หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[tagloveX-Mark]

ดีใจนะที่เชิงชายทำใจได้แล้ว ดีใจที่กายกับเชิงชายยังคุยกันได้เหมือนเดิมอยู่ มิตรภาพไม่จางหายไป ^^
เชียร์เคนนี่ ^^
วรุจน์ดูจะปลงละ
ท่านประธานก็ยังมะรู้ท่าที ว่าจะยังงัยกันแน่

[saotome]

คนเขียนหายไปไหนอ่ะ
คิดถึง....ท่านประธาน (คนเขียนด้วย) 

[LoFT]

มารอลุ้นต่อครับ

[u_cosmos]

อ่านรวดเดียวตาลายมากกกกกก
แต่ตั้งแต่อ่านๆมาร้อง ห๊ะ ไปหลายรอบแล้ว
อะไรกันนักกันหนาเนี่ย ถ้าเป็นกายเราอาจหัวระเบิดไปแล้ว
เหนื่อยงานนี่ไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยหัวใจเหมือนโดนสูบพลังไปซะยิ่งกว่าอีก


แต่ เคนนี่ที่รักกกกกกกกกกกกก  T_T

[oaw_eang]

หายไปนานจัง

[oaw_eang]

ตกไปหน้าสี่แระส์

[beboy]

คุณพี่ katawoot ครับ   ได้ใจผมไปแล้ว   มาลงตอนต่อไปซะทีเถอะครับ
จาลงแดงอยู่แล้วคร้าบ

[DasHimmel]

หายนานแล้วน้า
คิดถึงกาย ><

[IöLIKE]

ThankS

[kazhiki]

มารออออออออออ 

[Mimimimi]

  เจ้าของรอยสัก...  คือใครกัน

คุณพฤษใช่มั้ยนะ
แต่เรารู้สึกว่าพี่แกตายด้านไงไม่รู้อ่ะ  นึกภาพตอนร้อนแรงไม่ออกเลยจริงๆ

ตอนนี้เริ่มเข้าช่วงอึมครึม  ไม่ลุ้นเท่าไหร่ แต่แอบเครียด
กายก็น่าสงสาร  แต่ก็นะ อีกฝ่ายความจำเสื่อมนี่นา กดดันกว่าอีก

พี่นายสู้ๆ 

[Ak@tsuKII]

รอจ้า 

มายกพู่เชียร์ ทั่นประธาน อาหุๆ

[sakuracity]

เอิ่มมมม.....หายไปนานมากมายย ไม่ต้องมาต่อก็ได้ แต่แจ้งข่าวคราวกันบ้างนะ ^^

[nutty]

คนแต่งอยู่ไหน มาต่อรับปีใหม่ที

[away3g]

  ชอบจังเลยครับเรื่องนี้ มาต่อเร็วๆนะครับ ยังไงก็เชียร์คเชนท์

[katawoot]

สวัสดีปีใหม่ขอให้ทุกท่านมีความสุขนะครับ
โทษทีที่หายหน้านานไปหน่อย ยุ่งๆ กับการเปิดร้านอยู่ครับ ตอนนี้เปิดร้านได้แล้ว 2 วันก็เริ่มจะมีเวลานั่งหายใจและพิืมพ์นิยายต่อแล้วครับ
เจอกันอีกทีบทที่ 54 นะครับ
Happy New Year


::: ท้ายบทที่ 52 :::
“เย็นนี้ไปหาอะไรกินกันนะกาย จะได้ดูรูปที่ชายถ่ายมาด้วย"
“ไม่ใช่กล้องดิจิตอลหรือ"
“เปล่า ใช้กล้องเก่าฟิมล์ถ่ายทั้งหมดเลย จะได้ตั้งใจถ่าย เบื่อกล้องดิจิตอล มีรูปแบบที่กายชอบด้วยล่ะ"
“เจ๊นอไปทัวร์ลำปาง จะกลับพรุ่งนี้ค่ำ"
“ชายรู้" เชิงชายพยักหน้า "ไปกินกันแค่สองคนได้ไหมกาย แต่ถ้ากายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวชายจะเสียใจ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ชายได้คิดไตร่ตรองอะไรมาเยอะ ชายทำใจได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน และชายจะไม่ทำให้กายอึดอัดใจต่อไปอีกแล้ว"
“ขอบคุณนะครับ"
“ด้วยความยินดี" เชิงชายค้อมศีรษะทำท่าล้อเลียน กายหัวเราะเบาๆ แล้วผลักอกเชิงชาย ก่อนจะหันไปมองชายรูปร่างท้วมซึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
“ไอ้ชาย กลับมาซะที มานี่หน่อย มาคุยกันหน่อยซิ"
“สวัสดีครับพี่ตั้ม" เชิงชายยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่าย
“กำลังคิดจะไล่แกออกอยู่พอดี"
“โธ่พี่ บริษัทพี่ให้ลาพักร้อนได้นานสุดสามอาทิตย์ไม่ใช่หรือ" เชิงชายแสร้งทำท่าโอดครวญ
“ขอตัวนะกาย" ตั้ม เจ้าของบริษัททัวร์หันมาพยักหน้าให้กายแล้วดึงแขนเชิงชายให้เดินตาม ส่วนเชิงชายรีบหันมายกนิ้วให้กายห้านิ้วแล้วพูดว่า
“ห้าโมงเย็นนะกาย เจอกันหน้าบริษัท"
กายพยักหน้า มองตามชายหนุ่มทั้งสองด้วยสายตายิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาเก่าๆ ไม่ไกลจากตู้เครื่องดื่มหยอดเหรียญ หยิบนิตยสารขึ้นมาอ่าน พร้อมกับดื่มชาเย็นกระป๋องของตัวเองช้าๆ

บทที่ 53

เช้าตรู่วันอาทิตย์ วรุจน์ตื่นแต่เช้าและออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าบ้าน เห็นลุงพร้อมและแม่รื่นกำลังจะขึ้นรถเพื่อไปวัดเช่นเคย แม่รื่นหันมาเห็นวรุจน์จึงเดินเข้ามาหาและชวนให้วรุจน์ไปวัดด้วย
“คุณหนู เปลี่ยนใจไปกับรื่นไหมคะ”
“ไม่ล่ะครับ” วรุจน์ตอบ
“ไปวัดจะได้สบายใจ” หญิงชราแหงนหน้าพูดกับผู้เป็นเจ้านาย
“อยู่นี่ผมก็สบายใจ” วรุจน์ตอบ “ผมสบายใจขึ้นเยอะ”
“ป้าอยากให้คุณหนูมีความสุข ตาพร้อมก็อยากให้คุณหนูมีความสุข”
“ผมดูมีความทุกข์มากเลยหรือ” วรุจน์พูดยิ้มๆ
“ก็ไม่มากหรอกค่ะ” แม่รื่นยิ้มให้วรุจน์อย่างอ่อนโยน “เพียงแต่คุณหนูวรุจน์ทีป้าเคยเห็นเป็นคนสนุกสนานร่าเริงกว่านี้”
“ผมเพิ่งหายป่วย”
“ค่ะ ป้ารู้” แม่รื่นพยักหน้า “แต่คุณหนูก็ยังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่เยอะ”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมจัดการเรื่องพวกนั้นได้”
“ป้ารู้ว่าคุณหนูเก่ง แต่บางเรื่องก็ต้องอาศัยคนอื่นช่วย”
“คนอื่นที่ว่านี่คือพระที่วัดใช่ไหม” วรุจน์เลิกคิ้ว
“แม่รื่น” เสียงลุงพร้อมร้องเรียกหญิงชรา
“รีบไปเถอะ” วรุจน์แตะแขนหญิงชราผู้ที่เคยดูแลเขาตั้งแต่ยังเด็ก “แล้วเอาบุญมาฝากผมด้วยนะ”
“ป้าอยากให้คุณหนูไปเอาเองค่ะ ไม่อยากเอามาฝาก” แม่รื่นยิ้มแล้วเดินไปที่รถ วรุจน์มองตามจนลุงพร้อมเคลื่อนรถออกไปแล้วจึงละสายตาหันไปมองยังสวนกว้างหน้าบ้าน ถอนหายใจยาวๆ ปล่อยใจให้นึกถึงเรื่องต่างๆ ซึ่งหลายวันมานี้เขาพยายามจะ 'ปลง' อย่างที่ได้รับคำแนะนำจากหลายคน

กายวางช้อนซ่อมแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม รู้สึกอิ่มมากทั้งที่เพิ่งทานอาหารได้ไม่เยอะ คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมองแล้วเลิกคิ้ว
“กาย ทำไมทานน้อยจังเลย” คเชนทร์พูดขึ้นแล้วตักอาหารให้กาย “เอ้านี่ ทานอีก เดี๋ยวขาดทุน”
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“อิ่มก็ต้องทานต่อ บุฟเฟ่ลันช์หัวละหนึ่งพันบวกบวก คุณทานยังไม่ถึงสองร้อยบาทเลย”
“กว่าจะถึงพันคงท้องแตกตายพอดี” กายทำหน้ามุ่ย
“อย่าลืมบวกบวกอีกสิบเจ็ดเปอร์เซนต์ด้วยนะเออ”
“ผมอิ่มจริงๆ นะครับคุณคเชนทร์”
“ผมว่าคุณอิ่มเพราะเครียด ทานอะไรไม่ลงมากกว่า” คเชนทร์แสดงความเห็น “เครียดเพราะผมหรือเปล่า”
“ทำไมต้องเครียดเพราะคุณล่ะครับ”
“ก็ผมบีบคุณเอาไว้ไม่ให้ถึงจุดสุดยอมซะทีไงล่ะ” คเชนทร์ยักคิ้ว
“คุณคเชนทร์ พูดอะไรทะลึ่ง”
“รอหน่อยนะกาย อีกหน่อยก็ถึงวันเกิดผม” คเชนทร์อมยิ้ม
“ทำไมครับ” กายเลิกคิ้ว “ทำไม”
“ทำไมอะไร”
“ทำไมต้องยื้อเวลา” กายทำหน้าจริงจัง
“ก็เพราะผมต้องการให้คุณคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน” คเชนทร์ตอบหลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“คุณเป็นคนฉลาด ผมรู้ว่าคุณรู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไง”
“ผมไม่รู้หรอกว่ามัน จะ เป็นยังไง แต่ผมรู้ว่าตอนนี้มัน เป็น ยังไง” คเชนทร์เน้นเสียงคำบางคำ
“หือ” กายเลิกคิ้ว
“จะเป็น กับ เป็น แล้วก็ เคยเป็น” คเชนทร์ยักคิ้ว
“คุณกำลังบอกอะไรครับ” กายถาม
“ผมไม่สนว่า เคยเป็น เป็นยังไง ผมแคร์นิดหน่อยเรื่องว่า มันกำลังเป็นยังไง แต่ที่สำคัญสำหรับผมคือ future perfect progressive tense”
“เรื่อง tense ผมไม่แม่น”
“อะไรกัน เป็นทั้งล่ามเป็นทั้งนักแปลก” คเชนทร์อุทาน “เรื่อง tense สำคัญมากนะกาย”
“ผมแปลโดยสัญชาตญาณตามทฤษฎีของนิวมาร์ค” กายยักไหล่แล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
“แน่ใจ๊” คเชนทร์เลิกคิ้วซ้าย
“แน่ใจสิครับ” กายพยักหน้า
“ส่วนมากคุณทำอะไรตามสัญชาตญาณจริงหรือเปล่า”
“ก็...”
“เช่นเรื่องที่คุณกำลังอ้อมไปอ้อมมานี่ด้วย”
“ใครอ้อมไปอ้อมมา ผมว่าคุณต่างหากที่อ้อมไปอ้อมมา” กายเถียง
“เรื่องของเราสองคน อย่าบอกนะว่าทำตามสัญชาตญาณ”
“ก็...”
“ต้องทำตามหัวใจนะกาย และที่สำคัญคุณต้องรู้จักหัวใจของตัวเอง ที่คุณตอบคำถามผมเอาไว้แล้วในใจคุณรู้ใจตัวเองขนาดไหน”
“ผมต้องรู้สิ”
“พูดตรงๆ ผมว่าคุณก็ยังสับสนอยู่นั่นล่ะ”
“สับสนตรงไหน” กายถาม
“กลับบ้านไปส่องกระจกดูหน้าและ...” คเชนทร์ชี้ที่ดวงตาของตัวเองแล้วชี้ที่ดวงตาของกาย “และดวงตาของตัวเอง และอย่าโกหกตัวเองว่าคุณไม่เห็นแววตาไม่แน่ใจ หรือถ้าคุณรอไม่ไหว ไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้เลย แล้วก็ทำอย่างที่ผมท้า”
“คุณคเชนทร์” กายมองคเชนทร์นิ่ง ยอมรับว่าตัวเองรู้สึกสับสนกับคำพูดของคเชนทร์ ในใจเริ่มไม่เข้าใจคเชนทร์ว่าทำไมทำเหมือนจะยื้อเวลาให้นานออกไปอีก แต่ในขณะเดียวกันก็เร่งรัดเขา
...ทำเหมือนไม่อยากจะได้ยินคำตอบเพราะรู้ว่าคำตอบจะทำให้ตัวเองผิดหวัง แต่อีกทางหนึ่งก็ไม่เห็นว่าคเชนทร์จะกังวลอะไรและดูมั่นใจในตัวเองมาก...
...พูดตรงๆ ผมก็ว่าคุณก็ยังสับสนอยู่นั่นล่ะ...
...คเชนทร์อ่านเราออก หรือพยายามเล่นสงครามประสาท แกล้งพูดให้เราสับสน เพื่อจะให้เราเลิกคิดเกี่ยวกับเรื่องวรุจน์ที่หายหน้าหายตาไปได้หลายอาทิตย์แล้ว...
...สาเหตุเพราะอะไร...เพราะอะไร...ตั้งแต่คืนที่เรากับวรุจน์มีอะไรกัน วรุจน์ก็ขาดการติดต่อไปเลย...
...แต่ตอนเช้าวรุจน์ไม่ได้มีวี่แววว่าจะเป็นแบบนี้เลยนี่นา...
...หรือวรุจน์ต้องการแค่อยากจะ 'ได้' เราเท่านั้น พอสมใจอยากแล้วก็ทิ้ง...
“เหม่ออีกแล้วนะ” คเชนทร์พูดขึ้น “นั่งอยู่ด้วยกันแท้ๆ”
“คุณพูดอะไรให้ผมคิดนี่นา”
“แล้วคุณคิดเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็คิดเรื่องที่คุณพูดสิครับ” กายตอบ
“คิดให้ดีๆ นะกาย เรื่องแบบนี้มันสำคัญ” คเชนทร์พูดเสียงจริงจังแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง “แต่ตอนนี้มาช่วยกันจัดการอาหารพวกนี้ให้เกลี้ยงซะก่อน”
“ผมอิ่มแล้ว”
“โอเค โอเค อิ่มแล้วก็อิ่ม ผมไม่บังคับขืนใจคุณหรอก”
“ผมก็ไม่ได้ว่าคุณบังคับ”
“รับรองว่าถ้าไม่เต็มใจจะไม่บังคับ” คเชนทร์ยักคิ้วพร้อมกับอมยิ้ม
กายส่ายหน้า เข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของคเชนทร์
...ถึงไม่เต็มใจผมก็จะบังคับ คเชนทร์บอกอย่างนี้ต่างหากล่ะ คนอย่างคเชนทร์นะหรือจะยอมง่ายๆ...
...แต่หากคเชนทร์เป็นวรุจน์ล่ะ พอได้สมใจอยากแล้วก็หมดความสนใจ...
...เอ ก็ไม่ใช่นะ เรากับคเชนทร์มีอะไรกันแล้ว คเชนทร์ก็ยังไม่เห็นจะเลิกตื้อเลย...
...ก็เพราะจริงๆ แล้วเรายังไม่ได้ลงเอยกับคเชนทร์นะสิ คเชนทร์เองก็รู้ดี แต่ถ้าเราตกลงเป็นแฟนจริงจังกับคเชนทร์ ไม่แน่ อาจจะกลายเป็นเหมือนกับวรุจน์...
...โอย ไม่อยากคิดอะไรที่รู้สึกหวาดระแวงแบบนี้เลย...
“เดี๋ยวผมนานะกาย จะไปตักพล่ากุ้งเพี่มอีกซักหน่อย ระหว่างนี้คุณก็นั่งเหม่อถึงเรื่องคุณกับผมรอไปก่อนก็แล้วกัน” คเชนทร์พูดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้

กายเดินทอดน่องไปตามทางเดินข้างถนนช้าๆ ปล่อยใจให้คิดถึงเรื่องต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่คุยกับคเชนทร์เมื่อหลายวันก่อน
...คเชนทร์ดูมั่นใจมากในสิ่งที่ตัวเองพูด...
...แน่ล่ะ คนที่มีความมั่นใจสูงอย่างคเชนทร์ไม่เคยหวั่นอะไรอยู่แล้ว...
...แต่ยังไงก็ตาม เรายังสับสนอยู่จริงหรือ เราก็ตัดสินใจเลือกวรุจน์ไปแล้ว เพียงแต่โชคร้าย อยู่ๆ วรุจน์ก็หายไปเท่านั้นเอง...
...แล้วจะมีประโยชน์อะไร ถ้าวรุจน์ไม่สนใจเราก็จะกลายเป็นว่าเรามีใจให้วรุจน์เพียงข้างเดียว ไม่ต่างจากซอว์ เบน คุณทหารอากาศเมฆ ธฤต เชิงชาย หรือแม้แต่คเชนทร์...
...เฮ้อ ทำไมอะไรมันยุ่งยากขนาดนี้นะ เราก็อยู่ของเรามาดีๆ กลับมีเรื่องแบบนี้เข้ามาในชีวิต...
...ความรัก ทำไมมันเป็นแบบนี้น๊อ...
เมื่อถึงป้ายรถประจำทาง กายหยุดเดิน เปลี่ยนใจจะขึ้นรถกลับบ้านแทนที่จะเดินเล่นไปเรื่อย ขณะที่รอรถ กายหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูว่ามีสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับหรือไม่จึงเห็นว่าเมื่อสิบห้านาทีที่ผ่านมามีโทรศัพท์จากวินเตอร์เพื่อนของเขา
“ว่าไงวินเตอร์ ไม่ได้คุยกันตั้งนาน ยังจำได้อยู่หรือว่าเราเป็นเพื่อนกัน” กายพูดแล้วหัวเราะเมื่อวินเตอร์รับสาย
“จำได้สิ แล้วที่โทรมาก็มีเรื่องสำคัญ นายมาเจอเราที่ผับของพี่อ๋องตอนนี้เลยนะ”
“สี่ทุ่มแล้ว จะกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องออกทัวร์แต่เช้ามืด”
“แต่นายต้องมานะกาย” วินเตอร์ยืนยัน
“มีอะไรก็พูดทางโทรศัพท์”
“ไม่ได้ ต้องเจอกัน เรามีอะไรให้ดู เรื่องนี้สำคัญมาก”
“อย่าลีลาน่าวินเตอร์”
“ไม่ได้ลีลา จริงๆ นะกาย มาเลยนะเพื่อน ยิ่งเร็วยิ่งดี นั่งแท็กซี่มาเลย” วินเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง กายขมวดคิ้ว รู้สึกสงสัยว่าวินเตอร์มีเรื่องสำคัญอะไรนักหนาจึงตอบตกลงว่าจะไปพบ

บรรยากาศในผับ Lose Yourself ยังไม่ครึกครื้นเต็มที่เพราะเป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งซึ่งยังถือว่ายังหัวค่ำอยู่สำหรับผีเสื้อราตรีทั้งหลาย กายเดินเข้าไปในผับและเห็นวินเตอร์นั่งอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์บาร์จึงเดินเข้าไปหา แต่เมื่อพบกันวินเตอร์กลับลากเขาออกมานอกผับ
“อะไรกัน ชวนมาผับแล้วลากออกมาข้างนอก คุยกันในนั้นไม่ได้หรือไง”
“ข้างนอกเงียบกว่า” วินเตอร์พูด
“เป็นอะไร ท่าทางซีเรียส” กายถาม
“คือยังงี้” วินเตอร์มีสีหน้ากังวล “ไอ้ซัมเมอร์มันก่อเรื่องอีกแล้ว”
“เกี่ยวอะไรกับเรา”
“มันถูกซ้อมอาการหนัก”
“ฮ้า หนักขนาดไหน” กายอุทานด้วยความตกใจ
“หนักพอสมควร ขนาดต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มในโรงพยาบาลเลยล่ะ แต่ช่างมันเถอะ สมน้ำหน้า หาเรื่องใส่ตัวดีหนัก ที่มันโดนยำเละก็เพราะเรื่องแข่งรถเรื่องพนันนั่นล่ะ คราวนี้ไปทำอีท่าไหนก็ไม่รู้”
“แค่นี้บอกทางโทรศัพท์ก็ได้ ไหนว่าจะให้ดูอะไรถึงให้มาหา” กายตัดบท
“กาย เราขอโทษแทนน้องชายเลวๆ ด้วยว่ะ” วินเตอร์ทำหน้าเสียใจ “ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลมีโทรศัพท์เข้า เรารับสายแทนมันเพราะอยากรู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไร แล้วเราก็สำรวจโทรศัพท์ของมันก็เลยเจอนี่” วินเตอร์ยกโทรศัพท์ของน้องชายให้กายดู
“หือ” กายเลิกคิ้ว ทำเสียงสงสัยอยู่ในลำคอ “รูปนี้มันเคยหลุดไปในเน็ตนี่นา ลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ด้วย”
“ใช่” วินเตอร์พยักหน้า “รูปนายเมาแอ๋ เอนซบอกหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ที่พวกนักข่าวโมเมว่าเป็น CEO โรงแรมใหญ่ๆ อะไรนั่น”
“คงโหลดจากเน็ตมั๊ง” กายหรี่ตามองรูปบนหน้าจอโทรศัพท์ของซัมเมอร์แล้วพูดว่า “หรือว่าน้องชายนายเป็นเกย์ ถึงได้โหลดรูปแบบนี้มาไว้ในเครื่อง”
“ดูอีกอัน” วินเตอร์กดโทรศัพท์แล้วแสดงหน้าจอให้กายดู สิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ HTC ของซัมเมอร์ทำให้กายอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างพร้อมกับอุทานออกมาเบาๆ ว่า
“อะไรเนี่ย...”

::: End of Chapter 53 :::

[Forget_Me_Not]

^
^
^

จิ้มๆๆๆๆ


  ค้างสุดๆ

[pp4]

ค้างโคตรๆ!!
ทำกันได้ลงคอ ฮือๆ
แล้วนี่กายจะได้สมหวังกับเค้ามั้ยเนี่ย
ไม่ใช่พอปฏิเสทเคนนี่แล้ววรุจก็ตัดใจได้พอดีหรอกนะ
เฮ้ออออ ทำไมคนหน้าตาดีต้องมีกรรม(?)
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ

[tamako]

มันค้าง
อะไรกัน  ที่อยู่ในโทรศัพท์มันคืออะไร

[MokGaLaKom]

ขอประกาศอย่างเป็นทางการว่าค้างอย่างแรง!!
อะไรใคร รูปอะไร โอ๊ยอยากรู้ค่ะ
สุดท้าย คิดถึงมากๆเลย นึกว่าจะมาปีหน้าซะแล้ว

[kikumaru]

แง้ๆๆๆๆๆ ค้างอย่างแรงอะ
อยากรู้ว่า อะไรเนี่ย ของกาย หมายถึง

[saotome]

ฮึ่ยๆ 
รูปอะไร...........และใครอยู่ในรูป
ปล.อ่านตอนนี้รู้สึกว่าวรุจน์เด่นจัง

[neronel]

อะไรเนี่ย...!! (ขออุทานเลียนแบบกาย)
ในที่สุดคนคนนั้นก็จะเผยตัวแล้ว
วินเตอร์ กับ ซัมเมอร์ ถ้าไม่ได้พี่น้องคู่นี้เรื่องไม่จบเลยนะเนี่ย เอะ! หรือว่าไม่เกิด? 55+
คนในคืนนั้นมันใครน้อ?? วรุจน์ เคนนี่ นายทหารอากาศ ...กายก็ว่าไม่ใช่
ตอนนี้ก็เหลือแค่ ธกฤต กับ ท่านประธาน ใช่มั้ยหว่า???
ถ้าเป็น ธกฤต แล้วกายไปอยู่ห้องเคนนี่ได้ไง? หรือควบสอง! 55+
แล้วท่านประธานล่ะ?? ...อืม ก็รู้จักเคนนี่ เรื่องมันยังไงละนี่ ความมึนงงยิ่งกว่าโคนันอีก
แล้วคำตอบจะมีเพียงหนึ่งเดียว...รึเปล่าหว่า??
ไม่รู้แหละ ยังไงก็เชียร์ท่านประธาน 55+ แต่สองคนนี้แลดูเคมีจะไม่ไปด้วยกันอย่างแรง
เอาหน่ามันอาจยังไม่ใช่ตอนนี้...(คิดเข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์)   

[DasHimmel]

ค้างที่สุดถึงที่สุด!!!!! 
ไม่เอาคลิปนะ TT   หรือว่าจะเป็นรูปผช.วันนั้น????  มันคืออะร๊ายยยยยยยยยยย??????
กายเครียดจะตามอยู่เเล้ว วรุจน์ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึไง
คเชนทร์ก็ตื๊อไม่มีเปลี่ยน
รออ่านตอนที่ 54 อย่างแรงค่ะ!!!!!!!

[aofaof]

คนเขียนหายไปนาน   แถมค้างอีก  ใจร้ายมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[luv_khun]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมทำอย่างนี้

[RanJeri]

  คนเขียนใจร้ายยยยยยยยยย

จะได้รู้แล้วใช่มั้ย ว่าใครคือผู้ชายคนนั้น

[m_pop91]

ค้างที่สุดเลยครับ

[hobazaki]

กรีซซซซซซซซซซซซซซซ มันคืออาร๊ายยยยยยยยยยยยยย

[กุหลาบเดียวดาย]

สุดยอดอ่ะ คนแต่งคนนี้ ครบปียังเนี่ยเรื่องนี้
ปีใหม่ 2555 ขอให้หายยุ่งทุกเรื่องนะคะ