หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[DarKLasT]

ง่านี่แค่จี๊ดหน่อยๆเองหรอ

ขนาดจี๊ดหน่อยๆนะน้ำยังช้ำขนาดนี้

หวังว่าตอนจบคงไม่ใช่น้ำที่อยู่คนเดียวนะTT^TT

[roseen]

หึๆๆๆๆๆๆๆๆไกล้เป็นควายเข้าไปทุกทีแล้วละน้ำ  แค่สูญเสียความจำมันไม่ได้สูญเสียความเป็นคนซะหน่อย ไม่เห็นเหรอว่ามันทะเยอทะยานขนาดไหน มันจำในสิ่งที่มันเป็นตอนนี้มันไม่ได้พยายามเข้าใจที่น้ำบอกว่ารักมันเลย  เสียใจที่ทำให้มันเป็นแบบนี้นะได้ แต่รักตัวเองบ้างเหอะปล่อยมันไปซะดีกว่าทีจะดึงมันเอาไว้ในเมื่อมันจะไป คนเหี้ยอะไรพูดได้แต่คำว่าเพราะน้ำไม่ใช่เหรอที่ทำให้มันเป็นแบบนี้  สัด

[som]

พี่อิ๊กหวัดดีครับ
ในที่สุดพ่อกับแม่ก็ปล่อยตัวมาแล้ว    5555
ตกลงว่าบอทนี่จะเอายังไง
สงสัยว่าวัตถุจะพาไปซะแล้ว
ไอ้คุณไม้ ฮึฮึ ดูท่าว่าจะโดนไม่ใช่น้อย
น้ำ   ทำใจใว้มั่งนะ  รักตัวเองให้มากๆ  

[moonoi_sert]

 :m15:เพราะคำว่ารักที่มีให้มากมายจนไม่รู้จะหาสิ่งใดๆ ในโลกนี้มาเปรียบ ที่น้ำทนทุกอย่างก็เพราะว่ารักบอทมากนั่นเอง

 :m16:ส่วนไม้รวยเงินทองแต่จนจิตสำนึก คิดแต่จะแย่งของๆ คนอื่น

[bbyuqin]

น้ำอดทนไว้ก่อนน๊า 

หรือว่าไม้นี่แหล่ะที่เข้ามาทำให้บอทกับน้ำต้องแยกกัน....แต่จะไม่ว่าใครมันก็ขึ้นอยู่กับตัวบอทด้วยแหล่ะ... 

[yayee2]

ดีใจค่ะน้องอิ๊กกลับมาแล้ว คงชาร์ตแบตกลับมาเต็มที่
หนูน้ำของเราก็ยังตกอยู่กับความโศกระทมเช่นเดิม
เอ่อ..ใจพี่อยากให้ไม้รีบๆแย่งบอทไปเลย ไปอยู่ด้วยกันเลยยิ่งดี
เพราะน้ำจะได้ไม่เห็นอะไรที่มันตำตาตำใจอยู่ทุกวัน "ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ" น่ะ
"...จากคนๆ ที่เคยมีใจกันอยู่
เปลี่ยนไปเป็นไม่มีเยื่อใยต่อกัน
อยากลืมๆ ทุกสิ่ง ลบล้างเรื่องวันวาน
หากเราไม่เห็นกันคงลืมกันได้
หนักใจตรงที่ความจำเป็นบางอย่าง
กดดัน ทำให้เราเจอกันต่อไป
ยิ่งเจอใจยิ่งเจ็บ มันทรมานเกินไป
ห่างกันไปให้ไกลมันยังดีกว่า

คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร
(เจ็บสักเท่าไร) ก็ต้องรับมา

อีกนาน นานเท่าไร มันจึงจะจบ
จบไป ไปให้ไกลๆ กันสุดตา
อยากมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมีเธอมา
ต้องเจอกับสายตาเย็นชากันอยู่

เจ็บปวดเสมอ ที่ต้องเจอกัน
เอ่ยปากต่อกัน เหมือนคนใหม่
จำใจแสดง แกล้งทำกันไป
อย่างไม่ค่อยเต็มใจ อย่างกับคนไม่เคยรักกัน

คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร
(เจ็บสักเท่าไร) ก็ต้องรับมา

อีกนาน นานเท่าไร มันจึงจะจบ
จบไป ไปให้ไกลๆ กันสุดตา
อยากมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมีเธอมา
ต้องเจอกับสายตาเย็นชากันอยู่

ต้องเจอกับสายตาเย็นชากันอยู่.."

แบบว่าแปะเพลงไม่เป็นน่ะค่ะ
พี่มันสว.ที่โลว์เทคน่ะคุณอิ๊ก

[indy❣zaka]

 
ไปหาหนุ่มใหม่เหอะน้ำ
รักได้ ก็เลิกได้ค่ะ 

[BBChin JungBB]

สักวันบอทจะรู้ตัวก็ตอนที่น้ำจากไปแล้ว ชัวร์
น้ำหนีไปนอกเลย ทิ้งบอทไว้นี่แหละ

[eiky]

เอารูปมาฝากคร้าบ อิอิ ไปแอบถ่ายมา เขาปิดเทอมพอดี เลยไปตามรอย น้ำกับบอทมา

ต้นมะม่วงที่อยู่หน้าอาคาร ๒ นะครับ แต่เขาเจี๋ยนมันสั้นกุดแล้ว เหลือแค่ตอ ม้านั่งก็เอาออกไปแล้ว



ตรงนี้แต่ก่อนเป็นต้นไม้หนากว่านี้ แต่ตอนนี้ด้านหลังที่มองเห็นคือโรงยิม



แทงค์น้ำหลังอาคาร ๑ ห้องที่เห็นผ้าม่านคือห้องพยาบาลที่บอทเคยมาแอบนอนและโดนทำโทาทั้งสองคน



ต้นไม้หลังอาคาร ๒ ตอนปลายฝนต้นหนาวจะมีดอกพยอมบานหล่นอยู่เกลื่อนพื้น
อาคารเตี้ยๆเป็นช็อปคหกรรมกับอุตสาหกรรม


ใต้ถุนอาคาร ๒ ที่ตอนเรียนเขาทำเป็นหอประชุม แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าใช้ประโยชน์อะไรเพราะเวทีก็ยังคงเหลืออยู่


อีกมุมของหลังอาคาร ๒ ถ่ายจากใต้ถุนอาคาร ต้นไม้ที่เห็นส่วนใหญ่คือต้นพยอม


ต้นยางนาที่ขึ้นหน้าอาคาร ๑ เยื้องๆเสาธง ตรงมุมทางโค้งเคยมีต้นหลิวอยู่ เขาตัดมันออกแล้ว น่าเสียดาย



สนามฟุตบอลที่ยังเหมือนเดิมทุกประการ



ทางเข้าโรงเรียน ที่มีต้นอโศกรายเรียงอยู่



ทุ่งรวงทอง โชคดีที่กลับไปทัน เขายังไม่เกี่ยวข้าวพอดี อิอิ ของแถมๆ





รูปบ้านๆนะครับ แต่อยากให้คนอ่านเห็นภาพมากยิ่งขึ้น เดี๋ยวไปเที่ยวไหนมาอีกจะเอามาฝากเน้อ จุ๊บๆๆ

[aisen]

โฮ้ ดูรูปไปด้วย ประกอบการอ่าน

ได้อารมณ์ ดีจ๊ะ

[TanyaPuech]

 

น้ำอย่าทนได้ไหม
ม่ะชอบให้เศร้านานเลย  มันดูเน่าๆไงม่ะรุ
นี่แค่จี๊ดๆหรอ  ถ้าหนักรีดเดอร์คงได้เป็นลมกันแน่  5555

ส่วนบอทไปกะนังไม้เถอะชอบล่ะสิ รวยๆอ่ะ  แหม๋ อีกไม่นานคงเป็นแมงดาล่ะสิ

อุ้ย!ๆๆๆ  แรงไป  ขอโทษพี่อิ๊กกี้ด้วย 555  อินเกิ๊น

[eiky]

น้ำอย่าทนได้ไหม
ม่ะชอบให้เศร้านานเลย  มันดูเน่าๆไงม่ะรุ
นี่แค่จี๊ดๆหรอ  ถ้าหนักรีดเดอร์คงได้เป็นลมกันแน่  5555

ส่วนบอทไปกะนังไม้เถอะชอบล่ะสิ รวยๆอ่ะ  แหม๋ อีกไม่นานคงเป็นแมงดาล่ะสิ

อุ้ย!ๆๆๆ  แรงไป  ขอโทษพี่อิ๊กกี้ด้วย 555  อินเกิ๊น

มาเล้ยยย น้องญ่า พี่ชอบ อิอิ

[som]

รูปสวยคับพี่อิ๊ก  
ทางเข้าโรงเรียนเหมือนทางเข้ารีสอร์ทมากๆๆ
โรงเรียนดูอบอุ่นดีนะครับ รอบโรงเรียนมีแต่ต้นไม้น่าสบายจัง
นาข้าวทุ่งรวงทองก็สวย  
สวยจริงๆครับ
แต่พี่อิ๊กจบมากี่ปีแล้วคับ

[jimmyFG]

ไม่อยากให้มืดนานเลย

เห้อๆๆ

มาต่อเร็วๆ นะพี่อิค

จะได้หายมืดเร็วๆ

รออยู่น้า...

[eiky]

รูปสวยคับพี่อิ๊ก 
ทางเข้าโรงเรียนเหมือนทางเข้ารีสอร์ทมากๆๆ
โรงเรียนดูอบอุ่นดีนะครับ รอบโรงเรียนมีแต่ต้นไม้น่าสบายจัง
นาข้าวทุ่งรวงทองก็สวย 
สวยจริงๆครับ
แต่พี่อิ๊กจบมากี่ปีแล้วคับ

ส้มจี๊ด ถามแบบนี้ ถามอายุเลยมะ ฮ่าๆๆๆ ก็นะ หลายปีอยู่คร้าบ ตั้งแต่เขาไม่มีโรงยิมอ่ะ

[som]

รูปสวยคับพี่อิ๊ก 
ทางเข้าโรงเรียนเหมือนทางเข้ารีสอร์ทมากๆๆ
โรงเรียนดูอบอุ่นดีนะครับ รอบโรงเรียนมีแต่ต้นไม้น่าสบายจัง
นาข้าวทุ่งรวงทองก็สวย 
สวยจริงๆครับ
แต่พี่อิ๊กจบมากี่ปีแล้วคับ

ส้มจี๊ด ถามแบบนี้ ถามอายุเลยมะ ฮ่าๆๆๆ ก็นะ หลายปีอยู่คร้าบ ตั้งแต่เขาไม่มีโรงยิมอ่ะ

รู้แล้วแหละว่าพี่อิ๊กอายุกี่ปี  ไม่ต้องให้วัดรอบเอวหรอกคับ  555

[lazewcielo]

สงสารน้ำง่า TT

[eiky]

บทที่ ๓๐

ปุจฉา ภาพความทรงจำของมนุษย์เรามีสีหรือมันเป็นภาพขาวดำ

“น้ำเดี๋ยววันศุกร์นี้เราจะไปรับน้องที่ชะอำนะ น้ำไม่ไปจริงเหรอ ลางานไม่ได้เหรอ”

บอทถามขึ้นในตอนค่ำหลังจากที่น้ำกลับมาจากทำงาน

“คงไม่ได้ไปหรอกบอท บอทจะไปจริงเหรอ”

“น้ำไม่อยากให้เราไปเหรอ”

บอทถามคืน น้ำเองกลับสะอึกนิ่งอยู่

“ใช่ไม่อยากให้ไป มันไกลไปน่ะบอท น้ำเป็นห่วง”

“ก็น้ำไม่ไปนี่ เราไม่ไปไม่รู้จะทำอะไร เซ็งตาย”

“ไปกันหมดเลยเหรอบอท”

“อืม ทั้งซุ้มอ่ะ เว้นแต่น้ำนี่ล่ะ พี่โจ้อยากให้น้ำไปนะ”

“น้ำก็อยากไปนะ แต่เพิ่งทำงานได้สองอาทิตย์เอง น้ำไม่อยากลา”

“น่าเสียดายจังเลยเนอะ”

บอทรำพึงออกมา ไม่รู้ว่าตั้งใจพูดแบบนั้นหรือพูดเพราะไม่มีอะไรจะเอ่ยออกมา น้ำเองก็นิ่งไป ในใจเริ่มเป็นกังวล ใครไปไม่ว่าแต่ถ้านายไม้อะไรนั่นไปด้วย น้ำไม่สบายใจเอาเสียเลย เพราะช่วงหลังๆบอทเองจะติดกับไม้มากเป็นพิเศษ

“บอท น้ำถามจริงๆเถอะ ไม้เขาคิดอะไรกับบอทหรือเปล่า”

น้ำเองก็ไม่ใช่คนที่จะเก็บงำอะไรไว้ในใจตลอดเวลา อยากถามแต่รอโอกาสและจังหวะเวลาที่เหมาะ

“เอ้ย บ้าแล้วน้ำ ไม้เป็นเพื่อนเรา น้ำเชื่อใจได้ ถึงเราจะจำอะไรระหว่างเรากับน้ำไม่ได้ แต่เราสัญญาว่าเราจะยังไม่เปลี่ยนใจไปหาใคร จนกว่าเราจะจำได้”

“บอท”

ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี เสียใจที่ตนเองไม่มีเวลาที่จะไปไหนมาไหนกับบอท เปิดโอกาสให้ไม้เข้าใกล้บอทมากเกินไป แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อยบอทเองก็ยังยึดมั่นในคำสัญญาที่เคยให้ไว้

“น้ำเชื่อเรานะ เรารู้ว่าเราอาจจะทำไม่ดี แต่เราก็พยายามที่จะรื้อฟื้นความทรงจำอยู่นะ เราจะพยายามจำให้ได้”

“ขอบใจนะบอท แค่นี้ก็พอแล้ว น้ำไม่ขออะไรมากแล้ว”

น้ำเองร้องออกมาอย่างดีใจ ตั้งแต่รู้ความจริงว่าบอทจำอะไรไม่ได้เลยเกี่ยวกับตัวเองมันก็เหมือนตกนรก ทั้งเป็นอยู่แล้ว รอยยิ้มที่เคยฉายออกมามันเหมือนโดนยึดคืนไปไม่มีหลงเหลือให้เห็นบนใบหน้า นับเป็นความยินดีปรีดามากที่สุดวันหนึ่งนับจากที่ได้รู้ความจริง

“กูว่ายังไงก็ไม่น่าไว้วางใจ เคยเห็นหน้าแล้วไอ้ไม้อะไรนั่นน่ะ ดัดจริตมาก แหมทำเป็นหงส์ซะ ดูมันชายตามองคนอื่นสิ ทำอย่างกะคนอื่นเป็นกา”

เอ๋พูดขึ้นในตอนค่ำหลังเลิกงาน เล็กกับน้ำนัดเอ๋มากินข้าวที่หน้ารามฯ แม้ระยะทางจากบ้านของเอ๋มาที่รามฯจะไกลแต่เอ๋ก็เต็มใจมาหา

“นั่นสิน้ำ แต่ก็นะจะให้ทำยังไงวะ ในเมื่อคนหนึ่งทำงาน แต่อีกคนอยู่ห้องว่างๆ พอมันว่างมันก็ต้องหาอะไรทำ และจะอะไรล่ะ ถ้าไม่ไปเข้าซุ้ม”

“เออ นั่นสิน้ำ ทำไมไอ้บอทมันไม่ทำงานวะ จำไม่ได้ก็ไม่เห็นเกี่ยว ไม่มีใครรู้หรอก”

“มันคงกลัวว่าจะไปทำอะไรเขาเสียหายน่ะมึง”

“อ้อ กลัวทำคนอื่นเสียหาย แต่ทำมึงเจ็บนี่ไม่กลัวว่างั้น”

เอ๋พุดขึ้นน้ำถึงกับสะอึกเม้มปากแน่น เล็กเองปรามไว้ไม่ทัน ไม่รู้จะทำอย่างไรดีเห็นใจน้ำก็เห็นใจ เอ๋พูดก็โดนใจ

“อีนี่แล้วผัวมึงล่ะ ไม่ชวนมันมาด้วย”

เล็กเบี่ยงประเด็นไปเพราะเห็นน้ำสีหน้าไม่ค่อยดี

“ผัวคนไหนวะ”

“แหม อีสวย ผัวเยอะเหรอมึง ก็ไอ้ไก่ไง อะไรอย่าบอกนะได้มันแล้วทิ้ง”

“บ้ามึง มันก็ทำงานอยู่ลาดกระบังกับน้ามันนั่นล่ะ บอกให้มาทำแถวนี้ก็ไม่มา”

เอ๋อายหน้าแดงขึ้นมาทันที

“แหมนะ สรุปก็ยังคบกันอยู่เหรอ”

“ก็ยังติดต่อกันอยู่”

ตอบอ้อมแอ้มก้มหน้าลงพื้นเหมือนกำลังปิดบังใบหน้าที่มีสีระเรื่อขึ้นมา

“เหรอ แล้วไปนอนกับมันครั้งล่าสุดนี่เมื่อไหร่ล่ะมึง”

เล็กถามเสียงเรียบเหมือนไม่ต้องการเอาคำตอบ

“ศุกร์ที่แล้วเอง เฮ้ย อีเล็ก”

ร้องออกมาเพราะเสียรู้ของเล็ก ส่วนคนถามหัวเราะรอไว้อยู่แล้ว น้ำเองฝืนยิ้มออกมา

“เอาน่าน้ำ มึงอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิวะ มันคงไม่แย่ไปกว่านี้หรอก”

เอ๋ตบบ่าของน้ำเบาๆให้กำลังใจ

“นั่นสิ มันคงจะจำได้เร็วๆนี่ล่ะกูว่า”

“เออหรือจะให้กูเอาอะไรดักตีหัวมันดี”

“บ้าเหรอมึง เออ สอบเดือนหน้าใช่ไหม กูยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย ถ้ามีชีทหรือหนังสือเก่าเอามาแบ่งให้กูอ่านบ้างสิมึง”

“อะไรยะ เรียนกันคนละคณะนะ”

“อีเอ๋ เรียนคนละคณะแต่พื้นฐานมันก็เหมือนกันนั่นล่ะ มึงว่างๆมาเดินดูให้มันหน่อยดิ มันทำงานเกือบทุกวัน หยุดวันอังคารวันเดียวเอง”

เล็กบอกทำตาโตถลึงใส่เอ๋

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยววันหยุดกูมาเดินดูเองดีกว่าอีเอ๋มันอยู่ไกลลำบากมันเปล่าๆ”

หลังจากแยกย้ายกันกลับหอพักแล้ว น้ำก็กลับเข้าสู่ภวังค์ของความเดียวดายอีกครั้ง แลไปทางไหนก็มีแต่ความว่างเปล่า ทั้งที่แต่ก่อนจะมีร่างของคนที่รักอยู่เคียงข้างกันตลอดเวลา เราไม่ได้เกลียดกันหรือแยกทางกัน เพียงแต่อะไรบางอย่างมันทำให้เราห่างกัน ไม่ได้อยากจะห่าง แต่ทำอย่างไรได้ ป่านนี้บอทจะเป็นยังไงบ้างนะ คงมีความสุขอยู่กับเพื่อนๆ คงกำลังหัวเราะอยู่กับไม้ จะลำบากไหมนะ ยุงจะกัดไหม หนาวใครจะกอด ถ้าเวียนหัวตัวร้อนใครจะดู ทำไมนะ ทำไมเราไม่ลางานแล้วไปด้วย อยู่ตรงนี้แล้วเป็นห่วงแบบนี้มันทรมานบีบคั้นใจเสียเหลือเกิน น้ำล้มตัวลงนอนอย่างยากลำบาก มือคว้าหมอนที่บอทหนุนเอามากอดสูดดมรักเหลือเกิน รักมากปานดวงใจ ถ้าหากว่าอ้อมกอดนี้มันจะทำให้บอทคลายหนาวขึ้นมาได้บ้างขอให้มันแผ่ไปถึง ร่างของบอทด้วยเถิด แม้จะพยายามข่มตานอนให้หลับแต่ยิ่งพยายามยิ่งนอนไม่ได้ ด้วยจิตที่เป็นนายกายเป็นแค่บ่าว จิตเร้าอยู่คิดถึงแต่เขาแล้วใยตัวมันจะลับไหลลงได้ น้ำทนเบิกตากว้างอยู่ด้วยความทุรนทุรายจนรุ่งเช้า

"ไม่ได้นอนมาอีกสิมึง ไม่ดีนะน้ำ รู้อยู่ว่ารักมาก แต่ไม่ใช่มึงจะไม่ดูแลตัวเอง ทำไมวะ ทำไมให้ความรักมันทำร้ายมึงได้มากขนาดนี้"

เล็กพูดขึ้นตอนที่เอหน้าน้ำ ส่วนน้ำเองก็เม้มปากตามเคย ไม่ได้แย้ง เพื่อนพูดถูกต้องทุกอย่าง แต่ทว่าอันความรักที่ปักอยู่กลางอกนั้น จะบอกใครให้รู้ว่ารักมากเพียงใดนั้น เขาจะรู้ได้อย่างที่เรารับรู้ไหมนะ ก็ไม่ ไม่มีทาง และเช่นกัน ถ้าหากเราบอกว่าเราเจ็บ ไม่ว่าด้วยเหตุอันใด เขาจะซึมซับความเจ็บปวดนั้นเช่นที่เรากำลังเผชิญอยู่หรือไร ก็ไม่ ใจเรา ใจเขา ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงเข้าใจไม่ได้ง่าย น้ำเองไม่ได้กล่าวโทษเพื่อน น้อมรับฟังคำตำหนิ เพราะถ้าเพื่อนไม่รักไม่ห่วงมันก็คงไม่ดูลำบากใจเช่นนี้

"กูทำใจไม่ได้มึง พยายามแล้ว ไม่ได้"

ครางออกมา

"กูเข้าใจน้ำ แต่พยายามให้มากกว่านี้หน่อย ไอ้บอทเองมันยังคิดถึงอนาคตของมันเลย แล้วมึงล่ะน้ำ กูรู้ว่ารักกัน ไม่อยากให้ความรักมันเป็นสนิมขึ้นมาซะก่อน แต่มึงก็ต้องทำใจนะ ความรักมันไม่เข้าใครออกใคร ในเมื่อมึงเชื่อมั่นในรัก รักเดียวใจเดียว แต่อีกคนมันกลับจำไม่ได้ กลงระเริงไปกับแสงสี มึงต้องเข้าใจตรงจุดนี้ด้วยนะน้ำ"

พูดอีกกี่ร้อยครั้งเล็กก็พูดโดนใจเสมอ ใช่ มันเป็นอย่างที่เล็กบอกจริงๆ แต่ให้ตัดใจทำเฉยเมย ทำได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ในเมื่อหันไปทางใดภาพของเขาก็ผุดก็ฉายขึ้นมา ไม่ได้เป็นคนบ้าที่อยากจะทรมานตัวเองแบบนี้ แต่ทำได้ยากจริงๆ

“สนุกมากเลยนะน้ำ น้ำน่าจะได้ไปด้วย”

พอบอทกลับมาถึงห้องในตอนเกือบตีสองของวันใหม่ก็เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นน้ำกำลังนอนกระสับกระส่ายอยู่

“อืม บอทไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“เป็นอะไร เราไม่เป็นอะไร ไปรับน้องนะน้ำ แหมพูดเหมือนเราไปออกรบมาอย่างนั้นล่ะ”

“น้ำเป็นห่วง”

“นอนดีกว่าเหนื่อยมาก น้ำยังไม่นอนอีกเหรอ”

“อ้อ กำลังจะนอนอยู่พอดี”

พอล้มตัวลงนอนบอทก็หลับไปเลย มีเพียงน้ำที่ใจเต้นอยู่โครมคราม ไม่รู้อะไรบ้างเลยเหรอบอท ไม่เคยรับรู้เลยเหรอว่ารออยู่ ว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน น้ำเม้มปากแน่นรำพึงออกมา

“น้ำ เงินเดือนออกยังอ่ะ เรายืมก่อนได้ไหม เราอยากไปดูคอนเสิร์ตวันเสาร์นี้อ่ะ”

บอทตั้งตารอน้ำเลิกงานเพื่อจะถามไถ่เรื่องเงิน

“มันจำเป็นเหรอบอท ค่าหอน้ำก็ยังไม่จ่ายเลยนะ ไหนจะซื้อชีทเอามาอ่านอีกทั้งของน้ำของบอทนะ”

น้ำแจงเหตุผลมองดูหน้าของบอทเต็มตา ช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่ได้มองบอทแบบนี้มานานมากแล้ว ใบหน้าของเขาดูคมคายขึ้นมาก ผิวพรรณดูสะอาดสะอ้านขึ้น นี่กระมังที่ทำให้ไม้อยากเข้าใกล้บอทมากกว่าเพื่อนคนไหน

“เราอยากไปนี่น้ำ ครั้งหนึ่งในชีวิต อยากมีประสบการณ์ชีวิตแบบนี้บ้าง”

“ไปกับใครล่ะบอท”

“ก็”

“ไม้ใช่ไหม”

บอทพยักหน้า น้ำเม้มปากแน่น

“เขารวยไม่ใช่เหรอบอท ทำไมไม่ให้เขาซื้อตั๋วให้”

น้ำพูดออกไปจ้องมองดูหน้าของบอท

“ไม้เขาจะออกให้นั่นล่ะ แต่เราเกรงใจ ไม่อยากจะรบกวน”

“แล้วไม่เกรงใจน้ำนี่น่ะเหรอบอท บอทเห็นใจเขา แล้วน้ำล่ะ น้ำเป็นใคร น้ำเป็นอะไรในสายตาของบอทน้ำยังมีความหมายอยู่ไหม หรือว่ามองน้ำเป็นลมเป็นแล้งไปแล้ว”

โพล่งออกมาสุดที่จะทน น้ำตาเอ่อนองแต่ไม่ให้มันไหลรินออกมา

“น้ำ น้ำก็เป็นคนที่เรารักไง เรารักน้ำเสมอนะแค่เรายังจำไม่ได้”

“จำไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่บอทถึงจะจำได้ กว่าที่บอทจะจำได้ น้ำคงช้ำใจตายพอดี รู้ไหมบอทว่ามันเจ็บ รู้ไหมว่ามันเจ็บ”

คราวนี้ม่านน้ำตามันพังทลายลงแล้ว บอทเองก็ตกใจไม่คิดว่าน้ำจะร้องไห้ออกมามากขนาดนี้ ยืนนิ่งอ้าปากค้างอยู่

“น้ำ เราไม่ไปก็ได้ เราขอโทษ”

บอทโผเข้ามากอด น่าประหลาดนักทำไมอ้อมกอดนี้มันถึงเหมือนกอดคนที่ไม่คุ้นเคย คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทำไมมันรู้สึกห่างเหินกันมากขนาดนี้ ใจหาย

“บอทอยากไปก็ไปเถอะ น้ำขอโทษ”

“น้ำ เราไม่ไปแล้ว เราเองก็คงเห็นแก่ตัวไปหน่อย ทั้งที่น้ำเป็นแฟนแท้ๆแต่เรากลับไม่มีเวลาให้”

“น้ำไม่ต้องการอะไรจากบอทนะ แค่เอาใจดวงเดิม บอทคนเดิมกลับคืนมาให้น้ำได้ไหม”

สายตาที่มองด้วยน้ำตาเต็มลูกตามันทำให้บอทหลบตาไม่กล้าที่จะสบตา

“ได้ไหมบอท น้ำต้องการแค่นั้น”

“เราจะพยายาม”

“อย่าพยายาม บอทต้องทำให้ได้ ทำไม มันยากมากนักเหรอกับการที่จะจำน้ำ น้ำที่เคยเคียงข้างบอทมาตลอดมันยากมากเลยเหรอ”

“น้ำ เราปวดหัว น้ำอย่าเพิ่งมาคาดคั้นเอาอะไรจากเราได้ไหม”

บอททำท่ากุมหัว น้ำเองจากที่รุกไล่อยู่ก็เปลี่ยนท่าที รีบให้บอทนอนพัก ภาระหน้าที่เกี่ยวกับการเงินทั้งหมดน้ำเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ทั้งค่าหอ ค่าหนังสือ เว้นเสียแต่ค่าลงทะเบียนที่แม่นิ่มให้เงินลงมาตอนที่ลงมากรุงเทพฯใหม่ๆ เงินส่วนนั้นก็ใช้ลงทะเบียนตั้งแต่ตอนนั้นหมดแล้ว ส่วนเงินส่วนที่เหลือบอทเองก็ไปใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายหมดไปแล้วเช่นกัน น้ำเองไม่ได้ขอเงินทางบ้านแล้วเพราะตนได้หาเงินได้แล้ว เงินเดือนเดือนแรกที่ออกมาจ่ายค่าหอเสร็จก็ซื้อหนังสือ เก็บไว้ใช้ ให้บอทใช้ด้วย เงินเก็บจึงแทบจะไม่มีเหลือเลย

“น้ำวันนี้เราไปอ่านหนังสือในรามฯนะ”

บอทเอ่ยขึ้นก่อนที่น้ำจะออกไปทำงาน

“รอออกไปพร้อมกันสิบอท เดี๋ยวน้ำก็ไปทำงานแล้ว”

“อืม ได้”

พอน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากหอพร้อมกัน

“น้ำ เราไม่มีตังค์แล้วอ่ะ”

“อ่ะ สองร้อยพอไหม”

น้ำเองก็เหมือนรู้หน้าที่ ล้วงเอาเงินในกระเป๋ากางเกงยื่นให้บอท

“พอ แล้วน้ำมีใช้ไหมล่ะ”

“พอ น้ำเหลือ ๕๐ บาท เสียแต่ค่าเรือไป ข้าวไปกินที่ทำงาน บอทอย่าใช้เปลืองนักนะ เดือนนี้ถ้าไม่ประหยัดไม่พอแน่ๆ”

“อืม เราก็ไม่ได้ใช้อะไรมากหรอกน้ำ แค่กินนั่นกินนี่”

น้ำเองเป็นคนใจอ่อนอยู่แล้ว แม้ลักษณะท่าทางจะดูเป็นเหมือนคนไม่ยอมใครง่ายๆ แต่ลึกๆภายในแล้วอ่อนไหวอยู่มาก แม้ตอนเด็กจะกรำงานหนักแต่งานหนักนั้นมันคือความสุข เพราะเขาได้ทำงานหนักนั้นอยู่ข้างๆคนที่รักไม่ว่าจะหนักสักเท่าใดก็ไม่ได้ หวั่น แต่ถ้าหากว่าทำงานหนักอยู่แบบนี้ คนข้างกายก็ไม่รู้ว่าจะข้างกายอยู่ได้นานสักเท่าใด ท้อนะ ท้อมากเหมือนกัน แต่ไม่ยอมแพ้หรอก เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยากจะห่าง คอยหลอกตัวเองไปวันๆว่าสักวันเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมคนที่เคยเคียงข้าง กันคนนั้น

ตัดบัวยังมีเยื่อยังเหลือใย   หากตัดใจมีสิ่งใดให้คงอยู่

มีใครช่วยตอบทีวานผู้รู้      ว่าชายชู้เขาคงรักอยู่หรือไร

ครั้นถามว่าตัดใจได้จริงหรือ     ให้ลืมฤๅรักที่สานมาแต่ไหน

ครั้นให้ตัดเขาออกไปจากใจ     ทำอย่างไรเมื่อใจเราคือต้นเหตุ

เคี้ยวอ้อยกลืนน้ำหวานยังมีซาก  แม้กินหมากก็ยังบ้วนทิ้งเศษ

ส่วนตัวเราเหมือนถูกจองเนรเทศ   ให้พ้นเขตดินแดนของหัวใจ

เขาจะไล่ขับหนีก็ไม่แปลก      ต่อให้แลกด้วยรักหรือสิ่งไหน

ต่อให้แบกโลกนี้ไว้ทั้งใบ        ต่อให้ไสไล่เสือกก็ยอมทน

วิสัชนา ไม่ว่าสีหรือขาวดำแต่หากมันเลือนรางไปแล้ว ขาวดำหรือสีก็ไม่มีความหมาย ไม่ใช่ฤๅ

เขียนโดย eiky

ปล ไม่มีอะไรมากนะครับตอนนี้ ขอให้มีความสุขกับการอ่าน อิอิ

ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้เสมอมา

ตอนนี้มอบพิเศษให้ คุณ roseen นะครับ ปกติจะเมนต์แค่ให้ดอกไม้แทนคำขอบคุณ แต่ตอนที่แล้ว คงอึดอัดน่าดู อิอิ เอาน่าน้าอย่าอึดอัดนะคร้าบ เดี๋ยวมันก็ดีเองน้า จุ๊บๆๆ

[bbyuqin]

อ่านแล้วคิ้วขมวดเป็นเงื่อนพิรอดแล้ว...ทำไมบอทมันเป็นอย่างนี้ฟระ...ทำมาเป็นเกรงใจไม้แต่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของน้ำ.....

ปล...ขอบคุณสำหรับรูปนะคะ eiky ดูแล้วคิดถึงโรงเรียนมากมาย

[rellachulla]

น้ำตาไหลคุ่ะคุณอิ๊ก
ไม่ไหวแล้ว

........

[samsoon@doll]

อ่านแล้วเคืองอีบอทในหลายๆเรื่องความจำเสือมนะคะไม่ได้เป็นง่อย ไม่น่าเชื่อว่าแค่ความจำเสื่อมจะทำให้สันดานคนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ชักจะเกลียดขี้หน้าสาธุขอให้มีไอหน้ารูปหล่อพอ่รวยมาจีบน้ำทีเหอะ  ดูสิถ้าเสียของดีไปแล้วจะสำเหนียกตัวเองขึ้นมาบ้างไหม หรือมันอาจจะไม่สำนึกเลยก้ได้ เฮ่อออออออออ


ปล.รูปโรงเรียนและทุ่งนาเหมือนแถวบ้านมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แถวบ้านนี้ยิ่งเวลาหน้าฝนนะคะน้ำมา น้ำท่วม พักกลางวันนี้ก้ไปตกปลากันสนุกมากมาย อยากกลับไปเลยมัธยมใหม่เลยอ่ะ

[moonoi_sert]

 :m15:ยิ่งอ่านยิ่งเข้าใจน้ำว่าน้ำรู้สึกอย่างไร เพราะรักมากไปจึงยอมที่จะให้ตัวเองเจ็บ แม้กระทั่งหลอกตัวเองว่าเขายังเหมือนเดิมแค่เขาจำไม่ได้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมบอทถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ 

[zombi]

 
อ่านแล้วเป็นห่วงน้ำ จริงๆนะ

[BBChin JungBB]

เจ็บปวดแทนน้ำ 

[DarKLasT]

เอ่อ
อ่านตอนนี้แล้วเฮ้อ

น้ำตาแทบร่วง

สงสารน้ำจับใจเลยอ่ะบอทมีท่าทางจะชอบไม้ในไม่ช้านี้แน่นอนเลย

แล้วที่บอทบอกน้ำว่ายังรักอ่ะโกหกอีกแน่เลย

ย๊ากคิดมากไปแล้วTT^TT

คิดแทนน้ำล้วโฮกน้ำตาหล่น

[roseen]

รักแล้วทำให้คนๆหนึ่งโง่ อย่าไปรักใครดีกว่าน้ำ

[Milk]

บอทเป็นแบบนี้น้ำจะทนได้นานแค่ไหน

ฮึ...บอทรู้สึกนิสัยจะแย่ลง แย่ลงเรื่อยนะ

[hpsky]

ไม่เข้าใจเลยทำไมบอทเปลี่ยนไปมากมายขนาดนี้นะ

**ลองคิดแบบนิยายนะ**
บอทตัวจรองอาจจะตายไปแล้ว แล้ววิญญาณใครก็ไม่รุมาสิงร่างบอทงี้มั้ง
แหะๆๆ อันนี้แค่คิดเล่นๆ

 

[lazewcielo]

สงสารน้ำ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บอทแย่มาก! แบบนี้มันก้เหมือนกับเกาะน้ำกินนั่นแหละ

[indy❣zaka]

ไปๆมาๆ บอทเริ่มจะกลายร่างเป็นแมงดาแล้วค่ะ 
ปากก็บอกว่ารัก บอกว่าน้ำเป็นแฟน แต่จริงๆแล้วคงแค่อยากปะเหลาะน้ำไว้เท่านั้นแหละ 
จะได้เกาะกิน เพราะกลัวตัวเองลำบาก 
ทำตัวแบบนี้ เฮ้อ 
นี่แหละหนา วัวลืมตีน