“มาหลบอยู่ที่นี่เองรึ” ผมเงยหน้าขึ้นมาจากกองใบไม้ที่สุมกันอยู่ข้างเท้า หมอปีย์นั่นเอง เขายืนเอามือไพล่หลังมองผมเหมือนกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผมมันน่ารื่นรมย์อย่างนั้นหล่ะ
“มาทำอะไรตรงนี้” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน
ผมไม่ตอบแต่ก้มหน้าลงเหมือนเดิม ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเสวนากับมันอีก
“ไม่พอใจกระไรอีกรึ พ่อ” เขานั่งลงใกล้ๆ
สายน้ำในลำคลองสงบนิ่ง ใสราวกับกระจก แต่ทันทีที่ใบไม้เหี่ยวร่วงหล่น น้ำนั้นก็พลันกระเพื่อมขึ้นเหมือนกำลังเต้นระบำ
“มันเปลี่ยนไปแล้วใช่มั๊ยหมอ” ผมพูด
“ไหนนายบอกว่ามันจะไม่เปลี่ยนไง”
หมอปีย์เอียงคอ เขาคงไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
“ไม่มีอะไรเปลี่ยนเสียหน่อย พ่ออัชย์ เราก็ยังคงเป็นเรา”
“เปลี่ยนสิ” ผมยังคงดื้อดึง
“อะไรกัน”
“ก็หมอจะไล่ชั้นไปอยู่ที่อื่น จะไม่ให้ชั้นอยู่ที่นี่อีกต่อไป นี่ไงที่เรียกว่าเปลี่ยน” ผมเงยหน้ามองหมอปีย์สายตาแข็งกร้าว
“ไล่เจ้าไปอยู่ที่อื่น?”
“ก็ใช่น่ะสิ ชั้นได้ยินที่หมอจรัสพูดหมดแล้ว”
“แต่...............”หมอปีย์พยายามจะอธิบายอะไรออกมา
“หมอไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”
“เอ่อ เรา...............”
“ชั้นเข้าใจดี ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ฟังเรา................”
“ชั้นไปอยู่วัดเอาก็ได้”
“....................”
“วัดแถวนี้ คงมีที่ให้คนจรจัดอย่างชั้นได้ซุกหัวนอนบ้าง” แววตาผมเศร้าสร้อย
หมอปีย์ไม่พูดอะไรอีก เขาเอาแต่จ้องหน้าผม ก่อนเผยอยิ้มมุมปาก
“แล้วเจ้าจะไปวันไหนกัน”
ผมหันขวับไม่คิดว่าหมอปีย์จะสิ้นเยื่อใยขนาดนี้
“หมอ!!!”
“ไปวันไหน เราจักให้สนไปส่ง” เขายิ้ม เหมือนกับเปรมปรีที่ผมจะได้ไปจากชีวิตเขาเสียที
“ไปวันนี้เลยก็ได้” ผมกระชากตัวลุกขึ้นอย่างแรงก่อนจะก้าวขาเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันที่ขาข้างขวาจะก้าวตาม หมอปีย์ก็ดึงแขนผมไว้จนตัวเซ
“ทีหน้าทีหลังจักแอบฟังก็ฟังให้จบก่อนสิพ่อ” เขาอมยิ้ม
“อะไร” ผมหันไปมอง ก่อนจะดึงมือกลับ ไม่อยากให้ใครเห็นหมอนั่นจับมือผม “ปล่อยหมอ เดี๋ยวใครมาเห็น”
“ไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าจักนั่งลงและฟังเราเสียก่อน”
“ปล่อยยยยยยยยย” ผมกระชากมืออย่างแรง เป็นจังหวะเดียวกันที่เขาก็ดึงมือผมเข้าไปหา แรงของเขาทำให้ผมถลาล้มลงบนร่างหมอนั่น
“ไอ้บ้า เดี๋ยวคนมาเห็น แทนที่กูจะต้องออกจากบ้านคนเดียว เดี๋ยวมึงก็ต้องออกไปด้วยหรอก”
ผมผลักตัวเองออกมาจากร่างของหมอ
“จะว่าอะไรก็ว่ามาสิ”
“หมอจรัสท่านอนุญาตให้เจ้าพักอยู่ที่เรือนนี้ดังเดิม”
“หา ทำไม” ผมไม่เข้าใจ หมอจรัสนั้นดูจะไม่ชอบผมเอาเสียมากๆ แต่ทำไมถึงยอมให้ผมอยู่ต่อ
“ท่านคงมีเหตุผลของท่าน เอาเป็นว่าเจ้าก็มิต้องตีอกชกหัวจะหนีไปอาศัยวัดดอก อยู่ที่นี่ดังเดิมน่ะดีแล้ว”
หมอปีย์ยิ้ม ผมเองก็ยิ้ม ยิ้มแฉ่งด้วย