ในห้องรับแขกของบ้าน โชเฮกับริคุ นั่งคุยกันพักใหญ่ และเมื่อเด็กหนุ่มรับรู้เรื่องราวทั้งหมด เขาก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วยิ้มให้โชเฮและไคริ ยอมรับเรื่องราวของทั้งคู่ โดยไม่คิดตำหนิ หรือคัดค้านแต่อย่างใด แถมยังแสดงความยินดีกับเด็กชายแทนเสียอีก
“แหม ไคริคุง โชคดีแล้วนะ ได้พี่โชเฮเป็นคนรักน่ะ เฮ้อ! ฉันนี่สิ โชคร้ายชะมัด ดันหลวมตัวไปคบกับคนงี่เง่าพรรค์นั้น ไอ้บ้าหื่นกาม ขี้หึงสารพัด ทีตัวเองน่ะอยากได้อะไรก็บังคับฉันทุกอย่าง แต่พอฉันขอบ้าง ดันไร้ความรับผิดชอบ ไม่เคยทำตามสัญญาสักครั้ง แล้วก็อ้างแต่ว่างานยุ่ง บ้าชะมัด!”
เมื่อเอ่ยถึงคนรักของตนบ้าง เด็กหนุ่มก็เริ่มบ่น และอารมณ์เสียอีกครั้ง จากนั้นจึงหันไปทางโชเฮ
“พี่มีเบียร์ติดตู้เย็นบ้างไหมครับ”
“ไม่มีหรอก พอดีไม่ได้ซื้อตุนไว้”
โชเฮบอก ทั้ง ๆ ที่มีเบียร์แช่เย็น อยู่หลายขวด แต่ดูจากสภาพอารมณ์คนตรงหน้าแล้ว ขืนยกมาให้ มีหวังอีกฝ่ายซดหมดจนเมาแอ๋เป็นแน่ ที่สำคัญริคุนั้นคออ่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แถมเป็นพวกเมาแล้วชอบอาละวาด เสียด้วยสิ
“ถ้าอย่างนั้นผมไปซื้อดีกว่า”
ริคุบอกอีกฝ่าย แล้วเตรียมจะออกไปซื้อเบียร์ข้างนอกมาดื่ม หากแต่โชเฮรีบห้ามไว้ก่อน
“เฮ้ย! จะดีเหรอ กินอย่างอื่นแทนก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องเมาเลย คริสต์มาสทั้งทีนะ”
เด็กหนุ่มฝืนยิ้มรับ เข้าใจในความเป็นห่วงของโชเฮดี แต่ก็ยังคงยืนกรานความตั้งใจเดิม
“ผมรู้ แต่ตอนนี้อยากเมาให้ลืมนี่นา”
“แสดงว่าไม่ได้อยากเลิกกับคนรักของพี่ชายจริง ๆ ใช่ไหมล่ะครับ”
เสียงของไคริที่นิ่งเงียบฟังทั้งคู่สนทนากันมานานเอ่ยขัดขึ้น ริคุหันมามองเด็กชายอึ้งๆ แล้วจึงถอนหายใจพลางตอบ
“มันก็จริงอยู่หรอก แต่พูดแบบนั้นไปซะแล้วนี่นา ... หมอนั่นคงเกลียดฉันแล้วล่ะ”
ไคริฟังประโยคนั้นก็ยิ้มให้ แล้วจับมือริคุบีบเบา ๆ ให้กำลังใจ
“ยังไม่แน่หรอกครับ แต่สิ่งที่พี่ชายควรทำเป็นสิ่งแรกตอนนี้ มันไม่ใช่การไปหาซื้อเบียร์มานั่งดื่มย้อมใจไม่ใช่หรือครับ”
โชเฮมองคนรักตัวน้อยของตนแล้วยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ ก่อนจะหันไปตบบ่าของเด็กหนุ่มผู้ซึ่งเปรียบเสมือนน้องชายของเขาอีกคนหนึ่ง
“นั่นสิ ถูกอย่างไคริบอก นายมีเรื่องที่สมควรทำมากกว่านี้ไม่ใช่หรือไง”
ริคุนิ่งกับถ้อยคำที่ทั้งคู่พยายามจะสื่อให้เขาฟัง เขาก้มหน้านิ่ง แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองโชเฮ และไคริ ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ แล้วส่งยิ้มให้
“ครับ ... ผมจะลองโทรไปขอโทษหมอนั่นดู แต่ถ้าเขาไม่ให้อภัย ...ก็ถือว่าผมกับหมอนั่นคงมีวาสนากันแค่นี้”
เด็กหนุ่มบอกแล้วก็ตัดสินใจกดเบอร์มือถือโทรออกหาชายคนรัก รออยู่สักพักก็มีเสียงรับสายจากปลายทาง ริคุเงียบไปนานเพื่อรวบรวมความกล้า แล้วจึงบอกออกไปแผ่วเบา
“... ฉันขอโทษ”
ปลายสายเองนั้นเมื่อได้ฟังประโยคดังกล่าว ก็เงียบไปเช่นกัน จนคนที่โทรไปเริ่มใจเสีย สักพักเสียงจากปลายสายจึงดังขึ้น
“นายออกมานอกบ้านได้ไหม?”
“เอ๋?” ริคุอุทานงง ๆ กับประโยคนั้น เขาตัดสินใจเดินไปที่หน้าต่าง แล้วจึงเปิดม่านดู และก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงที่คุ้นเคย กำลังยืนรอเขาอยู่นอกบ้าน
“ไม่น่าเชื่อ มาได้ไงกันน่ะ!”
เด็กหนุ่มอุทาน แล้วจึงรีบวิ่งออกไปนอกบ้านทันที เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มไอเบา ๆ ด้วยความหนาวของอากาศปลายเดือนธันวาคมเช่นนี้
“ริวจิ! มาถูกได้ไง แล้วมายืนรอตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ...”
เมื่อออกมาเผชิญหน้าร่างสูงที่ด้านนอก เด็กหนุ่มก็ทำเป็นโวยวายใส่ แม้ท้ายประโยคน้ำเสียงนั้นจะเบาลงด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าซีด ๆ ของชายคนรัก เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูมีอายุมากกว่าริคุราวห้าหกปี ใบหน้าคมสันหล่อเหลา สวมสูทภูมิฐาน ท่วงท่าที่ยืนก็ดูสง่างามและมีบุคลิกชวนมองทีเดียว
“พอดีฉันจำชื่อโชเฮได้ คนที่นายเคยเล่าให้ฟังว่าเป็นเพื่อนบ้านแล้วสนิทกันเหมือนพี่น้อง ฉันเลยโทรหาไปที่บ้านของนาย ก่อนจะถามเขาถึงที่อยู่ปัจจุบันของพี่ชายนายคนนี้ยังไงล่ะ จากนั้นฉันก็คิดว่าจะยืนรอจนกระทั่งนายจะออกมาเอง”
คำพูดพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ดูเหมือนไม่ได้ติดใจอะไรกับคำพูดเอาแต่ใจที่ผ่านทางโทรศัพท์ของตนก่อนหน้า ทำให้ริคุใจอ่อนและแทบจะหายโกรธอีกฝ่ายไปเรียบร้อย
“บ้า ... แล้วถ้าฉันเกิดอยากค้างคืนที่นี่ขึ้นมาเล่า นายไม่ต้องยืนรอยันเช้าหรอกหรือไง”
“ก็ช่วยไม่ได้นี่นา คราวนี้ฉันเองก็ผิด ที่รับปากแล้วทำไม่ได้”
ถ้อยคำยอมรับผิดนั้น ทำให้ทิฐิที่มีของเด็กหนุ่มหายไปจนหมด และยอมรับว่าความจริงแล้วเรื่องนี้ เขาเองก็มีส่วนผิดอยู่บ้างไม่น้อย
“ฉันก็ผิดเหมือนกัน ที่โมโหแล้วพาลใส่นายแบบนั้น ทั้งที่ก็รู้ว่านายงานยุ่งขนาดไหน”
“ถ้าเข้าใจกันดีแล้ว ก็รีบกลับไปปรับความเข้าใจกันที่อื่นจะดีไหมครับพี่ชาย จะได้ไม่รบกวนเวลาในคืนคริสต์มาสของชาวบ้านเขา”
บรรยากาศหวานซึ้งที่เริ่มก่อตัวขึ้น จู่ ๆ ก็ต้องสะดุดลง เมื่อเสียงเล็ก ๆ ที่แฝงความรำคาญ ดังโพล่งขัดขึ้นมา ทำเอาริคุและชายหนุ่มอีกคน หันขวับมาทางคนพูดทันที
“เฮ้ย! ไคริ พูดแบบนั้นได้ยังไง เอ่อ ขอโทษทีนะครับที่เสียมารยาท”
โชเฮหันไปดุเด็กชาย แล้วรีบโค้งขอโทษคนรักของริคุ ซึ่งยิ้มน้อย ๆ รับการขอโทษนั้น ส่วนริคุเองนั้น มองไคริกับโชเฮ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ แล้วจึงหัวเราะเสียงดัง ก่อนตบแขนของชายหนุ่มที่เขานับถือเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง
“อ่ะ ... จริงสิ ผมก็ลืมนึกไป ขอโทษที เชิญตามสบายเลยนะครับ พี่โชเฮ แต่อย่าหักโหมเกินไปล่ะพี่ ผมเป็นห่วงสุขภาพ ทั้งพี่ ทั้งไคริคุง เลย
ล่ะนะ”
โชเฮที่เจอกับคำพูดแซวแบบนั้นเข้า ถึงกับหน้าแดงน้อย ๆ ด้วยความอาย เขาดุใส่ริคุแก้เขิน แล้วจึงหันไปดุไคริอีกคน
“เดี๋ยวเถอะ ตามสบายอะไรกันเจ้าเด็กตัวแสบนี่! เธอก็เหมือนกันไคริ อย่าไปพูดอะไรแปลก ๆ ให้ชาวบ้านเข้าใจผิดสิ”
ทว่าแม้จะโดนดุ แต่ไคริกลับยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แถมยังดึงมือโชเฮเข้าบ้านโดยไม่สนว่าคนอื่นจะมองพวกตนยังไง โชเฮยิ้มแห้ง ๆ ให้กับคนรักของริคุ แล้วเดินตามเด็กชายเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ ชายหนุ่มคนนั้นเงียบสักพัก แล้วหันมาทางเด็กหนุ่มคนรักของตนบ้าง
“เด็กคนนั้น เป็น...นั่น ของเขางั้นหรือ?”
ริคุหัวเราะอย่างขำ ๆ พลางยักไหล่แล้วตอบ
“ใช่ ... น่าทึ่งใช่ไหมล่ะ”
อีกฝ่ายมองไล่หลังคนที่ปิดประตูบ้านไปแล้ว และจึงหันกลับมาทาง ริคุพลางยิ้มน้อย ๆ
“อืม ... ก็ดี เขามีคนรักแล้วแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้ไม่หึงเวลานายพูดถึงเขาอีก”
คำสารภาพที่เพิ่งเคยรับรู้ ทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกแปลกใจและตกใจอยู่มากทีเดียว
“นายหึงพี่โชเฮด้วยงั้นเหรอ ฉันก็บอกแล้วไงว่าสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ”
“ฉันหึงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้นายทั้งนั้นนั่นล่ะ”
คำตอบจากร่างสูงทำให้คนฟังชะงัก หน้าแดงน้อย ๆ แต่ก็แกล้งทำเป็นหันไปทางอื่น แล้วบ่นกลบเกลื่อน
“เหอะ บ้าชะมัด”
ริวจิยิ้มน้อย ๆ รู้นิสัยอีกฝ่ายดีว่าเป็นเช่นไร เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วบอกกับเด็กหนุ่ม
“ไปกันได้แล้วริคุ ฉันโทรจองห้องสวีทโรงแรมไว้แล้ว”
ริคุหันกลับมาทางริวจิ พร้อมกับทำหน้างง ด้วยความสงสัย
“ห้องสวีท? จองทำไม?”
คนฟังยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่คนมองต้องขมวดคิ้ว เพราะมันดูไม่เป็นมิตร และมีนัยแอบแฝงอย่างน่าสงสัยอยู่มากทีเดียว แต่แล้วคำตอบของเจ้าตัวที่ตามมา ก็ช่วยเฉลยข้อข้องใจให้เด็กหนุ่มได้อย่างหมดสิ้น
“ไม่น่าถาม ... ก็จะชดเชยที่ผิดสัญญาให้คืนนี้ทั้งคืนไงล่ะ”
ริคุกลืนน้ำลายลงคอ แล้วทำเป็นเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนแทนทันที
“ง่า ....พอดี ฉันนึกได้ว่า มีธุระจะพูดอะไรกับพี่โชเฮสักหน่อยน่ะ”
ดูเหมือนว่าริวจิเองนั้นไม่คิดจะยอมตามน้ำคำกลบเกลื่อนของอีกฝ่าย เขายิ้มเย็นขู่ แถมยังจับบ่าของเด็กหนุ่มแน่นไม่ให้หนีเข้าไปในบ้านของ โชเฮอย่างที่ตั้งใจไว้อีกด้วย
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง อีกอย่าง เจ้าหนูนั่นไม่ยอมให้นายเข้าไปขัดจังหวะเขาแน่ มองตาก็รู้แล้ว”
ริคุขมวดคิ้วยุ่งกับคำพูดของคนรัก แล้วผลักอกอีกฝ่ายที่ทำท่าจะกอดเขาออกไปห่าง ๆ
“อย่าไปยัดเยียดความคิดหื่นกามของตัวเองให้เด็กสิ!”
ริวจิมองคนรักที่อ่อนวัยกว่าของตน แล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบออกไปอย่างที่ตัวเองคิด
“นายนี่นะมองคนไม่เป็นเอาเสียเลย เด็กคนนั้นน่ะมีแววนะ โตขึ้นต้องเป็นผู้ใหญ่ที่ ‘ดี’ แน่ ๆ”
เจ้าตัวเน้นคำว่าดี เป็นพิเศษ แสดงให้เห็นความหมายว่ามันต้องมีอะไรแอบแฝง ริคุหน้าแดงน้อย ๆ เริ่มพอจะเข้าใจในสิ่งที่คนรักต้องการจะบอก เขาทุบอกของริวจิเบา ๆ แล้วบ่นใส่
“ตาแก่ลามก ...”
ริวจิหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วจึงโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย
“หึ ... ไปกันได้แล้ว เกรงใจเจ้าของบ้านเขาหน่อย เขาจะใช้เวลากับคู่รักเขาบ้าง นายก็ดันมาขัดจังหวะเสียอย่างนั้น”
“ความผิดฉันคนเดียวหรือไง!”
ริคุที่ทั้งอายทั้งฉุนตวาดลั่น ร่างสูงสั่นศีรษะอย่างระอา แต่ก็อดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“อืม ๆ ฉันผิดเอง บอกแล้วเดี๋ยวจะชดใช้ให้ทั้งคืน”
“ไม่เอาโว้ยเจ้าบ้า! อ๊ะ ปล่อยนะ ฉันเดินเองได้!”
เสียงโวยวายค่อย ๆ หายไป โชเฮถอนหายใจพิงประตูอย่างโล่งอก แล้วก้มมอง ร่างเล็กที่กำลังสนุกกับการปลดกางเกงของเขาออก และจัดแจงช่วยปลุกเร้าอารมณ์ส่วนกลางลำตัวของเขาให้ตื่นตัวขึ้นเรื่อย ๆ
“ไคริ ... นี่มันหน้าประตูบ้านนะ”
โชเฮบอกอย่างเหนื่อยใจ แต่ร่างเล็กซึ่งไม่สนถึงความลำบากใจของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เงยหน้ามายิ้มหวานส่งให้เขาแทน
“ก็ล็อกซะก็ไม่มีใครเปิดเข้ามาเห็นแล้วนี่ครับ ไม่เห็นเป็นไรเลย”
เด็กชายบอกพลางยิ้มหวานยั่ว ทำเอาคนมองต้องถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเปรยบ่นเบา ๆ
“เลิกมีอารมณ์ไม่เลือกที่แบบนี้ได้แล้วนะ”
คนฟังค้อนขวับเข้าให้แล้วโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่เลือกที่ที่ไหน ผมอุตสาห์ดึงคุณเข้ามาในบ้านแล้วนะ ไม่จูบโชว์ไล่สองคนนั้นไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“เด็กแก่แดด”
โชเฮพึมพำบ่น ไคริเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย แล้วจับเสื้อชายหนุ่มดึงขึ้นมาพลางบอกกับเขาอย่างเอาแต่ใจสมวัยตัวเอง ที่นาน ๆ จะเป็นสักครั้ง
“คุณโชเฮผิดเองนะที่ไม่มีเวลาว่างให้ผม ไม่รู้ล่ะ ว่างแล้วนี่นา ชดเชยผมคืนมาด้วยนะ”
“ชดเชย … ยังไง”
ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย ชักรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในตอนนี้
“คืนนี้ทั้งคืนไงล่ะ”
คำตอบที่ได้รับตามมาทำเอาโชเฮเผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว
“หา!?”
“ไม่ยอมให้นอนก่อนแน่…. ”
ไคริบอกพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ชนิดที่ทำให้คนสูงวัยกว่าต้องถอนหายใจยาว อย่างเหนื่อยอ่อน
“ไคริ ... ฉันเพิ่งปั่นต้นฉบับเสร็จนะ ยังไม่ได้นอนพักสักนิด ...อืม”
เสียงครางดังขึ้นเบา ๆ เมื่อมือเล็ก ๆ เริ่มที่จะเกาะกุมและเคลื่อนไหวในส่วนที่ตื่นตัวของตนอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็นอนเฉย ๆ เดี๋ยวคืนนี้ผมอยู่บนเองก็ได้”
“เด็กบ้า ... อา ... พอก่อนไคริ”
โชเฮร้องห้าม เพราะการที่ต้องมายืนเปลือยส่วนล่าง รับลมหนาวหน้าประตูบ้านแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ พิกล แต่เด็กน้อยที่กำลังสนุกกับช่วงล่างของเขา ดูเหมือนจะไม่ยอมฟัง แถมยังแกล้งเข้าให้อีก
“โอ๊ย! อย่ากัดสิ!”
เสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ของไคริ ทำเอาโชเฮนึกหมั่นไส้อีกฝ่ายขึ้นมาตงิด ๆ แล้วจึงสบถในใจกับชะตากรรมของตัวเองขึ้นมา
‘…เฮ้อ! ฉลองคริสต์มาสกับปีศาจน้อยแบบนี้ พระเจ้ากลั่นแกล้งแท้ ๆ เลยฉัน!…’
.... END ....
มาแล้วค่ะ ขอโทษทีนะคะ เอามาลงช้าไปหน่อย พอดีเพิ่งปั่นนิยายเรื่องหลักที่เขียนอยู่จบ เลยต้องเคลียร์อะไรหลายอย่างหน่อย
หลังจากนี้ก็คงไปอัพคุณตำรวจยอดรักได้ตามปกติ
แล้วก็อยากสำรวจความต้องการสักนิด สำหรับเรื่องคุณอาที่รัก ว่ามีนักอ่านอยากเก็บในรูปแบบหนังสือทำมือไหมคะ?พอดีเรื่องนี้ปัดเคยปริ้นท์ในรูปแบบทำมือมาแล้ว 1 ครั้ง เมื่อนานมาแล้ว แต่เปิดจอง-ขาย เฉพาะบอร์ดที่เล่นอยู่
ถ้ามีคนสนใจ ปัดจะรีปริ้นท์อีกรอบ โดย เปลี่ยนปกใหม่ +แก้ไขคำผิด ที่มีหลุดออกมาบ้าง (แต่ไม่มาก) พอดีไฟล์ต้นฉบับเก่าที่ทำเตรียมไว้พร้อมพิมพ์ หายไปกับการล้างเครื่อง (ไม่รู้ไปเก็บไว้ไหน) แต่ก็มีไฟล์เวิร์ดเนื้อในสำรองอยู่ (แต่ไฟล์ปกหายเกลี้ยง)
แจ้งไว้ได้นะคะ ถ้ามีคนสนใจก็จะเปิดขายอีกรอบ (ราคาคาดว่าคงจะเท่ากับพิมพ์ครั้งแรก คือ 150 บาท )
*ตอนแรกว่าจะฟรีค่าลงทะเบียน แต่พอไปคำนวนราคาที่ร้าน มันขึ้นมาอีกเกือบยี่สิบบาททีเดียว (สงสัยกระดาษขึ้นราคา - -*) ถ้าจัดทำคงต้องรบกวน เรื่องค่าส่งเพิ่มนะคะ ขออภัยในความไม่สะดวก - -.โดยเนื้อหาข้างในก็จะมี เนื้อเรื่องหลักทั้งหมด 6 ตอน / ตอนพิเศษ 3 ตอน (ทั้งหมดลงในเล้าให้อ่านแล้ว)
และ บทเสริมอีก 1 ตอนยาว (ที่ไม่ได้ลงในบอร์ดใด ๆ แม้แต่บอร์ดเก่าที่เคยลงเรื่องนี้)
ถ้ามีคนสนใจจะมาอัพเดทเนื้อหาเรื่องการสั่งจองอีกครั้งค่ะ ป.ล. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ที่เมนต์ให้กับนิยายเรื่องนี้ค่ะ ทำให้คนเขียนมีกำลังใจที่จะโพส และเตรียมแต่งเรื่องต่อไป มาลงเล้าได้มากทีเดียว (กลัวสุดก็คือ แปะนิยายแล้วไม่มีคนอ่าน คนเมนต์นี่ล่ะค่ะ --.)
ขอบคุณนะคะ
ป.ล. (อีกรอบ) รูปภาพอิมเมจน้องไคริกับโชเฮที่เอามาลงน่ารักดีค่ะ ของปัดก็มีอิมเมจรูปเหมือนกัน แต่น่ากลัวจะเอามาลงไม่ได้ เพราะมันติดเรต หุ ๆ