หัวข้อ: Brother's Love By Noir

[THIP]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

........................

นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาตจากคุณ Noir เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอขอบคุณด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องใสๆ ไร้มลพิษ ใครอยากเห็น NC ขอบอกได้เลยว่าผิดหวังค่ะ

[THIP]

untitle 1

“นิน ยกพุดให้ป้าเขาไปเถอะ” เสียงอ้อนวอนจากหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของธนินทร์ ทำเอาชายหนุ่มตะลึงอย่างคาดไม่ถึง

“ไม่มีทาง พุดเป็นหลานเรา เราไม่ยกให้ใครเด็ดขาด แล้วชุก็เห็นนี่ว่าป้าเขาทำยังไงกับพุด เราไม่ส่งหลานไปตายหรอกนะ” หนุ่มร่างบางตอบเสียงแข็งอย่างที่ไม่เคยใช้กับแฟนสาวมาก่อน

“โธ่ นิน ก็แค่ช่วงปรับตัว เดี๋ยวพุดก็ชินไปเอง พุดยังเด็กอาจจะซนไปหน่อยป้าแกก็ต้องสั่งสอนเป็นธรรมดา” ชุติมาพยายามหว่านล้อม

“เราเลี้ยงหลานมากับมือ เรารู้ดีที่สุดว่าพุดไม่เคยซน ไม่เคยดื้อ”

“นิน แล้วนินจะทำยังไง บ้านพักเขาก็ไม่ให้เอาคนนอกมาอยู่ด้วย แล้วพุดก็เพิ่งจะหกขวบ นินจะหาเงินที่ไหนมาเลี้ยงหลาน” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงขัดใจ

“เราเลี้ยงได้ พี่แนนยังเลี้ยงเราตั้งแต่อายุเพิ่งจะสิบแปด เราโตกว่า เรียนก็สูงกว่า ทำไมจะเลี้ยงหลานไม่ได้” ธนินทร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก “เราจะหางานใหม่”

“นิน!! บ้ารึเปล่า งานดีๆ อย่างนี้จะไปหาได้ง่ายๆ อีกเหรอ แล้วคนอื่นเขาจะมองยังไง เขาจะมองชุยังไง อยู่ดีๆ แฟนตัวเองก็มีหลานชายมาอยู่ด้วย ถ้าเขาคิดว่าเป็นลูกติดของนิน ชุจะเอาหน้าที่ไหนไปมองชาวบ้านเขา พ่อแม่ชุไม่ใช่ตาสีตาสานะ เขามีหน้ามีตาในสังคม นินคิดบ้างรึเปล่า” ชุติมาขึ้นเสียงอย่างหมดความอดทน

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมคนรักมาตั้งแต่ที่พี่สาวและพี่เขยของธนินทร์เสียชีวิต ในครั้งแรกธนินทร์ก็ปฏิเสธคำขอร้อง แต่ด้วยเหตุจำเป็นที่ธนินทร์ซึ่งเพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงเดือนเศษ ยังต้องอยู่ในบ้านพักพนักงานจึงไม่สามารถนำอัมพุทหลานชายมาอยู่ด้วยได้ทันที จำเป็นต้องฝากญาติทางฝ่ายพ่อของอัมพุทดูแลชั่วคราว และชุติมาเองก็คิดว่า ในระยะเวลาช่วงนั้น จะพยายามพูดให้ธนินทร์ยอมยกหลานชายไปจริงๆ

ธนินทร์มองคนรักอย่างไม่เชื่อสายตา หญิงสาวที่คบกันมานานเกือบสามปี และเป็นคนที่เขาคิดอยากจะสร้างครอบครัวด้วย จะมีคำพูดโหดร้ายออกมาได้

“เราไม่คิดว่าชุจะคิดถึงตัวเองมากอย่างนี้” ชายหนุ่มตัดพ้ออย่างเสียใจ

“นินว่าชุเห็นแก่ตัวเหรอ” ชุติมาขึ้นเสียงดัง “ใช่ ชุยอมรับ ชุไม่ชอบที่จะให้คนอื่นมาอยู่ร่วมกัน ชุอยากสร้างครอบครัวของชุ มีแต่ชุ พ่อแม่ นิน แล้วก็ลูกของชุเท่านั้น คนอื่นชุไม่ต้องการ”

“คนอื่นที่ชุว่าน่ะหลานเรานะ!!” ธนินทร์ตะคอกกลับบ้าง ทั้งๆ ที่ตลอดมาไม่เคยคิดจะทำ เพราะพี่สาวสอนเสมอว่าต้องให้เกียรติผู้หญิง

“หลานนินไม่ใช่หลานชุนี่” เสียงที่เถียงกลับมาทำให้ธนินทร์เข่าอ่อน ไม่เคยคาดคิดว่าหญิงสาวที่เขารักจะเป็นคนจิตใจคับแคบอย่างนี้

ธนินทร์ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรงบนเก้าอี้ภายในห้องรับแขกรวมของบ้านพักพนักงานที่ต้องอยู่ร่วมกันถึงห้าชีวิต เพื่อนร่วมบ้านที่เหลือเปิดโอกาสให้เขาทำความเข้าใจกับคนรัก แต่ดูเหมือนโอกาสของเพื่อนๆ นั้นทำให้เขาเข้าใจนิสัยที่แท้จริงของคนรักมากกว่า
ชายหนุ่มเม้มปากแน่นกลืนความเจ็บปวดในใจ เขารักชุติมา...รักมาก แต่อัมพุทหลานชายตัวน้อยๆ ก็เป็นแก้วตาดวงใจของเขา จะให้เขาทิ้งอัมพุทเพื่อเลือกเอาความสุขสบายส่วนตัว ทั้งๆ ที่แม่ของอัมพุทเสียสละเพื่อเขามามากมาย เขาจะอกตัญญูเช่นนั้นได้อย่างไร

แค่เพียงสองสัปดาห์ที่ต้องฝากหลานชายไว้กับญาติที่แทบไม่เคยพบหน้า เขาก็กังวลเสียแทบไม่เป็นอันทำอะไร แต่ที่แย่กว่าความกังวล คือ ไม่เคยนึกว่า เพียงสองสัปดาห์ที่ให้อัมพุทอยู่กับคนอื่น หลานชายตัวเล็กๆ ของเขาจะโดนทุบตีและใช้งานหนักที่เด็กน้อยไม่เคยทำ จนถึงกับหนีออกมาตามหาเขา
ธนินทร์สะอื้นในอก หากหลานชายเขาไม่โชคดีที่ตำรวจสงสัยและช่วยเหลือไว้ เขาอาจจะต้องสูญเสียอัมพุทไปกับกลุ่มมิจฉาชีพที่หากินกับเด็ก แล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน

เพิ่งจะสูญเสียพี่สาวและพี่เขยไปพร้อมกัน งานการก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง ต้องดูแลหลานชายวัยกำลังโต เวลายากลำบากเช่นนี้ เขาต้องการกำลังใจจากคนรักที่สุด แต่ชุติมากลับทำให้เขาต้องเสียใจยิ่งกว่าที่เป็น

“นินเลือกเอานะ ว่าจะเอาพุดให้ป้า แล้วเราก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม เก็บเงินสร้างครอบครัวกัน หรือจะเลือกพุด แต่ชุจะเลิกกับนิน” ชุติมาพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งข่มขู่และมั่นใจในตัวเอง

ธนินทร์มองหน้าคนรักอย่างสิ้นความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีต่อกัน นึกไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ ซ้ำยังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน

“เราขอให้ชุโชคดีนะ ให้เจอคนที่ได้อย่างที่ชุต้องการ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่นในความหมาย และสายตาที่บ่งบอกว่าไม่มีวันเปลี่ยนใจ

“นิน!!” ชุติมาตะลึงกับการตัดสินใจของคนรัก แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีและทิฐิมากเกินกว่าที่จะเป็นฝ่ายยอมหรืองอนง้อ หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น พ่อเธอเป็นถึงนักการเมืองท้องถิ่น คนที่สนใจจะเข้ามาจีบเธอมีตั้งมากมาย แต่เธอก็เลือกธนินทร์ หากชายหนุ่มจะตาบอดเลือกหลานชายที่รังแต่จะเป็นภาระมากกว่าเธอแล้วล่ะก็...ตามใจ!!

“เราก็ขอให้นินโชคดี ไม่อดตายไปกับพ่อหลานชายสุดที่รักก็แล้วกัน” ชุติมากระแทกเสียงใส่ แล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่มีคำร่ำลา

ธนินทร์ปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนและเสียใจ อนาคตที่เคยวาดฝันไว้พังลงอย่างไม่เป็นท่า หญิงสาวคนรักก็กลายเป็นเพียงอดีตในชั่วพริบตา น่าเสียดายวันเวลาดีๆ ที่เคยมีให้กัน

ธนินทร์สูดลมหายใจลึกเรียกกำลังใจอันน้อยนิดกลับมา เพราะนี่ไม่ใช่เวลาเสียใจ เขายังมีหลานชายที่ต้องดูแลอีกหนึ่งชีวิต

เสียงสะอื้นดังแผ่วพอได้ยินทำให้ธนินทร์ต้องลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อัมพุทหลานชายตัวน้อยของเขายืนซ่อนอยู่หลังบานประตู มีเพียงชายเสื้อโผล่มาให้เห็นเท่านั้น

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าอัมพุทได้ยินเรื่องที่เขาพูดกับชุติมาไปมากน้อยแค่ไหน เด็กน้อยเพิ่งเสียพ่อแม่ แถมยังถูกญาติที่ฝากเลี้ยงทุบตีจนเสียขวัญ เขาไม่อยากให้หลานชายเสียใจในเรื่องใดอีก
“พุด มาหาน้านินสิครับ” สิ้นเสียงเรียกไปหลายอึดใจ อัมพุทจึงยอมโผล่หน้าเปื้อนน้ำตาที่ตัวเองเช็ดๆ ป้ายๆ ไว้เต็มหน้า เด็กชายยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มือเล็กกำชายเสื้อตัวเองไว้แน่น

“มาสิครับ มาให้น้านินกอดหน่อย” ธนินทร์ยิ้มอ่อนโยน อ้าแขนรอรับร่างกายเล็กจ้อยของอัมพุท เด็กชายวิ่งถลาเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นในทันที แขนเล็กทั้งสองข้างกอดคอน้าชายเอาไว้แน่ เม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง

“ร้องทำไมครับ หืม” ชายหนุ่มลูบศีรษะทุยอย่างปลอบประโลม รั้งร่างเล็กขึ้นนั่งตักอย่างง่ายดาย

“น้าชุโกรธน้านิน เพราะพุดใช่ไหมครับ” อัมพุทซบหน้าลงกับไหล่บอบบาง แม้จะเป็นเพียงเด็กน้อยวัยหกขวบเศษ แต่ก็เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ดี เพราะมีเขาอยู่ด้วยน้าชายจึงทะเลาะกับคนรัก หากเป็นไปได้อัมพุทก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่อยากแยกจากน้าชายอยู่ดี

“ใช่ที่ไหนกัน พุดไม่ต้องสนใจหรอกนะครับ” ธนินทร์กอดรัดร่างน้อยไว้อย่างทะนุถนอม กลัวจะไปกระเทือนแผลฟกช้ำตามร่างกายของหลานชาย

“แต่...”

“พุดรักน้านินไหมครับ” ชายหนุ่มดันร่างน้อยออกมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“รักครับ พุดรักน้านินที่สุดเลย” อัมพุทตอบในทันที

“น้านินก็รักพุดที่สุดเหมือนกัน ใครไม่รักน้านินก็ช่างเขา พุดรักก็พอแล้ว” ธนินทร์ใช้จมูกตัวเองถูเบาๆ บนแก้มนุ่ม

“พุดจะรักน้านินเยอะๆ เลย รักที่สุดในโลกเลยครับ” เด็กชายรีบบอกอย่างดีใจ เขาจะให้ความรักกับคุณน้าทดแทนความรักที่ต้องสูญเสียไป

“งั้นไปช่วยน้านินเก็บของดีกว่านะ” ธนินทร์ปล่อยอัมพุทลง และลุกขึ้นยืนอย่างสดชื่น แม้จะเพิ่งอกหัก แต่เขาก็มั่นใจว่าความรู้สึกในตอนนี้ย่อมดีกว่าการที่เขาจะเลือกคนรักแล้วทิ้งหลานชาย

“จะไปไหนครับ” อัมพุทเดินตามแรงจูงเข้าไปในห้องพักส่วนตัว

“เราจะไปหาที่อยู่ใหม่กัน”

..................................


“ไปอยู่กับฝนก่อนดีกว่านะนิน” ฝนทิพย์เอ่ยกึ่งอ้อนวอนกับเพื่อนในวัยเยาว์

“ไม่ได้หรอกฝน น่าเกลียดแย่ ฝนเป็นผู้หญิง อยู่ดีๆ จะให้ผู้ชายเข้าไปอยู่ด้วยได้ยังไง” ธนินทร์ปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อนสาว เขารบกวนฝนทิพย์มากพอแล้ว ทั้งฝากสิ่งของเครื่องใช้ของตัวเองและของครอบครัวพี่สาวที่ยังเหลืออยู่ ครั้งนี้ก็ยังขับรถมารับเขาถึงบ้านพักและช่วยย้ายของอีก หากจะให้ไปรบกวนอาศัยด้วย ธนินทร์ก็ละอายใจเกินไป

“ได้สิ เราไม่ถือหรอก นิน” หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนกับความสุภาพของเพื่อนหนุ่ม เธอกับธนินทร์เป็นเพื่อนบ้านมาตั้งแต่เกิด กิน เล่น และเรียนด้วยกันจนจบชั้นมัธยมต้น ฝนทิพย์จึงย้ายตามบิดาเข้ามาเรียนในเมืองหลวง ด้วยความที่เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย เธอจึงคิดเสมอว่าธนินทร์เป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ ที่คลานตามกันมา

“ไม่ถือได้ยังไง เดี๋ยวก็หาแฟนไม่ได้หรอก” ธนินทร์หัวเราะพลางนำกระเป๋าเสื้อผ้ายัดเข้าตู้ ภายในห้องเช่ารายวันขนาดกะทัดรัดที่สองหนุ่มน้าหลานเลือกใช้เป็นที่พักชั่วคราวก่อนจะหาหนทางดำเนินชีวิตต่อไป

“ไม่เห็นเป็นไร หาไม่ได้ก็อย่ามีสิ” ฝนทิพย์ทำปากยื่น ไม่นึกอยากจะมีคู่รักเหมือนชาวบ้านชาวช่อง เพราะถือว่า หาได้ไม่ดี ก็อย่ามีมันดีกว่า

“อะไรกัน คนอื่นเขาอยากมี นี่ดันอยากขึ้นคาน”

“ไม่ได้อยากขึ้นคานสักหน่อย” หญิงสาวพองแก้มอย่างขัดใจ “นะ นิน ไปอยู่กับเราก่อนดีกว่า อยู่ที่นี่เราก็ห่วงนะ”

“ขอบคุณนะฝน เราอยู่ได้ แค่ชั่วคราวเอง ไม่ต้องห่วงนะ ส่วนรถเครื่องเราฝากไว้ก่อนนะไว้ลงตัวแล้วจะไปเอา” ธนินทร์พยายามบอกให้เพื่อนสบายใจ “ฝนก็รีบกลับเถอะ ยังต้องเก็บของอีกไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มเตือนเพื่อนรัก เพราะฝนทิพย์เองก็กำลังอยู่ในช่วงย้ายบ้านกลับไปอยู่ต่างจังหวัดเช่นเดิม และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ธนินทร์ไม่คิดจะไปอยู่สร้างความลำบากให้เพื่อน

“ก็ได้ นินนะ หัวดื้อเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีเปลี่ยนเลย” สาวน้อยทำหน้าย่นใส่เพื่อน

“จะขนของวันไหนก็โทร.มาบอกนะ เราไปช่วยยก” หนุ่มร่างบางหัวเราะเสียงใส มีแต่เคยเจอคนชมว่าเขาเป็นเด็กว่าง่าย จะมีก็แต่ฝนทิพย์และรุ่นพี่สมัยเรียนอีกคนเท่านั้นที่ชอบว่าเขาหัวดื้อ

“อืม โชคดีนะนิน มีอะไรก็โทรหาเรานะ อย่าเกรงใจ”

“ฝน ขอบคุณมากนะ” ธนินทร์กล่าวอย่างซาบซึ้ง ในยามลำบากที่แม้แต่คนรักยังทอดทิ้ง ยังมีเพื่อนดีๆ ที่เต็มใจให้ความช่วยเหลือเช่นนี้ เป็นสิ่งที่น่าดีใจที่สุดแล้ว

...........................................

[PandP]

เปิดเรื่องมาก็น่าติดตามเลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

[THIP]

+1 ให้คนอ่านคนแรก หุหุ

[Classical]

 

พี่ทิพย์เขียนเรื่อง   ติดตามกันต่อปายยยย

[IIMisssoMII]

มาเจิมเรื่องใหม่คะ ไม่รู้ว่าแนวไหน
แต่ได้กลิ่น...แบบที่ชอบ

[Poes]

โห ไม่มี nc กีซซซซซซซซซซซ สิ่งที่หวังในนิยานคือสิ่งนี้นะ 

[heefever]

  เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปนะ
น่าติดตามดีครับ


รออ่านตอนต่อไป 

[THIP]

 
พี่ทิพย์เขียนเรื่อง   ติดตามกันต่อปายยยย

ไม่ใช่เน้อ  คุณ Noir เป็นคนเขียน พี่แค่เอามาลง
เรื่องนี้แค่ประมาณ 7 ตอนจบ อ่านแล้วแบบว่าอยากมีลูกแบบหนูอัมพุทอ่ะ เป็นเด็กในอุดมคติจิงๆ

[momo9476]

จิ้มเลยนะ จองอ่านเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆๆ

[YELLOWSTAR]

 


ฉลองเรื่องใหม่ๆๆๆ

รอตอนต่อไปนะค่ะ

[กว่าจะไร้เดียงสา]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นิยายน้าหลาน 


แต่ แอบหมั่นไส้ชุนะเนี่ย ฮึ่มๆอยู่ในใจ



แต่ฮาตรง "รถเครื่อง" คนแต่งเป็นคนใต้ ใช่หรือไม่ !!!!


 

[fuku]

ขอตามอ่านค่า

[krappom]

กี๊ดดดดดดดด
น้องพุดมาแล้ว
หลังจากโมจิเคยมาก่อนหน้านี้นานแล้ว
 

[LalaBam]

วิ้วววววว
เรื่องรักใสๆ
 

รอตอนต่อไปครับผม

[oaw_eang]

เข้ามารายงานตัวตามระเบียบคะ  คิกคิก

[BeeRY]

น้องพุดน่ารักจัง ยัยชุไม่รักเด็กเรอะ
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้า

[august_may]

เรื่องให่น่าติดตามอีกแล้ววว

[silent]

คนแบบนั้นเลิกไปก็ดีแล้ว

[aehJTS]

เข้ามาอ่านด้วยคนคะ
  writer คะ

[lizzii]

เปิดเรื่องมาน่าติดตามอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคร๊า

[rellachulla]

มาตามอ่านด้วยคนค่า
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก

[a_tapha]

รออ่านต่ออยู่นะค่ะ   

[panari]

ขออ่านอีกรอบ เพราะชอบเรื่องนี้ เนื้อเรื่องน่ารัก กุ๊กกิ๊กๆ ดี 

[b27072010]

มารออ่านตอนต่อไปด้วยคนนะ

[zazoi]

 

[THIP]

ตอนที่ 2
แสงแดดยามสายนั้นร้อนแรงจนไม่อยากเชื่อว่าเวลานี้เพิ่งจะสิบโมงเช้า ธนินทร์แอบถอนหายใจกับตัวเองอย่างเหน็ดเหนื่อย เหลียวมองโรงเรียนเอกชนใหญ่โตที่เพิ่งเดินออกมาแล้วรู้สึกห่อเหี่ยว

เขาบ้าเองที่พาอัมพุทมาสมัครเข้าเรียนในโรงเรียนหรูหราขนาดนี้ เพราะไม่ใช่แค่ค่าเล่าเรียนสูงลิบที่ตัวเองยังไม่รู้ว่าจะมีปัญญาหามาจ่ายหรือไม่ เก้าอี้ก็ยังไม่มีว่างให้หลายชายเขาได้มีโอกาสเข้าไปนั่งเรียนเลยด้วยซ้ำ เพราะอีกไม่ถึงเดือนโรงเรียนก็จะเปิดภาคเรียนแล้ว การจะเอาเด็กมาสมัครเข้าในช่วงเวลานี้จึงเป็นเรื่องยากเต็มที โดยเฉพาะในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพที่มีเด็กจำนวนมากแย่งที่เรียนกัน

“น้านิน พุดเรียนที่อื่นก็ได้ครับ” มือเล็กในอุ้งมือเขาเขย่าเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ

“เนอะ โรงเรียนเยอะแยะ เราไปหาที่อื่นกันนะครับ” ธนินทร์ยิ้มกว้างให้หลานชาย แม้ในใจจะเหนื่อยล้า แต่เขาจะไม่แสดงออกให้หลานได้เห็น แค่โรงเรียนที่สามเท่านั้นเองที่ปฏิเสธ ยังมีอีกหลายที่ให้ลองเข้าไปสมัคร

“นิน เฮ่ย ไอ้นิน” เสียงทุ้มห้าวตะโกนเรียกดังลั่นไม่สนใจคนรอบข้าง ทำเอาธนินทร์สะดุ้ง หันกลับไปมองก็เห็นเงามืดขนาดมหึมาโถมเข้าใส่ ตามมาด้วยอาการเหมือนอยู่ในเครื่องบีบอัด

“เป็นไงมาไงวะ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหู ทำให้ธนินทร์นึกได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร

“เฮียต้อม” หนุ่มร่างบางร้องทักเสียงสดใส ดันตัวเองออกจากอ้อมกอดมหาภัย

“สบายดีเปล่าวะ ไม่เจอตั้งนานตัวแห้งเป็นซี่โครงเชียว” เรวัตดึงธนินทร์เข้ามากอดแน่นๆ อีกครั้งก่อนจะยอมปล่อยออก

“ก็สบายดี จนเจอเฮียต้อมนี่แหละ โอย แขนเกือบหัก” ธนินทร์ร้องโวยไม่เข้ากับสีหน้ายิ้มแย้มอย่างดีใจ

“ไอ้นี่ เจอหน้าก็กวนตีนกูเลย เฮ่ย นี่ลูกมึงเหรอ กูไม่เจอมึงปีเดียวทำไมลูกโตเร็วจังวะ” เรวัตทำตาโตเมื่อเห็นอัมพุทยืนมองเขาตาแป๋วอยู่

“พุดไงเฮีย พุดจำน้าต้อมได้ไหมครับ” ธนินทร์ถามหลานชาย เด็กชายพยักหน้าแล้วก็ยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาท อัมพุทเคยเจอเรวัตหลายครั้งแต่ด้วยความที่เป็นเด็กจึงพอจำได้แค่คุ้นๆ เท่านั้น

“สวัสดีครับน้าต้อม”

“เฮ่ย อย่าเรียกน้า เรียกพี่ก็พอ ยังไม่อยากแก่” หนุ่มตัวโตปฏิเสธอย่างขึงขัง อัมพุทขมวดคิ้วไม่เข้าใจ เพื่อนน้าชายทุกคนเขาก็เรียกน้าทั้งนั้น

“เฮียต้อม ยอมรับความจริงหน่อยสิ” นิ้วเรียวแอบสะกิดเพื่อนรุ่นพี่เบาๆ

เรวัตเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่สนิทสนมกันมาก ตอนที่ธนินทร์เข้าปีหนึ่งเรวัตก็อยู่ปีสามแล้ว แต่ด้วยความที่เป็นสายรหัสกันทำให้สนิทสนมกันไปโดยปริยาย เรวัตเป็นผู้ชายตัวโต หน้าตาแบบดาราฮ่องกง ไต้หวัน นิสัยโผงผาง ขี้โวยวาย พูดจริงทำจริง และเอ็นดูธนินทร์สุดๆ หลังจากที่เรวัตเรียนจบไปก็ยังมีการติดต่อมาอย่างสม่ำเสมอ จะมีก็ช่วงครึ่งปีหลังที่เรวัตต้องไปช่วยพ่อทำงานที่ฮ่องกงจึงขาดการติดต่อกันไป

“เอ๊ะไอ้นี่ กูยังหนุ่มเอ๊าะๆ หน้าใสปิ๊ง” เรวัตแยกเขี้ยวใส่รุ่นน้องสุดที่รัก พร้อมกับล็อคคอเอากำปั้นขยี้หัวธนินทร์

“พุดเรียกเหมือนน้านินก็ได้ครับ นะครับเฮียต้อม” อัมพุทยิ้มเอาใจ ไม่อยากให้ธนินทร์กับเรวัตทะเลาะกัน

“พวกมึงน้าหลานนี่เหมือนกันเป๊ะเลยว่ะ กูบอกให้เรียกพี่เสือกเรียกกูเฮีย” เรวัตขมวดคิ้วบ่นเบาๆ เขาเป็นคนไทยเชื้อสายจีนก็จริง แต่ชอบใช้คำไทยมากกว่า “เฮียก็เฮียวะ แล้วนี่พวกมึงจะไปไหนกันวะ พาพุดมาเที่ยวปิดเทอมเหรอ” หนุ่มร่างใหญ่ถามอย่างแปลกใจ ธนินทร์ส่ายหน้านิดหน่อย ดวงตาโตหมองลงเพียงเล็กน้อย แต่เรวัตก็รู้สึกได้

“มึงไปกับกูเลย” เรวัตพูดบังคับไม่สนใจว่าธนินทร์จะว่างหรือไม่ เพราะเขาต้องรู้ว่าสาเหตุที่ธนินทร์ทำหน้าเศร้านั้นคืออะไร

“ไปไหนอะ”

“ยังไม่รู้แต่ตรงนี้มันร้อน ไปขึ้นรถกูก่อน” เรวัตก้มมองเด็กชายตัวน้อยที่แก้มแดงปลั่งเพราะแดดแรงจ้าแล้วจึงถาม “พุดเดินไหวไหม รถเฮียต้อมจอดอยู่ตรงโน้น” นิ้วเรียวยาวชี้ไปไกล

“ไหวครับ” อัมพุทพยักหน้ารับ แต่เหงื่อไหลย้อยจากขมับลงมาที่ปลายคาง

“มานี่ เฮียต้อมอุ้มดีกว่า” มือใหญ่คว้าร่างเล็กจ้อยขึ้นอุ้มโดยไม่รอคำตอบรับหรือปฏิเสธ แล้วถอดหมวกแก๊ปจากศีรษะตัวเองสวมให้กับอัมพุท “แดดร้อน เดี๋ยวไม่สบาย” ธนินทร์ยิ้มบางๆ กับกิริยาของเรวัต แม้จะไม่นุ่มนวล แต่ก็เต็มไปด้วยน้ำใจที่ตัวเองมีอย่างไม่รู้ตัว

อัมพุทนั่งตาปรืออยู่บนเบาะหลังของรถยนต์ราคาแพง แอร์เย็นๆ กับความเหนื่อยอ่อนที่ต้องตระเวนหาที่เรียนมาหลายวันทำให้เด็กน้อยง่วงงุนอย่างช่วยไม่ได้

“พุดง่วงก็นอนไปเลย เห็นหมอนข้างหลังไหม เอามาหนุนนอนได้ เอาเสื้อเฮียต้อมมาห่มไว้ด้วย ตัวสีน้ำเงินน่ะ” เรวัตร้องบอกเมื่อเห็นเด็กชายขยี้ตาตัวเองจากกระจกส่องหลัง

“นอนก่อนนะพุด รถติด” ธนินทร์หันไปบอกหลานชายเชิงอนุญาต อัมพุทจึงจัดที่จัดทางและล้มตัวลงนอนตามที่เรวัตบอก เพียงครู่เดียวเด็กชายอัมพุทก็หลับสนิท

“ติดอิ๊บอ๋าย ตอนสงกรานต์ถนนอย่างกับป่าช้า แค่อาทิตย์เดียวกลับมาติดเอี้ยๆ เหมือนเดิม” หนุ่มตัวโตบ่นพลางเหลียวไปดูอัมพุทว่าหลับสนิทหรือยัง

“เอ้า หลานหลับแล้ว มึงมีอะไรจะบอกกูก็บอกมาเลย” เรวัตเปิดประเด็นในทันที ขึ้นรถกันมาเกือบครึ่งชั่วโมง ได้แต่คุยเรื่องดินฟ้าอากาศและเรื่องบ้าบอคอแตกที่ไม่ใช่เรื่องที่ชายหนุ่มตัวโตต้องการสักนิด

“พี่แนนกับพี่ชาติ...เสียแล้ว” หนุ่มรุ่นน้องบอกเสียงแผ่ว หลังจากที่นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่


“เฮ่ย” เรวัตอุทานอย่างตกใจ แล้วรีบเอามือปิดปากเพราะกลัวจะทำให้อัมพุทตื่น ใบหน้าขาวหันขวับมามองธนินทร์อย่างไม่กลัวจะเอารถไปเสยท้ายใคร เพราะสภาพการจราจรติดขัดจนเกือบเรียกว่าอัมพาต “เมื่อไหร่”

“ต้นเดือนก่อน” ธนินทร์เม้มปากแน่น แม้จะผ่านเรื่องเศร้าใจมาได้ช่วงหนึ่ง แต่ก็ใช่จะพูดได้เต็มปากว่าทำใจกับการจากไปของพี่สาวและพี่เขยได้แล้ว หากแต่ที่ทุกวันนี้ไม่มีอาการซึมเศร้าเพราะยังมีหลานชายที่ต้องดูแล

“ทำไม” เรวัตรู้สึกว่าลำคอตัวเองตีบตันขึ้นมาดื้อๆ แม้จะไม่ใช่ญาติตัวเอง แต่ก็เคยไปเที่ยวบ้านของธนินทร์บ่อยครั้ง และได้รับการต้อนรับจากรัญญาและสุชาติอย่างอบอุ่นเสมอ

“รถคว่ำ” ธนินทร์กลืนก้อนสะอื้นอย่างยากลำบาก รัญญาและสุชาติต้องไปดูงานที่ต่างอำเภอ และรถตู้ที่ใช้เดินทางก็เกิดอุบัติเหตุ มีผู้เสียชีวิตถึงห้าคน และสองในห้าก็คือครอบครัวของเขา

“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะ ไอ้นิน” หนุ่มรุ่นพี่ถามเสียงแข็ง แต่แววตาน้อยใจ เขารักและเอ็นดูธนินทร์เหมือนน้องแท้ๆ แต่น้องชายคนนี้กลับไม่มาหาเขาในเวลาที่ลำบาก

“ขอโทษครับเฮีย แต่ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออกเลย” ธนินทร์กุมมือใหญ่ไว้อย่างรู้สึกผิด รู้ดีว่าเรวัตห่วงใยและหวังดีกับเขามาตลอด แต่ในช่วงเวลานั้น เขารู้สึกสับสน เคว้งคว้าง จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผ่านมาเหตุการณ์เลวร้ายนั้นมาได้อย่างไร
“ไอ้เวร กูบอกมึงกี่ครั้งแล้ว ว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ให้คิดถึงกูก่อน จะดีจะร้ายกูช่วยมึงหมดแหละ” เรวัตเปลี่ยนมาบีบมือเล็กนั้นไว้แทน รู้สึกสงสารธนินทร์ขึ้นมาจับใจ

“ขอบคุณครับเฮียต้อม” หนุ่มร่างบางกล่าวอย่างซาบซึ้ง ไม่ว่าเมื่อไรเรวัตก็ดีกับเขาเสมอ

“แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน” เรวัตถามเมื่อนึกได้ เพราะบ้านที่ต่างจังหวัดของธนินทร์เป็นเพียงบ้านเช่าเท่านั้น การที่สองน้าหลานมาเดินอยู่ในเมืองกรุงเช่นนี้ ย่อมแปลว่าได้ย้ายมาอย่างเต็มตัวแล้ว

“เช่าห้องรายวันอยู่แถวหลักสี่”

“แล้วมาทำไรแถวนี้วะ” เรวัตถามอย่างประหลาดใจ พลางขยับรถให้เคลื่อนตัวตามคันหน้าไปเล็กน้อย

“มาหาโรงเรียนให้พุดน่ะเฮีย พุดจะขึ้นป.หนึ่งแล้ว ยังหาที่เรียนไม่ได้เลย” หนุ่มรุ่นน้องถอนหายใจดังเฮือก หาโรงเรียนก็ยากแสนยาก แล้วยังต้องหางานอีก “กะว่าหาที่เรียนได้แล้ว จะได้มาหาห้องเช่าให้ใกล้ๆ”

“งั้นกลับไปเก็บของที่ห้องมึงก่อนเลย” คนขับหักพวงมาลัยเมื่อเห็นช่องว่างเพื่อเปลี่ยนเส้นทางในทันที

“เก็บไปไหน”

“บ้านมึงมีไว้ทำเอี้ยไรล่ะ ไอ้นิน” เรวัตร้องบอกอย่างขัดใจ ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ จะตามไปจิกทั้งน้าหลานมาอยู่ที่บ้านทันทีไม่ต้องไประเหเร่ร่อนให้ลำบาก เขาบอกเสมอว่าบ้านเขาก็คือบ้านธนินทร์ให้มาได้ทุกเมื่อ เรวัตจึงไม่เคยเรียกว่าเป็นบ้านตัวเองสักครั้ง แต่จะเรียกว่าเป็นบ้านของธนินทร์

“เกรงใจอะ เฮีย” ธนินทร์ทำหน้าแหย ไม่อยากรบกวนรุ่นพี่ใจดีคนนี้ให้มากเกินไป

“ถ้ามึงไม่ไป เลิกเรียกกูว่าเฮียต้อมได้เลย” หนุ่มตัวโตประกาศเจตนารมณ์ชัดเจน

“ไปก็ไป อย่างอนสิเฮีย เดี๋ยวไม่หล่อนะ” แม้จะเกรงใจ แต่ธนินทร์ก็ไม่คิดจะต่อรองอะไร เพราะอย่างน้อยเรวัตก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน และช่วงที่ยังเรียนอยู่ เรวัตก็ลากเขาไปนอนค้างที่บ้านอยู่บ่อยครั้ง จนรู้จักสนิทสนมกับครอบครัวของเรวัตทุกคน ที่สำคัญต่อให้เขาปฏิเสธอย่างไร เรวัตก็ต้องพาเขาไปอยู่ด้วยอยู่ดี

.......................................
หนุ่มร่างบางรวบของจุกจิกใส่กระเป๋าเดินทางจนหมด เสื้อผ้าในตู้ก็จับยัดลงกระเป๋าอีกใบอย่างรีบเร่ง เพราะใกล้เวลาเที่ยงเต็มที หากช้าไปกว่านี้อาจจะต้องเสียค่าห้องเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน

“ของมึงมีแค่นี้เองเหรอวะ” เรวัตถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดกลางสองใบ และขนาดเล็กอีกหนึ่ง บวกกับเป้ใบน้อยของอัมพุทที่เขาไม่นับว่าเป็นสัมภาระ

“ของที่บ้านขายเป็นเงินไปหมดแล้วน่ะเฮีย มอเตอร์ไซต์กับของที่เหลือก็ฝากไว้บ้านเพื่อน ส่วนพวกหนังสือเรียนผมฝากไว้ที่หอไอ้นกตั้งแต่จบ ยังไม่ได้ไปเอาเลย ไม่รู้มันเอาไปชั่งโลขายรึยัง” ธนินทร์ตอบพลางสำรวจสิ่งของที่เหลือในห้อง

“เอามา” หนุ่มตัวโตคว้ากระเป๋าใบที่ใหญ่และหนักที่สุดมาถือเอง ซ้ำยังแย่งเป้ใบเล็กของอัมพุทมาถือให้เสียด้วย เด็กน้อยได้แต่มองตาปริบๆ แล้วเลี่ยงไปช่วยน้าชายถือกระเป๋า

“มันหนัก เดี๋ยวน้านินถือเอง พุดไปช่วยเฮียต้อมเปิดประตูดีกว่า” เด็กชายวิ่งนำไปบริการตามที่ธนินทร์บอกแต่โดยดี

................................

“แล้วงานมึงล่ะ” เรวัตถามเมื่อกลับเข้ามาอยู่ในรถเป็นที่เรียบร้อย ส่วนอัมพุทที่อยู่เบาะหลังก็หลับสนิทไปอีกครั้ง หนุ่มร่างใหญ่จึงกล้าถามคำถามที่เขามั่นใจว่าอาจจะมีคำตอบที่อัมพุทไม่ควรได้ยินอยู่ด้วยก็ได้

“ออกเมื่อสามวันก่อนนั่นแหละเฮีย เขาให้อยู่บ้านพัก แต่เอาพุดไปอยู่ด้วยไม่ได้” ธนินทร์ตอบเสียงเรียบเรื่อย ไม่ได้รู้สึกเสียดายงานนัก เพราะไม่ตรงสาขาที่เรียนมาแม้แต่นิด เพียงแต่เป็นบริษัทใหญ่โตมั่นคง ที่ใครๆ ก็อยากเข้าไปทำงานกันเท่านั้นเอง และเขาเองก็เข้าไปสมัครตามคำแนะนำของชุติมา คราแรกเขาไม่นึกว่าจะผ่านการคัดเลือก แต่เมื่อผ่านแล้วจึงอยากลองทำเป็นประสบการณ์ หากเก็บเงินตั้งตัวได้เมื่อไร ค่อยออกมาทำงานที่ตัวเองถนัดก็ยังไม่สาย

“อ้อ” พระเอกฮ่องกงรับคำในคออย่างเข้าใจ และเริ่มถามคำถามใหม่ที่สงสัย

“ไอ้นิน รอยเขียวๆ จ้ำๆ บนตัวพุด ไปโดนอะไรมา” รอยช้ำตามเนื้อตัวแขนขาของเด็กชายจางลงมากแล้ว แต่เรวัตก็ยังสังเกตเห็นตั้งแต่คว้าอัมพุทขึ้นมาอุ้ม

ธนินทร์เม้มปากแน่น ตาโตวาววับอย่างโกรธเคือง จนถึงตอนนี้เขาก็ยังทำใจให้อโหสิกับคนที่ทุบตีอัมพุทไม่ได้เสียที เขาเลี้ยงหลานชายมาอย่างทะนุถนอม ไม่เคยลงโทษด้วยการตบตี ครอบครัวเขาสอนอัมพุทด้วยเหตุผลไม่ใช่ไม้เรียว

“ก่อนหน้านี้ ผมฝากพุดไว้กับญาติพี่ชาติกะว่าพ้นช่วงฝึกงานแล้วจะออกไปอยู่ข้างนอกจะได้เอาพุดมาอยู่ด้วย แต่เขาตีพุด ตีจนเขียวทั้งตัวเลยเฮีย” ธนินทร์เสียงสั่นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อนึกถึงสภาพของหลานชายในวันนั้น

“สัตว์” มือใหญ่ทุบพวงมาลัยรถอย่างโมโห นึกอยากเอาหมัดกระแทกหน้าคนที่ตีอัมพุทขึ้นมาทันที เขาไม่ใช่คนรักเด็ก แต่ไม่เคยคิดทำร้ายเด็ก อัมพุทตัวเล็กแค่นั้นทำโทษอย่างนี้มันเกินไป ชายหนุ่มร่างใหญ่เลี้ยวรถเข้าจอดในลานจอดรถของร้านอาหารแล้วคว้าธนินทร์มากอดแน่นอย่างต้องการปลอบใจ เขารู้ว่าน้องชายคนนี้เข้มแข็งแต่เรื่องราวที่ธนินทร์ต้องเจอมานั้นหนักหนาสาหัสมากเกินไป

“เฮียต้อม” แขนเรียวผอมสองข้างกอดรุ่นพี่ตัวโตไว้แน่น ตั้งแต่เสียพี่สาวและพี่เขยไป เขายังไม่มีที่ให้พักพิงสบายใจ ไม่มีที่ให้เขาได้ร้องไห้ ไม่มีใครปลอบโยนเหมือนในเวลานี้ ธนินทร์ปล่อยน้ำตาให้ไหลอยู่เงียบๆ ในอ้อมกอดของเรวัต มือใหญ่ลูบหัวลูบหลังปลอบใจ และให้กำลังใจในเวลาเดียวกัน

“ขอบคุณมากครับเฮีย” มือบางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดอบอุ่นของพี่ชายร่วมโลก

“มึงเป็นน้องกู จำไว้นะไอ้นิน” มือใหญ่ขยี้หัวธนินทร์แรงๆ แล้วคว้ากระดาษชำระให้เช็ดหน้าเช็ดตา “ไปปลุกหลานไปกินข้าว กูหิวแล้ว”

...............................................

ร้านอาหารติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ผู้เข้ามาใช้บริการเริ่มซาลงเพราะล่วงเข้าเวลาบ่ายแล้วต่างคนก็ต่างรีบกลับไปทำงานของตัวเอง ผิดกับเรวัต ธนินทร์และอัมพุทที่เพิ่งจะก้าวเข้าร้านในเวลาที่คนอื่นก้าวออกไป

“พุดอยากกินอะไรสั่งเลย เฮียต้อมเลี้ยงไม่อั้น เอาให้พุงแตกไปเลย” เรวัตบอกอย่างใจดี เห็นสองน้าหลานที่แข่งกันผอมแล้วขัดใจ ธนินทร์เป็นคนรูปร่างผอมบางมาแต่ไหนแต่ไร แม้จะสูงโปร่งแต่กลับดูเหมือนคนตัวเล็ก ยิ่งในเวลานี้แทบจะเรียกได้ว่าผอมซูบ เหลือแต่ซี่โครง ส่วนเจ้าหนูหลานชายตัวเล็กเพราะยังเด็ก แต่ก็ผอมเหมือนเด็กขาดอาหาร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งเสียพ่อแม่ หรือเพราะการเลี้ยงดูของญาติบ้าๆ ที่ทารุณจนพ่อหนูน้อยไม่ได้กินข้าวกินปลา

อัมพุทหันมามองหน้าน้าชายที่นั่งข้างตัวอย่างขอความเห็นและคำอนุญาต เพราะพ่อแม่สอนเสมอว่าต้องรู้จักเกรงใจผู้อื่น

“พุดอยากกินอะไรครับ” ธนินทร์ลูบศีรษะเล็ก พร้อมพยักหน้าให้หลานชายได้ทำตามความต้องการของเรวัต

“ข้าวผัดปูครับ” เด็กชายอ้อมแอ้มบอกอาหารที่อยากรับประทาน เพราะบ้านเกิดนั้นเป็นจังหวัดอยู่ติดทะเล จึงถูกปากกับอาหารทะเลมากกว่าหมูไก่ แต่ตั้งแต่ไปอยู่บ้านญาติจนกระทั่งย้ายมาอยู่เมืองหลวง อาหารโปรดนั้นแทบไม่ได้แตะ เพราะราคาสูงกว่าที่บ้านเกิดมากนัก และราคาในใบรายการอาหารก็สูงอย่างที่เด็กอย่างอัมพุทไม่เคยเห็นมาก่อน

“อืมๆ อย่างอื่นล่ะ” เรวัตถาม

“พอแล้วครับ” อัมพุทยิ้มตอบอย่างน่าเอ็นดู

“เฮ่ย มันจะไปพอแดก เอ้ย กินได้ไงวะ มากับเฮียต้อมกินข้าวจานเดียวไม่ได้โว้ย ไอ้นิน มึงจะสอนหลานยังไงก็สอนไป แต่อย่ามาสอนให้เกรงใจกับกู ไม่งั้นมีเฮ” หนุ่มรุ่นพี่หันไปโวยเอากับธนินทร์เมื่อเห็นท่าทีเจี๋ยมเจี้ยมของอัมพุท

“ผมยังไม่ได้พูดไรเลยเฮียต้อม” ธนินทร์ทำหน้างอ เขาจะไปสอนให้หลานไม่เกรงใจเรวัตได้อย่างไร ในเมื่อเรวัตเป็นคนที่ควรจะเกรงใจมากที่สุด

“ไม่รู้โว้ย มากะกูต้องกินแบบกู ห้ามกินน้อยกว่า” เรวัตโวยวายอย่างไม่สบอารมณ์ สมัยเรียนธนินทร์ก็ขี้เกรงใจจนเขาอยากจะตบกบาลอยู่เป็นประจำ ทั้งๆ ที่เขาเอ็นดูธนินทร์ที่สุด ยิ่งกว่ารุ่นน้องทุกคน

“โธ่เฮียต้อม เด็กตัวแค่นี้จะให้กินเท่าเฮียได้ไง” หนุ่มร่างบางหัวเราะเบาๆ รุ่นพี่ขี้โวยวายของเขาติดนิสัยมาจากทางครอบครัวคือ เรื่องกินเรื่องใหญ่ ถึงไหนถึงกัน ตราบใดที่ยังมีปัญญาเอาเข้าปากเรวัตไม่ลังเลที่จะสั่งอาหารเพิ่ม

“อ้อ กูรู้ละ เหมือนมึงแน่เลย” เรวัตชี้หน้าธนินทร์อย่างมั่นใจ ธนินทร์ก็เป็นลูกทะเลมาตั้งแต่เกิด อาหารการกินย่อมเคยชินกับกุ้ง หอย ปู ปลามากกว่า

มือใหญ่กวักเรียกพนักงานของร้านเข้าสั่งอาหารอย่างไม่รอช้า เพราะถ้ารอให้สั่งตามใจสองน้าหลาน เขาคงหิวตายเสียก่อน

“ปลาสำลีทอด ปูม้าผัดผงกระหรี่ กุ้งอบวุ้นเส้น ออส่วน คะน้าน้ำมันหอย ข้าวผัดปูจานใหญ่ๆ แบบห้าคนกินนะน้อง ขอด่วน” เรวัตหันมากระหยิ่มยิ้มย่องให้ธนินทร์และอัมพุท สั่งครบทั้งกุ้ง หอย ปู ปลา

“เฮีย สั่งมาทำไรเยอะแยะ” ธนินทร์รีบท้วง

“พวกมึงกินๆ เข้าไปเหอะ อย่าบ่น กินให้หมดด้วยนะ แม่ง แห้งอย่างกับจิ้งจกถูกประตูหนีบ กูเห็นแล้วขัดลูกตาว่ะ” เรวัตฉีกยิ้มสะใจ ถ้ากินไม่หมดจะจับยัดปากมันทั้งน้าหลานนั่นแหละ

ธนินทร์ถอนหายใจโล่งอกไปเล็กน้อยเมื่ออาหารที่ถูกนำมาวางบนโต๊ะไม่ได้มีขนาดมหึมาจนน่ากลัว แต่ละจานยังมีโอกาสลุ้นที่จะกินได้หมด ที่แย่เห็นจะมีแต่ข้าวผัดปูขนาดห้าคนของเรวัตนั่นล่ะ

...............................................

“เออ กูว่าจะถาม แต่เสนียดปากกูว่ะ” หนุ่มตัวโตเอ่ยขึ้นหลังจากจัดการอาหารมื้อใหญ่ โดยมีอัมพุทเติมข้าวได้ถึงสามครั้ง ทำเอาคนสั่งอาหารยิ้มแก้มปริอย่างพอใจ


“เรื่องไรเหรอเฮีย” ธนินทร์ถามโดยที่ไม่หันมามองหน้า สายตายังจับจ้องไปบนถนนอย่างมีสมาธิ เพราะเมื่อกลับขึ้นรถจะกลับบ้าน เรวัตก็เกิดอาการขี้เกียจขับรถขึ้นมากะทันหัน เขาเลยต้องทำหน้าที่สารถีจำเป็น

“แฟนมึงอะ ไปไหนวะ” เรวัตถามอย่างสงสัย ใจจริงอยากจะถามนานแล้ว แต่ด้วยความที่ไม่ถูกชะตากับชุติมามาตั้งแต่ที่เป็นแฟนกับธนินทร์จึงไม่อยากจะเอ่ยถึงให้เสียอารมณ์ตัวเอง

ธนินทร์หัวเราะในคอเขารู้ดีว่าเรวัตไม่ชอบชุติมา และเรวัตก็เป็นคนเดียวที่บอกว่าชุติมาไม่เหมาะกับเขา แต่รุ่นพี่ใจดีคนนี้ก็ไม่เคยทำให้เขาลำบากใจด้วยการต่อว่าชุติมาหรือบอกให้เขาเลิก อาจจะมีแอบกัดบ้างเล็กน้อยพอสนุกสนานเท่านั้น

“เลิกแล้วเฮีย เมื่อสามวันก่อนนั่นแหละ” ธนินทร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม

นอกจากที่ธนินทร์จะรู้ว่าเรวัตไม่ชอบชุติมาแล้ว เขายังรู้อีกว่าชุติมาเองก็ไม่ค่อยชอบเรวัต เรื่องนี้เขาได้ยินจากปากอดีตแฟนสาว เพราะชุติมามักจะคิดเสมอว่าเรวัตเป็นเกย์ที่มาชอบเขา แม้ธนินทร์จะยืนยันอย่างไรชุติมาก็ไม่เคยเชื่อ และเรวัตเองก็มักจะแกล้งให้ชุติมาเข้าใจผิดด้วยการเข้ามานัวเนียกอด และหอมแก้มเขาให้ชุติมาเห็นอยู่เสมอ

“จริงอะ โห ดีใจโคตร มึงแวะร้านเหล้าก่อน กูจะซื้อบลูไปถวายเจ้าที่แก้บน” เรวัตทำท่าตื่นเต้นดีใจอย่างไม่ปิดบัง ไม่ใช่ว่าจะรังเกียจอะไรในตัวสาวน้อยชุติมา เพราะหากจะดูรูปร่างหน้าตาก็น่ารัก นิสัยโดยทั่วไปก็อ่อนหวานดี แต่เรวัตไม่ได้มองเพียงแค่นั้น เขาไม่ชอบชุติมาเพราะนิสัยบางอย่าง และเป็นนิสัยที่เขาคิดว่าไม่เหมาะสมกับธนินทร์

“โหย เฮีย นี่เล่นไสยศาสตร์เลยเหรอ” ร่างบางหัวเราะขบขันกับคำพูดล้อเล่นของเรวัต

“กูบนไว้ตั้งแต่มึงเป็นแฟนกันนั่นแหละ”

“จริงอะ? บนว่าอะไร”

“ก็ขอเจ้าที่ไปว่า ให้มึงเห็นความจริงเร็วๆ ว่ามึงกับเขาไปกันไม่รอด แล้ว...” เสียงท้ายประโยคแผ่วลงจนคนฟังเองก็ไม่ได้ยิน เรวัตนึกถึงคำที่เคยขอไว้กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพราะนอกจากจะขอให้ธนินทร์เห็นความจริงแล้ว เขายังขอให้ธนินทร์ไม่เสียใจกับการเลิกรา และได้พบคนดีๆ ที่รักและเข้ากับธนินทร์ได้จริงๆ แต่เรวัตก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะโดยนิสัยแล้วเขาไม่ชอบบอกว่าตัวเองหวังดีกับใคร...มันเขิน

“อืม...” หนุ่มร่างบางเงียบไปอึดใจ หากถามเวลานี้เขาก็ไม่คิดว่าชุติมาไม่ดีหรือมีข้อบกพร่องตรงไหน เพียงแต่ความต้องการของพวกเขาทั้งสองนั้นไม่ตรงกัน เส้นทางที่ให้เดินจึงไม่สามารถเป็นเส้นเดียวกันได้ “ขอบคุณนะเฮีย”

“จิ๊บๆ มึงอะเด็กกู” เรวัตหัวเราะร่วน แค่บนบานไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะสำหรับธนินทร์ให้บุกน้ำลุยไฟเขาก็ยังทำให้ได้ “ว่าแต่มึงเหอะ เพิ่งเลิกกันทำไมยังนั่งยิ้มฉีกเหงือกได้วะ”

“มีพุดรักน้านินอยู่ทั้งคนจะเสียใจไปทำไมกันล่ะเฮีย เนอะพุดเนอะ” ธนินทร์มองหลานผ่านกระจกมองหลัง อัมพุทกำลังนั่งฟังพวกเขาคุยกันอย่างตั้งใจ

“ครับ พุดรักน้านินที่สุดในโลกเลย”

“อ้าว รักน้านินแล้วไม่รักเฮียต้อมเหรอ” เรวัตแกล้งทำเสียงน้อยใจ ปกติเขาเป็นคนไม่ชอบเด็ก ไม่คิดจะเล่นหยอกล้อกับเด็ก โดยเฉพาะเด็กขี้ร้อง ขี้โวยวาย และเด็กที่ชอบแผดเสียงกรี๊ด ดังนั้นอัมพุทจึงเป็นข้อยกเว้นเพราะไม่เป็นอย่างที่เขาเกลียดสักอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นอัมพุทยังมีหน้าตา และบุคลิกเหมือนธนินทร์น้องรักของเขาขนาดนี้ แค่มองหน้าก็หลงรักแล้ว

“รักครับ พุดรักเฮียต้อมด้วย” เด็กน้อยรีบบอกเอาใจ อัมพุทมีความรักเผื่อแผ่ให้กับทุกคน โดยเฉพาะคนใจดีอย่างเรวัต

“แหม ชื่นใจ” ชายหนุ่มตัวโตยิ้มแป้นจนตาหยี

“ผมไม่เหมือนคนอกหักเลยเหรอเฮีย” ธนินทร์ถามทีเล่นทีจริง คำถามของเรวัตทำให้เขานึกได้ ตั้งแต่เลิกกับชุติมาเขาไม่เคยกลับไปนึกถึงเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านมาแค่สามวันเท่านั้น

เขาคงจะเก่งเรื่องทำใจกระมัง

“ไม่ว่ะ เหมือนคนอดอยากมากกว่า เดี๋ยวกูให้แม่ตุ๋นไก่ยาจีนให้กินดีกว่า จะได้มีเนื้อมีหนังกับเขาบ้าง” เรวัตสรุปในที่สุด

.............................................

[LalaBam]

 
จิ้มๆ


โอ้ว
หนูพุดน่ารักน่าฟัดเหลือเกิน
อิอิ
สุดโค่ย

เฮียต้อมคือยอดชายของพวกเราเหรอ
เท่ห์จังเลย

[IIMisssoMII]

เอาน่า คนดี ๆ ไปที่ไหนใครก็ตอนรับ
ว่าแต่ ป.หนึ่งนี่อายุเท่าไหร่ ห้า ขวบ หกขวบ น่ารักเชียว

[som]

ได้อ่านตอนแรกผ่านไปทำให้อยากอ่านตอนต่อไปมากๆๆๆๆๆๆๆๆจังเลยครับ