หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55

[tamako]

เฮือก คุณพี่เชย์โหดได้ใจจริงๆ
แบบนี้เรื่องทางฝั่งมาเฟียก็คลี่คลายแล้วสินะ  ฝั่งท่านซีคก็เริ่มลงตัว
ที่เหลือก็แค่ตามเก็บคนที่อยู่เบื้องหลังสินะ

[runynam]

ดีใจจังมาต่อแล้ว ได้อ่านสองตอนรวด รู้สึกไม่ค้างคาดี
ตอนนี้ ต้องบอกว่า พี่เซย์ โดนใจอ่ะ สวยโหด
แต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีคนตาย แล้วก็เริ่มจะรู้แล้วว่าใครเป็นหนอน
โอ้วว เรื่องกำลังเข้มข้น
รอตอนที่คาวี่ของเรากลับอิตาลีจัง อยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

[inhyung]

สนุกมากอ้าา

ที่เหลือก็รอ คาวี่กลับมา สะสางปัญหา แล้วกลับไปซบอกท่านอัลลลล

[Ciin]

โอ้ยยยยยยยยยย

ใช้เวลาอ่านเรื่อวนี้หลายวันมากเลยค่ะ
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นเรื่องที่ควรแก่การเก็บสุดๆเลย > <

มันซับซ้อนแล้วก็ลึกล้ำมาก เหมือนมีเงื่อนอยู่ทุกจุด
ค่อยๆแก้ไปทีละปม.....
ไม่ใช่แค่นิยายรัก แต่มีเรื่องครอบครัว การเสียสละ อื่นๆเยอะแยะ

อยากอ่านตอนจบของเรื่องนี้มากกก
ไม่ใช่ว่าอยากให้จบเร็วๆนะคะ
แค่อยากรู้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง ปมจะคลี่คลายไปทางไหน

ตอนนี้เหมือนเรื่องคุณลุงจะคลี่คลายแล้ว
แต่กลัวคลี่คลายไม่จริงจังเลยค่ะ
ก็อย่างที่รู้ไงว่าเรื่องนี้ซับซ้อน 55555

มาต่อไวๆนะคะ
จุ๊บๆๆๆ

[crosa]

โอ้.....คลี่คลายซะที
หลังจากปวดหัว ปวดตับไปนาน
คราวนี้ก็นั่งรอนู๋คาวี่กลับมาซินะ อิอิ
งานนี้คาวี่จะเคลียร์ยังไงละนี่....

[The darkness]

  กรี๊ด ในที่สุดคาโลก็ลุกขึ้นสู้ ดีมากค่ะ  รอนะคะ เข้มแข็งเข้าไว้
คาโลสู้ๆ

[The darkness]

  อเล็กเซย์ โหดได้กระตุกวิญญาณมากค่ะ  เป็นมาเฟียทั้งทีถ้านิ่มตลอดเสียชื่อแย่ 555

[kikumaru]

ทุกคนในตระกูลสมที่เกิดมาในตระกูลมาเฟีย
เด็ดขาดและแน่วแน่ ตัดสินใจเดี๋ยวนั้นเลย
เครียดมาหลายตอนแล้วคาดว่าจะผ่านจุดตึงมาบ้าง
รอตอนหน้าอยากรู้ว่าว่าที่บอสคนต่อไปจะเอาไงดี
กับคุณลุงที่ทรยศต่อตระกูล

[JipPy]

ทุกคนสมเป็นเชื้อสายของ มาเฟีย จิงๆ

[Yara]

ดีใจกับทุกคนด้วยที่ปลอดภัย รอดพ้นกับอันตรายทุกอย่างได้

[lovenadd]

มาตามหารักแท้

[Noi]

เข้ามาดันจ้า

อัพด่วน

[u_cosmos]

คาวี่จ๋า

มิส มิส

[Noi]

 
 
 

[Noi]

เข้ามาทวงอีกซักรอบ

[envylover]

เข้ามาช่วยขุด คิดถึงหนูคาวี่ที่สุด >< รอไฮยีน่าจอมแสบมาแผลงฤทธิ์!!!

[anuyasha]

ขุด ๆๆๆ >w<
มารอคาวี่ ~

[PAnppyJunJii]

ขุดๆๆๆ   

อยากอ่านตอนต่อไป  คาวี่จะทำยังไงน้าาา 

[ToffeE_PrincE]

หายไปไหนหว่า ยังไม่มาอีกเง้อ

 

[Noi]

คุณ Serin คนอ่านให้อภัยแล้ว กลับมาอัพต่อเถอะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว 

[bleach_pa]

รออยู่นะค่ะ T^T

[lucky_me]

อ่านรวดเดียวจบค่ะ
เพิ่งเข้ามาคอมเม้นท์นิยายเป็นครั้งแรกเลย
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก
ชอบปมเรื่อง ตััวละครทุกตัวเลยเจ๋งมากค่ะ ไม่น่าเบื่อสักตอนเลย เดาเรื่องไม่ได้ด้วย
โดยเฉพาะคาวัลโล แบบตั้งแต่ต้นเรื่องมามีพัฒนาการตลอด
จากคนที่ไม่รู้จักความรัก ไม่แคร์ความรู้สึกคนที่รักตัวเอง จนตอนนี้พอรู้ตัว พอรักเป็น
ก็แสดงความรักในฉบับของตัวเองได้สมกับ'คาวัลโล'จริงๆ
ท่านชีคก็ด้วย รักหนักแน่นตั้งแต่แรกพบ
ไม่บังคับมากไป ไม่ปล่อยมากไป แบบนี้สิถึงจะเลี้ยงแมวดื้อแบบเจ้าคาวัลโลได้ ><
ชอบวิธีพูดตอนประชุมกับญาติๆของชีคด้วยค่ะ เจ๋งมาก คนที่จะปกครองคนอื่นได้ต้องเฉียบขาดงี้เลย

คู่รองก็น่าลุ้น แทบขาดใจแทนอเล็กซิสตอนที่เข้าใจว่าเซย์ตาย TT (อินมาก)
ก็ผูกพันธ์ รักกันมาตั้งแต่เกิด แอบอยากอ่านตอนพิเศษคู่นี้ อยากรู้ว่าเริ่มรักกันแบบคนรักยังไง รีเควสค่า

รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ^^

[Y2Y]

คาวี่เอ๊ยมัวแต่ อิดออด ไม่กลับมา ดูดิ๊เกือบเสียพี่ชายไปแล้ว  รีบๆกลับมาซะ พีๆเค้าบู้ไปเลือดสาดทุกคนแระ

[Serin]

Line : 42 ง่ายเกินไป


            พื้นหินอ่นปูพรมถักชั้นดีด้วยฝีมือหัตถกรรมของชนพื้นเมืองชาวเซเนียยาเป็นลวดลายสวย  ในตัวอาคารพระราชวังสร้างด้วยสถาปัตยกรรมแบบอิสลามยิ่งใหญ่โอ่อ่าสมฐานะพระราชวังของผู้นำประเทศ ร่างของชีค อัลชาอ์ ยาฮิลย่ะห์ มูซา มูอัสซิน ก้าวเท้ายาวๆไปตามทางเดินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ด้านหลังมีร่างขององค์รักษ์ประจำตัวและสองพี่น้องเซฮามัคเดินตามด้วยท่าทีครุ่นคิดไม่แพ้กัน ขณะที่เสียงพูดคุยเป็นภาษาแปลกถิ่นดังแว่วออกมาตามทางเดินทำให้หัวคิ้วของผู้ได้ฟังขมวดมุ่น..

         ชีคหนุ่มพ่นลมหายใจด้วยความฉงนไม่น้อย หากเป็นภาษาอิตาเลียน...ยังว่าพอจะคุ้นหูและอุ่นใจมากกว่า ทว่าเสียงพูดภาษาเยอรมันโหวกเหวกโวยวายนั้นทำให้หัวใจกระตุกวูบ ด้วยเพราะเพิ่งประจักษ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง ว่าชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นอาของคาวัลโล..ชายชาวเยอรมันคนนั้นมีนิสัยบ้าคลั่งและโหดร้ายเพียงใด ยิ่งคลาร์กเกำลังทะเลาะกับคาวัลโลและถูกทำร้ายมาหมาดๆ หากคนๆนั้นเกิดแค้นล่ะ? การปล่อยให้คาวัลโลคุยกับชายคนนั้นกับลูกน้องตามลำพังถือว่าเป็นการกระทำที่โง่เง่าสิ้นดี!

      พลันกระจ่างในความคิด ฝ่าเท้าของอัลชาอ์ก็ก้าวยาวๆปราดเข้าไปยังห้องขังที่มีคนของตนเฝ้าอยู่ทันควัน นึกอยากจะตำหนิที่คนของเขาช่างไม่สังเกตอะไรเอาเสียเลย แต่ทว่าเสียงโวยวายดังลั่นที่ยังแว่วมาทำให้ไม่อาจจะรีรอใดๆได้อีก

  ปัง


   "คาวัล..."

   " ....หา? " นัยน์ตาสีน้ำทะเลหันขวับไปมองร่างของชีคหนุ่มผู้ก้าวพรวดพราดเข้ามาในห้องอย่างงวยงงไม่น้อย สบกับดวงตาสีนิลที่ฉายแววร้อนรนแล้วก็ถามออกไปอย่างงวยงง "มีอะไรรึเปล่า?"

    "...เปล่า...ไม่..." ชีคหนุ่มถอนหายใจช้าๆหรี่ตาลงด้วยสีหน้าวางใจลงอย่างเห็นได้ชัด อัลชาอ์นึกตำหนิตัวเองที่คิดอะไรเกินกว่าเหตุ ทั้งที่ภาพเบื้องหน้ามันไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่า"อันตราย"เลยสักนิด..

  ...แถมออกจะเป็นอาการทอดสนิทเล่นหัวกันอย่างเริงร่าชนิดแทบไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งเอาปืนจ่อหัวกันมาเสียด้วยซ้ำ


         ชีคหนุ่มทอดมองร่างของมาเฟียหนุ่มคนรักซึ่งกำลังใช้แขนทั้งสองข้างรัดลำคอของผู้เป็นอา ..คลาร์ก โรเซนเบิอร์กคนนั้นแล้วพูดคุยกันเป็นภาษาเยอรมันดังลั่นพลางหัวเราะด้วยกันอย่างขบขัน...ขณะที่คลาร์กก็เอื้อมือมาขยี้หัวหลานชายตัวเองอย่างเอ็นดูรักใคร่ใบหน้าที่ยังคงปรากฏร่องรอยฟกซ้ำแม้ทำแผลไปแล้วกำลังยิ้มร่าแบบไร้ความขุ่นเคืองใดๆ  ปลายนิ้วนั้นยังเอื้อมไปบีบแก้มหลานชายตัวเองเล่นด้วยความสนิทสนมแทบไม่เหลือเค้าคนที่เคยตะโกนอย่างโกรธแค้นและด่าว่าคาวัลโลชนิดจะฆ่าให้ตายสักนิด..

        ..พลันสายตาเหลือบไปสบมองแววตาของชายอีกคนซึ่งถือเป็นผู้ติดตามของคลาร์ก สายตาของฝ่ายนั้นเบือนมาสบแววตาของชีคหนุ่มแห่งเซเนียยาแล้วพ่นลมหายใจลงช้าๆ ตอบโดยไร้เสียงว่านี่คือเรื่อง"ปกติ"

       หรือพี่น้อง...กระทั่งญาติติโกโหติกาทั้งหลายของตระกูลวาลกัสจะสานสัมพันธ์กันด้วยวิธีทะเลาะวิวาทกันนะ?

        " ผมจะลงไปที่ห้องขังข้างล่าง...คุณบอกว่าจะไปจัดการมาเฟียสองคนนั้น.."ผ่านช่วงเวลาแห่งความงวยงงกึ่งๆอัศจรรย์ใจมาได้ ชีคหนุ่มก็เอ่ยถาม อัลชาอ์ถอนหายใจช้าๆเปรยออกมาท่ามกลางเสียงพุดคุยและหัวเราะของสองอาหลานที่ยังไม่มีท่าทีว่าจะจบลงง่ายๆ...

        " ใช่ ...อ่ะ ผมลืมไปจริงๆด้วย " คาวัลโลครางออกมาเบาๆพลางละมือออกจากลำคอของผู้เป็นอา เขายืดกายขึ้นแล้วยิ้มหวานให้ชีคหนุ่มเบื้องหน้า "แล้วคุณ..? "

        " ผมมีเรื่องต้องสอบสวน.." ชีคหนุ่มเอ่ย ปรายตามองร่างของคลาร์ก โรเซนเบิร์กผู้ลุกขึ้นมาจากพื้นพรมแล้วตรงรี่เข้ามาใกล้คาวัลโล พร้อมแสดงความเหนือกว่าทางสายสัมพันธ์ด้วยท่อนแขนที่พาดไหล่และสีหน้าเหิมเกริมยียวนแบบไม่ได้คิดสักนิดว่าเขาคือ..เจ้าของประเทศ..

          ...ชั่วขณะหนึ่ง สีหน้าท่าทางของฝ่ายนั้นชวนให้นึกถึงคาวัลโลยามพบกันครั้งแรก..คาวัลโลที่ยังเป็นไอ้มาเฟียปากเปราะจอมหยิ่งยะโสชวนให้เส้นเอ็นกระตุก...รึพวกมาเฟียตระกูลนี้นี่มันกวนประสาทกันแบบนี้ทุกคนรึเปล่า อัลชาอ์อยากจะรู้นัก

         " เอ๋?...คุณจะคุยกับพวกมันด้วยเหรอ? "คาวัลโลถามกลับด้วยท่าทีเสียดาย มาเฟียหนุ่มนึกบ่นหงุงหงิงในใจ เพราะถ้าอัลชาอ์ไป แผนการณ์ที่เขาวางไว้กับคุณอาและแกเร็ตคงไม่สนุกกันเสียพอดี..

         " เปล่า..ผมมีคนที่ต้องสอบสวนอีกคนนึง " ชีคหนุ่มเอ่ย ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ... " เป็นสายลับ ...ที่เพิ่งจับตัวได้น่ะ.."

         " เอ๋? " คาวัลโลเอ่ยถาม สีหน้างวยงงปนอยากรู้อยากเห็นได้ชัด..

         " คุณก็พอจะรู้นี่ ว่าคนนั้นคือใคร "ชีคหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้มขบขันปนหยามหยันนักสีหน้าหยามหมิ่นและเต็มไปด้วยความไม่พอใจชวนให้ระลึกถึง..และนั่น ...ทำให้คาวัลโลได้รู้ ว่าคนที่ว่านั้นคือใคร

         "เป็นไปตามที่คุณคิดจริงๆ " มาเฟียหนุ่มหัวเราะหึ ก่อนจะปรายตามองสองพี่น้องเซฮามัคที่ยืนอยู่เบื้องหลังประตู "ก็ว่าทำไมสองคนข้างหลังคุณถึงได้รีบร้อนคุยนัก แถมทำหน้าสะอกสะใจเสียขนาดนั้น..คงจะรอเวลานี้มานานแล้วสินะ.."

         "..ผมเฝ้าหนูมานาน เวลาจับได้ก็ดีใจเป็นธรรมดา "ราเซย์ตอบด้วยรอยยิ้มแสยะ...นัยน์ตาวาววับ "และที่ผมยอมทิ้งงานสนุกๆมาอยู่ที่นี่ ก็เพราะ"มัน"ทั้งนั้น "

         " แบบนี้คุณแทบไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเลยนี่..ทั้งรามิลทั้งราเซย์ ออกจะเต็มอกเต็มใจทำงานเสียขนาดนั้น...อา...แล้วพรรคพวกเขาไม่ว่าอะไรรึไง? "คาวัลโลมองสีหน้าของสองพี่น้องเซฮามัคแล้วหัวเราะเบาๆสีหน้าขบขัน

         " ส่งกลับไปแล้ว " ชีคหนุ่มเอ่ย ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ "เหลือก็แค่...."

       ไม่ทันขาดคำ เสียงตะโกนและของใครสักคนก็ดังขึ้นมาแทรกบทสนทนา คาวัลโลกรอกรตาขึ้นมองเพดานเมื่อรู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นคือใคร และ...จะมาที่นี่ด้วยสาเหตุไหน ก็ไม่ต่างกับอัลชาอ์ที่สั่งการสั้นๆให้รามิลกับราเซย์ออกไปขัดตาทัพเสียก่อน ซึ่งก็ควรเป็นอย่างนั้น เพราะถ้าโรเบิร์ต ชอว์ตัน เข้ามาอ้อนวอน พุดคุยหรือกระทั่งกล้าเกาะแกะอัลชาอ์เพื่อให้ยอมปล่อยตัวผู้ชายชื่อ"คริส" คนที่ถือว่าเป็นสายลับคนนั้นแล้วล่ะก็ คาวัลโลคงจะได้เลือก"เชือด"หมอนี่ก่อนด้วยความหมั่นไส้และหึงหวงส่วนบุคคลเป็นแน่


     " คุณอา...."คาวัลโลหันไปยิ้มหวานให้กับคลาร์กที่ยืนอยู่ด้านหลังเผื่อเส้นประสาทที่กระตุกยิกจะลดลงได้บ้างไม่มากก็น้อย  "ผมว่าเราลงไปเลยดีไหม...ชักจะคิดถึงราฟาเอลโร่กับฟิลิเป้แล้วสิ.."

     ".........."คลาร์ก โรเซนเบิร์ก จ้องสบตาหลานชายผู้ซึ่งแย้มรอยยิ้มแฝงความหงุดหงิดชวนสยองนัก นึกหงุดหงิดขึ้นมาวูบหนึ่งที่เจ้าตัวมาอารมณ์เสียง่ายๆกับเรื่องหึงหวง..แต่คิดไปอีกรอบ แรงผลักดันแบบนี้มันก็ไม่เลวสักเท่าไหร่..


    Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr



         กำลังจะตอบรับ ทว่าเสียงร้องของโทรศัพท์จากกระเป่าทำให้ต้องสะดุ้ง คลาร์กหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาสิบเอ็ดโมงกว่า พลันก็ขมวดคิ้วหัวใจโลดกระทึกขึ้นมาไม่น้อยเมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วมองเห็นว่าชื่อที่โทรมานั้นคือใคร..

      ...ผลจะเป็นเช่นไร และคำขอของตนจะเป็นผลไหม..เขาก็อยากรู้ไม่ต่างกัน..

         " ว่าไง " เอ่ยทักทายเป็นภาษาอิตาเลียนคล่องปาก คลาร์กยกมือขึ้นปัดคำถามของหลานชายที่มองตรงมาพลางสาวเท้าออกห่างจากผู้คนที่อยู่รอบกาย เงี่ยหูฟังปลายสาย สีหน้าครุ่นคิด..

        ...ตอนนี้เวลาที่อิตาลีคงประมาณหกโมงเช้า..เรื่องคงจบลงแล้ว แต่...จะจบลงแบบไหนกันนะ

         "..ผมเจออเล็กเซย์แล้ว.."น้ำเสียงนั้นสั่น..ทั้งสั่นทั้งแหบพร่าด้วยความตื่นเต้นปนยินดี หากแต่คลาร์กไพล่นึกว่าเป็นเพราะความปวดร้าวและโศกเศร้าจากการสูญเสีย..และต่อให้เป้นเขาเมื่อนึกถึงมัน...ลมหายใจที่สั่นไหวจึงยิ่งแหบพร่า..

         " ฉัน...ถาม....." ไม่อยากจะรู้ว่าใครเป็นใครตายให้หัวใจยิ่งหดหู่ไปมากกว่านี้ จึงเอ่ยตัดบทไปสั้นๆเสียเท่านั้น.นึกโกรธตัวเองที่เฝ้าหลอกบอกตัวเองว่าให้มีความหวัง ใหเชื่อ...ว่าเฟรเดริดก็อาจจะใจอ่อนไม่กำจัดหลานชายทิ้ง..ทั้งบัดนี้ความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธทำให้เขาต้องสูดหายใจลึก..พยายามระงับอารมณ์..

          " ไม่...คุณอา..อเล็กเซย์ยังอยู่ ...อเล็กเซย์ยังไม่เป็นอะไร.." น้ำเสียงละล่ำละลักด้วยความยินดีของหลานชายทำให้ร่างทั้งร่างนิ่งงัน คลาร์กเบิกตากว้าง เงี่ยหูฟังน้ำเสียงพร่ำละล่ำละลักของหลานชายคนโตด้วยสีหน้าไม่เชื่อหู หากวินาทีต่อมาเมื่อโทรศัพท์ถูกเปลี่ยน น้ำเสียงเบาๆของหลานชายสุดที่รักซึ่งดังข้ามทวีปมาทำให้ลำคอตีบตันขึ้นมาอย่างกะทันหัน หัวใจที่เต้นพล่านด้วยความโศกเศร้ายิ่งกระหน่ำหนักหากแต่คราวนี้เพราะความยินดี..เพราะ...ความดีใจเป็นที่สุด..

          ..ดีใจยิ่งนัก ที่ได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง

           "คุณอา....ผมเอง...ผมเอง..."อเล็กเซย์กำโทรศัพท์แน่น ฝ่ามือและปลายนิ้วที่ผ่านการคร่าชีวิตมานั้นยังคงสั่นไหว ทว่าเขาก็ยังคงมีความสุขภายในอ้อมแขนอ้อมกอดของแฝดผู้ที่โอบกอดร่างของตนไว้ท่ามกลางแสงอาทิตย์ซึ่งเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า ณ เกาะซิซิลี

           " ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วง..ผม....."

        ชั่วขณะหนึ่งลมหายใจสั่นค่อยสูดลึก อเล็กเซย์จ้องมองโทรศัพท์มือถือเบื้องหน้า ก่อนจะกรอกเสียงถามออกไปสั้นๆ

          " ผมขอคุยกับน้องได้ไหมครับ...ผมอยากคุยกับคาวัลโล " คำขอนั้นทำให้ร่างที่นิ่งงันด้วยความยินดีอันแผ่ซ่านค่อยได้สติ คลาร์กพยักหน้ารับพลางยิ้มออกมาด้วยความยินดีที่เขาจะได้แบ่งปันความสุขนี้กับครอบครัวด้วยกับ ทว่า...เมื่อฝีเท้าขยับ นัยน์ตากวาดปะทะกับร่างของหลานชายที่ยืนคุยกับชีคแห่งเซเนียยาด้วยสีหน้าแววตารักใคร่..ทำให้ความรู้สึกแปรเปลี่ยนไป..

           " ไม่ได้หรอก..." ตัดสินใจปฏิเสธออกไปเบาๆ..และหันหลังไม่แสดงท่าทีผิดปรกติอะไรให้นัยน์ตาแสนจะรู้ทันของเจ้าแกเร็ตมันจับสังเกตได้

          "...ผมคุยไม่ได้เหรอครับ..? มัน...จะทำให้คุณอาลำบากใจเหรอ? " อเล็กเซย์ออกปากถามกลับอย่างงวยงงไม่น้อย..ส่วนผู้ฟังครางรับในลำคอเบาๆ นัยน์ตามองผ่านกระจกใสไปยังสวนสวยแบบเอเชียภายในพระราชวังหลวงแห่งเซเนียยา จ้องมอง..เพื่อจะครุ่นคิดและตัดสินใจบางอย่าง..

          " มันจำเป็นน่ะ " คลาร์กเอ่ย..เขาปรายตามองหลานชายอีกครั้ง..กระซิบบอกตัวเองว่านี่คือทางที่ถูกต้องแล้ว


    ...หากบอกไปตอนนี้..เมื่อพี่น้องไม่เป็นอะไร เมื่อตกลงกันเรื่องเฟรเดริโก้ได้ เขานึกกลัว ว่ามันจะไม่ยอมกลับไปและละทิ้งทุกอย่างไปจริงๆ..

     ถ้าหากเป็นแบบนั้น..สู้ไม่รู้...และนำมันเป็นแรงผลักดันให้คาวัลโลรีบกลับไปไม่ดีกว่าเหรอ..

     ...ถ้ากลับไป ยังไงคาวัลโลก็ต้องรู้อยู่ดี ฉะนั้น แทนที่จะให้มันรู้แล้วไขว้เขว สู้ให้มันไม่รู้แล้วพยายามกลับไปยังจะดีเสียกว่า

        ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องพามันไปจากที่นี่ให้ได้...นี่คือสิ่งที่รับปากมาและต้องทำให้เป็นจริง..ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม


           "...ผมจะได้เจอน้องเร็วๆนี้ใช่ไหม? " อเล็กเซย์เอ่ยถาม หลังจากนิ่งฟังคำตอบอยู่ครู่หนึ่ง..ความเงียบที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นทำให้เขานึกสงสัย ทว่า...ก็ตัดสินใจไม่ถามแล้วปล่อยให้เป็นไปตามที่คลาร์กสั่ง...คาวัลโลที่อยู่ตรงนั้นมันจะไปเจอกับอะไรก็ไม่รู้ บางที...อาจจะมีบางอย่างที่ยากจะเอ่ยคำออกมาก็เป็นได้

           " ล้างคอรอได้เลย...อ่า....ขอสายแฟนแกหน่อยสิ " คลาร์กเอ่ยตัดบท เขาถอนหายใจฉิวๆแว่วเสียงงึมงัมตัดพ้อด้วยความขัดเขินของอเล็กเซย์มาตามสาย..ทั้งชวนขบขันและเบาใจไปด้วยพร้อมๆกัน

           " ทำไมถึงไม่ให้บอกล่ะ ..." อเล็กซิสเอ่ยถามสั้นๆทันทีที่ได้โทรศัพท์มาไว้ในมือ..คลาร์กถอนหายใจยาวเพราะแบบนี้มันถึงได้ไม่น่ารักเอาเสียเลย พวกไม่รู้ใจกันแถมยังถามซอกเเซกเอาแต่ใจตัวเองเกินไป น่ารำคาญเหมือนไอ้เวรแกเร็ตที่กำลังจ้องเขม็งมาทางนี้เสียจริงๆ

          "...ทำตามที่ฉันบอกก็พอ อย่าให้ต้องพูดมาก.." คลาร์กตัดบทสั้นๆ " แล้ว...เฟรดี้..? "

         " ยังไม่ได้ทำอะไร.." อเล็กซิสถอนหายใจช้าๆ หนักใจไม่น้อยเมื่อนึกถึงต้นเหตของเรื่องซึ่งกำลังนั่งเงียบอยู่ข้างกายน้องชายคนกลางของเขา ท่ามกลางพระอาทิตย์ที่ฉายแสงขึ้นบนท้องฟ้าและบรรดาลูกน้องต่างก็เริ่มพยาบาลคนป่วยและจัดการเหล่าผู้เสียชีวิตจากการปะทะ ..มองใบหน้าองอาจที่แปรเป็นเหี่ยวย่น เหนื่อยล้าทั้งแรงกายแรงใจแล้วนึกสะท้อนใจนัก..

           "...ผม....คงไม่มีแก่ใจจะทำอะไรเขาแล้วล่ะ..คุณลุงน่ะ..."

          " พอ...." คลาร์กตัดบท เบรกเสียงที่จะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดออกมาเบาๆก่อนจะถอนหายใจพรู..เพราะ...เขาก็คิดแล้ว ว่ามันคงฆ่าไม่ลง ต่อให้อเล็กเซย์จะอยู่หรือตายก็ตามที

           " เรื่องนี้...แกไม่ใช่คนตัดสินใจ คนที่ควรจะสั่ง คือ"บอส"ของพวกแกต่างหาก.."

          "คุณอา......."อเล็กซิสครางออกมาเบาๆเมื่อรู้ถึงความนัยน์นั้น..สีหน้าเของเขาเริ่มหนักใจ..

           " ...บอกในเรื่องที่ควรบอกเท่านั้น..อย่าพูดเรื่องที่ฉันห้าม ให้รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นไปตามที่เราคาดไว้แต่ต้น...และให้น้องชายแกตัดสินใจซะ..ว่าจะเอายังไง " คลาร์กหันหลังละสายตาจากภาพสวนสวยนอกกระจก  สาวเท้าเข้าไปร่วมวงสนทนาอีกครั้ง เขาจ้องมองใบหน้าของคาวัลโลหลานชาย ซึ่งกำลังพูดคุยกับชีคแห่งเซเนียยาด้วยแววตารักใคร่แล้วเม้มปากแน่น...สำหรับคลาร์ก ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจะยอมรับ"รัก"แบบนี้ได้อยู่ดี...


         "พี่ชายจะคุยด้วยน่ะ...คาวัลโล "


               สิ้นคำเอ่ย...สรรพเสียงที่เคยพูดคุยสนุกสนานก็เงียบไป..และพลัน สีหน้าของอัลชาอ์ก็แปรเป็นนิ่งงันในพริบตา..คาวัลโลจ้องมองโทรศัพท์มือถือในมือของคลาร์ก ตวัดสายตาสบมองนัยน์ตาสีบรูเน็ตคู่นั้น และ...เหลือบสายตาจ้องมองใบหน้าของชีคหนุ่มที่เเปรเป็นชาเฉยอย่างชวนปวดใจครู่นึ่งราวกับจะลังเล  แต่สุดท้าย เสียงเรียกที่คุ้นเคยจากหูโทรศัพท์นั่น ก็เป็นเหตุให้เขาเอื้อมมือไปรับมันมาคุย..

          ..ไม่ว่าอย่างไร..ครอบครัว...ก็สำคัญที่สุด

           ปลายนิ้วแตะกระชับเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กในมือแน่น ดั่งคำสัญญาที่บอกตัวเองว่าจะมั่นคงและทำตามความปราถนาให้ดีที่สุด  ตอนแรกคาวัลโลคิดจะขยับฝีเท้า หมุนตัวออกไปคุยเงียบๆไม่ให้มองเห็นคนที่ทำให้เขาหวั่นไหว แต่ที่สุดแล้วความพยายาม ความดื้อรั้นทั้งหลายของตัวเองก็บอกให้เขายืนนิ่งอยู่กับที่และยืนหยันยอมรับสิ่งที่ตัวเองเลือกในที่สุด ดังนั้น น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากจึงมั่นคงและหนักแน่นอย่างยิ่ง..

          "ครับ...พี่ "

     ดวงตาสีน้ำทะเลจ้องมองใบหน้าของชีคหนุ่ม..พร้อมกระซิบบอกตนเองในใจ

     ..มีแต่ต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น


          "...คาล...." อเล็กซิสสูดหายใจลึก ความหวาดหวั่นที่เคยมีทุเลาลงอย่างมากเมื่อได้ยินเสียงน้องชายและพบว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไร พลันสบมองดวงตาสดใสของคนรัก ฝ่ามือที่จับกระชับกันมั่นคงและดวงตาที่แลสบกันอย่างแน่แน่วนั้นดั่งจะกระซิบบอกให้วางใจและ...ทุกสิ่งเรียบร้อย ทุกอย่าง จะกลับเป็นเหมือนเดิม ยิ่งทำให้หัวใจพองฟูด้วยความสุขอันมากล้นอย่างไม่น่าเชื่อ..

          "...คุณลุง..." ปลายสายถามกลับมาสั้นๆ..หากใจความนั้นทำให้อเล็กซิสต้องนิ่งอีกครา..พลันนึกไปหาชายที่สั่งเขาให้เงียบและไม่เเพร่งพรายเรื่องอเล็กเซย์ให้คาวัลโลรู้...อเล็กซิสทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ เขาเข้าใจว่านี่ก็เป็นอีกทางทดสอบ ให้รู้..ว่าคาวัลโลจะตัดสินใจอย่างไร ทว่าก็ไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าคลาร์กกำลังปิดบังอะไรเขากันแน่..

     หรือ...จะมีเรื่องบางอย่างทางนั้นที่เขาไม่อาจรู้ได้กัน?

       ...หรือคลาร์กจะยังโกรธ..จะยังแค้นเคืองคุณลุงของเขา ถึงได้บอกให้เงียบ ไม่พูดความจริงที่จะทำให้คาวัลโลไขว้เขว เหมือนจะกรุยทางให้น้องชายของเขาสั่งฆ่าลุงตัวเองเสียอย่างนั้น..

         ..จะ....เป็นแบบนั้นรึเปล่านะ..

         อเล้กซิสถอนใจเฮือก..อยากจะบอกทุกสิ่ง..แต่เขาก็ออกปากตกลงรับคำไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งกับเรื่องทางนั้น ตกลงแล้วว่าจะให้คลาร์กจัดการ ดังนั้นเมื่อฝ่ายนั้นสั่งอะไรมาก็ไม่ควรจะขัด..เพราะเขาก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ สถานการณ์ หรือเหตุการณ์ตรงนั้น เขาไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าโพล่งพูดไปโดยไม่ฟังคำ มันอาจจะส่งผลเสียก็ได้ ใครจะรู้..

         ...ก็มีแต่ ต้องเชื่อใจคาวัลโล เชื่อ..ว่าน้องชายของเขาจะมีสติรู้คิดและมีความปราณีมากพอจะไว้ชีวิตเฟรเดริโก้เท่านั้น

          "....ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของแก..คาวัลโล.."อเล็กซิสเปรยช้าๆ นัยน์ตาจับจ้องแผ่นหลังงองุ้มของเฟรเดริโก้ วาลกัส ด้วยแววตารวดร้าว ต่อให้จะนึกสงสารแค่ไหน ต่อให้จะเข้าใจ และอยากปกป้องเพียงใด แต่สิ่งที่คุณลุงของเขาทำไปแล้วนั้นก็ไม่อาจหวนคืนกลับมา เช่นเดียวกับการสั่งฆ่าคาวัลโล และทำให้น้องชายเขาตกระกำลำบากเช่นนี้

        ...ทั้งหมดนั่น ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ไม่ว่าจะเพราะอะไร คนทรยศคือคนทรยศ และคนทรยศก็ไม่อาจจะปล่อยไปได้

       โทษทัณฑ์ของมันจะเป็นเช่นไร ก็ขึ้นอย่กับน้องชายของเขา..บอสของมาเฟียตระกูลวาลกัสทั้งนั้น


              "พี่......" คาวัลโลขมวดคิ้วบางๆ..เขารู้สึกหนักใจ ปนแปลกใจที่พี่ชายสงบได้ขนาดนี้ทั้งที่สูญเสียคนที่รักสุดชีวิตไป แต่กระนั้น น้ำเสียงทอดอาลัยครุ่นคิดนั้นก็ยังทำให้นึกสงสารไม่น้อย..บางที พี่ของเขาคงจะเจ็บ...จนไม่มีกำลังทำอะไรได้ต่อไปแล้วกระมัง

        "  ฉัน...ตอนนี้ก็เป็นแค่รักษาการ สั่งมาซะคาวัลโล จะเอายังไงกับคนทรยศ..จะฆ่า...จะไว้ชีวิต ก็แล้วแต่แก "อเล็กซิสเอ่ย พลางถอนหายใจพรู และเป็นฝ่ายโยนปัญหานี้กลับไปสู่คนที่ควรจะได้คิดมันอย่างแท้จริง..

      ....จะเลือกฆ่า หรือจะเลือกไว้ชีวิต เขาก็ไม่อาจขัดได้ทั้งนั้น

      บอกมาสิ...พูดมาให้รู้ให้ได้เห็น ว่าคาวัลโล วาลกัส จะเป็นมาเฟียแบบไหน จะเป็นใหญ่ได้ด้วยวิธีการใด

         "............." ถ้อยคำจากปลายสายเปรียบเหมือนอะไรหนักๆพาดลงบนไหล่..ภาระ ที่เคยคิดว่าจะได้ปล่อยวางมันแล้วกลับมาปรากฏอีกครั้ง และยังมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ..คาวัลโลนิ่งฟังเสียงลมหายใจของพี่ชาย...สมองไพล่คิดถึงชายที่เขาจต้องตัดสินโทษ...คุณลุง...คุณลุงที่เขารักและเคารพคนนั้น...คนที่ฆ่าพี่ชายของเขา คนที่ทำลายความสุขในชีวิตของเขาไปเสียจนป่นปี้..

      ....แต่ก็เป็นคนที่สั่งสอนให้เขารู้จักชีวิต เป็นคนที่ทำให้เขาได้มาพบอัลชาอ์ และเป็นคนที่มีบุญคุญมากมายเช่นเดียวกัน

       ฝ่ามือกำแน่น ชั่วขณะหนึ่งความโกรธเคืองแค้นคั่งผสานกับความรักและความเศร้าโศกปะทะในอกจนแทบคลั่ง นึกอยากจะออกปากตวาดสั่งการให้ฆ่าคนนั้นไปเสียให้หมดเสี้ยนหนาม ฆ่าเสียให้สมกับความแค้นและความสูญเสียที่ได้รับ   

     ...ใช่ เขาต้องทำแบบนั้น คาวัลโลคนเดิมที่โหดร้ายไร้หัวใจและไม่เห็นหัวใครต้องทำแบบนั้น มาเฟียต้องล้างเลือดด้วยเลือด ต้องล้างแค้นด้วยแค้นกว่า แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร จะเป็นคนในครอบครัว หรือจะเป็นคนที่รักสุดหัวใจก็ตาม...

       โทษของคนทรยศ...คือ ตาย!
 
       ทั้งที่ควรจะพูดแบบนั้น ควรจะทำแบบนั้น แต่ริมฝีปากยังไม่อาจขยับไหว ลมหายใจแรงยังคงอึงอวลอยุ่ในอก ทั้งอึดอัดทั้งคั่งแค้นและอยากระบายออก ทว่า...เขาก็รู้ดีว่าเสี้ยวหนึ่งในหัวใจ มันกรีดร้องบอกว่าไม่อยากจะทำ ไม่อยากจะออกปากสั่งฆ่า"คุณลุง" เลยสักนิด...

       คนที่เขารักใคร่เทิดทูน คนที่เคยยิ้มให้กัน โอบกอดรักใคร่กันแนบแน่น...มาบัดนี้กลับกลายมาเป็นคนทรยศ มาบัดนี้เขาต้องกลายเป็นผู้สั่งชี้ชาตะชีวิต...

        ทั้งที่...เคยรักมากมายขนาดนั้น กลับต้องมาทำร้าย..ทั้งที่เป็นญาติสนิท เป็นคนที่ควรไว้ใจที่สุดแท้ๆ...


            นัยน์ตาสีน้ำทะเลหันไปหาร่างของคลาร์กที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยท่าทีราวกับจะขอคำแนะนำ ทว่าที่ปรึกษาของเขากลับเบือนหน้าหนี เฉยเสียราวกับว่าไม่ใช่เรื่องของตน...ไม่ต่างกับแกเร็ต เคย์ที่ทำเป็นมองไม่เห็นแววตาของเขาเจ้าตัวเพียงนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำใด..บ่งชัดว่าคนเหล่านี้ก็รอคำตอบที่เป็นดั่งการขีดเส้นอนาคตของตนเองและพวกพ้องเช่นเดียวกัน

      ...ในอนาคต หากเขาเป็นบอสของวาลกัส...จะทำเช่นไรกับลูกน้อง จะปฏิบัติเช่นไรกับคนในปกครอง ก็สามารถบอกได้จากคำตัดสินครั้งนี้...

         พ่นลมหายใจลงช้าๆ...ริมฝีปากที่อ้าขึ้นคล้ายจะพูดหากไม่มีคำใดออกมา ก่อนที่คาวัลโลจะหันขวับ นัยน์ตาของเขาจ้องมองร่างของชีคอับชาอ์แห่งเซเนียยาที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตนด้วยสีหน้าราวกับได้คำตอบในบางสิ่งบางอย่าง..

      ...คนที่ถูกคนทรยศหักหลัง คนที่เคยถูกคนในครอบครัวไว้ใจ คนที่ตัดสินใจได้อย่างชาญฉลาด ก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้วไม่ใช่หรือ..

          ริมฝีปากของคาวัลโลขยับขึ้นเป็นรอยยิ้ม ยามได้ทอดมองแววตาของชายหนุ่มเบื้องหน้า ยิ่งทำให้เขาแน่ใจ มั่นใจว่าการตัดสินใจของตนจะถูกต้อง

          เขา...ได้เห็นตัวอย่างที่ดีที่สุดมาแล้ว..จะมาลังเลไปเพื่ออะไร

[Serin]

    " ....คำสั่ง...คือ ไว้ชีวิต..." ริมฝีปากบางเอ่ยสั้นๆ..ด้วยนัยน์ตาวาววับ และเสียงนั้นของเขาก็ทำให้ผู้คนรอบกายต่างพลันขยับกายด้วยสีหน้าประหลาดใจไม่ต่างกัน


      ...แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น...ทุกคนก็ยัง...ยิ้ม.....

            ยิ้มที่บ่งบอกว่าการตัดสินใจของเขาไม่ผิดพลาด...


             อเล็กซิสที่นิ่งฟังคำสั่งจากอีกฟากของทวีปพ่นลมหายใจพรูด้วยสีหน้าโล่งอก..นึกยินดีที่น้องชายขอเขายังเลือกในสิ่งที่เขาเลือกเช่นเดียวกัน..ริมฝีปากหนาบิดเป็นรอยยิ้มอ่อนพลางกดมันลงบนหน้าผากของแฝดน้องที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดอย่างโล่งใจนัก..ไม่ต่างกับคลาร์กที่ลอบถอนหายใจพรู..ด้วยตัวเขาก็กังวลไม่ต่างกัน..

          ...นัยน์ตาสีบรูเน็ตตัวดมองร่างของหลานชายที่บัดนี้เขามองว่ามันเติบโตขึ้นอย่างแท้จริงด้วยความภาคภูมิใจ ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับมีอันชะงัก เมื่อมองเห็นคาวัลโลกำลังยิ้มให้ใครบางคนด้วยแววตาเทิดทูนรักใคร่มากมายนัก..

           คนที่เขามองว่าทำให้มันอ่อนแอ..ทำให้มันลังเลใจอย่างที่ไม่ควรจะเป็นคนนั้น..

             คนที่สอนให้รู้จักความอ่อนโยนของผู้นำ หรือกระทั่งความรักในผู้คน..คือ....ผุ้ชายคนนั้นจริงๆน่ะหรือ..

              ถอนหายใจด้วยสีหน้าระอากึ่งขบขัน คลาร์กรับโทรศัพท์มาถือไว้ในมือพลางเบือนหน้าหนีภาพชายหนุ่มสองคนกำลังจ้องมองกันอย่างรักใคร่ไว้เพียงเท่านั้น..แม้เขาจะนึกระอาปนหนักใจ แต่ริมฝีปากก็ยังคงแฝงด้วยรอยยิ้ม.ยิ้มให้กับการเปลี่ยนแปลง สิ่งเหล่านี้จะร้ายหรือดี ก็ไม่อาจรู้ มีเพียงต้องรอดูมันต่อไป ...ก็เท่านั้น

          คาวัลโลเอ่ยปากสั่งการเพิ่มเติมสั้นๆอีกครู่หนึ่งก็วางสายและยื่นโทรสัพท์ให้คลาร์ก เขามองรอยยิ้มของผู้เป็นอาและแกเร็ตด้วยความชื่นมื่น...คนอื่นยิ้มให้เขา...แต่ตัวเขากลับหันไปยิ้มให้ใครอีกคน..คนที่สำคัญมากมายและเป็นตัวเฉลยให้เขาในการ"เลือก"ครั้งนี้...

            ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนคนสั่งฆ่าอย่างไม่ลังเล ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนคงออกปากอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าบัดนี้..ยามที่ได้ติดตามอัลชาอ์ ได้รับรู้ถึงตัวตนของผู้ชายตรงหน้า..คาวัลโลก็นึกอยากจะเป็นผู้นำเหมือนอัลชาอ์ เขาอยาก..จะมีคนที่จงรักภักดีอย่างไม่นึกถึงผลประโยชน์ใดๆไว้เคียงข้างเช่นเดียวกัลชีคแห่งเซเนียยา..

            ..ถ้าอยากได้รัก ก็ต้องมอบรักให้ผู้อื่นก่อน ถ้าอยากได้ความหวังดี ก็จงปราณีและหวังดีต่อผู้อื่นเสียบ้าง..

          ฝ่ามือขาวจัดแตะลงบนอุ้งมือหนา คาวัลโลเงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้ชีคหนุ่มเเห่งเซเนียยา..ผู้ซึ่งแม้ไม่รู้ถึงความนัยของบทสนทนานั้น แต่บรรยากาศที่ได้รับรู้ก็พอจะทำให้รู้ว่าคงมีเรื่องอะไรให้ต้องตัดสินใจกัน..และเมื่อคาวัลโลเงยหน้ามายิ้มให้เขาด้วยแวตารักใคร่เทิดทูน..หัวอกก็อดจะพองฟูด้วยความยินดีไม่ได้..

         แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไร ทว่าฝ่ามือหนายังบีบกระชับ มอบรอยยิ้มบางดั่งเป็นกำลังใจให้กับชายหนุ่มเบื้องหน้าที่สำคัญที่สุดในหัวใจ...

           "....ไปกันเถอะครับ..."

             คาวัลโลสูดหายใจลึกอีกคราด้วยท่าทีมั่นใจกว่าเคย เขาหันไปพยักหน้าเรียกคลาร์กและแกเร็ตที่ยืนอยู่ด้านหลัง พร้อมกับกระตุกมือของชีคหนุ่มเบาๆให้เดินนำเขาไปยังเรือนจำที่เขามีเรืองจะทำเป็นลำดับต่อไป..

        ...อัลชาอ์บอกว่าเมื่อเขาตัดสินใจจะไป ฟิลิเป้และราฟาเอลโร่ก็จะรอดเช่นเดียวกัน แลกการเจรจาตกลงปล่อยตัวคุยเรื่อง"ผล"ของการกระทำนั้นผ่านโต๊ะเจรจาตี"ราคา" และแปรมันเป็นผลพลอยได้ทางเศรษฐกิจและถางทางเดินให้ประเทศก้าวหน้า ดีกว่าสั่งฆ่าหรือเก็บตัวมาทรมารมากนัก

         เพราะฉะนั้น...วันนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับการสอบสวน ไม่ได้ถามไถ่เพื่อหาข้อมูล แต่เป็นการ"ล้างแค้น"ของเขาโดยตรง..

         พวกมันเคยทำอะไรกับเขา ก็จะได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมเช่นเดียวกัน !

          คาวัลโลขยับยิ้มดว้ยท่าทีพึงใจ ก่อนจะตวัดสายตามองใบหน้าของอัลชาอ์เห็นรอยยิ้มขันประดับอยุ่บนเรียวปากหนานั้นจนนึกสงสัย ทว่าคาวัลโลก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เขายังเดินเคียงคู่กับชีคแห่งเซเนียยา เป็นฝ่ายจับมืออัลชาอ์แน่นแล้วเดินไปตามทางอย่างมั่นใจ..ไม่คิดจะสนเสียงกระแอมกระไอของคลาร์กและเจ้าบ้าแกเร็ตที่เดินตามมาให้เสียเวลา

         ...เวลา...เหลือน้อย งวดลงทุกที..เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ต้องเก็บเกี่ยว...รักษามันให้ดีที่สุด

           นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหว..รอยริ้วของความไม่มั่นใจพาดผ่านดวงตาพร้อมเสียงทอดถอนใจแผ่วเบา แต่เมื่อแว่วเสียงหัวเราะในลำคอของชีคหนุ่ม ทำให้ต้องเลิกคิ้วด้วยสีหน้าฉงนฉงาย ทั้งที่ควรจะโศกเศร้าอาลัย..แต่อีกฝ่ายกลับยิ้ม...

          คาวัลโลสบมองดวงตาสีนิลที่พราวระยับด้วยแววเจ้าเล่ห์คู่นั้นแล้วเลิกคิ้ว  เมื่ออีกฝ่ายยกมือที่เขากำไว้แน่นขึ้นมาในระดับสายตา สีหน้าและแววตาคู่นั้นก็บอกอะไรได้มากเกินพอ...

           ..ไม่ได้ลืมเศร้า...เพียงแต่อยากสุข....เพื่อเก็บมันไว้เป็นความทรงจำในวันที่ต้องจากกันไกล...

            สูดจมูกเบาๆเมื่อมันร้อนผ่าวด้วยอารมณ์สะท้านลึก..คาวัลโลเงยหน้าไปมองหน้าชีคหนุ่มอีกครา พบว่าอีกฝ่ายยังคงมองมาที่เขาพร้อมกับถามด้วยสีหน้ายียวนเกินจะบรรยาย

           " จับมือผมไม่ปล่อยแบบนี้ นี่ถือว่ากำลังลวนลามนะ.." อัลชาอ์เลิกคิ้วพลางมองคนที่ฟังคำพูดของตนแล้วชะงัก พร้อมระบายรอยยิ้มร้าย    " คิดจีบผมอยู่หรือไง คาวัลโล ? "

           "...ใช่สิ ! "

           ...รู้จักความกล้าของเขาน้อยไปหน่อยแล้ว...! คาวัลโลเชิดหน้าขึ้นตอบเสียงดังฟังชัด มิไยดีเสียงครางในลำคอราวกับจะขาดใจตายของคุณอาที่รักเบื้องหลังและสีหน้ากลั้นขำสุดชีวิตของแกเร็ต เคย์ สักนิด ที่เขาสนใจตอนนี้ ก็มีแค่ใบหน้าระบายยิ้มเอ็นดูปนขบขันของอัลชาอ์เท่านั้น

             เจ้าของฝ่ามือหนาดึงมันออกจากการ"ลวนลาม"ที่ว่าแล้วมาวางแปะบนเส้นผมสีน้ำตาลทอง..ลูบไล้มันเบาๆแล้วเอ่ยประโยคดั่งคำท้าทาย

         " พยายามจีบให้ติดก็แล้วกัน "

          " ไม่เห็นต้องพยาามอะไรมากมาย "คาวัลโลกอดอกพลางยักไหล่ด้วยสีหน้าเหนือกว่า ตวัดดนัยน์ตาสีน้ำทะเลมาสบตาชีคหนุ่มเขม็ง " ยังไง คุณก็หลงรักผมจะเป็นจะตายอยู่แล้วนี่..! "

          " โว้ยยยยยยยยย เมื่อไหร่จะถึงสักทีว่ะ ! เมื่อย! "

               คลาร์กร้องโหวกเหวออกมาด้วยสีหน้ากระอักระอ่วนเกินบรรยาย ที่ปรึกษามาเฟียใหญ่รู้สึกอับอายและนึกอยากจะขาดใจตายกับประโยคจีบ"ผู้ชาย"ของเจ้านายตัวเองเสียจริงๆ



.......................................................................................



            แก๊ง...



         เสียงประตูเหล็กในห้องขังถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ทำให้เปลือกตาปิดสนิทค่อยกระพรือไหว นัยน์ตาสีชาของราฟาเอลโร่ บอนด์เต้ แฝงแววงวยงงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นร่างของผู้มาใหม่ ความสงสัยปรากฏขึ้นมาอย่างฉับพลัน..หากก็จางไปพร้อมกับความตกตะลึงเมื่อพบว่าบัดนี้...ใครคือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า..

       ร่างของฟิลิเป้ เรกาโซ่ ถูกลากเข้ามาในห้องขังเดียวกันเช่นทุกคราที่พวกมันมีการสอบสวน ทว่าครานี้...ร่างของคนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบเจอ ทำให้หัวใจหนาววูบขึ้นมาอย่างกะทันหัน

       แววตามาดร้ายและสีหน้าขบขันของชายหนุ่มทั้งสามเหนือร่างตนนั้นชัดเจนนัก..

   ...การได้พบเห็นรอยยิ้มแสยะอันน่ารังเกียจและใบหน้าที่นึกชังของ คาวัลโล วาลกัส นั้นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่..การปรากฏตัวของชายหนุ่มอีกสองคนเบื้องหลังนั่น...มันหมายความว่าอย่างไร?

       ราฟาเอลโร่เพ่งมองใบหน้าของผู้มาใหม่ทั้งสอง คนแปลกหน้า...ทว่า จะใช่จะไม่เคยเห็น

         ชายหนุ่มผมสีทองอร่าม นัยน์ตาสีบรูเน็ตและรอยยิ้มเปี่ยมความมั่นใจ กับอีกหนึ่งชายหนุ่มตาสีทองผมสีเข้มใบหน้าเรียบเฉย..สองคนนี้...คนที่เขารู้จักในนามของชายที่ถูกวางว่าจะเป็นลูกน้องคนสำคัญของคาวัลโล คนที่ในวงการมาเฟียต่างกล่าวขานและคาดการณ์ไว้ว่าเป็นมือขวาและที่ปรึกษาคนสำคัญของอนาคตบอสมาเฟียตระกูลวาลกัส...

       ...ชายสองคนที่น่าสะพรึงกลัวต่างกัน ทว่าก็ไม่ควรเข้าใกล้..คลาร์ก โรเซนเบิร์ก อดีตนายทหารและอดีตนีโอนาซีที่ฝีมือร้ายกาจซ้ำยังเหี้ยมโหดไม่น้อยกว่าใคร..และแกเร็ต เคย์ ชายหนุ่มผู้ฉลาดเฉลียวซ้ำยังเป็นนักวางแผนที่หาตัวจับได้ยาก..สองคนที่เขารู้จักในฐานะ"ศัตรู" ในอนาคต

       ...แต่ชายสองคนนี้ทำไมมาอยู่ที่นี่ ทำไมมาอยู่ตรงนี้...มันหมายความว่าอย่างไร? หรือวาลกัสจะรู้แล้วว่าคาวัลโลอยู่ที่นี่...หรือพวกมัน...ยังต้องการเจ้าคนที่ทำให้ครอบครัวเสียศักดิ์ศรีอย่างนั้นหรือ?..

     ทำไมล่ะ? มีเหตุผลอะไรต้องยอมรับคนที่ทำให้เกียรติภูมิของมาเฟียต้องเสียไป กลายเป็นอับอายขายหน้าถึงขนาดนี้ ....มาเฟียแบบนี้ มีก็แต่ต้องฆ่าทิ้งไม่ใช่หรือ?

           " สวัสดี  " คาวัลโลเอ่ยช้าๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้สำหรับสอบสวนนักโทษ เขาไขว้ขาขึ้นพาดตักข้างหนึ่งอย่างคุ้นชิน แขนขวาเท้าคางพลางเชิดหน้าด้วยรอยยิ้มเหนือกว่า...รัศมีความเป็นผู้นำเด่นชัด ยิ่งเมื่อมีแกเร็ตและคลาร์กยืนคุมเชิงช้ายขวาแล้ว..ยิ่งดูราวกับเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ปาน..

           " ดูเหมือน...พวกแกจะมีเรื่องสงสัยใช่ไหมเนี่ย? "

               ริมฝีปากบางเหยียดยิ้ม จ้องมองร่างของราฟาเอลโร่ บอนด์เต้ และฟิลิเป้ เรกาโซ่เขม็ง คาวัลโลยิ้มด้วยความพอใจ หนึ่งคือพึงใจกับดวงตาที่เบิกกว้าง ฉายแววตกตะลึงอย่างเหลือแสนของพวกมันทั้งสอง..และอีกหนึ่ง พอใจที่บัดนี้เขาเป็นคนที่ยืนหยัดขึ้นมาได้ คือบอส คือคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวาลกัส และไม่ได้อ่อนแอ ด้วยค่า หรืออยู่ในฐานะง่อนแง่นให้พวกมันใช้สายตาหยามหยันหรือคำพูดเหยียดหมิ่นเช่นที่ผ่านมา

       ...ต่อให้มันจะหยามเขาว่าเป็นโสเภนี คาวัลโลก็ไม่สนอีกแล้ว เพราะเขาแน่ใจว่ามันจะถูกลูกน้องคนสำคัญของเขาทั้งสอง จัดการมันก่อนที่จะอ้าปากพูดจนจบประโยคเสียด้วยซ้ำ..

           ...นี่แหละ คือความแตกต่างที่เขาจะแสดงให้มันเห็น.. ความเหนือกว่า ที่เขาจะทำให้มันได้รู้ชัด ว่าเหตุใดถึงได้พ่ายแพ้ซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า..

            ..ให้หมาขี้แพ้อย่างพวมันรู้ ว่าไม่มีทางจะเทียบชั้นพญาอินทรี..


             " หึ...แค่ทายาทคนเดียวถึงกับพากันแห่มาถึงนี่..พวกวาลกัสนี่ต้องกัดกันเป็นหมู่สินะ " ราฟาเอลโร่เหยีดยิ้ม หลังจากนิ่งงันไปอึดใจอย่างไม่อาจตอบคำถามเสียดหูนั้นได้

            " ...กับพวกหมาขี้แพ้ที่พยายามสุดชีวิตก็ยังต้องแพ้..กล้าพูดแบบนี้งั้นเหรอ?...น่าขำ..." คาวัลโลหัวเราะหึ..จ้องมองใบหน้าของสองมาเฟียคู่อริด้วยสีหน้าขบขันอย่างเห็นได้ชัด...เพราะสำหรับเขา ตอนนี้ พวกมันไม่มีอะไรให้กลัว ไม่มีอะไรจะมาข่มขู่เขาได้ คาวัลโลต่างหากที่จะจัดการให้มันรู้ซึ้งถึงความแค้นที่กล้ามาทำร้ายเขา..

         บาดแผลที่มือซ้ายจางหายไปไม่เหลือๆไว้กระทั่งสะเก็ด...ทว่า คงวามเคืองแค้นยังฝังลึก ความเจ็บปวดและศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำยังคงตราตรึงอยู่ในสมองอย่างไม่อาจลบเลือน..

         และบัดนี้...เขาจะทำให้มันได้รับรู้ถึงความพ่ายแพ้...ความอับอาย เช่นเดียวกับที่เขาต้องเจอ..


            "..ทำไมแกไม่ฆ่ามันเสียให้จบเรื่องนะคาวัลโล .." คลาร์กพ่นลมหายใจช้าๆ บ่นออกมาดังๆ พลางมองสภาพอันน่าสมเพชของสองมาเฟียที่ถูกกักขังไว้อย่างขบขัน " ไม่ใช้ธุระเลยที่ต้องมานั่งคุยกับพวกมัน...คนที่แพ้ไปแล้ว ไม่มีใครเอาไว้ "

            " ว่าไงนะ พวก....อึ่ก..."             

            "...อย่าพูดแบบนั้นสิครับคุณอา.." คาวัลโลเอียงคอพลางหัวเราะเบาๆ ออกปากตอบโต้คลาร์กที่เดินตรงเข้าไปซัดฝ่าเท้าใส่ฟิลิเป้ที่ร้องออกมาด้วยความโกรธ..มาเฟียหนุ่มมองภาพนั้นอย่างขบขัน นึกสงสารฟิลิเป้มันเพียงเล็กน้อยที่ต้องมาเป็นเหยื่อของคลาร์ก...ผู้ซึ่งกำลังหาทางระบายอารมณ์จากการถูกเขาจัดการไปจะแย่

            "...ต่อให้เป็นพวกขี้แพ้ ก็ยังมีประโยชน์อยู่นิดหน่อยนะครับ.." แกเร็ต เปรยขึ้นมาสั้นๆ นัยน์ตาสีทองมองภาพร่างของฟิลิเป้ถูกทำร้ายด้วยสีหน้าเฉยชา " คลาร์ก....คุณอย่าลืมนะครับว่าตัวที่อยู่ใต้เท้าคุณน่ะ เป็นทายาทของเรกาโซ่.."

            " ชิ...." คลาร์กบ่นงึมงัม ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ละฝ่าเท้าออกจากร่างของฟิลิเป้ได้ในที่สุด.. "งั้นก็ดี จบการทักทายแค่นี้...เจ้าตัวเล็ก..ได้เวลาก่อกองไฟปิ้งมาชเมลโล่แล้ว..เร็วสิๆ "

            " ฮะ ฮะ ฮะ...คุณอา..นี่ไม่ใช่แคมป์เดินป่านะครับ...จุดไฟในที่แบบนี้ ได้สำลักควันตายพอดี.." คาวัลโลว่าพลางหัวเราะเบาๆไม่สนใจสายตางวยงงไม่เข้าใจในบทสนทนาของเขาและคลาร์ก...ซึ่ง..ความจริงแล้วพวกมันไม่รู้จะดีเสียกว่า...

          ..เพราะชะตากรรมของพวกมันต่อจากนี้น่ะ..ไม่รู้ตัวก่อน จะสนุกกว่าเยอะ...

           ยืดตัวขึ้นจากเก้าอี้  สบมองแววตาหงุดหงิดของคลาร์กแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย "  ผมสั่งให้จัดการไว้เรียบร้อยแล้ว..งานนี้ผมยกให้คุณอาจัดการเลยนะ....นั่นไง...."

           เอ่ย...พร้อมกับที่ร่างขององค์รักษ์รายหนึ่งของอัลชาอ์เดินเข้ามาในห้องขัง ในมือมีห่อผ้าบางอย่างซึ่งของในนั้นเปล่งแสงแดงวาบ...และทันทีที่วางลงตรงหน้ามาเฟียทั้งสาม แหลกแหลมเผาไฟจนแดงก่ำก็ปรากฏสู่สายตาทันที...

           " โอ๊ะโอ..~ "  คลาร์กอุทานออกมาเบาๆด้วยดวงตาวาววับ แสดงความพอใจอย่างเห็นได้ชัด..ดวงตาสีบรูเน็ตสะท้อนสีแดงของเหล็กท่อนเรียวยาวในห่อผ้าชุบน้ำไหวระริกด้วยความถูกใจ...พลางหันไปหาสองมาเฟียที่บัดนี้เกร็งตัวเยือก สีหน้าหวาดหวั่น..

          "....งานนี้จัดการได้ถึงไหน.." คลาร์กตรงเข้าไปหยิบด้ามจับของเหล็กร้อน...จ้องมองมันพลางถามด้วยดวงตาวาววับ..

          " ...อย่าเพิ่งใจร้อน... " คาวัลโลเอ่ย พลางหัวเราะในลำคอ "งานนี้ผมจะจัดการเอง..รอดูได้เลยว่าจะเป็นแบบไหน แต่ขอรับรองว่าสนุกถึงใจแน่ๆ...."

          " ก่อนอื่น...." ปลายเท้าในรองเท้าบู๊ตสีเข้ามเบนไปยังร่างของฟิลิเป้ เรกาโซ่ ฝ่ามือหยิบเหล็กแหลมมากำไว้ด้วยแววตาวาววับ...         

           "ฮ่าา ...นี่คุณนึกสนใจความรักของผมมาบ้างแล้วเหรอครับ คาวัลโล " ฟิลิเป้เอ่ยถาม..นัยน์ตาที่ปูดบวมปรือขึ้นมามองร่างของมาเฟียหนุ่มที่ตนหมายตา พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยสีหน้าสนอกสนใจนึก..

          "....ถ้าแกยอมเลียรองเท้าฉันล่ะก็ ฉันอาจจะสนใจแกขึ้นมาก็ได้นะ ฟิลิเป้..." คาวัลโลตอบกลับ เขาส่งสายตาให้แกเร็ตตรงเข้าชาร์ต จับร่างของฟิลิเป้ตรึงไว้บนพื้น ...แม้มันจะมีท่าทีหวาดกลัว ทว่าดวงตายังคงวาววับด้วยความเคลิบเคลิ้ม พึงใจ...

          คาวัลโลหัวเราะหึ...ก็ดี...วางใจไปก่อน ดีใจ...พอใจกันไปเสียก่อนเถอะ..แล้วอีกไม่นาน...แก จะได้รู้ซึ้ง

           " สงสัยนี่จะไม่ใช่การทรมารเสียล่ะมั้ง..." แกเร็ตถอนหายใจกับสีหน้าแววตานั้น..

           " เดี๋ยวก็รู้...ว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ.." คาวัลโลตอบสั้นๆ...แม้จะขยะแขยง ทว่าความเคียดแค้นทีมีมากกว่าเป็นผลผลักดันให้เขาตัดสินใจเป็นคนจัดการฟิลิเป้ด้วยตนเอง

           "...ขอให้อยู่ในขอบเขตที่ชีคอนุญาติด้วย" เสียงของฮาซานซึ่งเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตุเอ่ยแทรกขึ้นมาทำเอาอารมณ์ชะงัก คาวัลโลส่งเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอนึกรำคาญใจขึ้นมาวูบหนึ่ง ทั่งที่เขาคิดว่าอุตส่าห์จัดการโดยได้รับความเห็นชอบจากอัลชาอ์แถมตอนนี้ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้เลยอยากเล่นให้สาแก่ใจแท้ๆ แต่ก็ยังมีฮาซานมานั่งเฝ้าอยู่จนได้..

           " แน่นอน...ไม่ทำอะไรเกินกว่านั้นแน่ๆ " คาวัลโลยักไหล่ ในมือมีเหล็กเผ่าไฟแทงเเหลมยาว..เขามองมันแล้วนึกถึงสิ่งที่ตัวเองต้องเจอ ที่สุดก็แสยะยิ้มและพยักหน้าให้แกเร็ตดึงมือของมันมาวางใกล้ๆ...

[Serin]

           "...ฮ่ะๆ...คาวัลโลที่รัก..สำหรับคุณน่ะ ต่อให้จะกรีดเนื้อเถือหนัง จะทำอะไรก็แล้ว..อ้ากกกกกกกกก.!!!! "


         ฉึ่ก...


             เหล็กเผาไฟร้อนๆทาบลงบนผิวเนื้อเหนือฝ่ามือที่สั่นระริกช้าๆ...ก่อนจะแทงลงไปบนฝ่ามือนั้นอย่างไม่รีรอ คาวัลโลจ้องมองเลือดสีแดงก่ำที่ซึมชื้นออกมาจากฝ่ามือของฟิลิเป้ด้วยความพอใจ.. ยิ่งได้ยิงเสียงพร่ำเพ้อน่าขยะแขยงเปลี่ยนเป็นหวีดร้องด้วยความเจ็บวดแล้ว เขายิ่ง...สะใจ

           ปลายเหล็กแหลมทิ่มแทงลงบนฝ่ามือหนานั้นซ้ำๆ ขยับเข้าออกให้ผิวเนื้อที่โดนลวกนั้นส่งกลิ่นเหม้นไหม้ กลิ่นเลือดที่ไหลทะลักเคล้ากับกลิ่นของผิวเนื้อไหม้เหม็นและเสียงหวีดร้องทั้งใบหน้าแสดงความเจ็บแสบยิ่งทำให้นึกพอใจ กระตุ้นความบ้าคลั่งและความเหี้ยมโหดให้เพิ่มทวี...หัวใจร่ำร้องออกมาอย่างมีความสุขเมื่อมองเห็นภาพคนที่เคยทำร้ายเขาต้องมาทรุดลงต่อหน้า...

          " ฮ่ะๆๆๆๆ " คาวัลโลหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยสีหน้าพึงใจอย่างยิ่งขณะที่มือก็ขยับทิ่มแทงลงบนฝ่ามือของฟิลิเป้ไม่หยุด...เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าทำไมเจ้ามาเฟียโรคจิตเบื้องหน้ามันถึงชอบทำแบบนี้นักหนา..

       ..เลือดที่ไหลเอ่อนอง เสียงกรีดร้องและภาพใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงที่ฉายความทรมาร ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากน้ำมือตน ทำให้รู้สึกราวกับว่าเขาคือพระเจ้า..ทั้งเหนือกว่าและมีสิทธิกำหนดความเป็นความตายของมันด้วยมือตน..

           เหล่านั้นคืออาหารชั้นดีของความแค้น..และความโกรธชัง...


       ผลั่วะ!


        " อ้า ก ก ก ก " เสียงหวีดของฟิลิเป้ดังขึ้นสั้นๆ หลังจากที่คาวัลโลกระชากเหล็กร้อนมในมือลงบนพื้นและใช้ส้นเท้ากระทืบฝ่ามือนั้นสุดแรง มาเฟียหนุ่มจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดนั้นแล้วหัวเราะออกมาอีกคราด้วยความพึงใจ ความโกรธที่ปะทุนั้นกำลังเฝ้ากระซิบบอกให้ทำมากกว่านั้น ให้หยิบเหล็กร้อนนั้นนาบทั่วกายแล้วกรีดให้เลือดไหลท่วม แทงปลายแหลมทะลุใบหูและดวงตาของมันให้ตายตกไปต่อหน้า ทว่าคาวัลโลก็ต้องสงบใจ เพราะเขาถือว่าได้เอาคืนแล้ว ...แผลที่มันทำร้ายเขา แผลที่มันทำให้เขาเจ็บปวดและเสียศักดิ์ศรี บัดนี้ได้จบกันแล้ว..!

    " หึ...." คาวัลโลเชิดหน้าขึ้นแล้วทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง เขามองสภาพของฟิลิเป้ที่บัดนี้ความเจ็บปวดทำให้สติสัมชัญญะพร่าเลือน มือซ้ายของมันอ่อนแรงและเต็มไปด้วยเลือด และเจ็บปวดทรมารเช่นเดียวกับเที่เขาเจอ..

       .....ตาต่อตาฟันต่อฟัน ! มันทำร้ายเรามากเท่าไหร่ ก็จงสนองมันให้เจ็บปวดมากเท่านั้น !

      ละสายตาจากร่างอ่อนปวกเปียกของฟิลิเป้ พลันหันไปสบมองแววตาไหวระริกด้วยความหวั่นเกรงทว่าก็ยังไม่ยบอมแพ้ของราฟาเอลโร่.. คาวัลโลหรี่ตาลงช้าๆมาเฟียหนุ่มก็คิดถึงสิ่งที่ตนเองได้รับ...กับคนโง่เช่นฟิลิเป้มันทำร้ายเขาได้เพียงร่างกาย เอาคืนแล้วก็เท่านั้น แต่สำหรับราฟาเอลโร่แล้ว...เจ้าคนนี้ไม่แม้แต่จะเเตะต้องร่ากายเขา ทว่า...สิ่งที่มันทำกลับเป็นการเหยีดหยามและหมิ่นเกียรติกันแบบไม่มีชิ้นดี..

         ...ถ้าอย่างนั้นล่ะก็....

        " คุณอาครับ...ขอยืมโทรศัพท?หน่อยได้ไหม..." เอ่ยถามคลาร์กที่เลิกคิ้ว...งวยงงแต่ก็ยอมยื่นโทรศัพท์มาให้ สีหน้าอยากรู้ไม่แพ้กันว่าเขาจะจัดการเช่นไรกับราฟาเอลโร่..จะ...แสดงอะไรให้ได้เห็น

        "........."คาวัลโลไม่พูดอะไร หากเขากดเบอร์โทรที่พอจะจำได้แล้วกดโทรออก รอยยิ้มพึงใจประดับบนใบหน้า เมื่อคาดว่า..ยามที่ราฟาเอลโร่มันได้ยินเสียงของคนๆนั้น มันจะทำเช่นไร มีท่าทีแบบไหน ปฏิกริยาเป็นเช่นไร...

         ....สำหรับคนอย่างราฟาเอลโร่น่ะทรมารมันไปก็เท่านั้น มันพ่ายแพ้ทรุดโทรมได้เพียงร่างกาย อย่างมันต้องเจอแบบที่เขาเจอ มันทำให้เขาสิ้นหวัง มันทำให้เขาทรมารแทบคลั่ง บัดนี้มันก็ต้องเจอสิ่งเดียวกัน...

      .... Mi chiederai tu, morto disadorno, d'abbandonare questa disperatapassione  di essere nel mondo?

          คำพูดที่มันเคยเอ่ยกับเขา.. ระวังจะถูกคนที่รักทรยศ...กับ อีกหนึ่งความหมาย...ที่ถามว่าหากต้องตายจะทิ้งความรักนี้ไปได้ไหม?

         คาวัลโลกระตุกรอยยิ้มมุมปาก จ้องมองดวงตาสีควันบุหรี่...ในใจหมายมาด...อยากจะรู้...อยากจะรู้นัก...ว่าหัวใจของมันยังมี"รัก"ที่ทิ้งไปไม่ได้อยู่อีกไหม

         ...แล้วกับเธอคนนั้น จะรู้สึกเช่นไรกัน อยากรู้จริงๆ


           " ไม่ได้คุยกันนานนะ ซิลเวีย..."


               ทันทีที่เอ่ยคำนั้น...ระลอกคลื่นในแววตาคู่นั้นก็แปลเปลี่ยน จากสงบนิ่ง...เป็นสั่นไหว...บอกคำตอบของคำถามในใจ ว่าการคาดการของเขานั้นถูกต้อง..

            ...ไม่มีใครทิ้งความรัก ที่ตัวเองจำหลัก...ฝังจำลงได้....

          ไม่มีใครชนะมันได้ ทั้งความเกลียดชัง ความแค้น หรือกระทั่งความตายก็ไม่อาจชนะรักที่ฝังอยู่ในใจคน...

           เมื่อก่อนคาวัลโลอาจจะมองข้าม เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่เข้าใจ แต่บัดนี้ ทุกอย่างกระจ่างชัด...และเพราะเข้าใจเช่นนั้น...บัดนี้ เขาจึงชนะ...

            "....หืมมม? " คลาร์กเลิกคิ้ว...สีหน้าสนอกสนใจไม่น้อย เมื่อรู้ว่าใครคือผู้ที่คุยอยู่ปลายสาย

          ...ดวงตาสีบรูเน็ตวาววับ...คาดหวัง รอคอย...อยากรู้ว่าหลานชายคนนี้จะ"แสดง"อะไรให้เห็นกัน

            "..แหม...มาอยู่ต่างแดนนานๆ ผมก็ต้องคิดถึง"คู่หมั้น"บ้างสิครับคุณอา " คาวัลโลเอ่ย แสดงสีหน้าแสนคิดถึงหวนอาลัยอย่างสุดซึ้ง ชนิดไม่เสียแรงที่สร้างรักตำนานสะท้านวังอัลชาอ์ทันทีที่มาถึงสักนิด..มาเฟียหนุ่มยิ้มร่า แม้ในใจจะนึกหวั่นๆไม่น้อยที่ใช้วิธีนี้ เพราะถึงมันจะเป็นวิธีที่ย้อนเกล็ดคนอย่างราฟาเอลโร่ได้ดีที่สุด กระนั้นก็ยังถือว่ามันมีความเสี่ยงสูง โดยเฉพาะกับเขากำลังทำคะแนน"จีบ"อัลชาอ์อย่างสุดชีวิตอยู่ด้วย

          นัยน์ตาสีน้ำทะลเหลือบมองด้านหลังที่มีร่างของฮาซานเฝ้าอยู่ เจ้าหมอนั่นมันเฝ้าเฉยๆและดูจะมีความสุขมากกว่าที่เสียงครางด้วยความเจ็บปวดเงียบไปแล้ว.....นึกดีใจอย่างหนึ่งที่ฮาซานฟังภาษาอิตาเลียนไม่ออก และดีใจอีกอย่าง..อัลชาอ์ไม่ได้มาอยู่แถวนี้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็...

            ..คาวัลโลลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างแอบหวั่น...ถึงจะเสี่ยง แต่ความสะใจที่ได้ทำมีมากกว่าเขาทำตามแผนที่จัดการวางไว้อยู่ดี

            "...อ่า...นั่นสินะ..." คลาร์กเองก็คงรู้เรื่องของซิลเวียมาไม่น้อยและเรื่องที่ราฟาเอลโร่และซิลเวียเคยเป็นคู่หมั้นกันก็มีคนรู้มากมาย..เพียงแต่...จะน่าแปลกใจก็ตรงที่ไม่มีใครคิด ว่าราฟาเอลโร่จะยังมีเยื่อใยกับอดีตคู่หมั้นของเขาอยู่น่ะสิ..

            "...คาวัลโล? "ปลายเสียงเอ่ยทวนชื่อเขาสั้นๆนั่นทำให้คาวัลโลกลับมาสนใจผู้ที่เขาสนทนาด้วยอีกครั้ง มาเฟียหนุ่มยิ้มร้าย เขากดเปิดลำโพง ให้เสียงสนทนากระจายได้ยินกันโดยทั่วถึง

            " ใช่...เป็นไงบ้าง..ได้ข่าวฉันแล้วนี่คงไม่แอบนอกใจไปกับใครที่ไหนหรอกใช่ไหม? " เอ่ยเย้าไปอย่างที่"คู่หมั้น"สมควรทำกัน และหวังว่าคนปลายสายจะรับมุก

            " จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกันเล่า เจ้าบ้านี่.." แว่วเสียงปลายสายถอนใจคล้ายระอา คาวัลโลหัสวเราะออกมาเบาๆด้วยสีหน้ามีความสุข...ใช่ คนอื่นคงมองว่าเขามีความสุขที่ได้คุยกับคูหมั้น ทว่า ที่จริงแล้วเขามีความสุข ที่ได้มองสีหน้าและแววตาอันน่าสมเพชของเจ้าราฟาเอลโร่มันต่างหาก...

            " ..แหม ชื่นใจจริง ...นึกว่าจะแอบไปรักคนอื่นเสียแล้ว ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์คิดถึงนะเนี่ย~ " คาวัลโลยิ้มร่า เอ่ยตอบปลายสาย  เขาแว่วเสียงถอนหายใจของซิลเวีย..และหญิงสาวก็เงียบไปครู่หนึ่ง

            "....แล้วนี่....ไม่เป็นไรใช่ไหม? " น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาคล้ายไม่แน่ใจ..ไม่ได้ระอาใจหรือแฝงความหน่ายเหนื่อยเหมือนก่อนหน้า บ่งบอกว่าเจ้าตัวก็เป็นห่วงเขาไม่น้อย..นั่นทำให้คาวัลโลยิ่งสมใจ...

            มองดวงตาสีชาที่สั่นไหวเป็นระลอกพลิ้ว สีหน้าและแววตาของมันบ่งชัดว่าอยากปกปิดความผิดปกติของตนเองให้พ้นไปจากสายตาของเขา..แต่จะเป็นไปได้หรือ เมื่อคลาร์กยังคงจับมันมัดไพล่หลัง และถือเหล็กเผาไฟจี้คอมันอยู่ตรงนั้น..

            ....ยิ่งซิลเวียมีท่าทีรักใคร่อาทรเขามากเท่าไหร่ ราฟาเอลโร่มันก็เจ็บเจียนตายมากเท่านั้น !!!

          " ผมสบายดี..." คาวัลโลผ่อนลมหายใจลงช้าๆ เมื่ออีกฝ่ายถามมาด้วยความห่วงใย สิ่งที่เขาตอบกลับไปก็เป็นความจริงไม่เแพ้กัน แม้ว่าเขาและหญิงสาวในสายจะไม่ได้คบหากันด้วยความรักแบบที่คู่รักพึงจะมี ทว่าในฐานะคนที่ปลงใจว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันในวันหน้าก็ย่อมจะมีเยื่อใยต่อกันไม่มากก็น้อย...

           "และ...ตอนนี้ผมก็มีเรื่องอยากปรึกษาเรื่องหนึ่ง.." คาวัลโลเอ่ยช้าๆ ...ริมฝีปากกระตุกยิ้ม กับแผนการณ์ที่เขาคิด...แผนการณ์ที่จะทำให้เขาแก้แค้นได้อย่างสาใจเป็นที่สุด..

          ".....เรื่องอะไร? "

          "...คุณก็รู้เรื่องไอ้บ้าสองตัวที่มันรี่มาจับตัวผมสินะ "ถาม..และคำตอบคือเสียงถอนหายใจระอายาวๆ " แล้วตอนนี้เนี่ย..ผมจับมันมาได้แล้ว กำลังคิด...ว่าจะทำอะไรกับพวกมันดี.."

          " งั้นเหรอ..." น้ำเสียงผู้ฟังเรียบเฉย..คล้ายไม่ใส่ใจและกำลังพุดถึงคนที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดกับตนอีก ส่วนคาวัลโลกระตกยิ้ม อยากรู้...อยากรู้เหมือนกันว่าซิลเวียจะยังมีเยื่อใยกับราฟาเอลโร่ หรือจะนึกรักกันอยู่บ้างรึเปล่า..

          " ....ผมกำลังลังเลใจไง...ว่าจะฆ่า จะปล่อย หรือจะทำไงดี คุณช่วยผมคิดหน่อยสิที่รัก..."ส่งเสียงเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอด้วยท่าทีครุ่นคิดหนัก..และ...ใจความนั้นทำให้คลาร์กหัวเราะขึ้นมาอย่างพอใจ...

       .....ทรมารคนอย่างมันด้วยความรักนั่นล่ะ นี่คือสิ่งที่คาวัลโลต้องการ...

          "นี่น่ะ..."น้ำเสียงคาวัลโลปรับเป็นดังชัด...ชัดขึ้นหลังจากปลายสายไม่ตอบคำใดกลับมา " ตอนนี้ฟิลิเป้มันถูกผมจัดการ"ตามสมควร"ไปแล้ว แต่ไอ้คนที่กวนใจผมที่สุดน่ะยัง เพราะผมไม่รู้จะใช้วิธีไหนให้สาสมดี...ทั้งเรื่องที่กล้ามาหาเรื่องผมถึงนี่..และอีกเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ ผมถึงโทรมาหาคุณเพราะโทษฐานที่มันคิดจะฆ่าคุรน่ะ จะลงโทษกันยังไงดีหืมมม...ซิลเวียที่รัก..."

            คาวัลโลหัวเราะเบาๆ นัยน์ตาจ้องมองแววตาที่สั่นไหวของราฟาเอลโร่  ดวงตาของมันฉายแววตกตะลึงและหวาดหวั่นอย่างไม่เคยเห็น นั่นยิ่งทำให้คาวัลโลพอใจ..มันคงกลัว กลัวว่าสิ่งที่จะได้ยินจากปากของซิลเวียคือคำสั่งให้ฆ่าทิ้งหรือทรมารจนตายไปเสียให้พ้นๆ...เพราะนั่นจะบ่งชัดว่าเธอรังเกียจและไม่ได้มีใจรักหรือผูกพันอีกแล้ว...

          พวกเขาฆ่าฟิลิเป้ไม่ได้เพราะมันคือทายาทมาเฟีย แต่กับลูกน้องในแกงค์อย่างราฟาเอลโร่น่ะอีกเรื่อง ต่อให้มันจะเป็นคุณชายคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่คนที่ตายไม่ได้หรือสำคัญอะไรขนาดนั้น..จะเชือดไปให้พ้นหูพ้นตาก็ย่อมได้อยู่แล้ว

        ....ไม่ต้องกลัวว่าหากฆ่าไปแล้วพวกเรกาโซ่จะเอามาเล่นงานอัลชาอ์ เพราะจะอย่างไรพวกมันก็เข้าเมืองมาโดยผิดกฏหมาย เจ้าของประเทศย่อมจัดการได้ตามที่ต้องการทุกอย่าง และอีกทั้งอัลชาอ์ยังไว้ชีวิตฟิลิเป้ แค่นี้พวกเรกาโซ่ยังต้องขอบคุณและตอบแทนเอาเสียด้วยซ้ำ...

           ...เพราะฉะนั้น...ราฟาเอลโร่น่ะ จะเป็นหรือตายไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย...

         "....จะฆ่าทิ้ง....หรือจะเอาเหล็กร้อนๆ...ในมือคนของฉันเสียบคอมันดีนะ ? "คาวัลโลเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วด้วยท่าทีมีความสุขเหลือหลาย " ก็มันกล้าเอาปืนยิงคุณนี่ซิลเวีย...เจตนาจะฆ่าแบบนั้นผมก็แค้นแทนนา...แต่จะมีจัดการโดยไม่ถามเจ้าทุกข์เลยก็กระไรอยู่ "

         ".........."


         " หรือจะถลกหนังมันดีนะ...เสร็จแล้วก็เอาไฟเผาทั้งเป็นก็น่าสนใจดี....อ้า.....เอาเหล็กทิ่มตาทีละข้างก็เข้าท่าอยู่...ดูหน้ามันแล้วก็อยากจะกรีดทิ้งอยู่เหมือนกัน เสร็จแล้วค่อยหั่นขาหั่นแขนทีละข้างส่งไปเป็นของขวัญพวกเรกาโซ่...ฮ่ะๆๆๆๆๆ"


         ".........."


         "....ซิลเวีย~~...เอาไงดีล่ะครับ...งานนี้ผมให้คุณตัดสินใจนะที่รัก...." คาวัลโลยิ้มร่า ถามปลายสายที่นิ่งเงียบไปเนิ่นนาคล้ายจะวัดใจ...ใช่ นี่คือการวัดใจ ถ้าซิลเวียยังมีเยื่อใยหรือยังอาวรณ์เจ้าราฟาเอลโร่อยู่ เขาก็คงต้องพิจารณาการเป็นพันธมิตรกันเสียใหม่ แม้จะไม่ถึงขึ้นเลิกคบค้า แต่การผูกสัมพันธ์ลึกซึ้งคงเป็นไปไม่ได้ ต่อให้เขาไม่คิดจะแต่งกับเธอแล้ว แต่พี่น้องของเขาก็ยังมีนี่...


          ...และยังมีอีกทางเลือกที่น่าสนใจ...เพราะหากสองคนนี้ยังรักกันอยู่จริงๆ..คนกลางอย่างเขาก็มีสิทธิจะใช้ประโยชน์จากสัมพันธ์นั้นเช่นเดียวกัน

         ริมฝีปากบางบิดเป็นรอยยิ้มบางๆรอคอยคำตอบด้วยใจจดจ่อ...เอาล่ะ จะตัดสินใจยังไงกันนะ

         "....แก....จะทำอะไรก็ทำ...อย่ามานั่งถามคนอื่นให้ยุ่งยาก...อึ่ก! " ริมฝีปากสีจางเม้มแน่น กลั้นเสียงคางเมื่อถูกกำปั้นของคลาร์กตวัดเข้าที่กลางลำตัวแรงๆ. จนร่างของราฟาเอลโร่ไหวเฮือกหอบแฮ่ก..

         " คนอื่น?... อะไรกัน...นั่นก็เป็นอดีตคู่หมั้นแกนี่นาราฟาเอลโร่...เอ๊ะ....หรือว่าจะยังจะรักอยู่กันแน่นะ " คาวัลโลถามออกมาด้วยสีหน้าแสร้งงวยงง ตกใจราวกับไม่ทราบทั้งที่เขาก็รู้อยู่เต็มอก.....

      ...แต่การกลั่นแกล้งคนอย่างมัน ก็น่าสนุกดีไม่ใช่หรือ..

         "...นี่..ซิลเวีย ราฟาเอลโร่มันรักคุณเหรอเนี่ย...อยากจะฟังมั้ยคำบอกรักที่ว่าน่ะ.."คาวัลโลถามปลายสายเจื้อยแจ้ว รู้สึกราวกับตัวเองเป็นตัวร้ายในละคร ที่กดดันทำร้ายคู่รักก็ไม่ปาน

         " คำโกหกพรรคนั้นฉันไม่อยากได้ยิน " น้ำเสียงห้วนสั้นของซิลเวีย กราดอนที่สวนขวับมาทันควันทำให้คาวัลโลเลิกคิ้ว...เขายิ้มมุมปาก สายตาเหลือบมองสีหน้าของราฟาเอลโร่..ทั้งใบหน้า ทั้งแววตาที่เมื่อได้ยินคำนั้นก็มีท่าทีแปรเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด..     
 
       ...หรือว่าความสงสัยของเขาจะเป็นจริงกัน?

         "...หือ...? "คาวัลโลตอบกลับปลายสาย ด้วยรอยยิ้มบาง.."แล้ว...จะให้ฉันทำยังไงดี "

         "........."


         " ถ้าไม่ตอบภายในสามวินาที~ ฉันจะเอาเหล็กเผาไฟทิ่มคอมันล่ะนะ...แบบว่าขี้เกียจรอเธอคิดวิธีทรมารมันแล้วน่ะ " คาวัลโลพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาพยักหน้าให้คลาร์ก ยิ้ม...แล้วจ้องหน้าราฟาเอลโร่ที่มองเขาด้วยดวงตาขุ่นขวาง..

         " แกต้องการอะไรกันแน่ " คำถามนั้นห้วนสั้นอย่างไม่ระงับอารมณ์ แสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

         " 1 "

         " จะฆ่าก็ฆ่า ชีวิตฉันไม่จำเป็นต้องขึ้นอยู่กับคำพูดของใคร! "

         " คิดงั้นเหรอ?...2 " คาวัลโลยักไหล่ จ้องมองใบหน้าของราฟาเอลโร่สลับกับโทรศัพทืมือถือในมือตนเอง

         "...ฉันบอกว่า...."

        " จะฆ่าก็ฆ่า อย่ามัวรีรอน่ารำคาญ !"


    ตึ้ก ตึ้ด ตึ้ด ตึ้ด....


        " หวา~ โกรธซะแล้ว "   คาวัลโลร้องครางออกมาด้วยสีหน้าราวกับเสียใจนักหนา ทว่าแววตาพราวระยับ..ทั้งขบชันและนึกชอบใจ..

         ...นัยน์ตาสีน้ำทะเลจ้องมองแววตาของราฟาเอลโร่ บอนด์เต้อีกครั้ง และคราวนี้สมองของเขาก็กระซิบบอกให้กู่ร้องถึงชัยชนะอย่างเต็มรูปแบบ และเป็นชัยชนะที่เขาแสวงหาหลังจากพ่ายแพ้อย่างน่าอดสูจากสงครามน้ำลายครั้งที่แล้ว

      มันทำให้เขาบ้าคลั่งไปกับคำพูดเพียงประโยคเดียวของมัน ทำให้ชีวิตของเขาตกต่ำไม่มีชิ้นดี..บัดนี้ เขาได้เอาคืนมันอย่างสาสมเป็นที่สุดแล้ว

          ...คาวัลโลยื่นโทรศัพท์ไปให้คลาร์ก ขณะที่คุณอาของเขาปล่อยร่างของราฟาเอลโร่ให้ทรุดลงกับพื้นห้องขังด้วยแววตาสมเพชนัก..

     เหล็กเผาไฟสีแดงก่ำในมือของคลาร์กถูกวางเก็บไว้ขณะที่คาวัลโลทรุดกายลงตรงข้ามร่างของราฟาเอลโร่ จ้องมองแววตารวดร้าว และสีหน้าดั่งคนตายทั้งเป็นของชายตรงหน้าให้เต็มตาด้วยความสาแก่ใจ

....ชัดเจน.... ว่าแผนการณ์นี้ของเขาสำเร็จ และเช่นกัน ชัดเจนว่าลางสังหรณ์ของเขาไม่มีวันพลาด..

    สิ่งที่ราฟาเอลโร่กลัว ไม่ใช่ความตายหรือความพ่ายแพ้ แต่คนอย่างมันกลับกลัวสิ่งที่ตัวเองปฏิเสธมาตลอด..

    เมื่อมองรอยหวั่นไหวของดวงตายามที่เขาเปิดปากเรียกชื่ออดีตคู่หมั้นของตัวเอง บอกชัดเจนว่ามันรู้สึกยังไงกับเธอและ"คาดหวัง"กับการมาที่นี่มากแค่ไหน

    ราฟาเอลโร่มาที่นี่เพื่อฆ่าเขา มันโกรธเกลียดเคียดแค้นเขาที่แย่งซิลเวียมา...ทั้งที่ตัวเองโหดร้ายถึงขึ้นกล้าเล็งปืนใส่คนที่ตัวเองรักแท้ๆ

     มาเสียใจภายหลัง..แถมยังพยายามยื้อคืนมาสุดชีวิต แม้จะไม่กล้าไปเจอหน้า ก็ยังพยายามยื้อไม่ให้ผู้หญิงที่ตัวเองหลงรักไปเป็นของใคร

     พยายามบอกตัวเองว่ายังมีความหวัง..แต่เมื่อคำพูดของซิลเวีย...ที่บอกว่าฆ่าก็จงฆ่า..มื่อเธอพูดออกมาก็ไม่ต่างกับคำสาปส่งให้มันตายทั้งเป็น..


      ....จมลงไปเช่นเดียวกับเขาที่ลงสู่ความผิดหวัง สู่โลกที่มืดมิดและไร้ซึ่งกำลังใจด้วยคำพูดประโยคหนึ่งเช่นกัน...


       สาสมที่สุดแล้ว


      "...น่าเสียดายนะ ราฟาเอลโร่ ที่เขาไม่ได้บอกให้ฆ่าแกด้วยวิธีไหน..." คาวัลโลหัวเราะเบาๆ ริมฝีปากเหยียดยิ้ม " แต่สำหรับแกตอนนี้ จะด้วยวิธีไหนก็คงไม่ต่างกันล่ะมั้ง "

      "..............."

       "...คราวหลังก็อย่าคิดพยายามโง่ๆด้วยการมาแย่งของๆฉันอีกก็แล้วกัน ! "


         คาวัลโลฟาดกำปั้นลงบนใบหน้าของราฟาเอลโร่สุดแรง จากนั้นเขาก็ลุกพรวด จ้องมองใบหน้าของราฟาเอลโร่ บอนด์เต้ และฟิลิเป้ เรกาโซ่ สองมาเฟียที่กล้ามาหยามศักดิ์ศรีตนด้วยแววตาวาววับ

      และตอนนี้พวกมันทั้งสองต่างก็ได้รับผลตอบแทนที่สาสมที่สุดไปแล้ว..


         " คาวัลโล "  น้ำเสียงที่เคยคุ้นเอ่ยเรียกทำให้ร่างขยับไหว คาวัลโลหันไปสบตาอัลชาอ์ที่ยืนอยู่นอกห้องขัง สีหน้าของชีคหนุ่มนิ่วปนถอนใจหน่อยๆกับสภาพของสองนักโทษที่บัดนี้อยู่ในสภาพย่ำแย่เกินบรรยาย

         " ...ไม่ได้ทำอะไรเกินกว่าเหตุซักหน่อย "คาวัลโลตอบกลับสายตานั้นด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะเดินออกมาด้านนอกเพื่อสมทบกับอัลชาอ์ เขาหันไปมองร่างของสองมาเฟียคู่แข่งอีกครั้ง สภาพของฟิลิเป้นั้นนอนพังพาบครวญครางกับรอยแผลที่มืออันปรากฏอยู่อย่างน่าสมเพช..และราฟาเอลโร่...ยังคงนอนกลิ่งโค่โร่อยู่บนพื้นห้องขังราวกับหมดเรี่ยวแรง สภาพร่างกายอาจจะไม่ได้บาดเจ็บเพิ่มเติมมากนัก ทว่าสีหน้าและแววตาไม่ต่างกับคนใกล้ตาย...

           "เฮ้อ......อีกไม่นานก็คงได้กลับแล้วสินะ.....น่าเสียดายจริงๆ "  คาวัลโลบ่นออกมาแล้วเดินหันหลัง ไหสไหล่เดินออกไปด้วยสีหน้าชาเฉย เกมส์นี้อาจจะน่าเสียดายที่เขาไม่ได้ฆ่าพวกมันดั่งใจ อาจะดูเหมือนตัวเขาพ่ายแพ้ หากความจริงแล้ว เขาชนะ...

          มาเฟียหนุ่มเหยีดยิ้ม ก่อนจะสาวเท้าตามอัลชาอ์ไม่หันไปสนใจสองคู่อริที่เขาจัดการมันไปแล้วอีกต่อไป  ฝ่าเท้าของคาวัลโลย่ำไปตามทางเดินตามหลังชีคหนุ่มที่เดินนำไปเพื่อจะพามายังห้องขังอีกแห่งที่มีนักโทษอีกรายถูกจับไว้..

        คาวัลโลจ้องมองใบหน้าและดวงตาของชายผู้ซึ่งถูกจับได้ฐานเป็น"สายลับ"สืบข่าวของทางเซเนียยาให้กับศัตรูด้วยวสายตาครุ่นคิด ใบหน้านั้นมีร่องรอยอ่อนล้า ดวงตาหรุบต่ำ ทว่ายังคงวาววับไม่ยอมแพ้ สภาพถูกสอบสวนด้วยฝีมือของสองพี่น้องเซฮามัคไม่ได้เลวร้ายอะไรเท่าไหร่นัก แต่ก็เค้นอะไรมาไม่ได้เช่นเดียวกัน..

       นัยน์ตาสีน้ำทะลหรี่ลงน้อยๆ มองหน้าสายลับตรงหน้าด้วยท่าทีกังขา ก็จริงที่ว่าการมาของชายคนนี้มีปัญหานับแต่หายตัวไปและมีปัญหากับอัลชาอ์มาก่อนแล้ว ก็ไม่แปลกที่เขาจะแก้แค้นด้วยวิธีนี้...ไม่แปลกที่อัลชอาอ์จะสั่งจับตาดู แต่ทว่าเมื่อสบตากับสายลับที่ว่า ความนัยน์บางอย่างในดวงตาคู่นั้น ทำให้เขาต้องหรี่ลงลงอย่างครุ่นคิดหนัก..   

      ...ไม่รู่อะไรกำลังบอก ลางสังหรณ์บางอย่างกำลังกระซิบ...ว่าทุกอย่างมันง่ายเกินไป...

      สายลับที่หาตัวกันอย่างเอาเป็นเอาตาย คนที่สืบข่าวของพวกเขามาตลอดคือคนๆนี้งั้นเหรอ?

     จริงอย่ที่ว่าแรงจูงใจต่างๆมันช่างสมเหตุสมผลจนยากจะปฏิเสธ..แต่...เมื่อได้มองเห็นสีหน้าและแววตาของอัลชาอ์ นั่นเป็นอีกครั้ง ที่คาวัลโลบอกตัวเองว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น..

      ...เรื่องราวที่ใกล้จะจบ ปัญหาที่พยายามค้นหาต้นตออย่างเอาเป็นเอาตาย จู่ๆเหยื่อจะเดินมาติดกับเองง่ายๆ มันน่าเชื่อนักงั้นหรือ?...แถมยัง เป็นคนที่เพิ่งเข้ามาถึง ไม่น่าจะเชี่ยวชาญพื้นที่อะไรด้วยซ้ำ..

      คาวัลโลจ้องมองดวงตาของชายหนุ่มตรงหน้า ....สถาปนิกเจ้าของโปรเจกต์ออกแบบที่อัลชาอ์พอใจ ..ชายที่เคยเป็นแฟนโรเบิร์ตและหักอกฝ่ายนั้นจนเจ็บแสบ คนที่ถูกอัลชาอ์เล่นงานจนล้มละลาย..คน...ที่บัดนี้มีสภาพเป็นสายลับที่ถูกจับได้อยู่ตรงหน้า..

        " ถึงขั้นนี้แล้วคณพอจะพูดอะไรออกมาได้บ้างหรือยัง..คริส"

           อัลชาอ์ออกปากถาม..ทว่าสิ่งที่ตอบรับก็มีเพียงความเงียบและลมหายใจหอบยาว...ขณะที่คาวัลดลจ้องมองท่าทีของผู้คนในห้องขังนี้อย่างใครครวญ...ทีละคน...ทีละคน

        ..รามิล...ราเซย์....อัลชาอ์ คริสและตัวเขา...

        คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าผู้ร้าย คนที่จับได้คือผู้ชนะ...มันก็ควรเป็นแบบนั้น

     ....แต่ลางสังหรณ์บางอ่างบอกกับเขา ว่าเรื่องแบบนี้ มันง่ายเกินไป..



        ใคร...กำลังหลอกเขาอยู่



..................


      ...มาแล้วววว 
  / รู้ตัวว่ามาช้ามาก อย่าเอาถ้วยไหกะละมังมาปาเค้านะ
     ขอโทษด้วยคะที่ไม่ได้แจ้งข่าว จริงๆคืออ่านหนังสือสอบเลยไม่มีเวลามาอัพ ขอโทษด้วยค่า

     ส่วนตอนนี้...ชอบคาวัลโลตัวร้ายของเรื่องมาก..กร้าก ก ก ไม่ใช่นายเอกแล้ว แกเป็นตัวร้าย ย ย ย 
     แต่ชอบที่คาลตัดสินใจโต้ตอบราฟาเอลโร่ด้วยวินี้นะ หึหึ แหล่มเป็ดมาก สะอกสะใจกันไป รู้สึกฮีหยดหยองและกวนตีนมากตอนพูดบิวด์ให้(อดีต)คนเคยรักเขาสั่งฆ่ากัน...เอ็งนี่มันช่างร้ายกาจนักกกกไม่เสียแรงที่ฟูมฟักเลี้ยงดู (?)
     ส่วนเรื่องคุณลุง ความจริงวางไว้แล้วว่านี่เป็นอีกช่วงแสดงพัฒนาการของคาวี่  แบบว่าเห็นอัลที่ทำเลยอยากเอาบ้าง ไม่อยากฆ่าอย่างเดียวเหมือนตัดปัญหา อยากเป็นคนดีแบบชีคบ้างอะไรแบบนี้ ถือว่าส่งอิทธิพลต่อกันก็แล้วกัน อัลเปลี่ยนคาวี่ ส่วนคาวี่..เอ้อ...ก็เปลี่ยนนอัลนิดหน่อย (เปลี่ยนให้โหดขึ้น??) 
        และที่คุณอาปิด อันนี้ก็แล้วแต่จะคิด เพราะถ้าบอกว่าพี่ชายไม่เป็นไรเรื่องเคลียร์หมด คาวี่มันอาจจะไม่ไปจริงๆก็ได้นะ ขนาดรู้ข่าวว่าพี่ตายตอนแรกยังทำท่าจะไม่ไปอยู่ดี เป็นเราเราก็หวั่นล่ะว้า ว่ามันจะเปลี่ยนใจ
  และ...คุณสายลับ ไม่ผิดความคาดหวังมั้งว่าเป็นใคร 5555+ ฮีแกก็มีแนวน้มมมาแต่ตาแรกแล้ว แต่งานนี้คาวี่กระซิบว่ามันต้องมีไรมากกว่านั้นสิ ตุกำลังโดนใครหลอกอยู่ อะไรแบบนี้ ก็รอดูกันต่อไป
ปล. เรื่องของรางวัลประกาศผลขอพรุ่งนี้นะคะ ขอเวลาตัดสิน กร้าก  ก ก
 ปล. 2 คาวี่ใกล้จะจบแล้ววววววว ดีใจด้วยยย   

   ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า

[parakoparako]

 
มาแว้ว คิดถึงคาวี่มาๆๆๆ

[ณยฎา]

+1 จ้าาา
สงสารคลาก ต้ออมาทนเห็นคาวี่จีบอัลชา 55+ แต่เราเป็นเราจะกรีดร้องมากอยากดู
ใครกันนะที่พยายามเล่นตลก หลอกลวง อยู่

[หัวเเม่มือ]

โอยยยสนุก ชิงไหวชิงพริบกันจริงอะไรจริง จะจบแล้วเศร้าใจจัง ชอบเรื่องนี่สนุกดี

โหวตชื่นชม 1
โหวตบวกเป็ด 1

[pooinfinity]

คาวี่ อี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดเถิงงงงงงงงงงงงง
นู๋กวนฝ่าทะรีนได้มันหยดมากลูก แบบนี้สิที่รัก ที่นู๋คู่ควร