ปล. วันนี้จะมาต่ออีกมะเนี่ย แต่อยากให้มานะ มันค้างคาอยู่อ่ะ 
มาต่อให้ล่ะคับ
*****************************************************
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในห้องสี่เหลี่ยมที่ผมไม่คุ้นเคย นนท์มันนอนหลับอยู่บนโซฟาใกล้ๆผม นี่ผมอยู่ห้องมันเหรอครับ เสื้อผ้าผมถูกเปลี่ยนให้แล้วเรียบร้อย ผมพยายามลุกขึ้นช้าๆในหัวมันมึนไปหมดนึกลำดับเหตุการณ์เมื่อคืน
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงนนท์ทักมาผมพยักหน้านิดหน่อยรู้สึกคอแห้งจนต้องไอออกมา นนท์มันเลยเดินไปหยิบน้ำมาให้
“ดีขึ้นป่ะ” มันถามยิ้มๆเมื่อผมวางแก้วน้ำลง
“ก็ดีขอบใจนะ” ผมตอบก็ถ้าไม่ได้มันผมจะเป็นยังไงบ้างก็ยังไม่รู้
“รู้ป่ะเมื่อคืนเหมือนผมดูละครอยู่ฉากหนึ่งเลยนะ” นนท์บอกออกมา ผมถอนหายใจ
“มันคงจะเป็นตอนจบแล้วล่ะ”
“คงไม่มั้ง”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็เปล่าเดาๆดูหิวหรือยังครับ”
“ขออาบน้ำก่อนได้ป่ะ” นนท์มันมองผมแปลกๆอีกแล้ว
“อาบไหวเหรอให้ช่วยป่าว”
“ไม่ต้องอ่ะแล้วเมื่อคืนเปลี่ยนเสื้อให้ผมเหรอ”
“อืมก็อยู่กันสองคนนิครับ แล้วคนน่ารักอย่างบอยผมจะยอมให้ใครมาเปลี่ยนให้ล่ะครับ” ผมส่ายหัว มันยังมีอารมณ์มาล้อผมอีกนะทั้งที่เมื่อคืนมันก็เห็นแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ผมปวดหัวหนึบขึ้นมาอีก ไอ้เหล้าบ้ากูจะไม่แตะมึงอีกแล้ว ผมนึกในใจไม่ไหวจริงๆครับ ผมอยากจะอ้วกขึ้นมาจนต้องรีบวิ่งลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ นนท์มันยังตามมาลูบหลังให้ผมอีก นี่มันไม่รังเกียจที่จะเห็นผมอ้วกหรือไง
“นายออกไปก่อนไป” ผมไล่มัน
“ไม่อ่ะเกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาใครจะช่วย”
“เออน่าผมดูแลตัวเองได้”
“เชื่อตายล่ะ เมื่อคืนก็เอาตัวเองไม่รอดอยู่แล้ว” ผมหันมามองหน้ามันทันทีเมื่อคืนผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ
“เฮ้ย!!อย่าทำหน้าเศร้าดิ ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ” นนท์ขอโทษผมเป็นการใหญ่ หน้าผมมันคงเศร้ามาก ผมเลี่ยงตัวออกมาจากห้องน้ำนั่งกุมขมับอยู่ที่เตียง
“พอจะเล่าอะไรให้ผมฟังได้ป่ะ” นนท์มันนั่งลงข้างๆผมมองหน้ามันนิ่ง บางทีผมได้ระบายมันก็อาจจะดีขึ้น นนท์ถึงได้รับรู้เรื่องราวผมทุกอย่าง ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเก็บเรื่องราวหนักอกไว้คนเดียว ผมเชื่อว่านนท์น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีผมได้ อย่างน้อยความรู้สึกผมกับมันก็ตรงกันคนที่มีอะไรคล้ายๆกันก็น่าเข้ากันได้ง่าย ผมคิดว่าอย่างนั้นครับ
“บอยเป็นอะไรหน้ามึงซีดๆ” เอกะนิวเข้ามาทักผมเมื่อผมโผล่ไปที่คณะ
“แล้วเมื่อกี้นนท์มาส่งมึงเหรอ” ผมมองหน้ามันทั้งสองงงๆ
“รู้จักนนท์ด้วยเหรอ”
“อีนี่ มึงมัวแต่อยู่ในกะลาอ่ะดิ มึงจำร้านที่มึงไปหากูไม่ได้เหรอ นนท์เขาเป็นขวัญใจคนที่นั่นเลยนะมึง ว่าแต่ว่ามึงไปคั่วมาได้ไงวะเอมันตามมาเป็นชาติมันยังแห้วเลย”
“อ้าวอีนิว มึงอ่ะดิที่ตามกูแค่มองโว้ย”
“นี่พวกมึงเลิกซะทีเหอะน่า กูปวดหัว” ครับผมปวดหัวขึ้นมาจริงๆจนยืนแทบไม่ติด เหมือนมันจะวูบไปเฉยๆ
“เฮ้ย..บอยมึงเป็นไรวะ”
เอกะนิวมันเข้าพยุงผมไว้ก่อนที่มันจะพาผมไปที่ห้องพยาบาล
“อืมไข้ก็ไม่มี เครียดอะไรมาหรือเปล่า” เจ้าหน้าที่บอกผมเมื่อตรวจร่างกายผมเสร็จ
“อ๋อ เพื่อนผมมันคงเครียดเรื่องงานที่คณะครับแถมใกล้สอบด้วย” เอมันตอบแทนผม
ผมถูกให้นอนพักเมื่อผมวูบขึ้นมาอีก ขณะจะออกจากห้องพยาบาล
“มึงสองคนไปเรียนเหอะเดี๋ยวสาย แล็คเช่อร์เผื่อกูด้วยกูขอพักแป็บนึง ไม่ใหววะ” ผมไล่เอกะนิวออกไป
“เออเดี๋ยวกูบอกให้พี่ต้นมาดูมึงให้” เอมันบอกอีนี่มันอยากให้ผมตายเร็วๆหรือไงกัน
“มึงไม่ต้องเสือกเลยอีเอกูจะนอนไปกันได้แล้ว”
ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ อาจจะเพราะฤทธิ์ยาที่ผมกินเข้าไป มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีมือมาแตะที่หน้าผาก ผมยันตัวลุกขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นต้น เอมันเอาจริงเหรอเนี่ย
“เมื่อคืนหนักไปอ่ะดิ” มันบอกเสียงเรียบแต่ก่อนที่ผมจะตอบมัน เสียงขวัญก็ดังขึ้นมาก่อน
“เสร็จแล้วค่ะพี่ต้นไปกันเหอะ”
ผมสังเกตเห็นผ้าที่พันมือขวัญอยู่ ที่แท้มันก็พาขวัญมาทำแผลแล้วยัยบ้านั่นไปเป็นอะไรมาล่ะเนี่ย
“อ้าวบอยไม่สบายเหรอทำไมมานอนอยู่นี่” ถ้ากูสบายดีก็คงไม่มานอนหรอก หรือมึงอยากนอน ผมพาลมันอยู่ในใจผมล่ะเกลียดที่มันทำหน้าบ้องแบ้วจริงๆ
“พี่ต้นไปเหอะอย่ากวนบอยเลยนะ” ขวัญดึงต้นออกไป ก่อนไปก็ยังหันมาแขวะผมอีก
“แล้วเย็นนี้อย่าเบี้ยวซ้อมละครนะ ทุกคนเขายิ่งเป็นห่วงว่าบอยจะล่มกลางงานอยู่” ปากมันวอนให้ผมแฉเรื่องของมันกับไอ้โจ้นั่นจริงๆ
ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย กูต้องย้ายที่เรียนหรือเปล่ากูถึงจะหนีพ้นพวกมึง ผมคิดอะไรบ้าๆอยู่คนเดียว
“วันนี้ตั้งใจซ้อมนะครับเอาใจช่วยเดี๋ยวไปรับครับ….นนท์”
ผมนั่งอ่านข้อความที่นนท์ส่งมาให้ผมระหว่างรอซ้อม ผมยิ้มออกมานิดหน่อยที่อย่างน้อยก็มีคนเป็นกำลังใจให้ผม
“อ้าวบอยซ้อมได้แล้วเป็นไรนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว” พี่เล็กตะโกนมา เอาล่ะผมพร้อมแล้วล่ะครับ ผมจะเรียกวิญญานนักกิจกรรมผมคืนมาจะดูซิว่าคนพวกนี้จะทำหน้ายังไง บทแค่นี้ถ้าผมมีสมาธิซะอย่างพวกมึงคอยดูก็แล้วกัน!!!
ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี ผมซ้อมละครแบบม้วนเดียวจบจนหลายคนที่ต้องต่อบทกับผมอึ้งไปตามๆกัน สะใจผมดีครับที่เห็นพวกมันอ่านบทกันจ้าล่ะหวั่น เสียงปรบมือดังเกรียวกราวเมื่อผมเล่นบทสุดท้ายที่เป็นตัวปิดเรื่องลงอย่างสมบูรณ์ พี่เล็กดูจะพอใจมากเดินเข้ามาหาผมทันที
“อย่างนี้สิวะไอ้บอยที่ข้ารู้จัก เยี่ยมไปเลยเอ็ง”
“สงสัยมีกำลังใจดีใช่ป่ะบอย” ขวัญเดินเข้ามาแขวะผมพร้อมๆกับต้น พวกมึงเป็นปลาท่องโก๋กันหรือไงเนี่ยติดกันจัง
ผมเปล่าอิจฉานะครับแต่ผมหมั่นไส้มากกว่า ถ้าจิตใจผมดีขึ้นเมื่อไหร่ ต่อให้มันกอดกันกลมต่อหน้าก็อย่าหวังว่าผมจะสะเทือนใจแต่ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกบ้างแหละครับ ผมเลยขอเลี่ยงหนีดีกว่า
“แล้วกลับยังไงอ่ะบอย” พี่เล็กตะโกนถาม
“กับผมครับ!!!”
นนท์มันโผล่มาตอนไหนไม่รู้แล้วมันเข้ามาได้ไง แต่ช่างเหอะอย่างน้อยมันก็มาถูกเวลา คนพวกนี้จะได้รู้บ้างว่าผมก็ไม่ได้ตัวคนเดียวโดยเฉพาะบางคน!!!
ผมเห็นต้นเดินหนีไปโดยไม่สนใจแม้กระทั่งยัยขวัญที่ยืนเอ๋อแดกอยู่ก่อนจะรีบเดินตามไป
“ตามเขาไปมั๊ย” นนท์มันล้อเลียนผม
“ไม่เกรงใจนายก็ไปแล้วล่ะ”
ผมแหย่มันบ้างโดยไม่เกรงต่อสายตาพี่เล็ก นนท์มันก็บ้าครับจูงมือผมเดินออกไปเฉยเลย
“แล้วจะโทรหานะครับ” นนท์บอกเมื่อมาส่งผมถึงที่หอเรียบร้อยแล้ว มันพาผมแวะกินอะไรก่อนเข้ามามันทำให้ผมลืมเรื่องร้ายๆได้เหมือนกัน
“เอาเวลาไปนอนเหอะขอบใจนะที่มาส่ง”
.
“ยินดีครับ”
“ไปแล้วนะกลับดีๆล่ะ ถ้าไปเที่ยวต่อก็เบาๆบ้างนะ” เออผมพูดอะไรออกไปเนี่ย มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“รับทราบครับ..ฝันดีนะ”
มันแตะที่แก้มผมเบาๆก่อนที่ผมจะเปิดประตูรถออกมา..
ผมมองรถมันที่แล่นออกไปจนลับตาจึงหมุนตัวจะขึ้นห้องแต่.....................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
