หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[moonoi_sert]

  :กอด1:เชียร์อิตาประธานจอมโหดเหมือนเดิม อิอิ

[oaw_eang]

พฤศ เข้าวิน?

แต่พฤศเป็นคนชนยาย ของกายนี่สิ

จะเข้าวินทางไหนน้อ?  เพราะใจของกายก็ "ชัดเจน" ไปทางวรุจน์ เสียแล้วสิ

ดูๆ ไป อ่านเรื่องนี้  เดี๊ยนก็ว่า  มันเป็นเรื่องของกรรมของเวรโดนแท้  สาธุ!

[ToffeE_PrincE]

เหมือนโชคชะตาขีดเส้นมาตัดทับกัน

[kikumaru]

เวรกรรมอยากจะเชียร์พฤศแต่ดันชนยายของกาย
อีรุงตุงนังดีแท้น้อคนเรา

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ตกลงนี่ใครโลเลงั้นเหรอ
ผมว่าผู้เขียนโลเล เลยทำให้ผู้อ่านเลโลตามไปมากกว่ามั้งครับนี่
555

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[Jploiiz]

เชียร์พฤศ

[crazy Y]

จนแล้วจนรอด  ก็ยังไม่หายเดา วรุจน์ บทน้อยเกินกว่าจะเป็นพระเอก

ท่านประธาน บทไม่มากขนาดเคนนี่แต่พอเป็นพระเอกได้

[amito]

เรื่องมันเริ่มจะคลี่คลายเมื่อปมเชือกบางปมได้ถูกแกะออกบ้างแล้ว งั้นปมสำคัญตั้งแต่ต้นเรื่อง "ผู้ชายในฝันที่กายตามหาเป็นใคร" เมื่อไหร่จะแง้มออกมาซะที ลุ้นมาก (เชียรท่านประธาน อย่างไม่มีเหตุผล)

[boomiezzz]

พี่นาย อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว รีบๆมาต่อนะครับ แบบว่าค้างสุดๆ อิอิ^^

[BlackWater]

อ๊ากกก อุส่าห์ตัดไอ้ท่านประธานออกไปแล้วเชียว
หรือเรื่องของเรื่องมันจะอยู่ที่ หน้าตาดีเป็นพระเอกหนังได้สบาย 555

ส่วนวรุจน์ก็เจ้าคิดเข้าแค้น หาคนลงอารมณ์ความแค้นใส่ตลอดเวลา
กายจะเปลี่ยนใจได้มั้ยหนอ = ="

(เก็บคเชนทร์ไว้ในใจ กาซิกๆ)

[nutty]

วรุจน์เป็นคนที่เขยิบมาใกล้หัวใจกายที่สุดหลังจากรู้ตัวว่ารู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น แต่ความจำเสื่อมไปเลยรักกายน้อยลงเลยไม่ค่อยอยากเชียร์เฮียเท่าไหร่
คเชนทร์ดูอยากเอาชนะ ประมาณว่าท้าทายไม่เคยจีบใครไม่ติด โดนปฎิเสธก่อน

แต่อ่านไปมา คิดว่าคนแต่งน่าหักมุม อยากให้หนุ่มปริศนาเป็นพระเอกล่ะกัน (ลุ้นประธานที่ยังไม่เคยประชิดตัวว่ามีรอยสักไหม)

[nueng_w]

ตอนนี้ดรามาสุดๆเลยครับ..........ชอบมาก
                     มาต่อเร็วๆนะครับ..........คิดถึง.........ดูแลตัวเองด้วยนะครับ

[yunjaelover]

ถ้าเป็นพฤศคงฝังใจไม่ลืมอดีตไปง่ายๆ น่าจะยังยึดติดกับรักครั้งเก่า    อีกอย่างคงไม่กล้าจะดึงกายมาเป็นของตัวเอง  กายเป็นคนที่วรุจน์รัก และครั้งหนึ่งพฤศก็เคยพรากคนที่วรุจน์รักมาแล้ว และยังถ้าทำอีก ก็เท่ากับท่านประธานใจร้ายเกินไปแล้ว  ไม่ว่าจะยังก็ตามกายจะคู่ใคร  แต่ ตอนนี้ คิดถึงคนเขียนที่สุดเลย

[katawoot]

คนเรา ถ้าไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นให้ลุ้นมันก็ไม่มีสีสัันเนอะ แหะ แหะ

Guy Chapter 51

วรุจน์หันไปมองทางด้านขวามือเมื่อรถใกล้ถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางออกจากบ้านในคืนนี้ แต่ภาพซึ่งปรากฎอยู่ที่ริมถนนฝั่งตรงข้ามทำให้เขาต้องเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง
“ลุงพร้อม จอดรถ" วรุจน์สั่งคนขับรถ
“ไม่ไปจอดฝั่งโน้นหรือครับคุณหนู" คนขับรถถาม
“ไม่ต้อง" วรุจน์ตอบ ตามองผ่านกระจกรถและม่านฝนซึ่งกำลังตกปรอยๆ ไปยังริมถนนฝั่งตรงข้าม เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างรถเบนซ์สีดำคันใหญ่ซึ่งคนขับเปิดประตูรถออกมายืนอยู่ข้างรถระหว่างประตูที่เปิดค้างเอาไว้
กายกับพฤศกำลังยืนคุยกัน
...ทำไมโลกกลมได้ถึงเพียงนี้ สองคนนี้มาทำอะไรที่ข้างถนนหน้าซุ้มไม้เลื้อยข้างป้ายรถเมล์จุดที่เขาถูกรถชน...
...มารำลึกถึงความหลังหรือยังไง...
วรุจน์เมินหน้ากลับเข้ามามองที่เบาะคนขับรถแล้วปรายตาไปมองนอกรถอีกครั้งหนึ่ง พฤศกับกายยังยืนอยู่คนละฟากของรถเก๋งหรูวรุจน์จึงสั่งให้คนขับรถของตัวเองออกรถ
“กลับบ้านนะครับคุณหนู" คนขับรถถาม
“ใช่" วรุจน์ตอบเสียงเข้มแล้วเอนตัวพิงเบาะ ตามองออกทางด้านซ้ายมือของรถ ประหนึ่งไม่อยากจะเห็นสิิ่งที่อยู่ทางด้านขวามือ
...กายกับพฤศ...
วรุจน์หายใจแรง กัดฟัน กำมือแน่น ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองว่าเห็นพฤศยืนอยู่กับกายกลางดึก ณ สถานที่แห่งนั้น
ที่ที่เขาถูกรถชน
กายเล่าให้เขาฟังว่า เขาพยายามนึกมาตลอดว่าคุ้นหน้าตัวเองที่ไหน และในที่สุด กลางดึกของคืนวันที่ถูกรถชนเขาก็นึกออก เขายืนอยู่ริมถนน กายนั่งอยู่บนเก้าอี้ใต้ซุ้มไม้เลื้อยข้างกำแพงโรงเรียนเก่าของเขาและคุยกันเรื่องต่างๆ
...เขาสวมเสื้อสีเบจ กางเกงผ้าเดนิมสีน้ำเงินเข้ม ล้วงมือทั้งสองข้างลงไปในกระเป๋ากางเกง ห่อไหล่เล็กน้อย ห่อปากแล้วสูดปากเอาอากาศเข้าไปพร้อมกับมองไปรอบๆ มือที่อยู่ในกระเป๋าข้างหนึ่งลูบไล้โทรศัพท์เล่น ส่วนอีกข้างเกาต้นขาตัวเองเบาๆ...
...โอ...เขานึกออกแล้ว ภาพในคืนนั้น เขานึกออกแล้ว...
...กายนั่งอยู่เงียบๆ ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ขมวดคิ้ว เหมือนกับพยายามนึกอะไรบางอย่าง และทันใดก็ถลันลุกขึ้นและตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ แต่เขากลับหันไปมองด้านซ้ายมือ รถสีแดงพุ่งเข้ามาใกล้เขามาก มือเขาที่ล้วงอยู่ในกางเกงกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น แล้วจากนั้นเขาก็โดนกระแทกอย่างแรง...
“โอย...” วรุจน์คราง ยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเอง
“คุณหนูครับ" ลุงพร้อมเรียกวรุจน์
“โอย...”
“คุณหนูเป็นอะไรครับ"
“ลุงพร้อม...จอด รถ” วรุจน์พูดเสียงกระท่อนกระแท่น
“ปวดหัวหรือครับ"
“ผม...ผมนึกภาพคืนนั้นได้" วรุจน์ตอบแต่มือยังกุมขมับเอาไว้ "แต่เจ็บแปลบเหลือเกิน เจ็บมาก"
“ค่อยๆ คิดนะครับคุณหนู ช้าๆ ไม่ต้องเร่ง"
“บ้าจริงๆ...” วรุจน์พูดขึ้นหลังนั่งก้มหน้าอยู่ครู่ใหญ่ ลุงพร้อมนั่งมองเจ้านายอยู่เงียบๆ ด้วยสายตาห่วงใย รอจนวรุจน์เงยหน้าขึ้นมาจึงถามขึ้นมาว่า
“เป็นยังไงครับ"
วรุจน์ส่ายหน้าแล้วเอนตัวลงบนเบาะ ตามองออกไปนอกรถอย่างคิดคำนึง แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า "แค่นั้นล่ะ แค่นั้นจริงๆ มันฉายวาบขึ้นมานิดเดียวแล้วก็หายไป แวบขึ้นมาแล้วเจ็บแปลบๆ เหมือนไฟช้อต"
“ตอนนี้ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่าครับ"
วรุจน์ส่ายหน้าแล้วนั่งเงียบ ลุงพร้อมเองก็นั่งเงียบเช่นกัน เวลาผ่านไปครู่หนึ่งวรุจน์จึงบอกให้คนขับรถผู้เคยดูแลเขาตั้งแต่เด็กออกรถเพื่อตรงกับบ้าน
“พรุ่งนี้มาอีกนะลุงพร้อม" วรุจน์พูดเบาๆ
“โธ่คุณหนู ค่อยๆ คิดสิครับ"
“ถ้าผมมาสถานที่เดิมบ่อยๆ ผมอาจจะคิดเรื่องเก่าออก อย่างคืนนี้" วรุจน์ให้เหตุผล
...เพราะกายกับพฤศหรือเปล่า...วรุจน์ถามตัวเองอยู่ในใจ
...อารมณ์เขาพุ่งขึ้นมาเพราะเห็นสองคนนั่น และไม่ถึงครึ่งนาทีหลังจากนั้นเขาก็นึกเรื่องราวในอดีตออก ถ้าเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าต้องมีเรื่องอะไรสะกิดใจให้คิดความทรงจำของเขาถึงจะกลับมา...
...แต่ถ้านึกถึงอดีตได้ด้วยตัวเองจะมีประโยชน์อะไร เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นเขาก็ได้รู้หมดแล้ว...
...แต่มีคนเล่าให้ฟัง หลายคนเล่าให้ฟัง ส่วนมากเป็นเรื่องที่เหมือนกัน แตกต่างกันบ้างก็ตรงที่รายละเอียด...
...แต่รายละเอียดซึ่งเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ทำให้ 'เรื่องราว' มันแตกต่างไป ไม่มีใครเล่ารายละเอียดที่ว่าเขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงและลูบไล้โทรศัพท์อยู่พร้อมกับเกาต้นขาของตัวเองให้เขาฟังได้ ไม่มีใครเล่าว่าเขากำลังห่อปากและหันไปมองรอบๆ ได้ 'เรื่องราว' แบบนี้ต่างหากที่เขาต้องการ...
...แต่เขาควรจะปลง หลายวันที่ผ่่านมาเขาคิดที่จะปลงและลืมเรื่องต่่่างๆ เสียแล้วตั้งต้นใหม่...
...เขาควรจะปลงยังงั้นหรือ...
ในใจของวรุจน์รู้สึกสับสน ในหัวเหมือนมีเสียงสองเสียงกำลังถกเถียงกัน ในอกเหมือนมีกลองขนาดใหญ่กำลังตีกระหน่ำจนทำให้เขาหายใจไม่สะดวก
...ทำไมรู้สึกอ่อนแรงเช่นนี้...
...เขาอยากจะนอน เขาอยากพักผ่อน เขาอยากจำทุกอย่างให้ได้แต่ในขณะเดียวกันลึกๆ แล้วเขาก็อยากจะลืม..

พฤศยืนมองหน้าคนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของรถแล้วถอนหายใจเบาๆ ความจริงเมื่อเขาลดกระจกรถลงแล้วบอกให้กายขึ้นรถเพื่อจะไปส่งยังจุดที่มีคนพลุกพล่านจะได้เรียกรถแท็กซี่ง่ายและฝ่ายนั้นปฏิเสธ เขาก็ควรจะขับรถจากไปเลย แต่นี่เขากลับเปิดประตูรถออกมาแล้วยืนอยู่ข้างรถเพื่อบอกให้กายขึ้นรถ
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้
“ผมเกรงใจคุณพฤศ ไม่อยากรบกวนครับ" กายพูด
“ถ้าคุณเกรงใจก็ไม่ควรจะให้ผมยืนตากฝนกับคุณ"
“เอ่อ...”
“ผมก็แค่เห็นว่าเป็นคนรู้จักกันเลยจอดรถรับ" พฤศพูดต่อ "ขึ้นรถ ผมจะไปส่ง แถวนี้เปลี่ยว ไม่ค่อยมีรถผ่าน"
“ครับ" กายตอบเบาๆ แล้วตัดสินใจขึ้นรถไปกับพฤศ
“คุณมาทำอะไรที่นี่" พฤศถามกายเมื่อทั้งสองขึ้นนั่งบนรถแล้ว
“มานั่งคิดอะไรเพลินๆ ครับ" กายตอบ
“กลางดึกแบบนี้หรือ" พฤศถามแล้วเคลื่อนรถออกจากที่ "ข้างป้ายรถเมล์ไกลขนาดนี้หรือ"
“พอดีเป็นที่ที่ผมเคยมีความหลังครับ"
“อ๋อ คุณมานึกถึงอดีต" พฤศพยักหน้า "เรื่องอะไร เล่าให้ฟังได้ไหม"
“เรื่องนานมาแล้วครับ"
“ขอโทษที่ละลาบละล้วง"
“ไม่ใช่หรอกครับ เพียงแต่ว่า...เรื่องมันไม่ค่อยจะน่าฟังเท่าไหร่"
“ทำไมถึงบอกว่าไม่น่าฟัง"
“เรื่องมันเศร้าครับ" กายตอบเสียงเบาแล้วมองออกไปนอกรถ
“แต่กลางดึกแบบนี้คุณไม่ควรไปยืนอยู่ตรงนั้นนะ ยิ่งฝนตกปรอยๆ ยิ่งไม่ควร คุณเป็นผู้ชายก็จริง แต่พวกมิจฉาชีพถ้ามันจะทำร้ายชิงทรัพย์บางทีก็ไม่เลือกเหมือนกันว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง"
“ขอบคุณครับที่เตือน"
“ด้วยความยินดี"
“คุณพฤศมาทำธุระแถวนี้หรือครับ"
“เปล่า" พฤศส่ายหน้า "ใครจะมาทำธุระแถวนี้ตอนเวลาแบบนี้ ผมก็มาเหมือนคุณนั่นล่ะ"
“มานั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆ" กายหันไปมองพฤศพร้อมกับเลิกคิ้วสงสัย พฤศพยักหน้าแล้วมองตรงไปข้างหน้า ต่างคนต่างนิ่งเงียบครู่ใหญ่ ในที่สุดพฤศก็ถามขึ้นมา
“เล่าให้ฟังหน่อยสิกาย"
“เล่าอะไรครับ"
“เรื่องที่คุณบอกว่าไม่ค่อยน่าฟัง"
“อ๋อ...” กายพยักหน้า "เรื่องมันผ่านมานานแล้วครับ ตั้งแต่ผมเป็นเด็ก ผมขายพวงมาลัยอยู่แถวนี้กับยาย"
“งั้นหรือ" พฤศทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“ยายผมถูกรถชนตายที่กลางสามแยกใกล้ป้ายรถเมล์นั่นล่ะครับ ครบรอบวันที่ยายตายผมก็จะมานั่งคิดถึงยายอยู่ตรงนั้น" กายเล่าต่อ
“อะไรนะ" พฤศครางเบาๆ
“คุณพฤศว่าอะไรนะครับ" กายถามพฤศเพราะได้ยินไม่ชัด
“เปล่า" พฤศพูดสั้นๆ แล้วนิ่งเงียบ
“คุณยายคุณถูกรถชนกลางดึกหรือ คุณถึงได้มานั่งนึกถึงความหลังเวลานี้" พฤศถาม
“เปล่่าครับ ทุกปีผมจะมาเวลาประมาณห้าโมงครึ่งเพราะเป็นเวลาที่ยายถูกรถชน แต่ปีนี้ผมรู้สึกอยากจะมาตอนกลางคืน"
“คุณเห็นตอนที่คุณยายคุณถูกชนหรือเปล่า"
“ไม่เห็นครับ" กายส่ายหน้า "ตอนนั้นผมเก็บของอยู่ในซุ้มไม้เลื้อยข้างป้ายรถเมล์ ได้ยินเสียงรถเบรกกับเสียงคนร้องโวยวายเลยวิ่งไปดู" เสียงกายเริ่มสั่น
“จับคนที่ชนได้ไหม" พฤศถาม
“ได้ครับ เขาไม่ได้หนี เขายอมรับผิด แล้วก็ช่วยเหลือเต็มที่"
“คุณคงเสียใจมาก"
“ในโลกของผมมียายอยู่คนเดียว" กายตอบแล้วนิ่งเงียบ ตามองไปนอกรถอย่างเหม่อลอย
“ผมขอโทษ" พฤศพูดเบาๆ
“อะไรนะครับ" กายหันมาถามพฤศ "ขอโทษเรื่องอะไรครับ"
“เรื่อง...เรื่องที่อยู่เฉยๆ ก็ให้เล่่าเรื่องเศร้า"
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องมันผ่านมาแล้ว" กายยิ้มบาง แล้วชี้นิ้วไปข้างหน้าและพูดว่า "คุณพฤศจอดให้ผมลงตรงหน้าเซเวนอีเลฟเวนก็ได้ครับ ตรงนี้คงเรียกแท็กซี่ได้ง่าย"
พฤศพยักหน้าแล้วลดความเร็วรถเพื่อจอดข้างถนน เขานั่งนิ่ง ขบกราม หายใจเข้าลึกๆ แล้วพยักหน้าให้กายเล็กน้อยเมื่อกายกล่่าวขอบคุณ
...คืนนี้เขาขับรถไปจอดอยู่หน้าสุสานที่ฝังศพของอรัญและนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีตและขอโทษอรัญเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นจึงขับรถมายังสามแยกที่เขาขับรถชนหญิงชราคนนั้นเสียชีวิตเพื่อขออโหสิกรรมเช่นที่เคยทำทุกปี แต่คืนนี้ เขาไม่คาคดิดเลยว่าจะได้รู้อะไรอย่่างที่เพิ่งได้รับรู้จากกาย...
...ชายหนุ่มคนที่อยู่ๆ ก็เข้ามาในชีวิตของเขาแบบไม่คาดฝัน...

กายเดินออกจากบริษัททัวร์แล้วเลี้ยวขวา มุ่งตรงไปยังรถสปอร์ตสีแดงเพลิงที่จอดห่างออกไปจากหน้าบริษัทประมาณหนึ่งร้อยเมตร คเชนทร์ยืนพิงรถ กำลังกดโทรศัพท์ แต่เมื่อกายเดินเข้าไปใกล้ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้
“เชิญขึ้นรถครับ" คเชนทร์เปิดประตูให้กาย
“วันนี้ไม่ทำงานหรือครับ" กายถามเพราะเห็นคเชนทร์สวมเสื้อเชิร์ทกับกางเกงยีนส์
“วันนี้ผมโดดงาน" คเชนทร์ยักไหล่ "ใช้งานผมหนักดีนักผมเลยหนีประชุมซะเฉยๆ"
เมื่อขึ้นนั่งบนรถแล้ว คเชนทร์ชี้นิ้วไปที่เข็มขัดนิรภัยของกายและพูดยิ้มๆ ว่า "ผมขับรถดีก็จริง แต่คาดเอาไว้ก่อนก็ดีนะเพราะผมจะขึ้นทางด่วนและต่อมอเตอร์เวย์"
“ทำไมร้านอาหารอยู่ไกลจังเลยครับ" กายถาม วันนี้คเชนทร์นัดทานอาหารเย็นกับเขา
“เราจะไปพัทยากัน" คเชนทร์ตอบและออกรถอย่างเร็ว
“พัทยา" กายอุทาน
“ทำไม ไม่เคยไปพัทยาหรือถึงได้ทำหน้าตายังงั้น"
“ก็...”
“พรุ่งนี้คุณไม่ได้ทำงาน แล้วเราก็ไมได้เจอกันมานานแล้ว ให้เวลาพิเศษๆ กับผมหน่อยสิ" คเชนทร์อมยิ้ม "หรือไม่ได้ ถ้าให้ไม่ได้ผมจะเปลี่ยนเส้นทางเดี๋ยวนี้ ไปทานที่ร้านแถวซอยหลังสวน"
“มีแต่ผับ"
“แน่ะ ทำเป็นรู้ดีอีก"
“คุณจะค้างหรือครับ" กายถาม
“ไม่ต้องค้างก็ได้ หกทุ่มก็กลับ ถึงนี่ก็ตีหนึ่งกว่าๆ ยังไม่ถือว่าดึกสำหรับคืนวันศุกร์ไม่ใช่หรือ" คเชนทร์ตอบ "หรือจะกลับก่อนก็ได้ แล้วแต่คุณ ผมตามใจคุณทุกอย่าง"
“ตามใจทุกอย่าง" กายเบ้ปาก "พอผมขึ้นรถแล้วก็บอกว่าจะไปพัทยากัน ดูไม่ค่อยเหมือนว่าจะเป็นการตามใจผมเท่าไหร่นะครับ"
“ผมรู้ว่าตัวเองชอบทำตัวเป็นเผด็จการนิดๆ" คเชนทร์หัวเราะเบาๆ
“คุณรู้ตัวด้วยหรือ"
“รู้สิ" คเชนทร์พยักหน้า "ผมรู้ตัวทุกๆ เรื่องที่ผมคิดและทำ"
“เจ้าเล่ห์"
“อะไรนะ" คเชนทร์ถามเพราะไม่ได้ยินชัด
“คุณคเชนทร์ครับ...” กายเรียกชื่อคเชนทร์แล้วนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า "เรื่องของเรา ผมอยากจะบอกว่า"
“บอกแล้วไง ว่าเอาไว้บอกตอนวันเกิดผม" คเชนทร์พูดสวน "หรือคุณคิดว่าจะไม่ไป"
“ยังไม่ได้ตัดสินใจครับ"
“คุณนี่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรือ ไปเถอะน่า ไม่ต้องอาย กลุ่มเพื่อนสนิทผมทั้งนั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไง งานนี้จัดแบบชิลด์ๆ แต่เน้นดื่มเหล้า"
“ผม...”
“แต่สำหรับคุณผมต้องคุมเข้ม ห้ามเมาเด็ดขาด" คเชนทร์หัวเราะ
กายทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยในลำคอ มองคเชนทร์อย่างค้อนๆ แล้วหันหน้าออกไปมองนอกรถ คเชนทร์ยังคงหัวเราะชอบใจ ครั้นรถขึ้นทางด่วนแล้ว คเชนทร์ก็เร่งความเร็วรถสปอร์ตหรูแล้วนิ่งเงียบ ปล่อยให้กายได้คิดอะไรอยู่คนเดียว
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง คเชนทร์จึงเอื้อมมือไปเปิดเพลง หันมามองกายแล้วกลับไปมองถนนต่อ คเชนทร์ขับรถเร็วมากแต่กายกลับไม่รู้สึกกลัวเพราะเริ่มจะชินกับการขับรถของอีกฝ่าย กายลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคเชนทร์แล้วเผลอถอนหายใจเบาๆ
“อะไรกาย หนักใจอะไรหรือ มองผมแล้วถอนหายใจนี่หมายความว่ายังไง" คเชนทร์พูดขึ้นโดยไม่ได้หันมามองกาย
“เปล่าครับ"
“เปล่าครับนี่หมายความว่าไม่ได้ถอนหายใจใช่หรือเปล่า"
“เปล่านี่ครับ"
“พูดดีนักนะคำนี้ อะไรก็เปล่าไว้ก่อน" คเชนนทร์พูดยิ้มๆ
“ก็เปล่าจริงๆ นี่ครับ"
“ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกแบบนี้กับผม"
“แบบไหนครับ"
“ก็แบบ เปล่าครับ นี่ไง" คเชนทร์ตอบ
กายไม่ตอบ ตามองไปข้างหน้ารถ และเผลอถอนหายใจอีกครั้ง
“อะไรอีกแล้ว กาย มีอะไรไม่สบายใจคุณถึงได้ถอนหายใจ เล่าให้ผมฟังซิ" คเชนทร์หันมามองกาย เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“คุณคเชนทร์ มองถนนสิครับ" กายทำเสียงตกใจ
“ไม่" คเชนทร์ส่ายหน้า "จนกว่าคุณจะบอกผมว่ามีเรื่องอะไร"
“คุณคเชนทร์"
“บอกมา"
“ก็ได้ แต่หันกลับไปมองถนนก่อน"
คเชนทร์หันกลับไปมองถนนแล้วพูดว่า "ทีนี้เล่ามา ว่าคุณมีเรื่องอะไร"
“ก็ไม่มีอะไรมาก ผมแค่มีเรื่องต้องคิดหลายเรื่อง แต่บางเรื่องก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้"
“ยังไม่ชัดเจนอยู่ดี" คเชนทร์พูด "คุณไม่ไว้ใจผมจนไม่กล้าเล่าเรื่องอะไรต่างๆ ให้ฟัง"
“ไม่ใช่ยังงั้นนะครับ"
“ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำคำพูดผมไว้นะครับ" คเชนทร์พูดเสียงหนักแน่น
กายรู้สึกหนักใจยิ่งนัก ยิ่งคเชนทร์แสดงท่าทางห่วงหาอาทรมากเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่
...จะให้บอกได้ยังไงว่าเขาคิดเรื่องของวรุจน์ซึ่งอยู่ๆ ก็ขาดการติดต่อไปเลย ไหนจะเรื่องเชิงชายที่ยังคงลาพักและกำลังเดินทางท่องเที่ยวอยู่คนเดียว...
...รวมทั้งเรื่องที่พยายามจะบอกคเชนทร์ด้วยแต่คเชนทร์กลับยื้อเวลาเอาไว้...
...จากแม่ฮ่องสอนถึงปราณบุรี จากวันเกิดของเขาถึงวันเกิดของตัวเอง ตอนแรกก็เร่งจะเอาคำตอบ พอเขาจะตอบกลับบอกว่ายังไม่ตอบก็ได้ ให้รอตอบในงานวันเกิดของตัวเองที่ปราณบุรี...
...แต่เมื่อวันนั้นมาถึง คเชนทร์จะยืดเวลาออกไปอีกหรือไม่ก็ไม่รู้...
...ดูๆ ไปคเชนทร์ก็เหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หรือไม่ก็ไม่ยอมรับการตัดสินใจของเขา...
...คเชนทร์เป็นคนฉลาด และเป็นคนเก่ง ถ้าไม่ยังงั้นก็คงไม่สามารถลอบบี้รัฐมนตรีทั้งคณะ หรือบรรดานายทหารระดับสูงในกระทรวงกลาโหมทั้งของไทยและของสหรัฐฯ ได้หรอก ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับบริษัท คเชนทร์ก็เป็น 'ทัพหน้า' จัดการแก้ไขให้เรียบร้อยทุกครั้ง...
“เลยเงียบไปเลย" คเชนทร์พูดขึ้นมาเบาๆ
“เปล่านี่ครับ" กายพูด คเชนทร์หัวเราะขึ้นมาดังๆ จนกายต้องถามว่าทำไม
“ก็หัวเราะคุณที่ชอบปฏิเสธว่า เปล่านี่ครับ ยังไงล่ะ" คเชนทร์ตอบ
“ก็ผมไม่รู้จะตอบยังไง" กายพูดพึมพำ
“ผมว่า...” คเชนทร์ลากเสียง "เลิก say no ได้แล้ว และต่อได้ก็ให้ say yes คุณจะได้ไม่ต้องพูดว่า เปล่านี่ครับ"
“หมายความว่ายังไง"
“say yes กับผมสิ ไม่เห็นจะยากตรงไหน"
“say yes เรื่องอะไรครับ" กายถาม
“เรื่องอะไรก็ได้ที่ผมอยากฟัง" คเชนทร์หันมองกายด้วยสายตาจริงจังแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า "เรื่องอะไรก็ได้ที่จะทำให้ทุกอย่่างมันโอเค"
“เช่น...”
“คุณก็รู้...กาย คุณก็รู้" คเชนทร์พูดแล้วเปลี่ยนเรื่อง "หิวหรือยัง ถ้าหิวผมจะเร่งสปีดรถให้เร็วขึ้นกว่านี้"
“แค่นี้ก็ซิ่งท้านรกแล้ว"
“ผมไม่อยากไปนรก ผมอยากขึ้นสวรรค์ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัว อยู่ในรถของคเชนทร์ รับรองว่าปลอดภัย"
“ครับ"
“จริงๆ นะกาย อยู่กับผม ไม่ต้องกลัวอะไรจริงๆ ไม่ลองไม่รู้"
กายไม่ตอบ เอื้อมมือไปกดปุ่มเปลี่ยนเพลงไปเรื่อยๆ จนคเชนทร์ละมือจากพวงมาลัยมาตีมือกายเบาๆ แล้วพูดว่า "อย่าดื้อ จะฟังอะไรก็ฟังซักอย่าง อย่าหลายใจ"
“ผมจะหาเพลงที่ชอบ"
“อย่่าเลือกมากนักเลย เพลงนี้ก็เพราะ พยายามฟังให้เพราะสิ เดี๋ยวคุณก็จะชอบเอง"
“ครับ" กายตอบแล้วนั่งนิ่ง ตั้งใจฟังเพลง แต่ในใจกลับคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้อีกครั้ง
...เกิดอะไรขึ้นกับวรุจน์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่...
...และตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเรา...
...ถ้าคเชนทร์ยังคงเป็นแบบนี้ จะเกิดอะไรขึ้น ท่าทางคเชนทร์ไม่ใช่คนที่ 'จะยอมง่ายๆ' เหมือนซอว์ เบน คุณทหารอาการศเมฆ เชิงชาย หรือคุณธฤต...

::: End of Chapter 51 :::

[THiiCHA]

แด่ เคนนี่....... คนถ้ามันไม่ใช่ ก็ปล่อยมันไป อย่าไปยึดติด อย่าตื๊อ อย่ามากมาย  คนรับมันอึดอัด ลำบากใจ น้ำท่วมปาก !

แด่ วรุจน์  ........ เหนื่อยนักก็ ปล่อยวางซะเถอะ  เคยเรียนป่ะ พระพุทธป.ห้าอ่ะ อย่าเชื่อในสิ่งที่คนอื่นบอก แล้วก็อย่ายึดค.คิดตนเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก  อะไรที่วางได้ก็วาง จะได้ พบทางสว่าง  อย่าสร้างปมใหม่เดี๋ยวเรื่องมันจะไม่จบภายใน หกสิบตอน 55555 

แด่ พฤษ ....... ความผิดพลาดที่ไม่มีทางย้อนเวลาไปแก้ไขได้ แต่อนาคตมันอยู่ในมือเรา คุณเลือกได้ว่าจะปฏิบัติแบบไหน

แด่ กาย ........  จนคำพูดกับนายเอกคนนี้ โซฮอต 55555555+

 
 

[saotome]

นานๆทีจะได้เจอตอนโพสเสร็จใหม่ 
เฮ้อ...จนแล้วจนรอดคนอ่านก็หวั่นไหว
ตอนนึงคิดว่าคนนี้ แต่พออ่านอีกตอนก็คิดว่าคนนั้น
แต่ยังไงก็เชียร์พฤศ เริ่มมีมุมอ่อนไหวบ้างแล้ว 

[sasa]

สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น.... และจะยังไงต่อไป

ซึ่งคนอ่านก็ยังไม่รู้ 

[iforgive]

วรุจน์ได้เจอะเหตุการณ์ที่บังเอิญสุด ๆ เกี่ยวกับกายบ่อยครั้งแบบนี้ 
มีผลต่อการตัดสินใจบางอย่างด้วยใช่หรือเปล่า  น่าสงสารกายนะ
เพราะเหมือนกายมีใจให้วรุจน์แล้วล่ะ  แต่วรุจน์ดันจำอะไรไม่ได้เลยนี่สิ  ปัญหา

[luv_khun]

  ที่วรุจน์นึกภาพออก" รถสีแดงพุ่งเข้ามาใกล้เขามาก
 มือเขาที่ล้วงอยู่ในกางเกงกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น
 แล้วจากนั้นเขาก็โดนกระแทกอย่างแรง... "

  .... รถสปอร์ตสีแดงเพลิง  ของคเชนทร์ ....    ???????????????????????????????

[lucifel]

ยังไงก็เชียร์ท่านประธาน  ท่านประธานจะได้แสดงความรับผิดชอบกายได้ 

[tamako]

อืม
เคนนี่  ตื้อไปแล้วนะ  ระวังกายรำคาญเข้าหละ
วรุจน์ถ้าหายไปแบบนี้หละก็ระวังเจอดี  เพราะเขายังเชียร์พฤษอยู่นะ

[yayee2]

รถสีแดงที่ชนวรุจน์
รถคเชนทร์สีแดง
คเชนทร์ฉลาดลึกล้ำ มีวิธีการพูดต่อรอง รวบรัด ยื้อเวลา
จนคนปฏิเสธไม่ได้
ไม่อยากคิดต่อ  :confuse:กลัวเดาผิด

[tagloveX-Mark]

Oh My Kenny!!! ทำยังงัยกายก็ไม่รัก >< เสียใจอ่ะ T_T

[หมวยลำเค็ญ]

ก็ยังอึดอัดกันต่อไป  พอเคลีย์ไปได้เรื่องนึงก็มีมาใหม่อีกสองเรื่อง

อ่านจบต้องพึ่งยาถ่าย  แบบอึดอัดอยากระบายยยย

[chartbook]

เห็นบอกว่าเรื่องใกล้จบแล้ว งั้นขอพูดหน่อยละกัน บอกตามตรงอ่านมาถึงตอนนี้เเล้วชักเป็นห่วงท่านประธาน ดูเหมือนว่าคนที่ร้ายที่สุดจะอยู่ใกล้ๆตัวนี้เองไอ้ที่เราคิดๆไว้ตั้งแต่แรกน่าจะมีเค้าลาง  อย่าให้ท่านประธานเป็นอะไรไปนะคะ ส่วนกายจะเลือกใครก็เอาเถอะ  พอมีตอนที่บรรยายในส่วนของท่านประธานก็รู้สึกหดหู่ใจเหมือนกันนะ  ดูเหมือนว่าความผิดในอดีตที่ทำให้ยายของกายตายมันยังอยู่ในใจท่านประธานตลอดแล้วก็ไม่ยอมยกโทษให้ตัวเองเลยนี้ ส่วนเรื่องอรัญ ดูเหมือนว่าท่านประธานถูกหลอกก่อนนะแต่ผลที่เกิดคือความตายของอรัญ ทำให้ท่านประธานกลายเป็นเป้าหมายความแค้นของวรุจน์ไปอีก สงสัยวรุจน์คงเเค้นผิดคนแล้วละงานนี้   

[pp4]

ต้องอ้อมกันซักกี่รอบถึงจะพอใจ
แต่ก็อย่างว่า สนุกไปอีกแบบ กร๊ากๆ
รอตอนต่อไปค่ะ

[moonoi_sert]

 :L1:ยังไงก็ยังเชียร์อิตาประธานจอมโหดเหมือนเดิม อิอิ

[oaw_eang]

เสร็จแน่ พณท่าน พฤศ  อิอิ

[Ak@tsuKII]

เวลากายอยู่กับอิตาประธาน แล้วคนอ่านมีความสุขจัง อิอิ
ชอบเวลากายอยู่กับพฤศ รู้สึกไม่เหมือนคนอื่นดี
เหมือนเอากายอยู่ (ทั้งที่จริง กายก็ไม่ใช้คนดื้ออะนะ) แต่มันเป็นความรู้ึสึกอีกแบบ
เพราะคนอื่นรักและแสดงออกมั้งแบบเอาใจกาย แต่อิตาประธานไม่ใช่
แล้วเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน กระชุ่มกระชวยใจแม่ยกดี เพราะมันไปเป็นแบบคาแร็กเตอร์พระเอกกับนายเอก
ก่อนที่รักกันไรงี้  พฤศนิสัยแบบพระเอกในนิยายสุดแระในเรื่อง เำพราะพระเอกจะร้ายๆกับนายเอกช่วงแรก
ปากแข็ง เย็นชา เอิ้กๆๆ  คนอื่นพะเน้าพะนอ กายเกินไปอะ

เชิงชายหายไปไหนหนอ อยากให้เชิงชายเจอรักแท้ อยากให้มีความสุขจัง

แบบลุ้นให้ความสัมพันธ์ พัฒนาเร็วๆ

[BeeRY]

เริ่มกลัวใจกายแล้วอ่ะ
บางทีเค้าว่ากายก็น่าจะเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้แล้วนะ
อย่าตัดสินใจเข้าวัด บวชตลอดชีวิตนะกาย