หัวข้อ: [เรื่องเล่า]" - - คิมคิม - โมโม กระทู้เฉพาะกิจ2...

[suregirl]

มีคนเอารูปน้องเต็มมาลงด้วย      อืม หล่อ 

[sun]

"ของๆเต็ม" กะลังจะเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว ^_^

รูปน้องเต็ม ฮี่ๆๆ
X

^
^
รูปใครเหรอ? ...         พี่ซินมิรู้จักค่ะ  เหอๆ     

[ultraman]

มานั่งรออออออออออ นายโม ด้วยคนคร้าบบบบ 

อืมมม หรือว่าไปย้อนรำลึกความหลังอยู่อะ 


 

[โมโม]

เอิ่ม ข้างบน ไม่ทราบว่ารูปใครอะครับ 

น้องเต็มของผม.....จิ้น กัน ด้วยหน้านี้เหรอครับ เศร้า 

[Simply Blue]

มารอเป็นกำลังใจให้คุณโมโมเป็นนักสืบ   

[nut499]

รู้สึกว่าข้อความของพี่โมโม โดนแก้ไปสองบรรทัด

หรือว่า........

รูปนั้นมัน   คือ ..............

[sun]

รูปที่  bjc เอามาลง ไม่ใช่รูป น้องเต็มเน้อ   
เขาจิ้นไปเอง ว่า รูปเต็มจะเป็นแบบนี้   
ถ้าน้องเต็ม .. หน้าตาแบบนี้ คงไม่ได้ โดนโม กินแน่นอน อุอุอุ   

อยากเห็นหน้าน้องเต็ม ก้อไปหา  หวังลีฮอม  มาดูเอาแล้วกันเอิ้กๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

หือๆ...พี่โมฮะมาต่อได้แย้วนะฮะ

อยากอ่านมากมยายนะฮะ

จิงๆนะฮะ

มาต่อได้แย้วนะฮะ

อย่าลืมนะฮะ

จะรอนะฮะ

เปงกำลังใจให้นะ สุ้ๆนะ คุคุ

[nut499]

....น้องเต็มหน้าตาแบบนี้หรึครับ

 

รีบๆๆมาต่อนะครับ

[ultraman]

วันนี้ ก็เข้ามารอ เหมือนเดิมอะ  มะรัย จามาน๋อออออ 

 

[light_tao]

ป่าโม  คืนดีกะป๋าคิมยัง   อย่าโกรธป๋าคิมเลยนะ  ไงป๋าคิมกะรักป๋าโมอะ






ปล.  คืนดีแล้วมาต่อนิยายนะ

[boykook]

งั้นน้องเต็มก็ประมาณนี้...







ถ้าคนขวาคือน้องเต็ม คนซ้ายมือก็คงเป็นพี่โม 

[มูมู่น้อย]

^
^^
โอวววว  เป๊คโคตรๆๆ เรย
ไม่ไหวแล้ววว  โมไม่ร้ากน้องเต็ม  เด๋วเราร้ากเอง 
        

ยังรออยู่น้า  โมโม กับ ซินเท่ร้ากกก 

[dekchin]

 

ดีจ้า

กลับมาแล้ว  มาดัน  มาดัน

รีบๆมาต่อนะ

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

พี่โมคร๊าฟ....มารอนะฮะ

มาต่อได้แย้วนะฮะพี่โม

อยากรุ้มากมาย แหะๆ

เด็กๆใจร้อนฮะต้องเข้าใจ แหะๆ ล้อเล่นนะฮะ

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่อนะฮะ

จะรอนะฮะ

เปงกำลังใจให้นะ สุ้ๆนะ คุคุ

[ultraman]

ถ้าน้องเต็มปะมาน รุป บน 

 

 

[M@nfaNG]

ไม่ได้เข้ามาหลายวัน พอมาอ่านอุแม่เจ้า
ในที่สุดคิมก็มา
แล้วโมก็เอ่อ,,,,,,,,,
จนป่วยกันไปข้างเลยน่ะนึกถึงตอนอดีตที่คิมทำกะโมครั้งแรก
คงหนีกันไม่รอดแล้วล่ะ
อ้อมก็คงเป็นผู้ช่วยพระเอกแล้วล่ะไม่ต้องฉงฉัย

[sun]

     มาต่อแล้วค๊าบ....  อย่าเพิ่ง รีพลายคั่นนะจ๊ะ เพราะจะลง 3 ตอนรวด
วันนี้ ป๋าโม ใจดีเจ้าค่ะ...หนีออกจากบ้านไปวันเดียว
กลับมาคึกจด ฮ่าๆ  สงสัยคิม หยิบยาผิดให้กิน เอิ้กๆ    

**********************

ตอนที่ 63


“ปอด์น ถามจริงๆนะ ไอคิม กับ อ้อนเป็นแฟนกันรึเปล่า”

หลังจากทักทายกันอยู่พักนึง ผมจึงได้เอ่ยปากถามไอปอด์นมันไปตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อม...

ตอนแรกมันก็อ่ำๆอึ้งๆครับ มันบอกว่าเรื่องมันยาว แต่ผมบอกว่า ไม่เป็นไรยาวแค่ไหนก็จะฟัง ว่าง และ ในที่สุดหลังจากที่ผมบอกมันว่าผมเห็นท่าทางของอ้อนกับไอคิมดูแปลกๆเหมือนไม่ใช่แฟนกัน ...พอไอปอด์นมันรู้ว่าผมเจออ้อน และรู้ว่าอ้อนพักอยู่ไหน มันก็ทำเสียงตื่นเต้นมากมายและแล้วเรื่องราวต่างๆจึงไหลออกจากปากไอปอด์นเป็นชุด.อย่างละเอียดยิบ เพราะผมบอกมันว่าเล่าตั้งแต่พึ่งรู้จักกันเลยนะ ผมอยากจะรู้เรื่องพวกมันให้หมดหน่ะครับ จะได้ไม่โง่เป็นควาย เหมือนอย่างที่แล้วมา.และก่อนที่ไอปอด์นมันจะเล่า มันก็กำชับผมด้วยว่า

“โมต้องช่วยเรานะ” ซึ่งผมก็รับปากแต่โดยดี (โดยที่ไม่รู้เลยว่าให้ช่วยอะไร)

“อ้อน เคย คบกับไอคิม...” ผมรับฟังมันไปเงียบๆ อย่างตื่นเต้น และบอกมันว่าให้มันเล่าไปเรื่อยๆ ผมจะฟังมันไปเรื่อยๆเหมือนกัน สงสัยตรงไหนผมจะถามมันเอง

“พวกเรารู้จักกับอ้อนตอนที่พวกเรามาเรียนที่นี้ใหม่ๆ พวกเรา 5 คนรู้จักกับอ้อนก่อนที่จะรู้จักกับโมซะอีก...”

“.ตอนนั้นรุ่นพี่ที่คณะเราเค้ามีญาติเปิดร้านเน็ตอยู่ที่โอเอซิส ร้านพึ่งเปิด ลูกค้าก็เยอะ...แต่เค้าอยากทำโปรโมชั่นให้ลูกค้า... ...แล้วพี่เค้าก็มาชวน ขอร้องแกม บังคับ...ให้พวกเราไปสอนพวกที่เลือกโปรเรียนเขียน home page ..”

“และที่นั้นแหละที่พวกเรารู้จักกับอ้อน..ตอนแรกไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรหรอก แค่คิดว่า เด็กคนนี้ยิ้มน่ารักดีนะ ...หึหึ ...ตอนที่เห็นครั้งแรกไม่คิดหรอกว่าอายุเท่ากัน มาเล่นเน็ต มาเรียน เขียนhome page หน่ะ ไม่เคยเลยซักครั้งที่อ้อนจะใส่ชุดนักเรียนมา ทุกครั้งที่เห็นอ้อนมักจะใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ..หึ ยังกะเด็กผู้ชาย....”

“.ตอนนั้นไอคิมมันไม่ค่อยชอบอ้อนหรอก ..เพราะอ้อนมันดูหยิ่งๆ เชิดๆ...ไม่ค่อยพูด..ไอคิมมันบอกว่า สวยก็ไม่สวยแล้วยังจะหยิ่งอีก หึหึ...แต่เราว่าอ้อนเท่ห์ดีออก..(อันนี้ผมเห็นด้วยกับไอปอด์นอย่างยิ่งครับ)”

“อ้อนมาเรียนทุกวันที่มีสอน...แล้วเรากับไอคิมก็สนิทกับอ้อนมากกว่า.คนอื่นเพราะอ้อนมักจะถามทุกอย่างทุกครั้งที่สงสัยไม่เข้าใจ...จนไอคิมมันเลิกอคติกับอ้อน..และพวกเรามารู้ที่หลังว่า..ที่อ้อนดูหยิ่งๆ ไม่ค่อยพูดเพราะอ้อนอาย แต่พอสนิทกันอ้อนเป็นคนที่คุยสนุกมาก..”

“จนเมื่อจบคอร์ส อ้อนกับพวกเราก็ยังคบกันอยู่...อ้อนเป็นเพื่อนผุ้หญิงคนแรกของพวกเราตั้งกะมาเรียนที่นี้...รู้สึกดีนะ..ที่มีผู้หญิงเข้ามาป่วนเปี้ยนในชีวิตประจำวันบ้าง ..ก็อย่างที่โมเห็น วันๆเราก็เจอแต่ผู้ชาย...ที่คณะก็มีแต่ผู้ชาย..เพื่อนก็มีแต่ผู้ชาย..เห็นแล้วห่อเหี่ยว...”

“ตอนนั้นเราก็ชอบอ้อนนิดๆแล้วหล่ะ...แต่ก็ต้องอกหักตั้งกะเพิ่งจะเริ่มชอบ(เหมือนผมเลยหุหุ) อ้อนมีแฟนแล้ว...เป็นตำรวจอยู่ที่ สภอ.เมืองนั้นหล่ะ..เห็นบอกว่าพึ่งจบจากโรงเรียนนายร้อยมาใหม่ๆ พึ่งมาลงที่นี้เป็นที่แรก...โก้ชะมัด..(น้ำเสียงริษยาเล็กๆ)แต่เราก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมายหรอก ยังไงซะเป็นเพื่อนมันก็ดีกว่าเป็นแฟนอยู่แล้ว...และต่อมาพวกเราก็ได้รู้จักกับโมนั้นหล่ะ”

“ในระหว่างนี้ก้อเกิดเรื่องราวอะไรต่างๆมากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องของโม กับไอคิม เรื่องไอคิมกับพี่นัท..พวกเราก็ได้แต่คอยเป็นห่วงอยู่ไกลๆ ไม่รู้จะช่วยยังไงดี.... ก็มีอ้อนนี้แหละที่คอยมาปลอบใจไอคิมมัน..คอยฟังมันพูดมันเล่า เพราะมันไม่เคยเล่าไม่เคยดูอะไรให้พวกเราฟังเลย....ตอนนั้นเราก็คิดเหมือนกันนะว่าไอคิมมันจะบอกรึปล่าว ว่าคนที่มันไปข่มขืน ไปปล้ำเข้าหน่ะ เป็น มะ เอ่อ เป็นผู้ชาย..”

“หึ จริงๆแล้วไอคิมมันไม่ได้บอกอ้อนเลยว่าคนที่ทำให้มันกลุ้มใจ ห่อเหี่ยว อยู่เนี๊ยะ เป็นผู้ชาย..อ้อนยังคิดว่าแฟนไอคิมเป็นเด็กผู้หญิงโรงเรียนอ้อนอยู่เลย...”

“จนโม หนีไปอยู่กรุงเทพฯนั้นแหละ...ตอนนั้นพวกเรา รวมอ้อนด้วย ก็เป็นห่วงมันพอดู ทั้งๆที่อ้อนมันไม่รู้ว่าแฟนไอคิมเป็นใคร แต่อ้อนก็ยังเป็นคนคอยปลอบใจคอยให้คำปรึกษาไอคิม เหมือนเดิม...”

“กับพวกเราอ้อนก็มาหาที่บ้านเรื่อยๆ บางทีพวกเราก็ไปขลุกตัวเล่นไพ่อยู่ที่ห้องอ้อน...ก็นะเพื่อนๆอ้อนมีแต่ผู้หญิงนี้หว่า...อ้อนก็ด่าพวกเราเรื่อยแหละว่าเห็นอ้อนเป็นแม่เล้า...คอยส่งเพื่อนสาวอ้อนมาสังเวยพวกเรา..กับพวกเพื่อนๆเราอาจจะใช่ แต่เราไม่นะ...ถึงจะรู้ว่าอ้อนมีแฟนแล้ว..แต่เราก็ชอบอ้อนอยู่ดี..เราแค่อยากเห็นหน้าอ้อนหน่ะ...เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ..ตอนนั้นเรายังไม่ได้รักอ้อนหรอก..”

“จนเมื่อ 2 ปีก่อน..ตอนที่พวกเราไปเที่ยว ดรีมเวิลด์ กันหน่ะ..พอตอนพวกเรากลับไปเล่นสงกรานต์ที่ขอนแก่น..อ้อนตอนนั้นฝึกงานอยู่ก็ต่อว่าพวกเราใหญ่ ว่าไม่ชวนอ้อน อ้อนจะได้ไปด้วย..เราก็บอกอ้อนว่าเอาไว้คราวหน้าแล้วกัน และด้วยอะไรมาดลใจเราไม่รู้ ทั้งๆที่ปกติเราไม่เคยพูดถึงแฟนอ้อนเลย แต่วันนั้นเรากลับพูดประชดอ้อนไป...เราบอกให้อ้อนชวนแฟนอ้อนไปเที่ยวสิ น่าจะสนุกกว่าไปกับเพื่อนผู้ชายหน้าตาเถื่อนๆอย่างพวกเรานะ..เรานึกว่าอ้อนจะโวยวาย ว่าเรา..เตะเราซะอีกที่ไหนได้..หึ อ้อนเงียบ..แล้วยิ้มเศร้าๆให้เรา.และไม่พูดอะไรอีก...แอบเสียใจเล็กๆเหมือนกันนะเราอะ ยิ่งพอเห็นอ้อนเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เราเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย”

“หลังจากนั้นอีก 2-3 วันได้มั้ง...ไอคิมมันก็กลับมา เราก็แปลกใจอะเห็นตอนแรกมันบอกว่าจะไปอยุทธยาบ้านยายมัน แล้วจะอยู่ที่นั้นจนสงกรานต์เสร็จ แต่ไหงรีบกลับมาแบบนี้..ไอคิมท่าทางมันร้อนใจมากเลยนะ มันบอกว่ามันอยู่บ้านยายมันแค่วันเดียว ใจมันไม่อยากอยู่แล้ว...รู้ไหมว่าทำไม..” ผมก็นิ่งเงียบครับและรอฟัง

“มันโทรเข้ามือถือนาย แต่ มันโทรไม่ติด มันนั่งกดทั้งวันแต่..ก็โทรไม่ติดเหมือนเดิม พอมันโทรเข้าบ้านนายที่กรุงเทพฯ ก็ไม่มีใครรับ..มันโทรหานายที่บ้านที่ขอนแก่น แม่นายก็บอกว่านายไม่ได้กลับบ้าน...ก่อนที่มันจะเข้าบ้านมันแวะไปหาพี่นัทที่หอ พี่นัทไม่อยู่ มันถามเพื่อนพี่นัท เพื่อนพี่นัทบอกว่า...พี่นัทไปกรุงเทพฯ เห็นบอกจะกลับตอนสงกรานต์เสร็จ..หึ...แค่เนี๊ยะ ไอคิมมันก็ร้อนเป็นไฟแล้ว...”กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกๆครับไอโม

“เราก็ได้แค่ปลอบอะนะ..ว่าอย่าไปคิดอะไรมาก อาจไม่ได้เป้นอย่างที่มันคิดก็ได้..โมอาจจะไปทำงานให้น้ากิตก็ได้...มันก็บอกอะนะว่าอาจจะจริง แต่ดูท่าทางมันไม่ค่อยเชื่อซักเท่าไหร่หรอก..”

“และคืนนั้น พวกเรากินเหล้ากันตามปกติ ...โทรศัพท์ไอคิมก็ดัง มันพูดอะไรอยู่คำสองคำ แล้วมันก็ลุกพรวด วิ่งเข้าห้องนอนมันไปแล้วมันก็วิ่งออกมา...เราก็ถามมันว่ามันจะไปไหน...มันบอกเราสั้นๆว่า..อ้อนเกิดเรื่อง....หัวใจเราแทบวาย เรายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอ้อน..เราจะไปด้วย แต่ไอคิมมันไม่ให้ไป”

“ตอนนั้นเราไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรแล้ว...อยากจะไปหาอ้อน อยากจะไปดูให้แน่ใจว่าอ้อนไม่ได้เป้นอะไรมาก....เรารอไอคิมเป็นชั่วโมงมันก็ไม่ติดต่อกลับมาซะที เราทนไม่ได้ก็เลย ขับรถออกไปหาอ้อนที่..หอ...”

“พอเราไปถึงหออ้อน ไม่มีใครอยู่ห้องเลยซักคน พอเราโทรหาไอคิม..ไอคิมมันก็ปิดมือถือ เราก็เลยคิดว่าอ้อนน่าจะอยู่บ้านเพื่อนอีกคนนึง..พอเราไปถึง....เราก็เห็นรถไอคิมจอดอยู่ที่นั้นจริงๆด้วย...”

“เราเดินเข้าไปในบ้าน เพื่อนอ้อน 4-5 คนบอกว่าอ้อนอยู่ข้างบน กับไอคิม...ยิ่งเห็นเพื่อนผู้หญิงอ้อนนั่งตาแดงกันอยู่เราก็ยิ่งใจไม่ดี. เราเลยถามพวกเค้าว่าอ้อนเป็นอะไร..ทำไมพวกเค้าถึงร้องไห้กัน...พวกเค้าบอกว่าสงสารอ้อน...”

“...อ้อนไปหาแฟนที่คอนโด แล้วไปเห็นแฟนตัวเองนอนอยู่กับผุ้หญิง อ้อนเลยช๊อค..เพื่อนที่ไปด้วยจึงลากตัวกลับมา ขนาดกลับมาถึงบ้านแล้วอ้อนยังเงียบ...และอยู่ๆอ้อนก็พูดขึ้นว่า จะไปคุยกับพี่ เค้าให้รู้เรื่อง แล้วอ้อนก็ขับรถมอเตอร์ไซต์ออกไปคนเดียว เพื่อนอ้อนก็เลยโทรบอกไอคิมให้ไปดูที่คอนโดแฟนอ้อน เผื่อแฟนอ้อนเกิดบ้าทำอะไรอ้อนขึ้นมาเพราะดูท่าทางอ้อนก็ดูท่าจะไม่ยอมเหมือนกัน”

“หึ เรา อะ มันเลวนะ โม พอเราได้ยิน เพื่อนอ้อนบอกแบบนั้น แทนที่เราจะสงสารอ้อนเห็นใจอ้อน แต่เรากลับดีใจ..ดีใจที่อ้อนอาจจะเลิกกับแฟน ถ้าอ้อนเลิกกับแฟน....เราก็พอมีหวัง.เราคิดว่าเป็นเพื่อนก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้แค่เพื่อน มันไม่พอสำหรับเราแล้วหล่ะ.......เรามันเลวมากใช่ไหมโม....” ไอโมพูดไม่ออกครับ ไม่คิดว่าคนที่ร่าเริงสดใสอย่างอ้อนจะเจอเรื่องแบบนี้ และไม่คิดว่าไอน้องปอด์นที่น่ารักของผม มันจะเป็นไปได้ขนาดนี้เหมือนกัน

“ไม่หรอก...เล่าต่อสิ” ผมพูดกับไอปอด์นแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ถอนหายใจเฮือก

“เรากะจะขึ้นไปหา อ้อนข้างบนบ้าน แต่เพื่อนอ้อนไม่ให้เราขึ้นไป บอกว่าอย่าพึ่งขึ้นไปกวนอ้อน...รู้มะตอนนั้นเราโกรธเพื่อนอ้อนมากเลยนะ ไม่เข้าใจ ว่าทำไมไอคิม ถึงอยู่กับอ้อนได้ แต่ เราทำไมถึงจะขึ้นไปหาอ้อนไม่ได้...”

“เราก็ไม่ฟังหรอก ตอนนั้นทั้งหวง ทั้งเป็นห่วง หวง เพราะกลัวว่าไอคิมจะฉวยโอกาสตอนอ้อนเสียใจ แล้วทำอะไรอ้อนไป..หึหึ....(โอ้โห น้องปอด์นขนาดกับเพื่อนรักตัวเองยังเป้นไปได้ถึงเพียงนี้ ความรักทำให้คนตาบอดจริงๆเลยครับ) เป็นห่วงก็เป็นห่วงอยากเห็นกับตาว่าอ้อนไม่เป็นอะไรแล้ว...”

“แค่เราก้าวขาขึ้นบันไดไป หัวใจเรามันก็กระตุกแล้ว...อ้อนกำลังร้องไห้ เราได้ยินเสียงอ้อนร้องไห้เหมือนจะขาดใจเลย...แค่ได้ยินเสียงยังไม่เห็นตัว เรายังแทบทนไม่ได้เลย...มิน่าหล่ะ แค่เพื่อนอกหักทำไมเพื่อนอ้อนถึงได้ร้องไห้กันขนาดนั้น...”

“เพราะแบบนี้นี่เอง...อ้อนร้องไห้เหมือนทรมาน ร้องไห้เหมือนคนกำลังจะตาย เลยอะโม..ยิ่งพอเราได้เห็นอ้อนที่นั่งร้องไห้ซุกตัวอยู่กับอกไอคิมแบบนี้ เราเข่าอ่อนเลย..เราไม่กล้าเข้าไปใกล้อ้อนกับไอคิมเลย เรานั่งมองอ้อนอยู่ตรงบันได”ความรู้สึกของอ้อนตอนนี้ผมเข้าใจนะ เพราะผมก็เคยผ่านช่วงเวลานี้มาเหมือนกันผมรู้ว่ามันทรมานขนาดไหน เมื่อรู้ว่าคนที่เรารักเค้าไม่รักเราอีกต่อไปแล้ว...

“เรานั่งมองอยู่แบบนั้นตั้งนาน ดูท่าอ้อนจะไม่หยุดร้องไห้เลยอะ ยิ่งร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมซะอีก...เรารู้สึกอิจฉาไอคิมนะ.โม..ทำไมไม่เป้นเราที่ได้อยู่กับอ้อน ทำไมถึงเป็นไอคิม... แต่จะให้เราเดินเข้าไปหาอ้อนตอนนี้เราก็ไม่กล้าเหมือนกัน...”

“แล้วเราก็ตัดสินใจ เดินลงมาข้างล่าง มันทนไม่ได้หน่ะ น้ำตามันจะไหลตามอ้อนออกมาให้ได้ เลยคิดว่าให้ไอคิมมันอยู่กับอ้อนหน่ะดีแล้ว ..พอเราลงมาข้างล่างก็เห็นผุ้ชายแปลกหน้าคนนึง ยืนอยู่หน้าบ้าน เห็นแค่ท่าทางการพูดจาเราก็รู้แล้วหล่ะว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร...”

“เราได้ยินเค้าบอกกับเพื่อนอ้อนว่า ถ้าไม่ให้เข้าไปหา ก็ตามอ้อนให้หน่อย เค้าอยากคุยด้วย...เราแค้นนะโมโหด้วย..หน้าด้านโคตร เลยอะ ตัวเองพึ่งนอนกับผู้หญิงมาหยกๆ แถมแฟนตัวเองยังไปเห็นอีก แล้วยังมีหน้าตามมาถึงที่อีกอะ...ดูท่าเพื่อนอ้อนจะไม่ยอมเหมือนกัน เราก็เลย เดินเข้าไปต่อยปากแม่มเลย..สะใจชะมัดเลยหว่ะ” เอ่อ ไอน้องปอด์นของผมไปซะแล้ว กล้ามากนั้นตำรวจนะ กล้ามาก กล้ามาก


“เรากลับมาถึงบ้าน รอให้ไอคิมมันกลับมาจะได้คุยกับมันให้รู้เรื่อง แต่คืนนั้น ไอคิมมันก้อไม่กลับมานอนบ้านเลย...ไอคิมมันไม่กลับบ้าน 2 วันได้มั้ง เรากังวลมากเลยนะ เราก็เลยขับรถไปดูที่หออ้อน เป็นอย่างที่เราคิดเลย รถไอคิมจอดอยู่ใต้ หออ้อน......”ไอปอด์นมันหยุดเล่าหน่อยนึง

“เหรอ..แล้วไงอะ” กลัวเหมือนกัน กลัวว่าเรื่องมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด ผมกลัวว่า ไอคิมกับอ้อนจะเป็นแฟนกันจริงๆ...

“แต่เราคิดว่า ไอคิม มัน มีโม อยู่แล้ว...มันไม่นอกใจโมหรอก เรารู้จักนิสัยเพื่อนเราดี แต่...เราก็อดกลัวไม่ได้เหมือนกันนะ...”

“เรานั่งอยู่บนรถ มองไปที่ระเบียงห้องอ้อน เผื่อว่าจะเห็นอ้อนบ้างซักแว้บ ก็ยังดี...เหมือนอ้อนจะรู้นะว่าเราอยากเจอ แล้วเราก็เห็นอ้อนเดินออกมาที่ระเบียง อ้อนยิ้ม แล้วโบกมือให้ ใครซักคนที่อยู่ด้านล่าง พอเรามองตามสายตาอ้อนเราก็เห็นว่า อ้อนโบกมือให้ไอคิม...พอเราเห็นรถไอคิมออกไปเราก็ ขึ้นไปหาอ้อนที่ห้องทันที....”อะ ปอด์นอะเหมือนพวกชู้เลยนะมึงหน่ะ พอแฟนเค้าไปตัวเองค่อยกล้าโผล่หน้าไปหา

“เราตื่นเต้นมากเลยนะ พออ้อนออกมาเปิดประตู อ้อนกำลังยิ้มอยู่เลย พอเห็นว่าเป้นเราอ้อนก็หน้าจ๋อยๆ หึ คงคิดว่าเป็นไอคิมมั้ง...เสียใจเหมือนกันนะเราอะ...เราก็คุยกับอ้อนไปเรื่อยแหละ อ้อนบอกว่าไอคิมมันจะไปหาแฟนมันที่กรุงเทพฯ ก็คงไปหานายนั้นแหละโม..อ้อนท่าทางจะสบายใจขึ้นมาก เห็นว่าไอคิมอยู่ด้วยตลอด 2 วันนี้ ...สายตาเรามันคงทำให้อ้อนไม่พอใจมั้ง หึ อ้อนต่อว่าเราใหญ่ว่าคิดอกุศล อ้อนไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายนะ อ้อนแก้ตัวกับเราใหญ่ ว่าไม่ได้มีอะไรกับไอคิม ไอคิมแค่อยู่เป็นเพื่อน คอยปลอบใจอ้อนแค่นั้นเอง...วันนั้นเราอยู่กับอ้อนตั้งกะเช้า จนเย็นเลยหล่ะ พาอ้อนไปกินข้าวไปดูหนัง ...”

“จนอ้อนรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากเราก้อเลยถามอ้อน ทำไมไม่ให้เพื่อนอ้อนมาอยู่ด้วย ทำไมถึงเป็นไอคิม ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ไอคิมก็เป็นผู้ชาย ....อ้อนมองหน้าเราแบบฉุนๆ เราหล่ะใจหายใจคว่ำ กลัวอ้อนโกรธ แต่ทำไงได้ ความหวง มันมีมากกว่านี้หว่า....อ้อนบอกเราว่า แฟนเก่าอ้อน มาตามง้อขอคืนดีกับอ้อนตั้งแต่ตอนเกิดเรื่อง ที่เราไปต่อยมันอะ มันก็ไม่ยอมกลับเลย จะคุยกับอ้อนให้ได้...เพื่อนอ้อนไม่กล้าไล่เกรงใจกันอยู่”

“จนมันเห็นแน่ๆว่าอ้อนไม่ยอมเจอมัน มันถึงได้กลับ ไอคิมไม่วางใจก็เลยอยู่เป็นเพื่อนอ้อน...แค่นั้นเอง เราโล่งอกมากเลย เชื่อนะ เราเชื่ออ้อนอะ ...อ้อนไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น(แบบไหนวะปอด์น)...เราอยู่กับอ้อนจนดึก กะว่าให้อ้อนนอนหลับเราถึงจะกลับ ที่จริงก็อยากจะค้างกับอ้อนเหมือนกันนะ แต่ดูท่าทางอ้อนไม่อยากให้เราค้างด้วยนะ คงไม่ไว้ใจเราหล่ะมั้ง” อ้อนนี้ก็แปลกคนนะครับ คนอย่างไอคิมที่ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจดันไว้ใจ แต่คนที่ดูไม่มีพิษมีภัยอย่างไอปอด์นกลับไม่ไว้ใจ คิดอะไรอยู่น้า

“พออ้อนหลับ เราถึงกลับ เรามีความสุขมากเลยนะ....ไม่อยากกลับเลย....แต่กลัวอ้อนโกรธอะ...กะว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารับอ้อนไปฝึกงานแต่เช้า บอกอ้อนไว้แล้ว....พอตอนเช้าเราก็มารับอ้อนตามที่บอกไว้...แต่ว่าใต้ตึกอ้อนมีรถไอคิมจอดอยู่อีกแล้ว...ตอนนั้นเราแปลกใจมากเลยว่าทำไมไอคิมถึงอยู่นี้ไหนบอกไปหาโมที่กรุงเทพฯ หรือว่าเกิดเรื่องอะไรกับไอคิมอีก” พอถึงตอนนี้ไอโมรู้แล้วครับ ว่าคงเป็นตอนที่ไอคิมมันไปเจอผมกับไอนัทที่บ้านน้ากิตนั้นเอง

“เราเป็นห่วงไอคิมมากเลยตอนนั้นไม่ได้คิด หึงหวงอ้อนกับมันเลย...พอเราเคาะห้องคนที่มาเปิดก็คืออ้อน อ้อนหน้าบวมตาบวมเหมือนคนร้องไห้มาทั้งคืน..พอเห็นเราอ้อนก็ผวาเข้ามากอดเราไว้แน่นเลย..ตกใจเหมือนกันอ้อนไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวกับเราแบบนี้มาก่อนเลย เรามองไปที่เตียงเห็นไอคิมนอนหลับอยู่...เราโกรธมากเลย คิดว่าไอคิมมันต้องทำอะไรอ้อนแน่ๆ อ้อนถึงได้ร้องไห้ซะขนาดนั้น แถมมันยังนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงอ้อนแบบนั้นอีก...เราแทบอยากฆ่ามันให้ตายคามือ”

“อีกครั้งแล้วที่มันทำแบบนี้..ตอนที่มันข่มขืนนาย เราก็กระทืบมันจนกระอักเลือดไปแล้ว คราวนี้เรากะจะฆ่ามันให้ตาย...แต่อ้อนคงเห็นว่าเราคิดอะไรอยู่มั้ง อ้อนถึงได้ดันเราออกนอกห้องแล้วบอกเราว่า เราเข้าใจผิด...ไอคิม..โดนเมียสวมเขา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”บ้า มันหัวเราะเยาะผมครับเพื่อนๆ ไอปอด์นไอบ้า กะจะด่ามันไปซักคำแต่กลัวมันเปลี่ยนใจไม่เล่าต่อ เลยทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่มันกรอดๆแค่นั้นเอง

“อย่าโกรธ เรานะ อ้อนพูดงี้ จริงๆ ตอนนั้นเรา โล่งอกมากเลยฉวยโอกาส หากำไรเล็กๆน้อยๆจากอ้อน....”น้านๆครับเพื่อนๆ ไอปอด์นก็ใช่เล่นเหมือนกันนะเนี๊ยะ...มันพูดเสียงเล็กเสียงน้อยท่าทางมีความสุขครับ

“เราก็ถามว่าอ้อนร้องไห้ทำไม...หรือว่ายังคิดเรื่องแฟนเก่าอยู่ อ้อนว่า ก็มีบ้างเรื่องแฟนเก่า แต่ไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องนั้น ที่ร้องไห้ เพราะ สงสารไอคิมมัน...อ้อนบอกว่า ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงได้มาเกิดกับอ้อนกับไอคิมพร้อมๆกันด้วย...อ้อนคงอินกับเรื่องของไอคิมมั้ง...คงนึกถึงตัวเอง อ้อนบอกว่าพวกหัวอกเดียวกัน ...อ้อนรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจไอคิมเท่าอ้อนอีกแล้วตอนนั้น และเราก็คิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจอ้อนเท่าไอคิมเหมือนกัน ....”

“เราไม่รู้นะโม ว่าระหว่างนายกับไอคิมมันเกิดอะไรขึ้น...นับแต่นั้นไอคิมก็ตามอ้อนเหมือนเงาตามตัวเลย...จะว่าไปก็ไม่รู้นะว่าใครตามใครกันแน่...แต่ที่แน่ๆ..เจออ้อนที่ไหนต้องเจอไอคิมที่นั้น....พอเราถามมันเรื่องโม มันก็บอกไม่ให้เราพูดถึงโมอีก...มันจะเลิกยุ่งกับโมแล้ว มันคืนโมให้พี่นัทไปแล้ว....”

“มันพูดงั้นเหรอ....” ถึงตอนนี้ไอโมน้ำตาจะไหลครับ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ อ้อนกับไอคิม ก็

“งั้นก็แสดงว่า มัน สองคน เป็นแฟนกันจริงๆใช่ไหม” แล้วทำไมอ้อนถึงทำแบบนั้นกับผม...หรือว่าพวกมันจะแก้แค้นผม(น้ำเน่าซะ)

***************************

[sun]

ตอนที่ 64

“ฟังต่อไหม....” ไอปอด์นมันพูดแล้วถอนหายใจเฮือก

“อือ” ขอบตาร้อนผ่าวๆครับ...ผิดหวังอย่างแรง

“อืม จะว่าไปเราก็คิดเหมือนกันกับ โมนั้นหล่ะ เราคิดว่า อ้อนกับคิมคงเป็นแฟนกันแน่แล้ว....และเราก็หมดหวังอีกแล้ว..อีกครั้งที่คนที่เราชอบคนที่เราหมายตาอยากได้มาเป็นแฟน ..มองข้ามเราแล้วเลือกเพื่อนเราแทน...”

“เมื่ออ้อนเลือกไอคิม เราจะทำไงได้...ก็ต้องกินแห้ว อีกตามเคย...เฮ้อ..ก็ได้แต่ปลง..ถามตัวเองอยู่นั้นทำไมใครๆถึงได้ชอบแต่ไอคิม รักแต่ไอคิม...เรามีอะไรที่ด้อยกว่าไอคิมตรงไหน...มันหล่อกว่า รวยกว่า เรียนเก่งกว่า นิสัยดีกว่า เราเหรอพอมาคิดดูดีๆ ก็ไม่นี้หว่า...หึ ....สงสัยแบบไอคิมคงจะถึงใจมั้ง..อย่างเราคงไม่เข้าตา..” ไอปอด์นมันทำน้ำเสียงมีเลศนัยครับ ประชดกูปะวะ

“เราก็เหมือนโม ไม่ถาม ไม่ซัก ไม่รับรู้. พยายามที่จะเป็นเพื่อนที่ดี ของพวกมันเหมือนเดิม...แต่ก็ทำได้ยากเนอะ...จนเมื่อปีที่แล้วที่โมกลับขอนแก่น...พออ้อนบอกไอคิมและเพื่อนๆเราว่า เรากับอ้อนเจอโมที่ใน ม. เท่านั้นหล่ะ ไอคิมถึงกับสะดุ้งเฮือกลุกพรวดขึ้นทันที ...ส่วนอ้อนก้อเอาแต่ยิ้มหน้าซื่อตาแป๋วเหมือนเดิม ..”

“ตอนนั้นเราคิดว่า ไอคิม มันคงยังไม่ลืมโมแน่ๆ....ที่มันไปกรุงเทพฯบ่อยๆ สงสัยมันไปหาโมรึเปล่า...ถ้างั้น มันทำแบบนี้กับอ้อนได้ยังไง...เราก็เลยหาโอกาสคุยกับไอคิมแต่ก้ไม่มีโอกาสซักที...”

“จนวันต่อมา ไอคิมมันก็เมาหัวราน้ำกลับบ้าน อ้อนเป็นคนขับรถพามันกลับบ้านหน่ะ...พอเราถามอ้อน อ้อนก็บอกว่าไปเจอพวกโมที่ริมบึง ...เรายิ่งแน่ใจว่าไอคิมมันไม่มีใจให้อ้อนแน่แล้ว...เพราะตั้งแต่รู้ว่าโมกลับมาอยู่ที่ห้องพี่นัท มันก็นั่งเหม่อ ใจลอย กระสับกระส่าย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...มันเป็นแบบนี้เรายิ่งโกรธมันเข้าไปใหญ่ ยิ่งเห็นอ้อนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร นั่งเอาผ้าเช็ดมือเช็ดไม้ให้มัน อยู่นั้น เรายิ่งโมโห...”

“เราก็เลย…ตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน ถึงยังไง..เราก็ต้องพูดกับอ้อนให้รู้เรื่อง..ถ้าถึงขีดสุดจริงๆ...ถ้าอ้อนไม่เชื่อ ไม่รับรู้ ไม่รับฟัง..เราคงต้องบอกว่า...เอ่อ..ไอคิมมีแฟนเป็นผู้ชาย...โมจะบอกว่าเราเห็นแก่ตัวใช่ม้า” ทายถูกต้องมากครับ ใจหายวาบ คิดเลยแม่ม ถ้าไอปอด์นมันทำงั้นจริงๆมันโคตรๆๆ เห็นแก่ตัว เลวจนสุดจะเปรียบเลยครับ

“เล่าต่อสิ” กัดฟันพูดออกมาครับ ..อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย

“เราขับรถไปส่งอ้อนที่ห้อง และ ก็ขอขึ้นไปคุยกับอ้อนบนห้องด้วย อ้อนทำหน้าลำบากใจนะ คงไม่ไว้ใจเราจริงๆนั้นแหละ...เราทำหน้าหื่นใส่รึเปล่าก็ไม่รุ” ตอนนั้นไอโมพยายามคิดหน้าหื่นๆของไอปอด์นครับ นึกไม่ออกครับ หน้าหื่นๆกับหน้าตาอันน่ารักของไอปอด์นไม่เข้ากันเลยให้ตาย

“กว่าจะยอม..เราอ้อนอยู่ตั้งนานแหนะ” อืมอันนี้ค่อยนึกออกหน่อย ใครจะทนหน้าอ้อนๆของไอน้องปอด์นมันได้หล่ะครับทุกๆทั่น

“พออยู่กัน 2 คน เราก็ไม่รู้จะคุยกับอ้อนว่าไงมันกังวลตื่นเต้น และอะไรอีกสารพัดเลย..เราถามอ้อนว่ารู้ไหมว่าแฟนไอคิมเป็นใคร...อ้อนก็บอกรู้..” ไอโมใจหายวาบ

“อ้อน บอกว่า ไอคิมมันบอกอ้อนตั้งนานแล้ว ว่าแฟนมันเป็นใคร...เราก็ถามอ้อนว่า รู้แบบนั้นแล้วยัง จะคบมันอีกเหรอ ไม่รังเกียจมันเลยเหรอ ..อ้อนท่าทางจะโกรธเรามากเลยนะ อ้อนบอกว่าทำไมต้องรังเกียจ ทำไมต้องเลิกคบ..เราไม่เข้าใจ ตอนนั้น เราคิดว่า ขนาดรู้ว่าแฟนตัวเองเป็นเกย์ นอนกับผู้ชาย อ้อนยังไม่รู้สึกอะไรอีกเหรอ...เอ่อ..เราขอโทษนะโม เราไม่ได้รังเกียจอะไรโมกับไอคิมนะ..แต่เราแค่โกรธอ้อนอะ” ไอปอด์นมันขอโทษผมน้ำเสียงร้อนรน

“อืม.เราเข้าใจ ต่อสิ” ผมก็เข้าใจอะครับ ว่ามันพูดแบบนั้นกับอ้อนทำไม..สำหรับผมแล้วไอปอด์นเป็นคนสุดท้ายที่จะคิดแบบนั้นกับพวกผม

“อืม..เป็นครั้งแรกเลยนะเนี๊ยะที่อ้อนขึ้นเสียงกับเรา..บอกผิดหวังในตัวเรา ไม่คิดว่าเราจะเป็นคนแบบนี้...ตอนนั้นเราโกรธอ้อน โกรธไอคิมมากเลย และเราก็พาลโกรธ โมไปด้วย...” อ้าว เกี่ยวไรกะกูเนี๊ยะ..

“อ้อนบอก ไอคิมเป็นเกย์แล้วไง ...ใครจะว่าไงอ้อนไม่สน อ้อนจะคบกับคิมแบบนี้ใครจะทำไม...เราโมโหมากก็เลยตวาดอ้อน ว่า...รู้ว่าเค้าเป็นเกย์ มีเมียเป็นผู้ชาย ยังอยากจะเป็นเมียมันอีกเหรอ....” อ๋า..น้องปอด์นผม ทำไม ทำไมเป้นคนแบบนี้ เศร้าครับ ไอโมฟังด้วยใจระทึก มึงอย่าบอกกูนาไอปอด์นว่ามึง ..ทำแบบนั้นกะอ้อน

“อ้อน..ไม่พูดอะไรเลยน้ำตาไหลพราก แล้ว..ตบหน้าเรา..เราก็เลยฟิวส์ขาด สงสารก็สงสารอยู่หรอกที่เห็นร้องไห้อะ...แต่ความหึง ความหวงมันมีมากกว่านี้หว่า....เราก็เลย...เฮ้อ..แบบที่โมคิดนั้นแหละ...” ไอปอด์นมันพูดออกมา อย่างที่ผมนึกกลัว.

.ฮึ่ม..พิศาลกันจริงๆเลยนะพวกมึงเนี๊ยะ หน้าไหนต่อหน้าไหนแม่มเหมือนกันหมด...พวกคิดเองเออเอง(เอ๊ะกูก็เป็นนี้หว่า) ไอพวกรักนะแต่ไม่มีปัญญาจีบ ดีแต่ใช้กำลังเนี๊ยะ..เกลียดจริงๆ

ตอนนั้นรู้สึกโกรธไอปอด์นมันมากเลยครับ...อ้อนเป็นผู้หญิงนะครับ.....กับผมที่เป้นผู้ชายโดนไอคิมมันปล้ำก็อัปยศอดสูมากพอแล้ว(ถึงตอนนี้จะรักมันแล้วก็เถอะ) นี้อ้อนเป็นผู้หญิงนะ...อ้อนจะรู้สึกยังไง แล้วอ้อนรักไอปอด์นรึเปล่าก็ไม่รู้ หรือว่าที่อ้อนมาเรียนต่อที่รามฯ ไม่ได้เรียนต่อที่ ม.ภาค ก็เพราะเหตุนี้

“โม...เราทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ....แต่เราอะ...รักอ้อนมันจริงๆนะ...” ไอปอด์นมันทำเสียงอ่อยๆครับ มันคงรู้แล้วว่าตอนนี้ผมไม่พอใจอย่างแรง

“รักเหรอ รักแล้วทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยวะ..พวกนายคิดอะไรอยู่อะ..เราไม่เข้าใจจริงๆ...อดทนอดกลั้นไม่เป็นกันเลยรึไงหน่ะ....แล้วที่อ้อนมันมาเรียนรามฯเนี๊ยะ เพราะปอด์นรึเปล่า” ผมถามมันเสียงดัง ด้วยระงับความโกรธของตัวเองไม่อยู่


“คง เพราะเราแหละมั้ง...เราไม่รู้...ก็ตอนนั้นเราโมโห นี้...คิดอะไรไม่ออกแล้ว..รู้แต่ว่า...ยังไงเราก็ต้องแย่งอ้อนมาจากไอคิมให้ได้...เราชอบอ้อนก่อนมันซะอีก..เรื่องอะไรจะยกให้มันง่ายๆหล่ะ...คราวโมก็ทีนึงแล้วนะ..” กำลังเตรียมคำพูดจะว่ามันเลยครับ

แต่พอมันพูดประโยคสุดท้ายออกมา ไอโมก็มีอันต้องหุบปากเงียบ...พูดไม่ออก ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไป..ผมว่าเมื่อกี้ไอปอด์นมันกำลังบอกว่ามันชอบผมใช่ไหม

“โม...เอ่อ..เข้าใจที่พูดใช่ไหม...” มันถามผมเสียงอ่อยๆ อย่างไม่ค่อยแน่ใจ

“อืม..เข้าใจ..เล่าต่อได้แล้ว” เขิลครับ เริ่มเขิลๆ...

“ก็..พอเราได้อ้อนสมใจแล้ว...ความกลัวก็เข้าแทนที่สิคราวเนี๊ยะ...กลัวอ้อนโกรธ กลัวอ้อนไม่พูดด้วย...” อือ สมควรสมควร คิดในใจครับ ไม่พูดออกมา

“อ้อนร้องไห้ด้วย..เรายิ่งใจไม่ดี...ไม่รู้จะทำไง..ก็ได้แต่กอดแล้วก็บอกอ้อนว่า เราได้อ้อนแล้วแบบเนี๊ยะ เราไม่ทิ้งอ้อนหรอกยังไงก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว...”ละครหลังข่าวมากๆ

“แต่แหม๋นะ มันก็อดปลื้มไม่ได้อะ...อยากได้เค้ามานานแล้วหนิ แล้วตอนนั้นอ้อนก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเราด้วย เราก็เลย หน้ามึนทึกทักเอาว่าอ้อนก็คงพอจะมีใจให้เราบ้างหรอก...ไม่งั้นคงฆ่าปาดคอเราไปนานแล้วหล่ะ จริงไหมอะ” อืมจริง...อะไม่ใช่ อ้อนมันเป็นผุ้หญิงตัวเล็กๆมันจะไปทำแบบนั้นได้ไงเล่า หลงตัวเองโคตร

“หลงตัวเองไปปล่าวเนี๊ยะ ...นายกอดมันจนมันขยับตัวไม่ได้รึเปล่า รึไม่มันก็คงเจ็บ” ไอโมพูดตอบมันไปอย่างเยาะๆ เริ่มอารมณ์ดีแล้วครับตอนนี้

ความจริงผมก็คิดเหมือนกันกับมันแหละ ถ้าผุ้หญิงเค้าไม่มีใจให้ป่านนี้ คงขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ไปแล้วหล่ะไอปอด์นหน่ะ....โล่งอกครับ อย่างน้อยผมก็รู้ว่าไออ้อนเป็น ม สะ ระเอีย ไอปอด์น หุหุ....ดีใจไรวะกู

“โธ่..ฟังต่อสิแล้วจะรู้..หึหึ..” น้าน ข่มครับ ได้ทีครับมัน

“ก็ว่ามาดิ” ผมตอบมันไปเสียงเหมือนรำคาญ แต่จริงๆอะ อยากรู้มากว่าต่อจากนี้จะเป็นไง

“ผู้หญิงเนี๊ยะ..แปลกนะปกติเก่งจะเป็นจะตาย ท้าตีท้าต่อยกับเราแทบทุกวัน...แต่พอเป็นเมียเราแล้ว เหมือนลูกแมวเชื่องๆเลย..”อ้า กูจะฟ้องไออ้อน

“มันปลื้มนะ ....ยิ่งรู้ว่าเราเป็นคนแรกของอ้อนแล้วหล่ะก็มันยิ่งทั้งภูมิใจ ทั้งดีใจ นี้แสดงว่าไม่ว่าจะเป็นพี่ตำรวจนั้น และทั้งไอคิม ไม่มีใครได้แตะต้องอ้อนเลยใช่ไหมเนี๊ยะ...ยิ่งคิดเราก็ยิ่งมีความสุข...เราไม่สนแล้วว่าอ้อนจะรักหรือไม่รักเรา เราก็ไม่สน...แม่เราเคยพูดว่าผู้หญิงอะถ้าได้ลองเสียทีเป็นเมียใครแล้ว ใจก็จะภักดี และยึดเอาเสมอว่าผู้ชายคนนั้นเป็นสามีตัวเอง และไม่คิดนอกใจมีคนอื่น...ผู้หญิงส่วนมากเป็นแบบนั้น และเราก็หวังว่าอ้อนจะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน”

“หลังจากวันนั้น เราก็ไม่ยอมให้ไอคิม เข้าใกล้อ้อนอีก พอไอคิมมันรู้นะว่าอ้อนเป็นเมียเราแล้ว...มันแทบจะฆ่าเรา...และเป็นครั้งแรกที่พวกเราทั้ง 3 คนได้เปิดอกคุยกัน.....”มันทำเสียงซีเรียส ท่าทางจริงจัง ไอโมก็เลยพลอยเครียดไปด้วย

“ความจริงแล้ว อ้อนกับไอคิม ไม่ได้คบกันแบบแฟน แต่ด้วยบาดแผลที่ทั้ง 2 คนเจอมาเหมือนกัน เจ็บมาเหมือนกัน กับเรื่องเดียวกัน พวกมัน 2 คน เลยเป็นยาให้กันและกัน...จะว่าไปไอคิม มันก็แอบเผลอใจให้อ้อนเหมือนกัน...และขอคบกับอ้อนเป็นแฟนจริงๆจังๆซะด้วย.....” มันทำเสียงภูมิอกภูมิใจซะนักหนา แต่ไอโมสิครับ เจ็บแปล๊บๆที่อกข้างซ้ายขึ้นมาซะดื้อๆ ไอคนหลายใจ ชิ

“แต่อ้อน ปฏิเสธ...อ้อนไม่ได้ชอบไอคิมแบบแฟน แค่คิดว่าไอคิมเป็นเพื่อนคนพิเศษเท่านั้นเอง...มันคงเฮิร์ท อยู่ไม่น้อยเลยนะเนี๊ยะ หึหึ...”อ๋อย ไอโมเจ็บ....

“แต่มันก็ไม่ได้พิรี้พิไรอะไรมากหรอก..เห็นมันบอกก็เฮิร์ทอยู่หลายวัน กินข้าวไม่ลง อยู่หลายมื้อ..จนอ้อนต้องมาตบกบาลเอาขี้เลื่อยออกจากหัว..มันถึงหายบ้า....” อือ ทำไมไม่ตบให้มันหัวทิ่มตายไปเลยหล่ะ ไอบ้า..ฮือ

“แค่รู้ว่าไม่ได้แย่งแฟนเพื่อน เราก็ดีใจสุดๆแล้ว นี้ยังมารู้ว่า อ้อนไม่มีใจให้มันอีก เรายิ่งดีใจใหญ่....ยิ่งตอนหลังไอคิมมันได้บอกกับเราว่า อ้อนอะรู้ตั้งนานแล้วว่าเราอะชอบอ้อน และอ้อนก็แอบมีใจให้เราเหมือนกัน แต่ยังเข็ดๆกับแฟนเก่าอยู่ อ้อนจึงกลัวๆไม่กล้า ให้ใจเราเต็มร้อย ก็แค่ดูๆเราไปเรื่อยๆ รอให้เรากล้าๆ เข้าไปถาม เรื่องอ้อนกับไอคิมตรงๆ...”

“แต่ดูท่าเราจะไม่กล้า อ้อนก็เลยได้มีเวลามองเรา ดูเรา ได้นานๆ พูดแล้วก็เขิลเหมือนกันนะ...อ้อนนี้ก็ร้ายใช่เล่น... รู้ว่าเราชอบ ก้อเลยได้ที ปั่นหัวเราซะหัวปั่นเลย...หึ นายก็โดนไปด้วยหนิ ใช่มะ...ได้ยินว่าอาการหนักเหมือนกันหนิ วันนั้นหน่ะ...นี้หล่ะโม เค้าเรียกมารยาหญิง” อ้า แล้วมันก็วก เข้าหากูจนได้ ไอเพื่อนชั่ววววววววววววววววว

“พูดมากน่า ...ไม่เกี่ยวเว้ย...” อายครับ ฮึ่ม ในที่สุดก็เป็นอย่างที่คิด แม่ม หลอกกู ต้มกูซะเปื่อยเลย

“ดูเหมือนจะราบรื่นดีใช่มะ...เรารักอ้อน ได้อ้อนมาเป็นเมียสมใจ ถึงอ้อนจะไม่ได้รักเรา แต่ก็ชอบๆเราอยู่มากเหมือนกัน...มีเพื่อนสนิทที่เราไว้ใจให้ดูแลเมียเราได้...และเมียเราก็ไม่มีทางคิดนอกลู่นอกทางกับเพื่อนเราด้วย...เรากับอ้อนไม่เคยทะเลาะกัน อ้อนน่ารัก เป็นทั้งเพื่อน ทั้งเมีย บางทีก็เหมารวมเป็นแม่ให้เราด้วย....” มันพูดน้ำเสียงสุขใจมากมายครับไอปอด์น ไอโมก็เลยแอบยิ้มไปกับมันด้วย

“แต่ว่า...เทอมนั้นเกรดเราตก ติด f ด้วย คงจะหลงระเริงอยู่กับอ้อนมากไป ตามประกบอ้อนมากเกินไปมั้ง...เราก้อเลยกลุ้มคิดไม่ตก..ขืนเป้นแบบนี้ต่อไปเราต้องโดน รีไทร์ แน่ๆ....เราก็เลยตัดสินใจห่างๆอ้อนออกมาบ้าง ซึ่งอ้อนก็ไม่ว่าอะไร เราคิดว่าอ้อนคงเข้าใจเราดี...จากที่เคยไปหาทุกวัน เราก็เริ่มห่าง สองสามวันไปครั้ง แต่เราก็โทรคุยกับอ้อนทุกวันนะ...อ้อนก็ยังร่าเริงดีเหมือนเดิม และอีกอย่างไอคิมก็ยังไปหาอ้อนเป็นปกติอยู่ ทำหน้าที่แทนเราไง...”

“จาก สอง สามวันไปครั้ง ก้เป็น อาทิตย์นึง ถึงจะแวะไปหาทีมีเวลาดูหนังรอบมิดไนท์กันบ้าง....อ้อนก็ยังเฉย เราก็แอบภูมิใจเล็กๆ ที่เมียเราเข้าใจเรา ไม่โวยวาย.ทำตัวน่ารำคาญ เหมือนกับบรรดาเมียๆของพวกเพื่อนๆเรา...เราเรียนปี 2 แยกภาค แล้ว เราต้องออกภาค สนามบ่อยๆ(ไอปอด์นไม่ได้เรียนภาค เดียวกับไอคิมครับ) กลับถึงบ้านก็ต้องทำงานส่งอาจารย์ บางทีถึงขั้นลืมโทรหาอ้อนด้วยซ้ำ...”

“จนพักหลังๆ อ้อนต้องมาหาเราที่บ้านแทน...อ้อนบอกว่าปอด์นยุ่ง แต่อ้อนไม่ยุ่งหนิ...ยังไงซะอ้อนก็เรียบจบอยู่แล้วหล่ะ ปวส.หน่ะ ..เราอะทั้งรักทั้งหลงอ้อนเลยนะ...อ้อนช่างน่ารักเข้าใจ รู้ใจเราไปหมด...เราชักทนไม่ไหวที่ไม่ได้เจอหน้าอ้อนนานๆแบบนี้เราก็เลย คะยั้นคะยอให้อ้อนย้ายมาอยู่กับเรา ไม่งั้นก็ย้ายออกไปหาที่อยู่ใหม่ด้วยกัน...เราคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดานะ..ใครๆเค้าก็ทำกัน...แต่อ้อนอะกลับโกรธเราและบอกเราว่า...อ้อนเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ..แค่ที่ทำอยู่เนี๊ยะ ก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว..นี้ยังจะให้หอบเสื้อผ้าไปอยู่กินกับผู้ชายอีกเหรอ..”

“อ้อนคงจะโกรธเราจริงๆ แต่พอเราง้อหน่อยอ้อนนิด อ้อนก็หายแล้ว...แต่ก็ยังไม่ยอมมาอยู่กับเราอยู่ดี...เราคบกับอ้อน ด้วยความเชื่อใจกันและกัน เราคิดว่างั้น..เราภูมิใจดีใจซะนักหนาที่เมียเราไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิก จุ้นจ้าน เหมือนคนอื่น ไม่พูดมากน่ารำคาญเหมือนกับที่เพื่อนๆเรามันบ่นเรื่องเมียมันให้เราฟัง...”

“แต่ถ้ารู้ว่าเรื่องมันจะเป้นอย่างทุกวันนี้...เราจะไม่นิ่งนอนใจ อยู่แบบนี้หรอก เราจะคุยกับอ้อนให้มากกว่านี้ จะไม่คิดเองว่าอ้อนคิดเหมือนเรา...จะไม่คิดว่าอ้อนไม่เป็นไรที่เราไม่มีเวลาให้ จะไม่คิดว่าอ้อนไม่เหงาไม่คิดมากที่เราห่างไป..เราไม่เคยรู้ว่าอ้อนคิดอะไรอยู่ เราไม่รู้เลยนะโมว่าอ้อนคิดอะไรอยู่ในใจ..อ้อนไม่เคยพูด..ไม่เคยบ่นอะไรกับเราเลย...ทุกครั้งที่เจอหน้า อ้อนก็จะยิ้มให้เรา เข้ามากอดเข้ามาหอมเราเป็นปกติเหมือนทุกครั้ง...เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอ้อน.”


***********************************

[sun]

ตอนที่ 65


“ตอนอ้อนสอบ.ครั้งสุดท้ายก่อนจบ ปวส...เราก็สอบแล้วเหมือนกัน..วันนั้นเรารู้สึกแปลกๆ อยู่ๆ..อ้อนที่ปกติ..ไม่เคยเป้นฝ่ายเริ่มก่อนเลย ถ้าเราไม่เริ่ม อ้อนจะไม่มีวันเริ่มก่อนเป็นอันขาด...เราดีใจและคิดว่าอ้อนคงอยากเอาใจเราบ้าง.และอ้อนก็นอนค้างที่บ้านเราด้วย...ก่อนกลับอ้อนบอกเราว่าช่วงสอบนี้อย่าพึ่งเจอกันเลย สอบเสร็จค่อยเจอกัน ...โทรศัพท์คุยกันก็คงพอ....เราก็ไม่ว่าอะไรตามใจอ้อนอยู่แล้ว” พอถึงตรงนี้น้ำเสียงไอปอด์นเศร้าลงไปถนัดใจ

“พอสอบวันสุดท้ายเราก็ดีใจ กะว่าพรุ่งนี้จะไปหาอ้อนเพราะอ้อนบอกเราว่าพรุ่งนี้อ้อนสอบเป็นวันสุดท้าย..คืนนั้นยังคุยกันดีๆอยู่เลย..เราบอกอ้อนด้วยว่าสอบเสร็จรอด้วยจะไปรับอ้อนที่โรงเรียน...จะได้ไปฉลองสอบเสร็จกัน 2 คน...”

“เรา รออ้อนที่หน้าโรงเรียน รอที่เดิมที่เคย รออ้อน รอแล้วรออีกอ้อนก็ไม่มาซะที เราเพจ เข้าเครื่องอ้อน ให้โทรกลับอ้อนก็ไม่โทร เรารออ้อนอยู่ที่หน้าโรงเรียน เกือบ 2 ชั่วโมง เราทนไม่ไหวคิดว่า..อ้อนแกล้งอำเราแน่ๆ เราจึงขับรถไปหาอ้อนที่บ้าน..(ตอนนั้นรู้สึกว่าอ้อนจะมาเช่าทาวเฮาร์อยู่กับเพื่อนครับ)”

“โมรู้ไหม...พอเราไปถึงบ้าน บ้านอ้อนเหมือนบ้านร้างเลย...ไม่มีใครอยู่ ประตูหน้าบ้านเปิดโล่ง...มีป้าคนนึงเดินอยู่ในบ้าน เราจึงเดินเข้าไปถาม ตอนนั้นเราใจไม่ดีแล้ว...ใจเราสั่นไปหมด...” ตอนนี้ไอปอด์นมันเหมือนจะร้องไห้เลยครับ

“ป้าบอกว่า...เค้าย้ายกันออกไปตั้งแต่เมื่อวาน...สอบเสร็จเค้าก็ขนของกันออกไปเลย...อ้อนโกหกเรา..ฮึก...เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอ้อนถึงทำแบบนี้ ทำเหมือนหนีเรา...เราโทรหาไอคิมเผื่อว่ามันจะรู้ว่าอ้อนอยู่ไหน...ไอคิมมันก็ไม่รู้เหมือนกัน...เราไปหาเพื่อนอ้อนทุกคนที่เรารู้จัก ...ทุกคนก็บอกแค่ว่าอ้อนขนของกลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน....เราก็เลยขับรถไปหาอ้อนที่บ้าน...”ตอนนี้ไอปอด์นร้องไห้แล้วครับ ไอโมเลยพลอยเศร้าไปด้วยเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกมัน 2 คนกันแน่ ทำไมอ้อนต้องทำแบบนี้

“แม่อ้อนบอกว่า..อ้อนพี่งไปกรุงเทพฯเมื่อเช้า...ไปหาพี่สาว จะกลับมาอีกทีก็ตอนวันรับใบประกาศ...เราไม่กล้าขอที่อยู่พี่สาวอ้อน เพราะดูท่าแม่อ้อนจะไม่ค่อย ชอบใจเราเท่าไหร่แล้ว ที่เราไป.ซักนั้นซักนี้เรื่องลูกสาวเค้า...”

“ตอนนั้นเราก็ได้แต่รอ...รอให้อ้อนกลับมา.ในวันรับใบประกาศ...เราต้องคุยกับอ้อนให้รู้เรื่อง....และเราก็หวังว่าอ้อนจะติดต่อเรากลับมา”

“เราแทบบ้าเลย เราไม่รู้ว่าทำไมอ้อนถึงทำแบบนี้ ไอคิม...มันมองเราเหมือนเห็นใจ เรารู้ว่ามันต้องรู้แน่ๆว่าอ้อนอยู่ไหน และทำไมอ้อนถึงทำแบบนี้ แต่มันไม่บอกเรา มันไม่บอกอะไรเราเลย....มันบอกเราแค่ว่า...เอาไว้คุยกับอ้อนเอง...”

“....อ้อนไม่ติดต่อหาเรา ไม่โทรหา ไม่มีวี่แววของอ้อน....เรารออ้อน..เกือบเดือน....ใจเรามันจะขาดอยู่แล้ว....พอวันรับใบประกาศเราไปดักเจออ้อนที่หน้าหอประชุมโรงเรียนอ้อนตั้งแต่เช้ามืด เหมือนไอบ้าเลย...หอบช่อดอกไม้ หอบตุ๊กตาเพื่อเอาไปให้เมีย เรา...ให้อ้อนรู้ว่าเรารัก คิดถึงอ้อนมากแค่ไหน ฮึก...เรารออยู่ตรงนั้น...ไม่สนใจใครไม่อายใคร...แต่เราก็ไม่เจออ้อน...จนบ่ายพวกที่ขึ้นหอประชุมลงมากันหมดแล้ว เราก็ยังมองหาอ้อนไม่เจอ เจอแต่เพื่อนอ้อน ...แค่นี้เราก็ดีใจจนจะคลั่งแล้ว....”

“เพื่อนอ้อนบอกเราว่าอ้อนลง ไปก่อนแล้ว..คงอยู่ที่ซุ้มหน้าตึกคอมฯ..เราก็เดินหอบของเป็นไอบ้าไปหาอ้อน...ยิ้มเหมือนคนบ้าเลย..ฮึก...พอไปถึงเราก็เจอพวกเพื่อนห้องเดียวกับอ้อนอยู่ตรงนั้นกันหมด แต่ เราไม่เห็นอ้อน...ฮึก” ไอน้องปอด์นของผมร้องไห้โฮเลยครับ ไอโมก็เลยน้ำตารร่วงตามมันไปด้วย เพราะผมนึกภาพตามได้หมดเลย

“เพื่อนอ้อนลากเราเข้าไปถ่ายรูปด้วย...พอเราถามถึงอ้อนพวกเค้าก็บอกว่า....อ้อน...กลับไปแล้ว..พึ่งกลับไปเมื่อกี้เอง....ฮึก...โม...ทำไม..ทำไมอ้อนถึงทำกับเราแบบนี้...เราไม่รู้ว่าเราทำผิดอะไร...อ้อนไม่พอใจอะไรเราทำไมอ้อนไม่บอกเรา...ทำไมอ้อนไม่พูดกับเราตรงๆ...” ยิ่งไอปอด์นมันสะอื้นไอโมก็ยิ่งสะเทือนใจตาม...

“เราไม่เข้าใจ....เราทิ้งของไว้ที่นั้นเอาไว้กับพื่อนอ้อน....ให้พวกเค้า ช่วยเอาให้อ้อนที..เราขับรถกลับบ้านเพื่อจะไปเค้นคอไอคิมให้มันคายออกมาให้หมดว่ามันรู้อะไรบ้าง มันปิดบังอะไรเรา...”

“เราเข้าไปหาไอคิมที่ห้อง มันกำลังนอนคุยโทรศัพท์ พอเห็นเรามันก็รีบ วางสาย....ทำหน้าตื่นๆ....ตอนนั้นเราแน่ใจแล้วว่ามันอะ...ต้องคุยอยู่กับอ้อนแน่ๆ....เราคะยั้นคะยอกับมันทั้งขู่ทั้งตะคอก ทั้งร้องไห้ต่อหน้ามัน ให้มันเห็นใจเรา..ให้เราได้เจอเมียเราหน่อย แต่มันก็มันยอม....มันบอกเราแค่ว่า.....มันรับปากอ้อนไว้แล้ว...ว่าจะไม่บอกเรา....แล้วอ้อนจะมาบอกเราเอง....ฮึก...เราแค้นมันมาก...เราต่อยมัน..เราเตะมัน...แต่มันไม่สู้เราเลย...มันบอกเราแค่ว่ามันขอโทษ...มันบอกเราไม่ได้จริงๆ....ฮึก”

“เราทรมานกับความไม่รู้..ของเราอยู่..2-3 เดือนได้...อยู่ๆวันนึง ก็มีโทรศัพท์เบอร์แปลกๆโทรหาเรา...พอเรารับสาย...คนที่โทรมาคืออ้อน...เรามือสั่น ใจสั่นไปหมด....เราดีใจ...ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยโกรธอ้อนเลย...เรารู้ว่าอ้อนเป็นคนมีเหตุผล อ้อนต้องมีอะไรซักอย่าง...และเราจะได้เจอเมียเราแล้ว...เรื่องที่คาใจอยู่จะได้หายซะที.....”ไอโมแอบใจเต้นไปด้วยครับ

“เราขับรถไปหาอ้อนที่ สถานีรถปรับอากาศ อ้อนนัดเราไว้ตรงนั้น...พอเราไปถึงที่นัดเราจอดรถที่ริมฟุตบาต แล้วมองหาอ้อน....ฮึก..หาด้วยความคิดถึง...อยากเจออยากกอด เราจะไม่ปล่อยให้อ้อนไปไหนอีกแล้ว...ฮือ...แค่นี้เราก็ทรมานจะแย่แล้ว...”ไอปอด์นเริ่มร้องไห้อีกแล้วครับ

“แล้วเราก็เห็นผู้หญิงคนนึง ...เดินตรงมาหาเราที่รถ...อ้อน อ้อนของเรา...อ้อนยังยิ้มให้เราเหมือนเดิม...อ้อนขาวขึ้น อ้อนสวยขึ้นผิดหูผิดตา ...จนเราตะลึง...อ้อนเดินเข้ามานั่งกับกับเราในรถ..เรามองอ้อนด้วยความคิดถึง..ถ้าเรามองไม่ผิด สีหน้าแววตาอ้อนก็กำลังบอกเราเหมือนกันว่าคิดถึง...คิดถึงแล้วทำไมต้องทำแบบนี้...”

“ขอโทษ..ฮึก ฮือ...คำแรกในรอบหลายเดือนที่ไม่ได้เจอไม่ได้เห็นหน้า คำแรกที่อ้อนพูดกับเรา คือ...ขอโทษ....เราอยากดึงอ้อนมากอดใจแทบขาดแต่เราทำไม่ได้....เราต้องฝืนตัวเองแทบตายกว่าจะถามหาเหตุผลจากอ้อน....อ้อนบอกเราว่า อ้อนกลัว...คำเดียวสั้นๆแค่นั้นเอง....”

“โม รู้ไหม...แค่นี้เราก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว..แต่คำที่เลวร้ายที่สุด ที่เราไม่นึกว่าจะได้ยินจากปากอ้อน...เราไม่คิดว่าอ้อนจะพูดมันออกมา ฮือ....โม..ที่อ้อนบอกให้เราไปหาอ้อนวันนั้น อ้อนไม่ได้มาอธิบายให้เราฟังว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงหนีเราไป ทำไมถึงทิ้งเรา... อ้อน...ฮือ...อ้อน แค่ต้องการ พูดคำว่า... ‘ปอด์นเราเลิกกันเถอะ’ ฮือ..แค่นั้น แค่นั้นจริงๆโม...อ้อนไม่ได้บอกอะไรเราเลย...”ตอนนี้ไอโมร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมายังกะเป็นเรื่องของตัวเอง...โทรหาไอปอด์นเพื่อจับผิดคน ไม่ได้เตรียมตัวรับเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย...

“เรารับไม่ได้จริงๆ...เราร้องขอคำอธิบายจากอ้อน หาเหตุผล ขอร้องไม่ให้อ้อนทิ้งเราไป...แต่ที่เราได้กลับมาคือ...น้ำตาของอ้อน อ้อนร้องไห้ทำไม...ฮือ...คนที่ร้องควรเป็นเรา...เราเจ็บ ...ทำไมเราต้องเลิกกัน”

“ ‘ปอด์น...อ้อนรักปอด์น....แต่อ้อนคบกับปอด์นไม่ได้’ อ้อน พูดกับเราแบบนี้ ...จะให้เราพูดอะไรได้อีก...อ้อนรักเรา แต่เมื่อกี้อ้อนพึ่งจะบอกเลิกกับเราไป...เรางง...เราไม่เข้าใจอ้อน....เราไม่อยากมองหน้าอ้อน..เราฟุบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัย...อ้อนยิ่งสะอื้นหนักยิ่งกว่าเดิม....เรารู้ว่าอ้อนเอามือมาลูบหัวเรา แล้วอ้อนก็เปิดประตูรถแล้วเดินลงไปเลย....เราไม่รุ้จะห้ามอ้อนยังไง....เราได้แต่เงยหน้ามองอ้อนที่เดินขึ้นรถทัวร์ไป....เราเจ็บ แต่เราไม่รู้ว่าเราจะดึงรั้งอ้อนไว้ยังไงได้....อ้อนรักเรา แต่อ้อนขอเลิกกับเราทำไม....เราไม่เข้าใจ...”

“โม...โมรับปากเราแล้วนะ ว่าจะช่วยเรา....ช่วยเราหน่อย...เราคิดถึงอ้อน...เราอยากเจออ้อน...เราอยากคุยกับอ้อนให้รู้เรื่องอีกซักครั้ง....โม....เราพยายามแล้ว พยายามลืมอ้อนแล้ว หาคนอื่นมาแทนอ้อน แต่มันไม่ได้จริงๆ เรารักอ้อนอะโม ฮือ...ช่วยเราด้วยช่วยเราที....เรารอ..ไอคิมไม่ไหวแล้ว....เกือบปีแล้วโม...ไอคิมมันรู้ว่าอ้อนอยู่ไหน...มันไปหาอ้อนทุกเดือน แต่มันไม่ยอมบอกเรา มันบอก ให้เรารอ รอก่อน ..ไม่ต้องเป็นห่วงอ้อน...มันไม่ยอมให้อ้อนมีแฟนใหม่หรอก...มันจะดูแลอ้อนไว้ให้เราอย่างดี ....ฮึก..โม...แต่..เราอยากเจออ้อน เราคิดถึงอ้อน เราอยากกอดอ้อน...โม…โม.ช่วยเราได้ใช่ไหม โม ช่วยเราหน่อย...เราอยากเจอ เมียเรา....” เสียงไอปอด์นมันทั้งอ้อนทั้งร้องขอให้ผมเห็นใจมัน....มันคงทรมานน่าดูกับความคลุมเครือที่อ้อนได้ทำไว้กับมัน....

“อืม..ฮึก..ได้สิ...เราจะช่วย...ปอด์นไม่ต้องห่วงนะ...” ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องราวจริงๆมันจะเป็นยังไง คำพูดที่ว่า..อย่าฟังความข้างเดียวนั้น ใช้กับผม ณ ตอนนี้ไม่ได้ผลเสียแล้ว...

“จริงเหรอโม.ขอบใจมากโม...ขอบใจจริงๆ....ฮึก” แค่ผมได้ยินเสียงแสดงถึงความขอบใจอย่างสุดซึ้งจากไอปอด์น แค่นี้ไอโมก็รู้สึกว่าตัวเอง ตัดสินใจไม่ผิดที่คิดจะช่วย....

“ไม่เป็นไร....แต่ว่า...ให้เราคิดดูก่อนนะ...ว่าจะช่วยปอด์นได้ยังไง..”และเราต้องสะสางเรื่องที่พวกมันทำไว้กับเราด้วย ทั้งไออ้อนทั้งไอคิม...กูไม่ได้ลืมเฟ้ย กูยังแค้นอยู่ รวมหัวหลอกกูเหรอ...

“เหรอ...งั้น..เดี๋ยว เราลงไปหาโมเลยนะ...พรุ่งนี้เลยดีไหม...”ไอปอด์นมันถามผมแสดงถึงความร้อนรนจนเกินเหตุ

“เฮ้ย...เร็วไปอย่าพึ่งดิ...ต้องคิดให้รอบคอบก่อน...น่าไม่ต้องห่วง...ถ้าเราจะช่วยปอด์นนะ...เราต้องช่วยให้ถึงที่สุด....เอาให้ถึงแต่งงานแต่งการ ..ถึงห้องนอนถึงเตียงนอนเลยดีไหม..” ผมพูดแซวไอปอด์นมันไปยิ้มๆ...

“บ้า..โมอะ...”ไอปอด์นมันสูดน้ำมูก ฟื้ดๆ แล้วทำเสียงเขิลๆตอบผมกลับมา

แหม๋งี้ ค่อยเหมือนเป็นไอปอด์นหน่อย....มึงนี้ก็หนา..ทนมาได้ยังไงวะกับความคลุมเครือแบบนี้วะเนี๊ยะ เป็นกู คงอกแตกตาย ตั้งกะหาเมียไม่เจอแล้ว...ไม่ใจเย็นรอแล้วรอเล่าแบบนี้หรอก...เฮ้อ...อันว่ารักหนอรัก

“แล้ว..ตกลง โมกับ ไอคิม..เป็นยังไงกันแน่เนี๊ยะ...เห็นมันไปกรุงเทพฯบ่อยขนาดนั้น นึกว่าไปหานายซะอีก...”ผมกับไอปอด์นเงียบ อยู่ในพวังความคิดตัวเองแป๊บนึงครับ ไอปอด์นมันจึงถามผมออกมา

“ยังหรอก ใครจะไปคืนดีกับมันได้ง่ายๆหล่ะ...นี้จะบอกอะไรให้ เมียนาย กับไอคิมอะ มันรวมหัวกันหลอกเรา..ฮึ่มๆ...จะเอาคืนให้สาสมเลย...”พอนึกถึงแล้วมันแค้นครับ ความแค้นมันจุกอก..ความสงสารเห็นใจทีมีต่อไออ้อนเมื่อกี้ โดนความแค้นของไอโมกลบทับเสียแล้วครับเพื่อนๆ.....

“อ๋อ...ก็เลยโทรมาหาเราใช่มะ..เห็นเราเป็นอะไรเนี๊ยะ...แต่ก็ดีนะ ที่โมเลือกที่จะโทรถามเรา...ไม่งั้นเราคงมืดแปดด้าน เป้นไอโง่ ให้อ้อนกับไอคิมมันปั่นหัวเราเล่นเหมือนกันหล่ะ....หึ...ขอบใจมากนะโม...แต่ถ้าจะเอาคืนจากอ้อนหล่ะก็...แค่เบาะๆพอนะ...”โอ้ยห่วงกันเจงๆๆๆๆๆ..มันทำขนาดนั้นยังจะห่วงมันอีก ไอโมคิดด้วยความหมั่นไส้ แกมริษยาเล็กๆ

“เอ่อ...ยังไงการเอาคืนของเรา ก็ต้องมีปอด์นร่วมด้วยช่วยกัน อยู่แล้วหล่ะหนา...อยากเจอเมียไหมหล่ะ...”ถามมันไปหยั่งเชิงก่อนครับ ตอนนั้นคิดไม่ออกหรอกครับว่าจะทำยังไงกับพวกมันดี ..

“อยากดิ..อยากคืนดีกะอ้อนใจแทบขาดแล้ว....เราเอาด้วย...” แค่นี้หล่ะที่อยากได้ยิน....

“อืม..ดี..งั้นแค่นี้นะ...ขอนอนคิดดูซักคืนก่อน แล้วเดี๋ยวจะโทรไปบอกว่าจะเอายังไง...” ผมบอกไอปอด์นไปอย่างใช้ความคิด

“ได้สิ...งั้นแค่นี้นะ...เอ่อ ว่าแต่อ้อนสบายดีนะ...ไม่มีใครมาเกาะแกะเมียเราจริงๆนะโม....” ทำเสียงน่าสงสารจริงๆครับไอน้องปอด์นที่น่ารักของผม...เฮ้อ..แล้วนี้มันไปตกหลุมล่อของไออ้อนอีท่าไหนวะเนี๊ยะถึงได้ลุ่มหลงรักใคร่กันขนาดนี้ หรือว่า....ไออ้อนมันลีลาดี....คิคิ(จริงปะวะอ้อน หุหุ)

“อือ...ไม่มีหรอก ใครจะมาเอามัน...” พูดไปงั้นแหละครับ ความจริงเห็นไออ้อนนิ่งๆเฉยๆ แบบนั้น แต่หนุ่มๆ ตอมกันให้หึ่งนะครับ(เอ๊ะทำไมต้องหึ่งด้วยวะ)

“เฮ้อ..ค่อยยังชั่ว...คืนนี้คงเป็นคืนแรกในรอบหลายเดือนที่เรา จะได้นอนหลับสนิทซักทีนึง...”โอ้ย แหวะ เน่าซะ ไอโมอยากอ๊อก...ชิ อิจฉานะเว้ย....

“เออ...แค่นี้นะ...แล้วเดี๋ยวโทรหา...อ๋อ...ห้ามบอกไอคิมหรือใครเป็นอันขาดว่าเราโทรหา โอ เค บาย” ไม่ต้องรอให้มันรับปากไอโมก็วางสายทันที

พอวางสายรู้สึกหูวิงๆ อื้อๆครับ..มือร้อนไปหมด โทรศัพท์ร้องเตือนว่า ..เติมแบตให้ตูซะทีสิวะ..คุยแม่มอะไรนานเป็นชาติแบบนี้...เฮ้อ.ไอโมจึงได้ดึงที่ชาร์ตออกมาเสียบกับเต้าเสียบ แล้วกลับมานอนเอามือก่ายหน้าผาก ครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะเอายังไงดี....งานนี้ต้องยิงปืนนัดเดียว..ต้องได้ทั้งนกทั้งอีแร้งพร้อมๆกันเลยน่าจะดีเป็นที่สุด...

หลอกให้กูกลุ้มซะหลายวัน ว่าตัวเองเป็นชู้กับผัวเพื่อนโธ่...ยัยเพื่อนทรยศ...มึงก็ด้วยไอคิม...ไอชั่วแหม๋....หลอกให้กู...ร้องไห้เป็นเผาเต่า...แถมเกือบเอาชีวิตไปทิ้งโดยไม่จำเป็นซะอีก...ฮึ่ม....แค้นเว้ยแค้น.....งานนี้จบไม่สวยแน่มึง ยอมง่ายๆก็ไม่ใช่ไอโมซิวะ...แล้วเด๋วเจอกัน สนุกแน่มึง.....

ป๋อหล๋อท้ายตอน.....รู้สึกว่าตอนนั้นไอโมจะคุยโทรศัพท์กับไอปอด์นนานมากๆเลยครับ ตั้งกะ 6 โมงเย็นจนเกือบๆเที่ยงคืนได้มั้งครับ เด็กๆมาเรียกไปกินข้าวตั้งหลายที แต่ไอโมก็ไล่พวกมันออกจากห้องผมตลอด หุหุ
*********************************************

[sun]

    โมโม...Say ::   คุยกันตอนจบตอนครับ   

วันนี้ลงรวดเดียวเลยนะครับ ความจริงมันก็เป็นตอนเดียวกันนะแหละ

แต่มันยาวเกินไป ไอโมเลยแบ่งลงเป็น 3 ตอน

ถ้าจะลง วันละตอน กลัวท่านผู้อ่าน อ่านไม่ต่อเนื่องครับ ไม่ใช่วิสัยไอโม (นอกจากตอนอยากแกล้งทั่นผู้อ่าน)

ที่จริงแล้ว ช่วงนี้ที่โทรคุยกะไอปอด์นเนี๊ยะ กะจะเอาแค่สั้นๆครับ กะตัดตอนสุดฤทธิ์ แต่ไม่รู้จะตัดยังไงอะ คือ...ตอนนี้เป็นตอนที่ผมจำได้ไงฮะ จำได้ว่าคุยกะไอปอด์นว่าไง ที่จริงยาวกว่านี้มาก แต่ตัดตอนได้เท่านี้ ก็ยังยาวอยู่ดี

ถ้าจะเล่าแค่นิดๆหน่อยก็กลัวทั่นผู้อ่านจะงง และไม่เข้าใจกัน ก็เลยยาวนิดนึง......

ถ้าไม่อยากอ่านก็ข้ามๆไปได้นะครับ ....มันเป้นความสัมพันธิ์ของพวกมัน 3 คนครับ..ที่จริงมันเล่าเยอะกว่านี้มาก ลึกซึ้งกว่านี้มาก แต่อย่างที่บอกว่า ตัดตอนไป...

เรื่องของไอปอด์นกับอ้อน ถ้าเขียนเป็นนิยาย คงสะเทือนอารมณ์น่าดู ยิ่งต่อจากนี้ไปยิ่งหนักเอาการ เหอๆ....แต่ผมจะไม่เล่าต่อแล้วครับ เรื่องของมัน 2 คนหน่ะ0...

มีความสุข ทุกวันเช่นเคย


ไอโม ของไอคิมครับทั่น    


**  ลงเสร็จแล้ว...พร้อมก่าถอนหายใจ หนึ่งเฮือก  **        

[THIP]

หุหุ หลังจากสืบรู้ความจริงแล้ว ก็เริ่มปฏิบัติการเอาคืน     

[jammy]

ความจริงไม่ต้องตัดตอนก็ได้นะจะได้อ่านกันตาเหลือกไปข้างนึงเลยสะใจดีอะหุๆ

[FOAM]

ตามทันซะที

เป็นกำลังใจให้ครับ

[DeShiWa]

 

อะครับสงสารปอร์นผู้แสนดีจังครับผม

เอาใจช่วยทั้ง โม และ ปอร์นนะครับ

 

[^ - ^A s A v I n * o *]

อิอิ โม ต้องเอาคืนให้สาสมเลยนะ

 

[byzantines]

  กว่าจะมาต่อนะครับเนี่ยยย แหะๆ แต่ก็ขอบคุณมากๆนะครับที่นำมาต่อให้ได้อ่านกัน เรื่องราวชีวิตนี่ก็แปลกนะครับ ขึ้นๆลงๆ มากมายเหลือเกิน เป็นกำลังใจให้ทุกคนต่อสู้กับเกมชีวิตให้ถึงที่สุดเพื่อตนเองและคนที่รักน้าครับ ตอนนี้ก็ทำให้หายคิดถึงกับหายคิดมากด้วย  หลงคิดแทนต่างๆนาๆเลยด้วย งอลลๆๆๆ แหะๆๆๆ สุดท้ายขอบคุณคุณโมและคุณซินมากๆนะครับ หวังว่าจะร้ากกันแบบนี้ตลอดไปน้าครับ ไม่ขาดไม่หายส่งข่าวถึงกันบ่อยๆนะครับ ขอบคุณมากๆครับผม   

[•♀NoM!_KunG♀•]

หว่า...และแล้วพี่โมก้อรุ้จนได้นะฮะ

แล้วแบบนี้จะทามยังไงละฮะเนี่ย

ถ้าจะเอาคืนจิงๆจะอยุ๋ยังไงนะเนี่ย

ว่าแต่พี่โมช่วยเล่าเรื่องของพี่ปอด์นก่ะพี่อ้อนให้ด้วยไม่ได้หลอฮะ

ถ้าสงสารเด็กๆก้อต่อด้วยนะฮะ(โลภมากจังเรา แหะๆ )

ยังไงก้อมาต่อให้อีกนะฮะ

อย่าลืมมาต่อนะฮะ

อยาก่อานต่อมากมายนะฮะ

จะรอนะฮะ

เปงกำลังใจให้นะ สู้ๆนะ คุคุ

[krappom]

เริ่มปฏิบัติการเอาคืน ณ บัดนาว

 

[Poes]

เอาคืนเลยโม เอาให้หนักๆเลย