เป็นตอนจบที่เอ่อม... บอกไม่ถูกเลย
รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเคลียร์ ในหลายๆอย่าง เพราะแม้กระทั่งตอนจบ กายก็ยังดูเหมือนไม่ได้เลือก
คือเหมือนไม่ได้เลือกด้วยตัวเอง แต่เลือกเพราะสถานการณ์มันบังคับเลือก(ไม่เหลือคนอื่นแล้ว)
แล้วที่เราข้องใจ คือเรื่องของท่านประธาน เราว่ามันดูหลุดประเด็นยังไงไม่รู้
เหมือนตอนแรกๆ และแทบตลอดทั้งเรื่อง จะถูกดำเนินมาด้วยปมของหนุ่มรอยสักในคืนวันศุกร์
ซึ่งเราว่าปมนี้เป็นปมสำคัญของเรื่อง ดูจากที่กายทุ่มทุนสร้างไปนอนกับผู้ชายแทบทุกคน
แค่เพื่อจะหาไอ้รอยสักกับรอยแผลเป็น หรือแม้แต่คนอ่านก็นั่งลุ้นกับไอ้หนุ่มปริศนากันทุกตอน
แต่พอบทจะรู้ความจริง กลับไม่มีอะไรเลย กลายเป็นปมนี้มัน nothing ไปซะงั้น(แล้วที่ผ่านมาคืออะไร?)
เรื่องของวรุจน์ก็เหมือนกัน มันดูไม่ค่อยเคลียร์เลย คือบทจะตีจากก็ไปกันง่ายๆ
ใช้ความเย็นชาสยบทุกสิ่งอัน ถึงแม้ในใจจะเหมือนยังตัดไม่ขาดอย่างที่ปากบอกว่าปลง
แต่ก็ดูไร้ที่มาที่ไป ไปหน่อยนึง ทั้งๆที่ปมเรื่องสมัยเด็กของทั้งคู่ดูมีนัยยะมาก
และดูน่าสนใจสุดในเรื่องนี้แล้ว เพราะทำเอาคนอ่านหลายคนถึงกับยกป้ายไฟวรุจน์กันไปหลายตอน
แต่สุดท้ายพอความจำเสื่อม ปมนี้เลยตกรอบไปอย่างน่าเสียดาย
ตั้งแต่ต้นเรื่อง เรายืนหยัดเชียร์ท่านประธานมาตลอด ตอนนี้ก็ยังชอบท่านประธานอยู่
แอบเสียดายเหมือนกันที่กายเลือกคเชนทร์ แต่ก็อย่างที่เคยเม้นต์ไปแล้ว
ว่าถ้าเราเป็นกาย ก็คงเลือกคเชนทร์ เพราะดูเป็นคนเดียวที่เข้าใจกายได้ดีที่สุด
และอาจจะมากกว่าที่กายเข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ
ถึงแม้ที่ผ่านมากายจะดูไม่เคยมีใจเอนไปหาคเชนทร์เลยก็ตาม
ออกแนวอ่อนใจ ใจอ่อนซะด้วยซ้ำ
เรื่องนี้คเชนทร์ช่วยพิสูจน์ว่าทฤษฎีตื้อเท่านั้นที่ครองโลกยังคงใช้ได้ผลอยู่
เท่าที่อ่านงานของคุณคฑาวุธมา ก็คิดว่ามีปัญหากับตอนจบจริงๆนั่นแหละ
ทุกเรื่องดูตัดจบแบบบอกไม่ถูกโดยเฉพาะเรื่องนี้ ซึ่งเราไม่รู้ว่าทำไม
แต่ดูเหมือนโครงเรื่องช่วงแรกกับช่วงท้ายมันไม่สอดคล้องกัน
น่าจะเปลี่ยนวิธีดึงเรื่องเข้าตอนจบนะคะ อย่างเรื่องนี้ที่ดูเหมือนจะยาวมาก
แต่เราว่าถ้าตัดในส่วนที่กายเวิ่นเว้อโลเล คิดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมาออกไปบ้าง
เรื่องนี้อาจจะไม่ยาวอย่างที่คิด แล้วมาเพิ่มความสำคัญกับปมเรื่องแทน
นิยายหลายเรื่อง เป็นที่น่าจดจำเพราะตอนจบของมัน
ในขณะเดียวกัน ก็มีหลายเรื่องที่มาตกม้าตายตอนจบเช่นกัน
เพราะงั้นเราว่า ตอนจบเป็นเรื่องสำคัญนะคะ
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ