(อวสาน) เปลี่ยนลุคให้เป็นรัก...โดย Dream Come True ตอนพิเศษ​ 4 (100%) 22/1
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: (อวสาน) เปลี่ยนลุคให้เป็นรัก...โดย Dream Come True ตอนพิเศษ​ 4 (100%) 22/1  (อ่าน 352490 ครั้ง)

ออฟไลน์ DREAM COME TRUE

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 379
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
มาให้กำลังใจนะ จุ๊ฟๆ

ตามอ่านทุกวันเลย ฮี่ๆๆ :a5:

ออฟไลน์ ChiOln

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2475
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-3
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

ออฟไลน์ litlittledragon

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1938
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +304/-1
เช้าวันพุธ
อากาศเริ่มหน้าวขึ้นอีกนิดแล้ว
เบสปลุกผมตื่นตั้งแต่ 7โมงเช้า
เบสบอกว่า เนื่องจากไม่ได้จองตั๋วดิสนีย์ไว้ล่วงหน้า เลยต้องรีบไปซื้อตั๋วที่ข้างหน้า
ผมเพิ่งรู้ว่าที่นี่มีจำกัดจำนวนคนเข้าชมด้วย ถ้าเต็มแล้ว เค้าจะไม่ขายตั๋วให้

ปกติเบสจะไปซื้อตั๋วล่วงหน้าตามช๊อปของดิสนีย์ในเมือง ที่คาวาซากินี้ก็มีช๊อปของดิสนี่ย์ด้วย แต่ครั้งนี้เราวางแผนกระทันหัน
เลยต้องไปซื้อข้างหน้าสวนสนุกเอา
คุณป้ายังคงตื่นเช้าเสมอ เพราะต้องทำอาหารเช้าไว้ให้คุณลุงทาน

ตอนที่เราลงมาข้างล่างกัน คุณลุงก็กำลังจะออกไปทำงานพอดี
เช้าวันนี้อากาศหนาวขึ้นกว่าอาทิตย์ที่แล้ว ทำให้ผมต้องใส่เสื้อที่หนาขึ้น
เรานั่งรถไฟไปลงสถานีโตเกียว เพื่อต่อรถสายเคโย ไปลงสถานีไมฮะมะ
จากสถานีไมฮะมะ เราสามารถเดินตรงไป Disney Land ได้เลยทันที แต่เนื่องจากพวกผมจะไป Disney Sea กัน
เลยต้องไปต่อรถโมโนเรลของดิสนีย์กันอีกรอบ

ตัวรถไฟข้างในน่ารักมาก หน้าต่างรถไฟ ทำเป็นทรงหัวมิกกี้เม้าส์ มือจับก็ทำเป็นรูปมิกกี้
วันนี้คนมาเที่ยวค่อนข้างเยอะในความคิดผม แต่เบสบอกว่า แบบนี้ละ เรียกว่าน้อยแล้ว ถ้าเป็นช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์คนจะเยอะกว่านี้อีก

ปกติถ้าคนเยอะๆ จะต่อคิวต่อ 1เครื่องเล่นประมาณ 2ชม. แต่ถ้าวันธรรมดา ถ้าเครื่องไหนฮิตหน่อยก็อาจจะ 1ชม. เครื่องฮิตน้อยๆ หน่อย
ก็เครื่องเล่นละ 30-40นาที
แค่ฟังผมก็เหนื่อยแล้ว ต่อคิวนานขนาดนี้เลยหรือ?
และพอได้เข้าไปข้างในจริงๆ ผมก็ได้พบกับความจริงที่ว่า การต่อคิวนานๆ ในดิสนีย์ เป็นเรื่องปกติ

เพราะไม่ว่าจะไปทางไหนก็เห็นแต่หัวคน เบสบอกว่า คนญี่ปุ่นบางคนซื้อตั๋วปีเลยด้วยซ้ำ หมายถึง ซื้อตั๋วปีที่แสนแพงครั้งเดียว แต่จะเข้ากี่ครั้งใน 1ปีก็ได้
แสดงว่าวัฒนธรรมดิสนีย์ในญี่ปุ่น ค่อนข้างแข็งแรงมาก คนมาเที่ยวมีตั้งแต่เด็กเล็กๆ ยันแก่ราวคุณปู่คุณย่าแล้ว

อาหารการกินในนี้ก็อร่อยมาก ทั้งป๊อปคอร์นที่หาซื้อได้ตามมุมต่างๆ มีรสชาติแตกต่างกันไปตามธีมของโซนนั้นๆ
ยังรวมไปถึงขนมอร่อยๆ อีกมาก

มุมถ่ายรูปสวยๆ น่ารักๆ ก็มีเยอะ เบสเล่าว่า ถ้าเป็นช่วงธีมคริสต์มาส จะมีต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ตั้งประดับด้วย
เราเดินเล่นถ่ายรูปกันเป็นหลักมากกว่า อีกทั้งไปดูโชว์ตามโรงละครต่างๆ

มื้อเที่ยง เราไปกินกันที่ร้านอาหารบนเรือลำใหญ่ บรรยากาศดี ดูหรูหรา ราคาอาจจะแพงไปนิด แต่ไหนๆ ก็ใกล้กลับบ้านละ ผมเลยยอมทุ่มกับการมาเที่ยวครั้งนี้

เราเดินเล่นกันอยู่จนเริ่มมืด อากาศรอบๆ ตัวก็ยิ่งหนาวยิ่งขึ้น

ถ้าดูตามตารางแล้ว จะมีโชว์รอบสุดท้าย บนทะเลสาบจำลองตรงกลาง Disney Sea 
ผมกับเบสมัวแต่ไปเดินเล่นถ่ายรูปกันมุมอื่น ทำให้เกือบมาไม่ทันโชว์สุดท้ายของคืนนี้ละ


เราพยายามเดิมแทรก หามุมสงบๆ และดีๆ เพื่อยืนดูโชว์
แต่ก็หาได้ยากเหลือเกิน พอฝ่าคนเข้าไปไม่ไหวแล้ว
ผมกับเบส เลยเลือกมุมห่างๆ ที่พอจะมองเห็นในทะเลสาบที่ไม่มีคนมายุ่ง

จนในที่สุด ก็ได้เวลาแสดงโชว์ และนั่นก็หมายถึง วันนี้ใกล้จบลงอีกวันแล้ว
วันนี้ผมสนุกมาก เบสตามใจผมทุกอย่าง บางทีก็ทำท่าทาง ออดอ้อนผมเป็นพิเศษ เรามีความสุขด้วยกันมากๆ

ยิ่งบรรยากาศรอบๆ ส่งให้เรารู้สึกเหมือนกลับเป็นเด็กอีกครั้ง ความทุกข์ ความเศร้า ความเครียด เหมือนจะถูกกันอยู่นอกรั้วของดีสนีย์ ในนี้มีแต่บรรยากาศของความสนุกสนาน
ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไมคนที่นี่ ชอบมาเที่ยวดิสนีย์กัน มันมีมนต์ขลังแบบนี้นิเอง

ผมยื่นมือไปกุมมือเบสไว้ ตอนที่เริ่มดูโชว์ เบสหันมามองหน้าผม
“หนาวอะ ขอจับมือได้ไหม” ผมยิ้มถาม
เบสไม่ตอบแต่ยิ้มหวานๆ ให้กับผม พร้อมกับบีบมือผมแน่น

เราสองคนยืนดูโชว์กันอย่างเงียบๆ ไม่ได้คุยอะไรกันอีก
ตาผมมองโชว์ แต่สมองของผม เอาแต่คิดทบทวนถึงความสุขในหลายวันนี้
ภาพเวลาที่เรามีความสุขด้วยกัน เราหวานซึ้งกันแค่ไหน
อีก 2วัน ทุกอย่างก็จะหายไปแล้วซินะ............

และแล้วโชว์ก็ใกล้ถึงจุดไคลแม็กส์ มีการจุดไฟ และจุดผลุในตอนสุดท้าย ภาพตรงหน้าผม มันสวยงามเหลือเกิน
เหมือนผมหลุดไปอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ........เวลานี้ ถ้าผมจะไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง ผมก็ไม่ต้องแคร์สายตาใครแล้วซินะ

ผมและเบส ต่างก็หันไปมองกันและกันโดยไม่ได้นัดหมาย ผมดึงเบสมาหลบตรงมุมตึกมุมนึง จากนั้นก็ประคองใบหน้าหวานๆ ของเบสขึ้น ผมค่อยๆ จูบลงที่ริมฝีปาก
เบสไม่ขัดขืนเลย เค้ายอมจูบกับผมโดยดี เวลานี้ทุกคนที่มาเที่ยว กำลังสนใจอยู่กับฉากโชว์อลังการที่เบื้องหน้า คงไม่มีใครหันมาสนใจพวกผมด้านหลังกันหรอก

เราจูบกันโดยมีฉากหลังเป็นพลุไฟสวยงาม และปราสาท บ้านเมืองจำลอง ทุกอย่างดูเหมือนมีมนต์ขลัง มันทั้งลี้ลับ สวยงาม และ โรแมนติก
จนกระทั่งทุกอย่างจบลง ผู้คนเริ่มสลายวง ผมก็ถอนจูบมาจากริมฝีปากเบส

เบสโผมากอดผมไว้แน่น เอาใบหน้าซุกกับเสื้อผม
“เราไม่อยากให้มันจบลงเลยโต้ง....” เสียงเบสแหบพร่า แสดงว่าเค้ากำลังจะร้องให้
ผมกอดเบสตอบ เวลานี้ มีคนมองมาที่พวกผมบ้าง แต่ผมก็ไม่สน และผมคิดว่า คนพวกนั้นก็คงไม่สนหรอก
“เราก็ไม่อยากให้มันจบลงเลย.........” หลังจากนั้นผมก็พูดไม่ออกอีก

เรากอดกันอยู่นานจนเบส สงบใจได้แล้ว
ก็ผละออกมาจากอ้อมกอดผม ตอนนี้ใบหน้าเบส มีแต่รอยยิ้ม แต่ผมเห็นนะ ที่ข้างแก้มเค้ายังชื้นๆ จากคราบน้ำตาอยู่เลย
“กลับกันเหอะ” เบสเอ่ยขึ้นมา
“อึม วันนี้เราสนุกมาก ขอบใจนะ”
เบสส่ายหัวแล้วตอบผมว่า “ไม่ละ เราตะหากที่ต้องขอบคุณ เรามีความสุขมากๆๆๆๆ มากกว่าโต้งอีก ฮิฮิฮิ”
เบสทำมือกางออกไปกว้างๆ เพื่อให้ผมรู้ว่า เค้ามีความสุขขนาดไหน และเค้าก็จบประโยคด้วยเสียงหัวเราะ

ผมยิ้มให้กับท่าทางนั้นๆ
ผมรับมุกเล่นด้วยกับเบส
“เรามากกว่าอีก เท่านี้ ถึงเท่านี้เลย” ผมไม่พูดเปล่า แต่วิ่งไปมุมๆนึง แล้ววิ่งกลับมาอีกมุมๆ นึง เพื่อจะบอกว่า ใหญ่กว่าวงแขนที่กางของเบส
เบสไม่ยอมแพ้ผม เค้าวิ่งไปไกลกว่าผม
เราสองคนแย่งกันแสดงออกถึงความสุขมากๆของพวกเรา
.........................................................

บนรถไฟขากลับไปสถานีโตเกียว ผมให้เบสนอนหนุนพิงไหล่ผม
“นี่โต้ง” เบสพูดขึ้นมา
“หึม ..อะไร”
“พรุ่งนี้อยากไปไหนหรือเปล่า”
“อึม เราแล้วแต่นายเลย ขอแค่อยู่กับนาย เราจะไปไหนก็ได้”
“งั้น......พรุ่งนี้ไปโยโกฮาม่านะ...........”
“อึม ได้ซิ ตั้งแต่วันแรกที่เราไปเที่ยวกันแล้ว นายก็บอกจะพาเราไปนิ ทำไมหรอ มีอะไรปะ”
“อึม...........เราเคยฝันนะว่า ถ้ามีแฟน อยากจะพาไปแฟนไปสถานที่ 2ที่”
“ที่ไหนบ้างละ”
“1 ก็ที่วันนี้เราไปกันมาไงละ Disney จะ Land หรือจะ Sea ก็ได้ “
“2 ก็ที่มินาโตะมิรัย ที่โยโกฮาม่า”
“ทำไมละ” ผมถาม
“เพราะมันโรแมนติกมากเลยไงละ เราเคยไปมาทั้ง 2ที่แ้ล้ว แต่เป็นตอนไปคนเดียว ไม่ก็ไปกับคุณป้า พี่อามิ พี่มิกิ............เราผันว่าอยากไปกับใครซักคนที่เรารัก อยากแชร์ความสุขด้วยกัน.........นายช่วยทำให้ฝันเราเป็นจริงได้ไหม”
“ได้ซิ..........บอกมาเหอะ จะอะไรก็ได้ ถ้าเราทำได้ เราจะทำ”
“ขอบใจนะ” จากนั้นเบสก็ปิดเปลือกตาลง
.........................................................................................
จบไปอีกตอนแล้วครับ
วันเวลาแห่งความสุข นั้นแสนสั้น
ใกล้หมดช่วงเวลาที่ญี่ปุ่นแล้ว


เป็นเกร็ดข่าวรู้เผื่อใครที่จะอยากไปดิสนีย์นะครับ อยากเล่นเครื่องเล่นอะไรสามารถเอาบัตรของเราไปจองคิวก่อนได้
สมมติว่ากำลังจะเข้าบ้านหมีพูธ มีเครื่องล่องแก่งอยู่ใกล้ๆ เอาบัตรของเราไปจองเครื่องจองของล่องแก่งแล้วก็มาต่อ
คิวเล่นบ้านหมีพูธ ดังนั้นพอเล่นบ้านหมีพูธเสร็จก็จะพอดีๆ กับที่เข้าล่องแก่งได้ การจองแบบนี้จะทำได้แค่
หนึ่งเคร่ืองเล่นเท่านั้น ประหยัดเวลารอคิวได้ไปหน่อย แต่ต้องคำนวณว่าจะจองอะไรยังไงให้ดีด้วยนะ

ผมเคยเข้าแต่แลนด์เลยไม่รู้ว่าซี เป็นไง แต่รู้แน่ๆ ว่ามีเครื่องเล่นสุดโหดหนึ่งในซี ตอนล่าสุดที่ไปเลยไม่เข้าซี
แล้วประมาณช่วงเดือนกุมภาคนเข้าดิสนีย์น้อยมาก และถ้าเป็นนักเรียนนักศึกษา ช่วงนั้นจะมีโปรโมชั่นลดราคาค่าบัตรเข้าด้วย

แนะนำการท่องเที่ยวพอแล้ว มาคุยกันเรื่องโต้งเบสกันต่อ
"ใกล้หมดเวลาสนุกแล้วสิ จะหมดเวลาสนุกแล้วสิ" ความหวานใกล้หมดแล้ว ได้เวลานับถอยหลัง  :เฮ้อ:

ออฟไลน์ LalaBam

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2864
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-2
 :serius2:
ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ


หวานอีกๆ

ออฟไลน์ silverspoon

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2426
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +275/-12
เหมือนดูซีรี่ย์เกาหลีเลยพาร์ทนี้  :laugh: ยังไงจะรออ่านต่อไป จะเศร้าจะสุขก็จะอ่านจนจบ (ขอให้เขียนจบละกัน)

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
เพิ่งเข้ามาอ่านคร่า ถึงตอนที่21แระ  ต้องกวดอย่างด่วน
น่ารักทั้งคู่เลย  แต่เบสซื่อเกินไปมั้ยนั่น  เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองเน้อ
โต้งก็ปากหนักไม่ยอมบอกความในใจ
มันอึมครึมรู้มั้ยยยยยยยย
ยังไงก็จะตามอ่านต่อไป จะกวดให้ทันนะจ๊ะ  แล้วค่อยมาเม้นใหม่นร๊า

ออฟไลน์ TamuNe

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 160
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
ไม่อยากให้ฉากหวานๆๆจบลงเลยอะ ไม่อยากกลับไปเศร้า :monkeysad:

ออฟไลน์ Ryuse

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +69/-1
Holding your dream tightly
And go thorugh every steps without hesitation
In the end, you'll be pround of yourself
No matter how bad the outcome is

ออฟไลน์ Anonymus

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 295
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +248/-1
อย่างน้อย  ก็ยังได้มีช่วงแห่งความสุขด้วยกัน :L1:
ส่วนอนาคตอย่าเพิ่งไปวิตกก่อนเลย    :amen:
บางทีอาจไม่เศร้าอย่างที่คิดก็ได้นา(ช่ายมะคะไรท์เตอร์ :m5:)

yayee2

  • บุคคลทั่วไป
อาจจะไม่ได้เข้ามาอ่านทุกวัน แต่เข้ามาทีไรก็สนุกทุกที
ตอนแรกก็คิดวิตกไปกับคู้นี้ว่า พอกลับไปเมืองไทยแล้ว
จะเข้าสู่โหมดเศร้า แต่มาคิดอีกที อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะนะ
สู้เรามามีความสุขไปกับเค้าสองคนในช่วงนี้ดีกว่า

ป.ล. คนเขียนหน้าผากกว้างไปนิดปะ หวีๆผมมาปิดๆไว้เหมือนดิฉันก็ได้นะ อิ อิ อิ
เข้ามาอ่านก็เม้นท์ให้ทุกทีน้า เพียงแค่ไม่ได้เข้ามาทุกวันแค่นั้นเอง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-12-2010 11:04:37 โดย yayee2 »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
ตามอ่านจนทันแล้วคร่า  อ่านทันตอนหวานๆ พอดี
อย่าเพิ่งไปคิดถึงตอนกลับเมืองไทยเลยเนอะ
มันอาจจะไม่เลยร้ายอย่างที่เราคิดก้ได้มั้ง 555+(ปลอบใจตัวเองสุดริด)
มาญี่ปุ่นได้บริโภคแต่ของหวาน
กลับไทยจะได้กินแต่มาม่ามั้ยเนี่ย  :เฮ้อ:

ออฟไลน์ Dee^daY

  • ไม่เคย ทำให้ใครเดือดร้อน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +330/-6
หน้า 11 แล้ว

ออฟไลน์ kawaiineko

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 164
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
มาจิ้มๆไว้ก่อนเดียวมาอ่านจ้า
 :bye2:

ออฟไลน์ litlittledragon

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1938
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +304/-1
**** ตอนที่ 50 *****
เช้าวันพฤหัส....
“ฮ้าววววว” ผมหาวพร้อมกับเดินลงมาข้างล่าง
“อรุณสวัสดิ์โต้ง” เสียงสดใสของเบสทักทายผม
มิน่าละ ตอนผมตื่นมาก็ไม่เจอเบสละ เจ้าตัวดีหายลงมาชั้นล่างก่อนผมนิเอง
“ทำไมตื่นเช้าได้ละเนี่ย ปกติ แทบจะแซะออกจากเตียงอยู่แล้ว” ผมที่กำลังหัวยุ่งๆ หน้ามึนงงเพราะความง่วง เดินลงทักทายเบส

พอผมนั่งที่โต๊ะกินข้าว เบสก็หันไปชงน้ำชามาให้ผมดื่ม
“อะ ดื่มน้ำก่อนนะ เรากำลังเตรียมอาหารเช้าให้ รอแป๊บนะ”
“หึมมมม นายทำอาหารเช้า เราฝันไปปะเนี่ย นายทำได้ด้วยหรอ? แล้วคุณป้าละ?”
เบสยิ้มทำท่าเขินนิดๆ ก่อนจะตอบว่า
“คุณป้าออกไปกวาดถนนแถวนี้นะ ชุมชนแถวนี้เค้ามีกฏ ทุกบ้านต้องช่วยกันดูแลรักษาความสะอาดบริเวณนี้ จะมีการผลัดเวรกันไปทำความสะอาดนะ”
“หึม...ดีจัง มีงี้ด้วย”

เบสหันกลับไปในครัว ผมเพิ่งสังเกตดีๆก็พบว่า เบสกำลังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ด้วย สงสัยจะเป็นของคุณป้า เพราะมันเป็นลายดอกไม้สีชมพู

ผมเดินตามเข้าไปในครัว
“ทำอะไรให้เรากินละ” ผมยื่นหน้าข้ามหัวไหล่เบสมองลงไปที่เตา
“ก็ง่ายๆ ละ เราทำผัดเห็ดเอริงงิกับกระเทียม แล้วก็ปลาชิมะฮกเคะย่างนะ แล้วหม้อตรงโน้น ก็มิโซะซุป กินกับข้าวสวยร้อนๆนะ”
“เก่งจัง นายทำอาหารเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ผมรู้สึกทึ้งกับเมนูอาหารตรงหน้า
เบสยิ้มเขินอายก่อนจะตอบว่า
“ก็.......คุณป้าช่วยด้วยละ.......เราก็แค่ผัดๆ กับเอาปลาเข้าเตาเอง แหะๆ เอาไว้วันหลังเราคงต้องหัดทำอาหารบ้างละ.......เพื่อจะได้ทำให้โต้งกินวันหลังได้บ้าง........” เบสว่าแล้วก็หันหลังกลับไปสนใจผัดเห็ดตรงหน้าต่อ

ผมรู้สึกซึ้งใจมาก เบสพยายามตื่นเช้ามาทำอาหารให้ผม ทั้งๆ ที่เค้าเป็นพวกขี้เซามากๆ
แถมเรื่องทำอาหาร คุณหนูอย่างเบสยิ่งไม่เคยทำ แต่ตอนนี้ เค้ากำลังยืนอยู่หน้าเตาเพื่อผม
แต่...............เวลาของพวกเรา เหลือแค่วันนี้ กับพรุ่งนี้อีกครึ่งวันเท่านั้น

เราจะขึ้นเครื่องกลับไทยกันวันศุกร์ รอบบ่าย 2โมง พอถึงเมืองไทย เราก็คงต้องแยกจากกัน.........
ผมรู้ดีว่า เวลาเราเหลือน้อย ดังนั้นจึงอยากจะคุยแต่เรื่องสนุกกับเบส ผมสลัดความคิดเศร้าๆ เหล่านั้นทิ้งไป แล้วหันมาสนใจเบสที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า
เบสเองก็คงคิดเช่นเดียวกับผม เค้าไม่ได้พูดเรื่องบินกลับพรุ่งนี้มาหลายวันละ
ตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้วันแรก เบสกับคุณป้า ก็เป็นคนช่วยติดต่อจองตั๋วขากลับให้ผม
เผลอแป๊บเดียว ก็ผ่านมาแล้ว เกือบสัปดาห์
ผมไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างรอเบสทำอาหารให้กิน พอออกมาจากห้องน้ำ กับข้าวก็วางอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวแล้ว
เบสหยิบแก้วน้ำชาผมไปเททิ้ง แล้วชงมาให้ใหม่ จากนั้นก็ยื่นตะเกียบกับชามข้าวมาให้ผม เค้าดูแลปรนนิบัติราวกับภรรยาดูแลสามี

“ไปหัดทำแบบนี้มาจากไหน” ผมถามเบส
“หึม...ทำอะไร? หัดอะไรหรือโต้ง”
“ก็หัดดูแล ปรนนิบัติเรายังกับสามีเลยอะดิ หึหึหึ” ผมแกล้งแซวเบส
เบสหน้าแดงเขิน ไม่ได้โต้เถียงอะไร แต่กลับตอบมาว่า
“ก็มาบ้านคุณป้าบ่อยๆ เลยชินกับวิธีการของคุณป้าไงละ ก็แค่เลียนแบบตอนคุณป้าดูแลคุณลุงมาก็เท่านั้นเอง”
ยิ่งพูด แก้มเบสยิ่งแดง
“งั้นเราก็เป็นลุง นายก็เป็นป้าแล้วซินะ ฮ่าๆๆ” ผมยิ่งแซว ยิ่งรู้สึกดี เห้อ......ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าก็คงจะดี
“ไม่เอาละ โต้งปากคอร้ายกาจ เราสู้ไม่ได้หรอก....” เบสแกล้งหันไปสนใจที่เตาไฟอีก
เบสตักซุปมิโซะ มาให้ผม จากนั้นก็มานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม

เราสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันพลาง คุยกันไปพลาง อย่างมีความสุข
เบสยังไม่ถอดผ้ากันเปื้อนออก ผมเลยแซวไป
“ชอบหรือผ้ากันเปื้อนนะ ไม่เห็นถอดเลยนะ ขนาดกินข้าว ....สีชมพูซะด้วย”
“ไม่มีอะไร ก็ใส่ไว้กันเปื้อน เดี๋ยวล้างจานจะได้ไม่เลอะเสื้อด้วย ทำไมละ ไม่เข้ากับเราหรือ?”
“เข้าซิ เข้ามากๆ เลย ถ้าชอบ วันหลังเราซื้อให้เอาไหม ?“
“ถ้าเป็นของที่โต้งให้จะอะไรก็ตาม เราก็เอาหมดละ”
“หึยยย งกแหะ จะเอาของจากเราให้ได้เลยนะ เราก็ออกจะจน ฮ่าๆๆ”
พวกเราคุยแซวกันอย่างสนุกสนาน

หลังมื้ออาหาร เบสก็เก็บจานชามจะไปล้าง แต่ผมไม่ยอมให้เค้าทำคนเดียวหรอก ผมพยายามแย่งมาทำด้วย
เบสก็ยังคงยืนยันอยากบริการผม เค้าจะให้ผมไปนั่งดูทีวีท่าเดียว
เราเถียงกันไปมา จนสุดท้าย ก็มาลงเอยที่ เราสองคนล้างจานด้วยกัน
ผมล้างน้ำยา เบสล้างน้ำเปล่า
“เราลงน้ำยาให้นะ มือนุ่มๆ ของเบส จะได้ไม่โดนกัดจนหยาบ เรานะมันมือหยาบอยู่แล้วไม่ต้องห่วงสวยอะไรละ”
“ปกติ ที่ร้านพี่เก๋ โต้งต้องล้านจานหรือเปล่า” เบสถามผม
“ก็มีบ้าง ถ้าช่วงยุ่งๆ คนในครัวไม่ว่างล้าง เราก็ต้องหลบไปหลังร้านไปช่วยล้างจาน ให้พี่เก๋เสิร์ฟคนเดียว”
“โต้งเก่งนะ อะไรก็ทำได้ เราซิ แทบไม่เคยได้แตะต้องงานพวกนี้เลย”
“ชีวิตคนแต่ละคนก็ย่อมจะมีหนทางที่แตกต่างกันไป เบสเป็นเบสแบบนี้ละดีแล้วครับ” ผมจบประโยคด้วยการหันไปยิ้มให้เบส
............................................
หลังล้างจาน พวกผมก็ไปอาบน้ำแต่งตัวกัน เพื่อเตรียมออกไปข้างนอก ก็พอดีกับคุณป้ากลับมาแล้วพอดี
“โต้ง เบส เย็นนี้จะกลับมากินข้าวกันไหม”
“ไม่ละครับคุณป้า ขอบคุณมากครับ เด๋ียวเย็นนี้ผมจะกลับดึกเล็กน้อย ไม่ต้องห่วงนะครับ” เบสตอบกลับไป
“แหม่ ป้าว่าจะจัดปาร์ตี้ฉลองก่อนทั้งสองคนจะกลับให้ซะหน่อย” คุณป้าทำหน้าเสียดาย ปนเหงาๆ
ผมกับเบสมองหน้ากัน จากนั้นผมก็พยักหน้าให้เบส ผมเชื่อว่าเบสรู้ว่าผมต้องการพูดว่าอะไร
“โอ้ย จะได้กินฝีมือคุณป้าด้วย งั้นไม่เอาละ เด๋ียวผมกลับมากินดีกว่า แต่คุณป้าครับซัก 2ทุ่มจะได้ไหมครับ”
พอได้ฟัง คุณป้าก็มีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นทีเดียว
“ได้ซิ เดียวป้าทำรอไว้นะ ไว้ทั้งสองคนกลับมา ก็คงพอดีกับคุณลุงกลับถึงบ้านด้วย กินดึกกันหน่อยไม่เป็นไรหรอก จะได้พร้อมหน้าพร้อมตากัน ”
“ขอบคุณมากครับคุณป้า เดียวพวกผมจะรีบกลับมาให้ไวที่สุดครับ” ผมกล่าวเสริม
จากนั้นพวกเราทั้งสองก็ลาคุณป้า ออกเดินทางไปโยโกฮาม่ากัน
........................................................
เมื่อวานไม่ได้มาโพสเพราะไม่ใช่งอน หัวล้านหรืออะไร เพียงแต่ยังเนตที่ใช้ที่บ้านโดนตัด หม่อมแม่พึ่งจะช่วยไปจ่ายวันนี้
ที่เห็นแว่บไปแว่บมาก่อนหน้านี้ เนตมือถือล้วนๆ อะครับ
จริงๆ ฝากคุณดรีมไว้เหมือนกันว่าถ้าคุณดรีมสงสารเด็กในเล้า
จะมาโพสแทนก็ได้ แต่ดูท่าคุณดรีมก็...



ไม่ได้เล่นเนตตอนกลางคืนมั้ง เลยไม่ได้มาแวะส่งข่าว

วันนี้มาให้ครึ่งตอน แค่นี้ก็หวานกันพอแล้วเนอะ ไว้ต่อพรุ่งนี้นะกันเถอะ

ออฟไลน์ myall

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 525
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-3
ตอนนี้อ่หวานอยู่ อิอิ เป็นแม่บ้านแม่เรือน
เดี๋ยวอีกวันก็ต้องกลับแล้วจะเป็นไงต่อนะ

ออฟไลน์ talentcs

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 357
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
วัน เวลา วารี
มิมีจะรอใคร
ถึงแดนอมรฟ้าใส
ตัวไกลแต่หัวใจใกล้
เฮ้อ.... เศร้าเนอะ

 :sad4:

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
โอ๊ยยยยยยยยยยยย แทบพิมพ์เม้นไม่ได้แน่ะค่ะ
มัวยุ่งอยู่กับการปัดมดที่หน้าจอคอม 555+
หวานๆ อย่างนี้ล่ะของชอบเราเลย
แต่เริ่มกลัวแระอ่ะ เดี๋ยวต้องกลับไปซดมาม่าต่อป่ะเนี่ย
แต่ตอนนี้เบสน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ดูแลคุณสามีอย่างดี วุ้ยอิจฉาเจ้าโต้งมันแฮะ

 :กอด1: ทั้งคนโพส และคนแต่ง ให้แน่นๆเลย

ออฟไลน์ silverspoon

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2426
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +275/-12
ชอบช่วงเที่ยว กับ กิน แล้วก็สวีทมากเลย ไม่ต้องคิดไรดี  :laugh:

ออฟไลน์ TamuNe

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 160
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
หวานกันมากๆๆ :-[

ออฟไลน์ DREAM COME TRUE

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 379
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
แหะ ๆ คืองี้ ก็ผมมอบให้คุณมังกรน้อยทำแล้วไง ผมเลยไม่เข้ามายุ่ง อิอิ (จริงๆขี้เกียจ)

พอดีเมื่อวันอาทิตย์ผมก็แทบไม่ได้เล่นเน็ทเลยอะครับ นอกจากเล่นในมือถือ  o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






yayee2

  • บุคคลทั่วไป
เฮ้อ...ใกล้จะได้กลับเมืองไทยแล้ว
ตุนความสุขไว้เยอะๆนะเบส-โต้ง
เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
... แม่ศรีเอยแม่ศรีเรือน....เบสน่ารักมากเลย
ไรเตอร์ก็น่ารักมากๆจ้า ขยันมาอัพให้ได้อ่านกันไม่ขาด

ออฟไลน์ Dee^daY

  • ไม่เคย ทำให้ใครเดือดร้อน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +330/-6
หน้า 18 แล้ว..

ออฟไลน์ litlittledragon

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1938
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +304/-1
........................................................
พวกเรามาถึงสถานีโยโกฮาม่าอย่างไว เนื่องจากอยู่ไม่ห่างจากคาวาซากิมากนัก
เบสพาผมไปเดินซื้อเสื้อผ้ากัน ผมเองมีเงินเหลือไม่เยอะแล้ว จึงซื้อแค่ 2-3 ตัวที่ผมคิดว่ามันสวย
แต่สำหรับเบส ผมเชียร์ให้เค้าซื้อเยอะแยะเลย เพราะว่าดีไซน์ของที่นี่ มันเข้ากับใบหน้าสวยๆ ของเบสมาก

พอใส่เสื้อผ้าแนวญี่ปุ่นๆ แล้ว ยิ่งทำให้เบสดูดีขึ้นจริงๆ
อย่างที่เค้าว่าไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง
เบสดูกลมกลืนไปกับคนญี่ปุ่นแถวนี้ไปแล้ว

จากนั้นเราก็แวะซื้อพวกขนม ของกิน เอาไปฝากเพื่อนๆอีกนิดหน่อย
พอเริ่มบ่ายโมง พวกเราก็หิวกันอย่างมากแล้ว
เบสพาผมไปกินร้านสปาเก็ตตี้แถวนั้น
หลังมื้อเที่ยง เบสบอกว่า จะพาไปชมวิวที่ ”มินาโตะมิรัย 21” หรือแปลได้ว่า เมืองท่าแห่งอนาคต

แต่ก่อนจะเดินทางไปกัน เราเอาของฝากและของใช้ส่วนตัวที่ซื้อมา ไปเก็บไว้ในตู้ล๊อกเกอร์หยอดเหรียญที่สถานีโยโกฮาม่ากันก่อน เพราะเบสไม่อยากแบกของเดินเที่ยว

จากนั้นเราก็นั่งรถไฟใต้ดินไปลงแถว จูคะไก หรือว่า ไชนาทาวน์ของญี่ปุ่นนั่นเอง

เบสบอกว่า จะพาผมเดินไล่ไปตั้งแต่ สวนสาธารณะริมอ่าวที่ชื่อ ยามาชิตะ ไปจนถึงตึกแลนด์มาร์คทาวเว่อ ซึ่งเป็นตึกที่สูงที่สุดในญี่ปุ่น
ที่สวนสาธารณะยามาชิตะ มีคนออกมาเดินเล่นเยอะเลยละ มีทั้งจูงหมามาเดินเล่น มานั่งวาดภาพ


เวลานั้นก็ตกเกือบ บ่าย 3แล้ว แต่ผมไม่ร้อนเลย เพราะลมทะเลที่พัดรุนแรง กลับกัน ผมว่ามันหนาวมากกว่า
จากสวนยามาชิตะ เราเดินไปเรื่อยๆ กันจนไปถึง โอซังบะชิ หรือท่าเรือระหว่างประเทศของญี่ปุ่น

ท่าเรือนี้มีชื่อเสียงมาจากสถาปัตยกรรมที่สวยงาม นำแผ่นไม้มาต่อกันเป็นรูปทรงโมเดิร์น
เนื่องจากเป็นจุดชมวิวที่สวยงามจุดนึง คนทั่วไปจึงสามารถเดินเข้าออกได้สะดวก

จากมุมนี้ เบสชี้ให้ผมมองกลับไปที่ ตึกแลนด์มาร์คทาวเวอร์

“มุมนี้เป็นมุมที่สวยมากนะรู้ไหมโต้ง ถ้ามืดกว่านี้หน่อย โต้งจะเห็นบริเวณนั้น เป็นสีสันต่างๆ จากหลอดไฟ สวยงามมาก และนั่นก็ชิงช้าสวรรค์ที่เราจะพานายไปนั่งละ พอมืดเค้าจะเปิดไฟสวยเลยละ ........
ส่วนตรงนั้นก็แลนด์มาร์คทาวเวอร์ ตึกที่สูงที่สุดในญี่ปุ่นไงละ “ เบสอธิบายนำทางผมอย่างชำนาญ
“นายเคยพาใครมาเที่ยวหรือเปล่า นายรู้เรื่องเยอะดีนะ เก่งเหมือนไกด์คนนึงเลย”
“ไม่หรอก เราเพิ่งเคยนำคนเที่ยวคนแรกก็โต้งนะละ” เบสหันมายิ้มให้กับผม
ถึงแม้จะเหนื่อยจากการเดินเล็กน้อย
แต่เบสก็ยังคงพาผมเดินไปยัง อะคะเรงกะ โซโคะ หรือ ตึกอิฐสีแดงที่ไม่อยู่ห่างไปเท่าไรนัก


“ตรงนี้นะ เคยเป็นท่าเรือเก่าแก่มาก่อน ตึกอิฐแดงตรงนี้ก็เป็นโกดังเก่า ตอนนี้เค้ามาบูรณะ เป็นที่ขายของแล้วละ ข้างในก็จะมีแต่ของเก๋ๆ มีร้านอาหาร มีบาร์ มีโรงละครเล็กๆ ด้วยนะ”
“สวยดีจังนะ ดูโรแมนติกดีด้วย มัน....ย้อนยุคดี“
“ใช่ ยิ่งตอนกลางคืนนะ ตามเสาไฟฟ้าแต่ละต้น จะมีคู่รักมายืนพรอดรักกันเต็มเลยละ”
“งั้นคืนนี้เรามากันไหม ฮ่าๆๆ” ผมแซวเบสเล่น
“บ้าหรอ.....มาไม่ได้หรอก นัดคุณป้าเอาไว้แล้ว”
“งั้นแสดงว่า ถ้าไม่มีนัดคุณป้า นายจะมากับเราใช่ปะ” ผมหันไปถามอีก
เบสไม่ตอบ แต่ยิ้มๆ แบบเจ้าเล่ห์
ผมก็ไม่ซักเอาคำตอบอีก เพราะผมคิดว่า ผมรู้แล้วละ
.................................
วันนี้แค่นี้นะครับ

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
^
^
^
^
 :z13: คุณมังกรน้อย

แอบย่องมาลงเงียบๆ เหรอคร้า
แต่...สั้นไปม๊ายยยยยย  :z3:
ตอนนี้ยังน่ารักอยู่  เตรียมนับเวลาถอยหลัง
จวนจะได้เวลากลับสู่โลกแห่งความจริงแล้ว
(พูดเหมือนตอนนี้อยู่โลกแห่งความฝัน)
แล้วก็รอตอนต่อไป  :z2:

yayee2

  • บุคคลทั่วไป
ขยั้น ขยัน น่ารักจริง ขอ  :กอด1:คุณ litlittledragon ผู้น่ารักของเราทีจ้ะ
แล้วก็ ขอเอาใจช่วยเบสกับโต้ง ตอนกลับเมืองไทยนะจ๊ะ
 
 

ออฟไลน์ litlittledragon

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1938
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +304/-1
เราไปนั่งกินไอติมกันในตึกอิฐแดง เพื่อพักเอาแรงก่อน เนื่องจากเดินมาค่อนข้างไกลแล้ว
พอกินเสร็จ และเดินเล่นอีกนิดหน่อย เบสก็พาผมเดินต่อไปถึงสวนสนุกคอสโมเวิล์ด ที่ตั้งอยู่หน้าแลนด์มาร์คทาวเวอร์


(จากภาพ ซ้ายมือคือแลนด์มาร์คทาวเวอร์ ตึกที่สูงสุดในญี่ปุ่น ขวามือคือชิงช้าสวรรค์)

เบสบอกว่าไว้เย็นๆ จะกลับมาอีก มานั่งชิงช้าสวรรค์ ชมวิวจากมุมสูงที่นี่
ดังนั้นเราเลยเดินเข้าไปชมในตึกแลนด์มาร์คกันก่อน
เบสบอกอีกว่าบนตึกมีจุดชมวิวด้วย ถ้าจะขึ้นไปดูก็ต้องเสียเงิน เค้าถามผมว่าผมสนใจไหม?
ซึ่งก็ไม่พลาด ผมตอบตกลงในทันที
เบสพาผมขึ้นไปชมวิว จากตึกที่สูงที่สุดในญี่ปุ่น จากมุมมองนี้ ทุกอย่างดูเล็กลงไปถนัดใจ
"จะว่าไป เรายังไม่เคยขึ้นตึกใบหยกที่ไทยเลยละ" ผมพูดกับเบส
"จริงหรือ ข้างบนมีร้านอาหารอร่อยๆ ด้วยนะ ไว้วันหลังเราไปกินกันนะ" เบสเอ่ยชวนผม
แต่......เราจะมีโอกาสเช่นนั้นจริงๆ หรือ? ผมไม่กล้าที่ถามเบส

เราอยู่บนนั้นกันนานจน เกือบ 6โมงเย็น ถึงได้ลงกลับมาเดินรอบๆ บริเวณนั้นกันอีก
ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ตามสถานที่ต่างๆ ก็เริ่มเปิดไฟ บรรยากาศรอบๆ เป็นแสงสีสวยงาม
เบสพาผมเดินกลับไปต่อคิวเพื่อขึ้นชิงช้าสวรรค์


“เบสๆ ดูดิ มีแต่คู่ชายหญิงมาต่อคิวทั้งนั้นเลย มีแต่พวกเราที่เป็นผู้ชายสองคน”
“ก็ใช่ซิ มันเป็นจุดนัดเดทของหนุ่มสาวที่ขึ้นชื่อเลยละ ดังนั้นก็ไม่แปลกหรอก”
“อึม ..มิน่าละนายถึงบอกว่า อยากมานั่งชิงช้ากับเราที่นี่”
เบสยิ้มๆ ตอบสั้นๆ ว่า “ใช่” ออกมาคำเดียว เวลานี้ เบสเหมือนถอดเอาคำว่า"อาย" ออกไปจากใจหมดสิ้น
ผมอดไม่ได้จะแอบเอามือเบสมากุมไว้เบาๆ หวังว่าจะไม่มีคนมองมายังพวกเรานะ
..................................
พวกเรายืนต่อคิวราวๆ 30นาที ก็ถึงคิวขึ้นชิงช้า ผมกับเบสก้าวเข้าไปนั่งข้างใน จากนั้น เจ้าหน้าที่ก็ปิดประตูลง
ชิงช้าค่อยๆ ขยับตัวขึ้นไปเรื่อยๆ ที่นั่งข้างในแบ่งเป็นสองฝั่ง ผมกับเบสตอนนี้นั่งคนละฝั่งกันเพื่อรักษาบาลานส์ข้างในไม่ให้แกว่ง

ช่วงที่ชิงช้ากำลังไต่ขึ้นไปข้างบนนั้นเอง
ผมก็ถ่ายรูปวิวริมอ่าวอย่างสนุกสนาน จากมุมมองบนนี้ สวยงามจริงๆ มินาโตะมิรัยที่อาบไปด้วยแสงนีออนสีสันต่างๆ
“สวยจังเบส ดูตรงนั้นซิ นั่นตึกอิฐแดงที่เราไปนิ สวยจังพอแสงไฟส่องแบบนี้แล้ว มันยิ่งดูแดงมากเลยละ”
ผมตื่นเต้นกับวิวอ่าวที่สวยงามยามค่ำคืน โดยที่เบสไม่ได้พูดอะไร นั่งมองผมที่กำลังตื่นเต้นอย่างยิ้มๆ
จนชิงช้า เลื่อนมาใกล้ถึงจุดสูงสุด เบสก็ย้ายจากฝั่งตรงข้าม มานั่งข้างๆ ผม
“โต้ง เรามีของขวัญจะให้นายด้วยละ”
“หึม ...อะไรหรือเบส แค่นายพาเรามาเที่ยวนี่ ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว ไม่เห็นต้องเสียเงินเลย” ผมกล่าวอย่างเกรงใจ
“เราอยากให้นาย เป็นที่ระลึก ถึงวันคืนที่เราได้อยู่ร่วมกันที่นี่........เราสมองช้า ทำอะไรก็เฉื่อยๆ เราพลาดมาหลายทีแล้ว โอกาสดีๆ ที่จะได้ทำให้นาย
ครั้งนี้เราไม่อยากพลาดอีก เพราะเราไม่รู้ว่าจะได้อยู่กับนายแบบนี้อีกทีเมื่อไร...............ขอมือหน่อยซิ”

ผมมองหน้าเบสนิ่ง ก่อนจะยื่นมือให้
เบสล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย...................


จากนั้นเค้าก็หยิบกล่องเล็กๆ ออกมากล่องนึง
เบสเปิดฝากล่อง ข้างในเป็นแหวนคู่สีเงิน

“เราให้นายนะ ............เรา...ฮึก ๆ ๆ เรา....ไม่รู้จะพูดอะไรดี.......ฮึก.......เราเสียใจโต้ง...” ในที่สุดเบสก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ร้องให้ออกมา เค้าพยายามเอาแหวนใส่นิ้วให้ผม มันคับเล็กน้อย แต่ก็ยังคงใส่เข้าไปได้
ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีเวลาแบบนี้ แต่ผมรู้ว่าผมต้องพูด
“อีกอันของนายใช่ปะ.........มานี่ เราใส่ให้” ผมดึงมือเบสมาเบาๆ แล้วก็ยื่นมือหยิบแหวนออกมาจากกล่อง

ผมบรรจงใส่แหวนไปที่นิ้วนางมือซ้ายของเบส
“.............เรา.........เรารักนายมากนะ.........ถึงเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่ความรักที่เรามีให้กับนาย มันจะอยู่ในใจเราตลอดไป.....” ผมยังไม่ทันพูดจบ เบสก็โผมากอดผมไว้
แล้วก็ร้องให้ น้ำตาของเบส ไหลรดปกเสื้อผมจนเปียกชุ่ม
“ขอบใจนะ ....ฮื้อๆ โต้ง เราขอบใจ............ขอบใจจริงๆ ...........โต้ง โต้ง.......ฮื้อๆ “ เบสพร่ำคำขอบคุณเป็นสิบๆ คำ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่กอดเบสแน่น
จังหวะที่ชิงช้าที่พวกเรานั่งมาถึงจุดบนสุด ผมก็ค่อยๆ ดึงตัวเบสออกมาจูบ

ปกติจูบที่ควรจะอ่อนหวาน แต่เวลานี้เค็มไปด้วยน้ำตาของเบส หยาดน้ำตาไหลเข้าปากเราสองคน
โอ้.......ที่ไหนมีรักที่นั่นมีทุกข์ แม้เราจะผ่านอะไรด้วยกันมามาก จนใจเราสองคนตรงกัน แต่สุดท้าย ก็ผ่านด่านสุดท้าย คือครอบครัวไม่ได้
แค่รัก ไม่สามารถทำให้พวกเรามีความสุขได้ เพราะรักนั้นจะทำให้คนรอบข้างเป็นทุกข์ รักนั้นจะกลายเป็นรักที่เห็นแก่ตัว
ที่พวกเราตัดสินใจกันลงไปนั้น ดีแล้วแน่หรือ? ไม่มีใครตอบได้หรอก ไม่มีใครเลยจริงๆ

ผมถอนริมฝีปากออกมา แล้วกอดเบสไว้แน่น บรรยากาศภายในชิงช้า เงียบสงบ แต่เพราะซึ้งกว่าเพลงใดๆ
เราปล่อยให้ทุกอย่างอยู่อย่างเงียบๆ เช่นนี้ จนชิงช้าถึงพื้น

พวกผมเดินออกมาโดยมีสายตาของพนักงานมองตามแบบงงๆ คงเพราะเบสในตอนนี้ ตาบวมแดง และมีคราบน้ำตาติดอยู่ที่ข้างแก้ม ใครเห็นก็คงรู้ว่าผ่านการร้องให้อย่างหนักมา
ผมพาเบสมานั่งสงบสติ ที่ม้านั่งในบริเวณสวนสนุก
แสงไฟสีสันสวยงาม ค้ำคืนที่น่าจดจำ พวกเราควรจะยิ้มแย้มให้กันมากกว่าร้องให้
“.....สวยจังเลยนะที่นี่” ผมเอ่ยกับเบสเบาๆ
“อึม....”
“เราเข้าใจแล้วว่าทำไมนายชอบที่นี่”
“อึม.....”
“เอาน่า ยิ้มหน่อยซิ ..........คืนนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันคืนสุดท้ายแล้วนะ........”

ผมนิ มันปากไวจริงๆ ไม่ควรจะพูดเลยว่าคืนสุดท้าย พอนึกขึ้นได้ ผมก็อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ เลย
“...................เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจะพูดว่าคืนสุดท้ายจริงๆ.....” ผมรีบขอโทษเบส
“ไม่เป็นไร............โต้งไม่ผิด .......เราผิดเองที่ขออะไรเอาแต่ใจกับนายประจำ ทั้งขอให้เราได้อยู่ข้างๆนาย ขอให้นายคบกับเรา และขอให้เราเลิกกันเมื่อพ้น 7วันนี้......
........อะไรที่เราทำให้โต้งได้ เราก็อยากจะทำ เราอยากตอบแทนนายนะ ......เราจะยิ้ม ยิ้มให้นายดู” ว่าแล้วเบสก็ยิ้ม ทั้งๆที่ข้างแก้มยังมีคราบน้ำตาเลย
“.............รู้ไหม เวลานายยิ้ม นายดูดีมากนะ.......เราหลงรักรอยยิ้มของนายจริงๆ “ ผมยิ้มกลับไปให้เบสบ้าง
“จริงๆ เราก็มีของจะให้นายละ.......”
“หึม....โต้งมีอะไรจะให้เราด้วยหรือ?”
“ใช่..........นี่ไง” ว่าแล้วผมก็ค้นกระเป๋าสะพายข้างประจำตัวของผมออกมา
เป็นถุงกระดาษสีชมพูอ่อน ติดโบว์กระดาษไว้ที่หน้าถุง

ผมส่งถุงให้เบสไป
“อะไรนะ เราเปิดดูเลยได้ปะ” เบสรับไปแล้วหันมาถาม
“ได้ซิ เอาเลย เปิดเลย” ผมยิ้มตอบกลับไป
เบสค่อยๆ แกะเทปที่ติดปากถุงออก แล้วหยิบของขวัญออกมา
พอคลี่ดู มันเป็นผ้ากันเปื้อนลายซากุระ กับกระต่าย สีชมพูอ่อน
“โต้งนายไปซื้อมาตอนไหนเนี่ย” เบสถามอย่างสงสัย
“ก็เมื่อเช้าเราคุยกันนิว่าเราอยากให้ไอ้นี้นาย.........แล้วพอดี ตะกี้ตอนเดินเล่นกันที่โยโกฮาม่า เราบังเอิญไปเห็นพอดี..........
........ตอนที่กินข้าวเที่ยง จำได้ไหม เราขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แล้วเราหายไปนานไง จริงๆเราแอบวิ่งไปซื้อมาละ......”ผมเฉลยความจริง
“.........ขอบใจนะ.......เราจะเก็บรักษาอย่างดีเลย” เบสว่าแล้วก็กอดผ้ากันเปื้อนนั้นไว้แน่น...........
“..........ใช้บ้างก็ได้นะ อย่าเก็บไว้อย่างเดียวละ เดี๋ยวเก่าหมด ฮ่าๆๆ” ผมแกล้งแซวกะให้เบสขำ
และเบสก็ยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากจริงๆด้วย
“ไป......กลับกันเถอะ ปาร์ตี้คุณป้ายังรอพวกเราอยู่”
“อึม.......จริงๆยังไม่อยากกลับเลย.....”
ผมจูงมือเบสลุกขึ้นยืน แล้วก็จูงมือกันเดินออกไปจากสวนสนุกแห่งนี้.........
...
ตอนแรกว่าจะไม่เข้ามาแล้ว เพราะตั้งใจจะไปกินเสต็กลดราคาที่ซิลเล่อร์ แต่เปลี่ยนใจเพราะงานดันเลิกดึก เลยกลับบ้านมาลงให้ทุกคนเลยนะเนี้ย

ออฟไลน์ TamuNe

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 160
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
ตอนนี้ก้อหวานซะ แต่ไกล้กลับกรุงเทพ แล้ว ไม่อยากคิด ไม่อยากกินมาม่าอะ :monkeysad:

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
และแล้ว...และแล้วก็โฮๆๆๆๆๆๆๆ  :monkeysad:
จะมีเศร้ากว่านี้อีกมั้ย (คิดว่ามีแน่) แงๆๆๆๆๆ
ตอนนี้มันบรรยายไม่ถูกอ่ะ รู้แต่มันจี๊ดๆ ในใจ
สุขด้วย กังวลด้วย แล้วก็มีความหวังด้วย
รีบวิ่งกลับไปรอที่เมืองไทยดีกว่า  :o12:

ออฟไลน์ silverspoon

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2426
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +275/-12
 :m15: ไม่มีไรจะเม้นท์ แอบน้ำตาซึม

ออฟไลน์ Anonymus

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 295
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +248/-1
ข้อมูลท่องเที่ยวหนาแน่น  แถมรูปประกอบงามแต๊ๆค่ะ   :m1:
เบสคงน้ำตาท่วมไปอีกนาน  ยิ่งได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้วต้องแยกจากกัน 
เชื่อเถอะว่าคนเศร้ากว่าคือเบส  เพราะโต้งนั้นไม่ได้คาดหวังมากมายแต่แรก 
แต่คนที่ได้รับความรักความเอาใจใส่มากมายอย่างเบส ถึงรู้แก่ใจว่ารักกันไม่ได้ 
แต่ก็คงยากจะตัดใจ

เอาใจช่วยทั้งโต้งและเบสให้อดทนผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะคะ 
เพราะถ้าช่วยกันฟันฝ่าด้วยความรัก ความเข้าใจ ความไว้ใจซึ่งกันและกัน
ก็ไม่แน่ว่าอุปสรรคใหญ่อย่างครอบครัวที่เขารักเราเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  จะไม่ยอมเปิดใจให้
บางที  ไม่ลองก็ไม่รู้นะจ๊ะโต้ง เบส  สู้ๆ :ped149:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด