กริ๊ก...
" ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วนะ...ว่าไหม? " ปลายนิ้วนั้นแตะลงบนไกปืน..สีหน้าเปื้อนยิ้ม หากใจความนั้นต่างหากที่ทำให้คนฟังตัวเย็นวาบ..
เฟรเดริโก้จ้องมองมัน...คนที่เขาไว้ใจและวางใจให้อยู่เคียงข้าง แพทย์คนสนิทที่คอยดูแลสุขภาพร่างกายและเป็นที่ปรึกษา เหตุไฉนจึงกลายเป็นแบบนี้
ฝ่าเท้าอ่อนแรงแทบและชาหนึบ..ดวงตาเบิกค้าง...ใครจะรู้...ว่าคนที่คอยอยู่เคียงข้างจะกลายเป็นสายลับให้กับพวกศัตรู!
"...นี่....แก....."
" ทำไมล่ะครับท่าน....หรือไม่ได้รับ"ยา"จากผมก็เลยคิดอะไรไม่ออกไปเสียอย่างนั้น " คำกล่าวนั้นยิ่งทำให้คนฟังเบิกตากว้าง อเล็กซิสมองหน้าชายคนนั้น มันแสยะยิ้มมองพวกเขาด้วยท่าทีเหนือกว่า นัยน์ตาเหี้ยมโหดนั้นฉายความพึงใจอย่างยิ่ง..
...อีกสิ่งที่พวกเขามองข้ามเพราะไม่อยากก้าวก่ายและยุ่งเกี่ยวกับ"มาเฟีย"คือสายลับที่ร้ายกาจคนนี้น่ะหรือ?
...เหตุใดข้อมูลถึงรั่วไหน เหตุใดข่าวจึงผิดพลาด หนอนบ่อนไส้ตัวนั้นอยู่ที่ใด ได้รู้ก็บัดนี้นี่เอง...
..สายลับของไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์สกปรกจอมวางแผน เซลโร่ เซเคนี!!
"...แกเอาอะไรให้คุณลุงกิน..." อเล็กซิสถามเสียงเครียด
"...ก็แค่ยากล่อมประสาท ไม่ให้บ้าไปกว่าเดิมเท่านั้น " มันยักไหล่ วาจานั้นทำให้อเล็กซิสครางเบาๆในลำคอ ด้วยรู้เสียทีว่าท่าทีเกรี้ยวกราดไม่มีสติราวกับคนบ้าของเฟรเดริโก้มันเป็นเพราะอะไร..
ลุงของเขาไม่ได้บ้า แต่เพราะยานั้นต่างหากที่ทำให้เฟรเดริโก้มีสภาพแบบนี้ !
" เอาล่ะ..หยุดพูดมากวุ่นวายได้แล้ว ฉันฟังพวกแกพล่ามถึงความรัก ความผูกพันธ์อะไรมาจนเอียน " อัลเบอร์โต้หัวเราะหึ ส่ายหน้าด้วยท่าทีขบขัน " พวกแกนี่มันน่าสมเพชจริงๆ ....นี่น่ะหรือตระกูลวาลกัส สมแล้วที่เขาว่าพวกแกมันมัวแต่ทะเลาะกันเองเหมือนหมาบ้า! ..ไม่กล้าลงมือไม่กล้าจะทำอะไรจริงจัง เอาแต่คร่ำครวญบอกว่าเราคือครอบครัว เรารักกัน....ไอ้แก่ที่เป็นบอสอย่างแกวันๆก็เอาแต่พร่ำหาลูกชาย ส่วนพวกทายาทก็วิปริตผิดเพศกันไปหมด น่าสมเพชจริงๆ.."
" แก...! ก่อนจะพูด แหกตาดูซะว่าแกอยู่ที่ไหน " คาร์โลร้องตวาดใส่มันที่เอ่ยคำหยามหยันเขาอย่างเหลืออด เขาพยุงร่างของผู้เป็นลุงที่บัดนี้แน่นิ่ง ช็อคค้างกับความจริงที่ถาโถมเข้าใส่ แพทย์คนสนิทที่ไว้ใจมานานนมกลับกลายเป็นผู้ร้ายได้อย่างเหลือเชื่อ..ก่อนจะร้องตวาดไปเพราะที่ๆมันอยู่ตอนนี้คือบ้านของตระกูลวาลกัส อยู่ท่ามกลางคนของวาลกัส กระสุนปืนของพวกเขาเล็งร่างของมันอยู่ แล้วจะหาทางรอดน่ะหรือ ฝันเฟื่องรึไง?
" ...หึ....งานนี้น่ะแลกด้วยชีวิต..ฉันไม่แคร์หากตัวเองจะตาย..แต่พวกแกน่ะสิ...." กระบอกปืนนั้นกดย้ำขมับพี่ชายของเขาแรงๆด้วยท่าทีหยามหยัน คาร์โลอ้าปากค้าง...สีหน้าเครียดเคร่ง..
"....ต้องการอะไร " อเล็กซิสเอ่ยถามสั้นๆ...
" เข้าใจอะไรง่ายดีนี่ " อัลเบอร์โต้แสยะยิ้ม...จ้องมองผู้คนโดยรอบแล้วยักไหล่ สูดหายใจลึก...มองใบหน้าของผู้คนแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ..
" รู้ก็ดีงั้น....ก็จงทำตามคำสั่งของฉัน..."
นัยน์ตาคู่นั้นกราดมองทั่วบริเวณ...จ้อง...พร้อมกันนั้นก็แย้มรอยยิ้มบาง...
" คุณชายอเล็กซิส...ผมได้ข่าวว่าคุณไม่ถูกกับน้องชายตัวเอง " อัลเบอร์โต้เอ่ย...ใจความนั้นทำให้ผู้ฟังต่างชะงัก.. " แต่ตอนนี้เห็นชัดว่าพวกคุณรักกันมาก...เป็นครอบครัวที่น่ารัก...ดังนั้นผมจะให้โอกาสคุณชายคาร์เนโร่ ในการพิสูจน์ตัวเองสักหน่อย ดีไหม..."
" หมายถึงอะไร " อเล็กซิสยกมือกันน้องชายที่ถลาจะเข้าไปหาด้วยความโกรธ เขาจ้องมองคนพูดอย่างใคร่ครวญ..
...หากมันบอกว่างานนี้คืองานที่แลกด้วยชีวิต มันก็ต้องรู้ว่าตัวเองถูกส่งมาตาย แต่....เพราะอะไรถึงเลือกลงมือในตอนนี้...หากต้องการฆ่าคุณลุงของเขา เจ้าตัวทำได้โดยไม่ยากสักนิด
...ทำไม...ถึงปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาขนาดนี้?
" มันจะเป็นยังไงนะ ถ้าคุณต้องเลือก..." เสียงนั้นเอ่ยพลางสบตาคาร์เนโร่ วาลกัสที่มีท่าทีเคืองโกรธ และหงุดหงิด " มันจะเป็นยังไงนะ ถ้าคุณจะต้องตัดสินใจว่าจะให้ อเล็กซิส วาลกัส พี่ชายที่คุณไม่ชอบหน้าหรือคุณชายอเล็กเซย์คนนี้...คุณจะเลือกให้ใครกันรอดชีวิต "
"ว่าไงนะ นี่แก !!!"
"...หุบปากซะ ถ้าขืนพวกแกโวยวายมากล่ะก็ฉันจะระเบิดสมองมันทิ้ง !! "อัลเบอร์โต้คำรามด้วยสีหน้าหมายมาด " เลือกมาเลย ว่าจะทำยังไง หรืออยากให้พี่แกตาย ฉันได้ข่าวว่าพวกแกรักกันมากไม่ใช่เหรอ จัดการสิ !"
"...ไอ้คนทรยศ " คาร์โลคำรามในลำคออย่างเคืองขุ่น...
" ฉันไม่ได้ทรยศ ฉันมอบความภักดีให้ท่านไปตั้งแต่แรกแล้ว!! " คำตอบของอัลเบอร์โต้ทำให้อเล็กซิสเข้าใจกระจ่างในที่สุด...กับเล่ห์กลของเจ้าคนที่ได้ชื่อว่างูพิษ..เซลโร่ เซเคนี
ที่ผ่านมามันคงจะเลือกใช้ผู้ชายคนนี้ในการส่งข่าว...สืบข่าวคราวต่างๆของพวกเขาและคอยหาทางยุยงให้พวกเขาแตกกัน
ตระกูลวาลกัสไม่เหมือนมาเฟียกลุ่มอื่นๆก็ตรงที่พวกเขามีส่วนแบ่งในตลาดและเศรษฐกิจของประเทศ...วาลกัสไม่ใช่แค่มาเฟีย แต่ยังเป็นพ่อมดทางธุรกิจธุรกิจต่างๆของพวกเขาคอยพยุงและเสริมสร้างรากฐานของกลุ่มแกงค์ให้แข็งแกร่ง
ในยุคที่เงินคือพระเจ้า ต่อให้เป็นมาเฟียกลุ่มใหญ่แค่ไหน หาก"เงิน"หมุนไม่มากพอก็มีปัญหาได้เช่นกัน
ต่างกับพวกเขาที่วางรากฐานธุรกิจไปพร้อมๆกับการวางอำนาจ..เมื่อเติบโตขึ้นเป็นมาเฟียที่แข็งแกร่ง กลุ่มเงินทุนที่มีก็แกร่งไม่แพ้กัน!
หากยุยงให้เฟรเดริโก้ที่เป็นบอสของแกงค์มาเฟีย แตกหักกับตัวเขาที่เป็นผู้บริหารงานธุรกิจต่างๆของครอบครัว จะล้มแกงค์วาลกัสก็ไม่ใช่เรื่องยาก
ตอนนี้เฟรเดริโก้หมดประโยชน์แล้ว ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะเลือกเชือดใครคนหนึ่งทิ้ง ไม่เขาก็อเล็กเซยื หากฆ่าใครไปสักคนพวกเขาก็ต้องมีเหตุหมางใจกันจนได้ ยิ่งด้วยฝีมือของน้องชายแล้วยิ่งแล้วไปใหญ่..
อเล็กซิสคำรามในลำคอด้วยความไม่พอใจยามเข้าใจทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง..อุบายสกปรกแบบนี้สมกับเป็นพวกเซเคนีจริงๆ!
สีหน้าของทุกคนซีดเผือกและตกตะลึง..อเล้กซิสหันไปมองหน้าคนรักที่ได้แต่กระตุกข้อมือให้สุดแรงทว่าจะอีกกี่ครั้งก็ได้เพียงรอยเชือกและความเจ็บแปลบที่เเล่นถึงกระดูก..อเล็กเซย์สูดหายใจลึก เหลือบสายตามองเจ้าคนทรยศผู้คอยควบคุมเขาไว้ที่บัดนี้ยืนเล็งปืนไปยังบรรดาพรรคพวกตระกูลวาลกัสของเขา และ...มันยังไม่ได้หันมา...
ปลายนิ้วพยายามสอดเข้าไปใต้ปมเชือกที่อยู่ไม่ไกล เข้าจ้องหน้ามันอีกครั้ง...เมื่อเห็นว่ามันยังไม่มีท่าทีจะสนใจจึงค่อยเริ่มกระตุกเชือกเพื่อคลายปมนี้ให้ได้..
นัยน์ตาสีน้ำทะเลจ้องมองแฝดพี่ที่มองมาเขม็ง นัยน์ตาของอเล็กซิสจ้องมองมือของเขาแล้วหรี่ลงช้าๆเจ้าตัวหรุบสายตาลงต่ำ..
อเล็กเซย์ก้มมองตามแววตาคู่นั้นเขามองเห็นฝ่ามือคนรักที่กำแน่น และดวงตาที่หันมาสบอีกครา บ่งบอกสัญญาณว่าเขาควรทำอย่างไร..
ด้วงตาสีฟ้าสดเหลือบแลสบมองกันอีกครั้ง อเล็กเซย์เม้มปากแน่น ฝ่ามือที่สั่นระริกไหวและหัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความกดดันและความเคร่งเครียดในความพยายามของตน...
ร่างทั้งร่างยังคงเกร็งเเข็ง ใบหน้ายังคงจ้องมองบรรดาผู้คนรอบกายด้วยความคนึงหา หากมือเพียงปลายนิ้วเท่านั้นที่ขยับไหวอย่างเร่งร้อน....เพื่อช่วยตนเองจากสถานการณ์เช่นนี้ !
..เขาไม่มียอมให้ตัวเองเป็นตัวถ่วงหรือทำให้ใครต้องตายอีกแล้ว!
"....หรือจะอยากดูพี่แกกลายเป็นศพไปตรงนี้ !! " อัลเบอร์โต้คำรามแล้วหัวเราะเบาๆ "ตระกูลแกมันมีทายาทมาก เดี๋ยวออกลูกออกหลานมาก็จะลำบากมาทะเลาะกันให้ผู้คนเขาสมเพชอีก ฉันเลยช่วยด้วยการคัดเลือกคนที่ดีที่สุดไง.."
"เอ๊า...เร็วสิ....คุณชายคาร์เนโร่..." อัลเบอร์โต้พยักเพยิดไปทางผู้ฟังที่ยืนอึ้ง..นิ่งขึง..
" เร็ว!"
" อย่าทำแบบนี้นะคาร์โล แกจะฆ่าพี่ตัวเองไม่ได้นะ! " อเล็กเซย์ร้องตวาดลั่น เขาส่ายหน้าห้ามน้องชายอย่างสุดความสามารถ และยังคงพยายามแก้มัดเชือกอย่างทุรนทุราย
" อ้อ...แกพร้อมใจจะตายสินะ " ฝ่ามือของอัลเบอร์โต้กระชากเส้นผมของคนพูดแรงๆให้ใบหน้านั้นแหงนเงยขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด "ว่ายังไงล่ะ เร็วสิ...เร็ว! "
"...พี่........" คาร์โลจ้องมองคนทั้งคู่ด้วยสีหน้าตกตะลึง..ในความเงียบี่มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไร นัยน์ตาของเขาจ้องมองร่างของพี่ชายฝาแฝดทั้งสองที่ยืนมองตนด้วยสีหน้าวอนเว้า..
"อย่าลังเล คาร์โล.."น้ำเสียงของอเล็กซิสดังขึ้น บ่งชัด...ว่าเขาพร้อมจะเสียสละให้คนที่รัก..
"...อย่านะ...คาร์โล..."อเล็กเซย์ร้องห้ามด้วยน้ำเสียงต่ำๆ " ถ้าแกทำแบบนี้เท่ากับให้มันได้ใจ เราขาดอเล็กซิสไม่ได้เข้าใจไหม ส่วนฉันน่ะจะตายไป...."
" เงียบ !!!! " อเล็กซิสตะโกนลั่นทำเอาร่างของน้องชายทั้งสองสะดุ้งโหยง เขาจ้องมองใบหน้าของคนรักที่เอยออกมาด้วยสีหน้ารวดร้าว....
" เซย์...." ริมฝีปากของอเล็กซิสเรียกชื่อคนรักเบาๆหลังจากนิ่ง...เงียบอยู่นาน ท่ามกลางพระจันทร์ที่ไหลผ่านครึ่งค่อนฟ้า..แสงมันค่อยจางลง หากฟากฟ้าสีดำกลับค่อยปรากฏสีสัน...ตะวัน...ใกล้จะโผล่พ้น...
...แต่ชีวิตของเขาจะรอดพ้นเพื่อมองอาทิตย์ในชาววันใหม่ได้หรือไม่ยังไม่แน่นอนเอาเสียเลย
".....อเล็กซ์..."น้ำเสียงคนพูดแฝงความสั่นไหว นัยน์ตาที่ปรือลงคล้ายจะร่ำไห้ค่อยเงยขึ้นสบแววตาของคนรักอย่างเชื่องช้า..
หากเมื่อพลันสบตา ความนัยนั้นกลับทำให้ร่างทั้งร่างนิ่งงัน...
"....ฉันทำผิดกับนาย...ปิดบังนาย ..ทำให้นายต้องทุกข์ใจ ปกป้องนายก็ไม่ได้ ความผิดแค่นั้นก็ทำให้ฉันยอมเดินลงนรกได้อยู่แล้ว " ดวงตาคู่นั้นค่อยกระพริบถี่ แล้วหรี่ลงช้าๆ...
" นาย....." ริมฝีปากของอเล็กเซย์เม้มแน่น เขาสบตาอีกฝ่ายที่หรี่ตาลงช้าๆ...แล้วพยักหน้าให้เขา
...ขณะเดียวกันข้อมือที่พยายามดิ้นรนอย่างเอาเป้นเอาตายก็รุ้มึกได้ถึงพันธนาการที่ค่อยคลายออกช้าๆ...
" คาร์โล..."อเล็กซิเอ่ยเสียเบา...นัยน์ตายังจ้องมองใบหน้าคนรักเขม็ง...
...เส้นเชือกในมือซ้ายค่อยหลุดลงไม่ต่างกับในมือขวา..
"ฉันไม่....."
"บางครั้งเราก็ไม่มีทางเลือก ไม่ว่าอยากจะทำรึเปล่า บางคราเราก็ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ...เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ดีกว่านั้น...จัดการซะก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปมากกว่านี้ ! " อเล็กซิสตะโกนลั่น หากแต่นัยน์ตาของเขายังคงจ้องมองใบหน้าของฝาแฝดไม่กระพริบ...
....ความนัยน์บางอย่างที่รู้กันดีทำให้อเล็กเซย์สูดหายใจลึก..
"จัดการซะ คาร์โล..." นึกไม่ถึงว่าคำพูดนั้นจะออกมาจากปากของพี่ชาย คาร์โลส่ายหน้า เม้มปากแน่น...
....นี่...คือทางที่ต้องเลือกงั้นหรือ
ถ้าเป็นมาเฟีย สิ่งเหล่านี้มันเลี่ยงไม่ได้สินะ..
คาร์โลจ้องหน้าคนทั้งคู่...พี่ชายทั้งสองคน..ครอบครัว...ที่เขารักทั้งคู่
กับอเล็กซิส ต่อให้จะชอบวิวาทฟาดฟันกันทางวาจา..หากแต่ว่าคนๆนี้ก็คือพี่ชายคสำคัญ..
...และอเล็กเซย์ ไม่ต้องคิดก็รู้อยู่แล้ว ว่าเขารักพี่คนนี้มากแค่ไหน..
...แล้ว...นี่จะต้องเลือกฆ่าคนๆหนึ่งงั้นหรือ?
" เชื่อใจฉัน...." อเล็กซิสเอ่ย ฝ่ามือของขำกำแน่น ปืนสั้นในมือซ้ายถูกกำไว้จนเหงื่อซึมชื้น...
...ปลายนิ้วที่เป็นอิสระเริ่มเคลื่อนไหวแตะลงบนเส้นเชือกที่ถูกแก้ไว้อย่างช้าๆ..
"พี่....." ริมฝีปากของคาร์โลสั่นระริก เขาส่ายหน้าอย่างอับจนปัญญา..
...เชือกถูกตวัดเข้าหาอุ้งมือแล้วค่อยกำแน่น..
"ฉันบอกให้ทำ เร็ว!!! "
" ดีมาก พวกแก....อ๊อก......"
ปัง!!!! ปัง!ปัง! ฝ่ามือที่เคยวางอยู่บนพนักวางแขนที่เคยสงบนิ่งพลันขยับไหว เส้นเชือกหนาถูกกระชากออกจากท่อนแขนทั้งสองข้าง อุ้งมือนั้นกำแน่น กระตุกขึ้นแล้วตวัดอย่างรวดเร็ว อเล็กเซย์ใช้เสี้ยววินาทีที่อัลเบอร์โต้เผลอไผลตัวดเชือกที่มัดมือตนไว้ลงบนคอของฝ่ายนั้น ก่อนที่มันจะไหวตัวทันเขาก็กระตุกรัด...ดึงสุดแรงในยามที่มันตกตะลึงและเผลอไผลว่าจนไม่รู้ว่าจะได้พบมัจจุราช!..
กระสุนปืนในมือซ้ายของอเล็กซิสยิงทุละร่างของอัลเบอร์โต้อย่างรวดเร็วราวกับนกรู้ ขณะที่ปืนในมือของมันถูกฝ่ามือที่เกร็งแน่นเหนี่ยวไกจนดังเปรื้ยงปร้าง หากแต่สิ่งที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนท่ามกลางภาพการกระทำอันเคลื่อนไหวรวดเร็วจนตามไม่ทัน คือภาพของคุณชายอเล็กเซย์ใช้เชือกในมือรัดคอชายผู้นั้นแน่น จนร่างของมันกระตุกเฮือกด้วยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน..
รอยเลือดสาดกระเซ็นบนผิวหน้า ดวงตาที่แข็งกร้าวเม้มแน่นไร้ความปราณีทำให้ผู้มองต่างตัวแข็งทื่อ...เบิดตากว้างอย่างตกตะลึง...
...คุณชายคนรองที่ต่างถูกประณามลับหลังว่าอ่อนแอและไร้ประโยชน์ คนที่เป็นเหตุให้เกิดข้อครหาเรื่องความรักอันวิปริตกับพี่ชาย..และคนที่เป็นอีกหนึ่งต้นเหตุของความสูญเสียครั้งนี้..
..คนๆนั้นที่แทบไม่ได้จับปืน...คนที่ดูไร้กำลังอย่างไม่ควรจะมาเกิดในตระกูลมาเฟียคนนั้น..
..ใช่คนๆเดียวที่ลงมืออย่างโหดเหี้ยมไร้ความลังเลคนนี้จริงๆหรือ?
"เซย์...." อ้อมกอดของคนรักที่ห่างกันไกลทำให้อเล็กเซย์หลุดสะะอื้นเขาปล่อยเชืดในมือและร่างอันไร้ชีวิตของสายลับคนนั้นทิ้ง โผเข้าหาร่างหาคนรักแล้วกอดแน่นไม่สนใจสายตาของคนภายนอก รวมทั้งไม่ได้สนใจว่าน้องชายของเขาจะก้าวมายิงซ้ำร่างของอัลเบอร์โต้ให้ตายไปด้วยความคั่งแค้น ใบหน้าของเขาซบลงกับไหล่ของคนรัก เม้มปากแน่น ใบหน้าเปื้อนเลือดถูกปาดเช็ดขณะที่ฝ่ามือของเขาเกาะกุมร่างอีกฝ่ายแน่น..
" ฉันบอกแล้วไงว่าให้เชื่อใจฉัน.." อเล็กเซย์หัวเราะออกมาแผ่วเบาราวกับขบขัน..หากแต่ใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับจะยิ้มก็ไม่ใช่หัวเราะก็ไม่เชิงนั้นทำให้คนฟังยิ้มเฝื่อน..
" ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องลงมือเอง " อเล็กซิสเอ่ย มือลูบใบหน้าของคนรักแล้วจูบขมับเบาๆด้วยความรักใคร่อาดูร..
... เป็นไปได้ก็ไม่อยากให้อเล็กเซย์ลงมือ แต่มันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ..
คิดพลางปรายตามองเจ้าโง่ที่กลายเป็นซากศพด้วยสีหน้าหยามหยัน โทษที่ทำให้คนรักของเขาต้องลงมือทั้งที่ไม่อยากทำ และโทษที่กล้าทำร้ายลุงของเขา เจ้านายของมันต้องได้ชดใช้แน่นอน!
" ไม่เป็นไร...ฉันบอกแล้วว่าใครก็ตามที่กล้าทำร้ายนาย ฉันจะฆ่ามัน " อเล็กเซย์เม้มปากแน่นนัยน์ตาที่สั่นไหวหรุบต่ำไม่ได้สนใจความเคลื่อนไหวรอบตัวหรือสีหน้าตกตะลึงของบรรดาลูกน้องและน้องชาย เขาเกาะกุมร่างของคนรัก ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดที่กอดรัดไว้ และไม่ทักท้วงใดๆยามที่อเล็กซิสอุ้มเขาออกจากรถเข็นเข้าไปกอดไว้แน่น...
...เขายินดีที่จะอยู่ในอ้อมกอดนี้ให้คนดูแคลนดีกว่าต้องนั่งบนรถเข็นแล้วมองดูอเล็กซิสถูกฆ่าตายต่อหน้า..
ฝ่ามือสั่นไหว..สั่น ไม่ใช่เพราะเขาเพิ่งลงมือทำร้ายหรือฆ่าใคร แต่สั่นด้วยความหวาดกลัวต่อการสูญเสีย...
ปลายนิ้วกระชับเสื้อสูทของคนรักแน่น อเล็กเซย์ให้สาบานกับตัวเองอีกครั้ง..และอีกครั้ง...ว่าต่อให้ต้องตาย เขาก็ต้องปกป้องคนรักไม่ให้มีอันตรายใดๆอีกเด็ดขาด !!
" อเล็กซ์.." โทรศัพท์มือถือของอเล็กซิสถูกควักออกมาแล้วกดโทรออก สีหน้านั้นแสดงว่าเรื่องยุ่งคงยังไม่จบ อเล็กเซย์มองหน้าคนรักที่สูดหายใจลึกทั้งยังกอดคลอเคลียเขาราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วนึกโล่งใจนักหนา
...ดีใจ... ที่สุดท้ายเราก็ยังได้อยู่ด้วยกัน
"จะทำยังไง..กับคุณลุง..."เขาเอ่ยถาม ถามไถ่ถึงผู้เป็นลุงที่ถุกคุมตัวเดินขึ้นบ้านไปเงียบๆ...
"ฉันจะให้มันตัดสินใจ " อเล็กซิสรับคำเบาไม่ตอบว่า"มัน"ที่ว่าคือใครคนไหน แต่อเล็กเซย์ก็พอจะรู้เพราะ"มัน"ที่ทำให้พี่ชายของเขาต้องโทรออกไปหาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจะเป็นใครไม่ได้นอกจากน้องชายคนสุดท้องคนนั้น...
....เมื่อนึกถึงอีกข้อหาของการปกปิด อเล็กเซย์จึงถอนหายใจช้าๆ ก่อนฝ่ามือจะจิดขยุ้มไหล่ของคนรักให้อเล็กเซย์หันมาหา เปรยขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...
"...ฉันว่าหลังจากนี้ อเล็กที่รักของฉันต้องถูกลงโทษซักหน่อยล่ะ...ว่าอย่างนั้นไหม? "
"........."อเล็กซิสกลินน้ำลายลงคอช้าๆด้วยไม่ยอยากจะคิดถึงโทษที่จะได้รับ ขณะที่ไอ้น้องเวรคาร์โลก็หัวเราะหึๆ มันคงรู้สักทีว่าพี่ชายที่ตนห่วงนักห่วงหนานั้นไม่ได้อ่อนแออะไรอย่างที่มันคิด อเล็กเซย์นั้นเป็นลูกของมาเฟีย จะอย่างไรส่วนผสมนั้นก็ยังไม่ขาดตกบกพร่อง...
..ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าตัวจะเลือกใช้ไหม..ก็เท่านั้น..
นึกบ่นในใจทว่าเขาก็โล่งใจมากกว่าที่อะไรๆก็สามารถจบลงได้ด้วยดี อเล็กซิสยิ้มหวานให้คนรักก่อนจะหันมาจ้องมองโทรศัพท์อีกครา เขากระแอมเบาๆเมื่อสายที่โทรออกนั้นถูกกดรับและมีคำถามเอ่ยถึงสถานการ์ณล่าสุดออกมาสั้นๆ เขาสูดหายใจลึด...ก่อนจะกรอกเสียไปเอ่ยปากเล่าเรื่องราวต่างๆและบอกสาเหตุที่โทรมา...
ต่อให้เป็นคนในครอบครัว แต่อย่างไรที่เฟรเดริโก้ทำคือคนที่ปองร้าย ทรยศหักหลัง....
กฏเกณฑ์ไม่อาจเปลี่ยน...แม้จะเป็นใครก็ตาม
..และคนที่จะตัดสินใจก็คือคาวัลโลที่บัดนี้มีตำแหน่งบอสจ่อรอให้กลับมาครอบครอง
..................
โฮก กตอนนี้ยาวมาก เหนื่อยยยสุดๆ
มาต่อครึ่งหลังช้าไปวันนึงเพราะเตรียมเกมส์อยู่
ครึ่งนี้เป็นฝั่งพี่ชาย อยากจะบอกว่าชอบช๊อตกระตุกวิญญาณของอเล็กเซย์มาก555 พี่ชายมิใช่ขรี้ๆนะฮ่ะคาร์โล เอ็งน่ะอย่ามองแค่ผิวเผินซิเฟ้ย
ส่วนรายนามผู้ร้ายตัวจริง(55+)รับรองเดี๋ยวคาวี่มาตามจัดการแน่นอนค่าหุหุ
หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55 (อ่าน 1058149 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก