หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[away3g]

 :haun4:เป็นท่านประทานจริงๆๆ เหอะๆๆ

[yunjaelover]

วรุจน์อ่ะ ทำไมทำกับกายแบบนี้อ่ะ    แล้วเคนนี่ เหมือนจะรู้เรื่องแต่แรกหรือเปล่า เพราะมีการบอกท่านประธานไม่ให้ชอบกายด้วย รอ เฉลย ดีกว่าเน๊อะ

[*SparklinG*]

เป็นไปตามคาด แต่ดูประทานจะไม่อาลัยอาวรกายเท่าไหร่ = = "

[myd3ar]

หรือว่าท่านประธานตอนนั้นก็ไม่รู้สึกตัว

พอความจริงเริ่มเฉลย ชักรู้สึกไม่ชอบวรุจน์ ชิๆๆ

[THiiCHA]

เอามือตบตัก ป๊าบ!!!

นั่นไง ประธานจริงๆด้วย

จำได้ว่าก่อนหน้านี้ มีเปรยๆไว้ว่าท่านประธานตัวแดงง่าย โดนแดดนิดนึงก็แดงแล้ว

ไหนจะคลิป และรอยสักนั่นอีก 

หลักฐานพยานพร้อม จองวัดชำระความ เอ้ย จองโบสถ์กะช่อดอกไม้ล่วงหน้าได้เลย 5555555

บายเดอะเวย์ ไม่ชอบการแสดงออกของวรุจน์เลยค่ะ

มันเหมือนกับได้แล้วทิ้ง มีความรู้สึกว่า 'เสียดายของ' กายไม่น่าให้เลย   
+1 รอตอนต่อไป

[kny]

  :mc3:สวัสดีปีใหม่และในทีสุด เราก็ใกล้ความจริงซะที หลังจาก งมหา คว้าผิด หยิบถู ตัวเลือกหลอก แต่สุดท้ายคำตอบก็มาแล้ว

[vascular]

น่าน ท่านประธาน ตามที่คิดไว้จริงๆ

[tamako]

เยส ท่านประธาน  ท่านประธาน
ชายคืนวันศุกร์ที่ 20 คือท่านประธานจริงๆด้วย
เลิกกับวุรจน์แล้วไปหาท่านประธานซะ  อารมณ์เชียร์ท่านประธานกลับมาอีกรอบ

[tumtok]

  :เฮ้อ:รู้สักทีว่าใครคือผู้ชายคนนั้น

[bytoey]

อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้นะ

[myall]

อร๊าย ท่านประธานนี่เอง ถึงว่าหารอยสักไม่เจอสักทีจนเลิกหาไปแล้ว 555
ถึงจะเคยเชียร์คเชนทร์ก็เ๔อะ แต่เจอวรุจน์แบบนี้เชียร์ท่านประธานดีกว่า

[jinjin283]

ลุ้นมากกก เพิ่งมาอ่าน สนุกมากเลยคะ เขียนซะให้ลุ้นว่าใครคืน ชายศุกร์20 อะ
อ่านๆไปก็ต้องบอกว่าเครียดอะกลัวใจตัวเอง อิอิ กลัวเชียร์คนที่ไม่ใช้พระเอกแล้วจะผิดหวังนะคะ
ปล ผู้เขียนเขียนเก่งมากๆเลยคะ ดำเนินเรื่องได้ลุ้นตลอดเลยอะ แต่ลุ้นมากๆแบบเนี่ยคนอ่านหัวใจY แย่นะคะ ><

[katawoot]

บทที่ 55 แล้วนะครับ
อย่างที่กายพูด "คงอีกไม่นานหรอก"
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะครับ
ปล. เขียนเรื่องนี้แล้วปวดหัวจริงๆ เลย ขอยอมรับว่าเป็นนิยายเรื่องที่เขียนแล้วก็เหนื่อยที่สุด เรื่องยาวๆ ตัวละครเยอะๆ แบบนี้ไม่เอาอีกแล้ว รู้สึกเหมือนเป็นกายยังไงไม่รู้ เลือกไม่ได้ซักที (เพราะมีแต่หล่อๆ ล่ำๆ ทั้งน้าน)


Guy Chapter 55

กายเหม่อมองเพดานสีขาวแล้วถอนหายใจด้วยความเบื่อที่ต้องนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล จากนั้นจึงละสายตาจากเพดานสีขาวหม่นซึ่งเขาจ้องมองมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วหลุบตามองขาขวาของตัวเอง เฝือกสีขาวหนักอึ้งทำให้เขาขยับขาไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเข้าเฝือกและบาดเจ็บขนาดต้องให้แพทย์รักษา
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงกายจึงพยายามยันตัวลุกขึ้น รู้สึกเจ็บไหล่ขวาและแขนขวามากจนต้องร้องออกมาเบาๆ ขณะนั้นเองประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเสียงหนึ่งดังขึ้น
“กาย หยุด อย่าเพิ่งลุก”
“คุณคเชนทร์” กายหันไปมอง
“นอนลงเดี๋ยวนี้”
“ผมจะลุก”
“ระวังจะเจ็บกว่าเดิม” คเชนทร์รีบเดินมาที่เตียง “ถ้าจะนั่ง ผมจะปรับเตียงให้”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ร้องครางแล้วก็ทำหน้าเหยเกขนาดนั้น อย่ามาโกหก” คเชนทร์ชี้หน้ากาย “อยู่นิ่งๆ อย่าขยับ ผมจะปรับเตียงให้นั่ง”
“ขอบคุณครับ”
“ทำอีท่าไหนถึงได้ตกบันได ดีนะหัวไม่น๊อค ทำไมไม่ระวัง” คเชนทร์บ่นเบาๆ และเมื่อปรับเตียงเสร็จจึงมายืนอยู่ด้านข้างและก้มหน้าลงพูดกับกายว่า “ตอนที่พฤศโทรไปบอก ผมเป็นห่วงแทบแย่ ขับรถมาหัวหินเหมือนขับเครื่องบินไอพ่นเลยรู้หรือเปล่า”
“คุณไม่น่าลำบากมา”
“ลำบากที่ไหน แค่นี้เอง” คเชนทร์ก้มหน้าเข้ามาใกล้มากกว่าเดินชนจมูกแทบจะชิดแก้มของกาย “ผมจะมานอนเฝ้าคุณ”
“ใครว่าผมจะนอนโรงพยาบาล ขาเข้าเฝือกแล้ว แค่นี้ก็กลับบ้านได้”
“ผมนี่ล่ะว่า”
“คุณคเชนทร์ ไม่นะครับ ผมไม่นอนโรงพยาบาลนะครับ” กายส่ายหน้า
“กลัวผีหรือ” คเชนทร์เลิกคิ้วถาม “นอนคนเดียวซะเมื่อไหร่”
“แต่ว่าผมไม่เป็นอะไรมาก”
“เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยกลับกรุงเทพฯ จะกลับตอนนี้มันไม่สะดวก ผมเพิ่งมาถึง เหนื่อย อยากพัก”
“แค่หัวหินกรุงเทพฯ คุณขับรถแค่นี้ได้สบายมาก” กายเบ้ปาก
“อย่าดื้อนะกาย” คเชนทร์ยื่นจมูกเข้ามาชนแก้มของกายและสูดดมเบาๆ
“คุณนั่นล่ะดื้อ”
“งั้นก็ได้ ผมจะดื้อ” คเชนทร์อมยิ้ม “ผมจะให้คุณนอนโรงพยาบาลให้ได้ ซึ่งผมก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน พฤศก็ยังเห็นด้วย ไม่ยังงั้นเขาคงไม่จัดการให้คุณแอดมิทแล้วโทรไปบอกผมให้มาดูคุณหรอก”
“ความจริงผมอยู่คนเดียวก็ได้”
“พฤศเขารู้ว่าอะไรควรไม่ควร” คเชนทร์หอมแก้มกายแล้วเดินไปยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง
...รู้ว่าอะไรควรไม่ควรยังงั้นหรือ ไม่จริงหรอก...
กายอยากจะบ่นเรื่องพฤศให้คเชนทร์ฟัง แต่ทันใดนั้นก็เปลี่ยนใจ
...คุณไม่ได้เป็นอะไรมาก พักซักหน่อย เดี๋ยวผมจะให้คนมาพากลับกรุงเทพฯ...
...พักซักหน่อย ฮึ พักซักหน่อยนี่ไม่นึกว่าจะให้นอนโรงพยาบาล...
...ผมมีธุระ คงอยู่นั่งเฝ้าคุณไม่ได้...
...เอาแต่พูด เอาแต่สั่ง คนอะไรก็ไม่รู้...
“เหม่ออะไรอีกแล้ว” คเชนทร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เปล่าครับ”
“สายตาคุณก็ยังโกหกใครไม่ได้เหมือนเดิมล่ะกาย” คเชนทร์ยิ้ม ยื่นมือมาจับมือของกายแล้วดึงไปแนบแก้มของตัวเอง “นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ผมรักคุณ ไม่ใช่รูปร่างหน้าตานะกาย คุณอาจจะคิดว่าผมติดใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก แต่ความจริงไม่ใช่”
“ผมไม่ได้คิดว่าอย่างนั้น”
“คิดสิ” คเชนทร์แย้ง “ตาคุณบอก”
“คุณมองตาคนเก่งขนาดนั้นเลยหรือ”
“ความจริงก็ไม่” คเชนทร์อมยิ้ม “แต่ผมอ่านสายตาคุณออก”
“งั้นบอกได้ไหมครับว่าผมคิดอะไรอยู่”
“เมื่อกี้นี้คุณคิดถึงคนอื่นตอนที่ไม่ได้คุยกับผม”
“ก็...”
“ใช่ ใช่ไหมล่ะ” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ “แต่ผมเข้าใจนะ คนเราจะบังคับความคิดของตัวเองตลอดเวลาไม่ได้หรอก ผมยังทำไม่ได้เลย”
“งั้นหรือครับ” กายถาม
“ผมเคยพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองคิดถึงคุณ แต่ผมก็ทำไม่ได้” คเชนทร์พูดเสียงจริงจัง “ผมเคยบอกตัวเองว่าคุณไม่ต้องการผม แต่อีกใจผมก็ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองคิด ผมก็เลยคิดใหม่ทำใหม่”
“อะไรครับ”
“ว่าคุณนี่ล่ะ คือคนที่ผมต้องการ ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่ปล่อยให้คุณหลุดมือผมไป ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะตื้อและทำให้คุณรักผมให้ได้”
“คุณคเชนทร์” กายอุทาน
“ทีนี้คุณก็ว่าผมว่าเป็นคนดื้นรั้นตัวพ่อได้เลย” คเชนทร์ยักคิ้ว
“...”
“ว่าไง กาย พูดอะไรบ้างสิ” คเชนทร์พูดเมื่อเห็นกายนิ่งไปครู่ใหญ่
“ผม...”
“ผมต้องการเวลา” คเชนทร์พูดกลั้วเสียงหัวเราะ “ก็ได้ จะต้องการเวลาเท่าไหร่ก็ได้ ผมยืดจากวันเกิดของผมให้เป็นสงกรานต์เลยก็ได้ หรือถ้าไม่พอก็ต่อให้จนถึงเข้าพรรษา”
“คุณคเชนทร์ครับ”
“หือ”
“เราสองคน...”
“ไม่เหมาะสมกัน” คเชนทร์พูดแทรก “อย่าพูดแบบนี้นะ จริงๆ นะกาย ผมว่ายอมรับซะเถอะ ไม่มีคู่ไหนหรอกที่เหมาะสมกันเท่ากับเราสองคน เคมีของเราเข้ากันได้ คุณอยู่กับผมแล้วรู้สึกอึดอัดจนอยากจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า ไม่ใช่ไหมกาย ถ้าคำตอบคือไม่ แล้วคุณรู้สึกยังไงเวลาอยู่กับผม”
“ก็ดีครับ”
“มีความสุขไหม” คเชนทร์จูบอุ้งมือของกายและมองกายด้วยแววตาหวานเยิ้ม
“ก็...”
“ก็อะไร” คเชนทร์คาดคั้น “ตอบมาสิครับ”
“ไหนคุณว่าจะรอจนถึงวันเกิด แล้วเมื่อกี้ก็บอกว่าจะยืดให้จนถึงสงกรานต์”
“ก็ได้ รอก็ได้” คเชนทร์พยักหน้า “แต่ระหว่างนี้ผมจะโมเมเอาว่าคุณเป็นแฟนผมแล้วนะ จะบอกให้”
กายมองดวงตาของคเชนทร์อย่างค้นหา ดวงตาคมกริบคู่นั้นบ่งบอกความในใจอย่างไม่ปิดบัง
...จริงอย่างที่คเชนทร์พูด ดวงตาของคนเราบอกความรู้สึกได้จริงๆ...

วรุจน์กำพวงมาลัยรถแน่น กรามขบกันจนขึ้นนูนเป็นสัน จากนั้นจึงละสายตาจากซุ้มไม้เลื้อยข้างป้ายรถประจำทางซึ่งเขานั่งมองมาได้เกือบชั่วโมงแล้ว
...ไม่มีเลย ไม่มีความทรงจำใดๆ กลับมาเลย ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่เขาขับรถออกมาจากบ้านกลางดึกเพื่อมานั่งมองสถานที่แห่งหนึ่งโดยหวังว่าจะให้นึกอะไรได้...
...ทั้งที่อยากลืม แต่ทำไมเขาก็ยังอยากจำ...
...ทำไมนะ ทำไม...
วรุจน์ถอนหายใจเบาๆ แล้วฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย
ภาพใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งฉายวาบขึ้นมาในความคิด
“กาย”
วรุจน์เม้มปาก กระทืบเท้าซ้ายหนักๆ ลงกับพื้นรถ รู้สึกอยากจะตะโกนออกมาดังๆ

กายหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่นอนขดอยู่บนโซฟาข้างเตียง คเชนทร์หลับไปตั้งแต่หัวค่ำและท่าทางคงหลับสนิทเพราะไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย กายเผลออมยิ้มให้กับคนที่บอกว่า 'จะมานอนเฝ้า' เพราะคเชนทร์ 'มานอนเฝ้า' เขาจริงๆ
กายคิดว่าคเชนทร์คงเหนี่อยกับการทำงานและต้องขับรถจากกรุงเทพมหานครมาที่หัวหิน เขาเคยคิดว่าคเชนทร์เป็นคนที่ทำงานคล่องแคล่ว มีพลังเหลือเฟือ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่พอเห็นคเชนทร์ตอนนี้แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจ โซฟาของโรงพยาบาลมีขนาดเล็กมากเมื่อเทียบกับร่างสูงใหญ่ของคเชนทร์ แต่คนที่นอนอยู่บนโซฟากลับนอนหลับได้อย่างสบาย
สิ่งที่คเชนทร์พูดกับกายก่อนหน้านี้หวนกลับเข้ามาในความคิดของกายอีกครั้ง
เวลาอยู่กับคเชนทร์เขารู้สึกเป็นธรรมชาติ เป็นตัวของตัวเอง ต่างกับเวลาที่อยู่ต่อหน้าของพฤศโดยสิ้นเชิง
...แล้วเวลาอยู่กับเชิงชายล่ะ นั่นก็รู้สึกเป็นธรรมชาติ เป็นตัวของตัวเองเหมือนกัน...
...เวลาที่อยู่กับซอว์ เบน คุณทหารอากาศเมฆ หรือธฤต เราก็คิดว่ารู้สึกเหมือนกันนี่นะ...
...วรุจน์...
...ป่านนี้วรุจน์จะทำอะไรอยู่...

วรุจน์ลงจากรถ เดินข้ามถนนไปยังอีกฝั่งของถนน ยืนมองซุ้มไม้เลื้อยอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเข้าไปใต้ซุ้มไม้ช้าๆ ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งที่กายบอกว่าเคยนั่งมองเขาก่อนที่เขาจะถูกรถชน
...เขาต้องปลง อะไรก็ตามที่ผ่านมาแล้วก็ควรจะผ่านไป หากเขาสูญเสียความจำไปแล้วและมันไม่กลับมา จะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องทำแบบนี้...
...ลืมเสียให้หมด...
...ต้องลืม...
...แล้วเริ่มต้นใหม่...
...แต่ทำไมถึงทำได้ยากเหลือเกิน ต้องใช้เวลานานขนาดไหน...

กายไม่เข้าใจตัวเอง เขารู้สึกง่วงแต่เมื่อหลับตาลงกลับนอนไม่หลับ เรื่องต่างๆ ประดังเข้ามาในสมอง ความคิดกระโดดไปมาจากเรื่องนั้นไปเรื่องนี้ รู้สึกสับสนยิ่งนัก
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคเชนทร์ เรื่องของวรุจน์ และล่าสุดเรื่องของพฤศ
พฤศคือผู้ชายคนที่เขามีอะไรด้วยในคืนวันศุกร์ที่ 20 และคือคนที่วรุจน์ต้องการทำลายชื่อเสียง ซึ่งตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้ว
เขาเคยมีอะไรกันกับท่านประธาน
...พฤศจะรู้หรือไม่...
...คิดว่าคงรู้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่แสดงท่าทางมีอคติต่อเราหรอก คงคิดว่าเราเหลวแหลก หรือไม่ก็เอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้งาน แต่เมื่อเข้าไปทำงานแล้วกลับทำตัวสนิทสนมกับคเชนทร์ ท่านประธานคงไม่พอใจ...
...แล้วทำไมจะไม่พอใจด้วยล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ท่านประธานจะไม่พอใจที่เราใกล้ชิดกับคเชนทร์...
...โอย พอแล้ว ไม่อยากจะคิดอะไรต่อไปอีกแล้ว ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวแล้วก็ยิ่งนอนไม่หลับ...
...แต่หากเรามีอะไรกับท่านประธานก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องสำคัญอะไร และแม้จะรู้ว่าเป็นท่านประธานก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน มันผ่านมาแล้ว ก็แค่มีอะไรกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่...
...ตอนนี้เรื่องสำคัญนั้นอยู่ที่ว่าเราจะทำอย่างไรกับคเชนทร์...
...เรารักคเชนทร์หรือเปล่า...
...หรือวรุจน์...
...เราอยู่กับคเชนทร์แล้วมีความสุขหรือเปล่า...
...แต่เรากับวรุจน์เป็นเหมือนเส้นขนาน มองไม่เห็นทางว่าจะไปกันได้...
...ความรักกับความเหมาะสม บวกกับความเป็นไปได้น่าจะเป็นคำตอบสำหรับเรื่องนี้...

กายกดรีโมทคอนโทรลเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดอยู่ที่ช่อง 9 ซึ่งกำลังรายงานข่าวการจับตัวผู้ว่าจ้างให้คนขับรถชนวรุจน์ กายนั่งมองโทรทัศน์ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เมื่อจบข่าว ได้ยินเสียงนรธีร์พูดขึ้นมาว่า
“ไม่ว่าจะมองมุมไหน คุณวรุจน์นี่ก็หล่อจริงๆ มิน่า มีแฟนคลับตามให้กำลังใจเหมือนดาราซุปเปอร์สตาร์”
“ไหนว่าเจ๊จะไปซื้อข้าว” กายถามนรธีร์
“แต่ก็น่าสงสาร” นรธีร์นั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ  “พ่อแม่กับน้องชายตายเพราะอุบัติเหตุ ตัวเองก็โดนรถชนจนสูญเสียความจำ พอจับคนที่บงการได้ก็เป็นคู่แข่งทางธุรกิจที่เคยเป็นเพื่อนเก่า โดนหักหลังแบบนี้ น่าเจ็บใจจริงๆ ให้ตายสิ”
“หิวข้าวแล้วนะ”
“แกเป็นอะไร” นรธีร์เอียงคอมองกายและถามขึ้นมา
“เปล่า”
“พอคุยเรื่องคุณวรุจน์แกก็ไม่อยากจะคุย ยังมีหน้ามาพูดว่าเปล่าอีก” นรธีร์ทำเสียงเข้ม “แบบนี้ฉันเชื่อตายล่ะ”
“ก็ผมไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ เร็วๆ เถอะเจ๊ ผมหิวข้าว เดี๋ยวอีกหน่อยชายก็มา จะได้กินข้าวพร้อมกัน นี่คงหิวเหมือนกัน”
“ถึงหิวมันก็ไม่กล้าบ่นหรอก” นรธีร์ตอบแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “มันจะกล้าบ่นที่ไหนถ้าจะได้มาหาแกที่ห้องแล้วก็ได้กินข้าวกับแก”
“พอเถอะเจ๊ ผมกับชายเคลียร์กันแล้ว ไม่ต้องมาพูดอะไรอีกเลย”
“ใครก็เคลียร์แล้วว่างั้นเถอะ” นรธีร์เอียงหน้าถาม
“อือ”
“ทุกๆ คน”
“อือ” กายพยักหน้า
“ยกเว้นคุณวรุจน์”
“โธ่ เจ๊ เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องนี้ซะที”
“ก็เมื่อแกมีผัวเป็นตัวเป็นตนนั่นล่ะ” นรธีร์กระแทกเสียง “ถามจริงเถอะว่ะกาย แกรักคุณวรุจน์หรือเปล่า”
“เจ๊จะมาเอาคำตอบอะไรตอนนี้”
“ก็เพราะฉันรักและเป็นห่วงแกนะสิ”
“กลัวผมจะขึ้นคานหรือไง”
“กลัวแกจะไม่ได้คนที่แกรักและรักแก” นรธีร์ตอบ “เพราะนี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น”
“งั้นหรือ”
“ก็เออสิ”
“นี่หรือคือสิ่งที่ควรจะเป็น เจ๊”
“ก็เออสิวะ” นรธีร์กระแทกเสียงตอบ
“เจ๊อย่าห่วงผมนักเลย” กายพูดเบาๆ “คงอีกไม่นานหรอก”

::: End of Chapter 55 :::


หวังว่าตอนนี้คงไม่มีอะไรต้องให้ค้างนะครับผม

[sakuracity]

เอ๋ ตอนมันสั้นหรือผมมันในอารมณ์เกินไป.....กำลังสนุกมากมาย

ป.ล. กายเลิศอะ เชิดใส่วรุจน์ซะงั้น ไม่แคร์เลย ไม่สนก็ไม่สน 55

[THiiCHA]

“คงอีกไม่นานหรอก”

พระเอกจะใช่ท่านประธานมั๊ยไม่รู้ ...แต่ที่รู้คือ รีเควส ตอนพิเศษล่วงหน้า (ข่าวว่าเรื่องยังไม่จบเลย) 555555+

ปล. สั้น จัง 

[MokGaLaKom]

อีกไม่นานก็จะจบใช่ไหมค่ัะ ช่วงนี้นิยายที่ตามอ่านปิดเรื่องกันเกือบหมดเลย
แล้วจะเหลืออะไรให้อ่านกันหล่ะนี่
ยังเป็นกำลังใจให้กายเสมอ เลือกให้ดี คิดให้ดี พลาดแล้วย้อนกลับไม่ได้นะตัวเธอ
ตอนนี้ไม่เชียร์ใครและ เหนื่อย จะเป็นใครก็ได้หมดดีหมด เลือกไม่ถูกเหมือนกันค่า

[patloom]

ท่านประธานบทเด่นก็จริง แต่ตัวหลอกหรือเปล่า
เพราะคนที่เราผูกพัน กับคนที่เราถูกใจไม่เหมือนกัน
ยิ่งท่านประธานถึงรู้ว่าเคยนอนด้วยกัน จะมี ท่าทีมาสนใจก็คงยาก
คนที่นอนด้วย......เอิ่มแต่ชื่อเรื่องก็น่าคิดนะ
ถ้าประธานไม่เป็นพระเอกจะเป็นใครไปได้
สถานะประธาน=หนุ่มเซ็กซี่วันศุกร์
สถานะคุณวรุจน์=คนที่สร้างเรื่องดราม่า (มันเกือบจะเป็นนิยายสนุกเฮฮา เรทเอ็กซ์แล้วเชียวถ้าไม่มีวรุจน์)
สถานะคเชนทร์=หนุ่มที่มีบทเยอะที่สุด  (จนแทบจะเขี่ยคนอื่น ตกแท่น)

สู่ต่อไปกาย.......หาสามีให้เจอ (เอิ่ม.....)

[Pairwha]

เชียร์ท่านประธานๆๆๆ
แลดูตอนนี้สั้นจัง 

[nutty]

มีคนให้เลือกเยอะ ก้อขอให้กายเลือกให้ถูกคนนะ
อย่าใจอ่อนเลือกคนรักที่คิดว่าเหมาะสมและรักเรา

ปล อ่านตอนนี้ดูท่านประธานจะหมดสิทธิเพราะปากร้ายทำนายเอกเราเกร็งเครียดไร้อารมณ์(หื่น) ไม่มีหวนคิดถึงเคมีที่เข้ากันในคืนนั้นอีกเลย

[taroni]

อยากให้กายเลือกคเชนทร์

[love2y]

ยังไงเราก็มองว่า วรุจน์ไม่ใช่คนดี (จะบอกว่าเลวก็จะแรงไป เอาเป็นแค่คนไม่ดีก็พอ เหอๆๆ)

ตอนแรกเชียร์คเชนทร์นะ หลังๆมารู้สึกว่าคเชนทร์เยอะเกินไปแล้ว แอบรำคาญแทนกาย -"-

สรุป....เชียร์พฤศ ก๊ากกกกกกกกก

ว่าแต่เรื่องนี้ พระนาย เขาจะมีฉากสวีทหวานแหววกันบ้างมั้ยเนี่ย??

 

[DasHimmel]

"คงอีกไม่นานหรอก"  อยากจะกรี๊ดกะประโยคนี้ !!!
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ ลุ้นได้ทั้งเรื่องว่าพระเอกคือใคร ชอบๆ 
คนอ่านก็จะลุ้นกันต่อไป ตอนนี้ยังไงก็ได้ขอให้กายมีความสุข
เหมือนที่ที่เจ๊นอพูด มันใช่มากๆค่ะ “กลัวแกจะไม่ได้คนที่แกรักและรักแก”  “เพราะนี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น” 

[indy❣zaka]

ถึงจะเป็นคนในคืนนี้นั้น  ก็ใช่ว่าจะได้เป็นพระเอกนะคุณประธาน

คนเขียนกำลังสับขาหลอกรึป่าวเนี่ย

[taroo]

มาต่ออีกนะคับ รออ่านอยู่นะคับ สนุกดีคับ

[myall]

เอิ่ม ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าคนในคืนนั้นคือท่านประธาน ถ้าตามชื่อเรื่องท่านประธานก็น่าจะเป็นพระเอกนะ เพราะเรื่องมันตามมาหลังจากคืนนั้น
แต่จะว่าไปคนที่ได้ฟันกายก็ไม่ได้มีแต่ท่านประธานคนเดียวนี่นะ อิอิ

[Koa-ka]

สวัสโีครับ

ผมว่ามันยังไม่กแระจ่าจนกว่าจะถึงต๖อนที่รุู้ว่ กาย เลือก ใคร

ขอบคุณและจะติดตามครับ                                             

[ลูกลิงตัวอ้วน]

มาต่อทุกวันนะครับ
ท่านประธานสู้ ๆ

[m_pop91]

กายเลือกสักทีเถอะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ตอนนี้รู้สึกว่า ไม่เอาคุณวรุจน์อ่ะครับ
ดูไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่
ส่วนตัวยังเชียร์คเชนทร์เหมือนเดิม
แต่ไม่รู้คนแต่งจะให้กายเลือกใคร

[kny]

 :เฮ้อ:มึน