หัวข้อ: ==> เมื่อผมมีรักแท้ แต่ดูแล(ไว้)ไม่ได้

[BossoM]

ชีวิตช่วงนี้มีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกมายยยยยยยยยยยยย 

โอยยยยยยยยย มึน

ขอโทษที่หายหน้าหายตาไปเลยนะฮับ 

[nonae]

ปุ้ม      น้องปลื้มน่ารักมาก เคยดูรายการที่เค้าจัดคู่กัน แล้วได้เห็นตอนที่เค้าขอแต่งงานกัน น่ารักดี เหมาะสมกันแล้ว
เจ้าน้องที   ก็เราหน่ะเล่นหายยยยยยยไปเลย คนอื่นคงติดงานยุ่งหายไปหมดเหมือนกัน ถ้ามีเวลาว่างคงได้แวบมากันเองหล่ะ
ส้ม      เจอเรื่องไร เรื่องที่จะทำถึงไหนแล้ว

เจอเรื่องนี้มา อ่านแล้วสลดแทน ได้แต่เป็นกำลังใจให้เค้าผ่านให้ได้

http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F12982639/F12982639.html

ช่วงนี้ที่นี่ฝนตกหนักมาก ได้ข่าวว่าตกเกือบทั่วประเทศ คนไม่สบายกันเยอะ โดยเฉพาะไข้หวัดใหญ่ ระวังรักษาสุขภาพกันด้วยนะ

[fanfic2010]

กลับมาแล้วคร้าบ......
หลังจากหายหน้าไปหลายวัน เพิ่งกลับจากต่างประเทศ เหนื่อยโคตร ๆ
ลอยกระทงปีนี้ ต่างคนต่างอยู่กันคนละประเทศเลย
ได้แต่โทรถึงกัน แล้วก็ลอยกระทงด้วยกันในเน็ต
โชคดีที่สมัยนี้มีลอยกระทงออนไลน์กันแล้ว 5555555

เมื่อวานนี้ ก็เพิ่งไปตะลอนทัวร์ด้วยกันมา กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบสี่ทุ่ม
เริ่มด้วย.....
1) ผมไปตรวจสุขภาพ (รอบ 2) ที่ รพ. สมิติเวช ศรีนครินทร์
เพราะทางบริษัทประกันของที่ทำงานใหม่ เขาขอให้ไปตรวจตามโปรแกรมที่เขากำหนด
รวมทั้งตรวจ HIV ด้วย ผมก็เลยถือโอกาสลากเอาคุณชายติดไปตรวจอีกคน
เพราะไม่ได้ตรวจกันนานแล้ว ไม่รู้ว่า ระหว่างนี้ไปแอบนอกกายที่ไหนมาบ้าง 
นอกจากตรวจ HIV แล้ว ก็เลยถือโอกาสตรวจมะเร็งทวารหนักไปด้วยเลย
ไหน ๆ ก็เจ็บตัวเจาะเลือดแล้ว ก็ตรวจมันซะให้ครบ จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย
ส่วนผล เดี๋ยว รพ. จะส่งผลแจ้งมาให้อีกทีครับ

2) หลังจากเสร็จจากกระบวนการตรวจสุขภาพแล้ว พวกผมก็ไปเดินงาน มอเตอร์ เอ็กซ์โป
โดยอาศัยสิทธิรับบัตรเข้าชมฟรี ผ่าน Serenade ของ AIS ที่เขามีโปรโมชั่น
1 เบอร์ ต่อ 1 ใบ ก็ตื่นตาตื่นใจดีครับ แต่คนเยอะมาก เดิน ๆ ไปสักพักชักเริ่มเวียนหัว
อีกอย่าง ไปกับคุณชาย ยืนเหล่พริตตี้นานมากไม่ได้ พี่แกมองตาเขียวปั๊ด
แต่พอผมเผลอ ตัวเขาเองก็ยืนมองตาเป็นมันเหมือนกันแหละวะ
ปีนี้ แต่ละบริษัท เขาก็สรรหาพริตตี้หน้าตาจิ้มลิ้ม หุ่นเซี๊ยะ มาแข่งกันเรียกแขกน่าดู
พอออกมาจากงานมอเตอร์เอ็กซ์โป ก็เดินเลยไปที่ Challenger Hall
เขามีงานมหกรรมของขวัญอะไรเนี่ยแหละ ก็เลยเดินไปดูของขวัญ ของกิน ของใช้
เผื่อเป็นไอเดียซื้อของขวัญปีใหม่แจกญาติผู้ใหญ่ เพื่อนฝูง แต่ก็ไม่ได้อะไร
เพราะของมันก็ซ้ำ ๆ เดิม ๆ ได้แต่ของกิน คุณชายเขาซื้อไวน์ผลไม้มา 2 ขวด
ไวน์องุ่นกับสตรอเบอรี่ กะว่า จะเอาไว้กินตอนไปเที่ยวที่เชียงคาน อิอิ

3) หลังจากเดินกันมาร่วม 4-5 ชั่วโมง พวกก็เลยขับรถมาที่เซ็นทรัลลาดพร้าว
เพราะนัดเพื่อนกลุ่มที่จะไปเที่ยวเชียงคานด้วยกัน มาทานข้าวเย็นกัน
และกะจะคุยเรื่องกำหนดการท่องเที่ยว จุดนัดพบ ที่กิน ที่เที่ยวกันด้วย
ไปถึงเซ็นทรัลฯ เกือบ 6 โมงเย็น คนมาเที่ยวกันเยอะแยะมาก
โดยเฉพาะวัยรุ่น ทั้งม. ปลาย และมหาวิทยาลัย เดินกันขวักไขว่
คงเป็นเพราะเป็นช่วงลดราคาประจำปี เซ็นทรัลมิดไนท์เซลล์มั้งครับ
เห็นบรรดาซุ้มขายของ โดยเฉพาะเสื้อผ้า มีแต่คนรุมทึ้งแย่งกัน

ตอนแรกพวกผมนัดเจอกันที่ร้านฟูจิ แต่พอไปถึง มีคนรอคิวเยอะมาก ประมาณ 20 กว่าคิว
ซึ่งกว่าจะได้โต๊ะนั่ง คงร่วมสองชั่วโมงแน่ ก็เลยเปลี่ยนใจ เดินไปสำรวจร้านอื่นกัน
ส่วนใหญ่ร้านที่คนนิยมกิน ก็ล้วนมีคิวยาวกันทั้งนั้น เห็นอย่างนี้แล้ว ใครบอกคนไทยจน
ที่เห็นยืนรอคิวกัน ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กวัยกำลังเรียนทั้งนั้น หาวัยทำงานน้อยมาก
ทำให้ผมนึกในใจว่า ไอ้เด็กพวกนี้มันช่างร่ำรวยกันจริง ๆ
มีเงินมากินอาหารมื้อละ 200-300 บาท สงสารคนเป็นพ่อแม่จัง กว่าจะเงินได้แต่ละบาท
เหนื่อยยากลำบากกายแค่ไหน รู้กันบ้างมั้ยเนี่ย!
บางคนแต่งตัวกันมา ยังกับมาเดินแบบ เป๊ะตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งหญิงและชาย
พวกผมก็มองอาหารตากันเพลินไปเลย 555555 

สุดท้ายก็มาลงเอยกันที่ Hot Pot เพราะคิวสั้นสุด รอแค่ 2-3 คิว
ก็ตามประสาเพื่อนฝูงที่นาน ๆ เจอกันที มีแต่คนแย่งคุย ไม่ค่อยมีคนฟัง 55555
ตอนแรกว่า จะไปดื่มกันต่อ แต่ปรากฎว่า ไอ้พวกแต่งงานมีครอบครัวแล้ว
ต้องรีบกลับบ้าน เพราะขอวีซ่า ผบทบ. ไว้แค่นัดกินข้าวเย็น ไม่ได้ขอเผื่อย่ำราตรี
ก็เลยเหลืออยู่ไม่กี่คน พอไม่ครบก๊วน มันก็ไม่สนุก จริงมั้ย?
อีกอย่าง ผมเห็นคุณชายแอบตาปรือเป็นระยะ ๆ ด้วย
คงเพลียเหมือนกัน เพราะตื่นมาออกจากบ้านแต่เช้า เดินทางไปหลายที่ด้วย
พวกผมก็เลยจำใจต้องแยกย้ายกันกลับ บ้านใครบ้านมัน

เนะ....ผมอ่านเรื่องที่แนบมาให้ดูแล้ว สงสารน้องคนนั้นนะครับ
ก็เป็นกำลังใจให้น้องคนนั้นเข้มแข็ง อย่าไปเก็บเรื่องสั่ว ๆ แบบนี้มาเป็นอารมณ์
คนเราก็มีหลายประเภท ความคิดและการแสดงออกก็แตกต่างกัน
ขึ้นอยู่กับพื้นฐานครอบครัวและการเลี้ยงดู นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่พวกผมสองคน
ถึงได้ไม่สะดวกใจที่จะเปิดเผยตัวตนกับคนอื่นที่เขาไม่รู้จักเราจริง ๆ
เพราะเราไม่รู้ว่า เขาจะคิดยังไง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมที่ทำงานของคุณชายเขา
พวกนี้ชอบเป็นผู้ดูอยู่วงนอก ไม่ได้รังเกียจหรือต่อต้าน ตราบใดที่มันไม่เกี่ยวกับเขา
แต่ถ้าเมื่อใดก็ตามที่รู้ว่า ในสังคมของเขา มีพวกเราเข้าไปแจมด้วย
ผมไม่แน่ใจว่า เขาจะรับได้หรือเปล่า ซึ่งเรื่องแบบนี้มีให้เห็นกันอยู่ดาษดื่น

น้องที....หายไปนานเลยนะ ดีใจจังที่รู้ว่า ยังมีคนแอบอ่านอยู่
นึกว่า จะมีแต่หนุ่มน้อย?? สองคนซะแล้ว มาให้กอดหน่อย     

ส้ม.... เหนื่อยนัก ก็พักซักหน่อยนะครับ อย่าไปคิดมาก
ยิ่งคิด ยิ่งเครียด ค่อย ๆ หาทางแก้ไขกันไป ที่ละเรื่อง
ทุกปัญหามีทางออกเสมอ เพียงแต่มันจะถูกใจเราหรือเปล่า นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
พี่เป็นกำลังใจให้นะครับ 
 

[nonae]

อืมมม อย่าว่าแต่สังคมของคุณชาย สังคมของเราที่ทำงาน เค้าก็ไม่ยอมรับเท่าไหร่
แต่ถ้าคุณทำเป็นออกสาวแบบพวกตุ๊ด จะยอมรับได้ดีกว่าเกย์ที่แมน ๆ
พอดีได้รู้เรื่องของน้องคนนึงอยู่คนละหน่วยกัน จะเจอกันก็ตอนที่ไปรับนาย เป็น ทส.นาย น้องเค้าน่ารัก เรียบร้อย เป็นคนดีคนนึง
ต่อมารู้ว่าแต่งงานกับน้องที่ทำงานเดียวกัน อยู่ได้ประมาณสองปีมั้ง หย่ากันแล้ว ตอนที่เรารู้ว่าเค้าแต่งงานกัน
ยังไม่อยากจะเชื่อ ไม่เหมาะสมกันเลย สาวเจ้าเที่ยวอุตลุด น่าจะผ่านมาโชกโชน
ได้ข่าวว่า ฝ่ายหญิงรู้ว่า น้องเค้าเป็นเกย์ เค้ารับไม่ได้ เลยเลิก คนที่เล่าให้ฟังเรายังรู้ถึงอาการแอนตี้ตรงนี้เลย
สังคม ตจว. ยังแคบเรื่องความคิด ดูเหมือนจะเปิดกว้างแต่ไม่ใช่
เรื่องความรัก ความเข้าใจ เมื่อมันคลิ๊ก มันใช่ มันไม่มีการแบ่งแยก ไม่ว่าจะเป็นอะไร
เหมือนคำว่ารักไม่มีพรหมแดน ความหมายมันอยู่ในตัวเอง

อ้อ มีอีกเรื่องที่อ่านเจอมา เรานึกถึงปุ้มเลย 5555555 เมื่อคืนตามอ่านจนตีสี่เลย
http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F12934342/F12934342.html

[fanfic2010]

อ๋ออออออ! เรื่องนี้ ผมก็กำลังอ่านอยู่เหมือนกันครับ
อ่านไปได้หน่อยนึงแล้ว ช่วงนี้ งานเยอะ เหนื่อยมาก
เลยค่อย ๆ อ่านไปได้ทีละหน่อย ช่วงแก้เบื่อ
บทสรุปเป็นยังไงไม่รู้ เนะอย่างเพิ่งบอกนะครับ
ไม่ได้ลุ้น เดี๋ยวไม่มัน 555555

[BossoM]

พี่เนะ + พี่ปุ้ม ----- ตอนนี้ส้มเพิ่งกลับมาที่บ้านได้สองอาทิตย์ค่ะ พร้อมกับพวกพี่ๆที่ไปอาศัยอยู่ด้วย
เรื่องที่จะทำ(ที่บอกพี่เนะไป) บอกตามตรงว่าทำไมได้หรอกถ้า motherของพี่เค้ายังstill aliveอ่ะค่ะ
ตอนนี้ก็กลับมาที่ร้านบอกกับป๊าว่าจะช่วยทำจนกว่าร้านจะขายได้
เห็นป๊าบอกว่าจะวางมือตอนสิ้นเดือนนี้ แต่ถ้าส้มทำกับพวกพี่ๆเค้าก็คงจะเปลี่ยนสไตล์ไปเลย
เพราะถ้าทำแบบเดียวกับพ่อหนูเนี่ยเหนื่อยแน่ๆ เครียดด้วย ส้มยิ่งเป็นพวกเครียดมากอยู่ด้วย
สุขภาพทุกวันนี้ก็ใช่ว่าจะดี เพราะโรคเครียดนี่แหละค่ะ 55
จริงๆแล้วพวกส้ม(กับพี่ๆเค้าน่ะแหละ) เราชอบแบบเดียวกัน คือรักที่จะมีชีวิตที่สงบ
ชอบอยู่กับธรรมชาติสงบๆ ไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายกับคนเยอะๆ ถึงบอกว่าอยากจะทำรีสอร์ทกัน
ชีวิตตอนนี้เลยอยู่กับความไม่แน่ไม่นอนจริงๆ เพราะเวลาไม่ถึงเดือน
เกิดการเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ทำให้คิดอะไรล่วงหน้าไว้นานไม่ได้เลยจริงๆค่ะ
ก็เลยคิดๆกันไว้ว่าจะเปลี่ยนร้านให้เป็นกึ่งโฮมสเตย์ด้วย ต้องปรับปรุงอีกเยอะด้วย
ไหนนจะเรื่องโน่นนี่นั่นอีกเยอะแยะมากมาย เรื่องลี้บอีก 

ขอบคุณพี่ปุ้มมากๆสำหรับกำลังใจนะคะ 
หนูยังไม่เคยเล่าอะไรให้พี่ฟังเลยเนอะ แต่พี่เนะก็ไม่ได้รายละเอียดเหมือนกันนี่หว่า
ช่วงที่ผ่านมาที่บอกว่าไปบวช แล้วหนูก็ไปอยู่ดอยมาสองเดือนค่า
เพิ่งกลับมาบ้านเนี่ยแหละ(หนีบพี่เค้ามาด้วยอีกสองคน) ตอนที่ไปอารมณ์เหมือนหนีออกจากบ้านเลย
พอกลับมาป๊ากับแม่ก็ปฎิบัติกับหนูดีขึ้น แต่เรื่องที่เค้าทะเลาะกันเองก็ยังเหมือนเดิม
แล้วหนูมันพวกรับอารมณ์ความรู้สึกได้ มันก็เลยเครียดมาได้สี่ห้าวันแล้วค่ะ
มึนหัวจะอ้วกทุกวันเลย ปวดตามต้นคอไล่ไปทั้งหลังอีกตะหาก
โรคเก่าเริ่มกลับมาแล้วค่า 

ไม่รู้จะทำยังไงดี เฮ้อออออออออออออ

ปล..พี่ปุ้มเล่นไลน์มั้ยอ่ะคะ???

[nonae]

ปุ้ม   ยังไม่มีบทสรุปเลย ตอนนี้ก็แตกประเด็นที่ 7 แล้ว ชอบในความคิดของเค้าที่มองแต่แง่บวก แค่จุดประสงค์ที่เอามาลงก็โอเครละ
       "ผมเห็นหลายคนมาบ่นเรื่องความรักที่ไม่สมหวัง ผิดหวัง แล้วท้อกับมัน หันหลังให้กับความรัก ก็เลยอยากให้มองความรักใหม่
        เริ่มต้นใหม่ มีกำลังใจ เพื่อกระตุ้นให้คนอื่นตื่นตัว ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า"
        ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกของเค้าทั้งสองคน เป็นอุทาหรณ์ได้ เมื่อมีปัญหาก็เลือกที่จะปล่อยไป เลือกที่จะพูด
        ไม่รื้อฟื้นให้อีกฝ่ายต้องมาเสียอารณ์กันไป  มีหลายแง่มุมที่แนวคิดเดียวกับพวกเรา เพียงแต่เรายังไม่เจอเท่านั้น
        เราถึงบอกว่า อ่านแล้วนึกถึงปุ้มเลย 55555

ส้ม   อย่าไปสนใจเลย เรื่องของพ่อแม่เค้า นำสิ่งที่เคยไปปฏิบัติมาใช้ดิ
       คิดวางแพลนในสิ่งที่ตั้งใจจะทำดีกว่า ทยอยทำไปทีละนิดทีละหน่อย แค่นั้นก็เหนื่อยแล้ว
       ชีวิตคนเราสั้นนัก เลือกได้ด้วยตัวเอง ทำในสิ่งที่มีความสุขดีกว่า เรื่องบางเรื่องต้องปล่อยในเมื่อเราไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไร
       ไม่งั้น ส้มก็ต้องกล้าที่จะพูดคุยกะพ่อแม่ให้เข้าใจในความรู้สึกของความเป็นลูก
       ตอนพี่เด็ก ๆ อยู่ป.5 ป.6 นี่หล่ะ คุณพ่อเมากลับมาก็ทะเลาะกับคุณแม่เหมือนกัน พี่เลยเขียนจดหมายตั้งไว้บนโต๊ะ
       ระบายความอัดอั้นในเรื่องที่เกิดขึ้น พอคุณพ่อกลับมาก็เรียกพี่มานั่งคุยกัน ผลออกมาก็ดีขึ้นนะ
       ความคิดพี่กับคุณพ่อไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ดีที่ว่าคุณพ่อต้องไปทำงาน ตจว. ตลอด เลยไม่มีอะไรกระทบที่แรง ๆ
       การพูดคุยภายในครอบครัวพี่ว่าสำคัญนะ ทำให้ได้รู้ความรู้สึกเข้าใจกันภายในครอบครัวมากขึ้น
       วิธีการนี้ช่วยได้มากแม้กระทั่งเรื่องของคนรู้ใจ  ส้มลองดูแล้วกันว่าจะเลือกทำแบบไหนที่ทำแล้วเราดีขึ้น
       พี่เอาใจช่วย 

[nonae]

เนื่องในวโรกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ ฯ ของปวงชนชาวไทย
ข้าพระพุทธเจ้า ขอถวายพระพรให้พระองค์ทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรง เป็นมิ่งขวัญให้พสกนิกรยิ่งยืนนาน
                                                     ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ
                                                     ข้าพระพุทธเจ้า ชาวกระทู้ เมื่อผมมีรักแท้ แต่ดูแลไว้ไม่ได้
                                                 
พึ่งดูถ่ายทอดเสด็จออก ณ สีหบัญชร พระที่นั่งอนันตสมาคม พระราชวังดุสิต จบ
เป็นภาพที่น่าดูมาก ผู้คนที่เดินทางเข้าเฝ้ายาวสุดลูกหูลูกตาในถนนราชดำเนิน สุดที่จะหาคำบรรยายได้ 
                                                     

[fanfic2010]

ขอบคุณมากนะครับ เนะ.....ที่ทำสิ่งดี ๆ ให้กระทู้เรา
วันนี้ทีวีออกอากาศวนซ้ำไปมา ดูกี่ที ๆ ก็อดซาบซึ้งปลาบปลื้มใจไม่ได้
เมื่อไหร่บ้านเมืองเราจะสงบสุขจริง ๆ สักทีนะ 

[nonae]

อยากให้รู้บ้างไง ว่าจุด ๆ เล็กอย่างพวกเราก็รวมเข้าไปด้วย
555555  รอดูต่อไป ปุ้ม เราว่าคงจะมีอะไรที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบ้างหล่ะ
พอดีมีน้องลงนึงมาลงคลิปในเฟส เค้าเอาของมาขายแต่เป็นสินค้านั้นเป็นของสีแดงในงานนี้
ปรากฎว่า เจอประชาชนไล่ดึงสินค้าบางส่วนลงมากองกับพื้นแล้วไล่กลับไป ก็น่าสงสารอยู่หรอก
แกช่างไม่รู้กาละเทศะ ความควรไม่ควร นึกแต่จะหารายได้อย่างเดียว
เราว่ายังไงก็ควรจะพูดจากันก่อน ก็คนไทยเหมือนกัน ในหลวงท่านอยู่ในใจของคนไทยอยู่แล้วคนขายของคงจะเข้าใจ

[Classical]

 

แวะมาวิ่งเล่น แบบไม่รู้จักใครเลย 555


 

[nonae]

เหรออออ มาวิ่งเล่นหรือแอบตามมาดูหล่ะ ไอ่น้อง 55555 คิดถึงเสมอนะ

ปุ้ม   เรื่องที่ตามอ่านถึงไหนแล้ว คนติดกันตรึม ฮอทมากกกกกกในตอนนี้ รวมถึงเจ้าส้มของเราด้วย 5555
       คิดว่าจะเป็นการปลูกหญ้าด้วยปะ แต่เราว่าปลูกหญ้าหรือไม่ ขออ่านเอาฟินพอ 

[fanfic2010]

ผมก็ชักได้กลิ่นทะแม่ง ๆ เหมือนกัน 55555
จะบอกว่า ใช่หรือไม่ใช่ ก็บอกไม่ได้หรอกครับ
เพราะเราก็ไม่รู้จริง เรื่องจริง บางทีมันก็ยิ่งกว่านิยายอีกนะครับ
(อย่างเรื่องของผมเป็นต้น) ก็เลยไม่กล้าฟันธง ถือว่า อ่านเอาสนุกแล้วกันครับ

ผมเพิ่งกลับมาจากไปเที่ยวที่เชียงคานช่วงวันหยุดรัฐธรรมนูญมา
ขอพักเหนื่อยสักแปป แล้วจะมาเล่าให้ฟังนะครับ 

[nonae]

นั่นดิ เราก็อ่านให้กระชุ่มกระชวยในหัวใจเหมือนกัน 555555

ที่เชียงคานหนาวปะ ช่วงอากาศเริ่มเย็นพอดีนิ น่าจะไป "ถึง" อยู่นา   

เราพึ่งมาสังเกตมีคนเข้าอ่านทู้นี้ มากเหมือนกัน(ทุกทีไม่เคยสนใจ) คงสงสัยทู้ไม่ตกไปหน้าสองสักที
คงจะมีคนเข้ามาเล่นกันมาก ที่ไหนได้ 55555555   

วันนี้เจอรูปน้องคนนี้มา น่ารักดี อาจจะคุ้นหน้าคุ้นตากัน

[attachment deleted by admin]

[fanfic2010]

ที่เชียงคาน อากาศไม่หนาวเลย กำลังสบาย ๆ ไม่ต้องใส่เสื้อหนาวใด ๆ ทั้งสิ้น
ที่เขาค้อ ยังหนาวกว่าอีก แต่ผมกลับไม่ชอบไปเที่ยวช่วงเทศกาลเลย
เจอแต่คนกรุงเทพฯ ขับรถไปเที่ยว
มองไปทางไหน เห็นแต่ทะเบียนกรุงเทพฯ เต็มไปหมด
แย่งกันกิน แย่งกันเที่ยว คนหล่อเซ็ง!   

เดี๋ยวจะมาค่อย ๆ เล่าว่า ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างนะครับ

[nonae]

นั่นหล่ะ ปุ้ม ช่วงเทศกาลเราจะไม่ไปเที่ยวไหนเลย ขนาดจะกลับบ้านขอกลับก่อนหรือหลังเทศกาลตลอด
สมัยมาอยู่ใหม่ ๆ พอเทศกาลเคยกลับทั้งรถไฟ รถทัวร์ หรือรถส่วนตัว ไม่กลับเครื่องเพราะต้องไปอีกเกือบร้อยโล
ไม่ไหวแย่งกันทุกอย่างแถมแออัดยัดเยียด เห็นแล้วสงสารคนที่ต้องเดินทางกลับบ้านช่วงเทศกาล อุบัติเหตุก็มาก
เลี่ยงได้เราเลยต้องเลี่ยง โชคดีว่านายให้ลายาวได้

เพื่อนที่อยู่เขาค้อก็ชวนตลอด ปีใหม่ปีนี้เพื่อน ๆ นัดไปเค้าดาวน์ที่นั่น อยากจะไปแต่ไม่ไหว เราต้องไปไกลวันหยุดไม่พอกับการเดินทาง
เลยกะว่าหลังปีใหม่คงต้องหาโอกาสไป เค้าพึ่งมีคอนเสิร์ทกองฟางอะไรเนี่ยหล่ะ ช่วงนี้อากาศดี ทะเลหมอกสวยมาก
มีคนเคยบอกเราว่า เราคงจะมีเพื่อนอยู่ทั่วประเทศเลยใช่ปะ ถามไปไหนจะมีคนรู้จักตลอด 55555

[[Non]]

อยากให้เค้าคิดว่าเราเป็นรักแท้ของเค้าบ้าง...ไม่ใช่เค้าเป็นรักแท้ของเราฝ่ายเดียว บางที อะไร ๆ มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ 

[fanfic2010]

^
^
^
เราไปคาดหวังให้คนอื่นคิดเหมือนเราไม่ได้หรอกครับ
เรื่องแบบนี้ เจ้าตัวต้องคิดได้เอง
ถ้าคลื่นความคิดตรงกัน ก็อยู่กันไปนานนาน
ถ้าไม่ใช่ ยังไงมันก็ไม่ใช่ สุดท้ายก็ต่างคนต่างไปอยู่ดี

ลืมเล่าไป เมื่อวันก่อน ผมบังเอิญไปเจอแฟนเก่า (ผู้หญิง)
คนที่หักอกผมนั่นแหละ ผมไปทำธุระแถวเซ็นทรัลเวิลด์
ก็เลยถือโอกาสเดินเล่นอัพเดทเทรนด์ไปด้วย
สักพักก็ได้ยินเสียงเรียก หันไปดูก็อึ้งไปชั่วครู่
เพราะไม่คิดว่า จะเจอเขา หลังจากครั้งสุดท้ายที่จากกันแบบจบไม่สวย
ก็ไม่ได้เจอกันอีก ผ่านมาก็หลายปีแล้ว เขายังสวยสง่าสมวัยเหมือนเดิม
เขาเข้ามาทักทายถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ แล้วก็เลยถือโอกาสนั่งกินกาแฟคุยกันด้วย
หลังจากแยกจากกันแล้ว ผมก็มานั่งทบทวนสำรวจความรู้สึกตัวเอง
เพราะเขาเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมคิดจะแต่งงานด้วย ถ้าไม่มีเหตุให้ต้องเลิกรากัน
ป่านนี้ผมคงสร้างครอบครัวกับเขาไปแล้ว คงไม่มีโอกาสได้มาเจอคุณชายแบบนี้
บางทีโชคชะตาก็เล่นตลกกับเรานะครับ คนที่คิดว่าใช่ กลับไม่ใช่
คนที่ไม่เคยอยู่ในสารบบความคิดเลย กลับใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้สิบกว่าปี

แต่.......แฟนคลับคุณชายไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ
ผมยังรักเดียวใจเดียวกับคุณชายเขาอยู่   
เรื่องมันผ่านมานานหลายปีแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาฉันท์ชู้สาวแล้ว
เพียงแต่คนมันเคยรักกัน เคยผ่านช่วงเวลาดี ๆ ที่ทำอะไรร่วมกันมา ความรู้สึกที่ตกตะกอนในใจยังคงมีอยู่
แต่ผมคงไม่หันกลับไปย้อนรอยเดิม ผมไม่ใช่พวก "ได้หน้า ลืมหลัง" 

[nonae]

 [Non]    คนเราจะบังคับความคิดคนอื่นไม่ได้  นอกจากเราจะบังคับและจัดการกับตัวเราเอง เหมือนรักให้มีสติ
              อาจจะยากแต่ถ้าทำได้จะดีกับตัวของเราเอง เจ็บบ้าง เสียใจบ้าง สุขบ้าง นั่นหล่ะ รสชาติของชีวิต
             
นะ แต่ละคนก็เจอเรื่องพลิกผันกันได้ตลอด เวลาและการกระทำเท่านั้นที่จะพิสูจน์และประคับประคองกัน
ให้ไปตลอดรอดฝั่งได้หรือไม่
เราเชื่อว่า ปุ้ม "ได้หน้า ไม่ลืมหลัง" แน่นอน   

เคยเจอแฟนเก่าเหมือนกัน แต่ด้วยความเป็นเพื่อนกันมาก่อน เลยเหมือนได้เจอเพื่อนสนิทที่เข้าใจกันมากกว่า
อ้าปากจะพูดอะไร จะเข้าใจทั้งความคิดและการกระทำในทันที

[fanfic2010]

มาแล้วครับ มาตามสัญญาที่ว่า จะเล่าเรื่องไปเที่ยวเชียงคานให้ฟัง ^_^

ช่วงวันหยุดรัฐธรรมนูญที่ผ่านมา พวกผมสองคนเดินทางไปเที่ยวเชียงคาน
กับกลุ่มเพื่อน ๆ ของพวกผมรวมทั้งหมด 10 ชีวิต กะจะไปทบทวนความหลัง
เมื่อครั้งยังเยาว์ ที่แบกเป้เที่ยวตะลอน ๆ ไปทั่ว ขึ้นเหนือ ล่องใต้
แต่ตอนนี้แต่ละคนอายุไม่น้อยกันแล้ว จะให้แบกเป้เที่ยวเหมือนก่อน ก็คงไม่ไหว
เดี๋ยวจะเดี้ยงกันเสียก่อน เลยขับรถไปกันเอง 2 คัน
เผื่อมีปัญหาอะไร จะได้ช่วยเหลือกันได้
 
เหตุที่อยากไปเชียงคาน ก็ด้วยความที่เชียงคานเริ่มเป็นที่นิยมมากขึ้น
พวกผมก็เลยกลัวว่า ถ้าไม่รีบไปเที่ยวเสียก่อน เดี๋ยวจะกลายพันธ์เหมือนที่ปาย
ที่ตอนนี้ แทบไม่หลงเหลือความเป็นธรรมชาติใด ๆ ให้ชื่นชม
นอกจากการปรุงแต่งให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่เลียนแบบตามธรรมชาติเท่านั้น

โปรแกรมท่องเที่ยวของพวกผม ใช้เวลาทั้งหมด 4 วัน 3 คืน
โดยเริ่มจาก กรุงเทพฯ - อุดรฯ - หนองคาย - เชียงคาน - เขาค้อ - กรุงเทพฯ

[fanfic2010]

พวกผมนัดรวมพลกันที่ร้านอาหารบ้านสวน 1 สระบุรี ตอน 8.00 น.
เหตุที่นัดเจอกันที่นั่น เพราะสะดวกสุด เพื่อนแต่ละคนก็อยู่กระจัดกระจายกันคนละที่
รถคันที่ 1 จะรับพวกที่บ้านอยู่แถวฝั่งธนฯ บางใหญ่ บางบัวทอง
รถคันที่ 2 รับพวกที่บ้านอยู่แถวลาดพร้าว ประชาชื่น รังสิต

พวกเราออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า 7.00 น. เพราะกลัวว่า ถ้าออกสาย รถจะเยอะ
ซึ่งก็เป็นตามคาด ขนาดออกเช้าแล้ว รถก็เยอะจริง ๆ ด้วยครับ
โดยเฉพาะแถวหน้านวนคร รถหนาแน่น จราจรติดขัดทุกเลน
ไม่ว่าจะเป็นทางคู่ขนานหรือช่องทางด่วน
เพราะโรงงานในนวนครส่วนใหญ่ ยังเปิดทำการปกติ
กว่ารถคันที่ผมนั่ง จะฝ่าการจราจรหน้านวนครออกมาได้ ใช้เวลาไปร่วมครึ่งชั่วโมง
ใครที่ผ่านไปแถวนั้น ช่วงวันดังกล่าวน่าจะนึกภาพออกได้ดี
นี่ผมยังเสียว ๆ อยู่เลยว่า ขนาดวันหยุดยาวธรรมดา รถยังติดได้ขนาดนี้
แล้วช่วงวันปีใหม่ จะติดขนาดไหน แล้วถนนรังสิตนครนายกที่บ้านผมอยู่
ก็เป็นเส้นทางที่คนนิยมใช้เป็นทางผ่านไปโคราชเหมือนกัน
กำลังคิด ๆ อยู่ว่า วันศุกร์ที่ 28 ธ.ค. ผมจะไปหาที่นอนที่อื่นดีมั้ยเนี่ย?? 
เพราะวันนั้น คุณชายเขาไปทำงาน จะกลับมาวันที่ 30 ธ.ค.
จากนั้น พวกผมก็กะว่า ไปเที่ยวพักที่รีสอร์ทเพื่อนที่วังน้ำเขียว เพื่อฉลองเคาน์ดาวน์รับปีใหม่

[fanfic2010]

หลังจากฝ่าการจราจรสุดหินมาได้ พวกผมก็บึ่งไปหาข้าวเช้ากินกันที่บ้านสวน 1
เหตุที่ไปบ้านสวน 1 ไม่ไปบ้านสวน 2 เพราะคาดว่า ที่นั่นคงเต็มไปด้วยรถตู้ รถบัส
ของนักท่องเที่ยว ซึ่งก็จริง เพราะขนาดที่บ้านสวน 1 ยังหนาแน่นเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว
ที่บ้านสวน 2 ก็เหมือนกัน ทุกที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว แย่งกันกิน แย่งกันเที่ยว 

หลังจากอิ่มหมีพีมัน รองท้องเอาแรงกันแล้ว ก็เดินทาง พร้อมลุย!!
จุดหมายแรกที่จะไปคือ แวะกราบนมัสการ หลวงพ่อโตที่ใหญ่ที่สุดในโลก
ที่วัดโนนกุ่ม อ. สีคิ้ว เพื่อเป็นศิริมงคลในการเดินทางครั้งนี้ของพวกเรา

วัดโนนกุ่ม ตั้งอยู่ริมถนนมิตรภาพ อำเภอสีคิ้ว ห่างจากตัวเมืองนครราชสีมาประมาณ 45 กิโลเมตร
เป็นที่ประดิษฐานรูปหล่อทองเหลืองรมดำของหลวงพ่อโต (สมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี) ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก
ผู้ที่ก่อตั้งวัด คือ คุณสรพงษ์ ชาตรี พอใกล้ถึงทางไปวัด ก็จะมีป้ายบอกทางเป็นระยะ ๆ หาง่ายครับ

สภาพภายในวัด ดูโอ่อ่าดีครับ แต่ผมกลับรู้สึกเฉย ๆ ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ เหมือนวัดที่พยายามหาเงินเข้าวัดทั่วไป
วันที่พวกผมไป เห็นทางเจ้าหน้าที่วัดมีการเชิญชวนให้คนซื้อสลากกินแบ่ง คู่ละ 100 บาท
โดยบอกว่า บริจาคเงิน 100 บาท ทางวัดแจกล็อตเตอรี่ให้ 1 คู่
ซึ่งมันดูทะแม่ง ๆ ยังไงชอบกล ในความรู้สึกของผมก็ไม่รู้
ผมมันก็คนห่างวัด เลยไม่แน่ใจว่า ทำแบบนี้ จะได้บุญหรือบาป ใครรู้ ช่วยบอกทีครับ
ประกาศบุญให้คนบริจาคเงิน แต่กลับเอาอบายมุขมาล่อ แล้วมันจะได้บุญกันมั้ยเนี่ย???


[attachment deleted by admin]

[ThyRist]

แวะกลับเข้ามาตามพี่เนะในนี้ อิอิ ^^"

[fanfic2010]

มาต่อนะครับ...... ^_^

หลังจากกราบนมัสการหลวงพ่อโต เอาฤกษ์เอาชัย อิ่มอก อิ่มใจกัยแล้ว
ก็ถึงเวลาที่พวกผมต้องหาอะไรอิ่มท้องกันก่อน กองทัพเดินด้วยท้องครับ
ตอนแรกว่าจะไปกินข้าวกลางวันกันที่ ร้านอาหาร "สวนเมืองพร" ร้านอาหารชื่อดังของเขื่อนลำตะคอง
แต่ปรากฏว่า ไอ้เนวิเกเตอร์ประจำทริปนี้ มันดันจำระยะทางผิด เลยขับผ่านเขื่อนลำตะคองไปจนถึงสีคิ้ว
ครั้นจะย้อนกลับมากินที่ร้านนั้น ก็จะเสียเวลามาก เพราะขับเลยมากว่าสิบกิโล
พอดีเหลือบไปเห็นป้ายร้าน "อาศรมแซ่บ" อยู่เลยจากวัดโนนกุ่มไปประมาณ 7 กิโล ก็เลยเสี่ยงดวงไปทานกันที่นั่น

ร้านเพิ่งเปิดใหม่ อยู่ลึกเข้าไปในซอยประมาณ 100 เมตร มีป้ายบอกไปตลอดทาง แต่ต้องระวังตอนฉีกออกทางคู่ขนาน
เพราะป้ายมันทิ้งช่วงหายไป ร้าน "อาศรมแซ่บ" เป็นร้านอาหารอีสาณรสชาติแบบโคราช
ถ้าอยากรู้ว่า อาหารรสชาติแบบโคราช มันต่างจากอาหารอีสาณอื่นยังไง ต้องลองสั่ง "ตำโคราช" มากินดูครับ
เพราะมันไม่ใช่ทั้ง "ตำปู-ปลาร้า" หรือ "ตำไทย" โดด ๆ นอกจากส้มตำและอาหารอีสาณอย่างอื่นแล้ว
ก็มีขนมจีนน้ำยาต่าง ๆ ขายร่วมด้วย รสชาติอาหารใช้ได้ โดยเฉพาะอาหารซิกเนเจอร์ "ส้มตำอาศรมแซ่บ" อร่อยล้ำย้ำยวนใจ

ผมไม่ได้ถ่ายรูปอาหารมาให้ดู เพราะพอเขาเอาอาหารมาวาง ยังไม่ทันจะยกกล้องถ่าย
สารพัดมือก็รุมกระหน่ำจนมองไม่เห็นอาหาร เพราะแต่ละคนก็หิวจัดจนหน้ามืดตาลาย
พอมรสุมสร่างซา บรรดาอาหารที่สั่งมา ก็เหลือแต่เศษซากที่พอให้เดาได้ว่า เมื่อไม่กี่นาทีก่อน มันคืออะไร - -"

หลังจากอิ่มหมีพีมันกันแล้ว ก็มีแรงลุยกันต่อไป จุดหมายต่อไป คือ "อุทยานปราสาทหินพิมาย"
พวกผมแวะผ่านโคราชกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยแวะมาเที่ยวที่นี่เลย
ครั้งนี้เลยถือโอกาสแวะชมเสียเลย ก็ไม่ผิดหวังครับ

ตอนที่ไปถึง เขามีงานฉลองงิ้วประจำปี ทำให้เขาปิดถนนทางเข้าด้านหน้า
ต้องขับรถอ้อมไปอีกถนนหนึ่งแล้ววกกลับเข้ามา เล่นเอาเกือบหลง เพราะมันไม่มีป้ายบอกทางอะไรเลย
พวกผมต้องอาศัย GPS นำทางอย่างเดียว ทริปนี้ GPS เป็นพระเอกครับ เพราะบอกทางได้แม่นยำกว่า 90%
อีก 10% ที่เหลือ คือ ความอัพเดทเรื่องแผนที่เส้นทาง เพราะผมลืมอัพเดทเส้นทางก่อนเดินทาง
เลยโดนคุณชายบ่นนิดหน่อย ประมาณว่า พอเขาไม่ทำ ผมก็ลืมทุกที
โด่!!  ก็คนมันลืมนี่ครับ ปกติเขาจะเป็นคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่างเรื่องการเดินทาง
ผมจะรับผิดชอบเรื่องอุปกรณ์ข้าวของต่าง ๆ ก็แบ่งหน้าที่กันแล้วนี่หว่า!!

[fanfic2010]

ปราสาทหินพิมาย เป็นปราสาทหินที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
มีรูปแบบศิลปกรรมขอมแบบบาปวน เชื่อกันว่าเป็นต้นแบบในการสร้างนครวัดในเขมร

ในอดีต ปราสาทหินแห่งนี้ตั้งอยู่กลางเมืองพิมาย ซึ่งเป็นเมืองโบราณที่สำคัญของภูมิภาค มีเส้นทางคมนาคมเชื่อมโยงกับเมืองสำคัญทางตอนเหนือของลาวและทางตอนใต้ของขอม จากหลักฐานศิลาจารึกและศิลปะในการก่อสร้าง
บ่งบอกว่า ปราสาทหินพิมายเริ่มสร้างขึ้นในสมัยพระเจ้าสุริยวรมันที่ 1
ราวพุทธศตวรรษที่ 16 ในฐานะเทวสถานของศาสนาพราหมณ์ 
ต่อมา ปราสาทนี้ได้ถูกดัดแปลงมาเป็นสถานที่ทางศาสนาพุทธในสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7

เมื่ออิทธิพลของวัฒนธรรมขอมเริ่มเสื่อมลง หลังรัชสมัยของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7
และมีการสถาปนาอาณาจักรสุโขทัยในเวลาต่อมา เมืองพิมายก็หมดความสำคัญลง
และหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ในที่สุด
เนื่องจากไม่ปรากฏหลักฐานเกี่ยวกับเมืองพิมายเลยในสมัยสุโขทัย 
ต่อมาในปี พ.ศ. 2479 กรมศิลปากรได้ประกาศขึ้นทะเบียนปราสาทหินพิมาย
เป็นโบราณสถาน และได้จัดตั้งเป็น อุทยานประวัติศาสตร์พิมาย
ในวันที่ 12 เมษายน 2532 เมื่อชมปราสาทหินพิมายแล้ว
ควรแวะชมพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพิมาย
ซึ่งจัดเก็บโบราณวัตถุที่สำคัญจากปราสาทแห่งนี้ไว้ ในพิพิธภัณฑ์ที่ตั้งอยู่บริเวณใกล้กัน

พวกผมไปถึงตอนประมาณสักบ่ายสองโมง เสียค่าเข้าชมคนละ 20 บาท
พอผ่านเข้าประตูไป ก็เห็นเด็กนักเรียนประถมฯ หลายคนยืนออกันอยู่บริเวณทางเข้า
น้อง ๆ เขาก็เข้ามาถามว่า สนใจจะให้พาเดินชมรอบปราสาทมั้ยคะ?
พวกหนูเป็นอาสาสมัครจากโรงเรียนต่าง ๆ ในละแวกนั้น ยินดีนำชมฟรี ไม่คิดมูลค่าค่ะ

ก็เลยถามไถ่กันเล็กน้อยว่า เรื่องเป็นยังไงมายังไง
คือ ทางโรงเรียน เขามีโครงการจิตอาสา สำนึกรักบ้านเกิด อะไรประมาณเนี้ยแหละครับ
โดยจะให้เด็กนักเรียนชั้น ป. 6 เข้าร่วมโครงการ ถือเป็นส่วนหนึ่งของวิชาเรียน
ซึ่งผมว่า เป็นความคิดที่ดีมาก ๆ เลยครับ ที่ให้น้อง ๆ ได้มีส่วนร่วมในการอนุรักษ์โบราณสถานและโบราณวัตถุ
ของท้องถิ่นบ้านเกิดของตัวเอง ขอชมเชยโครงการนี้จากใจจริง

พวกผมก็เลยสนองตอบน้ำใจน้อง ๆ เหล่านั้น ด้วยการให้น้องสองคนเดินนำเที่ยวชมปราสาท
คือ เขากำหนดให้ไปเป็นคู่ครับ มีการรับ-ส่งกันเป็นอย่างดี เหมือนมีการเทรนด์มาเรียบร้อยแล้ว
ก็ได้ความรู้เกี่ยวกับการเดินชมปราสาทหินเยอะขึ้นเลยครับ ดีกว่ามาเดินดุ่ม ๆ เอาเองหรืออ่านจากแผ่นพับที่แจกให้
มันไม่ได้อรรถรสและดื่มด่ำกับความรุ่งเรืองในอดีตของโบราณสถานที่ทรงคุณค่าทางประวัติศาสตร์
ใช้เวลาเดินชมทั้งสิ้นประมาณ 30 นาที ก็จบ ก่อนจากกัน พวกผมก็ให้สินน้ำใจน้อง ๆ เขาไป คนละ 50 บาท
(ที่จริง อยากให้ไปคนละ 100 แต่ไอ้เหรัญญิก มันไม่มีแบงค์ย่อย เหลืออยู่แค่ 100 เดียว)



[attachment deleted by admin]

[fanfic2010]

ขอเก็บตกเรื่อง ปราสาทหินพิมายสักเล็กน้อย......

วันที่พวกผมไปกันนั้น อากาศดีมาก ท้องฟ้าแจ่มใส กระจ่างมาก เห็นเมฆลอยเด่นชัดเจน
ท้องฟ้าสีสดใสที่เห็นในรูป เป็นสีท้องฟ้าจริง ๆ นะครับ ไม่ได้ปรับแต่งรูปภาพใด ๆ ทั้งสิ้น

น้องเขาพาพวกผมไปชมรูปสลักเต็มตัวของพระเจ้าสุริยวรมันที่ 7 ซึ่งมีอยู่เพียง 2 องค์ในโลก
คือ ที่ปราสาทหินพิมาย และที่นครวัด ซึ่งองค์จริง ได้เก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑ์ปราสาทหินพิมายที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ กัน
จากคำบอกเล่าของน้อง ๆ ทราบว่า เนื่องจากพระเจ้าสุริยวรมันที่ 7 ได้ทรงเปลี่ยนการนับถือศาสนา
จากพราหมณ์มาเป็นพุทธ ทำให้ขุนนางและข้าราชบริพารส่วนใหญ่ไม่พอใจ
พอพระองค์สวรรคต ก็มีการตัดเศียรรูปสลักของพระองค์ทิ้งทั้งหมด เหมือนกับเป็นการสาปแช่งอย่างนั้นแหละครับ
จึงทำให้รูปสลักส่วนใหญ่ของพระองค์พระเศียรหาย เหลืออยู่แค่ 2 องค์ที่มีพระเศียรครบ
ทำให้เราได้รู้จักพระพักตร์ของพระองค์ว่า เป็นยังไง ถึงอย่างนั้น แขนทั้งสองของรูปสลักก็ถูกตัดทิ้ง
สันนิษฐานจากลักษณะท่าทาง คาดว่า คงเป็นเพราะรูปสลักอยู่ในท่านั่งพนมมือแบบพุทธ ก็เลยถูกตัดทิ้ง

นอกจากรูปสลักของพระเจ้าสุริยวรมันที่ 7 แล้ว ยังพระพุทธรูปปางนาคปรกอีกอย่างหนึ่งที่น่าสนใจ
ซึ่งพระพุทธรูปดังกล่าว ประดิษฐานอยู่ที่ปรางหลักของปราสาท องค์จริงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ฯ
ซึ่งอนุญาตให้เฉพาะพระมหากษัตริย์หรือพระบรมวงศานุวงศ์ หรือขุนนางผู้ใหญ่เท่านั้นที่สามารถเข้าไปทำพิธีที่ปรางนี้ได้
ลองดูในภาพที่ถ่ายมานะครับ เวลาทำพิธี เขาจะนำท่อนไม้ใหญ่มาปิดช่องประตูไว้
ผมถ่ายรูปทับบนประตูที่มีร่องรอยไม้ค้ำยันประตูมาให้ดูด้วย ไม่แน่ใจว่า จะมองเห็นหรือเปล่า

เมื่อทำพิธีสรงน้ำพระพุทธรูปเรียบร้อยแล้ว น้ำพระพุทธมนต์จะไหลผ่านร่องหินมาเก็บกักไว้ที่ช่องหินข้าง ๆ
เพื่อให้นำไปใช้ประพรมให้เป็นศิริมงคลต่อไป

อ้อ! ลืมไปอีกอย่าง เวลาพระมหากษัตริย์หรือผู้แทนพระองค์มาทำพิธีในปราสาทนี้
เขาไม่ได้เดินบนพื้นหินอย่างเรา ๆ นะครับ เขาเดินบนสะพานไม้ซึ่งสร้างคร่อมทางเดิน
เป็นเหมือนทางลาดพระบาทนั่นแหละ ดูศักดินาดีพิลึก


[attachment deleted by admin]

[nonae]

สมัยโบราณเค้าจะให้ความเคารพประมาณว่าเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ หรือมาจากสวรรค์
ยังมีเรื่องต้องห้ามหลายอย่าง แบ่งแยกอย่างชัดเจน ถ้าดูประวัติศาศตร์แต่ละยุคแต่ละสมัยที่ผ่านมาจะเห็นได้ชัด
รอปุ้มมาเล่าต่อออออออ

ที่จริงการทำบุญเราจะทำด้วยใจที่บริสุทธิ์ไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร ได้แต่ความสบายใจของตัวเราเอง
สำหรับเราไม่นึกว่าเป็นอบายมุข เพราะบางครั้งที่คนไปทำบุญวัดต่าง ๆ ทางวัดอาจจะมีการแจกเหรียญหลวงพ่อโน้น หลวงพ่อนี้
หรือของขลังอย่างที่เราได้มา เพียงแต่ที่นี่แจกเป็นล๊อตเตอรี่เพื่อกระตุ้นต่อมการพนันให้คนมาทำบุญสร้างถาวรวัตถุแทน
แต่ที่เราจะมองคือ จะสร้างก่อสร้างถาวรวัตถุไปมากมายอะไรกันขนาดน้าน ไปยึดติดกับวัตถุมากเกินไปหรือป่าว

[fanfic2010]

เนะ....ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ รู้สึกว่า คนไทยเราแปลงความหมายแก่นแท้ของพระธรรม
เป็นถาวรวัตถุไป ทำให้เรื่องที่ควรทำแต่พอดี อย่างเช่น วัดวาอาราม โบสถ์ วิหารต่างๆ
เลยกลายเป็นพุทธพาณิชย์ไปเสียฉิบ แถมยังมอมเมาให้คนบ้างมงายอีกด้วย

[fanfic2010]

พวกผมออกจากปราสาทหินพิมายประมาณบ่ายสี่โมง
จากนั้น ก็มุ่งตรงไปอุดรธานี ตอนแรกว่าจะแวะวัดป่าบ้านตาด
แต่ไม่มีเวลา พวกผมไม่ชินทาง กลัวจะถึงอุดรฯ มืดค่ำมากไป

คืนนี้ พวกเราจะพักที่อุดรฯ 1 คืน จองที่พักไว้ที่ รร. คำเจริญ คืนละ 500 บาท
เป็นโรงแรมเปิดใหม่ ห้องพักสะอาดสอ้านใช้ได้เลยครับ สมราคา
มีเฟอร์นิเจอร์ครบตามมาตรฐาน น้ำอุ่น แอร์ ทีวี ตู้เย็น
(ป.ล. ตู้เย็น-ภายนอกจ๊าบมาก เปรี้ยวได้ใจ ^_^)

ไหน ๆ ก็มาอุดรฯ ทั้งที่ก็เลยถือโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนฝูงที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยเลย
ก็เลยไปทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในซอยกระเทย หลังราชภัฎฯ
(เขาว่าอย่างนั้นนะครับ ผมไม่ได้ตั้งเอง) ผมจำชื่อไม่ได้ เพราะมีการเปลี่ยนแปลงกระทันหัน
ตอนแรกว่าจะไปกินกันที่ร้าน "ไก่ตุ๊ป่อง" ซึ่งขึ้นชื่อเรื่อง "ไก่แป๊ะซะ"
แต่เรามาถึงอุดรฯ ค่อนข้างค่ำมาก เกือบสองทุ่ม ถ้าจะไปกิน ร้านคงใกล้ปิดแล้ว ไก่ก็คงเหลือแต่กระดูก
อีกอย่าง ร้านอยู่นอกเมืองพอสมควร เสียเวลาเดินทางกันอีก ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน

ถ้าใครมีโอกาสแวะมาเที่ยวอุดรฯ ก็ลองมาชิมกันนะครับ
เป็นไก่ต้มน้ำปลาหมักด้วยสูตรพิเศษของทางร้าน ใช้เวลาต้มเคี่ยวนาน
วันหนึ่งเลยทำไว้แค่ไม่กี่ตัว ถ้าไม่สั่งจองไว้ก่อน อย่าหวังว่า จะได้กิน
ร้านนี้เป็นร้านฮิตติดบอร์ดลูกเรือมานานหลายปีแล้ว
แต่ได้ยินว่า ช่วงหลัง ๆ ฝีมือชักตกไป ไม่รู้เป็นเพราะอะไร??

ตื่นเช้า ก็ยกขบวนไปทานอาหารเช้ากัน ทายสิครับว่า เช้านี้ พวกผมกินอะไรกัน??
ผมว่า หลายคนคงเดาถูก มาอุดรฯ ทั้งที จะกินอย่างอื่นได้ยังไง นอกจาก........

"ไข่กระทะ" + "ข้าวเปียก"

ที่จริงว่าจะไปกินร้านใกล้สถานีรถไฟ ที่เขามีสตูว์อร่อย ๆ ขาย
แต่พวกผมดันจำชื่อร้านและทางไปไม่ได้ ไม่ได้มานานหลายปีแล้ว
จำได้แต่ว่า อยู่ใกล้กับร้านเอมโอช แต่พอผ่านร้านเอมโอช ก็เลยเปลี่ยนใจ เอาที่จำได้ดีกว่า



[attachment deleted by admin]

[fanfic2010]

หลังเติมพลังงานกันเรียบร้อยแล้ว พวกผมก็ออกเดินทางอำลาอุดรฯ
เข้าสู่หนองคาย ใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชม. ไปทาง อ. เพ็ญ
แวะกราบหลวงพ่อพระใส พระคู่บ้านคู่เมืองของหนองคายที่วัดโพธิ์ชัย
วัดตั้งอยู่ริมถนน หาง่ายครับ ขับมาตามทางเรื่อย ๆ จนถึงสี่แยกพญานาค
ที่เรียกว่า "สี่แยกพญานาค" เพราะมีรูปหล่อโลหะเป็นรูปพญานาคพันเหนือซุ้มทางเข้าเมือง
ถ้าเลี้ยวซ้ายไปสะพานมิตรภาพฯ ขับตรงไปก็เข้าเมือง
ถ้าไปวัด ให้เลี้ยวขวาครับ ขับไปอีกไม่ไกล ประมาณ 5 กม. จะเห็นประตูทางเข้าวัดซ้ายมือ
ทางเข้าวัดมีหลายทาง แต่ถ้ามาจากอุดรฯ ทางนี้ใกล้สุด

หลังจากนั้น ก็เดินทางเลียบแม่น้ำโขง มุ่งสู่เชียงคาน
โดยใช้เส้นทาง หนองคาย...ศรีเชียงใหม่...สังคม...แก่งคุดคู้...เชียงคาน
ก็ขับลัดเลาะเลียบแม่น้ำโขงไปเรื่อย ๆ วิวดีครับ ต้นไม้ครึ้มไปตลอดทาง
ถนนหนทางก็ใช้ได้ รถน้อยดี มีขรุขระบ้างเป็นบางช่วง แต่โดยรวม ถือว่า สภาพถนนดีครับ