หัวข้อ: My Baby by j-muay

[jeje]

 ...........เย้...........ภากรเริ่มสนใจโยธินแล้ว.................. 

[j-muay]

My baby

Daddy inlove part 2   


****************

โยธินสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงแตรรถ เหลือบดูเวลาตีหนึ่งกว่าแล้วหรือนี่... วันนี้ภากรมีงานเลี้ยงรุ่นที่ร้านอาหาร ฝากให้เขาดูแลและพาลูกเข้านอนให้เรียบร้อย และยังสั่งให้นอนที่นี่ไม่ต้องกลับบ้านแต่ให้เข้านอนเลยไม่ต้องคอย

....เชอะ! ใครจะคอย ผมไม่ใช่ภรรยาคุณนี่หว่า… จะได้มาถ่างตาคอยคุณกลับบ้าน บ้ารึเปล่า!!!…


*****************


"อือ~~ "     เสียงอ้อแอ้ในลำคอ  ร่างสูงสะบัดหน้าหนีไปมาอย่างรำคาญในขณะที่อีกฝ่ายพยายามจะเช็ดหน้าให้

"โจ.. ทำไมดื่มมากแบบนี้ล่ะ เช็ดหน้าหน่อยนะจะได้สร่างเมา.."

"อื้อ~~  ไปให้พ้น.." เสียงอ้อแอ้ไล่พร้อมกับปัดมือออก

โยธินถอนใจเฮือกก่อนจะผละขึ้นยืน ว่าจะไม่คอยก็อดไม่ได้ ประวิชพาภากรมาส่งในสภาพที่เมาไม่ได้สติ หลังจากช่วยแบกร่างสูงใหญ่มาส่งถึงห้องนอนแล้วก็ฝากให้เขาดูแลต่อ

...วันนี้หมอนี่เมามากจริงๆ คนเมานอกจากจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วยังเรี่ยวแรงเยอะด้วย รอให้หลับสนิทก่อนดีกว่า..

โยธินทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงจ้องมองร่างสูงที่นอนหงายเหยียดยาวอยู่ ยอมรับกับตัวเองว่าวันนี้เขามีความรู้สึกที่ดีมากๆ กับชายหนุ่มผู้นี้ จนกลัวว่ามันจะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่น... เขาพยายามหักห้ามใจและเฝ้าเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า ถ้าไม่อยากถูกหมอนี่เกลียดอย่าบังอาจคิดอะไรเกินเลยความเป็นเพื่อนเด็ดขาด...

โยธินขยับเข้าไปใกล้อีกครั้งเมื่อเห็นว่าภากรหลับสนิทแล้ว เขาจัดการเปลี่ยน เสื้อผ้าให้ด้วยความทุลักทุเล รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้าขณะถอดกางเกงให้ น้องชายของโจแข็งขันอยู่ใต้ชั้นในสีขาว เจ้าตัวหลับสนิทด้วยความเมาทำไมเจ้าหนูกลับตื่นตัวซู่ซ่าขึ้นมาแบบนี้ เขารีบคว้ากางเกงนอนสวมให้แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อท่อนขาแกร่งสะบัดเท้าเขี่ยกางเกงนอนออก

โยธินหันไปจะโวยใส่ก็ถูกกระชากแขนและคว้าคอเสื้อโน้มเข้าหา

"มองไอ้หนูของฉันด้วยสายตาแบบนั้น อยากจะหม่ำล่ะซี… หือ.."

โยธินหน้าแดงรีบผละออก

"เปล่านะ!!.. จะบ้าเหรอ.. คุณเมามากนะโจ.. นอนหลับซะ ผมจะกลับแล้ว"

โยธินพยายามแกะมือที่บีบแขนตัวเองออก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมคลายกลับออก แรงกระชากร่างบางกว่าลงไปซบอกกว้างและสวมกอดไว้

"ปะ.. ปล่อยนะ โจ.."

ภากรหัวเราะในลำคอ รัดร่างในอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าคมเข้มแดงกร่ำกลิ่นเหล้าโชยคละคลุ้ง

"นายนี่มันเป็นตัวแสบที่สุด~~ ในชีวิตของฉันเลยนะโยธิน... ทั้งๆที่ฉันเคยเกลียดชังนายมาก~~ที่บังอาจมาแย่งลูกแฝดของฉันไปหนึ่งคน แต่ฉันกลับต้องมารับหน้าที่เป็นคู่ขาจำเป็นของนาย~~ " น้ำเสียงอ้อแอ้แต่สามารถพูดจาได้เป็นเรื่องเป็นราวอย่างไม่น่าเชื่อ

"..รู้อะไรมั้ย~~  วันนี้ไอ้ปีเตอร์คู่ขาเก่าของนายแวะไปเยี่ยมฉันที่ร้าน~~~และโพธนาไปทั่วว่าฉันเป็นเสือไบที่น่ายกย่องที่สุด.... เมียตายก็คว้าผัวเก่าของเมียมาเป็นคู่นอนแก้เหงา.... หึ! หึ!.. ขอบใจนะโย.. เรื่องวุ่นวายของนาย~~  ทำให้ชีวิตของฉันมีสีสันขึ้นเยอะเลย..."

โยธินใจหายไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้ เจ้าปีเตอร์ยอมปล่อยเขาก็จริงแต่ไม่ยอมให้เขาอยู่อย่างเป็นสุข ยังโทรก่อกวนเขาอยู่ทุกวัน แต่ถึงขนาดไปก่อกวนภากรถึงที่แบบนี้มันเลวร้ายเกินไปแล้ว เขาเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เขาต้องรับผิดชอบแก้ปัญหาเรื่องวุ่นวายก่อนที่ภากรจะเสื่อมเสียชื่อเสียงไปมากกว่านี้

"ผมขอโทษนะโจ..   ผมจะไปเคลียร์กับเขาไม่ให้มาวุ่นวายกับคุณอีก"

"ไปเคลียร์? ยังไง?  จะถ่อไปให้มันขืนใจอีกหรือไง หา!!.. เกิดอะไรขึ้นอีกครั้งฉันไม่ตามไปลากนายกลับมาหรอกนะ!!!.. "

โยธินชักเดือดเมื่อถูกอีกฝ่ายพูดจาดูถูก คนเมาบ้าอะไรวะ พูดจากัดคนได้ขนาดนี้

"ปล่อยนะ!! .. คนบ้า.. ปากเสีย..เมาก็นอนซะ"

"ปากเสีย? ใครกันแน่ที่ปากเสีย อยู่ดีๆ ก็มาตู่ว่าฉันเป็นคนรักน่ะ หาาา.."

โยธินถูกกอดรัดแน่นขึ้นจนขยับไม่ได้ เขาสู้แรงคนเมาที่ตัวใหญ่กว่าไม่ได้แน่ๆ สงสัยต้องใช้วิธีนุ่มนวลแล้ว

"ผมขอโทษ โจ.. คืนนี้คุณเมามาก.. นอนหลับก่อนเถอะนะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่"

โยธินสะดุ้งใบหน้าร้อนวูบ เมื่อถูกจมูกโด่งของอีกฝ่ายสัมผัสที่แก้มเบาๆก่อนจะสูดดมความหอมหนึ่งฟอดใหญ่

"อา.. หอมจัง โยธิน.. ใช้แป้งอาไร หือ~~  "

"อื้อ~~ จะ.. โจ~~   ปล่อยผมนะ.."

โยธินเสียงสั่น ถูกหอมแก้มในสภาพที่แนบชิดแบบนี้ สถานการณ์ช่างล่อแหลมให้อารมณ์เริ่มหวั่นไหว ใจเต้นเป็นกลองรัว

"ไม่ปล่อย  ฉันเป็นคนรักของนายไม่ใช่เหรอ… คนรักกันก็ต้องกอดกันซี.."

ภากรหลับตาพริ้มเหมือนผ่อนคลายและทำท่าเหมือนจะเคลิ้มหลับ หากแต่ลำแขนยังรัดร่างในอ้อมกอดไว้แน่น

"มะ.. มันเป็นเรื่องสมมติ ไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อย.."

โยธินส่ายหน้าหนีจมูกของอีกฝ่ายที่พยายามจะซุกไซ้ใบหน้าและลำคอของเขาทั้งๆ ที่หลับตา

"ก็ทำให้มันเป็นเรื่องจริงซี.."

คำตอบที่งึมงำกลับมาทำให้โยธินสะดุ้ง แม้เขาจะมีความรู้สึกดีๆ กับภากรมากขึ้นทุกวัน แต่คำพูดที่ออกจากปากชายหนุ่มในเวลาเมาจนแทบไม่มีสติแบบนี้ทำให้เขารู้สึกตกใจมากกว่าดีใจ

"ไม่เอาน่ะ โจ.. คุณเมามากไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรออกมา"

"รู้ซี~~ ฉันรู้~~ " เสียงอ้อแอ้ยานคางและเปลือกตาปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหลับพริ้มลงไปอีก

"รู้ว่า~~ อยากกอด.. คิดถึงจังเลย ที่ร๊ากก~~  คิดถึงมากกก~~  อยากกอด…"

โยธินนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก ใจหายเมื่อรู้ว่าภากรเข้าใจว่าร่างในอ้อมกอดเป็นเธอ.. ตัดสินใจนอนนิ่งเพราะคิดว่าอีกไม่กี่อึดใจอีกฝ่ายก็คงจะเมาพับไป แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างสูงใหญ่พลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายคร่อมทับเขา

โยธินร้องไม่ออกเพราะถูกทับลงมาเต็มๆ อย่างไม่ออมแรง ทำเหมือนเขาเป็นที่นอนอย่างนั้นแหล่ะ อึดใจต่อมาก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่างเมื่อถูกโจน้อยที่อยู่ใต้ชั้นในสีขาวซึ่งกำลังแข็งขืนเต็มที่สัมผัสไปมากับน้องชายตัวน้อยของเขาที่อยู่ในอาการซู่ซ่าไม่แพ้กัน (ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้)

โยธินสองจิตสองใจ เขาควรนอนนิ่งหรือผลักไสจนสุดกำลังดี ใจหนึ่งอยากนอนนิ่งเพื่อช่วยสนองความต้องการให้หนุ่มใหญ่ตรงหน้าและเพื่อสนองความต้องการในส่วนลึกของตัวเองด้วย แต่เมื่อนึกว่าอาจถูกโกรธและเกลียดชัง หากอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและจำเรื่องราวต่างๆได้คงไม่ยกโทษให้เขาแน่

โยธินพยายามดันร่างที่ทาบทับเขาออก หากแต่อาการยุกยิกที่เบื้องล่างทำให้เขาสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เพราะรู้สึกว่ากางเกงนอนของตัวเองกำลังถูกดึงออก

"อ๊ะ!! ..."

โยธินร้อนวูบไปทั่วร่างเมื่อถูกประกบจูบอย่างหนักหน่วง อารมณ์พิศวาสในขณะที่กำลังมึนเมาอย่างหนักทำให้ภากรขาดสติในการควบคุมตัวเอง

"โอ๊ะ!!..โอยยย~~~ " โยธินกัดฟันร้องครางด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกอีกฝ่ายแทรกเข้ามาในร่างกายอย่างเร่งร้อน เขาขยับถอยหนีแต่กลับถูกร่างสูงใหญ่กว่ายกสะโพกเขาขึ้นและสอดตัวเข้าไปจนสุดอีกครั้ง โยธินร้องครางด้วยความเจ็บปวด

"จะ.. เจ็บ.. โจ.. โอยยย~~~ ย.."

"อืมม์… ที่รัก.. ผมรักคุณ… คิดถึงเหลือเกิน…."

โยธินกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด น้ำตาไหลพรากพยายามไม่ส่งเสียงอะไรออกไปอีก เพราะคนที่ภากรกำลังกอดอยู่ไม่ใช่เขาแต่เป็นเธอ... เขาไม่ควรทำลายความรู้สึกดีๆ ของชายหนุ่มที่กำลังปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนากับหญิงสาวอันเป็นที่รัก

โยธินผวาเฮือกเมื่อร่างสูงใหญ่เร่งจังหวะเร็วและแรงขึ้นอย่างขาดสติ แต่ถึงจะเจ็บปวดแทบขาดใจกลับมีความสุขสมผสานอยู่ในส่วนลึก อารมณ์เขาถึงขีดสุดและปลดปล่อยออกพร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ ก่อนที่ร่างแข็งแกร่งของชายหนุ่มจะอ่อนแรงลงและนอนทาบทับไม่ได้สติอยู่บนร่างกายที่อ่อนล้าของเขา

โยธินรวบรวมกำลังพลิกร่างอีกฝ่ายลงบนที่นอน เขาถอนตัวออกช้าๆ รู้สึกเจ็บแปลบจนต้องร้องครางออกมา ใจหายเมื่อเห็นน้ำที่ไหลออกจากช่องทางของตัวเองเป็นสีแดงขุ่น เขารีบคว้ากระดาษทิชชูซับและเช็ดร่องรอยทั้งหมดไม่ให้หลงเหลือไว้เป็นหลักฐานในตอนเช้า

ถึงเขาจะผ่านการมีเซ็กซ์กับผู้ชายคนอื่นๆ มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม แต่ไม่เคยถูกใครสอดใส่อย่างรุนแรงโดยไม่เล้าโลมหรือเบิกช่องทางก่อน แม้แต่นายปีเตอร์คู่ขาเก่าของเขา ก่อนจะเลิกกันไปก็เคยมีลีลารักที่วาบหวิว พยายามหล่อลื่นช่องทางเข้าก่อนเพื่อไม่ให้เขาเจ็บและทำให้เกิดอารมณ์ร่วมก่อนทุกครั้ง แต่ตอนนี้หมอนี่กลายเป็นซาดิสต์ไปแล้วชอบเห็นคู่นอนเจ็บปวดก่อนร่วมเซ็กซ์ ไม่รู้ว่าไปติดใจรสชาดความรุนแรงมาจากไหน

แต่กับภากรที่อยู่ในสภาพมึนเมาไม่ได้สติแบบนี้ ถึงเขาจะรู้สึกยินดีอยู่ในส่วนลึกและเกิดอารมณ์ร่วมจากสัมผัสและรสจูบที่หนักหน่วงก็ตาม แต่ความไม่พร้อมของร่างกายเพราะสถานการณ์ที่กดดันความรู้สึก และการถูกสอดใส่อย่างกระทันหันด้วยอารมณ์ที่รุนแรงอย่างขาดสติทำให้ร่างกายถูกฉีกออก ความเจ็บปวดที่ได้รับจึงไม่ต่างจากการมีเซ็กซ์ครั้งแรก ๆ

... จะยังไงก็ช่างเถอะ!!..  เขาไม่มีสิทธิร้องโวย   เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เขาต้องปิดปากให้เงียบสนิท ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ...

...นายต้องลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ให้หมด โยธิน.. โจไม่ได้ร่วมรักกับนาย… ไม่ได้กอดนาย… เขามีอะไรกับหญิงสาวผู้เป็นสุดที่รักเพียงคนเดียวของเขาต่างหาก...

[THIP]

ความเมาเป็นเหตุ   

[j-muay]

"โจ.. ผมออกทัวร์ยุโรป 2 อาทิตย์ มีลูกค้าสำคัญต้องตามไปเทคแคร์ ฝากดูลูกๆ ด้วย ขอบคุณครับ โยธิน.."

ภากรขยำกระดาษโน้ตเขวี้ยงลงพื้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด สองมือกุมขมับ รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีก วันนี้เขาตื่นสายมาก ตื่นขึ้นมาก็ปวดหัวอย่างแรง นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนมีงานเลี้ยงรุ่นและเขาดื่มหนักมากเพราะอารมณ์เสียกับเรื่องบางเรื่อง เช้านี้เลยอยู่ในอาการแฮงค์จนลุกแทบไม่ขึ้น กะว่าจะนอนต่ออีกสักงีบแต่กลับมีโน้ตจากโยธินฝากถึงเขาให้กวนโมโหอีก

"ทำงี้ได้ไง.. นึกจะไปก็ไป!!..  ไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า ทัวร์บ้าอะไรวะ !!.. ไม่มีนายสักคนมันออกเดินทางไม่ได้หรือไง เทคแคร์ลูกค้าสำคัญ เชอะ !.. ไปจับแขกหนุ่มๆ ล่ะไม่ว่า.."  

ร่างสูงนอนนิ่วหน้ากรอกตาไปมาอยู่บนเตียง อยากจะหลับต่อแต่หลับไม่ลง นอกจะหงุดหงิดที่หมอนั่นออกทัวร์โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าแล้ว ยังรู้สึกเหมือนมีเรื่องค้างๆ ในใจ แต่พยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก


..Daddy In LovE..


"เมื่อไรปะป๊าจะกลับคะคุณพ่อ.. เจนนี่คิดถึงปะป๊าค่ะ .."

เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยถามขณะที่พ่อกำลังถูสบู่ให้ ปกติถ้าไม่ใช่พี่เลี้ยงอาบน้ำให้ คนที่จะคอยดูแลอาบน้ำให้ลูกๆ ส่วนใหญ่เป็นปะป๊าโยมากกว่าพ่อ    และลูกๆ  ก็ชอบให้ปะป๊าอาบเพราะมือปะป๊านุ่มนิ่มสัมผัสแล้วสบายตัวกว่ามือของพ่อเยอะเลย

"ปะป๊าไปทำงาน อีกไม่กี่วันก็กลับ.. หันมาให้พ่อถูสบู่เร็วเจมส์.. อย่ามัวแต่เล่น.."

ภากรรีบเปลี่ยนเรื่องเอ็ดลูกชายที่มัวแต่จับหุ่นยอดมนุษย์บินไปมาอยู่เหนือผิวน้ำ หากแต่เมื่อหนูน้อยหันมาก็เจอคำถามขี้สงสัยจากปากช่างพูดของเจ้าหนูอีก

"ทำไมปะป๊าไม่โทรมาเลยคับ ปะป๊าโกรธเหรอ.."

ภากรสะอึกไปเล็กน้อย

…จริงซี.. หายเงียบไปเหมือนโกรธเลย แต่ใครล่ะที่หมอนั่นโกรธ…

"ปะป๊าคงงานยุ่งไม่มีเวลาโทรมาหา ไม่ได้โกรธใครหรอก.. ถ้าจะโกรธก็โกรธลูกน่ะแหล่ะ เจมส์.. รีบลุกขึ้นมาให้พ่อถูสบู่   เร็วๆ เดี๋ยวนี้เลยยยย.."

เจ้าหนูรีบลุกขึ้นจากน้ำให้พ่อถูสบู่โดยดี แต่ปากก็ยังไม่หยุดพูด

"เจมเปล่าทำให้ปะป๊าโกรธ.. เจมรักปะป๊า ปะป๊าตัวหอม... เจมชอบหอมแก้มปะป๊า..แบบนี้.."

ร่างเล็กแสดงท่าประกอบด้วยการใช้สองแขนเล็กโอบคอพ่อและโน้มตัวเข้าไปหอมแก้มหนึ่งฟอด แต่แล้วก็ส่ายหน้าไปมาเหมือนแก้มของพ่อหอมสู้ปะป๊าไม่ได้

"ปะป๊าตัวหอมจริงด้วยค่าคุณพ่อ.. เจนนี่ก็ชอบหอมปะป๊าด้วย.."

อีกครั้งที่ผู้เป็นพ่อต้องอึ้งไป …ทำไมคำพูดของลูกๆ ถึงสะกิดใจเขาทุกเรื่อง..

ภากรหยุดโต้ตอบคอยพยักหน้ารับอย่างเดียว   เพราะคำพูดที่อยากพูดตอนนี้ไม่รู้ว่าลูกๆ จะเข้าใจรึเปล่า

...พ่อก็คิดถึงปะป๊า… อยากหอมปะป๊าด้วยเหมือนกัน...  

...ให้ตายเถอะ!!..…ทำไมความรู้สึกของเขาถึงเหมือนกับลูกๆได้ เขาไม่เคยรู้สึกเหมือนรอคอยใครแบบนี้มาก่อนเลย...


..Daddy In LovE..


ภากรกระสับกระส่ายผุดลุกผุดนั่งคอยโทรศัพท์จากโยธินด้วยอารมณ์ไม่ ค่อยจอยนัก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องกระวนกระวายแบบนี้ รู้แต่ว่าเป็นเรื่องผิดปกติ โยธินควรจะติดต่อกลับมาถามทุกข์สุขของลูกเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับเงียบหายไปวันนี้ย่างเข้าวันที่ 10 แล้ว เขารู้สึกหงุดหงิดที่โยธินละเลยไม่ติดต่อกลับมาทำเหมือนไม่คิดถึงลูก แต่เรื่องที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดกว่าคือเรื่องค้างคาใจและคำถามมากมายที่รอให้หมอนั่นไขข้อข้องใจให้


..Daddy In LovE..

[kei_kakura]

    เคยอ่านเรื่องนี้เมือนานมาแล้ว...และหาอ่านไม่เจอแล้ว

ดีใจจังที่ได้มาอ่านที่นี่อีก   

ขอบคุณคร๊าบบบบบบบบ   

[sun]

หูย นายภากร  ป้ามขาไปแล่ะ
มิรู้เรื่อง อะไรเลยนะคนเรา
เพราะ เขาโดนป้ามอ่ะแล่ะ เขาถึงด้ หนี อ่ะ  อิอิ 
จ๋มๆ ได้เลี้ยงลูกคนเดียวโรย....   

[MyLoveMyBabe]

ทำไรไปจำไม่ได้เหรอค้าบคุณภากร อิอิ   

ว่าแต่ที่ทำไปก็มาจากความต้องการลึกๆด้วยแหละ ไม่ได้คิดว่าเป็นคุณแฟนหรอก  ใช่ม่ะ


ปะป๊าแก้มหอมใช่มั้ยหล่ะ...    ทำปะป๊ากลัวจนต้องหนีไปเลย 

รีบๆกลับมาแล้วสานต่อกานนะค้าบบ ปะป๊า อิอิ  น่าร๊ากกกจางง 

[j-muay]

ร่างสูงยืนกอดอกมองดูภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกยินดีและสุขใจ โยธินสวมกอดแฝดน้อยไว้ซ้ายขวาและผลัดกันหอมแก้มไปมาอย่างไม่รู้จักเบื่อ  เห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้  ทำทีเป็นคิดถึงแต่หายเงียบไปสองอาทิตย์ไม่โทรกลับมาถามไถ่ทุกข์สุขสักคำ  พฤติกรรมขัดกันเห็นๆ

แฝดน้อยทั้งสองถือของฝากในมือคนละชิ้นออกไปวิ่งเล่นต่อ สาวใช้พี่เลี้ยงวิ่งตามคุณหนูไป โยธินลุกขึ้นยืนสีหน้ายิ้มแย้มเปี่ยมด้วยความสุข ไม่รู้ตัวว่าเป็นที่ขัดตาขัดใจร่างสูงที่ยืนมองอยู่

"ไง!!.. คิดถึงมากเลยเหรอ.. คิดถึงขนาดเงียบหายไปสองอาทิตย์ ไม่โทรมาสักแอะ"

"เอ่อ.." ใบหน้าหวานแหยลงเมื่อหันกลับมาเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของอีกฝ่าย   ยังไม่ทันจะแก้ตัวว่าเพราะอะไรก็ถูกมือใหญ่คว้าข้อมือฉุดให้เดินตาม

"จะไปไหน โจ.."

"ห้องนอน" คำตอบสั้นๆ เล่นเอาโยธินหน้าถอดสี

"ปะ.. ไปทำไม ผมเหนื่อย จะกลับไปบ้านนอนพักสักหน่อย"

"ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าจะตอบคำถามฉันก่อน"

"เรื่องอะไร ไว้วันหลังไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้… ฉันรอมา 14 วันแล้ว"   ภากรกึ่งลากกึ่งฉุดโยธินมาที่เตียงนอนและผลักให้นั่งลง

โยธินแสร้งทำหน้าเหรอทั้งที่ในใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ อุตส่าห์หลบหน้าไปตั้งสองอาทิตย์นึกว่าจะรอดพ้น

"จะถามอะไรหรือโจ..  เรื่องสำคัญมากเลยเหรอ..ถึงขนาดรอไม่ได้"

"ก็บอกแล้วไงว่ารอมาตั้งสิบสี่วันแล้ว"

ภากรยืนนิ่งสบดวงตากลมของชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าตรงหน้า ทำไมระยะหลังใบหน้าของหมอนี่ถึงดูหวานและมีเสน่ห์มากขึ้นทุกวัน มองแล้วสบายตาสบายใจ ไม่เหมือนช่วงก่อนที่มีเรื่องฟ้องร้องกัน เห็นหน้าทีไรอารมณ์เสียทุกที

"ตกลงจะถามมั้ย โจ.. ไม่ถามผมจะกลับบ้าน" โยธินรีบตัดบทเสียงแข็งเพราะรู้สึกเขินกับสายตาที่จ้องมองมา

"เกิดอะไรขึ้นกับฉันเมื่อคืนก่อนวันที่นายจะไป"

โยธินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนี้ ถึงจะเตรียมใจและเตรียมคำตอบไว้แล้วก็ไม่วายรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

"เอ่อ.. คืนก่อนที่ผมจะไปเหรอ.." คิ้วเรียวขมวดแสร้งทำเป็นนึกทบทวนเหตุการณ์

"ฉันมีงานเลี้ยงรุ่นที่ร้านอาหารและเมากลับมา ประวิชพาฉันมาส่งที่บ้าน แต่หลังจากนั้น…เกิดอะไรขึ้น? " ภากรรีบเกริ่นนำให้เท่าที่เขารู้ เพราะรอให้อีกฝ่ายนึกทบทวนไม่ไหว

"อ๋อ!!! ใช่!.. คืนนั้นคุณเมามาก ประวิชกับผมช่วยกันแบกคุณไปนอนที่ห้อง.."

"แล้วไงต่อ"

"แล้วไงอะไร คุณก็เมาหลับไปก็เท่านั้น"

ภากรส่ายหน้ากับคำตอบที่ได้รับแบบถามคำตอบคำ

"เท่านั้นเหรอ มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะหลับไปหรือเปล่า"

"มะ.. ไม่มีนี่ คุณหมายถึงอะไร"

"แน่เหรอ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีเหตุการณ์อะไรบางอย่าง แต่นึกไม่ออกว่ามันคืออะไร"

"เอ๋?!!… คุณคงฝันมั้ง แต่นึกไม่ออกว่าฝันอะไรล่ะซี"

"ฝันเหรอ.. "   ภากรพึมพำและนิ่งคิดทบทวน โยธินแอบลุ้นในใจขอให้เชื่อเถอะ...

"แล้วใครเปลี่ยนชุดนอนให้ฉัน"

โยธินใจหายเมื่อเจอคำถามใกล้ตัวเข้าไปทุกขณะ แกล้งตีสีหน้าระรื่นกล่าวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

"ผมเอง.. แต่กว่าจะเปลี่ยนได้แทบตาย ตัวคุณหนักยังกะช้างแน่ะ"

"นายเป็นคนเปลี่ยนชุดนอนให้ฉัน" ภากรย้ำคำตอบด้วยสีหน้าครุ่นคิด คิ้วเข้มขมวดมุ่น

"ถอดชั้นในออกให้ด้วยเหรอ"

"ห๊ะ.!!.อ๋อ.. กางเกงใน.. คุณถอดของคุณเอง ผมกำลังจะสวมกางเกงนอนให้ จู่ๆ คุณก็สะบัดเท้าหนีแล้วถอดกางเกงในออก จากนั้นก็หลับต่อเฉยเลย สงสัยเจ้าโจน้อยของคุณคงอึดอัดล่ะมั้ง หึ หึ.."

น้ำเสียงและสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเรื่องที่พูดคุยเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เรื่องน่าอายสำหรับผู้ชายด้วยกัน หากแต่ใบหน้าหวานแดงซ่านจนภากรนึกขำในใจ เขาซ่อนยิ้มในสีหน้าและซักต่อด้วยน้ำเสียงเครียด

"มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นหรือเปล่า"

โยธินทำทีเป็นนิ่งคิดก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ

"ไม่มีนี่ ผมเปลี่ยนชุดนอนให้คุณเสร็จแล้วก็ออกจากห้อง อะไรที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นผมไม่รู้"

ภากรพยักหน้ารับทราบ เขาลุกขึ้นดึงผ้าคลุมเตียงออก และชี้ไปที่รอยคราบบนที่นอน

"เห็นรอยนั่นมั้ย ฉันเก็บความสงสัยไว้ถึงสองอาทิตย์เพื่อรอถามนาย"

โยธินจ้องมองร่องรอยบนที่นอนด้วยสีหน้าตื่นๆ ใจหายวาบ…

....ไม่อยากเชื่อเลย!! จะสงสัยอะไรมากมายขนาดนั้น เห็นอยู่ว่าที่นอนเลอะยังปล่อยทิ้งไว้ไม่ยอมถอดไปซัก เพียงเพื่อจะรอถามเขาเนี่ยนะ…

"ระ.. รอยอะไร ผมไม่รู้.."   

"ไม่รู้แน่เหรอ"

"เอ๊ะ ! คุณนี่ ยังไงนะ" โยธินชักโมโหที่ถูกคาดคั้นถามโน่นถามนี่

"ทำไมมาซักเหมือนผมเป็นจำเลยแบบนี้ รู้งี้ไม่อยู่คอย ไม่ช่วยพาขึ้นมานอนก็ดีหรอก"

"ใครบอกให้คอยล่ะ ฉันบอกให้นายพาลูกเข้านอน.. เสร็จแล้วก็เข้านอนได้เลยไม่ต้องคอย… ไม่ใช่เหรอ.."

ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นยืน ความโกรธและน้อยใจแล่นวูบ

"เออ!…ผมเสือกเองที่คอยคุณกลับ.. ผมแส่เองที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เป็นความวุ่นวายของผมเองพอใจหรือยัง แต่ผมไม่ได้ทำที่นอนคุณเปื้อน คุณทำของคุณเอง.."

"เฮ้!.. ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักคำ ไม่ได้หมายความว่านายทำที่นอนฉันเลอะด้วย แค่อยากถามว่ารู้มั้ยว่ารอยนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง"   ภากรเดินเข้าหาร่างเพรียวที่พยายามจะถอยหนีเมื่อได้ยินคำถามสุดท้าย

"นายรู้ใช่มั้ยว่านั่นรอยอะไร ถ้าไม่รู้ฉันจะบอกให้"

โยธินไม่ทันจะเอ่ยปฏิเสธว่าไม่อยากรู้ ร่างสูงก็ขยับเข้ามาประชิดและกระซิบข้างหู

"น้ำรักของฉันเอง"

โยธินหน้าร้อนวูบรีบผละออกห่าง แกล้งโวยวายลั่น

      "บ้าหรือเปล่า โจ.. รู้แล้วยังจะมาแกล้งถามอีก ผมเพลียนะจะกลับบ้านไปนอนแล้ว.."

"เดี๋ยวก่อน!!..” มือใหญ่คว้าแขนร่างเพรียวไว้

“ฉันรู้ไม่หมดถึงต้องรอถามนาย"

"ถามอะไรอีก" 

"ถ้ารอยคราบนั้นไม่ใช่สีแดง ฉันคงไม่เก็บความสงสัยไว้ถึงสองอาทิตย์หรอก ฉันสำรวจร่างกายตัวเองแล้วไม่พบบาดแผลเลือดตกยางออกตรงส่วนไหนเลย จึงคิดว่าบางทีนายอาจบาดเจ็บหรือมีแผลเลือดออกตรงไหนหรือเปล่าตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน" เสียงทุ้มกล่าวถามอ่อนโยนเพื่อให้อีกฝ่ายคลายความตื่นตระหนก

โยธินก้มหน้านิ่งรู้สึกเจ็บลึกในอก

...โจจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลยจริงๆ ในเมื่อจำไม่ได้ก็จงลืมมันเสียเถอะ ไม่มีวันที่เขาจะยอมบอกหรอก ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น...

ใบหน้าหวานเงยขึ้นกล่าวน้ำเสียงเอือม

"ผมไม่มีบาดแผลอะไรทั้งนั้น อาจเป็นรอยเดิมที่สาวใช้ซักไม่ออก อย่ามาเซ้าซี้ถามเรื่องบ้าๆ แบบนี้กับผมอีกได้มั้ย ไม่อายบ้างหรือไง ฝันเปียกเลอะที่นอนของตัวเองแล้วยังมาคาดคั้นคนอื่นว่าเกิดอะไรขึ้นอีก.. ทุเรศที่สุด!!.."
ร่างเพรียวสปริงตัวออกห่างหลังหลุดคำด่าออกไป รีบจ้ำอ้าวไปที่ประตู

"รู้อะไรไว้อย่างนะโยธิน..  ฉันเกลียดคนโกหกหลอกลวงที่สุด"

โยธินชะงักมือที่จับประตูไว้ ยืนนิ่งก้าวขาไม่ออก

"ฉันจะไม่ยอมเสียเวลาคบหาหรืออยู่ใกล้คนประเภทนี้ และจะไม่ยอมให้คนพวกนี้มาแตะต้องของรักของหวงของฉันด้วย"

"มะ..หมายความว่าไง.. คุณคิดว่าผมโกหกหลอกลวงคุณงั้นเหรอ"   โยธินกล่าวเสียงสั่น สีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด

"เปล่า.. ฉันไม่ได้หมายถึงนาย ฉันเชื่อที่นายพูด เมื่อไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ฉันมีวิธีตรวจสอบที่ได้ผลแม่นยำอยู่แล้ว ถ้าเลี่ยงไม่ได้ฉันต้องใช้วิธีนั้น"

"วิธีอะไร.."

"ส่งกองพิสูจน์หลักฐาน ตรวจดีเอ็นเอ.."

โยธินทำหน้าบอกอารมณ์ไม่ถูก ร่างเพรียวถลาเข้าหาร่างสูงที่ยืนยิ้มกริ่มอารมณ์ดีเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นต่อ

"จะบ้าหรือเปล่า โจ.. ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไม่อายหรือไง"

"ทำไมต้องอาย ฉันไม่ได้ทำเอง ส่งให้ประวิชจัดการให้ หมอนั่นมีพรรคพวกที่กองพิสูจน์หลักฐานเพียบ อยากให้พิสูจน์อะไรสั่งได้เลย รู้มั้ยว่าฉันไม่ได้นอนบนเตียงนั่นตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา เพราะฉะนั้น ผลพิสูจน์ที่ได้ไม่มีวันผิดพลาดแน่ รอยคราบนั้นคืออะไร?... มันปะปนออกมากับน้ำของฉันก่อนจะหยดเปื้อนบนที่นอนหรือเปล่าก็สามารถรู้ได้ในทันทีเหมือนกัน.."

ภากรนึกขำเมื่อใบหน้าหวานตรงหน้าอ้าปากค้าง สีหน้าเซียวเหมือนคนทำความผิดแล้วกำลังจะถูกจับได้

"ฉันจำเป็นต้องรู้นะ โยธิน.. เพราะมันอาจจะเป็นเลือดของฉันเอง และนั่นหมายความว่าฉันมีปัญหาในเรื่องสุขภาพ ต้องหาเวลาไปพบหมอแล้ว"

โยธินเดินคอตกเลี่ยงไปนั่งที่โซฟามุมห้อง นึกโกรธตัวเองในใจ คืนนั้นเขาน่าจะตรวจดูให้ละเอียดถี่ถ้วนว่ามีร่องรอยเปรอะเปื้อนตรงไหนบ้าง หรือไม่ก็น่าจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่เลย

"สัญญาก่อนได้มั้ย..ว่าคุณจะไม่โกรธ..ถ้าผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น"

ภากรซ่อนยิ้มในหน้ากล่าวตอบเสียงเครียด

"ฉันสัญญา"

โยธินอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจบอกความจริงไป ในเมื่ออยากรู้ก็ช่วยไม่ได้ อย่ามาตกใจก็แล้วกัน...

[Poes]

กำลังมันเลย เรื่องราวจะเป็นงัยต่อน๊า รออยู่นะจ๊ะ 

[THIP]

บอกไปเลย เอาให้อึ้ง  ดูซิจะเป็นยังไง 

[FOAM]

บอกความจิงอ่ะดีแล้วครับ   

จะได้รูทีว่าคุณโจเค้าทำไรไว้


 

[MyLoveMyBabe]

   อ๋อยยย  ไม่ไหวแล้ววว  เจ้หมวยมาต่อเร็วๆ เลย อยากรู้ว่าภากรจาทามงาย เมื่อรู้ความจริง


แต่คิดว่าคงพอเดาๆไว้ก่อนอยู่แล้วแหละว่ารอยนั้นมาได้ไง แค่ต้องการความชัดเจน  อิอิ 

[j-muay]

ภากรนั่งนิ่งรับฟังเรื่องที่โยธินบอกเล่า ความเข้าใจของเขาคิดว่าตัวเองมีอาการฝันเปียกเพราะคิดถึงภรรยาที่ล่วงลับไป แต่เมื่อเห็นรอยคราบบนที่นอนก็แน่ใจว่าไม่ใช่.. คิดไปคิดมาจนคลับคล้ายคลับคลารู้สึกเหมือนได้หลับนอนกับใครในคืนนั้นจริง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เข้าใจว่าตัวเองอาจเมาจนไม่มีสติและหลงพาใครกลับมานอนบ้านด้วย แต่เมื่อรู้จากประวิชว่าเขาเมามากและประวิชเป็นคนพามาส่งจนถึงเตียง จากนั้นก็ฝากให้โยธินดูแลต่อ ดังนั้นโยธินจึงเป็นคนเดียวที่น่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในคืนนั้น

เหตุการณ์ที่โยธินกำลังบอกเล่าทำให้เขารู้สึกช็อกกับการกระทำของตัวเอง ตั้งแต่ย่างเข้าวัยหนุ่มจนอายุจะ 42 ในปีนี้ เขาไม่เคยต้องใช้กำลังบังคับหญิงสาวคนไหนให้มีเซ็กซ์ด้วย  ทุกคนต่างเสนอตัวและยินยอมโดยดีทั้งสิ้น

..ให้ตายเถอะ!.. นี่เขาขืนใจเกย์หนุ่มหน้าหวานพ่อในไส้ของยัยหนูเจนนี่ไปแล้วหรือนี่…    

โยธินใจแป้วเมื่อเห็นสีหน้าเครียดของอีกฝ่าย คงจะโกรธที่เขาไม่ยอมผลักไสหรือหนีออกไปทั้งที่มีปัญญาจะทำได้ คนเมาถึงจะเรี่ยวแรงเยอะยังไงแต่ก็อยู่ในอาการมึนเมา ถ้าจะหนีจริงๆ ก็น่าจะทำได้ แต่เขากลับไม่หนี

"ผมขอโทษ.." โยธินกล่าวเสียงอ่อย

"อย่าโกรธผมนะโจ..     ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังหรือหลอกลวง ผมไม่อยากให้คุณจำเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ถ้าลืมได้ก็อยากให้ลืม"

"ลืมงั้นเหรอ.. เรื่องใหญ่ขนาดนี้นายจะให้ฉันลืมง่ายๆ เหรอ... รู้มั้ยว่าฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายมาก่อน.."

"ก็ผมบอกแล้วว่าอย่าถาม คุณเซ้าซี้อยากจะรู้เอง"

"มันเป็นเรื่องที่ฉันสมควรจะรู้นะ ไม่เป็นการเอาเปรียบไปหน่อยเหรอ นายจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้แต่ฉันจำไม่ได้ ฉันไม่ใช่ตัวตลกของนายนะ โยธิน!!.."

โยธินสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเสียงดังใส่ ร่างเพรียวไถลลงจากโซฟาคุกเข่าตรงหน้าร่างสูง

"ผม..ผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นตัวตลกเลยนะโจ.. ขอร้องล่ะ จะโกรธจะเกลียดผมก็ได้ แต่ให้ผมได้อยู่ใกล้ชิดลูกเหมือนเดิมเถอะนะ"      เสียงใสสั่นพร่าน้ำตาเอ่อคลอพร้อมจะร่วงผล็อย

"ต่อไปพอลูกเข้านอนแล้วผมก็จะกลับ จะไม่นอนที่นี่อีกแล้ว ผมขอโทษนะโจ.. ยกโทษให้ผมด้วย.."

ภากรตกใจที่โยธินกลัวเขาโกรธมากถึงขนาดร้องไห้ เรื่องที่เกิดขึ้นเขาควรเป็นฝ่ายถูกโกรธมากกว่า …ประหลาดคนจริงๆ หมอนี่ เป็นคนถูกกระทำแท้ๆ กลับมาคุกเข่าขอโทษ...

เสียงทุ้มกล่าวถามอ่อนโยน

"ให้ฉันยกโทษเรื่องอะไร นายขืนใจฉันหรือฉันขืนใจนายกันแน่ หือ!!.."

ใบหน้าหวานแดงเรื่อหลุบตาลงต่ำ ภากรหัวเราะเมื่อเห็นกริยาขัดเขินของโยธิน รู้จักอายในเรื่องนี้บ้างก็น่ารักดีเหมือนกัน ที่ผ่านมาเคยเห็นพูดเรื่องเซ็กซ์และเรื่องบนเตียงหน้าตาเฉย

"ผมรู้ว่าคุณต้องรับไม่ได้กับเรื่องนี้ ผมถึงไม่อยากเล่าให้คุณฟัง ผมกลัวคุณโกรธแล้วคุณไม่ให้ผมมาหาลูกอีก.."

"ฉันเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนั้นเลยเหรอ... นายคงลืมไปแล้วว่าเจนนี่เป็นลูกสาวของนาย นายมีสิทธิในตัวยัยหนูมากกว่าฉัน จะพาลูกกลับไปอยู่บ้านนายเมื่อไรก็ทำได้ ลืมแล้วหรือไง.."

"ผมไม่ได้ลืม แต่ผมไม่ได้มีเจนนี่เป็นลูกคนเดียว ผมมีลูกสองคน แล้วบ้านของลูกๆ ก็อยู่ที่นี่ ผมไม่มีวันพรากเจนนี่ไปจากน้องและพ่อของเธอหรอก"

ภากรส่ายหน้ากับความคิดของโยธิน

"ฉันไม่มีสิทธิห้ามนายไม่ให้มาหาลูกหรอกนะโยธิน.. ถ้าจะโกรธฉันโกรธตัวเองมากกว่าที่ดื่มเหล้าจนเมาไม่มีสติ เผลอระบายอารมณ์กับนายไปในคืนนั้น คนที่ผิดคือฉัน ฉันควรเป็นฝ่ายขอโทษนายมากกว่า "

"เอ่อ.. ถ้าอย่างนั้นก็หายกันเถอะนะ คิดเสียว่าคนที่คุณกอดในคืนนั้นไม่ใช่ผมแต่เป็นเมย์ก็แล้วกัน"   

ภากรรู้สึกฉุนขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

"ง่ายแบบนั้นเลยเหรอ อยากให้ฉันคิดว่าเป็นเมย์จริงๆ เหรอ"

"ก็... มันดีกับความรู้สึกของคุณไม่ใช่เหรอ  กอดผู้ชายด้วยกันสำหรับคุณแล้วมันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ     คิดซะว่าฝันร้ายก็ได้นะ "

"………" 

"เอ่อ..ผมพูดผิดอีกเหรอ.." เสียงใสสั่นเมื่อถูกจ้องมองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

"ฉันจำไม่ได้ว่าเคยพูดกับนายตอนไหน ว่าการชอบพอระหว่างผู้ชายด้วยกันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ.."

"ก็คุณเคยอยากให้ผมเลิกพฤติกรรมแบบนี้ แปลว่าคุณไม่ชอบ"

"นั่นเพราะฉันเคยคิดว่านายอาจเป็นพ่อที่ดีของลูกไม่ได้ ถ้านายยังมีพฤติกรรมรักชอบผู้ชายด้วยกัน แต่สองปีที่ผ่านมานี้นายได้พิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วว่านายสามารถเป็นพ่อที่ดีของลูกได้ แม้นายจะเป็นเกย์... นายก็ยังเป็นพ่อที่น่ารักของลูก.."

ใบหน้าหวานยิ้มออก หัวใจพองโตเมื่อได้รับคำชมอย่างไม่คาดฝัน ร่างเพรียวขยับขึ้นมานั่งข้างๆ ร่างสูง

"แปลว่า.. คุณไม่โกรธผมใช่มั้ย"

"แล้วนายโกรธฉันหรือเปล่าล่ะ" ภากรย้อนถามกลับไป

"เอ่อ.. ผมจะโกรธคุณได้ไง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมผิดเอง เข้าไปวุ่นวายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ ถ้าปล่อยให้หลับไปซะ เรื่องทั้งหมดก็ไม่เกิดขึ้น คุณเมามากไม่รู้ตัวหรอกว่าทำอะไร เพราะฉะนั้นคุณไม่ผิดหรอก.."

"ฉันไม่ผิดงั้นเหรอ.. ทั้งที่ฉันกอดนายอย่างรุนแรง  ทำนายเจ็บจนเลือดออก  นายไม่โกรธสักนิดเลยเหรอ.." 

ใบหน้าหวานร้อนผ่าวก้มงุดลงด้วยความอาย 

"อือ.. ไม่โกรธหรอก เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ต่างฝ่ายต่างลืมให้หมด เหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเถอะนะ"

"ไม่!!!…       ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ฉันนอนด้วย เป็นฝ่ายบอกตัดสัมพันธ์ฉันก่อน ถ้าฉันยังไม่อยากเลิกเธอไม่มีสิทธิตีห่างจากฉัน"

โยธินเงยหน้าขึ้น คิ้วเรียวขมวด

"เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวที่สุด   แต่เกี่ยวอะไรด้วย  ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ!!.."

ภากรหัวเราะ หรี่ตาเจ้าเล่ห์มองใบหน้าหวานตรงหน้า   

"แล้วใครบอกว่านายเป็นผู้หญิงล่ะ นายเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันนอนด้วย แต่ก็อยู่ในหลักการเดียวกัน ฉันไม่ยอมให้คนที่ฉันนอนด้วยบอกตัดสัมพันธ์กับฉันก่อน"

"หมายความว่าไง"   

"ก็หมายความว่า ฉันไม่มีวันลืมว่า ...นายนอนกับฉันแล้ว.. เพราะฉะนั้นถ้าฉันยังไม่อยากเลิกนายก็ไม่มีสิทธิตีจาก.."

"วะ..ว่าไงนะ ไม่อยากเลิกแปลว่าอะไร"

ภากรรั้งร่างเพรียวเข้ามาสวมกอดดื้อๆ

"ทำไมเข้าใจยากจัง ไม่อยากเลิกก็แปลว่าไม่เลิก ฉันเป็นคู่ขาของนายลืมแล้วหรือไง ใครเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาแต่แรก.. เพราะฉะนั้นนายต้องทำหน้าที่ของคู่ขาด้วยการนอนกับฉัน.. จนกว่า.... ฉันจะเบื่อ…"

โยธินตาเหลือก พยายามเบี่ยงตัวหนีแต่กลับถูกรัดแน่นขึ้นเหมือนแกล้ง

"จะบ้าหรือไง.. อย่ามาล้อผมเล่นแบบนี้ได้มั้ย ปล่อย!!.."

โยธินขนลุกซู่เมื่อถูกริมฝีปากร้อนขบใบหูเบาๆ พร้อมกับเสียงกระซิบตอบ

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันเอาจริง"

"บ้าหรือเปล่าโจ.. คุณไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรออกมา"

ภากรย้ำคำพูดอีกครั้งอย่างหนักแน่น

"ฉันพูดว่านายต้องทำหน้าที่คู่ขาด้วยการนอนกับฉัน ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันเอาจริง"

“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่พูดแบบนี้ อย่าฝืนทำในสิ่งที่ไม่ชอบเพราะแค่ ต้องการจะเอาชนะผม”

"ใครบอกนายว่าฉันไม่ชอบ"

ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเมื่อถูกจ้องมองด้วยสายตากรุ้มกริ่ม พยายามเบี่ยงตัวไปมาให้หลุดจากอ้อมกอด

"ก็..คุณไม่เคยรู้สึกพิศวาสผู้ชายด้วยกัน   คุณไม่เคย.. เอ่อ.. นอนกับผู้ชาย.."

"กับผู้ชายคนอื่นๆ อาจจะใช่ แต่กับนาย.. ฉันรู้สึกพิศวาสขึ้นมาบ้างแล้ว ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้.. รู้แต่ว่าตลอดสองอาทิตย์ที่ฉันรอนายกลับมา ฉันคิดถึงนายทุกวันเลย..."

ร่างเพรียวนิ่งอึ้งอยู่ในอ้อมกอด ตะลึงกับคำพูดที่ได้ยินจากปากภากร บอกไม่ถูกว่าดีใจขนาดไหน เพราะตลอดเวลาที่หลบหน้าไปเขาคิดถึงหนุ่มใหญ่ตรงหน้าทุกวันเช่นกัน …เขาเป็นฝ่ายคิดถึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ทำไมโจคิดถึงเขา.. ทั้งที่ในคืนนั้นคนที่โจคิดว่ามีอะไรด้วยคือเมย์....

"คุณล้อผมเล่นใช่มั้ย โจ.. คุณคงไม่รู้ว่าที่คุณมีความสุขในคืนนั้นเพราะคุณคิดว่าคนที่คุณนอนด้วยคือเมย์.. "

ภากรระบายยิ้มอ่อนโยน กลิ่นโคโลญจน์ผสมกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของร่างเพรียวในอ้อมกอดทำให้นึกถึงคำพูดของลูกที่ว่า “ป๊ะป๊าตัวหอม” ...ใช่..หอมจริงๆ ด้วย.. ใบหน้าขาวเนียนอยู่ห่างจากปลายจมูกเขาไม่ถึงคืบ ชวนให้รู้สึกหลงใหลจนต้องขโมยหอมแก้มหนึ่งฟอดเอาดื้อๆ

โยธินสะดุ้งเล็กน้อยใบหน้าหวานแดงเรื่อ      รีบเบือนหนีและก้มงุดลงแต่ยังยอมนิ่งอยู่ในอ้อมกอด

"ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่า ที่ทำให้ฉันเก็บความรู้สึกที่มีต่อนายไว้ไม่ได้แล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ฉันกอดแล้วให้ความรู้สึกเหมือนได้กอดเมย์เลย แต่กับนายที่เป็นผู้ชาย.. กลับให้ความรู้สึกเหมือนเมย์มาก.."

โยธินใจหายวาบ....รู้สึกผิดหวังอยู่ในส่วนลึก ที่แท้เขาก็เป็นแค่ตัวแทนของเธอ...

"ปล่อยผมเถอะโจ.. นั่งคุยกันดีๆ เถอะ"

ภากรคลายอ้อมแขนออกเมื่ออีกฝ่ายยอมพูดดีด้วย ร่างเพรียวรีบกระเถิบ ออกให้พ้นรัศมีวงแขนของชายหนุ่ม

"ผมเสียใจนะ โจ.. ที่คุณต้องเข้ามาพัวพันกับเรื่องวุ่นวายระหว่างปีเตอร์กับผม ผมรู้สึกผิดที่ทำให้คุณเสื่อมเสีย ผมจะหาทางแก้ข่าวและเคลียร์กับเขาไม่ให้มาวุ่นวายกับคุณอีก"

"เคลียร์ยังไง !!.." ภากรเสียงขุ่นไม่สบอารมณ์ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้

"ผมจะบอกความจริงว่าผมกุเรื่องขึ้น    คุณไม่ได้เป็น  อุ๊บ!!.."

เสียงใสขาดหายเพราะถูกร่างสูงขยับเข้าประชิดและปิดปากไม่ให้พูด สีหน้าโกรธจัด

"จะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร หา!!!..    คืนนั้นนายนอนกับฉันแล้ว นายเป็นของฉันแล้ว ยังมีหน้าไปบอกว่าเป็นเรื่องที่กุขึ้นอีกงั้นเหรอ.."

[Junrai_Hyper™]

เหอเหอ

เริ่มเปิดใจรับกันแล้วววววววว

 

[Electrolyte]

รีบมาต่ออีกนะคร้าบเป็นกำลังใจให้คร้าบ

[THIP]

สุดท้ายก็หมายความว่าจะให้เป็นคู่รักว่างั้นเถอะ  เชอะ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[FOAM]

โอวววว เรื่องนี้  สนุกมากๆๆ 

ชอบๆๆๆๆๆๆ

[MyLoveMyBabe]

    หลั่นล๊าดีจายยย  ชอบจางเยยยย

กิ๊วๆๆ ภากร เริ่มชอบเค้าแล้วหล่ะซิ ....

[Poes]

ท่าทางภากรจะขี้หึงเอาการนา 

[j-muay]

"อื้อออ.."   โยธินพยายามจะพูดแต่อีกฝ่ายไม่ยอมเปิดโอกาส กลับตะคอกใส่ด้วยอารมณ์โกรธ

   "อย่าพูดถึงไอ้บ้านั่นให้ฉันได้ยินอีกนะ ตอนนี้ฉันเป็นคู่ขาของนายและยังเป็นไปอีกนานจนกว่าฉันจะ....."    ภากรหยุดคำพูดไว้แค่นั้น   ร่างสูงเอนกายพิงพนักโซฟาเสยผมไปมาด้วยความหงุดหงิด

โยธินหน้าเสียตกใจกับอารมณ์รุนแรงของภากร เขาแค่อยากจะแก้ปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้นเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าโจจะโกรธมากขนาดนี้...

"ถ้างั้นคุณจะเอายังไง จะใช้ผมแทนผู้หญิงเวลาที่คุณคิดถึงเมย์.. หรือเวลาที่คุณต้องการงั้นเหรอ.."

ภากรใจหายกับความเข้าใจของอีกฝ่าย อยากจะปฏิเสธว่าไม่ใช่แต่ยังหมั่นไส้และฉุนอยู่

"ใช่!!.. "

โยธินรู้สึกเจ็บแปลบในอก พยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติ

"ถ้าคุณไม่รังเกียจที่ผมเป็นผู้ชาย และคุณไม่ได้ฝืนใจตัวเองก็แล้วแต่คุณ หมดธุระแล้วผมขอกลับไปบ้านพักผ่อนก่อน เย็นๆ จะมาใหม่"

กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนแต่ถูกมือใหญ่คว้าข้อมือและฉุดกลับลงไปนั่ง ร่างเพรียวถูกผลักหงายลงบนโซฟา ร่างสูงตามลงมาคร่อมทับไว้สบดวงตากลมที่มีน้ำใสเอ่อคลออยู่      เสียงทุ้มกระเซ้าหยอก

"แค่นี้ต้องร้องไห้ด้วยเหรอ.. ขี้แงเหมือนเจนนี่เลย"

ใบหน้าหวานเบือนหนี ริมฝีปากบางขบแน่น   …เขาไม่เคยชนะผู้ชายคนนี้ ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว…
 
"จะกลับไปไหน ทำเหมือนเป็นคนอื่นคนไกล อาบน้ำและพักผ่อนซะที่นี่แหล่ะ อุตส่าห์ยกห้องให้แล้วใช้ให้คุ้มหน่อยซี.."

"ไม่!!…ผมจะกลับบ้าน เอาห้องของคุณคืนไป ผมจะไม่นอนค้างที่นี่อีก"

ภากรถอนใจเฮือก จู่ๆ ลูกแมวที่กำลังน่ารักและเชื่อฟังก็กลายร่างเป็นลูกเสือซะดื้อๆ

"ตามใจ เมื่อไม่อยากมีห้องส่วนตัวที่นี่ฉันก็จะปิดมันซะ แต่เรื่องที่จะไม่นอนค้างที่นี่อีกคงเป็นไปไม่ได้.."

"ทำไมจะไม่ได้ ผมกล่อมลูกเข้านอนเสร็จผมก็กลับ แค่ 2-3 ทุ่มเอง หรือถึงจะดึกกว่านั้นผมก็กลับได้"

ภากรยิ้มเจ้าเล่ห์   

"ยังไม่เสร็จธุระจะกลับได้ยังไง ลูกเข้านอนแล้วแต่พ่อยังไม่นอน เสร็จจากกล่อมลูกแล้วนายต้องเข้ามากล่อมฉันด้วย อย่าลืมหน้าที่ของคู่ขาซีที่รัก.."

โยธินหน้าแดงซ่านทั้งจากคำพูดและการกระทำ ภากรไม่พูดเปล่าจมูกโด่งไล่สัมผัสที่ซอกคอและแก้มอย่างไม่เกรงใจ

"ปล่อยนะ!!.. ทำไมต้องฝืนใจกันด้วย จะให้ผมนอนกับคุณเพราะหน้าที่ ผมทำไม่ได้หรอก"

"ทำเพราะหน้าที่ไม่ได้   แต่ถ้ามีอารมณ์ต้องการล่ะ ทำได้มั้ย.."

กล่าวจบริมฝีปากอุ่นก็ประกบแนบสนิทกับเรียวปากนุ่มของอีกฝ่ายและ บดจูบอย่างหนักหน่วง ลิ้นอุ่นดื่มด่ำซอกซอนไปทั่วทุกพื้นผิวภายใน  ร่างเพรียวที่อยู่ข้างใต้ดิ้นขลุกขลักไปมาอยู่ชั่วครู่ก็อ่อนระทวยหมดแรงขัดขืน  ยอมนอนนิ่งตอบรับสัมผัสแต่โดยดี

…อา!!.. ใช่เลย!!.. นี่คือความดื่มด่ำที่เขาต้องการ เหมือนความรู้สึกที่ได้รับในคืนนั้น มันไม่ใช่แค่ความฝันแต่เป็นความจริงที่สัมผัสได้ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขากำลังสวมกอดและสัมผัสผู้ชายด้วยกัน... แม้ร่างกายจะไม่นุ่มนิ่มบอบบางอย่างหญิงสาว หากแต่สัมผัสที่ได้รับกลับนุ่มนวลและหอมหวาน ไม่ได้น่ารังเกียจเลยสักนิด มิน่าล่ะ!.. ไอ้ปีเตอร์มันถึงกลับมาขอคบใหม่และไม่ยอมเลิกราด้วยดี

ภากรถอนริมฝีปากออกเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้อารมณ์หงุดหงิด ใบหน้าหวานแดงซ่านยังนอนหลับตาพริ้มผ่อนลมหายใจเข้าออกผ่านเรียวปากนุ่มที่เห่อแดงเพราะถูกเขาแกล้งบดจูบอย่างหนักหน่วงและรุนแรง

..ให้ตายเถอะ!!... เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบกว่าอย่างเขา ทำไมถึงรู้สึกชอบและหลงใหลหมอนี่ขึ้นมาได้ ทั้งๆ ที่เคยเกลียดและเหม็นขี้หน้าจับใจ...

ภากรพยายามระงับอารมณ์ปรารถนาภายในกายที่ตัวเองเป็นคนปลุกเร้าขึ้นให้สงบลง   ก่อนก้มลงกระซิบสั่งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"จำไว้นะ โยธิน... นับจากวันนี้..ห้ามไปข้องเกี่ยวกับใคร นายเป็นคู่ขาของฉันโดยสมบูรณ์แล้ว เพราะฉะนั้นนายต้องเป็นของฉันเพียงคนเดียว ได้ยินมั้ย.."

"อะ..เอาจริงเหรอ.." น้ำเสียงที่ย้อนถามกลับมาแหบพร่าไม่แพ้กัน

"จริงเสียยิ่งกว่าจริง"

"คุณจะต้องเสียใจที่ตัดสินใจผิดๆ แบบนี้"

"ไม่มีวัน"

ร่างสูงก้มลงประทับจูบที่หน้าผากมนหนึ่งครั้ง ก่อนกล่าวย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ฉันจะไม่เป็นแค่คู่ขาหลอกๆ ของนายอีกต่อไป ชื่อเสียงฉันดังกระฉ่อนไปทั่วแล้วว่าเป็นสมาชิกใหม่ของกลุ่มเสือไบ เพราะฉะนั้นก็ทำให้มันเป็นเรื่องจริงซะเลย ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปคบหาผู้หญิงคนอื่นด้วย"

ริมฝีปากบางเม้มแน่น รู้สึกเจ็บลึกในอกอีกแล้ว ...โจไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเขาจริงๆ แค่ต้องการให้เขาแทนผู้หญิงในบางโอกาสเท่านั้น...

"อยากจะทำอะไรก็ตามใจคุณ ลุกขึ้นได้แล้วผมหนัก"

"ยัง.. ข้อตกลงในการเป็นคู่ขากันยังไม่หมด"      ร่างสูงขยับตัวขึ้นแต่ยังคร่อมอีกฝ่ายไว้

"อะไรอีก" คิ้วเรียวขมวดมุ่น

"ต่อไปนี้จะออกทัวร์ไปไหน ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ ไม่ใช่จู่ๆ ก็หายไปแล้วทิ้งโน้ตไว้แผ่นเดียวแบบวันนั้นอีก"

"แต่นี่เป็นงานผมนะ"

"งานก็งานซี นายรู้คิวเดินทางล่วงหน้าอยู่แล้ว อย่ามาอ้างเลย"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่.. นี่เป็นข้อตกลงของการอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว พ่อแม่.. เอ่อ.. พ่อๆ ลูกๆ.."

โยธินนอนนิ่งตาปริบๆ เข้าใจหัวอกของเจ้าหนูเจมส์เวลาถูกพ่อดุแล้ว ความรู้สึกคงเหมือนเขาตอนนี้

"ว่าไง.. เงียบแบบนี้เข้าใจหรือไม่เข้าใจ"

ริมฝีปากบางขบแน่นก่อนเอ่ยถามน้ำเสียงแผ่วเบา

"ผมมีข้อตกลงบ้างได้มั้ย"

"อะไร"

"คุณห้ามผมไม่ให้ข้องเกี่ยวกับใคร ให้ผมเป็นของคุณคนเดียว แล้วคุณล่ะ!! เป็นของผมคนเดียวด้วยหรือเปล่า"

คิ้วเข้มขมวดสีหน้าเครียด

"เป็นคำถามหรือคำสั่ง ถ้าแค่คำถามฉันคิดว่าอาจจะ..."

เสียงใสแทรกขัดจังหวะ

"คุณต้องไม่ข้องเกี่ยวกับใครระหว่างที่เราคบหาเป็นคู่ขากัน จนกว่า.... คุณจะเบื่อผม.."   ใบหน้าหวานเบือนหนีกับคำพูดประโยคสุดท้าย

"ไม่มีทาง.."

ภากรซ่อนยิ้มในสีหน้าเมื่อคำตอบของเขาทำให้ดวงตากลมคู่สวยวาบวับ ด้วยอารมณ์และความรู้สึกจากส่วนลึก และนั่นทำให้เขาได้ล่วงรู้ทุกความรู้สึกของอีกฝ่าย

"คนเห็นแก่ตัว!!.. " เสียงใสตวาดใส่อย่างหมดความอดกลั้น 

"ถ้าคุณไม่.. ผมก็ไม่เหมือนกัน คุณมีใครอื่นอีกได้ ผมก็มี…" มือใหญ่ปิดปากที่กำลังโวยฉอดๆ

"ฟังให้จบก่อนแล้วค่อยโวยได้มั้ย  ฉันว่า.. ไม่มีทาง… ที่ฉันจะเบื่อนาย... "   ภากรปล่อยมือเมื่อร่างเพรียวนอนนิ่งกับคำตอบที่ได้รับ

"ตั้งแต่เมย์จากไปฉันไม่เคยข้องแวะหรือคบหาใครจริงจังเลย อย่างมากก็แค่คู่นอน..."

คิ้วเรียวขมวดไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้าย อยากจะเถียงออกไปว่า  …มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ..

ภากรกล่าวต่อด้วยสีหน้าระรื่น

"เพราะฉะนั้นนายต้องพูดใหม่ ต้องบอกว่าห้ามฉันไปนอนหรือเอากับใครอีกนอกจากนายคนเดียว"

โยธินสะดุ้ง ใบหน้าร้อนวูบ

"อะ.. ไอ้บ้า!!.. คุณมันหน้าด้าน ทุเรศ!!.."

คิ้วเข้มเลิกขึ้นร่างสูงขยับลงทาบทับร่างเพรียวข้างใต้อีกครั้ง จมูกโด่งหยอกเย้าสัมผัสแผ่วที่แก้มขาวเนียน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากทุกพื้นผิวที่สัมผัสถูกทำให้ภากรอดใจไม่ไหว แกล้งสูดดมความหอมอีกหลายฟอดใหญ่จนใบหน้าหวานแดงซ่าน

"สำหรับฉันผู้หญิงคือข้าวสวยร้อนๆ แต่นายคือขนมปังเลิศรสที่ฉันเพิ่งลองชิมเป็นครั้งแรกแล้วเกิดติดใจ จะให้ฉันเปลี่ยนมากินนาย เอ๊ย!.. กินขนมปังทุกมื้อแทนข้าวงั้นเหรอ.."

โยธินหน้างอ  สองมือยันร่างสูงให้ผละออก

"ปล่อยนะ!!.. เลิกล้อเล่นกับผมซะที นึกว่าผมอยากให้คุณกินรึไง ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ ผมเป็นผู้ชายไม่อร่อยกว่าผู้หญิงหรอก ปล่อย!!.. อึ๊....”

เสียงใสขาดหายในลำคอเพราะถูกปิดปากอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ได้ถูกปิดด้วยมือ เรียวปากนุ่มถูกบดจูบอย่างเร่าร้อน ลิ้นอุ่นซอกซอนเข้ามากวาดสัมผัสและดื่มด่ำความหอมหวานภายใน ร่างเพรียวสะท้านเฮือกหยุดอาการผลักไสและดิ้นรน สองมือที่ยันหน้าอกกว้างไว้เปลี่ยนเป็นสวมกอดตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

ภากรถอนริมฝีปากออกเมื่อดื่มด่ำความหอมหวานจากริมฝีปากบางจนเต็มอิ่มแล้ว ใบหน้าหวานตาปรือด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า ยอมนอนนิ่งให้มือใหญ่ปลดเข็มขัดกางเกงออกช้าๆ

ใบหน้าคมระบายยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อร่างบางหยุดผลักไสอ่อนระทวยอยู่ข้างใต้ สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาของโยธินปลุกเร้าความรู้สึกของหนุ่มใหญ่ให้ลุกโชนขึ้นจนไม่อาจเลิกราแต่เพียงแค่นี้ ฝ่ามือร้อนแทรกผ่านชั้นในเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวที่อยู่ในอาการแข็งขืนเต็มที่และขยับคลื่อนไหวช้าๆ

...ให้ตายเถอะ... แค่จูบเท่านั้นร่างกายนายก็พร้อมถึงขนาดนี้.... แล้วยังมาทำปากเก่งว่า ไม่อยากให้ฉันกิน…

โยธินหน้าร้อนวูบเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสที่อีกฝ่ายกำลังกระทำกับร่างกายของตัวเอง ใบหน้าคมเข้มแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทั้งที่อายแต่ความต้องการกลับมีมากกว่าจนร่างกายต้องสนองตอบด้วยการขยับบั้นท้ายให้สอดรับกับการเคลื่อน ไหวของมือใหญ่
ภากรจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงจัดขึ้นตามจังหวะการเคลื่อนไหวของเขา เสียงหอบหายใจและดวงตาหรี่ปรือด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ใกล้จะถึงฝั่ง หนุ่มใหญ่ซ่อนยิ้มในหน้า หยุดการเคลื่อนไหวมือและผละออกดื้อๆ

ร่างเพรียวผวาเฮือกเมื่ออารมณ์ที่กำลังพลุ่งขึ้นจนเกือบจะถึงจุดแล้ว จู่ๆ ก็ถูกปล่อยให้ลอยคว้าง ลำแขนที่โอบรอบคอร่างสูงไว้แนบแน่นคลายออกเปลี่ยนเป็นกำปั้นทุบลงกลางหลังดัง อั๊ก!! พร้อมเสียงร้องครางอย่างขัดใจ...

"อึ๊!!…. อื้อ... อืออ~~ ”

"เป็นอะไรจ๊ะ หือ.."   ภากรแกล้งกระซิบถามเหมือนไม่เข้าใจ

"อื้อ.. คนบ้า~~ คนผะ...ผี~~ ” เสียงใสขาดหายเพราะพยายามอดกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่

"ฉันบ้าเรื่องอะไรเหรอ.. "

โยธินน้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้ง สองแขนพยายามดันร่างสูงออกทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง

"ปะ.. ปล่อย!!…ผมเกลียด…." เรียวปากนุ่มถูกประกบจูบก่อนที่คำพูดจะหลุดออกมา

ภากรดื่มด่ำความหวานจากเรียวปากนุ่มอีกครั้ง   ยิ่งชิมก็ยิ่งหวาน  ...ให้ตายเถอะ!!.. ถ้ารู้ว่ารสชาติดีขนาดนี้ไม่ปล่อยให้ลอยนวลอยู่เกือบ 2 ปีหรอก..     ฝ่ามือใหญ่ไล่สัมผัสผิวกายภายใต้เสื้อยืดจนร่างเพรียวข้างใต้สะท้านขึ้นอีกครั้ง ก่อนขยับลงไปปลอบประโลมเจ้าหนูโยน้อยที่กำลังอ่อนแรงลง… ด้วยการสัมผัสและลูบเบาๆ ภายนอกผิวผ้า

ภากรผละจากริมฝีปากนุ่มกระซิบแผ่วข้างหู

"บอกซิโยธิน.. ว่านายต้องการให้ฉันทำอะไร.."

ใบหน้าหวานแดงเรื่อไม่ใช่จากอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นอีก  แต่จากคำพูดของคนเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่มีทางที่จะพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ เขาไม่มีวันยอมแพ้ผู้ชายคนนี้.. ตะ.. แต่ว่า..

“อา~~ ”

"อืออ~~ "

เสียงใสร้องครางเมื่ออารมณ์ถูกปลุกอีกรอบ ไอ้หนูของเขาแข็งแรงซู่ซ่าอยู่ในอุ้งมือคนอื่นอย่างหน้าไม่อาย... โอย!!!.. มะ..ไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ได้ปล่อยมีหวัง...

"จะ..โจ~~  อย่าแกล้ง... ได้โปรด~~ " เสียงร้องขอแผ่วเบามากจนอีกฝ่ายต้องเงี่ยหูฟัง


 

[j-muay]

"ว่าไงนะ.. พูดใหม่ซิ.."

"ผมไม่ไหว…แล้ว อ๊ะ!!.. อืออ~~ ”

สีหน้าทรมานของอีกฝ่ายทำให้ภากรเลิกล้อเล่น

"บอกก่อน..ว่าอยากให้ฉันกินนาย.. เร็วเข้า..ที่รัก.." มือใหญ่กอบกุมโยน้อยไว้ ขยับเคลื่อนไหวช้าและเร็วสลับกันไป

โยธินผวาเฮือก ในที่สุดความต้องการก็อยู่เหนือความอายจนได้...

"ฮืออ~~ จะ… โจ.. ช่วยกิน..ผมหน่อย.. อ๊ะ!!..”

เสียงใสขาดหายในลำคอพร้อมอาการสะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้หนูของเขาถูกลิ้มรสด้วยลิ้นอุ่นจนเปียกชุ่ม  ก่อนที่ช่องปากร้อนจะครอบครองร่างกายเขาไว้ทั้งหมด

….โอ..พระเจ้า!! ไม่อยากเชื่อเลยว่าหนุ่มใหญ่จอมกวนผู้นี้จะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับเขา  เขาแค่ต้องการปลดปล่อยในอุ้งมืออุ่นเท่านั้น  ไม่ได้คาดหวังถึงขนาดนี้ … ตะ.. แต่ว่า.. อ๊ะ!.. อืมม์.. ไม่อยากเชื่อเลย... ไม่เคยนอนกับผู้ชายแล้วทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้... อ๊ะ ! อาา~~ มะไม่ไหว.. แล้วววว...

“ยะ...หยุดก่อน.... พอแล้ว...พออ~~ อ๊ะ.....จ.. โจ~~ ”

ร่างเพรียวแอ่นขึ้นเมื่อถึงจุดปลดปล่อย.. เสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายดังแผ่วอยู่ในลำคอ..

"อร่อยมาก…"    ภากรกล่าวกระเซ้าขณะไล้เลียโยน้อยที่คอพับหมดแรงอยู่ในอุ้งมือเขา

"ใครว่าไม่อร่อย หือ.. ข้าวสวยร้อนๆ สู้ไม่ได้เลย.. "

ร่างสูงขยับขึ้นมาประกบจูบริมฝีปากนุ่ม ใบหน้าหวานแดงจัดเมื่อรับรู้รสชาติของตัวเอง

"ขอกินแค่ครึ่งจานก่อนนะโย.. ที่เหลือเก็บไว้กินคืนนี้... ตกลงฉันจะไม่นอนกับใครอีก แค่นี้ใช่มั้ยที่นายต้องการ"

"………………" 

"ไม่ตอบแปลว่าตกลงรับเงื่อนไขของกันและกัน  นับจากวันนี้เราเป็นคู่ขากันจริงๆ แล้วนะ..."

"………………"   

ไม่มีคำตอบจากร่างเพรียวข้างใต้ ไม่ใช่เพราะยังเหนื่อยกับความสุขที่ได้ปลดปล่อยเมื่อครู่แต่เพราะรู้สึกยินดีและสุขใจจนพูดไม่ออก และคงจะยินดีมากกว่านี้อีกร้อยเท่าถ้าเปลี่ยนจาก คู่ขา มาเป็น__


"ปะป๊าขา!!!!..  ปะป๊าค้าบ!!!!…"


เสียงแฝดน้อยเรียกหาปะป๊าอยู่นอกห้อง  ตามด้วยเสียงประตูถูกทุบตุ้บตั้บด้วยฝ่ามือน้อยๆ

คุณพ่อทั้งสองรีบผละออกจากกัน  โยธินลุกขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองในขณะที่อีกฝ่ายนั่งมองด้วยสีหน้าอมยิ้ม  ร่างสูงลุกขึ้นไปเปิดประตูเมื่อปะป๊าสุดที่รักของลูกๆ อยู่ในสภาพเรียบร้อยแล้ว

ประตูเปิดออกสองร่างน้อยก็แข่งกันวิ่งเข้าไปสวมกอดปะป๊า คุณพ่อยืนมองตาปริบ สาวใช้ส่งคุณหนูเข้าห้องแล้วก็กลับไปทำงานต่อ

"ปะป๊าขา.. หาตั้งนาน อยู่นี่เอง" สาวน้อยเจนนี่อ้อนโยธินเสียงหวาน

"นี่ห้องคุณพ่อ... ปะป๊ามาทำ'ไรคับ"      เจ้าหนูเจมส์ถามด้วยความสงสัยตามประสาเด็ก แต่เป็นคำถามที่ทำเอาปะป๊าถึงกับสะดุ้ง หันไปสบตาคุณพ่อที่ยืนกอดอกอมยิ้มอยู่

"ปะป๊าเข้ามาคุยธุระกับพ่อน่ะ ลูก.."

"ธุระ'ไรคับ.."

"เอ่อ.."   โยธินอึกอัก แฝดน้อยอายุยังไม่ถึง 3 ขวบแต่ทั้งคำถามและท่าทีฉอเลาะด้วยความอยากรู้ไม่ต่างจากผู้ใหญ่เลย..

"คุณพ่อเรียกปะป๊ามาคุยธุระจ้ะ" โยธินโยนคำถามให้ภากรตอบ หมั่นไส้ที่ยืนอมยิ้มอยู่ได้

"ธุระ'ไรคะ คุณพ่อ.."

ภากรเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างปะป๊าและลูกๆ

"พ่อพาปะป๊ามาดูรอยเลือดที่เตียงนอนจ้ะ.."

โยธินสะดุ้งเฮือกอ้าปากจะโวยแต่ไม่ทันสองหนูน้อยที่พร้อมใจกันทวนคำตอบด้วยสีหน้าตื่น

"รอยเลือด!!…”

“เลือดใครคะคุณพ่อ.. คุณพ่อเป็นแผลเหรอ.." สาวน้อยเจนนี่หันขวับไปถามพ่อด้วยความเป็นห่วง

"เลือดของปะ.."

"น้ำแดงหกเลอะน่ะเจนนี่..” เสียงใสแทรกขัดจังหวะก่อนที่พ่อโจจะหลุดคำพูดออกมา

“ไม่ใช่เลือดหรอกจ้ะ... คุณพ่ออย่าล้อเล่นซีคร้าบบ.... ลูกๆ ยังเด็กมากน้าาา… ตกใจกันหมดพอดี "

โยธินกล่าวเสียงอ่อนหวานและยิ้มให้   หากแต่สายตาที่จ้องมองภากรแทบจะพ่นไฟใส่ได้

"น้ำแดงหกเลอะค่า คุณพ่อ.. ไม่ใช่เลือดซะหน่อย"

ภากรพยักหน้าหงึกยอมเชื่อฟังที่ลูกสาวตัวน้อยพูด

"แล้วใครทำน้ำแดงหกคับ พ่อหรือปะป๊า"

คุณพ่อและปะป๊าสบตากันอึดใจ ต่างเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นพร้อมกัน

"ปะป๊า"

"คุณพ่อ"

สองแฝดน้อยส่ายหัวดุ๊กดิ๊กด้วยความงง ปะป๊าบอกว่าคุณพ่อเป็นคนทำ คุณพ่อก็บอกว่าปะป๊าเป็นคนทำ

"แล้วใครเป็นคนทำกันแน่คะ"

โยธินถอนหายใจเฮือกเมื่อลูกสาวตัวน้อยจะถามหาความจริงให้ได้ รีบกล่าวตัดบทก่อนที่คุณพ่อจอมแสบจะตอบคำถามกวนๆ ออกมาอีก

"จะถามไปถึงไหนกันทูนหัว หือ.. ไม่ใช่ปัญหาของเด็กซะหน่อย หนูหาปะป๊าทำไมจ๊ะ บอกธุระของหนูมาดีกว่า"

"เจนนี่อยากไปเที่ยวทะเลค่ะ ปะป๊า.."

"เจมก็อยากไปด้วย เจมอยากขุดทรายสร้างปราสาท"

"หนูอยากใส่ชุดว่ายน้ำสวยๆ ด้วยค่ะ ปะป๊า"

[j-muay]

"เจมก็อยากด้วยคับ ปะป๊า"

โยธินหัวเราะ แฝดน้อยทั้งสองเลิกสนใจปัญหาน้ำแดงก็แย่งกันอยากโน่นอยากนี่ทันที

ภากรรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิด ทั้งลูกชายและลูกสาวดูเหมือนจะรักโยธินมากกว่าเขาซะอีก เพราะความอ่อนโยนและใจดี ยอมตามใจลูกทุกเรื่อง แฝดน้อยทั้งสองจึงรู้ดีว่าอะไรที่อยากได้ ถ้าขอปะป๊าแล้วจะไม่เคยผิดหวังเลย แต่กับคุณพ่อขอ 10 อย่างได้ 5 อย่าง

"น้ำแดงเป็นของปะป๊า  แต่พ่อเป็นคนทำให้น้ำแดงปะป๊าไหล  เอ้ย! หกเองล่ะ ลูก.."

ภากรกล่าวโพล่งขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะของปะป๊าและเสียงแจ้วๆ ของลูก 

วงสนทนาเงียบกริบ!!!...  สองหนูน้อยหันขวับมองพ่อตาแป๋ว แต่ดวงตาของปะป๊าไม่แป๋วด้วย กลับส่งรังสีพิฆาตตรงมาที่คุณพ่อจอมกวน

โยธินขบริมฝีปากแน่นทั้งโกรธและอาย ภากรจ้องกระเซ้าเขาไม่ยอมเลิก   ต่อหน้าลูกเล็กๆ ยังพูดจาลามกอีก ร่างเพรียวลุกพรวดขึ้นยืนหยิบหมอนอิงฟาดใส่ชายหนุ่มที่นั่งอมยิ้มอยู่อย่างไม่ยั้งมือ

ภากรเอามือป้องรับแสร้งร้องโอดโอยให้ลูกช่วย      สองหนูน้อยหน้าตื่นรีบเข้ามาช่วยคุณพ่อด้วยการกอดขาปะป๊าโยไว้คนละข้าง

"อย่าตีคุณพ่อ.. ปะป๊า.. อย่าตี ฮึก… ฮือ…"

เสียงร้องไห้ของลูกทำให้โยธินรู้สึกตัวรีบทิ้งหมอนและทรุดตัวลงสวมกอดสองหนูน้อยไว้

"อย่าร้องลูก ปะป๊าไม่ตีแล้ว"

เจนนี่และเจมส์ร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะตกใจกลัวจริงๆ นอกจากจะไม่เคยเห็นปะป๊าโกรธมากแบบนี้มาก่อนแล้วยังตกใจที่คุณพ่อถูกตีด้วย

ภากรยิ้มแห้งๆ เมื่อเห็นลูกตกใจจนร้องไห้ รีบขยับเข้าสวมกอดและช่วยปลอบให้หายตกใจ 

"ไม่ร้องนะลูก.. ปะป๊าหยอกพ่อเล่นเท่านั้น พ่อไม่เจ็บซะหน่อย" 

"ไม่เจ็บจริงเหรอค้า…"

"จริงซีจ้ะ ไม่เจ็บสักนิดเลย"

"ปะป๊าหยอกคุณพ่อเล่นเหรอคับ" หนูน้อยเจมส์หันมาถามโยธินเพื่อความแน่ใจ

"เอ่อ.. จ้ะ ลูก... เราหยอกกันเล่น ไม่ได้โกรธกันจริงหรอกนะ"

"ปะป๊าไม่โกรธพ่อหรอกจ้ะลูก.. เรารักกัน.. จริงมั้ยปะป๊า.."   ภากรออกแรงกอดรัดสามชีวิตที่อยู่ในอ้อมกอดแน่นขึ้น

โยธินหน้าแดงทั้งจากคำพูดและการกระทำ ลูกสองคนอยู่ในอ้อมกอดเขา แต่เขาอยู่ในอ้อมกอดของภากร จะดิ้นรนหนีก็ไม่ได้ด้วย เสียเปรียบชะมัด

"ถ้าไม่เชื่อว่าเรารักกัน พ่อจะแสดงให้ดู"  ภากรหอมแก้มปะป๊าหนึ่งฟอดโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

โยธินนั่งอึ้ง เสียงหัวเราะของเด็กๆ ทำให้เขารู้สึกตัว สองหนูน้อยพากันหอมแก้มเขาเลียนแบบภากร และหันไปหอมแก้มคุณพ่อคนละที

"ปะป๊าหอมแก้มคุณพ่อบ้างซีคะ"

"เอ่อ.." โยธินอึกอัก

"คุณพ่อยังหอมแก้มปะป๊าเลย ปะป๊าก็ต้องหอมแก้มคุณพ่อบ้าง" เจ้าหนูเจมส์ให้ความเห็นอย่างผู้ใหญ่

โยธินเหลือบตามอง สบดวงตาอ่อนโยนของอีกฝ่ายก็ใจอ่อน

"กะ .. ก็ได้"

จมูกโด่งสัมผัสแก้มสากหนึ่งฟอดก็รีบผละออก  แต่ถูกมือใหญ่รั้งไว้และกระซิบ 3 คำเบาๆ ก่อนคลายอ้อมแขนและลุกขึ้นยืน

"เอาล่ะ เด็กๆ ใครจะไปทะเล ตามพ่อไปเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย"

"เจนนี่ไปค่ะ.. เจมไปด้วยคับ..        เย้ เย เย คุณพ่อใจดี ๆ "   สองหนูน้อยกระโดดโลดเต้นดีใจสุดๆ 

ภากรจูงลูกออกจากห้องไปนานแล้ว โยธินยังนั่งตะลึงอยู่ในท่าเดิม เสียงกระซิบเมื่อครู่ยังดังก้องอยู่ในหู

"ฉันชอบนาย.."


..โอ!!.. สวรรค์... เขาไม่ได้ต้องการเป็นแค่คู่ขาของโจ เขาต้องการมากกว่านั้น เสียงกระซิบเมื่อครู่บอกให้รู้ว่าความรู้สึกของเขาและโจตรงกัน   ความหวังที่จะได้เปลี่ยนจาก คู่ขา เป็น คนรักจริงๆ ก็มีโอกาสเป็นไปได้ซีนะ...


โยธินรู้สึกเขินกับความนึกคิดของตัวเอง ร่างเพรียวลุกขึ้นเดินยิ้มกริ่มออกจากห้องอย่างมีความสุข


..อนาคตจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอแค่มีลูกๆ และผู้ชายมาดขรึมขี้เก๊กที่แอบซ่อนความกวนไว้ภายในคนนี้ อยู่เคียงข้างเขาก็เพียงพอแล้ว..



++++++  THE END  +++++++





My baby  ภาค 1  จบแค่นี้แล้วนะคะ   


จะมีตอนพิเศษ  My baby special    อีก 2-3 ตอน  ก่อนจะขึ้นภาค 2  ซึ่งใช้ชื่อเรื่องว่า  Sweet daddy   ภาค 2 รวมเล่มขายค่ะ  ไม่มีลงให้อ่านในบอร์ด    แต่ภาค 3 มีลงให้อ่านค่ะ   

เรื่องนี้สำคัญที่ ภาค 1  ต้องรู้ก่อนว่าความสัมพันธ์ของพ่อโจและปะป๊าโยมีความเป็นมายังไง   ภาค 2  ไม่ได้อ่านก็ไม่เป็นไร  ข้ามมาอ่านภาค 3 ได้เลย  ก็แค่งงๆ เล็กน้อยเท่านั้น   แต่โดยรวมแล้วก็เป็นการถ่ายทอดความน่ารักของครอบครัว  พ่อ+พ่อ+ลูกๆ


เจ๊หมวยไม่ได้เน้นเรื่องการขายหนังสือค่ะ  แต่ถ้าชอบอยากซื้อเก็บไว้ก็ยินดี   เรื่องนี้ทำรวมเล่มทั้งภาค 1 และ 2   ในส่วนของภาค 1   จะรีไรท์เนื้อเรื่องใหม่และเพิ่มเติมเนื้อหาครบถ้วนกว่าที่โพสให้อ่าน  มีตอนพิเศษเพิ่มจากนี้อีก 5-6 ตอน   บางตอนเขียนขึ้นใหม่และไม่มีลงในบอร์ด   สนใจไปดูรายละเอียดที่บ้านพ่อได้ค่ะ


ถ้าว่าง  เจ๊จะเอาตอนพิเศษที่เคยโพสลงที่บอร์ดมาโพสให้ที่นี่    ใครใจร้อนก็ตามไปหาอ่านที่บอร์ดเจ๊หมวยได้ค่ะ 


ยังไงก็ขอขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ    ดีใจที่ทุกคนตอบรับนิยายแนวแด๊ดดี้เลิฟของเจ๊หมวย  ไม่มีใครร้องโห่เลย  ขอบคุณมากๆ

[Junrai_Hyper™]

ขอบคุณเจ้หมวยคร้าบบบบบบบบบ

 

[THIP]

ขอบคุณเช่นเดียวกันค่ะ  เรื่องนี้น่ารักมาก 

[Poes]

ขอบคุณเจ๊หมวยมากจ๊ะ 

แล้วจาวางแผงเมื่อไหร่จ๊ะ สะกิดกันบ้างจาอุดหนุนนะ

[ken_krub]

ขอบคุณครับ  เป็นกำลังใจให้ครับ

[jeje]

 :give2:ขอบคุณเจ๊หมวยมากค่ะ.....อ่านเรื่องนี้ไปก็อมยิ้มไป............เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ:give2:

[Electrolyte]

ขอบคุณคร้าบเจ้หมวยเอาเรื่องใหม่มาต่อเร็วๆๆนะ

[sun]

      อ่า.. จบภาค 1 ซะแล่ะ  กะลังสนุกเยย  อิอิ

เมื่อคืนแอบไปอ่านมาแล่ะ ฮี่ๆ แต่อ่านถึงไหนมิรู้ ง่วงเอิ้กๆ


ยังไง จะรออ่าน ภาค สองต่อนะค๊าเจ๊หมวย