แวะมาแปะ ตอนพิเศษ ตอนที่ 1 ให้อ่านก่อนค่ะ
เป็นตอนที่หนูไคริมาอยู่กับโชเฮได้เดือนแรก และคุณอายังไม่ตกหลุมรักน้องหนูจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างปัจจุบันนี้ หุ ๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะคะ นั่งอ่านทุกเมนต์ตลอดเลย อ่านไปก็ยิ้มไป ดีใจที่ชอบเรื่องนี้ค่ะ
แปะแล้วก็ขอตัวไปปั่นนิยายหลักของตัวเองก่อนค่ะ (แนวปกตินอร์มอลธรรมดา) จะได้จบเรื่องสักที
แล้วจะมาต่อตอนพิเศษเรื่องคุณอาที่รัก อีกสองสามตอนนะคะ พ้นช่วงยุ่ง ๆ แล้วก็จะได้ปั่น คุณตำรวจยอดรักที่ลงที่นี่ต่อด้วย
ความจริงมีโปรเจ็คไหดองพันปีอยู่อีกเรื่อง ชื่อ lust game แต่เรื่องนี้ โลเกชันอยู่อเมริกาค่ะ (คนเขียนก็ไม่ค่อยรู้ข้อมูลที่นั่นเล๊ย อาศัยอ่านเน็ต กับเขียนไม่เจาะวัฒนธรรมท้องถิ่น เลยไปได้เรื่อย ๆ) ถ้าสามารถทุบไหได้ จะนำมาแปะให้อ่านนะคะ เรื่องนี้ฝ่ายรุกมันหื่น+จิตนิด ๆ ค่ะ (สลับกับเรื่องคุณอาฯ เลย)
เมาท์นอกเรื่องมากไม่ได้ เดี๋ยวผิดกฎบอร์ด เอาเป็นว่า เชิญอ่านตอนพิเศษได้เลยค่ะ ^ ^"
-------------------------คุณอาที่รัก : ตอนพิเศษ 1
…เด็กนั่นมาอยู่กับฉันได้เดือนหนึ่งแล้ว จะว่าไปหนึ่งเดือนที่ผ่านมา มันเหมือนฉันกำลังอยู่ท่ามกลางฝันร้าย ...เอ่อ มันก็ไม่เชิงฝันร้ายสักเท่าไหร่นักหรอก เรื่องดี ๆ มันก็มีอยู่บ้างล่ะนะ ....แต่ถ้าเรื่องนี้เกิดหลุดไปถึงหูคนอื่นเข้า โดยเฉพาะรุ่นพี่อาซึมะล่ะก็ ...นั่นล่ะ ฝันร้ายแน่นอน ...แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี จะยุติความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเด็กนั่นตอนนี้น่ะเหรอ ...ฉันน่ะทำได้อยู่หรอก แต่เจ้าตัวคงไม่ยอมแน่นอน เฮ้อ ...ทำไมฉันต้องมาเจอกับเด็กคนนี้ด้วยนะ ...และที่สำคัญ ทั้ง ๆ ที่ฉันชอบผู้หญิงแท้ ๆ ทำไมฉันถึงหลวมตัวมีอะไรกับผู้ชาย แถมยังเป็นเด็กเล็กขนาดนั้นด้วย ...ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ !
“เขียนอะไรอยู่ครับ คุณโชเฮ” น้ำเสียงใส ๆ พร้อมใบหน้าหวานที่ชะโงกมาจากด้านหลัง ทำเอาโชเฮสะดุ้งเฮือก หัวใจแทบตกไปอยู่ตาตุ่ม รีบปิดสมุดบันทึกของตนทันที
“อ่ะ ...ไคริ ทีหลังอย่าโผล่มาเงียบ ๆ สิ! ฉันตกใจรู้ไหม!”
ชายหนุ่มทำเป็นตวาดใส่เพื่อกลบเกลื่อน ซึ่งไคริฟังแล้วก็เพียงยักไหล่นิด ๆ ก่อนหันไปให้ความสนใจกับเจ้าสมุดบันทึกบนโต๊ะนั่นแทน
“สมุดบันทึก? คุณโชเฮชอบเขียนบันทึกประจำวันด้วยหรือครับ?” เด็กชายถามต่อ ซึ่งโชเฮ ก็มองสมุดบันทึกเล่มนั้น พร้อมกับรีบหยิบมากอดอย่างหวงแหน
“ใช่ แต่ก็ไม่ได้บ่อยนักหรอก เขียนเฉพาะเวลามีเหตุการณ์สำคัญ กับตอนไม่สบายใจเท่านั้นล่ะ”
ไคริมองท่าทีนั้นอย่างพิจารณา ก่อนแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ราวปีศาจน้อย
“มีอะไรสำคัญขนาดนั้นหรือครับ ถึงต้องทำท่าหวงแบบนั้น ผมอ่านได้ไหม?”
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง พลางปฏิเสธดังลั่น
“ไม่ได้นะ! ไม่ได้เด็ดขาด! แล้วบอกไว้ก่อนล่ะว่าห้ามแอบอ่าน ไม่อย่างนั้นฉัน...”
โชเฮพยายามคิดว่าจะขู่อะไรให้เด็กตรงหน้ากลัวดี ไคริที่มองมายิ้ม ๆ จึงลอยหน้าถาม
“ไม่อย่างนั้น...จะทำอะไรหรือครับ?”
ชายหนุ่มกัดฟันกรอด พร้อมโพล่งตอบไปอย่างไม่ทันคิด
“ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยอมมีอะไรกับเธออีกเลยน่ะสิ!!”
ร่างสูงบอกออกไปแล้วก็ต้องชะงัก หน้าแดงระเรื่อ เมื่อเห็นอีกฝ่ายอึ้งไปสักพัก ก่อนจะตามมาด้วยอาการกลั้นหัวเราะ
“ครับ ๆ โอเค อย่างนี้ค่อยน่ากลัวหน่อย งั้นผมรับรองว่าไม่แอบอ่านแน่นอน สัญญา ผมยังไม่อยากถูกคุณโชเฮเมินไม่ยอมมีอะไรด้วยหรอกครับ”
เด็กชายบอกพลางยิ้มยั่ว และเดินกลับห้องไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งเจ้าของห้องนั่งหมดแรง ถอนหายใจอยู่บนเก้าอี้
“บ้าที่สุด! ทำไมฉันต้องถูกเด็ก 8 ขวบไล่ต้อนจนหมดรูปประจำแบบนี้ด้วยนะ เด็กบ้า! ปีศาจน้อยชัด ๆ เลย!”
เจ้าตัวอวดครวญ ก่อนจะลุกออกมาดูหน้าประตู มองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นแน่ ก็รีบเอาสมุดบันทึกของตนซ่อนไว้ในชั้นล่าง ของตู้หนังสือ โดยเอาสมุดหนา ๆ เล่มอื่นวางทับอีกหลายชั้น
“ถึงจะสัญญาไปแล้ว ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ เด็กนั่นเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวจะตายไป ซ่อนไว้ก่อนปลอดภัยที่สุด”
บอกกับตัวเอง แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง และเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ จนกระทั่ง ...
“อืม ...อา...”
โชเฮครางเบา ๆ อย่างอึดอัด เมื่อรู้สึกว่าเริ่มหายใจติดขัด และ เหมือนมีอะไรทับอยู่บนหน้าอก ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบ ๆ บริเวณผิวกาย
จนต้องปรือตาขึ้นมอง แล้วก็ต้องพบว่า ร่างเล็กกำลังจับเขาถอดเสื้อผ้าอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ
“คะ..ไคริ ทำอะไรน่ะ!”
โชเฮโพล่งใส่อย่างตกใจ ซึ่งร่างเล็กก็ชะงัก แล้วจึงแย้มยิ้มหวานยั่วยวนให้
“ดูไม่ออกหรือไงครับ ผมก็อยากมีอะไรกับคุณยังไงล่ะ”
ชายหนุ่มหน้าแดงวาบ กับคำสารภาพ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกึ่งเจ้าเล่ห์นั้น
“จะบ้าเหรอ ... ลุกไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่มีอารมณ์!”
โชเฮแกล้งทำเป็นตะคอกใส่อย่างเย็นชา ไคริเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มกึ่งเยาะ
“แน่ใจหรือครับ ที่ว่าน่ะ? แต่ผมว่าเจ้านี่ของคุณโชเฮ ไม่ได้บอกแบบเดียวกันเลยนี่นา”
เด็กชายบอกพลางดึงกางเกงชั้นในของชายหนุ่มลงมา ซึ่งเจ้าแก่นกายที่เป็นอิสระ ก็ตั้งตระหง่านขึ้นมาทันที
“นะ...นั่นมัน”
โชเฮแก้ตัวไม่ถูกหน้าแดงหนักยิ่งขึ้น ไคริเห็นดังนั้นก็อมยิ้ม และโน้มใบหน้าลงจูบชายหนุ่มอย่างดูดดื่ม
“คุณโชเฮ ชอบปากไม่ตรงกับใจประจำ แต่ก็น่ารักดีนะครับ”
เด็กชายบอกยิ้ม ๆ หลังจากถอนริมฝีปากมาแล้ว ทำเอาคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าหน้าแดงก่ำ
“ยะ...อย่ามาล้อเลียนผู้ใหญ่นะ!”
ร่างเล็กหัวเราะให้กับเสียงดุที่ตามมา ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการปลุกเร้าอารมณ์ร่างสูงที่นอนอยู่ โดยปากเล็ก ๆ ที่จุมพิตไปทั่วร่าง
“คิดถูกแล้วล่ะ ... ที่สนใจคุณโชเฮมากกว่า สมุดบันทึกนั่น....”
ไคริบอกขณะที่ค่อย ๆ ขยับกายขึ้นนั่ง โดยมีแก่นกายชูชัน จ่ออยู่ตรงปากทางเข้าสู่โพรงอ่อนนุ่มของตน
“อ๊ะ ...อา”
เสียงหวาน ๆ ครางเบา ๆ เมื่อกดร่างกลืนความเป็นชายของอีกฝ่ายไปกว่าครึ่ง โชเฮ พยายามตั้งสติให้มั่นคง ไม่ให้ถูกครอบงำ ด้วยตัณหา ราคะของตนจนควบคุมตัวเองไม่ได้
“อะ...อา ...เธอพูดถึงสมุดบันทึก ...ยะ..อย่าบอกนะว่าเธอแอบอ่านมันแล้ว..”
เสียงถามแหบพร่า เมื่อแก่นกายแกร่ง ค่อย ๆ โดนร่างเล็กนั้นกลืนจนมิด ไคริหลับตาขมวดคิ้วด้วยความอึดอัดชั่วครู่ ก่อนเริ่มขยับตัวขึ้นลงช้า ๆ
“...อะ....อา....ผมไม่ได้ทำอะไร....กับสมุดบันทึกคุณสักหน่อย.... หลักฐานก็คือ ....ผมเลือกร่างกายคุณมากกว่า...อะ....เจ้าเนื้อความ....ในสมุดเล่มนั้นยังไงล่ะ...”
โชเฮอยากจะซักต่อ แต่เจ้าความรู้สึกดีจากการถูกบีบรัด ทำให้สติของชายหนุ่ม กระเจิดกระเจิงยากจะรวบรวมสมาธิสอบถามต่อไปได้
“แฮ่ก ๆ ...อ๊ะ ...คุณโชเฮ ....ขยับ...ช่วยขยับ...ด้วยสิครับ”
ร่างเล็กครางประท้วง เมื่อไม่ได้รับความร่วมมืออย่างที่ต้องการ
“อา...ดะ...ได้สิ”
โชเฮรับคำพร้อมทำตามโดยไม่เกี่ยงงอน ยามนี้ทั้งสายตาและความคิดของเขาจับจ้องไปเพียงร่างเล็กที่เคลื่อนไหวบนกาย มือใหญ่ทั้งสองกระชับสะโพกมน เพิ่มแรงกดกระแทกให้หนักหน่วง และขยับสะโพกของตนตอบรับการกระแทกดังกล่าวตามที่อีกฝ่ายปรารถนา...
“อ๊า~!!”
เสียงครางดังลั่น เมื่อร่างสูงกระแทกสะโพกขึ้นแรง ๆ จังหวะเดียวกับที่ร่างเล็กกดกายลงมา
ไคริฟุบลงบนแผ่นอกกว้าง หอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน โดยมีมือใหญ่ลูบไล้เส้นผมโชกเหงื่อนั้นอย่างเอ็นดู
“เหนื่อยไหม?”
คำถามแฝงด้วยความห่วงใย ทำให้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมายิ้มรับ
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ... นาน ๆ จะทำสักทีนี่นา”
โชเฮเลิกคิ้ว ก่อนตอบกลับอย่างนึกระอา
“อาทิตย์ละ 2 ครั้ง นี่นะ นาน ๆ ที”
เด็กชายเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นหน้ามุ่ยฉับพลัน พลางกระแทกเสียงใส่คล้ายประชด
“ก็คุณโชเฮนั่นล่ะ บอกว่าทำได้เฉพาะคืนวันหยุด ก็ได้แค่คืนวันศุกร์ กับวันเสาร์ แบบนี้เอง! แล้วแบบนี้เขาไม่เรียกว่านาน ๆ ทีหรือครับ!”
“ก็วันอื่นเธอต้องไปโรงเรียนตอนเช้านี่ ...”
โชเฮพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง ซึ่งก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะกลับกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจสมวัยเข้าให้ ก็ตอนแบบนี้เท่านั้น
“ฮึ! ก็นั่นล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ผมยังเด็ก ยังแข็งแรง ไม่หมดแรง ง่าย ๆ ถึงขนาดทำไม่กี่ชั่วโมง ก็ลุกไปโรงเรียนไม่ไหวสักหน่อย!”
คนฟังแทบสะอึกกับเหตุผลดังกล่าว จริงอยู่ที่เด็กชายบอกอาจจะเป็นเรื่องจริง แต่วัย 30 อย่างเขา ทำบ่อย ๆ ทุกวัน ก็สุขภาพทรุดโทรมเอาได้เหมือนกัน
“อย่าเรื่องมากเลยน่า ...ถ้าไม่เอาแบบนั้นก็ไม่ต้องทำเลย เลือกเอาแล้วกัน”
โชเฮตัดบท แล้วยันกายลุก โดยต้องอุ้มร่างเล็กลงจากร่างเขาเอง เพราะเจ้าตัวขืนร่าง ไม่ยอมลุกหนีไปง่าย ๆ
“คนใจร้าย ...พอได้สมใจก็เย็นชาใส่”
เสียงบ่นอุบอิบ ทำเอาคนที่กำลังเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมเข้าห้องอาบน้ำชะงัก ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ และหันมามองคนที่ตีสีหน้าเศร้าอยู่บนเตียง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างนึกปลง
“ไปอาบน้ำด้วยกันไหม?”
ไคริเงยหน้ามอง ไม่พูดอะไร เพียงแต่ยกมือขึ้นสองข้าง โชเฮเห็นดังนั้น ก็สั่นศีรษะอย่างระอา พลางเดินตรงเข้าไปช้อนร่างเล็กอุ้มขึ้นแนบอก
“เรื่องมากนักนะเรา”
ชายหนุ่มดุใส่อย่างไม่ค่อยจริงจังนัก เด็กชายยิ้มน้อย ๆ และซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง ปล่อยให้อีกฝ่ายพาตนไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกายให้สะอาดด้วยกันหลังจากนั้น
*** END ***
หัวข้อ: [คุณอาที่รัก]<โชเฮ X ไคริ> แนวโชตะ สำหรับคนชอบอ่านแนวฝ่ายรับเป็นเด็กน้อย(ตัวแสบ) ค่ะ~ (อ่าน 269436 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก