หัวข้อ: (อวสาน) เปลี่ยนลุคให้เป็นรัก...โดย Dream Come True ตอนพิเศษ​ 4 (100%) 22/1

[yayee2]

อ้ะ..คนช้ำกะคนช้ำอยู่ด้วยกัน มันจะไม่ช้ำยกกำลังเหรอ
ใครหนอจะเป็นพระเอกมาดูแลโต้งกับต่อ

[litlittledragon]

แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เบสไม่อยู่แล้ว และเค้าคงไม่มาหาผมอีก แค่คิด น้ำตามันก็พาลจะไหล
ในที่สุด ผมก็ทนไม่ไหว ปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัว พัดพาน้ำตาผมไปด้วย
ผมพยายามร้องไห้แบบเก็บเสียง ไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมอ่อนแอแค่ไหน

หลังจากร้องให้จนพอใจแล้ว ผมก็ออกมาจากห้องน้ำ
พอเข้าไปในห้อง ต่อก็เข้ามาจับตัวผมวัดไข้

“ตัวแกร้อนมาก กินยาแล้วใช่ปะ นอนเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาไปหาหมอเอง”
“ขอบใจนะเว้ยต่อ” ผมซึ้งใจในน้ำใจเพื่อนจริงๆ
ทั้งๆ ที่เวลานี้ ต่อมันควรจะเครียดกับปัญหาของตัวเองแท้ๆ แต่มันดันต้องมาเป็นห่วงผม
“ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้ว ให้กูดูแลมึงเหอะ กูจะได้เลิกคิดเรื่องไอ้พี่บอลบ้านั้นด้วย” ต่อดูเหมือนจะเข้าใจความคิดผม

หลังจากนั้น ผมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

คืนนั้นผมฝันมากมาย และส่วนมากเป็นฝันร้าย ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆ สับไปมา
ในที่สุด ผมก็สะดุ้งตื่น
“โต้งเป็นไรปะ” เสียงต่อถาม ต่อมันเฝ้าไข้ผมยังงั้นหรือ?

ผมหันไปมอง ต่อนอนอยู่ข้างๆ ผมบนเตียงนั่นเอง
ต่อคงจะอ่านสีหน้าผมออก เลยพูดมาว่า
“ตอนแรกเราก็ว่าจะนอนข้างล่างแล้วละ แต่นายทำท่าหนาว เราห่มผ้าให้แล้วก็ไม่หาย เลยขึ้นมานอนด้วย เผื่อนายเป็นอะไร เราจะได้รู้ตัวไง”
ท้ายประโยค ต่อพูดเสียงเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน

นี่ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด ต่อมันนอนกอดผมงั้นหรือ?
อ้า...ขอบใจเพื่อนมาก มันคงกลัวผมหนาว
“....................พูดก็ได้ ไม่ต้องมองเราแบบนั้นหรอก เรายอมรับว่าเราเหงาวะโต้ง เลยขอนอนกอดแกหน่อย
ถือว่าได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายเว้ย แกก็หายหนาวด้วย” ต่อพูดแบบเอาเรื่อง แต่ผมดูออกว่ามันก็อายที่จะสารภาพว่านอนกอดผม

“ฮ่าๆ ยังไม่ทันว่าไรเลย กินปูนร้อนทองปะวะ ขอบใจวะต่อ แต่เอ๊ะ กูจะขอบใจทำไม มึงก็ได้ประโยชน์นิหว่า ฮ่าๆ”
“เออ ถือว่าหายกัน กูขอยืมมึงนอนกอดหน่อยละกัน”
“เออ กูก็ด้วย ขอยืมตัวมึงวันนึงละกัน” ผมพูดแบบยิ้มๆ
จากนั้นผมก็โอบกอดต่อเข้านอน ต่อเองก็คงอยากขอยืมอกผม เพื่อใช้แก้คิดถึงพี่บอลของมัน
เราสองคนนอนกอดกันไปจนหลับ ผมรู้สึกถึงกลิ่นหอมของตัวต่อ

ผมเคยบอกแล้วนิ จริงๆ ต่อมันหล่อน่ารักมาก ผมเคยแอบชอบมันด้วยซ้ำตอนรู้จักกันใหม่ๆ เพราะความเป็นเพื่อนกัน ทำให้ผมเลิกคิดแบบนั้นกับมัน

แต่พอได้มากอดร่างนุ่มๆ ของต่อแบบนี้แล้ว ทั้งรู้สึกแปลกๆ และรู้สึกดี
เวลานี้ ผมก็ต้องการอ้อมกอดจากใครซักคนเหมือนกัน
ผมเอาหน้าเข้าไปซุกในหัวต่อแบบที่ผมเคยทำกับเบสบ่อยๆ สูดดมกลิ่นหอมของยาสระผม แล้วผมก็หลับไปในท่านี้

...
คุณดรีมเข้ามาทักทายด้วยแฮะ ทั้งโต้งทั้งต่อน่าสงสาร โต้งนี้เจ้าชู้ในใจเยอะน่ะ แต่ยังควบคุมการกระทำได้อยู่

พรุ่งนี้ทั้งๆ ที่เป็นวันอาทิตย์ผมก็ยังต้องทำงาน อยากกลับไปเรียนหนังสือชะมัด รู้สึกสบายกว่ากันเยอะ ไม่เหนื่อยเหมือนทุกวันนี้

[Wordslinger]

กรี๊ด ขอรีเควสเปลี่ยนคู่ด่วนค่ะ

อยากอ่าน โต้งกับต่อ อ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นนะคะ

แต่ตอนนี้น่ารักดีจังค่ะ นายโต้งเหมือนลูกแมวตัวโตเลย ชอบอ้อน แล้วหวั่นไหวง๊ายง่าย แต่ก็มีเสน่ห์ล่ะนะ หล่อล่ำ กรี๊ดดด

[LalaBam]

โต้ง ต่อ
โต้ง ต่อ
 

เอาคู่นี้

จะเอาๆๆๆๆๆ

[yayee2]

จาเปลี่ยนคู่จริงเหรอ คนช้ำรักกับคนอกหัก

[Ryuse]

ดีนะว่าหลับ ไม่งั้นละกัน หึหึหึ . . . ไม่อยากเดา
แต่ไม่แน่ ตื่นมาอาจจะเจอตัวเองนอนเปลือยอยู่แล้วเจอต่อเดินออกมาจากห้องน้ำกึ่งเปลือยเหมือนกัน 555
ตามใจ writer ดีกว่า มาเร็วๆนะคร้าบ xxx

[litlittledragon]

***** ตอนที่ 32 *****
เช้าวันรุ่งขึ้น เราสองคนเขินอายนิดหน่อย ที่เพื่อนกัน มานอนกอดกันแบบนี้
โดยเฉพาะฉากที่น่าอายที่สุด คงเป็นตอนที่รับรู้ว่า น้องชายของอีกฝ่ายก็แข็ง
เช้านี้ผมรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อวานนิดนึง อย่างน้อยก็ไม่มึนหัวแล้ว แต่ผมยังคงตัวร้อนและหมดแรงอยู่
ต่อจัดแจงช่วยหาอะไรง่ายๆ ในบ้านให้ผมกิน ต่อเองก็ลูกคุณหนู ไม่เคยทำงานบ้านมาก่อน
จู่ๆ จะให้มาดูแลผม คงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นสิ่งที่พอทำได้ก็คือ มาม่าอีกแล้วนั่นเอง

จากนั้นมันก็ขับรถพาผมไปหาหมอ เราไปโรงพยาบาลที่ผมเคยพาเบสไป
แต่คราวนี้ผมกลับต้องเป็นคนป่วยซะเอง
คุณหมอซึ่งเป็นคนละคนกับคราวก่อน บอกผมว่า ผมเป็นไข้หวัด ให้พักผ่อนมากๆ หลังจากฉีดยาเข็มนึงแล้ว ผมก็กลับบ้านพร้อมกับต่อ

ก่อนกลับ ผมบอกให้ต่อแวะโลตัสแถวนั้นก่อน เพื่อซื้อของกินเก็บเอาไว้ เราแวะทานข้าวเที่ยงกันด้วยก่อนกลับบ้าน
จากนั้นผมก็กลับมาพักผ่อนที่บ้าน ช่วงนี้ต่อมันก็พยายามดูแลผมเป็นอย่างดี ผมละซึ้งน้ำใจเพื่อนจริงๆ
ผมหลับไปจนถึงเย็นกว่าจะตื่น

ตื่นขึ้นมา ผมก็ไม่เห็นต่อ เดินออกมาดูหน้าบ้าน ก็เห็น ต่อนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงระเบียงบ้าน
ผมเดินเข้าไปเทน้ำผลไม้ที่เพิ่งซื้อมา 2แก้ว จากนั้นก็เดินออกไปนั่งข้างๆ ต่อมัน 
ผมยื่นแก้วน้ำให้ต่อ
“ตื่นแล้วหรอโต้ง”
“อึม”
“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม”
“ก็ดีขึ้น นายละ มานั่งทำอะไรตรงนี้”
“.........เราไม่รู้วะโต้ง ใจนึงก็คิดถึงพี่บอลเค้า อีกใจก็เกลียด ไม่อยากเจอหน้าเค้า”

“เพราะรักเค้ามากอะดิ....มึงบอกเค้าไปยังว่ามึงกลัวอะไร มึงบอกเค้าปะ”
“เปล่า ไม่ได้พูด กูกลัว.....”
“อ้าว กูก็นึกว่ามึงพูดไปแล้วซะอีก ไม่พูดแล้วพี่เค้าจะรู้ไหมว่ามึงกลัวอะไร
ทำไมมีอะไรไม่พูดกันวะ เงียบไว้แล้วจะได้อะไร สุดท้าย มานั่งเสียใจเนี่ยนะ.........
เคยมีคนพูดกับกูไว้ว่า เสียใจที่ทำ ดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้ทำ ....มึงจะเสียใจทีหลังไหมละ ถ้ามึงไม่ได้บอกเค้าว่า มึงคิดยังไง”

......ต่อนั่งเงียบ.............

“กูไปเป็นเพื่อนไหม ถ้ามึงไม่กล้า”
“แต่มึงไม่สบายอยู่นะ”
“เฮ้ย ...ดีขึ้นแล้ว หมอจับฉีดยา กูหายแล้ว แค่นี้เอง ไอ้โต้งไม่ถึงกับจะตายเพราะป่วยหรอก...”
“ขอบใจวะโต้ง กูขอคิดดูอีกที”
“ตามใจ มึงจะเอาไงก็แล้วแต่มึงนะ กูอยู่ข้างมึง” ว่าแล้วผมก็โอบบ่ามัน ต่อมันเลยถือโอกาส ซบหัวมันกับบ่าผม
----------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วครับ เอาแค่นี้ก่อนนะ ดึกๆ กลับจากทำงานแล้วจะค่อยมาต่อให้ (หรือถ้าแว่บระหว่างงานได้อาจลงให้นะครับ)

[roseen]

 

[LalaBam]

โต้งดูแลต่อด้วยนะ

[litlittledragon]

พวกเราสองคนนั่งเงียบอยู่ตรงชานบ้านอยู่นาน จนท้องผมร้อง
“หิวแล้วหรอ เดี๋ยวเราไปทำอะไรให้กินไหม” ต่อถาม
“นายทำเป็นด้วยหรอ” ผมถามกลับ
“.......ถ้าทอดไข่เจียวง่ายๆ คงพอได้ละ” ต่อกลับมาแบบเขินๆ บางมุม ต่อมันก็โคตรน่ารักเลยเว้ย
“เออ เราทำเองเหอะ นายคอยช่วยข้างๆละกัน”
จากนั้นเราสองคนก็ช่วยกันทำอาหารออกมากิน ผมฝืดคอกินไม่ลงจึงหุงข้าวต้มให้ตัวเอง
ส่วนของต่อเป็นข้าวสวยธรรมดา จากนั้นผมก็ผัดผักรวมมิตรง่ายๆ กับไข่เจียว แล้วก็ต้มจับฉ่ายหม้อใหญ่
กะไว้กินหลายวันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยบ่อยๆ
ผมกลัวต่อมันจะเบื่อกับข้าวคนป่วย เลยทำผัดกะเพราให้มันอีกจานนึง

เราสองคนนั่งกินไปคุยกันไปหลายเรื่อง ผมให้ต่อเล่าเรื่องมันกับพี่บอลให้ผมฟัง

ดูท่า ทั้งสองคนเจออะไรด้วยกันมามาก กว่าจะมาถึงจุดนี้
ทำให้ผูกพันธ์กันมาก

ขณะที่ต่อเล่าเรื่องพี่บอล สีหน้าต่อจะดูดีมาก มีทั้งความรู้สึกโหยหา คิดถึง และความสุขเจือปน
“นายรู้ปะ เวลานายพูดถึงพี่บอล นายจะทำหน้าแบบคิดถึงสุดๆ เลยละ นายจะหนีทำไม
หนีอะไรหนีได้ หนีใจตัวเองไม่พ้นหรอก นายรักเค้า นายก็บอกไปซิว่านายต้องการอะไร นายต้องการให้เค้าอยู่กับนาย”

พอผมพูดจบ ต่อก็ทำสีหน้าเหม่อลอย มันไม่ได้ตอบโต้อะไรผมอีก แต่ก้มลงไปทานข้าวต่อเงียบๆ
ผมก็ไม่พูดอะไรมากอีก เพราะผมเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในความรัก
จะว่าไป ผมเป็นคนที่พลาดในสนามรักมาแล้วด้วยซ้ำ จะไปเตือนใครเค้าได้ละ ในเมื่อตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย


หลังจากเก็บทานข้าวกันเสร็จ ต่อก็อาสาล้างจานให้ผมเอง มันบอกให้ผมไปพัก
แต่ผมนอนมาเยอะละ ตอนนี้นอนไม่หลับ จึงยืนช่วยมันอยู่ข้างๆ
หลังจากจัดการกับโต๊ะอาหารเสร็จ ต่อก็ให้ผมไปอาบน้ำก่อน
“ไม่อาบไม่ได้หรอ” ผมแกล้งพูด
“งั้นจะให้เราเช็ดตัวให้หรือไง” ต่อแกล้งถาม
“เอาดิๆ ต่อมาเช็ดตัวให้หน่อยดิ นะๆๆ” ผมแกล้งทำท่าอ้อนมัน ทำหน้าทำตาแบ้วๆ ใส่ต่อ
“ไอ้บ้า ฮ่าๆๆ” ต่ออดขำไม่ได้ พอเห็นต่อขำ ผมก็พอใจแล้วละ ไม่แหย่มันอีก ยิ้มให้มันทีนึง แล้วก็ไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินไปห้องน้ำ
ใช่แล้วละ ผมจงใจยั่วให้มันหัวเราะเฉยๆ ไม่ได้อยากให้ต่อมันจับผมเช็ดตัวหรอก......แต่เอ้ ก็ดีเหมือนกันน๊ะถ้าต่อทำให้จริงๆ ฮ่าๆๆ

พอผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นต่อนั่งเหม่อมองโทรศัพท์มือถือในมือ
“ถ้าอยากโทรไปหาก็โทรซิ”
“ไม่เอาหรอก....เฮ้อ...บ้าจริงๆ รู้ว่าเราปิดมือถือ ยังพยายามโทรมาอีก ตั้ง 200 กว่ามิสคอล ว่างนักหรือไง “
“นั่นไง แสดงว่าพี่เค้ามีความตั้งใจอยากจะคุยกับต่อนะ พี่เค้าอยากเคลียร์ แล้วทำไมต่อต้องวิ่งหนีด้วยละ
ไปพูดกันให้จบๆ ดีกว่า ถ้าต่ออยากเลิก ก็พูดไปเลย ทำให้มันเคลียร์ซะ แค่กๆๆๆ” ผมอดไอไม่ได้เพราะพูดมากเกินไป
“คนป่วยก็ไปนอนซะ ไม่ต้องสนเรื่องเราหรอก”
“ไม่สนได้ไง นายเป็นเพื่อนรักเรานะ และนายกำลังทำเรื่องโง่ๆ พูดซะตอนที่ยังพูดได้ ก่อนที่จะสายไป”
“เราจะเล่าเรื่องของเราให้ฟังนะต่อ.....มานั่งนี่ซิ” ผมชวนต่อมานั่งข้างๆ

จากนั้นผมก็เล่าเรื่องของผมกับเบสให้ต่อฟัง ผมพลาดไปเอง ที่ไม่พูดความในใจตั้งแต่ตอนที่ผมยังพูดได้
ตั้งแต่ตอนที่เรายังรู้สึกดีต่อกัน กว่าผมจะได้คิด มันก็ช้าไปแล้ว
“ไม่ใช่ว่า เราจะบอกว่า ถ้าเราบอกรักเบสตั้งแต่ก่อนจะมีปัญหา แล้วเบสจะมารักเรา
แต่ตอนนั้น เรายังมีความรู้สึกดีๆ ต่อกันอยู่ ถ้าเราพูดไปตอนนั้น อย่างน้อย ถ้าจะจากกัน ก็น่าจะจากกันด้วยดี”

“เราไม่รู้เลยว่านายเจอเรื่องแบบนี้มา ขอโทษนะโต้ง นายคงกำลังเครียด ยังต้องมารับฟังปัญหาของเราอีก เราขอโทษ”
ต่อพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจ

แปลกนะ พอผมได้ระบายให้เพื่อนรักได้ฟังแล้ว ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ความอึดอัดในอก เบาบางลงอย่างมาก
อย่างนี้เองที่เค้ามักพูดกันเสมอๆ ว่า มีอะไรให้พูดออกมา อย่าเก็บไว้คนเดียว
พอมีคนช่วยแชร์ความเจ็บปวดแล้ว เราก็จะแข็งแรงขึ้นมาได้
“นายไม่ต้องคิดมากหรอกต่อ เพื่อนกัน เว้ย เรื่องของนายก็เรื่องของเราเหมือนกัน” ผมตอบต่อไป
บางคนอาจจะเคยสังเกตหรือเปล่า ผมพูดกับเพื่อนทั้งกูมึง หรือนายกับเรา มันแล้วแต่สถานการณ์นะ เวลาแบบนี้ จะให้เรียกมึงกูก็ดูไม่เข้ากันเท่าไร
“เห้อ....ที่ไหนมีรัก ที่นั่นมีทุกข์เนอะโต้ง” ต่อถอนหายใจกล่าว

ผมดึงต่อมานั่งข้างๆ ให้หัวมันพิงกับบ่าผม
ผมโอบบ่าต่อแล้วเอามือลูบหัวต่อเบาๆ
“แต่...ก็เพราะรักนั่นละ ทำให้คนเราเติบโตขึ้น ตอนนี้ เราว่า เราเริ่มเข้าใจความหมายของรักบ้างแล้วละ”

“รักไม่ใช่การครอบครองเพียงอย่างเดียว เราต้องมีการให้ และการรับ ..........
.......พี่เบิร์ดเค้าให้เรา ให้กำลังใจที่จะดำเนินชีวิตต่อ เราเมื่อได้รับแล้ว ก็ต้องถ่ายทอดต่อไปให้นายไงต่อ
ส่วนเบส เราให้ความรักไปแล้ว เค้าจะรับหรือเปล่า หรือเค้าจะให้อะไรเราตอบแทนไหม เราก็ไม่สนละ การให้มันมีความสุขแบบนี้นิเอง”

ต่อเงียบไป เราสองคนนั่งอยู่ในความเงียบอยู่นาน ต่างคนต่างก็คิดเรื่องของตัวเอง
วันนี้จะทำยังไงกันดี แล้วพรุ่งนี้ละ ควรทำยังไงต่อไป พวกผมไม่ทราบหรอก
แต่ก็เพราะแบบนี้ละ ชีวิตถึงได้มีสเน่ห์น่าหลงไหล เพราะเราไม่รู้อนาคตนั่นเอง

ต้องขอบคุณต่อจริงๆ การที่ได้เข้ามายุ่งกับชีวิตต่อ ทำให้ผมได้คิดอะไรหลายอย่าง
จิตใจผมดีขึ้น ถึงแม้จะเจ็บอยู่บ้างลึกๆ แต่โดยรวม ผมก็เข้มแข็งขึ้น
“แค่กๆๆ “
“เราลืมไปเลย โต้งนายยังไม่หายนิ ไปนอนพักเหอะ”
“เรายังไม่ง่วงหรอก นอนมาทั้งวันแล้ว แค่กๆ “
“นี่กินยาแล้วใช่ไหม อย่าลืมเด็ดขาดเลยนะ”
“จ๊ะๆ เข้าใจแล้วๆ “ นี่ถ้าคนพูดประโยคนี้เป็นคนที่ผมหลงรักก็คงดีเนอะ ถ้าเค้าจะมาสนใจ และดูแลผมแบบนี้ ผมคงหายป่วยไวแน่ๆ
“พรุ่งนี้นัดเจอพี่บอลเค้าเหอะ คุยกันให้เคลียร์ จะเลิกหรือจะคบต่อ” ผมหันไปพูดกับต่อ

ต่อเงียบ เม้มปากแน่น.....
“.........ก็ได้ ขอบใจนะโต้ง เราจะทำตามที่นายพูด”
“ให้เราไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องหรอก นายให้กำลังใจ ให้ความกล้ากับเราแล้ว เชื่อใจเราซิ เราต้องผ่านมันไปให้ได้”
“อึม ตามใจ เราเชื่อนายต่อ” ผมหันไปยิ้มให้ต่อ

จากนั้นเราสองคนก็คุยกันเรื่อยเปื่อย ต่อเล่าเรื่องอดีตหลายเรื่องให้ผมฟัง มีบางเรื่องที่เพื่อนสนิทอย่างผมก็ไม่เคยรู้
มาวันนี้เราสองคนได้เปิดใจกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน สมกับที่เป็นเพื่อนรัก

พอคุยได้ซักพัก ต่อก็ไล่ผมไปนอน ต่อให้เหตุผลว่า คนป่วยต้องพักเยอะๆ จะได้หายไวๆ
และแน่นอนว่า คืนนั้น ผมก็นอนกอดกับต่อเหมือนเช่นเคย ทั้งๆ ที่ผมไล่ต่อไปละ กลัวมันติดหวัด แต่มันก็บอกไม่กลัว

เฮ้อ.......แต่ก็ต้องขอบใจมันนะ ที่ช่วยทำให้หัวใจที่อ้างว้างของผม ไม่เงียบเหงาจนเกินไป
และผมก็หลับไปในตอนไหนก็ไม่รู้ได้................................................
.....................................................................................

[jokirito]

หนูต่อสู้ๆ เค้าจ้ะ  ตัดสินใจให้เด็ดขาดจะรักหรือจะเลิก  อย่าโลเลแบบหนูเบสนะ

[ChiOln]

สู้ต่อไปโต้ง

[LalaBam]

ต่อ
จะได้ลงเอยกับโต้งมั๊ยน้า
 

[Wordslinger]

ทำไมไม่เป็นน้องต่อคะ? ทำคนที่คู่กับโต้งไม่ใช่ต่อคะ? 

เค้าอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีอ่ะ เริ่มหมั่นไส้เบสจริงจัง อะไรยะ ไปอยู่ไหนก๊านนนนส์

[roseen]

อย่าเผลอใจละกันนายโต้ง

[silverspoon]

ความรักจากเพื่อนนี่ดีจัง

เคียงข้างตลอดเวลา ยืนยาวกว่า

[talentcs]

โต้ง นายเป็นคนดีจังเนอะ
ถ้าทุกคนเป็นเหมือนโต้ง ก็คงดี

[DexTunG]

 

[gnetophyta]

ว่าแล้วเชียว ..... เฮ้อ เศร้าเนอะ

[litlittledragon]

***** ตอนที่ 33 *****

เช้าวันนี้ ต่อตื่นมาก่อนผม และเซอร์ไพรซ์ผมด้วยการทำไข่เจียวกับข้าวต้มรอผม
มันบอกว่า มันโทรไปถามแม่บ้านที่บ้านมันมา ถึงวิธีต้มข้าวต้ม 
ต่อยังเปิดผักดองกระป๋องให้ผมอีก
ผมถามมันว่ามันจะกินได้หรอ กับข้าวคนป่วยแบบนี้ มันก็บอกว่ามันกินได้
หลังอาหารเช้า ต่อบอกว่า จะออกไปเจอพี่บอล เพื่อเคลียร์ปัญหาซะให้จบ
แต่ก่อนไปมันก็ยังมีใจห่วงเรื่องอาหารกลางวันของผม
ผมเลยบอกมันไปว่าไม่ต้องห่วง
เพราะถึงผมจะป่วย แต่ผมก็ยังทำอะไรได้หลายอย่าง
ให้มันไปเหอะ ไม่ต้องห่วงผม

ผมยืนส่งต่อขับรถออกไปจากบ้านในตอน 10 โมง
ต่อโทรไปนัดพี่บอลเจอกันที่คอนโดพี่บอล
หวังว่า ทุกอย่างจะราบรื่นนะ ผมอธิษฐานในใจ
หลังจากนั้นผมก็หันมาดูแลบ้าน
บ้านที่ตอนนี้ค่อนข้างรก และสกปรก
ผมหาไม้กวาด ไม้ถูพื้นมาทำความสะอาดบ้าน เอาเสื้อผ้าไปใส่เครื่องซักผ้า กว่าจะเสร็จทุกอย่าง ก็ปาไปบ่ายโมง
ตอนนี้ผมหิวมาก เลยจัดแจงหาอะไรง่ายๆ กิน ผมยังมีข้าวต้มที่ต่อต้มไว้ให้ กับจับฉ่ายหม้อใหญ่ที่เหลือจากเมื่อวาน
ผมเจียวไข่อีกจานนึง เป็นอันจบ เมนูง่ายๆ ของผมวันนี้
หลังทานข้าว ผมก็เอาผ้าที่ซักเสร็จไปตาก...
เฮ้อ...วันนี้ทำไมมันช่างเงียบเหงาแบบนี้ ชีวิตผมสมัยก่อน ผ่านไปได้ไงน่ะ ผมทำอะไรบ้างในเวลาแบบนี้ ทำไมจู่ๆผมก็จำไม่ได้
ที่ผมจำได้ มีแต่วันคืนที่ผ่านไปด้วยกันกับเบส เวลาแบบนี้เค้าต้องเข้ามาช่วยผมตากผ้าซิ
เค้าต้องเข้ามาบอกว่า คนป่วยให้ไปพัก เด๋ียวเค้าจะทำแทนเอง
พออยู่คนเดียว ผมก็กลับมาเศร้าซึมอีก ผมรู้สึกเหงา มันอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก

เฮ้อ...ผมควรต้องรีบตัดใจแล้วกลับไปมีชีวิตแบบปกติได้แล้ว

หลังตากผ้าเสร็จ ผมรู้สึกเพลีย จึงกลับเข้าไปนอนอีกรอบ
ผมฝันถึงเบสด้วยละ แต่ผมจำไม่ได้หรอกว่าฝันอะไร
จะมีซักกี่คนที่จำได้ว่า เมื่อครู่ฝันอะไรไปบ้าง
อาจจะมีคนทำได้ แต่ผมคนนึงละ ที่จำไม่ได้
รู้แต่ว่าในฝัน ผมรู้สึกดีมาก เบสดีกับผม และผมมีความสุขมาก

ไม่ได้เจอกันอีกในชีวิตจริง แต่เบสก็มาหาผมถึงในฝัน คนดีของผม...............

ผมตื่นมาพร้อมกับคราบน้ำตา ผมร้องให้งั้นหรือ....ผมฝันว่าอะไรกันนะ ผมอยากรู้จัง

“ตื่นแล้วหรอโต้ง” เสียงต่อดังขึ้นข้างๆ ผมรีบเช็ดปาดน้ำตาออก แล้วหันไป
ก็เห็นต่อ นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียง
“อ้าว กลับมาตอนไหน ไม่ปลุกกันเลย”
“เห็นนายนอนอยู่เลยไม่อยากกวน ..............นี่ก็6โมงเย็นกว่าแล้ว หิวไหมโต้ง” ต่อถาม
“อืม...นิดหน่อย นายกลับมาตั้งแต่กี่โมงละ เป็นไงบ้าง”
ต่อมีสีหน้าที่เรียบเฉยมากจนเดาความคิดไม่ได้
“ก็กลับมาตั้งแต่5โมงครึ่งละ เห็นห้องนายเปิดแอร์ เราเลยเข้ามาอ่านหนังสือในนี้“
“แล้วไปคุยมาเป็นไงบ้างละ”

“อืม เคลียร์แล้วละ......ทุกอย่าง มันจบลงแล้วละโต้ง” สีหน้าต่อเฉยชาจนน่ากลัว ต่อกำลังเก็บกดความรู้สึกงั้นหรือ?
“หมายความว่าไง จบลงแล้วนะต่อ”
“ก็หมายความว่า เราตั้งใจให้มันจบลงไง พี่บอลเค้าต้องกลับไปเรียนต่อให้จบ
เราไม่อยากรอเค้าแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว เราเลยขอเลิก ตลกดีนะ เรากลับมาคบกันได้ไม่ถึง 2 อาทิตย์เลย ฮ่าๆ
เรา......เรา............เรา ไม่........ฮึก ฮึก ฮื่อ”
หลังจากนั้นต่อก็ร้องให้ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เค้าร้องให้ใหญ่เลย ผมที่เพิ่งตื่นมาก็งงๆ แต่ก็รีบเข้าไปปลอบ
ผมดึงต่อให้มานั่งบนเตียง ต่อเอาหน้าเข้ามาซบกับอกผมแล้วร้องให้ ผมได้แต่ลูบคลำหัวต่ออย่างอ่อนโยน
ต่อร้องให้อยู่นานมาก เค้าคงอัดอั้นตันใจมาก ผมปล่อยให้ต่อร้องให้ให้พอใจก่อน มันจะดีกับตัวต่อเองด้วย
ซักพัก ต่อก็สงบลง
“ฮึก ฮึก....ขะ ..ขอบใจนะ ฮึก โต้ง ฮึก“ ต่อยังคงสะอื้นอยู่
“ร้องมาให้พอใจเหอะ เดี๋ยวอกกว้างๆ ของเราจะรองรับน้ำตานายให้หมดเลย ฮ่าๆ” ผมแกล้งพูดขำๆ
ต่อหันมามองหน้าผม ผมมองต่อกลับ
“โต้งใจดีนะ เป็นคนดีมากๆ ด้วย ทำไมเบสถึงได้โง่แบบนี้นะ ถ้าเรามีคนดีๆ แบบโต้งมารัก
เราต้องรักคนนั้นตอบแน่ๆ เบสนะโง่มากที่เลือกจะแคร์สังคม แคร์คนรอบข้างมากกว่าใจตัวเอง”
ผมนิ่งไป คำพูดของต่อไม่ได้ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีหรอกนะ
“เค้าก็มีเหตุผลของเค้า เราก็มีเหตุผลของเรา เอาไปรวมกันไม่ได้หรอก 
เบสเค้ารักพ่อเค้ามาก เค้าคงแคร์พ่อเค้าจริงๆ ละ” ผมแก้ตัวแทนเบส
“เฮ้อ.....”ต่อถอนหายใจ
“นายยังเล่าไม่จบเลย ตอนนี้สงบพอจะคุยหรือยัง” ผมเปลี่ยนเรื่องไปทางเรื่องต่อแทน
“คือว่า...” หลังจากนั้น ต่อก็เล่าให้ผมฟังว่า
เค้าไปพบพี่บอลที่คอนโด พี่บอลอยู่ในสภาพอดนอน เพราะพยายามตามหาต่อ นั่นทำให้ต่อแอบสงสารพี่เค้านิดหน่อย
ต่อพยายามคุยกับพี่บอลด้วยเหตผล ต่อบอกไปว่า พี่บอลต้องกลับไปเรียนต่ออีก เลยไม่อยากให้มีภาระ สัญญาอะไรกับต่ออีก
อยากให้เค้ากลับไปอย่างอิสระ ไปเรียนต่อให้จบ ดังนั้น ต่อเค้าขอเลิกกับพี่บอล
ตอนแรกพี่บอลจะไม่ยอม เค้าบอกจะไม่อยากเสียใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เค้าขอโทษ ที่สมัยก่อน เค้าสัญญาว่าจะกลับมาหาต่อ เค้าก็ไม่ทำ
เค้ายอมรับ เค้ามัวแต่หลงระเริงกับเมืองนอก จนลืมต่อ แต่ลึกๆ ในใจเค้ายังรักต่ออยู่
การได้กลับมาเจอต่อ ทำให้เค้ารู้ใจตัวเองว่า เค้ายังรักต่อมากแค่ไหน
เค้าไม่อยากทำผิดกับต่ออีก และไม่อยากทำผิดกับหัวใจของตัวเองด้วย
แต่ต่อก็พยายามปลอบและให้เหตุผลอย่างใจเย็น เค้าบอกว่า ถ้าพี่บอลรักเค้า ก็ควรให้อิสระต่อ
ไม่ควรผูกมัดต่อเอาไว้กับอนาคตที่ไม่แน่นอน ซึ่งเหตุผลนี้ทำให้พี่บอลยอมเข้าใจ
เค้าบอกว่า เค้าสัญญา เมื่อไรที่เรียนจบ เค้าจะกลับมาจีบต่ออีก เค้าจะกลับมาขอต่อให้รับเค้าเป็นแฟนอีกแน่นอน
ซึ่งต่อก็บอกไปว่าไม่รับปาก ถ้าตอนนั้นต่อมีแฟนไปแล้วก็ช่วยไม่ได้นะ ซึ่งนั่นค่อนข้างทำให้พี่บอลหัวเสีย

หลังจากนั้น ทั้งสองก็มีเซ็กส์สั่งลากัน ซึ่งตอนเล่า ต่อทำท่าเขินอายน่าดู ใบหน้าขาวใสของต่อแดงจัด ดูน่ารักมาก
จนผมอดใจไม่ไหว ก้มลงไปหอมแก้มต่อทีนึง
“เห้ย โต้ง ทำบ้าไรวะ” ต่อที่เขินจัด ทำท่าโวยวาย
“เก่งมากเพื่อน นายทำดี เราก็ต้องให้รางวัลนะซิ หึหึหึ” ผมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

[roseen]

เดี๋ยวพี่บอลมาเห็นหรอก

[yayee2]

 โต้งยังลืมเบสไม่ได้ แต่ก็ดีใจที่โต้งเข้มแข็งขึ้น และคิดว่าภูมิต้านทานในใจโต้งต้องมีมากขึ้น
ซึ่งจะเป็นการดี เพราะเหตุการณ์ใดๆที่เกี่ยวกับเบส ไม่ว่าจะในอดีต ปัจจุบัน จะทำให้โต้งเจ็บน้อยลง
ตอนนี้จึงอยากรู้ต่อไปว่า เบสจะเป็นไงจะรู้สึกอะไรกับโต้งไหม ถ้าไม่ก็จบกันไปเลย
แล้วขอเป็นพี่เบิร์ดล่ะกันมาดูโต้งน่ะ เพราะดูพี่แกรักโต้งจริง และเป็นคนดี แถมเป็นผู้ใหญ่ที่เข้าใจโต้ง เข้าใจโลกด้วย
ความรักความเข้าใจของพี่เบิร์ดคงเยียวยาโต้ง และช่วยให้โต้งหลุดพ้นจากความเจ็บปวดได้
ส่วนต่อน่ะ ให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เข้าใจกัน มีอะไรช่วยเหลือกันดีกว่าไหม

[heefever]

อ้า่วโต้ง เจ้าชู้หลบในเรอะ

แต่ไม่เอาคู่โต้ง ต่อนะ เป็นเพื่อนที่รักกันอย่างนี้จะดูดีที่สุด

คำว่าเพื่อน ยังไงมันก็ตัดกันไม่ขาดหรอกจริงๆ นะ

[LalaBam]

ต่ิอ
ไปลั้นลาส่งท้ายกันมาด้วย
 

[Wordslinger]

โต้งแอบตอดเล็กตอดน้อยนะเนี่ย ไม่ดีๆลูก เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นเพื่อนกูรักมึงว่ะ

[gnetophyta]

อิจฉาจัง ..... อยากมีคนดูแลบ้างอ่ะ -^-

[litlittledragon]

วันนี้เย็นๆ จะรีบเอามาลงให้นะครับ

[Wordslinger]

เข้ามารอค่ะ 

[jokirito]

   เจ๋งมากจ้าต่อ

[litlittledragon]

หลังจากนั้น ต่อก็โวยวายใหญ่ บ่นโน่นบ่นนี่
“แล้วนี่ ทำไมพี่บอลยอมตัดใจปล่อยนายกลับมานี่ละ น่าจะอยู่ด้วยกันอีกหน่อย”
“.......เค้าก็ขอให้เราอยู่กับเค้า จนกว่าเค้าจะบินไปวันพุธนี้ละ.....แต่เราห่วงนายมากกว่า เลยกลับมา”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องๆ กลับไปหาพี่เค้าเลย กลับไปอยู่กับหัวใจของนายซะ นายจะมาเสียเวลาอยู่กับเราทำไม
ไม่ต้องห่วง เราอยู่ได้ นี่...เห็นไหม ไข้ลดลงแล้ว” ผมเอามือต่อมาจับหน้าผากผมดู
“แต่ว่า นาย...หายดีแน่นะ” ต่อถามผมอย่างลังเล
“หายแล้ว เชื่อเราซิ กลับไปเหอะ ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้ม....
นายกลับไปเหอะ....ถ้าไม่กลับ เราอาจอดใจไม่ได้ปล้ำแกนะเว้ย ยิ่งขาวๆ ตี๋ๆ หุ่นดี สเป็กเราเลย หึหึหึ” ผมแกล้งขู่ต่อด้วยน้ำเสียงหื่นๆ

“ไอ้บ้า ...มีมือมีตีนเว้ย กล้าเข้ามาหรอ ป่วยๆ แบบนี้ เจอต่อยเละแน่”
ต่อทำท่าแมนขึงขังใส่ผม หึหึหึ ตอนนี้กลับแลดูน่าขำมากกว่าน่ากลัว
“ไปเหอะ ตอนนี้ยังทัน“ ผมเอามือตบสะโพกต่อทีนึง
“เออ ไปก็ได้ ไล่อยู่นั่นละ” ต่อแกล้งโวย แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้ม มันก็คงอยากอยู่กับพี่บอลละ
แต่ด้วยความห่วงเพื่อนเลยกลับมา มันเป็นคนดีจริงๆ ห่วงเพื่อนมากกว่าความสุขของตัวเอง
“เออๆ ไปซะ แล้วคืนนี้อย่าหักโหมละ เด๋ียวไปเรียนพรุ่งนี้ไม่ไหว ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้า ..” ต่อเขินหน้าแดงอีกแล้ว
หลังจากนั้น ต่อก็ช่วยผมอุ่นข้าวต้ม กับกับข้าวอีกนิดหน่อย ก่อนจะขับรถออกไป
ผมใช้สายตาส่งเพื่อนจากหน้าบ้าน ..............ไปอีกคนละ จากนี้ไป ผมก็ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วซินะ........

ผมหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ไปกินข้าวต้มของผมคนเดียว เงียบๆ.........................
บ้านนี้ สงสัยจะใหญ่เกินกว่าที่ผมจะอยู่ได้ละ..........บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ มีผมคนเดียว มันเหงาเกินไปวะ.......

หลังมื้ออาหาร ผมก็เก็บกวาดจานชาม อาบน้ำอาบท่า จากนั้นก็มานั่งคนเดียวบนโซฟา

เวลานี้ผมว่างเหลือเกิน เมื่อกลางวันนอนไปเยอะ ผมไม่ง่วงเลย
บ้านก็ไม่มีคนอยู่
ผมไม่เห็นพี่เอกตั้งแต่วันศุกร์ละ สงสัยไปหาแฟน ยุ่งกับเรื่องซื้อบ้าน

เบสก็กลับไปอยู่บ้าน และเลิกยุ่งกับผมแล้ว

ต่อก็ไปอยู่กับพี่บอล...
ผมเหงาจัง..................

ทำไม ผมไม่เคยรู้เลยว่า การอยู่คนเดียวมันเหงาแบบนี้
เมื่อก่อน ผมยังมีงานพิเศษให้ทำ ยุ่งจนลืมความเหงา
วันนี้ผมก็ดันลาป่วยไว้ เลยว่าง
“เฮ้อ...ใกล้สอบแล้ว เอาเวลาไปอ่านหนังสือดีกว่า เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้วเรา...”
ถึงจะพูดแบบนี้ น้ำตาผมดันไหลออกมา ผมไม่ได้ร้องให้สะอึกสะอื้น แต่ไม่รู้ทำไม น้ำตาเจ้ากรรม ดันพาลมาไหลเอา
สมองผมโล่งว่างเปล่า.....
อดีตดีๆ ที่ผ่านมาในช่วง 2-3อาทิตย์นี้ ผุดขึ้นมาในหัว

ผมนึกถึงทุกเช้าที่ต้องตื่นมาทำผมให้เบส

ผมนึกถึงเรือนร่างนุ่มนิ่มที่เคยกอด

ผมนึกถึงจูบแรกที่เราจูบกัน

รอยยิ้มของคนน่ารักที่พูดคุยกับผมในเวลาค่ำคืนแบบนี้

ยิ่งคิด น้ำตาผมก็ยิ่งไหล......
ผมไม่อยากอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้อีกแล้ว

นอนดีกว่า

ผมลุกขึ้นไปทั้งๆที่น้ำตายังไหล เดินกลับเข้าห้องไปนอน
ผมสัญญาพรุ่งนี้ผมจะกลับมาสดใสแข็งแรงอีกครั้ง
ผมจะเลิกอ่อนแอ
แต่คืนนี้ ผมขอร้องให้ให้พอใจก่อนนะครับ

...................................................................................
โต้งมาเรียกคะแนนความสงสารจากเพื่อนแล้วฮับ