*******************************************
เช้าของวันเดินทางกลับบางกอก ผมกับไอนัท แทบจะไม่ได้คุย กันเลยครับ มันเหมือนกับว่า ตลอด 4 วัน ที่ผ่านมา มันเป็นแค่จินตนาการในความฝันของผมกับมันงั้นแหละ
ไอนัทมันทำหน้าจ๋อยแดก มาตลอดระยะทางจากชะอำ ถึง บางกอกกันเลยทีเดียว ผมก็ใช่ย่อย ครับ ยิ่งใกล้กรุงเทพ เข้าไปเท่าไหร่ ใจผมมันก็เหมือนกับจะขาดรอนๆ ครับ ....มันเหมือนเป็นลางสังหรณ์อะ ผมจึงไม่อยากกลับ
“พี่นัท แวะ กินข้าวกันก่อนนะพี่ ผมหิว” อ้า ความจริง ก็คงแดกข้าวไม่ลงหรอกครับ
แค่อยากยืดเวลา ประหารออกไปนิดหน่อย แฮะ ลางสังหรณ์ของผม มันบอกผมว่า ตอนนี้ ไอคิมมันคงรอผมอยู่ที่บ้านน้ากิตอะ ผมกลัวหง่ะ...กลัวเพราะผมไม่รู้ว่ามันจะทำยังไงกับผม ฮือ..น่ากลัวโคตร
“ไม่หล่ะ พี่ไม่หิว รีบๆ กลับกันดีกว่า” อ้า เป็นครั้งแรกเลยครับ ที่มันขัดใจผม
ผมก้อ ได้แต่มองหน้ามันอย่างอ้อนวอน
“กลัวอะไรขนาดนั้นครับ...กลัวไอคิมเหรอ” มันพูดหน้านิ่งๆ แววตาเศร้าๆ
“อือ ปะ เปล่านะ ไม่ได้กลัวเว้ย” กัดฟันพูดสุดฤทธิ์ครับ
“หึ ป่านนี้ มันคงรอตาหวาน อยู่ ที่บ้านแล้วหล่ะครับ” มันพูดแล้วยิ้มนิดๆที่มุม ปาก เว้ย สยองเว้ย ไอนัท ไอนัท เปลี๋ยนไป ฮือ ไม่เคยเห็นมันทำหน้างี้เลยอะ
“กู อยากจะรู้ นัก ว่ามึง จะรู้สึกยังไง ที่โดน ขโมย ของรัก ไปต่อหน้าต่อตา..” ไอนัทมันพึมพำ ออกมาเบาๆ
เหมือนกับพูดกับตัวเอง แต่ผม อะได้ยินเต็มสอง หู บอกแล้วผมอะหุดี หูหาเรื่องโคตรๆ ผมได้ยิน แล้วก็แทบ ลมจับ ครับ อารายกันเนี๊ยะ มันอารายกัน.....แล้วไอนัทมันก็หันหน้ามา ยิ้มให้ผม
“พี่รักตาหวานนะครับ...ถ้าไม่มีมัน ...ตาหวานก็ยังอยู่ที่ ขอนแก่นเหมือนเดิม ไม่ต้องหนีมาอยู่ที่ กรุงเทพ แบบนี้ หรอก...ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะครับ ตาหวานมีพี่อยู่ทั้งคน กลัวอะไร พี่จะไม่ยอมให้ใคร หน้าไหน มาทำอะไรตาหวานหรอกนะครับ” มันพูดกับผมน้ำเสียงจริงจังมากมาย
แต่แทนที่ผมจะรู้สึกโล่งอก ผมกลับรู้สึกหนักใจ มากมายเลยทีเดียวครับ เฮ้อ ถ้าไอคิมมันเกิดบ้าทำอะไร ขึ้นมา ไอนัท เอามันตายแน่ เฮ้อ แล้วนี้ มันจะเป็นยังไงหละที่นี้
สาธุ ....ขอให้ ลางสังหรณ์ ของลูก ผิดด้วยเถอะ เจ้าประคูณ ขอให้ตอนนี้ไอคิม ...มันยังอยู่กับญาติ พี่น้อง มันที่อยุทธยา และอย่าให้มันได้รู้เลยว่าลูกไปไหนมา สาธุ
ยิ่งใกล้ถึงบ้านเท่าไหร่ ไอโม ก็ยิ่งรู้สึก หายใจไม่ทั่วท้องท่านั้น และดูท่าไอนัท จะยิ่งทำหน้า น่ากลัว เข้าไปทุกที ที่มัน ขับรถใกล้บ้านผม
และในที่สุด สวรรค์ ก็ไม่เข้าข้าง คน จับปลา 2 มือ อย่างผม โทษที่ทำให้คนช้ำใจ เสียใจนั้น มันคงมากโข อยู่ มันถึงได้ย้อนกลับมา หาผม ได้อย่างรวดเร็ว และเจ็บปวดที่สุดในที่ชีวิตผม อีกครั้งหนึ่งเลย...
พอรถไอนัท เลี้ยวผ่านเข้ามาในหมู่บ้าน ไม่ถึง3 นาที รถไอนัทก็ค่อยๆ ลดความเร็วลง พร้อมกับหัวใจของไอโมที่แทบ จะหยุดเต้น
เมื่อสายตาของผม ได้ไปปะทะ เข้ากับร่าง ร่างนึง ที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่หน้าบ้านผม..และพอร่างร่างนั้น ได้ยินเสียงรถ ไอนัทที่เข้าจอดนิ่งสนิทลงตรงหน้าเค้าคนนั้น
เค้าก็เงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับร่างสูงๆที่ค่อยๆ ลุกขึ้น และก็มองตรงมาที่รถไอนัทที่ผมนั่งอยู่ เขม็งเลยทีเดียว..ไอโมแทบไม่อยากลงจากรถเลยครับ
แต่มาถึงขั้นนี้ ผมจะหนีไม่ได้อีกแล้ว..ผมจึงค่อยๆยื่นมือออกไปจับที่จับประตู แล้วค่อยๆ ผลักออกมา ผมก้าวขาลงจากรถ แล้วไปยืนเผชิญหน้ากับไอคิม
มันมองสบตาผม ด้วยแววตาว่างเปล่า...มันไม่พูดอะไรออกมาเลย..แววตามันไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลยอะ ผมกลัวนะ ไม่มี ความโกรธ ไม่มีความรัก ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น...จริงๆ...มองแล้วใจหายครับ
ไอโมแทบร้องไห้เลยอะ...ไอคิมดูเหมือนว่ามัน..กำลังช๊อค...
ผมรู้สึกว่ารอบตัว ผมขณะนี้มัน เงียบมาก เงียบ จนผมรู้สึกกลัว และไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยซักนิด ผมมองหน้าไอคิมอยู่ครู่นึง ก็ดูเหมือนมันจะได้สติ กลับมา มันหันหน้าหนี จากผม แล้วหันไปมองไอนัทช้าๆ แววตามันเริ่มฉายแววไม่พอใจขึ้นมาแล้วครับ
ไอโมก็รู้สึกโล่งอก นิดๆ ฮู้...โล่งอก...แต่เพียงนิดเดียวเท่านั้น แววตาสีหน้าของมันก็นิ่งสนิทลงเหมือนเดิม ไอโมเริ่มกลัวอีกแล้วครับ
แล้วมันก็หันกลับมามองผมอีกครั้ง..มันมองผมเหมือนกับมันกำลัง ผิดหวังในตัวผม แววตามันกำลังบอกผมว่า มันยอมแพ้แล้ว มันยอมแพ้ผมแล้ว...
ผมกับมันสบตากันนิ่ง แววตามันได้บอกผมหลายอย่าง ....และไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของมันเลยซักนิดเดียว
ก่อนที่มันจะค่อยๆก้าวขาเดินผ่านหน้าผมไปอย่างช้าๆ ผมได้แต่มองมันที่กำลังเดินผ่านหน้าผมไป ด้วยตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก ผิด ผิด หมด ที่ผมคิดไว้มันผิดไปหมด เลย ผมคิดว่า อย่างมาก มันก็คงโมโห ผม แล้วทำโทษผม ผมยอมเจ็บตัวนิดหน่อย เด๋วมันก็หายแล้ว แค่ผมอ้อนมันนิดๆหน่อย ไอคิมมันก็โกรธ ผมไม่ลงแล้วหล่ะ..ฮือ...ก็มันบอกผมเองว่ามันรักผม จะไม่ทิ้งผม ไม่ใช่เหรอ มันเอาหัวใจ ของมันสัญญากับผมแล้วนะ ว่าจะไม่ทิ้งผมอะ
ผมมองตามหลังมันไป ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ผมคิดว่า มันฟอร์ม เด๋ว มันก็คงวิ่งไปกระโดด เตะ ไอนัท และลากผมขึ้นห้องไปทำโทษผม มันฟอร์ม ฮือ มันฟอร์ม เด๋วมัน ก็หันหน้ามา แล้วทำหน้าโกรธ ๆ เหมือนจะฆ่าผม เหมือนเดิม..ฮือ..มันไม่ไปไหนหรอก มันไม่ทิ้งกูหรอก มันไม่เลิกกับกูหรอก
ผมรอ รอ ว่ามันจะหันหน้ากลับมา มองผม หันหน้ากลับ มา แล้วตะโกนตะคอก ด่าผม เหมือนที่มันเคยทำ
แต่ไม่ใช่ครั้ง นี้ มันเงียบ มันสงบ มันเดินตัวตรงแน๋ว ไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมามองผมเลยซักนิดเดียว
ใจผมมันจะขาดลงจริงๆ ก็คราวนี้หล่ะ..เจ็บ เจ็บ ชิบหาย เลย ฮือ.. รู้แล้วว่าครั้งนี้คงจะจบสิ้นกัน แล้ว จริงๆผมกับไอคิม...ในที่สุด ...มันก็เป็นฝ่าย จากผมไป จริงๆ...ด้วยการกระทำของผมเองด้วย ....
ร่างสูงๆ ผมหยักศก กำลังห่างไกลเกินเอื้อม สำหรับผมออกไปทุกที เป็นแบบนี้อีกแล้ว ผมได้แต่ มองตามแผ่นหลังใหญ่ๆ ของมันอีกแล้ว ..
และมันก็ค่อยๆลับสายตาผมไปอย่างช้าๆ และในที่สุดผมก็มองไม่เห็นมันอีกต่อไป...ผมยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเอง ด้วยตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บหน้าอก และรู้สึกเหมือนหัวใจผมมันจะหยุดเต้น.....(ไม่ได้เวอร์หรอก รู้สึกแบบนั้นจริงๆ)
ในความรู้สึก ของผม นั้นคงเป็นภาพสุดท้าย ที่ผมจะได้เห็นมันแล้ว ต่อไปถ้าเห็นหน้ากันอีกครั้ง ผมคงมองมันได้ในฐานะคนเคยรักกัน..........เท่านั้นเอง
ขอโทษนะคิม ที่ทำให้เสียใจ ขอโทษ..เราขอโทษ เรารักนายนะ คิม...เราขอโทษ....
******* ถ้าจะถาม ว่า ถ้ารักขนาดนั้น ทำไมถึงไม่วิ่ง ตามไป หล่ะ ขอโทษเค้าซะสิ อธิบายสิ ..ไอคิมมันรักผม เดี๋ยวมันก็หายโกรธ จะบอกผมแบบนี้ใช่ไหม.***************
******* ผมทำไม่ได้หรอก...ปล่อย มันไปเถอะ บางที..มันอาจจะเจอใคร ที่ดีกว่าผมก็ได้...การปล่อยมันไปครั้งนี้ของผม อาจจะทำให้มัน ได้กลับไปใช้ ชีวิต แบบผู้ชายทั่วไปก็ได้*************
********ไม่ใช่ ว่าผม ทำตัวเป็นนางเอก หรือ อะไรหรอก...ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่า เวลา และความห่างไกล จะพิสูจน์ตัวตนของแต่ละคนจริงๆ เมื่อเค้าทนผมไม่ไหว เด๋วเค้าก็เลิกรา กันไปเอง ************
*************สำหรับผม...วันนี้ผมอาจจะเจ็บปวด แทบขาดใจ*************
*******แต่ไม่เป็นไรหรอก...รักได้ก็เลิกรักได้......*******************
**********ผมมักบอกตัวเองเสมอ ว่า พรุ่งนี้ ก็เช้าแล้ว************ ***************************************************
*โพสเสร็จ...ไม่ไหวแย้ว... แง๊..... 
หัวข้อ: [เรื่องเล่า]" - - คิมคิม - โมโม กระทู้เฉพาะกิจ2... (อ่าน 417979 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก