หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111

[ชะรอยน้อย]

น่าสงสารจริง นายเอกเรา 

[Goodfellas]

ตกลงใครนายเอกกันแน่นะ   สงสัยต้องติดตามกันต่อไป

และยังสงสัยว่ามันจะมีฉากที่เค้าว่าๆ  "ท่านเจ้าคุณขอรับ กระผมเจ็บ" จริงๆมั๊ยนะ

หรือมันจะพูดว่า "คิโมจี๊" กันล่ะ  อิอิ

[ลูกลิงแสดงตัว]

  ค่า

อารมณ์ประมาณ ย้อนเวลามาหารัก อิอิ

[engrish]

ทำไมเชื่อยากเชื่อเย็นขนาดนี้
หลักฐานก็เห็นๆกันอยู่

[taem2love]

ก้ต้องยอมรับนะว่าความคิดของนายอัชท์มันเป็นคนของโลกปัจจุบัน มันก็เลยมีนิสัยเห็นแก่ตัว คิดว่าตัวเองถูกต้อง ไม่ยอมรับความจริง

เริ่มตั้งแต่เรียนไม่จบแล้วไม่ว่าด้วยเหตุได ก็แค่คนที่เหมือนจะไร้ค่ะเท่านั้นเอง ไม่ได้สำคัญอะไร ปล่อยให้มันบ้าไปตามเรื่องตามราวแล้วกัน

ก็แค่ขอให้พอจะมีใครมากำหราบมันได้บ้างเท่านั้นเอง........

[iota]

อ่านแล้วสนุกดี..ขอรับ ^_^

[casper75]

ดูท่าหลวงพินิจจะดูแลนายอัชท์อย่างดีนะเนี่ย?
คิดไรป่าว คิคิ

นายอัชท์โวยวายอยู่ได้ เลยถูกเค้ารุมกระทืบซะ เฮ้อ..

[indy❣zaka]

ใจนึงก็สงสารนะ ที่อยู่ดีๆก็หลงมาผิดยุคผิดสมัยนี่
อีกใจก็หมั่นไส้ อวดเก่ง ปากดีตลอดเลยอ่ะ 
เฮ้อ 

[กว่าจะไร้เดียงสา]

เอาหน้าอกคัพ D มาดันไว้ก่อนนะคะ จองที่คะ ไม่มีสติพอที่จะอ่านเนื่องจากยังไม่ได้นอน

แต่อยากอ่านมากกกกกกกกก.....แปะไว้ๆๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  ปากดีจริงๆแหะ แล้วนั่นจะพูดขอบคุณสักคำก็ไม่มี - -"

[wan]

อย่างน้อยก็มีที่ที่หนึ่งที่ปลอดภัย สำหรับนายเอกของเรา หึ หึ หึ ...
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ 

[a_tapha]

ใช่ๆ อย่างน้อยที่นี่ก็ปลอดภัย   

[||WiTHOuT_YoU||]

 

มาต้อนรับพี่เป็ด แม้จะช้าไปหน่อยก็ตามที

นายเอกเป็นคนไม่ยอมรับความจริงๆด้วย ไม่ดูรอบข้างเลยเน๊อะ

 

[yayee2]

เป็นเราก็ต้องงง และไม่อยากคิดว่าเราหลงยุคอ่ะนะ
จริงๆนายอัชท์นี่น่าสงสารออก พอเปิดเรื่องมานี่ นายอัชท์ของเรา
เจอแต่เรื่องชวนให้ผิดหวัง เสียใจ ท้อแท้ใจล่ะ ดังนั้นที่เค้าดูแรงๆไปนี่ จึงน่าให้อภัย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะ

[SuSaya]

นึกถึงทวิภพ ฮ่า ๆ ๆ

ปอค่อนข้างเหมือนพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออ่ะ...เหมือนพี่หมอจะชอบปอด้วย แล้วทำไมถึงไปคบกับมุกล่ะ?

[Poes]

เรื่องนี้ต้องตั้งสติอ่านอะ ขอเวลาหน่อยนะ 

[เซ็งเป็ด]

ในขณะที่ผมหลับ ผมฝันถึงบ้าน บ้านหลังเดิมที่ผมเคยวิ่งเล่นตอนเด็ก บ้านหลังเดิมที่ผมเคยซ่อนแม่เมื่อทำของแตก บ้านหลังเดิมที่ผมจากมา
ภาพบ้านหลังนั้นค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อมันจะแจ่มชัด บ้านหลังนั้นกลับถูกภาพเรือนไม้หลังใหญ่โบราณปรากฏขึ้นมาแทนที่ ผมฝันว่าตัวเองยืนหันไปรอบๆด้วยความสับสน บ้านหลังนี้ดูคุ้นเคยแต่ผมกลับไม่รู้จัก ผมมองไปเรื่อยๆ ภายในบ้านนั้นไม่มีคน มองผ่าน บ้านไป เป็นลานโล่งๆ แล้วก็ท่าน้ำ มีศาลาริมน้ำและมี....................
“หมอนั่น”
...
“ตื่นแล้วรึ เจ้าบ้า” ผมค่อยๆลืมตาขึ้น แสงแดดยามบ่ายแยงตา “คุณสั่งให้ชั้นยกอาหารมาให้เจ้า เห็นว่ายังมิได้กินข้าวปลาเลยตั้งแต่เย็นวาน” นายสนวางถาด และแก้วน้ำไว้ข้างหัวเตียง
“ทานเสีย ก่อนที่จะเย็น” แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป
ผมลุกขึ้นรู้สึกหนักอึ้งที่หัว สะบัดหัว 2-3 ทีก่อนจะมองที่ถาดอาหาร
“ข้าวต้มปลาทู” ข้าวเม็ดสวยเรียงกันเป็นเม็ดๆไม่มีหัก นอนนิ่งอยู่ในถ้วยลายครามสีฟ้าเข้า น้ำข้าวต้มใส พร้อมเนื้อปลาทูที่แกะก้างมาเรียบร้อย
“เอื๊อก”  ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหิว กี่วันแล้วที่ข้าวไม่ได้ตกถึงท้อง แต่เมื่อมองไปที่ชามก็ผงะเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่า
ปลาทูนั้น ถ้าทำไม่ดี กลิ่นคาวคลุ้งแน่
“เอาวะ หิวจะตายห่าอยู่แล้ว” แต่ในที่สุดผมก็ทนความหิวโหยไม่ไหว ยกชามขึ้นมา หยิบช้อนกระเบื้องลายเข้ากับชามก่อนจะคนข้าวต้มและกลั้นหายใจตักข้าวต้มใส่ปาก
“อืม อืม” ผมค่อยๆบรรจงเคี้ยวตาประสาเคยเรียนด้านอาหารมาก่อน สัมผัสแรกที่ได้จากข้าวต้มชามนี้คือ กลิ่นสัมผัส ผิดคาด ไม่มีกลิ่นคาวปลาเลยแม้แต่น้อย ตรงข้ามผมกลับได้กลิ่นพริกไทยบุบ กลิ่นกระเทียมเจียวกับมันหมูอ่อนๆ และที่สำคัญกลิ่นหอมจางๆเตะจมุกจากอะไรสักอย่างที่ผมไม่สามารถเดาได้
สัมผัสที่ 2 คือ รสสัมผัส รสชาดแรกที่แล่นผ่านลำคอคือรสชาติเผ็ดร้อนของพริกไทย ที่ทันทีที่เข้าปาก ผมก็รู้สึกโล่งจมูกขึ้นมาทันที ต่อจากนั้นก็เป็นรสความหวานของน้ำต้มปลา ความหวานหอมของเนื้อปลาทู
“โอย อร่อยเหี้ยๆ” ผมเผลออุทานออกมาโดยไม่รุ้ตัว ก่อนจะสวาปามกินข้าวต้มจนหมด



ตอนนี้ท้องผมอุ่นจนร้อน เมื่อกินอิ่ม เรี่ยวแรงก็เริ่มกลับคืน ผมเริ่มเดินสำรวจภายในห้อง หน้าต่างเปิดรับลมทุกบาน ภายนอกเป็นต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่ให้ร่มเงามาถึงในห้อง ลูกมะม่วงลูกเขื่องๆห้อยย้อยจนเกือบจะเอื้อมมือไปเด็ดได้ ในห้องมีตู้ใส่เสื้อผ้าที่ทำมาจากไม้ โต๊ะทำงานไม้ที่มีหนังสือวางเรียงราย กระจก และของใช้เพียงไม่กี่ชิ้นวางไว้แต่แปลกที่ห้องนี้ไม่มีรูปถ่ายเลย
“ตื่นแล้วรึ” หมอนั่นเดินเข้ามาในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปที่ประตูพอดี
ผมพยักหน้า
“ไข้ทุเลาลงรึยัง”
ผมพยักหน้า
“อาหารที่ให้สนยกมา ถูกปากเจ้าหรือไม่”
ผมพยักหน้า
“นอกจากบ้าแล้ว เจ้ายังเป็นใบ้อีกรึ”
ผมพยักหน้า จ๊ายยยยยยยยย จะบ้ารึ!!!
“ไม่ได้ใบ้เว้ย แค่...ขี้เกียจพูด” ผมรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน


 “ที่นี่คือสมัยรัชกาลที่ ๕ จริงๆเหรอ” น้ำเสียงผมอ่อนลงไปมาก หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ต่างๆมามากมาย
“พวกนายไม่ได้แหกตาชั้นใช่มั๊ย” ผมถามย้ำอีกครั้งก่อนจะนั่งลงบนเตียง
“เราไม่รู้หรอกว่าเจ้ามาจากไหน แต่เท่าที่เรารู้ แผ่นดินที่เราอยู่คือแผ่นดินพระพุทธเจ้าหลวง” เขาเดินไปหยุดที่หน้าต่าง เหม่อมองออกไปภายนอกที่แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนแรง
“นายเชื่อเรื่องย้อนอดีตมั๊ย” คำถามนี้ถูกปล่อยออกมาจากปากโดยไม่รู้ตัวและไม่ได้คาดหวังคำตอบใดๆ ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง....บานเดียวกับเขา
“แล้วเจ้าเชื่อเรื่องคนเราเกิดมาเพราะเหตุผลบางอย่างหรือไม่” ผมทำหน้าสงสัย
“ทุกสิ่งที่อย่างที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ย่อมมีเหตุผลของมัน เจ้ามีเหตุผลที่จักต้องมาที่นี่ เราก็มีเหตุผลที่จักต้องรอที่นี่”

แล้วทุกสิ่งภายในห้องก็เงียบงัน คำพูดของเขาคำนั้นเป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ความสงสัยที่ถูกหว่านลงในใจผม
“นั่นน่ะสิ ผมมาที่นี่มันต้องมีเหตุผล แต่ว่า เหตุผลอะไรหล่ะ”

ผมเดินออกมาจากห้องนอน ในสภาพงุนงง การนอนไปเต็มอิ่มทั้งที่เป็นกลางวันแล้วตื่นมาตอนเย็น ทำให้เหมือนบรรยากาศทั่วไปมันอึมครึม ดูไม่เหมือนเดิม ซึ่งจริงๆแล้วมันก็ไม่เหมือนเดิมอยู่แล้ว
“เจ้าจักไม่เล่าความใด เกี่ยวกับเมืองที่เจ้าจากมาให้เราฟังบ้างรึ” หมอนั่นถามในขณะที่เดินนำหน้า
“ชั้นยังไม่อยากพูดถึงมันตอนนี้ นายไม่เข้าใจหรอกว่าการที่ต้องหลุดโลกมาอยู่ที่นี้มันทำให้ชั้นรู้สึกยังไง” ผมก้มหน้าก้มตาพูด “บินข้ามทวีปยังปรับตัวง่ายกว่านี้” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ “อ้อ และหากนายเป็นคนยุคนี้จริงๆ ชั้นก็คงอธิบายคำว่า Iphone ให้นายฟังไม่ได้หรอก ” ผมตอบ
“บ้านเมืองเจ้าอยู่ห่างไกลจากที่นี่มากกระมัง” เขาถาม
“นี่นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ  ถ้าหากว่าชั้นมาจากอนาคตจริงๆนายจะว่ายังไง” เขาเงียบ “บ้านหลังนู้น” ผมชี้ไปที่บ้านไม้หลังใหญ่ที่หญิงกลางคนคนนั้นเคยไล่ผมออกมา “คือบ้านของฉัน ถ้าหากฉันมาจากอนาคตจริงๆ”
“เราไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน”
“ก็แหง หล่ะ ขนาดบ้านเมืองชั้นเจริญขนาดนั้น ถ้ามีใครไปพูดว่าสามารถเดินทางย้อนอดีตมาได้เขาก็หาว่าบ้ากันทั้งนั้นแหละ” ผมตอบในขณะที่สายตากวาดมองไปทั่วบ้าน
“เหมือนที่เจ้าเป็นตอนนี้...กระนั้นรึ” หมอนั่นพูด ก่อนจะอมยิ้ม กลั้นหัวเราะน้อยๆ
“นี่เดี๋ยวโดน อย่าคิดว่าเป็นเจ้าเป็นนายแล้วชั้นจะกลัวนะเว้ย อายุใกล้ๆกันอย่าลามปาม เข้าใจมั๊ย” ผมบ่น
เขาพยักหน้า
“แล้วเจ้าจะทำเยี่ยงไรต่อไป” เข้าสู่โหมดซีเรียส
“ไม่รู้สิ หากที่นี่เป็นสมัย ร.๕ จริง ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะโดยสารสายบินไหนกลับกรุงเทพฯ” ผมพูดติดตลก แต่ในใจสิ้นหวัง
ไม่ได้จะทำใจยอมรับได้ แต่มันตีบตันจริงๆ ไม่รู้จะทำอย่างไร ผมยังหาสาเหตุไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอะไรนำพาผมมาถึงที่นี่
“เจ้าอย่าร้อนใจไปเลย พักอยู่เสียที่นี่ก่อนเถิด แล้วเราค่อยหาหนทางกลับบ้านเจ้ากัน” เขายิ้ม รอยยิ้มนั้นทำให้ผมใจชื้น และมีความหวังขึ้นมา
“แหม่ พูดยังกับบ้านตัวเอง” ผมแซว
“ถึงเรือนหลังนี้มิใช่เรือนเรา แต่หมอเจอร์ราทท่านจิตใจดีมีเมตตา ท่านต้องยินดีเป็นแน่แท้ ที่มีผู้แตกฉานภาษาอังกฤษมาช่วยเราอีกแรง”
“ช่วยนาย???”

ผมเดินเล่นอยู่บนเรือนต่อในขณะที่ชายคนนั้นขอตัวเข้าไปในห้องที่เปิดออกมามีแต่หนังสือเต็มไปหมด
บ้านหลังนี้เป็นพื้นไม้ ทุกครั้งที่ผมเดิมจะมีเสียงตึก ตึก ตึก พอเสียงดังที คนรับใช้ก็มองขึ้นมาที แล้วส่ายหัว ไม่เข้าใจทำไมต้องส่ายหัวด้วย แต่ก็น่าแปลกที่คนที่นี่กลับเดินได้อย่างเงียบกริบ ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย
“ขอโทษนะ” ผมเรียกคนรับใช้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินถือพานดอกพุดซ้อนสีขาวกลิ่นหอมเย็นผ่านหน้าไป
“ครัวไปทางไหน” ผมถาม เธอทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ยอมบอกทางแต่โดยดี
ผมเดินลงบันไดบ้านลงมาจนถึงพื้น มองหารองเท้าใส่ แต่ไม่มี
“เอาวะ ตีนเปล่าก็ตีนเปล่า” ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นดิน ผมรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

“ใครทำข้าวต้มปลาทูเมื่อกี้น่ะ” ผมถามเหล่าบรรดาคนใช้ที่สาละวนอยู่กับการขูดมะพร้าว หั่นผัก ซาวข้าว อยู่ในกระท่อมหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ที่อาจเรียกว่าโรงครัว ทุกคนหันมามองผม
“แค่จะบอกว่าอร่อยมาก” ผมยิ้มให้เพราะรู้พวกเขาคงกลัวผม ตอนนี้พอจะเข้าใจพวกเขาแล้วหล่ะว่าทำไมถึงทำท่าอย่างกะผมเป็นผี
“ข้าเอง ทำไมรึ” เสียงหญิงแก่พูดขึ้นมาจากมุมหนึ่งของครัว ผมหันไปมอง เห็นแกกำลังเด็ดสายบัว  ในปากเคี้ยวบางอย่างสีแดงราวกับเลือด
ยายเป็นปอบ!!!
“ชั้นเอ่อ เป็นเชฟน่ะ” ผมพูด แต่ทุกคนเงียบกริบ
“เชฟน่ะ ไม่เข้าใจเหรอ” หญิงวัยสะรุ่นสองคนหันหน้ามองตากันปริบๆ
“เอ่อ เชฟ เอ่อ..............อ้อ พ่อครัวน่ะ ชั้นเป็นพ่อครัว” ทันทีที่พูดจบบรรดาสาวๆต่างหัวเราะกันคิกคัก
“น่าขัน บางใดหัวเมืองใดกันรึ ถึงให้ผู้ชายหุงหาอาหาร” แล้วทั้งหมดก็หัวเราะ ผมไม่เข้าใจว่ากะอีแค่ผมทำอาหารทำไมมันน่าขันขนาดนั้นเลยเหรอ
“เอาเหอะ ป้า ชั้นแค่อยากจะรู้ว่าป้าทำยังไงปลาทูถึงไม่เหม็นคาว” ผมเข้าเรื่อง
“แล้วเอ็งจะรู้ไปทำไมกันเล่า ผู้ชายควรจักต้องไปใส่ใจเรื่องการบ้านการเมืองมิใช่รึ เรื่องพรรค์นี้รู้ไปจักช่วยอะไรกันได้เล่า” ยายแก่หวงวิชานี่ ถามดีๆ ยังจะมาเล่นตัว
“บอกเขาไปเถิด ยายช้อย” เสียงหมอนั่นดังขึ้นมาจากด้านหลัง……….อีกครั้งใจคอมึงจะเดินตามกูทั้งวันเลยรึไง
“หลวงพินิจ” ยายแก่ร้องอุทาน คนใช้ที่ยืนต่างพากันคุกเข่า
“หลวงพินิจเหรอ” ผมนึกในใจ เพราะเหมือนเคยได้ยิน หรือเห็นชื่อนี้จากที่ไหนมาก่อน
“บอกเขาไปเถอะ เขาเป็นแขกของฉันเอง” หลวงนั่นยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เจ้าค่ะ อิชั้นเอาอัฐไปแลกปลาทูสดจากเจ๊กที่พายเรือมาเทียบที่ท่าเรือหน้าเรือนเมื่อเช้า ปลาทูสดนะเจ้าคะ  เอามาคว้านพุงควักไส้ให้เกลี้ยง ล้างน้ำ แล้วก็แช่น้ำซาวข้าวไว้เจ้าค่ะ” ยายช้อยตอบเหมือนสิ่งที่แกทำนั้นเป็นเรื่องพื้นๆ เด็กๆ
“แค่นี้เองเหรอ” ผมทำหน้าสนใจ ก่อนจะนั่งลงกับพื้น
“เวลาต้มข้าวจักต้องรอให้น้ำเดือดปุด แล้วค่อยใส่ปลาทูลงไปเจ้าค่ะ อย่าคนเด็ดขาดนะเจ้าคะ มันจะคาว กินไม่ได้”
“แล้วกลิ่นหอม อุ่นๆ หอมไหม้ๆ หอมเหมือนมันเผาหรืออะไรสักอย่างคืออะไรเหรอ”
ยายช้อยทำหน้าสงสัย ก่อนจะร้องอ้อ
“ถ่านกระมังเจ้าคะ ถ่านไม้ประดู่ เจ้าชรมันไปเอามาจากป่ากระนู้น”
ผมยิ้มอย่างพอใจกับความรู้ใหม่ครั้งนี้


………
………
……….
………
“เจ้าสนใจเรื่องกับข้าวกับปลารึ” หลวงพินิจถาม ขณะที่พาผมเดินชมรอบๆบ้านที่ประดับประดาด้วยดอกไม้หอมนานาพันธุ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“มันอยู่ในสันดานน่ะ ตอนชั้นอยู่เมืองไทย อ่อ หมายถึงกรุงเทพฯหน่ะ ชั้นชอบตระเวนหาของกินอร่อยๆ ที่ไหนที่เขาว่าอร่อย ชั้นไปชิมมาหมด แล้วก็พยายามถามเคล็ดลับมา เผื่อเอามาใช้กับร้านได้บ้าง มาที่นี่เลยติดใจ” ผมเล่ายาว
“ช่างพิลึกดีแท้ บ้านเมืองของเจ้า ใยผู้ชายจึงทำอาหาร ผู้หญิงมิต้องไปรบทัพจับศึกรึ” เป็นอีกครั้งที่เขายิ้มทีเล่นทีจริง ท่าทางหมอนี่จะขี้เล่นไม่เบา เพียงแต่ตำแหน่ง หน้าที่วัฒนธรรมละมั้งถึงทำให้มันแก่แดดแก่ลม
“จะบ้ารึไง สมัยชั้น ชายหญิงเท่าเทียมกัน อ้อแล้วจะพูดให้นายเข้าใจ บ้านเมืองของเจ้าตอนนี้ ก็อันเดียวกับบ้านเมืองของเราในอนาคตแหละ ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะ”

เราเดินผ่านดงดอกพุดซ้อนสีขาวที่บานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมเย็นไปทั่วบริเวณ หลังพุ่มพุดซ้อนเป็นแนวรั้วบริเวณบ้านที่ผมถูกไล่ออกมาครั้งแรก
“ชั้นถามอะไรหน่อยสิ” ผมว่า “นายพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นบ้าง”

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

^
^

จิ้มก่อน

.
.

อิอิ~ สมกับเป็นเชฟจริงๆ ท่าทางจะชอบทำอาหารมากๆๆจริงๆแห๊ะ


พี่จ๊ะ ต่ออีกหน่อยสิคะ นะ นะ นะ น๊าาาาาาาา

[iforgive]

นายเอกเริ่มทำใจยอมรับสภาพแล้ว  คุณหลวงคงจะให้อัชท์ช่วยงานแน่เลย
ภาษาปะกิตดีนี่นา  ว่าแต่คุณหมอเจอร์ราดอะไรนั่นเมื่อไหร่จะมา
ต่อไปก็ได้เวลาแปลงโฉมนายเอกแล้วนะ

[ชะรอยน้อย]

สมกับเป็นเชฟ ขนาดกลิ่นถ่านยังสามารถ  อยู่แบบสงบๆแบบนี้ไปได้เรื่อยๆก็ดีนะ

[indy❣zaka]

เริ่มสงบแล้วอัช ทีนี้ก็อย่าไปมีเรื่องอีกล่ะเน้อ

แต่แอบสงสัยกับคำพูดหลวงพินิจแห๊ะ?

[taem2love]

กว่าจะยอมพูดจาภาษาคนได้ ถึงแม้จะดูไร้มารยาทก็ตามที สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล จริงๆ

[konnarak]

อยากกินข้าวต้มปลาทูจัง 
นายเอกเริ่มมีสติเเล้ว

 รอตอนต่อไป นะครับบ 

เป็นกำลังใจให้คุณเซ็งเป็ด นะครับ

[Little Devil]

ปรับตัวได้แล้ว
อยากอ่านตอ่ กำลังสนุก

[Killua]

สมัยนี้เมืองนี้ผู้หญิงบางคนยังทำกับข้าวมิเป็นเลย หึหึ

[JJHJJH]

บวกให้เบาๆ ขอมาตามอ่านด้วยคนนะ
เรื่องไหนพีเรียด เรื่องนั้นเป็นต้องติด อิอิ

[yayee2]

อยากรู้ต่อแล้วแหละว่า เจ้าบ้าคนนี้ จะทำให้คนในยุคนั้นทึ่งในความสามารถด้านใด

[iota]

แค่ข้าวต้มกับปลาทูทอดผมก็ว่าอร่อยแล้วนะ^^
แต่นี่ ข้าวต้มปลาทูสด ไม่เคยลอง
วันไหนว่างต้องลองทำกินดูซะแล้ว

เริ่มมีบรรยากาศชมนก ชมไม้และชมจันทร์แล้ว
กำลังอินเลย +1 ครับ

[IZE]

คงไม่ได้กลับไปอนาคตแล้วมั้งเนี่ย

[oaw_eang]

อยากรู้ต่อแล้วแหละว่า เจ้าบ้าคนนี้ จะทำให้คนในยุคนั้นทึ่งในความสามารถด้านใด

รอดูด้วย

ปล. ข้าวต้มปลาทูสด  อยากกินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก