สีหน้าไม่พอใจของอัลชาอ์ที่เห็นชัดเจนนับแต่ก้าวเท้าเข้ามานั้นก็ทำให้รู้ชัดว่าเจ้าตัวคงอารมณ์ไม่คงที่เสียเท่าไหร่ คาวัลโลนิ่งมองท่าทีของคนรัก กระทั่งแกเร็ตออกไปแล้วนั่นล่ะ ฝ่ามือของเขาจึงแตะไปที่แผ่นหลังแกร่ง เรียกให้อัลชาอ์ที่กำลังตาขวางหันมามองกันเสียบ้าง...
...เป็นที่แน่นอนแล้วว่าจะออกไป รับปากไปแล้ว ตั้งใจไว้แล้ว ตอนนี้คาวัลโลได้แต่คาดหวัง...รอคอย...ว่าอัลชาอ์จะยอมรับมันหรือไม่...
นัยน์ตาสีน้ำทะเลเกลื่อนไปด้วยความหวาดหวั่นไม่น้อย...เขาคาดหวังเต็มที่ให้อัลชาอ์ยอมรับ แต่ถ้าหากไม่ยอมเล่า...เรื่องราวคงไม่พ้นแตกหักกันไปอีก..
ถ้าเป็นแบบนั้น...หวังจะให้จบลงอย่างที่สามารถยอมรับกันได้ทุกฝ่าย จะเป็นไปได้จริงหรือ?
" อัลชาอ์..." คาวัลโลกระตุกเสื้อคลุมอีกฝ่ายแรงๆอีกครา เมื่อแตะแผ่นหลังและเฝ้ามองแล้วชีคหนุ่มยังไม่หันกลับมาสบตา
"........." แม้นัยน์ตาคู่นั้นจะหันมาหา ทว่ายังไร้คำพูดใดออกมาจากชีคหนุ่ม และใบหน้าที่เคร่งขรึม นั่นชวนให้ใจเสียขึ้นทุกที
" คุณเงียบทำไม? " คาวัลโลเกลียดความเงียบ อัลชาอ์ก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว โดยเฉพาะความเงียบจากคำถามที่เขาต้องการคำตอบ ทำไมต้องเงียบ ทำไมต้องทำเฉย ทำไมต้องทำเป็นไม่พูดไม่จา มันแก้ปัญหาได้หรือย่างไร หรือจะให้เขาคิดเองเออเอง
เข้าใจเอง ใครมันจะไปมีปัญญาอ่านใจออกได้
".........."
" อัลชาอ์ ! " เพราะกำลังเครียดขึงและคาดหวัง แต่อีกฝ่ายก็ยังเงียบนิ่งไม่ตอบคำแถมยังเบือนหน้าหนี ชวนให้ความหงุดหงิดพุ่งปรี้ด คาวัลโลกัดฟันเข่นเขี้ยวฝ่ามือตะปบเข้าให้ที่แขนของชีคหนุ่มแล้วกระชากพร้อมกับร้องเรียกเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ....กล้าดียังไงมาทำเมินเขาแบบนี้
" อย่าเพิ่งเซ้าซี้ คาวัลโล! " อัลชาอ์ตวัดสายตามามองอย่างนึกฉุน ชีคหนุ่มพ่นลมหายใจแรง ดึงท่อนแขนออกมาจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย " ช่วยอยู่เงียบๆตอนที่ผมกำลังสงบสติอารมณ์ได้ไหม? ผมไม่อยากโมโหดคุณเรื่องงี่เง่านะ "
"............." แล้วตอนนี้ไม่ไดทำอยู่หรือไง ! คาวัลโลอ้าปากค้าง พยายามระงับความไม่พอใจของตนเองเต็มที่ พยายามจะเข้าใจว่าที่อัลชาอ์ทำเพราะไม่อยากให้มีเรื่องทะเลาะกันใหญ่โตในสถานการณ์แบบนี้ แต่ยิ่งมองแผ่นหลังของคนรักที่ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะหันหลังกลับมา ความอึดอัดกลับค่อยตีขึ้นมาอย่างกะทันหัน..
...ทั้งที่พยายามจะหาทางออกแล้ว จมาโกรธอะไรกันอีก?
ยอมรับว่าผิดแล้ว ยอมรับและขอโอกาสแบบนี้จะได้ไหม? เรื่องมันจะจบยังไงกันถ้ายังหันหลังคุยกันแบบนี้
" หมอนั่นเป็นใคร? " ผ่านนาทีแห่งความเงียบงันไปชั่วครู่ ที่สุดอัลชาอ์ก็พ่นลมหายใจลงและหันกลับมาอีกครา...เพื่อจะได้พบกับคาวัลโลที่นั่งลงบนฟูกนอนด้วยสีหน้างอง้ำเคร่งเครียด
" เพื่อน..." น้ำเสียงที่ตอบออกมาสั้นห้วนทว่ายังมีแววสั่นไหว คาวัลโลกลืนก้อนสะอื้นที่แล่นมาจุกลำคออย่างกะทันหันรู้สึกว่าตัวเองชักจะบ่อน้ำตาตื้นและร้องไห้ง่ายเหมือนเด็กเข้าไปทุกที
" ...เพื่อนที่ไหนจูบมือกันด้วย ? " อัลชาอ์ทรุดกายลงตรงหน้า ชีคหนุ่มพ่นลมหายใจแล้วเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าตึงขึง ความเคืองใจจากภาพที่เห็นค่อยคลายลงยามได้เห็นท่าทีเงื่องหงอยของคนรัก แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้ความหงุดหงิดนี้หายไปได้
" เอ๋?....คุณเห็นด้วยเหรอ? " คราวนี้คนฟังเงยหน้ามามองด้วยสีหน้าเหรอหรา ผิดคาดสำหรับอัลชาอ์ที่จะได้เห็นสีหน้าจืดเจื่อนหรือท่าทีอึกอักเป็นลิบลับ..
" เห็น...และกำลังหงุดหงิดอยู่นี่ " ชีคหนุ่มพ่นลมหายใจช้าๆ หลังจากเดินออกไปคิดอะไรเงียบๆไม่นานก็มีคนมาตามและเเจ้งเรื่องที่มีคนมาคุยกับคาวัลโล รีบเดินเข้ามาและยืนนิ่งอยู่ด้านนอกอย่างไม่อยากขัดจังหวะ ทว่าภาพที่ชายหนุ่มคนนั้นก้มลุงจูบบนหลังมือของคาวัลโลทำให้ความโกรธเคืองและหงุดหงิดแล่นวูบจนถึงตอนนี้ แต่คนถูกทำกลับทำหน้าตาเหรอหราเสียอย่างนั้น
...การจูบหรือกอดในสายตาของคนยุโรป มองมันไม่ต่างกับการทักทาย ชีคหนุ่มรู้ดี แต่มันหมายถึงการจูบลงบนหลังมือของผู้ชายด้วยกันด้วยหรือ?
"...ที่แท้คุณก็หงุดหงิดเรื่องนั้น บ้าชะมัด " คาวัลโลพ่นลมหายใจพรูแล้วบ่นงึม ความคิดร้ายๆที่โผล่มาในสมองเรื่องคำพูดของตนเองถูกปัดหายไปจากสมอง
" ..มันน่าแปลกนักหรือ? " ท่าทางอัลชาอ์จะไม่ได้โล่งใจด้วยสักนิด ชีคหนุ่มยังคงมีท่าทีเคืองใจ สีหน้าหงุดหงิด
"...หมอนั่นเป็นแค่เพื่อนผม...เป็นลูกน้องผมด้วย สิ่งที่เขาทำ แค่การเคารพ..เท่านั้น " คาวัลโลพ่นลมหายใจพรูยามนึกถึงตำแหน่ง"บอส"ที่แกเร็ตเรียกขาน บ่งบอกถึงอำนาจ ทว่าก็บอกถึงภาระหนักที่อยู่บนไหล่เช่นกัน
" เคารพ...." อัลชาอ์ขมวดคิ้วจางๆ
"....ยอมรับบอสที่จะเข้ามาปกครอง ด้วยการจูบหลังมือน่ะ..." คาวัลโลตอบสั้นๆ พร้อมกับถอนหายใจยาว...และ บรรยากาศที่เริ่มจะผ่อนคลายเพียงเล็กน้อย ก็กลับกลายเป็นหนักอึ้งอีกครั้ง..
" อัลชาอ์...ผมน่ะ......." คาวัลโลถอนหายใจ เขาอ้าปากพูดเพราะจะปิดไปหรือทำนิ่งเฉยไปก็ไร้ประโยชน์ ขอร้องอัลชาอ์กลับไปไม่พอ เขายังกลับไปรับตำแหน่งบอสที่ต้องทำด้วย เพราะคาวัลโลเองก็รับปากไว้แล้ว จะเพิกเฉย จะทำไม่สนใจแล้วโยนภาระให้คนอื่นก็ทำไม่ได้..
"....ผมรู้ " ชีคหนุ่มเอื้อมมือแตะไหล่ ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าอันหลากหลาย..คาวัลโลเงยหน้าสบนัยน์ตาสีนิลของคนรัก..มันกำลังสั่นไหวเช่นเดียวกับดวงตาของเขา...
ฝ่ามือหนาแตะลงบนผิวแก้ม สัมผัสและลูบไล้มันเบาๆทั้งด้วยความรักใคร่และอาวรณ์หนักหนา คาวัลโลกลืนน้ำลายลงคอช้าๆเมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่สั่นระริกของอีกฝ่าย..
"....ที่สุดคุณก็ต้องกลับไป...ไปตามทางของคุณ......"
" อัลชาอ์....." คาวัลโลเม้มปากแน่น ก้อนสะอื้นจุกคอหอย แววตาสั่นระริกไหวสบมองดวงตาสีเข้มของคนรักอย่างเศร้าสร้อย เขาเอื้อมมือกุมฝ่ามือหนาไว้แน่น จ้องมองใบหน้าและแววตาของอีกฝ่าย
" ผมจะกลับมา...ผมสัญญา....สัญญานะ...." ริมฝีปากสีจางพึมพัมเสียงพร่าสั่น พยายามสบมองใบหน้าและแววตาของชีคหนุ่มทั้งที่น้ำตาเอ่อคลอจนภาพทั้งมวลสั่นไหว " เชื่อผมนะ...ได้โปรดเชื่อผมเถอะ...เชื่อใจผมด้วย..."
".........." ชีคหนุ่มหลับตาลง...ถอนหายใจพรูแล้วรั้งร่างของคาวัลโลให้แนบชิด อ้อมแขนหนากอดรัดร่างที่สั่นระริกของอีกฝ่ายไว้แน่น นัยน์ตาสีเข้มหรุบต่ำจ้องมองเส้นผมสีน้ำตาลทองของคนรัก..ชีคหนุ่มสอดปลายนิ้วลงบนเส้นผมนุ่มนั้นอย่างรักใคร่ ขณะที่แว่วเสียงสะอื้นของคนในอ้อมกอด จ้องมองฝ่ามือที่กำเสื้อคลุมของตนไว้แน่น มือที่กำแน่นเกร็งสั่นไปทุกส่วนบ่งบอกว่าคาวัลโลก็ลำบากใจไม่แพ้กัน..
"...อัลชาอ์....รับปากผมนะ....อัลชาอ์ ". คาวัลโลพึมพัมเสียงสั่น เงยนหน้าขึ้นมาจากแผ่นอกหนาเพื่อสบตาอ้อนวอนชีคหนุ่มเจ้าของอ้อมกอดแสนอบอุ่นที่เขาถวิลหา...เว้าวอน...ร้องขอ เพียงเพื่อจะได้คำสัญญาที่เขาต้องการ ให้มั่นใจ และสามารถจะก้าวออกไปโดยไร้อาการลังเล..
...เพื่อจะกลับมาอีกครั้ง...เพื่อจะได้อยู่กับคนๆนี้อีกครา..
ทว่าอัลชาอ์เพียงแต่ถอนหายใจไม่ตอบคำ ชีคหนุ่มเอื้อมมือปาดน้ำตาที่อาบแก้มของคนรักด้วยสีหน้ารวดร้าว..ทำได้เพียงนิ่งเงียบไม่เอ่ยปากรับหรือปฏิเสธ และทำเพียงโอบกอดร่างของคนที่ตนรักหมดใจไว้แน่น...
....เดิมพันที่วางไว้...หมดไปหรือยังเหลือไหม อัลชาอ์ไม่อาจจะตอบได้
กี่ครั้งกี่คราวที่เรื่องกลับมาสู่จุดเดิมๆ..กี่ครั้งที่คำถามนั้นวกกลับเข้ามาสู่ห้วงคำนึง
...คนเราจะยอมรับ จะยอมเจ็บปวดกับความรักแบบนี้ไปได้นานสักแค่ไหน..?
" อัลชาอ์....." ริมฝีปากของคาวัลโลยังคงเอ่ยปากอ้อวนวอนด้วยสีหน้าโศกเศร้า ใบหน้าที่เขาหลงรัก หลงไหลเต็มไปด้วยน้ำตา ที่ค่อยเอ่อท้นดวงตาคู่สวยแล้วอาบลงบนผิวแก้ม.. ชีคหนุ่มดันร่างของอีกฝ่ายให้ทอดกายลงบนฟุกนอนหนา ขณะที่ตนโถมกายเข้าทาบทับ ปิดเสียงสะอื้น ซับรอยน้ำตา และหยุดยั้งคำถามที่ไม่อาจเอ่ยปากตอบไว้เพียงเท่านั้น..
ฝ่ามือหนาดันร่างของคนที่ดิ้นรนน้อยๆให้แนบอยู่กับฟูกนอน ฝ่ามือที่สัมผัสใบหน้าเปลี่ยนเป็นกำท่อนแขนเเน่น ...ดวงตาสีเข้มภายใต้กุตราห์สีขาวฉาบฉายด้วยอารมณ์ที่เอ่อล้น..
....ไม่ใช่คนดีนักหนา ผมก็คนเห็นแก่ตัวเช่นเดียวกัน
...แต่ที่ทำเพื่อคุณ และยอมให้กับคุณมากขนาดนี้ เพราคุณเป็นคนที่ผมรัก สาเหตุมันก็มีเพียงเท่านั้น
แต่จะทนได้อีกนานไหม...จะยอมเจ็บช้ำซ้ำๆซากๆและตั้งความหวังไว้กับสิ่งที่ไม่รู้จะมาถึงเมื่อไหร่หรือเปล่า...อัลชาอ์ไม่กล้าตอบตัวเองเลย..
ทนมากเท่าไหร่ยิ่งทุรนทุรายมากขึ้นเท่านั้น ต้องการมากขึ้นแต่อีกฝ่ายไม่ยอมตอบรับ และต้องจมอยู่กับความหวังลมๆแล้งๆไปอีกนานเท่าไหร่..?
".. เมื่อไหร่ " คำถามผ่านออกมาจากริมฝีปากสีเข้ม จากคนที่ทั้งกอดและกดทับร่างกายของเขาให้แน่นิ่งจนไม่อาจขยับ..ถึงขยับได้คาวัลโลก็คงไม่ทำ เพราะยามนี้สีหน้าและแววตาของอัลชาอ์บ่งชัดว่าไม่ควรทำเช่นนั้น..
...มาเฟียหนุ่มเม้มปากแน่นด้วยความอดสู ยามที่คำถามนั้นดังออกมาจากริมฝีปากของชีคหนนุ่ม...นั่นทำให้เขานิ่งงันไปอย่างจนด้วยคำตอบ
เมื่อไหร่?
นั่นสิ...เมื่อไหร่กัน?
เมื่อไหร่ที่เขาจะได้กลับมาเหยียบที่นี่ เมื่อไหร่เรื่องราววุ่นวายจะจบ เมื่อไหร่ความปราถนาของตนเองจะบรรลุ เมื่อไหร่ นานแค่ไหน?
...อัลชาอ์จะทนรอได้หรือ? จะยอมรับได้หรือ?
...คาวัลโลสะอื้นออกมาด้วยความรวดร้าว มันเป็นความผิดของเขาเองที่ทำตัวแบบนี้ ให้ความหวังแล้วปัดทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าใครก็ปวดร้าวและเหนื่อยหน่ายจนไม่อยากจะทนกับมันทั้งนั้น
ยิ่งเห็นท่าทางของอัลชาอ์ยิ่งบอกชัด ให้รุ้ว่าคาวัลโลเป็นคนเห็นแก่ตัวแค่ไหน..และได้ทำร้ายคนที่รักเขาไปมากมายเพียงไร
"...คุณให้ผมสัญญา..." ไม่มีคำตอบออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น ชีคหนุ่มได้แต่หัวเราะเสียงพร่าสั่นด้วยอารมณ์ขุ่นมัวที่พุ่งทวี ความโกรธมันน้อยนักเมื่อเทียบกับความเสียใจและผิดหวัง..รู้ดีถึงเหตุและผล รู้ว่าตนเองควรจะตัดสินใจเช่นไร ทว่ากับความเป็นจริงเช่นนี้ จะทนยอมรับมันและปล่อยมือไปง่ายๆโดยที่สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรเลยหรือ?
....เขาดีกับคาวัลโล คอยดูแลอยุ่เคียงข้างเพราะรัก..ทุกๆอย่างก็เพราะรัก แต่เพรารักเช่นกัน ที่ทำให้ตอนนี้อัลชาอ์กำลังจะเป็นบ้า..
คนบ้าที่เจ็บปวดเพราะความรัก...คนที่ใกล้จะขาดสติและทำอะไรบ้าๆลงไปเพราะความปวดร้าวที่ไม่อาจระบายออก...
"...สัญญาแล้วเมื่อไหร่คุณจะทำมัน...คุณบอกให้ผมรอ รอแบบไหน รออย่างคนบ้าที่เพ้อพกอย่างไร้หวัง หรือรออย่างคนโง่ที่เฝ้างมงายเชื่อถือโดยไม่นึกถึงตัวเอง " ฝ่ามือหนาแตะลงบนคอเสื้อ กระตุกดึงเครื่องพันธนาการร่างกายให้หลุดออกด้วยรอยยิ้มหยัน.และ.แววตาขื่นขม " เมื่อไหร่ ตอบผมสิ...เมื่อไหร่คุณถึงจะกลับมา...เดือน...สองเดือน สามปี สิบปี ยี่สิบปี....."
" หรือตลอดชีวิต ?"
ชีคหนุ่มกระชากเสื้อนอนของคาวัลโลออกแรงๆด้วยสีหน้าเยาะหยัน แววตาที่มองมาไม่ใช่แววตาที่เคียดแค้นหรือหื่นกระกาย ตรงกันข้ามมันกลับรวดร้าวและเจ็บแวดนัก..คาวัลโลเม้มปากแน่นสะท้านไปทั้งร่างยามที่ชีคหนุ่มตรงเข้ากระชากอาภรณ์ออกจากร่างกายของตนด้วยสีหน้าเครียดขึง แขนสองข้างถุกดทับ และปลายฟันขบยอดอกแรงๆ จนร่างสะดุ้งไว้ อีกทั้งปลายลิ้นยังลามเลียซอกคอพร้อมกับสร้างร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของ พฤติกรรมอุกอาจที่ควรจะโกรธเคือง ทว่าเขากลับทอดร่างยินยอมให้อีกฝ่ายทำรุนแรงตามใจ
.. รู้ดีว่าผิด รู้ดีว่ามันโหดร้ายกับคนที่ต้องเฝ้ารอโดยไร้ความหวัง ฉะนั้นหากอัลชาอ์อยากจะระบายความปวดร้าวกับการกระทำแบบนี้เขาก็ยินดี..
....สาสมแล้ว สมควรแล้วกับคำถามที่เขาตอบไม่ได้...
นัยน์ตาสีน้ำทะเลกระพริบถี่ ปิดพับลงอีกคราขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม...
...ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ถึงจะได้พบกันอีกครั้ง...
อัลชาอ์จ้องมองใบหน้าของคนที่รักสุดใจซึ่งบัดนี้ทอดกายอยู่ใต้ร่าง หลับตานิ่งและยอมรับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตนเอง ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าจะต้องถูกใช้เป็นที่ระบายอารมณ์ มองเห็นอยู่ว่าการกระทำของเขามันป่าเถื่อน ก็ยังไม่ยอมดิ้นรนทั้งรอยฟันตรงลำคอขาว รอยกัดบนยอดอกสีสวยที่เคยถุกทะนุถนอมบัดนี้แดงช้ำและเป็นรอยสีจัดอย่างน่าสงสาร หากคาวัลโลจะดิ้นรนด่าทอเขามันคงดีกว่านี้ ดีกว่าจะมายอมนอนแน่นิ่งยอมรับทุกสิ่งราวกับผู้พ่ายแพ้..
เสื้อผ้าที่ถูกกระชากออกถูกเหวี่ยงไว้รอบกาย..สายตาของอัลชาอ์จ้องมองมันด้วยสีหน้ารวดร้าว...ก่อนจะหันกลับมาจ้องมองใบหน้าของคาวัลโลที่ยังคงเปื้อนด้วยน้ำตาไหลเป็นสาย...
ไม่เคยคิดจะทำอะไรรุนแรง ไม่เคยคิดจะทำให้คนๆนี้ต้องร้องไห้ ทะนุถนอมโอบประคองอย่างดีเพราะว่ารักมากจนแทบทนไม่ไหว แต่สุดท้ายก็มาทำแบบนี้... เพราะรัก เพราะผิดหวัง เพราะเจ็บปวดจนแทบกลายเป็นคลุ้มคลั่งและอยากจะหาทางออก.
.
...ริมฝีปากหนาแตะลงบนผิวแก้มซีดขาวแผ่วเบา จูบซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของคนรักด้วยท่าทีทะนุถนอม. ฝ่ามือที่เคยกำแน่นกดทับให้ร่างของมาเฟียหน่มให้นอนนิ่งไม่อาจขัดขืนเปลี่ยนเป็นกอดประคองอย่างอ่อนโยน อัลชาอ์ซุกใบหน้าลงกับไหล่ผอม...กอดรัดร่างของคาวัลโล วาลกัสไว้ด้วยหัวใจรวดร้าว...
...ที่สุดก็ทำไม่ลง
อยากจะย่ำยี อยากจะทำเรื่องโหดร้ายเพื่อสลักร่องรอยของตนให้จารึกบนความทรงจำของคาวัลโลไม่ให้จางหาย ให้คนๆนี้คิดถึงเขาตลอดไปแม้จะไปพบเจอใครหรือไปกอดใครอีก..แต่ว่ายังไงก็ทำไม่ลง..
...เพราะรัก...เพราะรัก....รักมากเหลือเกิน...
คาวัลโลกระพริบตาถี่ จ้องมองแสงตะเกียงจากโคมไฟที่ยังคงสาดจ้า ลำคอตีบตันรวดร้าวด้วยความเจ็บปวดที่บีบรัด ชายที่รักเขายิ่งดวงใจยังคงกอดไว้แน่น..โอบกอดทะนุถนอมเช่นที่เคยเป็น และความคุ้นเคยนั้นเองทำให้มาเฟียหนุ่มสะอื้นไห้ออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว...
เขายกมือมือกอดร่างของอัลชาอ์ไว้ โอบรัดและกอดไว้แน่นอย่างที่ใจอยากจะทำ ทั้งที่จะทำรุนแรงหรือจะทรมารเขาอย่างไรก็ได้ คาวัลโลเต็มใจจะให้เป็นแบบนั้น แต่สุดท้ายอัลชาอ์กลับเป็นฝ่ายโอบกอดและฉุดรั้งเขาออกมาจากวังวนแห่งความเจ็บปวดอีกครา..
มาเฟียหนุ่มสะอื้นไห้ออกมาอย่างรวดร้าว เขาจ้องมองแสงจ้าของตะเกียง ขณะที่โอบกอดร่างของคนรักไว้แน่น ก่อนที่ริมฝีปากจะถูกครองครอบไว้พร้อมกับความร้อนในกายเริ่มปะทุจากสัมผัสของชีคหนุ่ม...คาวัลโลครางในลำคอเบาๆ ปนกับเสียงสะอื้น นัยน์ตาที่มัวพร่ายิ่งเรือนลางยามมองเห็นร่างของอัลชาอ์ขยับอยู่บนกาย ความร้อน แรงเสียดสีและความรู้สึกที่พุ่งทวี ไม่ได้ตราตรึงไปมากกว่าใบหน้าและแววตาของคนรัก...
คาวัลโลครางฮือ โอบกอดร่างของชีคหนุ่มไว้แน่นขณะที่อีกฝ่ายขยับกายรวดเร็ว เสียงลมหายใจหอบ เสียงขยับกายเสียดสี เสียงครางแผ่วเบาในลำคอยังคงเคล้าคลอเสียงสะอื้น..
ท่ากลางสติรับรุ้อันเลือนรางเขาสัมผัสได้ถึงของเหลวใสๆที่ตกลงบนใบหน้า รสเค็มปร่าของน้ำตายิ่งทำให้ความเจ็บปวดแผ่ซ่านอย่างไม่อาจระงับ...
ร่างของพวกเขายังคงทาบทับ กอดรัด คลอดเคลียกันราวกับเป็นครั้งสุดท้าย เปล่งเสียงครางครวญเจือสะอื้นให้ พร้อมกับคำถามที่ยังคงดังก้องอยู่ในสมอง..
ต่างรับรู้ ต่างก็ยอมรับ แต่ไม่อาจปล่อยมือ ไม่อาจจะตัดใจจากไปได้...
รู้ดีว่าสุดท้ายก็ต้องจากไกล แต่ทำอย่างไรก็ไม่อาจปล่อย..
เพราะว่ารัก..เพราะว่ารัก...รักมากเหลือเกิน...
...แล้วจะหาทางออกได้อย่างไร?
.......................
:m15:น้ำตาซึมตอนท้ายๆ...ตอนแรกจะจัดท่านชีคเอสเอ็ม แต่ไม่ไหวอ่ะ ไม่ใช่อัลชาอ์ อัลชาอ์ไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ใช่คนใจร้ายกับคนที่ตัวเองรัก ท่านชีคคนดี ฮือ อ อ / โดนเตะ
ตอนนี้คาวี่ใจร้าย...ก็นะ...ใจร้ายแบบปวดใจนั่นแหละ อยู่กับคนอื่นล่ะมั่น อยู่กับท่นชีคล่ะเรียกอัลชาอ์ๆไม่ขาดปาก โถ อิหนูเอ๊ย
ท่านชีคก็มีโมโหเหมือนกัน แต่ที่น่าโมโหที่สุด คือต่อให้ดิ้นรนไปสุดท้ายมันก็เป็นเหมือนเดิม...
ดราม่าน้ำตานองกันต่อไป T T
ปล. หกล้มหน้าห้องน้ำตอนเย็นนี้เอง เจ็บหลัง เจ็บแขน แขนถลอกหมด อร้าก ก ก ก
ปล2 แบดกายอัพพรุ่งนี้จ๊ะ
หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55 (อ่าน 1058409 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก