“สวัสดีครับท่าน..” กานต์รวียกมือไหว้ทั้งที่ร่างเล็กอยู่ในอ้อมแขน
“หวัดดีครับคุณเตชิต.. หมอให้กลับได้แล้วหรือครับ..”
“หมอยังไม่อยากให้กลับหรอก แต่เจ้านี่มันดื้อ..” คุณเชิดศักดิ์กล่าวเสียงขุ่น
“ผมเปล่าดื้อนะครับพ่อ.. ผมค่อยยังชั่วแล้ว หมอแค่อยากให้พักฟื้นต่ออีก 2 – 3 วัน ผมขอกลับมานอนพักที่บ้านดีกว่า..”
“แล้วทำไมไม่กลับไปนอนบ้าน จะนอนที่นี่ให้เป็นภาระกานต์รวีทำไม!!..”
“คุณจะพักที่นี่หรือครับ” กานต์รวีมองหน้าเตชิต อีกฝ่ายไม่ทันได้ตอบเสียงผู้เป็นพ่อแทรกขัดขึ้นก่อน
“ไม่สะดวกก็บอกมาเลยหลานชาย ลุงจะได้พามันกลับไปนอนบ้าน”
“เอ่อ.. ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ เจ้าของบ้านอยากนอนพักที่บ้านตัวเองผมจะปฏิเสธได้ยังไง ผมช่วยดูแลคุณเตชิตได้ครับท่าน..”
“แน่ใจเหรอ.. ไหนจะต้องเลี้ยงเจ้าตัวเล็กนี่อีกนะ ว่าไงโมจิ.. มาให้ปู่อุ้มหน่อยซิ”
กานต์รวีส่งโมจิให้บิดาเตชิต ร่างเล็กไม่ขัดขืนยอมให้อุ้มแต่โดยดี
“ไง!! ตัวเล็ก.. รู้มากหรือเราอ่ะ ลุงทาโร่ถึงได้หลงน่าดู”
มือเล็กตบแปะบนใบหน้าคุณเชิดศักดิ์และส่งเสียงอืออาพูดคุยตอบ บิดาเตชิตหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“ฮะฮะ รู้จักคุยซะด้วย เจ้าหนูนี่มันน่ารักจริงๆ ไหนพาปู่เข้าไปดูซิ อยู่กันยังไง พ่อลูก..”
คุณเชิดศักดิ์อุ้มโมจิเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่รอการเชื้อเชิญ กานต์รวีช่วยประคองร่างสูงเดินตาม เสียงใสกระซิบถาม
“คุณจะพักที่นี่จริงเหรอ..”
“อะฮะ”
“จะดีหรือครับ”
“ทำไมล่ะ นายไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยเหรอ..”
“เปล่าซะหน่อย..” กานต์รวีรีบปฏิเสธ “ผมแค่ห่วงว่าจะดูแลคุณได้ไม่ดี อยู่ที่บ้านจะมีคนดูแลดีกว่าผมนะครับ ..”
“ใครจะให้นายดูแลล่ะ ฉันเกือบหายเป็นปกติแล้ว นอนพักฟื้นที่บ้านอีกหนึ่งอาทิตย์ก็ไปทำงานได้ ฉันไม่เป็นภาระนายหรอก วี..”
“ผมไม่ได้ห่วงว่าคุณจะเป็นภาระผมซะหน่อย” กานต์รวีเสียงอ่อย ”ถ้าจะพักที่นี่จริง ผมก็จะดูแลคุณให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”
เตชิตซ่อนยิ้มในสีหน้าน้อยใจ มือใหญ่โอบเอวร่างเพรียวเข้าไปแนบชิดจนไม่รู้ว่าใครพยุงใคร
“อือ~~ อย่ากอดแน่นซี ถ้าแรงเยอะขนาดนี้ ผมไม่พยุงคุณเดินแล้วนะ” เสียงใสเอ็ดเบาๆ
“นี่บ้านตัวอย่างใช่มั้ย เตชิต!!..” เสียงคุณเชิดศักดิ์ตะโกนถามลงมาจากชั้นสอง
“ใช่ครับ” เตชิตร้องตอบไม่ดังนักเพราะยังรู้สึกเจ็บที่แผลเล็กน้อย
กานต์รวีประคองร่างสูงลงนั่งที่โซฟา คุณเชิดศักดิ์อุ้มโมจิลงบันไดมาสีหน้ายิ้มแย้มทั้งคนอุ้มคนถูกอุ้ม
...วันนี้เจ้าหนูโมจิอารมณ์ดีเหมือนรู้ว่าจะมีแขกผู้ใหญ่มา ต้องทำตัวให้น่ารักน่าเอ็นดู...
“แกซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพ่อไม่รู้ แล้วจ่ายเงินให้บริษัทรึเปล่า”
บิดาเตชิตอุ้มหนูน้อยมานั่งสนทนาด้วย
“จ่ายซีครับ .. ผมจ่ายราคาทุน แต่ผ่อน 3 งวด”
คุณเชิดศักดิ์ส่ายหน้า อยากจะบ่นว่าแต่เห็นลูกยังเจ็บ ได้แต่คิดในใจ ...เป็นถึงประธานบริษัท จ่ายราคาทุนแล้วยังผ่อนอีก เจ้าลูกคนนี้..
คุณเชิดศักดิ์หันมาคุยกับกานต์รวี
“มีอะไรขาดเหลือมั้ย กานต์รวี.. ของใช้เจ้าตัวเล็กมีอะไรขาดรึเปล่า”
“ไม่มีครับท่าน.. คุณเตชิตจัดหาให้ครบหมดทุกอย่างแล้วครับ”
“เปลเด็กล่ะ เห็นมีแต่เตียง”
“ผมไม่ได้ให้แกนอนเปล หัดให้นอนเตียงเลยครับ”
“ก็ดี.. การเลี้ยงเด็กทารกไม่ใช่เรื่องง่าย ภาระการเลี้ยงดูโมจิคงทำให้เธอลำบากไม่น้อยเลยนะ กานต์รวี..”
“ไม่ลำบากเลยครับ ท่าน.. ผมไม่เคยรู้สึกว่าเป็นภาระด้วย”
“เลิกเรียก ‘ท่าน’ ซะที นายชิตว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นลูกจ้างเขาแล้ว คบหากันเป็นเพื่อน ต่อไปก็เรียกลุง มาเรียกท่านแบบนี้ โมจิจะเป็นหลานปู่ได้ยังไงล่ะ จริงมั้ยลูก หือ.. อยากจะหาพ่อละซี เอ้า! คืนไป!!..”
เชิดศักดิ์ส่งลูกคืนให้ เมื่อร่างเล็กยื่นมือและพยายามจะโผเข้าหากานต์รวี
“เออ!!.. เห็นโมจิน่ารักแบบนี้ เมื่อไรแกจะหาเมียและมีหลานปู่ให้พ่อซะที เตชิต..” 
TBC >>>>
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
