ทะมายเชียร์ท่านประธานกันเยอะจังอ่ะ ทั้งที่นิสัยไม่ค่อยดี คงคิดกันว่าเป็นพระเอกแน่ๆ ชิมิ 555 แต่จนป่านนี้คนเขียนก็ยังงงเหมือนกันครับว่าตกใจใครเป็นพระเอก
ก็อ่านต่อกันไปแล้วกันนะ เรื่องนี้มันใหญ่และยาววววว เผลอๆ จะถึงหนึ่งร้อยตอน 555
Guy Chapter 16
ทั้งที่สามารถตื่นไปทำงานเช้าตรู่ได้หลายวันแล้วแต่กายก็ยังไม่ชินเสียที เช้าวันนี้รู้สึกแย่มากจนไม่อยากจะลุกจากเตียง เมื่อคืนนี้ก่อนนอนเขาคิดอะไรหลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่เป็นเรื่อง และเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
วรุจน์ชวนเขาไปทำงานด้วยกัน โดยเสนอให้เงินเดือนสูงกว่าที่ทำงานเดิมค่อนข้างมาก
…“คุณมาทำงานกับผม มาช่วยผมทำมาหากิน”...
...พูดยังกะจะชวนไปขายของตามตลาดนัดหรือขายอาหารตามสั่ง อย่างวรุจน์ไม่ต้องทำมาหากินก็มีกิน แค่บริหารโรงแรมไม่ให้ขาดทุนก็พอ...
...บริษัทนายหน้าค้าอาวุธที่เขากำลังทำงานอยู่นี่ก็มีบรรยากาศแปลกๆ จะว่าไปก็รู้สึกอึดอัดพอสมควร ประธานบริษัทยังไม่ชอบหน้าเขาอีกต่างหาก คอยแต่จะหาเรื่อง แต่หากย้ายที่ทำงานก็โชคดีเรื่องเจ้านายเพราะเจ้านายคนใหม่ไม่ได้เกลียดเขา แต่กลับทำท่าต้องการจะเป็น 'แฟน' กับเขาด้วยซ้ำ จริงจังขนาดไหนนั้นไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ไม่น่าจะเป็นผลดีเท่าไหร่นักเพราะคงโดนพนักงานคนอื่นเขม่นน่าดู สังคมคนทำงานโรงแรมแตกต่างกับบริษัทของคุณท่านประธานพฤศโดยสิ้นเชิง...
กายเดินออกจากประตูหน้าของอพาร์ตเมนท์สูง8 ชั้นซึ่งเขาอาศัยอยู่มานานเกือบครบหนึ่งปีแล้ว ปกติกายย้ายที่พักบ่อยๆ เพราะมักจะโชคร้ายได้เพื่อนข้างห้องที่ชอบส่งเสียดังเป็นที่รำคาญ แต่คราวนี้เขาโชคดี อาศัยอยู่อย่างสงบมาได้เกือบปี แต่เขาก็อยากจะมีบ้านของตัวเอง อยากมีการเปลี่ยนแปลงในชีวิต การซื้อบ้านจะทำให้เขามีความรู้สึกว่าตัวเองเติบโตเป็นผู้ใหญ่และมีความรับผิดชอบต่อชีวิตมากขึ้น
กายชะงักเมื่อมองไปข้างหน้าเห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยกันดียืนยิ้มแฉ่งอวดฟันขาว 32 ซี่
ผิวสีแทนเข้ม!
ยกเว้นรอบดวงตา!
“ชาย” กายอุทานขึ้นมาเบาๆ ยืนตะลึงเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาว
“ชายมารับไปทำงาน” เชิงชายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แล้วหันไปมองรถฮอนด้าแจ๊สสีขาวซึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ
“อย่าบอกนะว่า...”
“ตอนนี้มันเป็นแจ๊ส แต่ซักวันมันจะเป็นเบนซ์นะกายนะ ชายเพิ่งไปถอยมาเมื่อวาน”
“ยังไม่ทำประกันชีวิตเลย” กายพึมพำ
“ชายขับรถเป็นมาตั้งนานแล้ว” เชิงชายพูด ถูมือทั้งสองข้างเหมือนกับรู้สึกกำลังประหม่า จากนั้นจึงก้าวเข้ามาหากายใกล้ๆ “นะ ให้ชายไปส่งนะ รับาองว่าไม่มีปัญหา เมื่อคืนนี้ซ้อมมาแล้ว ชายขับรถมาที่นี่แล้วขับไปที่ทำงานกาย ให้แน่ใจว่าไม่หลงทางแน่”
“แล้วนี่ไปทำอะไรมา” กายมองเชิงชายจากศีรษะจรดเท้า
“อาบแดด” เชิงชายยักคิ้ว “ตอนพาลูกทัวร์ไปเที่ยวใต้ ชายถือโอกาสอาบแดดให้ตัวดำ เสียซันแทนไปตั้งสองขวด”
“แล้วเหลือแต่กระบอกตาขาวๆ” กายอดขำไม่ได้เพราะคนที่เคยผิวขาวตอนนี้กลายมาเป็นคนผิวสีแทน ยกเว้นรอยกลมๆ รอบดวงตา”
“มันแสบตานี่นา เลยใส่แว่น” เชิงชายตอบ “ก็เลยเป็นรอยแบบนี้ล่ะ รู้หรือเปล่า ตรงก้นเป็นรอยรูปกางเกงว่ายน้ำชัดเลยนะ ตอนแรกจะใส่จีสตริงแต่หาซื้อไม่ได้ จะถอดหมดก็ไม่กล้า”
“ไปกันใหญ่แล้ว” กายส่ายหน้า “คิดยังไงเนี่ย”
“ก็กายชอบคนผิวเข้มไม่ใช่หรือ”
“ใครบอก”
“ก็เห็นมองแต่คนตัวใหญ่ผิวเข้ม ชายก็เลยเข้มให้กายไงล่ะ อ้อ แล้วนี่ไปสมัครคาลิฟอร์เนียฟิตเนสแล้วนะ ต่อจากนี้ไปชายจะไปยกน้ำหนักทุกวัน เทรนเนอร์บอกว่าเดือนกว่าเท่านั้นล่ะ รับรองบึก”
“อย่าบอกนะว่าจ้าง PT” กายอุทานพร้อมกับส่ายหน้าและถามว่า “เจ๊นอเห็นหรือยัง”
“เห็นแล้ว เมื่อคนยังไปกินเหล้าด้วยกัน แต่ไม่ได้ชวนกายเพราะมันดึก แล้วก็ชายอยากกู๊ดมอร์นิ่งเซอร์ไพรซ์กายด้วย” เชิงชายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “กาย ขอบใจนะที่แบ่งเงินทิปทัวร์ตลาดน้ำให้ชาย เจ๊นอบอกว่ากายห่วงชาย กลัวเงินไม่พอใช้ แต่กายไม่ต้องห่วง ชายจะขยันทำงาน”
“ไม่ขยันรถก็ถูกยึดล่ะ เสียไปเท่าไหร่ล่ะเนี่ย” กายพูดเสียงเข้ม เชิงชายชูนิ้วขึิ้นมา 3 นิ้วพร้อมกับยิ้มแหยๆ
“หมดตัวเลยล่ะสิ” กายส่ายหน้าอีก ส่วนเชิงชายพยักหนา กายจึงพูดต่อพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า แบมือออก “เอาเงินนั่นคืนมาเลย”
“อ้าว” เชิงชายทำหน้าเหรอหรา
“ถ้าจะใช้เงินแบบนี้ก็ไม่ต้องเลย เอาเงินคืนมา”
“โธ่ กาย” เชิงชายทำหน้ามุ่ย “ชายกะว่าจะเอาไปลามิเนทเก็บไว้”
“ไม่ต้อง เอาคืนมา” กายยืนยัน
“โธ่” เชิงชายครางแล้วต่อรองว่า “อยู่ที่บ้านแน่ะ ไม่ได้เอามาด้วย กลัวเผลอใช้”
“ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย” กายถอนหายใจ
“เพื่อกาย ชายทำได้” เชิงชายทำหน้าเศร้า “แค่อยากให้กายหันมามอง ชายไม่อยากเป็นไม้ขีดไฟที่อาภัพ เพราะดอกทานตะวันไม่ก้มลงมามองซักนิด”
“ไม่ต้องมาเปรียบเทียบอะไรเอียนๆ แบบนี้นะ จะอ้วก”
“ก็ลองดูสิ ถ้าไม่ยอม ชายจะจุดตัวเองให้ลุกเป็นไฟ ให้ทานตะวันหันมามองซักครั้งก็พอ”
“จะไม่มองก็เพราะยังงี้ล่ะ” กายชี้หน้าเชิงชาย “คิดอะไรเกินตัว ทำอะไรเกินตัว เป็นตะเกียง ยังจะไปส่องแสงสู้กับดวงอาทิตย์”
“ชายเป็นไม้ขีดไฟ”
“ช่างเถอะ เป็นอะไรก็ช่าง” กายทำเสียงเข้ม “อุตส่าห์เพิ่งแสงให้แล้วยังไม่ชอบอีก”
“กาย” เชิงชายทำเสียงอ้อน “ชายทำแบบนี้เพื่อกายนะ”
“ฟังนะ” กายถอนหายใจยาวๆ “เป็นตัวของตัวเองนั่นล่ะดีแล้ว ไม่ต้องมาฝืนทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเอง”
“แต่รถนี่มันก็มีประโยชน์ เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วเราก็จะได้ใช้ กายยังคิดอยากจะซื้อบ้านเลย” เชิงชายแย้ง “กายมีบ้าน ชายมีรถ เราก็...”
“จะไปหรือยัง ขี้เกียจเถียงแล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย” กายเดินไปที่รถและเปิดประตูออก หันมาพูดกับเชิงชายที่ยืนอยู่ข้างหลังว่า “อย่าให้ชนใครเด็ดขาดนะ ถ้าไปทำงานไม่ทัน รับรองว่าได้เห็นดีกันแน่ แล้วไม่ต้องมารอปิดประตูให้ รีบไปขึ้นรถ”
“จ้าๆ” เชิงชายรีบวิ่งอ้อมไปยังด้านคนขับ ผิวปากอย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ว่ากายดุเขาไปยังงั้นเอง
...เขารู้ว่าลึกๆ แล้วกายเป็นห่วงเขา และความห่วงใยก็เป็นบ่อเกิดแห่งความรัก ผู้ชายคนนั้นหล่อและรวยกว่าก็จริง แต่เขากับกายรู้จักและสนิทกันมากกว่าและนานกว่า เพราะฉะนั้น โอกาสก็ต้องมีมากกว่า...
ในที่สุด กายก็ตัดสินใจไปพบนาวาอากาศตรีเมฆหลังจากที่ฝ่ายนั้นโทรศัพท์มาสอบถามเรื่องเอกสารเกี่ยวกับเครื่องบินรบ F-35 อยู่หลายครั้ง
วันนี้เขาตั้งใจจะ 'สอบสวน' นายทหารอากาศซึ่งมีรอยสักลายสายฟ้าฟาดที่ข้อมือ!
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกันมาก เมื่อพบกัน นักบินรูปหล่อของกองทัพอากาศก็ถามกายว่า “คุณกายจะไปเป็นล่ามให้ตอนผมไปทดลองขับเครื่องบินหรือเปล่าครับ”
“เป็นล่าม”
“เดือนหน้าผมจะไปอเมริกา ไปทดลองขับ F-35” น.ต. เมฆพูดต่อ “ท่านผบ. ทบ. ตัดสินใจแล้วครับ แต่เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ผมได้ข่าววงใน”
“ผมเป็นแค่นักแปลครับ เลยไม่ทราบเรื่อง” กายยิ้มบางๆ แต่ในใจรู้สึกสงสัยและหวั่นใจอยู่ว่าจะ 'โดนแกล้ง' อีกหรือไม่
...พอใกล้ๆ วันก็มาสั่่งให้เราไปเป็นล่ามให้กองทัพอากาศแบบกระทันหัน นี่คุณทหารอากาศเมฆไปคนเดียวหรือมีผู้ใหญ่ของกองทัพอากาศไปด้วย...
“ผมพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ ยังไงก็ต้องมีล่าม ท่านผบ. กับท่านรองก็เปรยว่า ต้องหาล่ามเก่งๆ ไปด้วย”
“บริษัทคงจัดการให้ล่ะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ถ้าเป็นงานแบบนี้ผมว่าคงให้คนเก่าๆ หรือไม่ก็หัวหน้าแผนกไป ผมเป็นพนักงานใหม่ เขาคงไม่ปล่อยให้ผมไป” กายตอบ
“ทางกองทัพจะรีเควสครับผม” น.ต. เมฆยิ้มกว้าง มองหน้ากายไม่วางตา “ลูกค้ารายใหญ่แสดงความจำนงค์ไปอย่างนี้แล้ว ผมว่าบริษัทคงไม่กล้าขัด ยังไงก็ต้องอยากขายเครื่องใช่ไหมครับ”
“ก็คงงั้นมั๊งครับ” กายยิ้มให้บางๆ แล้วเริ่มถามคำถามนายทหาร “อ้อ เอ่อ ผมอยากถามคุณ...ผู้กอง...สารวัตร...”
“เรียกผมเมฆเถอะครับ” น.ต. เมฆหัวเราะเบาๆ “เรียกยศมันยุ่งยากเฉยๆ ผมอยากให้เรารู้สึกว่าเราสนิทกัน ผมรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ พอเห็นคุณกายแล้วรู้สึกว่าคุ้นเคย เหมือนกับเคยเห็นมาก่อน”
...มาอีกรายแล้ว ตกลงเคยเห็นจริงหรือไม่จริงเนี่ย หรือเป็นมุขจีบเด็กอย่่างที่พวกเจ้าชู้ชอบใช้กัน...
“ก็ได้ครับ” กายพยักหน้า “คือผมอยากถามคุณเมฆว่าชอบเที่ยวที่ไหนครับ ได้ยินว่าทหารชอบดื่มเหล้ากัน ก็เลยสงสัย เอ่อ ก็เลยอยากรู้เอาไว้เพราะชักรู้สึกเบื่อๆ ที่เดิม” กาย 'เข้าเรื่อง' ทันทีก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้สอบสวนผู้ต้องสงสัย เพราะ น.ต. เมฆท่าทางเป็นคนคุยเก่ง และดูเหมือนต้องการจะถามคำถามเขาอีกมากมาย
“ทำไมคิดยังงั้นครับ” น.ต. เมฆหัวเราะแล้วหันไปโบกมือเรียกบริกรของร้านอาหารกึ่งผับซึ่งเป็นที่นัดพบกันระหว่างเขากับกาย แต่ครั้นสั่งอาหารและเครื่องดื่มแล้ว น.ต. เมฆกลับเปลี่ยนเรื่องพูดไปเฉยๆ
“ปกติสุดสัปดาห์คุณกายทำอะไรครับ”
“ก็ซักผ้า เก็บของ แล้วก็ไปดูหนัง เดินห้าง นัดพบเพื่อนๆ บางทีก็ไปผับ” กายเข้าเรื่องของตัวเองต่อ “คุณเมฆชอบไปที่ไหนครับ”
“ไม่ค่อยมีที่ประจำหรอกครับผม แล้วแต่เพื่อน” เมฆตอบและถามคำถามต่อ “คุณกายชอบไปเที่ยวต่างจังหวัดไหมครับ ผมชอบเที่ยวธรรมชาติ”
“ก็ชอบบ้างครับ แต่คืนวันศุกร์ผมมักจะไปนั่งที่ผับของเพื่อนรุ่นพี่ ชื่อว่า...”
“ผมอยากชวนไปเที่ยวทะเล” น.ต. เมฆพูดแทรก “เคยนั่งเครื่องบินเล็กเครื่องยนต์เดี่ยวไหมครับ วันหลังไปขับเครื่องบินกัน ผมจะหัดให้”
“เครื่องบินเลยหรือครับ” กายเลิกคิ้ว พูดต่อในใจว่า...รถยนต์ยังขับไม่ค่อยเป็นเลย
“สนุกมากนะครับ”
“ก็น่าสนใจครับ แต่ว่าผมกลัวว่าจะตื่นไม่ทันเพราะว่าคืนวันศุกร์เพื่อนๆ ผมชอบมาชวนไปผับ คุณเมฆไปบ้างหรือเปล่าครับ เดือนที่แล้ว วันศุกร์...”
“ส่วนมากผมไม่ไปวันศุกร์ครับผม เพราะเช้าวันเสาร์ผมต้องไปยิงปืน”
“แล้ววันศุกร์ที่ 20 เดือนที่แล้วไปมาหรือเปล่่าครับ” กายรีบถามก่อนที่จะไม่มีโอกาสเพราะชักจะรู้สึกว่า น.ต. เมฆอยากจะชวนเขาคุยเรื่องอื่น
“เจาะจงวันเลยหรือ” น.ต. เมฆหัวเราะ “ผมจำวันที่แน่นอนไม่ได้หรอกครับ”
“ลองคิดดูหน่อยสิครับ”
“ทำไมหรือครับ” น.ต. เมฆถาม นิ่งไปชั่วครู่ ทำท่าทบทวนความจำ แล้วโพล่งออกมาว่า “อ๋อ หรือว่าเห็นผม คุณกายก็คิดว่าหน้าตาผมคุ้นๆ ใช่ไหมครับ ไม่แน่ เราอาจจะเคยเห็นกันในผับ เลยรู้สึกคุ้นๆ หน้า”
...ผมไม่เห็นจะคุ้นหน้าคุณเลย แต่ที่พยายามจะถามนี่ก็เพราะว่าสงสัยหรอก นี่ถ้าไม่มีรอยสัก 'ในที่ส่วนตัว' ก็คงไม่สงสัยขนาดนี้...
“คิดว่า อาจจะเคยเห็นครับ ที่ผับ Lose Urself คุณเคยไปไหมครับ คืนวันศุกร์ที่ 20” กายพยายามให้ น.ต. เมฆนึกทบทวนเรื่องราว
“ผ่านไปตั้งเดือน ผมจำไม่ค่อยได้หรอกครับ”
“แล้วไปดื่มเหล้านี่เมาหรือเปล่าครับ ทหารชอบดื่มเหล้า ไม่เมาไม่เลิก”
“ผมไม่ค่อยเมาหรอกครับ เมาแล้วควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ เดี๋ยวไปทำอะไรที่ไม่ควรทำ จะซวยเปล่าๆ” น.ต. เมฆหัวเราะ “ผมค่อนข้างระวังตัว ไม่อยากให้เกิดอะไรไม่ดี”
“เช่นอะไรครับ”
“อยากรู้ไปทำไมครับ” น.ต. เมฆถามกลับ
“ก็ผมอยากรู้จัก” กายตอบทื่อๆ แต่เมื่อเห็นประกายตาสงสัยของอีกฝ่ายจึงเพิ่มเติมว่า “ผมไม่เคยคบคนในเครื่องแบบ ก็เลยสงสัยธรรมดาว่าคนที่อยู่แต่ในระเบียบวินัยแบบนั้นจะทำอะไรแบบพนักงานออฟฟิสเหมือนพวกผมหรือเปล่า”
“ครับผม ทำสิครับ” น.ต. เมฆตอบ “ผมก็ไปบ้าง แต่ไม่บ่อย หรือว่าคุณกายอยากจะไป ผมรู้จักที่ดีๆ คืนนี้ไปด้วยกันไหมครับ”
“แต่พรุ่งนี้ต้องทำงาน” กายทำหน้าผิดหวัง “ผมมักจะไปวันศุกร์ ไม่ก็วันเสาร์ คุณเมฆจำไม่ได้หรือครับว่าไปผับ Lose Urself เมื่อไหร่ ใช่วันศุกร์ที่ 20 เดือนที่แล้วหรือเปล่่าครับ”
“เอ วันศุกร์ที่ 20 งั้นหรือ” น.ต. เอียงหน้าคิด “ใกล้ๆ สิ้นเดือน แล้ววันศุกร์ถัดมาก็วันที่ 27 เป็นวันศุกร์สิ้นเดือน เงินเดือนออกพอดี วันเสาร์สุดท้ายของเดือน อ้อ ผมนึกออกแล้วครับผม วันเสาร์อาทิตย์สิ้นเดือนผมไปช่วยคุณพ่อฝึกนักบินใหม่ แสดงว่าวันศุกร์ที่ 27 ผมไม่ได้ไปเที่ยวไหนเด็ดขาด”
“แสดงว่าไปผับ Lose Urself คืนวันศุกร์ที่ 20” กายสรุป มองหน้า น.ต. เมฆนิ่ง
“คงใช่มั๊งครับผม”
“แล้วเมาหรือเปล่าครับ”
“อืม...คืนนั้นคนเยอะมาก” น.ต. เมฆขมวดคิ้ว “เดินไปเดินมากันเต็มไปหมด ผมอยู่ใกล้ประตูกับเพื่อนๆ มีเพื่อนที่เป็นตำรวจเข้ามาทัก อ้อ ชนินท์ ประคองใครมาก็ไม่รู้ หน้าตาดี ท่าทางเมาไม่รู้เรื่อง...”
“ชนินท์นี่เป็น...”
“สารวัตรชนินท์ครับผม” น.ต. เมฆตอบ “เรียนมัธยมปลายด้วยกัน มาแยกกันตอนผมเรีียน ทอ. แล้วเขาไปเรียนสามพราน อีกกลุ่มก็ไป จปร. วันนั้นคนเยอะ เพื่อนเก่าๆ ก็เยอะ ผมจำไม่ค่อยได้ครับผม”
“แต่ทำไมคุณดูคุ้นหน้าผม”
“นั่นสิ” น.ต. เมฆหรี่ตา พยักหน้าช้าๆ แล้วถามกายว่า “มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณกายทำเหมือนเป็นตำรวจกำลังสอบสวนหาความจริงอะไรซักอย่าง ผมไปทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ” กายหัวเราะ
“แต่ถ้าผมทำไปเพราะเมาหรืออะไร ผมพร้อมรับผิดชอบครับผม เพราะว่าผมเป็นชายชาติทหาร” น.ต. เมฆพูดเล่นแล้วหัวเราะขำ “แต่รับรองได้ครับว่าผมเป็นคนดี คุณกายรู้จักกับผมไปนานๆ ก็จะรู้”
...อืม เรื่องไปเที่ยวผับแล้วเมาหรือไม่เมา จากนั้นไปทำอะไรต่อ บางทีอาจเป็นคำถามที่ยากเกินไปเพราะผ่านมาเป็นเดือนแล้ว หากเมฆไปเที่ยวและเมาจริง อาจจะจำเหตุการณ์คืนนั้นไม่ค่อยได้...
“แล้วคุณเมฆไปสักลายที่ไหนครับ สวยดี” กายตัดสินใจเปลี่ยนประเด็น ชี้ที่มือของนายทหาร ทำท่าอยากจะเอื้อมมือไปลูบไล้
“สวยใช่ไหมครับ” น.ต. เมฆยื่นแขนมาใกล้ “เพื่อนผมพาไป ชื่ออาจารย์บุญ อยู่แถวสุพรรณบุรี ไปไหมครับ ถ้าสนใจผมจะพาไป ถือโอกาสไปเที่ยวด้วย”
“ก็สนใจครับ” กายพยักหน้า ในใจอยากจะขอดูลายสักอีกลายที่ น.ต. เมฆบอกว่าอยู่ใน 'ที่ส่วนตัว'
“แต่ผมว่าคุณกายอย่าไปสักเลยครับผม มันไม่ค่อยเหมาะ ผิวขาวเนียนสะอาดดีอยู่แล้ว ไม่น่าจะให้มีรอย” น.ต. เมฆยิ้ม นัยน์ตาพราวระยับ มองหน้าของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วก้มลงมองมือขาวสะอาดของกายที่วางประสานกันอยู่บนโต๊ะ
“ถ้าเห็นรอยสวยๆ ผมก็อยากลองดู เขาว่าลบกันได้ไม่ใช่หรือครับ” กายพูดเบาๆ “แล้วอีกลายที่คุณเมฆสัก เป็นลายอะไรครับ”
“เอาไว้ผมจะให้ดู” เมฆหัวเราะเบาๆ กายกำลังจะพูดต่อ แต่พนักงานของร้านเอาอาหารมาเสิร์ฟจึงต้องเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมไม่เคยไปเที่ยวทะเลนานแล้ว คุณกายล่ะครับ” น.ต. เมฆถามขึ้นหลังจากบริกรเดินจากไป
“ก็...” กายลังเล
“แสดงว่านานแล้ว เราไปเที่ยวกันไหมครับ แล้วเลยไปอู่ตะเภา ผมจะพาไปขับเครื่องบิน”
“ผมต้องดูตารางงานก่อนครับ” กายแบ่งรับแบ่งสู้ ในใจนึกว่าควรจะไปกับเมฆดีหรือไม่
...ไปทะเล ชวนกันเล่นน้ำ สวมกางเกงว่ายน้ำ เขาก็จะเห็นแผงอกและหน้าท้องของเมฆ คราวนี้ก็ได้รู้ไปเลยว่ามีแผลเป็นที่หน้าอกหรือรอยสักบนหน้าท้องหรือเปล่า แต่ถ้าจะให้แน่ก็ต้อง 'ทดสอบ' ว่าคุณทหารอากาศเมฆจะ 'ใหญ่' พอทำให้จุกไปเป็นวันๆ หรือเปล่า จะได้หายสงสัยเสียที...
::: End of Chapter 16 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 807572 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก