บทที่ ๑๔ สายน้ำที่ไหลย้อนกลับ
เสียงมือถือดังขึ้นผมก้มลงควานหาที่เบาะคนขับ รู้สึกมันไม่ชินไม้ชินมือเอาเสียเลย มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจก็คือ ทันทีที่ผมย้อนอดีตกลับไป สิ่งที่ติดตัวผมไปมีเพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้น นอกจากนั้นมันไม่สามารถติดตัวผมไปได้เลย และเมื่อตอนผมกลับมา ผมก็พบว่าสิ่งของเหล่านั้นกลับติดตัวผมอยู่ตลอดเวลา
“ครับป้า เหรอครับ อือ จะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วผมก็กดสาย ทิ้งมือถือไว้ที่เดิมของมัน
“แม่อยู่ไหน”
“อยู่ในห้องรับแขกค่ะ คุณปอ” ผมทิ้งหนังสือที่ถ่ายเอกสารมาจากหอสมุดไว้ที่โซฟา ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปหาแม่ซึ่งกำลังนั่งเปิดสมุดเล่มเดิม
“แม่ ตกลงพอจะมีเวลาเล่าเรื่องยายทวดให้ผมฟังรึยังหล่ะ” ผมทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามเธอ แม่เงยหน้ามองผ่านแว่นที่หนาเตอะ
ก่อนจะทิ้งสมุดบัญชีลง
“ทำไมจู่ๆถึงอยากรู้เรื่องของยายทวดแกขึ้นมา ปกติเห็นไม่แกอยากจะเข้าใกล้ยายทวดของแก”
“เอาน่าแม่ ก็ผมอยากรู้นี่นา เล่าให้ฟังเถอะ”
“ชั้นเล่าให้แกฟังก็ได้ แต่แกต้องสัญญานะว่าแกจะไปร้านอาหารกับชั้นพรุ่งนี้”
ผมเงียบไป
“ปอ ชั้นมีแกเป็นลูกคนเดียวนะ ร้านอาหารไทยเป็นสิ่งเดียวที่ยายทวดแกฝากชั้นไว้ให้แกดูแลต่อถ้าแกไม่ดูแล ชั้นคงต้อง...........” แม่เงียบไปแววตาผิดหวัง
“ก็ได้แม่ ผมจะไป เล่ามาได้รึยังหล่ะ”
บรรยากาศในบ้านตอนนี้มีเพียงเสียงแอร์ที่ทำงานไปตามปกติ บวกกับเสียงรถภายนอกที่วิ่งผ่านเป็นระยะๆ ไม่มีเสียงนกร้อง ไม่มีเสียงผู้คนคุยกับเสียงเจ๊าะแจ๊ะ ทั้งๆที่บ้านหลังนี้ใหญ่โตกว่าบ้านหมอปีย์เป็นไหน แต่ทำไม ที่นี่ถึงได้ดูไม่เหมือนบ้านเอาเสียเลย
“ยายทวดของแกรักร้านนี่มาก” แม่เริ่มเล่า “ท่านเล่าว่าท่านได้แรงบันดาลใจจากใครคนหนึ่งสมัยที่ท่านยังเด็กๆ”
“แล้วแม่พอจะรู้มั๊ยว่า พ่อแม่ ยายทวดเป็นใคร” ผมถาม
“ยายทวดแกเล่าว่า พ่อกับแม่แกเสียไปตอนโรคห่าระบาด ชั้นก็....จำไม่ค่อยได้มากนักหรอก” เธอหยิบน้ำส้มขึ้นมาหยิบ
“ยายทวดแกรักการทำอาหารไทยมาก ชั้นจำได้ว่าตอนชั้นเด็กๆ แกจับชั้นไปนั่งเจียรใบตองอยู่เป็นวัน อ้อ.........” จู่ๆแม่ก็แสดงแววตาตื่นเต้นออกมา
“แกเคยบอกชั้นว่า ถ้าชั้นมีลูกชายให้ตั้งชื่อว่า.............อัชย์..............”
ผมอ้าปากค้าง
“กำชับนักกำชับหนาว่าให้แกชื่อนี้ให้ได้ ยายของแกเองเคยทะเลาะกับยายทวดแกเสียยกใหญ่เรื่องจะตั้งชื่อแก” แม่ยิ้ม
“อัชย์เหรอแม่ แล้วอัชย์แปลว่าอะไรหล่ะ”
“แปลว่า ผู้อยู่เหนือกาลเวลา ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่ายายทวดแกไปเอาชื่อนี้มาจากไหน แล้วทำไมตอนที่แกเป็นเด็กถึงไม่ยอมไปถามแกเองหล่ะ”
“โธ่ แม่ ใครจะไปรู้หล่ะว่าวันหนึ่งผมจะเจอ.....................เอ่อ”
“เจออะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก ก็ตอนนั้นยายทวดน่ากลัวนี่นา ผิวเหี่ยวๆ ปากแดงๆ เพราะกินหมากด้วย แต่ตอนนี้ ผมชักคิดถึงท่านขึ้นมาเสียแล้วสิ” ผมก้มหน้านิ่ง
“แปลกจริง ลูกคนนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะพูดถึงยายทวด”
“แล้วหนูวาด เอ้ย เอ่อ ยายทวดเคยเล่าอะไรให้แม่ฟังเกี่ยวกับ คนที่เป็นแรงบันดาลใจให้แกตอนเด็กๆอีกมั่งมั๊ยอ่ะ” ผมถามมืออยู่ไม่สุข
“ไม่รู้ ชั้นจำไม่ค่อยได้แล้ว มันนานแล้ว ว่าแต่ ตกลงพรุ่งนี้จะไปร้านอาหารกับชั้นมั๊ย”
แม่ถามผมพยักหน้าเป็นการตอบรับ
...........
วันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวลงมารอแม่ที่หน้าบ้าน แต่พบว่าเธอยังไม่ตื่น ผมจึงถือโอกาสเดินชมสวนรอบบ้าน ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยเดินรอบบ้านแบบนี้เลย ผมเดินผ่านครัว แม่ครัวในนั้นมองผมอ้าปากค้าง เหมือนไม่เชื่อตาตัวเองว่าคนที่เดินดุ่มๆมองต้นกล้วยอยู่นั้นจะเป็นผม
“เห็นเด็กบอกว่าแกตื่นมาเดินรอบบ้านแต่เช้าตรู่” พ่อถาม “เป็นอะไรรึป่าว”
“อ่าวพ่อ คนตื่นเช้านี่ต้องเป็นอะไรด้วยเหรอ”
“ปล๊าว” พ่อทำเสียงสูง “ก็ร้อยวันพันปีถ้าตะวันไม่เลยหัวชั้นไม่เห็นแกจะลงมาจากห้องนอน”
“หมู่นี้ทำตัวผิดปกติค่ะคุณ เมื่อวานก็มาถามถึงยายทวด วันก่อนแม่บ้านก็บอกว่าออกไปหอสมุดแห่งชาติ” แม่เสริม
“ลูกจะรักดีนี่มันผิดมากเลยเหรอพ่อ แม่” ผมถาม
“ปล๊าว” ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน
ผมขับรถ CIVIC สีขาวที่เพิ่งล้างเอี่ยมอ่องออกไปร้านโดยมีแม่นั่งอยู่ข้างๆ
“ชั้นชักจะไม่ไหวกับร้านยายทวดแกแล้วนะ นับวันยิ่งทำให้ทุนหายกำไรหด พาลฉุดกำไรจากร้านอิตาเลี่ยนแถวสุขุมวิทตกลงไปด้วย” แม่บ่น
“แล้วแม่จะทำไง”
“ก็ถ้ามันยังเป็นยังงี้อีก เห็นทีชั้นคงต้องปิดไปเปิดเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแทน พอดีมีคนสนใจจะมาร่วมหุ้น” แม่พูด ผมรู้สึกใจหายขึ้นมาทัน
ร้านอาหารแห่งนี้เป็นที่วิ่งเล่นของผมตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จำได้ผมเคยยกทอดมันกุ้งหัวปลีฝีมือยายทวดไปเสริฟแขกด้วยตัวเองอยู่บ่อยๆสมัยนั้นร้านนี้คนแน่นขนัด มีแต่พวกนักเรียนนอก ฝรั่ง หรือคนมีอันจะกินทั้งนั้นที่มาที่นี่ จนกระทั่งหนูวาดป่วยลง ยายก็ทำไม่ไหวจึงให้แม่มาทำแทน ผมไม่โทษแม่หรอก แม่อาจไม่เหมาะที่จะเรียกศรัทธาของร้านนี้คืนมาก็ได้
“เอาของไปเก็บในครัวให้ชั้นหน่อย” ผมรับถุงใส่ของจากมือแม่ก่อนจะเดินเข้าครัว นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบสิปปีที่ผมกลับมาเหยียบร้านนี้อีกครั้ง
ร้านเปลี่ยนไปมาก แม่ตกแต่งมันเสียใหม่เป็นสไตล์ฝรั่ง มาบาร์เหล้า โต๊ะก็เป็นแบบผู้ดีอังกฤษเขากินกัน ของตกแต่งล้วนแล้วแต่หรูหรา ห้องปิดทึบแล้วเปิดแอร์แทน ต้นไม้ข้างนอกก็แห้งเหี่ยว
เดินเข้ามาในครัวก็เป็นแบบปิด อับและร้อนจนขนาดผมเดินเข้าไปแว๊บเดียวก็เกือบจะหายใจไม่ออก
ผมเดินสำรวจร้านอยู่พักใหญ่ ใกล้เที่ยงแล้ว แต่ไม่มีลูกค้าเข้ามาเลย ทั้งๆที่ร้านอยู่ติดกับสำนักงานธนาคารใหญ่ๆเกือบสิบแห่ง แต่แปลกที่ไม่มีลูกค้าเข้าร้านเลย
“แม่ ขอกลับก่อนนะ” ผมขอตัวกลับบ้านมาก่อน เพราะรู้สึกวิงเวียนในท้องยังไงบอกไม่ถูก กลิ่นควันรถ ฝุ่น เสียงแตรรถทำให้ผมยิ่งอยากจะบ้า
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่สิบขณะที่รถติดอยู่ตรงแยกไฟแดง
“ป่านนี้ที่นู่นจะเป็นยังไงมั่งนะ” ผมคิดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผมหายไปเกือบจะสามวันแล้ว หมอบ้านั่นจะคิดถึงกันบ้างมั๊ยหว่า
“บ้า มันจะไปคิดถึงกูทำไม เอ้อ” ผมเกาหัวตัวเองเมื่อเผลอปล่อยใจคิดอะไรไร้สาระออกไป
ประตูบ้านเปิดออกอัตโนมัติ ผมขับรถไปจอดในที่ของมันก่อนจะเดินผ่านเรือนครัวที่เงียบเชียบ ผมเดินเลยมันไปแล้ว แต่หางตามันแวบไปมองแล้วรู้สึกเหมือนเห็นภาพผู้คนเหล่านั้นกำลังจ้าละวั่นกันทำสำรับกับข้าว แต่เมื่อผมมองอีกที เขาเหล่านั้นกลับหายไป
ผมเลยหันหลังกลับเดินไปยังเรือนเก่าหลังนั้น ใจนึงอยากจะลืมเรื่องราวในอดีตเหล่านั้นให้หมดสิ้น แต่อีกใจกลับโหยหาอย่างไรบอกไม่ถูก
ประตูเรือนถูกเปิดออก ภายในห้องยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เรือนหลังนี้เมื่อตอนผมยังเป็นเด็ก หนูวาดเคยใช้มันในการเตรียมพวกปลาช่อนแดดเดียวย่าง ปลาดุกย่าง ตำน้ำพริก เรียกได้ว่าเวลาจะเตรียมของไปที่ร้าน หนูวาดจะมาทำที่เรือนนี้
ผมเดินไปรอบๆเรือน โดยที่มือลูบผนังไปเรื่อยๆเหมือนอาวรณ์ แล้วมือนั้นก็มาหยุดอยู่ที่รูปชายแปลกหน้าที่ใบหน้าเลือนลางนั้นอีกครั้ง
“ต้องให้เวลากับตัวเชื่อมสัมพันธ์กัน เธอก็จะสามารถย้อนกลับไปได้อีก” เสียงของหญิงที่ผมเจอที่ห้องสมุดดังขึ้นมาในมโนจิต เหมือนเป็นการท้าทายในสิ่งที่เธอพูด ว่ามันจะสามารถเป็นจริงอย่างนั้นได้หรือไม่
“ลองดู” ผมว่าเมื่อในที่สุดก็หาเหตุผลให้ตัวเองได้แล้วว่าทำไมผมถึงอยากจะกลับไปอีกครั้ง
“วันนั้น.................” ผมหลับตาตั้งสติ
“กูเมา...............”
“แล้วโดนจับมาที่นี่ ห้องนี้................แล้วไงต่อๆ”
“อ้อ ตื่นมาก็นอนหลับอยู่ตรงนี้” ผมลงไปนอนกับพื้น
“แล้วก็ๆ...................หนังสือเล่มนี้หล่น” ผมหยิบหนังสือเล่มเดิมที่ถูกวางอยู่ที่เดิมออกมา แล้วทิ้งกับพื้น
“แล้วก็เปิดหนังสือ ออกมา.................”เสร็จแล้วผมจึงหลับตาอยู่ครู่ใหญ่ ในใจนึกภาพแรกที่ผมเห็นที่บ้านคุณชื่น
“บ้านคุณชื่นๆ” ผมท่องไปมา ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆลืมตาขึ้น ในใจเต้นรัวหวังที่จะได้เห็นเรือนใหญ่ตั้งตระหง่านแทนโรงจอดรถ
“เอาวะ” แล้วผมก็ลุกขึ้นยืนค่อยๆลืมตา หันหน้าออกนอกฟน้าต่าง แล้วลืมตา
“.................................”
“.................................”
“................................”
“.................................”
“...............................”
“................................”
“คุณปอมาทำอะไรที่นี่คะ” เสียงแม่บ้านคนเดิมถาม ผมมองหล่อน ก่อนจะมองไปรอบๆ
“อ้อ เอ่อ ป่าว ชั้น ชั้นมาดูทีวีน่ะ” ผมตอบก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ “ไร้สาระว่ะ”
“???????????????”
ผมนั่งๆนอนๆอยู่ในบ้านไม่มีอะไรทำ ไม่มีอะไรทำสำหรับที่นี่ กับการไม่มีอะไรทำสำหรับที่นู่น ทำไมมันต่างกันแบบนี้ ที่นี่หากเราพูดว่าไม่มีอะไรทำ เราจะรู้สึกไม่มีคุณค่า แต่ถ้าเป็นไม่มีอะไรทำนู่น เรากลับรู้สึกว่ามันคือการพักผ่อน
ผมเบื่อกับการเดินไปเดินมาในบ้าน เปิดปิดทีวี ไปมาแล้ว จึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอนหนูวาดที่อยู่ชั้นสองของบ้าน
ห้องถูกคล้องกุญแจไว้แต่ไม่ได้ล๊อค ครั้งสุดท้ายที่ผมมาห้องนี่ก็เมื่อตอนที่ผมเป็นฝีที่ก้น แล้วพามาให้หนูวาดจี้ให้ ตอนนั้นผมร้องไห้กลัวหนูวาดมาก
ภายในห้องของหนูวาดถูกผ้าขาวคลุมไว้เกือบหมด ทุกอย่างในนี้ขาวโพรนไปหมด เฟอนิเจอร์ เก้าอี้ โต๊ะ แจกัน หรือแม้แต่ชุดตะกร้าหมากของหนูวาดยังถูกผ้าขาวคลุมไปด้วยเลย
ผมเดินตรงไปยังตู้เก็บของเก่าของหนูวาด ภายในนั้นบรรจุชุดตุ๊กตาแก้วสีสรรสดใส อีกทั้งพวกเครื่องลายครามต่างๆ ผมมองข้ามมันไป ก่อนที่จะนั่งลงกับพื้น เปิดลิ้นชักหาบางอย่างในนั้น
“ไหนบอกไม่มีรูปไง” ผมว่า เมื่อเปิดเจออัลบั้มรูปเก่าๆ ผมเปิดมันออกอย่างเบามือรูปแรกที่เจอก็คือรูปหนูวาดสมัยยังเป็นเด็ก เธอแต่งตัวด้วยชุดผ้าลุกไม้สีชมพูคุ้นตา เธอคนในรูปนั้นเป็นคนเดียวกับที่ผมเห็นแน่ๆ ใบหน้าแบบนี้ แววตา และรอยยิ้มแบบนี้
“หนูวาด” ผมยิ้มและเปิดรูปต่อไปเรื่อยๆ รูปแล้วรูปเล่า
ภาพต่างๆบอกเล่าความเป็นมาของหนูวาดได้อย่างดี ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เธอถ่ายกับคุณชั้น ตอนที่เธอเป็นนักเรียนโรงเรียนในวัง ตอนที่เธอโตขึ้นพอที่จะขี่จักรยาน ภาพบอกเล่าเหตุการณ์ได้มากมาย
ตอนหนูวาดเป็นแต่งงานเธอสวมชุดเจ้าสาวสีขาว ตอนเธอไปเที่ยวเธอแต่งตัวด้วยกางเกงขาบาน เสื้อสีฉูดฉาด คาดผมด้วยผ้ามันเงาเป็นสาวยิปปี้ ผมเธอหยิกฟู
ตอนเธอมีลูกสาว
ตอนเธอมีหลานสาว
และตอนเธอมีผม
ผมหยุดนิ่งอยู่ที่ภาพที่เธออุ้มผม เธออุ้มผมไว้ในมือ และจ้องมองผมด้วยสายตาที่ประหลาดใจจนอธิบายไม่ถูก เหมือนกับความชื่นใจ ดีใจ รอคอย ปนสมหวัง มันระคนไปหมด
อัลบั้มภาพเหล่านั้นเดินทางบอกเล่าเรื่องราวมาจนถึงภาพสุดท้าย ภาพที่ทำให้ผมต้อคิ้วขมวดกันอีกครั้ง
“ภาพนี้นี่มันภาพที่เรือนครัวนี่นา” ผมว่า เพราะภาพนั้นเป็นภาพเดียวกัน ภาพชายแปลกหน้าที่ใส่ชุดราชปะแตสีขาวโบราณยืนตัวแข็งทื่อ แต่เมื่อมองใบหน้าของเขา กลับเลือนลางหายไปกาลเวลา
“ใครวะ” ผมดึงรูปออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอน แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่รูปที่เหมือนจะคุ้นเคย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ออกไป ออกไปจากบ้านชั้นเดี่ยวนี้” ผมสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงกรีดร้องของแม่ดังขึ้น
“แกมันอีน้องทรพี หลงมันจะหักหลังชั้น แกมันเลว” ตามด้วยเสียงด่าเป็นชุด
“ก็พี่นะโง่เอง ร้านอาหารก็ทำไม่รอด ชั้นผิดตรงไหนที่จะเอามันมาทำเอง อีกอย่างบ้านหลังนี้ก็เป็นสิทธิของชั้น อย่าลืมนะว่าโฉนดมันอยู่ที่ชั้น” เสียงอาของผมเถียง ผมลุกขึ้นเดินออกมา
“ออกไป๊ ออกไปนะ” แม่ยังตะโกนไม่หยุด
“ชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ จนกว่าพี่จะยกร้านนั้นให้ชั้น นี่ชั้นใจดีแค่ไหนแล้วที่ยกบ้านให้อยู่ไปก่อน ถ้าชั้นไล่พี่ออกไปจากบ้านหลังนี้พี่ก็ทำอะไรชั้นไม่ได้”
“แก ...แก”
“ปัง!!!” ผมฟาดมือกับประตูห้องหนูวาดเสียงดังลั่น ทุกคนเงยหน้าขึ้นมามองแน่นิ่ง
ผมเดินลงมาอย่างเยือกเย็น แต่ในใจนั้นสั่น และเร่าร้อนเต็มไปด้วยความโกรธ ตาของผมถลนออกมา
“ออกไปซะ” ผมพูดเสียงจริงจัง
“ออกไป ก่อนที่กูจะฆ่าน้องแม่ตัวเอง”
อาของผมอ้าปากค้าง หล่อนไม่เคยเจอผมในสภาพนี้มาก่อน ปกติผมจะโวยวายลั่นบ้าน แต่วันนี้หล่อนคงแปลกใจที่ผมไม่เป็นเช่นนั้น
หล่อนอ้าปากกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ด้วยท่าทีที่จริงจังของผมนั้น กลับทำให้ต้องหุบปากและเดินออกจากบ้านหลังนั้นโดยดี
“อีน้องเลว อีน้องชั่ว “ แม่เริ่มอาละว่ดอีกครั้งหลังจากที่อาเดินออกไป พร้อมกันนั้นเองพ่อผมก็กลับมาจากทำงาน
“มันมาทำไมคุณ” พ่อหมายถึงอาผม
“ยังจะมาถาม มันก็มาทวงบ้านกับร้านนะสิ เพราะคุณคนเดียว คุณมันโง่ คุณมันไม่ได้เรื่อง” แม่พาลพุ่งเข้าไปตบตีพ่ออย่างกับคนเสียสติ
“โอ้ย นี่คุณเป็นบ้าอะไร หยุดนะ บอกให้หยุด” พ่อตวาดลั่น “ก็ไม่เพราะคุณหรอกเหรอที่ยอมไปเอาเงินก้อนนั่นมา คุณนั่นแหละโง่ โง่จนโดนน้องตัวเองหลอก”
“อร้ายยยยยยยย นี่คุณกล้าด่าชั้นเหรอ”
“ก็เอออสิวะ................”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ผมเดินออกมาเงียบๆ ในใจปวดร้าวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทำไมพี่น้องต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องสมบัติ ทำไมสามีภรรยาต้องสาปแช่งกันด้วยเรื่องเงิน ลูกๆต้องฆ่ากันตายเพราะเรื่องบ้าๆนี่
ผมเบื่อกับสิ่งที่เห็นเต็มทน
แต่บ้านหลังนี้ไม่มีที่ไหนให้ผมไป
ไม่มีที่ไหน นอกจาก.......................
.
.
.
.
.
.
ประตูเรือนหลังนั้นถูกเปิดออกอีกครั้ง บัดนี้ มันกลายเป็นที่ลี้ภัยสำหรับผม ผมเบื่อกับครอบครัวที่แสร้งว่านี้เต็มทนแล้ว หากหนูวาดรู้ว่าลูกหลานเป็นแบบนี้ เธอจะช้ำใจแค่ไหน
“กูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” ผมพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพิงผนังที่เดิม ขวามือของผมเป็นนาฬิกาลูกตุ้มโบราณ
“พาผมไปจากที่นี่เถอะ”
“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
“ได้โปรดเถอะ”
แสงแดดยามเย็นส่องลอดผ่านช่อไม้ของเรือนเข้ามา กระทบกับฝุ่นในเรือนเห็นเป็นลำแสง ผมยังคงนั่งรำพันถึงความคับแค้นใจ ตัวผมสั่นเทา ผมอยากกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ทำไม่ได้ มือทั้งคู่ปัดป่ายไปมาจนไปโดนลูกตุ้มที่เคยหยุดนิ่ง มันแกว่งไกวอีกครั้ง
“พาผมไปจากที่นี่”
“ได้โปรดเถอะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว”
“พาผมไปเสียทีเถอะ”
“พาผมปะ................”
เสียงพื้นเรือนดังเอี๊ยดอ๊าด ก่อนจะค่อยขยับไปมาช้าๆ มันแกว่งไปมาตามลูกตุ้ม ผมรู้สึกถึงความผิดปกตินี้ได้ แต่ด้วยความคับแค้นใจ ผมยังคงพร่ามพูดคำเดิมๆออกมาไม่ยอมหยุด
“ครืน” เสียงตัวเรือนลั่นอย่างแรง ตามมาด้วยพื้นที่โยกแรงขึ้นแรงขึ้น จนทำให้ผมตกใจ หยุดพูด ของในเรือนเริ่มแกว่งไปมาก่อนจะหล่นลงมา รูปภาพ จานชาม ข้าวของ หล่นลงเกลื่อนกลาดเหมือนตอนแรกที่มันเคยเป็น ผมมองไปรอบๆด้วยอาการหวาดผวา
“ปัง!!!” หนังสือเล่มเดิมหล่นลงมา
เผยให้เห็นเศษกระดาษสีซีดๆแผ่นเดิม
“ตูม!!!” และแล้วเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวก็ดังขึ้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองตกลงมาจากตึกสิบชั้น มันเสียวในท้องจนต้องหลับตา ความรู้สึกต่อมาคือร่างของผมกระแทกเข้าอย่างแรงกับอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่เย็น เปียก และทำให้ผมหายใจไม่ออก
“นี่มัน.................น้ำนี่หว่า!!!”
หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111 (อ่าน 1119012 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก