ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้รอนาน พอดีมีภารกิจตามหาลูกสุนัขอ่ะครับ จะเลี้ยงหมาแต่ไปหาซื้อที่คอกไหนเขาก็บอกว่า หมดแล้ว หมดแล้ว
อยากเลี้ยงมาก ถึงกับลงทุนตัดหญ้ารกๆ สวนหลังบ้านแล้วจะรื้อโรงเก็บของหาไม้หาอะไรมาทำบ้านหมาแล้วทำรั้วให้เป็นบริเวณ แล้วขับมอเตอร์ไซด์ไปอีกจังหวัดเพื่อตระเวนตามร้านขายสัตว์ต่างๆ เมื่อวานก็ขับรถไปอีกจังหวัด(เพราะมันไกล ขับเตอร์ไซด์กลัวหน้าดำ) ก็ไม่เห็นมีลูกหมาซักตัว นอนก็ไม่ค่อยหลับแล้วก็ฝันว่่า.... อิ อิ ฝันเกี่ยวกับหมาล่ะ.... นี่กำลังพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เดินทางเข้ากรุงเทพฯ
ลูกชายก็ไม่รู้จะทนผมได้แค่ไหนที่ต้องถูกบังคับให้ขึ้นมอเตอร์ไซด์พาไปหาซื้อหมา
(สรุปแล้วผมหาสก๊อยไม่ได้ครับ เลยหาหมาแทน) เขาว่าถ้าเรารักหมามากแล้วหมาก็จะรักเราใช่ไม๊
อ่านบทที่ 17 เลยแล้วกัน บ่นมานานแล่ะ ป.ล. เขียนตอนที่มีคเชนทร์นี้เขียนยากจริงๆ แบบนี้น่าให้ไปเจอกับคชานนท์ 555 ป.ล. 2 อย่าเพิ่งเบื่อความอยากรู้อยากเห็นและขี้สงสัยของหนุ่มกายนะครับ ก็นิยายเรื่องนี้ทั้งเรื่องมันก็มีแค่นี้ล่ะ หาสาระอะไรกับนิยายของอีตาคฑาวุธไม่ได้หรอกเน๊อ ป.ล. 3 ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่แสดงความคิดเห็นและช่วยชี้และแก้คำผิดนะครับ
ป.ล. 4
เข้ามารออ่านนะคะ
ปล. คลุมเครือ เขียนงี้คะคุณน้อง รีบน ขา อิเจ้ จุบุจุบุ
ผมมีความรู้สึกว่าคุ้นๆๆๆ เจ้มากอ่ะ แต่นึกไม่ออก เหมือนกะเคยเมนท์ผมที่บอร์ดอื่น อ่านหนังสือเก่งและตาดีจริงๆ ขอบคุณนะครับ
ป.ล. สุดท้าย -- อยากได้หมาน้อยมาเลี้ยง :-(
Chapter 17
กายชะเง้อมองเข้าไปในออฟฟิสของรองประธานบริษัทและเห็นเลขานุการหน้าบึ้งคนเดิมนั่ง 'เฝ้า' ประตูห้องทำงานของคเชนท์อยู่ก็ถอนหายใจ เขาต้องการคุยกับคเชนท์เรื่อง 'หนี้ติดค้าง' ว่าคเชนท์ต้องการให้เขาทำอะไรเป็นการตอบแทนที่ช่วยเรื่องการเป็นล่ามแปลในการประชุมที่นำตัวแทนขายจากสหรัฐอเมริกาไปพบกับผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ กายต้องการทราบวันเวลาที่แน่นอนเพราะเขาต้องทำนัดกับนาวาอากาศตรีเมฆ
กายเดินมาหาคเชนท์บ่อยครั้งโดยหวังว่าเลขานุการของคเชนท์อาจะไม่อยู่ที่โต๊ะและจะถือโอกาสเคาะประตูห้องทำงานของคเชนทร์หรือไม่ก็เขียนข้อความวางไว้บนโต๊ะทำงาน เขารู้ว่าตราบใดที่เลขานุการของคเชนทร์ยังนั่งเฝ้าออฟฟิสอยู่เขาก็ไม่มีทางที่ผ่านด่านเลขานุการไปได้ ส่วนเรื่องจะใช้โทรศัพท์สำนักงานและอีเมล์นั้นก็ลืมไปได้เลยเพราะเลขานุการของรองประธานบริษัทต้องรับโทรศัพท์และคัดกรองอีเมล์ก่อนจะ 'ปล่อย' ให้ไปถึงเจ้านาย
...อะไรกัน ไม่หิวน้ำ ฉี่ บ้างหรือยังไงนะ มาทีไรก็เห็นนั่งอยู่ที่โตะ เลขาหรือหมาเฝ้าบ้านกันวะเนี่ย...
กายเบ้ปาก ถอนหายใจแรงๆ แล้วหันหลังกลับ ตั้งใจจะไปทานอาหารกลางวันก่อนแล้วรีบกลับมาดูอีกครั้งหนึ่งประมาณเที่ยงครึ่ง แต่กายก็ต้องสะดุ้งเมื่อเกือบชนกับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่ง
“ท่านประธาน” กายอุทาน
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้ใครเรียกท่าน” ท่านประธานดู “เรียกผมว่าคุณแล้วตามด้วยชื่อ”
“ครับ”...ท่านประธาน...กายพูดต่อในใจ
...ก็มันเคยปากนี่นา คนอื่นๆ ก็เรียกท่านยังงี้...แต่คงไม่มีใครซวยเผลอหลุดปากเหมือนไอ้กายหรอก...
“คุณคเชนทร์ออกไปพบลูกค้า อยากเจอเขาทำไม่โทรศัพท์ตาม มายืนลับๆ ล่อๆ เหมือนแอบนัดพบกัน” ท่านประธานประชด
“ผมไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของคุณคเชนทร์ครับ” กายประชดเช่นกัน ความจริงเขามีหมายเลขของคเชนทร์แต่โทรศัพท์ไปแล้วกลับไม่มีสัญญาณตอบรับและเขาก็ใจร้อน
“มีเรื่องอะไร”
“เปล่าครับ”
“เปล่าแล้วมาพบทำไม”
...แล้วจะอยากรู้ไปทำไมล่ะเนี่ย เซ้าซี้จริงๆ เลย เดี๋ยวก็ตอบว่าคิดถึงคุณคเชนทร์ซะหรอก...
“หรือทำงานไม่ได้ ถ้ามีอะไรติดขัดก็ถามคุณการุณย์หัวหน้าคุณสิ” ท่านประธานแนะนำ
“คือ...มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ”
“งั้นหรือ” ท่านประธานเลิกคิ้ว “เรื่องส่วนตัวก็เอาไว้คุยส่วนตัวในที่ส่่วนตัว ที่นี่ที่ทำงาน ต้องคุยเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวกรุณาอย่าเอามาปนกับเรื่องงาน”
“ครับ” กายพยักหน้า ขี้เกียจจะคุยต่อ แต่ความรู้สึกฉุนๆ ทำให้เขาถามประชนคนหน้าดุว่า “ผมไปได้หรือยังครับคุณพฤศ”
“เชิญ” ท่านประธานพูดสั้นๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปในออฟฟิสของคเชนทร์ เลขานุการหน้าบึ้งของคเชนทร์รีบลุกขึ้นและยิ้มกว้างให้ประธานบริษัททันที
...ทำไมมีแต่อุปสรรค จะพบคเชนทร์ทั้งทีทำไมยากนัก ลำพังเลขาหน้าห้องก็แย่พอแล้ว นี่ยังท่านประธานอีก...
หลังทานอาหารกลางวันกายแวะออฟฟิสของคเชนทร์อีกครั้งแต่ก็เห็นแต่เลขานุการผู้หวงเจ้านายนั่งอยู่ที่เดิม กายจึงเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองและนึกได้ว่าคเชนทร์มักโผล่เงียบๆ เมื่อเขากำลังนั่งเหม่อ กายจึงหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาวางบนโต๊ะ ทำทีว่ามีงานทำมากมายก่ายกองทั้งที่ความจริงไม่มีอะไรจะทำ เขาทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จไปหมดแล้วตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะทั้งหมดเป็นงานง่ายๆ แทบไม่ต้องใช้ความสามารถอะไรเลย
กายพยายามนั่งเหม่อเพราะคาดหวังว่าคเชนทร์อาจโผล่มา แต่ผ่านไปเกือบห้านาทีก็ไร้วี่แวว
...เพราะจริงๆ แล้วเราไม่ได้เหม่อ แต่เรานั่งรอคเชนทร์มาหาอยู่ อะไรวะ สมมุติฐานนั้นจะถูกต้องขนาดนี้เชียวหรือ แย่จริงๆ เวลาอยากเจอตัวก็ไม่เจอ แต่เวลากำลังคิดอะไรเพลินๆ ชอบมาโผล่หน้าจ๊ะเอ๋ดีนัก...
กายเดินไปหาการุณย์เพื่อของานทำแต่หัวหน้าบอกว่าขณะนี้ไม่มีอะไรจะมอบหมายให้
“ถ้าว่างคุณก็นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ก็อ่านดิกชันนารี” การุณย์แนะนำแล้วก้มหน้าทำงานของตัวเอง กายจึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะและทำตามคำแนะนำของหัวหน้า
...อ่านดิกชันนารี ฮึ ทำงานที่นี่มันสบายจริงๆ เลย เวลามีงานก็กองท่วมหัว เร่งชั่วโมงเร่งนาที มีแต่จะเอาด่วน แต่พอไม่มีอะไรทำเราต้องมานั่งอ่านดิกชันนารี สงสัยคงจำคำศัพท์ได้หมดทุกคำก่อนสิ้นปี...
กายอ่านไปคิดไป แต่กลับไม่มีสมาธิ เขาเปิดพจนานุกรมเล่มใหญ่ค้างไว้แล้วฟุบหน้าลงแล้วผงกหัวหงึกหงัก เคาะหน้าผากของตัวเองเข้ากับRandom's House Unabridge Dictionary ในใจเริ่มคิดเรื่อยเปื่อยถึงคืนวันที่พบกับนาวาอากาศตรีเมฆ
เขาพยายาม 'สืบสวน' นายทหารแต่กลับไม่ได้ข้อมูลอะไรมากมาย เมฆชวนเขาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุด เขารู้สึกว่านายทหารอากาศมาดเท่พยายามออกนอกเรื่องทุกครั้งที่เขาถามเกี่ยวกับเรื่อง 'คืนวันศุกร์ที่ 20'
...ยิ่งน่าสงสัยมากกว่าเดิมนะเนี่ย...
...ผมจำไม่่ค่อยได้ครับผม...ช่างเถอะครับผม มันผ่านมาแล้ว...อืม ผมคิดว่าไม่เมานะครับผม...
กายนึกถึงคำพูดของเมฆซึ่งตอบเลี่ยงๆ แล้วชวนเขาคุยเรื่องอื่น และพยายามตื๊อเขาไปเที่ยวต่างจังหวัดให้ได้ กายตอบตกลงเพราะมีโอกาสที่จะได้เล่นน้ำทะเลด้วยกัน
...แต่หากเมฆไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นล่ะ ที่แน่ๆ ไม่ได้มีชื่อเล่นว่าเคนนี่ เขาชื่อจริงว่าเมฆคำเดียว ชื่อเล่นก็เมฆคำเดียวเหมือนกัน แสดงว่าก็ไม่ใช่ 'ผู้ต้องหาพรากความหนุ่ม' นะสิ...
...แต่รอยสัก 'ในที่ส่วนตัว' ที่เมฆบอกนั่นล่ะ มันน่าสงสัยอยู่นา เป็นไปได้หรือเปล่าว่าสักอยู่บนหน้าท้องด้านขวา แล้วเมฆจะมีแผลเป็นบนหน้าอกหรือเปล่า พอถามก็เอาแต่ยิ้ม ไม่ยอมบอก...
...เอ หรือว่าชื่อเล่น เคนนี่ ไม่น่าจะใช่ หรือว่าเราหูแว่วได้ยินว่าเป็นเคนนี่ ทั้งที่จริงผู้ชายคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียกชื่ออื่น ตอนนั้นเรากำลังตกใจและกำลังรีบ อาจได้ยินผิดไป...
...บางทีอาจเป็นเค้นท์ ชื่อเล่นของวรุจน์...
...แต่วรุจน์ก็ไม่ได้อยู่ที่คอนโดนั่น...
...หรือว่าวรุจน์มีคอนโดหลายที่ รวยขนาดนั้น อาจมีคอนโดอยู่สี่มุมเมืองของกรุงเทพฯ ใกล้ที่ไหนนอนที่นั่น...
...หากผู้ชายคนนั้นเป็นวรุจน์ล่ะ...
...สำคัญตรงไหน เป็นใครก็ช่าง แค่ผู้ชายแปลกหน้าคนเดียว มีอะไรกับเราโดยไม่สวมถุงยาง จะอะไรนักหนา อีกหน่อยผลตรวจเลือดก็ออก หากไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องที่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครก็ไม่สำคัญอีกแล้ว แต่หากเราติดเชื่อเอดส์ ก็ถือว่าเป็นเวรเป็นกรรม รักษาไปตามอาการ ไม่ใช่ว่าเจอตัวการแล้วจะได้เซรุ่มรักษาเอดส์ที่ไหน...
...แต่เราทำไมเอาแต่คิดถึงเรื่องคืนนั้น ทั้งที่คิดไม่ค่อยออก ไม่เข้าใจจริงๆ แบบนี้หรือเปล่่าที่เขาบอกกันว่า มันเป็นโชคชะตา เป็นพรหมลิขิต หรือเป็น...
“พนักงานดีเด่น” เสียงหนึ่งดังขึ้น
“หือ...” กายขมวดคิ้วเพราะได้ยินเสียงแว่วๆ
“เอาอีกแล้ว ฝันกลางวันอีกแล้ว”
...ว่าแล้วเชียว พอเหม่อทีไรคเชนทร์มาทุกที รู้ยังงี้ไม่เดินไปแอบมองหน้าออฟฟิสให้โดนท่านประธานพูดกระทบกระเทียบหรอก...
“คุณคเชนทร์” กายเงยหน้าขึ้น คเชนทร์เท้าคางอยู่เหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะทำงาน หลุบตาลงมองกายขำๆ
“มีอะไรถึงได้ไปหาผม”
“คุณรู้หรือครับ”
“มีอะไรในบริษัทนี้ที่ผมไม่รู้บ้าง” คเชนทร์ยักคิ้ว “ทนไม่ไหวหรือถึงได้ไปหาผม”
“ทนอะไรไม่ไหวครับ” กายถาม พยายามเดาความหมายของคเชนทร์เช่นเคย
“ก็เรื่องที่เราตกลงว่าจะนั่่นกัน” คเชนทร์ตอบกำกวม 'เช่นเคย'
“คุณนี่พูดจาสองแง่สองง่าม ชวนให้คนฟังคิดลึก” กายทนไม่ไหว พูดตรงๆ กับคเชนทร์ หลังจากที่คิดอยู่นานแต่คิดไม่ออกว่าคเชนทร์หมายความถึง 'นั่น' อะไร
“เปล่า คนฟังชอบคิดไปเอง” คเชนทร์หัวเราะ “คุณจบภาษาศาสตร์มาไม่ใช่หรือ ไม่ได้เรียนทฤษฎีของ M.A.K. Halliday หรือไง หรือเรียนแต่ของ Noam Chomsky”
“เรียนครับ ทฤษฎีของ George Lakoff ก็เรียนครับ cognitive metaphor ก็เรียน ทฤษฎีของ John Austin หรือ Speech Act Theory ก็เรียนมาหมดแล้ว วิชา Pragmatics กับ Semantics ผมก็ได้ A งานของ Nida หรือ Newmark ผมก็อ่านมาหมดแล้ว Jakobson ด้วย” กายตอบประชดเสียงเรียบ....ในใจพูดต่อ ไม่รู้จะเอาทฤษฎีร์อะไรมาอธิบาย 'พฤติกรรมด้านการพูด' ของคเชนทร์ น่าให้นักทฤษฎีร์เหล่านั้นฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาจับเอาคเชนทร์ไปทำวิจัยจังเลย...
...แต่ถ้าจะให้ชัวร์ ต้องเอาSigmund Freud มาด้วย...
“แล้วตอนนี้คิดอะไร” คเชนทร์ถามยิ้มๆ
...เอาซะเลยดีไหมเนี่ย ชอบพูดกำกวมกับเราดีนัก ชวนคเชนทร์ไปมีอะไรกันให้มันหายสงสัยไปเลยดีไหม...
“ผมมีเรื่องจะถามคุณครับ” กายยังทำเป็นใจเย็น
“ทำไมไม่โทรศัพท์”
“ผมโทรแล้ว แต่คุณปิดเครื่อง”
“ถ้ายังงั้นเอาเบอร์ส่วนตัว” คเชนทร์หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเตรียมตัวกด “คุณบอกเบอร์โทรศัพท์ของคุณมาอีกที ผมจำไม่ได้ ผมจะยิงคุณ”
การนิ่งไปชั่วครู่ คเชนทร์เลิกคิ้วขึ้น กายจึงรู้สึกตัว บอกหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ และไม่กี่วินาทีเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดัง
“เสียงเชยจัง หน้าตาก็ดี เปลี่ยนริงโทนให้เข้ากับหน้าตาหน่อยสิครับคุณกาย” คเชนทร์แสดงความเห็น
...แล้วเพลงแบบไหนจะเข้าหน้าตาเราล่ะเนี่ย...
กายไม่ตอบคนช่างแสดงความเห็น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาวางบนโต๊ะ กดตัดสายของคเชนทร์พร้อมกับเสียงของ 'คนช่างแสดงความคิดเห็น' อุทานขึ้นมาว่า
“โทรศัพท์ก็เชย อะไรกัน คุณยังไม่มีสีเหมือนคนอื่นอีกหรือ ถ่ายรูปได้ไหมนั่นน่ะ” คเชนทร์ชี้ที่โทรศัพท์ของกาย
“ผมเพิ่งซื้อใหม่” กายตอบ
“เพิ่งซื้อใหม่” คเชนทร์ทำเสียงแปลกใจ
“ผมเพิ่งทำเครื่องเก่าพัง นั่นก็เพิ่งซื้อใหม่แค่เดือนกว่าๆ ครับ แพงด้วย แต่ผมทำตกแตกเลยไม่อยากซื้อะไรแพงๆ อีกแล้ว เสียดายเงิน”
“คุณนี่ไม่ระมัดระวังเลย” คเชนทร์ตำหนิกายตรงๆ “ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“เกี่ยวอะไรกับโทรศัพท์ครับ” กายสงสัย
“ก็ไม่เกี่ยว เพราะไม่ใช่เรื่องโทรศัพท์ ผมพูดเรื่องอื่น”
“ครับ” กายเลิกคิ้ว รอฟังคเชนทร์พูดต่อเพราะไม่อยากตีความคำพูดใดๆ ของคเชนทร์อีกแล้ว
“เรื่องที่คุณจะไปเป็นล่ามให้กองทัพอากาศที่อเมริกา”
...หูผีจมูกมดจริงเลยคุณคเชนทร์ นี่รู้เรื่องอะไรเร็วกว่าคนอื่นทุกทีและทุกเรื่องหรือไง...
“ผมนั่นหรือครับ”
“คุณไปทำอะไร กองทัพอากาศถึงขอคุณไปเป็นล่ามให้นักบินที่จะไปทดสอบขับ F-35”
“ผมเปล่านะครับ” กายปฏิเสธ ในใจอดนึกถึงคำพูดของนาวาอากาศตรีเมฆไม่ได้ว่าจะมีอำนาจพอที่จะ 'รีเควส' ล่ามอย่างที่เคยพูดให้เขาฟัง หรือแม้แต่จะไปขอให้ ผบ.ทอ. เป็นคนร้องขอมาที่บริษัท
“ท่านประธานหงุดหงิดไม่ใช่น้อยที่ทางกองทัพอากาศบอกมาอย่างนั้น ท่านไม่ชอบให้ใครมาสั่ง”
“เขารีเควสไม่ใช่หรือครับ” กายถาม
“รู้ได้ยังไงว่ารีเควส” คเชนทร์แปลกใจ “เขาบอกมาเลยต่างหาก ว่าจะเอาคุณไปเป็นล่าม เขาไม่ได้ขอล่ามหนึ่งคนใครก็ได้ เขาขอคุณกายไปเป็นล่าม”
“แล้วนี่ท่านประธานจะมาลงที่ผมงั้นหรือ”
“โดนยิงแน่คุณกายเอ๊ย โดนฟันก็โดนไปแล้ว โดนแทงก็โดนไปแล้ว เหลือแต่โดนยิงและตัดคอ” คเชนทร์พูดแล้วทำท่่าจะผละไป กายจึงรีบลุกขึ้นและพูดว่า
“หมายความว่ายังไงครับ”
“เขาก็จะให้คุณไปนะสิครับ” คเชนทร์หันมาตอบแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงจริงจัง “นั่นหมายความว่าเขาคาดหวังความเพอร์เฟค ซึ่งคุณจะพลาดไม่ได้เลย ถ้าผิดพลาด เขาก็จะโทษว่าเป็นเพราะคุณ ถ้ากองทัพอากาศไม่ซื้อ F-35 เขาอาจจะโทษคุณว่าคุณสื่อสารไม่ดี ไม่ถูกต้อง ทำให้ทางโน้นไม่เข้าใจสารครบถ้วนกระบวนความ ลูกค้าเลยตัดสินใจผิดพลาด”
“ไม่มีเหตุผล” กายพึมพำเสียงขุ่น
“เขาเรียกว่าพาลต่างหาก” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมท่านไม่ค่อยชอบหน้าคุณ มีอะไรก็ไม่รู้ คุณไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจหรือระแวงหรือเปล่า คุณก็น่ารักดี แต่ว่าทำไมท่านไม่ปลื้มคุณเอาซะเลย”
“แล้วนี่จะให้ผมไปจริงๆ หรือครับ”
“อย่างไม่เป็นทางการ ก็...เยส” คเชนทร์ตอบ “จะรู้ว่าเป็นทางการเมื่อไหร่ก็ต่อเมื่อท่านสั่งคุณวันจันทร์ในการประชุม Town Meeting อ้อ คุณอย่ามาสายอีกนะ ประชุมเจ็ดโมงสิบห้า ทุกคนบ่นกันใหญ่เลยเพราะทุกทีประชุมเจ็ดโมงครึ่ง แต่นี่เลื่อนเร็วขึ้นสิบห้านาที สาเหตุเพราะอะไรรู้ไหม”
“ท่านใจร้อน อยากรีบทำงานเร็ว” กายตอบประชด ทั้งที่ในใจรู้อยู่ว่าเพราะอะไร
“เพราะครั้งที่แล้วคุณมาสายไปครึ่งชั่วโมง คราวนี้เลยเร็วขึ้นสิบห้านาที” คเชนทร์ชี้หน้ากาย “ผมว่าคืนวันอาทิตย์คุณเอาเสื่อกับหมอนมานอนที่บริษัทเลยดีกว่า ไม่ก็ไปนอนที่คอนโดผมใกล้ๆ นี่เอง”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ ผมมาทัน ผมจะตืี่นตั้งแต่ตีสี่” กายยิ้ม แล้วอดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าพลาดโอกาสที่จะได้ไปเห็นคอนโดมิเนียมของคเชนทร์ แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าคเชนทร์พูดเล่นหรือพูดจริง
“โชคดีนะครับ”
“เรื่องอะไรครับ” กายถามคเชนทร์
“เรื่องไปเป็นล่ามที่อเมริการไงล่ะ เป็นล่ามทางการนอกประเทศครั้งแรกอีกต่างหาก”
“โอย” กายถอนหายใจ ยกมือขึ้นกุมขมับ รู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที
“แต่ผมช่่วยคุณได้” คเชนทร์พูดขึ้น
“คุณต้องการอะไรเป็นการตอบแทน” กายพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น
“ไม่มากหรอก รับรองว่าไม่เกินความสามารถคุณที่จะให้ผมได้” คเชนทร์ตอบเสียงราบเรียบ
“คุณจะช่วยผมยังไง”
“ผมก็จะช่วยติวให้ เหมือนสอบเข้ามหา'ลัยไงล่ะ เหมือนติวเตอร์สอบไฟนอล เหมือนเป็นมิดะ” คเชนทร์พูดจบก็หัวเราะขำ
“อะไรนะครับ” กายฟังประโยคสุดท้ายไม่ถนัด
“ผมจะติวตัวต่อตัวให้คุณทุกอย่าง รับรองผล เสร็จแล้วคุณจะรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ โล่งกาย โล่งใจ ไม่มีอะไรต้องกังวลใจอีก ไปอเมริกาได้อย่างสบายๆ”
“สรุปแล้วผมก็จะเป็นหนี่้คุณเพิ่มอีกหนึ่งครั้ง”
“ก็คงยังงั้นล่ะครับ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “แต่อีกหน่อยก็เหลือแค่ครั้งเดียว เพราะวันอาทิตย์ที่ 26 นี้คุณก็ต้องไปนั่นกับผมแล้ว”
“อาทิตย์ 26 เลยหรือครับ”
“ใช่แล้ว อาทิตย์ที่ 26 ผมอยากได้คุณ”
“ทำอะไร”
“แข่งแรลลี่สนุกๆ คุณไปเป็นนาวิเกเตอร์ให้ผม ศิษย์เก่าฝรั่งเศส ผมต้องการคนที่อ่านแผนที่รู้เรื่อง” คเชนทร์ตอบ
“อันนี้หรือเปล่าที่คุณบอกว่าจะต้องหัวสั่นหัวคลอน”
“ใช่แล้วครับ” คเชนทร์ยักคิ้ว ยิ้มบางๆ นัยน์ตาวิบวับ แล้วพูดขึ้นว่า “คุณคิดอะไรไปไกลล่ะสิท่า”
“เปล่าครับ” สายส่ายหน้า
“แล้วคืนนี้จะไปไหม” คเชนทร์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ไปไหนครับ” กายถาม พยายามตามคเชนทร์ให้ทันอีกแล้ว
“งานแต่งงาน James Goodrichไง Director ของ Research”
“ผมไม่ทราบ ไม่ได้รับบัตรเชิญนี่ครับ”
“คุณไม่อ่านcommunication email อีกแล้วสิเนี่ย สมัยนี้เขาใช้บัตรเชิญ e-card ทั้งนั้น แล้วก็ในอีเมล์เขาเชิญทุกคนแล้ว” คเชนทร์ส่ายหน้าให้คนที่ไม่ค่อยสนใจอ่านจดหมายข่าวภายในของบริษัท
“ผมไม่ได้ดูครับ ผมไม่ค่อยใช้อินเตอร์เน็ต กลัวถูกกล้องตรวจพฤติกรรมพนักงานจับได้ว่าแอบเล่นอะไรออนไลน์”
“เล่นอะไรหรือ” คเชนทร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แกล้งทำหน้าตาสงสัย
“ผมชอบเล่นแคมฟรอกครับ”
“อ๋อ” คเชนท์ทำเสียงรับรู้ “ชอบจูบกบนี่เอง มีความฝันสินะ”
...ฝันอะไร คเชนทร์หมายความว่ายังไงเนี่ย...
กายสงสัยแต่ก็ไม่ถามเพราะกลัวจะงงกับคำพูดของคเชนทร์มากกว่าเดิม
“เล่นกับผมสิ รับรองว่าไม่มีปัญหา เปิดกล้องนั่นกันก็ได้” คเชนทร์กระซิบ
“เปิดกล้องอะไรนะครับ” กายถามเสียงดัง คราวนี้ต้อง 'เอาความหมาย' ชัดๆ จากปากของคเชนทร์ให้ได้
“ก็กล้อง web cam เขาเอาไว้ทำอะไรกันล่ะ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินจากไปทันที ปล่อยให้กายนั่งขมวดคิ้วมองตามเช่นเคย
...คเชนทร์จะเอายังไงกับเขา นี่มาเล่นบทหมาหยอกไก่อยู่ได้ เดี๋ยวไก่ก็ 'จิกกิน' ซะเลย...
...ลองดูซักหน่อยไหมล่ะกาย ให้มันรู้ไปเลยว่าคเชนทร์ใช่ผู้ชายลึกลับของคืนวันศุกร์ที่ 20 หรือเปล่า...
::: end of chapter 17 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 812175 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก