทำให้อายจนแทบจะฆ่าคนได้
"....มีเรื่องสงสัย...."
กอล์ฟพยักหน้าช้าๆด้วยรอยยิ้มอ่อน "ครับ?”
ข้าวโอ้ตกลืนน้ำลาย พยายามเรียบเรียงคำพูดด้วยเสียงสั่นสะท้าน
“.........ทำไม......พี่ถึงต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำล่ะ??”
+ G A M E R L O V E R +
...นี่เป็นเรื่องของ 'ศักดิ์ศรี' ชนิดคอขาดบาดตาย...
ตึง ตึง! ตึงๆๆๆๆๆๆๆ ตึงตึงๆตึง!! แกรก แกรก! แกรกๆๆๆๆๆๆ แกรกแกรกๆแกรก!!
ตึงแกรกตึง!
พูดตามตรงแล้ว...เด็กหนุ่มคิดว่า 'นี่' เป็นครั้งแรกที่เขาเอาจริงเอาจังกับการตีกลองได้มากมายถึงขนาดนี้ เรื่องจับไม้กลองแน่นแบบนี้ก็ดี เรื่องที่กระหน่ำตีจนแทบลืมหายใจนี่ก็ดี...บางทีนี่อาจจะเป็นการดวลครั้งแรกที่เขาไม่เผลอตัวเบือนสายตาไปมองอีกฝ่ายอย่างหลงใหลแน่ๆ
..เมื่อมีเดินพันที่หวานหอมและขมขื่นวางอยู่ขนาดนั้น..
ตึงแกรกตึง!
ไม้กลองถูกหยุดลงทันทีที่จังหวะเสียงสุดท้ายจบลง วินาทีต่อมาดวงตาคมคายก็เบือนไปมองสกรอที่แถบมุมซ้าย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างลืมตัวตอนที่พูดว่า
“ชนะ!”
แต่พอหันกลับมามองอีกฝ่ายก็แทบชะงัก
เมื่อดวงตาที่ดุรั้นอยู่ตลอดกลับมีน้ำใสๆคลออยู่จางๆ...และก้มมองกลองสีแดงตรงหน้าประหนึ่งนี่คือเหตุการณ์ที่น่าสลดใจที่สุดในชีวิต
กอล์ฟเผลอหันไปมองซ้ายขวาอย่างเลิ่กลั่ก และเมื่อพบว่าในเวลานี้ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลยแม้แต่น้อยก็หันกลับมามองคนตัวเล็กข้างๆใหม่อีกหน มือเรียวผอมที่กำลังยันขึ้นเช็ดจมูกตัวเองแรงๆนั่นทำให้เขารู้สึกโหวงอย่างน่าประหลาดในอก ท่ามกลางเสียงเพลงบรรเลงด้วยความยินดียิ่งกว่าการเดิมพันครั้งที่แล้ว
GOT A NEW HIGH-SCORE!!
ดูเหมือนเจ้าวาดะดนและวาดะคัตซึนั่นจะมีความสุขซะเหลือเกินถึงได้กระโดดเด้งๆอยู่ในจอ เจ้าของกลองสีฟ้ากำลังเริ่มทำอะไรไม่ถูก...เลยยื่นมือไปแตะ
“พี่โอ้ตครับ....”
“อึก...รู้แล้วน่า"
เสียงหายใจปนหอบดังขึ้นมาเป็นคำตอบรับโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมอง
...เดิมพันครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องอะไรเลย...
...คนชนะ...ได้เป็นฝ่ายรุก...
มันช่างเป็นความเจ็บปวดของชายชาตรีเสียจริง...
ไม่รู้ว่าเริ่มข้อตกลงแบบนี้ลงไปได้ยังไง กอล์ฟเองก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะตัวเองไม่ได้เป็นคนเสนอ...ข้าวโอ้ตคงแอบนึกอยู่ในใจว่าตัวเองต้องมีฝีมือมากกว่าเป็นแน่ถึงได้พูดมันออกมา และเมื่อสถานการณ์ตอนจบเป็นแบบนี้....
“พี่โอ้ต...ผม....”
“กูเคยอ่านมา....” เจ้าของนามพูดเสียงอู้อี้ "นอกจากจะเจ็บแล้ว เลือดยังออกอีก"
“ครับ?”
“เจ็บสะโพก ปวดขา...แถมยังต้องคอยล้างตู้เย็นอีก"
“.........พี่โอ้ต?”
“กูไม่เข้าใจว่าโดนเอาข้างหลังมันจะรู้สึกดีได้ยังไง...ก็ในเมื่อ...ในเมื่อ.....”
แทนที่จะสงสาร คนฟังกลับนึกขำ
โชคดีที่เทคนิคการกลบเกลื่อนความจริงนั้นเป็นงานถนัด กอล์ฟพยายามทำหน้านิ่ง..ก่อนจะยื่นมาออกไปลูบหลังอีกฝ่ายแผ่วเบา จะเร่งรัดตอนนี้มันก็ยิ่งไม่ใช่เรื่อง...จริงๆเขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากอยู่แล้วในวันนี้ ที่ต้องการน่ะไม่ได้ถึงขั้นนั้นสักหน่อย ยิ่งเห็นอีกฝ่ายทำท่าเหมือนพยายามกลั้นน้ำตาอย่างสุดพลังแบบนี้มันก็ยิ่ง.....
“...พี่โอ้ตครับ"
“อะไรอีก?”
“หอมแก้ม...แล้วหายกันนะ?”
ข้าวโอ้ตหันมามองด้วยใบหน้าคล้ายกับว่าสวรรค์ทรงโปรด
...แต่ก็เพียงครู่เดียว...ก่อนเจ้าตัวจะมุ่ยหน้าลงไปอีก
“จะดีเหรอ...”
..แน่ะ..ยังจะถามอีก...จะร้องไห้อยู่แล้วแท้ๆนะ... “ดีสิครับ"
“ทีเดียว?”
“ไม่เอา" กอล์ฟสะดุ้งสุดใจ "หมายถึง...เอ่อ...วันละครั้ง"
“ข้อตกลงไม่เลว เราไม่ได้เจอกันทุกวัน...”
“เอาไปทดวันต่อไปได้สิครับ ถ้าไม่ได้เจอกันเดือนนึง ก็หอม30ครั้ง"
“แกไม่ได้ตกลงแบบนี้นี่!”
“ใช่ครับ ก็ไม่ได้ตกลงแบบนี้ตั้งแต่แรกนี่นา...”
“อุ...”
“หรือพี่โอ้ตจะ.....”
“หอม!!!!” คู่สนทนาโพล่งขึ้นมา ก่อนจะกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายไปกดจมูกลงข้างแก้ม "วันนี้หมดแล้ว!”
ไอ้ใจเต้นมันก็มีอยู่หรอก แต่แม่งเกิดเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน "ไม่เอาแบบนี้ดิ!”
“ก็หอมแล้วไงวะ จะเอาอะไรอีก!?”
“ผมต้องเป็นคนหอมสิครับ!”
“ง-งั้นก็รีบๆทำสิ...”
“ไม่เอา" นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขายืนกรานเสียงแข็ง "ถ้าผมหอม จะเอาให้ลึกๆให้ชื่นใจกว่านี้"
“ไอ้สัส โรคจิตชะมัด"
“เพราะงั้น....คืนนี้ค้างบ้านผมนะ?”
“ไม่!?”
“ไม่ทำอะไรหรอกครับ ผมสัญญา แต่ไม่อยากหอมที่ห้างนี่นา...เสียดาย"
“อะไรของแก...!”
“ไม่ได้เจอกันสองอาทิตย์...เท่ากับ 14 ครั้ง"
“มันเริ่มนับตั้งแต่วันนี้ว้อย! อย่ามาหาเรื่องกันน่า!”
PLEASE TYPE YOUR NAME.....
เกมนี้มันดีตรงที่ได้บันทึกคะแนนสูงสุดเป็นคู่กลอง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงบันทึกแบบนี้ได้...แปลว่ามันอาจจะต้องมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดเขาทั้งคู่เขามาหากัน....ซึ่งนั่นเป็นอะไรกอล์ฟไม่อยากคิดเอาเอง...
ข้าวโอ้ตเดินนำไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่หน้าตู้ ผ่านมาหลายครั้งเขาต้องเป็นคนคิดว่าจะบันทึกชื่ออะไรดีเพราะอีกฝ่ายขี้เกียจครีเอท....ซึ่งทุกครั้งก็ไม่เคยซ้ำกันเลย แน่นอนล่ะ...ไม่มีใครรู้ว่าชื่อไหนมันจะดีที่สุด และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาตัดสินใจใช้ชื่อสั้นๆที่มีความหมายรู้กันเฉพาะกลุ่ม...
GMLV
ก็นะ...ถ้าใช้ชื่อเต็มว่า GAMER LOVER น่ะ....ช่องตัวอักษรมันก็จะไม่พอเอาน่ะสิ
MAY BE HAPPY ENDING?
อย่าลืมแอบดูบันทึกไฮกรอกันก่อนจิ้นนะ!
==============================
จ-จบแล้วววววว :mc3: :mc3:
บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันเรื่องสั้น... /หลบตา/ เพียง150หน้าเท่านั้น.....
และอย่างที่บางคนอาจจะรู้แล้วนะคะ เปิดจองกับสนพ.สุดขอบค่ะ :))
อาจจะได้รับหนังสือช้าหน่อยนะคะ แบบว่าตั้งใจทำกันมาก ลูกเล่นเยอะสุดๆๆๆๆ ต้องปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว
http://story.raikrob.com/index.php?topic=210.msg5015#msg5015
อันนี้แฟนเพจรักร้ายนะคะ เกี่ยวกับเรื่องนี้นิดๆแต่ไม่เกี่ยวมาก....กร๊ากกกกกก
http://www.facebook.com/rakraiz.theseries
เจอกันตอนพิเศษนะฮว๊าฟฟฟ เรื่องนี้ตอนพิเศษโคตรเยอะเบยยย ;;___;;//~ #เพราะเนื้อเรื่องหลักมันไม่มีอะไร....5555
ขออนุญาตกล่าวทักทายนักอ่านนะคะ :D
เจอกันโอเองแล้วเน้ ยินดีที่ได้รู้จักนักอ่านหน้าใหม่ และขอบคุณนักอ่านหน้าเก่าทุกคนนะคะ (ฮา)
เรื่องGMLVนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับรักร้าย...แต่จะว่าไม่เกี่ยวก็ไม่ใช่ทีเดียว...
อนึ่ง...หากใครได้อ่านเรื่องXY จักได้รู้ว่าข้าวโอ้ตเป็นน้าชายของ 'ปั๊ม' เพื่อนเอ็กซ์ ค่ะ
หากใครที่ได้อ่านปฏิบัติการณ์รักร้ายฯ ก็จะรู้จักกับ 'กังหัน' หรือ 'กรัง' ที่เป็นน้องนักศึกษาฝึกงานของข้าวโอ้ต
แถมยังเป็นเพื่อนคนหนึ่งในขบวนการรักร้าย...ที่ถึงแม้จะไม่ค่อยมีบทบาทก็ตาม 5555555
ส่วนน้องกอล์ฟของเรา...ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับรักร้ายแต่อย่างใดค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก <<น่าสงสารจริงๆ
พูดถึงตัวละครของเราดีกว่า..!!
คุณข้าวโอ้ต
คุณข้าวโอ้ตมีพี่สาวชื่อข้าวปั้น เพื่อนสนิทชื่อโจ้ และเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่
เพราะเป็นคนแบบขวานผ่าซาก ปากมากปากร้าย และก็โคตรเอาแต่ใจ ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ด้วย โห..ดูไม่น่าคบเลย แต่น่ารัก... .///. #ผิด
จริงๆแล้วข้าวโอ้ตไม่ได้ซึนนะ ไม่ได้ปากไม่ตรงกับใจด้วย...เรียกว่าเล่นตัวดีกว่า กร๊ากกกกกกกก เคะที่ดีต้องแบบนี้แหละ!
อีกคนค่ะ..น้องกอล์ฟ
ถึงตัวจะเป็นเด็กแต่สมองเป็นผู้ใหญ่(โคนัน? ไม่ใช่ล๊าววว) เป็นคนใจเย็น สงบเยือกเย็นแต่ไม่ได้ขรึม จะยิ้มอย่างเดียว...
บางทีก็ทำเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่เครียด...แต่บางทีก็ไม่คิดอะไรจริงๆนะ 555555
เราตั้งใจจะเขียนให้กอล์ฟดูนิ่งๆมากกว่านี้นะ อยากให้ดูไร้ความรู้สึกไปเลยเหมือนกัน...แต่พออิมเมจโอตาคุเกมแล้วมันไม่ใช่
เลยออกมาเป็นน้องกอล์ฟช่างหยอดสุดน่ารักคนนี้เนี่ยแหละ!! o13
โจ้ >> เป็นเพลย์บอยแบบเบาๆค่ะ คือจริงใจกับคนอื่นไปทั่ว แต่ไม่จริงจัง
ด้วยบุคลิกแบบนี้ทำให้เพื่อนเยอะมากค่ะ เข้ากับคนง่าย...จนบางทีก็รู้สึกว่าไม่ค่อยมีความเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่
คิม >> เพื่อนน้องกอล์ฟ เป็นคนโผงผางตรงไปตรงมา เปิดเผยสุดๆ
ดอย >> ภาพพจน์คือผู้ชายตัวผอมสูงโย่ง หลังค่อมนิดๆ แล้วก็เอ๋อหน่อยๆ เป็นคนธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่นค่ะ 5555
กระป๋องน้อย >> โดนข้าวโอ้ตรังแกตลอดตั้งแต่เข้าบริษัท แอบบ่นในใจบ่อยๆแต่ไม่ค่อยพูด สักษณะเหมือนหนูขี้กลัว..น่าฉงฉาน
นิยายเรื่องนี้สั้นๆ แต่ขอฝากไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
อย่างน้อยๆเวลาที่เดินผ่านเกมเซ็นเตอร์...ก็คงแอบนึกถึงกอล์ฟกับข้าวโอ้ตชิมิล่า!! >3
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์
รักคนอ่านทุกๆๆๆคนที่สุดเลยค่ะ!!
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. แล้วเจอกันเรื่องอื่นน้า :bye2: :bye2:
-
เย้ยยยยยยยยยยยยยจบแล้วววววววววว
ทำไมมันไวอย่างนี้ละ!!T_________T
ไม่เป็นไรเราจะรอตอนพิเศษฮ่าาาาาา :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก จบแล้วอ่าาาาาาาา เสียดายมากๆ แต่คุุณโอบอกแล้วว่าจะมีตอนพิเศษ ไม่เป็นไร
เรารอได้ 555555555
ชอบเรื่องนี้ไม่ต่างจากพวกรักร้ายเลย ทำไมพี่โอ๊ตถึงได้น่ารักขนาดนี้ ทำไมน้องกอล์ฟถึงได้เท่ห์ขนาดนี้ ><
เป็นอิมเมจที่เข้ากันสุดๆแล้วอะ คนนึงใจร้อย(ดั่งไฟเออร์) อีกคนก็ใจเย็นมาก :katai2-1: :katai2-1:
รอติดตามตอนพิเศษต่อไปนะคะ ขอบคุณคุณโอมากๆที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านกัน
ชอบมากถึงมากที่สุด :mew1:
ปล. เวลาเดินผ่านเกมส์เซ็นเตอร์แล้วคิดถึงเรื่องนี้จริงๆนะ :hao3:
-
จบแล้วล่ะ..T[]T เสียดายจัง
ว่างๆไปเกมเซ็นเตอร์จะแวะไปส่องดูค่ะ ก๊ากกก
เสียดายที่เล่นแบบตีกลองไม่เป็น TT
เล่นเป็นแต่กีตาร์ฮีโร่ ทั้งกดทั้งกีตาร์...กะแดนซ์
นอกนั้นก็บาสกับเบสิกต่างๆ
แอดวานซ์นี่ไม่ไหวอ้ะ TT
-
ช็อกมากกับหัวข้อ 'END' TT^TT
ต้องชดเชยด้วยตอนพิเศษเยอะๆ เลยนะคะ
((แอบอยากอ่านตอนพี่โอ๊ตตกร่องปล่องชิ้นกะน้องกอล์ฟด้วย แอร๊ยยยย))
-
จบแล้วว จบแล้ววววว!! ใจหายเลยทีเดียว แต่ก็สนุกมากเหมือนกัน :mc4:
ขอบคุณพี่โอมากเลยฮับ
ปล. เหมือนจะเคยเห็นพี่โอtweetว่าจะมี NC
ปล2. อยู่ในตอนพิเศษหรือเปล่าครับ จะตั้งตารอเป็นพิเศษเลย :laugh:
-
ตั้งหน้าตั้งตารอตอนพิเศษ
คงพิเศษสมชื่อนะคุณโอ
-
ขอบคุณครับ รอตอนพิเศษด้วยคน
-
:z1: :z1: สมอารมณ์หมาย แม้ไม่เสร็จสม (แอร้ย ไม่ช่ายยย)
ตอนจบพระเอกแมนมาก รอด้วย ไม่หักหาญน้ำใจ โคดเท่อะ 555
(เห็นข้าวโอ้ตน้ำตาคลอแล้วใจอ่อนสินะ)
แต่ทีเด็ด ท่าทางจะอยู่ที่ตอนพิเศษ
อ้ายยยย
อายยยยยยยยยยย
(จะอายอะไร ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษเลย)
แต่สั่งไปแล้วค่า มีทุกเรื่องของคุณโอเรียบร้อย ไม่พลาด
โดจินหนึ่งสองก็มีด้วยนะ เล่มแรกนี่ฟาดฟัันมาด้วยเกมหินมาก พอๆกับเรื่องนี้เลย 555
สรุปว่า collection ตอนนี้ก็ ครบบบละ อิๆ
จะเม้นต์ไงดีน่า
ชอบจัง
เม้นต์ไม่้เก่งอะ
แต่อยากบอกว่ามันอ่านแล้วอารมณ์ดี น่ารัก อิ่มเอม เปรมใจ มั่กกกกกๆๆๆๆ
555555
ฟินเนอะะะะ
อ่านตอนนี้จบแล้วรออ่านตอนพิเศษในรวมเล่มอย่างมีความหวัง
ถึงรู้ว่ามันจะนานแสนนาน
(ก็นะ จากประวัติการจองแต่ละเรื่อง แล้ววว เอิ้ก เอิ้ก จบเหอะ :hao7:)
เอาเป็นว่าของดี ก็ต้อง
"รอได้"
เหมือนกับ GMLV เรื่องนี้ สินะ สินะ :hao5:
-
รอตอนพิเศษนะ :mew3:
ชอบเรื่องนี้จังทำให้เวลาผ่านตู้กลองนี่ทีไรต้องแอบจิ้นทุกที
-
:katai5:
โอยยยยยยยยย เพ้อเลยครับ 555+
แอบตกใจเล็กน้อยตอนหัวกระทู้เป็น THE END แล้ว 55+
ตอนนี้ลุ้นแทบตาย พี่โอ๊ตยังน่ารักเหมือนเดิม ไม่สิ น่ารักมากกว่าเดิมอีก
โอย TwT กอล์ฟก็ยังรู้จักตะล่อมคนน่ารักได้เหมือนเคย
เขินนนนนนน
เรื่องนี้อ่านยังไงก็ไม่เบื่อเลยครับ อมยิ้มได้ตามตลอด >\\\\<
รออ่านตอนพิเศษน้าคร้าบบบบ ^^
-
เฮ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ช็อคอ๊าาาาาาาาาาาาา จบแล้วเหรอ??!!!!!!!!!!! :z3:
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :fire: :serius2: :sad4:
-
ห้ะ!! จบแล้วเหรอ !!
จบแบบไม่ทันตั้งตัว... =[]=!!!
ชอบบบบ!! ชอบ!! พี่โอ๊ตตตต!!
ทำไมทำตัวน่ารักแบบนี้นะ! >///<
คนอะไรไม่รู้ทำอะไรก็น่าร๊ากกก น่ารักไปหมด จะด่ายังน่ารักเลยยย
ยิ่งตอนน้ำตาคลอๆนะแบบ...โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!! น่าแกล้งที่สุดด!!!!
ถ้าเราเป็นน้องกอล์ฟนี่ทนไม่ไหวจับฟัดไปนานแล้ว หมั่นเขี้ยวววว งึ้ยยยย! >w<
เรื่องนี้ทำให้เราเห็นพวกโซนเกมทีไรแล้วใจเต้นทุกที ♥
ปกติเล่นแต่เกมเต้นไม่เคยเล่นตีกลองเลย อยากเล่นบ้างแต่หาไม่เจออ ไม่เห็นมีเลยย ฮือ T^T มันมีที่ไหนบ้างง้ะ อยากเล่น TT
บอกตรงๆเลยว่าตอนแรกแค่จะเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่าเวลาเล่นๆระหว่างรออักษร♥ เพราะเห็นจากชื่อเรื่องคิดว่าอาจจะอ่านไม่รู้เรื่อง ไม่ใช่แนว 5555 แต่พอเริ่มอ่านไปได้ซักสองสามตอน... โอ๊ยยยย ทำไมพี่โอ๊ตน่ารักแบบนี้!! >///< เนื้อเรื่องไม่เหมือนจากที่เดาไว้ตอนแรกเลยย ทำไมมันกุ๊งกิ๊ง~ งุ้งงิ้ง~ ขนาดนี้นะ -////- จากที่คิดว่าจะเข้ามาอ่านเล่นๆ กลายเป็นชอบมากๆ!!! ยิ่งอ่านยิ่งชอบ!! โดยเฉพ่ะพี่โอ๊ตตตตตตตตตตตตตต!!!! เรื่องนี้เลยกลายมาเป็นเรื่องในดวงใจอีกเรื่องนึง <3
รู้สึกเป็นเรื่องที่เวลาเม้นเม้นเนื้อหาอย่างอื่นไม่ออกเท่าไหร่นอกจากบรรยายความน่ารักของพี่โอ๊ตต~ (ถึงเราจะเพิ่งมาเม้นตอนหลังๆก็เถอะ ก็เพิ่งมาอ่านนี่นา.. UU แอบเสียดายน่าจะอ่านมาตั้งนานแล้ว แต่อ่านรวดเดียวก็ไม่ค้างดี xD)
เอาเป็นว่าชอบมากเลย!! สั่งซื้อหนังสือไปแล้วด้วยยย! อีกนานก็รอได้~~~ xD
และจะรออ่านตอนพิเศษนะคะ จ๊วบบบบบบบบบบ >3<
ปล. แอบตื่นเต้นใช่น้องกรังจากเรื่องนู้นนนจริงๆด้วยยยย >< 555555555
-
อร๊ายยย จบแล้วว คู่นี้น่ารักมากกกก จะมีตอนพิเศษรึเปล่าคะ รออยู่น๊าาา :katai2-1:
-
ช็อกตรงที่จบแล้ว เฮือกกกกกกกก :hao5:
จบสั้น ๆ ง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ T^T
แต่จองไปแล้วนะคะ... อยากอ่านตอนพิเศษเยอะ ๆ
อยากอ่านพี่โอ้ตเขินมากกว่านี้
อยากอ่านกอล์ฟหยอดพี่โอ้ตให้อายยิ่งกว่านี้
งี๊ดดดดดดดดดดดด....
รอหนังสือส่งนะคะ :katai1:
ขอบคุณที่สร้างความฟินสำหรับเรื่องนี้ค่ะ :mew1:
-
จ้า จะรอนะ :katai5:
รักคนเขียนเช่นกัน
:L2: :L2: :L2:
-
จบแล้ววววว :a5: :a5: :a5:
ขอตอนพิเศษเยอะๆ ฟินๆค่าาาา มี NC ไหม อยากรู้ว่า ครั้งแรกของกันและกันมันจะฮาขนาดไหน กร๊ากกกกกก
ปูเสื่อนอนรอตอนพิเศษ
คู่นี้มันน่ารักเวอร์ๆ
-
ทำไมจบแล้วง่าาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พอเป็นแฟนกันแล้วนี่ดูเหมือนน้องกอล์ฟจะพูดเก่งขึ้นนะ โดยเฉพาะเวลาหยอดพี่โอ๊ตเนี่ย เล่นเอาพี่โอ๊ตไปไม่เป็นตลอดๆ
แล้วเวลาที่ไปไม่เป็นของพี่โอ๊ตนี่ก็น่ารักกกกกกกกกก เข้าใจเลยแหละว่าทำไมน้องกอล์ฟจะไม่ทน ๕๕๕
จบเรื่องหลักแล้วแม้แต่หอมแก้มน้องกอล์ฟก็ยังไม่ได้หอมเลยเหรอเนี่ย
ช่างเป็นพระเอกที่น่าสงสารอะไรอย่างนี้ ๕๕๕๕
อย่าลืมไปเอาคืนในตอนพิเศษนะน้องกอล์ฟฟฟ
ขอบคุณพี่โอที่เขียนนิยายน่ารักๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ ทำเอาเวลาผ่านเกมเซ็นเตอร์นี่ต้องลอบมองคนที่เล่นเกมส์บ้างอะไรบ้าง :-[
รอตอนพิเศษกับรูปเล่มหนังสือนะคะ อยากเห็นว่าเสร็จออกมาแล้วจะเป็นยังไง ตื่นเต้นๆ :katai5:
-
:ling1: ไม่เอาไม่ยอมให้จบ น่ารักขนาดนี้.......ใครจะยอม....
แต่ก็นะยอมก็ได้ขอตอนพิเศษหวาน ๆ หน่อยนะเจ้าคะ... :mew3:
-
จะแซวว่า เป็นนิยายเรื่องแรกของพี่โอที่ไม่มีฉาก อุ๊ปส์ //โดนจับถ่วงทะเล
จองหนังสือไปตั้งแต่ปีที่แล้ว รอเล่มจริงมาส่งที่บ้านอยู่นะคะwwwww
-
O[]O
จบแล้วเหรออออออออ ไม่จริงอ่ะ
ยังจิ้นได้ไม่เต็มที่เลย
ฮือๆๆ
แต่ก็รอตอนพิเศษนะ
และขอบคุณคุณโอที่แต่งเรื่องดีๆๆให้อ่าน และจะตามไปอ่านเรื่องถัดๆๆไปด้วย ^^
-
:katai2-1:รอตอนพิเศษ
-
พออ่านถึงending แอบเงิบเล็กน้อย
อารมณ์แบบ จบแล้ว?????
เหมือนมันจะตัดจบก็ไม่เชิง แต่มันก็ถือว่าตัดจบได้ดีในแบบฉบับเรื่องสั้นครับ
โดยส่วนตัวแล้วชอบเรื่องนี้มากกกกกกก จองหนังสือไปแล้วด้วย
แม้ว่าจะค้างนิดๆแต่ก็โอเคครับ ยังมีตอนพิเศษอีกเยอะให้ติดตาม
ขอบคุณ คุณozaka สำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะครับ
สนุกมากๆเลย เป็นกำลังใจให้ในสร้างสรรค์นิยายดีๆออกมาอีกเยอะๆนะครับ
-
โอยยยยยยย
ไม่ไหวแล้วววว น่ารักสุดๆเลยเรื่องนี้
แม้ตอนแรกจะแอบเสียจริตเล็กที่่แบบ
อ๊ะ!! คุณโอ แต่ง ? สิบหกตอนจบ ??
ไม่จริงม้างงงงง
เพราะมันสั้นด้วยอะไรด้วย
เลยขอแอบเสียมารยาทนิดๆคาดหวังว่าอาจจะดราม่า อะไรแบบนั้น
แต่ไม่เลย !!!
ไม่เสียใจที่กดเข้ามา ่านสุดยอดมากกกกกกกกกกกก
เป็นสิบหกตอนแห่งความสุขจริงๆ
ข้าวโอ๊ตเป็นอะไรที่ ก๊าวใจมากอ่ะ :hao5:
น้องกอล์ฟก็น่ารักที่สุดดดดด
:mew1:
ปล.แอบเห็นช่วงทอร์คของตอนนึงพูดเรื่องที่คุณโอไม่ค่อยชอบชุด นศ.
เราก้เป็น ใส่แค่วันสอบกับวันส่งงาน วันพรีเซนต์ งานนั้นจริงๆ
อย่างว่าอ่ะ การนั่งกลัดกระดุมก่อนใส่ มันน่ารำคาญมากจริงๆค่ะ ฮ่าๆ :hao3:
-
ตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5:
-
อย่าเพิ่งจบเลย
-
น่ารัก
เหมาะกันมาก คนนึงโวย อีกคนรักษาสถานการณ์ได้ดี
แล้วอิตอนขอหอม 14 ครั้งนี่ จิกหมอนเหอะ น่ารักได้อีกกกก
ขอบคุณและรอตอนพิเศษหวานๆ จ้า
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
ชอบ รัก เขิน จะบ้าตาย
ทำไมน่ารักงี้
ฮืออออออออออออออออออออออ
:ling1:
จะเอาอ่ะ จะเอา ทั้งคู่เลย
เหมาะกันจะแย่
อ๊ากกกกกกกกกกกก
เชื่อว่าพี่กอลฟ์จะมีอะไรซ่อนอยู่
กำราบน้องข้าวโอ๊ต อยู่หมัด ซะ
ขอบคุณนักเขียนมากค๊า
คู่นี้ทำยิ้ม /เคลิ้ม ทุกตอนเลย
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัวเลย แต่ยังไงก็จะรอตอนพิเศษนะค๊าบ
ชอบเรื่องนี้มันน่ารัก ละมุนดี5555+
โซนเกมส์ที่เซ็นปิ่นไปบ่อยนะ แต่เดินผ่านไปร้านการ์ตูน เห็นทีไรก็นึกถึงพี่ข้าวโอ๊ตกับน้องกอล์ฟเลยทีเดียว><
-
กรี้ดดดดดด จบแล้ว
ใจหายเบาๆ ตอนพิเศษ เยอะๆ ฮิฮิ
คู่นี้เค้าเลือกสถานะจากเกมส์ น่ารักจัง
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
-
โอ๊ยเขินพี่โอ๊ต ทำตัวน่ารักโดยไม่รู้ตัว :-[
-
เย้ยยยย จบแล้วหราาาาา ทำไมยังไม่ทันหวานกันเลยอ้ะะะะะ o22 :katai1:
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ มาต่อเร็วๆนะจุ้บ :mew1:
-
คู่นี้มันน่ารัก :กอด1:
พี่โอ๊ตเขินง่าย บวกกับน้องกอล์ฟช่างหยอด
สุดท้ายก็สงสารพี่โอ๊ตมันนะ เขินจนเหนื่อย :o8:
-
จบแล้วหรอ ToT
รอตอนพิเศษนะค่ะ อิอิ
-
จบแบบไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ
แต่ชอบมากเลย สนุก ^[++++]^
-
จบแล้วหรอ อยากอ่านต่ออีกเรื่อยๆ คู่นี้น่ารักอะ
เวลาผ่านเกมเซ็นเตอร์ นึกถึงแน่นอน หุหุหุ อีกเรื่องที่ทำให้นึกถึงคือ สติ๊กเกอร์ไลน์ เล่นแล้วนึกถึงสองคนนี้ตลอดๆ อิอิ
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ รอติดตามตอนพิเศษแน่นอน
-
พี่โอค้่า!!! ทีสีครามกานดายัง...กันตั้งแต่บทที่1เลยไม่ใช่เหยอออออ
ทำไมคู่นี้ได้หอมแก้มกันตอนบทสุดท้าย 55555
ต่างกันลิบลับเบยยย
อิอิ รออ่านตอนพิเศษค่า
-
ตอนพิเศษจงมา จงมา
-
จบแล้วอ่าาา แอบเสียดายนิดๆ แฮะ!
แต่ไม่เป็นไร รอตอนพิเศษอยู่นะคะ :hao6:
ปล. จริงๆค่ะ เดินผ่านเกมเซ็นเตอร์ทีไรนึกถึงเรื่องนี้ตลอด แอบมองหาหนุ่มโอตาคุด้วย :haun5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านชนิดรวดเดียวจบ
ชอบจังเลย ทั้งโอ๊ตทั้งกอล์ฟ
ขอบคุณค่ะกับเรื่องราวแสนสนุก
-
:pig4:ขอบคุณค่ะ สนุกมากชวนติดตาม แต่ไม่อยากรอนานเลยขอคิดดูก่อนเนอะ
-
เฮ้ย..
เฮ้ย!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ จำได้ว่าเคยบอกว่าเื่รื่องมั้นสั้นแต่ตอนพิเศษเยอะเพราะเรื่องมันเอื้อให้เขียนตอนพิเศษอ่ะ
จำได้นะเฟร่ยยยย!!!
:hao6:
รอ~~~
ลุ้นว่าจะได้อ่านncแรกของพี่โอ๊ตนะ อยากรู้จะเป็นยังไง 55555
ขอตอนพิเศษเยอะๆน้าาา
-------------------------------------------
ว่าแต่ จะจองตอนนี้ยังทันมั้ย ต้องทำยังไงหว่า
-
จะตีพิมพ์ใช่ม้ายยยยย. จะซื้อๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
พอเห็นว่าตอนจบ แอบใจหายเลยยย
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
#ทำไมเข้าไปอ่านตามลิ้ง แล้วเขาบอกว่าเปิดโอนตั้งนานแล้ว งง :hao4:
แล้วมันยังไงอ่ะครับ ตอนนี้ยังซื้อได้รึป่าว อยากได้มากๆเลยอ่ะ
-
สนุกมาก หวานกันจริงๆ คู่นี้
แต่ทำไม ทำมายยยยยยยย
ตอนมันถึงสั่นเช่นนี้!!!!!!! ไม่จุใจเลยโว้ยยยยยย
:ling1:
ปล.รอตอนพิเศษนะค่ะ
-
ว้าจบจนได้ เสียดายจัง รักน้องกอล์ฟกับพี่โอ้ตไปแล้วด้วย
แต่ก้อต้องขอบคุณคุณโอมากๆนะคับ สำหรับ GAMER LOVER
เรื่องนี้น่ารักและอ่านสบายจริงๆ ยังไงก้อจะติดตามตอนพิเศษไปเรืีอยเลยนะค้าบบบ สู้สู้
-
ไม่ค่อยว่างแถมมัวแต่เวิ่นเว้อเลยมาอ่านช้าาาา
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกก ชั้นว่าแล้วว่าพี่โอ๊ตต้องล้มมวยยย โถ่ววว เธออยากเป็นแฟนกับน้องมันอยู่แล้ว ชั้นรู้วววววววว กรั่กๆๆๆๆ :hao7:
น่ารักมากอ่ะตอนเน้~~~~ สรุปแล้วสุดท้ายพี่โอ๊ตก็เป็นฝ่ายรับอยู่ดีชิป้ะ? เพราะโดนหอมไป 14 ทีวันนี้ก็เหมือนโดนปล้ำแล้วอ่ะ พูดเลยๆๆๆ
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วพี่โอ อยากให้เรื่องนี้ไม่มีวันจบ ไม่จบไม่สิ้น อย่านะ อยากอ่านอ่ะ :mew1:
ติดตาม เฝ้ารอมานานเวอร์เลยเรื่องนี้ รักคู่นี้เวอร์ๆค่ะ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบ
แต่ว่านะกอล์ฟยังไม่ได้หอมข้าวโอ๊ตเลยนะ จบได้ไง :katai1:
555 รออ่านตอนพิเศษ ที่มีบท LOVE LOVE กันละเนาะ :hao7:
-
อยากอ่านตอนพิเศษษษษษษษ
เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ ชอบคู่หลักมาก
ชอบโจ้กะกระป๋องน้อย...ว่าแต่กระป๋องน้อยใครตั้งชื่อให้เนี่ย5555
-
จบได้แบบไม่ทันตั้งตัวจริงๆค่ะพี่โอ!!!
ก่อนอื่นอยากจะบอกว่า คิดอยุ่เหมือนกันว่ากรังเนี่ยมันใช่ในรักร้ายหรือเปล่าหว่า คนที่โดนเรียกกรังไม่น่าจะมีอยุ่เยอะบนโลกนี้ 5555555 ไม่น่าเชื่อว่าข้าวโอ๊ตจะเป็นน้าปั๊ม!!!! อันนี้ช็อคมาก อ๊ากกกกกก
ต่อมาอยากจะบอกว่าเป็นนิยายที่แทบจะเป็นเรื่องแรกที่พี่โอเขียนเลยรึป่าว? ที่อ่านแล้วไม่มีความกังวลใดๆเลย จริงๆนะ คือสำหรับพี่โอไม่รุ้ แต่แนนอ่านแล้วแบบเหมือนจะดราม่า แต่ความรุ้สึกมันไม่ใช่อ่ะ คือมันน่ารักทั้งเรื่องเลยยยยย อ่านแล้วยิ้มแก้มปริตลอด เขินตลอด รุ้สึกว่ารักมันซิมเปิ้ลนะ แต่อย่างที่บอก simple is the best
ตัวละครไม่ค่อยเยอะจำง่าย ไม่ต้องมาห่วงตัวละครอื่น รุ้สึกได้อรรถรสรักของคู่นี้เต็มๆอ่ะ ไม่มีคนอื่นแทรกแซง
โดยส่วนตัวชอบเรื่องนี้สุดๆ! แต่สั้นไปหน่อย เหมาะจะทำตอนพิเศษอย่างที่พี่โอว่าจริงๆ 55555
ส่วนตอนสุดท้ายนั้น น้องกอล์ฟระวังนะเฟ้ย เผื่อพี่โอ๊ตมันใช้มารยาทุกครั้งที่เล่นแพ้ชวดเลยนะ กร๊ากกกกก
ติดตามเรื่องที่พี่โอเขียนเสมอน๊าาาาา FC!! ;D
-
ฮือออออ นิยายเรื่องนี้แม่ง !!! ทำให้เรายิ้มทุกตอนจริงๆอะ
พี่โอสุดยอดมากกกกกกกกกกก o13 ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะฮับ
ตอนพิเฉด เค้าอยากอ่านตอนพิเฉด กอล์ฟ♥โอ๊ต
-
คิดถึงข้าวโอ้ตกับกอล์ฟเวลาผ่านเกมส์เซ็นเตอร์ตั้งแต่เริ่มอ่านตอนแรกๆแล้วฮะ
แถมคอยมองเกมส์กลองเป็นพิเศษซะด้วยสิ
วันนั้นเห็นไฮสกอร์ GMLV ขึ้น คงจะช็อคแน่ 5555+
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกกกกกกให้ได้อ่านอยู่เสมอนะฮะ
และ สุขสันต์วันสงกรานต์ เล่นน้ำให้สนุกและปลอดภัยนะฮะ
-
:katai1: :katai1:ทำไมเค้ามาอ่านเรื่องนี้ช้าไป!!!
พี่โอ๊ตซึนเเต่น่ารักมาก!!! :hao7:
น้องกอฟ์มเเมนมาก!!!เเต่เเอบค้ากำไรนะนิ :hao6:
น่ารักมากเลยค่ะ อิอิ :mew1:
-
ชอบบบบบบบบบบบบ
น่ารักมากกกกกกกก
อ่านไปเขินไปได้อีก 55555555
-
ขึ้น the END เฮ้ย จริงดิ
รีบกดเข้ามาเลย
คุณโอจบได้น่ารักมาก
ชอบพระเอกแบบกอล์ฟนี่ล่ะ
ข้าวโอ๊ตก็ปากแข็งแต่วนเวียนอยู่ใกล้ไม่ขาด ฮิ้ว
อ่านทีไรไม่อยากให้จบเพราะสนุกจริงๆ
ขอบคุณสำหรับรักๆ แบบโอตาคุเรื่องนี้
กดบวกและเป็ดแด่...GMLV :mew1:
-
โอยยยยยยน่ารักเกินจะทานไหว
นั่งยิ้มบ้าคนเดียว
ชอบคาเรคเตอร์ตัวละครมาก
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนพิเศษ <3
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากจะกรี๊ดดดด ชอบมากค่า อิอิอิอิอิ
นั่งอ่านพลาง ยิ้มพลาง จนแม่จะหาว่าบ้าแล้ว 55+
-
ตอนจบน่ารักอะ ขอตอนพิเศษเยอะๆค่ะ อิอิ
-
มาเร่งตอนพิเศษ
อยากอ่านแล้ว อร๊ากกกกกกกกกก
-
จบแล้วเหรอ :mew2:
ไม่ยอมๆ :katai4: เอาตอนพิเศษมานะ :ling1:
-
ชอบเคะแบบนี้ พี่โอ๊ตน่าฟัดมากเลยอ่ะ :-[
-
น่ารักดี ชอบมากเลย
ขอแทนความรู้สึกขอบคุณด้วยอีโมที่คุณโอชอบนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:mew1: :mew1:
-
งือออ สนุกอ้ะ..
สั้นเปนหางเต่าเบย
แต่ก้อสนุกจริงๆ
อยากอ่านตอนพิเศษแบบเรยลิตี้ตามสถานการณ์ไรงี้มากกว่า
วาเลนไทน์ฮาโลวีนลอยกระทงสงกรานต์โกนจุก(?!!!!)ไรงี้อะค่ะ
พลีสสสสสสสส
-
แอบเงิบเมื่อเจอตอนจบ
เป็นอีกเรื่องที่ชอบค่ะ เนื้อหาไม่ต้องมีอะไรมาก แต่เวลาบรรยายความรู้สึก หรือฉากแต่ละฉาก มันดูจั๊กกะจี๋ดี
ตอนอยู่ในรถชอบความรู้สึกของกอล์ฟที่บอกว่า ดีแล้วที่ไม่ยอมเข้าบ้านไปสองต่อสอง
ให้อารมณ์เด็กน้อยกำลังจะแตกเนื้อหนุ่มเต็มตัว ฮอร์โมนพร่าน อารมณ์ร้อน คิดไปต่อเสียไกลว่าถ้าอยู่ที่ลับตา กอล์ฟจะเป็นไง
แต่พี่โอ๊ตก็ไหวตัวทน หรือเขิน อันนี้ไม่แน่ใจ ฮ่า ฮ่า
กับตอนท้าย เป็นหนุ่มเต็มตัว เรียนมหาวิทยาลัย แต่ยังมาหยอกให้เราเขินแทนเสียดาย
"เป็นแฟนกันมากี่เดือน ทำไมไม่ชินเสียที" <--- ตอบให้ ก็ยังใกล้ชิดน้อยไปน่ะสิ จัดการ จัดการ 55555 :hao6:
ขำต่อ ทำไมพี่ต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำ :ling1: กร๊ากกกกกก เพราะกอล์ฟแมนกว่า? เพราะ FC ต้องการให้เป็นแบบนั้น?
เพราะคนแต่งจัดให้? .. อะไรไม่รู้ แต่เอาเหอะพี่โอ๊ต ทำใจเหอะ :hao6:
-
โอ๊ยย ไม่รู้ว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน :z3:
น่ารักมากกกกกกกกกอ่ะ :impress2:
รอ ตอนพิเศษ :oo1: :oo1: :haun4:
-
น่ารักกกกกก
กว่าจะลงเอย~ อิอิ
-
:call: โอมมมมม คนแต่งจงมาาาาา :call:
รอตอนพิเศษอยู่น้าาาา ดันๆ :hao7:
-
จบเร็วมาก กำลังลุ้น ว่าจะยังไงต่อ
สงสัยตอนพิเศษแน่ ๆ เลย รอน่ะ :hao6:
-
จบซะแล้ว...แบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทีเดียว ;___;
อ่านจบถึงกับต้องไปเอาXYมาอ่านอีกรอบ กอล์ฟคือเด็กคนนั้นสินะคะ555 ...คิดเหมือนกอล์ฟ พี่โอ๊ตเลิกทำตัวน่ารักซะทีเถอะ 555555 ชอบอิมเมจโอตาคุเกมมากเลยค่ะ ชอบที่เคะอายุมากกว่าด้วย (ไม่ค่อยได้อ่านแบบนี้เท่าไหร่) อ่านแล้วถึงกับทำให้กลับไปเล่นเกมหามรุ่งหามค่ำแบบแต่ก่อนเลยค่ะ (เล่นคอมที่บ้านเนี่ยแหละ) <อิทธิพลของนิยาย
น่ากลัวจริงๆ 555 จะว่าไปตอนอ่านปฏิบัติการรักร้ายฯหนูก็ฟิตอ่านหนังสือเรียนนะแบบว่ากานดาเป็นไอดอลเลยช่วงนั้น -////- เวลาขี้เกียจๆหนูก็จะนึกถึงกานดาแล้วก็ฟิตขึ้นมาได้อีกด้วยล่ะ! ถึงจะเป็นแค่ตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นมาแต่ก็ดูมีชีวิตมากๆเลยค่ะ :D
เอ่อพิมพ์ซะยาวแล้วยังพูดถึงเรื่องอื่นซะเยอะอีกขอโทษค่ะTT
สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ตลอดไปนะคะ เลิฟเลิฟนิยายพี่โอทุกเรื่องเลย <3
ข อ บ คุ ณ ค่ ะ.
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบข้าวโอ้ต มากๆเลยค่ะ เก็บความรู้สึกตัวเองไม่ได้ต้องโวยวายออกมา ฮาสุดๆอ่ะ ส่วนน้องกอล์ฟก็น่าร๊ากกกกกกกกก
ไม่อยากให้จบเลยยยยยย จบไวมากอ่ะค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษค่ะ >.<
อยากรู้ว่าข้าวโอ้ตไปนอนบ้านกอล์ฟแล้ว จะเสียแก้มให้กอล์ฟหอมกี่ครั้ง 555555
-
GAMER LOVER
CAR SCENE I
“นี่”
“ครับ?”
“บ้านหลังนั้นน่ะ…เปิดให้เช่าหรอ?”
“หืม?” เด็กหนุ่มหันไปมองตามนิ้วที่ชี้ “น่าจะขายเลยนะครับ เห็นว่าย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด”
“อ้อ”
คำรับสั้นๆแบบนั้นทำให้คนฟังต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ไอ้ครั้นจะเอ่ยถามไปตรงๆก็ดูจะไม่ใช่วิสัยนัก….เจ้าของร่างผอมโปร่งชะโงกไปด้านหน้าจนคางแทบจะชิดกับพวงมาลัยรถ ทำปากยื่นนิดๆขณะกวาดสายตามองไปรอบๆถนน
“….พี่โอ้ตมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“พี่ว่าจะเปลี่ยนออฟฟิศ”
“เอ๊ะ?”
“เปล่า ไม่ใช่ย้ายงาน” คำพูดเหล่านั้นถูกกล่าวออกมาราวกับได้เตรียมโน้ตรอให้อีกฝ่ายถามไว้ก่อนแล้วก็มิปาน “ย้ายสำนักงานอ่ะ แบบ…ว่าจะหาที่ใหม่ พอรับคนเพิ่มมา…แล้วปีหน้าก็จะเปิดรับนักศึกษาฝึกงานอีก ที่เก่ามันแคบ”
“ครับ” กอล์ฟหันกลับไปมองบ้านไม้สองชั้นหลังนั้นอีกครั้งหนึ่ง “ห้องแถวเก่านี่…กี่ชั้นนะครับ? สามชั้นครึ่ง?”
“อื้อ….แต่หลังนั้นน่าจะใหญ่กว่าสักสองเท่าเห็นจะได้”
“บรรยากาศก็ดีด้วยนะครับ”
“นิดนึง แต่หลังนั้นติดถนนใหญ่กว่า”
“นั่นสินะครับ”
“ปกติแกออกจากซอยยังไงวะ?”
“เดินครับ จริงๆมันก็ไม่ไกลเท่าไหร่นะ…”
“สองแถวมีมั้ยอ่ะ?”
“มีครับ แต่สามชาติจะมาสักคัน”
“ให้ตายเถอะ” ชายหนุ่มทิ้งคางตัวเองวางบนพวงมาลัยแบบจริงจัง “นี่มันบ้านนอกรึไงวะ…”
เด็กหนุ่มยิ้ม ไม่ได้กล่าวอะไร…จริงๆแล้วซอยบ้านเขาก็ไม่ได้ลึกมาก เพียงแค่มันซับซ้อนนิดหน่อย ถนนก็ตัดตามสิ้นสุดเขตที่ดินของแต่ละบ้าน บ้านแต่ละหลังก็โตๆเก่าๆแบบอยู่มานานแสนนาน คนนอกอาจจะมองว่ามันเปลี่ยวไปเล็กน้อย แต่คนในส่วนใหญ่ก็มีรถส่วนตัวกันอยู่แล้ว…เลยมองข้ามเรื่องนั้นไป
“เอาก็เอาวะ” ข้าวโอ้ตถอนหายใจ “ถ้าเช่าได้ก็ดีสิ บริษัทเพิ่งเปิด จะลงทุนซื้อเลยก็กระไรอยู่”
“ผมถามให้เอามั้ยครับ?”
“ได้เหรอ?”
“ได้สิ” ..พระเจ้า..ถ้าจะดวงตาจะเป็นประกายขนาดนั้นล่ะก็.. “ไว้ผมถามพ่อกับแม่ก่อนว่าจะติดต่อเขาได้ยังไงก็แล้วกันนะครับ”
“อื้อ แต้งส์”
“ยินดีครับ”
“…กี่โมงแล้ววะ?”
“หืม? อา…สามทุ่มสิบห้าครับ”
กอล์ฟไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายต้องถามแบบนั้นทั้งๆที่นาฬิกาก็อยู่แทบจะปลายจมูกอยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่อยากซัก…อีกฝ่ายดูแปลกไปนิดหน่อยในวันนี้…นั่นเป็นเรื่องที่เขากำลังวิเคราะห์อยู่…
ในที่สุดคนตัวเล็กกว่าก็พูดขึ้น “แกว่า…ดึกยังวะ?”
คำถามนั้นทำให้เด็กหนุ่มลังเล แต่ก็ตอบตามจริง “ก็นิดหน่อยครับ”
“…….งั้นก็ลงรถไป”
เสียงนั้นอุบอิบอ้อมแอ้มจนเผลอใจเต้นขึ้นมาดื้อๆ ถ้าสมองของเขาไม่ได้คิดไปเอง…อีกฝ่ายคงพยายามจะพูดอะไรสักอย่างแน่ๆ และนั่นก็คงไม่ใช่อะไรเลยนอกจากเรื่อง…
“ไม่เอา” เด็กหนุ่มคลี่ยิ้ม “อยากอยู่ด้วยกันอีกนิดนึง”
“บ้าจริง”
“ครับ?”
“….เปล่า ช่างเหอะ”
“พี่โอ้ต…”
“บอกว่าเปล่าไง”
..ให้ตายเถอะ..ไอ้อาการก้มหน้างุดๆไม่ยอมหันมาตามคำเรียกแบบนั้นมันอะไร
ทั้งๆที่สีแดงของเลือดลามไปทั้งหูและก็ต้นคอแล้วแท้ๆ…
ร่างสูงกว่าปรือตามอง…หลังจากแยกตัวออกมาตั้งบริษัทเองคนตรงหน้าก็เริ่มจะทำตัวชิวมากขึ้น ไม่มีเสื้อเชิ้ตกางเกงแสลคกับเนคไทหรือสูทให้เห็นอีกต่อไป เปลี่ยนมาเป็นเสื้อยืดสบายๆกับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบลำลองแทน ไอ้ชุดสุภาพก็เหมือนจะมีบ้างตอนที่ต้องดีลงาน…แต่ก็ไม่ค่อยได้เห็นนัก
อย่างวันนี้ก็อยู่ในชุดเสื้อคอกว้างแขนสามส่วนสีเทา กลัดเข็มกลัดอันเล็กๆ2-3อันที่น่าอก กางเกงเดปสีดำสนิทและรองเท้าแวนสีแดงสด มันทั้งดูเด็กดูเท่ในเวลาเดียวกัน(หรือบางคนอาจจะมองว่า ‘น่ารัก’ ซึ่งคงไม่ต้องระบุว่าใคร) และอาจจะเพราะแสงไฟจากเสาด้านนอกมันสาดเข้ามาได้ตรงตำแหน่งไปหน่อยกระมัง…ใบหูนิ่มซับสีเลือดจึงได้เด่นชัดขนาดนั้น…
รู้สึกตัวอีกที…เด็กหนุ่มก็เผลอชะโงกหน้าเข้าไปใกล้อย่างเผลอไผล ไอ้ความรู้สึกร้อนวูบวาบในอกแบบนี้เขาชินกับมันดี…และพยายามจะควบคุมมันตลอดจนกระทั่ง…
“เออจริงสิ แล้ว……………….อ….”
……………อีกฝ่ายดันหันกลับมาซะนี่..!!
สัมผัสที่เขาได้รับไม่ใช่เพียงเรือนแก้วขาวๆหอมๆแบบที่เขาเรียกร้องมาทุกวัน…
…แต่เป็นถึงขั้นความนุ่มนวลของกลีบปากสีโอรสนั่นเลยต่างหาก!!
วูบเดียว…เป็นวูบเดียวเท่านั้นก่อนที่เด็กหนุ่มจะผละออกมาทันที ความตกใจทำให้เขาหน้าร่อนฉ่าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อีกฝ่ายก็ดูไม่ต่างกันนัก…ถึงจะนั่งนิ่งตาเบิกโพลงอย่างกับเผชิญหน้ากับเมดูซ่าก็ตาม
“……………….”
..และนั่นเป็นหน้าที่ของความเงียบที่เข้ามาแทรกกลาง..
กอล์ฟกลืนน้ำลาย สัมผัสเมื่อครู่ยังจางอยู่ที่ริมฝีปาก เขาอยากจะยกมือขึ้นมาแตะเพื่อซึมซับมันให้มากที่สุด…แต่ก็ไม่กล้าทำ และยังคงนั่งต้องหน้าอีกฝ่ายที่แดงจนแทบจะกลายเป็นลูกตำลึงเดินได้ ปรือตา..นึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อครู่รอบที่สามล้านเห็นจะได้ แล้วก็นึกเสียดายขึ้นมา..
…ว่าทำไมเมื่อกี้…ไม่ทำต่อแบบเลยตามเลยไปวะ!?
มัวแต่เขินและก็ตกใจจนพลาด ‘โอกาสครั้งสำคัญ’ ในคำว่า ‘คนรัก’ ไปซะได้!!!
เด็กหนุ่มรู้สึกอยากจะทึ้งหนังหัวตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดด้วยความหงุดหงิดใจ แต่เขาก็ทำได้เพียงกลบเกลื่อนความรู้สึกดังกล่าวเอาไว้ด้วยความสามารถที่มีอยู่เดิม
ในที่สุด คนตัวเล็กกว่าก็ขยับตัวนั่งหลังตรงให้คนมองได้มีโอกาสหายใจ…มือผอมบางทั้งสองยังกำพวงมาลัยแน่นจนขึ้นข้อขาว ก่อนจะก้มหน้าจนคางชิดอกแล้วพึมพำ
“…..อาทิตย์….”
“ค-ครับ?”
“….ครั้ง…”
“อะไรนะครับ?”
“อึก..”
อีกฝ่ายห่อไหล่ ราวกับพยายามจะแทรกตัวหายไปกับเบาะรถ
“ให้…อาทิตย์ละครั้ง…”
…เขาไม่ได้หูฝาด
…เขาไม่ได้คิดไปเอง
คนตรงหน้ากำลังหมายถึง ‘เรื่องเดียวกัน’ อย่างไม่ต้องสงสัย และนั่นทำให้อะไรบางอย่างในอกพองโตจนหายใจไม่สะดวกนัก มือใหญ่กำเข้าและคลายออกช้าๆ ก่อนจะกลืนน้ำลาย
“งั้น…ขอใหม่ได้มั้ยครับ? เมื่อกี้มันยัง………….”
เท่านั้นแหละเลยแทบจะโดนตีนตวัดมายันหน้า พร้อมคำสาปส่งดังลั่น
“ลงไปเลยไอ้บ้า!!!”
====================
อย่าเพิ่งจิ้ม ขอพื้นที่3part จ้า :D
-
GAMER LOVER
CAR SCENE II
..ฟอร์ดเฟียสต้าสีแดงสุดคูลคันนี้ดูเหมือนจะเป็นพาหนะที่เขาโดยสารบ่อยที่สุดแล้วล่ะ..
“อึก..”
คนตัวเล็กกว่าหลับตาปี๋ ไหล่ก็ดูเหมือนจะสั่นสะท้านจนเห็นได้ด้วยตาเปล่า
แรกทีเดียวเด็กหนุ่มคิดจะโอ๋สักหน่อย…แต่ตัวมารในใจก็ขัดขวางเอาไว้…ยิ่งเมื่อเผลอใช้ปลายนิ้วเขี่ยเล่นที่ข้างแก้ม อีกฝ่ายก็สะดุ้งเหมือนโดนของร้อน จนเผลอลืมตาขึ้นมาสบด้วยแว่บนึง…แต่เมื่อเห็นว่าทั้งคู่อยู่ในระยะประชิดแค่ไหนก็หลับตาลงไปอีก
..ริมฝีปากที่อยู่ห่างกันไม่ถึงสองนิ้วแบบนี้แหละที่ทำให้ใจเต้นโครมคราม
“พี่โอ้ตครับ”
“อ-อะไร…”
..เสียงแผ่วเบาเหลือเกิน..
กอล์ฟปรือตา “นี่…ต้องเกร็งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
คำถามนั้นทำให้ชายหนุ่มลืมตาควับ ขมวดคิ้วหมุ่น ทำปากยื่นแบบที่ชอบทำบ่อยๆตอนอารมณ์ไม่ดี…และใช้สองมือดันคนตัวใหญ่กว่าออกไปสองคืบ
“สัส ถ้าจะแซวก็ไม่ต้องทำ!!”
“ทำครับทำ โธ่..ผมล้อเล่นน่ะ…”
“ล้อเล่นทั้งปีอ่ะ!!”
..เออ…ก็ปีนึงเพิ่งได้ไปจูบเดียว แถมยังโคตรบังเอิญอีก!
..ความอดทนมันก็ต้องมีสิ้นสุดกันบ้างล่ะ!
ถึงความคิดจะล้ำหน้าไปขนาดนั้น แต่เด็กหนุ่มยังคงควบคุมอารมณ์ได้ “พี่โอ้ตก็อย่าเกร็งขนาดนั้นสิ”
“อะไร!? แกต่างหากที่เอาแต่ยืดเยื้อ จะทำก็รีบๆทำสิ!”
“เม้มปากขนาดนั้นจะทำได้ยังไงกันละ”
“ไม่ได้เม้ม!”
“เม้มชัดๆ…”
“ก็บอกว่าเปล่า!”
เขาคิดว่าไม่เถียงดีกว่า “พี่โอ้ตกลัวเหรอครับ?”
“เปล่า!” อีกฝ่ายยังเถียง “ไม่ได้กลัว!”
“………..หรือว่า….รังเกียจ………?”
“เปล่า!!” ครั้งนี้เสียงดังกว่าเดิม แต่ก้มหน้าลงนิดนึง “ไม่ได้…ร-รังเกียจ…………….ม-มั้ง….”
ถ้าตัดคำหลุดสุดท้ายออกไป..ถ้อยคำเมื่อครู่ก็ทำให้คนฟังอารมณ์ดีขึ้นพอสมควร จริงอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมาอีกฝ่ายยังไม่เคยบอก ‘ชอบ’ หรือ ‘รัก’ ก็เถอะ…แต่อาการแบบนี้มันก็อ่านได้ง่ายๆอยู่แล้วละ…
“…ให้ผมรอต่อไปมั้ย?” เขาเอ่ยในที่สุด “ผมรอได้นะ”
“ไม่ต้อง!”
สิ้นคำ คนพูดเองเนี่ยแหละที่ก้มหน้าลงมาตบปากตัวเอง 3ครั้งอย่างเสียมิได้
“เอ่อ..เปลี่ยนคำตอบใหม่นะ ก็ได้ รอไป”
ท่าทางแบบนั้นแหละที่ทำให้คู่สนทนารู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องนัก กอล์ฟมีความสุขจนอยากจะวิ่งไปบอกทุกคนบนโลกให้รู้แล้วรู้รอด!
“พี่โอ้ต..”
“อะไร?”
“หลับตา..ใหม่นะครับ”
ชายหนุ่มเม้ปากอีกครั้ง “…ไม่เอาแล้ว…”
“ทำไมล่ะ?”
“…ถ้าไม่กลั้นไว้…”
“ครับ?”
เขาเขยิบเข้ามาใกล้..ใกล้จนเห็นแพขนตานั้นหลุบลงมองต่ำ กับเสียงพึมพำงึมงำอยู่ในลำคอ
“…หัวใจ…มันเหมือนจะหลุดออกมาจากคอ…”
พระเจ้า..!!
น่ารักชิบหายวายวอด..!!
กอล์ฟรู้สึกอยากจะหันกลับไปทุบหรือฉีกทึ้งอะไรบางอย่างระบายความอัดอั้นในใจนี้ ไม่อยากจะบอกเลยว่าเขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน ไอ้ที่ตันๆในอกจนอยากจะควักออกมาปาทิ้งนี่น่ะ!
แต่ร่างสูงก็ทำเพียงเขยิบเข้ามาใกล้อีกนิดจนแทบจะปีนข้ามมาที่นั่งคนขับอยู่แล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ได้ถอยหนี..หรือบางทีอาจจะถึงระลึกได้ว่าหนีไปไหนไม่รอดก็ได้
“…ผมนับวันรอเลยนะครับ..ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
สองมือใหญ่ประคองแก้มใสให้เงยหน้าขึ้นมาสบ ก่อนจะแนบหน้าผากไว้..เนิ่นนาน..กว่าจะเอ่ยต่อ
“รักพี่โอ้ตจนจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“…บ้าจริง”
“ครับ?”
“….เปล่า ช่างเหอะ”
“พี่โอ้ต…”
“บอกว่าเปล่าไง”
..ให้ตายเถอะ..ไอ้อาการก้มหน้างุดๆไม่ยอมหันมาตามคำเรียกแบบนั้นมันอะไร
ทั้งๆที่สีแดงของเลือดลามไปทั้งหูและก็ต้นคอแล้วแท้ๆ…
“พี่โอ้ต…”
“อย่า…เรียกชื่อได้มั้ย?”
“ทำไมล่ะครับ?”
“ไม่รู้” ดวงตาคู่นั้นหลุบลงอีกครั้ง “ออกไปก่อน”
“เอ๊ะ?”
“….รถไม่ได้ติดฟิล์มดำ”
“แล้ว…ป่านนี้ใครจะมาเห็นล่ะครับ?”
“ไม่รู้”
“พี่โอ้ต…”
“บ-บอกว่าอย่าเรียกว้อย!”
“ทำไมล่ะครับ?”
“ไม่รู้” คู่สนทนาก้มหน้าลง “มัน…หวิวๆ”
คนฟังยิ้ม ตัดสินใจเงยหน้าขึ้นกดจมูกลงกับหน้าผากมน…ประทับริมฝีปากย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างหวงแหน…นาน…จนสัมผัสได้ถึงมือของอีกฝ่ายที่กระตุกชายเสื้อตัวเอง จึงได้ละใบหน้าออกมา
ดวงตาสองคู่สบกัน ก่อนคนกระทำจะฉีกยิ้มละไม
“งั้นเอาแค่นี้ก่อนก็ได้ ฝันดีนะครับ”
=========================
อดทนไว้ อีกPartเดียวจ้าา >3<
-
GAMER LOVER
CAR SCENE III
ลูกผู้ชายน่ะพูดแล้วไม่คืนคำ..!
…ไอ้อาทิตย์ละครั้งนะ…พูดแล้วก็ต้องทำให้ได้!!
ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ เขาพยายามกำหนดลมหายใจมาสิบนาทีเห็นจะได้…อย่างน้อยก็เพื่อให้หัวใจที่เต้นระรัวนี่สงบลงบ้างไม่มากก็น้อย
อาทิตย์แรกจูบโดยบังเอิญ..เรียกว่าจุ๊บเห็นจะถูกกว่า…
อาทิตย์ที่สองจูบหน้าผาก..แต่ให้ตายเถอะซาร่า ตื่นเต้นได้ไม่ต่างกันสักนิด..
เขาฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยอีกครั้ง ไอ้ที่รู้สึกเหมือนไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองแบบนี้ ไอ้ที่รู้สึกเหมือนจะลอยๆแบบนี้…มันแย่ตรงที่เขาเองกลับรู้สึกมีความสุขเนี่ยแหละ ครั้งแรกอีกฝ่ายก็ดูไม่ได้ตั้งใจอยู่หรอก แต่ตัวเขาเองก็คิดว่าจะเป็นปีอยู่ละมันก็น่าจะมีอะไรๆคืบหน้าบ้าง เลยเผลอพูดออกไปแบบโง่ๆทั้งๆที่รู้ว่ามันคงไม่ได้ง่ายๆ…และสุดท้ายก็ตัวเองนี่แหละที่ทำใจไม่ได้ และในอกก็กระหน่ำรัวยิ่งกว่ากลองที่ตีเป็นประจำซะอีก
…ต่อให้จ้างสักสิบล้านเขาก็ไม่มีทางปริปากออกไปหรอก
ว่าไอ้ ‘บังเอิญ’ นั่นน่ะ…เป็น ‘จูบแรก’ ในชีวิต..!!
เขาไม่คิดว่าผู้ใหญ่ที่ดีจะต้องผ่านประสบการณ์ทำนองนี้มาโชกโชน แต่เพราะว่าตัวเขาเองเป็นผู้ใหญ่กว่า อายุมากกว่า เลยคิดว่าจะยอมเต้นตามเกมอีกฝ่ายผู้เดียวไม่ได้!
เพราะฉะนั้น…วันนี้แหละ..!!
ก๊อกๆๆ
เฮือก!
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดใจประหนึ่งกระต่ายตื่นตูม หันซ้ายหันขวาอยู่หลายครั้งก่อนจะตั้งสติได้ว่า…เจ้าของร่างสูงโปร่งที่แสนคุ้นตากำลังค้อมตัวลงมาส่องที่กระจกอีกฝั่งหนึ่ง ข้าวโอ้ตถอนหายใจสั้นๆ…พยายามทำสีหน้าให้เปิดปกติมากที่สุดตอนปลดล็อคประตู
แกรก
“ทำไมไม่ลงจากรถล่ะครับ?”
“ไม่ล่ะ” ตอบชัดถ้อยชัดคำ แต่ท่าทางคงลุกลี้ลุกลนพิลึกอยู่ “มาได้ไง?”
“พอดีเห็นรถพี่แวบๆก่อนเข้าห้างน่ะครับ เลยลองเดินหาดู…เอ่อ…พี่โอ้ตหน้าซีดๆนะครับ? เป็นอะไรรึเปล่า?”
ถามด้วยสีหน้าจริงจังจนต้องหลบตา แล้วทำอะไรฝืนธรรมชาติไม่ได้มากนักนอกจากกระแอมกระไอแก้ขัด
“เปล่า สบายดี สบายมาก”
“วันนี้เลิกงานเร็วเหรอครับ?”
“นิดนึง” เขาว่า “แล้วแกล่ะ เลิกเรียนเร็วจังนะ..”
“ก็เดี๋ยวพี่โอ้ตรอ” อีกฝ่ายยิ้มอ่อน “คิดถึงน่ะครับ อยากเจอไวๆ”
..ไอ้บ้า เพิ่งเจอกันไปเมื่อวานซืน..
คนโดนหยอดก้มหน้างุด “ขึ้นมาสิ ยืนคุยอยู่ได้”
“เอ๋? แล้วไม่ลงจากรถเหรอครับ?”
“ไม่เอา ไม่ลงแล้ว”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ถึงจะนึกสงสัยแต่ก็ยอมเสือกกายเข้ามาในรถแต่โดยดี
ประตูรถปิดลงในเวลาไม่นาน และไม่มีเสียงอะไรอื่นนอกจากเสียงเครื่องยนต์กับเสียงแอร์…ฟ้าข้างนอกยังสว่างนัก เป็นความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ค่อยได้มีโอกาสนั่งอยู่ในรถด้วยกันตอนยังไม่มืดเท่าไหร่ ปกติแล้วก็นัดเจอที่ห้างเดิมๆ ที่เก่าๆ กิจกรรมเดิมๆ เสร็จผู้สูงวัยกว่าก็จะพาขึ้นรถ ไปส่งหน้าบ้าน แล้วก็กลับ..ซึ่งเวลานั้นคงจะเย็นมาแล้วด้วยซ้ำไป
ทำเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ ไม่รู้จักเบื่อ..
หัวข้อที่คุยกันก็ไปเรื่อย ไม่มีมีเป้าหมายหรือจุดประสงค์แน่ชัด..
จะว่าสบายใจมันก็ดี แต่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘แฟน’ กันแล้ว(ในที่สุดก็ยอมรับ…) เลยนึกสงสัยขึ้นมาว่าคู่อื่นเขาทำแบบนี้กันบ้างรึเปล่า เสมอต้นเสมอปลาย..ไม่เห็นเปลี่ยนไปสักนิด..จนกระทั่งมันเป็นปีแล้วถึงเพิ่งมาเอะใจเนี่ยแหละ
“นี่”
ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้า หันไปเผชิญหน้าสักที
อีกฝ่ายเอียงหน้ามอง แล้วยิ้มกว้าง “ครับ?”
..เล่นเอาความหาญเมื่อครู่ละลายหายไปซะกลี้ยง..
“เปล่า” ข้าวโอ้ตแสดงบทคนปากหนักได้สมจริงนัก “ไม่มีอะไร”
“พี่โอ้ตเป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า”
“ไม่อยากเล่นเกมแล้วเหรอ?”
..ลืมซะสนิท..แต่ก็ไม่อยากพูดว่าไอ้ที่มาเซนทรัลๆทุกอาทิตย์น่ะไม่ใช่เพราะเกมแล้ว..
ข้าวโอ้ตเม้มปาก “ไม่อ่ะ เหนื่อย”
“ทำงานดึกเหรอครับ?”
“นิดนึง”
“หิวมั้ย?”
“เฉยๆ”
“ผมลงไปซื้ออะไรให้ทานได้นะ ถ้าพี่โอ้ตไม่อยากลงจากรถ”
“ไม่เอา อย่าไปนะ”
“ครับ?”
“นั่งเฉยๆแปปนึง ทำใจอยู่”
กอล์ฟเลิกคิ้ว แต่ด้วยนิสัยแล้ว…เขาเลยไม่ถาม และเอาใจอีกฝ่ายด้วยความเต็มใจโดยไม่ปริปาก ไม่ลงก็ไม่ลง ให้นั่งเฉยๆก็นั่งเฉยๆ เขาไม่ได้เกลียดความเงียบ..ค่อนข้างชอบมันด้วยซ้ำไป
ยิ่งเวลาที่เป็นความเงียบระหว่างเขาทั้งคู่ มันก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่..เพราะไม่รู้ว่าบทสนทนาต่อไปจะออกมาในรูปแบบไหน กอล์ฟชอบเดา..เขากำลังลุ้นว่าเป้าหมายคืออะไร จากท่าทางมีพิรุธเหลือแสนแบบนี้มันเดาได้ลำบากอยู่
ร่างเล็กกว่าหายใจแรงจนได้ยินเสียง
แต่ยังไม่ทันที่คนข้างตัวจะหันไปมอง ข้าวโอ้ตก็พูดขึ้นชัดเจน
“….จูบดิ”
…เงียบ…
อุณหภูมิในรถพลันร้อยผ่าวขึ้นมาดื้อๆทั้งๆที่แอร์เย็นเฉียบ หรืออาจจะเพราะความตื่นตระหนกทำให้ผิวกายเต้นเร้าๆไปทั่วทุกรูขุมขน กว่าจะตั้งสมาธิ กว่าจะได้สติ ความร้อนก็กระจายจากคนหนึ่งสู่คนหนึ่ง ซึมทั่วกันจนเนื้อหนังแทบจะกายเป็นสีเดียวกับตัวรถ
“ค…” เด็กหนุ่มขยับริมฝาก รู้สึกถึงความผิดปกติของกระแสเลือด “ครับ? อะไรนะครับ?”
“ก-ก็…ก็…แม่งเอ้ย ไม่พูดแล้วสัส!!”
“พี่โอ้ตว่าอะไรนะครับ?”
“บอกว่าไม่พูดแล้วไง เหี้ยเอ้ย! ไม่น่าพูดเลยกู!!”
“พี่โอ้ตให้จู……..”
“ไม่ให้แล้ว!!!”
“หรือว่าที่พี่โอ้ตไม่อยากลงจากรถก็เพราะ…………”
“บอกว่าไม่ให้แล้วไง!!!!”
“..ก็ผมจะเอาอ่ะ”
“ไม่ต้องแล้ว!!”
“พี่โอ้ตพร้อมแล้วเหรอครับ?”
“ไม่พร้อม!”
“เอาล่ะ..” ร่างสูงขยับตัว หันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายแบบตรงๆ “พร้อมนะ?”
“กูบอกว่ากูไม่พร้อมมมม”
“อย่าหลอกให้อยากแล้วจากไปสิครับ!”
“แกต่างหาก!?”
“ผมทำไม?”
“โธ่ว้อย! จะว่ากลับกรอกก็ช่างเถอะ! ไม่ให้แล้ว!!”
ผู้สูงวัยกว่ารีบขยับตัวหันหลังให้ แล้วซุกหน้าลงกับเบาะรถ…แทบจะฝังตัวให้หายไปกับไรฝุ่นให้รู้แล้วรู้รอด
คนมองจะว่าขำก็ขำ จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าสงสารก็สงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากการเอื้อมมือไปสะกิดเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ด่าว่ากล่าวอะไร เลยถือวิสาสะดันตัวขึ้นคร่อมเบาะ ล้วงมือเข้าไปถึงปุ่มปรับพนักพิง…คนใต้อ้อมแขนดูจะรู้ตัว…แต่ก็ไม่ได้ดิ้นขืน…
ดวงตากลมโตดุดันคู่นั้นเบือนมาสบเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหลุบลง…มันทำให้คนมองได้ใจนัก จึงค่อยออกแรงปรับให้เบาะคนขับเอนลงช้าๆ…
“พร้อมนะ?”
คำถามอีกครั้ง..ช่างเป็นประโยคที่คนฟังอยากจะต่อยหน้าแม่งซะจริงๆ..
ข้าวโอ้ตกระแทกเสียง “เออ”
“อย่าเกร็งนะครับ”
“เออออ”
“อย่าเม้มปากด้วย”
“เออออน่ะ!”
“อีกเรื่อง….”
“อะไร?”
“เอ่อ…” กอล์ฟหน้าแดง กรอกตาไปมา “…ลึกซึ้งนิดนึงได้มั้ยครับ?”
“…..อะไร?”
“นิดนึงน่ะ”
“หมายความว่าไง?”
“คือ ไม่ใช่แค่ซอฟท์คิส”
เด็กหนุ่มพยายามอธิบายขณะเท้าแขนคร่อมกับเบาะอีกฝ่ายในท่วงท่าที่ไม่สร้างความลำบากใจมากนัก และในที่สุดดวงตาที่เขาสบอยู่ก็บอกออกมาค่อนข้างชัดเจนทีเดียวว่า ‘ไม่รู้เรื่อง’ ไอ้ที่เขาจะอธิบายสักนิด..
“และซอฟท์คิสกับคิสธรรมดามันต่างกันยังไง?”
..นั่นไง..
“พี่โอ้ต…”
ร่างสูงกว่าพยายามกลั้นขำด้วยการซุกหน้าลงกับไหล่ผอมบาง แต่แน่นอนว่าคนตรงหน้าน่ะเห็นอมยิ้มอยู่ชัดๆ เลยอดไม่ได้ที่จะประชดประชัน
“’โทษที แต่พี่ไม่เข้าใจ”
“น่ารัก..โคตรพ่อโคตรแม่เลยอ่ะ”
เรียวคิ้วกระตุกทันที “ห๊ะ?”
“ผมบอกว่า…พี่โอ้ตโคตรน่ารัก”
“อะไรของแกวะ?!”
“หลับตาสิครับ”
“ไม่เอา! เดี๋ยว….ก่อน…ให้กูได้ปฏิเสธหน่อยเหอะสัส………อ……………………..”
หลังจากนั้นไม่นาน…ข้าวโอ้ตก็เอารถไปติดฟิล์มดำเพื่อประกันความปลอดภัย(หรือเพิ่มอัตราเสี่ยงก็ไม่รู้..)เป็นที่เรียบร้อย….
เอวังด้วยประการฉะนี้แล..
MAY BE HAPPY ENDING??
==========================
ตอนพิเศษมาแบ้วววว
เหมือนจะสั้นเนอะ แต่ไม่สั้นนะ 5555 :katai4:
งงกันมั้ยคะ คือจะเป็นสามช็อตสั้นๆบนรถค่ะ .////.
อ่านแล้วอาจจะสับสนไปบ้าง..เพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องใส่รายละเอียด 555 ไม่งั้นมันไม่ฟินนนนน
นี่ขนาดแค่จูบยังขนาดนี้...โหว..กอล์ฟ...กว่าจะได้เนี่ย......อีกนานเลยนะยะ -_-''
เป็นพระเอกที่โคตรพ่อโคตรแม่สุภาพบุรุษและมีความอดทนสูงที่สุดเท่าที่โอเคยเขียนมาเลยค่ะ กร๊ากกกกกกก
((แต่ก็จะมีบางช่วงที่น้องกอล์ฟแกลนลานเหมือนกันนะ...อุฮิ :hao6:))
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์จ้ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. เกมเมอร์เลิฟเวอร์ยังจองได้อยู่นะคะ แต่หมดรอบของแถมแล้วจ้ะ >3<
ปล2. ขอบคุณทุกคนมากๆๆๆๆๆนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
อยากได้รายละเอียด 5555555 น่าสงสารน้องกอล์ฟ แล้วอีกกี่ปีจะได้....เอ็นและซีล่ะคะ
5555555 ข้าวโอ๊ต น่ารักได้อีก ใสใสได้อีก ยอมๆน้องบ้างเถอะค่ะ
ปล. คิดถึง XY สุดหัวใจ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เอาน่าพอถึงตรงนี้แล้วมันก็อาจจะเลื่อนขั้นเร็วเพราะ skill HP MP มันเต็มตลอดเวลา(เหรอว่ะ)
ขอให้ปราบบอส(โคตรน่ารัก)ได้โดยไวนะ
Fin.
-
ขอบคุณตอนพิเศษ(ในรถ) นะคะคุณโอ
อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!! ชอบเคะแมนๆแบบพี่โอ้ตจัดเหวยยยยยยยยยย นั่นสิคะคุณโอ ชาตินี้น้องกอล์ฟจะได้ไปถึงไหนถึงไหนกับพี่โอ้ตยังไงเนี่ย นี่ขนาดจูบนะ จูบอ่ะ 5555555 เป็นเคะที่น่าแกล้งมั่กมากกกกกก น่ารักอ่าาาา ชอบๆๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ฮู๊วววววววว
อิพี่โอ๊ตตตตตตตตต
เล่นตัวแบบนี้สะกดจิตนุ้งกอล์ฟให้ปล้ำแม่ง!
อิอิ
-
:haun4:
คืบหน้านะเนี่ย จากแ้ก้มไปปาก
จากปากไป >>...... แ้ล้ว
แหมๆๆๆๆ
:-[ :-[
โอ้ตก็ยังขี้โวยวายได้โคครพ่อโคตรแม่น่ารักเหลือเกิน
หลังจากนั้นไปติดฟิลม์ก็สะดวกใจขึ้นแล้วละนะ
ว่าแต่ย้ายออฟฟิศมาติดกันขนาดนี้
ท่าทางจะยิ่ง คืบ ยิ่ง คืบบบบบ ไปมากกว่านี้แน่
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
โคตรพ่อโคตรแม่น่ารักอะ อิๆ
-
กอล์ฟนี่ผิดกับเจ้าเอ็กซ์มันลิบลับเลยเนอะ 555+
-
พี่โอ้ต น่ารักเวอร์ อร้ายยยย อ่านแล้วจิกหมอนฮ่ะ
แบบนี้รักตาย รอหน่อยนะพ่อพระเอก 55555
ขอบคุณน้องโอจ้า
-
สุภาพบุรุษที่สุดจริงๆค่ะ กว่าจะได้อะไรมา ต้องแลกกับเกือบโดนหมัดไปไม่รู้ตั้งกี่รอบ5555
-
ถ้าพี่โอ๊ตไม่อนุมัติ น้องกอล์ฟคงอีกนานกว่าจะได้แอ้มอ่ะนะ
เอาอีกๆ :hao6:
-
พี่โอ๊ตตตตต!!!! ทำไมน่ารักแบบนี้ >///< #ฆ่าฉันเถอะ
ตอนพูดว่า 'จูบดิ' นี่แบบ..กัดหมอนแทบขาด! โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! น่ารักเกินไปแล้ววว!!! อยากฟัดดดดด!! งึ้ยยยยย!! >w<
สงสัยจริงว่ากอล์ฟทนมาได้ไงตั้งปี......!??
ทำไมรู้สึกพี่โอ๊ตน่าสงสาร....
น่าสงสารแบบน่าเอ็นดู น่ารักเกินจนน่าสงสาร! 5555555555
เป็นคนที่น่าแกล้งฝุดๆ :z1: 55555
แค่จุ๊บพี่โอ๊ตยังเป็นขนาดนี้เลย...ไม่อยากจะคิดถึงวันเสียตัว -..-
-
อ่านเรื่องนี้แล้วโคตรเขินเลยเหอะค่ะ :o8:
คือมันแบบว่า อธิบายไม่ถูก
ชอบพี่โอ๊ต ชอบนายเอกสไตล์นี้ ดูห้าว ๆ แต่ก็ขี้อายมาก ๆ อยู่ในตัว
พระเอกก็ดูบางทีจะนิ่ง จะรุก แต่ก็เขินสะบัดเหมือนกัน
จูบเดียวรอเป็นปี พ่อพระเอก ช่างดีเหลือหลาย
แต่เขาว่ากันว่า ถ้าเริ่มหนึ่งแล้วต่อไปมันจะมาเร็วผิดปกติ ฮ่า ฮ่า
ประมาณว่าถ้าเคยได้เสพความหวานไปหนึ่งครั้งแล้วต่อไปจะห้ามใจลำบาก
-
:hao5: :hao5: :hao5:
กอล์ฟเเกทนมากกกกกกกกก
พยามต่อไป
รอยู่นะ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เมื่อกี้รู้สึกง่วงมาก
แต่พออ่านตอนพิเศษ จบไป3ตอน
.
.
.
.
คืนนี้จะนอนหลับมั้ยวะ :pighaun:
-
:katai4: :katai4: ***///ทุบโต๊ะรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แม่เจ้าาาาา
ดิฉันตายแล้วคะะะะ ดิฉันตายแล้วววว พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย *กัดหมอน*
หนุ่มน้อยจ๊ะเธอเป็นพระเอกที่มีความอดทนมากที่สุดของโอซากะเลยนะ //แซว
บ้าจริง ถ้าเป็นคนอื่นคุณพี่ไม่รอดแหง 555 โอ๊ย ฟินตายแล้ว :heaven
ปล มันน้อยไปปปปปปป จะเอาตอนพิเศษอีกกกกกกกกก :katai1:
-
555
-
อ่านทฤษฎีไว้น้องเอ๊ยแล้วค่อยกล่อมพี่เขาเรื่อยๆ :z2:
-
ชอบครับ ไม่อยากให้จบเลย
-
อิ๊ย๊ะ o13 โคตร น่า รัก โดนไปเเล้วนะครับพี่โอ๊ตตตตตตตตตตตต
-
ปีนึงได้แค่เนี้ยแล้วอีกกี่ปีกว่าจะได้กินข้าวโอ๊ต
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนน
ฟินนนนนนนนนนนนนน
โอ๊ตน่ารักอ่าาาาาาา
-
:m25: โอยยย คู่นี้ ฟินสุดๆๆ แบบว่า กว่าจะได้แต่ละอย่างนี้ กอล์ฟโคตรอดทนอ่ะ :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดด น่ารักมากกกกกกกกกกกกก :impress2:
อยากได้แบบเอ็กซ์คลูซีฟอ่าาาาา><
ประหนึ่งว่าเป็นไรฝุ่นในเบาะรถ
กรี๊ดดดด
โดนกระทำชำเรา ? ขนาดไหนน้าาาาา อิอิ^^
อัพต่อน้า จะรอจ้าจ้า :hao6: :katai2-1:
-
:-[ โอ้ยยย เขินนน น่ารักมากอ้ะ หวานมาก ฟินนน :hao5:
-
ชอบ !!!!
-
:ling1:กรี๊ดดดด โคตรฟิน
จะมีอีกม้ายยยยย
อยากได้มากกว่านี้ กรี๊ดๆๆ :o8:
-
ข้าวโอ๊ตยิ่งน่ารักขึ้น กอล์ฟก็ขรึมได้ใจเหมือนเดิม
ชอบคู่นี้มากๆฮะ
-
ข้าวโอ๊ตซึนมากอ่ะ!
กอล์ฟยังสุภาพบุรุษมากๆเลย
โอ๊ตควรรุกบ้างไรบ้าง =..=
ติดฟิล์มดำเจ๋งอ่ะ! กร๊ากกก
-
อ่านแล้วยิ้มมมมมม ฟินมากๆ555555555555
พี่โอ๊ตทำไมน่ารักแบบน้านนนน กลอฟ์โคตรอดทนอ่ะ เป็นคนอื่นจับกดแม่งเลี้ยวววว
ปอลิง.คิดถึงXYกับเทียนอักษรมากนะ.... :z3:
-
น่ารัก น่ารักกกกกก น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ยืมคำกอล์ฟมาหน่อยนะ
พี่โอ๊ต "น่ารัก... โคตรพ่อโคตรแม่เลยอะ"
:-[
เวลาอ่านคำว่า "บ้าจริง" ทีไร
คิดถึงสำเนียงเบบี้มายด์(คุณทนความเย็นฯ)ทุกที
แล้วก็นั่งฮาอยู่คนเดียว :laugh:
+1 +เป็ดให้ความน่ารักของCar Scene จ้าาา
-
:mew1: พี่ข้าวโอ๊ตน่ารักตลอดศก... อิอิ จูบมีหลายเเบบ เเต่พี่โอ๊ตรู้จักแต่จูบธรรมดา จูบก็คือจูบ... ไม่ให้กอล์ฟรักกอล์ฟหลงได้ไง
เเค่เขินก็ว่าน่ารักเเล้ว นี่เพิ่มออฟชั่นเป็นความไร้เดียวสาสุดติ่งอีก อิอิ อย่างนี้หน้าที่เเฟนที่ดีต้องตกเป็นของกอล์ฟแล้วล่ะ :katai2-1:
สอนพี่ข้าวโอ๊ตซะหน่อย 555 เเต่สงสัยจะหน่อยไปนิด พี่ข้าวโอ๊ตถึงกับต้องเอารถไปติดฟิล์มดำเลย หุหุ อย่างนี้เเหละ เด็กๆสมัยนี้เค้า
รู้อะไรมากกว่าเราซะอีก :katai5: พี่ข้าวโอ๊ตติดฟิล์มดำรถหมดอย่างนี้ ครั้งหน้าจะเกิดความเสี่ยงที่จะเกิดการสูญเสียอะไรขึ้นรึเปล่า
555... ดูท่าความน่ารัก ขี้อาย ปากเเข็งของพี่ข้าวโอ๊ตจะไปสะกิดต่อมน้องกอล์ฟเข้าเเล้ว ไม่รอดๆ :ling1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พลีสสสสสสสสสสสสสสสส
โคตรพ่อโคตรแม่น่ารักเลยง๊าาาาาาาาาาาาา :oo1:
-
พี่โอ้ตฮาอ่ะ น่ารักมากๆๆๆๆๆด้วย
:กอด1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ
ในที่สุดก็คืบหน้า ลุ้นตั้งนาน
:hao6: :hao6: :hao6:
-
แอร๊กกกกกกกกก น่ารักโพดพ่อโพดแม่ :z3: :z3: :z3: :z3: :hao6: :hao6:
ชอบสองคนนี้เวลาเถียงกัน รุกรับกันได้ง๊องแง๊ง ฮ่าๆๆๆ ฟินนนนนนนน
-
น่ารักจริงๆ
-
โอ๊ยยยยยยย พี่โอ๊ตตตต โคตรพ่อโคตรแม่น่ารักเลยอะ น้องมันก็สุภาพบุรุษนะ
ปกติใครเจอแบบนี้กระโจนใส่ไปแล้ว 55555555
ชอบๆๆๆ ชอบมากๆๆๆ อ่านไปยิ้มไป ฟินไป คนอ่านแก้มจะแตกตายแล้ว :o8:
คุณโอมาต่อแบบนี้บ่อยๆน๊าาาาา :mew1:
-
น้องโอ๊ตอินโนเซนต์
-
เปนพระเอกที่สุภาพมากที่สุดในซีี่รี่ส์ของคุณโอ ป่าวนิ 555
-
น้องกอล์ฟคะ มีแฟนโตกว่าแต่ใสขนาดนี้ต้องใจเย็นๆเนอะ (แต่คนอ่านทึ้งหัวตัวเองแล้วค่า แอร๊ยยย พัฒนาแบบคืบคลานมาก) :ling1:
-
รักคนเขียน
เอาแบบนี้มาเยอะๆได้ไหม
ได้โปรดดดดดดดด ^ ^
-
:-[ :-[ :-[ :-[..... :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:....
แค่นี้ก็จิ้นไปถึงไหนแล้ว......โอ๊ย!!!!!!.....อะไรมันจเ
โคตรพ่อโคตรแม่ของทุก ๆ อย่างขนาดนี้.........
แบบนี้ต้องมีรางวัลพระเอกโคตรอึด.........และนายเอก
โคตรไร้เดียงสา.......รับรอง 2 รางวัลนี้ เป็นของท่าน
ทั้งสองแน่ ๆ ครับท่านครับ........
มาอีกนะตอนพิเศษโคตรของโคตรน่ารักสุด ๆ เลย.... o13
-
กอฟ์มไม่ได้กินข้าวโอ๊ต ซักที่ฮ่าๆ
ค่อยเป็นค่อยไป ครั้งเเรกของทั้งคู่เลยนิ
ขอบคุณตอนพิเศษค่ะ
-
น่ารัก!
หวานทะลุเพดาน >//////<
5555 เอาไปติดฟิมล์งี้ก็เสร็จโจรดิ คึคึ
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ข้าวโอ๊ตตตตตตตตตตตตตตตตต น่ารักโคตรพ่อโคตรแม่จริงๆด้วย
-
น่ารักโคตรพ่อโคตรแม่ มันเป็นอะไรที่เห็นภาพชัดเจนมากเลยอ่ะ 555
และเห็นด้วยกับกลอ์ฟจ๊ะ อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เอาอีก สนุกมากๆ
มาต่ออีกนะ
-
เรามอบโล่พระเอกความอดทนสูงให้คุณน้องกอล์ฟ :mew1:
-
โอ๊ยตายๆความน่ารักมันทะลุจอ
น่ารักทั้งคู่เลย อ่านแล้วทั้งเขินทั้งลุ้นตาม
แต่แบบอีกนานมั้ยจะได้คืบไปอีกอ่ะ หุหุ :hao6:
-
อ๊ากก ลุ้นตัวโก่ง *จิกหมอน ปิดผ้าห่ม อ๊ากก
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ตบเบาะๆ พี่โอ๊ตค่อดดดดดดดดดดดดดดน่ารักขริงๆ
กอล์ฟแกกจะเป็นพระเอกที่น่ารักแสนดีไปไหนเนี่ย
แต่ชอบนะ รู้สึกว่าสองคนนี้เหมาะกัน คือถ้าพี่โอ๊ตไปเจอเมะแบบอื่นก็คิดภาพไม่ออกเลย
ว่าใครจะเอาพี่โอ๊ตอยู่แบบตากอล์ฟเนี่ย ><
เขินอ่ะเขินๆๆ
มันคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ จูบแล้วเดี๋ยวอย่างอื่นก็ตามมา อร๊ากกกกก
เค้าว่ากันว่าถ้าด่านที่1ผ่านไปได้ ด้านที่สองที่สามมันก็มาแบบรัวๆไม่ยากแล้วใ่ช่ป่ะ
เค้าคิดภาพncแทบไม่ออกเลย รู้แต่ว่าถึงตอนนั้นพี่โอ๊ตต้องค่อดดดดดดดดน่ารักกว่านี้อีกแน่ๆ
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะได้โปรดดดดดด
-
อูยยยยยยยย...กอล์ฟ
ยกนิ้วให้เลย อดทนเป็นเยี่ยม555
รักกอล์ฟที่ซู๊ดดดดดด
ข้าวโอ๊ตโชคดีชะมัด มีเด็กเป็นแฟนน่ารักขนาดนี้
กดบวกและเป็ด
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศา
-
:o8: :o8: :o8:
อ๊ากกกก เรื่องนี้เป็นเรื่องอ่านไปแล้วรู้สึก เขินมากกกก ><
อารมณ์อยากจิกหมอนตลอดทั้งเรื่อง 55
เดี๋ยวจะไปตามอ่านเรื่องอื่นนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ^^
:bye2: :bye2: :bye2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย แม่งโคตรหวาน55
อ่านไปเขินไป :ling1: :ling1: :ling1:
-
ขอตอนพิเศษอีกตอนสิค้าาาา
ตอนจบ ได้หอมแก้มกัน..
ตอนพิเศษที่1 ได้จูบกัน...
ตอนพิเศษที่2 อยากได้ฉาก... ได้กัน... >////<!! กรี๊ด! ฉันพูดอะไรออกไปนี่!!
:-[ :-[
-
:heaven
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ข้าวโอ๊ตจะน่ารักไปไหนคะ!!? อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกอล์ฟทุกอย่างเลย เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่างี้ :ling1:
-
ตอนพิเศษน่ารักกกกก กอล์ฟนี่ความอดทนสูงมากจริงๆ คบมาเป็นปีเพิ่งได้จูบแรกแบบไมีตั้งใจเนี่ย
ชาางเป็นพระเอกที่น่าสงสารกระไรเช่นนี้ต้องไปให้สีครามเทรนด์หน่อยนะ รายนั้นล้ำหน้าตั้งแต่ยังไม่ได้คบ5555
ส่วนพี่โอ๊ตนี่ก็น่ารักได้อีกซึนเสมอต้นเสมอปลายมากๆ คราวหลังถ้าทำใจแล้วก็รุกเองเลยนะคะพี่โอ๊ต 5555 :hao7:
-
โอยกรี๊ดดดดดด น่ารักมาก คู่นี้จะให้ลุ้นกันซะทุกชอต ชอตละนานๆด้วย
นับถือน้องกอล์ฟจริงๆ แต่พี่โอ๊ย ก็น่ารักจริงให้ดิ้นตาย
โอยยย ชอบมากค่า
-
._. ในที่สุด !!!! ในที่สุด ! ก็....จูบกับแล้ว :mc4: :mc4: พี่โอ๊ตน่ารัก :-[
-
พี่โอ๊ตน่ารักโคตรพ่อโคตรแม่จริงๆนั่นแหละ :hao7:
-
เรื่องนี้สนุกมาก น่ารักมากกกก ชอบๆๆ o13
ตอนพิเศษข้าวโอ๊ตน่ารักน่าฟัดสุดๆ :man1:
-
คุณโอๆ สะกิดๆ
อยากรู้อ่ะค่ะตอบหน่อยได้มึ้ยยย
เข้าไปดูที่ให้จองหนังาสือทำไมมันบอกว่าเปิดให้จองตั้แต่ปีที่แล้วแน่ะแล้วก็ปิดรอบจองไปแล้วด้วย
เลยงงๆว่าตอนนี้สั่งได้มั้ย ถ้าสั่งได้ก็ไม่ได้รอบจองแล้วใช่มั้ยคะ ? ไม่ทันแล้วใช่มั้ย
แล้วตอนพิเศษก็ไม่มีในเล่มใช่มั้ยหรือยังไงเพราะที่นี่เพิ่งจบและมีตอนพิเศษไปตอนเดียวเองเลยงงๆว่าให้จองกันไปตอนไหน
ถ้าไม่ตอบเค้าจะหลังไมค์ไปถามล่ะนะ! ขู่ ขู่ :hao3:
-
จบเสียได้ กำลังมันส์เลย
มีอีกไหมอ่ะ น่ารักมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ ภาค2 มีป่ะ
-
เอาอีก เอาอีก
โอยยยยย ข้าวโอ๊ตน่ารัก :-[
-
น่ารักอะ น่ารักมากกกก พี่โอ๊ตต สุดท้ายก็ขอเริ่มก่อนน อ่านแล้วอมยิ้มมม ขออีกค่ะตอนพิเศษ
-
ตอนพิเศษน่ารักมากๆ ชอบมากๆ
กอล์ฟสุดยอดมากๆ อดทนได้แบบสุดๆอ่ะ
:mew2: :mew2: :mew2:
แต่ตอนี้คิดถึงข้าวโอ๊ตแล้ว
มาไวๆนะ คิดถึงจัง อยากอ่าน
:call: :call: :call:
-
น่ารักมว๊ากกกกกอ่านไปยิ้มไปปวดแก้มมเลยยยยย
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก พี่ข้าวโอ๊ต มันช่างน่ากดมากมายยยยยยยยย
อร๊าาาาาาาาา ให้อารมณ์น่ารัก น่าแกล้ง มากมาย กรี๊ดดดดดดดดดดด
เอาอีกค่ะ อยากอ่านต่อ แค่จูบแรกยังลุ้นซะตัวเกร็ง :katai1:
หนูกอล์ฟเอ๊ยยยยยย กว่าจะได้กินข้าวโอ๊ต ต้องบ่มกันอีกนานนะเนี่ย :hao6:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก :impress2:
-
มีตอนพิเศษอีกเปล่าค๊าาาาาาาาา
-
ขอตอนพิเศษอีกๆ :hao6:
-
:katai1: ไม่ได้มาอ่านนาน อ่านอีกทีจบแล้ว.... o22 แต่คือแบบ มีมารยาทมากๆๆ พระเอกเนี่ย...กอล์ฟ...นายจะหื่นแบบมากมายและออกนอกหน้ามั่งก็ได้นะ แบบฉุดกระชากลากขึ้นเตียง แบบเด็กๆเกสรวิทยาอ่ะ...โด่ววว //ไปศึกษากับ นายเอกราช และสีครามนะ...//นั่นคือชื่อของอาจารย์ด้านนี้ 5555555 :o8:
-
อ๋อยย ! อ่านเรื่องนี้เค้ายิ้มไม่หุบเลยย พี่โอ๊ตจะน่ารักไปไหนเนี่ยย >////<
อ่านแล้วบินไปฟินแลนด์
-
คือว่า อ่านแบบมาราธอนมาก ทั้งที่มีเรียนและการบ้าน
เรื่องนี้อ่านแล้ววางไม่ลงเลยทีเดียว
กอล์ฟ เด็กผู้ชายน่ารัก น่าหลงไหล พูดน้อยแต่ใส่ใจรายละเอียด
ข้าวโอ๊ตก็ดูวีน ๆ น่ารักดี
แหม่ะ ตอนพิเศษแบบลึกซึ้งกว่านี้ข้าวโอ๊ตจะอายมากขนาดไหน
อ่านตอนจูบนี่อย่างฮา กว่าจะยอมให้จูบ แต่ก็นะ...เตรียมการเป็นอย่างดีเชียว
ครั้งหน้าเลิกเล่นกันในรถเถอะ มันตื่นเต้นไปนะว่ามั๊ย? :-[
ขอบคุณมากครับคุณโอ เรื่องนี้น่ารักมาก :L2:
-
:ling1: เรื่องนี้น่ารักมุ้งมิ้งมากเลยค่ะ
รักคนแต่งจริงๆ กว่าจะได้กันคงอีกนานเป็นเรื่องใสๆจริง>< เขินมากบิดตัวเกรี้ยวเลย
-
ฟินตายเลยยยย กอล์ฟเป็นพระเอกที่มีความอดทนสูงมากจริงๆ ปีนึงทำได้แค่จูบ โถ่ๆๆ
-
:ling1: จบไวเกิน แต่พี่โอ๊ตน่ารักม๊วก :impress:
หวังว่าจะมีตอนพิเศษตอบแทนความอดทนของน้องกอล์ฟนะคะ o3
-
กลับมาอ่านกี่รอบก็ฟินเหมือนเดิม
แอบหวังเล็กๆ ว่าคนเขียนจะใจดี ><
วันก่อนไปนั่งเกมขับรถ ก่อนหยอดเหรียญเราก็นั่งยิ้มหน้าตู้
เพื่อนก็ถามเป็นอะไร " อ่อ ไม่มีอะไรหรอก เราฟินนิยาย > < "
555 คนอ่านอาการหนักมากค่ะ
-
ฟินสุดยอด :haun4:
-
ดี๊ดีนะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ ชอบการค่อยๆสานค่อยๆก่อ เนิบๆแต่เขียนถึงอ่ะ
ชอบพระ-นายที่ซู๊ดดด ความเป็นตัวเองโดดเด่น เป็นพวกมีความสนใจเฉพาะทางทั้งคู่ด้วย ดูมีอะไรๆดี
และคนอ่านก็ชอบเล่นเกมส์มากเลยยิ่งโดน...อาเขตยิงแต่ผีชู๊ตแต่บาสนะ ไม่กล้าเล่นกีต้าร์ตีกลอง เขินอ่ะ แถวบ้านเทพเยอะ
จิ้มกีต้าร์ฮีโร่ที่บ้านแทน //เป็นคอเกมส์สาย Time Management + Simulation + Strategy #จะบอกไมเนี่ย #กรั่กๆๆๆ
-
จบแล้ว อ่านแล้วมันส์น่ารักดี ไม่มีพิษ ไม่มีภัย
-
:hao6:
-
กลับมา +1 เมื่อวานติดลิมิต กิกิ
//รออ่านจ้าวธารา และเรื่องใหม่จากคุณนะ ชอบมาก!
-
:man1: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก พี่ข้าวโอ๊ตน่ารักมากกกกกกกกกกก อ่านแล้วหนูฟินอ่า แต่สงสารน้องกอล์ฟ สงสัยต้องรออีกนาน :really2:
-
วันนี้ไม่เป็นอันทำงาน หาทางหาเวลาอ่านต่อทั้งวัน อ่านไปยิ้มไป มีหัวเราะเป็นระยะจนโดนมองแปลกๆ ทั้งวัน
เป็นคู่ที่น่ารักมากสุดๆ
-
รู้สึกเหมือนกอล์ฟนะ โอ้ตน่ารักโคตรๆ :o8:
เป็นเรื่องน่ารักๆที่แค่หอมแก้ม จับมือก็เขินได้อีก
รอตอนพิเศษ จะมาอีกมั้ยน้า
ปล.ตอนหน้าตัดมาตอน ..ได้กัน..เลยได้มั้ยอ่ะ :hao6:
-
โอ้ยคบกันมา1ปีพึ่งได้แค่จูบ
คบกัน10ปีค่อยเ_ากันแน่เลย
กอล์ฟแกมันโคตรพ่อโคตรแม่สุภาพบุรุษ
แกจะมีความอดทนอดกลั้นมากมายไปถึงหน้ายยยยย
ลุ้นจนเยี่ยวจะราดละ
-
พี่โอ๊ตน่ารักโคตรๆ แอร๊ยยยย ฟินมากมายค่ะ
น่ารักทั้งคู่เลยให้ตายเหอะ :mew1:
-
:-[ :-[ :-[
-
ข้าวโอ๊ตน่ารักอะ ส่วนกอล์ฟก็รุกซะตรงเลยเล่นไปไม่ถูกเลยอะ
-
:heaven
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกกก
พระเอกอดทนได้ดีจริง ๆ ในหลายๆเรื่อง โฮะๆ :z1:
ทั้งตอนรอ ตอนบอกชอบ ตอน...
ข้าวโอ้ตก็น่ารักกก ช่างไม่รู้อะไรบางเลย～ โฮกกกก
ชอบมากก ๆ หึงก็น่ารักกกกก
ขอบคุณคุณโอสำหรับความน่ารักๆน้าา o13
-
จัดเต็มจัดหนักไปเลยกอล์ฟ ให้มันรู้ซะมั่งว่าวัยรุ่นอย่างเรา :L1:คนแก่กว่า :z2:
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ สนุก+น่ารักมากๆ :-[
-
:-[ :-[ :-[
กรี๊ดดดดดดดดดด ด! เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ ๆ ๆ เลยค่ะ
อ่านไป ยิ้มไป เขินไป, โดยเฉพาะประโยคนี้ "น่ารัก...โคตรพ่อโคตรแม่เลยอ่ะ" ให้ความรู้สึกว่ามันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ
ปล.เค้าเกิดวันเดียวกันกับกอล์ฟด้วยล่ะ, อิอิอิ
-
o13 เป็นเรื่องที่น่ารักมาก
-
:pighaun: เรื่องนี้อ่านจบแล้ว ชอบพี่โอ๊ตมากเลยยย พี่โอ๊ตชอบซึนนนนน ยิ่งตอนพิเศษนี่ โหยยย กว่าจะได้มีอะไรกันกอล์ฟคงต้องรอชาติหน้า เพราะแค่จูบพี่แกยังอายขนาดนี้เลย >//////<
-
อ่านจบแล้วววโอยย พี่โอ๊ตน่ารักที่สุดดดดดT_T
-
ฟินนนนนนน
-
เพิ่งอ่านจบไปไม่กี่วัน
แต่ไ่ได้เข้ามาเม้นเลย
อยากจะบอกว่าชอบนายเอกเรื่องนี้ตังเลย ฮ่าๆๆๆๆ
น่ารักตลอดดด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค้าาา
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากอ่านเรื่องนี้ยาวๆจังเลยยยยยยย
ไม่ได้หื่นแต่ อยากได้ nc จังเลยยยยย
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ชอบมาก อ่านแล้วเขินอ่ะ
พี่โอ๊ตแกน่ารักไปไหม ชอบๆๆ อยากให้แต่งต่อมากเลยค่ะ
:mew1: :mew1: :bye2:
-
สนุกสนุกมากมากเลยครับ
น่ารักอ่ะครับ
-
จีบกันได้น่ารักมาก :-)
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก น่ารักมาก อินมาก
กอล์ฟเป็นพระเอกที่โคตรสุภาพบุรุษเลย อดทนได้ดีมาก
ชอบๆ ขอแนะนำเลยเรื่องนี้
-
โหยยยย เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
บอกเลยว่าน่ารักมว๊ากกก กรุบกริบๆ
โอ้ยๆ พี่โอ๊ตก็ซึนๆ ใสๆ น่ารักอ่ะ โอตาคุคู่นี้นี่มันฟุ้งฟิ้งจริงเชียว
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ นี้ค่ะ ปริ่มจริงๆ
-
พี่โอ๊ค น่ารักโคตร
ขอบคุณนะคะ เรื่องสนุกมาก
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป พี่โอ๊ตน่ารักได้อีก น้องกอล์ฟก็ความอนทนเยอะจัง 555555
ดีจังเลยที่ได้มาอ่าน ของคุณโอสนุกทุกเรื่องเลยย ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักจังใสสุด ๆ คู่นี้ 5555
-
:impress2:
-
อ่านจบแล้วรู้สึกสดใสมาก 555
-
เรื่องนี้สั้นๆ แต่น่าร๊าก(กอไก่ล้านตัว)
อ่านรวดเดียวจบเลย กว่าจะกระดึ๊บไปทีละขั้น ทำเอาลุ้นแทบแย่แฮร่
-
พี่โอ๊ตน่ารักจริงๆสิให้ตาย อ๊ายยยยยยย
เรื่องราว เรื่อยๆ มาเรียงๆ ล่ะก็ตัดจบ!!! อ๊ากกกก อารมณ์ค้างงงงงง T0T
-
แอร๊ยยย
สองคนนี้เค้าน่ารักกันจังง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักกกกกกก!!
อื้อหื้อ!! วิธีจีบคนอายุมากสินะ 55555
ขอบคุณค่ะ คุณโอแบบกรุ๊งกริ๊งมาก ค่ะ :mew1:
-
เริ่มมาก็สนุกละ เซียนเกมเจอเซียนเกม
งานนี้แก้มือกันพัลวันแน่
-
เจอกันละ งานนี้ได้แก้ผ้า เอ๊ย แก้มือกันมันส์แน่
-
โฮ่ พัฒนาไปอีกขั้น มีขอ LINE อิอิ
-
พี่โอ๊ตดูจะติดใจใช่ไหมคะที่ต้องเป็นกระต่ายโดน "กอด"
อย่างว่าแหละ พี่โอ๊ตคงสังหรณ์ถึงอนาคตของตัวเอง
เลยติดใจ 55555
-
แหมมมม ที่กินเวลาน่ะก็เพราะพี่ท่านมัวแต่ใช้น้องไปตักสลัดบาร์น่ะสิค้า 5555
-
กอฟล์จะทำอะไรน้าาาาา
ลุ้น!! อยากรู้จัง!!
:katai5:
-
เดี๋ยวนี้พี่โอ๊ตเค้ายอมรับว่าตัวเองเป็นกระต่ายได้น่าชื่นตาบานเเล้วสินะ 555
-
พี่โอ๊ตคะไม่ต้องกังวลค่ะ รับรักไปเล้ย เฮ้!
-
จะมาหากันแล้วง่ะ งื้อออออ จิกหมอนนนน :ling1:
-
สู้ต่อไปน้องกอล์ฟ ชนะให้ได้ระ พี่โอ๊ตก็ยอมรับหัวใจตัวเองเถอะค่ะ
เดี๋ยวเสียน้องไปจะเสียใจทีหลังนะ
-
จบซะแล้ว ยังอยากอ่านเรื่องนี้ต่ออีกจังค่ะ
ขอให้ทั้งคู่รักกันนานๆ
ส่วนใครจะรุกใครจะรับ รอถึงเตียงก่อนก็รู้เอง ไมต้องเครียด 5555
-
ฮ๊ากกกกกกกก :ling1:
น่ารักมากกกกกกก จนอยากดิ้นตาย
นี่แค่จูบเองนะ แค่จูบ!! ยังเขินกันได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดถึงขั้นต่อไปเลยว่าจะเขินกันขนาดไหน
แต่ไม่เป็นไร มั่นใจฝีมือน้องกอล์ฟอยู่แล้วว่าต้องทไให้พี่โอ๊ตสุขสุดยอดได้แน่ๆ 5555
-
โอ้ยยย โอ๊ตตต น่ารักไปไหนนนนน
นี่ลุ้นจนฉี่เหนียวตลอดเลยนะเนี่ย!!
-
อ่านจบแล้ว โอ้ยย น่ารักมุ้งมิ้งมาก 555+
-
:L2: :L2: :L2:
-
อยากอ่านฉากเอสสเรื่องนี้อ่ะ
อยากรู้ว่าจะเป็นแบบไหน อ่อนโยน หรือรุนแรง :hao6:
ถ้ามีตอนพิเศษก็ดีน้าาาาาาาา
:call: :call: :call:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่โอ๊ตจะน่ารักเกินไปแล้วววววววว น่ารักมากกก รวดเดียวจบเลยค่ะ เขินทั้งเรื่อง
-
น่ารักมากค่ะ อ่านไปเขินไป :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนนี้เซนปิ่นก็ปรับปรุงเสร็จแล้ว อัปเดตชีวิตทั้งคู่หน่อยสิ อิอิ
-
ฟิลม์ดำนี่น่าจะอันตราย(ต่อหัวใจ)กว่าเดิมนะพี่โอ๊ค หึหึหึ :hao3:
-
น่ารักกกกกก อยากมีต่อจุงเบย จะรอวัน.....อิอิ
-
น่ารักอ่ะะะ 55
-
อ่านจบแล้วแบบ ยิ้มกว้างๆ เลย
อารมณ์ดีเลยย น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
พี่โอ๊คเนี่ยก็ขี้หึงเนอะ 555+ แค่โทรไปแล้ว กอล์ฟคุยกับคนอื่นนี่ เสียงเข้มเชียว
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน แถมไม่ดราม่าด้วย
ขอบคุณค่า
-
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
น่ารักมากกกกก ชอบกอล์ฟอ่ะ แต่เอาจริงคงเข้ากะชีวิตนี่ไม่ได้ นี่ชอบให้คนออกความเห็นไง คือกอล์ฟนี่เกิดมาคู่กับโอ้ตเลยนะ คือรับฟังอย่างเดียว55555
-
พี่โอ๊ตเขินเเรงจริงๆ กอล์ฟเป็นพระเอกที่ใจเย็นที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย 555
-
พี่ข้าวอ่อยป่ะคะเนี้ยยย เดี๋ยวตอนหน้าน้องจะรุกแล้วววว จากตอนที่ 8
-
จู่ก็คิดถึงเรื่องนี้ กลับมาอ่านอีกรอบ ก็เลยเขินไปตามระเบียบ :ling1: :hao7:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ น่ารักมากๆ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก พี่โอ๊ตน่ารักจริงๆ กอร์ฟด้วย น่ารักไปหมด สนุกมากเลย ขอบคุณนะครับผม จุ๊บๆ :กอด1:
-
น่ารักมาก ๆ ขอบคุณครับ
-
:-[ :L2: :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกจริง เสียดายสั้นไปหน่อย
คือเลื่อนอ่านเพลินๆ จบเฉยยยยย
o13