หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[m_pop91]

อ่านมาถึงตอนนี้ความหวังที่จะให้เป็นเคนนี่คงเหลือน้อยเต็มที
แต่ทำไงได้ก็เชียร์มาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่ใช่เคนนี่จะไว้อาลัยสักสามวัน เศร้าๆๆๆ

[crazy Y]

อย่าบอกนะว่าใกล้จะจบทั้งๆที่ทุกอย่างยังอึมครึมอยู่เลย

ต่อให้เลือก สองคนสุดท้ายได้ แต่ยังไม่เห็นมีวี่แววว่าจะหวานกันเลยนี่นา  เฮ้อ เพลียแทนกาย

[sakuracity]

+1ได้เป็นครั้งแรก ขอบวกให้คุณKatawootก่อนเลย อิอิ พอเห็นเลข51ก็ดีใจมากๆ รีบมาต่อนะครับ ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าตอนนี้มันสั้นๆ

วรุจน์ตอนแรกๆนี่มาเงียบๆ แต่พอมาตอนนี้เด่นเวอร์ ม้ามืดสินะ

ป.ล.ยังคงคิดถึงคุณเมฆ ทุกลมหายใจ 

[myd3ar]

หนักสุดคงเป็นคเชนทร์นี่แหละเนอะ

ยื้อไว้จังเลยอ่า พูดเหมือนว่าถ้ากายไม่รับ ก็รับได้

แต่พอจะพูดก็ยื้อเอาไว้ไม่ให้พูด

[kazhiki]

ดีใจที่ตอนนี้มีท่านประธานด้วย อิอิ
ท่านประธาน จะชอบก็ชอบ จะจีบก็จีบ ลุ้นจะแย่แระนะ

เคนนี่ไม่ยอมง่ายๆหรอกกกกก เผลอๆจะมาทำให้กายหวั่นไหวซะอีก เห้ออออ

ขอบคุณมากค๊า 

[CarToonMiZa]

ลุ้นมากเกินไปแล้ว

[DasHimmel]

อ่านหลายๆคอมเม้นต์แล้วเริ่มคล้อยตาม กลัวอ่า 
วรุจน์ก็ยังแค้นอยู่ แล้วทำไม๊ทำไมต้องมาโป๊ะเช๊ะเจอกายกะพฤศทุกทีสิน้า
ระแวงแบบนี้จะไปกันรอดได้ไงอ่า วรุจน์ต้องเชื่อใจกายมากกว่านี้
ท่านประธานก็น่าสงสาร ถ้าเป็นคนอ่านเองรู้สึกผิดจนตายแน่ เฮ้อ 
แต่ก็ยังไงซะทุกอย่างกะผ่านมาแล้ว พฤศก็ทำเต็มที่เเล้วด้วย ต้องพยายามเลิกโทษตัวเอง
ตอนนี้ปวดจิตกะหลายๆคนในเรื่อง ทั้งปวดจิตทั้งสงสารทั้งกลัว แต่กลัวมากสุด ไม่น้า ><

[filmybutter]

ต้องให้วรุจน์ไปเข้าวัดปฏิบัติธรรมบ้างจะได้สงบปล่อยวาง

ยังไงฉันก็ยังรักท่านประธานอยู่นะ

[ratnalin]

เริ่มหวั่นไหวไปกับเคนนี่ แรงตื้อมหาศาล กายจะพูดก็พูดอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนงานวันเกิดจะได้พูดรึเปล่า แต่ดูเหมือนว่ากายตั้งมั่นจะตัดเคนนี่ออกไปแล้ว
ส่วนพฤศ ถึงจะดีขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่มีอะไรแฮะ -*-
วรุจน์คงมีแนวโน้มมากที่สุดแล้วล่ะ.....มั้ง - -"

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด กายจะไปบวชก็เชิญ ละทางโลกไปเถอะลูก ฮ็อตจนเหนื่อยซะขนาดนี้

ขอบคุณค่ะ รอตอนใหม่ ^^ อย่ามาม่ามากน้า

[ToffeE_PrincE]

ติดตาม เกาะติด จนนาทีสุดท้าย

[yunjaelover]

อ่านไปอ่านมา ทำไม่คเชนท์ดูน่ากลัวอ่ะ
 ปล.คนที่วรุจน์ตามหา ที่แข่งรถนะ เป็นอีกปมนึงหรือเปล่า  ขอบคุณค่ะ

[Ak@tsuKII]

คเชนทร์ อาจจะไม่เป็นอย่างที่เราเห็นก็ได้  ดูเล่ห์ๆไงไม่รู้

พฤศสู้ๆๆๆ จีบกายเลย แล้วดูแลเค้าไปตลอดชีวิต แทนยายกายด้วย

ปล. ชอบชื่อพฤศอะ อิอิ 

[casperko]

สงสารท่านประธาน แล้วจะบอกกายยังไงละนั่นว่าตัวเองขับรถชนยายของกาย

เชียร์ท่านประธานต่อไปค่า 

[sam3sam]

พอคิดว่าเรื่องมันคลี่คลายแล้วแต่ก็มีปมใหม่ให้ต้องคิดตามเรื่อยๆตลอดเลย

[jiki]

รู้สึกว่าพหรม(คฑาวุธ)จะลิขิตให้วรุธเข้าใจกายผิดและตีตัวออกห่าง ดังนั้น เดี๋ยวนายคนนี้ก็จะเสียใจสุดซึ้งเวบาความจำกลับมา

เหลือม้าวิ่วเอื่อยๆอย่างพฤต กับ ม้าบ้าอย่างเคนนี่ ชิงกันต่อไป

[NUTTYZERO]

ท่านประธานนี่มาแบบม้ามืดจิงๆ  555+

แต่ก็เห็นใจวรุจน์ เฮ้อออ แต่คเชนทร์นี่น่าห่วง ยิ่งยื้อยิ่งห่าง

[indy❣zaka]

กลับมางงอีกที

งั้นขอเปลี่ยนเชียร์เจ๊นอแล้วกัน

[katawoot]

ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องค้างนะ อิ อิ

Guy Chapter 52

พ.ต.ท. กัณต์ มาพบวรุจน์เพื่อรายงานว่ารู้ตัวคนขับรถชนวรุจน์แล้ว ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คือคณะกรรมการบริหารคนหนึ่งของโรงแรมHillPark ซึ่งเป็นโรงแรมคู่แข่งตั้งอยู่ใกล้ๆ โรงแรม The Atlantis ของวรุจน์ นายตำรวจบอกว่าจะออกหมายจับได้ภายในวันศุกร์และจะปิดคดีให้เร็วที่สุด
เมื่อสารวัตรกัณต์เดินออกไปจากห้องทำงาน วรุจน์ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย เอนเก้าอี้ ถอนหายใจยาวๆ หลายครั้ง ตาเหม่อมองเพดานห้อง และแม้กระทั่งสาวิตรี เลขานุการของเขาเดินเข้ามาก็ยังไม่เปลี่ยนท่านั่ง
“คุณวรุจน์ค่ะ ช่วยเซ็นเอกสารอีกสองแผ่นด้วยค่ะ" เลขานุการพูด
“ผมเพิ่งเซ็นไปตั้งเยอะ"
“ก็ใช่ค่ะ แต่คุณเซ็นข้ามไปสองชิ้น" สาวิตรีวางสมุดเซ็นเอกสารลงตรงหน้าวรุจน์
“ผมไม่อยากเซ็น เอาไว้ตอนบ่ายๆ" วรุจน์พูด แต่เมื่อได้ยินเสียงเลขานุการหัวเราะเบาๆ จึงละสายตาจากเพดานมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ขำอะไรคุณสา"
“ก็ขำคุณนะสิคะ" สาวิตรีนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ "คุณทำตัวเหมือนตอนที่คุณบอกสาว่าตกหลุมรักใครบางคนยังไงยังงั้น"
“ผมทำตัวยังไงหรือ"
“ชอบนั่งเหม่อ ไม่ค่อยมีเหตุผล ทำเหมือนเพิ่งเป็นหนุ่ม อยากทำงาน ไม่อยากทำก็โดดงาน"
“ผมเคยตกหลุมรักหรือ"
“ค่ะ" สาวิตรีพยักหน้า "ตอนนั้นคุณเป็นเอามาก ประชุมทีไรก็เอาแต่เหม่อลอย ไม่เป็นอันทำงาน แล้วชอบมาถามสาเรื่องความรัก จนสาต้องพูดล้อว่า ไม่อยากจะเชื่อว่าต้องมาเป็นที่ปรึกษาหัวใจให้ผู้ชายเจ้าชู้"
“ผมนะหรือเจ้าชู้"
“ก็ไม่มากนักหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ย่อยเหมือนกัน"
“ตอนนี้ไม่ใช่"
“คุณเก็บตัวมากขึ้น แล้วดูเครียด" สาวิตรีพูดเสียงอ่อนโยน
“แล้วมันน่าเครียดไหมล่ะ"
“น่าเครียดค่ะ" สาวิตรีพยักหน้า
“เห็นไหมล่ะ"
“แต่เราไม่ต้องเครียดก็ได้นะค่ะ"
“จะบอกให้ผมปลงใช่ไหม"
“นั่นก็ใช่ค่ะ คนเราควรปลงบ้างสำหรับบางเรื่อง" สาวิตรีตอบ "เอ่อ พอดีตอนนีี้ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว คุณวรุจน์จะเริ่มทบทวนความทรงจำเลยไหมค่ะ วันนี้เป็นเรื่องวีรกรรมการแข่งรถของคุณ แต่ไม่ใช้เวลานานเท่าครั้งอื่นหรอกค่ะ เพราะสารู้เรื่องไม่มากเท่าไหร่ จะเล่าแค่เท่าที่เรื่องที่สาต้องเข้าไปเกี่ยว เช่นไปเสียค่าปรับแทนคุณ หรือไม่ก็ค่าประกันภัยกับเรื่องคู่กรณีของคุณเท่านั้น แค่สิบห้านาทีก็พอ"
“อย่่าเลยครับ" วรุจน์ยกมือห้าม "ผมว่าเราเลิกเรื่องฟื้นความจำอะไรพวกนี้ซะเถอะ"
“ไม่ได้นะคะ หมอสั่ง"
“ช่่างหมอ" วรุจน์ยักไหล่ "บางทีผมก็รู้สึกว่าเรื่องที่ให้คนมานั่งเล่าอดีตให้ผมฟังมันเป็นเรื่องเสียเวลา ผมจะคิดเรื่องเก่าๆ ไม่บอกก็ช่างหัวมัน ขอให้ได้ข้อมูลเฉพาะเรื่องที่จำเป็นสำหรับการทำงานกลับมาผมก็พอใจแล้ว เรื่องชีวิตส่วนตัวช่างมัน ผมจะหาประสบการณ์ชีวิตใหม่เอง ให้ชีวิตและความทรงจำผมมันเริ่มต้นเมื่อตอนอายุสามสิบกว่านี่ล่ะ"
“คุณวรุจน์"
“ผมเหนื่อยเหลือเกินคุณสา"
“สาเข้าใจค่ะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณมันไม่ง่ายเลย แต่อย่าเพิ่งท้อสิค่ะ สาอยากได้เจ้านายคนเดิมของสากลับมา"
“แล้วที่เป็นผมอยู่นี่ไม่ใช่คนเดิมหรือไง" วรุจน์พูดเสียงเครียด
“ไม่ใช่ค่ะ"
“คุณสา" วรุจน์ทำหน้าเข้ม
“ก็มีบ้างค่ะ มีบ้าง" สาวิตรีพูดใหม่ "แต่คุณวรุจน์คนเดิมเป็นคนสนุกสนานร่าเริง แจ่มใส ขี้เล่น มีชีวิตชีวา โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่คุณมาบอกสาว่ากำลังตกหลุมรัก ตอนนั้นคุณดูมีความสุขมาก"
“ผมรักใคร" วรุจน์พึมพำ
“สาไม่ทราบค่ะ คุณไม่ได้บอกชื่อ ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร ไม่ได้บอกรายละเอียด" สาวิตรีส่ายหน้า "แต่มาถามสาทีละเล็กทีละน้อยเรื่องความรัก เหมือนกับหนุ่มน้อยริอ่านจะมีแฟน"
“ตอนนี้ผมคงมีแต่งาน" วรุจน์วางศอกลงบนโต๊ะทำงาน หยิบปากกา แล้วชี้นิ้วไปที่สมุดเสนอเซ็น สื่อสารให้เลขานุการยื่นเอกสารมาให้เซ็น "ให้เรื่องงานมันอยู่ตัวซะก่อน เรื่องอื่นค่อยว่าทีหลัง แต่ไม่แน่ ถ้าผมปลงได้จริงๆ ผมอาจจะอยู่เป็นโสดไปตลอด หรือไม่ก็แค่หาความสุขเล็กๆ น้อยๆ ไปตามเรื่อง ส่วนที่จะจริงจังนั้นลืมไปได้เลย"
“อย่าเพิ่งตัดสินใจซิครับ ให้มันค่อยเป็นค่อยไป คุณยังเหลือเวลาอีกมาก"
“ใช่ พูดอีกก็ถูกอีก" วรุจน์พยักหน้า "ผมก็อายุแค่นี้ จะไปมีความรักจริงจังอีกสี่ห้าปีข้างหน้ายังได้เลย ตอนนี้เอาเรื่องงานก่อน"
“ค่ะ" สาวิตรีพยักหน้า มองหน้าเจ้านายของตัวเองด้วยสายตาห่วงใย
“ผมต้องการเรียกประชุมพนักงานทั้งหมด แบ่งเป็นสามกลุ่มตามกะการทำงาน ประชุมให้เสร็จภายในอาทิจน์ที่มีหยุดวันรัฐธรรมนูญ จากนั้นผมจะไปตรวจโรงแรมที่บาลีอีกที แล้วค่อยไปที่อื่นๆ คุณขอรายงานจากเอเชีย ยุโรป แล้วก็อเมริกา เอามาจัดรายการให้ผมว่าต้องไปดูที่ไหนก่อนตามลำดับ"
“คุณเพิ่งหายป่วยนะคะ จะเดินทางมากขนาดนี้...”
“ผมไม่ได้ป่วยเป็นมะเร็งนะคุณสา ผมแค่ถูกรถชน ตอนนี้ผมหายดีแล้ว" วรุจน์พูดแทรก "และกำลังหายใจเข้าออกเป็นงาน"
“แล้วแปซิฟิกล่ะค่ะ"
“จบที่ฮาวายก็แล้วกัน แล้วผมจะพักร้อนซักสองอาทิตย์ โอเค้"
“ได้ค่ะ" สาวิตรีรับสมุดเสนอเซ็นไปจากวรุจน์แล้วลุกขึ้น
“ขอบคุณครับคุณสาสำหรับทุกอย่าง"
“ยินดีค่ะ" สาวิตรีค้อมศีรษะ
วรุจน์วางปากกา มองตามร่างของเลขานุการไปจนสาวิตรีปิดประตูห้อง จากนั้นจึงมองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ออกไปนอกห้อง สูดลมหายใจลึกแล้วผ่อนออกมายาวๆ
...เขาตัดสินใจแล้ว งานเท่านั้นที่จะทำให้เขาไม่ฟุ้งซ่่าน เรื่องที่จะให้เขาเข้าวัดและปลงนั้นเป็นเรื่องที่ดีและควรทำ แต่เขายังไม่คิดจะทำแบบนั้น แค่งานก็คงจะทำให้เขายุ่งจนเรื่อง 'กวนใจ' เรื่องต่างๆ คงเข้ามากวนใจเขาไม่ได้้...
...งาน งาน และงานเท่านั้น...

พฤศเงยหน้าขึ้นเมื่อชายหนุ่มผิวขาวสะอาดรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในห้องของเขาด้วยท่าทางนอบน้อม เขามองที่เก้าอี้หน้าโต๊ะแล้วพยักหน้า สื่อสารให้ชายหนุ่มหน้าอ่อนนั่งลง
“พ่อสบายดีไหม" พฤศถามขึ้นมาเบาๆ
“สบายดีครับ พ่อฝากสวัสดีและขอบคุณคุณพฤศด้วยครับ" ชายหนุ่มตอบ
“เรียนจบ ได้ทำงานซะทีนะ" พฤศมองหน้าชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะ
“ผมจะตั้งใจทำงานครับผม"
“ก็ต้องเป็นอย่างนั้น" พฤศพยักหน้า "และอย่าคิดว่าที่ได้เข้ามาทำงานที่นี้เพราะเส้นสาย จริงอยู่พ่อสนต์กับผมรู้จักกันมานาน แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักที่สนต์ได้เข้ามาทำงานที่นี่ สนต์เรียนเก่งและผ่านการทดสอบ เราก็เลยรับเข้าทำงาน อยากให้คิดว่าที่ตัวเองได้ทำงานก็เพราะความสามารถของตัวเอง"
“ครับ" สนต์พยักหน้า
“และผมก็รู้ว่าลุงประสิทธิ์เลี้ยงลูกมาดี เพราะฉะนั้นสนต์คงไม่ทำให้ผมผิดหวัง"
“ครับผม"
“ได้งานทำมีเงินเดือนเป็นของตัวเองแล้ว อย่าใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย อย่าลืมว่าตัวเองต้องคอยดูแลพ่อ แม้ผมจะช่วยลุงประสิทธิ์มาตลอดและจะช่วยต่อไป แต่สนต์เป็นลูกชายคนเดียว ต้องเป็นหลักให้ครอบครัว พ่อสนต์เดินไม่ได้อีกแล้ว รักษามานานก็ไม่หาย จะให้กลับไปขับรถรับรับจ้างเหมือนเดิมก็ไม่ได้"
“ผมเข้าใจดีครับคุณพฤศ"
“จำเอาไว้ ผมไม่อยากให้คิดว่าตัวเองเป็นลูกชายอดีตคนขับรถของประธานบริษัท ขอให้คิดว่าตัวเองเป็นพนักงานคนหนึ่งที่ผ่านการคัดเลือกเข้ามาอย่างยากลำบาก และขอให้ทำตามกฎระเบียบของบริษัทอย่างเคร่งครัด เรื่องความลับของงานสำคัญมาก มีพนักงานหลายคนที่ต้องให้ออกไปเพราะฝ่าฝืนกฎระเบียบ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นกับสนต์ ผมจะไม่ช่วยเหลือเด็ดขาด"
“ครับผม คุณพฤศวางใจได้เลยครับ"
“มีคำถามอะไรอีกหรือเปล่า"
“ไม่มีแล้วครับ" สนต์ตอบ
“ถ้ายังงั้นไปได้" พฤศพยักหน้า สนต์ยกมือไหว้แล้วลุกขึ้น และเดินออกไปจากห้อง

สนต์ปิดประตูตามหลังเบาๆ แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกอีก ร่างสูงใหญ่ของคเชนทร์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหันหลังไปมองประตูแวบหนึ่งก่อนจะพูดกับพฤศว่า
“นั่นหรือลูกลุงประสิทธิ์ คนขับรถเก่าของนาย"
“ใช่" พฤศพยักหน้า
“ไหนไม่ชอบเรื่องเส้นสาย" คเชนทร์พูดเบาๆ
“อย่าหาเรื่องนะคเชนทร์"
“เปล่านี้" คเชนทร์ยักไหล่แล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของพฤศ "แค่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่"
“สนต์ผ่านการทดสอบตามขั้นตอนทุกอย่าง เข้ามาทำงานได้เพราะมีความสามารถถึงจริงๆ"
“กับกายนายไม่เห็นจะคิดแบบนี้"
“คเชนทร์" พฤศเรียกคเชนทร์เสียงเข้ม "นายมีเรื่องอะไร"
“จะมาบอกว่าอาทิตย์หน้า ลองวีคเอนต์ เราจะหยุด"
“ไม่ได้นะ"
“อะไรกัน ทำไมจะไม่ได้"
“เราวางแผนจะไปเที่ยว"
“เราก็จะไปเที่ยว"
“นายไปอาทิตย์อื่น เราเตรียมตัวเอาไว้แล้ว"
“ทำไมเราจะไปไม่ได้ ที่นายหยุดได้เพราะตัวเองเป็นประธานยังงั้นหรือ"
“คเชนทร์ นายยอมรับหรือเปล่าว่าเราทำงานไม่เคยหยุดเลย นายหยุดบ่อยกว่า" พฤศพูดเสียงเข้ม "ไม่นับรวมที่นายโดดงาน"
“ขอครั้งนี้เถอะน่า ครั้งนี้ครั้งเดียว จำเป็นจริงๆ"
“ทำไมต้องไปให้ได้"
“มีนัด"
“กับใคร"
“จะรู้ไปทำไม"
“เรากับนายสองคนจะทิ้งบริษัทไปพร้อมกันไม่ได้ ใครคนหนึ่งต้องอยู่ทำงาน ถ้านายไม่บอกว่าจะไปทำอะไรที่ไหนกับใครก็ไม่ต้องมาคุยกัน"
“กับคนพิเศษ"
“กับกายหรือ"
“แล้วใครล่ะที่พิเศษสำหรับเรา ก็มีกายคนเดียว" คเชนทร์ยิ้ม
“เคนนี่ นายคิดจะจริงจังกับเขาหรือไง"
“จะมาพูดว่ามันไม่เหมาะเพราะเป็นผู้บริหารกับพนักงานบริษัทไม่ได้อีกแล้วนะพฤศ" คเชนทร์มองตาเพื่อนแล้วยักไหล่ "แต่ถึงแม้กายยังทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าคเชนทร์เป็นได้รักแล้ว เรื่องอะไรก็ไม่กลัว"
“นายรักกายแล้้ว" พฤศเลิกคิ้ว
“ใช่ รักจริงด้วย นายไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น"
“เขารักนายหรือ"
“เรื่องนั้นไม่สำคัญ เราจะทำให้กายรักเราให้ได้ ตอนนี้กายกำลังลังเล เรายังมีหวังอยู่ และเป็นความหวังที่เป็นจริงได้ไม่ยาก" คเชนทร์ยักคิ้วแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง จ้องตาพฤศแล้วพูดว่า "นายห้ามมาขัดขวางเพื่อน อย่าแม้แต่จะคิด ห้ามมายุ่งมาเกี่ยวเด็ดขาด สัญญาได้ไหมพฤศ เราขอร้อง เพื่อนและญาติที่อยู่เคียงข้างนายมาตลอดที่ชื่อเคนนี่ขอร้องนายแล้ว"
“ได้" พฤศพูดเบาๆ หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“ขอบใจเพื่อนรัก ถ้ายังงั้นเราจะเสียสละวัันหยุดสุดสัปดาห์ให้นาย ว่าแต่ว่าจะไปไหน"
“ไปอาบแดดที่หัวหิน"
“โธ่เอ๊ย กะอีแค่นี้เอง" คเชนทร์ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ "นึกว่าจะไปกระบี่ พังงา หรือเกาะสมุย แค่หัวหิน ไปกลับยังได้ ให้เราขับรถไปรับไปส่งทุกวันไหมพฤศ"
“ไม่ต้อง" พฤศส่ายหน้าแล้วชี้นิ้วไปที่ประตู "เคนนี่ เราจะทำงาน เชิญ"
“ไม่ต้องไล่ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ มีนัดลันช์พอดี"
“โดดงานอีกแล้ว"
“แค่กลับช้าไปสิบห้านาทีเท่านั้นน่า" คเชนทร์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปที่ประตูห้องทำงาน แต่ก่อนเปิดประตูคเชนทร์หันมาพูดกับพฤศว่า "อย่าลืมสัญญานะพฤศ"
“สัญญาอะไร"
“กายเป็นของเรา" คเชนทร์พูดเสียงหนักแน่นแล้วเดินออกจากห้อง

นรธีร์ก้มลงมองโทรศัพท์ของกายซึ่งวางอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วทำท่าจะหยิบมาดู กายรีบคว้าโทรศัพท์ของตัวเองมาถือไว้ นรธีร์จึงเบ้ปากใส่แล้วพูดว่า
“แหม เห็นนั่งเหม่อ มือไวเหมือนกันนะ กลัวฉันเห็นรูปโป๊แกกับแฟนในโทรศัพท์หรือไงไ
“แฟนอะไร"
“อ้าว ก็แฟนที่แกเลือกหลังจากที่แกทิ้งไอ้ชายไง"
“เจ๊พูดอะไรก็ไม่รู้"
“หรือแกไม่มีแฟน เพราะคนที่แกเลือกเขาไม่เลือกแก ถึงได้มานั่งซึมอยู่แบบนี้" นรธีร์ทำเสียงประชด
กายไม่ตอบ ใช้มือหยิบตะเกียบคีบหมูย่างบนกระทะเข้ามาปากแล้วเคี้ยวช้าๆ ทำท่าไม่สนใจนรธีร์
“ตกลงคุณวรุจน์เขาเป็นอะไรกาย" นรธีร์ถาม แต่กายยังคงไม่สนใจจะตอบ นรธีร์จึงพูดต่อว่า "ฉันไม่เห็นแกคุยโทรศัพท์กับคุณวรุจน์สุดหล่อมาหลายอาทิตย์แล้ว เขาไปทำงานต่างประเทศหรือกาย เลยติดต่อไม่ได้"
“เจ๊จะมารู้ได้ยังไงว่าผมพูดโทรศัพท์กับใคร"
“ทำไมฉันจะไม่รู้ เวลาแกคุยกับใครฉันรู้หมดล่ะ หน้าตาท่าทางแกมันบอก เวลาแกคุยกับไอ้ชาย แกจะออกแนวดุๆ เวลาคุยกับคุณธฤตแกทำท่าติ๋มๆ เวลาคุยกับคุณอะไรน๊า ที่ขับรถคันสวยๆ มารับแกไปทานข้าวบ่อยๆ แกก็ทำหน้าตาท่างอีกอย่าง"
“รู้ดีไปหมด" กายเบ้ปาก
“ฉันว่าแล้ว แกไม่เชื่อฉัน เห็นไหมล่ะ" นรธีร์ชี้หน้ากาย
“แกกับคุณวรุจน์ไปกันไม่รอดหรอก เพราะอยู่กันคนละโลก แกกับไอ้ชายเหมาะสมกันที่สุดเพราะอยู่โลกเดียวกัน พูดภาษาเดียวกัน"
“เดี๋ยวมานะ จะไปตักหมูเพิ่ม" กายลุกขึ้น ตัดบทการสนทนา
“หนีได้หนีไป หนีไปไหนแกก็หนีความจริงไม่พ้นหรอก" นรธีร์ส่งเสียงตาม

กายเดินเข้ามาในบริษัทเมื่อเวลาแปดโมงเช้า ความจริงวันนี้เขาไม่ต้องทำงานเพราะเป็นวันหยุด แต่เขากลับเลือกที่จะมาที่บริษัทและบางทีอาจจะเสนอตัวทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยไกด์ให้กับไกด์ใหม่ซึ่งเพิ่งเข้ามาทำงาน
กายเดินไปที่ตู้หยอดเครื่องดื่มหยอดเหรียญเพื่อเลือกเครื่องดื่มที่ตัวเองต้องการ แต่สายตามองไปเห็นเชิงชายกำลังยืนดื่มน้ำไม่ห่่างจากตู้เครื่องดื่มเท่าไหร่นักจึงเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
“ชาย หายไปไหนมา"
“กาย...” เชิงชายหันขวับมาทันทีแล้วเดินเข้ามาใกล้ "กายก็รู้ไม่ใช่หรือว่าชายลาพักร้อนไปเที่ยว"
“รู้จากคนอื่น"
“ชายขอโทษ ตอนนั้นชายไม่ได้คิดจะลาพักร้อนยาว แค่จะไปซักสองสามวัน แต่พอไปแล้วมันรู้สึกสบายใจก็เลยลาต่อ"
“เป็นห่วงกันแทบแย่"
“เป็นห่่วงเรื่องสุขภาพชายใช่ไหม ชายสบายดี ไม่ได้เที่ยวสมบุกสมบันอะไรซักหน่อย"
“คราวหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะ"
“คงมีคราวนี้คราวเดียวเท่านั้นล่ะ กายก็รู้" เชิงชายมองหน้ากายด้วยสายตาหม่นๆ "ไม่มีคราวไหนอีกแล้ว"
“อือ...” กายทำเสียงในลำคอ ไม่รู้จะตอบเชิงชายอย่่างไรเพราะเขารู้ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเชิงชาย
“เย็นนี้ไปหาอะไรกินกันนะกาย จะได้ดูรูปที่ชายถ่ายมาด้วย"
“ไม่ใช่กล้องดิจิตอลหรือ"
“เปล่า ใช้กล้องเก่าฟิมล์ถ่ายทั้งหมดเลย จะได้ตั้งใจถ่าย เบื่อกล้องดิจิตอล มีรูปแบบที่กายชอบด้วยล่ะ"
“เจ๊นอไปทัวร์ลำปาง จะกลับพรุ่งนี้ค่ำ"
“ชายรู้" เชิงชายพยักหน้า "ไปกินกันแค่สองคนได้ไหมกาย แต่ถ้ากายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวชายจะเสียใจ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ชายได้คิดไตร่ตรองอะไรมาเยอะ ชายทำใจได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน และชายจะไม่ทำให้กายอึดอัดใจต่อไปอีกแล้ว"
“ขอบคุณนะครับ"
“ด้วยความยินดี" เชิงชายค้อมศีรษะทำท่าล้อเลียน กายหัวเราะเบาๆ แล้วผลักอกเชิงชาย ก่อนจะหันไปมองชายรูปร่างท้วมซึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
“ไอ้ชาย กลับมาซะที มานี่หน่อย มาคุยกันหน่อยซิ"
“สวัสดีครับพี่ตั้ม" เชิงชายยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่าย
“กำลังคิดจะไล่แกออกอยู่พอดี"
“โธ่พี่ บริษัทพี่ให้ลาพักร้อนได้นานสุดสามอาทิตย์ไม่ใช่หรือ" เชิงชายแสร้งทำท่าโอดครวญ
“ขอตัวนะกาย" ตั้ม เจ้าของบริษัททัวร์หันมาพยักหน้าให้กายแล้วดึงแขนเชิงชายให้เดินตาม ส่วนเชิงชายรีบหันมายกนิ้วให้กายห้านิ้วแล้วพูดว่า
“ห้าโมงเย็นนะกาย เจอกันหน้าบริษัท"
กายพยักหน้า มองตามชายหนุ่มทั้งสองด้วยสายตายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาเก่าๆ ไม่ไกลจากตู้เครื่องดื่มหยอดเหรียญ หยิบนิตยสารขึ้นมาอ่าน พร้อมกับดื่มชาเย็นกระป๋องของตัวเองช้าๆ

::: End of Chapter 52 :::

[Y2Y]

เฮ้อไหนว่า

ไม่ค้าง .....ไม่ค้างตรงไหน 

[CarToonMiZa]

เหนื่อยลุ้นแล้วน๊า 

[nueng_w]

ดีใจจัง..........เข้ามาอ่านแบบสดๆร้อนๆเลย
        ดีใจมากไม่นึกวาจะได้อ่านตอนใหม่อีก......แบบว่าคิดถึงอ่ะ....
                             แล้วก็ขอบคุณมากนะครับที่ยังไม่ลืมกัน.........ที่ยังส่งตอนใหม่ให้มาอ่านกันเรื้อยๆแบบนี้ มีความสุขมากครับ
                                                 
                                            ถ้าขอได้ก็มาต่อเรื้อยๆนะครับ         ผมไม่อยาให้มันจบเลยครับ คิดถึง

[ลูกลิงตัวอ้วน]

เริ่มเพลียไปกะกายด้วยจริง ๆ
เมื่อไหร่จะลงเอยได้ซักทีเนี่ย

[iforgive]

มีอีกคนเข้ามาละ  ลูกชายคนขับรถ  ดูท่าว่าจะคู่กับท่านประธานนะ  รับเลี้ยงดูเป็นคู่ชีวิตเพื่อชดเชยกับที่พ่อเขาต้องรับผิดแทน
เฮ้อ  ตอนนี้ก็แค่รอว่าวรุจน์จะจำได้เมื่อไหร่  และก็รอว่าเคนนี่จะยอมรับความจริงได้เมื่อไหร่

[aishiteru.]

แฟนคลับหน้าใหม่รายงานตัวค่า พึ่งจะตามอ่านทันตอนล่าสุด แหะๆ

สรุปเท่าที่อ่านมาทั้งหมด เชียร์ เคนนี่ ตั้งแต่แรกเลย

แต่ก็ไม่คิดว่า เคนนี่จะเป็นคนในคืนนั้นของกายด้วย คนในคืนนั้นสงสัยจะเป็นท่านประธาน ฮ่าฮ่า

ส่วนวรุจ เหมือนจะเป็นพระเอกแฮะ แต่ก็อยากเชียร์เคนนี่ อิอิ

วรุจ ก็ สับสนต่อไป คเชนก็เดินหน้าทำคะแนนต่อไป ท่านประธานก็อึนๆต่อไป

กายเอ๊ยย คนที่เลือกก็ดันมาบื้อเพราะความจำซะงั้น กายยเปลี่ยนใจใหม่ดีมั้ย ฮะฮะ

คนเขียนจะแต่งให้จบแบบไหนกันนะ นี่ล่ะที่น่าลุ้น ^^

รออ่านตอนต่อไปค่า

[yayee2]

โล่งไปกับวรุจน์ล่ะ ไขปมรถชนวรุจน์ไปได้แหละ
เหลือรอลุ้นว่ากายจะใช้วิธีใดตัดคเชนทร์ออกจากตัวเลือก(ท่าทางจะยากด้วย)
ดูเหมือนคเชนทร์จะรู้ๆเป็นนัยๆอยู่ว่าพฤศคิดอย่างไรกับกาย(รึเปล่า)
จึงได้ย้ำกับพฤศว่า...
สัญญานะพฤศ"
“สัญญาอะไร"
“กายเป็นของเรา" คเชนทร์พูดเสียงหนักแน่นแล้วเดินออกจากห้อง

[LittlePrince]

ไม่ค้างนะ แต่อึมครึมสุดฤทธิ์ ดูอะไรๆก็ไม่สุดซักอย่่าง

[silverphoenix]

หนูเหนื่อยแล้วนะคะคุณพี่

ฮือๆๆๆ 

[lucifel]

มีตัวละครใหม่เพิ่มขึ้นอีกแล้ว ท่าทางงานนนี้จะมีแววซดมาม่า 

[RanJeri]

ตอนนี้ไม่ค้าง แต่ไม่รู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นงั้ยมั้ง

แต่ดีใจที่ท่านประธานได้ออกสองตอนติด

[tamako]

เคนนี่แอบร้าย  ไปห้ามพฤษทำไม
กีดกันพฤษออกจากกายชัดๆเลยแบบนี้  ใจร้ายที่สุด