หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[www.maxdevil]

ยังไงกันน่ะ  ท่าประธาน

[bubble]

เชียร์ นต.เมฆ สุดใจเลย

[filmybutter]

ยิ่งอ่านยิ่งมีข้อสงสัยขึ้นเรื่อยๆ  อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว 

[kingkakingka]

มาต่อไวๆนะค่ะ

[crazy_j]

เหมือนจะรู้ แต่ก็ไม่รู้ว่า หนุ่มปริศนาคือครายยยยยยยยย 

รออย่างใจจดจ่อ เมื่อไหร่จะเฉลยซะทีคะ อยากรู้อยากเห็น 

[kikumaru]

ถ้าเราเป็นกายไม่รู้ว่าจะเลือกใครดี
หนักใจแทนจริงๆ ดีทุกคนขนาดนี้

[vascular]

สุดท้ายใครจะเป็นพระเอกตัวจริง เดายากจริง

[katawoot]

Guy Chapter 36

เชิงชายอยากจะกลั้นใจตายเมื่อเดินเข้าไปในโรงพยาบาลหรูหราที่วรุจน์พักรักษาตัวอยู่บนชั้น 23 นรธีร์บังคับให้เขามาเยี่ยมวรุจน์ เชิงชายรู้ว่าทำไม กายคงถามข่าววรุจน์มาทางนรธีร์และเพื่อนรุ่นพี่ของเขาก็มาลงที่เขา โดยให้เหตุผลหรือข้อแลกเปลี่ยนว่าจะช่่วยเขาและกายให้ได้สมหวังกัน
...จะสมหวังได้ยังไงในเมื่อเขาต้องมาเยี่ยมคนที่รักกายเหมือนกันกับเขา คิดยังไงก็ไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี...
...แต่ทำไมก็ไม่รู้ ลึกๆ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธนรธีร์ได้ เขามาเยี่ยมวรุจน์เพื่อกาย อะไรที่จะทำให้กายมีความสุขเขาก็จะทำ...
เชิงชายขึ้นมาถึงชั้น 23 และยืนมองพยาบาลที่เคาท์เตอร์พยาบาลอย่างครุ่นคิด เขารู้ว่ามีการรักษาความปลอดภัยหน้าห้องวรุจน์อย่างแน่นหนา คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าไปเยี่ยมวรุจน์ได้ แต่นรธีร์บอกว่าเขาเก่งพอที่จะใช้เล่ห์เหลี่ยมของการเป็นมัคคุเทศก์หาทางเข้าไปเยี่ยมวรุจน์ได้
เชิงชายเดินไปตามทางเดินช้าๆ และเมื่อเห็นใครยืนอยู่หน้าห้องของวรุจน์ก็ต้องยิ้มด้วยความดีใจ

กายรับข้อความจากพนักงานต้อนรับของโรงแรมด้วยความแปลกใจที่มีข้อความฝากไว้ให้เขาถึงแปดข้อความ
ครึ่งหนึ่งเป็นของคเชนทร์ ที่เหลือเป็นของนรธีร์และธฤต
การทำงานเป็นล่ามของเขาครั้งนี้เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง เขาทำงานเกือบสิบชั่วโมงแทบไม่ได้หยุดพัก และเมื่อเสร็จงานเหล่านายทหารระดับสูงของกองทัพอากาศก็ขอให้เขาพาไปซื้อของฝากให้ภรรยาและ 'นำเที่ยว' อย่างไม่เป็นทางการ ส่วนเมฆนั้นถูกพ่อประกบตัวไม่ห่างจน 'กระดิกตัว' ไม่ได้อย่างเจ้าตัวเคยพูด
นายทหารกลุ่มนี้สนิทกันมาก แม้กลับถึงโรงแรมที่พักก็ยังพากันไปนั่งดื่มและคุยกันต่อที่ลอบบี้เลาจ์ เมฆเองก็โดนพ่อและลุงๆ สั่งให้ไปด้วย
กายอ่านข้อความทีละข้อความช้าๆ คเชนทร์ฝากข้อความเป็นเชิงตัดพ้อ ส่วนข้อความสุดท้ายที่อ่านเป็นของนรธีร์ฝากไว้
… “คุณวรุจน์อาการดีขึ้นมาก หมอบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”...
กายถอนหายใจอย่่างโล่งอก มะรืนนี้เขาก็จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ และหวังว่าถึงเวลานั้น วรุจน์คงอาการดีขึ้นมากกว่าเดิม
...ตอนนี้ต้องโทรศัพท์หาคเชนทร์เสียก่อน ท่าทางเป็นเอามาก ฝากข้อความเข้าไว้ตั้งสี่ข้อความ...
...แต่ว่าไหนจะธฤตอีก ธฤตรู้ได้ยังไงว่าเขาพักอยู่ที่นี่ สงสัยเพราะเจ๊นรธีร์แน่ๆ แล้วเชิงชายล่ะ ทำไมเงียบไป ทำไมไม่มีข้อความจากเชิงชายเลย ชายโกรธเราหรือเปล่า...
...เฮ้อ นี่ถ้ามีข้อความจากซอว์ เบน อีกคนคงช๊อคพอดีเลยเรา...

กายอมยิ้มอย่างขำๆ เมื่อหันไปเห็น นต. เมฆ นั่งทำหน้าอึดอัดปนกับไม่พอใจ เที่ยวบินจากสหรัฐอเมริกากลับประเทศไทยค่อนข้างว่าง ที่นั่งข้างเขาก็ว่าง เขารู้ว่าเมฆอยากมานั่งด้วยกันแต่ถูกพ่อและลุงบีบให้นั่งด้วย แม้บางครั้งเมฆจะลุกขึ้นมานั่งข้างเขาบ้างแต่ไม่นานก็ต้องกลับไปนั่งที่นั่งของตัวเอง และโดยเฉพาะตอนนี้มีหนุ่มฝรั่งคนหนึ่งมานั่งคุยกับเขา เมฆจึงทำหน้าตาแบบที่กำลังทำอยู่ และหันไปคุยกับพ่อและลุงเป็นครั้งคราว
“คุณเป็นดาราหรือนายแบบหรือเปล่าครับ” ฝรั่งหนุ่มคนนั้นถามกาย “ผมเป็นช่างภาพ กำลังจะไปทำงานที่กรุงเทพฯ”
“เปล่าครับ ทำไมถามยังงั้นครับ”
“หน้าตาคุณสมบูรณ์แบบมาก ขนาดตอนนี้ไม่มีกล้อง ผมยังมองภาพหลังถ่ายภาพเสร็จและขึ้นปกนิตยสารได้เลย อย่างคุณแทบจะไม่ต้องใช้ AdobePhotoshop ช่วย”
“แต่ก็ยังต้องใช้”
“กับคุณ ใช้เรื่องแสงเงาเท่านั้นครับ ไม่ใช่ใช้เพื่อรีทัชนายแบบ” ฝรั่งหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม “ถ้าคุณยังไม่เป็นนายแบบ ...ขอผมถ่ายรูปคุณได้ไหมครับ พอถึงกรุงเทพฯ ผมจะคุยกับนายจ้างของผม ขอให้คุณไปเทสท์หน้ากล้อง”
“ผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูป”
“ทำไมล่ะครับ น่าเสียดาย ถ้าคนหน้าตาระดับคุณไม่ชอบถ่ายรูป ถ้าเป็นยังงั้น คงต้องมีคนนับล้านๆ คนโชคร้ายที่ไม่ได้เห็็นนายแบบหน้าตาดีแบบนี้”
...ไม่โชคร้ายหรอก โชคดีต่างหาก ภาพหลุดตอนนายแบบหน้าตาดีตัวดีเมาแอ๋พิงอกของผู้ชายปริศนาจากคืนวันศุกร์ที่ยี่สิบนั่นไง ในเฟซบุคเขาเห็นกันหมดแล้ว ไหนจะฟอร์วาร์ดเมล์หรือไม่ก็ที่อื่นๆ ในอินเทอร์เน็ตล่ะ...
“ถ้าไม่ได้เป็นนายแบบหรือดารา ที่ประเทศไทยคุณทำงานอะไรครับ” ฝรั่งหนุ่มถามต่อ
“พนักงานบริษัทครับ”
“ผมว่าลาออกแล้วเข้าวงการบันเทิงเถอะครับ จากสายตาของช่างภาพ คุณรุ่งแน่ๆ”
“ผมไม่ชอบวงการบันเทิง” กายส่ายหน้า “ผมไม่ชอบนอนดึก ผมชอบธรรมชาติ”
“เวลาถ่ายแบบก็ไม่ใช่ว่าจะถ่ายแต่ในสตูดิโอนะครับ มีไปถ่ายแบ็คกราวด์เป็นธรรมชาติอยู่บ่อยเหมือนกัน คุณอาจจะได้ไปสถานที่สวยๆ หลายที่ นิตยสารท่องเที่ยวหรือนิตยสารอื่นๆ มีถมเถ ไม่ใช่มีเฉพาะนิตยสารแฟชั่น” ช่างภาพฝรั่งหนุ่มยังคงโน้มน้าวใจกาย
“ผมเคยเป็นไกด์ ผมได้ไปเที่ยวมามากเหมือนกัน”
“โอ้ว ไม่น่าเชื่อ คุณทำแต่งานที่ไม่เหมาะกับคุณ อย่างคุณนี่ต้องเป็นซุปเปอร์สตาร์”
“ผมชอบงานที่ผมทำ” กายยิ้ม
“นี่ครับนามบัตรของผม” ฝรั่งหนุ่มยื่นนามบัตรให้ “ยังเป็นนามบัตรเก่าอยู่นะครับ ถึงกรุงเทพฯ ผมขอโทรไปหาคุณนะครับ ผมอยากจะคุยกับคุณอีกทีเรื่องถ่ายรูป ผมขอเบอร์โทรศัพท์คุณได้ไหมครับ”
“ไม่ได้” เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น กายเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเมฆกำลังยืนทำหน้าบึ้ง มองฝรั่งหนุ่มคนนั้นด้วยสายตาไม่พอใจ
“คุณ...” ฝรั่งช่างภาพสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง
“กาย ขอผมนั่งคุยด้วยหน่อยนะครับผม” เมฆพูดกับกายเป็นภาษาไทย ทำท่าอยากจะดึงให้ฝรั่งหนุ่มลุกขึ้น
“เอ่อ...” คนที่นั่งอยู่ข้างกายอึกอักเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองนั่งที่ของคนอื่น และคนอื่นที่ว่านั้นก็กลับมายังที่นั่งแล้ว ท่าทางไม่เป็นมิตรเสียด้วย
“ผมนั่งนี่” นต. เมฆพูดกับชายชาวตะวันตกคนนั้นเป็นภาษาอังกฤษน้ำเสียงห้วนๆ
“ขอโทษครับ”
“ทำท่าจะมาจีบคุณหน้าตาเฉย ในเครื่องบินก็ไม่เว้น” นต. เมฆบ่นขึ้นมาเมื่อนั่งลงข้างกายและมองตามร่างสูงใหญ่ของชายชาวตะวันซึ่งกำลังเดินจากไป จากนั้นจึงเอนศีรษะลงกับเบาะแล้วหลับตาลงช้าๆ ปากพูดพึมพำว่า “ในที่สุดพ่อกับลุงก็หลับซะที”
“อยากคุยเรื่องนี้หรือครับ” กายกลั้นยิ้ม รู้สึกขำกับการแสดงออกของ นต. เมฆ
...คุณทหารอากาศเมฆหึงเขา และอึดอัดที่กระดิกตัวไม่ได้เพราะมีพ่อกับลุงประกบ และยิ่งอยู่ในเครื่องบินแคบๆ เห็นเขานั่งอยู่ไม่ห่างแต่ก็เข้ามานั่งด้วยไม่ได้ก็คงยิ่งหงุดหงิด...
“ผมอยากคุยตั้งหลายเรื่อง” นต. เมฆพูดแล้วยื่นมือซ้ายไปเกาะกุมมือขวาของกายและดึงขึ้นมาวางบนตัก
“ก็คุยสิครับ” กายพูดพร้อมกับดึงมือออกจากมือของ นต. เมฆ แต่อีกฝ่ายบีบมือแน่นขึ้นและกดลงบนตักของตัวเอง
“คุณเมฆ” กายเน้นเสียง
“ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะครับกาย อยู่ใกล้คุณแค่นี้แต่ก็แตะเนื้อต้องตัวไม่ได้เลย ไม่น่าให้พ่อกับลุงมาด้วยเลย ผมหลงดีใจ ตอนแรกนึกว่าจะได้เดินทางมากับคุณสองต่อสอง”
“เรื่องนี้ยังไม่จบหรือเนี่ย”
“เราไปคุยกับที่อื่นได้ไหมครับ” นต. เมฆเอียงหน้ามาหากาย ส่งสายตาอ้อนวอน
“คุยที่ไหนครับ” กายขมวดคิ้ว สงสัย
“เครื่องบินก็ค่อนข้างว่าง”
“ไปนั่งที่อื่น หายไปทั้งสอง เผื่อพ่อกับลุงคุณตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเราก็คงจะสงสัยแล้วเดินตามหา ไปเห็นเรานั่งอยู่ด้วยกันแถวอื่น คราวนี้คุณจะลำบาก” กายเตือน
“ถ้ายังงั้นก็ไปที่ที่ไม่มีใครจะเห็นเรา” นต. เมฆกระซิบ
“บ้า” กายกระซิบตอบเสียงเข้มเพราะนึกได้ทันทีว่าเมฆหมายความว่ายังไง
“นะครับ”
“จะให้ออกไปนั่งคุยกันบนปีกเครื่องบินนี่นะ” กายพูดตลกแก้เขิน
“คุณก็รู้ว่าผมหมายความว่ายังไง นะครับผม” นต. เมฆทำหน้าอ้อนวอน “อีกตั้งนานกว่าจะถึงกรุงเทพฯ ผมคงขาดใจตายซะก่อน ถ้าไม่ตายเพราะต้องการคุณ ก็คงต้องตายเพราะอึดอัดพ่อกับลุงชวนคุย”
“ผมมียานอนหลับ เอาไปให้ท่านทานก็ได้นะครับ จะได้เลิกชวนคุณคุย ทีนี้คุณก็มานั่งคุยกับผมแทน กว่าท่านจะตื่น เราก็ได้คุยกันหลายชั่วโมง”
“ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคนแก่จะหลับไม่ตื่น”
“คุณเมฆ ไปแช่งพ่อกับลุงได้ยังไง”
“ผมหมายความว่าจะหลับลึกเกินไป เกิดถึงญี่ปุ่นแล้วไม่ตื่น ลงจากเครื่องไม่ทันจะลำบาก ผมขี้เกียจปลุก” นต. เมฆให้เหตุผล
“ไม่จริงมั๊ง” กายเลิกคิ้ว “ผมว่าคุณพูดไม่ตรงกับใจ”
“จะเอาตรงกับใจจริงๆ ไหมล่ะครับ” นต. เมฆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ส่งสายตาวาบหวามให้กาย “ที่ตรงกับใจจริงๆ คือผมต้องการคุณมาก”
“คุณต้องการผม”
“ใช่ครับผม มากด้วย ทรมานอย่างที่สุด ถ้าเป็นปกติธรรมดาอาจจะไม่สาหัสขนาดนี้ แต่นี่อยู่ในที่แคบๆ สถานการณ์จำกัด เอื้อมมือก็เกือบจะถึงคุณ แต่ก็ทำไม่ได้”
“พูดเกินไปแล้ว เรานั่งห่างกันตั้งหลายช่วงแขน”
“ความปรารถนาที่ผมมีต่อคุณมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไม ยิ่งใกล้คุณผมยิ่งอยากเข้าใกล้มากขึ้น อยากเป็นแม่เหล็กให้ตัวติดกันจนแกะไม่ออกเลยล่ะครับผม” นต. เมฆพร่ำรำพัน
“คุณมีแต่ความต้องการ มีแต่ความปรารถนา มีแต่ความอยากได้ผม แค่นั้นหรือครับ”
“อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ ที่ผมมีต่อคุณไม่ใช่ความใคร่ แต่เป็นอะไรที่มากกว่านั้นครับผม แต่ผมก็ยอมรับว่าความรู้สึกแบบอย่างว่านั้นมันก็มีมากอยู่ มันต้องมีปนกันเป็นเรื่องธรรมดานะครับ เวลาที่เรารักใคร เราก็ต้องอยากได้เขา ได้ทั้งกาย ได้ทั้งใจ”
“คุณเมฆ”
“คุณไม่เชื่อผมใช่ไหมล่ะครับผม” เมฆทำหน้าเคร่ง “ซักวัน ผมจะทำให้คุณเชื่อผมอย่างสนิทใจให้ได้”
“เอ่อ...”
“แต่ว่าตอนนี้ เวลานี้ ผมจะทนไม่ไหวแล้ว นะครับกาย ไปกับผมนะครับ...” เมฆอ้อนวอนด้วยเสียงน่าสงสาร

กายดื่มน้ำเย็นแก้วใหญ่จนหมดแก้วแล้วเงยหน้ามองคเชนทร์ซึ่งกำลังนั่งเขาอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ เขาสังเกตว่าใต้ขอบตาของคเชนทร์ดูคล้ำเล็กน้อยเหมือนคนอดนอน แต่ใบหน้าหล่อเหลายังยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วยังทำหน้านิ่งเรียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เมื่อเดินทางกลับถึงประเทศไทย คเชนทร์ก็มารอรับและจัดการส่ง 'กลุ่มนายทหารอากาศทั้งห้า' ขึ้นรถตู้กลับทันที นต. เมฆทำท่าฮึดฮัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมีพ่อยืนประกบ ส่วนกายถูกคเชนทร์ 'บังคับ' ให้ขึ้นนั่งรถเบนซ์ SLK สีดำมาที่คอนโดมิเนียมของตัวเอง
… “คืนนี้นอนที่คอนโดผม” คเชนทร์ให้เหตุผล กายปฏิเสธแต่คเชนทร์ไม่ยอม และบอกว่าขอทวงสิทธิ์ในฐานะ 'คนที่คบกัน'...
“ผมง่วงแล้วครับ” กายพูดเบาๆ ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ
“ง่วงแล้วก็ไปอาบน้ำให้สดชื่น” คเชนทร์ตอบ “ห้องเก่าคุณนั่นล่ะ จำได้หรือเปล่า ห้องที่คุณนอนตอนที่คุณเมาเละแล้วผมต้องลากมานอนนี่”
“คุณคเชนทร์ เอ่อ...” กายอยากจะถามคเชนทร์เรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจ
...คเชนทร์ทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรกับเขามาก่อนอย่างที่เคยพูดเอาไว้จริงๆ ที่มานี่ก็ไม่ได้แสดงอาการว่าอยากจะมีอะไรกับเขา แค่อยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันเฉยๆ ทั้งที่ความจริง ตามลักษณะของคเชนทร์ น่าจะจับเราแก้ผ้าตั้งแต่เดินเข้าห้องมาแล้วโน่นแน่ะ เพราะฉะนั้น ที่บอกว่าคเชนทร์ไม่เคยทำอะไรเขา โดยเฉพาะตอนเมา ยิ่งไม่ค่อยจะน่าเชื่อเท่าไหร่...
“ผมไม่เร่งรัดคุณหรอก” คเชนทร์ยิ้ม “ถ้าคุณกังวลใจเรื่องนั้น ผมก็จะบอกว่า รอให้คุณพร้อมจริงๆ จะดีกว่า”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
...เฮ้อ จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าพูดกับคเชนทร์ให้เคลียร์ซะที...
“กาย...” คเชนทร์ทอดเสียงอ่อนโยน “ขอเพียงแต่เราได้อยู่ใกล้ๆ กันผมก็พอใจแล้ว ผมยินดีที่จะค่อยเป็นค่อยไป”
“คุณ...”
“แต่ถ้ากลางดึกคุณมีอารมณ์มากๆ จนทนไม่ไหว จะมาเคาะประตูเรียกผมไปทำกายภาพบำบัดให้ก็ไม่ว่าหรอกนะ” คเชนทร์ยักคิ้วหลิ่วตา
“บ้า” กายทำตาขุ่น มองคเชนทร์ซึ่งกำลังหัวเราะชอบใจกับคำพูดตลกของตัวเอง ในใจอดคิดไม่ได้ว่าคเชนทร์เป็นคนที่น่าค้นหาไม่ใช่น้อย
...ผู้ชายคนนี้มีหลายบุคลิกมาก ภายใต้ท่าทางและนิสัยทะลึ่งตึงตังมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ แต่เราก็รู้สึกถึงความแข็งกร้าวและเจ้าอารมณ์ด้วย...
...คเชนทร์นี่ก็อ่านยากพอๆ กับท่านประธานพฤศ วรุจน์ก็อีก ดูอีกที วรุจน์ก็อ่านยาก ส่วนธฤตนั้นไม่ค่อยแน่ใจ ซอว์ เบนกับคุณทหารอากาศเมฆค่อนข้างเปิดเผย ส่วนเชิงชายอ่านง่ายที่สุด...
...หรือเราควรจะเลือกเชิงชาย อยู่กับเชิงชาแล้วทำตัวตามสบายได้มากที่สุด แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย...
...ท่านประธานพฤศมาเกี่ยวอะไรด้วย...
...ไม่ได้เกี่ยว เพียงแค่เอามาเปรียบเทียบว่าใครอ่านยาก...
...แล้วคนที่อ่านยากอ่านง่ายมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องว่าเราจะรักใครหรือไม่รักใครด้วยหรือ ต้องเอามาเป็นประเด็นคิดด้วยหรือเปล่า...
...แต่ว่า...เอ่อ...เราต้องรักใครซักคนให้ใด้เลยหรือไงนะ...
เสียงในหัวของกายเถียงกันไม่ยอมหยุด จนกระทั่งคเชนทร์ลุกขึ้นแล้วเดินมายืนชิดไหล่และก้มลงมากระซิบเบาๆ กายจึงหยุดคิด
“เลิกนั่งเหม่อได้แล้ว ไปอาบน้ำซะ แล้วออกมานั่งดูทีวีกัน จะได้เข้านอน”
“ต้องดูหรือครับ”
“ไม่ต้องดูก็ได้” คเชนทร์หัวเราะ “เพียงแต่ว่าผมอยากมีคนนั่งดูเป็นเพื่อน ผมเบื่อนั่งดูทีวีคนเดียวก่อนนอนจะแย่อยู่แล้ว”
“ครับ” กายพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วลุกขึ้น
“คุณนี่จริงๆ เลย ที่ทำงานก็นั่งเหม่อ ที่บ้านก็นั่งเหม่อ มีเรื่องคิดอะไรนักหนา บอกผมได้ไหม”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” กายส่ายหน้าแล้วเดินเข้าห้องนอน ทิ้งให้คเชนทร์มองตามหลังอย่างครุ่นคิดและยืนมองนิ่งอยู่นาน
...เขารู้ว่ากายคิดถึงเรื่องของวรุจน์...
...วรุจน์มีอิทธิพลต่อจิตใจของกายขนาดนี้เชียวหรือ...
...กายมีอะไรกับวรุจน์ไปถึงไหนเขาไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างกายและนาวาอากาศตรีเมฆ ไม่งั้น ทหารอากาศคนนั้นคงไม่ทำตาขวางแบบนั้นตอนที่เราไปรับที่สนามบิน...
...แต่เราจะแพ้ไม่ได้ คนอย่างคเชนทร์ไม่เคยแพ้ แม้ต้องสู้กับคนกี่คนเราก็ไม่กลัว...

พฤศเม้มปากอย่างไม่พอใจเมื่อถอยรถเข้าจอดในช่องจอดของประธานบริษัทและเห็นคเชนทร์กับกายลงจากรถคันเดียวกัน ตอนนี้เขาไม่ต้องสงสัยอีกแล้วว่าคเชนทร์กับกายมีความสัมพันธ์กันเพราะถ้ามาทำงานตอนเช้าด้วยกันก็หมายความว่าคเชนทร์อาจไปค้างที่บ้านกายหรือกายก็นอนค้างบ้านคเชนทร์
...แต่เช้าขนาดนี้ กายต้องนอนค้างกับคเชนทร์ คอนโดของคเชนทร์ใกล้ที่ทำงาน...
พฤศรอจนทั้งสองหนุ่มเดินเข้าไปในตึกแล้วจึงลงจากรถ ความจริงคเชนทร์มีที่จอดรถข้างช่องจอดของเขาแต่คเชนทร์ชอบจอดรถตามใจชอบ คเชนทร์ไม่ค่อยชอบทำอะไรตามแบบแผน คเชนทร์รักอิสระ
...คเชนทร์เจ้าชู้!...
...ในที่สุด คเชนทร์ก็มีอะไรกับพนักงานบริษัทจริงๆ...
...แต่อีกหน่อย คเชนทร์ก็คงทิ้งกายแล้วไปหาคนใหม่ ตอนนี้คเชนทร์อยากได้กายก็ต้องทุ่มทุกอย่าง เขารู้จักเพื่อนของเขาดี เคนนี่อยากได้อะไรก็ต้องได้ พอได้แล้วก็มันจะเบื่อเร็ว เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก...

พฤศเดินเข้ามาในล๊อบบี้บริษัทและกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบความเรีียบร้อย ทุกอย่างดูปกติ ยกเว้นพนักงานกลุ่มหนึ่งซึ่งยืนอยู่หน้าจอโทรทัศน์
...พนักงานบริษัทเขาไม่เคยยืนจับกลุ่มให้เห็น...
พฤศเดินเข้าไปหาพนักงานกลุ่มนั้น และเมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ต้องเม้มปากด้วยความไมพอใจเมื่อได้ยินเสียงของนักข่าวโทรทัศน์กำลังรายงานข่าวการกองทัพอากาศอนุมัติงบประมาณซื้อเครื่องบินรบ F-35 

กายนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีในห้องประชุมเพราะวันนี้ตัวเองมาทันเวลาและยังเข้ามานั่งรอเป็นคนแรกด้วยซ้ำ แต่เมื่อถึงเวลาประชุมแล้วยังไม่เห็นใครเดินเข้าห้องประชุมก็รู้สึกแปลกใจ เวลาผ่านไปอีกเกือบห้านาทีประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับใบหน้าของการุณย์โผล่เข้ามา
“กาย ประชุมยกเลิก ไปพบท่านประธาน” การุณย์พูดประโยคสั้นกระชับแล้วเดินจากไปทันที กายถอนหายใจเฮือกใหญ่และลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับบ่นพึมพำ
“ไอ้กายทำอะไรผิดอีกแล้ววะ ทำไมจะต้องมาเจอท่านองค์ลงตั้งแต่เช้า ยังไม่ได้ทำอะไรขวางหูขวางตาท่านเลยซักหน่อย นี่ก็อุตส่าห์มาประชุมทันเวลา”
...หรือนี่เรียกว่าเป็นการต้อนรับกลับมาจากทำงานต่างประเทศ พอมาถึงเมืองไทย ท่านประธานก็เรียกไปเทศนา ข้อหาไปทำงานล่ามที่อเมริกาแล้วนอนกับลูกค้า สงสัยท่านไปแอบดูกล้องวงจรปิดของโรงแรมแล้วเห็นคุณทหารอากาศเมฆเข้าหาเราทุกคืน...

เช้าวันนี้ ในความรู้สึกของกาย บรรยากาศห้องทำงานของพฤศดูเหมือนเป็นห้องอาจารย์ใหญ่โรงเรียนประถมศึกษาแทนที่จะเป็นห้องทำงานหรูหราของประธานบริษัท พฤศกอดอก มองออกไปนอกหน้าต่่าง เมื่อกายเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานจึงพูดขึ้นโดยไม่หันหน้ามามองด้วยซ้ำว่า
“ผมอยากจะรู้ว่าข่าวออกไปได้ยังไง”
...ข่าวอะไรวะ...
“ข่าวอะไรครับ” กายถาม
“คุณคงยังไม่ได้ดูข่าว”
...ใครจะไปมีเวลาดู มาถึงก็รีบเข้าไปนั่งรอในห้องประชุม กลัวสาย กลัวถูกหาเรื่อง...
“ยังครับ”
“ผมอยากจะรู้ว่าข่าวออกไปได้ยังไง” พฤศถามซ้ำประโยคเดิม
...ก็บอกแล้วไง๊ ว่ายังไม่ได้ดูข่าวอะไร...
“ข่าวอะไรครับ” กายถามเสียงเบา
“ข่่าวที่ ทอ. ซื้อ F-35”
“ครับ” กายเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจและตกใจ แต่ไม่กี่อึดใจก็รู้สึกโกรธเพราะนึกได้ว่า การที่เขาถูกเรรียเข้าพบก็คงจะโดนตำหนิว่าเป็นคนให้ข่าว
“เรื่องนี้เราพยายามเก็บเอาไว้เป็นความลับ” พฤศพูดต่อ
“ผมไม่ได้เป็นคนให้ข่าว” กายพยายามพูดเสียงราบเรียบทั้งที่อยากจะใช้น้ำเสียงฉุนเฉียว
“ยังไม่มีใครกล่าวหาคุณหรอก” พฤศหันมามองกายช้าๆ แล้วหันกลับไปมองจุดเดิม
“แต่ท่านเรียกผมมาพบ”
“คุณก็เลยคิดว่าผมลงความเห็นว่าเป็นคุณ” พฤศหันตัวมายืนเผชิญหน้ากาย ลดมือลง ล้วงกระเป๋ากางเกง มองกายด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้อารมณ์
“ผมคงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้” กายไม่หลบตาพฤศ
“ผมสงสัยอยู่ไม่กี่คน” พฤศพูดเสียงเยือกเย็น “มีไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ และช่วยไม่ได้ที่ผมจะสงสัยคนเหล่านั้น เรื่องนี้ทำให้บริษัทเสียหาย นักข่าวจะรุมเล่นข่าวเราหนักแน่เพราะเขารู้ว่ากองทัพซื้อเครื่องบินผ่านนายหน้า และมีการลอบบี้ผ่านทั้งกลาโหมและครม.”
“เขาอาจจะรู้จาก ทอ. เองก็ได้นี่ครับ”
“ทอ. ไม่ให้ข่าวแบบนี้แน่เพราะเสี่ยงต่อการโดนด่าและต้องยกเลิกการซื้อ” พฤศตอบ “ที่จริงแล้วไม่ใช่เฉพาะเรื่องนี้ มีเรื่องอื่นอีกที่คนข้างนอกไม่ควรรู้ โดยเฉพาะนักข่าว แต่ก็ได้รู้ ผมเรียกคุณมาเพราะคุณเป็นอีกคนหนึ่งที่ได้อ่านเอกสารที่พนักงานคนอื่นอีกหลายคนไม่ควรได้อ่าน แม้แต่ ทอ. เองก็ไม่ได้อ่าน” พฤศเน้นเสียง
“ผมไม่เคย...” กายพูดแล้วชะงัก เขาอยากจะเถียงว่าตัวเองไม่เคยเอาเอกสารจากที่ทำงานไปให้คนข้างนอกอ่อน แต่วินาทีนั้นนึกได้ว่าเคยขอให้เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันช่วยอ่านเอกสารและให้แนะนำเรื่องคำศัพท์เฉพาะทาง แม้จะแน่ใจว่าเพื่อนของเขาคงไม่เอาเรื่องงานไปเผยแพร่แต่กายก็ไม่อยากจะเถียงประเด็นนี้กับพฤศ
“ถึงจะเป็นพนักงานใหม่ แต่คุณก็คงรู้ว่าบริษัทของเราทำงานที่เสี่ยงต่อการเป็นข่าว ความลับเรื่องงานเป็นสิ่งสำคัญมาก โดยเฉพาะเรื่องซื้อขายอาวุธ เราพูดเรื่องนี้กับพนักงานใหม่ทุกคนที่เข้ามาทำงาน คุณคงจำได้”
“จำได้ครับ” กายพยักหน้า
“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร มีความสำคัญยังไงในบริษัท ก็จะต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำ” พฤศพูดเสียงเข้ม “อ้อ ผมไม่ได้เจาะจงพูดกับคุณคนเดียว ผมพูดกับทุกคนที่ผมเรียกเข้ามาคุย เพราะฉะนั้น อย่าหาว่าผมมีอคติ”
“ครับ” กายก้มหน้า เลิกคิดที่จะพูดอะไรต่อไป และรอฟังเพียงคำเดียวของพฤศว่า 'เชิญ'
...ทำไมจะไม่มีอคติ ตั้งแต่วันแรกที่มาทำงานแล้ว ท่านประธานมีอคติกับเขา เคยเป็นยังไงก็ยังคงเป็นยังงั้น ไม่รู้ไม่ชอบหน้าเราอะไรนักหนา...

เลิกงาน กายตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะเข้าเยี่ยมวรุจน์ให้ได้ แต่เมื่อถึงโรงพยาบาลกลับถูกเจ้าหน้าที่ซึ่งยืนประจำอยู่หน้าห้องพักห้าม กายโทรศัพท์ไปคุยกับนรธีร์เพื่อสอบถามว่านรธีร์ทำอย่างไรถึงได้เข้าเยี่ยมดูอาการของวรุจน์ คำตอบที่ได้ทำให้กายถึงกับอึ้ง
“เจ๊จะโทรตามไอ้ชายให้ก็ได้ถ้าแกไม่กล้าโทร” นรธีร์พูดกับกาย
“ทำไมเจ๊ไม่บอกผม”
“บอกแกก็จะกังวลเปล่าๆ เสียสมาธิ ทำงานเป็นล่ามมันต้องมีสมาธิ”
“ชายคงรู้สึกแย่ที่จะต้องไปเยี่ยมคุณวรุจน์แล้วรายงานอาการให้เจ๊รู้เพื่อให้เจ๊โทรไปบอกผม”
“เหอะน่า กาย เรื่องแค่นี้เอง ไอ้ชายมันรับได้สบายอยู่แล้ว แกไม่ได้รักมัน จะแคร์ทำไมว่ามันรู้สึกยังไง”
“เจ๊พูดยังงั้นก็ไม่ถูก” กายแย้ง
“แล้วพูดยังไงวะถึงจะถูก ตกลงแกอยากจะเข้าเยี่ยมพ่อยอดขมองอิ่มของแกหรือเปล่า ฉันจะได้เรียกไอ้ชายให้ ถ้าไม่มีมัน แกอย่่าหวังว่าจะได้เข้าห้องคุณวรุจน์ ไอ้ชายกับคนของโรงแรมที่ยืนเฝ้าหน้าห้องรู้จักกัน มันเคยทำงานมาด้วยกันตั้งแต่เรียนมหา'ลัย โชคดีจนไม่รู้จะเรียกว่าโชคดียังไงแล้วนะแก”
“ผม...” กายลังเล ความจริงเขารู้ว่ายังมีอีกวิธี หากเขาไปแสดงตัวกับตำรวจว่าเป็นผู้ชายคนที่นั่งอยู่กับวรุจน์ข้างถนนคืนนั้นและยื่นข้อเสนอว่าจะเป็นพยานโดยมีข้อแม้ว่าต้องได้เข้าเยี่ยมวรุจน์ เขาก็คงไม่ต้องมารู้สึกกระอักกระอ่วนใจว่าต้องขอให้เชิงชายพาเข้าเยี่ยม
“ไอ้ชายมันรู้จักแยกแยะ คนรู้จักกัน ถ้าถูกรถชน อีกคนมันก็ต้องห่วง อยากรู้อาการ อยากเยี่ยมเป็นธรรมดา หรือเพราะแกมีใจให้คุณวรุจน์มาก เลยให้ไอ้ชายพาเข้าเยี่ยมไม่ได้”
“ไม่ใช่ยังงั้น”
“ถ้าไม่ใช่ยังงั้นแล้วยังไงวะ แกนี่มันเรื่องมากจริงๆ เกิดมาหล่อเข้าหน่อยมีปัญหาสารพัด นี่ล่ะว๊าเวรกรรมของคนเจ้าเสน่ห์ มีคนมารักมาหลงหลายคนจนปวดหัว ไม่รู้จะเลือกใคร ระวังจะกลายเป็นจับปลาสองมือสองตีนนะโว้ย”
“ถึงไม่ได้ใครซักคน ผมก็ไม่กลัวจะขึ้นคานหรอกเจ๊ ยังไงเราสองคนก็จะได้ไปอยู่ด้วยกันบนคานนั่นล่ะ” กายกระแทกเสียง
“ตกลงแกไม่ให้ฉันโทรตามไอ้ชายแน่นะ”
“ก็...” กายยังรู้สึกลังเล
“เร็วสิวะ นี่ฉันต้องไปเทสท์หน้ากล้องให้คุณธฤต เดี๋ยวไม่ทัน คนกำลังจะเป็นพิธีการรายการทีวี” นรธีร์เร่ง
“เอ่อ...” กายถอนหายใจ หันรีหันขวาง ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร แต่ทันใดตาก็มองเห็นประตูห้องพักของวรุจน์เปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดเครื่องแบบของทัพอากาศเดินออกมา
อะไรบางอย่างทำให้กายถอยหลัง หลบมุมทันที
...คุณทหารอากาศเมฆ!...
“กาย...ไอ้กาย...ตกลงเอายังไงวะ” เสียงของนรธีร์ยังคงดังอยู่ในโทรศัพท์ แต่กายถึอโทรศัพท์ค้าง ไม่ตอบนรธีร์สักคำ
::: End of Chapter36 :::

อารมณ์ค้างหน่อยค่อยๆ บิวท์ นะครับผม
โทษทีนะครับ ช่วงนี้อัพช้าหน่อย เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ต้องหากินอาบเหงื่อต่างหน้า เจ้าหมาโกลเด้นที่เลี้ยงอยู่มันก็กินจุเหลือเกิน ตอนนี้ต้องผสมข้าวกับอาหารเม็ดให้มันกินแล้วอ่ะ โชคดีอีกสามตัวกินไม่จุ ตอนนี้คนต้องลดน้ำหนักให้หมามีกิน น่าฉงฉาน
ยังไงก็ช่วยซื้อ คดีรัก 1 รวมเล่มหน่อยนะคร้าบ พอได้เงินเอาไปเลี้ยงเจ้าสี่ขา

[Sky]

คุณทหารเมฆมาทำอะไร๊

ฉลองร้อยหน้า

[DasHimmel]

เมฆรู้จักวรุจน์ด้วยหรอ ทำไมมาเยี่ยมกันได้ล่ะ มีอะไรลับลมคมในอ่ะป่าวเนี่ย!!?!!
ยิ่งอ่านก็ยิ่งลังเล ดีไปหมดทุกคนเลย 
แต่ท่านประทานทำไมอคติจังน้า หรือว่าผู้ชายคืนวันศุกร์จริงๆคือประธานกันนะ
ลุ้นๆๆๆๆ
ปล.คุณkatawootสู้สู้นะค๊า !!

[iforgive]

ตกลงผู้ชายที่มาติดพันกายทุกคน  มันรู้จักกันหมดเลยใช่มั๊ยเนี่ยะ  โอ๊ยย  สับสน
ว่าแต่เรื่องรวมเล่ม คดีรัก อะไรนั่น  พูดจริงหรือเปล่า  อยากได้นะ

[win200]

กายนี่จะเจ้าสเน่ห์ไปถึงไหนนิ

[kazhiki]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไปว่า ท่านประธานท่าทางจะชอบเคนนี่ == ดูหวงอย่างบอกไม่ถูก
ม๊ายยยยยยน้า เชียร์ท่าประธานอ่ะ แต่ท่านประธานนี่ก็เหลือเกิน ชอบพูดจาไม่ดีใส่กายตลอด
ตอนนี้เรื่องเริ่มคายความลับออกมาทีละน้อยๆแล้ว
รออ่านค่ะ^^ 


อยากได้คดีรักเหมือนกัน อะไรยังไงส่งข่าวด้วยนะคะ

[JJHJJH]

ซับซ้อนจริงจริ๊งงงงง >"< รออ่านต่อค๊า

[emmybblood]

+1 ให้คุณคฑาอีกจึ๊ก 

รำคาญอิตาประธานจริงวุ้ย  เคนนี่น่าลักเอ่อะ

ตอนหน้ามาไว สาธุ

[THiiCHA]

ไอกายเอ้ยย โดนอีกแล้วมั๊ยล่ะ เด๋วปั๊ดแม่ยุให้ลาออกไปเป็นนายแบบซะเลย
ท่านประธาน ก็แหม ปากร้ายชะมัด ไม่อคติเล้ยยยยยยยยย !! หึงก็บอกมาเห๊อะ
นั่นนายเอกนะ ถนอมหน่อย จิกทำไมบ่อยๆ ระแวงอะไรนักหนา  555555+
 


 

[august_may]

ตัวเลือกเยอะเกิน ปวดหัวแทนกาย แต่กายเองก็ไม่เลือกใครซักคนเหมือนยึดติดอยู่กับคืนวันศุกร์นั้น อยากให้กายกล้าๆพูดไปตรงๆเลยอย่ามัวแต่คิดคนเดียวอยู่ เฮ้อออ รอตอนหน้าค่ะ

[fOnfOn :D]

ทำไมยิ่งอ่านเรื่องมันเหมือนยิ่งยุ่งไปเรื่อยๆ แหะ 

[p_phai]

เรื่องราวซับซ้อนขึ้นไปอีก

[ordkrub]

 :L2:มึนไปหมดแล้ว  มันอิลุงตุงนังไปหมด

[tumtok]

รอมาต่อนะคับ

[roseen]

 

[arty136]

อ่านมาก็นานนะครับ รู้สึกอ่านไปยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ไม่ดีนะครับ แต่ บางทีมันก็ทำให้ความน่าติดตามมันน้อยลงนะครับ

ปล.อันนี้แสดงความคิดเห็นนะครับ เพราะ อยากอ่านต่อ อยากรู้ว่า กายจะเป็นอย่างไร

[tamako]

เรื่องวุ่นวายตามมาอีกเพียบ
หวังว่าเรื่องข่าวที่ออกไปคงไม่ใช่ฝีมือเคนนี่ที่หวังกำจัดคู่แข่งหรอกนะ

[saotome]

จนหน้าที่ 100 ก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก
 
ปล. รีบๆมาต่อนะครับจะได้รู้เร็วๆ

[CoMa]

บร๊ะเมฆรู้จักวรุจน์หรอ?!!!
ผู้ชายทุกคนนี่รู้จักกันแทบหมดเลยนะเนี่ย
กายงานเข้าตลอดๆๆ
ไอ้เราก็ได้แต่นั่งลุ้นกันต่อไป~~~

[sakuracity]

อ๊ากกกก  คุณทหารอากาศเมฆฆฆ น่าร็อคอ่ะ!!! แพ้ๆๆ แพ้คนในเครื่องแบบ....แต่ช่วงสุดท้าย  เอ๊ะ! อะไรยังไง อย่าบอกนะว่าคุณทหารอากาศเมฆเป็น....เป็น.....เป็น.....เป็นตัวร้ายยยยย  my godddd  เดายากจริงๆเรื่องนี้ ใครดีใครร้าย จ้องจะsurprisedผู้อ่านตล้อด ตลอด.....ถึงจะร้ายก็ไม่สนแล้วอะ ได้น้องกายทุกคืนเลยหรอนี้ กรี๊ดดดด    (แอบเซงการตัดฉากซัมติงบนเครื่องบิน)

เออใช่...ผมอยากได้เรื่องคดีรักเก็บไว้อ่านตอนแก่อยู่พอดี เท่าไหร่ โอนเงิน อะไรยังไงอะ....แต่ต้องดูราคาก่อนนะครับ ช่วงนี้ขัดสน อิอิ ยังเป็นนักศึกษาละอ่อนอยู่....จริงๆอยากได้ทุกเรื่องเก็บไว้เลยอะ เสียดายไอเรื่องที่พระเอกเป็นโจรอะ ทำไมไม่แต่งต่อ เซงๆๆ กำลังมันๆๆๆ

เห้อ พูดแล้วเดี๋ยวยาว แสดงความยินดี100หน้าด้วยคนครับ 

[RanJeri]

ตอนนี้เริ่มปลง และสับสน ขอให้กายเจอคนที่รักก็พอแล้ว

เพราะคนที่เชียร์เริ่มไม่มีหวัง

[kny]

 

[butterfly_bee]

กายงานเข้าอีกแล้ว
แต่ที่น่าสงสัยนี่คุณทหารเมฆมาได้ไง
เรื่องนี้มีให้ลุ้นกันตลอดเลย ชอบบบ