ก็ต้องคาๆดิคับ ถึงจะมันสะใจ
**********************************************************
“ปล่อยให้หลุดมือไปได้ไง” ผมหลับตานิ่งถึงไม่หันไปมองก็รู้ครับว่าเป็น..............ต้น
ไหนมึงบอกว่ากูกับมึงจบกันแล้วไง แล้วมึงจะอะไรอีกเนี่ย ผมรีบเดินขึ้นห้องไปไม่อยากมองหน้ามันหรอกครับ แต่มันก็เดินมาขวางซะก่อน พอกูจะลืมมึงก็เสือกจะมายุ่งกะกูอีก ผมล่ะเซ็งจริงๆครับ
แรงผมที่มีอยู่ทั้งหมดผลักเข้าไปที่ร่างมันเต็มๆจนมันล้มลงที่พื้น ผมก้าวข้ามลำตัวมันไปทันทีรีบวิ่งขึ้นห้องแบบไม่คิดชีวิตอย่างน้อยผมน่าจะล็อคห้องทันก่อนที่มันจะตามมาทัน
ครับผมทำได้จริงๆ….มันตามผมมาไม่ทันครับ
เช้าแล้วครับผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูหงุดหงิดนิดหน่อยครับ วันนี้วันหยุดผมกะจะนอนยาวซะหน่อยใครเนี้ย
“มีอะไรอ่ะครับป้า” ผมถามเมื่อเห็นว่าเป็นป้าแม่บ้านที่ดูแลหอ
“บอยลงไปดูหน่อยสิ เพื่อนบอยหรือเปล่าที่นอนหลับอยู่ในรถข้างล่าง ป้าเห็นแต่เช้ามืดแล้วนึกตั้งนานว่าใครคุ้นๆหน้า”
“แล้วทำไมคิดว่าเป็นเพื่อนผมล่ะครับป้า”
“อ้าวเขาเคยมาถามหาบอย ตอนบอยไม่อยู่มาแทบทุกวันเลยนะ” ผมนิ่งแต่ถ้าเป็นมันแล้วมันจะมาลำบากนอนบนรถทำไมบ้านช่องไม่ยอมกลับ
“ไปดูให้ป้าหน่อยเหอะ เป็นอะไรขึ้นมาล่ะยุ่งนา” อย่างมันไม่ตายง่ายๆหรอกป้า ผมเถียงอยู่ในใจแต่ก็ยอมไปดู
ต้นจริงๆครับ มันนอนนิ่งอยู่ในรถมันจะบ้าหรือเปล่าเนี่ยเปิดกระจกแค่นิดเดียว เดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี
มันเช้ามาก วันหยุดอย่างนี้คนยังไม่ตื่นกันหรอกครับ ผมจะทำไงดีเนี่ย
“ป้ายืมไม้กวาดหน่อยดิ” ผมพูดกับป้า แกทำหน้างงๆแต่ก็ยื่นให้ผมผมเลยใช้ไม้กวาดนั่นแหย่เข้าไปตามช่องกระจกโดนที่หัวมันพอดีครับ
“โอ้ย!!” มันร้องลั่น ผมชักไม้กวาดกลับโล่งอกขึ้นมานิดๆที่มันมีอาการตอบสนอง ผมยื่นไม้กวาดคืนให้ป้า
“ไปเหอะป้าไม่มีอะไรแล้ว” ผมบอกป้าในขณะที่ต้นมันเปิดประตูรถมายืนงัวเงีย ผมต้องพยุงตัวมันไว้เมื่อมันเซมาหาผม
ตายห่าล่ะตัวมันร้อนมากเลยล่ะครับ
“ป้ากลับมาช่วยกันก่อน” ผมตะโกนเรียกป้ากลับมา ตัวมันหนักขนาดนี้ผมเอาคนเดียวไม่ไหวหรอก
“ตัวร้อนมากเลย บอยพาขึ้นห้องเหอะ” ป้าบอกผม ผมเลยต้องทำตาม
“เอายามั๊ยบอยเดี๋ยวป้าเอามาให้” ป้าบอกผมเมื่อเราลากต้นมานอนลงบนเตียงผมเรียบร้อยแล้ว
“ขอบใจป้า แต่ผมพอมี ป้าไปทำงานเหอะครับ”
“งั้นป้าไปนะมีอะไรก็บอกนะ”
ป้าเดินออกไปแล้วผมปิดประตูห้องมองร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผม
ท่าทางผมกับมันคงหนีกันไม่พ้นแล้วล่ะครับ
“บอยพี่ขอโทษ….พี่ขอโทษ..” ไม่รู้ว่ามันตั้งใจหรือละเมอครับ แต่ผมหูไม่ฝาดไปแน่ๆ ผมยืนอึ้งอยู่กับสิ่งที่ได้ยินก่อนที่มันจะไอจนสำลัก ผมต้องรีบเข้าไปจับตัวมันไว้เมื่อมันไอไม่ยอมหยุด
ผมกุมมือต้นไว้ตัวมันร้อนมากเลยล่ะครับ ลมหายใจมันก็ร้อนพอกันผมรับรู้ได้เมื่อผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะแตะหน้าผากมันดู แต่จู่ๆมันก็ลืมตาขึ้นมาทั้งที่หน้ามันกับผมอยู่ห่างกันแค่คืบ มันเลี่ยงไม่ได้เลยล่ะครับที่เราจะมองตากัน
เนิ่นนานทีเดียวที่ผมกับต้นมองตากันอยู่อย่างนั้นจนมันเริ่มไอขึ้นอีก ถึงเรียกสติผมกลับมาได้ผมเลยไปหยิบน้ำมาให้ มันเองก็รับไปแต่เราก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันอยู่ดี ไม่รู้สิผมไม่รู้จะคุยอะไรดูสภาพมันตอนนี้มันคงจะไม่มีแรงลุกขึ้นมาราวีกับผมหรอกเราก็เอาแต่มองกันอยู่อย่างนั้น
“มียาแก้ปวดมั๊ย” มันเอ่ยออกมาในที่สุด
มีแต่ยาเบื่อมึงจะกินมั๊ย ผมนึกอยู่ในใจมันโอกาสของผมแล้วนิแต่ก็ได้แต่คิดแหละครับ ผมทำอะไรมันไม่ลงหรอกถ้าเป็นมันทำกับผมน่ะไม่แน่
ผมไปหยิบยาให้ มันมันมองอยู่พักหนึ่งก่อนจะกินเข้าไป กลัวกูจะแกล้งอ่ะดิ…อ้าวไออีก..
มันไอไม่ยอมหยุดเลยล่ะครับ
“ไปหาหมอมั๊ย” ผมเอ่ยออกมามันจำเป็นต้องพูดอ่ะครับ เดี๋ยวมาตายห่าในห้องผม กูไม่ได้ห่วงมึงหรอก….
“ไม่อ่ะนอนพักก็คงหาย”
“แล้วถ้าเกิดไม่หายล่ะ”
“ที่ถามนี่ห่วงหรือเปล่าล่ะ” มันจ้องหน้าผมอีกแล้วอารมณ์ไหนอีกแล้วมึง
“เปล่ากลัวมาตายในห้องผมขี้เกียจย้ายห้อง” ผมก็แปลกครับชอบปากกับใจไม่ตรงกัน ผมเห็นมันส่ายหัวก่อนจะนอนหันหลังให้ผม
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่มันหลับไปผมเองก็เผลอหลับเหมือนกันบนโต๊ะเขียนหนังสือ มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาของผมเองครับ นนท์โทรมาอ่ะครับผมกำลังจะกดรับ แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงมันกำลังจ้องผมเลยล่ะครับ แต่ผมก็ต้องรับอยู่ดี
“อืมว่าไงนนท์” ผมทักออกไปนนท์บอกจะมาหาผมที่ห้อง บอกไม่อยากอยู่คนเดียว แล้วเพื่อนมันหายไปไหนหมดล่ะเนี่ย
“คงไม่สะดวกหรอกนนท์ไว้วันหลังนะ” ผมบอกออกไปก่อนที่จะวางสายเมื่อนนท์มันยอมฟัง เออนะมันไม่เคยดื้อกับผมเลย
“เดี๋ยวกลับก็ได้นะ” ต้นเอ่ยออกมา
“ไม่ได้ล่ามโซ่ไว้” คราวนี้ผมไม่ได้คิดครับ ผมพูดออกมาจริงๆจนต้นมันผลุนผลันลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงบนเตียงใหม่
“นี่ถ้าไม่ไหวก็นอนต่อเหอะ” ผมบอกมันดุๆ
“ขอน้ำกินหน่อยดิ” มันเริ่มไออีกแล้วมันเป็นโรคอะไรเนี่ย คราวนี้มันไอเป็นเลือดเลยล่ะครับเล่นเอาผมตกใจ
“ไม่ได้แล้วนะพี่ ต้องไปหาหมอนะ”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าจะตายนะจะวิ่งออกไปตายนอกห้องนาย”
“มันไม่ใช่เวลามาประชดกันนะ”
“ไม่ได้ประชดพูดจริงป ระชดไปนายจะรู้สึกอะไรล่ะ” ไอ้นี่มันต้องบ้าแล้วแน่ๆครับ ทำเอาผมจะบ้ากับมันไปด้วย
“เดี๋ยวมานะ” ผมบอกมันก่อนจะหายเข้าห้อง ผมไปล้างหน้าครับอยู่กับมันนานๆ ผมคงประสาทแดกตายตามอารมณ์มันไม่ทันเลยจริงๆ
ผมกลับออกมาอีกครั้ง คราวนี้ต้นมันหลับไปแล้วแต่มันลงไปนอนที่พื้นทำไมล่ะหรือว่า….
ผมวิ่งเข้าไปเขย่าร่างมันทันที ไม่มีอาการตอบสนองคงมีแต่คราบเลือดที่ติดอยู่บนเสื้อมันและก็ที่พื้นบางส่วน ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อเรียกมันเท่าไหร่มันก็ไม่รู้สึกตัว…..
ไม่นะมันต้องไม่เป็นอะไร ผมต้องทำอะไรซักอย่าง…………….
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
