ตอนที่ 3
บ้านหลังใหญ่สร้างในรูปแบบย้อนยุคไปราวๆ หนึ่งร้อยปีก่อน เป็นอาคารที่ผสมผสานระหว่างศิลปะไทยและยุโรปได้อย่างลงตัว สวนทึบแน่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่แบบบ้านไทยโบราณ มีเพียงมุมหนึ่งเป็นสวนสวยสไตล์บาหลีสนองความต้องการของเจ้าของบ้านแต่ก็ดูเข้ากันอย่างเหลือเชื่อ ที่ไม่เข้ากันดูเหมือนจะเป็นเจ้าของบ้านที่ควรจะอยู่ในบ้านที่มีหลังคาแบบเก๋งจีนเสียมากกว่า
“โห โห” อัมพุทเงยหน้าอ้าปากกว้าง เกิดมาไม่เคยเห็นบ้านคนใหญ่โตอย่างนี้มาก่อน
“เป็นอะไรครับพุด” ธนินทร์ยิ้มให้กับหลานชายตัวน้อยที่จับจูงเอาไว้
“บ้านเฮียต้อมหลังใหญ่จังเลยครับ”
“เหรอ บ้านเฮียต้อมสวยรึเปล่า” เรวัตหันมาถามหลังจากสั่งให้เด็กขนของกระเป๋าของธนินทร์ไปไว้ที่ห้องของเขาก่อน
“สวยครับ สวยเหมือนในทีวีเลย” เด็กน้อยทำตาโตพยักหน้าหงึกหงัก
“งั้นต้องไปชมน้านินโน่น น้านินเป็นคนออกแบบ”
ที่ดินผืนนี้ครอบครัวของเรวัตซื้อไว้นานแล้ว ตั้งใจจะสร้างบ้านไว้อยู่อาศัย เพราะบ้านหลังเดิมอยู่ในซอยแคบแออัด แต่กว่าจะลงมือสร้างได้ก็ใช้เวลาหลายปี เพราะยังไม่มีแบบบ้านใดที่ถูกใจพ่อแม่เขาเสียที ค้างคามานานจนกระทั่งเขาเรียนขึ้นปีห้า จึงลองชวนธนินทร์ให้ออกแบบเพราะเห็นว่าน้องชายคนนี้นั้นเก่งจนเป็นที่ชื่นชมของอาจารย์ทุกท่าน และเขาก็ไม่ผิดหวัง เมื่อแบบที่ได้มานั้น พ่อเขาอนุมัติทันทีที่เห็นและฟังคำอธิบายจบ พ่อสั่งให้ลงมือสร้างแบบทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมง หกเดือนต่อมาเขาก็ได้ย้ายครอบครัวมาอยู่บ้านหลังนี้เป็นการถาวร
“โห น้านินเก่งจังครับ”
“ไม่ใช่น้านินคนเดียวสักหน่อย น้านินแค่ช่วยเฮียต้อมเท่านั้นเอง” ธนินทร์ถ่อมตัว ไม่อยากให้หลานชายติดนิสัยโอ้อวด
“กูทำไรวะ แค่บอกแบบที่ชอบแค่นั้น”
“โหยเฮีย ผมแค่วาดโครง ลายละเอียดเฮียเหมาหมดเลยนี่”
“ตลกละมึง กูจับดินสอนับครั้งได้ มึงแหละเป็นคนทำ ภายในมึงก็ทำ”
“ไรเฮีย ภายในผมทำไปหน่อยเดียวเอง เฮียแหละไปเดินเลือกเฟอร์นิเจอร์”
“มึงก็ไปเลือกกับกูด้วย ทำเป็นลืม ไม่ขำๆ” สองหนุ่มเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ต้อม” เสียงเรียกดังมาจากอีกห้อง ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงรีบขานรับ
“ครับแม่”
“พาใครมาด้วยน่ะ” เสียงออกมาให้เห็นพร้อมตัว หญิงวัยสี่สิบปลายในชุดอยู่บ้านสบายๆ แต่ก็เรียบร้อยดูมีสง่าราศี
“สวัสดีครับหม่าม้า” ธนินทร์ยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มกว้างให้กับแม่ของเรวัตที่ไม่เจอกันร่วมปี
“นิน!! โอย นินจริงๆ ด้วยลูก หายไปไหนมาตั้งนาน ไม่มาหาหม่าม้าบ้างเลย หม่าม้าคิดถึงแทบแย่” บุญศรีรี่เข้าไปกอดธนินทร์อย่างรักใคร่ เธอเป็นหญิงสาวชาวไทย แต่โตมากับครอบครัวคนจีน จึงติดที่จะเรียกตัวเองอย่างธรรมเนียมจีนมากกว่า
“นินก็คิดถึงหม่าม้าครับ นี่วันนี้นินพาหลานมาด้วย หลานนินที่หม่าม้าบอกว่าอยากเจอไงครับ” ธนินทร์กอดตอบแล้วแนะนำหลานชายให้รู้จัก
“สวัสดีครับ พุดชื่อพุดครับ เป็นหลานน้านินครับหม่าม้า” อัมพุทส่งเสียงฉะฉาน พร้อมพนมมือไหว้อย่างสวยงาม
“โอย น่ารัก น่ารักเหมือนนินเลยลูก” บุญศรีย่อตัวลงรับไหว้และรั้งเด็กชายเข้ามาหอมแก้ม มือเรียวลูบผมลูบแก้มใสของอัมพุทอย่างถูกใจ “ชื่อพุดใช่ไหมจ๊ะ”
“ใช่ครับหม่าม้า”
“ไม่ได้ลูก ต้องเรียกว่าอาม่า ไม่ใช่หม่าม้านะจ๊ะ” อาม่าคนใหม่ตู่เอาหลานของเพื่อนลูกมาเป็นหลานตัวเองเรียบร้อย
“ครับอาม่า” อัมพุททำตามอย่างไม่มีข้อสงสัย เด็กชายตัวน้อยนั้นว่านอนสอนง่าย จนบางครั้งธนินทร์เองก็กลัวว่าจะเชื่อคนง่ายไปด้วย
“แล้วไปไหนกันมาล่ะลูก อาตี๋ก็หุบเงียบเลยนะ ไม่ยอมบอกหม่าม้าว่าจะพานินมาบ้าน หม่าม้าเลยไม่ได้เตรียมของโปรดนินไว้เลย”
“แม่อ้ะ ลูกแม่ชื่อต้อมนะ ไม่ได้ชื่ออาตี๋สักหน่อย” เรวัตทำปากยื่นเหมือนเด็ก ขัดกับขนาดตัวจนน่าขำ
“จะตี๋จะต้อมมันก็คนเดียวกันนั่นแหละ อย่าเรื่องมาก”
“ไม่ได้เรื่องมากสักหน่อย แล้วก็ไม่ได้ไม่บอกแม่ด้วย ต้อมบังเอิญเจอไอ้นินมันเมื่อเช้าต่างหาก”
“ไปเจอกันที่ไหนล่ะ”
“เรื่องมันยาวอะแม่ เดี๋ยวต้อมเล่าให้ฟัง แต่เย็นนี้แม่ทำไก่ตุ๋นยาจีนให้สักตัวสิครับ เอาแบบกินแล้วอ้วนทันตาเห็นเลยนะ จะเอาไปกรอกปากไอ้นิน ดูมันดิแห้งจะเป็นกระดาษอยู่แล้ว ทั้งน้าทั้งหลานเลย”
“นั่นสิลูก ไปทำอะไรมา หือ ข้าวปลาไม่ค่อยกินรึไง เดี๋ยวหม่าม้าทำกับข้าวบำรุงให้เอง คืนนี้นินนอนที่นี่นะจ๊ะ” บุญศรีพูดเองเออเองเสร็จ ไม่ปล่อยช่องว่างให้ใครได้แทรก แล้วขอตัวไปซื้อหาวัตถุดิบมาทำอาหารไว้อย่างที่พูด
............................................
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมื้อค่ำดูสดชื่นและสนุกสนาน จนอัมพุทส่งเสียงหัวเราะคิกคักอยู่เกือบตลอดเวลา ซึ่งนั่นทำให้ธนินทร์สบายใจขึ้นมาก เพราะตั้งแต่อัมพุทเสียพ่อแม่ไป ซ้ำยังต้องเจอความโหดร้ายของญาติที่ฝากเลี้ยงไว้ เด็กน้อยก็ซึมเศร้า ไม่ร่าเริงเหมือนเคย
หลังอาหารเย็นยังมีของหวานเป็นลูกตาลลอยแก้วที่อัมพุทขอเข้าไปช่วยทำ เด็กน้อยอมยิ้มภูมิใจที่ได้ทำขนมให้น้าชายได้รับประทานซ้ำยังอร่อยจนทุกคนออกปากชมเสียด้วย แม้จะมีฝีมือของอัมพุทอยู่ไม่ถึงครึ่งก็ตามที
“พุดไปนอนก่อนดีกว่า” เรวัตบอกเมื่อเห็นอัมพุทขยี้ตาอยู่หลายครั้ง
“ง่วงแล้วเหรอ น้านินพาไปนอนนะ” หนุ่มร่างเล็กอุ้มหลานชายที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนขึ้นไปบนห้องโดยมีเรวัตขึ้นไปส่งด้วย
ห้องนอนของเรวัตยังคงสภาพเดิมเมื่อครั้งที่ธนินทร์มาค้างครั้งสุดท้าย อุปกรณ์วาดรูปกระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง รูปถ่ายฝีมือเจ้าของห้องแปะอยู่ตามผนัง ธนินทร์ยิ้มกับภาพครั้งเมื่อยามเรียนมากมาย ช่วงเวลาที่เขามีความสุขและยังไม่ต้องมีเรื่องให้คิดจนปวดหัวเหมือนตอนนี้
เดินทะลุเข้าไปข้างในจึงจะเป็นเตียงนอนหลังใหญ่ ในส่วนนี้กลับโล่งไม่มีของวางให้เกะกะรกตาเหมือนห้องที่ผ่านมา หนุ่มร่างบางยิ้มกับตัวเอง นิสัยของรุ่นพี่คนเก่งไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด
“ห้องเฮียต้อมมีห้องเยอะแยะเลยครับ พุดเดินหลงทางด้วย” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาบอกสองหนุ่ม
“โห ขนาดนั้นเลยเหรอ” เรวัตหัวเราะเบาๆ ห้องนี้ออกแบบร่วมกันระหว่างเขาและธนินทร์ จึงมีห้องย่อยอยู่ถึงสี่ห้องด้วยกัน นั่นคือ ห้องน้ำ ห้องนอน ห้องทำงาน และห้องทำงานออกแบบ ครบทุกอย่างที่เขาต้องการ
“เฮียต้อมเขาตัวโตนี่ครับ อยู่ห้องเดียวไม่พอหรอก” ธนินทร์อธิบายให้หลานชายเข้าใจอย่างไม่สมเหตุสมผล แต่เจ้าหนูก็เชื่ออย่างจริงจัง
“งั้นพุดตัวโตแล้วจะสร้างบ้านมีหลายๆ ห้องด้วย” อัมพุทบอกพลางปีนขึ้นเตียงสอดตัวเข้าผ้าห่มตามความช่วยเหลือของธนินทร์ เรวัตหัวเราะลั่น เด็กๆ ก็หลอกง่ายอย่างนี้แหละ
ไม่ถึงห้านาทีเด็กชายอัมพุทก็หลับสนิท ธนินทร์และเรวัตจึงลงมาข้างล่างเช่นเดิม โดยมีคุณแม่บุญศรีที่เพิ่งวางโทรศัพท์จากสามีรออยู่
“แม่ คุยกับดาร์ลิ้งเหรอ” เรวัตล้อแม่ตามความเคยชิน
“เออสิ หม่าม้าบอกป๊าเขาไปว่านินจะมาอยู่ที่บ้าน ป๊าเขาดีใจใหญ่เลยรู้ไหม” บุญศรีบอกกับธนินทร์อย่างเอ็นดู
“ป๊าจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ นินไม่ได้เจอป๊าตั้งนานแล้ว” บัญชาบิดาของเรวัตเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกข้าวโดยมีตลาดส่วนใหญ่อยู่ทางฮ่องกง ต้องบินไปบินกลับอยู่เสมอ ส่วนลูกชายคนเดียวอย่างเรวัตนั้นกลับเลือกเรียนสถาปัตย์ตามความต้องการของตัวเอง แต่เมื่อศึกษาจบกลับมาช่วยงานพ่อ
ธนินทร์เคยถามเหตุผลที่เรวัตเลือกเรียนสาขานี้ แต่กลับไปทำกิจการของที่บ้านก็ได้คำตอบมาว่า
‘งานที่บ้านไงๆ กูก็ต้องทำ แล้วจะไปเรียนซ้ำกับงานทำไม เบื่อตายห่า ที่สำคัญนะ ถ้ากูไปเรียนบริหาร ก็อดรู้จักกับมึงอะดิ’
“ต้นเดือนหน้าโน่นแน่ะ” บุญศรียิ้มอย่างใจดี “นินมานั่งคุยกับหม่าม้าก่อนดีกว่านะ” สองหนุ่มเดินตามมารดาไปห้องรับแขกแต่โดยดี
“มีอะไรเหรอครับหม่าม้า”
“เจ้าต้อมมันเล่าเรื่องนินให้หม่าม้าฟังแล้ว นินย้ายมาอยู่นี่เลยดีไหมลูก ห้องหับเยอะแยะ ไม่ต้องไปหาที่ไหน” คุณแม่ชักชวนอย่างเต็มใจ และยิ่งกว่าเต็มใจเสียด้วยซ้ำ เพราะเธอรักธนินทร์เหมือนลูกตัวเอง
ใครๆ อาจจะมองว่าเป็นเพียงแค่คำพูด แต่สำหรับบุญศรีเองแล้วเธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่คำพูดแสดงความเอ็นดู เพราะนอกจากความน่ารักและนิสัยนบนอบเอาใจที่ทำให้บุญศรีและบัญชาถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบนั้น ธนินทร์ยังมีบุญคุณที่ชาตินี้เธอและสามียอมตอบแทนด้วยทุกสิ่ง
ลูกชายคนเดียวของบุญศรีก็เป็นเหมือนเด็กทั่วไป เที่ยวเล่นและกินเหล้าตามประสาวัยรุ่น แต่ก็อยู่ในกรอบในเกณฑ์ที่พอรับได้เสมอ แม้จะอยู่ในกรอบเกณฑ์แต่ก็มีเวลาที่ผิดพลาด...
วันนั้นเรวัตดื่มเหล้ากับเพื่อนจนดึก และจะขับรถกลับบ้าน ธนินทร์ทักท้วงเพราะเห็นว่ารุ่นพี่เมาเกินกว่าจะขับรถได้ แต่เรวัตนั้นกลับยืนยันในความสามารถของตัวเอง ขับรถกลับบ้านโดยไม่สนใจคำห้ามของใคร
ด้วยความเป็นห่วง ธนินทร์จึงชวนเพื่อนอีกสามคนขี่รถจักยานยนต์สองคันตามไปส่ง ระหว่างทางเรวัตเกิดอุบัติเหตุรถแฉลบปีนเกาะกลางจนพลิกคว่ำครูดกับพื้นถนนไปหลายสิบเมตร เพื่อนที่ตามไปส่งเรวัตคนหนึ่งเล่าให้เธอฟังว่ามีไฟลุกท่วมบริเวณท้ายรถ จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยเพราะกลัวถังน้ำมันจะระเบิด แต่คนเดียวที่ทิ้งรถมอเตอร์ไซต์ของตัวเองแล้ววิ่งเข้าไปลากเรวัตที่สลบออกมาจากซากรถอย่างไม่ฟังเสียงห้ามของใคร คือ ธนินทร์
หนุ่มรุ่นน้องตัวเล็กกว่าเรวัตมากนัก แต่ใช้เรี่ยวแรงสุดกำลังลากเรวัตออกห่างมาได้ โชคยังดีที่น้ำมันในถังมีน้อยและรั่วออกมาก่อน จึงไม่เกิดการระเบิดใหญ่โตแต่ก็ลุกไหม้ท่วมคัน เหตุการณ์ครั้งนั้นเรวัตรอดตายอย่างปาฏิหาริย์ มีอาการบาดเจ็บเพียงกระดูกแขนร้าวเล็กน้อย และคิ้วแตกเย็บไปยี่สิบเข็มเท่านั้น แต่ถ้าธนินทร์ไม่ช่วย คำว่าปาฏิหาริย์คงไม่เกิดกับเรวัตแน่นอน
“หม่าม้าครับ นินยังไหวครับ หม่าม้าไม่ต้องห่วงนินนะ ถ้านินไม่ไหวเมื่อไหร่ นินจะมาหาหม่าม้าคนแรกเลย” เสียงนุ่มเอ่ยพร้อมกุมมือของบุญศรีไว้อย่างซาบซึ้ง แต่ตราบใดที่แขนขาและสมองเขายังมี เขาจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ เกาะใครกินเป็นอันขาด
“คราวนี้นินก็ไม่เห็นมาหาหม่าม้าเลยนี่ นี่ถ้าเจ้าต้อมไม่บังเอิญไปเจอ หม่าม้าก็ยังไม่รู้ใช่ไหมว่านินลำบาก” คุณแม่บุญศรีทำเสียงน้อยใจ
“นินขอโทษครับ” ธนินทร์ยิ้มบางๆ แล้วเลื่อนตัวเข้าไปกอดเอวประจบ “นินยังไหวจริงๆ ครับ”
“เห็นไหมแม่ ต้อมบอกแล้ว ไอ้นินมันไม่ยอมหรอก หัวดื้อจะตาย” เรวัตพูดเชิงบ่น พลางมองภาพน่ารักตรงหน้า น้อยครั้งที่เขาจะกอดเอวอ้อนแม่อย่างนี้ แม่เขาจึงถูกใจลูกชายขี้อ้อนอย่างธนินทร์
“เพราะต้อมน่ะแหละ บอกให้จีบนินมาเป็นลูกสะใภ้หม่าม้าก็ไม่ยอมทำ ถ้าเป็นลูกสะใภ้ก็ต้องอยู่บ้านนี้ไปที่อื่นไม่ได้” บุญศรีขึงตาใส่ลูกชาย
“อ้าวๆ แม่ ไอ้นินมันผู้ชาย”
“มันยุคไหนแล้วไอ้ต้อม เกย์เดินกันเกลื่อนเมือง” คุณแม่แว้ดใส่
“อ้าวแม่กู เรียกลูกไอ้หน้าตาเฉยเลย” เรวัตบ่นเบาๆ “ไอ้นินไม่ใช่สเป็คอะแม่ แม่งเรียบร้อยเกิน เถียงก็ไม่เก่ง ด่าก็ไม่เป็น ตามใจต้อมเกินไป”
“ตามใจแล้วไม่ดีรึไงยะ”
“ตามใจมากก็เสียคนดิแม่ก็ นี่ถ้ามันด่าเก่งกว่านี้อีกหน่อย ต้อมไม่รอให้แม่บอกหรอก ปล้ำมันทำเมียนานแล้ว” เรวัตตอบตามความจริง เขาเคยคิดว่าตัวเองรักธนินทร์ แต่ก็รู้ตัวเกือบจะทันทีว่า ความรักของเขานั้นเป็นความรักแบบพี่น้อง เพราะไม่เคยนึกพิศวาสอยากมีความสัมพันธ์ทางกายกับน้องชายร่วมโลกคนนี้เลยสักครั้ง มีเพียงความต้องการที่จะอยากปกป้องและทำให้น้องรักคนนี้มีความสุขที่สุดเท่านั้น
“เอ๊ะไอ้ลูกคนนี้ จะเอาเมียด่าเก่งๆ แต่งกับหมาเลยไหม” บุญศรีว่าอย่างขัดใจ
“โหยแม่ ด่าไม่ใช่เห่า”
“เฮียต้อมเขาแอบปิ๊งหนุ่มน้อยปากจัดอยู่แล้วครับหม่าม้า” ธนินทร์อมยิ้มดูสองแม่ลูกเถียงกันอย่างเพลิดเพลินด้วยเรื่องเดิมๆ ที่เคยได้ยินมาแล้วทั้งสิ้น
“ไอ้นิน ปากเสียแล้วมึง” เรวัตถลึงตาใส่ แล้วลากธนินทร์มาอุดปากเอาไว้
“คนไหน ใครๆ” บุญศรีรีบถามอย่างตื่นเต้น
“ไม่มีหรอกแม่ ไอ้นินมันมั่ว”
“จะบอกไม่บอก” คนเป็นแม่ทำตาวาวใส่จนเรวัตกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ
“น้องเทียนลูกอาปักวัฒนาอะหม่าม้า แต่ไม่ได้ปิ๊งนะ แค่หยอกน้องเขาเล่นๆ” เรวัตรีบแก้ตัว บุญศรีอึ้งไปอึดใจอย่างคาดไม่ถึง
“ต้อมเอ๊ย ขืนไปจีบเขาจริงๆ คงโดนเจ้าสัวเอาปืนไล่ยิงออกมาแน่” ความเป็นไปได้แทบจะติดลบ ลูกชายคนเล็กของเจ้าสัววัฒนา เจ้าของธุรกิจทอผ้า เครื่องนุ่งห่ม และส่งออกอีกมากมาย นอกจากจะหวงลูกแล้วยังหัวโบราณ และเชื่อเรื่องดวงชะตาฟ้าลิขิต คงไม่มีทางยอมรับเรื่องที่จะให้ลูกชายตัวเองมาแต่งงานกับผู้ชายเป็นแน่
“ต้อมก็ยังไม่อยากได้กระสุนมาประดับหน้าผากหรอกแม่ บอกแล้วไอ้นินมันมั่ว” เรวัตหัวเราะเสียงดัง ธนินทร์เองก็ได้แต่ยิ้มอย่างเห็นใจ ใครจะรู้บ้างว่าเบื้องหลังเสียงหัวเราะสดใสคือ การที่ต้องหักห้ามและเตือนใจตัวเองไม่ให้ถลำลึกกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
เทียน เป็นเด็กรุ่นเดียวกับธนินทร์แต่อยู่ต่างคณะ ด้วยความที่พ่อแม่ของเรวัตและเทียนรู้จักกัน เรวัตจึงพลอยรู้จักเทียนไปด้วย เด็กหนุ่มมีนิสัยของลูกคนเล็ก คือ เอาแต่ใจ แต่ก็เป็นในแบบน่ารักๆ และไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ขี้งอน ด่าเก่ง และปากเสียอย่างที่เรวัตชอบ แต่ก็รู้ดีว่าหากถึงขั้นรักเมื่อใด ก็คงมีแต่เสียใจ เทียนเองก็รู้ดี ทั้งสองจึงพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ให้คงที่เสมอ
............................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
