หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[MaIOcEaN]

จบตอนอย่างงี้เอามีดมาแทงกันดีกว่า อ๊ากกก คดีจะพลิกไหมเนี่ย เดี๋ยวไปจ้างโคนันมาสืบดีกว่า อิอิ

[tamako]

อาะเด๊ะ ท่านประธานชักน่าสงสัยแล้วนะ
ไหนจะคำพูดกำกวม  ไหนจะพฤติกรรมแปลกๆ
อืมๆ  ขอเดาว่าเป็นท่านประธานนะ แต่ถึงเดาไปก็ต้องรอเฉลยอยู่ดี
ยากจริงๆ  ยากกว่าข้อสอบอีกมั้งเนี่ย

[samsoon@doll]

ท่านประธานแน่เลยง่ะ

[DasHimmel]

สุดสุดเลยค่ะ!!!!! อ่านไปเหมือนโดนจูงตลอด
ตอนแรกยิ่งอ่านยิ่งสับสนเรื่องใครจะเป็นหนุ่มวันศุกร์20
แต่พออ่านมาเรื่อยๆต้องมานั่งกลุ้มต่อว่าเคนนี่จะใช่แน่เรอะ
แต่งเก่งมากๆค่ะคุณkatawoot โยงเรื่องเชื่อโยงเรื่องเก่งมากๆ  เล่นเอาหัวหมุนกันเลยทีเดียว 555
สนุกมากมายค่ะสำหรับ"คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ"
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ   

[yayee2]

ท่านประธาน คนมาดเนี้ยบคนนั้นแน่ๆ

[pp4]

มัน-ค้าง-มาก!! = ='
กายยังคงเนื้อหอมเกินใคร = ="
หรือว่าท่านประธานจะคือคนที่กายจุดจุดจุดด้วยคืนวันที่ยี่สิบ!? ม่ายย
ไม่อาวประธาน!!! ขอร้อง!
รีบมาต่อนะคะ รอๆๆๆ ;'D

[MokGaLaKom]

คิดว่าหนุ่มวันศุกร์ที่24ไม่ใช่คเชนทร์ แต่ยังไม่เป็นใคร
ต้องลองไปจับท่านประธานแก้ผ้าดูก่อน
แต่ท่านประธานพูดแบบนี้แสดงว่า...

[woradach]

ตอนแรกก็คิดว่าคเชนท์อยู่ดีๆ ไหงกลายเป็นไม่ใช่ โอ๊ย งง!!

[silverphoenix]

พฤศ  พฤศ  พฤศ  พฤศ  พฤศ

พฤศ  พฤศ  พฤศ  พฤศ  พฤศ

พฤศ  พฤศ  พฤศ  พฤศ  พฤศ

ชอบคนเนี้ยย

[katawoot]

Guy Chapter 34

กายเดินออกจากห้องกาแฟของแผนกอย่างเนือยๆ และเมื่อเห็นมีพนักงานชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนใหญ่เดินสวนทางมาจึงเบี่ยงตัวหลบ แต่พนักงานคนนั้นหยุดยืนและถามว่า
“ตกลงคุณชื่อกายหรือแมน”
“กายครับ” กายตอบพึมพำและเดินต่อเพราะไม่อยากสนทนาด้วย
“Forward mail คงไปไม่ถึงท่านประธานหรอกคุณ เพราะคงไม่มีใครกล้าส่งให้ท่าน” เสียงดังตามมา
...อะไรกันวะเนี่ย ภาพหลุดของเรากลายมาเป็น forward mail ไปเรียบร้อยแล้วหรือ เพิ่งเห็นอยู่ใน Facebook และที่คุณพี่เพิ่งพูดไปเรียกว่าเป็นการให้กำลังใจหรือเปล่าวะ เฮ้อ ซวยจริงๆเลย หวังว่าท่านประธานคงไม่เล่น Facebook หรือเปิดเน็ตหาดูรูปอะไรพรรค์นั้นหรอกนะ...
...แค่คเชนทร์ได้รับ แล้วยังส่งต่อมาให้เราดูอีก ทะลึ่งจริงๆ...
...คบกับผมแล้ว ห้ามไม่ให้มีแบบนี้อีกเด็ดขาด...
กายถอนหายใจ จำประโยคเดียวที่ปรากฎอยู่ในอีเมล์เมื่อครู่ของคเชนทร์ได้ เขาอยากจะคิดว่าคเชนทร์พูดติดตลก แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าคเชนทร์อาจจะไม่พอใจ
...ทำไมเราจะต้องแคร์ด้วย เรารู้สึกแคร์ว่าคเชนทร์จะคิดยังไงยังงั้นหรือ อีกอย่าง คเชนทร์จะจำตัวเองในรูปไม่ได้เลยหรือ ถึงเห็นแค่คางก็น่าจะจำได้...
...แต่เราก็แคร์ว่าเชิงชายจะเสียใจด้วยนะ แล้วธฤตอีกล่ะ ธฤตจะเห็นรูปนั้นไหมเนี่ย คงต้องเห็นแน่นอน ธฤตอยู่ในวงการบันเทิง รูปอะไรแบบนี้คงส่งต่อให้กันดูสนุกไปเลย ส่วนคุณทหารอากาศเมฆอาจจะไม่เห็นเพราะวันๆ อยู่แต่ในกรมทหารและมองแต่ท้องฟ้าเพราะเป็นทหารอากาศ...
...วรุจน์! วรุจน์จะว่ายังไง วรุจน์คงยังไม่เห็น ผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมใหญ่ขนาดนั้นคงไม่มานั่งเปิดหาดูรูปใน Facebook...

เย็นวันศุกร์ กายนั่งรอวรุจน์อยู่ในรถอินฟินิตี้สีดำคันหรูซึ่งจอดติดเครื่องอยู่บนลานจอดรถของโรงแรม The Atlantis วันนี้วรุจน์นัดทานอาหารเย็นกับกายทั้งที่เพิ่งทานด้วยกันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา กายรับนัด ในใจนึกอยาก 'สอบถาม' ว่าวรุจน์จะรู้เรื่องภาพหลุดของเขาหรือไม่ แต่ครั้นพอมาเจอหน้ากันก็เปลี่ยนใจ
ขณะที่กำลังจะเคลื่อนรถออกจากช่องจอด วรุจน์มองเห็นชายชาวตะวันตกคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูจึงขอตัวลงไปคุยเรื่องงาน ชายคนนั้นคงเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเพราะดูท่าทางนอบน้อมต่อวรุจน์จนเห็นได้ชัด
วรุจน์เดินกลับมาที่รถช้าๆ กายมองร่างสูงใหญ่ในสูทสีเทาอ่อนด้วยสายตาครุ่นคิด
...เจ้าของโรงแรมเครือ The Atlantis ขับรถนำเข้าคันละหลายล้าน และมีหลายคันด้วย ส่วนเราเอง เมื่อคืนนั่งกดเครื่องคิดเลขเครื่องเล็กๆ บวกเงินเท่าที่มีเพื่อดูยอดรวมว่าจะดาวน์รถหรือดาวน์บ้านได้หรือไม่ กดอยู่หลายรอบ ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าไม่ซื้ออะไรทั้งสิ้น ต้องเกิดเงินเอาไว้เพื่อกรณีฉุกเฉิน...
“วันนี้ผมจะพาออกนอกเมืองไปทานที่สวนอาหาร ก. กุ้งเผา” วรุจน์ขึ้นนั่งบนรถและเคลื่อนรถออกจากที่
“ผิดกับสไตล์คุณมากเลยนะครับ” กายให้ความเห็น
“ทำไมผมจะไปทานอาหารที่ ก. กุ้งเผาไม่ได้” วรุจน์หัวเราะ
“ก็ ไม่รู้สิครับ วิถีชีวิตของคุณไม่น่าจะเป็นแบบนั้น คุณดูเป็นหนุ่มเมืองกรุง น่าจะชินแต่กับร้านอาหารเท่ๆ กลางกรุงเทพฯ” กายตอบแล้วอดนึกถึงคำพูดของนรธีร์ไม่ได้
...วิถีชีวิตของเขาแตกต่างกับวรุจน์และธฤต ถ้าจะให้เขากินข้าวร้านอาหารทุกวันคงไม่ไหว ที่ทำได้คือซื้อจากรถเข็นข้างทาง แต่บางครั้งเขาก็เคยทำกับข้าวกิน หุงข้าวแล้วก็เจียวไข่ ไม่ก็ทำโจ๊กใส่หม้อหุงข้าวแบบง่ายๆ...
“ไม่จำเป็นเสมอไปหรอกครับ” วรุจน์ตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี “ขอแค่อาหารอร่อย ที่ไหนผมก็ทานได้”
“คุณเคยทำอาหารทานเองไหมครับ” กายถามวรุจน์
“เคยสิครับ” วรุจน์ตอบ “นี่คงคิดว่าผมคงทานข้าวเฉพาะในร้านอาหารใช่ไหมล่ะ ความจริงก็ถูกนะ เกือบทุกวัน ผมทานในร้านอาหาร”
“นั่นไง”
“ที่โรงแรม The Atlantis” วรุจน์หัวเราะ “ของฟรีนะครับกาย ใครไม่ชอบทานอาหารอร่อยๆ และฟรีบ้าง แต่บางครั้งผมก็ทำเองง่ายๆ”
“เช่น” กายเลิกคิ้ว
“หลักๆ ก็ เสต็ก สปาเก็ตตี้ซอสอาบาเรียต้า ซุปข้าวโพดอะไรพวกนั้น”
...อายจังเลย แค่ได้ยินชื่ออาหารก็ทำให้เรารู้สึกว่าอยู่กันคนละโลกกับวรุจน์...
...นี่ไงล่ะ ตัดวรุจน์ทิ้งไปจากลิสท์ เพราะวิถีชีวิตแตกต่่างกัน ไปกันไม่ได้ ตัวเลือกจะได้น้อยลงอีกหนึ่ง แล้วก็ตัดธฤตออกไปด้วย คนในวงการบันเทิง เราไม่ชอบคนในวงการบันเทิง วิถีชีวิตไม่เหมือนกับเราเหมือนกัน...
...งั้นคเชนทร์ก็ไม่เหมือน เมฆก็ด้วย...
“วันหลังเราซื้ออะไรไปทำทานที่บ้านผม” วรุจน์พูดเสียงอ่อนโยน “หรือบ้านคุณก็ได้”
“ผมเช่าอพาร์ทเมนต์อยู่ครับ ไม่ใช่บ้าน”
“ก็บ้านนั่นล่ะ อพาร์ตเมนต์ หอพัก คอนโด มันก็คือบ้าน”
“ผมไม่มีเครื่องครัว”
“เอาที่บ้านผมไปก็ได้”
“ผมไม่มีเตาแก๊ส”
“เตาไฟฟ้าเล็กๆ ผมก็มี บางทีผมเอาไปนั่งย่างเนื้อเกาหลีทานที่ระเบียงหลังบ้าน ผมมีอุปกรณ์ทุกอย่าง อย่าหาเรื่องปฏิเสธไปหน่อยเลย” วรุจน์อมยิ้ม
“ที่อพาร์ตเมนต์ผมห้ามทำอาหาร”
“กาย” วรุจน์เรียกเสียงดุ แต่นัยน์ตาฉายแววขำ “คุณอย่าพยายามถอยห่างออกจากผมเลยนะ อย่าหาเหตุผลมาบอกผมว่า เพราะเราแตกต่างกัน เราถึงไปกันไม่ได้ มันไม่ใช่ประเด็น อีกอย่าง...เอ่อ...” วรุจน์พูดแล้วนิ่งไป
กายมองคนที่กำลังขับรถด้วยสายตาค้นหาเพราะวรุจน์พูดประโยคหลังๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจังและมั่นใจมาก แต่ทันใดกลับนิ่งไป
“อีกอย่างอะไรครับ” กายถาม
“อีกอย่าง ผมอยากให้คุณเชื่อในตัวผม” วรุจน์นิ่งอีกชั่วครู่แล้วพูดต่อว่า “เชื่อในตัวตนจริงๆ ของผม มีอะไรหลายอย่างที่เราต้องทำความรู้จักกัน ผมมีอะไรอีกเยอะแยะที่อยากจะบอกคุร แต่ผมบอกทั้งหมดตอนนี้ไม่ได้ ผมอยากจะให้มัน...”
“ค่อยเป็นค่อยไป” กายรีบพูดแทรก
“แต่บางอย่างผมก็อยากรวบรัด” วรุจน์อมยิ้ม
“เช่นอะไรครับ”
“คุณก็รู้”
“ผมไม่รู้ ผมไม่ใช่คนฉลาดขนาดนั้น”
“ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก ผมรู้ว่าคุณเป็นคนฉลาด”
“แต่ก็ไม่เก่งถึงกับอ่านใจใครได้”
“คุณไม่ต้องอ่านใจผม เพราะผมจะเปิดให้คุณดูเอง แต่ความจริง ผมก็เปิดมาเยอะแล้วนะครับกาย” วรุจน์ตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ แต่ทว่า แวบหนึ่ง กายสังเกตว่ามีรอยยิ้มหม่นๆ เจือปน เหมือนกับวรุจน์มีอะไรอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูดออกมา

นรธีร์หันไปมองเชิงชายที่กำลังดื่มเหล้าอย่างหนักแล้วหันไปบอกบาร์เทนเดอร์ว่าให้หยุดเติมเหล้า เชิงชายโวยวายที่โดนขัดใจแต่นรธีร์โวยวายเสียงดังกว่า
“เลิกแดกเหล้าซะที เดี๋ยวก็เมา แกรู้หรือเปล่า จากผลการสำรวจของดูเร็กซ์ ชีวิตของหลายคนพลิกผันไปหลังดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายก่อนเมาเละเหมือนหมาและไม่ใช่ผลิตภัณฑ์ของดูเร็กซ์” นรธีร์ตะคอกเสียงใส่เชิงชาย
“ผมม่ายสน ตอนนี้ชีวิตผมก็พลิกแล้ว” เชิงชายโบกมือ “พลิกกลิ้งฝุ่นตาหลบฉิบหายวายป่วง”
“ไอ้ชาย พอแล้ว” นรธีร์ตีมือเชิงชายซึ่งหันไปด้านข้างและกำลังยื่นมือจะคว้าแก้วเหล้าของคนอื่น
“กาย ทำมายทำกับชายยางงี้” เชิงชายคร่ำครวญ
“รูปมันเก่าแล้ว ตั้งแต่ปีมะโว้โน่น” นรธีร์แก้ตัวแทนกาย
“มันเจ็บที่ขั้วหัวจายจริงๆ เจ๊ กายยอมมีอะไรกับครายๆ แต่ไม่ยอมแม้จะให้ผมแตะเนื้อต้องตัว ต้นขาขาวๆ ก็ม่ายเคยเห็น”
“เว่อร์ไปแล้วแก” นรธีร์ตีไหล่เชิงชาย
“เปรียบเทียบ เข้าจายหมาย เปรียบเทียบ” นรธีร์พูดเสียงอ้อแอ้ “ผมเสียใจมากนะเจ๊ ยิ่งดูรูปหลุดของกายผมยิ่งหมดกำลังจาย”
“แกมองอีกมุมซิวะ กายมันมีอะไรกับใครและไม่ยอมผูกพันกับใครซักคนเพราะมันมีแค่สนุกๆ แต่กับแกมันเป็นเรื่องพิเศษ คนพิเศษ จะมีอะไรกันก็ต้องรอเวลาพิเศษ” นรธีร์ปลอบใจ
“แล้วเมื่อหร่ายล่ะเจ๊ เมื่อหร่ายอ่ะ”
“เอ๊ะ ไอ้นี่ แกคบกับไอ้กายเพราะอยากจะฟันมันอย่างเดียวใช่ไหมถึงได้คร่ำครวญเรื่องเสียบประตูหลังมันนัก” นรธร์ตะคอก
“เปล่า” เชิงชายส่ายหน้าแล้วฟุบลงกับเคาท์เตอร์บาร์เหล้า
“เชื่อใจมันหน่อยสิ เจ๊ถามมันแล้ว มันบอกว่าเป็นรูปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ความจริงแกควรจะช่วยมันสืบหาไอ้ตัวการที่ปล่อยรูปออกมาจะได้ไปช่วยรุมกระทืบใอ้ห่_นั่น ไม่ใช่มานั่งคร่ำครวญอยู่แบบนี้”
“ก็ผมเสียจาย” เชิงชายพูดเสียงอู้อี้
“งั้นก็กลับบ้านไปนอน”
“ผมจามาว” เชิงชายไม่ยอม “เมาให้ลืมกาย”
“เออ ขอให้ลืมจริงๆ สาธุ”
“เจ๊ไม่รักผม ไหนว่าจาช่วยผมให้สมหวัง ทำมายกายม่ายรักผมซะที”
“เฮ้อ ไอ้งี่เง่าเอ๊ย” นรธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดพึมพำเบาๆ ว่า “เรื่องของหัวใจ มันบังคับกันได้ที่ไหนวะ”

วรุจน์รับประทานอาหารทะเลได้มากอย่างที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้ กายเองก็เช่นกัน วรุจน์รู้ว่า นอกจากรสชาติอาหารและบรรยากาศของร้านแล้ว คนที่เขานั่งทานด้วยเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้รับประทานได้มากมากกว่าที่เคย
ขณะที่เดินทางกลับเข้าเมือง วรุจน์ชวนกายไปขับรถเล่นทั้งที่อีกฝ่ายนั่งตาปรือตั้งแต่ขึ้นรถ
“จำได้ไหมครับกาย คุณบอกว่า หากเราตระเวนไปที่ต่างๆ ที่เราคุ้นเคย เราอาจนึกอะไรออก ตอนนี้ผมกำลังนึกเรื่องที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมาก่อนแต่คิดไม่ออกว่าเคยเห็นกันที่ไหน”
“คุณยังไม่ลืมเรื่องนี้อีกหรือครับ” กายพูดช้าๆ รู้สึกง่วงมาก
“ใครจะลืมลง ก็เพราะลืมไม่ลงนี่ไง ผมถึงได้รู้สึกอึดอัดแบบนี้”
“ไหนๆ เราก็รู้จักกันแล้ว จะไปคิดทำไมล่ะครับ อีกอย่างหน้าตาโหลๆ แบบผม คุณคงเคยเจอมานักต่อนัก”
“ตลกตายล่ะ หน้าโหลแบบคุณนี่นะ” วรุจน์หัวเราะ “ที่พูดนี่เพราะไม่รู้ว่าตัวเองหน้าตาดีใช่ไหม”
“เปล่า ผมพูดเล่น”
“คุณรู้ว่าตัวเองมีรูปร่างหน้าตาตัวเองเป็นอาวุธ ใครเห็นคุณก็คงชอบและอยากจีบ ผมขอยอมรับว่าวันนั้นที่เห็นคุณเดินอยู่ข้างถนนผมก็รู้สึกแบบนั้น แต่ตอนที่ขับรถเข้าไปใกล้คุณมากๆ ผมกลับมีความรู้สึกหนึ่งโผล่เข้ามาในหัว” วรุจน์ทอดเสียงอ่อนโยน “ว่าผมเคยเห็นคุณมาก่อน และไม่ใช่ครั้งเดียว”
“คุณจะคิดเรื่องนี้ให้ออกให้ได้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”
“มันติดอยู่ในหัว คุณไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนหรือครับ พยายามอยากนึกอะไรให้ได้ แต่นึกไม่ออก พอจะนึกได้ มันก็หายไปทุกที”
“สมมุติว่าเราเคยเจอกันในผับ มันจะสำคัญยังไง เราไม่ต้องตระเวนไปทุกผับหรือครับ หรือเราอาจจะเดินผ่านกันบ่อยๆ ในซุปเปอร์มาร์เก็ต”
“คุณไม่อยากรู้หรือครับกายว่าเคยเจอกับผมหรือเปล่า”
“คุณวรุจน์” กายไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี วรุจน์ดูหมกหมุ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก เขานึกว่าจะลืมไปแล้ว แต่จู่ๆ วรุจน์กลับพูดเรื่องเดิมขึ้นมา
“ผมอาจจะเหมือนคนที่คุณเคยรู้จัก” กายพูด
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้น มันเป็นความรู้สึกอีกแบบ” วรุจน์ส่ายหน้า
“งั้น...” กายเอียงหน้าคิด “เริ่มที่เซเว่น อีเลฟเว่นดีไหมครับ คุณอาจเคยเดินชนกับผมตอนเข้าไปซื้อของ ผมเดินชนกับคนอื่นบ่อยๆ ผมกะจังหวะประตูเลื่อนอัตโนมัติไม่ค่อยได้”
“ผมไม่เคยเดินชนใครหน้าเซเว่น อีเลฟเว่น”
“คุณจำได้ขนาดนั้นเลยหรือ”
“ผมเป็นคนความจำดี” วรุจน์ตอบ ยิ้มบางๆ ให้กาย แล้วหันไปพูดพึมพำ “แต่เรื่องนี้กลับนึกไม่ออก”
“ตกลงไม่เอาเซเว่น อีเลฟเว่น”
“ช่่างเถอะ” วรุจน์หัวเราะเบาๆ “เดี๋ยวคุณจะเบื่อเสียก่อน เอาเป็นว่า เรามาทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้งมากกว่านี้ดีกว่า”
...ตายละหว่า มาทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้ง ชวนกันง่ายๆ เลยหรือ...
...นี่ไม่ต้องจัดกลุ่มแข่งขันกันใหม่หรือ วรุจน์อยู่สายเดียวกับธฤตและเชิงชาย ส่วนอีกสาย คเชนทร์ เมฆ และเบนนี่ ก็พอดีกันแล้วนี่นา หากเกิดมาเสียตัวให้วรุจน์ มันก็ไม่ลงตัวสิ...
...หรือไม่ก็นอนกับทุกคนให้สิ้นเรื่อง ใครลีลาดีที่สุดก็เลือกคนนั้น รักกับเซ็กส์ยังไงมันก็มาด้วยกันนั่นล่ะว๊า...
“กายครับ” เสียงของวรุจน์ดังขึ้น “คิดอะไรอยู่หรือครับ”
“เอ่อ...เปล่าครับ” กายส่ายหน้า
“ผมอยากเห็นโรงเรียนมัธยมที่คุณเคยเรียน เอามัธยมต้นก่อน แล้วค่อยไปมัธยมปลาย มหาวิทยาลับกับที่ทำงานไม่ต้อง พอไปดูที่คุณเรียนแล้ว ผมจะพาไปดูโรงเรียนที่ผมเคยเรียน คุณต้องแปลกใจแน่ๆ วันนี้เราทำความรู้กันให้ลึกซึ้งแค่นี้ก่อน แค่ตระเวนไปแค่นี้ก็คงถึงเวลานอนพอดี”
“ตีสองพอดีล่ะไม่ว่า” กายเบ้ปากแล้วยิ้ม นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไปดูโรงเรียนคุณเลยดีกว่าครับ ผมเรียน กศน.”
“ฮ้า จริงหรือ ไม่น่าเชื่อ” วรุจน์อุทาน “แล้วคุณก็เก่งถึงขนาดสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่เข้ายากที่สุดของประเทศได้”
“ผมเป็นคนตั้งใจจริง”
“นี่ล่ะแบบที่ผมชอบ”
“หือ” กายเลิกคิ้ว
“กาย อย่านึกว่าผมมองคนที่รูปร่างหน้าตา” วรุจน์พูดเสียงจริงจัง “จริงอยู่ ผมเคยคบกับคนแบบนั้น แต่ไม่ใช่ความสัมพันธ์จริงจัง ผมมองคุณลึกกว่านั้น ผมเห็นอะไรในตัวคุณหลายอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษ มีอะไรบางอย่างที่บอกผมว่าใช่”
“โรงเรียนคุณอยู่อีกไกลไหมครับ” กายเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้วรุจน์วกเข้าเรื่องที่จะทำให้เขาอึดอัด
...เขายังไม่พร้อม...
“ไกลครับ แต่ผมไปถึงได้ภายในสิบห้านาที อยากลองนั่งรถมันส์ๆ หรือเปล่า” วรุจน์ตอบยิ้มๆ
“ไม่ครับไม่ ไปแบบธรรมดาก็ได้” กายรีบปฏิเสธ
“อยากเปลี่ยนเรื่องคุยก็ได้” วรุจน์พูด “งั้นเรามาคุยเรื่องทำอาหารกัน ครั้งหน้าไปทำอาหารทานกันที่บ้านผม”

ในที่สุด การเดินทางแบบ 'ธรรมดา' เพื่อไปชมโรงเรียนมัธยมฯ ที่วรุจน์เคยเรียนก็สิ้นสุดลง วรุจน์ชะลอรถและชี้มือไปยังกำแพงสูงด้านซ้ายพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า
“นี่ไงโรงเรียนเก่าผม”
“นี่หรือครับ” กายเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจมาก
“คุณแปลกใจมากใช่ไหมล่ะ เห็นหน้าก็รู้”
“ครับ” กายตอบเสียงเบาหวิว
“แล้วก็โน่น ตรงโน้น” วรุจน์ชี้มือและหมุนพวงพาลัยรถ ขับรถตรงไปยังจุดที่ชี้ เมื่อมาถึงจึงพูดต่อว่า “นี่ล่ะ ที่ประจำผม”
“ที่ประจำเอาไว้ทำอะไรครับ” กายถาม
“มานั่งรอกลับบ้าน” วรุจน์ตอบ “คนขับรถผมจะมาจอดรถตรงนี้ทุกวัน เลิกเรียนผมก็จะมานั่งอยู่ในรถ รอเวลาน้องชายผมเลิกเรียนแล้วค่อยไปรับ โรงเรียนน้องผมไม่มีที่จอดรถ”
“ทำไมไม่เรียนที่เดียวกันครับ” กายถาม
“ผมสอบเข้าโรงเรียนนั้นไม่ได้ คุณพ่อก็ไม่ยอมใช้เส้นสาย น้องชายผมเรียนเก่งมาก สอบเข้าได้ที่หนึ่ง” วรุจน์หัวเราะ “ผมชอบนั่งรออยู่ในรถ เปิดกระจกลง เอาคางเกยประตูรถแล้วมองดูคนเดินไปเดินมา”
“ที่นี่หรือครับ” กายถามซ้ำ ตามองไปยังป้ายรถโดยสารประจำทางเก่าๆ ข้างรั้วคอนกรีตสูง
“น่าแปลกแฮะ” วรุจน์พยักหน้าแล้วอุทานเบาๆ “ทุกอย่างเกือบจะเหมือนเดิม ข้างป้ายรถเมล์ก็ยังเป็นซุ้มไม้เลื้อย คุณรู้ไหม เวลาฝนตกปรอยๆ คนชอบเข้าไปหลบใต้ซุ้ม ผมเคยอยากเรียกให้เขาเข้ามานั่งหลบฝนกับผมในรถ แต่ก็ได้แต่คิด”
“ใครครับ”
“อืม...ก็คนที่อยู่ใต้ซุ้มนั่นล่ะครับ” วรุจน์ขมวดคิ้ว “เอ่อ ตรงนั้นมีคนตั้งโต๊ะขายของ มีรถเข็นขายน้ำ แล้วก็มีโต๊ะขายดอกไม้”
“โต๊ะไม้เล็กๆ เก่าๆ” กายพึมพำแล้วเปิดประตูลงจากรถพร้อมกับวรุจน์
“อากาศดีจริงๆ” วรุจน์กางแขน แหงนหน้า “ไม่น่าเชื่อว่านี่คือกลางกรุงเทพฯ”
“ก็มันดึกแล้วนี่ครับ” กายพูดยิ้มๆ แล้วเดินไปยังซุ้มไม้เลื้อย
“คุณรู้ไหมกาย บางครั้งผมก็ลงไปซื้อของกินตรงข้างป้ายรถเมล์ คนขับรถผมบอกว่ามันไม่สะอาด แต่ผมไม่สน ก็ไม่เห็นจะท้องเสียซักที อร่อยด้วย ที่บ้านเลี้ยงผมแบบคุณหนู แต่ผมไม่อยากเป็นคุณหนู น้องชายผมต่างหากอยากเป็นคุณหนู แต่พ่อกับแม่ไม่ยอมให้เป็น พ่อกับแม่ผมก็แปลกนะ เขากลัวว่าเพราะน้องชายผมเป็นน้องคนเล็ก จะเสียนิสัยเพราะถูกตามใจ ก็เลยไม่ยอมตามใจ แต่กลับมาตามใจลูกชายคนโต”
กายยิ้มบางๆ นั่งลงบนม้านั่งใต้ซุ้มไม้เลื้อย มองดูวรุจน์ซึ่งยืนอยู่ริมถนนและกำลังหันไปรอบๆ
“ผมชอบซื้อพวงมาลัยของคุณยายคนหนึ่ง สงสารแก เขาขายตรงที่คุณนั่งอยู่นั่นล่ะ มีหลานคนหนึ่งคอยขายช่วย” วรุจน์พูดต่อ ท่าทางเหมือนกำลังจมอยู่ในห้วงเวลาส่วนตัวเพื่อนึกถึงอดีต “ดอกไม้หอมมาก ผมชอบดมแล้วก็วางไว้ข้างเบาะ เขาขายดีมากรู้ไหม จนหลานเขาต้องวิ่งมาเอาพวงมาลัยอยู่บ่อยๆ”
กายหันไปมองตามมือของวรุจน์ซึ่งชี้ไปยังสามแยกทางด้านซ้าย เห็นไฟสัญญาณจราจรกำลังเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดง
“เขาขายอยู่ตรงโน้น วิ่งไปวิ่งมาเหมือนไม่รู้จักเหนื่อย อายุคงอ่อนกว่าผมหลายปี ตากลมโต ผิวค่อนข้างคล้ำ คงเพราะตากแดด เขายิ้มให้ผมอยู่บ่อยๆ แปลกนะ เรามองกันทุกวัน แต่ไม่เคยได้คุยกันเลย เวลาไม่ได้ขายดอกไม้ เขาจะนั่งอยู่นิ่งๆ ไม่กระดุกกระดิก มองมาที่รถผม” วรุจน์ยืนนิ่ง มือล้วงกระเป๋ากางเกง เล่าเรื่องราวในอดีตด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
“สงสัยว่า...ทำไมถึงไม่ได้คุยกัน คงเพราะคิดว่าคุณกับเขาแตกต่างกัน” กายพูด
“ความจริงผมก็อยากเป็นเพื่อนเขา” วรุจน์ยิ้มบางๆ “ใบหน้าเขาดูเศร้าๆ แต่ก็ดูเป็นคนเด็ดเดี่ยว”
“คนทำมาหากิน ต้องสู้ชีวิต อ่อนแอไม่ได้” กายพูดเสียงเบา
“ผมคิดว่าเขาก็คงเหงาเหมือนกัน และคงไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงเหมือนผม เลยได้แต่มองกันไปมองกันมา ผมอยากจะบอกเขาว่า...” เสียงของวรุจน์อ่อนโยน แล้วก็เงียบหายไป ร่างสูงใหญ่ของผู้บริหารหนุ่มเครือโรงแรม The Atlantis ยืนนิ่ง มองมายังกายซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งเก่าๆ ใต้ซุ้มไม้เลื้อยอย่างคิดคำนึง ตาประสานตา สองหนุ่มนิ่งเงียบ ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จนเวลาผ่านไปหลายนาที วรุจน์จึงพูดขึ้นมาว่า
“ผมชอบเขา รู้ไหมกาย ตอนนั้น ผมอยากจะบอกอย่างนั้น แต่เรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นเสียก่อน ทำให้ผมไม่มีโอกาสได้พูดหรือเจอเขาอีกเลย”
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“ตอนนั้น เย็นแล้ว โรงเรียนน้องชายผมเลิกช้ากว่าปกติ” วรุจน์เล่า “คงจะเป็นวันโชคร้ายจริๆ โชคร้ายมากที่สุดในโลก ทั้งของเขาและของผม ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนกำลังจะตก เขารีบเก็บของ แต่ยายของเขาคงคิดว่าน่่าจะขายพวงมาลัยได้อีกหน่อยเลยถือเดินไปที่สามแยก คนขับรถผมบอกให้ปิดหน้าต่างรถแต่ผมไม่สนใจ เอาแต่มองเขาเก็บของอย่างเดียว เขาคงรู้ตัวว่าผมจ้องอยู่ เขาทำกระจาดใส่ของคว่ำ ตอนที่เขาเก็บของ เขาหันมามองผมบ่อยๆ ผมเห็นเขายิ้ม แต่ทันใดผมก็ได้ยินเสียงคนร้อง”
“เสียงรถเบรก ล้อครูดกับถนน” กายพูดขึ้นมา
“เสียงดังมาก ผมนึกว่าเสียงฟ้าร้อง”
“ไม่ใช่เสียงฟ้าร้อง เสียงรถเบรก” กายแย้ง
“ใช่...” วรุจน์พยักหน้า “เสียงคนตะโกนกันลั่นว่าคนถูกรถชน ผู้หญิงถูกรถชน”
“ผมวิ่งไปดู”
“ผมก็วิ่งไปดู”
“วรุจน์” กายครางเสียงเบา มองวรุจน์ที่ยืนนิ่งอยู่ริมถนนราวรูปปั้น
“กาย...” วรุจน์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกับยิ้มด้วยความปีติ แล้วพูดขึ้นมาเสียงแผ่ว “คุณนั่นเอง คุณจริงๆ ด้้วย ที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณเหมือนกับคนที่เคยรู้จักกันมานานแสนนานก็เพราะอย่างนี้นี่เอง ภาพทุกภาพยังอยู่ในความทรงจำของผม ก่อนนั้นผมดึงมันออกมาได้ไม่หมด แต่ตอนนี้...ผมนึกออกแล้ว คุณคือ...”
“วรุจน์ระวัง” กายตะโกน
ในเสี้ยววินาทีนั้น รถเก๋งสีแดงสดวิ่งผ่าไฟสัญญาณจราจรมาจากทางแยกและเบรกกระทันหันจนรถหมุนหลายรอบ ท้ายรถกระแทกเข้ากับร่างของวรุจน์จนชายหนุ่มลอยขึ้นไปบนอากาศและหล่นลงมานอนกองอยู่บนพื้นไม่ห่างจากท้ายรถของตัวเอง
รถเก๋งสีแดงหยุดนิ่งอยู่ชั่ววินาทีก่อนจะเร่งเครื่องหนีหายไป

::: End of Chapter 34 :::

[woradach]

เง้ออออ วิธีตัดตัวเลือกหรอครับ ดูวรุจน์จะเป็นคนดีอยู่น้า แม้จะเสเพลไปหน่อย เหอๆ T_T

[kazhiki]

ตกลง กาย คือ????
กรี๊ดดดดดด อยากอ่านต่อแล้วง่า
อย่าตัดวรุจน์ออกจากตัวเลือกแบบนี้เลยนะ หรือว่าวรุจน์จะได้เป็นพระเอก
ม๊ายยยยยยย จะเอาท่านประธานๆๆๆๆๆ 
ขอบคุณมากจ้า

[sasa]

โอ้!!! มันโหดร้ายมาก 

[kny]

จะถามว่าให้ตัดตัวเลือกนี้ไปเหรอ แต่ว่าตราบที่วรุจน์ยังมีลมหายใจในนิยายเรื่องนี้ เขาก็ยังมีสิทธิ (ไปเลือกตั้งฯ)

[→Yakuza★]

ไม่ใช้ตัดตัวเลือกแบบไฟนอลเดสติเนชั่นนะ ตายเป็นตัวๆ =[]=!!!

กายเป็นหลายคุณยายคนนั้นเหรอ? ถึงเราจะไม่เชียร์วรุจแต่ก็ไม่อยากให้ตายน๊าาาาาา 

[vascular]

อ่าว กรรม วรุจจะตายมั๊ย อุตส่าห์นึกถึงอดีตได้

[oilzii]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก คุณวรุจของเค้าาาาาา~

[iforgive]

OMG ! คนแต่งใจร้ายยยยยย

[golove2]

 

ทำไมเป็นแบบนี้

[MIkz_hotaru]

ม่ายยยยย 
กลายเป็นนิยายสยองขวัญไปแล้วเหรอ
 
ท่านประธานยังคงมีเงื่อนงำ
รอดูการคลี่คลายคดีต่อไป

[4life]

ไม่ด้ายยยย อย่าให้วรุจน์ตายเลยนะ นะๆๆๆๆๆๆ

[samsoon@doll]

โหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[Nichdia]

โอ๊ยยย เศร้ามากกก วันนี้ผมก็เห็นคนถูกรถชนต่อหน้าต่อตา
เหนตั้งแต่คนยืนอยู่บนถนน เห็นรถวิ่งมาชน เห็นคนลอยกระเด็นไป 

[taroni]

 คุณวรุจน์แย่แล้ว

[harumi]

ไม่เอานะ

[THiiCHA]

อ๊ากกก อดีตที่เปิดเผย
แต่...ยังไม่ทันได้ ดิสคัส
อย่าเพิ่งม่องเท่งไปก่อนนะหนึ่งในหกเหล่าทัพ   

ปล. จะอย่างไรเสีย อิฉันก็ยังขอเชียร์ท่านประธาน 55555555+   
ส่วนเมวน่ะ FWไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก
เพราะท่านประธานเค้าอยู่ในเหตุการณ์จริงแถมยังเป็นผู้กระทำซะด้วย
วะฮ่าๆๆ (ยังพยายามเข้าข้างตัวเองอยู่ )   

[jiki]

สรุปว่าตัดช้อยวรุธออกใช่ป่ะ โหดมาก

[MokGaLaKom]

อะไรก๊านนนน
อย่าตายนะคุณ ต้องอยู่ทำให้น้องกายสับสนก่อน
ทั้งที่เคยเจอกันมาก่อนแล้ว จะมาไปอย่างนี้ไม่ได้นะ

[lucifel]

ใครปล่อยคลิป?????????
ใครขับรถชนเพื่อตัดคู่แข่ง
หรือทั้งหมดคือความอาฆาตของท่านประธาน
(เชียร์ท่านประธานนะนี่) 

[CarToonMiZa]

  :a5:มัยค้างแบบนี้