หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[beboy]

และแล้วก็เหลือ  3  ตัวเลือก
เหมาหมดเข่งเลยแล้วกัน   ไม่ชอบเลือก
ยิ่งอ่าน  ยิ่งหลงรักคเชน

[kikumaru]

กายเล่นเรื่องนี้เกินค่าตัวจริง
แต่ไม่แน่เลยว่าวรุจน์จะเป็นพระเอก

[MokGaLaKom]

ตกลงแล้วกายเลือกคุณรุจน์จริงๆใช่ไหม กรี๊ดดดด
ถึงตอนแรกจะเชียร์คุณพฤศก็เถอะ แต่คุณรุจน์ก็ดีเหมือนกันนะ
แต่ในใจลึกๆก็ยังคงเชียร์คุณพฤศอยู่ เอาหน่าเพื่อมันจะพลิก 555+
แต่อยากรู้จริงๆนะว่าใครคือคนในคืนวันนั้น หนุ่มรอยสักปริศนา

[♠♥♦♣]

เลือกวรุจน์นี่หนทางคงลำบากน่าดูเลยกาย ถ้าความจำกลับมาวรุจน์จะเป็นตัวเลือกที่เลิศเลอที่สุด เป็นรักแรกด้วยแต่ตอนนี้มันไม่ใช่
เรื่องท่านประธานก็ยังไม่ได้เคลียร์

[pp4]

จะจบแล้วววววว ><)'o
เหมือนจะปล่อยลง(เกือบ)หมดแล้ว
แต่ทำไมยังรู้สึกหน่วงอยู่วะ? ตงิดๆ
แต่กายเลือกได้แล้วววว ยินดีด้วย!
ที่เหลือขอได้ป่ะ! 5555♥
รอตอนต่อไปค่ะ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

สรุปใครอ่ะ วรุจน์ เหรอ??
ของอย่างนี้มันไม่แน่เนาะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[LittlePrince]

ยังมีคนเชียร์พ่อช้างถึกเป็นเพื่อนเรา ว่ะฮ่ะฮ่ะ

[oaw_eang]

ดันด้วยความคิดถึง

[katawoot]

ขอบคุณทุกคอมเมนท์และขอบคุณที่ช่วยดันกระทูนะครับ ก็อยากรีบมาโพสนะครับแต่ว่ามันพิมพ์ได้ช้า (และทำใจไม่ค่อยได้อ่ะ) แบบว่า จบเร็วกลัว จบช้าก็กลัว (กลัวคนอ่านว่า) เขียนเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหนื่อยและปวดหัวจริงๆ สงสัยเรื่องมันมีตัวละครเยอะและเกี่ยวพันอันอีรุงตุงนังและตัวผู้เขียนเองก็อายุมากขึ้นทุกวันสมองเลยทำงานช้า ยิ่งใกล้จบก็ยิ่งกังวลที่จะต้องให้มันเป็นไปตามที่วางโครงเอาไว้
คือว่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอะนะ
เรื่องต่อไปขอรับรองว่าจะอ่านแล้วไม่ต้องปวดหัวไม่ต้องลุ้นไม่ต้องจินตนาการ แบบว่า อ่านแบบสบายๆ ชิลด์ๆ
ว่าแล้วก็กัดฟันโพสตอนที่ 50 ซะเลย

Guy Chapter 50

เป็นเวลาอีกห้านาทีจะถึงเวลาหกโมงเย็น กายส่งลูกทัวร์กลับที่พัก ณ โรงแรม DePalma เสร็จจึงแวะเข้าห้องน้ำที่บริเวณชั้นหนึ่งของโรงแรมเพื่อล้างหน้าตาให้สดชื่น ขณะที่เดินออกจากห้องน้ำได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นจึงรีบเปิดกระเป๋าสะพายหลังเพื่อค้นหาโทรศัพท์แต่ก็ไม่พบ เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่อง กายหาโทรศัพท์พลางเดินไปเรื่อย แทนที่จะพบสิ่งที่ค้นหากลับพบบัตรแข็งสีขาวซึ่งจำได้ทันทีว่าเป็นบัตรพนักงานของตัวเองขณะที่ทำงานอยู่ที่บริษัท Megatrex
กายถือบัตรพนักงานเก่าไว้ในมือแล้วค้นหาโทรศัพท์ต่อเพราะเสียงโทรศัพท์ยังดังไม่หยุด ในที่สุดก็พบว่าโทรศัพท์อยู่ในถุงพลาสติกในช่องเล็กๆ ภายในกระเป๋าสะพายหลังสีดำของตัวเองจึงหยิบออกมา แต่เสียงโทรศัพท์หยุดดังเสียแล้ว หมายเลขที่ปรากฎบนหน้าจอเป็นหมายเลขของวรุจน์ กายกำลังจะกดโทรศัพท์กลับแต่ในวินาทีนั้นก็เดินชนด้านหลังของชายคนหนึ่ง
“โอ๊ะ ขอโทษครับ" กายรีบพูด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองคนที่หันหลังขวับกลับมาก็ต้องรีบหลบตา
“คุณกาย" เสียงห้าวเรียกชื่อของกาย
“ขอโทษครับท่านประธาน เอ่อ...คุณพฤศ ผมมัวแต่ก้มหน้าหาของ" กายขอโทษอีกครั้ง
“นั่นหรือสิ่งที่คุณหา" พฤศชี้มือลงไปที่พื้น กายมองตาม คราวนี้ยิ่งไม่อยากสบตากับพฤศเมื่อเห็นบัตรพนักงานเมื่อครั้งที่ตัวเองทำงานอยู่ที่บริษัทของพฤศตกอยู่ที่พื้น
“เอ่อ ตอนลาออกผมลืมคืนให้แผนกบุคคลครับ" กายพูดเบาๆ
“หวังว่าคงเป็นอย่างเดียวที่คุณลืมคืน" พฤศพูดเสียงเรียบ
“ครับ" กายตอบเสียงเข้มแล้วเม้มปากพร้อมกับก้มลงเก็บบัตรสีขาวใบนั้น
“ความจริงก็ไม่สำคัญอะไรหรอก เพราะบัตรใบเดียวเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้ เอกสารต่างหากที่สำคัญเพราะเป็นความลับบริษัท"
“ผมทราบครับ" กายมองหน้าพฤศ "เอกสารทุกอย่างอยู่ในแฟ้มที่โต๊ะทำงานเก่าของผมครับ ไม่ได้หยิบมาแม้แต่แผ่นเดียว"
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร"
“ถ้ายังงั้น ผมถือโอกาสขอคืนบัตรตอนนี้เลยนะครับ ขอบคุณครับ" กายยื่นบัตรให้พฤศแล้วรีบเดินจนแทบจะเป็นวิ่งจากไปทันที

วรุจน์กำโทรศัพท์แน่น ปากเม้ม ใจเต้นแรง ตามองไปยังชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ห่างจากเขาไปประมาณยี่สิบเมตร
กายกับพฤศ
กายยื่นอะไรบางอย่างให้พฤศแล้วรีบเดินจากไปเหมือนกลัวจะมีใครมาเห็น เมื่อครู่ก็ไม่รับโทรศัพท์ของเขา
...แน่่ล่ะ จะรับได้ยังไง ก็คงกำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่กระมัง...
วรุจน์หันหลัง เดินกลับไปทางเดิมช้าๆ ทั้งที่อยากจะเดินไปเผชิญหน้ากับพฤศ เขาพยายามบอกตัวเองว่าต้องใจเย็นและควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้
เมื่อแน่ใจว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ววรุจน์จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดหมายเลขเมื่อครู่อีกครั้งหนึ่ง คราวนี้กายรับโทรศัพท์ทันทีด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ
“อยู่ที่ไหนครับกาย" วรุจน์ถาม
“ข้างถนนหน้าโรงแรม DePalma ครับ" กายตอบ
“คุณมาทำอะไรที่...โรงแรม" วรุจน์ยั้งคำว่า 'ที่นี่' เอาไว้ทัน
“มาส่งแขกครับ ผมเพิ่งเสร็จทัวร์"
“งั้นหรือ" วรุจน์พูดแล้วนิ่งไปชั่วครู่แล้วพูดต่อว่า "ผมอยากเจอคุณ"
“เมื่อไหร่ครับ" กายถาม
“อีกซักครึ่งชั่วโมง อยากทานข้าวด้วยกัน"
“คงไม่สะดวกหรอกครับเพราะเย็นนี้ที่บริษัทมีงานเลี้ยงวันเกิดพี่ตั้มเจ้าของบริษัท ความจริงเขาเกิดวันอื่นแต่จะเลี้ยงวันนี้ครับ" กายตอบ "เอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหมครับคุณวรุจน์"
“แล้วค่อยคุยกันอีกทีดีกว่า" วรุจน์ตอบ "พรุ่งนี้ผมต้องไปบาหลี"
“ไปบาหลี...” กายทวนคำ
“คุณคงยังไม่ได้ดูข่าวใช่ไหมกาย" วรุจน์ถาม
“ข่าวอะไรครับ"
“เกิดสึนามิที่อินโดนีเซียตอนใต้ บาหลีโดนถล่ม รีสอร์ทผมที่บาหลีพังยับเยิน ผมต้องไปดู" วรุจน์พูดด้วยเสียงราบเรียบราวกับไม่รู้สึกตกใจหรือกังวลใจเท่าใดนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและส่งผลกระทบต่อธุรกิจของตัวเอง
“หรือครับ เสียใจด้วยนะครับ แต่ว่าคุณเพิ่งกลับมาทำงานวันแรกและอาการก็ยังไม่หายดี ต้องเดินทางไปบาหลีเลยจะดีหรือครับ"
“ผมแข็งแรงแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง" วรุจน์ตอบเสียงเรียบ "ถือซะว่าเป็นการต้อนรับวันแรกที่ผมกลับมาทำงาน วันนี้เจอหลายเรื่องจริงๆ การต้อนรับผมที่ผมได้วันนี้เด็ดๆ ทั้งนั้น เล่นเอายิ้มไม่บอก"
“สู้ๆ นะครับ"
“สู้อยู่แล้ว ผมไม่ยอมแพ้หรอก ขอบคุณนะกายที่เป็นกำลังใจให้ผม"
“ผมจะเป็นกำลังใจให้เสมอครับ" กายพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
“นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการที่สุด" วรุจน์ตอบ "จริงๆ นะกาย"
“ครับ"
“ขอให้สนุกกับการฉลองวันเกิดนะครับกาย แล้วค่อยคุยกัน" วรุจน์จบการสนทนา "ดูแลตัวเองดีๆ"
“เช่นกันครับ" กายตอบ

เช้าตรู่ก่อนจะที่จะออกเดินทางไปอินโดนีเซีย วรุจน์เดินเข้าไปในสุสานซึ่งเป็นสถานที่ผังศพน้องชายตัวเอง แต่เมื่อใกล้หลุมฝังศพของอรัญเขาก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อมองเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งจากทางด้านหลัง และครัั้นเดินเข้าไปใกล้ ชายคนนั้นจึงหันมามอง วรุจน์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะคนที่ยืนถือช่อดอกไม้สีขาวอยู่หน้าหลุมฝังศพของอรัญนั้นคือพฤศ
“ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณมาเยี่ยมหลุมฝังศพของน้องชายผม" วรุจน์เลิกคิ้วข้างเดียว มองพฤศด้วยแววตาไม่เป็นมิตร
“ผมมาเยี่ยมอรัญ"
“เป็นครั้งแรก หรือเป็นครั้งสุดท้าย"
“วรุจน์" พฤศถอนหายใจยาว หันไปมองหลุมฝังศพของอรัญแล้วหันกลับมามองวรุจน์ "บอกตรงๆ พูดกันอย่างเปิดอก ผมไม่อยากมีเรื่องกับคุณ"
“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว จะมาทำเหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องไม่ได้หรอก"
“ถ้ายังงั้นผมก็อยากให้เรื่องมันจบ"
“ยังไง" วรุจน์เลิกคิ้วถามอีก
“ผมถึงได้มาที่นี่"
“มาบอกอรัญว่า จบกันแค่นี้เถอะนะอรัญ ใช่ไหม" วรุจน์ถามเสียงเข้ม
“เปล่า" พฤศยักไหล่ "ผมมาขอโทษอรัญ"
“คุณยอมรับได้แล้วหรือว่าคุณเป็น...”
“ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าอรัญ" พฤศเสียงกร้าว "ในชีวิตผม ตั้งแต่เป็นคนมาจนถึงตอนนี้ ผมเคยฆ่าคนเพียงแค่คนเดียว และคนนั้นก็ไม่ใช่อรัญ"
“คุณเคยฆ่าคน" วรุจน์ครางเสียงแผ่ว
“ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม" พฤศตอบ นิ่งไปครู่ใหญ่ ขบกรามจนขึ้นนูนเป็นสัน แล้วพูดกับวรุจน์ต่อว่า "ผมขอสาบานว่าผมไม่ได้ทำอะไร ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นอุบัติเหตุ"
“เราเคยพูดเรื่องนี้กันมาแล้ว" วรุจน์พูดสวน "นานมาแล้ว"
“คุณจำได้ว่าเราเคยพูดเรื่องนี้กันหรือ"
“จำได้หรือไม่ได้ก็ช่างผม" วรุจน์เสียงกร้าว "โอเค ผมสูญเสียความจำไปเพราะถูกรถชน แล้วไง สิ่งที่ผมรับรู้เกี่ยวกับเรื่องอดีตนั้นมาจากคนที่อยู่รอบข้างผมแล้วเป็นไง มันไม่ใช่เรื่องโกหกที่คนของผมเล่าให้ฟัง อย่่ามาพูดทำนองว่าผมปรักปรำคุณ"
“ผมขอโทษสำหรับคำพูดประโยคเมื่อกี้" พฤศมองหน้าวรุจน์นิ่ง "ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น ที่ผมมาวันนี้ก็อย่างที่บอก ผมอยากให้ทุกอย่างจบ ผมตั้งใจว่าจะมาที่นี่แล้วถึงจะไปพบคุณ แต่เรามาเจอกันที่นี่เสียก่อน"
“มันควรจะจบอย่างนี้หรือพฤศ"
“จะอย่างนี้หรืออย่างไหนก็ควรจะจบทั้งนั้นล่ะวรุจน์" พฤศเดินเข้ามาใกล้วรุจน์ "อะไรก็ควรจะจบ ผมไม่อยากให้เรามีเวรมีกรรมต่อกัน อ้อ วันนี้เราได้ตัวคนของ The Atlantis ที่แฝงตัวเข้าไปทำงานที่ Megatrex ได้เกือบปีและจ้องทำลายบริษัทของเรา ตอนแรกเราคิดจะส่งตัวให้ตำรวจ แต่ผมมาคิดไตร่ตรองอีกที ผมถึงได้มาที่นี่และจะไปหาคุณ ผมอยากให้คุณเห็นว่าผมไม่มีอะไร และต้องการให้เรื่องจบ"
“ขอให้มันจริงเถอะ นี่กำลังจะบอกว่า เรามาส่งมอบตัวใส้ศึกกันเถอะยังงั้นสิ"
“จะพูดยังไงก็พูดไป แต่ผมไม่มีใส้ศึกใน The Atlantis สิ่งที่ผมต้องการคือขอให้เลิกคิดเลิกแค้นกับผม และขอให้ยอมรับว่าผมไม่ได้ทำอะไรอรัญ จริงอยู่ เมื่อจับได้ว่าอรัญทำอะไรกับ Megatrex ผมโกรธมากและเลิกกับอรัญ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะทำอะไรอรัญ สิ่งที่เกิดขึ้นคืออุบัติเหตุ อรัญขับรถตามผมมา รถเสียหลัก กระแทกกับรถอีกคัน รถของอรัญหมุนและเฉี่ยวท้ายรถผม สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ มีอยู่แค่นั้น"
“รถคุณไม่เป็นอะไร แต่รถอรัญพลิกหลายตลบ ฟาดกับเสาทางด่วน อรัญตายคาที่"
“ความจริงก็คือความจริง"
“ความจริงที่ผมต้องรับรู้ตลอดเวลาว่าน้องชายของผมตายอย่างนั้น" วรุจน์เสียงดังขึ้น
“หรือจะให้ผมยอมรับความจริงน้ั้นด้วย" พฤศเสียงดังเช่นกัน "ใช่ ก็ได้ เอางั้นก็ได้ ผมมีส่วนทำให้อรัญตายทางอ้อม ที่เป็นอย่างนั้นเพราะผมขับรถหนีอรัญเข้ากรุงเทพฯ และขับเร็วมากจนอรัญต้องเร่งความเร็วตามให้ทัน รถของอรัญเป็นรถเล็ก แต่รถของผมเป็นจากัวร์ คนขับรถของผมขับรถเก่งกว่า และอรัญโชคร้ายที่กระแทกกับรถคันอื่น"
“ไม่ ต้อง มา ประชด ผม" วรุจน์เค้นเสียง
“วรุจน์ ถ้าเราไม่จบมัน" พฤศเสียงอ่อนลง "มันก็ไม่จบ"
วรุจน์หันหน้าหนี หลุบตาลงมองหลุมฝังศพของอรัญอยู่นาน พฤศก็นิ่งเงียบเช่นกัน ต่างคนต่างยืนจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เวลาผ่านไปหลายนาทีวรุจน์จึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า
“เราสองคนไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกัน คุณก็อย่ามาเกี่ยวข้องอรัญอีกแม้อรัญจะตายไปแล้วก็ตาม ศพก็ไม่ต้องมาเยี่ยม ความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับอรัญให้ลบทิ้งให้หมด...ทุกอย่าง"
“วรุจน์" พฤศครางเบาๆ
“ที่ผมพูดว่าทุกอย่าง ผมหมายถึงทุกอย่างจริงๆ"
“ได้" พฤศพูดขึ้นมาเบาๆ หลังจากนิ่งอยู่หลายนาที
“เชิญ" วรุจน์พูดโดยไม่หันมามองพฤศ
“บ่ายวันนี้ผมจะส่งตัวคนของคุณไปให้" พฤศพูดเบาๆ แล้วเดินจากไปทันที ปล่อยให้วรุจน์ยืนอยู่คนเดียว
...ส่วนผมก็จะส่งคนของคุณกลับไปเหมือนกัน...วรุจน์คิดอยู่ในใจ

“พักครึ่งชั่วโมง" เสียงห้าวของช่างภาพดังขึ้น
กายถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นขยี้ตา เดินออกจากฉากหน้ากล้องไปนั่งที่โซฟาสีเทาตัวใหญซึ่งจัดไว้ให้นายแบบนั่งพัก หญิงสาวคนหนึ่งยื่นแก้วน้ำดื่มให้เขาแล้วถามว่าต้องการกาแฟหรือไม่ กายตอบปฏิเสธและกล่าวขอบคุณก่อนจะเอนตัวลงกับโซฟาและนวดต้นคอของตัวเอง
“คุณโอเคไหมครับกาย" เสียงของธฤตดังขึ้น
“โอเคครับ" กายลืมตามองคนที่พูดด้วย
“โกหก" ธฤตยิ้ม "สายตาคุณบอกว่าไม่โอเค"
“ถ้าบอกว่าไม่โอเค เขาจะหยุดถ่ายไหมครับ"
“คงไม่หยุดเพราะช่างภาพต้องเร่งงานให้เสร็จ มีถ่ายนอกสถานที่อีกตั้งหลายชุด" ธฤตหัวเราะเบาๆ
“ไม่น่าหลวมตัวมาทำเลย" กายเบ้ปากแล้วดื่มน้ำ
“นอนดึก" ธฤตเลิกคิ้วถาม
“เปล่าครับ"
“คุณดูซึมๆ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าครับ คุณนรธีร์บอกว่าคุณซึมมาหลายวันแล้ว สงสัยว่าจะไม่สบาย"
“ผมสบายดี" กายตอบ
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับ" ธฤตยิ้มให้กายอย่างอ่อนโยน "เช่นพาไปหาหมอ"
“ขอบคุณครับ แต่คุณงานยุ่ง เรื่องแค่นั้นผมไม่รบกวนหรอกครับ แค่ไปหาหมอเอง"
“บางคนไม่กล้าไปหาหมอคนเดียว ต้องมีเพื่อนไปด้วยเพราะกลัวหมอ"
“ผมไม่ใช่เด็ก"
“หรือว่าเครียด" ธฤตเลิกคิ้ว
“เปล่าครับ จะเครียดไปทำไม"
“ก็เรื่องคุณเชิงชายไงครับ คุณอาจจะห่วงคุณเชิงชายว่าหายไปตั้งสองอาทิตย์ ป่านนี้ก็ยังไม่กลับกรุงเทพฯ"
“เจ๊นอนี่ช่างพูดจริงๆ เลย" กายขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่พอใจ "เอาเรื่องอะไรไปเล่าให้คุณฟัง รบกวนคุณเปล่าๆ"
“แล้วจะให้เล่าเรื่องอะไรล่ะครับ ตอนนี้ต้องเจอกันบ่อยเพราะคุณนรธีร์มาทำรายการทีวีให้บริษัทผม จะให้ผมนั่งมองตากับคุณนรธีร์ยังงั้นหรือ" ธฤตหัวเราะ
“แหมก็ไม่ใช่ยังงั้นหรอกครับ" กายตอบ "คุณธฤตนี่ก็พูดเล่นเป็นเหมือนกันนะ"
“ยังมีอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับผมที่คุณยังไม่รู้" ธฤตตอบ "ทั้งที่ผมอยากให้คุณรู้ แต่ว่าก็คงไม่โอกาสแบบนั้นอีกแล้ว"
“ทำไมล่ะครับ"
“คุณก็รู้ว่าทำไม" ธฤตมองหน้ากาย "ตอนนี้เราเป็นแค่ผู้ร่วมงานกัน การที่จะเรียนรู้กันในแง่มุมอื่นอาจจะดูไม่เหมาะ ผมเองก็ไม่อยากให้คุณรู้สึกลำบากใจ"
“ลำบากใจเรื่องอะไรครับ" กายถาม
“ผมไม่อยากให้คุณขัดใจกับแฟน" ธฤตตอบ กายเลิกคิ้วสงสัย แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลขานุการของธฤตก็เดินเข้ามาปรึกษาเรื่องงาน
กายนั่งฟังทั้งสองคนคุยกัน ในใจคิดอยู่หลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่ธฤตพูดค้างไว้ ทั้งเรื่องที่นรธีร์ชอบพูดอะไรต่างๆ กับธฤต และเรื่องของเชิงชาย
ที่สำคัญ...เรื่องของวรุจน์ที่หายหน้าหายตาไปเลยตั้งแต่ไปบาหลี
...นี่ไงล่ะ เหตุผลที่เขาซึม...
...เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น วรุจน์งานยุ่งก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่น่าจะยุ่งจนติดต่อเขาไม่ได้ ตั้งแต่ไปบาหลีก็ไม่เคยโทรมาหาเลย พอโทรไปก็ไม่รับสายและไม่โทรกลับ...

พฤศเอื้อมมือไปเปิดกุญแจเพื่อติดเครื่องรถและกดปุ่มปิดกระจกเมื่อฝนเริ่มตกปรอยๆ ขณะนี้เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง ถนนค่อนข้างว่าง ไฟจราจรสีเหลืองกะพริบเป็นจังหวะเพื่อเตือนผู้ขับขี่รถที่จะสัญจรผ่านทางแยกให้ขับขี่อย่างระมัดระวัง
พฤศละสายตาจากไฟจราจรไปมองพื้นถนนที่เริ่มเปียก ในใจหวนคิดถึงอดีตเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วอีกครั้งหนึ่งทั้งที่เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็มองจุดเดิมและเพิ่งจะคิดถึงเรื่องเดียวกันนี้
เรื่องที่เขาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา
เย็นวันนั้น เมฆมืดครึ้ม ฝนกำลังจะตก การจราจรในชั่วโมงเร่งด่วนกลางกรุงเทพฯ นั้นวุ่นวายเช่นทุกวัน แต่วันนั้นแตกต่างไปจากวันอื่นๆ เพราะเขาขอเป็นคนขับรถกลับบ้าน คนขับรถของเขาห้ามแต่เขาก็ดันทุรังขับจนได้
เขาทะยานรถเก๋งผ่านสามแยกและชนร่างเล็กๆ ของหญิงชราคนหนึ่ง
เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขานั่งตัวสั่นอยู่ในรถ มือกำพวงมาลัยแน่น คนขับรถของเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ต้องแกะมือเขาออกและบอกให้เขากลับไปนั่งอยู่บนเบาะหลังและกำชับไม่ให้ลงจากรถ
เขาแอบมองออกไปทางหน้าต่างรถ เห็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาหญิงชราที่นอนแน่นิ่งอยู่บนถนน เด็กคนนั้นกอดร่างของหญิงชราเอาไว้แล้วร่ำไห้ เด็กวัยรุ่นอีกคนวิ่งตามมา โอบไหล่เด็กคนนั้นไว้ คงจะปลอบใจกัน จากนั้นคนก็เข้ามามุงดูจนเขามองไม่เห็นร่่างของหญิงชราและเด็กทั้งสองคน
เขานั่งกอดเข่าอยู่บนเบาะหลังของรถ รู้สึกกลัวมาก ตัวของเขาสั่นเหมือนมีมือขนาดยักษ์จับเขย่า เขารู้สึกหายใจไม่ออกทั้งที่ใจเต้นแรงและเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย
เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ประตูรถเปิดออก เขาสะดุ้งสุดตัว คนขับรถของเขาดึงแขนเขาออกมาจากรถและให้ขึ้นนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน ขณะที่รถแท็กซี่เคลื่อนออกจากสถานที่เกิดเหตุเขาหันกลับไปมองสามแยกแห่งนั้นอีกครั้ง
ฝนเริ่มตกปรอยๆ
เหมือนกับคืนนี้
พ่อกับแม่ส่งเขาไปศึกษาต่อต่างประเทศ คนขับรถรับสารภาพแทนเขาว่าเป็นคนขับรถชนหญิงชราคนนั้น ไม่นานเรื่องก็จบลงเพราะทนายคนเก่งของพ่อแม่ของเขาจัดการทุกอย่่างจนเรียบร้อย
พฤศถอนหายใจยาวแล้วเคลื่อนรถออกจากที่ช้าๆ และเมื่อเลี้ยวขวาผ่านสามแยกแห่งนั้นไปใกล้ที่จอดรถประจำทางข้างกำแพงโรงเรียนก็เห็นร่่างของชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างถนน พฤศขมวดคิ้วและเพ่งตามองเพราะรู้สึกคุ้นหน้า แต่เมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นใครจึงหยุดรถและลดกระจกลง

::: End of Chapter 50 :::
ป.ล. ว่าแต่กายโลเล คนอ่านที่เชียร์คนนั้นเสียดายคนนี้ก็ค่อนข้างโลเลไม่แพ้กายหรอกนะครับ อิ อิ

[vascular]

อ่าว ท่านประทานนี่เอง ที่ขับรถชนยายของกาย โลกกลมโลกแคบอีรุงตุงนังมะรุมมะตุ้มรุมรักแมรี่มากๆเรื่องนี้ ฮ่าๆ

[AdLy]

อ่านครั้งแรก อยากตั้งชื่อเรื่องใหม่ว่า

ใครคนนั้นที่...ได้(ฟัน)ผมแล้วโปรดบอกทีเถอะครับ

เห็นตามหาแล้ว ลุ้นตัวโก่งเลย

[pp4]

เรื่องมันชักจะSadเกินไปแล้วมั้ง....
แล้วนายวรุจเป็นอะไรอีก? คิดเองเออเองได้เว่อร์มาก
กายน่าสงสาร แต่ถ้าจะโดนทิ้ง กายคงว่างได้ไม่นาน
มีคนปลอบใจอยู่แล้ว (เราล่ะคนนึง 5555)
รอตอนต่อไปค่ะ

ปล.ไม่ได้โลเลน้า~ ก็แค่ทั่วถึงอ่ะ ต้องเชียร์ให้ึครบทุกคน 555

[luv_khun]

^ 
^ :z13:จิ้มคนเขียน

      เราไม่โลเลนะ  ขอเชียร์ท่านประธานคนเดียวเท่านั้น นะจะบอกให้

[m_pop91]

ปวดหัวเพราะมัวแต่ลุ้นให้เป็นเคนนี่

[FriendShip]

คลี่คลายแล้ววว
รอลุ้นต่อไปค่า

[sinorita]

อ่านตอนนี้ไปมาแล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่ากายเป็นนายเอกเรื่องนี้
เราก็นึกว่าอิตาประธานกับอิตาวรุจน์เป็นพระ-นายเลยนะเนี้ย 
แบบประมาณว่าอิพี่ชายที่อยากแก้แค้นให้น้องชายและคนที่แก้แค้นดันเป็นคนรักของน้องชายซะด้วย 

แต่ก็กะไว้แล้วเรื่องหนึ่งว่าอิตาพฤศเป็นคนขับรถชนยายของกาย
ถ้ากายรู้ความจริงตัดอิตาพฤศออกจากวงโคจรพระเอกเรื่องนี้ได้เลย  (แต่เป็นพระเอกในใจเราได้นะ อิอิ)

ถ้าวันหนึ่งกายต้องเลือกระหว่างคนที่ฆ่ายายของตัวเองกับคนที่ช่วยเหลือยายของตัวเอง กายคงไม่โอกาสเลือกหรอก
เพราะอีกคนหนึ่งมันยังไม่คิดจะจีบกายเลย หรือมันเป็นวิธีการจีบของอิตาพฤศว่ะ มาแบบแนบเนียนไม่รู้ตัว 

 

[oilzii]

 

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!!

คลายทีละปมๆ ลุ้นฮะ

[thejaoil]

มาต่อเร็วๆน้า ลุ้นๆๆอ่ะ

[torto]

ไม่เข้าใจพวกหนุ่มๆเล้ย  อะไรกันหนักหนานะ   งงอีกล่ะ

มาคราวหน้าให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลยดีไหมคนแต่ง   กายเริ่มจะเคลียร์แล้วนะแต่สิ่งแวดล้อมดูไม่เป็นใจเล้ย

[ratnalin]

ขอลุ้นอย่างเดียว ไม่เดาไม่เชียร์ใครแล้ว กลัวคนเขียน 555 หวังว่าจะไม่จบเศร้า(เช่น มีใครตายไปสักคน)น้า เห็นหนุ่มๆทั้งหลายอกหักดังเป๊าะกันเป็นแถว เลือกไม่ถูกว่าจะไปดามใจใครดี(<<<ยัยคนโลเล! XD)

จะได้คุยกับพฤศแบบเปิดอกซะที(มั้ง) ปกติท่านประธานมาก็จิกกัดตลอด ครั้งนี้คงพอคุยกันได้   แต่มันช่างค้างงงงงงง มาไวๆน้า T^T

ปอลิง วรุจน์คิดว่ากายเป็นสายให้พฤศรึเปล่าเนี่ย หลบหน้าทำไมอ่า ><
ปอลิง2 อ่านฉากในสุสานแล้วแบบกลัวตอนสุดท้ายจะหักมุมเป็นวรุจน์พฤศอ่ะ อารมณ์มันให้มากเลยน้า 555

[silverphoenix]

อ๊ายยยย  เอาบท 51 มาอย่างด่วน

ค้างงงงง

[yayee2]

                                ท่านประธาน

[beboy]

ชอบครับ   สนุกครับ  ขอบคุณนะครับ
พระเอก  นี่   ท่านประธานแน่นอน
นางเอก  นี่ชักไม่ใจว่า  ใช่  กาย  หรือเปล่า   ตอนที่  50  นี่บท  มันอืม.....   ชวนให้สงสัย

[myall]

เชียร์ท่านประธานคู่กับวรุจน์ได้มั้ยเนี่ย
กายกลับมาหาคเชนทร์เถอะ หมั่นไส้อิตาสองคนนี่นัก

[lucifel]

มั่นคงต่อท่านประธาน แม้ท่านประธานจะขับรถชนคนสำคัญของกาย 

[Theodore]

พฤศเจอใครหว่า กายหรอ? หรือเชิงชาย? เอ๊า สองคนนี้เคยเจอกันด้วยหรอ?

[tamako]

เป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกแล้ว
วรุจน์คงไม่คิดว่ากายเป็นสายให้กับพฤษหรอกนะ
เฮ้อ  สุดท้ายแล้วทั้ง พฤษ กาย  แล้วก็วรุจน์เคยเจอกันมาก่อนสินะ
เป็นอุบัติเหตุแห่งการพบเจอจริงๆนะเนี่ย

[acorntan]

แล้วท่านประธานจะล้างเวรกรรมกับกายได้รึเปล่า

[Akad3ar]

วรุจน์เราเชียร์นายมาตลอดนะ ทำงี้ได้ไง!!!

ทำเป็นจะส่งกายคืนให้ เหอะ!ถ้าความจำกลับมาพ่อจะหัวเราะให้ฟันหลุดเลย
อย่ามาร้องไห้คร่ำครวญก็แล้วกัน ชิ

[kazhiki]

วรุจน์จะส่งกายคืนหรือป่าว????  ถ้าจริงก็รีบส่งมาให้่ท่านประธานเดี๋ยวนี้
แต่ท่านประธานนี่จะจีบหรือป่าวเนี่ย เห้ออออออ ชอบก็จีบเลยเซ่ๆๆๆๆๆ ลุ้นอยู่

ขอบคุณมากค๊า