“หลับแล้วเหรอ..”
“อือ~~ คืนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ กว่าจะยอมนอนเล่นเอาปวดแขนเลย จะให้อุ้มกล่อมท่าเดียว เป็นแบบนี้ทุกคืนผมแย่แน่..”
“ฉันช่วยนายกล่อมได้นะ วี.. ต่อไปเราผลัดกันคนละคืนมั้ย..”
“ไม่ต้องหรอก คุณยังไม่หายดี ถึงหายแล้วก็ต้องไปทำงาน กลับจากงานมาก็เหนื่อยแล้ว กล่อมลูกนอนเป็นหน้าที่ของผมเอง”
“ตามใจ จะให้ช่วยอะไรก็บอกล่ะกัน”
“อยากดื่มอะไรรึเปล่า ผมจะชงน้ำขิง คุณจะเอาด้วยมั้ย”
“อะฮะ”
เตชิตระบายยิ้มอย่างมีความสุข มองตามร่างเพรียวเดินเข้าไปในครัว มือจับหน้าอกตรงบาดแผลที่ถูกยิง นึกขอบใจคนที่ทำร้ายเขาเคราะห์ร้ายครั้งนี้ทำให้เขาได้รู้ใจกานต์รวีและรู้ใจตัวเองมากขึ้น ถึงกานต์รวีจะไม่ยอมรับว่าใจตัวเองรู้สึกยังไงกับเขา แต่การยินยอมให้เขาอยู่ร่วมเป็นครอบครัวก็ถือเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่มีต่อกันแล้ว
R R R R……….
เตชิตคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นรับ
“หวัดดีครับท่าน.. กลับมาพักฟื้นที่บ้านไม่บอกกันเลยนะ ได้คุณวีเป็นพยาบาลพิเศษแบบนี้ ผมว่าท่านคงไม่อยากหายแน่”
“เออ!!.. ฉันไม่อยากหาย อยากอยู่กับ ครอบครัวของฉัน อยากเฝ้าพวกเค้าไว้ จะได้ไม่มีแมวมาขโมย..”
“โอว!!.. ฟังแล้วหิวเลยนะครับ ชักอยากจะกินขึ้นมาแล้วซี..”
“ไอ้!!....”
“อ๊ะ!! อ๊ะ!! ที่อยากกินน่ะ ขนมโมจิโว้ย!! ไม่ใช่คุณวี.. แกนี่มันจอมหึงหวงเลยนะ”
“เออ!!.. รู้แล้วก็อย่ากวนโมโห!!.. โทรมาป่านนี้มีธุระอะไร!!..”
“มีซีวะ!! ไม่มีฉันก็ไม่อยากกวนเวลาแสนสุขของนายหรอก..”
“เรื่องอะไร!!..”
“สารวัตรนพโทรหาฉันเมื่อครู่ ตำรวจจับตัวคนร้ายได้แล้ว มันให้การสารภาพว่ามีคนจ้าง..”
“ใคร!!..”
“กู๊ดไนท์ครับ คุณทาโร่.. หลับฝันดีนะครับ..”
กานต์รวีห่มผ้าให้ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวสีหน้าอมยิ้มอยู่บนเตียง
“ยังไม่ง่วงเลย วี.. นี่เพิ่งจะ 3 ทุ่มกว่าเอง ”
“ไม่ง่วงก็ต้องพยายามนอนครับ คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ”
“อยู่ที่โรงพยาบาลฉันก็นอนทั้งวันแล้ว กลับมาบ้านนายยังบังคับให้ฉันนอนอีกเหรอ..”
กานต์รวีถอนใจกับคนดื้อ
“แต่วันนี้คุณเพิ่งกลับมาวันแรก ทั้งที่หมอก็ยังไม่อยากให้คุณกลับ เมื่อตอนบ่ายคุณก็ยังเจ็บแผลอยู่เลย ถ้าคุณไม่เชื่อฟังผม ผมจะบอกคุณลุงให้พาคุณกลับไปนอนโรงพยาบาลเหมือนเดิม”
“โอเค!!.. หลับก็ได้..”
เตชิตหลับตาลงอย่างว่าง่าย กานต์รวียิ้มอย่างพอใจกล่าวราตรีสวัสดิ์อีกครั้ง
“หลับฝันดีนะครับ..”
ร่างเพรียวผละจากเตียง 2 ก้าวก็ชะงักกับเสียงเรียก
“วี~~”
คิ้วเรียวเลิกขึ้น รีบก้าวเข้าไปหาด้วยความเคยชิน เพราะตอนอยู่โรงพยาบาล เวลาถูกเรียกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแบบนี้แปลว่าต้องการอะไรสักอย่าง
“อะไรครับ คุณจะเอาอะไร..”
“ฉันนอนไม่หลับ คอยคิดถึงแต่อาเกียรติชัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงร้ายได้ขนาดนี้ ฉันสงสารอาวัลย์และหนักใจแทนพ่อ ไม่รู้ว่าท่านจะทำยังไง..”
กานต์รวีทรุดตัวลงนั่งที่เตียง กล่าวให้กำลังใจ
“คุณอย่าเอาเรื่องนี้มาคิดให้หนักสมองเลยครับ ปล่อยให้ตำรวจจัดการตามกฎหมายเถอะ คุณลุงก็คงมีวิธีจัดการไม่ให้คุณอาผู้หญิงของคุณเดือดร้อน..”
“ถ้าจะให้นอนตอนนี้ ฉันขอกินยานอนหลับได้มั้ย”
“ไม่ได้นะครับ!!..
จะพึ่งยานอนหลับทำไม มันไม่ดีกับสุขภาพนะ”
“แต่ฉันนอนไม่หลับจริงๆ นะวี.. นอกจากนายจะช่วย..”
“ช่วย? ให้ผมทำอะไรอ่ะ”
“กู๊ดไนท์คิสฉันหน่อยได้มั้ย วี..”
กานต์รวีอ้าปากหวอ ก่อนย้ำถามอย่างหนักแน่น
“กู๊ดไนท์คิส ?..”
“อะฮะ”
ใบหน้าหวานยิ้มแห้ง
“คุณล้อเล่นใช่มั้ย..”
“พูดจริงนะ วี.. จุ๊บฉันหน่อย ตอนโมจิหลับนายยังทั้งจุ๊บทั้งหอม”
“ก็นั่นมันลูกอ่ะ คุณไปเทียบกับโมจิได้ยังไง..”
“แต่ฉันกำลังจะเป็นพ่อบุญธรรมของลูกนะ คนเป็นครอบครัวเดียวกัน เค้ากู๊ดไนท์คิสกันทั้งนั้น..”
คิ้วเรียวขมวดกับเหตุผลข้างๆ คูๆ
“ทำไมล่ะวี.. แค่จุ๊บ.. ทำไมต้องหนักใจด้วย ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่ลังเลเลย..”
ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้าครุ่นคิด
...เฮ้อ~~ นอกจากจะดื้อและเจ้าเล่ห์แล้ว ยังขี้น้อยใจสุดๆ ด้วย จะอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันตลอดรอดฝั่งมั้ยเนี่ย...
“โอเค!!.. ผมกู๊ดไนท์คิสคุณก็ได้..”
ร่างสูงขยับกายหันกลับมายิ้มหวานให้
“จริงหรือ วี..”
“ครับ แต่ตอนผมจุ๊บคุณต้องหลับตานะ และสัญญาว่าจะไม่งอแงขอโน่นขอนี่อีก..”
“อะฮะ ” เตชิตหลับตาอย่างว่าง่าย
กานต์รวีสูดหายใจเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนโน้มกายลงกล่าวราตรีสวัสดิ์
“หลับฝันดีนะครับ ขอให้หายวันหายคืนเร็วๆ ด้วย ” ริมฝีปากบางจุมพิตแผ่วเบาและผละออกอย่างรวดเร็ว
เตชิตลืมตาขึ้นภายในห้องมืดสนิท เห็นหลังไวๆ ของร่างเพรียวย่องออกจากห้อง
ยกมือขึ้นแตะหน้าผากและยิ้มกับตัวเอง
“กะแล้วเชียว อีกไม่นานหรอกวี.. นายต้องกู๊ดไนท์คิสฉันตรงนี้..” เตชิตจูบนิ้วที่แตะหน้าผากตัวเองเบาๆ
คืนนั้น.. ว่าที่พ่อบุญธรรมของโมจินอนหลับฝันดีไม่น้อยกว่าอาวี พ่อโดยสายเลือดของเจ้าหนู...
กานต์รวีนอนยิ้มหน้าแดงอยู่ในความมืด
การได้รับรู้ความรู้สึกที่เตชิตมีต่อตัวเองทำให้กานต์รวีเข้าใจความรู้สึกที่ตัวเองมีต่ออีกฝ่ายด้วย
...บางทีทั้งคุณและผมอาจสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง การตัดสินใจอยู่ร่วมเป็นครอบครัว เป็นหนทางที่จะพิสูจน์ความรู้สึกที่เรามีต่อกัน ต่อไปนี้คุณเป็นป๊ะป๋าของโมจิ.. ผมเป็นอาวี.. แต่ถึงคุณจะเป็น ป๊ะป๋า.. และที่นี่เป็นบ้านคุณ
... สิทธิขาดในการตัดสินใจเรื่องลูก.. ต้องเป็นของผมคนเดียว หุ ๆ ... TBC>>>>>>
เจอปาปาราซซี่แอบถ่ายช็อตเด็ดไว้อีกแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
